Καθώς ηχεί η φωνή Μου και τα μάτια Μου πετάνε φλόγες, παρακολουθώ ολόκληρη τη γη, παρατηρώ ολόκληρο το σύμπαν. Όλοι οι άνθρωποι προσεύχονται σ’ Εμένα, στρέφουν το βλέμμα τους προς Εμένα, Με εκλιπαρούν να καταλαγιάσει ο θυμός Μου και ορκίζονται να μην επαναστατούν πλέον εναντίον Μου. Όμως αυτό δεν ανήκει πλέον στο παρελθόν, συμβαίνει τώρα. Ποιος μπορεί να επιστρέψει το θέλημά Μου; Σίγουρα όχι οι προσευχές μέσα στις καρδιές των ανθρώπων ούτε τα λόγια από το στόμα τους; Ποιος κατάφερε να επιβιώσει μέχρι σήμερα και δεν το οφείλει σ’ Εμένα; Ποιος επιβιώνει χωρίς τα λόγια από το στόμα Μου; Ποιος δεν βρίσκεται υπό την επίβλεψη του ματιού Μου; Επιτελώ το νέο Μου έργο σε ολόκληρη τη γη, και ποιος ήταν ποτέ ικανός να ξεφύγει απ’ αυτό; Μπορούν τα βουνά να το αποφύγουν επειδή είναι τόσο ψηλά; Μπορούν τα νερά, με την απεραντοσύνη τους, να το αποκρούσουν; Μέσα στο σχέδιό Μου, δεν έχω αφήσει ποτέ τίποτα να Μου διαφύγει έτσι εύκολα. Συνεπώς, δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας άνθρωπος ούτε πράγμα που να ξεγλίστρησε από το γράπωμα των χεριών Μου. Σήμερα, το άγιο όνομά Μου δοξάζεται απ’ όλους τους ανθρώπους, όμως και πάλι, λόγια διαμαρτυρίας εκφέρονται εναντίον Μου από τους ανθρώπους και θρύλοι σχετικά με την παρουσία Μου στη γη διαδίδονται μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ανέχομαι να Με κρίνουν οι άνθρωποι, ούτε ανέχομαι να Με διαμελίζουν, και ακόμα λιγότερο ανέχομαι να Με στηλιτεύουν. Επειδή ποτέ του δεν Με γνώρισε πραγματικά, ο άνθρωπος από πάντα Μου αντιστεκόταν και Με εξαπατούσε, μη κατορθώνοντας να αγαπήσει το Πνεύμα Μου ή να εκτιμήσει τα λόγια Μου. Για κάθε του πράξη και ενέργεια, καθώς και για τη στάση που έχει απέναντί Μου, δίνω στον άνθρωπο την «ανταμοιβή» που του αξίζει. Επίσης, όλοι οι άνθρωποι ενεργούν προσβλέποντας στην ανταμοιβή, κι ούτε ένας δεν έχει κάνει ποτέ οποιοδήποτε έργο που να περιλαμβάνει αυτοθυσία. Τα ανθρώπινα όντα είναι απρόθυμα να παρέχουν την ανιδιοτελή αφοσίωσή τους. Αντιθέτως, αρέσκονται σε ανταμοιβές που μπορούν να λάβουν για το τίποτα. Παρόλο που ο Πέτρος αφιέρωσε τον εαυτό του ενώπιόν Μου, δεν το έκανε για χάρη της ανταμοιβής του αύριο, αλλά για χάρη της γνώσης του σήμερα. Οι άνθρωποι δεν έχουν επικοινωνήσει ποτέ αληθινά μαζί Μου, αλλά Με έχουν αντιμετωπίσει ξανά και ξανά με έναν επιδερμικό τρόπο, σκεπτόμενοι έτσι να