Δεν γνωρίζω πόσο καλά τα πάνε οι άνθρωποι στο να κάνουν τα λόγια Μου τη βάση της ύπαρξής τους. Πάντοτε ανησυχούσα για την ανθρώπινη μοίρα, αλλά οι άνθρωποι δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν —σαν αποτέλεσμα αυτού, δεν έδωσαν ποτέ σημασία στις πράξεις Μου, και ποτέ δεν ανέπτυξαν καμία λατρεία για Μένα λόγω της στάσης Μου απέναντι στον άνθρωπο. Είναι σαν να είχαν απεκδυθεί των συναισθημάτων τους από καιρό για να ικανοποιήσουν την καρδιά Μου. Αντιμετωπίζοντας αυτές τις καταστάσεις, παραμένω σιωπηλός ακόμη μια φορά. Γιατί δεν αξίζουν τα λόγια Μου περαιτέρω μελέτη από πλευράς των ανθρώπων, περαιτέρω είσοδο; Είναι μήπως γιατί δεν έχω πραγματικότητα και προσπαθώ να ανακαλύψω κάτι για να το χρησιμοποιήσω εναντίον των ανθρώπων; Γιατί οι άνθρωποι πάντοτε Μου δείχνουν «ειδική μεταχείριση»; Είμαι κάποιος ανήμπορος μέσα στον ειδικό θάλαμό του; Γιατί, όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο που έφτασαν σήμερα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να Με κοιτάνε διαφορετικά; Υπάρχει κάποιο λάθος στη στάση Μου έναντι του ανθρώπου; Σήμερα, έχω ξεκινήσει νέο έργο πάνω από τα σύμπαντα. Έχω δώσει στους ανθρώπους της γης ένα νέο ξεκίνημα, και έχω ζητήσει απ’ όλους να φύγουν από τον οίκο Μου. Και επειδή στους ανθρώπους αρέσει πάντα να καλομαθαίνουν τους εαυτούς τους, τους συμβουλεύω να έχουν αυτογνωσία, και να μην ενοχλούν διαρκώς το έργο Μου. Στον «ξενώνα» που άνοιξα, τίποτα δεν προκαλεί την αηδία Μου περισσότερο από τον άνθρωπο, γιατί οι άνθρωποι Μου προκαλούν πάντοτε προβλήματα και Με απογοητεύουν. Η συμπεριφορά τους Με ντροπιάζει και δεν μπόρεσα ποτέ να κρατήσω ψηλά το κεφάλι Μου. Έτσι, τους μιλάω ήρεμα και τους ζητώ να φύγουν από τον οίκο Μου όσο γίνεται πιο γρήγορα και να σταματήσουν να τρώνε το φαγητό Μου δωρεάν. Αν θέλουν να παραμείνουν, τότε πρέπει να υποστούν ταλαιπωρίες και να αντέξουν την συμμόρφωσή Μου. Νομίζουν ότι δεν γνωρίζω και ότι αγνοώ τις πράξεις τους, κι έτσι στέκονται πάντοτε ευθυτενείς μπροστά Μου χωρίς κανένα σημάδι πτώσης· απλά υποκρίνονται ότι είναι άνθρωποι για να έχουν απαρτία. Όταν απαιτώ πράγματα από τους ανθρώπους, εκπλήσσονται: Ποτέ δεν είχαν φανταστεί ότι ο Θεός που είναι ευχάριστος και καλοσυνάτος επί τόσα πολλά χρόνια, μπορεί να εκστομίσει τέτοιες λέξεις, λέξεις άπονες και αδικαιολόγητες, και έτσι μένουν άφωνοι. Τις στιγμές αυτές, βλέπω ότι το μίσος των ανθρώπων για Μένα στις καρδιές τους μεγαλώνει και πάλι γιατί ξεκινούν και πάλι τα παράπονα. Στρέφονται πάντοτε εναντίον της γης και βλασφημούν τον Ουρανό. Αλλά δεν βρίσκω τίποτα στα λόγια τους που να καταριέται τον εαυτό τους γιατί η αγάπη τους για τον εαυτό τους είναι μεγάλη. Συνοψίζω, επομένως, το νόημα της ανθρώπινης ζωής: Επειδή οι άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους πάρα πολύ, ολόκληρη η ζωή τους είναι γεμάτη οδύνη και κενότητα, και επιφέρουν καταστροφή στον εαυτό τους εξαιτίας του μίσους τους για Μένα.

