Ας ξεκινήσουμε με μια ανασκόπηση αυτών πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε στην προηγούμενή μας συνάθροιση. (Στην προηγούμενή μας συνάθροιση συναναστραφήκαμε πάνω στο θέμα του «Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια». Αρχικά εστιάσαμε στο εξής ερώτημα: «Εφόσον τα πράγματα που θεωρούν καλά και σωστά οι άνθρωποι δεν είναι η αλήθεια, γιατί εξακολουθούν να προσκολλώνται σε αυτά λες και είναι η αλήθεια, νομίζοντας πως έτσι επιδιώκουν την αλήθεια;» Παρέθεσες τρεις λόγους και εστίασες κυρίως στον πρώτο· ποια, δηλαδή, ακριβώς είναι τα πράγματα που θεωρούνται καλά και σωστά σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ανθρώπων.) Στην προηγούμενή μας συνάθροιση, συναναστραφήκαμε κυρίως σχετικά με τον πρώτο λόγο. Μιλήσαμε, δηλαδή, για όσα θεωρούνται καλά και σωστά σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ανθρώπων και τα χωρίσαμε σε δύο ευρείες κατηγορίες: η πρώτη είναι οι «καλές συμπεριφορές» και η δεύτερη η «καλή ηθική διαγωγή». Για την πρώτη κατηγορία, που περιλαμβάνει τις «καλές συμπεριφορές», έδωσα συνολικά έξι παραδείγματα: να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, να είναι αβρός, να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους, να είναι προσηνής και να είναι προσιτός. Δεν έχουμε συναναστραφεί ακόμη σχετικά με τη δεύτερη κατηγορία, την «καλή ηθική διαγωγή». Κάποια από τα θέματα πάνω στα οποία έχουμε ήδη συναναστραφεί πρέπει να τα επανεξετάσουμε λιγάκι· πρέπει, δηλαδή, να ξεκαθαρίσουμε και να αποσαφηνίσουμε τις αλήθειες και τις αρχές αυτής της συναναστροφής, ώστε τα πάντα να είναι σαφή και ξεκάθαρα. Θα μπορέσετε έτσι να κατανοήσετε πιο εύκολα την αλήθεια. Την προηγούμενη φορά που συναναστραφήκαμε αναφερθήκαμε σε κάποιες μεγάλες ενότητες, αλλά δώσαμε και μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα. Μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά στην πραγματικότητα, από όλες αυτές τις μεγάλες ενότητες, συναναστραφήκαμε μόνο πάνω σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία και αναλύσαμε πιο διεξοδικά, έτσι ώστε η συναναστροφή μας να γίνει λίγο πιο σαφής και ξεκάθαρη. Δώσαμε μεν έξι παραδείγματα καλών συμπεριφορών, αλλά δεν συναναστραφήκαμε λεπτομερώς για όλα τους, κοιτώντας τα ένα προς ένα. Από όλα αυτά τα παραδείγματα, το να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό αυτού που σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ανθρώπων θεωρείται σωστό και καλό, επομένως συναναστραφήκαμε λίγο περισσότερο πάνω σ’ αυτό. Τα υπόλοιπα είναι παρόμοια και άρα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μια παρόμοια μέθοδο για να τα αναλύσετε και να τα διακρίνετε.

Προτού σήμερα περάσουμε στην επίσημη συναναστροφή μας, θα σας διηγηθώ δύο μικρές ιστορίες. Σας αρέσει να ακούτε ιστορίες; (Ναι.) Δεν είναι πολύ κουραστικό ούτε απαιτεί ιδιαίτερη συγκέντρωση. Γενικά δεν χρειάζεται πολύ κόπο, ενώ μπορεί να είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ακούστε, λοιπόν, προσεκτικά και, καθώς θα εστιάζετε στο περιεχόμενο των ιστοριών αυτών, σκεφτείτε και τον λόγο για τον οποίο τις λέω· σκεφτείτε, δηλαδή, ποια είναι η συγκεκριμένη, κεντρική ιδέα σε κάθε ιστορία ή, με άλλα λόγια, ποια πρακτικά πράγματα μπορούν να κερδίσουν οι άνθρωποι ακούγοντάς τες. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, την αφήγησή μας. Αυτές είναι οι ιστορίες του Σιαοσιάο και του Σιαοτζί.

Οι ιστορίες του Σιαοσιάο και του Σιαοτζί

Για μεγάλο διάστημα, ο Σιαοσιάο ένιωθε έναν πόνο στα μάτια του, ο οποίος συνοδευόταν από διάφορα συμπτώματα, όπως θολή όραση, ευαισθησία στο φως, δάκρυα κάθε φορά που φυσούσε αέρας, την αίσθηση ότι κάτι είχε μπει στο μάτι του και άλλα παρόμοια. Το να τα τρίβει δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Σιαοσιάο δεν ήξερε τι είχε και έκανε τις εξής σκέψεις: «Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τα μάτια μου στο παρελθόν και η όρασή μου είναι μια χαρά. Τι γίνεται;» Κοιταζόταν στον καθρέφτη, αλλά τα μάτια του δεν είχαν ιδιαίτερη διαφορά σε σχέση με πριν· ήταν απλώς λίγο πιο κόκκινα και καμιά φορά λίγο ερεθισμένα. Αυτό τον παραξένευε και του προκαλούσε μια μικρή ανησυχία. Στην αρχή δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, αλλά όταν τα συμπτώματά του άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, δεν άντεξε άλλο τελικά. Το σκέφτηκε λίγο: «Να πάω στον γιατρό ή να προσπαθήσω να το ψάξω μόνος μου; Είναι κόπος να κάτσω να βρω σχετικές πληροφορίες. Άσε που μπορεί να κάνω και λάθος διάγνωση αντί να βρω το πραγματικό πρόβλημα. Καλύτερα να πάω κατευθείαν στον γιατρό· η δική του διάγνωση θα είναι σίγουρα ακριβής». Έτσι, λοιπόν, ο Σιαοσιάο πήγε στον γιατρό. Μόλις ο γιατρός τον εξέτασε, δεν βρήκε να έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Του έγραψε κάποιες συνηθισμένες σταγόνες για τα μάτια και τον συμβούλεψε να τα προσέχει και να μην τα παρακουράζει. Μόλις ο Σιαοσιάο άκουσε ότι δεν είχε τίποτα σοβαρό στα μάτια του, ένιωσε μεγάλη ανακούφιση. Αφού επέστρεψε σπίτι, άρχισε να χρησιμοποιεί τις σταγόνες καθημερινά, σύμφωνα με τη δοσολογία και τις ώρες που του είχε συστήσει ο γιατρός· μέσα σε λίγες μέρες, λοιπόν, τα συμπτώματά του υποχώρησαν. Ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω του: Ένιωθε πως, εφόσον το πρόβλημα μπορούσε να θεραπευτεί με φάρμακα, δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Αυτό το αίσθημα, όμως, δεν κράτησε πολύ, αφού λίγο αργότερα επανεμφανίστηκαν τα συμπτώματά του. Τότε ο Σιαοσιάο αύξησε τη δοσολογία των σταγόνων, με αποτέλεσμα να μην τον ενοχλούν τόσο τα μάτια του, ενώ τα συμπτώματά του ανακουφίστηκαν σε έναν βαθμό. Μετά από λίγες μέρες, όμως, τα μάτια του έγιναν όπως πριν και τα συμπτώματα χειροτέρεψαν και εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά. Ο Σιαοσιάο δεν καταλάβαινε τι γινόταν και άρχισε ξανά να τον κατακλύζει ένα κύμα δυστυχίας: «Τι να κάνω; Το φάρμακο που μου έδωσε ο γιατρός δεν κάνει τίποτα. Μήπως έχω, άρα, σοβαρό θέμα με τα μάτια μου; Δεν γίνεται να το αφήσω έτσι». Αυτήν τη φορά, αποφάσισε να μην ξαναπάει στον γιατρό ούτε να τον συμβουλευτεί για το θέμα που είχε με τα μάτια του και επέλεξε, αντ’ αυτού, να λύσει μόνος του το πρόβλημα. Μπήκε στο ίντερνετ και βρήκε ένα σωρό βίντεο και πληροφορίες σχετικά με τα συμπτώματά του. Οι περισσότερες πηγές έλεγαν ότι για τα προβλήματα αυτά ευθύνεται η καταπόνηση των ματιών, καθώς και ότι έπρεπε να τα φροντίζει και, κυρίως, να μην τα καταπονεί. Ο Σιαοσιάο δεν βρήκε χρήσιμη τη συγκεκριμένη συμβουλή και θεώρησε πως δεν θα έλυνε το πρόβλημά του, οπότε συνέχισε να ψάχνει για πληροφορίες. Μια μέρα, έπεσε πάνω σε μια πηγή σύμφωνα με την οποία τα συμπτώματά του μπορεί να οφείλονταν σε αιμορραγία του αμφιβληστροειδούς, η οποία μπορεί να προμήνυε γλαύκωμα. Ίσως, μάλιστα, αυτά τα συμπτώματα να εξελίσσονταν με την πάροδο του χρόνου σε καταρράκτη. Με το που διάβασε τους όρους «γλαύκωμα» και «καταρράκτης», άρχισε να βουίζει το κεφάλι του. Όλα μαύρισαν και παραλίγο να λιποθυμήσει· η καρδιά του κόντευε να σπάσει. «Θεέ μου, τι συμβαίνει; Θα πάθω στ’ αλήθεια γλαύκωμα και καταρράκτη; Έχω ακούσει ότι ο καταρράκτης θέλει χειρουργείο και ότι με το γλαύκωμα πιθανότατα τυφλώνεσαι! Πάει, αυτό ήταν, έτσι δεν είναι; Νέος είμαι ακόμα. Αν τυφλωθώ, πώς θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς να βλέπω; Δεν θα έχω τίποτα να προσμένω στο εξής. Δεν θα είμαι αναγκασμένος να ζήσω στο σκοτάδι;» Μόλις ο Σιαοσιάο αντίκρισε στη σελίδα τους όρους «γλαύκωμα» και «καταρράκτης», ένιωσε να τον πλημμυρίζει μια τεράστια νευρικότητα. Είχε ταραχτεί πολύ και βυθιζόταν σε όλο και πιο βαθιά κατάθλιψη και απόγνωση. Δεν ήξερε τι να κάνει και πώς θα τα έβγαζε πέρα στο εξής. Ένιωθε απέραντη θλίψη και το μέλλον του έμοιαζε θολό και αβέβαιο. Αντιμέτωπος μ’ ένα τέτοιο πρόβλημα, βυθίστηκε στην απόγνωση. Έχασε κάθε ενδιαφέρον για ζωή και δεν έβρισκε τη δύναμη να εκτελέσει το καθήκον του. Δεν ήθελε ούτε να ξαναπάει στον γιατρό ούτε να μιλήσει στους άλλους για τα προβλήματα που είχε με τα μάτια του και φυσικά φοβόταν μήπως μάθει κανείς ότι θα πάθαινε γλαύκωμα ή καταρράκτη. Και κάπως έτσι, ο Σιαοσιάο περνούσε την κάθε του μέρα μες στην κατάθλιψη, την αρνητικότητα και τη σύγχυση. Δεν τολμούσε να κάνει προβλέψεις ή σχέδια για το μέλλον, γιατί για κείνον οι μελλοντικές προοπτικές του ήταν τρομερές και του ράγιζαν την καρδιά. Περνούσε την κάθε του μέρα μες στην κατάθλιψη και την απόγνωση, η διάθεσή του ήταν χάλια. Δεν ήθελε ούτε να προσευχηθεί, ούτε να διαβάσει τα λόγια του Θεού, ούτε, βέβαια, να μιλήσει με κάποιον άλλο. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Λίγες μέρες αργότερα, έκανε ξαφνικά την εξής σκέψη: «Απ’ ό,τι φαίνεται, η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι είναι θλιβερή. Το μέλλον μου είναι δυσοίωνο και αντί ο Θεός να με προστατεύσει, μ’ άφησε να αρρωστήσω απ’ αυτό το πράγμα. Γιατί, λοιπόν, να συνεχίσω να βάζω τα δυνατά μου για να εκτελώ σωστά το καθήκον μου; Η ζωή είναι μικρή· γιατί να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία, όσο βλέπω ακόμα καλά, για να κάνω κάποια από τα πράγματα που μου αρέσουν και να περάσω καλά; Γιατί να ζω μια τόσο εξαντλητική ζωή; Γιατί να πληγώνω τον εαυτό μου και να του φέρομαι τόσο άσχημα;» Κι έτσι, πέρα από το να κοιμάται, να τρώει και να δουλεύει, τον περισσότερο χρόνο του ο Σιαοσιάο τον περνούσε στο διαδίκτυο, όπου έπαιζε παιχνίδια, έβλεπε βίντεο και παρακολουθούσε σειρές με τις ώρες. Ακόμα κι όταν έβγαινε έξω, έπαιρνε μαζί του το κινητό κι έπαιζε ακατάπαυστα παιχνίδια. Ζούσε την κάθε του μέρα βυθισμένος στον κόσμο του διαδικτύου. Όπως ήταν φυσικό, όσο το έκανε αυτό, ο πόνος στα μάτια του χειροτέρευε και τα συμπτώματά του επιδεινώνονταν. Όταν γίνονταν ανυπόφορα, χρησιμοποιούσε λίγες σταγόνες για να τα ανακουφίσει κάπως· με το που περνούσαν λιγάκι, τον απορροφούσε ξανά το διαδίκτυο, όπου καθόταν κι έβλεπε όσα του άρεσαν. Έτσι προσπαθούσε να μετριάσει τον φόβο και τον τρόμο που ένιωθε βαθιά μέσα του, έτσι περνούσε την ώρα του, έτσι έβγαζε την κάθε του μέρα. Κάθε φορά που πονούσαν τα μάτια του και χειροτέρευαν τα συμπτώματά του, ο Σιαοσιάο υποσυνείδητα κοιτούσε τους ανθρώπους γύρω του και σκεφτόταν: «Όπως χρησιμοποιώ τα μάτια μου εγώ, έτσι τα χρησιμοποιούν και οι άλλοι. Γιατί τα δικά τους δεν κοκκινίζουν; Γιατί δεν δακρύζουν συνέχεια και δεν νιώθουν λες και έχει μπει κάτι μέσα τους; Γιατί να είμαι ο μόνος με τέτοια ασθένεια; Μήπως ο Θεός κάνει διακρίσεις; Έχω δαπανήσει τον εαυτό μου πάρα πολύ για τον Θεό· γιατί δεν με προστατεύει; Είναι πολύ άδικος! Όλοι οι άλλοι είναι τυχεροί και έχουν κερδίσει την προστασία του Θεού, γιατί όχι κι εγώ; Γιατί μόνο σ’ εμένα τόση γκαντεμιά;» Όσο το σκεφτόταν τόσο θύμωνε και εκνευριζόταν, και όσο πιο πολύ θύμωνε τόσο περισσότερο ήθελε να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για ψυχαγωγία και διασκέδαση, προσπαθώντας να διαλύσει την πικρία και τον θυμό του. Ήθελε να απαλλαγεί από την ασθένεια των ματιών του το συντομότερο δυνατό. Όσο περισσότερο, όμως, προσπαθούσε να απαλλαγεί από την πικρία και τον θυμό του, όσες ώρες κι αν αφιέρωνε στο διαδίκτυο, τόσο λιγότερη χαρά και γαλήνη ένιωθε και τόσο πιο άτυχος αισθανόταν, ενώ μέσα του παραπονιόταν ότι ο Θεός είναι άδικος. Κι έτσι περνούσαν οι μέρες, χωρίς να αλλάζει τίποτα. Το πρόβλημα με τα μάτια του δεν βελτιωνόταν και η διάθεσή του όλο και χειροτέρευε. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Σιαοσιάο ένιωθε ακόμα πιο αδύναμος και άτυχος, και συνέχισε να ζει έτσι. Κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει και ο ίδιος δεν αναζητούσε βοήθεια. Απλώς περνούσε την κάθε του μέρα μες στην παραζάλη, την κατάθλιψη και την αδυναμία.

Αυτή ήταν η ιστορία του Σιαοσιάο. Εδώ ολοκληρώνεται, και ακολουθεί η ιστορία του Σιαοτζί.

Καθώς ο Σιαοτζί εκτελούσε το καθήκον του, αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα με τον Σιαοσιάο. Άρχισε να βλέπει θολά και συχνά ένιωθε τα μάτια του πρησμένα και ερεθισμένα. Πολλές φορές ένιωθε και σαν κάτι να είχε μπει στα μάτια του· παρότι, όμως, τα έτριβε, δεν έβλεπε κάποια βελτίωση. Σκέφτηκε, λοιπόν: «Τι συμβαίνει; Μια χαρά ήταν τα μάτια μου· δεν έχω πάει ποτέ μου σε οφθαλμίατρο. Τι έχουν πάθει τώρα τελευταία; Μήπως έχω πρόβλημα στα μάτια;» Κοιταζόταν στον καθρέφτη, αλλά δεν έβλεπε καμία διαφορά στα μάτια του σε σχέση με πριν. Απλώς ένιωθε να τον καίνε κάπως και, όταν τα ανοιγόκλεινε με δύναμη, τα ένιωθε ακόμη πιο πρησμένα, έτσουζαν περισσότερο και άρχιζαν να δακρύζουν. Ένιωθε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τα μάτια του και σκέφτηκε: «Τα προβλήματα στα μάτια είναι σοβαρό πράγμα. Δεν πρέπει να το αγνοήσω. Δεν αισθάνομαι, βέβαια, πολύ χάλια ούτε έχει επηρεαστεί η ζωή μου ή το καθήκον μου. Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ απασχολημένος με το έργο της εκκλησίας· μια επίσκεψη στον γιατρό θα είχε επιπτώσεις στο καθήκον μου. Καλύτερα να ψάξω σχετικές πληροφορίες στον ελεύθερο χρόνο μου». Αφού πήρε αυτήν την απόφαση, ο Σιαοτζί αναζητούσε σχετικές πληροφορίες όταν είχε λίγο χρόνο εκτός καθήκοντος. Ανακάλυψε, λοιπόν, ότι το πρόβλημα στα μάτια του δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ένιωθε αυτήν την ενόχληση επειδή καταπονούσε υπερβολικά και εδώ και πολύ καιρό τα μάτια του. Αν άρχιζε να τα χρησιμοποιεί όπως πρέπει, να τα φροντίζει όπως πρέπει και να κάνει κάποιες ενδεδειγμένες ασκήσεις, τα μάτια του θα επανέρχονταν σε φυσιολογική κατάσταση. Μόλις το διάβασε αυτό, χάρηκε ιδιαίτερα. «Δεν είναι κανένα σοβαρό πρόβλημα, οπότε δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης ανησυχίας. Σύμφωνα με αυτήν τη πηγή, πρέπει να μην καταπονώ τα μάτια μου και να κάνω σωστές ασκήσεις. Το μόνο, λοιπόν, που έχω να κάνω είναι να ψάξω πώς να μην καταπονώ τα μάτια μου και τι ασκήσεις πρέπει να κάνω για να επανέλθουν στο φυσιολογικό τους». Αναζήτησε έπειτα περισσότερες σχετικές πληροφορίες και από αυτές διάλεξε μερικές μεθόδους και προσεγγίσεις που ταίριαζαν στη δική του περίπτωση. Από τότε και στο εξής, πέρα από το να ζει μια κανονική ζωή και να εκτελεί τα καθήκοντά του, ο Σιαοτζί είχε και μια νέα δουλειά: να φροντίζει τα μάτια του. Κάθε μέρα φρόντιζε τα μάτια του με τις τεχνικές που είχε μάθει. Καθώς τις δοκίμαζε, έβλεπε αν ανακουφίζουν τα συμπτώματα των ματιών του. Αφού τις δοκίμασε και πειραματίστηκε για ένα διάστημα, διαπίστωσε ότι κάποιες μέθοδοι λειτουργούσαν, ενώ άλλες ήταν καλές μόνο στη θεωρία και όχι στην πράξη· το δικό του πρόβλημα, τουλάχιστον, δεν μπορούσαν να το διορθώσουν. Με βάση, λοιπόν, τα ευρήματά του από εκείνο το αρχικό διάστημα, ο Σιαοτζί διάλεξε μερικές μεθόδους και τεχνικές διατήρησης της υγείας των ματιών που είχαν αποτέλεσμα για τον ίδιο. Κάθε μέρα, χρησιμοποιούσε όπως έπρεπε τα μάτια του και τα φρόντιζε, εφόσον βέβαια αυτό δεν καθυστερούσε το καθήκον του. Και πράγματι, μετά από λίγο καιρό, ο Σιαοτζί άρχισε να νιώθει ότι τα μάτια του βελτιώνονταν σταδιακά· τα προηγούμενα συμπτώματά του —η ερυθρότητα, το τσούξιμο, η αίσθηση καψίματος και τα συναφή— άρχισαν σιγά σιγά να υποχωρούν και εμφανίζονταν όλο και πιο αραιά. Ο ίδιος ένιωθε πολύ τυχερός. «Δόξα τω Θεώ για την ηγεσία Του. Αυτή είναι η χάρη και η καθοδήγησή Του». Ο Σιαοτζί, παρόλο που τα προβλήματα στα μάτια του μειώθηκαν και τα συμπτώματά του δεν ήταν πια τόσο σοβαρά, συνέχισε να εφαρμόζει αυτές τις μεθόδους φροντίδας και σωστής χρήσης των ματιών και δεν επαναπαύτηκε. Μετά από λίγο καιρό, λοιπόν, τα μάτια του επανήλθαν σε εντελώς φυσιολογική κατάσταση. Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, ο Σιαοτζί έμαθε κάποιους τρόπους για να διατηρεί τα μάτια του υγιή, καθώς και πώς να τα χρησιμοποιεί και να ζει σωστά. Πρόσθεσε κάποιες θετικές, πρακτικές γνώσεις σε ό,τι ήδη ήξερε στη ζωή του. Ο Σιαοτζί ήταν πολύ χαρούμενος κι ένιωθε πως, παρότι είχε βιώσει κάποια σκαμπανεβάσματα και είχε κάποιες ασυνήθιστες εμπειρίες, η εμπειρία ζωής που είχε αποκτήσει τελικά από όλα αυτά ήταν πολύτιμη. Κάθε φορά που κάποιος γύρω του έλεγε ότι τον πονούσαν τα μάτια του ή ότι ήταν πρησμένα και ερεθισμένα, ο Σιαοτζί μοιραζόταν με ειλικρίνεια μαζί του την εμπειρία του και τις προσεγγίσεις και τις τεχνικές που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος. Με τη βοήθεια του Σιαοτζί, όσοι παρουσίαζαν συμπτώματα προβλημάτων στα μάτια μάθαιναν κι αυτοί τρόπους και μεθόδους για να χρησιμοποιούν σωστά τα μάτια τους και να τα διατηρούν υγιή. Ο Σιαοτζί χαιρόταν και βοηθούσε πολύ τους ανθρώπους γύρω του. Το διάστημα, λοιπόν, αυτό, ο Σιαοτζί και οι άλλοι απέκτησαν κάποιες πρακτικές γνώσεις που οφείλει να έχει κανείς στη ζωή του ως άνθρωπος. Όλοι εργάζονταν και εκτελούσαν μαζί τα καθήκοντά τους, ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Ο Σιαοτζί δεν υπέκυψε στην αρνητικότητα και την αδυναμία εξαιτίας του προβλήματος που είχε στα μάτια του ούτε παραπονέθηκε ποτέ για την κακή του τύχη. Την ώρα που αναζητούσε πληροφορίες, είδε κι αυτός κάποιους από τους ανησυχητικούς ισχυρισμούς που είδε και ο Σιαοσιάο, αλλά δεν τους έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Αντ’ αυτού, έλυσε το πρόβλημά του ενεργά και σωστά. Όταν έπαθε το ίδιο ο Σιαοσιάο, βυθιζόταν ξανά και ξανά στην κατάθλιψη, την αδυναμία και τη σύγχυση. Ο Σιαοτζί, από την άλλη, όχι μόνο δεν βυθίστηκε στην κατάθλιψη και τη σύγχυση, αλλά ούτε αναλώθηκε στο να δείξει πικρία απέναντι στον Θεό. Μέσα απ’ όλα αυτά τα γεγονότα, μάλιστα, απέκτησε μια πιο ωφέλιμη, ενεργή και θετική στάση απέναντι στη ζωή, βοηθώντας τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους.