κερδίσουν την έγκρισή Μου χωρίς κόπο. Έχω κοιτάξει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, κι έτσι, έχω φέρει στο φως τις πιο εσωτερικές πτυχές της, «ένα πολύ πλούσιο ορυχείο», κάτι το οποίο μέχρι και ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έχει ακόμα αντιληφθεί, όμως Εγώ έχω εκ νέου ανακαλύψει. Έτσι, μόνο αφού έχουν «απτές αποδείξεις», σταματάνε τα ανθρώπινα όντα τη δήθεν αυτοταπείνωσή τους και, με τα χέρια απλωμένα, παραδέχονται την ακάθαρτη κατάστασή τους. Υπάρχουν τόσο περισσότερα στους ανθρώπους που είναι νέα και περιμένουν από Εμένα να τα «εξορύξω» προς τέρψιν όλης της ανθρωπότητας. Όχι μόνο δεν σταματάω το έργο Μου εξαιτίας της ανικανότητας του ανθρώπου, μα τον κλαδεύω σύμφωνα με το αρχικό Μου σχέδιο. Ο άνθρωπος είναι σαν ένα καρποφόρο δέντρο: Χωρίς κλάδεμα το δέντρο δεν θα αποδώσει καρπούς και, στο τέλος, το μόνο που θα βλέπει κανείς θα είναι μαραμένα κλαδιά και πεσμένα φύλλα, χωρίς κανένας καρπός να πέφτει στο έδαφος.

Καθώς διακοσμώ την «εσωτερική αίθουσα» της βασιλείας Μου μέρα με τη μέρα, κανένας δεν έχει ξαφνικά εισβάλει στον «χώρο εργασίας» Μου για να διαταράξει το έργο Μου. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεργαστούν μαζί Μου, τρομοκρατημένοι μήπως «απολυθούν» και «χάσουν τη θέση τους», με συνέπεια να φτάνουν σ’ ένα αδιέξοδο στη ζωή τους, όπου μπορεί ακόμα και να πέσουν μέσα στην «έρημο» που έχει καταλάβει ο Σατανάς. Λόγω των φόβων που έχει ο άνθρωπος, Εγώ τον παρηγορώ καθημερινά, τον συγκινώ ώστε να αγαπά την κάθε ημέρα και, επιπλέον, του παρέχω οδηγίες εν μέσω της καθημερινής του ζωής. Είναι σαν όλα τα ανθρώπινα όντα να είναι μωρά που μόλις έχουν γεννηθεί· αν δεν τους δίνεις γάλα, σύντομα θα αποχωρήσουν απ’ αυτήν τη γη και δεν θα τα ξαναδεί ποτέ κανείς. Μέσα από τις ικεσίες των ανθρώπων, Εγώ έρχομαι στον κόσμο τους και, αμέσως, αρχίζουν να ζουν σε έναν κόσμο φωτός, παύουν να είναι κλειδωμένοι σε ένα «δωμάτιο» και να αναφωνούν από εκεί τις προσευχές τους στον ουρανό. Μόλις Με αντικρίζουν, αμέσως οι άνθρωποι αρχίζουν να εκφράζουν τις «στεναχώριες» που έχουν στην καρδιά τους, ανοίγουν το στόμα τους ενώπιόν Μου και ικετεύουν να τους ρίξω μέσα τροφή. Όμως στη συνέχεια, οι φόβοι τους κατευνάζονται και αποκαθίσταται η αυτοκυριαρχία τους, δεν ζητάνε πλέον τίποτα από Μένα, παρά πέφτουν σε βαθύ ύπνο ή, αλλιώς, αρνούνται την