Για να δεις αν κάποιος έχει πραγματική πίστη στον Θεό, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να παρατηρήσεις είναι η συμπεριφορά του απέναντι σ’ Αυτόν. Αν Του συμπεριφέρεται με καρδιά που φοβάται και υποτάσσεται, τότε έχει πραγματική πίστη σ’ Αυτόν. Αν όμως δεν έχει φόβο απέναντι στον Θεό και δεν υποτάσσεται σ’ Αυτόν, τότε δεν έχει πραγματική πίστη. Ποια στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό; Πρέπει να έχουν φόβο Θεού και να Τον υπακούν. Όσοι έχουν φόβο Θεού μπορούν να αναζητήσουν και να αποδεχθούν την αλήθεια. Όσοι Τον υπακούν ενδιαφέρονται για το θέλημά Του και πασχίζουν να Τον ικανοποιήσουν με κάθε τους πράξη. Όλοι όσοι επιδιώκουν την αλήθεια διαθέτουν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Όσοι δεν έχουν καρδιά που φοβάται και υπακούει τον Θεό σίγουρα δεν επιδιώκουν την αλήθεια.

Πώς πρέπει κανείς να κάνει πράξη την επιδίωξη της αλήθειας; Βιώνετε το έργο του Θεού κάθε μέρα που εκτελείτε το καθήκον σας; Έχετε προσευχηθεί στον Θεό όταν αντιμετωπίζατε προβλήματα; Μπορείτε να τα λύσετε αναζητώντας την αλήθεια; Αυτό σχετίζεται με το ζήτημα της ζωής-εισόδου. Όταν αποκαλύπτετε τη διαφθορά σας ενώ εκτελείτε το καθήκον σας, μπορείτε να κάνετε αυτοκριτική και να λύσετε το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού; Εάν δεν μπορείς να ασκηθείς και να βιώσεις μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε δεν έχει καμία σχέση με την πίστη στον Θεό. Ό,τι καθήκον κι αν εκτελείς, ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει να πρέπει να προσπαθείς να αντιληφθείς ποιες πτυχές των λόγων του Θεού που σχετίζονται με αυτό, καθώς και τις δικές σου σκέψεις, απόψεις ή λάθος προθέσεις, τα οποία συνιστούν όλα μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Τι περιλαμβάνει η ανθρώπινη κατάσταση; Περιλαμβάνει τις οπτικές, τις στάσεις, τις προθέσεις και τις απόψεις των ανθρώπων, καθώς επίσης και ορισμένες σατανικές φιλοσοφίες, λογική και γνώση —και όλα αυτά τα πράγματα, εν συντομία, σχετίζονται με τους συνήθεις τρόπους και μεθόδους βάσει των οποίων οι άνθρωποι ενεργούν και μεταχειρίζονται τους άλλους. Όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με μια κατάσταση, πρέπει πρώτα να εξετάσει ποια είναι η άποψή του· αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα είναι να εξετάσεις αν η άποψή σου είναι σωστή. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να προσδιορίσει αν η άποψή του είναι ή δεν είναι σωστή; Από τη μία, αυτό προσδιορίζεται βάσει των λόγων του Θεού, και από την άλλη, σύμφωνα με τις αρχές της συγκεκριμένης κατάστασης. Για παράδειγμα, χρησιμοποίησε τις εργασιακές ρυθμίσεις, τα συμφέροντα και τους κανόνες του οίκου του Θεού, καθώς και τα ακριβή λόγια του Θεού, για να προσδιορίσεις αν μια άποψη είναι σωστή. Αυτά είναι τα πρότυπα μέτρησης. Εξετάζετε τις απόψεις σας όταν έρχεστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση; Είτε μπορείς όντως να αναγνωρίσεις αυτές τις απόψεις είτε όχι, το πρώτο βήμα είναι να ασκηθείς με αυτόν τον τρόπο. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ορισμένη άποψη για οποιαδήποτε πράξη τους. Και πώς διαμορφώνεται αυτή η άποψη; Από το πώς βλέπεις την κατάσταση, πού βασίζεις την οπτική σου, πώς σχεδιάζεις να χειριστείς το ζήτημα και πώς μεθοδεύεις τους χειρισμούς σου. Όλα αυτά αποτελούν την άποψή σου. Λόγου χάρη, τι πιστεύεις για τη διαφθορά της ανθρωπότητας; Πού βασίζεται η οπτική σου; Πώς προσεγγίζεις αυτό το ζήτημα; Όλα αυτά σχετίζονται με τις απόψεις που έχει κανείς για το ζήτημα. Άσχετα με την κατάσταση, ο καθένας κρύβει μια άποψη πίσω από τη στάση και τη μέθοδο που έχει για να διαχειρίζεται κάθε ζήτημα. Αυτή η άποψη καθοδηγεί και διέπει τον τρόπο δράσης του. Και η προέλευση αυτής της άποψης είναι αυτή που καθορίζει αν θα είναι σωστή ή λανθασμένη. Για παράδειγμα, αν η άποψή σου βασίζεται σε σατανική φιλοσοφία και λογική, και μιλάς με την πρόθεση να κερδίσεις δόξα και υπερηφάνεια, καθώς και να σε γνωρίσουν, να σε καταλάβουν, να σε θυμούνται και να σε εγκρίνουν περισσότεροι άνθρωποι, τότε αυτό είναι και το σημείο εκκίνησης των πράξεών σου. Αν έχεις μια τέτοια λανθασμένη πρόθεση, τότε οι απόψεις και οι μέθοδοι που πηγάζουν από αυτήν θα είναι σίγουρα το ίδιο λανθασμένες και δεν θα συνάδουν σε καμία περίπτωση με την αλήθεια. Μπορείς να αναγνωρίσεις τις λανθασμένες απόψεις, στάσεις και μεθόδους που δημιουργούνται μέσα σου; Αν μπορείς να αξιολογήσεις κατά πόσο είναι σωστές ή λανθασμένες, τότε πληροίς μια βασική προϋπόθεση για να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού· δεν είναι όμως η μία και απόλυτη προϋπόθεση. Και ποια είναι η απόλυτη προϋπόθεση; Αφού αξιολογήσεις ότι οι απόψεις σου είναι λανθασμένες, και επιπλέον έχεις λανθασμένες προθέσεις, προσωπικά σχέδια και επιθυμίες, πώς μπορείς να αποφύγεις να κάνεις πράξη αυτές τις λανθασμένες απόψεις; Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να εγκαταλείψεις τις λανθασμένες προθέσεις και απόψεις σου και, ταυτόχρονα, να αναζητήσεις την αλήθεια. Αφού ξέρεις πολύ καλά ότι οι απόψεις σου είναι λανθασμένες και δεν συνάδουν ούτε με την αλήθεια ούτε με το θέλημα του Θεού, και επιπλέον ότι Εκείνος τις σιχαίνεται, για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να τις απαρνηθείς. Για ποιον λόγο πρέπει να απαρνηθείς τη σάρκα; Για να κάνεις πράξεις που συμφωνούν με το θέλημα του Θεού και συνάδουν με την αλήθεια, κι έτσι να μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αν, ωστόσο, δεν μπορείς να απαρνηθείς τις λανθασμένες απόψεις σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε να βιώσεις την αλήθεια-πραγματικότητα· αυτό σημαίνει ότι το μόνο που καταλαβαίνεις είναι το δόγμα. Όσα συζητάς δεν μπορούν να περιορίσουν τη συμπεριφορά σου, να καθοδηγήσουν τις πράξεις σου ή να διορθώσουν τις λανθασμένες απόψεις σου. Αυτό αποδεικνύει ακόμα πιο καθαρά ότι πρόκειται για σκέτο δόγμα. Επομένως, το πρώτο βήμα είναι να εξετάσεις τις απόψεις σου. Το δεύτερο είναι να ερευνήσεις πόσο σωστές είναι αυτές οι απόψεις: τις λανθασμένες πρέπει να τις απαρνείσαι και να τις απορρίπτεις, ενώ τις σωστές να τις τηρείς και να τις κρατάς. Πού αντιμετωπίζεις εσύ δυσκολία αυτήν τη στιγμή; Από τη μια μεριά, εξετάζεις σπάνια τον εαυτό σου, δεν το έχεις κάνει συνήθεια. Από την άλλη, ακόμα κι όταν το κάνεις, δεν ξέρεις αν οι προθέσεις και οι απόψεις σου είναι ή δεν είναι σωστές. Σου φαίνεται ότι μπορεί να είναι και σωστές και λανθασμένες, κι έτσι στο τέλος μένεις ζαλισμένος και μπερδεμένος, και ενεργείς όπως θέλεις. Αυτή είναι μία πιθανή κατάσταση. Ποιες άλλες καταστάσεις υπάρχουν; (Κάποιες φορές καταφέρνω να αναγνωρίσω τις προθέσεις και τις απόψεις μου, και επιθυμώ να τις απαρνηθώ, αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Έτσι, συμβιβάζομαι και βρίσκω λόγους και δικαιολογίες που με βολεύουν. Δεν ασκούμαι, λοιπόν, και μετά νιώθω τύψεις.) Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος δεν έχει το θάρρος να υποταχθεί στην αλήθεια και να την αγαπήσει. Όσοι νιώθουν μέσα στην καρδιά τους μεγάλη αγάπη για την αλήθεια, μπορούν συχνά να υπερνικήσουν και να απαρνηθούν κάποιες λανθασμένες προθέσεις και απόψεις. Φυσικά, υπάρχουν ειδικές καταστάσεις τις οποίες οι περισσότεροι δυσκολεύονται να υπερνικήσουν. Αυτές είναι φυσιολογικό να μην τις έχεις υπερνικήσει κι εσύ. Τι αποδεικνύεται όμως αν υπάρχει κάτι που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να υπερνικήσει, αλλά εσένα σε δυσκολεύει πολύ; Αυτό δείχνει ότι δεν έχεις μεγάλη αγάπη για την αλήθεια, και ότι δεν θεωρείς τόσο σημαντική την άσκησή της. Τι θεωρείς σημαντικό; Να επιμένεις στις απόψεις σου, να καθησυχάζεις το μυαλό σου και να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου. Αυτά θεωρείς σημαντικά. Μέσα σου δεν νιώθεις σημαντικό το να εκπληρώνεις τις απαιτήσεις του Θεού, το να κάνεις πράξη την αλήθεια και το να ικανοποιείς την καρδιά Του. Έτσι εκτίθενται οι βαθύτερες προθέσεις σου και οι απόψεις που επιδιώκεις.

Ποια είναι τα κύρια στοιχεία της κατάστασης ενός ανθρώπου; (Οι προθέσεις του, η οπτική του και οι απόψεις του.) Αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνονται κυρίως. Ποιο είναι το πιο κοινό στοιχείο στην κατάσταση των ανθρώπων; Εμφανίζεται συχνά μέσα τους όταν αντιμετωπίζουν κάτι, και το αναγνωρίζουν συνειδητά στις σκέψεις τους. Ποιο λέτε ότι είναι; (Οι προθέσεις τους.) Πολύ σωστά. Οι προθέσεις είναι ένα σαφές και ένα από τα πιο κοινά κομμάτια της κατάστασης των ανθρώπων· στα περισσότερα ζητήματα, οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους σκέψεις και προθέσεις. Όταν εμφανίζονται τέτοιες σκέψεις και προθέσεις, οι άνθρωποι τις θεωρούν θεμιτές, αλλά τις περισσότερες φορές αφορούν το δικό τους όφελος, τη δική τους υπερηφάνεια και τα συμφέροντά τους, ή αλλιώς αποσκοπούν στο να καλύψουν κάτι ή να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους με κάποιον τρόπο. Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να εξετάζεις πώς προέκυψε η πρόθεσή σου, τι την προκάλεσε. Για παράδειγμα, ο οίκος του Θεού σού ζητά να κάνεις το έργο της εκκαθάρισης της εκκλησίας, και υπάρχει κάποιος που ήταν πάντα απρόσεκτος και επιπόλαιος στο καθήκον του, και έψαχνε πάντα τρόπους για να χαλαρώσει. Σύμφωνα με τις αρχές, αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να απομακρυνθεί, αλλά εσύ έχεις καλή σχέση μαζί του. Τι σκέψεις και προθέσεις θα προκύψουν λοιπόν μέσα σου; Πώς θα ασκηθείς; (Θα πράξω σύμφωνα με τις δικές μου προτιμήσεις.) Και τι προκαλεί αυτές τις προτιμήσεις; Αυτός ο άνθρωπος σου έχει φερθεί καλά ή έχει κάνει πράγματα για σένα, και γι’ αυτό έχεις καλή εντύπωση γι’ αυτόν, οπότε αυτήν τη στιγμή θέλεις να τον προστατεύσεις και να τον υπερασπιστείς. Αυτό δεν το προκαλούν τα συναισθήματα; Έχεις συναισθήματα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, και έτσι υιοθετείς την προσέγγιση «ενώ οι ανώτερες αρχές έχουν τις πολιτικές τους, οι κοινότητες έχουν τα αντίμετρά τους». Είναι μεθοδεύσεις αυτά τα πράγματα. Από τη μία πλευρά, του λες: «Πρέπει να προσπαθείς λίγο περισσότερο όταν ενεργείς. Σταμάτα να είσαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, πρέπει να υποφέρεις λίγο· αυτό είναι το καθήκον μας». Από την άλλη, απαντάς στον Άνωθεν και λες: «Έχει αλλάξει προς το καλύτερο, τώρα εκτελεί πιο αποτελεσματικά το καθήκον του». Αλλά αυτό που σκέφτεσαι στην πραγματικότητα είναι: «Ο λόγος είναι ότι εργάστηκα πάνω του. Αν δεν το είχα κάνει, θα ήταν ακόμα όπως παλιά». Μέσα σου, σκέφτεσαι πάντα: «Ήταν καλός μαζί μου, δεν γίνεται να αποπεμφθεί!» Τι συμβαίνει όταν βρίσκονται τέτοια πράγματα στις προθέσεις σου; Βλάπτεις το έργο της εκκλησίας προστατεύοντας τις δικές σου συναισθηματικές σχέσεις. Συνάδει αυτή η συμπεριφορά με τις αλήθεια-αρχές; Και αν το κάνεις αυτό, δείχνει υπακοή; (Όχι.) Δεν υπάρχει υπακοή· στην καρδιά σου υπάρχει αντίσταση. Σε όσα σου συμβαίνουν και στο έργο που πρέπει να κάνεις, οι ιδέες σου περιλαμβάνουν υποκειμενικές κρίσεις, και μ’ αυτό εμπλέκονται και συναισθηματικοί παράγοντες. Ενεργείς με βάση τα συναισθήματα, κι όμως παρ’ όλα αυτά, πιστεύεις ότι ενεργείς αμερόληπτα, ότι δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να μετανοήσουν και ότι τους βοηθάς με αγάπη· έτσι, πράττεις όπως επιθυμείς εσύ, όχι όπως λέει ο Θεός. Αυτός ο τρόπος εργασίας συνιστά ανεπαρκή εκτέλεση του έργου, μειώνει την αποτελεσματικότητα και βλάπτει το έργο της εκκλησίας —και όλα αυτά τα προκαλεί το γεγονός ότι ενεργεί σύμφωνα με το συναίσθημα. Αν δεν κάνεις αυτοκριτική, θα μπορέσεις να εντοπίσεις το πρόβλημα; Ποτέ δεν θα το καταφέρεις. Μπορεί να γνωρίζεις ότι είναι λάθος να ενεργείς με αυτόν τον τρόπο, ότι πρόκειται για έλλειψη υπακοής, αλλά το σκέφτεσαι και μονολογείς: «Πρέπει να τον βοηθήσω με αγάπη, και αφού τον βοηθήσω και βελτιωθεί, δεν θα χρειαστεί να αποπεμφθεί. Δεν δίνει ο Θεός στους ανθρώπους την ευκαιρία να μετανοήσουν; Ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να τον βοηθήσω με αγάπη και να κάνω ό,τι ζητάει ο Θεός». Αφού σκεφτείς αυτά τα πράγματα, ενεργείς με τον δικό σου τρόπο, κι έπειτα νιώθεις γαλήνη στην καρδιά σου· νομίζεις ότι κάνεις πράξη την αλήθεια. Σε όλη αυτήν την κατάσταση, ασκήθηκες σύμφωνα με την αλήθεια ή ενήργησες σύμφωνα με τις δικές σου προτιμήσεις και προθέσεις; Οι ενέργειές σου ήταν εξ ολοκλήρου σύμφωνες με τις δικές σου προτιμήσεις και προθέσεις. Σε όλη τη διάρκεια, προσπαθούσες χρησιμοποιώντας δήθεν καλοσύνη και αγάπη, καθώς και τα συναισθήματα και τις φιλοσοφίες αντιμετώπισης του κόσμου, να εξομαλύνεις τα πράγματα και να μείνεις αμέτοχος. Φαινόταν λες και τον βοηθούσες αυτόν τον άνθρωπο με αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα μέσα σου σε κυρίευε το συναίσθημα —και, επειδή φοβόσουν μην το ανακαλύψει ο Άνωθεν, προσπαθούσες να τον κερδίσεις με συμβιβασμούς, ώστε να μην προσβληθεί κανείς και να γίνει η δουλειά —έτσι όπως προσπαθούν να μείνουν αμέτοχοι και οι άπιστοι. Στην πραγματικότητα, πώς αξιολογεί ο Θεός αυτήν την κατάσταση; Θα σε κατατάξει σ’ αυτούς που δεν υποτάσσονται στην αλήθεια, ενώ συχνά υιοθετούν απέναντι στην αλήθεια και τις απαιτήσεις Του μια στάση εξονυχιστικής εξέτασης και ανάλυσης. Τι ρόλο παίζουν οι προθέσεις σου όταν προσεγγίζεις την αλήθεια και τις απαιτήσεις του Θεού μ’ αυτήν τη μέθοδο, και όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου μ’ αυτήν τη στάση; Σου χρησιμεύουν για να προστατεύσεις τα συμφέροντά σου, την υπερηφάνεια σου και τις διαπροσωπικές σου σχέσεις χωρίς να σε νοιάζουν καθόλου οι απαιτήσεις του Θεού, χωρίς να έχεις κανέναν θετικό αντίκτυπο στα καθήκοντά σου ή στο έργο της εκκλησίας. Όποιος κάνει κάτι τέτοιο ζει αποκλειστικά με βάση τις φιλοσοφίες αντιμετώπισης του κόσμου. Όλα όσα λέει και όλα όσα κάνει έχουν στόχο να διαφυλάξουν την υπερηφάνεια, τα συναισθήματα και τις διαπροσωπικές σχέσεις του, όμως στην πραγματικότητα δεν υποτάσσεται καθόλου στην αλήθεια και στον Θεό, ούτε και προσπαθεί καθόλου να δηλώσει αυτά τα προβλήματα ή να αναλάβει την ευθύνη τους. Δεν κατηγορεί σε καμία περίπτωση τον εαυτό του, ενώ παραμένει τυφλός και ανίδεος ως προς τη φύση των προβλημάτων. Αν οι άνθρωποι δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, κι αν δεν έχουν καμία θέση στην καρδιά τους για τον Θεό, τότε δεν μπορούν ποτέ να ενεργήσουν βάσει αρχών, ό,τι καθήκοντα κι αν εκπληρώνουν και όποια προβλήματα κι αν αντιμετωπίζουν. