Κάποτε επέλεξα να κρατηθούν στην οικία Μου τα ακριβά προϊόντα, ώστε να περιέχει ασύγκριτα πλούτη και να είναι στολισμένη, και από αυτό πήρα ευχαρίστηση. Εντούτοις, εξαιτίας της στάσης του ανθρώπου απέναντί Μου και εξαιτίας των κινήτρων των ανθρώπων, δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω κατά μέρος αυτό το έργο και να επιτελέσω άλλο έργο. Θα χρησιμοποιήσω τα κίνητρα του ανθρώπου για να ολοκληρώσω το έργο Μου, θα κατευθύνω τα πάντα ώστε να Με υπηρετούν και, ως αποτέλεσμα, θα κάνω την οικία Μου να μην είναι πλέον ζοφερή και εγκαταλελειμμένη. Παρατήρησα κάποτε μεταξύ των ανθρώπων: Ό,τι ήταν από σάρκα και οστά είχε πέσει σε λήθαργο και τίποτε απολύτως δεν βίωνε την ευλογία της ύπαρξής Μου. Οι άνθρωποι ζουν εν μέσω ευλογιών, αλλά δεν ξέρουν πόσο ευλογημένοι είναι. Εάν οι ευλογίες Μου προς την ανθρωπότητα δεν υπήρχαν μέχρι σήμερα, ποιος από την ανθρωπότητα θα κατάφερνε να επιμείνει μέχρι το σήμερα χωρίς να χαθεί; Ο άνθρωπος ζει χάρη στην ευλογία Μου και σημαίνει ότι ζει εν μέσω των ευλογιών Μου, γιατί αρχικά δεν είχε τίποτα και γιατί αρχικά δεν είχε το κεφάλαιο να ζει πάνω στη γη και κάτω από τον ουρανό· σήμερα, συνεχίζω να βοηθάω τον άνθρωπο και αποκλειστικά γι’ αυτό ο άνθρωπος στέκεται μπροστά Μου, τυχερός που ξέφυγε από τον θάνατο. Οι άνθρωποι έχουν συνοψίσει τα μυστικά της ύπαρξης του ανθρώπου, αλλά κανείς δεν έχει ποτέ αντιληφθεί ότι αυτή είναι η ευλογία Μου. Ως εκ τούτου, όλοι οι άνθρωποι καταριούνται την αδικία στον κόσμο και όλοι έχουν παράπονα από Μένα εξαιτίας της δυστυχίας στη ζωή τους. Αν δεν υπήρχαν οι ευλογίες Μου, ποιος θα έβλεπε το σήμερα; Όλοι οι άνθρωποι έχουν παράπονα από Μένα γιατί δεν μπορούν να ζήσουν μέσα στις ανέσεις. Αν η ζωή του ανθρώπου ήταν χαρούμενη και άνετη, αν το ζεστό «αεράκι της άνοιξης» φυσούσε στην καρδιά του ανθρώπου, προκαλώντας αξεπέραστη ευχαρίστηση σε ολόκληρο το σώμα του και παίρνοντάς του κάθε πόνο, τότε ποιος άνθρωπος θα πέθαινε παραπονεμένος; Δυσκολεύομαι πολύ να κερδίσω την απόλυτη ειλικρίνεια του ανθρώπου, διότι οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλά πανούργα σχέδια —τόσα που προκαλούν ζάλη. Αλλά όταν τους φέρνω αντιρρήσεις, Με αγνοούν επιδεικτικά και δεν Μου δίνουν σημασία, διότι οι αντιρρήσεις Μου έχουν αγγίξει την ψυχή τους, αφήνοντάς τους ανίκανους να διαπαιδαγωγηθούν εξολοκλήρου, οπότε οι άνθρωποι αποστρέφονται την ύπαρξή Μου, διότι ανέκαθεν Μου άρεσε να τους «ταλαιπωρώ». Εξαιτίας των λόγων Μου, οι άνθρωποι τραγουδούν και χορεύουν· εξαιτίας των λόγων Μου, σκύβουν το κεφάλι τους σιωπηλά και εξαιτίας των λόγων Μου ξεσπούν σε κλάματα. Με τα λόγια Μου οι άνθρωποι