ύπαρξή Μου και φεύγουν για να ασχοληθούν με τις δικές τους υποθέσεις. Σε αυτήν την «εγκατάλειψη» των ανθρώπων, γίνεται σαφέστατα εμφανές το πώς οι άνθρωποι, στερημένοι «συναισθημάτων», αποδίδουν την «αμερόληπτη δικαιοσύνη» τους προς Εμένα. Συνεπώς, όταν βλέπω αυτήν τη δυσάρεστη πλευρά του ανθρώπου, αποχωρώ σιωπηλά και δεν θα κατέβω ξανά πρόθυμα στο άκουσμα των ειλικρινών ικεσιών του. Εν αγνοία του, τα προβλήματα του ανθρώπου αυξάνονται μέρα με τη μέρα, κι έτσι, εν μέσω του αγώνα του, όταν ξαφνικά ανακαλύπτει την ύπαρξή Μου, αρνείται να δεχθεί την όποια αρνητική απάντηση και αρπάζει τον γιακά Μου και Με οδηγεί στο σπίτι του ως επισκέπτη. Ωστόσο, ακόμα κι αν ετοιμάσει ένα λουκούλλειο γεύμα για να Με ευχαριστήσει, δεν Με έχει δει ποτέ ως δικό του, παρά μόνο Με αντιμετωπίζει ως επισκέπτη για να πάρει κάποιο ίχνος βοήθειας από Μένα. Έτσι, αυτήν τη φορά, ο άνθρωπος παρουσιάζει χωρίς επισημότητες τη θλιβερή κατάστασή του ενώπιόν Μου, ελπίζοντας να Με κάνει να βάλω την «υπογραφή» Μου και, σαν κάποιος που χρειάζεται επιχειρηματικό δάνειο, Με «αντιμετωπίζει» με όλη του τη δύναμη. Σε κάθε χειρονομία και κίνησή του, πιάνω μια φευγαλέα εικόνα από την πρόθεση του ανθρώπου: Λες και, σύμφωνα με την άποψή του, δεν γνωρίζω πώς να διαβάσω το μήνυμα που κρύβεται στις εκφράσεις του προσώπου ενός ανθρώπου ή που κρύβεται πίσω από τα λόγια του, ή πώς να κοιτάξω βαθιά στην καρδιά ενός ανθρώπου. Έτσι, ο άνθρωπος Μου εκμυστηρεύεται κάθε εμπειρία του από κάθε συνάντηση που μπορεί να είχε ποτέ του, χωρίς σφάλματα ή παραλείψεις, και μετά θέτει τις απαιτήσεις του ενώπιόν Μου. Μισώ και απεχθάνομαι κάθε πράξη και ενέργεια του ανθρώπου. Απ’ όλους τους ανθρώπους, δεν έχει υπάρξει ούτε ένας που να έχει κάνει έργο που να αγαπώ, λες και οι άνθρωποι σκόπιμα Με ανταγωνίζονται και επίτηδες προκαλούν την οργή Μου: Όλοι παρελαύνουν πάνω-κάτω ενώπιόν Μου, ενδίδοντας στο δικό τους θέλημα μπροστά στα μάτια Μου. Δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσα στους ανθρώπους που να ζει για χάρη Μου. Ως συνέπεια, η ύπαρξη όλου του ανθρώπινου γένους δεν έχει ούτε αξία ούτε νόημα, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο να ζει σ’ ένα κενό. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι ακόμα αρνούνται να ξυπνήσουν, κι αντιθέτως συνεχίζουν να επαναστατούν εναντίον Μου, εμμένοντας στη ματαιότητά τους.