Παρόλο που υπάρχει ανείπωτη «αγάπη» για Μένα στα λόγια του ανθρώπου, όταν πηγαίνω αυτά τα λόγια για εξέταση στο «εργαστήριο» και τα παρατηρώ κάτω από το μικροσκόπιο, αποκαλύπτεται όλο το περιεχόμενό τους με απόλυτη σαφήνεια. Στο σημείο αυτό, έρχομαι ανάμεσα στους ανθρώπους ακόμη μία φορά για να τους αφήσω να εξετάσουν τον «ιατρικό φάκελό τους», ώστε να τους πείσω ειλικρινά. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τον φάκελό τους, τα πρόσωπά τους γεμίζουν στενοχώρια, νιώθουν λύπη στην καρδιά τους και ανυπομονούν τόσο ώστε βιάζονται να απαρνηθούν αμέσως την κακία τους και να επιστρέψουν στο σωστό μονοπάτι για να Με κάνουν ευτυχισμένο. Βλέποντας την αποφασιστικότητά τους, είμαι εξαιρετικά ευχαριστημένος, πλημμυρίζω από χαρά: «Στη γη, ποιος άλλος εκτός του ανθρώπου θα μπορούσε να μοιρασθεί τη χαρά, τη λύπη και τον πόνο του μαζί Μου; Ο άνθρωπος δεν είναι ο ένας και μόνος;» Όμως, όταν φεύγω, οι άνθρωποι σκίζουν τους ιατρικούς φακέλους τους και τους πετάνε στο πάτωμα πριν φύγουν καμαρωτοί. Από τότε, έχω δει πολύ λίγα πράγματα στις πράξεις των ανθρώπων, τα οποία συμβαδίζουν με το θέλημά Μου. Όμως, οι αποφάσεις τους έχουν συσσωρευτεί μπροστά Μου σε μεγάλο βαθμό, και κοιτάζοντάς τες, νιώθω αηδία γιατί μέσα σ’ αυτές δεν υπάρχει τίποτα που να Μ’ ευχαριστεί· είναι πολύ αλλοιωμένες. Βλέποντας την αδιαφορία Μου για τις αποφάσεις τους, οι άνθρωποι αρχίζουν να ψυχραίνονται. Κατόπιν, πολύ σπάνια κάποιος καταθέτει «αίτηση» γιατί η καρδιά του ανθρώπου ποτέ δεν έχει επαινεθεί ενώπιόν Μου, έχει γνωρίσει μόνο την απόρριψή Μου —δεν υπάρχει πλέον πνευματική στήριξη στις ζωές των ανθρώπων, και ο ζήλος τους, επομένως, εξαφανίζεται, και Εγώ δεν αισθάνομαι πλέον ότι ο καιρός είναι «καύσωνας». Οι άνθρωποι υποφέρουν πολύ στη ζωή τους μέχρι το σημείο, με την έλευση της κατάστασης σήμερα, να «βασανίζονται» τόσο πολύ από Μένα ώστε να ταλαντεύονται μεταξύ ζωής και θανάτου. Σαν αποτέλεσμα αυτού, σβήνει το φως στα πρόσωπά τους και χάνουν τη «ζωηρότητά» τους, γιατί όλοι έχουν «μεγαλώσει». Δεν αντέχω να βλέπω την αξιολύπητη κατάσταση των ανθρώπων όταν εξευγενίζονται κατά τη διάρκεια της παίδευσης —όμως ποιος μπορεί να αποκαταστήσει την αξιοθρήνητη ήττα της ανθρωπότητας; Ποιος μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από την άθλια ανθρώπινη ζωή; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδεσμευτούν από την άβυσσο του ωκεανού των δεινών; Μήπως παγιδεύω τους ανθρώπους