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στις δικές τους προθέσεις και εγωιστικές επιθυμίες είναι ανήμποροι να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αφού ισχύει αυτό, τι γίνεται τελικά αν, όταν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, δεν εξετάζουν με κριτικό πνεύμα τις προθέσεις τους και δεν αναγνωρίζουν τι λάθος έχουν αυτές, αλλά, αντίθετα, χρησιμοποιούν ένα σωρό αιτιολογήσεις για να σκαρφιστούν ψέματα και δικαιολογίες για τον εαυτό τους; Προστατεύουν πολύ καλά τα συμφέροντά τους, την περηφάνια τους και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, μα έχουν χάσει την κανονική τους σχέση με τον Θεό. Κάποιοι πιστεύουν στον Θεό για πολύ καιρό, όταν όμως τους ζητούν να συναναστραφούν πάνω σε κάποιες προσωπικές τους εμπειρίες, δεν έχουν τίποτα να πουν. Δεν έχουν να μοιραστούν καμία βιωματική μαρτυρία σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής τους. Για ποιον λόγο; Επειδή πολύ σπάνια εξετάζουν τον εαυτό τους, και το ίδιο σπάνια ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Προτιμούν αντ’ αυτού να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να ζουν μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση. Τις πράξεις τους καθοδηγούν οι προθέσεις, οι απόψεις, οι επιθυμίες και τα σχέδιά τους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμετανόητοι. Στον Θεό πιστεύουν και τα λόγια Του ακούνε· την αλήθεια λαμβάνουν, και σχετικά με αυτήν συναναστρέφονται και κάνουν κηρύγματα. Όμως τι κάνουν πράξη στ’ αλήθεια; Ασκούνται μόνο σύμφωνα με τις προθέσεις και τις φαντασιοκοπίες τους και όχι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Ποια είναι, λοιπόν, η στάση τους απέναντι στα λόγια του Θεού; Πώς αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις Του; Ποια όψη του έργου Του πρέπει να βιώνουν οι άνθρωποι με τη μεγαλύτερη προσοχή; Το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι πώς να βιώνουν τα λόγια του Θεού και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Πιστεύει αληθινά στον Θεό κάποιος που, αφού ακούσει τα λόγια Του και τα κηρύγματα, δεν τα κάνει πράξη; Βιώνει αληθινά το έργο Του; Γιατί δεν είναι προσεκτικός ως προς το πού πρέπει να βρίσκεται; Γιατί αμφισβητεί τον Θεό και τα λόγια Του ενώ θα έπρεπε να κάνει πράξη την αλήθεια; «Γιατί έχει ο Θεός αυτές τις απαιτήσεις; Συμφωνούν αυτές με τα λόγια Του; Άραγε ο Θεός είναι αγάπη ακόμα κι αν έχει τέτοιες απαιτήσεις; Δεν φαίνονται να Του ταιριάζουν, έτσι δεν είναι; Δεν μπορώ να το δεχτώ. Οι απαιτήσεις Του δείχνουν μάλλον αδιαφορία, και είναι εντελώς αντίθετες με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες». Πείτε Μου, μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια κάποιος που ζυγίζει έτσι τα πράγματα; (Όχι.) Αυτή δεν είναι στάση αποδοχής της αλήθειας. Όταν κάποιος υπολογίζει και προσεγγίζει τις απαιτήσεις του Θεού με αυτήν τη στάση και με αυτές τις προθέσεις, ανοίγει η κλείνει την καρδιά του στον Θεό; (Την κλείνει.) Δεν δείχνει λοιπόν αποδοχή αυτή η στάση, αλλά αντίσταση. Όσον αφορά τις απαιτήσεις του Θεού, ένας τέτοιος άνθρωπος πρώτα τις εξετάζει εξονυχιστικά. Κάποιοι κάνουν ακόμα και ειρωνικά σχόλια, όπως τα εξής: «Ο Θεός δεν έχει και πολλές επαφές με τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας· δεν γνωρίζει τις υποθέσεις της. Δεν διαχειρίζεται κάπως υπερβολικά δογματικά τα πράγματα ο οίκος του Θεού; Εμείς δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο. Ενεργούμε ανάλογα με την κατάσταση των αδελφών μας και τους δίνουμε ευκαιρίες. Άσε που ο ενσαρκωμένος Θεός θα έπρεπε να κατανοεί την ανθρώπινη αδυναμία! Αν δεν ενδιαφέρεται Εκείνος, θα ενδιαφερθούμε εμείς. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία ο Θεός δεν δείχνει ενδιαφέρον, αλλά θα δείξουμε εμείς». Τι στάση υιοθετούν αυτοί οι άνθρωποι; Μια στάση που δείχνει ότι αντιστέκονται, κρίνουν και καταδικάζουν. Εξετάζουν εξονυχιστικά τα θέματα και έπειτα διατυπώνουν την κρίση τους. Και πώς κρίνουν; Λένε: «Όπως και να ’χει, ο Θεός είναι δίκαιος και εγώ πιστεύω σ’ Εκείνον, όχι σε κάποιον άνθρωπο. Ο Θεός κοιτάζει βαθιά μέσα στους ανθρώπους». Τι σημαίνει αυτό; (Ότι απαρνούνται τον ενσαρκωμένο Θεό.) Πολύ σωστά. Μέσα τους, απαρνούνται τον Χριστό, και έτσι υπονοούν ότι τα λόγια του Χριστού δεν αντιπροσωπεύουν κατ’ ανάγκη τον Θεό. Κάθε φορά που οι πράξεις και τα λόγια του Χριστού αντιτίθενται στα συμφέροντα, τις προθέσεις και τις απόψεις τους ή αντικρούονται με αυτά, εκείνοι απαρνούνται τον Θεό. «Σε κάθε περίπτωση, στον Θεό πιστεύω, και Εκείνος είναι δίκαιος. Κοιτάζει βαθιά μέσα στους ανθρώπους». Τι είναι αυτές οι δηλώσεις; Είναι κρίσεις; Ποια είναι η φύση τους; (Είναι βλασφημίες.) Το να μιλάει κανείς για τους άλλους πίσω από την πλάτη τους δείχνει επικριτικότητα. Το να μιλάει κανείς για τον Θεό πίσω από την πλάτη του δεν είναι απλώς επικριτικό, αλλά βλάσφημο. Μπορεί να πιστεύει αληθινά κάποιος που είναι ικανός να βλασφημήσει τον Θεό; Μπορεί να έχει συνείδηση και λογική; Και θα τον σώσει ο Θεός; Είναι ξεκάθαρα υπηρέτης του Σατανά, ένας μοχθηρός άνθρωπος, που θα πρέπει να απορριφθεί και να αποκλειστεί.

Στις εκκλησίες, εκδηλώνονται σχόλια σχετικά με τον Θεό και κρίσεις για το έργο Του; Δεν είναι ο κανόνας, αλλά σίγουρα συμβαίνει, γιατί σε κάθε εκκλησία υπάρχουν μη πιστοί και μοχθηροί άνθρωποι. Τώρα, σε ειδικές περιστάσεις, μπορεί αυτή η κατάσταση να προκύψει μέσα σε όσους έχουν ειλικρινή πίστη στον Θεό; Αν προκύψει μέσα σας κρίση, αντίσταση και βλασφημία, πώς αντιδράτε εσωτερικά; Μπορείτε να συλλάβετε πόσο σοβαρή είναι η φύση του προβλήματος; Λόγου χάρη, ας πούμε ότι δεν έχεις παντρευτεί ποτέ, αλλά βρίσκεσαι σε κατάλληλο περιβάλλον και γνωρίζεις έναν καλό πιθανό σύντροφο, με τον οποίο θα ήθελες να αρχίσεις να βγαίνεις. Ενώ στο παρελθόν έχεις υποσχεθεί στον Θεό ότι θα Του αφιέρωνες ολόκληρη τη ζωή σου και δεν θα αναζητούσες σύντροφο, μέσα σου αισθάνεσαι κάτι γι’ αυτό το άτομο, κι έτσι αποφασίζεις να βγείτε. Αφού βγείτε, όμως, ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν πολλά εμπόδια. Συνειδητοποιείς ότι δεν είναι σωστό να βγαίνεις μαζί του και ότι ο Θεός δεν το επιτρέπει. Θέλεις να διακόψεις τη σχέση σας, αλλά δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις, κι έτσι προσεύχεσαι στον Θεό και απαρνείσαι τον εαυτό σου. Στο τέλος, χωρίζετε και μετά τον χωρισμό, βρίσκεσαι σε μεγάλη ψυχολογική αναταραχή. Αυτό είναι φυσιολογικό, είναι η φυσιολογική αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Δεν πρέπει, όμως, να κατηγορείς τον Θεό. Θα μπορούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι να βιώσουν αυτήν την εμπειρία χωρίς να κατηγορήσουν τον Θεό; Όχι, και αυτό αντανακλά τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και απέναντί Του. Πόσο λανθασμένες πρέπει να είναι οι σκέψεις σου για να κατηγορείς τον Θεό σε μια τέτοια κατάσταση! (Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα μπορούσα να βρω σύντροφο.) Είναι μεγάλο πρόβλημα μια τέτοια σκέψη; Κατά κάποιον τρόπο, όσοι σκέφτονται έτσι δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό, θέλουν να τα παρατήσουν. Κάνουν τις εξής σκέψεις: «Γιατί έπρεπε να διαλέξω αυτό το μονοπάτι και να πιστεύω στον Θεό; Τι καλά που θα ήταν να μην πίστευα σ’ Αυτόν και να έκανα ό,τι ήθελα. Δεν είναι εύκολο να βρεις κατάλληλο σύντροφο· αν χάσω αυτήν την ευκαιρία, σύντομα θα παραμεγαλώσω και δεν θα με θέλει κανείς. Δεν πρέπει να προσπαθήσω ποτέ ξανά να βρω κάποιον; Έτσι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου;» Αρνητικές σκέψεις και τύψεις κάνουν την εμφάνισή τους, ακόμα και σε βαθμό που ο άνθρωπος αυτός δεν θέλει να πιστεύει πια. Με αυτές τις εκδηλώσεις, επαναστατεί ενάντια στον Θεό και Τον προδίδει. Όμως δεν είναι αυτό το πιο σοβαρό πρόβλημα. Τι σκέψεις μπορεί να είναι σοβαρότερες από αυτές; Έχετε βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο; (Όχι.) Είναι στ’ αλήθεια πολύ επικίνδυνο που δεν το έχετε βιώσει. Όσοι έχουν βιώσει κάτι τέτοιο μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα ορισμένες πτυχές του· βρίσκονται σε σχετικά ασφαλέστερη θέση, η οποία ωστόσο δεν είναι και απόλυτα εγγυημένη. Ο πειρασμός που αντιμετωπίζουν όσοι δεν έχουν τέτοιες εμπειρίες δεν είναι και μικρός. Πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση, γιατί με την παραμικρή απροσεξία θα υποκύψουν στον πειρασμό! Κάποιοι αναλογίζονται τα εξής: «Είναι καλό που γεννήθηκα τις έσχατες ημέρες και με διάλεξε ο Θεός. Επιπλέον, είμαι νέος, δεν έχω οικογενειακές υποχρεώσεις, κι έτσι είμαι ελεύθερος να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Αυτή είναι η χάρη του Θεού. Κρίμα όμως που υπάρχει αυτό το μοναδικό αρνητικό: ακόμα κι αν γνωρίσω κατάλληλο ταίρι, δεν μπορώ να επιδιώξω μια σχέση ή να παντρευτώ. Γιατί όμως να μην ψάξω; Άραγε είναι αμαρτία ο γάμος; Μήπως δεν υπάρχουν τόσοι αδελφοί και αδελφές που έχουν συζύγους και παιδιά; Κι εκείνοι δεν πιστεύουν στον Θεό; Εγώ γιατί να μην επιτρέπεται να αναζητήσω σύντροφο; Ο Θεός δεν είναι δίκαιος!» Εμφανίζεται έτσι η κρίση και η δυσαρέσκειά τους απέναντι στον Θεό. Αποφασίζουν ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο Θεός, ότι όλα προέρχονται απ’ Αυτόν, κι έτσι νιώθουν απέχθεια απέναντί Του και ξεσπούν με παράπονα σαν αυτά: «Ο Θεός είναι τόσο άδικος απέναντί μου! Δεν νοιάζεται καθόλου! Αφού οι άλλοι μπορούν να παντρευτούν, εγώ γιατί να μην μπορώ; Αφού οι άλλοι μπορούν να κάνουν παιδιά, εγώ γιατί να μην μπορώ; Αφού στους άλλους δίνει αυτήν την ευκαιρία, γιατί δεν την δίνει και σ’ εμένα;» Εμφανίζονται, λοιπόν, παράπονα και κρίσεις. Τι κατάσταση είναι αυτή; (Μια κατάσταση αντίστασης και εναντίωσης.) Αντίσταση, δυσαρέσκεια, απροθυμία. Δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να αποδεχθούν το έργο του Θεού ή να υποταχθούν σ’ αυτό· απλώς εύχονται να ενεργούσε διαφορετικά. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν απρόθυμοι απέναντι στον γάμο και φοβούνται πως, αν παντρεύονταν και αποκτούσαν υποχρεώσεις, δεν θα ήταν το ίδιο ελεύθεροι και δεν θα μπορούσαν πλέον να εκτελέσουν καλά το καθήκον τους. Επιπλέον, αυτό δεν θα τους επέτρεπε αργότερα να σωθούν και να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Τι θα μπορούσαν να κάνουν, λοιπόν, με τόση πικρία; Στην πραγματικότητα, αυτό το μονοπάτι το επιλέγεις μόνος σου. Ο Θεός χαρίζει στους ανθρώπους την ελεύθερη βούληση. Μπορείς να διαλέξεις αν θέλεις να βρεις σύντροφο και να παντρευτείς ή να επιδιώξεις την αλήθεια και τη σωτηρία. Αυτή η επιλογή είναι αποκλειστικά δική σου· το αν θα κάνεις τη σωστή ή τη λάθος επιλογή δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό, επομένως γιατί Τον κατηγορείς; Γιατί παραπονιέσαι ότι δεν είναι δίκαιος; Γιατί έχεις τόσα παράπονα; (Γιατί δεν εξυπηρετήθηκαν τα συμφέροντά μου.) Όταν θίγονται τα συμφέροντά σου, δυσανασχετείς μέσα σου. Νιώθεις ότι έχεις υποστεί κάποια απώλεια, κι έτσι κατηγορείς τον Θεό και ψάχνεις ακόμη και λόγους να ξεσπάσεις. Τι διάθεση είναι αυτή; (Είναι κακεντρεχής διάθεση.) Πρόκειται για κακεντρέχεια. Αν, κάθε φορά που δεν γίνεται να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά σου, κατηγορείς τον Θεό και παραπονιέσαι ότι δεν είναι δίκαιος, καθώς και ότι οι ρυθμίσεις Του είναι ακατάλληλες, τότε έχεις κακεντρεχή και αδιάλλακτη διάθεση, που δεν αγαπάει την αλήθεια. Πώς προκύπτουν σε κάποιον αυτές οι καταστάσεις και σκέψεις; Θα προέκυπταν και θα αποκαλύπτονταν ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες περιστάσεις; (Όχι.) Όταν δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια περίσταση, τότε τα σχετικά σου συμφέροντα δεν συγκρούονται με τις απαιτήσεις του Θεού και δεν διακυβεύονται, κι έτσι νομίζεις ότι η αγάπη σου και η επιδίωξή σου γι’ Αυτόν είναι καλύτερες και ισχυρότερες από όλων των άλλων. Όταν όμως σου τυχαίνει κάτι τέτοιο και μπαίνουν στη μέση τα συμφέροντά σου, δεν μπορείς να τα εγκαταλείψεις, κι έτσι κατηγορείς τον Θεό. Τι δείχνει αυτό το πρόβλημα; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να κατηγορούν και να κρίνουν συχνά τον Θεό; (Το να μην εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους.) Όταν απειλούνται τα συμφέροντά τους και όταν δεν εκπληρώνονται οι προθέσεις, οι επιθυμίες και τα σχέδιά τους, αντιστέκονται στον Θεό, Τον κρίνουν και παραπονιούνται γι’ Αυτόν. Μπορεί να φτάσουν και στο σημείο να βλασφημήσουν. Στην πραγματικότητα, και μόνο το να κρίνεις αποτελεί κατάσταση αντίστασης, ενώ το να βλασφημείς είναι ακόμα σοβαρότερο. Όταν θίγονται τα συμφέροντά τους, τότε όσο περισσότερο το σκέφτονται, τόσο περισσότερο θυμώνουν, δυσανασχετούν και αισθάνονται αδικημένοι. Αρχίζουν να αντιστέκονται και, ενώ έχουν στο μυαλό τους αυτές τις σκέψεις, από τα χείλη τους ξεστομίζουν παράπονα και κρίσεις. Και αυτό είναι σημάδι εναντίωσης στον Θεό.