απελπίζονται· με τα λόγια Μου κερδίζουν το φως για να επιβιώσουν. Εξαιτίας των λόγων Μου στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους, άυπνοι μέρα-νύχτα και εξαιτίας των λόγων Μου τρέχουν άσκοπα πέρα δώθε. Τα λόγια μου βυθίζουν τους ανθρώπους στον Άδη και στη συνέχεια τους βυθίζουν σε παίδεμα —αλλά χωρίς να το συνειδητοποιούν, οι άνθρωποι απολαμβάνουν και τις ευλογίες Μου. Είναι αυτό εφικτό από τον άνθρωπο; Μπορεί να έρθει ως αντάλλαγμα για τις άοκνες προσπάθειες των ανθρώπων; Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις ενορχηστρώσεις των λόγων Μου; Έτσι, εξαιτίας των ελλείψεων του ανθρώπου, προσφέρω τα λόγια Μου στην ανθρωπότητα, κάνοντας τα λόγια Μου να θρέψουν τα ελαττώματα του ανθρώπου, φέρνοντας ασύγκριτα πλούτη στη ζωή της ανθρωπότητας.

Συχνά εξετάζω αναλυτικά τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων. Στη συμπεριφορά και τις εκφράσεις του προσώπου τους έχω ανακαλύψει πολλά «μυστήρια». Στις αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων με τους άλλους, τον κύριο λόγο έχουν οι «μυστικές συνταγές» —οπότε, όταν έρχομαι σε επαφή με τον άνθρωπο, αυτό που κερδίζω είναι οι «μυστικές συνταγές της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης», το οποίο καταδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν Με αγαπά. Συχνά επιπλήττω τον άνθρωπο λόγω των ελλείψεών του, όμως δεν μπορώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Ο άνθρωπος δεν θέλει να Με αφήσει να τον σκοτώσω, διότι στις «μυστικές συνταγές της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης» του ανθρώπου, δεν έχει προκύψει ποτέ ότι ο άνθρωπος υπέστη μια θανατηφόρα καταστροφή —απλώς είχε μερικές αναποδιές σε περιόδους ατυχίας. Οι άνθρωποι φωνάζουν εξαιτίας των λόγων Μου και οι παρακλήσεις τους περιέχουν πάντα παράπονα για τη σκληρότητά Μου. Είναι σαν να ψάχνουν όλοι για την αληθινή «αγάπη» Μου για τον άνθρωπο. Αλλά πώς θα μπορούσαν να βρουν την αγάπη Μου στα αυστηρά λόγια Μου; Ως εκ τούτου, διαρκώς απελπίζονται εξαιτίας των λόγων Μου. Λες και μόλις διαβάζουν τα λόγια Μου, βλέπουν τον «Χάρο», κι έτσι τρέμουν από φόβο. Αυτό Με κάνει δυστυχισμένο: Γιατί οι άνθρωποι της σάρκας, που ζουν εν μέσω του θανάτου, φοβούνται διαρκώς τον θάνατο; Είναι άσπονδοι εχθροί ο άνθρωπος και ο θάνατος; Γιατί ο φόβος του θανάτου πάντα προκαλεί πόνο στους ανθρώπους; Σε όλες τις «ιδιαίτερες» εμπειρίες της ζωής τους, βιώνουν τον θάνατο μόνο ελάχιστα; Γιατί, σε ό,τι λένε, οι άνθρωποι πάντα παραπονιούνται σχετικά μ’ Εμένα; Έτσι, συνοψίζω τον τέταρτο αφορισμό όσον αφορά την ανθρώπινη ζωή: Οι άνθρωποι υποτάσσονται ελάχιστα σε Εμένα, και συνεπώς Με μισούν διαρκώς. Εξαιτίας του μίσους του ανθρώπου, συχνά φεύγω. Γιατί πρέπει να το ανεχτώ; Γιατί πρέπει πάντα να προκαλώ αποστροφή στους ανθρώπους; Εφόσον οι άνθρωποι δεν καλωσορίζουν την ύπαρξή Μου, γιατί πρέπει να ζω αδιάντροπα στον οίκο του ανθρώπου; Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να πάρω τις «αποσκευές» Μου και να εγκαταλείψω τον άνθρωπο. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν αντέχουν να Με αφήσουν να φύγω και ποτέ δεν θέλουν να Με αφήσουν να φύγω. Κλαίνε και οδύρονται, τρέμοντας μήπως αναχωρήσω κι έτσι χάσουν το στήριγμά τους στη ζωή. Βλέποντας το ικετευτικό βλέμμα τους, η καρδιά Μου μαλακώνει. Μέσα σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου, ποιος είναι ικανός να Με αγαπήσει; Ο άνθρωπος καλύπτεται από βρόμικο νερό, τον καταπίνει η δύναμη της θάλασσας. Αποστρέφομαι την επαναστατικότητα του ανθρώπου, αλλά αισθάνομαι και συμπόνια για τη δυστυχία ολόκληρης της ανθρωπότητας, διότι ο άνθρωπος, τελικά, εξακολουθεί να είναι θύμα. Πώς μπορώ να πετάξω τον άνθρωπο στο νερό όταν είναι αδύναμος και ανίσχυρος; Είμαι άραγε τόσο σκληρός ώστε να του δώσω τη χαριστική βολή; Είναι η καρδιά Μου άραγε τόσο αδίστακτη; Εξαιτίας της στάσης Μου απέναντι στην ανθρωπότητα εισέρχεται ο άνθρωπος σ’ αυτήν την εποχή μαζί Μου και εξαιτίας αυτού πέρασε αυτές τις εξαιρετικές ημέρες και νύχτες μαζί Μου. Σήμερα, οι άνθρωποι βρίσκονται σε αγωνία χαράς, έχουν μεγαλύτερη αίσθηση της στοργής Μου και Με αγαπούν με μεγάλο σθένος, επειδή υπάρχει ζωντάνια στη ζωή τους και παύουν να είναι άσωτοι υιοί που περιπλανιούνται στα πέρατα της γης.

Στις ημέρες που ζω με τον άνθρωπο, οι άνθρωποι στηρίζονται σ’ Εμένα, και επειδή σκέφτομαι τον άνθρωπο στα πάντα και είμαι σχολαστικός στη φροντίδα Μου γι’ αυτόν, οι άνθρωποι ζουν πάντα μέσα στη ζεστή αγκαλιά Μου χωρίς να υποφέρουν από τον μανιασμένο άνεμο, τη δυνατή βροχή ή τον καυτό ήλιο· οι άνθρωποι ζουν εν μέσω ευτυχίας και Με αντιμετωπίζουν ως στοργική μητέρα. Οι άνθρωποι είναι σαν λουλούδια σε θερμοκήπιο, εντελώς ανίκανοι να αντέξουν την επίθεση των «φυσικών καταστροφών», ανίκανοι να παραμείνουν σταθεροί. Έτσι, τους βάζω μέσα στις δοκιμασίες των μαινόμενων θαλασσών, και αυτοί δεν μπορούν παρά να «αμφιταλαντεύονται» διαρκώς. Δεν έχουν ουσιαστικά καμία δύναμη να αντισταθούν, και επειδή τους λείπει ανάστημα και το σώμα τους είναι υπερβολικά αδύναμο, έχω μια αίσθηση ευθύνης. Έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, οι άνθρωποι υποβάλλονται στις δοκιμασίες Μου, επειδή είναι υπερβολικά εύθραυστοι και αδυνατούν να αντέξουν τους μανιασμένους ανέμους και τον καυτό ήλιο. Αυτό δεν