επίτηδες; Οι άνθρωποι ποτέ δεν κατάλαβαν τη διάθεσή Μου, και έτσι μοιρολογώ προς το σύμπαν ότι ανάμεσα σε όλα τα πράγματα στον ουρανό και τη γη, τίποτα δεν έχει κατανοήσει την καρδιά Μου, τίποτα δεν Με αγαπάει αληθινά. Ακόμη και σήμερα, δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να Με αγαπήσουν. Μπορούν να Μου δώσουν την καρδιά τους, μπορούν να θυσιάσουν το πεπρωμένο τους για Μένα, αλλά γιατί δεν μπορούν να Μου δώσουν την αγάπη τους; Δεν διαθέτουν αυτό που ζητώ; Οι άνθρωποι μπορούν να αγαπούν τα πάντα εκτός από Μένα —γιατί όμως δε μπορούν να Με αγαπήσουν; Γιατί κρύβεται πάντοτε η αγάπη τους; Γιατί, όπως στέκονται μπροστά Μου μέχρι τώρα, δεν έχω δει την αγάπη τους ποτέ; Είναι κάτι που τους λείπει; Κάνω επίτηδες τα πράγματα δύσκολα για τους ανθρώπους; Έχουν ακόμα ενδοιασμούς στην καρδιά τους; Φοβούνται μην αγαπήσουν το λάθος πρόσωπο και δεν μπορέσουν να θεραπευτούν; Υπάρχουν αμέτρητα ασύλληπτα μυστήρια στον άνθρωπο και έτσι είμαι πάντοτε «συνεσταλμένος και φοβισμένος» μπροστά του.

Σήμερα, τη στιγμή της προσέγγισης της πύλης της βασιλείας, όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να προχωρούν μπροστά —αλλά όταν φτάνουν μπροστά στην πύλη, κλείνω την πύλη, κλείνω τους ανθρώπους έξω και απαιτώ να δείξουν τις άδειες εισόδου. Την περίεργη αυτή κίνηση δεν την περίμεναν επ’ ουδενί οι άνθρωποι και όλοι μένουν έκθαμβοι. Γιατί η πύλη —που ήταν πάντοτε ορθάνοιχτη— έχει ξαφνικά κλείσει ερμητικά σήμερα; Οι άνθρωποι χτυπούν τα πόδια τους και βηματίζουν πάνω-κάτω. Φαντάζονται ότι μπορούν να τα καταφέρουν να εισχωρήσουν, αλλά όταν Μου δίνουν τις ψεύτικες άδειες εισόδου τους, τις πετώ στη φωτιά επί τόπου και, βλέποντας τις «επίπονες προσπάθειές» τους μέσα στις φλόγες, χάνουν την ελπίδα τους. Πιάνουν το κεφάλι τους, κλαίνε, παρακολουθούν τις όμορφες σκηνές μέσα στη βασιλεία αλλά δε μπορούν να εισέλθουν. Και όμως δεν τους αφήνω να μπουν λόγω της αξιολύπητης κατάστασής τους —ποιος μπορεί να διαταράξει το σχέδιό Μου όπως εκείνος θέλει; Δίνονται οι ευλογίες του μέλλοντος σε αντάλλαγμα του ανθρώπινου ζήλου; Μήπως το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης έγκειται στην είσοδο του ανθρώπου στη βασιλεία Μου όπως εκείνος επιθυμεί; Είμαι τόσο τιποτένιος; Αν δεν υπήρχαν τα σκληρά λόγια Μου, δεν θα είχαν εισέλθει οι άνθρωποι στη βασιλεία Μου πολύ καιρό πριν; Επομένως, οι άνθρωποι Με μισούν συνεχώς εξαιτίας της ενόχλησης που τους προκαλεί η παρουσία