Ποιες χειροπιαστές εκδηλώσεις εμφανίζει όποιος αντιστέκεται στον Θεό; (Δεν κάνει το καθήκον του με επιμέλεια, το εκτελεί απρόσεκτα και επιπόλαια.) Αυτή είναι μία πτυχή. Στο παρελθόν, αυτός ο άνθρωπος αφιέρωνε το 70 με 80 τοις εκατό της ενέργειάς του για να εκτελέσει το καθήκον του, και αφοσιωνόταν σε ό,τι κι αν έκανε. Τώρα, όμως, κάνει διάφορες σκέψεις σχετικά με τον Θεό και θεωρεί ότι παρότι εκπληρώνει το καθήκον, δεν έχει λάβει τις ευλογίες ούτε τη χάρη Του. Κρίνει τον Θεό και Τον βρίσκει άδικο· επιπλέον, έχει μέσα του απροθυμία, κι έτσι διαθέτει μόνο το 10 με 20 τοις εκατό των προσπαθειών του για να εκτελέσει το καθήκον του, ενώ ενεργεί εντελώς μηχανικά και επιπόλαια. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει αντίσταση και προκαλείται από μια κατάσταση ανυποταξίας. Τι άλλο υπάρχει εδώ; (Απερίσκεπτη παραίτηση.) Και πώς εκδηλώνεται; Λόγου χάρη, ας πούμε ότι κάποιος, όταν εκτελούσε χρέη επικεφαλής ομάδας, ξυπνούσε στις 5 το πρωί πριν από τη συνάθροιση των 8 π.μ. προκειμένου να προσευχηθεί, να ασχοληθεί με την πνευματική λατρεία και να προετοιμαστεί. Έπειτα κατέγραφε το υλικό πάνω στο οποίο θα συναναστρεφόταν στη συνάθροιση. Είχε σοβαρή στάση απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντος και αφοσιωνόταν πλήρως σ’ αυτήν. Ωστόσο, μετά την πρώτη φορά που χρειάστηκε να κλαδευτεί και να αντιμετωπιστεί, άρχισε να αναλογίζεται τα εξής: «Τι νόημα έχει να σηκώνομαι νωρίς; Ούτε ο Θεός το βλέπει ούτε με επαινεί κανένας γι’ αυτό. Ούτε ένας άνθρωπος δεν λέει ότι κάνω πιστά το καθήκον μου. Εξάλλου, με αντιμετωπίζουν όλη την ώρα, παρά τη σκληρή δουλειά μου. Ούτε κι ο Θεός με έχει επαινέσει· απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα κι οι μελλοντικές μου ανταμοιβές βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο». Στην επόμενη συνάθροιση, λοιπόν, δεν προετοιμάζεται και δεν συναναστρέφεται με ενθουσιασμό. Επιπλέον, σταματάει να κρατάει αρχείο. Τι στάση είναι αυτή; (Ανεύθυνη.) Γίνεται ανεύθυνος, απρόσεκτος και επιπόλαιος, και δεν θέλει πλέον να αφιερώνει όλη του την ψυχή και τη δύναμη. Γιατί του συμβαίνει αυτό; Επειδή κάτι μέσα του δημιουργεί πρόβλημα. Αντιστέκεται στον Θεό και τα βάζει μαζί Του, και σκέφτεται: «Νιώθω άσχημα που με κλάδεψες και με αντιμετώπισες· γι’ αυτό, λοιπόν, θα Σου συμπεριφερθώ με αυτόν τον τρόπο. Κάποτε αφιέρωνα ολόψυχα την καρδιά και το μυαλό μου, όμως δεν πήρα τον έπαινο του Θεού. Φέρεται άδικα στους ανθρώπους, γι’ αυτό δεν θα δίνω πια τον καλύτερό μου εαυτό για να εκτελέσω το καθήκον μου!» Τι διάθεση είναι αυτή; Φαίνεται ότι μοιάζει με θηρίο· μέσα του δεν δέχεται τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν δέχεται ότι ο Θεός κοιτάζει βαθιά μέσα στους ανθρώπους και ότι στ’ αλήθεια τους αγαπάει. Επιπλέον, αρνείται την ουσία Του και Του φέρεται αποκλειστικά με βάση τις αντιλήψεις του. Ποιες συμπεριφορές προκύπτουν όταν φέρεσαι έτσι στον Θεό; Απροσεξία, απερίσκεπτη παραίτηση και ανευθυνότητα, μαζί με παράπονα και παρανοήσεις. Ένας τέτοιος άνθρωπος φτάνει ακόμα και στο σημείο να διαδίδει τις αντιλήψεις του, παρακινώντας τους άλλους με τα εξής λόγια: «Η πίστη στον Θεό δεν σου εξασφαλίζει ευλογίες. Και για ποιες ευλογίες μιλάμε, στο κάτω-κάτω; Τις έχει δει κανείς; Όλοι ακολουθούμε το μονοπάτι του Παύλου· πόσοι από μας μπορούν να γίνουν σαν τον Πέτρο; Αν έχεις σκοπό να οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό, καλή σου τύχη!» Τι είναι αυτά που διαδίδει; Είναι οι δικές του κρίσεις και αντιλήψεις για τον Θεό, καθώς κι η δυσαρέσκειά του γι’ Αυτόν. Ποια είναι η φύση αυτής της συμπεριφοράς; Δείχνει αντιπαράθεση; (Ναι.) Γιατί αντιπαρατίθεται τόσο σφοδρά; Επειδή οι απόψεις του είναι λανθασμένες. Παρανοεί τη στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους, τις απαιτήσεις Του από εκείνους και τον τρόπο με τον οποίο τους προσεγγίζει. Δεν τα κατανοεί όλα αυτά. Όταν ο Θεός εργάζεται επάνω του, δεν το αποδέχεται και δεν υποτάσσεται, ούτε και αναζητά την αλήθεια. Και τι προκύπτει τελικά απ’ όλα αυτά; Αντίσταση, κρίση, αποδοκιμασία και βλασφημία. Όλοι όσοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση εκδηλώνουν φυσικά αυτές τις συμπεριφορές· διαφέρει μόνο ο βαθμός στον οποίο τις εκδηλώνουν. Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση ότι μόνο όσοι πράττουν το κακό συμπεριφέρονται έτσι. Συμφωνείτε; (Ναι. Έτσι συμπεριφέρονται όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια.) Πολύ σωστά. Όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και όσοι έχουν δηλητηριώδη ανθρώπινη φύση εκδηλώνουν και αποκαλύπτουν αυτά τα χαρακτηριστικά σε διάφορους βαθμούς. Μη κανονικές καταστάσεις εκδηλώνουν, όταν τους συμβαίνει κάτι ανεπιθύμητο, και όσοι αναζητούν την αλήθεια με σχετική ειλικρίνεια. Μπορούν όμως να τις ξεπερνούν με προσευχή, αντιπαραβάλλοντας τον εαυτό τους με τα λόγια του Θεού και αναζητώντας την αλήθεια. Αφού τις ξεπεράσουν, η μεταμέλεια τους επιτρέπει να σταματήσουν να παρανοούν τον Θεό, και επιπλέον να εκδηλώσουν, σε κάποιον βαθμό, υποταγή. Παρότι η υποταγή τους έχει ορισμένες νοθείες και είναι κάπως βεβιασμένη ή δεν πλησιάζει το πρότυπο, σιγά-σιγά βλέπουν ξεκάθαρα όλες τις πτυχές της αλήθειας, αρκεί να είναι πρόθυμοι να υποταχθούν και να κάνουν πράξη έστω και ένα μέρος της. Αν, όμως, εξετάσεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις το ζήτημα, και ακόμα και τότε δεν έχεις την παραμικρή πρόθεση να υποταχθείς, ενώ επιπλέον δεν αναζητάς και δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, πόσο μάλλον το πώς σου συμπεριφέρεται ο Θεός, τότε θα έχεις πρόβλημα. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Θα κάνεις παράπονα, θα διατυπώνεις την κρίση σου απερίσκεπτα και θα μιλάς χωρίς περιορισμό, χωρίς να έχεις ούτε το παραμικρό ίχνος μιας θεοφοβούμενης καρδιάς. Στα πιο ήπια περιστατικά, θα παραπονιέσαι στο σπίτι σου και θα σπας πιάτα για να ξεσπάσεις. Θα αποξενωθείς απ’ τον Θεό και θα είσαι απρόθυμος να εμφανιστείς ενώπιόν Του και να προσευχηθείς. Στα σοβαρότερα περιστατικά, θα διαδίδεις τον αρνητισμό και τις αντιλήψεις σου όταν συναντάς τους αδελφούς και τις αδελφές σου, θα διαταράσσεις και θα αναστατώνεις. Αν ακόμα και τότε παραμείνεις αμετανόητος, μάλλον θα προκαλέσεις την αγανάκτησή τους, και θα σε αποπέμψουν ή θα σε αποβάλουν από την εκκλησία.

Όταν συμβαίνουν διάφορα πράγματα στους ανθρώπους, εκείνοι παρουσιάζουν ένα σωρό εκδηλώσεις που δείχνουν τη διαφορά μεταξύ καλής και κακής ανθρώπινης φύσης. Ποια είναι λοιπόν τα κριτήρια για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης; Πώς θα πρέπει να αξιολογείται τι άνθρωπος είναι κάποιος και αν μπορεί ή δεν μπορεί να σωθεί; Εξαρτάται απ’ το αν αγαπάει την αλήθεια και αν μπορεί να την αποδεχτεί και να την κάνει πράξη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους αντιλήψεις και παρακοή, όλοι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, κι έτσι θα βρεθούν μπροστά σε στιγμές που ο Θεός θα ζητήσει κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα δικά τους συμφέροντα και θα πρέπει να πάρουν μια απόφαση —αυτά όλοι θα τα βιώνουν συχνά· κανείς δεν μπορεί να τα αποφύγει. Όλοι θα έχουν επίσης στιγμές κατά τις οποίες θα παρερμηνεύουν τον Θεό και θα έχουν αντιλήψεις γι’ Αυτόν ή κατά τις οποίες θα αισθάνονται πικρία, ή θα αντιστέκονται, ή θα είναι επαναστατικοί απέναντί Του. Επειδή όμως οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές στάσεις απέναντι στην αλήθεια, την προσεγγίζουν και με διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι δεν μιλούν ποτέ για τις αντιλήψεις τους, αλλά αναζητούν την αλήθεια και τις επιλύουν μόνοι τους. Γιατί δεν μιλούν γι’ αυτές; (Έχουν θεοφοβούμενη καρδιά.) Σωστά, έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Φοβούνται ότι το να μιλήσουν γι’ αυτές θα έχει αρνητικό αποτέλεσμα, και απλώς προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα μέσα τους, χωρίς να επηρεάσουν κανέναν άλλον. Όταν συναντούν άλλους που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, χρησιμοποιούν τις δικές τους εμπειρίες για να τους βοηθήσουν. Αυτό σημαίνει να είσαι καλόκαρδος. Όσοι είναι καλόκαρδοι είναι στοργικοί προς τους άλλους, είναι πρόθυμοι να τους βοηθήσουν να λύσουν τις δυσκολίες τους. Όταν κάνουν πράγματα και βοηθούν τους άλλους, το κάνουν με αρχές· τους βοηθούν να διορθώσουν τα προβλήματα για να τους ωφελήσουν, και δεν λένε τίποτα που δεν είναι ωφέλιμο γι’ αυτούς. Αυτό είναι αγάπη. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, και οι πράξεις τους έχουν αρχές και είναι σοφές. Με αυτά τα κριτήρια αξιολογείται το αν είναι καλή ή κακή η ανθρώπινη φύση κάποιου. Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν ότι τα αρνητικά πράγματα δεν ωφελούν κανέναν και ότι αν μιλήσουν φωναχτά γι’ αυτά τα πράγματα, θα επηρεάσουν τους άλλους, οπότε επιλέγουν να προσευχηθούν στον Θεό μέσα στην καρδιά τους και να αναζητήσουν την αλήθεια για μια λύση. Ό,τι αντιλήψεις κι αν έχουν, μπορούν να τις προσεγγίσουν και να τις εξετάσουν με μια καρδιά που υπακούει τον Θεό, και στη συνέχεια επιτυγχάνουν την κατανόηση της αλήθειας και την ικανότητα να υπακούσουν απόλυτα στον Θεό· με αυτόν τον τρόπο, θα έχουν όλο και λιγότερες αντιλήψεις. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, δεν έχουν καθόλου λογική. Όταν έχουν αντιλήψεις, τους αρέσει να συναναστρέφονται γι’ αυτές με τον οποιονδήποτε. Αυτό όμως δεν λύνει το πρόβλημα και προκαλεί στους άλλους αντιλήψεις· δεν τους βλάπτει αυτό; Κάποιοι, όταν έχουν αντιλήψεις, δεν το λένε στους αδελφούς και τις αδελφές, φοβούνται ότι εκείνοι θα δουν το αληθινό τους πρόσωπο και θα χρησιμοποιήσουν τις αντιλήψεις εναντίον τους. Στο σπίτι, όμως μιλούν χωρίς τύψεις, λένε ό,τι θέλουν και αντιμετωπίζουν τους άπιστους στην οικογένειά τους σαν τους αδελφούς και τις αδελφές απ’ την εκκλησία. Δεν σκέφτονται καθόλου τι συνέπειες θα έχει αυτό που κάνουν. Ενεργούν έτσι σύμφωνα με τις αρχές; Για παράδειγμα, μεταξύ των συγγενών τους μπορεί να υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό και εκείνοι που δεν πιστεύουν, ή εκείνοι που πιστεύουν λιγάκι αλλά είναι και λίγο σκεπτικιστές· όταν έχουν αντιλήψεις, τις διαδίδουν στα μέλη της οικογένειας, με αποτέλεσμα όλοι να παρασύρονται μαζί τους και να αποκτούν αντιλήψεις και παρανοήσεις για τον Θεό. Οι αντιλήψεις και οι παρανοήσεις είναι απ’ τη φύση τους μολυσματικές, και μόλις εξαπλωθούν, μπορεί να πάθουν κακό αυτοί που δεν μπορούν να τις διακρίνουν. Ειδικά όσοι έχουν μπερδεμένο μυαλό είναι πιθανό να μπερδευτούν ακόμη περισσότερο μόλις τις ακούσουν. Μόνον όσοι κατανοούν την αλήθεια και είναι ικανοί να τις αναγνωρίσουν μπορούν να απορρίψουν αυτά τα αντιθετικά πράγματα —δηλαδή τις αντιλήψεις, την αρνητικότητα και τις παρανοήσεις— και να προστατευτούν από τον Θεό. Οι περισσότεροι άνθρωποι στερούνται τέτοιου αναστήματος. Κάποιοι μπορούν να διαισθανθούν ότι αυτά τα πράγματα είναι λανθασμένα —κάτι που είναι ήδη αρκετά εντυπωσιακό— αλλά δεν μπορούν να τα καταλάβουν πλήρως. Επομένως, όταν υπάρχουν εκείνοι που συχνά διαδίδουν αντιλήψεις και αρνητικότητα, αυτά τα αρνητικά πράγματα θα ενοχλήσουν τους περισσότερους ανθρώπους και θα τους κάνουν αδύναμους και αρνητικούς. Αυτό είναι βέβαιο. Αυτά τα αρνητικά, αντιθετικά πράγματα έχουν τεράστια δύναμη να μπερδέψουν και να βλάψουν τους νέους πιστούς. Σε εκείνους που έχουν ήδη μια βάση, έχουν μικρή επίδραση· μετά από λίγο καιρό, όταν οι άνθρωποι αυτοί κατανοήσουν την αλήθεια, θα μεταστραφούν. Αλλά οι νέοι πιστοί που δεν έχουν θεμέλια, μόλις ακούσουν αυτά τα αρνητικά πράγματα, θα γίνουν εύκολα αρνητικοί και αδύναμοι· όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια θα φτάσουν ακόμη και στο σημείο να αποσυρθούν και να σταματήσουν να πιστεύουν στον Θεό· αυτοί οι κακούργοι μπορεί ακόμη και να διαδώσουν αντιλήψεις και να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που εξαπλώνουν την αρνητικότητα και τις αντιλήψεις χωρίς τύψεις; Όλοι τους είναι κακοποιοί, όλοι τους είναι δαίμονες, και όλοι τους θα εκτεθούν και θα αποκλειστούν. Κάποιοι λένε: «Δεν διαδίδω τέτοια πράγματα σε ξένους· απλώς τα συζητώ στο σπίτι». Είτε τα συζητάς εντός σπιτιού είτε εκτός, η φύση του ζητήματος παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Το ότι τα συζητάς στο σπίτι σημαίνει ότι έχεις αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό. Αν μάλιστα μπορείς να τα λες και φωναχτά, αυτό αποδεικνύει ότι ούτε αναζητάς ούτε αγαπάς την αλήθεια. Δεν έχεις αναζητήσει την αλήθεια για να απορρίψεις ευκολότερα αυτές τις αντιλήψεις, ούτε και σχεδιάζεις να τις εγκαταλείψεις. Επομένως, σε όποιον και να μιλήσεις, η φύση των λόγων σου παραμένει ίδια. Επιπλέον, υπάρχουν και κάποιοι που διαδίδουν τις αντιλήψεις τους όπου βρεθούν, σε όποιον συναντήσουν. Λόγου χάρη, ας πούμε ότι στέλνουν κάποιον σπίτι του επειδή, όσο εκτελούσε το καθήκον του, προκαλούσε διατάραξη και αναστάτωση. Όταν κάποιος τον ρωτήσει γιατί τον έδιωξαν, απαντάει: «Είμαι ειλικρινής απ’ τη φύση μου, λέω αυτό που σκέφτομαι. Έκανα το λάθος και μίλησα για κάποια κακά πράγματα που έκανα στο παρελθόν· όταν τα άκουσαν οι επικεφαλής και οι εργάτες, μου κόλλησαν την ταμπέλα του μοχθηρού και με έστειλαν σπίτι μου. Πρέπει όλοι να μάθετε από την εμπειρία μου· δεν γίνεται να μιλάτε απερίσκεπτα στον οίκο του Θεού. Εκείνος λέει να είμαστε ειλικρινείς, αλλά πρέπει να λαμβάνετε υπόψη σε ποιους μιλάτε. Με την οικογένειά σας, δεν υπάρχει πρόβλημα να είστε ειλικρινείς. Αν όμως το δοκιμάσετε με τους άλλους, θα έχετε απώλειες. Αυτό δεν έπαθα μόλις κι εγώ; Πάρτε κι εσείς ένα μάθημα». Κάποιοι, όταν το ακούσουν αυτό, θα συλλογιστούν: «Συμβαίνει κάτι τέτοιο στον οίκο του Θεού; Καλύτερα μάλλον να προσέχουμε τα λόγια μας από δω και στο εξής!» Δεν είναι μπερδεμένοι όσοι σκέφτονται έτσι; Ο Θεός έχει πει τόσα λόγια, κι όμως, αφού τα έχουν ακούσει για πάνω από μια δεκαετία, δεν θυμούνται ούτε μία πρόταση. Μόλις, ωστόσο, ένας μοχθηρός άνθρωπος πει ένα πράγμα, το θυμούνται τέλεια, το εντυπώνουν μέσα τους, και μετά γίνονται επιφυλακτικοί σε όσα λένε και κάνουν. Τους παραπλάνησαν και τους δηλητηρίασαν. Γιατί ήταν εφικτό να τους δηλητηριάσουν; Κατά μία έννοια, έχουν χαμηλό επίπεδο και βρίσκονται σε μεγάλη σύγχυση. Δεν μπορούν να διακρίνουν τον λόγο και τη συμπεριφορά των άλλων, και δεν έχουν δική τους γνώμη. Δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν μπορούν να την υποστηρίξουν. Κατά μια άλλη έννοια, δεν έχουν καμία πίστη στον Θεό ούτε τη βασική κατανόηση του πώς συμπεριφέρεται Εκείνος στους ανθρώπους. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι εύκολο να παραπλανηθούν. Επιπλέον, αφού μπορούν να ενστερνιστούν τα λόγια ενός διαβόλου, σίγουρα δεν είναι καλοί άνθρωποι. Τι προθέσεις και σκοπούς έχει ένας διάβολος όταν διαδίδει αντιλήψεις; Θέλει όλοι να τον συμπονούν. Η μεγαλύτερη χαρά του θα ήταν όλοι να παραπονιούνται για τον Θεό. Δεν προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση ένας τέτοιος άνθρωπος; Δεν δημιουργεί προβλήματα χωρίς να υπολογίζει τίποτα; Πώς πρέπει να διαχειρίζεται κανείς τέτοιους ανθρώπους; Χρειάζεται καν συζήτηση; Πρέπει να τους αποπέμψετε αμέσως από την εκκλησία· μην τους κρατήσετε ούτε μέρα παραπάνω. Αν παραμείνουν στον οίκο του Θεού όσοι πράττουν το κακό, μόνο καταστροφή μπορούν να φέρουν. Είναι ένας κρυφός κίνδυνος, μια ωρολογιακή βόμβα. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να τους αποπέμψετε. Ας πιστεύουν όπως θέλουν, αλλά έξω από την εκκλησία. Η πίστη τους δεν έχει καμία σχέση με τον οίκο του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο ύπουλοι και δεν έχουν καμία ελπίδα να εξιλεωθούν. Πείτε Μου, εκδιώχθηκε ποτέ κανείς από τον οίκο του Θεού επειδή είπε μία φορά κάτι που δεν έπρεπε; Ποιος αναγκάστηκε ποτέ να φύγει επειδή ήταν ειλικρινής και παραδεχόταν δημόσια ορισμένα πράγματα; Το έργο του οίκου του Θεού περιλαμβάνει πάντα την κάθαρση της εκκλησίας. Και ποιοι εκκαθαρίζονται; Όλοι αυτοί οι μοχθηροί άνθρωποι, οι αντίχριστοι και οι μη πιστοί που δεν εκτελούν ποτέ σωστά τα καθήκοντά τους, ενώ κάνουν ακόμα και κακές πράξεις και προκαλούν αναστάτωση. Ούτε ένας άνθρωπος δεν απορρίφθηκε ποτέ για μια στιγμιαία παράβαση ή εκδήλωση διαφθοράς, ούτε φυσικά εκδιώχθηκε επειδή έκανε πράξη την αλήθεια για να είναι ειλικρινής. Και αυτό είναι γεγονός. Κάποιοι λένε τα εξής: «Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια είναι μειοψηφία στην εκκλησία. Η πλειοψηφία είναι αυτοί που δεν την επιδιώκουν. Αν απέπεμπαν την πλειοψηφία, ποιος θα παρείχε υπηρεσίες; Αν απέπεμπαν την πλειοψηφία, πόσοι θα μπορούσαν ακόμα να σωθούν;» Αυτό το σκεπτικό δεν είναι σωστό. Έχει ειπωθεί εδώ και καιρό ότι «πολλοί μεν οι κλητοί, λίγοι δε οι εκλεκτοί». Ο λόγος που τόσο λίγοι άνθρωποι αγαπούν την αλήθεια είναι η βαθιά διαφθορά της ανθρωπότητας. Ο Θεός δεν θέλει πολλούς· θέλει αυτούς που διακρίνονται. Αυτοί που παραμένουν στον οίκο του Θεού είναι εκείνοι που μπορούν να ακούσουν και να υπακούσουν, αυτοί που μπορούν να διαφυλάξουν το έργο του οίκου. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια. Κάποιοι έχουν χαμηλό επίπεδο και μπορεί να μην κατανοούν την αλήθεια, μπορούν όμως να ακούσουν, να υπακούσουν και να απέχουν από τα παραπτώματα. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να παραμείνουν για να παρέχουν υπηρεσίες. Όλοι όσοι καταφέρνουν να παραμείνουν ως πάροχοι υπηρεσιών είναι αφοσιωμένοι. Όποια κι αν είναι η υπηρεσία, αυτοί οι άνθρωποι δεν παραπονιούνται, αλλά ακούνε και υπακούνε. Όσοι δεν το κάνουν αυτό δεν θα προκαλούσαν αναστάτωση αν παρέμεναν; Ακόμα κι αν παρέχουν κάποια μικρή υπηρεσία, χρειάζονται διαρκώς επιτήρηση· μόλις μείνουν μόνοι, μπορεί να πέσουν σε παραπτώματα και να δημιουργήσουν προβλήματα. Η υπηρεσία τους είναι περισσότερο επιβλαβής παρά ωφέλιμη. Τέτοιοι πάροχοι υπηρεσιών πρέπει να αποπέμπονται, αλλιώς θα αναστατώσουν τους εκλεκτούς του Θεού και τη ζωή της εκκλησίας. Αν δεν αποπεμφθούν από την εκκλησία αυτοί που πράττουν το κακό, τότε οι εκλεκτοί του Θεού στ’ αλήθεια θα υποφέρουν και θα καταστραφούν. Συνεπώς, ο μόνος τρόπος να εγγυηθεί κανείς ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού θα βιώσει τη ζωή της εκκλησίας χωρίς αναστάτωση είναι να αποπεμφθούν αυτοί που πράττουν το κακό. Μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού θα εισέλθει στον σωστό δρόμο της πίστης σ’ Αυτόν και θα κερδίσει τη σωτηρία. Η αποπομπή αυτών που πράττουν το κακό συμφωνεί απόλυτα με το θέλημα του Θεού.

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που δείχνει αγάπη και ανοχή σε όλους, και είναι πρόθυμος να βοηθήσει τον οποιονδήποτε. Το μόνο που δεν τον ενδιαφέρει είναι η αλήθεια. Εναντιώνεται διαρκώς στον Θεό, και οι διαφορές του μ’ Εκείνον είναι ασυμβίβαστες. Είναι σκληροπυρηνικός εχθρός Του. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Είναι μη πιστός και διάβολος. Διάβολοι είναι όσοι έχουν τη μεγαλύτερη αγανάκτηση και το μεγαλύτερο μίσος απέναντι στην αλήθεια. Αρκεί κάτι να αφορά την αλήθεια, τα λόγια ή τις απαιτήσεις του Θεού: τότε όχι μόνο δεν το αποδέχονται, αλλά επιπλέον το αμφισβητούν, αντιστέκονται σ’ αυτό και διαδίδουν τις σχετικές τους αντιλήψεις. Επιπλέον, βλάπτουν με πολλούς τρόπους το έργο της εκκλησίας. Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να φωνάξουν εναντίον του Θεού όταν θίγονται τα προσωπικά τους συμφέροντα. Όσοι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι διάβολοι, είναι άνθρωποι που μισούν την αλήθεια και τον Θεό. Στη φύση του κάθε ανθρώπου υπάρχει μια διάθεση που μισεί την αλήθεια· αυτό σημαίνει ότι όλοι έχουν μια ουσία που μισεί τον Θεό. Η μόνη διαφορά είναι το πόσο μεγάλο είναι αυτό το μίσος, το αν είναι ήπιο ή σοβαρό. Κάποιοι μπορούν να πράττουν το κακό για να εναντιωθούν στον Θεό, ενώ άλλοι αποκαλύπτουν μια διεφθαρμένη διάθεση ή κάποια αρνητικά συναισθήματα. Γιατί, λοιπόν, κάποιοι μπορούν να μισούν τον Θεό; Τι ρόλο παίζουν; Μπορούν να μισούν τον Θεό γιατί έχουν μια διάθεση που μισεί την αλήθεια. Όταν κανείς έχει αυτήν τη διάθεση, είναι διάβολος και εχθρός του Θεού. Και τι είναι διάβολος; Διάβολοι είναι όλοι όσοι μισούν την αλήθεια και τον Θεό. Μπορεί να σωθεί ένας διάβολος; Σε καμία περίπτωση. Την ώρα που ο Θεός σώζει την ανθρωπότητα, υπάρχουν πολλοί που ξεσηκώνονται, Του εναντιώνονται και αναστατώνουν το έργο του οίκου Του. Αυτοί είναι οι διάβολοι. Θα τους έλεγε κανείς και ζωντανούς δαίμονες. Στις απανταχού εκκλησίες, οποιοσδήποτε αναστατώνει το έργο της εκκλησίας θεωρείται διάβολος και ζωντανός δαίμονας. Ζωντανός δαίμονας είναι και οποιοσδήποτε καταδυναστεύει την εκκλησία και δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια. Συνεπώς, αν αναγνωρίσετε σωστά τους ζωντανούς δαίμονες, πρέπει να δράσετε γρήγορα και να τους αποπέμψετε. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που, κατά κανόνα, συμπεριφέρονται πολύ καλά, όμως πού και πού βρίσκονται σε κακή κατάσταση ή το ανάστημά τους είναι πολύ μικρό και δεν κατανοούν την αλήθεια. Έτσι, κάνουν πράξεις που διαταράσσουν και αναστατώνουν, όμως δεν το συνηθίζουν και δεν είναι τέτοιοι από τη φύση τους. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να μείνουν. Υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν πολύ καλή ανθρώπινη φύση και, αν κάποιος τους προσβάλει, δεν θα του το συγχωρήσουν ποτέ. Θα λογομαχούν διαρκώς μαζί του, και, όταν πιστέψουν ότι δικαιώθηκαν, δεν θα δείξουν κανένα έλεος. Ωστόσο, έχουν μία αξία: την προθυμία τους να παρέχουν υπηρεσίες και να αντέχουν στις δυσκολίες. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να παραμείνουν προσωρινά. Αν όμως πράττουν συχνά το κακό και αναστατώνουν συχνά το έργο της εκκλησίας, τότε ανήκουν στον διάβολο Σατανά και δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση να σωθούν. Αυτό είναι εκατό τοις εκατό βέβαιο. Τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους αποπέμπετε από την εκκλησία· να μην τους επιτρέπετε σε καμία περίπτωση να μείνουν. Γιατί πρέπει να τους αποπέμπετε; Για ποιον λόγο εκδιώκονται; Ορισμένοι αποπέμπονται ώστε να τους δοθεί μια ευκαιρία να μετανοήσουν, να πάρουν ένα μάθημα· άλλοι αποπέμπονται διότι έχει φανερωθεί η αληθινή τους φύση και δεν μπορούν να σωθούν. Βλέπεις, λοιπόν, ότι όλοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάποιοι απ’ αυτούς που έχουν αποπεμφθεί, παρά την ακραία αρνητικότητά τους και σκοτεινιασμένη τους καρδιά, δεν έχουν εγκαταλείψει το καθήκον τους και συνεχίζουν να το εκτελούν —δεν έχουν την ίδια κατάσταση με εκείνους που δεν κάνουν καθόλου το καθήκον τους μετά την αποπομπή τους, και ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια. Και ποια είναι η βαθύτερη κατάσταση όσων συνεχίζουν να κάνουν το καθήκον τους αφού αποπεμφθούν; Τι επιδιώκουν; Αυτοί διαφέρουν από όσους δεν εκτελούν το καθήκον τους. Αν δεν μπορείτε να το διακρίνετε αυτό, τότε έχετε χαμηλό επίπεδο, δεν διαθέτετε πνευματική κατανόηση και δεν μπορείτε να κάνετε το έργο της εκκλησίας. Αν βλέπετε τη διαφορά, θα τους συμπεριφερθείτε διαφορετικά. Σε τι διαφέρουν, λοιπόν, αυτά τα δύο είδη ανθρώπων; Πώς διαφέρουν τα μονοπάτια που έχουν πάρει; Τι διαφορά έχει η στάση του καθενός απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντος; Μπορείτε να τα διακρίνετε αυτά; (Κάποιοι μπορεί να συνεχίσουν να εκτελούν ορισμένα καθήκοντα αφού αποπεμφθούν, κι αυτό δείχνει ότι ακόμα διαθέτουν, σε έναν βαθμό, συνείδηση. Ίσως καταλαβαίνουν κι εκείνοι ότι δεν μπορούν πλέον να σωθούν, αλλά σκέφτονται ως εξής: «Πιστεύω στον Θεό. Είμαι σίγουρος ότι Εκείνος είναι ο Δημιουργός. Ακόμα κι αν με απέπεμψε η εκκλησία, πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω σ’ Αυτόν. Παραμένω δημιούργημα και αναγνωρίζω τον Δημιουργό μου». Αυτή η λίγη συνείδηση συνεχίζει να λειτουργεί μέσα τους. Αν δεν κάνουν το καθήκον τους ακόμα και αφούαποπεμφθούν και, επιπλέον, δεν πιστεύουν καν πια στον Θεό, προδίδονται και φαίνεται ότι είναι μη πιστοί.) Ποιος θα ήθελε να πάρει τον λόγο; (Ίσως κάποιοι συνεχίζουν να εκτελούν το καθήκον τους αφού αποπεμφθούν επειδή, μέσα τους, συνειδητοποιούν ήδη ότι χρωστούν στον Θεό για όσα έκαναν στο παρελθόν και θέλουν να επανορθώσουν. Αν όμως κάποιος σταματήσει να κάνει το καθήκον του αφού τον αποπέμψουν, φαίνεται ότι τόσον καιρό δεν το έκανε για να ικανοποιήσει τον Θεό, αλλά για να κάνει συμφωνίες μαζί Του με την ελπίδα να λάβει ευλογίες. Κι αφού κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν έβλεπε πια τον λόγο να συνεχίσει να εκτελεί τα καθήκοντά του, κι έτσι σταμάτησε να παρέχει υπηρεσίες.) Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, ποιο διαθέτει έστω και λίγη συνείδηση; (Όσοι συνεχίζουν να κάνουν το καθήκον τους αφού αποπεμφθούν.) Εκείνοι που συνεχίζουν το καθήκον τους διαθέτουν ακόμα κάποια συνείδηση και τηρούν ένα ελάχιστο πρότυπο ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ως άνθρωποι, όπως κι αν τους συμπεριφέρεται ο Θεός, είτε τους θέλει είτε όχι, παραμένουν δημιουργήματά Του. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από το χέρι Του. Όπου κι αν πάνε, συνεχίζουν να είναι δημιουργήματα, άρα πρέπει να συνεχίσουν το καθήκον τους. Αυτό δείχνει ότι διαθέτουν συνείδηση και τηρούν ένα ελάχιστο πρότυπο για να χαρακτηριστούν άνθρωποι. Επιπλέον, όπου κι αν βρεθούν, μπορούν, αν μη τι άλλο, να παραδεχθούν ότι πιστεύουν στον Θεό και να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει. Η πίστη που έχουν μέσα τους είναι αυτή που τους δίνει τη δύναμη να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος διαθέτει στ’ αλήθεια κάποια πίστη και ίσως να μπορεί να μετανοήσει. Όσο γι’ αυτούς που σταματάνε να εκτελούν τα καθήκοντά τους μόλις αποπεμφθούν, σκέφτονται με τον εξής τρόπο: «Αν ο Θεός δεν με θέλει, δεν θα πιστεύω πια σ’ Αυτόν. Σε τι θα μου χρησίμευε ούτως ή άλλως η πίστη μου;» Σταματάνε λοιπόν να πιστεύουν και αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Επιπλέον, εγκαταλείπουν ακόμα και το ελάχιστο πρότυπο για να χαρακτηριστούν άνθρωποι και απαρνούνται όλα όσα έκαναν στο παρελθόν. Δεν έχουν συνείδηση και λογική, και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο είδη ανθρώπων. Πείτε Μου, το γνωρίζει αυτό ο Θεός; Ναι, και μάλιστα πολύ καλά. Αυτός δημιούργησε τα πάντα, και μπορεί να τα εξετάζει εξονυχιστικά και να κυριαρχεί πάνω τους. Οι μη πιστοί, που δεν έχουν συνείδηση, σκέφτονται ως εξής: «Πού είναι ο Θεός; Πώς και δεν Τον έχω δει; Ποιος νοιάζεται, λοιπόν, που με απέπεμψε η εκκλησία; Το ίδιο θα είναι όπου κι αν πάω. Νομίζεις ότι δεν μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου απλά και μόνο επειδή Σε εγκατέλειψα; Τώρα μάλιστα που δεν εκτελώ τα καθήκοντά μου, έχω ακόμα περισσότερη ελευθερία!» Αυτήν τη στάση έχουν, που αποκαλύπτει ότι είναι μη πιστοί και αποδεικνύει ότι καλώς αποπέμφθηκαν. Τέτοιες περιπτώσεις μη πιστών θα πρέπει να αποπέμπονται. Ας πάνε στο καλό. Αν κανείς πιστεύει στον Θεό, αντιδρά διαφορετικά αν τον αποπέμψουν. Για παράδειγμα, μπορεί να πει: «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να εκτελώ το καθήκον μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να πιστεύω στον Θεό. Δεν μπορώ να προχωρήσω χωρίς Αυτόν. Όπου κι αν πάω, είμαι στα χέρια Του». Συνεχίζει, λοιπόν, να κάνει το καθήκον του. Δεν φτάνει σ’ αυτήν την επιλογή από τυφλή πίστη ή από ανοησία. Είναι αυτές οι σκέψεις που καθοδηγούν και του δίνουν τη δυνατότητα να εκτελεί το καθήκον του με αυτόν τον τρόπο. Έχει, βέβαια, πίκρες, αντιλήψεις και κάποια παράπονα· γιατί όμως μπορεί παρ’ όλα αυτά να εκτελεί το καθήκον του; Επειδή διαθέτει ακόμα κάποια συνείδηση που ενεργεί στην ανθρώπινη φύση του. Όσοι δεν διαθέτουν αυτήν τη λειτουργία μπορούν να απέχουν από το καθήκον τους και να μην πιστεύουν στον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά. Υπάρχουν πράγματι διαφορές ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Σε στιγμές καθοριστικής σημασίας, πολλά μπορούν να κριθούν απ’ το αν διαθέτεις ή δεν διαθέτεις συνείδηση και λογική.

Μόλις συναναστράφηκα πάνω στις προθέσεις που κρύβει η κατάσταση ενός ανθρώπου. Στη συνέχεια, θα συναναστραφώ πάνω στην οπτική και τη στάση που μπορεί να έχει κανείς. Είτε μιλάμε για ορολογία είτε για κάποια πτυχή της αλήθειας, το θέμα έχει πολλές λεπτομέρειες. Είναι πιο περίπλοκο από το επιφανειακό νόημα των λέξεων ή φράσεων που ακούς. Αν η κατανόησή σου περιορίζεται σε μια λέξη, σε μια έννοια ή στο κυριολεκτικό νόημα μερικών φράσεων, θα είναι πάντοτε κάποιου είδους δόγμα. Μπορείς, όμως, να ενσωματώσεις και να συγκρίνεις αυτές τις κυριολεκτικές φράσεις με πραγματικές καταστάσεις, καθώς και με τις ιδέες, τις απόψεις ή τις μεθόδους που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι στην πραγματική τους ζωή. Αν το κάνεις αυτό, θα μπορέσεις να ανακαλύψεις πολλά δικά σου προβλήματα. Ορισμένα προβλήματα έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια. Άλλα πάλι φαίνεται να συμφωνούν με το δόγμα και να συμμορφώνονται με τους κανόνες και με τις ανθρώπινες ιδέες και μεθόδους, αλλά στην πραγματικότητα δεν συμμορφώνονται με την αλήθεια ούτε με το θέλημα του Θεού. Λόγου χάρη, ορισμένες απόψεις και οπτικές συμμορφώνονται μόνο με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, όχι όμως και με τις αλήθεια-αρχές. Αν δεν τις αξιολογήσετε και δεν τις διακρίνετε σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, θα μπορέσουν να γίνουν αποδεκτές ανάμεσά σας. Μόλις όμως ελέγξετε τις ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις με βάση τα λόγια Του, αποδεικνύονται λανθασμένες και ψευδείς. Ποια άλλα προβλήματα έχετε ανακαλύψει; (Θεέ μου, έρχονται στον νου μου παραδοσιακές ιδέες και απόψεις, όπως «να δείχνεις αφοσίωση στους γονείς σου» και «να είσαι καλή σύζυγος και στοργική μητέρα». Οι άνθρωποι τις βρίσκουν σωστές και πρέπουσες, αλλά, όσον αφορά την αλήθεια, δεν συνάδουν μ’ αυτήν.) Δεν συνάδουν με την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι εναντιώνονται στις προθέσεις του Θεού. Ας πάρουμε για παράδειγμα όσους είναι αφοσιωμένοι στους γονείς τους, ή τις γυναίκες που είναι καλές σύζυγοι και στοργικές μητέρες. Από άποψη συμπεριφοράς και διαγωγής, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Μπορούν όμως όλοι αυτοί να υποταχθούν στον Θεό; Μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια; Το ότι υιοθετούν ανοιχτά αυτές τις δύο συμπεριφορές δεν είναι, από μόνο του, πρόβλημα. Αν όμως θέλει κανείς να αξιολογήσει τη φύση-ουσία τους, φέρονται με υποταγή στον Θεό; Μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια; Αν έχουν πρόβλημα σ’ αυτές τις δύο πτυχές, θα μπορέσουν άραγε να σωθούν; Όχι βέβαια. Επομένως, μπορεί αυτές οι δύο συμπεριφορές να αποτελούν, φαινομενικά, θετικά χαρακτηριστικά, αλλά και πάλι δεν μπορούν να αποτυπώσουν την ουσία ενός ανθρώπου. Μπορεί κανείς επιφανειακά να είναι άνθρωπος αφοσιωμένος στους γονείς του ή καλή σύζυγος και στοργική μητέρα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι υποτάσσεται στον Θεό, πόσο μάλλον ότι έχει απελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά. Αυτά τα δύο θετικά χαρακτηριστικά δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Άρα, κάποιος που τα διαθέτει δεν παίρνει σε καμία περίπτωση τον έπαινο του Θεού, και επιπλέον δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια το πρότυπο ενός δίκαιου ανθρώπου. Οι καρδιές των διεφθαρμένων ανθρώπων είναι γεμάτες από φιλοσοφίες του Σατανά. Όλοι αυτοί θέλουν να έχουν τον έπαινο και την έγκριση των άλλων. PΘέλουν να διατηρούν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις για να προστατεύουν τον εαυτό τους. Θέλουν να ξεχωρίζουν και να επιδεικνύονται για να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν. Όποιος ζει με βάση αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες ξεκινάει από μια συγκεκριμένη αφετηρία. Ποιον σκοπό εξυπηρετεί άραγε αυτή η αφετηρία; (Να τον επαινούν ως καλό άνθρωπο και να λένε ότι είναι στοργικός και ότι ενδιαφέρεται για τους άλλους, ώστε τελικά να έχει την υποστήριξη και την έγκριση των άλλων.) Όσοι ζουν σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά έχουν μέσα τους τις εξής αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες: «Οι καλοί ανταμείβονται» και «Οι καλοί έχουν μια ήσυχη ζωή». Κανείς τους όμως δεν κατανοεί ξεκάθαρα τι σημαίνουν αυτές οι δύο φράσεις. Απεναντίας, δεδομένου ότι οι καλοί άνθρωποι ζουν λιγότερο από τους κακούς, κανείς δεν καταλαβαίνει αληθινά πώς έχει προκύψει αυτό. Ο εξής κανόνας, ωστόσο, θεωρείται σταθερά και καθολικά αποδεκτός: «Το καλό ανταποδίδεται με καλό και το κακό με κακό». Ο Θεός αποζημιώνει κάθε άνθρωπο βάσει των πράξεών του. Αυτό είναι κάτι προκαθορισμένο από Εκείνον και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, όμως λίγοι το αντιλαμβάνονται. Είναι, λοιπόν, εύκολο να αλλάξουν αυτοί που ζουν σύμφωνα με σατανικές φιλοσοφίες; (Όχι.) Γιατί; (Επειδή αυτές οι φιλοσοφίες έχουν γίνει νόμος για την επιβίωσή τους. Είναι δύσκολο να αλλάξει κανείς αν δεν αναζητήσει την αλήθεια και αν δεν μπορέσει να διακρίνει αυτές τις αντιλήψεις.) Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Στην πραγματικότητα, όταν αντιμετωπίζεις καταστάσεις με αυτές τις προθέσεις και ενέργειες, και λες ότι δεν νιώθεις τίποτα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για τους μη πιστούς, είναι φυσιολογικό να μην νιώθουν τίποτα, γιατί ζουν εξ ολοκλήρου σύμφωνα με σατανικές φιλοσοφίες και νόμους. Θεωρούν ότι αυτά είναι πολύτιμα και δεν έχουν συναίσθηση ότι κάνουν λάθος. Λοιπόν, όλοι σας πιστεύετε στον Θεό εδώ και τόσον καιρό, και έχετε ακούσει τόσα κηρύγματα. Κατά βάθος, θα πρέπει να ξέρετε να αξιολογείτε μια τέτοια συμπεριφορά. Είναι σωστή ή λανθασμένη; Θα πρέπει να είστε σε θέση να αναγνωρίσετε ότι είναι λανθασμένη, και η στάση σας απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους θα πρέπει να είναι αρνητική, όχι καταφατική. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορείτε να τους εγκαταλείψετε, παρότι γνωρίζετε πολύ καλά ότι κάνουν λάθος; Πού εντοπίζεται το πρόβλημα; (Είμαστε υπερβολικά εγωιστές και ποταποί, και δεν είμαστε πρόθυμοι να απαρνηθούμε τη σάρκα. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι, δεν σκεφτόμαστε πώς θα ικανοποιήσουμε τον Θεό και δεν μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα συμφέροντα του οίκου Του. Αντίθετα, σκεφτόμαστε μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε τις βαθύτερες προθέσεις μας.) Δεν είστε, λοιπόν, πρόθυμοι να απαρνηθείτε τη σάρκα. Αυτή είναι μία πτυχή. Όταν πρόκειται για σημαντικά συμφέροντα, αναστατώνεσαι και αγωνιάς, και δεν μπορείς να τα εγκαταλείψεις. Στις διαπροσωπικές σχέσεις της καθημερινής σας ζωής που δεν αφορούν σημαντικά συμφέροντα, αναλογιστήκατε ποτέ αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες και νόμους; Αναζητήσατε την αλήθεια για να απαλλαγείτε από αυτά; Αλλάξατε καθόλου; (Κάποια πράγματα τα αναλογίζομαι και, όσα αναγνωρίζω, προσπαθώ να τα αλλάξω. Συχνά, όμως, δεν τα αντιμετωπίζω ως σοβαρά θέματα και δεν τα αναλογίζομαι.) Σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι εύκολο να αλλάξεις. Κάθε κίνησή σου, κάθε λέξη και πράξη σου, ακόμη και μια φευγαλέα ματιά που ρίχνεις, είναι όλα εκφράσεις μιας διεφθαρμένης διάθεσης, που κυριαρχεί πάνω τους. Αν συνεχίζεις να μην αναζητάς την αλήθεια για να λύσεις αυτά τα προβλήματα, θα είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις τη σωτηρία. Αν νομίζεις ότι χρειάζεται απίστευτη προσπάθεια και ενέργεια για να απαρνηθείς τη σάρκα, σαν να έπρεπε να γίνεις δυο κομμάτια για να το κάνεις, τότε έχεις πρόβλημα και δεν θα είναι εύκολο να αλλάξεις. Μπορείς να εξετάζεις τον εαυτό σου και να αναζητάς την αλήθεια, αρχίζοντας από την καθημερινή σου ζωή, από κάθε τι που λες και κάνεις, κυρίως στα θέματα που αφορούν τη δόξα, τα κέρδη και τη θέση; Αν μπορείς να το κάνεις αυτό και να απαρνηθείς τη σάρκα σου, τότε θα μπορέσεις να αλλάξεις ορισμένα πράγματα. Αυτήν τη στιγμή, το βρίσκετε δύσκολο να εγκαταλείψετε αυτές τις φιλοσοφίες και τους νόμους του Σατανά. Άραγε έχετε κάνει καμία αληθινή αλλαγή στην καθημερινή σας ζωή όσον αφορά τις απόψεις, τις συμπεριφορές και τις πράξεις που δεν συμφωνούν με την αλήθεια; (Κάποιες φορές, όταν μιλάω ή κάνω κάτι, αναγνωρίζω ότι έχω λανθασμένες προθέσεις και θέλω να τις διορθώσω. Αφού προσευχηθώ, κατανοώ το θέλημα του Θεού και μπορώ να το κάνω πράξη. Μετά, όμως, ανακαλύπτω ότι οι προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις πράξεις μου δεν έχουν διορθωθεί στ’ αλήθεια, και ότι μόνο οι μέθοδοι έχουν αλλάξει εξωτερικά. Για παράδειγμα, μπορεί να πω ψέματα για να προστατέψω τα συμφέροντά μου. Όταν το συνειδητοποιήσω, αμέσως απαρνούμαι τη σάρκα, ανοίγομαι στους άλλους και απογυμνώνομαι μπροστά τους, λέγοντας: «Τώρα που μιλούσα, η πρόθεσή μου δεν ήταν σωστή. Υπήρξα δόλιος». Την επόμενη φορά, όμως, που θα βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση, συνεχίζει να με ελέγχει η ίδια πρόθεση, και θέλω