Σε όλες τις δοκιμασίες τις οποίες έχουν περάσει, οι άνθρωποι δεν κατάφεραν ούτε μία φορά να Με ευχαριστήσουν. Λόγω της ωμής φαυλότητάς τους, οι άνθρωποι δεν έχουν ως σκοπό να καταθέσουν μαρτυρία εν ονόματί Μου. Αντιθέτως, «τρέχουν προς την άλλη κατεύθυνση», ενώ στηρίζονται σ’ Εμένα για τροφή. Η καρδιά του ανθρώπου δεν στρέφεται πλήρως προς τα Μένα, με συνέπεια ο Σατανάς να σπέρνει τον όλεθρο στους ανθρώπους, μέχρι να γίνουν μια μάζα από πληγές, μέχρι τα σώματά τους να καλυφθούν από βρώμα. Όμως, ο άνθρωπος εξακολουθεί να μη συνειδητοποιεί πόσο αποκρουστική είναι η όψη του: Εξαρχής τιμούσε τον Σατανά πίσω από την πλάτη Μου. Γι’ αυτόν τον λόγο, με οργή ρίχνω τον άνθρωπο στο πηγάδι της αβύσσου, φροντίζοντας να μην μπορέσει ποτέ να απελευθερωθεί. Ακόμα και τότε, εν μέσω θλιβερών θρήνων, ο άνθρωπος εξακολουθεί να αρνείται να αλλάξει το μυαλό του, την πρόθεσή του να Μου εναντιώνεται μέχρι τέλους, και ελπίζει έτσι πεισματικά να υποδαυλίζει την οργή Μου. Σύμφωνα με τα όσα έχει κάνει, τον αντιμετωπίζω όπως του αξίζει ως αμαρτωλό και του αρνούμαι τη θαλπωρή της αγκαλιάς Μου. Από την αρχή, οι άγγελοι Με έχουν υπηρετήσει και έχουν υποταχθεί σε Εμένα, χωρίς αλλαγή ή παύση, όμως ο άνθρωπος πάντα έκανε ακριβώς το αντίθετο, σαν να μην προήλθε από Μένα, αλλά να έχει γεννηθεί από τον Σατανά. Οι άγγελοι, ο καθένας από το πόστο του, Μου δίδουν όλοι τη μέγιστη αφοσίωσή τους· δεν επηρεάζονται από τις δυνάμεις του Σατανά και εκτελούν μόνο το καθήκον τους. Με την ανατροφή και τη συντήρηση τους από τους αγγέλους, οι πλειάδες των υιών Μου και του λαού Μου αναπτύσσονται όλοι υγιείς και δυνατοί, χωρίς κανένας από αυτούς να είναι αδύναμος ή ασθενικός. Αυτό είναι το έργο Μου, το θαύμα Μου. Ενώ η μία ομοβροντία των κανονιών μετά την άλλη εγκαινιάζουν την ίδρυση της βασιλείας Μου, οι άγγελοι, βαδίζοντας σύμφωνα με τη ρυθμική μουσική υπόκρουση, παρουσιάζονται ενώπιον της εξέδρας Μου για να υποβληθούν στην επιθεώρησή Μου, καθώς οι καρδιές τους είναι καθαρές από ανηθικότητες και είδωλα, οπότε δεν απομακρύνονται από την επιθεώρησή Μου.

Με το ουρλιαχτό της θύελλας, οι ουρανοί πέφτουν με δύναμη μέσα σε μια στιγμή, κάνοντας όλους τους ανθρώπους να ασφυκτιούν ώστε να μην μπορούν πλέον να Με καλέσουν όπως θέλουν. Χωρίς να το γνωρίζουν, όλη η ανθρωπότητα έχει καταρρεύσει. Τα δέντρα λικνίζονται στον άνεμο, εδώ κι εκεί ακούγονται κλαδιά που σπάνε κι όλα τα μαραμένα φύλλα παρασύρονται μακριά. Η γη δείχνει ξαφνικά ζοφερή και ερημωμένη και οι άνθρωποι σφιχταγκαλιάζονται μεταξύ τους, οπλίζονται με θάρρος για να αντιμετωπίσουν τη συμφορά που έρχεται μαζί με το φθινόπωρο, για να τους πλήξει ανά πάσα στιγμή. Τα πουλιά επάνω στους λόφους πετάνε πέρα-δώθε, σαν να εκφράζουν τη θλίψη τους σε κάποιον. Στις σπηλιές των βουνών, λιοντάρια