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι ιστορίες του Σιαοσιάο και του Σιαοτζί. Τώρα που έχετε ακούσει και τις δύο ιστορίες, τις έχετε καταλάβει; Ποια απ’ τις δυο σάς αρέσει, του Σιαοσιάο ή του Σιαοτζί; (Του Σιαοτζί.) Ποιο είναι το πρόβλημα με τον Σιαοσιάο; (Όταν του συνέβη κάτι, δεν ήταν σε θέση να το αντιμετωπίσει σωστά. Ήταν αρνητικός και αντιστάθηκε.) Η αρνητικότητα και η απροθυμία οδηγούν τον άνθρωπο στην καταστροφή. Οι άλλοι άνθρωποι, όταν τους συμβαίνει κάτι, μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια για να το λύσουν. Όταν, όμως, συνέβη κάτι στον Σιαοσιάο, δεν ήταν σε θέση να αναζητήσει την αλήθεια, παρά επέλεξε την αρνητικότητα και την αντίσταση. Φλέρταρε με την καταστροφή του. Μπορεί στις μέρες μας η πληροφόρηση να είναι προηγμένη, αλλά σε αυτόν τον σατανικό κόσμο υπάρχουν παντού ψέματα και απάτες. Ο κόσμος είναι γεμάτος ψέματα και απάτες. Σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο, όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με οποιοδήποτε ζήτημα και οποιαδήποτε πληροφορία, πρέπει να διαθέτουν σοφία, ευφυΐα, διορατικότητα και διάκριση. Πρέπει να φιλτράρουν αυστηρά και από τη σωστή σκοπιά τις κάθε λογής πληροφορίες. Δεν πρέπει να πιστεύουν έτσι εύκολα τον οποιονδήποτε ισχυρισμό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποδέχονται έτσι εύκολα οποιαδήποτε πληροφορία. Στον κόσμο του Σατανά, όλοι λένε ψέματα και οι ψεύτες δεν λογοδοτούν ποτέ. Λένε τα ψέματά τους και τέλος. Στον κόσμο αυτόν κανείς δεν καταδικάζει τα ψέματα· κανείς δεν καταδικάζει την απάτη. Είναι δύσκολο να δει κανείς μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, και πίσω από κάθε ψεύτη υπάρχει μια πρόθεση και ένας στόχος. Πας, για παράδειγμα, στον γιατρό και σου λέει: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε γρήγορα την ασθένειά σου. Αν δεν το κάνουμε, μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο!» Αν είσαι δειλός, θα φοβηθείς: «Ωχ όχι! Μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο! Να ξεκινήσουμε αμέσως θεραπεία!» Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Όσο περισσότερο προσπαθείς να τη θεραπεύσεις τόσο επιδεινώνεται, και καταλήγεις στο νοσοκομείο. Στην πραγματικότητα, αυτό που είπε ο γιατρός ήταν ότι η ασθένειά σου μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι ακόμη καρκίνος. Εσύ, όμως, το παρεξήγησες και κατάλαβες ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως λες και είναι όντως καρκίνος. Δεν πας γυρεύοντας να πεθάνεις έτσι; Αν την αντιμετωπίζεις σαν καρκίνο, τότε όσο περισσότερο προσπαθείς να τη θεραπεύσεις τόσο πιο γρήγορα θα πεθάνεις. Θα επιβίωνες για πολύ ακόμη σ’ αυτήν την περίπτωση; (Όχι.) Στην πραγματικότητα, αυτό από το οποίο νοσείς δεν είναι καρκίνος. Γιατί, λοιπόν, να σου πει ο γιατρός ότι, αν δεν το αντιμετωπίσεις, θα εξελιχθεί σε καρκίνο; Όλα αυτά τα λέει για να σου φάει χρήματα, για να σε πείσει να αντιμετωπίσεις την ασθένειά σου σαν κάτι σοβαρό. Αν ήξερες ότι είναι μια ελαφριά ασθένεια, δεν θα προσπαθούσες να τη θεραπεύσεις κι εκείνος δεν θα μπορούσε να σου αποσπάσει χρήματα. Πολλοί γιατροί, όταν βλέπουν έναν ασθενή, τον αρπάζουν όπως αρπάζουν οι δαίμονες τους ανθρώπους, τον κρατούν σφιχτά και δεν τον αφήνουν. Αυτή είναι μια κοινή προσέγγιση που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι γιατροί με τους ασθενείς τους. Το πρώτο που κάνουν είναι να σου πουν πόσο καταξιωμένοι και πόσο καλοί γιατροί είναι, πόσους ανθρώπους έχουν θεραπεύσει, ποιες ασθένειες έχουν θεραπεύσει και πόσο καιρό εργάζονται ως γιατροί. Κερδίζουν έτσι την εμπιστοσύνη σου και σε πείθουν να καθίσεις κάτω και να δεχτείς τη θεραπεία τους. Μετά σου λένε ότι θα προσβληθείς από μια σοβαρή ασθένεια και, αν δεν υποβληθείς σε θεραπεία, μπορεί να πεθάνεις. Όλοι πεθαίνουν. Θα πεθάνεις, όμως, πράγματι από αυτήν την ασθένεια; Όχι απαραίτητα. Η ζωή και ο θάνατος κάθε ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Εκείνος αποφασίζει γι’ αυτά, όχι οι γιατροί. Αυτό είναι ένα τέχνασμα που χρησιμοποιούν συχνά οι γιατροί για να εξαπατήσουν τους ανθρώπους. Οι δειλοί άνθρωποι που φοβούνται τον θάνατο αναζητούν παντού ιατρικές συμβουλές και αφήνουν τους γιατρούς να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις σχετικά με την υγεία τους. Αν ο γιατρός τους πει ότι υπάρχει πιθανότητα να εμφανίσουν καρκίνο, τον πιστεύουν και σπεύδουν να πάρουν όποια αγωγή τούς δώσει, ώστε να εξαλειφθεί ο κίνδυνος να πεθάνουν από καρκίνο. Το μόνο που κάνουν είναι να τρομάζουν τον εαυτό τους, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Θα σταματήσουμε σ’ αυτό το σημείο να μιλάμε για τους γιατρούς και θα συνεχίσουμε την κουβέντα για τον Σιαοσιάο και τον Σιαοτζί. Οι οπτικές, οι απόψεις και οι στάσεις τους απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο Σιαοσιάο είναι βουτηγμένος στην αρνητικότητα, ενώ ο Σιαοτζί είναι σε θέση να προσεγγίσει σωστά τα πράγματα που του συμβαίνουν. Διαθέτει τη λογική και την κρίση της κανονικής ανθρώπινης φύσης και αντιμετωπίζει ενεργά το καθετί, ενώ συνεχίζει και να εκτελεί το καθήκον του. Οι δυο τους είναι η μέρα με τη νύχτα. Ο Σιαοσιάο, όταν του συμβαίνει κάτι, θεωρεί την κατάσταση απελπιστική και κάνει απερίσκεπτες κινήσεις. Δεν ψάχνει να βρει τη σωστή μέθοδο και τα κατάλληλα μέσα για να το αντιμετωπίσει, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει διάκριση, είναι μπερδεμένος, ανόητος, ξεροκέφαλος, αδιάλλακτος, αλλά και αρκετά κακόβουλος. Όταν αρρωσταίνει, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία ή του συμβαίνει κάτι κακό, ελπίζει ότι θα συμβεί και σε όλους τους άλλους. Μισεί τον Θεό που δεν τον προστατεύει και θέλει να ξεσπάσει τον θυμό του. Δεν τολμά, όμως, να ξεσπάσει και να εκτονώσει τον θυμό του στους άλλους, γι’ αυτό ξεσπά την οργή και τον θυμό του στον εαυτό του. Αυτή δεν είναι μια φαύλη διάθεση; (Είναι.) Είναι φαυλότητα το να νιώθεις πικρία, μίσος και φθόνο όταν κάτι ασήμαντο δεν πηγαίνει όπως θέλεις εσύ. Ο Σιαοτζί, όταν του συμβαίνει κάτι, διαθέτει τη λογική και την κρίση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Έχει τη σοφία και κάνει τις επιλογές κάποιου που διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Παρόλο που ο Σιαοτζί είχε την ίδια ασθένεια με τον Σιαοσιάο, το δικό του πρόβλημα στο τέλος λύθηκε. Το πρόβλημα του Σιαοσιάο, από την άλλη, δεν λύθηκε ποτέ, αλλά όλο και χειροτέρευε και γινόταν πιο έντονο. Το πρόβλημα του Σιαοσιάο είναι σοβαρό και δεν είναι απλώς μια ασθένεια της σάρκας· εξέθεσε τη διάθεση που έκρυβε στα βάθη της καρδιάς του, δηλαδή το πείσμα, την αδιαλλαξία, την ανοησία και την κακοβουλία του. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων. Αν γνωρίζετε και κατανοείτε με περισσότερες λεπτομέρειες τον τρόπο ζωής αυτών των δύο ανθρώπων, καθώς και τη στάση και τις μεθόδους που υιοθετούν για να αντιμετωπίσουν τα πράγματα, μπορείτε αργότερα να συνεχίσετε να συναναστρέφεστε σχετικά με αυτά, να τα αντιπαραβάλετε με τον εαυτό σας και να αντλήσετε ένα μάθημα από αυτά. Θα πρέπει, φυσικά, να εισέρχεστε στα πράγματα με ενεργό τρόπο, όπως ο Σιαοτζί. Θα πρέπει να προσεγγίζετε τη ζωή σωστά και να πασχίζετε να βλέπετε τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρεστε και να ενεργείτε αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σας την αλήθεια, έτσι ώστε να γίνετε άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια. Δεν πρέπει να είστε σαν τον Σιαοσιάο. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Με τέτοιον τρόπο θα πρέπει να επιδιώκετε και να ασκείστε.

Ας ρίξουμε τώρα μια ακόμη ματιά σ’ αυτά πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε στην τελευταία μας συνάθροιση. Αναφερθήκαμε στην πρώτη πτυχή των πραγμάτων που θεωρούνται σωστά και καλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, δηλαδή στις καλές συμπεριφορές, και παραθέσαμε έξι παραδείγματα καλών συμπεριφορών. Όλα τα παραδείγματα ήταν πράγματα που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα και καλές συμπεριφορές που αρέσουν στους ανθρώπους στην πραγματική τους ζωή. Μπορείτε να Μου πείτε ποια ήταν αυτά; (Να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι, να είναι αβροί, να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους, να είναι προσηνείς και να είναι προσιτοί.) Αυτά ήταν όλα τα παραδείγματα που δώσαμε. Ενδεχομένως οι παραδοσιακές κουλτούρες άλλων χωρών να έχουν κάποιες διαφορετικές αντιπροσωπευτικές καλές συμπεριφορές σε σχέση με τις έξι που προωθεί η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, αλλά δεν θα τις απαριθμήσουμε. Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με τις έξι αυτές καλές συμπεριφορές, τα οποία και αναλύσαμε. Συνολικά, αυτές οι εξωτερικές καλές συμπεριφορές δεν αντιπροσωπεύουν τα θετικά πράγματα που ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση, πόσο μάλλον μια αλλαγή στη διάθεση κάποιου· σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν αποδεικνύουν ότι κάποιος κατανοεί την αλήθεια και βιώνει την αλήθεια-πραγματικότητα. Είναι απλώς εξωτερικές συμπεριφορές που μπορεί να δει ο άνθρωπος. Με απλά λόγια, είναι οι εξωτερικές εκδηλώσεις του ανθρώπου. Αυτές οι εξωτερικές εκδηλώσεις και εκφάνσεις δεν είναι παρά τυπικότητες που περιλαμβάνονται στις αλληλεπιδράσεις, τις καλές σχέσεις και τη συμβίωση των ανθρώπων. Σε τι αναφέρεται ο όρος «τυπικότητες»; Αναφέρεται στα πιο επιφανειακά πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται άνετα όταν τα βλέπουν. Δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου την ουσία των ανθρώπων, τις σκέψεις και τις απόψεις τους ή τη στάση τους απέναντι στα θετικά πράγματα, πόσο μάλλον τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια. Οι απαιτήσεις και τα πρότυπα αξιολόγησης που έχει η ανθρωπότητα σχετικά με τις εξωτερικές συμπεριφορές δεν είναι παρά τυπικότητες που μπορεί να κατανοήσει και να πετύχει ένας άνθρωπος. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ανθρώπινη ουσία. Όσο προσηνής ή προσιτός κι αν φαίνεται κάποιος επιφανειακά, όσο κι αν αρέσουν στους άλλους οι εξωτερικές συμπεριφορές που βιώνει, όσο κι αν τις σέβονται, τις τιμούν και τις λατρεύουν οι άλλοι, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ανθρώπινη φύση ή καλή φύση-ουσία, ότι αγαπά τα θετικά πράγματα ή ότι διακατέχεται από αίσθημα δικαιοσύνης και, φυσικά, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μπορεί να επιδιώξει την αλήθεια. Όλες οι καλές συμπεριφορές που έχουν συνοψίσει οι άνθρωποι δεν είναι παρά εξωτερικές εκδηλώσεις και πράγματα που έχει βιώσει και προωθεί η ανθρωπότητα προκειμένου να διαφοροποιηθεί από τις υπόλοιπες μορφές ζωής. Για παράδειγμα, καλές συμπεριφορές όπως να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος και να είναι αβρός το μόνο που δείχνουν είναι ότι κάποιος εξωτερικά είναι ιδιαίτερα καλότροπος, ευγενικός, μορφωμένος και καλλιεργημένος, σε αντίθεση με τα ζώα, που δεν ακολουθούν κανένα κανόνα. Αφού φάνε και πιουν, οι άνθρωποι σκουπίζουν το στόμα τους με το χέρι τους ή με μια χαρτοπετσέτα και καθαρίζονται λιγάκι. Για προσπάθησε να σκουπίσεις το στόμα ενός σκύλου αφού φάει ή πιει κάτι· δεν θα το πάρει καθόλου καλά. Τα ζώα δεν τα καταλαβαίνουν αυτά. Και γιατί τα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι; Επειδή οι άνθρωποι είναι «ανώτερα ζώα». Οφείλουν να τα καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα. Αυτές, λοιπόν, τις καλές συμπεριφορές τις χρησιμοποιεί ο άνθρωπος απλά για να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του βιολογικού συνόλου που ονομάζεται ανθρωπότητα και το μόνο που κάνουν είναι να διαφοροποιούν τον άνθρωπο από τις κατώτερες μορφές ζωής. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη συμπεριφορά, την επιδίωξη της αλήθειας ή τη λατρεία του Θεού. Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν εξωτερικά ανταποκρίνεσαι στα πρότυπα και τις απαιτήσεις τού να έχεις καλή μόρφωση και σύνεση, να είσαι ευγενικός και εκλεπτυσμένος και ούτω καθεξής, ακόμα κι αν έχεις αυτές τις καλές συμπεριφορές, αυτό δεν σημαίνει ότι διαθέτεις ανθρώπινη φύση, ότι κατέχεις την αλήθεια ή ότι έχεις φόβο Θεού και αποφεύγεις το κακό. Τίποτα από όλα αυτά δεν σημαίνει. Αντιθέτως, το μόνο που δείχνει είναι ότι, αφού εκπαιδεύτηκες από ένα σύστημα που δίνει έμφαση στη συμπεριφορά και στους εθιμοτυπικούς κανόνες, έχεις αποκτήσει κάποια πειθαρχία σε πτυχές όπως η ομιλία σου, οι εκφράσεις του προσώπου σου, το φέρσιμό σου και ούτω καθεξής. Δείχνει ότι είσαι καλύτερος από τα ζώα και ότι έχεις λίγη ανθρώπινη ομοιότητα, αλλά όχι και ότι είσαι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς πως αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την επιδίωξη της αλήθειας. Το γεγονός ότι έχεις αυτές τις καλές συμπεριφορές δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι διαθέτεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να επιδιώξεις την αλήθεια ούτε, βέβαια, ότι έχεις ήδη εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα και έχεις κερδίσει την αλήθεια. Δεν αποδεικνύει σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο.