Μου. Αν δεν υπήρχα, θα μπορούσαν να απολαμβάνουν τις ευλογίες της βασιλείας στο παρόν —θα υπήρχε λοιπόν ανάγκη να υποβληθούν σε αυτήν την ταλαιπωρία; Και έτσι λέω στους ανθρώπους ότι θα ήταν καλύτερα να φύγουν, να εκμεταλλευτούν το πόσο καλά πηγαίνουν τα πράγματα στο παρόν για να βρουν διέξοδο για τον εαυτό τους. Να εκμεταλλευτούν το παρόν, όσο είναι ακόμα νέοι, για να μάθουν κάποιες δεξιότητες. Αν δεν το κάνουν, τότε στο μέλλον θα είναι πολύ αργά. Στον οίκο Μου κανείς δεν έλαβε ποτέ ευλογίες· λέω στους ανθρώπους να βιαστούν να φύγουν και να μην κολλήσουν στη ζωή της «φτώχειας»· στο μέλλον θα είναι πολύ αργά για μεταμέλεια. Μην είστε πολύ σκληροί με τον εαυτό σας, γιατί να κάνετε τα πράγματα δύσκολα για σας; Όμως, λέω επίσης στους ανθρώπους ότι όταν δεν καταφέρνουν να λάβουν ευλογίες, κανείς δεν πρέπει να παραπονιέται για Μένα. Δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω τα λόγια Μου στον άνθρωπο. Εύχομαι αυτό να παραμείνει στο μυαλό των ανθρώπων, και να μην το ξεχάσουν —αυτά τα λόγια είναι η άβολη αλήθεια που προσφέρω. Από καιρό έχω χάσει την πίστη Μου στον άνθρωπο, από καιρό έχω χάσει την ελπίδα Μου στους ανθρώπους, γιατί δεν έχουν φιλοδοξίες, γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να Μου δώσουν μια καρδιά που να αγαπάει τον Θεό, αλλά αντίθετα Μου δίνουν τα κίνητρά τους. Είπα πολλά στον άνθρωπο, αλλά επειδή οι άνθρωποι ακόμα αγνοούν τις συμβουλές Μου μέχρι και σήμερα, τους λέω την άποψή Μου για να μην παρεξηγήσουν την καρδιά Μου στο μέλλον. Το αν πεθάνουν ή ζήσουν στις επερχόμενες μέρες είναι δική τους υπόθεση. Δεν έχω κανέναν έλεγχο επ’ αυτού. Ελπίζω να βρουν τον δρόμο τους για την επιβίωση, δεν έχω καμία δύναμη επ’ αυτού. Εφόσον ο άνθρωπος δεν Με αγαπά αληθινά, οι δρόμοι μας απλά χωρίζουν· στο μέλλον δεν θα υπάρξουν άλλα λόγια μεταξύ μας, δεν θα έχουμε πλέον τίποτα να συζητήσουμε, δεν θα ανακατευτούμε ο ένας με τον άλλον, ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του, οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να έλθουν να Με βρούνε, και ποτέ δεν θα ζητήσω ξανά τη «βοήθεια» του ανθρώπου. Αυτό είναι κάτι μεταξύ μας, και μιλήσαμε χωρίς διφορούμενα για να αποφύγουμε οποιαδήποτε ζητήματα στο μέλλον. Δεν κάνει αυτό τα πράγματα πιο εύκολα; Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και δεν έχει καμία σχέση με τον άλλον —τι κακό υπάρχει σε αυτό; Ελπίζω οι άνθρωποι να το σκεφτούν αυτό λιγάκι.

28 Μαΐου 1992