είναι το σημερινό Μου έργο; Γιατί, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δοκιμασίες Μου, οι άνθρωποι ξεσπούν πάντα σε κλάματα; Τους αδικώ; Τους σκοτώνω εσκεμμένα; Γιατί ο άνθρωπος που είναι αξιαγάπητος πεθαίνει και δεν πρόκειται να αναστηθεί ποτέ; Οι άνθρωποι πάντα Με αρπάζουν και δεν Με αφήνουν να φύγω. Επειδή δεν ήταν ποτέ ικανοί να ζουν μόνοι τους, άφησαν ανέκαθεν το χέρι Μου να τους οδηγεί, τρέμοντας μην τους πάρει κάποιος άλλος. Δεν καθοδηγείται άραγε ολόκληρη η ζωή τους από Μένα; Κατά τη διάρκεια της ταραχώδους ζωής τους, καθώς έχουν διασχίσει όλον τον κόσμο, έχουν βιώσει πολλές ταραχές —αυτά δεν προέρχονται από το χέρι Μου; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να κατανοήσουν την καρδιά Μου; Γιατί πάντα παρεξηγούν τις καλές Μου προθέσεις; Γιατί δεν μπορεί το έργο Μου να προχωρήσει ομαλά στη γη; Εξαιτίας της αδυναμίας του ανθρώπου, ανέκαθεν απέφευγα τον άνθρωπο, πράγμα που Με γεμίζει θλίψη: Γιατί δεν μπορεί το επόμενο στάδιο του έργου Μου να διεξαχθεί στον άνθρωπο; Έτσι, σιωπώ, ζυγίζοντάς τον προσεκτικά: Γιατί περιορίζομαι από τα ελαττώματα του ανθρώπου; Γιατί πάντα ανακύπτουν εμπόδια στο έργο Μου; Σήμερα, δεν έχω βρει ακόμη μια πλήρη απάντηση στον άνθρωπο, διότι ο άνθρωπος πότε είναι ζεστός και πότε ψυχρός, δεν είναι ποτέ φυσιολογικός· είτε Με μισεί θανάσιμα, είτε νιώθει τη μέγιστη αγάπη για Μένα. Εγώ, ο ίδιος ο κανονικός Θεός, δεν μπορώ να αντέξω τέτοιο μαρτύριο από τον άνθρωπο. Επειδή οι άνθρωποι ανέκαθεν δεν ήταν διανοητικά φυσιολογικοί, δείχνω ότι φοβάμαι λίγο τον άνθρωπο, οπότε το να παρακολουθώ την κάθε κίνησή του Με κάνει να σκεφτώ την ανωμαλία του. Έχω ανακαλύψει άθελά Μου το μυστήριο όσον αφορά τον άνθρωπο: αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένας εγκέφαλος πίσω του· ως εκ τούτου, οι άνθρωποι είναι πάντα τολμηροί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, σαν να έχουν κάνει κάτι δικαιολογημένο. Έτσι, οι άνθρωποι πάντα προσποιούνται ότι είναι ενήλικες και καλοπιάνουν το «μικρό παιδί». Παρακολουθώντας την φαρσοκωμωδία του ανθρώπου, δεν μπορώ παρά να εξαγριωθώ: Γιατί είναι οι άνθρωποι τόσο άστοργοι και ασεβείς προς τον εαυτό τους; Γιατί δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους; Έχουν πεθάνει τα λόγια Μου; Είναι τα λόγια Μου εχθρός του ανθρώπου; Γιατί, όταν διαβάζουν τα λόγια Μου, οι άνθρωποι γεμίζουν πικρία απέναντί Μου; Γιατί οι άνθρωποι προσθέτουν πάντα τις σκέψεις τους στα λόγια Μου; Μήπως είμαι υπερβολικά παράλογος απέναντι στον άνθρωπο; Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να τα σκεφτούν αυτά, δηλαδή όσα περιέχουν τα λόγια Μου.

24 Μαΐου 1992