Όποιος είχε ποτέ του για κατοικίδιο γάτα ή σκύλο καταλαβαίνει πόσο αξιολάτρευτα ζώα είναι. Υπάρχουν, μάλιστα, γάτες και σκύλοι που έχουν και τρόπους. Μερικές γάτες, όταν θέλουν να μπουν στο δωμάτιο του ιδιοκτήτη τους, στέκονται στην πόρτα και νιαουρίζουν και δεν μπαίνουν αν δεν πάρουν απάντηση· θα μπουν μόνο όταν ο ιδιοκτήτης τους πει: «Έλα μέσα». Μέχρι και οι γάτες μπορούν να εφαρμόσουν αυτό το είδος εθιμοτυπίας· πριν μπουν στο δωμάτιο του ιδιοκτήτη τους, ξέρουν να ζητούν την άδεια. Δεν είναι αυτό ένα είδος καλής συμπεριφοράς; Εφόσον ακόμη και τα ζώα διαθέτουν μια τέτοια καλή συμπεριφορά, πόσο ανώτερους από τα ζώα μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους οι καλές τους συμπεριφορές; Πρόκειται για την ελάχιστη κοινή λογική που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι και δεν χρειάζεται να τη διδαχθούν, καθώς είναι κάτι άκρως φυσιολογικό. Μπορεί να αισθάνονται ότι μια τέτοια καλή συμπεριφορά είναι σχετικά σωστή και ίσως τους κάνει να νιώθουν κάπως πιο άνετα. Το γεγονός, όμως, ότι βιώνουν αυτές τις καλές συμπεριφορές αντιπροσωπεύει, άραγε, το ποιόν ή την ουσία της ανθρώπινης φύσης τους; (Όχι.) Δεν αντιπροσωπεύει αυτά τα πράγματα. Πρόκειται απλώς για κανόνες και μεθόδους που πρέπει να τηρεί κανείς όταν ενεργεί και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ποιόν και την ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις γάτες και τα σκυλιά· τι κοινό έχουν; Όταν τα ταΐζει κάποιος, και τα δύο δείχνουν οικειότητα και ευγνωμοσύνη. Διαθέτουν αυτό το είδος διαγωγής και μπορούν να επιδείξουν μια τέτοια συμπεριφορά. Η διαφορά τους είναι ότι το ένα από αυτά ειδικεύεται στο να πιάνει ποντίκια, ενώ το άλλο στο να φυλάει το σπίτι. Μια γάτα μπορεί να εγκαταλείψει τον ιδιοκτήτη της ανά πάσα στιγμή και όπου κι αν είναι· αν είναι να διασκεδάσει, ξεχνά τον ιδιοκτήτη της και δεν του δίνει σημασία. Ένας σκύλος δεν αφήνει ποτέ το αφεντικό του· αν σε θεωρεί αφεντικό του, ακόμη και ιδιοκτήτη να αλλάξει, θα σε αναγνωρίζει και θα σου φέρεται σαν να ήσουν το αφεντικό του. Εκεί, λοιπόν, διαφέρουν οι γάτες από τα σκυλιά όσον αφορά το ποιόν της συμπεριφοράς τους από ηθική σκοπιά και όσον αφορά την ουσία τους. Aς μιλήσουμε τώρα για τους ανθρώπους. Από τις συμπεριφορές που θεωρεί καλές ο άνθρωπος, όπως το να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι αβρός, να είναι προσιτός και ούτω καθεξής, ορισμένες είναι ανώτερες από τη συμπεριφορά άλλων ειδών· με άλλα λόγια, αυτά που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος ξεπερνούν τις ικανότητες των άλλων ειδών. Και πάλι, όμως, αυτά τα πράγματα δεν είναι παρά εξωτερικές συμπεριφορές και κανόνες· είναι απλώς προσεγγίσεις που αποσκοπούν στο να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων και να τους διαφοροποιούν από άλλες μορφές ζωής. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι διαθέτουν αυτές τις καλές συμπεριφορές μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται διαφορετικοί ή καλύτεροι από άλλες μορφές ζωής. Η αλήθεια, όμως, είναι πως, από κάποιες απόψεις, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται χειρότερα από τα ζώα. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον σεβασμό για τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων: Στο ζωικό βασίλειο, οι λύκοι τα καταφέρνουν καλύτερα από τους ανθρώπους σ’ αυτόν τον τομέα. Στις αγέλες των λύκων, όλοι οι ενήλικοι λύκοι φροντίζουν τα μικρά, ακόμα κι αν δεν είναι δικά τους. Δεν πρόκειται να τα εκφοβίσουν ούτε να τους κάνουν κακό. Ο άνθρωπος δεν το κάνει αυτό, οπότε, από αυτήν την άποψη, η ανθρωπότητα είναι χειρότερη από μια αγέλη λύκων. Πώς ακριβώς σέβεται τους ηλικιωμένους και φροντίζει τους νέους η ανθρωπότητα; Είναι όντως ικανοί να το πετύχουν αυτό οι άνθρωποι; Οι περισσότεροι δεν είναι ικανοί να «φροντίζουν τους νέους», οι άνθρωποι δεν διαθέτουν αυτό το είδος καλής συμπεριφοράς, επομένως δεν διαθέτουν αυτό το είδος ανθρώπινης φύσης. Όταν, για παράδειγμα, ένα παιδί είναι με τους γονείς του, οι άλλοι είναι ιδιαίτερα προσηνείς και προσιτοί όταν του απευθύνονται. Όταν, όμως, δεν είναι παρόντες οι γονείς του, εκδηλώνεται η δαιμονική πλευρά των ανθρώπων. Όταν τους μιλάει το παιδί, το αγνοούν, ενώ μπορεί και να το θεωρήσουν αντιπαθητικό και να το κακοποιήσουν. Πόσο μοχθηροί είναι! Σε πολλές χώρες του κόσμου, η εμπορία παιδιών είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο· αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα. Πείτε Μου, λοιπόν· αν οι άνθρωποι δεν διαθέτουν καν την καλή συμπεριφορά του να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους, ενώ εκφοβίζουν τα παιδιά χωρίς τύψεις, τι είδους ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Εξακολουθούν να προσποιούνται πως σέβονται τους ηλικιωμένους και φροντίζουν τους νέους, αλλά φορούν απλώς ένα προσωπείο. Γιατί δίνω αυτό το παράδειγμα; Επειδή, παρότι η ανθρωπότητα προωθεί αυτές τις καλές συμπεριφορές και προτείνει αυτές τις απαιτήσεις και αυτά τα πρότυπα για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, η διεφθαρμένη ουσία τους δεν γίνεται να αλλάξει, είτε είναι ικανοί να ανταποκριθούν σε όλα αυτά είτε όχι και όσες καλές συμπεριφορές κι αν διαθέτουν. Τα κριτήρια για το πώς βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, βασίζονται εξ ολοκλήρου στις διεφθαρμένες σκέψεις και απόψεις της ανθρωπότητας και καθορίζονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Παρόλο που οι απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχει θέσει η ανθρωπότητα αναγνωρίζονται ως καλά και υψηλά πρότυπα, ανταποκρίνονται σ’ αυτά οι άνθρωποι; (Όχι.) Αυτό είναι πρόβλημα. Μπορεί κανείς να είναι σε θέση να ενεργεί λίγο καλύτερα εξωτερικά και να εισπράττει γι’ αυτό κάποια ανταμοιβή και αναγνώριση. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι ενέργειές του είναι νοθευμένες με προσχήματα και τεχνάσματα, επειδή, όπως όλοι παραδέχονται, είναι εύκολο να κάνεις το καλό για λίγο· το δύσκολο είναι να κάνεις το καλό για όλη σου τη ζωή. Αν είναι πράγματι καλός άνθρωπος, γιατί δυσκολεύεται τόσο να κάνει καλά πράγματα; Επομένως, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα λεγόμενα «καλά» και αναγνωρισμένα πρότυπα της ανθρωπότητας. Πρόκειται ξεκάθαρα για κομπασμούς, απάτες και μυθοπλασίες. Μπορεί οι άνθρωποι να είναι σε θέση να ανταποκριθούν εξωτερικά σε κάποια από αυτά τα πρότυπα και η συμπεριφορά τους να είναι σχετικά καλή —να έχουν, για παράδειγμα, καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι, να είναι αβροί, να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους, να είναι προσηνείς και να είναι προσιτοί· μπορεί να είναι σε θέση να κάνουν και να διαθέτουν μερικά από αυτά τα πράγματα, όμως και πάλι αυτό θα είναι για ένα μικρό μόνο χρονικό διάστημα, θα ισχύει προσωρινά ή μέσα σε κάποιο παροδικό πλαίσιο. Διαθέτουν αυτές τις εκδηλώσεις μόνο όταν το έχουν ανάγκη. Με το που θιχτούν με κάποιον τρόπο η θέση, η περηφάνια, τα πλούτη, τα συμφέροντα ή ακόμη και η μοίρα και οι προοπτικές τους, θα ξεσπάσει η φύση τους και ο άγριος εαυτός που κρύβουν μέσα τους. Παύουν να προβάλλουν την εικόνα ενός ανθρώπου με καλή μόρφωση και σύνεση, ευγενικού και εκλεπτυσμένου, αβρού, που σέβεται τους ηλικιωμένους και φροντίζει τους νέους, που είναι προσηνής ή προσιτός. Αντ’ αυτού, τσακώνονται και συνωμοτούν εναντίον των άλλων, με στόχο να ξεγελάσει, να παγιδεύσει και να σκοτώσει ο ένας τον άλλον. Όλα αυτά είναι πολύ συχνά φαινόμενα. Για χάρη των συμφερόντων τους, της θέσης τους ή της εξουσίας τους, φίλοι, συγγενείς, ακόμη και πατεράδες και γιοι αλληλοσκοτώνονται, μέχρι να μείνει ζωντανός μονάχα ένας τους. Ο καθένας μπορεί να δει την άθλια κατάσταση που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό, άλλωστε, το να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, να είναι αβρός, να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους, να είναι προσηνής και να είναι προσιτός μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως προϊόντα παροδικών περιστάσεων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να βιώσει πραγματικά αυτά τα πράγματα· ούτε καν οι σοφοί και οι μεγάλοι άνδρες που λατρεύει ο κινεζικός λαός δεν ήταν σε θέση να τα κάνουν. Όλες αυτές, λοιπόν, οι διδαχές και οι θεωρίες είναι παράλογες και σκέτες ανοησίες. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια είναι σε θέση να λύνουν ζητήματα που θίγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και έχοντας ως κριτήριό τους την αλήθεια· είναι, επίσης, σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια και να υποτάσσονται στον Θεό. Με τον τρόπο αυτόν, η αλήθεια-πραγματικότητα που διαθέτουν είναι υψηλότερη από τα πρότυπα της καλής συμπεριφοράς που αναγνωρίζει η ανθρωπότητα. Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα δεσμά των συμφερόντων τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Δεν είναι καν σε θέση να τηρήσουν κανόνες όπως οι καλές συμπεριφορές. Ποια, λοιπόν, είναι η βάση και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρονται και ενεργούν; Το σίγουρο είναι πως πρόκειται απλώς για κανόνες και δόγματα, για φιλοσοφίες και νόμους του Σατανά· δεν είναι η αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αποδέχονται την αλήθεια και φροντίζουν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα· είναι, άρα, φυσικό να μην μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Δεν μπορούν καν να τηρήσουν καλές συμπεριφορές. Παρότι προσπαθούν να προσποιηθούν, δεν μπορούν να διατηρήσουν τα προσωπεία τους κι εκθέτουν έτσι το αληθινό τους πρόσωπο. Για τα δικά τους συμφέροντα, θα παλέψουν, θα αρπάξουν και θα ληστέψουν, θα συνωμοτήσουν, θα δολοπλοκήσουν και θα επιστρατεύσουν τεχνάσματα, θα τιμωρήσουν τους άλλους, ενώ μπορεί ακόμα και να σκοτώσουν κάποιον. Εφόσον είναι σε θέση να κάνουν όλα αυτά τα φαύλα πράγματα, δεν εκτίθεται έτσι η φύση τους; Και όταν εκτίθεται η φύση τους, οι άλλοι μπορούν εύκολα να διακρίνουν τον σκοπό και τη βάση των λόγων και των πράξεών τους· καταλαβαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν εξ ολοκλήρου σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά και ότι βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, συμπεριφέρονται και ενεργούν με βάση τις φιλοσοφίες του Σατανά. Μερικά παραδείγματα είναι τα εξής: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει», «Όπου υπάρχει ζωή υπάρχει ελπίδα», «Όποιος έχει μικρό μυαλό δεν είναι κύριος κι ένας αληθινός άντρας πρέπει να είναι αδίστακτος», «Αν είσαι σκληρόκαρδος, δεν θα είμαι δίκαιος», «Θα σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα», και ούτω καθεξής· αυτού του είδους οι σατανικές λογικές και νόμοι ελέγχουν τους ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με αυτά τα πράγματα, οι καλές συμπεριφορές, όπως το να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι, να είναι αβροί, να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους και ούτω καθεξής, γίνονται μάσκες που φοράνε για να κρύψουν τον πραγματικό τους εαυτό, γίνονται προσωπεία. Γιατί γίνονται προσωπεία; Επειδή τα θεμέλια και οι νόμοι βάσει των οποίων ζουν πραγματικά οι άνθρωποι είναι πράγματα που ενστάλαξε στον άνθρωπο ο Σατανάς· δεν είναι η αλήθεια. Έτσι, λοιπόν, η ελάχιστη ανθρώπινη συνείδηση και ηθική δεν έχουν την παραμικρή επίδραση σε κάποιον που δεν αγαπά την αλήθεια. Όταν συμβεί κάτι που αφορά τα συμφέροντά του, θα βγει στην επιφάνεια ο αληθινός του εαυτός. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι θα δουν το αληθινό του πρόσωπο, θα σοκαριστούν και θα πουν: «Μα συνήθως δεν είναι ιδιαίτερα ευγενικός, αβρός και κύριος; Γιατί κάθε φορά που του συμβαίνει κάτι, γίνεται άλλος άνθρωπος;» Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος αυτός δεν έχει αλλάξει· απλώς μέχρι τότε δεν είχε αποκαλυφθεί ο αληθινός του εαυτός. Αν δεν θίγονται τα συμφέροντά του και πριν αγριέψουν τα πράγματα, όλα όσα κάνει είναι τεχνάσματα και προσωπεία. Όταν, όμως, θίγονται ή απειλούνται τα συμφέροντά του και όταν σταματά να κρύβεται, οι νόμοι και η βάση της ύπαρξής του που αποκαλύπτει είναι η φύση του, η ουσία του και το ποιος πραγματικά είναι. Έτσι, όποιες καλές συμπεριφορές κι αν έχει κανείς, όσο άψογη κι αν φαίνεται η εξωτερική του συμπεριφορά στους άλλους, αυτό δεν σημαίνει ότι επιδιώκει την αλήθεια και αγαπά τα θετικά πράγματα· αν μη τι άλλο, δεν σημαίνει ότι έχει κανονική ανθρώπινη φύση, πόσο μάλλον ότι είναι αξιόπιστος ή ότι αξίζει να έχει κανείς επαφές μαζί του.

Όσον αφορά τις καλές συμπεριφορές, έχουμε αναφέρει τα εξής παραδείγματα: Να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, να είναι αβρός, να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους, να είναι προσηνής και να είναι προσιτός. Θα συναναστραφούμε τώρα με λεπτομέρειες σχετικά με τον σεβασμό προς τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων. Στην ανθρώπινη ζωή, είναι πολύ σύνηθες να σέβεται κανείς τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους. Είναι κάτι που βλέπει κανείς ακόμη και σε ορισμένους ζωικούς πληθυσμούς, οπότε είναι φυσικό να το βλέπουμε ακόμη περισσότερο στους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν συνείδηση και λογική. Σε σχέση με τα άλλα είδη, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι καλύτεροι, πιο συγκεκριμένοι και πιο πρακτικοί στην τήρηση της συγκεκριμένης συμπεριφοράς και όχι καθαρά επιφανειακοί. Εφόσον, σε αντίθεση με τα άλλα είδη, οι άνθρωποι διαθέτουν συνείδηση και λογική, θα πρέπει να τηρούν καλύτερα αυτήν την καλή συμπεριφορά, δηλαδή να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους. Τηρώντας αυτήν την καλή συμπεριφορά, θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξουν ότι η ανθρώπινη φύση τους υπερτερεί της ουσίας των άλλων ειδών, ότι είναι διαφορετική. Το κάνουν, όμως, αυτό στην πραγματικότητα οι άνθρωποι; (Όχι.) Μήπως το κάνουν οι μορφωμένοι άνθρωποι που έχουν πολλές γνώσεις; (Ούτε αυτοί το κάνουν.) Ας αφήσουμε στην άκρη τον απλό λαό και ας μιλήσουμε για τις υποθέσεις της ελίτ και του παλατιού. Σε αρκετές χώρες σήμερα παρουσιάζονται δραματικά έργα που αφορούν τη ζωή στα παλάτια, μέσα από τα οποία εκτίθενται πολλές από τις ταραχώδεις ιστορίες των βασιλικών οίκων. Το κοινό που έχουν οι αυλικοί και ο απλός λαός είναι ότι και οι δύο δίνουν μεγάλη έμφαση στην ιεραρχία με βάση την ηλικία. Σε σύγκριση με τον απλό λαό, τα μέλη ενός βασιλικού οίκου έχουν εκπαιδευτεί βαθύτερα και πιο συγκεκριμένα όσον αφορά την καλή συμπεριφορά του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων, ενώ οι νεότερες γενιές των βασιλικών οίκων δείχνουν περισσότερη ευλάβεια και σεβασμό στους πιο ηλικιωμένους από ό,τι κάνουν οι απλοί άνθρωποι· είναι ένα ιδιαίτερα εθιμοτυπικό σύστημα. Όσον αφορά τον σεβασμό προς τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων, οι απαιτήσεις που έχουν τα μέλη των βασιλικών οίκων για αυτήν την πτυχή της καλής συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα υψηλές και πρέπει να ακολουθούνται κατά γράμμα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να τηρούν την απαίτηση της παραδοσιακής κουλτούρας να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους ακριβώς όπως και ο απλός λαός. Όσο, όμως, καλά και σωστά κι αν το κάνουν, όσο αξιοπρεπείς και άμεμπτοι κι αν φαίνονται, πίσω από τη βιτρίνα αυτής της άμεμπτης συμπεριφοράς κρύβονται κάθε λογής μεταβιβάσεις εξουσίας και κόντρες μεταξύ διαφόρων δυνάμεων. Γιοι και πατεράδες, εγγόνια και παππούδες, υπηρέτες και αφέντες, υπουργοί και μονάρχες, στις μεταξύ τους σχέσεις όλοι τους επιφανειακά δείχνουν να τηρούν αυτό το τόσο θεμελιώδες κριτήριο συμπεριφοράς: να σέβονται τους ηλικιωμένους και να φροντίζουν τους νέους. Με τη μοναρχική, όμως, εξουσία και διάφορες άλλες δυνάμεις στο παιχνίδι, αυτή η εξωτερική συμπεριφορά δεν εξυπηρετεί σε τίποτα απολύτως και αδυνατεί πλήρως να επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα της μεταβίβασης της μοναρχικής εξουσίας και της κόντρας μεταξύ διαφόρων δυνάμεων. Όπως είναι φυσικό, αυτού του είδους η καλή συμπεριφορά δεν μπορεί, επί της ουσίας, να συγκρατήσει οποιονδήποτε εποφθαλμιά τον θρόνο ή φιλοδοξεί να αποκτήσει την εξουσία. Ο απλός λαός τηρεί τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων, τον οποίο έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, και ζει περιορισμένος από αυτόν. Όσο κι αν συμπίπτουν τα συμφέροντα τους και ό,τι είδους διαμάχες κι αν προκύπτουν όταν τα συμφέροντα αυτά συγκρούονται, οι απλοί άνθρωποι μπορούν μετά να συνεχίζουν να συμβιώνουν. Στους βασιλικούς οίκους, όμως, επειδή τα συμφέροντα και οι διαμάχες για την εξουσία έχουν μεγαλύτερη σημασία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολεμούν ασταμάτητα, με αποτέλεσμα στο τέλος οι νικητές να γίνονται βασιλιάδες και οι ηττημένοι εγκληματίες· μία από τις δύο πλευρές θα καταλήξει αναπόφευκτα στον θάνατο. Τόσο οι νικητές όσο και οι ηττημένοι τηρούν εξίσου αυτόν τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων. Επειδή, όμως, ο βαθμός εξουσίας, οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες της κάθε πλευράς διαφέρουν και υπάρχει ανισότητα όσον αφορά τη δύναμή τους, στο τέλος κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι καταστρέφονται. Από τι καθορίζεται αυτό; Μήπως από τον κανόνα του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων; (Όχι.) Από τι καθορίζεται, λοιπόν; (Από τη σατανική φύση του ανθρώπου.) Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Θέλω να πω ότι αυτοί οι κανόνες, αυτές οι καινοφανείς, δήθεν καλές συμπεριφορές της ανθρωπότητας δεν μπορούν να καθορίσουν απολύτως τίποτα. Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει ένας άνθρωπος δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από εξωτερικές συμπεριφορές όπως το να έχει καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι προσηνής ή να σέβεται τους ηλικιωμένους και να φροντίζει τους νέους· καθορίζεται από την ανθρώπινη φύση. Με λίγα λόγια, ο οίκος του Θεού δεν προωθεί αυτές τις δηλώσεις περί καλής συμπεριφοράς που έχουν αναδειχθεί μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι συμπεριφορές που θεωρεί καλές ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα είδος καλής συμπεριφοράς και εκδήλωσης· δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια, ενώ το ότι κάποιος διαθέτει αυτές τις καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις δεν σημαίνει ότι κάνει πράξη την αλήθεια, πόσο μάλλον ότι την επιδιώκει.

Εφόσον αυτές οι συμπεριφορές που θεωρούνται καλές από τον άνθρωπο δεν προέρχονται από τον Θεό ούτε τις προωθεί ο οίκος Του και προφανώς δεν συμφωνούν με τις προθέσεις Του και έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια Του και τις απαιτήσεις που θέτει Εκείνος, μήπως ο Θεός έχει και κάποιες απαιτήσεις για τη συμπεριφορά της ανθρωπότητας; (Ναι.) Και ο Θεός, λοιπόν, έχει διατυπώσει κάποιες δηλώσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των πιστών που Τον ακολουθούν. Παρότι διαφέρουν από τις απαιτήσεις που έχει θέσει στον άνθρωπο σχετικά με την αλήθεια και είναι σχετικά πιο απλές, περιέχουν κι αυτές κάποιες συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Τι απαιτεί ο Θεός από τους ακολούθους Του; Να έχουν, για παράδειγμα, την ευπρέπεια αγίου. Δεν είναι αυτή μια απαίτηση για την ανθρώπινη συμπεριφορά; (Ναι.) Επιπλέον, να μην είναι κανείς ακόλαστος, αλλά συγκρατημένος, να μη ντύνεται εκκεντρικά, να μην καπνίζει, να μην πίνει, να μη χτυπάει ούτε να βρίζει τους άλλους, καθώς και να μη λατρεύει είδωλα, να τιμά τους γονείς του και ούτω καθεξής. Όλα αυτά είναι απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, οι οποίες είναι οι πιο βασικές απαιτήσεις από όλες και δεν πρέπει να τις αγνοεί κανείς. Ο Θεός έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις για τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, οι οποίες διαφέρουν από τις καλές συμπεριφορές που προωθούν οι άπιστοι. Το μόνο που κάνουν οι καλές συμπεριφορές που προτείνουν οι άπιστοι είναι να καθιστούν τους ανθρώπους ανώτερα ζώα, διακρίνοντάς τους από άλλα, κατώτερα ζώα. Από την άλλη, οι απαιτήσεις που θέτει ο Θεός στους ακολούθους Του τους διαφοροποιούν όχι από τα ζώα, αλλά από τους άπιστους, από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό. Στο παρελθόν, γινόταν επίσης λόγος για «αγιοποίηση», ένας όρος κάπως υπερβολικός και ανακριβής· ο Θεός, όμως, έχει θέσει κάποιες απαιτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά των ακολούθων Του. Πείτε Μου, ποιες είναι αυτές; (Να έχουν ευπρέπεια αγίου, να μην είναι ακόλαστοι, αλλά συγκρατημένοι, να μη ντύνονται εκκεντρικά, να μην καπνίζουν ούτε να πίνουν, να μη χτυπάνε ούτε να βρίζουν τους άλλους, να μη λατρεύουν είδωλα και να τιμούν τους γονείς τους.) Πέρα από αυτά, τι άλλες απαιτήσεις έχει; (Να μην ιδιοποιούνται τα υπάρχοντα των άλλων, να μην κλέβουν, να μη ψευδομαρτυρούν, να μη μοιχεύουν.) Και αυτά ισχύουν· περιλαμβάνονται στον Νόμο, αποτελούν απαιτήσεις που έθεσε στην αρχή ο Θεός σχετικά με τη συμπεριφορά της ανθρωπότητας και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να είναι αληθινές και πρακτικές. Mε αυτές τις απαιτήσεις, ο Θεός ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ακολούθων Του, συνεπώς αυτές οι εξωτερικές συμπεριφορές φανερώνουν ότι κάποιος είναι ακόλουθος του Θεού. Αν διαθέτεις αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις σε βαθμό που, όταν οι άλλοι σε κοιτάζουν, καταλαβαίνουν ότι είσαι πιστός στον Θεό, τότε, αν μη τι άλλο, θα έχεις κερδίσει την έγκριση και τον θαυμασμό τους. Θα λένε ότι διαθέτεις ευπρέπεια αγίου και μοιάζεις με πιστό του Θεού, όχι με άπιστο. Κάποιοι, αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, εξακολουθούν να είναι σαν άπιστοι· συχνά καπνίζουν, πίνουν, τσακώνονται και καβγαδίζουν. Κάποιοι, μάλιστα, μοιχεύουν και κλέβουν. Δεν μπορούν καν να συγκρατήσουν τη συμπεριφορά τους, η οποία δεν συμμορφώνεται με τα λόγια του Θεού. Όταν, λοιπόν, τους βλέπει κάποιος άπιστος, λέει το εξής: «Είναι όντως πιστοί του Θεού; Τότε γιατί είναι ίδιοι μ’ αυτούς που δεν πιστεύουν στον Θεό;» Τέτοιοι άνθρωποι δεν κερδίζουν ούτε τον θαυμασμό ούτε την εμπιστοσύνη των άλλων, με αποτέλεσμα, όταν προσπαθούν να διαδώσουν το ευαγγέλιο, οι άνθρωποι να μην το αποδέχονται. Αν κάποιος μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο, τότε αγαπά τα θετικά πράγματα, έχει καλή καρδιά και διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Ένας τέτοιος άνθρωπος, με το που ακούσει τα λόγια του Θεού, είναι σε θέση να τα κάνει πράξη και δεν προσποιείται καθόλου κατά την άσκησή του, επειδή, αν μη τι άλλο, ενεργεί με βάση τη συνείδηση και τη λογική του. Σε τι διαφέρουν οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που θέτει ο Θεός στον άνθρωπο από τις καλές συμπεριφορές που προωθεί η ανθρωπότητα; (Οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο είναι ξεκάθαρα πρακτικές και του επιτρέπουν να βιώσει την κανονική ανθρώπινη φύση. Η παραδοσιακή κουλτούρα, από την άλλη, απαιτεί κάποιες συμπεριφορές που είναι μόνο για το θεαθήναι και δεν εξυπηρετούν κανέναν πρακτικό σκοπό.) Σωστά. Όλες οι καλές συμπεριφορές που απαιτεί από τον άνθρωπο η παραδοσιακή κουλτούρα είναι ψεύτικες και προσποιητές· ένα είδος απάτης. Μπορεί όσοι τις τηρούν να λένε όμορφα λόγια, αλλά μέσα τους τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτές οι καλές συμπεριφορές είναι μια μάσκα, μια ψευδαίσθηση. Δεν αποτελούν εκδηλώσεις της ουσίας της ανθρώπινης φύσης κάποιου, αλλά προσωπεία που φοράει ο άνθρωπος για να διατηρήσει την υπερηφάνεια, την υπόληψη και τη θέση του. Είναι σαν να δίνει μια παράσταση, αποτελούν μια υποκριτική προσέγγιση, έναν ρόλο που υποδύεται κανείς σκόπιμα για να τον δουν οι άλλοι. Μπορεί κάποιες φορές οι άλλοι να μην είναι σε θέση να διακρίνουν αν η συμπεριφορά κάποιου είναι αληθινή ή ψεύτικη· με τον καιρό, όμως, όλοι θα δουν το αληθινό του πρόσωπο. Αυτό ακριβώς συνέβη και με τους υποκριτές Φαρισαίους. Ενώ είχαν ένα σωρό εξωτερικές καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις της δήθεν ευσέβειάς τους, όταν ήρθε ο Κύριος Ιησούς για να εκφράσει την αλήθεια και να κάνει το έργο της λύτρωσης, Τον καταδίκασαν και Τον σταύρωσαν, επειδή αποστρέφονταν και μισούσαν την αλήθεια. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι οι καλές συμπεριφορές και οι εξωτερικές προσεγγίσεις των ανθρώπων δεν αντιπροσωπεύουν τη φύση-ουσία τους ούτε σχετίζονται με αυτήν. Από την άλλη, εφόσον κάποιος πιστεύει στ’ αλήθεια στον Θεό και διαθέτει συνείδηση και λογική, μπορεί να κάνει πράξη και να βιώσει πραγματικά τους κανόνες που απαιτεί ο Θεός να τηρούν οι άνθρωποι. Είτε το κάνεις μπροστά στους άλλους είτε πίσω από την πλάτη τους, οφείλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα· όποια κι αν είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία σου, πρέπει να εκπληρώσεις αυτές τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός. Όσο σοβαρή κι αν είναι η διεφθαρμένη σου διάθεση, εφόσον ακολουθείς τον Θεό, πρέπει να επιδεικνύεις αυτοσυγκράτηση και να ασκείσαι σύμφωνα με τα λόγια Του. Μόλις περάσει ένα διάστημα που θα βιώνεις αυτά τα πράγματα, θα έχεις πραγματική είσοδο και θα έχεις πραγματικά αλλάξει. Αυτή η αληθινή αλλαγή είναι πραγματική.