πάλι να προστατέψω τα συμφέροντά μου και να πω ψέματα. Φαίνεται ότι έχει ριζώσει τόσο βαθιά, που εμφανίζεται ξανά και ξανά μέσα μου.) Από πού προέρχεται, λοιπόν, αυτή η πρόθεση να διαφυλάξετε τα συμφέροντά σας; Μα, είναι προϊόν της διεφθαρμένης διάθεσής σας. Όλες οι προθέσεις τις οποίες δημιουργούν οι διάφορες διεφθαρμένες διαθέσεις είναι διαφορετικές ως προς τη φύση τους· κάποιες είναι μοχθηρές, άλλες κακεντρεχείς, άλλες παράλογες, άλλες λανθασμένες και άλλες αδιάλλακτες. Κάθε μία έχει τη φύση της. Έτσι, είναι πολύ φυσιολογικό η ίδια πρόθεση να δημιουργείται σε διαφορετικές καταστάσεις, αφού η διεφθαρμένη διάθεση που βρίσκεται μέσα σου δεν αλλάζει. Αν αυτή η μία διάθεση μπορούσε να ευθύνεται για διαφορετικές προθέσεις σε διαφορετικές καταστάσεις, κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στους ανθρώπους και θα προκαλούσε χάος στο μυαλό τους! Είναι δύσκολο να απαλλαγείς ακόμα κι από ένα μόνο είδος πρόθεσης· χρειάζεται μεγάλο διάστημα για τη μεταμόρφωση. Αν μία διάθεση δημιουργούσε πολλά είδη προθέσεων, τότε θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Πρέπει να εργάζεσαι συνεχώς πάνω σε ένα μόνο είδος πρόθεσης. Να το διαχειρίζεται και να απαλλάσσεσαι απ’ αυτό σε διαφορετικές καταστάσεις και περιστάσεις, καθώς και με διαφορετικούς ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δίνεις τη μάχη με μία πτυχή μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Κάποιοι, όταν χάσουν λίγες μάχες, αγχώνονται ή φτάνουν ακόμα και στο συμπέρασμα ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν. Δεν έχει νόημα να αγχώνεσαι· μια διεφθαρμένη διάθεση δεν αλλάζει μέσα σε μια στιγμή. Μπορεί στην αρχή να νομίζεις ότι, αν απαρνηθείς τη σάρκα μια-δυο φορές, θα δεις κάποιες αλλαγές, αλλά αργότερα διαπιστώνεις ότι συνεχίζει να εμφανίζεται η διεφθαρμένη διάθεσή σου, και δεν καταλαβαίνεις το γιατί. Αυτό δείχνει ότι δεν κατανοείς τη διαδικασία της αλλαγής της διάθεσης. Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις μια διάθεση. Δεν αρκεί να κατανοείς εντελώς επιφανειακά την αλήθεια. Μπορείς να απαρνηθείς εντελώς τη διεφθαρμένη διάθεσή σου όταν αναγνωρίσεις αληθινά την ουσία της. Αν ασκείσαι όπως τώρα, παρότι και πάλι θα αποκαλύπτεις τη διεφθαρμένη διάθεσή σου όταν αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, κανείς δεν θα μπορεί να αρνηθεί ότι έχεις ήδη αλλάξει. Αν μη τι άλλο, η διεφθαρμένη διάθεσή σου αποκαλύπτεται σε μικρότερο βαθμό, και έχεις πολύ λιγότερες προθέσεις και νοθείες. Δεν μιλάς πλέον με τόση υποκρισία και ανειλικρίνεια. Απεναντίας, συχνά μιλάς από την καρδιά σου και λες την αλήθεια, πράγμα που δείχνει ότι έχεις ήδη αλλάξει. Μπορεί, ωστόσο, να σκεφτείς: «Άλλαξε μόνο η άσκηση και οι μέθοδοί μου. Οι προθέσεις μου έμειναν ίδιες, άρα στην πραγματικότητα δεν άλλαξα καθόλου, έτσι δεν είναι; Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχω χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας;» Είναι σωστές αυτές οι σκέψεις; (Όχι.) Αυτές οι σκέψεις είναι αποκλίνουσες και λανθασμένες. Για να αλλάξεις τη διάθεσή σου είναι απαραίτητο να βιώσεις πολλές διαδικασίες· σωστό είναι να αλλάξει πρώτα η άσκηση και οι μέθοδοί σου. Όσο για τις βαθύτερες προθέσεις των ανθρώπων, μπορούν να αλλάξουν μόνο αν αναζητήσουν την αλήθεια για να απαλλαγούν απ’ αυτές. Αν κάποιος μπορεί να αλλάξει την άσκηση και τις μεθόδους του, αυτό είναι απόδειξη ότι έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται. Αν αναζητάς με επιμονή την αλήθεια για να απαλλαγείς από τις ανθρώπινες προθέσεις και νοθείες σου, τότε η διεφθαρμένη διάθεσή σου θα αποκαλύπτεται όλο και λιγότερο. Αν έχεις καταφέρει να γνωρίσεις τον Θεό και η καρδιά σου είναι θεοφοβούμενη, και επιπλέον μπορείς να υποταχθείς σ’ Αυτόν, αυτό δείχνει ότι έχει ήδη αλλάξει η ζωή-διάθεσή σου. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα. Αν ασκείσαι με τον σωστό τρόπο, και μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να ενεργείς με ορισμένες αρχές, αυτό σημαίνει ότι έχεις ήδη αλλάξει. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι δεν έχεις αλλάξει καθόλου μόνο και μόνο επειδή, μερικές φορές, συνεχίζεις να αποκαλύπτεις τη διαφθορά σου. Μπορεί να λες: «Γιατί, λοιπόν, συνεχίζει να προκύπτει αυτό το παλιό μου πρόβλημα και αποκαλύπτω τη διαφθορά μου; Αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχω αλλάξει». Μια τέτοια οπτική είναι λανθασμένη. Το πρόβλημα που έχεις να αποκαλύπτεις τη διαφθορά σου δεν λύνεται με μόλις λίγα χρόνια εμπειρίας. Για να λυθεί εντελώς, χρειάζεται να κάνεις πράξη την αλήθεια επίμονα και για μεγάλο διάστημα. Τα ξεσπάσματα της διαφθοράς σου μειώνονται, κι αυτό είναι αρκετή απόδειξη ότι έχεις ήδη αλλάξει· το να λες ότι δεν υπάρχει καμία αλλαγή δεν συμβαδίζει με την πραγματική κατάσταση. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα σας· δεν έχετε περιθώριο για αποκλίνουσα και λανθασμένη κατανόηση. Το να αποκτήσει κανείς τη σωτηρία βιώνοντας το έργο του Θεού είναι ένα εγχείρημα που χρειάζεται πολύ καιρό και δεν επιτυγχάνεται μέσα σε λίγα μόνο χρόνια. Πρέπει να το γνωρίζεις αυτό.

Τώρα μόλις συναναστραφήκαμε πάνω στις οπτικές, τις προθέσεις και τις στάσεις. Οι οπτικές καθορίζουν τις στάσεις, έτσι δεν είναι; Πράγματι, οι οπτικές και οι απόψεις των ανθρώπων καθορίζουν τις στάσεις που υιοθετούν. Παρομοίως, η άποψη που σχηματίζεις όταν αντιμετωπίζεις μια ορισμένη περίσταση ή κατάσταση εξαρτάται από το πού στέκεσαι. Αν δεν στέκεσαι στο πλευρό του Θεού, αλλά στο πλευρό του ανθρώπου, και προσπαθείς να διατηρήσεις τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, τότε όλες οι απόψεις και οι μέθοδοί σου εξυπηρετούν την προστασία και τη διασφάλιση των συμφερόντων και της υπερηφάνειάς σου, και επιπλέον σου προσφέρουν μια διέξοδο. Αν, όμως, η οπτική σου εστιάζει στο να προστατέψεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου και να δείξεις την αφοσίωσή σου, τότε η στάση σου θα είναι να κάνεις πράξη την αλήθεια σε κάθε κατάσταση, να εκτελείς σωστά το καθήκον σου, να δείχνεις αφοσίωση και να πετυχαίνεις την αποστολή από τον Θεό. Όλα αυτά τα στοιχεία συμφωνούν μεταξύ τους. Όταν, κατά την κοινή σας συναναστροφή, δεν συναναστρέφεστε σχετικά με δόγματα που έχετε ακούσει ή που θυμάστε, ή σχετικά με πνευματικές θεωρίες που έχετε καταλάβει, αλλά, αντίθετα, μπορείτε να συναναστρέφεστε σχετικά με τις δικές σας πρόσφατες καταστάσεις, με τους τρόπους κατά τους οποίους άλλαξαν οι απόψεις και οι οπτικές σας πάνω σε ορισμένα γεγονότα και ενημερωθήκατε σχετικά με νέες ανακαλύψεις και με νέα κατανόηση για διάφορα πράγματα, σχετικά χαρακτηριστικά σας που εναντιώνονται στις απαιτήσεις του Θεού και την αλήθεια, τότε, τη στιγμή που θα μπορείτε να συναναστρέφεστε για τέτοια πράγματα, θα έχετε ανάστημα. Εάν δεν έχετε εξετάσει ποτέ καμία πτυχή των οπτικών, των προθέσεων και των σκέψεών σας, ή εάν, αφού τις εξετάσετε, δεν μπορείτε να καταλάβετε εάν είναι σωστές ή λάθος και τις αξιολογείτε με μπερδεμένο τρόπο, τότε, εάν ήταν να ενεργήσετε ως επικεφαλής της εκκλησίας, με τι θα ποτίζατε τους άλλους; (Με λόγια και δόγματα.) Μου φαίνεται πως όχι μόνο θα ποτίζατε τους άλλους με πνευματικές θεωρίες και θεολογική γνώση, αλλά ενδεχομένως και με τις αποκλίνουσες και λανθασμένες απόψεις σας, αλλά και τις προσωπικές σας αντιλήψεις και κρίσεις για τον Θεό, και επιπλέον με τη μονόπλευρη άποψη και κατανόηση που έχετε για τον Θεό, που είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού. Και τι συμβαίνει σε όλους όσοι βρίσκονται υπό μια τέτοια ηγεσία; Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μιλούν για τα λόγια και τα δόγματα. Αν ο Θεός ήθελε κάνει σ’ αυτούς κάποιο έργο δοκιμασίας και εξευγενισμού, μια αποτελεσματική έκβαση θα ήταν να μην αντισταθούν. Δεν θα μπορούσαν με τίποτα να το διαχειριστούν σωστά, πόσο μάλλον να υποταχθούν αληθινά σ’ αυτό. Και τι δείχνει αυτό; Δείχνει ότι αυτά που ενσταλάζετε στους άλλους είναι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Αν οι άλλοι δεν έχουν αυξήσει την κατανόησή τους και δεν έχουν λιγοστέψει τις παρανοήσεις τους για τον Θεό λόγω του ποτίσματος και της ηγεσίας σας, τότε πώς ήταν η τέλεση του καθήκοντός σας; Το κάνατε επαρκώς ή ανεπαρκώς (Ανεπαρκώς.) Μπορείτε τώρα να προσδιορίσετε ποια κομμάτια του έργου που κάνετε και ποιες απ’ τις αλήθειες που συναναστρέφεστε είναι πραγματικά χρήσιμα και ωφέλιμα για τους άλλους ανθρώπους, όχι μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις τους και τις παρανοήσεις τους σχετικά με τον Θεό, αλλά και επιτρέποντάς τους να έχουν αληθινή κατανόηση του Θεού και μια κανονική σχέση μαζί Του; Αν μπορείτε να επιτύχετε αυτά τα αποτελέσματα στο έργο σας, τότε μπορείτε να κάνετε πρακτικό έργο και εκτελείτε το καθήκον σας επαρκώς. Αν δεν μπορείτε να εκτελέσετε αυτό το έργο, τότε τι κάνετε μέχρι τώρα μέσα στην εκκλησία; Μπορείτε να εκτιμήσετε ποια μέρη του έργου που έχετε κάνει και ποια λόγια που έχετε πει ωφέλησαν και εκπαίδευσαν αληθινά τον εκλεκτό λαό του Θεού; Μήπως το έργο και τα λόγια σας είναι ακριβώς ίδια με του Παύλου, δηλαδή μιλάτε θεωρητικά για τα πνευματικά ζητήματα, δίνετε μαρτυρία για τον εαυτό σας και επιδεικνύεστε ή μήπως είναι ακόμα πιο απροκάλυπτα και ενοχλητικά απ’ τα λόγια του Παύλου; Μπορείτε να το υπολογίσετε αυτό; Αν ναι, τότε στ’ αλήθεια έχετε κάνει πρόοδο. Ας πούμε ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στον Θεό μόνο ένα-δυο χρόνια ως τώρα, και έχει αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά μ’ Αυτόν, οι οποίες τον επηρεάζουν στην εκτέλεση του καθήκοντός του. Έτσι, του λες επίμονα: «Πρέπει να αγαπήσεις τον Θεό. Δεν γίνεται να μην έχεις καρδιά που Τον αγαπά. Πρέπει να μάθεις πώς να Τον υπακούς· δεν γίνεται να έχεις προσωπικές απαιτήσεις και φιλοδοξίες». Το πρόβλημά του, όμως, δεν εντοπίζεται εκεί. Στην πραγματικότητα, οφείλεται στο γεγονός ότι αποβλήθηκε κάποιος που πίστευε στον Θεό για πολλά χρόνια. Ο νέος πιστός δεν κατανόησε σωστά την ουσία αυτού του ανθρώπου, κι έτσι έχει αμφιβολίες για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε αυτό το ζήτημα ο οίκος του Θεού. Από αυτές τις αμφιβολίες πρέπει να τον απαλλάξεις. Δεν είναι ότι δεν θέλει να εκτελέσει το καθήκον του, ότι θέλει να λουφάρει ή ότι δεν αντέχει τις δυσκολίες. Κι όμως, εσύ του λες διαρκώς: «Οι νέοι θα πρέπει να αντέχουν τις δυσκολίες, να είναι επιμελείς και να έχουν επιμονή». Σωστά είναι αυτά τα λόγια, αλλά δεν ταιριάζουν με την κατάσταση αυτού του ανθρώπου, κι έτσι αυτός τα ακούει και συνεχίζει να μην εμπνέεται. Οι παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό δεν λύνονται αν πεις απλώς μερικά δόγματα· πρέπει να κατανοήσεις τα γεγονότα και να διευκρινίσεις τη βαθύτερη αιτία. Πρέπει, όπως λένε, να φτάσεις στη ρίζα του προβλήματος. Αν βρεις τι συμβαίνει πραγματικά και αναζητήσεις την αλήθεια, μόνο τότε μπορείς όντως να λύσεις το πρόβλημα. Μπορείς να τον δοκιμάσεις λέγοντας: «Τι ακριβώς παρανοείς; Ποιες είναι οι παρανοήσεις σου; Ο Θεός είναι τόσο καλός μαζί σου και σε νοιάζεται τόσο, κι εσύ συνεχίζεις να Τον παρανοείς· δεν έχεις συνείδηση!» Έτσι όμως δεν λύνεται το πρόβλημα. Αυτά είναι προτροπές και κηρύγματα, όχι συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να πεις ώστε να συναναστραφείς πραγματικά πάνω στην αλήθεια; (Πρέπει να τον βοηθήσεις να πιστέψει ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Πες: «Ακόμα κι αν δεν μπορείς να διακρίνεις αυτόν που αποβλήθηκε, θα πρέπει η καρδιά σου να παραμείνει υπάκουη. Όταν κατανοήσεις την αλήθεια, θα τον διακρίνεις αυτόματα».) Αυτή είναι μια καλή μέθοδος, και ταυτόχρονα η απλούστερη. Λύνει κάποια προβλήματα, ακόμα κι αν δεν εξηγεί τα πάντα. Πείτε Μου, τι σκέφτονται κατά κανόνα οι άνθρωποι όταν προκύπτουν μέσα τους παρανοήσεις; Γιατί αισθάνθηκαν άσχημα με αυτό το συμβάν; Επειδή έθιξε τα συμφέροντά τους. Έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση του άλλου και θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επηρεάσει τους ίδιους· σκέφτηκαν: «Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια που πίστευε στον Θεό, αποβλήθηκε. Εγώ δεν πιστεύω καν τόσον καιρό όσο αυτός. Μήπως κι εμένα δεν θα με θέλει ο Θεός;» Προκύπτει μέσα τους αυτή η παρανόηση, που αφορά τη δίκαιη διάθεση του Θεού και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους ανθρώπους. Με ποιον τρόπο θα πρέπει να απαλλαγεί κανείς από αυτές τις δύο παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό; Όταν κάποιος αναπτύξει μια παρανόηση σχετικά με τον Θεό, ποια είναι η φύση της; Είναι μια φύση που αναγνωρίζει ή αμφισβητεί το έργο Του; (Το αμφισβητεί.) Είναι σωστή ή λανθασμένη αυτή η αμφισβήτηση; Το δίχως άλλο, είναι λανθασμένη. Θα σε βοηθήσει άραγε ο ορθολογισμός σου να αναγνωρίσεις ότι έχεις αναπτύξει μια παρανόηση σχετικά με τον Θεό, και ότι αυτή η συμπεριφορά, η στάση ή η κατάσταση που έχεις είναι λανθασμένη; Αν διαθέτεις έναν τέτοιον ορθολογισμό, θα συνειδητοποιήσεις ξεκάθαρα ότι κάνεις λάθος και ότι ο Θεός έχει σίγουρα δίκιο. Πάνω σε αυτήν τη βάση, θα αποδεχθείς εύκολα οποιαδήποτε αλήθεια πάνω στην οποία θα γίνει συναναστροφή στη συνέχεια. Μπορεί, όμως, να σκεφτείς υποσυνείδητα: «Αυτό που κάνει ο Θεός δεν είναι κατ’ ανάγκη σωστό. Και σ’ Εκείνον μπορεί κανείς να καταλογίσει σφάλματα. Κι Εκείνος κάνει λάθη και συμπεριφέρεται άδικα στους ανθρώπους. Η αδιαφορία Του απέναντί τους είναι άδικη». Αν γεννηθούν μέσα σου αυτές οι σκέψεις, τότε υποσυνείδητα αποδέχεσαι ή απορρίπτεις όσα κάνει ο Θεός; (Τα απορρίπτω.) Απορρίπτεις αυτά που κάνει ο Θεός. Υποσυνείδητα, λοιπόν, θεωρείς την παρανόησή σου για τον Θεό σωστή ή λανθασμένη; Αν υποσυνείδητα πιστεύεις ότι έχεις δίκιο, τότε υπάρχει ένα πρόβλημα που δεν μπορείς να το λύσεις όσο κι αν γίνει συναναστροφή πάνω σ’ αυτό σε οποιαδήποτε πτυχή της αλήθειας. Από αυτά τα δύο είδη απόψεων, από αυτά τα δύο είδη υποσυνείδητης νοοτροπίας, ποιο σε βάζει στη θέση του δημιουργήματος, δηλαδή ενός δημιουργήματος που αναγνωρίζει τον Δημιουργό ως Δημιουργό, τον άνθρωπο ως άνθρωπο και τον Θεό ως Θεό; (Το πρώτο είδος.) Και το δεύτερο τι κάνει; Αν κάποιος έχει το δεύτερο είδος απόψεων, μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός; (Όχι.) Πώς εκδηλώνεται αυτό; Τι το προδίδει; Οι άνθρωποι που έχουν αυτές τις απόψεις δεν τηρούν μια στάση πίστης, υπακοής και αποδοχής απέναντι στον Θεό. Αντίθετα, κρύβουν μια στάση μέσα στην οποία συνεχώς παρακολουθούν, εξετάζουν εξονυχιστικά, αναλύουν και ερευνούν σε βάθος. Κοιτάζουν όλα όσα κάνει ο Θεός σαν να ήταν ίσοι Του. Όταν, λοιπόν, ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι ο Θεός έχει κάνει κάτι που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, τολμούν να επιδιώξουν μια πλεονεκτική θέση απέναντί Του, να Τον κρίνουν και να Τον καταδικάσουν. Δεν Του συμπεριφέρονται σαν να ήταν ο Θεός, αλλά σαν να ήταν άνθρωπος, έτσι δεν είναι; Τολμούν να θεωρήσουν ότι έχουν πλεονέκτημα απέναντί του, να Τον κατηγορήσουν και να Τον κρίνουν. Ταιριάζει αυτή η συμπεριφορά με τη θέση του δημιουργήματος; (Όχι.) Όταν κάποιος έχει παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό, θα πρέπει να καταλάβει ότι οι ενέργειές Του είναι ασύλληπτες. Ως δημιούργημα, ο άνθρωπος δεν έχει καμία δικαιολογία, ούτε και τα προσόντα, να ασκεί κριτική στον Θεό και να Τον κρίνει. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πώς θα πρέπει να συναναστραφείτε με έναν τέτοιο άνθρωπο; Πρέπει να του πεις: «Το γεγονός ότι έχεις παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό είναι, από μόνο του, λάθος. Ό,τι κι αν έκανε ο Θεός που δεν συμφωνούσε με τις αντιλήψεις σου, θα πρέπει να έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Αν υπάρχει κάτι που δεν κατανοείς, μην ασκείς τυφλά κριτική και καταδικάζεις· θα πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό και να αναζητήσεις την αλήθεια. Ο λόγος είναι ότι είμαστε άνθρωποι, με διεφθαρμένη ανθρώπινη φύση, και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε σαν τον Θεό. Ακόμα κι αν αποκτούσαμε και κατανοούσαμε όλες τις αλήθειες που εκφράζει ο Θεός, και πάλι δεν θα ήμασταν παρά μόνο διεφθαρμένοι άνθρωποι, ενώ ο Θεός θα είναι πάντοτε ο Θεός. Ακόμα κι αν κερδίσουμε την αλήθεια και οδηγηθούμε στην τελείωση από Εκείνον, αν δεν Του αρέσουμε και θέλει να μας καταστρέψει, ούτε τότε πρέπει να κάνουμε παράπονα. Έτσι πρέπει να υποτάσσεται ένα δημιούργημα. Αν κάτι τόσο μικρό συνεχίζει να μας δημιουργεί αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό και να μας κάνει να Τον κρίνουμε, αυτό δείχνει ακριβώς πόσο διεφθαρμένοι, αλαζόνες, μοχθηροί και παράλογοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Πρώτα απ’ όλα, δεν βάλαμε ποτέ τον εαυτό μας στη θέση του δημιουργήματος ώστε να φερθούμε ανάλογα στον Δημιουργό· αυτό ήταν το πρώτο λάθος. Το δεύτερο είναι ότι παρακολουθούμε συνεχώς τον Θεό και σκεφτόμαστε τρόπους να βρεθούμε σε πλεονεκτική θέση απέναντί Του. Έπειτα παρατηρούμε, εξετάζουμε εξονυχιστικά και αναλύουμε· αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος. Δεν πιστεύουμε στον Θεό, δεν αποδεχόμαστε την αλήθεια και δεν υποτασσόμαστε σ’ αυτήν. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, στεκόμαστε στο πλευρό του Σατανά και ενεργούμε σαν συνεργοί του, ενώνουμε τις δυνάμεις μας μαζί του και φωνάζουμε εναντίον του Θεού, Τον ανταγωνιζόμαστε και ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ Αυτόν. Δεν πρέπει να φέρεται έτσι ένα δημιούργημα. Δεν είναι καθόλου δική μας δουλειά τι κάνει ο Θεός αυτήν τη στιγμή, ό,τι κι αν θεωρούν οι άνθρωποι σωστό ή λάθος, με όποια πτυχή της αλήθειας κι αν συμφωνεί, όπως κι αν αντιπαραβάλλεται με τη δίκαια διάθεσή Του. Εφόσον είμαστε δημιουργήματα, ποιες θα πρέπει να είναι οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντά μας; Να υποτασσόμαστε και να αποδεχόμαστε άνευ όρων. Υποταγή και θεοφοβούμενη καρδιά σημαίνει να πιστεύουμε πως είμαστε δημιουργήματα και πως οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι σωστό και πρέπει να το αποδεχόμαστε, άσχετα από το αν θεωρούμε ότι μας ωφελεί, μας στερεί κάτι, μας βλάπτει ή μας πονάει. Έτσι θα πρέπει να είναι ένα αληθινό δημιούργημα. Πώς είμαστε σε σύγκριση με τον Αβραάμ, τον Ιώβ και τον Πέτρο; Δεν τους φτάνουμε. Αν μιλήσουμε για προσόντα, δεν έχουμε αυτά που χρειάζεται για να μιλήσουμε στον Θεό, για να έχουμε παρανοήσεις σχετικά μ’ Αυτόν ή για να εκτιμήσουμε και να κρίνουμε ούτε το παραμικρό από όσα κάνει». Φυσικά, κανείς δεν θέλει να ακούσει ότι του λείπουν όλα αυτά τα προσόντα, όμως αυτό πρέπει να πει κανείς στα διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα, αφού δεν υπάρχει τρόπος να λογικευτούν. Όταν τολμά κάποιος να συζητάει για προσόντα και δικαιολογίες με τον Δημιουργό, δεν είναι άνθρωπος αλαζόνας και αυτάρεσκος, που κλείνει εντελώς τα αυτιά του στη λογική; Επομένως, ο μόνος τρόπος να καταλάβει είναι να του μιλήσεις έτσι ωμά. Αν συναναστραφείς με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να λυθούν μερικά προβλήματα.

Όσοι υπακούν στον Θεό και αποδέχονται την αλήθεια με πραγματική ειλικρίνεια δεν έχουν συνήθως παρανοήσεις σχετικά μ’ Εκείνον, ούτε κάνουν εκτιμήσεις και κρίσεις για τις ενέργειές Του. Στην Εποχή του Νόμου, ο Θεός είπε στον Αβραάμ ότι θα του έδινε έναν γιο. Τι απάντησε ο Αβραάμ; Τίποτα. Πίστεψε αυτό που του είπε ο Θεός. Αυτήν τη στάση έδειξε. Διατύπωσε καμία κρίση; Είπε κάτι χλευαστικό; Έκανε κάτι στα κλεφτά; Όχι. Ούτε και κατέφυγε σε μικροπρεπείς χειρισμούς. Έτσι δείχνει κάποιος υπακοή. Έτσι παραμένει σταθερός στη θέση του και στο καθήκον του. Η Σάρα, όμως, η σύζυγος του Αβραάμ, δεν είχε διαφορετική συμπεριφορά; Ποια στάση έδειξε απέναντι στον Θεό; Αμφισβήτησε, χλεύασε και έδειξε δυσπιστία. Επιπλέον, έκρινε και κατέφυγε σε μικροπρεπείς χειρισμούς. Έφτασε μέχρι και στη μικροπρέπεια να δώσει την υπηρέτριά της στον Αβραάμ για παλλακίδα του. Όλα αυτά προήλθαν από την ανθρώπινη βούληση. Η Σάρα δεν παρέμεινε σταθερή στη θέση της. Αμφισβήτησε τα λόγια του Θεού και δεν πίστεψε στην παντοδυναμία Του. Πού οφειλόταν η δυσπιστία της; Υπήρχαν δύο αιτίες. Η μία ήταν ότι ο Αβραάμ είχε πλέον γεράσει πολύ. Η άλλη ήταν ότι και η ίδια είχε γεράσει πολύ και δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, κι έτσι σκέφτηκε: «Αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα καταφέρει κάτι τέτοιο ο Θεός; Δεν είναι παράλογο; Δεν είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να ξεγελάσει ένα παιδί;» Δεν αποδεχόταν και δεν θεωρούσε αλήθεια αυτά που έλεγε ο Θεός. Αντίθετα, τα έπαιρνε γι’ αστείο, νομίζοντας πως Εκείνος αστειεύεται με τους ανθρώπους. Είναι σωστή μια τέτοια στάση; (Όχι.) Αυτήν τη στάση πρέπει να έχει κανείς απέναντι στον Δημιουργό; (Όχι.) Άρα, παρέμεινε σταθερή στη θέση της η Σάρα; (Όχι.) Δεν παρέμεινε σταθερή. Νόμιζε ότι τα λόγια του Θεού ήταν αστείο και όχι η αλήθεια. Λόγω του ότι δεν πίστεψε όσα είπε ο Θεός και όσα επρόκειτο να κάνει, έπραξε παράλογα, και οι πολλές συνέπειες των πράξεών της προήλθαν όλες από την ανθρώπινη βούληση. Στην ουσία, έλεγε τα εξής: «Μπορεί άραγε ο Θεός να κάνει κάτι τέτοιο; Αν δεν μπορεί, πρέπει να αναλάβω εγώ δράση για να βοηθήσω να εκπληρωθούν τα λόγια Του». Μέσα της είχε παρανοήσεις, κρίσεις, εικασίες και απορίες. Όλα αυτά ήταν επανάσταση εναντίον του Θεού από έναν άνθρωπο με διεφθαρμένη διάθεση. Έκανε τέτοια πράγματα ο Αβραάμ; Όχι, κι έτσι ο Θεός τού χάρισε αυτήν την ευλογία. Είδε τη στάση που κράτησε ο Αβραάμ απέναντί Του, τη θεοφοβούμενη καρδιά του, την αφοσίωση και τη γνήσια υποταγή του, κι έτσι θέλησε να του χαρίσει έναν γιο που θα γινόταν ο γενάρχης πολλών εθνών. Αυτή είναι η υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ, και η Σάρα έλαβε απρόσμενα τα οφέλη της. Επομένως, η υπακοή είναι πολύ σημαντική. Αφήνει η υπακοή χώρο για αμφισβήτηση; (Όχι.) Αν αφήνει, τότε μετράει ως αληθινή υπακοή; (Δεν μετράει.) Μήπως μετράει αν αφήνει χώρο για ανάλυση και κρίση; (Όχι.) Και αν κάποιος προσπαθήσει να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση; Τότε μετράει ακόμα λιγότερο. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που εκδηλώνεται και αποκαλύπτεται μέσα στην υπακοή και αποδεικνύει πλήρως ότι είναι αληθινή; Ποια συμπεριφορά; (Η πίστη.) Η αληθινή πίστη είναι μία πτυχή. Πρέπει να κατανοείς σωστά τι λέει και τι κάνει ο Θεός, και να παραδέχεσαι ότι όλα όσα κάνει είναι δίκαια και είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει λόγος να τα αμφισβητείς και να ρωτάς τους άλλους γι’ αυτά ούτε υπάρχει λόγος να τα ζυγίζεις ή να τα αναλύεις μέσα σου. Αυτή είναι, λοιπόν, μία πτυχή της υπακοής, να πιστεύεις ότι όλα όσα κάνει ο Θεός είναι σωστά. Όταν ένας άνθρωπος κάνει κάτι, οι άλλοι εξετάζουν ποιος το έκανε, ποιο είναι το υπόβαθρό του, αν έχει κάνει κακές πράξεις και πώς είναι ο χαρακτήρας του. Γι’ αυτά τα πράγματα χρειάζεται ανάλυση. Από την άλλη, όταν κάτι προέρχεται από τον Θεό και το έχει κάνει Εκείνος, πρέπει αμέσως να σωπαίνετε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Μην το αμφισβητείτε και μη ρωτάτε. Πρέπει μόνο να το αποδέχεστε πλήρως. Και ποιο είναι το επόμενο βήμα; Εδώ υπάρχουν ορισμένες αλήθειες τις οποίες δεν κατανοούν οι άνθρωποι, κι έτσι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Ενώ πιστεύουν ότι κάτι προέρχεται από Αυτόν και μπορούν να υποταχθούν, δεν έχουν αληθινή κατανόηση της αλήθειας. Η φύση όσων κατανοούν παραμένει κάπως δογματική και, μέσα τους, νιώθουν ανησυχία. Τέτοιες στιγμές, πρέπει να αναζητούν και να ρωτάνε τα εξής: «Ποια αλήθεια κρύβεται σ’ αυτό το ζήτημα; Πού είναι το λάθος στο σκεπτικό μου; Πώς πήρα τέτοια απόσταση από τον Θεό; Ποιες απ’ τις απόψεις μου έρχονται σε σύγκρουση με τα λόγια Του;» Έπειτα, θα πρέπει να τα αναζητήσουν όλα αυτά. Αυτή είναι η στάση και η άσκηση της υπακοής. Υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι είναι υπάκουοι, αλλά, όταν αργότερα τους συμβεί κάτι, αναλογίζονται τα εξής: «Ποιος ξέρει τι κάνει ο Θεός; Εμείς είμαστε δημιουργήματα και δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ας κάνει Εκείνος ό,τι θέλει!» Είναι αυτό υπακοή; (Όχι.) Τι στάση είναι αυτή; Είναι μια στάση που δείχνει απέχθεια να αναλάβεις την ευθύνη. Δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος και πλήρη αδιαφορία για όσα κάνει ο Θεός. Ο Αβραάμ μπόρεσε να υπακούσει επειδή τηρούσε τις αρχές, και επειδή πίστευε ακράδαντα πως όσα έλεγε ο Θεός θα γίνονταν και θα εκπληρώνονταν. Ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρος γι’ αυτό. Έτσι λοιπόν δεν αμφισβήτησε, δεν έκανε καμία εκτίμηση ούτε και κατέφυγε σε μικροπρεπείς χειρισμούς. Με αυτήν τη συμπεριφορά έδειξε την υποταγή του.