βρυχώνται, τρομοκρατώντας τους ανθρώπους με τον ήχο τους, κάνοντας το αίμα τους να παγώνει και τις τρίχες τους να σηκώνονται, σαν να υπάρχει ένα κακό προαίσθημα, ένα προμήνυμα για το τέλος της ανθρωπότητας. Απρόθυμοι να περιμένουν να έχω την ευχαρίστηση να τους ξεφορτωθώ, όλοι οι άνθρωποι προσεύχονται σιωπηλά στον Κυρίαρχο των ουρανών. Πώς είναι, όμως, δυνατόν, μια θύελλα να εμποδιστεί από τον ήχο του νερού που ρέει σ’ ένα μικρό ρυάκι; Πώς μπορεί να σταματήσει απότομα από τον ήχο των επικλήσεων του ανθρώπου; Πώς μπορεί η οργή που περιέχεται στην καρδιά της βροντής να καταλαγιάσει χάριν της δειλίας του ανθρώπου; Ο άνθρωπος λικνίζεται στον άνεμο, τρέχει πέρα δώθε για να προφυλαχτεί από τη βροχή. Εν μέσω της οργής Μου, τα ανθρώπινα όντα σείονται και τρέμουν, φοβούνται βαθιά ότι θα τοποθετήσω το χέρι Μου πάνω στα κορμιά τους, σαν να είμαι το στόμιο μιας κάννης που τους σημαδεύει συνέχεια στο στήθος, και πάλι, σαν να είναι εχθροί Μου, κι όμως, είναι φίλοι Μου. Ο άνθρωπος δεν ανακάλυψε ποτέ τις πραγματικές προθέσεις Μου γι’ αυτόν, δεν κατάλαβε ποτέ τους πραγματικούς Μου στόχους, κι έτσι, χωρίς να το γνωρίζει, Με υβρίζει· χωρίς να το γνωρίζει, Μου αντιτίθεται· και, ωστόσο, άθελά του, έχει επίσης δει την αγάπη Μου. Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να δει το πρόσωπό Μου εν μέσω της οργής Μου. Είμαι κρυμμένος στα μαύρα σύννεφα του θυμού Μου και στέκομαι, εν μέσω βροντών, επάνω από ολόκληρο το σύμπαν, στέλνοντας το έλεός Μου στον άνθρωπο. Επειδή ο άνθρωπος δεν Με γνωρίζει, Εγώ δεν τον παιδεύω γιατί απέτυχε να καταλάβει την πρόθεσή Μου. Στα μάτια των ανθρώπων, εκτονώνω την οργή Μου κατά καιρούς, δείχνω το χαμόγελό Μου κατά καιρούς, αλλά ακόμα κι όταν Με βλέπει, ο άνθρωπος δεν έχει ποτέ δει πραγματικά το σύνολο της διάθεσής Μου και είναι ακόμα ανίκανος να ακούσει τον μελιστάλακτο ήχο της σάλπιγγας, επειδή έχει γίνει υπερβολικά απαθής και αναίσθητος. Είναι σαν η εικόνα Μου να υπάρχει στη μνήμη του ανθρώπου και η μορφή Μου στις σκέψεις του. Ωστόσο, καθ’ όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους, δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας που να Με έχει δει πραγματικά, επειδή ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι εξαιρετικά φτωχός. Παρά την όλη «ανατομή» που Μου έχει κάνει ο άνθρωπος, επειδή η επιστήμη του είναι τόσο ανεπαρκώς ανεπτυγμένη, η επιστημονική έρευνά του δεν έχει αποφέρει ως τώρα κανένα αποτέλεσμα. Έτσι, το θέμα της «εικόνας Μου» παραμένει πάντοτε πλήρως κενό, χωρίς κανένας να μπορεί να το συμπληρώσει, χωρίς κανένας να σπάει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ, επειδή ακόμα και η διατήρηση της βάσης της ανθρωπότητας στο παρόν αποτελεί μια ανεκτίμητη παρηγοριά, εν μέσω μεγάλης δυστυχίας.

23 Μαρτίου 1992