Ας κάνουμε μια γρήγορη σύνοψη: Τι είδους απαιτήσεις έχει ο Θεός όσον αφορά τη συμπεριφορά των ανθρώπων; Οι άνθρωποι πρέπει πάντα να τηρούν τις αρχές, να είναι συγκρατημένοι και να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή, προκειμένου οι άλλοι να τους σέβονται· δεν πρέπει ποτέ τους να προσποιούνται. Αυτές τις απαιτήσεις θέτει ο Θεός όσον αφορά τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Με άλλα λόγια, είτε κάποιος βρίσκεται μπροστά σε άλλους είτε όχι, σε όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκεται και με όποιον κι αν έχει να κάνει, πρέπει να ασκείται με αυτόν τον τρόπο και να κατέχει αυτού του είδους την πραγματικότητα. Αυτές τις πραγματικότητες πρέπει να κατέχουν οι κανονικοί άνθρωποι και είναι το λιγότερο που οφείλει να κάνει κανείς από άποψη συμπεριφοράς. Έστω, για παράδειγμα, πως κάποιος φωνάζει πολύ, χωρίς όμως να βρίζει τους άλλους ή να αισχρολογεί, ενώ τα λόγια του είναι αληθινά και ακριβή και δεν κάνει επίθεση σε κανέναν. Ακόμα κι όταν αποκαλεί κάποιον κακό ή λέει ότι δεν είναι σωστός άνθρωπος, αυτό που λέει έχει βάση. Παρόλο που εξωτερικά δεν μιλά ούτε ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις που έχουν θέσει οι άπιστοι σχετικά με το να είναι κανείς προσηνής ή ευγενικός και εκλεπτυσμένος, το περιεχόμενο, οι αρχές και η βάση των όσων λέει του επιτρέπουν να ζει με ευπρέπεια και ακεραιότητα. Αυτό θα πει να έχει κανείς αρχές. Δεν μιλά απροβλημάτιστα για πράγματα που δεν γνωρίζει ούτε αξιολογεί αυθαίρετα ανθρώπους που δεν μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα. Μπορεί επιφανειακά να μη φαίνεται πολύ ευγενικός και να μην ανταποκρίνεται στο πρότυπο συμπεριφοράς τού να είναι καλλιεργημένος και να τηρεί τους κανόνες για το οποίο μιλούν οι άπιστοι. Επειδή, όμως, έχει θεοφοβούμενη καρδιά και είναι συγκρατημένος στα λόγια και στις πράξεις του, αυτό που βιώνει υπερτερεί κατά πολύ των συμπεριφορών για τις οποίες μιλάει η ανθρωπότητα, δηλαδή να έχει καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος και να είναι αβρός. Δεν αποτελεί αυτό εκδήλωση ενός ανθρώπου με αυτοσυγκράτηση και αρχές; (Ναι.) Εν πάση περιπτώσει, αν εξετάσετε προσεκτικά τις απαιτήσεις που θέτει ο Θεός όσον αφορά την καλή συμπεριφορά των πιστών Του, ποια από αυτές δεν αποτελεί συγκεκριμένο κανόνα για το τι πρέπει να βιώνουν πρακτικά οι άνθρωποι; Ποια από αυτές τούς ζητά να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό; Καμία, έτσι δεν είναι; Αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία, εμπρός, εκφράστε την. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιοι να πουν το εξής: «Όταν ο Θεός λέει να μη χτυπάμε και να μη βρίζουμε τους άλλους, αυτό μοιάζει λίγο υποκριτικό, επειδή αυτήν τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που κάποιες φορές βρίζουν τους άλλους, αλλά ο Θεός δεν τους καταδικάζει». Τι εννοεί ο Θεός με τον όρο «εξύβριση» όταν λέει να μη βρίζουμε τους άλλους; (Να ξεσπάει κανείς τα συναισθήματά του λόγω της διεφθαρμένης του διάθεσης.) Εξύβριση είναι το να ξεσπάει κανείς τα συναισθήματά του, να αισχρολογεί. Αν κάτι που λέγεται για κάποιον δεν είναι ευχάριστο, αλλά συνάδει με τη διεφθαρμένη ουσία του, τότε δεν είναι εξύβριση. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να έχει διαταράξει και αναστατώσει το εκκλησιαστικό έργο και να έχει κάνει πολύ κακό. Του λες, λοιπόν, το εξής: «Πόσο κακό έχεις κάνει! Είσαι ένα κάθαρμα· δεν είσαι άνθρωπος!» Μετράει αυτό για εξύβριση; Μήπως πρόκειται για εκδήλωση διεφθαρμένης διάθεσης; Ή ξέσπασμα συναισθημάτων; Μήπως δείχνει πως δεν διαθέτεις ευπρέπεια αγίου; (Εφόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεν μετράει για εξύβριση.) Σωστά, δεν μετράει για τέτοια. Τα λόγια αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι αληθινά και ειλικρινή· τίποτα δεν αποκρύπτεται ούτε μένει κρυφό. Μπορεί να μη συνάδουν με την απαίτηση να έχει κανείς καλή μόρφωση και σύνεση ή να είναι ευγενικός και εκλεπτυσμένος, αλλά συνάδουν με τα γεγονότα. Αυτός που δέχεται την επίπληξη θα αντιπαραβάλλει τον εαυτό του με αυτά τα λόγια, θα τον εξετάσει και θα δει ότι αυτό συνέβη επειδή έκανε κάποιο λάθος και πολύ μεγάλο κακό. Θα μισήσει τον εαυτό του και θα σκεφτεί: «Είμαι τελείως άχρηστος! Μόνο ένας βλάκας θα φερόταν έτσι· δεν είμαι άνθρωπος! Καλά έκανε και με επέπληξε έτσι· αυτό είναι το σωστό!» Αφού το αποδεχτεί, θα γνωρίσει λίγο τη φύση-ουσία του και, αφού για ένα διάστημα βιώσει ορισμένες καταστάσεις και εκτεθεί σε αυτές, θα μετανοήσει ειλικρινά και θα ξέρει στο εξής να αναζητά τις αρχές κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Δεν τον αφύπνισε η επίπληξη που δέχτηκε; Δεν διαφέρει, άρα, μια τέτοια επίπληξη από την «εξύβριση» στην οποία αναφέρεται ο Θεός όταν απαιτεί να μη βρίζουν οι άνθρωποι τους άλλους; (Ναι.) Σε τι διαφέρει; Τι σημαίνει ο όρος «εξύβριση» στην απαίτηση του Θεού να μη βρίζουν οι άνθρωποι τους άλλους; Αφενός, δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς αισχρό περιεχόμενο και λέξεις. Ο Θεός δεν θέλει να ακούει τους ακολούθους του να ξεστομίζουν βωμολοχίες· δεν Του αρέσει να ακούει τέτοια λόγια. Οι περιπτώσεις, όμως, που χρησιμοποιεί κανείς κάποια άσχημα λόγια για να αποκαλύψει τα γεγονότα αποτελούν εξαιρέσεις και δεν θεωρούνται εξύβριση. Αφετέρου, ποια είναι η ουσία της συμπεριφοράς της εξύβρισης; Δεν πρόκειται για εκδήλωση θερμοαιμίας; Εάν το πρόβλημα κάποιου μπορείτε να το διευκρινίσετε και να το καταστήσετε σαφές μέσω κανονικής συναναστροφής, προτροπής και επικοινωνίας, γιατί αντ’ αυτού να βρίζετε τον άνθρωπο αυτόν; Δεν είναι καλό αυτό, είναι ανάρμοστο. Συγκριτικά με αυτές τις θετικές προσεγγίσεις, η εξύβριση δεν είναι μια κανονική μέθοδος που πρέπει να υιοθετεί κανείς. Με αυτόν τον τρόπο, ξεσπά τα συναισθήματά του και φανερώνει τη θερμοαιμία του. Ο Θεός δεν θέλει να χειρίζονται οι άνθρωποι οποιοδήποτε ζήτημα ξεσπώντας τα συναισθήματα ή εκδηλώνοντας τη θερμοαιμία τους. Όταν οι άνθρωποι εκδηλώνουν τη θερμοαιμία και ξεσπούν τα συναισθήματά τους, η συμπεριφορά που εκδηλώνουν συχνά είναι η εξής: Βρίζουν τον άλλον και του επιτίθενται με τα λόγια τους. Λένε ό,τι πιο δυσάρεστο μπορούν να πουν, οτιδήποτε μπορεί να πληγώσει τον συνομιλητή τους και να καταλαγιάσει τον δικό τους θυμό. Και όταν τελειώσουν, δεν θα έχουν σπιλώσει και πληγώσει μόνο την άλλη πλευρά, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν πρέπει να χειρίζονται με τέτοια στάση ή μέθοδο τα πράγματα οι ακόλουθοι του Θεού. Επιπλέον, η νοοτροπία των διεφθαρμένων ανθρώπων είναι πάντα να εκδικούνται, να ξεσπούν τα συναισθήματα και τη δυσαρέσκειά τους και να εκδηλώνουν τη θερμοαιμία τους. Θέλουν για το παραμικρό να βρίζουν τους άλλους, ενώ όταν προκύπτει κάποιο θέμα, σημαντικό ή ασήμαντο, η συμπεριφορά που εκδηλώνουν αμέσως είναι η εξύβριση. Το κάνουν ούτως ή άλλως, ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Δεν είναι σατανική μια τέτοια συμπεριφορά; Το κάνουν ακόμη κι όταν είναι μόνοι τους στο σπίτι και δεν τους ακούει κανένας. Δεν ξεσπάνε τα συναισθήματά τους έτσι; Δεν αποκαλύπτουν τη θερμοαιμία τους; (Ναι.) Όταν κάποιος αποκαλύπτει τη θερμοαιμία του και ξεσπά τα συναισθήματά του, σε γενικές γραμμές αυτό σημαίνει ότι προσεγγίζει και χειρίζεται κάποιο θέμα με βάση τη θερμοαιμία του· σημαίνει ότι αντιμετωπίζει κάθε θέμα με θερμόαιμη στάση, και μια συμπεριφορά και εκδήλωση αυτού είναι η εξύβριση. Εφόσον αυτή είναι η ουσία της εξύβρισης, δεν είναι καλό που ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο να μη βρίζει; (Ναι.) Δεν είναι λογικό που ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο να μη βρίζει τους άλλους; Δεν ωφελεί τον άνθρωπο κάτι τέτοιο; (Πράγματι.) Ο τελικός στόχος του Θεού όταν απαιτεί από τους ανθρώπους να μη χτυπούν και να μη βρίζουν τους άλλους είναι να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μη ζουν διαρκώς μέσα στα συναισθήματα και τη θερμοαιμία τους. Ό,τι κι αν λένε όταν βρίζουν κάποιον αυτοί που ζουν μέσα στα συναισθήματα και τη θερμοαιμία τους, αυτό που εκδηλώνουν είναι μια διεφθαρμένη διάθεση. Τι είδους διεφθαρμένη διάθεση είναι; Στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για διάθεση φαυλότητας και αλαζονείας. Συνάδει με τις προθέσεις του Θεού η επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος μέσα από την εκδήλωση μιας διεφθαρμένης διάθεσης; (Όχι.) Ο Θεός δεν θέλει να χρησιμοποιούν οι ακόλουθοί Του τέτοιες μεθόδους για να προσεγγίσουν οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους· το συμπέρασμα είναι ότι στον Θεό δεν αρέσει οι άνθρωποι να προσεγγίζουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους χτυπώντας τους άλλους και βρίζοντάς τους. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με την εξύβριση, ενώ αν κάνεις κάτι τέτοιο, επηρεάζεται η ικανότητά σου να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές. Αν μη τι άλλο, μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι θετική και δεν πρέπει να την έχουν όσοι διαθέτουν κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός έθεσε ως απαίτηση για όσους Τον ακολουθούν να μη χτυπούν και να μη βρίζουν τους άλλους. Η «εξύβριση» εμπεριέχει συναισθήματα και θερμοαιμία. Σε τι συγκεκριμένα αναφέρεται ο όρος «συναισθήματα»; Στο μίσος και τις κατάρες, στο να εύχεται κανείς να πάθουν κακό οι άλλοι και να ελπίζει ότι θα πάρουν ό,τι τους αξίζει ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες, και ότι θα έχουν κακό τέλος. Τέτοια συγκεκριμένα αρνητικά πράγματα εμπεριέχουν τα συναισθήματα. Και σε τι αναφέρεται ο όρος «θερμοαιμία»; Στο να χρησιμοποιεί κανείς ακραίες, παθητικές, αρνητικές και κακές μεθόδους για να ξεσπάσει τα συναισθήματά του· να εύχεται να αφανιστούν ή να καταστραφούν τα πράγματα και οι άνθρωποι που δεν του αρέσουν, ώστε να χαρεί με την ατυχία τους, όπως ευχόταν. Αυτό είναι θερμοαιμία. Τι εμπεριέχει η θερμοαιμία; Μίσος, εχθρότητα και κατάρες, καθώς και κάποιες κακές προθέσεις· όλα αυτά εμπεριέχονται στη θερμοαιμία. Είναι κάτι από όλα αυτά θετικό; (Όχι.) Σε ποια κατάσταση βρίσκεται κάποιος όταν ζει μέσα σ’ αυτά τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία; Δεν κοντεύει να γίνει ένας παράφρων δαίμονας; Όσο περισσότερο βρίζετε τους άλλους τόσο πιο θυμωμένοι και σκληροί γίνεστε και τόσο περισσότερο θέλετε να τους βρίζετε· στο τέλος, λοιπόν, θα θελήσετε να σηκώσετε χέρι και να χτυπήσετε κάποιον. Και όταν το κάνετε αυτό, θα θελήσετε να τον τραυματίσετε θανάσιμα, να του αφαιρέσετε τη ζωή, πράγμα που σημαίνει το εξής: «Θα σε καταστρέψω! Θα σε σκοτώσω!» Ένα τόσο δα συναίσθημα —ένα αρνητικό συναίσθημα— οδηγεί στη διόγκωση και την έκρηξη της θερμοαιμίας κάποιου και, στο τέλος, τον κάνει να θέλει να αφαιρέσει και να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι αυτό κάτι που οφείλουν να έχουν και να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Τίνος είναι αυτό το πρόσωπο; (Είναι το πρόσωπο ενός διαβόλου.) Είναι ένας διάβολος που προδίδει την αληθινή του εμφάνιση. Αυτό ακριβώς το πρόσωπο έχει ένας δαίμονας όταν είναι έτοιμος να καταβροχθίσει έναν άνθρωπο. Βγαίνει στην επιφάνεια η δαιμονική του φύση και δεν μπορεί να την ελέγξει. Έτσι είναι ένας παράφρων δαίμονας. Και σε ποιον βαθμό παραφροσύνης φτάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Μεταμορφώνονται σε δαίμονα που θέλει να καταβροχθίσει τη σάρκα και την ψυχή του ανθρώπου. Η πιο σοβαρή συνέπεια της εξύβρισης είναι ότι, ακόμη και σε ένα απλό θέμα, μπορεί να οδηγήσει σε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, με αποτέλεσμα να πεθάνει κάποιος. Πολλά ζητήματα ξεκινούν με μια μικρή προστριβή μεταξύ δύο ανθρώπων, η οποία οδηγεί σε αμοιβαίες φωνές και βρισιές, έπειτα σε ξυλοδαρμό και στη συνέχεια στην παρόρμηση να σκοτώσουν. Κατόπιν, η παρόρμηση αυτή γίνεται πράξη, ένας από τους δύο καταλήγει νεκρός και ο άλλος καταδικάζεται για φόνο και τιμωρείται με θανατική ποινή. Στο τέλος, και οι δύο πλευρές βγαίνουν χαμένες. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Τέλος η εξύβριση, τέλος το ξέσπασμα των συναισθημάτων τους· έχουν αποκαλύψει όλη τους τη θερμοαιμία, με αποτέλεσμα να καταλήξουν και οι δύο στην κόλαση. Αυτές είναι συνέπειες που επιφέρουν στον άνθρωπο το ξέσπασμα των συναισθημάτων του και η διόγκωση και η έκρηξη της θερμοαιμίας του. Αυτό το αποτέλεσμα δεν είναι καλό· είναι ένα κακό αποτέλεσμα. Βλέπεις, ένα απλό, αρνητικό συναίσθημα προκαλεί μια συμπεριφορά που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια τέτοια έκβαση. Παρόλο που οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν ούτε είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια έκβαση, επειδή ζουν μέσα σε κάθε λογής κακά συναισθήματα και επειδή τους δεσμεύει και τους ελέγχει η θερμοαιμία τους, η οποία συχνά διογκώνεται και ξεσπά, αυτές είναι τελικά οι συνέπειες που προκύπτουν. Πείτε Μου, είναι η εξύβριση μια απλή συμπεριφορά; Το να βρίζουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή μπορεί να μην έχει τόσο κακό αποτέλεσμα· δεν είναι, δηλαδή, αναγκαστικό ότι όλα τα περιστατικά εξύβρισης θα οδηγήσουν ένα τόσο κακό αποτέλεσμα. Ωστόσο, αυτή είναι η ουσία της εξύβρισης. Είναι το ξέσπασμα των συναισθημάτων κάποιου και η διόγκωση και έκρηξη της θερμοαιμίας του. Επομένως, η απαίτηση που θέτει ο Θεός στους ανθρώπους να μη βρίζουν τους άλλους είναι σίγουρα ωφέλιμη για εκείνους· τους ωφελεί με εκατό τρόπους και δεν τους βλάπτει με κανέναν. Παράλληλα, αυτό δείχνει και πόσο σημαντικό ήταν που έθεσε ο Θεός αυτήν την απαίτηση για την ανθρωπότητα. Μπορεί η απαίτηση να μη βρίζει κανείς τους άλλους να μη φτάνει στο επίπεδο της άσκησης ή της επιδίωξης της αλήθειας, δεν παύει να είναι, όμως, μια απαίτηση που οφείλει να τηρεί ο άνθρωπος.

Μπορούν οι άνθρωποι να ανταποκριθούν στην απαίτηση του Θεού να μη βρίζουν ο ένας τον άλλον βασιζόμενοι μόνο στην αυτοσυγκράτησή τους; Όταν οι άνθρωποι θυμώνουν, πολλές φορές δεν είναι σε θέση να συγκρατηθούν. Πώς μπορούν, λοιπόν, να ανταποκριθούν σ’ αυτήν την απαίτηση και να μη βρίζουν ο ένας τον άλλον; Την ώρα που πας να βρίσεις κάποιον, και κυρίως όταν δεν είσαι σε θέση να συγκρατηθείς, πρέπει να σπεύσεις να προσευχηθείς. Αν προσευχηθείς για λίγη ώρα και ικετεύσεις ειλικρινά τον Θεό, είναι πολύ πιθανό να υποχωρήσει ο θυμός σου, οπότε θα μπορέσεις να συγκρατηθείς και να ελέγξεις τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία σου. Μπορεί κάποια στιγμή, για παράδειγμα, οι άνθρωποι να πουν κάτι που θα σε προσβάλλει ή να σε κρίνουν πίσω από την πλάτη σου. Μπορεί, επίσης, είτε εσκεμμένα είτε άθελά τους, να σε πληγώσουν ή να σε εκμεταλλευτούν σε έναν βαθμό, να σου κλέψουν κάτι ή ακόμα και να βλάψουν ζωτικά σου συμφέροντα. Αν σου συμβεί κάτι τέτοιο, θα σκεφτείς το εξής: «Τον μισώ γιατί με πλήγωσε· θέλω να τον βρίσω με όλη μου τη δύναμη και να πάρω εκδίκηση. Μου ’ρχεται μέχρι και να τον χτυπήσω. Θέλω να παίξω βρόμικα πίσω από την πλάτη του για να του δώσω ένα μάθημα». Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα άσχημων συναισθημάτων; Η συνέπεια των άσχημων συναισθημάτων είναι ότι σε κάνουν να θες να προβείς σε τέτοιες ενέργειες. Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο περισσότερο εξοργίζεσαι και νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος σε έχει εκφοβίσει, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια και τον χαρακτήρα σου. Αισθάνεσαι άβολα μέσα σου και θέλεις να πάρεις εκδίκηση. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για θερμόαιμη παρορμητικότητα που προέκυψε μέσα σου εξαιτίας αυτών των αρνητικών συναισθημάτων; (Ναι.) Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή σου η επιθυμία να πάρεις εκδίκηση; Δεν είσαι έτοιμος να ξεσπάσεις τη θερμοαιμία σου; Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να γαληνεύσεις· πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να προσευχηθείς στον Θεό, να δείξεις αυτοσυγκράτηση, να αναλογιστείς και να αναζητήσεις την αλήθεια και να ενεργήσεις με σύνεση. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αποφύγεις μια κατάσταση που θα σε αναστατώσει και θα σου προκαλέσει μίσος, διάφορα συναισθήματα και θερμοαιμία. Κάποιοι μπορεί να πουν το εξής: «Δύο άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα μαζί δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν τέτοιου είδους καταστάσεις». Ακόμη κι αν δεν μπορείς να αποφύγεις μια τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να ανταποδώσεις, αλλά να συγκρατηθείς. Πώς μπορείς να δείξεις αυτοσυγκράτηση; Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να κάτσεις και να σκεφτείς ως εξής: «Αν ανταποδώσω, ο Θεός δεν θα είναι καθόλου ευχαριστημένος, άρα δεν πρέπει να το κάνω. Στον Θεό δεν αρέσουν πράγματα όπως το μίσος, η εκδίκηση και η απέχθεια». Παρόλο που αυτά τα πράγματα δεν αρέσουν στον Θεό, εσύ εξακολουθείς να θέλεις να τα κάνεις και δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου. Πώς μπορείς να λύσεις αυτό το πρόβλημα; Πρέπει, φυσικά, να στηριχθείς στον Θεό· δεν θα μπορέσεις να βρεις λύση αν δεν προσευχηθείς στον Θεό. Επιπλέον, αν έχεις υπερβολικά μικρό ανάστημα, είσαι υπερβολικά θερμόαιμος και δεν μπορείς με τίποτα να συγκρατήσεις τα συναισθήματα και τη θερμοαιμία σου και θέλεις να πάρεις εκδίκηση από κάποιον, όπως και να ’χει δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ανοίξεις το στόμα σου για να τον βρίσεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να φύγεις από εκεί και να αφήσεις κάποιον άλλο να παρέμβει και να δώσει λύση στην κατάσταση. Πρέπει να προσευχηθείς από μέσα σου στον Θεό και να απαγγείλεις μερικές σχετικές φράσεις από τα λόγια Του. Αν προσευχηθείς στον Θεό με αυτόν τον τρόπο, σιγά σιγά θα υποχωρήσει η θερμοαιμία σου. Θα διαπιστώσεις ότι το να βρίζεις τους άλλους δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα και ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αποκάλυψη διαφθοράς και το μόνο που καταφέρνει είναι να ντροπιάσει τον Θεό. Αν προσευχηθείς έτσι, δεν θα λυθεί το πρόβλημά σου; Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν τη λύση; (Είναι μια καλή λύση.) Δεν έχω να προσθέσω κάτι στη συναναστροφή Μου πάνω στον κανονισμό συμπεριφοράς «Να μη χτυπάς και να μη βρίζεις τους άλλους», τον οποίο έχει διατυπώσει ο Θεός.

Ποιες ήταν οι καλές συμπεριφορές που ζητά ο Θεός να τηρούν οι άνθρωποι και πάνω στις οποίες συναναστράφηκα μόλις τώρα; (Να έχουν ευπρέπεια αγίου, να μην είναι ακόλαστοι, αλλά συγκρατημένοι, να μη ντύνονται εκκεντρικά, να μη χτυπάνε ούτε να βρίζουν τους άλλους, να μην καπνίζουν ούτε να πίνουν, να μη λατρεύουν είδωλα, να τιμούν τους γονείς τους, να μην κλέβουν, να μην ιδιοποιούνται τα υπάρχοντα των άλλων, να μη μοιχεύουν και να μην ψευδομαρτυρούν.) Ναι, πολύ σωστά όλα αυτά. Για πείτε Μου, εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα οι απαιτήσεις που υπαγορεύει ο Νόμος, όπως για παράδειγμα, το να μην κλέβει κανείς και να μην εκμεταλλεύεται τους άλλους; Εφαρμόζονται ακόμη; (Εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται.) Και τι ισχύει για τις εντολές από την Εποχή της Χάριτος; (Και αυτές ισχύουν ακόμη.) Γιατί, λοιπόν, έθεσε ο Θεός αυτές τις συγκεκριμένες απαιτήσεις; Σε ποια πτυχή της άσκησης του ανθρώπου αναφέρονται αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις; Αν δεν έθετε ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις, θα τα καταλάβαιναν όλα αυτά οι άνθρωποι; (Όχι.) Δεν θα τα καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που έθεσε ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά σχετίζονται με τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Έθεσε αυτές τις συγκεκριμένες απαιτήσεις για μπορέσουν οι άνθρωποι να διακρίνουν και να αναγνωρίζουν με ακρίβεια τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα και να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος· για να μάθουν ότι η μοιχεία είναι κάτι αρνητικό, επαίσχυντο, κάτι που απεχθάνεται ο Θεός και περιφρονεί ο άνθρωπος και άρα θα πρέπει να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μη διαπράττουν μοιχεία ούτε να κάνουν λάθη σ’ αυτήν την πτυχή· τις έθεσε, επίσης, για να μάθουν οι άνθρωποι ότι συμπεριφορές όπως η εκμετάλλευση των άλλων, η κλοπή και ούτω καθεξής είναι αρνητικά πράγματα που δεν πρέπει να κάνουν. Αν σου αρέσει να κάνεις αυτά τα πράγματα και τα έχεις κάνει, δεν είσαι καλός άνθρωπος. Πώς μπορεί να ξεχωρίσει κανείς έναν άνθρωπο με καλή ανθρώπινη φύση από έναν άνθρωπο με κακή ανθρώπινη φύση ή μια θετική προσωπικότητα από μια αρνητική; Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να επιβεβαιωθεί το εξής: Μόνο με βάση τα λόγια του Θεού μπορεί να διακρίνει κανείς με ακρίβεια έναν άνθρωπο και να ξεχωρίσει τις θετικές προσωπικότητες από τις αρνητικές. Ο μόνος τρόπος να διακρίνει κανείς και να αντιληφθεί ξεκάθαρα τους ανθρώπους είναι σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Τι ανθρώπινη φύση έχει κάποιος που είναι επιτήδειος και του αρέσει να κλέβει από τους άλλους; (Κακή.) Εφόσον η κλοπή θεωρείται σοβαρή κακή πράξη, όσοι κλέβουν είναι κακοί άνθρωποι. Όλοι οι άλλοι φυλάγονται από αυτούς, κρατάνε αποστάσεις και τους θεωρούν κλέφτες. Δεν επιβεβαιώνεται, λοιπόν, πως στο μυαλό τους οι άνθρωποι θεωρούν τους κλέφτες αρνητικούς χαρακτήρες και την κλοπή αρνητικό πράγμα και αμαρτωλή συμπεριφορά; Θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα: Ας πούμε ότι ένας άνθρωπος είναι μοιχός και ορισμένοι δεν γνωρίζουν αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό· ο μόνος τρόπος να το μετρήσουν με ακρίβεια είναι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, καθώς μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Κανένας από τους νέους ισχυρισμούς σχετικά με τη μοιχεία που προβάλλουν σήμερα τα νομικά συστήματα και η ηθική δεν είναι η αλήθεια. Ο Θεός είπε: «Μη μοιχεύσεις»· τα λόγια αυτά είναι η αλήθεια και η αλήθεια δεν θα παρέλθει ποτέ. Από τη στιγμή που έθεσε ο Θεός την απαίτηση «μη μοιχεύσεις», όλοι θα πρέπει να αποστρέφονται και να απορρίπτουν τους μοιχούς, να κρατάνε αποστάσεις από αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ανθρώπινη φύση· αν μη τι άλλο, αν τους μετρήσεις από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, δεν είναι καλοί άνθρωποι. Όποιος έχει τέτοια συμπεριφορά και τέτοια ανθρώπινη φύση είναι αισχρός· οι άνθρωποι τον απεχθάνονται, οι γύρω του τον περιφρονούν, τον αποστρέφονται και τον απορρίπτουν, ενώ δεν έχει την έγκριση των περισσότερων ανθρώπων. Τα λόγια του Θεού επιβεβαιώνουν ότι η μοιχεία είναι κάτι αρνητικό και οι μοιχοί είναι αρνητικές προσωπικότητες. Όσο κακές κι αν είναι πλέον οι τάσεις της κοινωνίας, η μοιχεία και η παράνομη συνουσία είναι πράγματα αρνητικά και όσοι τα διαπράττουν είναι αρνητικές προσωπικότητες. Δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό και είναι κάτι που πρέπει να διακρίνετε· μην αφήνετε τις κακές τάσεις της κοινωνίας να σας παραπλανήσουν και να σας παρασύρουν. Εκτός από αυτές, υπάρχουν και κάποιες πιο συγκεκριμένες απαιτήσεις: Ο Θεός λέει στους ανθρώπους να μη λατρεύουν είδωλα, να τιμούν τους γονείς τους, να μη χτυπούν ούτε να βρίζουν τους άλλους, να έχουν ευπρέπεια αγίου και ούτω καθεξής. Όλες αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις είναι τα πρότυπα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με άλλα λόγια, πριν εφοδιάσει ο Θεός τους ανθρώπους με την αλήθεια και προκειμένου αυτοί να μπορούν να κάνουν τις σωστές επιλογές, τους δίδαξε ποιες πράξεις είναι σωστές και θετικές και ποιες λανθασμένες και αρνητικές· τους είπε πώς να είναι καλοί άνθρωποι και ποιες καλές συμπεριφορές πρέπει να έχουν για να είναι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν ως άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση. Κάθε κανονικός άνθρωπος θα πρέπει να βιώνει πραγματικά όλες αυτές τις απαιτήσεις που ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και με βάση αυτές πρέπει να αντιμετωπίζει και να χειρίζεται καθετί που συναντά. Έστω, για παράδειγμα, ότι βλέπεις κάποιον να έχει κάτι ωραίο και θέλεις να το κάνεις δικό σου. Σκέφτεσαι, όμως, τότε το εξής: «Ο Θεός λέει ότι είναι λάθος να κλέβεις τα πράγματα των άλλων· είπε ότι δεν πρέπει να κλέβουμε ούτε να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν θα κλέψω». Δεν έχεις συγκρατήσει έτσι τη συμπεριφορά της κλοπής; Και ενώ το κάνεις αυτό, δεν έχει ρυθμιστεί και η συμπεριφορά σου; Πριν θέσει ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις, όταν οι άνθρωποι έβλεπαν κάποιον να έχει κάτι ωραίο, ήθελαν να το κάνουν δικό τους. Δεν το θεωρούσαν λάθος αυτό ούτε επαίσχυντο· δεν πίστευαν ότι ο Θεός το απεχθανόταν ή ότι ήταν κάτι αρνητικό, ούτε βέβαια το έβλεπαν σαν αμαρτία· αυτά ήταν πράγματα που δεν γνώριζαν και έννοιες που δεν είχαν αντιληφθεί. Μόλις έθεσε ο Θεός την απαίτηση «μην κλέβεις», οι άνθρωποι απέκτησαν έναν ψυχικό φραγμό όσον αφορά αυτά τα πράγματα, έναν φραγμό που τους έδειξε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να κλέβουν και στο να μην κλέβουν. Αν κλέβεις σημαίνει ότι κάνεις κάτι αρνητικό, κάτι άσχημο και κακό· είναι μια πράξη επαίσχυντη. Αν δεν κλέβεις, τότε ακολουθείς την ηθική της ανθρώπινης φύσης και έχεις ανθρώπινη φύση. Οι απαιτήσεις του Θεού σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά όχι μόνο διορθώνουν τις αρνητικές συμπεριφορές και προσεγγίσεις των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα ρυθμίζουν και τη συμπεριφορά τους, έτσι ώστε να μπορούν να ζουν με κανονική ανθρώπινη φύση, να έχουν κανονικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις και τουλάχιστον να μοιάζουν με ανθρώπους, με κανονικούς ανθρώπους. Πείτε Μου, δεν είναι άκρως σημαντικές αυτές οι απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά; (Ναι.) Είναι πολύ σημαντικές. Παρόλα αυτά, αυτές οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά απέχουν ακόμη αρκετά από τις αλήθειες που εκφράζει σήμερα ο Θεός και δεν ανέρχονται στο επίπεδο της αλήθειας. Αυτό οφείλεται στο ότι, πριν από πολύ καιρό, στην Εποχή του Νόμου, αυτές οι απαιτήσεις δεν ήταν παρά νόμοι που ρύθμιζαν την ανθρώπινη συμπεριφορά· ο Θεός έλεγε στους ανθρώπους όσο πιο απλά και ξεκάθαρα γινόταν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν, θέτοντας για εκείνους ορισμένους κανόνες. Την Εποχή της Χάριτος, οι απαιτήσεις αυτές δεν ήταν παρά εντολές, ενώ στη σημερινή εποχή θα τις χαρακτήριζε κανείς απλώς ως κριτήρια για τη μέτρηση της συμπεριφοράς κάποιου και για την αξιολόγηση των πραγμάτων. Αν και τα κριτήρια αυτά δεν ανέρχονται στο επίπεδο της αλήθειας και απέχουν αρκετά από αυτήν, αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για να επιδιώξει κανείς την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Εάν κάποιος τηρεί αυτούς τους κανόνες, αυτούς τους νόμους και τις εντολές, αυτές τις απαιτήσεις και τα κριτήρια συμπεριφοράς που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων, μπορεί να ειπωθεί ότι ο άνθρωπος αυτός πληροί τις βασικές προϋποθέσεις για να κάνει πράξη την αλήθεια και να την επιδιώξει. Έστω πως κάποιος καπνίζει και πίνει αλκοόλ, συμπεριφέρεται ακόλαστα, μοιχεύει, εκμεταλλεύεται τους άλλους και συχνά κλέβει. Έχει λογική, σ’ αυτήν την περίπτωση, να πεις: «Αυτός ο άνθρωπος αγαπάει την αλήθεια, και σίγουρα μπορεί να την κάνει πράξη και να σωθεί»; (Δεν έχει λογική, όχι.) Γιατί δεν έχει λογική; (Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι καν σε θέση να ανταποκριθεί στις πιο βασικές απαιτήσεις του Θεού. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να κάνει πράξη την αλήθεια. Είναι ψέμα, λοιπόν, να πούμε ότι αγαπάει την αλήθεια.) Έτσι είναι. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καν τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν έχει καν τη στοιχειώδη συνείδηση και λογική που οφείλει να έχει ένας άνθρωπος. Με άλλα λόγια, δεν έχει τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τι σημαίνει το ότι δεν έχει συνείδηση και λογική; Σημαίνει ότι, παρόλο που αυτός ο άνθρωπος έχει ακούσει τα λόγια που έχει πει ο Θεός, τις απαιτήσεις που έχει θέσει για τον άνθρωπο και τους κανόνες που έχει θεσπίσει, δεν τα έχει πάρει καθόλου στα σοβαρά. Ο Θεός λέει ότι είναι κακό να κλέβεις τα πράγματα των άλλων και ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κλέβουν, και ο συγκεκριμένος άνθρωπος αναρωτιέται: «Γιατί δεν επιτρέπεται να κλέβουν οι άνθρωποι; Είμαι πολύ φτωχός· αν δεν έκλεβα, πώς θα κατάφερνα να επιβιώσω; Πώς θα γινόμουν πλούσιος αν δεν έκλεβα και δεν εκμεταλλευόμουν τους άλλους;» Δεν του λείπει η συνείδηση και η λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Ναι.) Εφόσον αδυνατεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις που έθεσε ο Θεός για να συγκρατήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, δεν διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση. Είναι δυνατόν να πει κανείς πως κάποιος που δεν διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση αγαπάει την αλήθεια; (Όχι.) Δεν αγαπά τα θετικά πράγματα και, παρόλο που ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κλέβουν και να μοιχεύουν, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις απαιτήσεις και αποστρέφεται αυτά τα λόγια του Θεού. Είναι, άρα, ικανός να αγαπήσει την αλήθεια; Η αλήθεια είναι πολύ υψηλότερη από αυτά τα κριτήρια συμπεριφοράς· μπορεί να την αποκτήσει; (Όχι.) Η αλήθεια δεν είναι απλώς ένα κριτήριο συμπεριφοράς· δεν ισχύει ότι, όταν οι άνθρωποι αμαρτάνουν ή ενεργούν αυθαίρετα και απερίσκεπτα, σκέφτονται την αλήθεια κι έτσι συγκρατούνται και παύουν να αμαρτάνουν ή να ενεργούν αυθαίρετα και απερίσκεπτα. Η αλήθεια δεν συγκρατεί απλώς τη συμπεριφορά των ανθρώπων με έναν τόσο απλό τρόπο· μπορεί να γίνει η ζωή κάποιου και να κυριαρχήσει σε όλα όσα αφορούν έναν άνθρωπο. Για να μπορέσει κανείς να αποδεχθεί την αλήθεια ως ζωή του, πρέπει να βιώσει το έργο του Θεού, να γνωρίσει την αλήθεια και να την κάνει πράξη. Όταν οι άνθρωποι αποδέχονται την αλήθεια, διεξάγεται μια μάχη μέσα τους και θα εκδηλωθούν πιθανότατα οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν την αλήθεια για να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, τότε η αλήθεια μπορεί να γίνει η ζωή τους και η αρχή σύμφωνα με την οποία συμπεριφέρονται και ζουν. Μόνο όσοι αγαπούν την αλήθεια και διαθέτουν ανθρώπινη φύση μπορούν να το πετύχουν αυτό. Μπορούν όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια και δεν έχουν ανθρώπινη φύση να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο; (Όχι.) Σωστά· όσο και να το θέλουν, δεν μπορούν να το κάνουν.

Αν εξετάσουμε αυτές τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, είναι κάτι από τα λόγια που έχει πει και από τους συγκεκριμένους όρους που έχει θέσει περιττό; (Όχι.) Είναι όλα σημαντικά; Έχουν αξία; (Ναι.) Πρέπει να τα τηρούν οι άνθρωποι; (Ναι.) Σωστά· πρέπει να τα τηρούν. Και πέρα από το να τηρούν όλα αυτά, πρέπει παράλληλα να απορρίπτουν τις δηλώσεις που τους έχει ενσταλάξει η παραδοσιακή κουλτούρα, όπως το να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι και ούτω καθεξής. Πρέπει να συμμορφώνονται με καθεμία από τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και να την εναρμονίζουν απόλυτα με τα λόγια του Θεού. Πρέπει να ακολουθούν πιστά όλες τις απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός για να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση και, φυσικά, να αξιολογούν, επίσης, τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν απολύτως σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτές. Παρότι οι απαιτήσεις αυτές υπολείπονται των προτύπων της αλήθειας, είναι όλες λόγια του Θεού, κατά συνέπεια μπορούν να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους με τρόπο θετικό και ενεργητικό. Τι ορισμό έχω δώσει για την επιδίωξη της αλήθειας; Να βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Τα λόγια του Θεού περιλαμβάνουν ένα μεγάλο εύρος πραγμάτων. Κάποιες φορές, μία μόνο φράση από τα λόγια Του αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο της αλήθειας. Κάποιες άλλες, χρειάζονται πολλές φράσεις ή ακόμη και ένα χωρίο για να αναλύσουν ένα στοιχείο της αλήθειας. Άλλες πάλι, ένα στοιχείο της αλήθειας εκφράζεται σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Μπορεί η αλήθεια να φαίνεται απλή, στην πραγματικότητα, όμως, κάθε άλλο παρά απλή είναι. Για να δώσουμε μια ευρύτερη περιγραφή της αλήθειας, ο Θεός είναι η αλήθεια. Όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Τα λόγια του Θεού είναι άφθονα και καλύπτουν ένα ευρύ περιεχόμενο· αποτελούν όλα τους εκφράσεις της αλήθειας. Παραδείγματος χάρη, οι νόμοι και οι εντολές που έχει διατυπώσει ο Θεός, καθώς και οι απαιτήσεις συμπεριφοράς που έχει θέσει σ’ αυτήν τη νέα εποχή, είναι όλα λόγια του Θεού. Αν και ορισμένα από αυτά τα λόγια δεν φτάνουν στο επίπεδο της αλήθειας και δεν πληρούν τα κριτήρια ώστε να θεωρηθούν αλήθεια, εντούτοις είναι θετικά πράγματα. Αν και είναι απλώς λόγια που συγκρατούν την ανθρώπινη συμπεριφορά, πρέπει όλοι να τα τηρούν. Αν μη τι άλλο, πρέπει κανείς να έχει αυτού του είδους τις συμπεριφορές και να είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε αυτά τα πρότυπα. Πρέπει, άρα, να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Επειδή ακριβώς είναι λόγια του Θεού, οι άνθρωποι πρέπει να τα τηρούν· επειδή ακριβώς είναι λόγια του Θεού, όλοι πρέπει να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Είναι σωστό αυτό; (Ναι.) Έχω πει κάτι αντίστοιχο και στο παρελθόν: Όσα λέει ο Θεός τα εννοεί, όσα λέει θα γίνουν, και όσα γίνουν θα διαρκέσουν για πάντα, πράγμα που σημαίνει ότι τα λόγια του Θεού δεν θα παρέλθουν ποτέ. Γιατί δεν θα παρέλθουν; Επειδή, όσα λόγια κι αν λέει ο Θεός και όποτε κι αν τα λέει, είναι όλα αλήθεια και δεν παρέρχονται ποτέ. Ακόμη και όταν ο κόσμος εισέλθει σε μια νέα εποχή, τα λόγια του Θεού δεν πρόκειται ούτε να αλλάξουν ούτε να παρέλθουν. Γιατί λέω ότι τα λόγια του Θεού δεν πρόκειται να παρέλθουν; Επειδή τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και καμία αλήθεια δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Επομένως, όλοι οι νόμοι και οι εντολές που έχει διατυπώσει και εκφράσει ο Θεός και όλες οι συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει θέσει σχετικά με τη συμπεριφορά του ανθρώπου δεν θα παρέλθουν ποτέ. Κάθε απαίτηση στα λόγια του Θεού ωφελεί τη δημιουργημένη ανθρωπότητα, ρυθμίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και είναι εποικοδομητική και πολύτιμη για τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης και την ορθή συμπεριφορά των ανθρώπων. Όλα αυτά τα λόγια μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουν να βιώσουν την αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Αντίθετα, αν οι άνθρωποι αρνούνται αυτά τα λόγια του Θεού και τις απαιτήσεις που έχει θέσει για εκείνους, και τηρούν, αντ’ αυτού, τις δηλώσεις για την καλή συμπεριφορά που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος, τότε διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. Όχι μόνο δεν θα αποκτούν περισσότερη ανθρώπινη φύση και λογική, αλλά θα γίνονται όλο και πιο δόλιοι και υποκριτές, όλο και πιο ικανοί να εξαπατήσουν τους άλλους, ενώ η ανθρώπινη φύση που βιώνουν θα χαρακτηρίζεται από όλο και περισσότερη εξαπάτηση. Δεν θα εξαπατούν μόνο τους άλλους ανθρώπους, αλλά θα προσπαθούν να εξαπατήσουν ακόμη και τον Θεό.

Μία από τις απαιτήσεις που έχει διατυπώσει ο Θεός αναφορικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι και η εξής: «Να τιμά κανείς τους γονείς του». Οι άνθρωποι συνήθως δεν σκέφτονται καθόλου τις άλλες απαιτήσεις ούτε διαμορφώνουν αντιλήψεις σχετικά με αυτές. Ποιες είναι, λοιπόν, οι σκέψεις σας για την απαίτηση «να τιμά κανείς τους γονείς του»; Υπάρχει κάποια αντίφαση ανάμεσα στις δικές σας απόψεις και την αλήθεια-αρχή που διατύπωσε ο Θεός; Καλό θα ήταν να μπορούσατε να το δείτε αυτό ξεκάθαρα. Όσοι δεν κατανοούν την αλήθεια, αλλά το μόνο που ξέρουν είναι να ακολουθούν κανόνες και να φλυαρούν με λόγια και δόγματα, δεν έχουν διάκριση· όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, τρέφουν πάντα μέσα τους ανθρώπινες αντιλήψεις, νιώθουν ότι τα λόγια Του εμπεριέχουν κάποιες αντιφάσεις και δεν μπορούν να τα δουν καθαρά. Από την άλλη, όσοι καταλαβαίνουν την αλήθεια, επειδή διαθέτουν πνευματική κατανόηση και είναι σε θέση να αντιληφθούν την αλήθεια, δεν βρίσκουν αντιφάσεις στα λόγια του Θεού και τα θεωρούν σαφέστατα. Μερικές φορές δεν μπορείτε να διακρίνετε καθαρά τα λόγια του Θεού και δεν μπορείτε να κάνετε ερωτήσεις. Όταν δεν κάνετε ερωτήσεις, φαίνεται σαν να μην έχετε κανένα πρόβλημα, στην πραγματικότητα, όμως, έχετε πολλά προβλήματα και πολλές δυσκολίες· απλώς δεν το αντιλαμβάνεστε, πράγμα που δείχνει ότι έχετε υπερβολικά μικρό ανάστημα. Ας εξετάσουμε αρχικά την απαίτηση του Θεού οι άνθρωποι να τιμούν τους γονείς τους· είναι σωστή ή λανθασμένη η συγκεκριμένη απαίτηση; Πρέπει να την τηρούν οι άνθρωποι ή όχι; (Πρέπει.) Αυτό είναι σίγουρο και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Δεν υπάρχει λόγος να έχετε ενδοιασμούς ή να το πολυσκέφτεστε· η απαίτηση αυτή είναι σωστή. Από ποια άποψη είναι σωστή; Γιατί έθεσε ο Θεός μια τέτοια απαίτηση; Τι εννοεί ο Θεός όταν λέει «να τιμά κανείς τους γονείς του»; Ξέρετε; Δεν ξέρετε. Γιατί ποτέ δεν ξέρετε τίποτα; Δεν ξέρετε τίποτα που να έχει σχέση με την αλήθεια, αλλά παρόλα αυτά μιλάτε ασταμάτητα για λόγια και δόγματα. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Πώς κάνετε πράξη αυτά τα λόγια του Θεού; Δεν σχετίζεται με την αλήθεια αυτό; (Ναι.) Βλέπεις στα λόγια του Θεού τη φράση «Πρέπει να τιμάς τους γονείς σου» και σκέφτεσαι μέσα σου: «Εφόσον μου ζητά ο Θεός να τιμώ τους γονείς μου, πρέπει να το κάνω». Αρχίζεις, λοιπόν, να τους τιμάς και κάνεις ό,τι σου ζητάνε· όταν οι γονείς σου είναι άρρωστοι, κάθεσαι δίπλα στο κρεβάτι τους και τους φροντίζεις, τους βάζεις κάτι να πιουν, τους μαγειρεύεις κάτι νόστιμο να φάνε και στις γιορτές τούς κάνεις δώρο πράγματα που τους αρέσουν. Όταν τους βλέπεις κουρασμένους, τους τρίβεις τους ώμους και τους κάνεις μασάζ στην πλάτη, ενώ κάθε φορά που έχουν κάποιο πρόβλημα, κάθεσαι και βρίσκεις μια λύση για να το ξεπεράσουν. Με όλα αυτά, λοιπόν, οι γονείς σου νιώθουν μεγάλη ικανοποίηση απέναντί σου. Εφόσον τιμάς τους γονείς σου, ασκείσαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και βιώνεις κανονική ανθρώπινη φύση, νιώθεις σταθερότητα στην καρδιά σου και σκέφτεσαι: «Για δες· οι γονείς μου λένε ότι έχω αλλάξει από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό. Λένε ότι πλέον τους τιμώ και είμαι πιο συνετός. Νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση και θεωρούν σπουδαία την πίστη στον Θεό, επειδή οι γιοι και οι κόρες που πιστεύουν στον Θεό όχι μόνο τιμούν τους γονείς τους, αλλά βαδίζουν και στο σωστό μονοπάτι στη ζωή τους και βιώνουν ανθρώπινη ομοιότητα· τα παιδιά αυτά είναι πολύ καλύτερα από τους άπιστους. Αφότου ξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό, άρχισα να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια Του και να ενεργώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του· οι γονείς μου χαίρονται πάρα πολύ που βλέπουν ότι έχω αλλάξει έτσι. Αισθάνομαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου και δοξάζω τον Θεό. Ο Θεός είναι σίγουρα ικανοποιημένος μαζί μου και θα λέει ότι είμαι άνθρωπος που τιμά τους γονείς του και διαθέτει ευπρέπεια αγίου». Έρχεται μια μέρα που η εκκλησία κανονίζει να πας σε κάποιο άλλο μέρος για να διαδώσεις το ευαγγέλιο και είναι πολύ πιθανόν να μην μπορείς να επιστρέψεις σπίτι σου για πολύ καιρό. Συμφωνείς να πας, καθώς θεωρείς ότι δεν μπορείς να αγνοήσεις την ανάθεση από τον Θεό, ενώ πιστεύεις ότι πρέπει και να τιμάς τους γονείς σου στο σπίτι και να φέρνεις σε πέρας την ανάθεση από τον Θεό εκτός σπιτιού. Όταν, όμως, πας να το συζητήσεις με τους γονείς σου, εκείνοι εξοργίζονται και λένε: «Ανυπάκουο παιδί! Πόσο σκληρά δουλέψαμε για να σε μεγαλώσουμε, και τώρα εσύ σηκώνεσαι και φεύγεις. Άπαξ και φύγεις, ποιος θα φροντίσει δύο γέρους ανθρώπους σαν κι εμάς; Ποιος θα μας πάει στο νοσοκομείο αν αρρωστήσουμε ή συμβεί κάποια καταστροφή;» Δεν συμφωνούν να φύγεις, κι εσύ έχεις την εξής ανησυχία: «Ο Θεός μάς λέει να τιμάμε τους γονείς μας, αλλά οι δικοί μου δεν με αφήνουν να φύγω για να κάνω το καθήκον μου. Αν τους υπακούσω, θα πρέπει να αγνοήσω την ανάθεση από τον Θεό και δεν θα Του αρέσει αυτό. Αν, όμως, υπακούσω τον Θεό και πάω να κάνω το καθήκον μου, θα δυσαρεστήσω τους γονείς μου. Τι να κάνω;» Το σκέφτεσαι ξανά και ξανά: «Εφόσον ο Θεός έθεσε πρώτα την απαίτηση οι άνθρωποι να τιμούν τους γονείς τους, αυτό θα τηρήσω. Δεν χρειάζεται να φύγω από το σπίτι μου για να κάνω το καθήκον μου». Παραμερίζεις, λοιπόν, το καθήκον σου και επιλέγεις να τιμήσεις τους γονείς σου στο σπίτι· η καρδιά σου, όμως, δεν είναι σταθερή. Νιώθεις πως, παρότι τιμάς τους γονείς σου, δεν έχει εκπληρώσει το καθήκον σου και σκέφτεσαι ότι έχεις απογοητεύσει τον Θεό. Πώς μπορείς να λύσεις αυτό το πρόβλημα; Πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό και να αναζητήσεις την αλήθεια, ώσπου μια μέρα να κατανοήσεις την αλήθεια και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ’ το να κάνεις το καθήκον σου. Τότε, θα είναι φυσικό για σένα να φύγεις από το σπίτι σου για να κάνεις το καθήκον σου. Μερικοί άνθρωποι λένε το εξής: «Ο Θεός θέλει και να κάνω το καθήκον μου και να τιμώ τους γονείς μου. Δεν είναι αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα αυτά τα δύο; Τι στο καλό πρέπει να κάνω πράξη;» Το «να τιμά κανείς τους γονείς του» είναι μια απαίτηση που έχει θέσει ο Θεός σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν είναι, όμως, απαίτηση του Θεού και το να απαρνηθεί κανείς τα πάντα για να Τον ακολουθήσει και να ολοκληρώσει την ανάθεση από Εκείνον; Δεν είναι σε μεγαλύτερο βαθμό κάτι που απαιτεί ο Θεός; Δεν είναι σε μεγαλύτερο βαθμό αυτό η άσκηση της αλήθειας; (Ναι.) Τι πρέπει να κάνετε στην περίπτωση που συγκρούονται αυτές οι δύο απαιτήσεις; Κάποιοι λένε: «Λοιπόν, πρέπει και να τιμήσω τους γονείς μου και να ολοκληρώσω την ανάθεση από τον Θεό· πρέπει να τηρήσω τα λόγια του Θεού και να κάνω πράξη την αλήθεια. Εύκολο είναι αυτό. Θα τακτοποιήσω τα πάντα στο σπίτι, θα ετοιμάσω όλα όσα χρειάζονται οι γονείς μου για να ζήσουν, θα προσλάβω μια νοσοκόμα και μετά θα φύγω για να εκτελέσω το καθήκον μου. Θα φροντίζω να επιστρέφω μια φορά τη βδομάδα για να ελέγχω αν είναι καλά οι γονείς μου και μετά θα φεύγω· αν κάτι δεν πάει καλά, θα μείνω για δυο μερούλες. Δεν γίνεται να είμαι συνέχεια μακριά τους και να μην έρχομαι ποτέ, ούτε μπορώ να μείνω για πάντα στο σπίτι και να μη φεύγω ποτέ για να κάνω το καθήκον μου. Αυτή δεν είναι η χρυσή τομή;» Πώς σας φαίνεται αυτή η λύση; (Δεν θα λειτουργήσει.) Είναι μια φαντασιοκοπία· δεν είναι ρεαλιστική. Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζετε μια τέτοια κατάσταση, πώς ακριβώς οφείλετε να ενεργήσετε σύμφωνα με την αλήθεια; (Δεν υπάρχει χρυσή τομή ανάμεσα στην αφοσίωση ενός ανθρώπου και την ευσέβεια απέναντι στους γονείς του· πρέπει να βάλω πάνω απ’ όλα το καθήκον μου.) Αρχικά, ο Θεός είπε στους ανθρώπους να τιμούν τους γονείς τους και, στη συνέχεια, τους έθεσε υψηλότερες απαιτήσεις: Να κάνουν πράξη την αλήθεια, να εκτελούν τα καθήκοντά τους και να ακολουθούν την οδό του Θεού. Εσύ τι από όλα αυτά πρέπει να τηρείς; (Τις υψηλότερες απαιτήσεις.) Είναι σωστό να ασκείστε σύμφωνα με τις υψηλότερες απαιτήσεις; Χωρίζεται η αλήθεια σε υψηλότερες και κατώτερες αλήθειες ή σε πιο παλιές και πιο νέες; (Όχι.) Όταν, λοιπόν, κάνετε πράξη την αλήθεια, σύμφωνα με τι θα πρέπει να ασκείστε; Τι σημαίνει να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια; (Να χειρίζεται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές.) Το σημαντικότερο είναι να χειρίζεται κανείς τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές. Το να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια σημαίνει να κάνει πράξη τα λόγια του Θεού σε διαφορετικούς χρόνους, τόπους, περιβάλλοντα και πλαίσια· το θέμα δεν είναι να εφαρμόζει αυστηρά κανόνες σε πράγματα, αλλά να τηρεί τις αλήθεια-αρχές. Αυτό σημαίνει να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια. Πολύ απλά, λοιπόν, δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκρουση ανάμεσα στην άσκηση των λόγων του Θεού και την τήρηση των απαιτήσεων που θέτει ο Θεός. Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκρουση ανάμεσα στο να τιμά κανείς τους γονείς του και το να ολοκληρώνει την ανάθεση και το καθήκον που του έχει δώσει ο Θεός. Ποια από αυτά αποτελούν τα λόγια και τις απαιτήσεις που εκφράζει τώρα ο Θεός; Πρέπει αρχικά να εξετάσετε αυτό το ερώτημα. Οι απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον κάθε άνθρωπο διαφέρουν· έχει ξεχωριστές απαιτήσεις από τον καθένα τους. Όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής και εργάτες έχουν κληθεί από τον Θεό, επομένως πρέπει να απαρνηθούν τους γονείς τους· δεν μπορούν να μείνουν μαζί τους και να τους τιμούν. Πρέπει να αποδεχτούν την ανάθεση από τον Θεό και να απαρνηθούν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν. Μία κατάσταση είναι αυτή. Οι απλοί ακόλουθοι δεν έχουν κληθεί από τον Θεό, συνεπώς μπορούν να μείνουν με τους γονείς τους και να τους τιμούν. Αν το κάνουν αυτό, δεν θα λάβουν ανταμοιβές ούτε θα κερδίσουν ευλογίες ως αποτέλεσμα· εντούτοις, αν δεν δείξουν ευσέβεια απέναντι στους γονείς τους, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν ανθρώπινη φύση. Στην πραγματικότητα, το να τιμά κανείς τους γονείς του είναι απλώς μια ευθύνη και δεν ισοδυναμεί με άσκηση της αλήθειας. Η άσκηση της αλήθειας είναι η υποταγή στον Θεό· εκδήλωση της υποταγής στον Θεό είναι η αποδοχή της ανάθεσης από τον Θεό· και ακόλουθοι του Θεού είναι όσοι απαρνούνται τα πάντα για να κάνουν τα καθήκοντά τους. Με δυο λόγια, το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνετε τώρα είναι να εκτελείτε καλά το καθήκον σας. Αυτή είναι η άσκηση της αλήθειας και αποτελεί εκδήλωση της υποταγής στον Θεό. Ποια, λοιπόν, αλήθεια πρέπει πάνω απ’ όλα να κάνουν πράξη τώρα οι άνθρωποι; (Την εκτέλεση του καθήκοντος.) Σωστά, η πιστή εκτέλεση του καθήκοντος είναι η άσκηση της αλήθειας, ενώ όποιος δεν εκτελεί το καθήκον του με ειλικρίνεια είναι απλός δουλευτής.

Ποιο ερώτημα συζητήσαμε πριν λίγο; (Η αρχική απαίτηση του Θεού από τους ανθρώπους ήταν να τιμούν τους γονείς τους. Στη συνέχεια, έθεσε υψηλότερες απαιτήσεις, όπως το να κάνουν πράξη την αλήθεια, να εκτελούν τα καθήκοντά τους και να ακολουθούν την οδό του Θεού. Τι, λοιπόν, πρέπει να τηρούν πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι;) Είπατε πριν λίγο ότι οι άνθρωποι πρέπει να ασκούνται σύμφωνα με τις υψηλότερες απαιτήσεις. Θεωρητικά, αυτή η δήλωση είναι σωστή· γιατί λέω ότι είναι θεωρητικά σωστή; Εννοώ ότι, αν σε αυτό το θέμα εφαρμόζατε κανόνες και τύπους, αυτή η απάντηση θα ήταν σωστή. Όταν, όμως, οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματική ζωή, πολλές φορές αυτή η δήλωση δεν λειτουργεί και είναι δύσκολο να εφαρμοστεί. Ποια είναι, λοιπόν, η σωστή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα; Πρέπει αρχικά να εξετάσεις την κατάσταση και το περιβάλλον διαβίωσης που αντιμετωπίζεις, καθώς και το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι. Αν, σύμφωνα με το περιβάλλον διαβίωσής σου και το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι, το να τιμάς τους γονείς σου δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ολοκλήρωση της ανάθεσής σου από τον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου —με άλλα λόγια, αν το να τιμάς τους γονείς σου δεν σε επηρεάζει στο να εκτελείς πιστά το καθήκον σου— τότε μπορείς να τα κάνεις και τα δύο πράξη ταυτόχρονα. Δεν χρειάζεται να κρατήσεις εξωτερικά απόσταση από τους γονείς σου ούτε και να τους απαρνηθείς ή να τους απορρίψεις εξωτερικά. Σε ποια περίπτωση ισχύει αυτό; (Όταν το να τιμά κανείς τους γονείς του δεν έρχεται σε σύγκρουση με την εκτέλεση του καθήκοντός του.) Σωστά. Με άλλα λόγια, αν οι γονείς σου δεν προσπαθούν να μπουν εμπόδιο στην πίστη σου στον Θεό και είναι και οι ίδιοι πιστοί, αν σε υποστηρίζουν και σε ενθαρρύνουν πραγματικά να εκτελείς πιστά το καθήκον σου και να ολοκληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό, τότε η μεταξύ σας σχέση δεν είναι μια σαρκική σχέση μεταξύ συγγενών με τη συνηθισμένη σημασία του όρου· είναι μια σχέση μεταξύ αδελφών της εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή, πέρα από τις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις ως αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας, πρέπει να εκπληρώσεις και ορισμένες από τις ευθύνες που έχεις ως παιδί τους απέναντί τους. Πρέπει να τους δείχνεις λίγο παραπάνω ενδιαφέρον. Εφόσον κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός σου, εφόσον, δηλαδή, η καρδιά σου δεν περιορίζεται από τους γονείς σου, μπορείς να τους πάρεις ένα τηλέφωνο για να τους ρωτήσεις πώς τα πάνε και να δείξεις λίγο ενδιαφέρον, μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν ορισμένες δυσκολίες και να χειριστούν κάποια από τα προβλήματα που έχουν στη ζωή τους· μπορείς, ακόμη, να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν κάποιες από τις δυσκολίες που έχουν όσον αφορά τη ζωή-είσοδό τους. Όλα αυτά είναι πράγματα που μπορείς να κάνεις. Με άλλα λόγια, εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, οφείλεις να διατηρήσεις τη μεταξύ σας σχέση και να εκπληρώνεις τις ευθύνες που έχεις απέναντί τους. Γιατί πρέπει να δείχνεις ενδιαφέρον γι’ αυτούς, να τους φροντίζεις και να τους ρωτάς πώς τα πάνε; Επειδή είσαι το παιδί τους και έχετε μια τέτοιου είδους σχέση, έχεις μια παραπάνω ευθύνη. Λόγω αυτής της ευθύνης, λοιπόν, πρέπει να ρωτάς για αυτούς λίγο πιο συχνά και να τους βοηθάς με πιο ουσιαστικούς τρόπους. Το ελάχιστο πρότυπο που πρέπει να πληροίς είναι το εξής: Εφόσον δεν επηρεάζεται η εκπλήρωση του καθήκοντός σου και εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν και δεν αναστατώνουν την πίστη σου στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου ούτε σε κρατούν πίσω, τότε είναι φυσικό και πρέπον να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντί τους, έτσι ώστε να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σε επηρεάζουν και σε εμποδίζουν να τιμήσεις τους γονείς σου στο σπίτι, τότε δεν χρειάζεται να τηρήσεις αυτόν τον κανόνα. Θα πρέπει να αφεθείς στο έλεος των ενορχηστρώσεων του Θεού και να υποταχθείς στις διευθετήσεις Του· δεν χρειάζεται να επιμένεις να τιμάς τους γονείς σου. Το καταδικάζει αυτό ο Θεός; Ο Θεός δεν το καταδικάζει ούτε εξαναγκάζει τους ανθρώπους να το κάνουν. Πάνω σε τι συναναστρεφόμαστε αυτήν τη στιγμή; Πάνω στο πώς θα πρέπει να ασκούνται οι άνθρωποι όταν το να τιμούν τους γονείς τους έρχεται σε σύγκρουση με την εκτέλεση του καθήκοντός τους· συναναστρεφόμαστε πάνω στις αρχές της άσκησης και την αλήθεια. Έχεις ευθύνη να τιμάς τους γονείς σου και μπορείς να ανταποκρίνεσαι σε αυτήν εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες, όμως δεν πρέπει να σε περιορίζουν τα αισθήματά σου. Αν, για παράδειγμα, αρρωστήσει ένας από τους γονείς σου και πρέπει να πάει στο νοσοκομείο, αλλά δεν υπάρχει κανείς να τον φροντίσει κι εσύ είσαι πολύ απασχολημένος με το καθήκον σου και δεν μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι, τι θα πρέπει να κάνεις; Σε τέτοιες στιγμές, δεν πρέπει να αφήνεις τα αισθήματά σου να σε περιορίζουν. Θα πρέπει να προσευχηθείς γι’ αυτό το θέμα, να το εμπιστευτείς στον Θεό και να το αφήσεις στο έλεος των ενορχηστρώσεών Του. Τέτοια στάση θα πρέπει να τηρείς. Ακόμη κι αν αυτό που θέλει ο Θεός από τον γονιό σου είναι να του αφαιρέσει τη ζωή και να τον πάρει μακριά σου, εσύ πρέπει να υποταχθείς. Λένε κάποιοι: «Παρόλο που έχω υποταχθεί, ακόμα νιώθω χάλια και κλαίω εδώ και μέρες γι’ αυτό που έγινε· αυτό δεν είναι ένα σαρκικό αίσθημα;» Δεν είναι σαρκικό αίσθημα αυτό, αλλά ανθρώπινη καλοσύνη· σημαίνει πως έχεις ανθρώπινη φύση και ο Θεός δεν το καταδικάζει. Επιτρέπεται να κλάψεις. Αν, όμως, κλαις για κάμποσες μέρες και δεν μπορείς να κοιμηθείς και να φας, δεν έχεις διάθεση να κάνεις το καθήκον σου, ενώ θες μάλιστα να πας σπίτι σου και να επισκεφτείς τους γονείς σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις καλά το καθήκον σου και δεν έχεις κάνει πράξη την αλήθεια. Με άλλα λόγια, τιμώντας τους γονείς σου δεν ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου, αλλά ζεις μέσα στα αισθήματά σου. Αν τιμάς τους γονείς σου ζώντας μέσα στα αισθήματά σου, τότε δεν ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου ούτε τηρείς τα λόγια του Θεού, κι αυτό γιατί έχεις εγκαταλείψει την ανάθεση από τον Θεό και δεν ακολουθείς την οδό Του. Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, εφόσον κάτι τέτοιο δεν καθυστερεί το καθήκον σου ούτε επηρεάζει την πιστή εκτέλεσή του, κάνε ό,τι μπορείς να κάνεις για να δείξεις ευσέβεια απέναντι στους γονείς σου και εκπλήρωσε όσες ευθύνες μπορείς να εκπληρώσεις. Με δυο λόγια, αυτό οφείλουν και είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης. Αν παγιδευτείς μέσα στα αισθήματά σου, με αποτέλεσμα να καθυστερείς να εκτελέσεις το καθήκον σου, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προθέσεις του Θεού. Ο Θεός δεν απαίτησε ποτέ κάτι τέτοιο. Το μόνο που απαιτεί ο Θεός είναι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντι στους γονείς σου· αυτό είναι όλο. Αυτό σημαίνει να δείχνει κανείς ευσέβεια απέναντι στους γονείς του. Όταν ο Θεός λέει «να τιμά κανείς τους γονείς του», αυτό εντάσσεται σε ένα πλαίσιο. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ανταποκρίνεσαι στις λίγες ευθύνες που μπορείς σε οποιεσδήποτε συνθήκες· αυτό είναι όλο. Είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις για πράγματα όπως το αν θα αρρωστήσουν βαριά οι γονείς σου ή αν θα πεθάνουν; Έχουν καμία σχέση μ’ εσένα πράγματα όπως το πώς θα ζήσουν, πότε θα πεθάνουν, ποια ασθένεια θα τους σκοτώσει ή πώς θα πεθάνουν; (Όχι.) Καμία σχέση μ’ εσένα δεν έχουν αυτά. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Πρέπει να ανταποκριθώ στις ευθύνες μου για να τιμήσω τους γονείς μου. Πρέπει να φροντίσω να μην αρρωστήσουν και ειδικά από καρκίνο ή κάποια θανατηφόρα ασθένεια. Πρέπει να φροντίσω να φτάσουν εκατό χρονών. Μόνο τότε θα έχω πράγματι ανταποκριθεί στις ευθύνες μου απέναντί τους». Δεν είναι παράλογοι αυτοί οι άνθρωποι; Αυτό είναι ξεκάθαρα ανθρώπινη φαντασιοκοπία και δεν συνιστά σε καμία περίπτωση απαίτηση του Θεού. Δεν ξέρεις καν αν θα μπορέσεις εσύ ο ίδιος να φτάσεις εκατό χρονών και έχεις την απαίτηση να φτάσουν οι γονείς σου σ’ αυτήν την ηλικία· αυτό είναι το όνειρο ενός ανόητου! Όταν ο Θεός σού λέει «να τιμάς τους γονείς σου», το μόνο που σου ζητάει είναι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου στα πλαίσια της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Είναι αρκετό να μην κακομεταχειρίζεσαι τους γονείς σου και να μην κάνεις κάτι που να πηγαίνει κόντρα στη συνείδηση και την ηθική σου. Δεν συμφωνεί αυτό με τα λόγια του Θεού; (Ναι.) Φυσικά, αναφερθήκαμε πριν λίγο και στην περίπτωση κατά την οποία οι γονείς σου μπαίνουν εμπόδιο στην πίστη σου στον Θεό, έχουν την ίδια φύση-ουσία με τους δύσπιστους και τους άπιστους ή ακόμα και με τους κακούς ανθρώπους και τους διαβόλους, και δεν βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι μ’ εσένα. Με άλλα λόγια, είστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και, παρόλο που ζούσατε στο ίδιο σπίτι για πολλά χρόνια, πολύ απλά δεν έχετε ούτε τις ίδιες επιδιώξεις ούτε τον ίδιο χαρακτήρα και σίγουρα όχι τις ίδιες προτιμήσεις και φιλοδοξίες. Ενώ εσύ πιστεύεις στον Θεό, εκείνοι δεν πιστεύουν καθόλου σ’ Εκείνον και μάλιστα Του αντιστέκονται. Τι πρέπει να κάνεις υπό αυτές τις συνθήκες; (Να τους απορρίψω.) Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Θεός δεν σου έχει πει ούτε να τους απορρίψεις ούτε να τους καταραστείς. Δεν είπε τέτοιο πράγμα Θεός. Εξακολουθεί να ισχύει η απαίτηση του Θεού «να τιμά κανείς τους γονείς του». Με άλλα λόγια, όσο ζεις με τους γονείς σου, πρέπει να συμμορφώνεσαι με την απαίτηση να τους τιμάς. Καμία αντίφαση δεν υπάρχει σε αυτό το θέμα, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίφαση. Όταν, δηλαδή, καταφέρνεις και επιστρέφεις στο σπίτι για να τους επισκεφτείς, μπορείς να τους μαγειρεύεις ένα πιάτο φαΐ ή να τους φτιάχνεις μερικά ντάμπλινγκ, και, αν είναι δυνατόν, να τους αγοράζεις μερικά προϊόντα για τη φροντίδα της υγείας τους. Αυτό θα τους ευχαριστήσει πολύ. Αν, όταν μιλάς για την πίστη σου, εκείνοι δεν την αποδέχονται ούτε πιστεύουν, ενώ σε βρίζουν κιόλας, δεν υπάρχει λόγος να τους κηρύττεις το ευαγγέλιο. Αν έχεις τη δυνατότητα να τους βλέπεις, να ασκείσαι με αυτόν τον τρόπο· αν δεν την έχεις, έτσι ακριβώς πρέπει να είναι τα πράγματα και αυτή είναι η ενορχήστρωση του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, να απομακρυνθείς γρήγορα από αυτούς και να τους αποφεύγεις. Ποια σχετική αρχή υπάρχει; Αν οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον Θεό, αν δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα, αν δεν έχετε κοινές επιδιώξεις και κοινούς στόχους, αν δεν βαδίζετε στο ίδιο μονοπάτι, ενώ επιπλέον εμποδίζουν και διώκουν την πίστη σου στον Θεό, τότε μπορείς να τους διακρίνεις, να δεις καθαρά την ουσία τους και να τους απορρίψεις. Αν, φυσικά, βρίζουν τον Θεό ή σε καταριούνται, μπορείς μέσα στην καρδιά σου να τους καταραστείς κι εσύ. Τι εννοεί, λοιπόν, ο Θεός όταν λέει «να τιμά κανείς τους γονείς του»; Πώς πρέπει να το κάνεις πράξη αυτό; Αν μπορείς να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου, τότε να το κάνεις σε έναν βαθμό· αν, όμως, δεν σου δίνεται αυτή η ευκαιρία ή αν έχετε ήδη έρθει σε μεγάλη προστριβή στις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις και υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ σας, σε σημείο που δεν μπορείτε πλέον να βλέπετε ο ένας τον άλλον, τότε θα πρέπει να απομακρυνθείς γρήγορα από αυτούς. Όταν λέει ο Θεός να τιμάς αυτούς τους γονείς, εννοεί ότι πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου από τη θέση που έχεις ως παιδί τους και να κάνεις τα πράγματα που οφείλει να κάνει ένα παιδί. Δεν πρέπει να τους κακομεταχειρίζεσαι ή να τσακώνεσαι μαζί τους, δεν πρέπει να τους χτυπάς, να τους φωνάζεις ή να τους κακοποιείς. Θα πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντί τους στο μέτρο των δυνατοτήτων σου. Όλα αυτά πρέπει να γίνονται στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης· αυτές είναι οι αρχές που πρέπει να κάνει κάποιος πράξη όσον αφορά το «να τιμά τους γονείς του». Δεν είναι εύκολο να γίνουν αυτά; Δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεις τους γονείς σου με θερμοαιμία και να λες: «Διάβολοι και δύσπιστοι, ο Θεός σάς καταριέται στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού και στο πηγάδι της αβύσσου. Θα σας στείλει στο δέκατο όγδοο επίπεδο της κόλασης!» Δεν είναι απαραίτητο αυτό, δεν χρειάζεται να φτάσετε σε τόσο ακραίο σημείο. Αν οι συνθήκες το επιτρέπουν και η κατάσταση το απαιτεί, μπορείς να ανταποκριθείς στις ευθύνες που έχεις ως παιδί απέναντι στους γονείς σου. Αν κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο ή δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες και δεν είναι εφικτό, απαλλάσσεσαι τότε από αυτήν την υποχρέωση. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις απέναντι στους γονείς σου ως παιδί όταν τους συναντάς και αλληλεπιδράς μαζί τους· τότε, θα έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Πώς σας φαίνεται αυτή η αρχή; (Καλή.) Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τον οποιονδήποτε άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών σου, πρέπει να διέπεται από κάποιες αρχές. Δεν μπορείς να ενεργείς παρορμητικά ούτε να βρίζεις τους γονείς σου μόνο και μόνο επειδή διώκουν την πίστη σου στον Θεό. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι στον κόσμο που δεν πιστεύουν στον Θεό, υπάρχουν τόσοι και τόσοι άπιστοι και άλλοι τόσοι άνθρωποι που προσβάλλουν τον Θεό· θα αρχίσεις να τους καταριέσαι και να φωνάζεις σε όλους; Αν όχι, τότε ούτε στους γονείς σου πρέπει να φωνάζεις. Αν φωνάζεις στους γονείς σου, αλλά όχι σε αυτούς τους άλλους ανθρώπους, τότε ζεις μέσα στη θερμοαιμία σου και κάτι τέτοιο δεν αρέσει στον Θεό. Μην έχεις την εντύπωση ότι, αν βρίζεις και καταριέσαι τους γονείς σου χωρίς σοβαρό λόγο και λες ότι είναι διάβολοι, ζωντανοί σατανάδες και υποχείρια του Σατανά και τους καταριέσαι να πάνε στην κόλαση, ο Θεός θα είναι ικανοποιημένος μαζί σου. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ο Θεός δεν πρόκειται να σε αποδεχτεί ή να πει ότι έχεις ανθρώπινη φύση επειδή δείχνεις ότι τάχα είσαι δραστήριος. Αυτό που θα πει, αντίθετα, είναι ότι οι πράξεις σου είναι συνυφασμένες με συναισθήματα και θερμοαιμία. Αυτές σου οι ενέργειες δεν θα αρέσουν στον Θεό, είναι πολύ ακραίες και δεν συνάδουν με τις προθέσεις Του. Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεσαι τον οποιονδήποτε άνθρωπο, μαζί και τους γονείς σου, πρέπει να διέπεται από κάποιες αρχές· είτε πιστεύουν στον Θεό είτε όχι και είτε είναι κακοί άνθρωποι είτε όχι, εσύ πρέπει να τους φέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές. Ο Θεός έχει μιλήσει στον άνθρωπο για την εξής αρχή: Πρέπει κανείς να μεταχειρίζεται δίκαια τους άλλους· απλώς οι άνθρωποι φέρουν έναν επιπλέον βαθμό ευθύνης απέναντι στους γονείς τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις εσύ είναι να ανταποκρίνεσαι σε αυτήν την ευθύνη. Δεν έχει σημασία αν οι γονείς σου είναι πιστοί ή όχι, αν επιδιώκουν την πίστη τους ή όχι, αν συμβαδίζετε όσον αφορά τις απόψεις σας για τη ζωή και την ανθρώπινη φύση σας ή όχι· το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να ανταποκρίνεσαι στην ευθύνη σου απέναντί τους. Δεν χρειάζεται να τους αποφεύγεις· άσε απλώς τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, σύμφωνα με τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Ακόμα κι αν οι γονείς σου εμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες που έχεις ως παιδί απέναντί τους στο μέτρο των δυνατοτήτων σου, έτσι ώστε να μη νιώθεις τουλάχιστον στη συνείδησή σου ότι τους χρωστάς κάτι. Αν δεν σε εμποδίζουν και υποστηρίζουν την πίστη σου στον Θεό, και πάλι θα πρέπει να ασκείσαι σύμφωνα με τις αρχές και να τους φέρεσαι καλά όταν πρέπει. Με λίγα λόγια, ό,τι κι αν συμβεί, οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο δεν αλλάζουν, ούτε μπορούν να αλλάξουν οι αλήθεια-αρχές που πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Σε αυτά τα ζητήματα, πρέπει απλώς να τηρείς τις αρχές και να ανταποκρίνεσαι σε όσες ευθύνες μπορείς.

Θα μιλήσω τώρα για τον λόγο για τον οποίο έθεσε ο Θεός την απαίτηση «να τιμά κανείς τους γονείς του» αναφορικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όλες οι άλλες απαιτήσεις του Θεού αποτελούν κανονισμούς συμπεριφοράς που έχουν να κάνουν με την ατομική συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου. Γιατί, λοιπόν, να θέσει ο Θεός μια διαφορετική απαίτηση αναφορικά με το θέμα της ευσέβειας ενός παιδιού απέναντι στους γονείς του; Για πείτε Μου: Αν κάποιος δεν μπορεί να τιμήσει ούτε τους ίδιους του τους γονείς, τι φύση-ουσία έχει; (Κακή.) Οι γονείς του υπέφεραν πολύ για να τον γεννήσουν και να τον μεγαλώσουν και σίγουρα δυσκολεύτηκαν να τον αναθρέψουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που περιμένουν από το παιδί τους δεν είναι να τους φέρει μεγάλη ευτυχία και ικανοποίηση· ελπίζουν απλώς ότι, αφού μεγαλώσει, θα ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή και δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν υπερβολικά για εκείνο. Το παιδί τους, όμως, δεν αγωνίζεται ούτε εργάζεται σκληρά και δεν έχει μια καλή ζωή. Συνεχίζει να στηρίζεται στη φροντίδα των γονιών του και ζει παρασιτικά· όχι μόνο δεν τιμά τους γονείς του, αλλά θέλει και να τους αποσπάσει την περιουσία τους με εκφοβισμούς και εκβιασμούς. Εφόσον είναι ικανός να έχει μια τόσο ελεεινή συμπεριφορά, τι είδους άνθρωπος είναι; (Ένας άνθρωπος με κακή ανθρώπινη φύση.) Δεν εκπληρώνει καμία από τις ευθύνες του απέναντι στους ανθρώπους που τον γέννησαν και τον ανέθρεψαν και δεν αισθάνεται ίχνος ενοχής γι’ αυτό. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, έχει συνείδηση ο συγκεκριμένος άνθρωπος; (Όχι.) Χτυπά και βρίζει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών του. Φέρεται στους γονείς του όπως θα φερόταν στον οποιονδήποτε· τους χτυπά και τους βρίζει ανάλογα με τις ορέξεις του. Όταν νιώθει δυσαρέσκεια, ξεσπά τον θυμό του στους γονείς του, σπάει σκεύη και πιάτα και τους τρομοκρατεί. Διαθέτει λογική ένας τέτοιος άνθρωπος; (Όχι.) Θεωρείται άνθρωπος κάποιος που δεν έχει ούτε συνείδηση ούτε λογική και μπορεί άνετα να κακοποιεί ακόμα και τους ίδιους τους γονείς του; (Όχι.) Τι είναι, λοιπόν; (Ένα θηρίο.) Είναι ένα θηρίο. Είναι ακριβής αυτή η δήλωση; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτονόητο ένας άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση να ανταποκρίνεται σε ορισμένες από τις ευθύνες του απέναντι στους γονείς του, να νοιάζεται γι’ αυτούς και να τους αγαπάει πολύ; (Ναι.) Αν κάποιος κακομεταχειριζόταν και κακοποιούσε τους γονείς του, θα το άντεχε αυτό η συνείδησή του; Είναι δυνατόν ένας κανονικός άνθρωπος να κάνει κάτι τέτοιο; Όσοι έχουν συνείδηση και λογική δεν θα μπορούσαν να ενεργήσουν έτσι· αν σύγχιζαν τους γονείς τους, θα ένιωθαν χάλια για μέρες. Μερικοί άνθρωποι είναι οξύθυμοι και σε μια στιγμή απελπισίας μπορεί να εκνευριστούν με τους γονείς τους. Αμέσως μετά, όμως, θα νιώσουν τύψεις και, ακόμη κι αν δεν ζητήσουν συγγνώμη, δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Αυτό είναι κάτι που οφείλουν να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση, είναι μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Όσοι δεν έχουν ανθρώπινη φύση είναι σε θέση να κακοποιούν τους γονείς τους με ένα σωρό τρόπους χωρίς να νιώθουν το παραμικρό, και αυτό ακριβώς κάνουν. Αν, όταν ήταν μικροί, τους χτύπησαν μια φορά οι γονείς τους, θα το θυμούνται για μια ολόκληρη ζωή και, μόλις μεγαλώσουν, θα θέλουν να τους ανταποδώσουν το χτύπημα, να τους χτυπήσουν κι αυτοί. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ανταποδίδουν τα χτυπήματα όταν, όντας παιδιά, τους χτυπούν οι γονείς τους· κάποιοι άνθρωποι, ακόμη και όταν γίνουν τριάντα χρονών, δεν ανταποδίδουν τα χτυπήματα όταν τους χτυπούν οι γονείς τους, ενώ δεν βγάζουν άχνα όσο κι αν πονάνε. Αυτό οφείλουν να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση. Γιατί δεν βγάζουν άχνα; Αν πήγαινε να τους χτυπήσει κάποιος άλλος, θα το επέτρεπαν; Θα τον άφηναν να το κάνει; (Όχι.) Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα τον άφηναν να τους χτυπήσει· δεν θα τον άφηναν καν να ξεστομίσει την παραμικρή βρισιά. Γιατί, λοιπόν, όσο κι αν τους χτυπάνε οι γονείς τους, εκείνοι ούτε ανταποδίδουν τα χτυπήματα ούτε θυμώνουν; Γιατί το ανέχονται; Δεν έχει να κάνει με το ότι η ανθρώπινη φύση τους διακατέχεται από συνείδηση και λογική; Σκέφτονται μέσα τους: «Οι γονείς μου είναι αυτοί που με μεγάλωσαν. Παρόλο που δεν είναι σωστό να με χτυπάνε, πρέπει να το υπομείνω. Εγώ, εξάλλου, τους εκνεύρισα, άρα μου αξίζει να φάω ξύλο. Ο μόνος λόγος για τον οποίο το κάνουν είναι επειδή τους παράκουσα και τους εκνεύρισα. Μου αξίζει να φάω ξύλο! Δεν θα το ξανακάνω ποτέ». Αυτήν τη λογική δεν πρέπει να διαθέτουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση; (Ναι.) Χάρη σ’ αυτήν τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης μπορούν και υπομένουν μια τέτοια μεταχείριση από τους γονείς τους. Αυτή είναι η κανονική ανθρώπινη φύση. Διαθέτουν, λοιπόν, αυτήν την ανθρώπινη φύση όσοι δεν μπορούν να υπομείνουν μια τέτοια μεταχείριση και χτυπούν κι αυτοί τους γονείς τους; (Όχι.) Σωστά, δεν τη διαθέτουν. Αν οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης είναι σε θέση να χτυπούν και να βρίζουν ακόμη και τους ίδιους τους γονείς τους, πώς μπορούν, τότε, να φερθούν στον Θεό και στους αδελφούς και τις αδελφές τους στην εκκλησία; Αν είναι σε θέση να φέρονται έτσι στους ανθρώπους που τους γέννησαν και τους ανέθρεψαν, δεν θα αδιαφορούν ακόμη περισσότερο για τους άλλους ανθρώπους, με τους οποίους δεν έχουν συγγένεια εξ αίματος; (Ναι.) Πώς θα φέρονται στον Θεό, που δεν μπορούν καν να δουν και να αγγίξουν; Εφόσον δεν μπορούν να Τον δουν, θα είναι σε θέση να Του φέρονται με συνείδηση και λογική; Θα είναι σε θέση να υποταχθούν σε όλα τα περιβάλλοντα που έχει ενορχηστρώσει ο Θεός; (Όχι.) Θα αντιστέκονταν στον Θεό αν τους κλάδευε, τους έκρινε ή τους παίδευε; (Ναι.) Σκεφτείτε το εξής: Ποια λειτουργία επιτελούν η συνείδηση και η λογική ενός ανθρώπου; Η συνείδηση και η λογική ενός ανθρώπου μπορούν, ως ένα βαθμό, να συγκρατούν και να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά του. Όταν του συμβαίνει κάτι, του επιτρέπουν να έχει τη σωστή στάση και να κάνει τις σωστές επιλογές, καθώς και να προσεγγίζει όλα όσα του συμβαίνουν με βάση τη συνείδηση και τη λογική του. Τις περισσότερες φορές, αν κάποιος ενεργεί με βάση τη συνείδηση και τη λογική, θα μπορέσει να αποφύγει πολλές αναποδιές. Όσοι, βέβαια, επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν σε αυτήν τη βάση να επιλέξουν να βαδίσουν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια δεν έχουν ανθρώπινη φύση και δεν διαθέτουν αυτού του είδους τη συνείδηση και τη λογική, και οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Όπως ακριβώς έκαναν οι Φαρισαίοι στον Κύριο Ιησού, έτσι κι αυτοί είναι ικανοί να κάνουν στον Θεό το οτιδήποτε· μπορούν να Τον προσβάλουν, να Τον εκδικηθούν, να Τον βλασφημήσουν, ακόμη και να Τον κατηγορήσουν και να Τον προδώσουν. Αυτό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα· δεν θα οδηγήσει σε μπελάδες; Όσοι δεν έχουν τη λογική της ανθρώπινης φύσης βασίζονται στη θερμοαιμία τους για να πάρουν εκδίκηση από τους άλλους· χωρίς να τους συγκρατεί η λογική της ανθρώπινης φύσης, αναπτύσσουν εύκολα κάποιες ακραίες σκέψεις και απόψεις και στη συνέχεια προβαίνουν σε ακραίες συμπεριφορές και ενεργούν πολλές φορές χωρίς συνείδηση και λογική. Στο τέλος, οι συνέπειες είναι τελείως ανεξέλεγκτες. Έχω λίγο πολύ ολοκληρώσει τη συναναστροφή πάνω στο «να τιμά κανείς τους γονείς του» και στην άσκηση της αλήθειας. Στο τέλος, όλα έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη φύση. Γιατί έθεσε ο Θεός την απαίτηση «να τιμά κανείς τους γονείς του»; Επειδή σχετίζεται με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αφενός, ο Θεός χρησιμοποιεί αυτήν την απαίτηση για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και, αφετέρου, μέσα από αυτήν δοκιμάζει και ορίζει την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων. Κάποιος που δεν φέρεται με συνείδηση και λογική στους ίδιους του τους γονείς είναι βέβαιο ότι δεν έχει ανθρώπινη φύση. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Κι αν οι γονείς του δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση και δεν έχουν ανταποκριθεί σε όλες τις ευθύνες τους απέναντι στο παιδί τους, είναι υποχρεωμένο να τους δείξει ευσέβεια;» Αν μία κόρη ή ένας γιος διαθέτει συνείδηση και λογική, δεν θα κακοποιήσει τους γονείς του. Όσοι κακοποιούν τους γονείς τους δεν έχουν ίχνος συνείδησης και λογικής. Επομένως, όποια απαίτηση κι αν θέτει ο Θεός, είτε αυτή αφορά τη στάση που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στους γονείς τους είτε την ανθρώπινη φύση που βιώνουν και αποκαλύπτουν συνήθως, σε κάθε περίπτωση, για να έχει παραθέσει ο Θεός αυτές τις προσεγγίσεις όσον αφορά τις εξωτερικές συμπεριφορές, έχει σίγουρα τους δικούς Του λόγους και στόχους. Μπορεί αυτές οι απαιτήσεις συμπεριφοράς που θέτει ο Θεός να απέχουν ακόμη λίγο από την αλήθεια, αλλά εξακολουθούν να είναι πρότυπα που έχει θέσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι όλες σημαντικές και εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα.

Συναναστράφηκα πριν λίγο πάνω στις διάφορες ομοιότητες και διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα κριτήρια συμπεριφοράς που έχει θέσει ο Θεός για τον άνθρωπο και στις αλήθειες που απαιτεί. Δεν έχουμε στο σημείο αυτό ολοκληρώσει λίγο πολύ τη συναναστροφή μας πάνω στις καλές συμπεριφορές που συγκαταλέγονται στα πράγματα που θεωρούν σωστά και καλά οι άνθρωποι σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους; Αφού ολοκληρώσαμε τη συναναστροφή μας γι’ αυτήν την πτυχή, μιλήσαμε και για μερικά πρότυπα και ρητά που έχει διατυπώσει ο Θεός για να ρυθμίσει την ανθρώπινη συμπεριφορά και όσα βιώνει ένας άνθρωπος. Παραθέσαμε, επίσης, μερικά παραδείγματα, όπως τα εξής: να μη χτυπά κανείς ούτε να βρίζει τους άλλους, να τιμά τους γονείς του, να μην καπνίζει ούτε να πίνει, να μην κλέβει, να μην εκμεταλλεύεται τους άλλους, να μην ψευδομαρτυρεί, να μη λατρεύει είδωλα και ούτω καθεξής. Αυτά, βέβαια, είναι μόνο τα κυριότερα, ενώ υπάρχουν πολλές ακόμα λεπτομέρειες στις οποίες δεν θα αναφερθούμε. Τώρα, λοιπόν, που έχουμε συναναστραφεί σχετικά με αυτά τα πράγματα, ποιες αλήθειες πρέπει να έχετε αποκομίσει; Ποιες αρχές πρέπει να κάνετε πράξη; Τι πρέπει να κάνετε; Πρέπει μήπως να σέβεστε τους ηλικιωμένους και να φροντίζετε τους νέους; Πρέπει να είστε αβροί; Πρέπει να είστε προσηνείς και προσιτοί; Πρέπει οι γυναίκες να είναι ευγενικές και εκλεπτυσμένες ή να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση; Πρέπει οι άντρες να είναι σπουδαίοι, φιλόδοξοι και καταξιωμένοι; Όχι. Έχουμε βέβαια συναναστραφεί πάρα πολύ για όλα αυτά. Είναι ξεκάθαρο πως αυτά τα πράγματα που υποστηρίζει η παραδοσιακή κουλτούρα τα χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Είναι όλα πολύ παραπλανητικά και εξαπατούν τους ανθρώπους. Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσετε τον εαυτό σας και να δείτε αν εξακολουθείτε να έχετε οποιεσδήποτε από αυτές τις σκέψεις και απόψεις ή συμπεριφορές και εκδηλώσεις. Αν ναι, θα πρέπει να αναζητήσετε γρήγορα την αλήθεια για να τις διορθώσετε, και στη συνέχεια να αποδεχτείτε την αλήθεια και να ζήσετε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θα μπορέσετε έτσι να κερδίσετε την έγκριση του Θεού. Θα πρέπει να αναλογιστείτε πώς ήταν η εσωτερική σας κατάσταση όταν ζούσατε σύμφωνα με την παραδοσιακή κουλτούρα και πώς νιώθατε βαθιά μέσα σας. Θα πρέπει να δεις τι κέρδισες και ποιο ήταν το αποτέλεσμα, και στη συνέχεια να δεις πώς νιώθεις όταν συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο, όπως το να συγκρατείται, να έχει ευπρέπεια αγίου, να μη χτυπά και να μη βρίζει τους άλλους και ούτω καθεξής. Δες ποιος από αυτούς τους τρόπους ζωής σε βοηθά να ζήσεις πιο εύκολα, πιο ελεύθερα, πιο σταθερά και πιο ειρηνικά, καθώς και με περισσότερη ανθρώπινη φύση, και ποιος σου δίνει την αίσθηση ότι φοράς ένα ψεύτικο προσωπείο και ζεις μια πολύ υποκριτική και μίζερη ζωή. Δες με ποιον από αυτούς τους τρόπους ζωής μπορείς να ζεις όλο και πιο κοντά στις απαιτήσεις του Θεού και να έχεις μια όλο και πιο κανονική σχέση με τον Θεό. Όταν το βιώσεις πραγματικά, θα ξέρεις. Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθείς, να νιώσεις ελεύθερος και να κερδίσεις την έγκριση του Θεού είναι να κάνεις πράξη τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Έστω, για παράδειγμα, ότι προκειμένου να πείσεις τους άλλους ότι σέβεσαι τους ηλικιωμένους και φροντίζεις τους νέους, ότι τηρείς τους κανόνες και ότι είσαι καλός άνθρωπος, κάθε φορά που συναντάς έναν μεγαλύτερο αδελφό ή αδελφή, τον αποκαλείς «πρεσβύτερο αδελφό» ή «πρεσβύτερη αδελφή», και δεν τολμάς σε καμία περίπτωση να τον αποκαλέσεις με το όνομά του, καθώς κάτι τέτοιο σου προκαλεί τρομερή αμηχανία και το βρίσκεις πολύ ασεβές. Στα βάθη της καρδιάς σου κρύβεται αυτή η παραδοσιακή αντίληψη του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και της φροντίδας των νέων, με αποτέλεσμα κάθε φορά που βλέπεις έναν ηλικιωμένο να είσαι πολύ ευγενικός και καλοσυνάτος και να δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που τηρεί τους κανόνες και είναι πολύ καλλιεργημένος, ενώ νιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις υπόκλιση, σχηματίζοντας γωνία από 15 έως 90 μοίρες. Φέρεσαι με σεβασμό στους ηλικιωμένους και όσο πιο ηλικιωμένος είναι ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου τόσο πιο κόσμιος υποκρίνεσαι ότι είσαι. Είναι καλό να φέρεσαι με τέτοια κοσμιότητα; Σημαίνει ότι ζεις χωρίς κότσια και χωρίς αξιοπρέπεια. Μόλις βλέπουν ένα μικρό παιδί, οι άνθρωποι αυτού του είδους κάνουν τους χαριτωμένους και φέρονται παιχνιδιάρικα, λες και είναι κι αυτοί παιδιά. Όταν βλέπουν κάποιον στην ηλικία τους, κορδώνονται και συμπεριφέρονται σαν ενήλικες, ώστε να μην τολμήσει κανείς να τους δείξει ασέβεια. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Δεν έχουν πολλά πρόσωπα; Δεν αλλάζουν πολύ γρήγορα; Όταν βλέπουν έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, τον αποκαλούν «πρεσβύτερο παππού» ή «πρεσβύτερη γιαγιά». Όταν βλέπουν κάποιον λίγο μεγαλύτερό τους, τον αποκαλούν «θείο», «θεία», «μεγάλο αδελφό» ή «μεγάλη αδελφή», ενώ όταν συναντούν κάποιον μικρότερό τους, τον αποκαλούν «μικρό αδελφό» ή «μικρή αδελφή». Δίνουν στον καθένα διαφορετικούς τίτλους και προσωνύμια ανάλογα με την ηλικία τους και χρησιμοποιούν αυτές τις προσφωνήσεις με μεγάλη ακρίβεια και ευστοχία. Αυτά τα πράγματα έχουν ριζώσει βαθιά μέσα τους και τους είναι πολύ εύκολο να τα χρησιμοποιούν. Αφού ειδικά αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό, νιώθουν ακόμη πιο πεπεισμένοι για το εξής: «Τώρα που πιστεύω στον Θεό, πρέπει να τηρώ τους κανόνες και να είμαι καλλιεργημένος· πρέπει να έχω καλή μόρφωση και σύνεση. Δεν γίνεται να παραβιάζω τους κανόνες και να επαναστατώ όπως αυτοί οι άπιστοι, προβληματικοί νέοι. Δεν αρέσει αυτό στους ανθρώπους. Προκειμένου να με συμπαθήσουν όλοι, πρέπει να σέβομαι τους ηλικιωμένους και να φροντίζω τους νέους». Είναι, λοιπόν, ακόμη πιο αυστηροί με τη ρύθμιση της συμπεριφοράς τους και χωρίζουν τους ανθρώπους διαφορετικών ηλικιακών ομάδων σε διαφορετικά επίπεδα, δίνοντας σε όλους τίτλους και προσωνύμια. Έπειτα, δεν σταματούν να το εφαρμόζουν αυτό στην καθημερινή τους ζωή, μέχρι που πιστεύουν όλο και περισσότερο το εξής: «Κοιτάξτε με! Από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, έχω πραγματικά αλλάξει. Έχω καλή μόρφωση, σύνεση και είμαι αβρός, σέβομαι τους ηλικιωμένους και φροντίζω τους νέους, και είμαι προσηνής. Ζω πραγματικά με ανθρώπινη ομοιότητα. Κάθε άνθρωπο που συναντώ, όσων χρονών κι αν είναι, ξέρω να τον αποκαλώ με τον κατάλληλο τίτλο. Δεν χρειάστηκε να μου το μάθουν αυτό οι γονείς μου ούτε να μου το πουν οι γύρω μου. Ήξερα μόνος μου πώς να το κάνω». Κάνοντας πράξη αυτές τις καλές συμπεριφορές, νομίζουν ότι έχουν πράγματι ανθρώπινη φύση, ότι τηρούν στ’ αλήθεια τους κανόνες και ότι κάτι τέτοιο αρέσει λογικά στον Θεό. Δεν κοροϊδεύουν έτσι τόσο τον εαυτό τους όσο και τους άλλους; Πρέπει στο εξής να τα εγκαταλείψετε όλα αυτά. Αφηγήθηκα νωρίτερα την ιστορία του Ντάμινγκ και του Σιαομίνγκ. Αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει με τον σεβασμό προς τους ηλικιωμένους και τη φροντίδα των νέων; (Ναι.) Όταν κάποιοι άνθρωποι βλέπουν έναν ηλικιωμένο, πιστεύουν ότι δεν είναι αρκετά ευγενικό να τον αποκαλέσουν «πρεσβύτερο αδελφό» ή «πρεσβύτερη αδελφή» και ότι δεν θα θεωρηθούν έτσι αρκετά καλλιεργημένοι, οπότε τον αποκαλούν «πρεσβύτερο παππού» ή «πρεσβύτερη θεία». Απ’ ό,τι φαίνεται, του έχεις δείξει αρκετό σεβασμό. Από πού, λοιπόν, πηγάζει ο σεβασμός σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Δεν έχεις το πρόσωπο ενός ανθρώπου που σέβεται τους άλλους. Η όψη σου είναι τρομακτική και άγρια, θρασύτατη και αλαζονική, ενώ ενεργείς πιο αλαζονικά από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Όχι μόνο δεν αναζητάς τις αλήθεια-αρχές, αλλά δεν συμβουλεύεσαι και κανέναν άλλο· κάνεις του κεφαλιού σου και δεν έχεις το παραμικρό ίχνος ανθρώπινης φύσης. Ψάχνεις να δεις ποιος έχει θέση και μετά τον αποκαλείς «πρεσβύτερο θείο» ή «πρεσβύτερη θεία», με την ελπίδα ότι οι άλλοι θα σε επαινέσουν γι’ αυτό. Χρησιμεύει σε τίποτα μια τέτοια προσποίηση; Αν προσποιείσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα αποκτήσεις μήπως ανθρώπινη φύση και ηθική; Κάθε άλλο· μόλις κάποιος σε δει να το κάνεις, θα νιώσει ακόμα μεγαλύτερη αηδία για σένα. Όταν προκύπτει κάποιο ζήτημα που αφορά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, είσαι πραγματικά ικανός να τα ξεπουλήσεις. Ζεις αποκλειστικά και μόνο για τη δική σου ικανοποίηση και, παρότι έχεις τέτοια ανθρώπινη φύση, εξακολουθείς να αποκαλείς τους άλλους «πρεσβύτερη θεία». Δεν είναι προσποίηση αυτό; (Ναι.) Είσαι πολύ καλός στην προσποίηση! Πείτε Μου, δεν είναι αηδιαστικοί αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Αυτού του είδους οι άνθρωποι ξεπουλάνε μονίμως τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και δεν τα προστατεύουν καθόλου. Δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει και δεν τους αξίζει να ζουν στον οίκο του Θεού. Εξέτασε τον εαυτό σου για να δεις ποιες από τις σκέψεις, τις απόψεις, τις στάσεις, τις προσεγγίσεις και τους τρόπους μεταχείρισης των ανθρώπων που έχεις ακόμη μέσα σου αποτελούν πράγματα τα οποία η ανθρωπότητα αναγνωρίζει κοινώς ως καλές συμπεριφορές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτά που απεχθάνεται ο Θεός. Όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα πρέπει να τα εγκαταλείψεις το συντομότερο δυνατόν και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραμείνεις προσκολλημένος σε αυτά. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Πού είναι το κακό άμα ενεργώ έτσι;» Αν ενεργείς έτσι, θα Με αηδιάσεις και θα νιώσω απέχθεια για σένα. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φέρεσαι έτσι. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Δεν έχει σημασία αν Σε αηδιάζουμε, άλλωστε δεν ζούμε μαζί Σου». Μπορεί να μη ζούμε μαζί, αλλά και πάλι δεν πρέπει να ενεργείς έτσι. Θα Με αηδιάσεις επειδή δεν είσαι σε θέση να αποδεχτείς και να κάνεις πράξη την αλήθεια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να σωθείς. Επομένως, το καλύτερο είναι να εγκαταλείψεις αυτά τα πράγματα το συντομότερο δυνατό. Σταμάτα να προσποιείσαι και να ζεις φορώντας ένα ψεύτικο προσωπείο. Οι άνθρωποι που ζουν στη Δύση Μού φαίνονται πολύ φυσιολογικοί σ’ αυτό το θέμα. Στην Αμερική, για παράδειγμα, αρκεί να αποκαλείς τους ανθρώπους με το όνομά τους. Δεν χρειάζεται να αποκαλείς αμήχανα τον έναν «παππού» και την άλλη «γιαγιά» ούτε να ανησυχείς μην τυχόν σε κρίνουν οι άλλοι. Μπορείς απλά και με αξιοπρέπεια να αποκαλείς τον καθένα με το όνομά του. Μόλις οι άλλοι σε ακούσουν να τους αποκαλείς έτσι, είτε είναι ενήλικες είτε παιδιά, θα χαρούν πολύ και θα θεωρήσουν ότι τους σέβεσαι. Από την άλλη, αν παρόλο που ξέρεις το όνομά τους, εξακολουθείς να τους αποκαλείς «κύριε» ή «θεία», δεν θα χαρούν και θα είναι ψυχροί απέναντί σου, πράγμα που θα σου φανεί πολύ παράξενο. Η δυτική κουλτούρα διαφέρει από την κινεζική παραδοσιακή κουλτούρα. Οι Κινέζοι έχουν κατηχηθεί και επηρεαστεί από την παραδοσιακή κουλτούρα και θέλουν πάντα να ορθώνουν το ανάστημά τους, να είναι οι πρεσβύτεροι στην ομάδα και να κερδίζουν τον σεβασμό των άλλων. Δεν τους αρκεί να τους αποκαλούν «παππού» ή «γιαγιά»· θέλουν να προσθέτουν και την προσφώνηση «πρεσβύτερος» μπροστά και να τους αποκαλούν «πρεσβύτερο παππού», «πρεσβύτερη γιαγιά» ή «πρεσβύτερο θείο». Έχουμε, επίσης και τις προσφωνήσεις «μεγάλη θεία» ή «μεγάλος θείος»· αν δεν αποκαλούνται «πρεσβύτεροι», θέλουν να αποκαλούνται «μεγάλοι». Δεν είναι αηδιαστικοί αυτοί οι άνθρωποι; Τι διάθεση είναι αυτή; Δεν είναι άθλια; Είναι πολύ αηδιαστική! Οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο είναι ανίκανοι να κερδίσουν τον σεβασμό των άλλων, αλλά όλοι τούς απεχθάνονται και τους περιφρονούν, απομακρύνονται από αυτούς και τους απορρίπτουν. Υπάρχει, λοιπόν, λόγος που ο Θεός εκθέτει αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας και αποστρέφεται και απορρίπτει αυτά τα πράγματα. Τα πράγματα αυτά περιέχουν τα τεχνάσματα και τη διάθεση του Σατανά και μπορούν να επηρεάσουν τις μεθόδους και την κατεύθυνση της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Μπορούν, φυσικά, και να επηρεάσουν την οπτική από την οποία βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, και παράλληλα, τυφλώνουν τους ανθρώπους και επηρεάζουν την ικανότητά τους να επιλέξουν το σωστό μονοπάτι. Δεν πρέπει, άρα, οι άνθρωποι να τα εγκαταλείψουν όλα αυτά; (Ναι.)

Ο κινεζικός λαός έχει επηρεαστεί πολύ βαθιά από την παραδοσιακή κουλτούρα. Φυσικά, κάθε χώρα του κόσμου έχει τη δική της παραδοσιακή κουλτούρα, αλλά οι διαφορές ανάμεσα σε όλες αυτές τις κουλτούρες είναι πολύ μικρές. Μπορεί ορισμένα από τα ρητά που χρησιμοποιούν να είναι διαφορετικά από εκείνα της κινεζικής παραδοσιακής κουλτούρας, αλλά όλα έχουν την ίδια φύση. Ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών των ρητών είναι ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και στερούνται κανονικής ανθρώπινης φύσης. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, κάποιες πολύ παραπλανητικές συμπεριφορές, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται καλές, συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και μπορούν εύκολα να τις υιοθετήσουν οι άνθρωποι και να πλασάρουν τον εαυτό τους έτσι ώστε να μοιάζουν σωστοί κύριοι, ιδιαίτερα ευγενείς και αξιοσέβαστοι, δίνοντας την εντύπωση ενός αξιοπρεπούς και ακέραιου ανθρώπου. Αυτές ακριβώς οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, όμως, είναι που ρίχνουν στάχτη στα μάτια των ανθρώπων, τους εξαπατούν και δεν τους αφήνουν να βιώσουν την αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Το χειρότερο είναι πως ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτά τα πράγματα για να διαφθείρει την ανθρώπινη φύση τους και να τους απομακρύνει από το σωστό μονοπάτι. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Ο Θεός λέει στους ανθρώπους να μην κλέβουν, να μη μοιχεύουν και ούτω καθεξής, ενώ ο Σατανάς τούς λέει ότι πρέπει να έχουν καλή μόρφωση και σύνεση, να είναι ευγενικοί και εκλεπτυσμένοι, αβροί και ούτω καθεξής. Αυτά δεν είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που απαιτεί Θεός; Δεν αντικρούουν σκόπιμα τις απαιτήσεις του Θεού; Ο Σατανάς διδάσκει στους ανθρώπους πώς να εξαπατούν τους άλλους, χρησιμοποιώντας εξωτερικές μεθόδους, συμπεριφορές και βιώματα. Τι τους διδάσκει ο Θεός; Να μη χρησιμοποιούν εξωτερικές συμπεριφορές για να κερδίσουν με ψέματα την εμπιστοσύνη των άλλων, αλλά να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα λόγια Του και την αλήθεια. Έτσι θα κερδίσουν επάξια την εμπιστοσύνη των άλλων και θα θεωρούνται αξιόπιστοι· μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος έχει ανθρώπινη φύση. Δεν υπάρχει μια διαφορά εδώ; Υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Ο Θεός σού λέει πώς να συμπεριφέρεσαι, ενώ ο Σατανάς σού λέει πώς να προσποιείσαι και να εξαπατάς τους άλλους. Δεν είναι μεγάλη αυτή η διαφορά; Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πλέον τι πρέπει να επιλέξουν στο τέλος οι άνθρωποι; Ποιο είναι το σωστό μονοπάτι; (Τα λόγια του Θεού.) Σωστά, τα λόγια του Θεού είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Ό,τι κι αν απαιτούν τα λόγια του Θεού σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμη και αν πρόκειται για έναν κανόνα, μια εντολή ή έναν νόμο για τον οποίο έχει μιλήσει ο Θεός στον άνθρωπο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα είναι σωστά και οι άνθρωποι πρέπει να τα τηρούν. Αυτό οφείλεται στο ότι τα λόγια του Θεού θα είναι πάντα το σωστό μονοπάτι και τα θετικά πράγματα, ενώ τα λόγια του Σατανά, όσο κι αν συμφωνούν με τα γούστα, τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων, τους εξαπατούν και τους διαφθείρουν, περιέχουν τις δολοπλοκίες του Σατανά και δεν αποτελούν το σωστό μονοπάτι. Το καταλαβαίνετε αυτό; (Ναι.) Πώς αισθάνεστε τώρα που έχετε ακούσει το περιεχόμενο της σημερινής συναναστροφής; Σχετίζεται με την αλήθεια; (Ναι.) Κατανοούσατε προηγουμένως αυτήν την πτυχή της αλήθειας; (Όχι ξεκάθαρα.) Τώρα την κατανοείτε ξεκάθαρα; (Περισσότερο από ό,τι πριν.) Με λίγα λόγια, αν οι άνθρωποι κατανοήσουν αυτές τις αλήθειες, στο μέλλον αυτό θα τους ωφελήσει. Θα τους είναι χρήσιμο για να επιδιώξουν την αλήθεια στο μέλλον, για να βιώσουν την ανθρώπινη φύση, καθώς και για τον στόχο και την κατεύθυνση που επιδιώκουν στη ζωή τους.

26 Φεβρουαρίου 2022