Ο Θεός χάρισε στον Αβραάμ μια ευλογία. Κι εκείνος δεν αμφισβήτησε τίποτα ούτε ανακάτεψε την ανθρώπινη βούληση σε καμία από τις πράξεις του. Η κατάσταση που αντιμετώπισε ο Ιώβ, απ’ την άλλη, ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν του Αβραάμ. Τι το διαφορετικό είχε; Αυτό που αντιμετώπισε ο Αβραάμ ήταν κάτι καλό, μια ευλογία. Ήταν σχεδόν 100 χρονών, άτεκνος, και είχε την ελπίδα να αποκτήσει ένα παιδί. Τότε, ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα του έδινε έναν γιο. Πώς να μη χαρεί με κάτι τέτοιο και πώς να μην υπακούσει πρόθυμα; Αυτό που αντιμετώπισε ο Ιώβ, από την άλλη, ήταν κακοτυχία. Εκείνος γιατί μπόρεσε να υπακούσει; (Επειδή μέσα του πίστευε ότι όλα ήταν έργο του Θεού.) Αυτή είναι μία πτυχή. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη. Συνήθως οι άνθρωποι, όταν δεν υποβάλλονται σε μεγάλη ταλαιπωρία και όταν ο Θεός τούς χαρίζει ευλογίες, υπακούν. Όταν, όμως, τους στερεί κάτι, δεν είναι πια εύκολο να υπακούσουν. Ας δούμε την περίπτωση του Ιώβ. Τι άποψη είχε εκείνος, τι ορθολογισμό διέθετε, ποιες αλήθειες κατανοούσε ή μάλλον ποια πτυχή της κατανόησης που είχε για τον Θεό τού επέτρεψε να αποδεχθεί την κακοτυχία του και να υποταχθεί σ’ αυτήν; (Πίστευε πως όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά. Πίστευε μέσα του πως όλα όσα είχε του τα είχε δώσει ο Θεός, δεν τα είχε κερδίσει με τον κόπο του, κι έτσι ο Θεός είχε και πάλι την εξουσία να του τα πάρει πίσω. Διέθετε λοιπόν αυτό το είδος ορθολογισμού, κι έτσι μπόρεσε να αποδεχθεί και να υποταχθεί.) Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν πως όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά, τότε μπορούν εύκολα να υποταχθούν. Είναι, όμως, εύκολο να υποταχθεί κανείς όταν φαίνεται πως όλα όσα κάνει ο Θεός φέρνουν κακοτυχία στους ανθρώπους; Ποια θεώρηση δείχνει περισσότερο γνήσια υποταγή; (Το να μπορείς να υποταχθείς, ακόμα κι όταν φαίνεται πως όλα όσα κάνει ο Θεός φέρνουν κακοτυχία στους ανθρώπους.) Τι είδους ορθολογισμό και αλήθεια διέθετε, λοιπόν, ο Ιώβ ώστε να μπορέσει να αποδεχθεί την κακοτυχία του; (Ο Ιώβ έβλεπε τον Θεό ως Θεό. Αντιλαμβανόταν ότι ο Θεός δεν είναι μόνο Εκείνος που προσφέρει ευλογίες και χάρη· ότι, ακόμα κι όταν παίρνει κάτι πίσω, παραμένει ο Θεός. Επιπλέον, κατανοούσε ότι, ακόμα κι όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια συμφορά, είναι επειδή Εκείνος το επιτρέπει. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, παραμένει ο Θεός, και οι άνθρωποι θα πρέπει πάντα να Τον λατρεύουν.) Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Ιώβ κατανοούσε τον Θεό και στεκόταν στη θέση που του αναλογούσε. Αναγνώριζε ότι η ουσία του Θεού δεν πρόκειται να αλλάξει αν αλλάξουν κάποιοι άνθρωποι, γεγονότα και πράγματα που βρίσκονται έξω απ’ Αυτόν· ότι η ουσία του Θεού είναι παντοτινή και αμετάβλητη. Μήπως ο Θεός είναι Θεός όταν χαρίζει ευλογίες στους ανθρώπους, ενώ όταν τους φέρνει μόνο συμφορές, ταλαιπωρία, τιμωρίες ή καταστροφές, αλλάζει η ουσία Του και παύει να είναι Θεός; Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η ουσία του Θεού δεν αλλάζει ποτέ. Ούτε και η ουσία του ανθρώπου αλλάζει· δηλαδή, η κατάσταση και η ουσία του ανθρώπου είναι αυτές του δημιουργήματος, και αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Ακόμα κι αν σέβεσαι και γνωρίζεις τον Θεό, παραμένεις ένα δημιούργημα· η ουσία σου δεν αλλάζει. Ο Θεός υπέβαλε τον Ιώβ σε ατέλειωτες δοκιμασίες, κι όμως εκείνος μπόρεσε να υποταχθεί χωρίς παράπονα. Πέραν του ότι γνώριζε κάπως τον Θεό, ποιο ήταν το μεγαλύτερο προσόν του, χάρη στο οποίο μπόρεσε να υποταχθεί και να συγκρατηθεί ώστε να μην κάνει παράπονα; Ήταν το ότι γνώριζε πως οι άνθρωποι θα είναι για πάντα άνθρωποι και ότι, όπως κι αν τους συμπεριφερθεί ο Θεός, η συμπεριφορά Του θα είναι πάντα σωστή. Με απλά λόγια, ο Θεός σού συμπεριφέρεται με τον τρόπο που σου αρμόζει. Δεν αρκεί αυτή η εξήγηση; Μην έχεις απαιτήσεις για το πώς θα πρέπει να σου συμπεριφερθεί ο Θεός, τι ευλογίες θα πρέπει να σου δώσει ή σε τι δοκιμασίες θα σε υποβάλει, και πόσο σημαντικό θα είναι το έργο Του πάνω σου. Δεν γίνεται να έχεις απαιτήσεις γι’ αυτά τα πράγματα, είναι απλώς παράλογο. Υπάρχουν κάποιοι που, σε καιρούς ειρήνης και ασφάλειας, λένε πως ό,τι κάνει ο Θεός είναι καλό, μετά όμως που συμβαίνει κάτι που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις τους, δεν μπορούν να αποδεχθούν. Κάτι τέτοιο πρέπει να λύνεται με την αλήθεια. Και ποια είναι αυτή η αλήθεια; Το να παραμένεις ακλόνητος στη θέση σου, αφού η οποιαδήποτε συμπεριφορά του Θεού απέναντί σου είναι αυτή που αξίζεις και είναι εντελώς σωστή. Όπως κι αν σου φερθεί ο Θεός, παραμένει Θεός, και δεν πρέπει να έχεις αιτήματα από Εκείνον. Μην αξιολογείς το αν είναι σωστός ο Θεός, ούτε και τις αιτίες, τους σκοπούς ή τη σημασία των ενεργειών Του. Σε τίποτα από αυτά δεν χρειάζεται η αξιολόγησή σου. Η ευθύνη και το καθήκον σου είναι να παραμένεις ακλόνητος στη θέση που έχεις ως δημιούργημα, και να αφήνεις τον Θεό να ενορχηστρώνει τα πράγματα όπως θέλει Εκείνος. Αυτό είναι το σωστό. Είναι εύκολο, βέβαια, να το λες, αλλά δύσκολο να το κάνεις πράξη. Κι όμως, αυτήν την αλήθεια πρέπει να την κατανοήσεις. Μόνο αν κατανοήσεις την αλήθεια μπορείς να υποταχθείς πραγματικά όταν σου συμβεί κάτι.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, μετά από τόσον καιρό που πιστεύουν στον Θεό, ακούνε κηρύγματα και σκέφτονται: «Ο Ιώβ υποτάχθηκε στις δοκιμασίες που του έβαλε ο Θεός επειδή ήξερε πως τα πάντα προέρχονται από το χέρι Του. Όσα βοοειδή και πρόβατα, όση περιουσία, πλούτη και απογόνους κι αν έχεις, όλα τα έχει δώσει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν έχουν καμία ανάμειξη. Οι άνθρωποι μοιάζουν με σκλάβους μπροστά στον Θεό· όπως κι αν τους συμπεριφέρεται, αυτοί πρέπει να το αντέχουν». Αντιλαμβάνονται τον Θεό με μια τέτοια αρνητική στάση· άραγε είναι σωστό να γνωρίζεις έτσι τον Θεό; Σε καμία περίπτωση. Και ποιος θα ήταν ο σωστός τρόπος; (Οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα, ενώ ο Θεός είναι πάντα ο Θεός. Όπως κι αν ενεργεί, οι άνθρωποι θα πρέπει απλώς να Τον αφήνουν να ενορχηστρώνει τα πράγματα όπως θέλει Εκείνος.) Πολύ σωστά. Μην απαιτείς να ενεργεί ο Θεός με έναν ορισμένο τρόπο. Μην απαιτείς να σου τα λέει όλα στη συναναστροφή με το νι και με το σίγμα. Αν κάτι το αφήνει ασαφές, δεν πρέπει να τα βάζεις μαζί Του επειδή νομίζεις ότι έχεις λόγο να το κάνεις. Είναι λάθος. Δείχνει τεράστια αλαζονεία και αυταρέσκεια, καθώς και μεγάλη έλλειψη συνείδησης και λογικής. Δεν πρέπει να είναι αυτά τα λόγια ενός δημιουργήματος. Ούτε ο Σατανάς δεν τολμάει να μιλήσει τόσο υστερικά στον Θεό. Εσύ, ένα διεφθαρμένο ανθρώπινο ον, πώς είναι δυνατό να είσαι πιο αλαζονικός από τον Σατανά; Ποια είναι η μόνη θέση που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος όταν μιλάει στον Θεό; Ποια κατανόηση πρέπει να έχει κανείς σ’ αυτό το ζήτημα; Ας δούμε αυτό που είπε ο Ιώβ: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Στην πραγματικότητα, αυτή η φράση δείχνει ήδη ξεκάθαρα γιατί μπόρεσε να υποταχθεί στον Θεό, και μέσα της υπάρχει μια αλήθεια που πρέπει να αναζητήσει κανείς. Εξέφρασε μήπως κανένα παράπονο ή πικρία όταν το δήλωσε αυτό; (Όχι.) Υπήρχε στα λεγόμενά του καμία ασάφεια ή τίποτα αρνητικά υπονοούμενα; (Όχι.) Σε καμία περίπτωση. Μέσα από τις εμπειρίες του, ο Ιώβ τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν αποφασίζουν οι άνθρωποι πώς θα τους συμπεριφέρεται ο Δημιουργός. Μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως δυσάρεστο, αλλά είναι γεγονός. Ο Θεός έχει ρυθμίσει τη μοίρα του καθενός για ολόκληρη τη ζωή του. Είναι γεγονός, είτε το αποδέχεσαι είτε όχι. Δεν μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα σου. Ο Θεός είναι ο Κύριος όλης της δημιουργίας, κι εσύ θα πρέπει να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Του. Όπως κι αν ενεργεί ο Θεός, ενεργεί σωστά, επειδή Εκείνος είναι η αλήθεια και κυριαρχεί στα πάντα. Σ’ Εκείνον θα πρέπει να υποτάσσονται οι άνθρωποι. Μέσα «στα πάντα» είσαι κι εσύ, μαζί με όλα τα δημιουργήματα. Ποιος φταίει, λοιπόν, που θέλεις διαρκώς να αντιστέκεσαι; (Εμείς φταίμε.) Εσύ έχεις το πρόβλημα. Θέλεις συνεχώς να βρίσκεις αιτίες για να αποκτάς πλεονεκτική θέση. Είναι σωστό αυτό; Θέλεις συνεχώς ευλογίες και οφέλη από τον Θεό. Είναι σωστό αυτό; Τίποτα από αυτά δεν είναι σωστό. Αυτές οι απόψεις σημαίνουν ότι δεν έχεις σωστή γνώση και κατανόηση του Θεού. VΑκριβώς επειδή έχεις λανθασμένη άποψη για την πίστη στον Θεό, είναι αναπόφευκτο να συγκρούεσαι μαζί Του, να τα βάζεις μαζί Του και να Του εναντιώνεσαι κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση. Σκέφτεσαι διαρκώς: «Ήταν λάθος του Θεού να το κάνει αυτό. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Ο καθένας θα διαμαρτυρόταν γι’ αυτήν Του την πράξη. Δεν ταιριάζει μια τέτοια πράξη στον Θεό!» Αυτό το θέμα, όμως, δεν έχει να κάνει με το πώς είναι ο Θεός. Ό,τι κι αν κάνει Εκείνος, παραμένει ο Θεός. Ξέρεις ποιο θα είναι το μοναδικό αποτέλεσμα αν δεν έχεις τη λογική να το κατανοήσεις αυτό, και όταν σου συμβαίνουν πράγματα καθημερινά, εξετάζεις εξονυχιστικά και βγάζεις συμπεράσματα; IΘα τα βάζεις με τον Θεό και θα Του εναντιώνεσαι κάθε στιγμή, και δεν θα μπορείς να βγεις από αυτήν την κατάσταση. Αν όμως το κατανοείς αυτό και μπορείς να πάρεις τη θέση του δημιουργήματος και, όταν αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, αντιπαραβάλλεις τον εαυτό σου μ’ αυτήν την πτυχή της αλήθειας, την κάνεις πράξη και εισέρχεσαι σ’ αυτήν; Τότε, θα αυξάνεται σιγά-σιγά ο εσωτερικός σου φόβος για τον Θεό. Χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσεις να σκέφτεσαι: «Τελικά, όσα κάνει ο Θεός δεν είναι λάθος· είναι όλα σωστά. Δεν χρειάζεται οι άνθρωποι να τα εξετάζουν εξονυχιστικά, παρά μόνο να υποτάσσονται στις ρυθμίσεις Του!» Και όταν δεν θα μπορείς να υποταχθείς στον Θεό ή να αποδεχθείς τις ενορχηστρώσεις Του, θα ακούς μέσα σου την εξής επίπληξη: «Δεν έδειξα σωστή συμπεριφορά ως δημιούργημα. Γιατί να μην μπορώ απλώς να υποταχθώ; Δεν στεναχωρώ έτσι τον Δημιουργό;» Όσο περισσότερο επιθυμείς να γίνεις σωστό δημιούργημα, τόσο περισσότερο κατανοείς και ξεκαθαρίζεις μέσα σου αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Αντίθετα, όσο περισσότερο θεωρείς ότι είσαι σημαντικός και πιστεύεις ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να σου συμπεριφέρεται έτσι, να σε νουθετεί, να σε κλαδεύει, να σε αντιμετωπίζει και να σε ενορχηστρώνει με αυτόν τον τρόπο, τότε έχεις πρόβλημα. Αν έχεις μέσα σου πολλές απαιτήσεις απ’ τον Θεό και πιστεύεις ότι πολλά απ’ αυτά που έκανε δεν θα έπρεπε να τα είχε κάνει, τότε έχεις πάρει λάθος μονοπάτι· θα εκδηλώσεις αντιλήψεις, κρίσεις και βλασφημίες και, σύντομα, θα πράξεις το κακό. Όταν ακούσει τα λόγια του Θεού κάποιος που δεν αγαπάει την αλήθεια, αρχίζει να εξετάζει εξονυχιστικά, και κάνει σιγά σιγά χώρο για να εκδηλωθούν οι αμφιβολίες και η γελοιοποίηση. Έπειτα, αρχίζει να κρίνει, να αρνείται και να καταδικάζει· αυτό είναι το αποτέλεσμα Πάρα μα πάρα πολλοί άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι στον Θεό, και για όλα αυτά ευθύνεται η διεφθαρμένη διάθεσή τους.

Κάποιοι σκέφτονται πάντα ως εξής: «Εγώ είμαι άνθρωπος. Ισχύει ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, πρέπει όμως να με σέβεται και να με καταλαβαίνει, να μ’ αγαπάει και να με προστατεύει». Είναι σωστή αυτή η άποψη; Στο πώς θα αγαπάει τους ανθρώπους, τον τελικό λόγο τον έχει ο Θεός. Εκείνος είναι ο Δημιουργός· το πώς θα συμπεριφέρεται στα δημιουργήματά του είναι δική Του δουλειά. Έχει τις δικές Του αρχές και διαθέσεις, και είναι ανώφελο οι άνθρωποι να έχουν απαιτήσεις. Αντ’ αυτών, θα πρέπει να μάθουν πώς να Τον κατανοούν και να υποτάσσονται σ’ Αυτόν· αυτή είναι η λογική που οφείλουν να κατακτήσουν. Κάποιοι λένε: «Ο Θεός είναι πολύ αγενής με τους ανθρώπους. Οι ενέργειές Του δεν δείχνουν αγάπη. Δεν σέβεται τους ανθρώπους ούτε τους συμπεριφέρεται ανθρώπινα!» Ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά διάβολοι. Οποιαδήποτε συμπεριφορά απέναντί τους είναι αποδεκτή· τους αξίζουν κατάρες, όχι σεβασμός. Υπάρχουν εκείνοι που λένε: «Είμαι αρκετά καλός άνθρωπος. Δεν έχω κάνει τίποτα για να αντισταθώ στον Θεό και έχω υποφέρει πολύ για Εκείνον. Γιατί Αυτός εξακολουθεί να με κλαδεύει και να με αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο; Γιατί με παραμελεί συνέχεια; Γιατί δεν με αναγνωρίζει και δεν με εξυψώνει ποτέ;» Κάποιοι άλλοι λένε: «Είμαι απλός και άδολος άνθρωπος. Πιστεύω στον Θεό από την κοιλιά της μάνας μου και συνεχίζω και τώρα να πιστεύω σ’ Αυτόν. Είμαι τόσο αγνός! Άφησα την οικογένειά μου και παραιτήθηκα απ’ τη δουλειά μου για να δαπανήσω εαυτόν για τον Θεό και σκεφτόμουν πόσο με αγαπάει Εκείνος. Τώρα φαίνεται ότι ο Θεός δεν αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους και εγώ νιώθω σαν να έχω μείνει στο περιθώριο, έχω απογοητευτεί και αναστατωθεί μαζί Του». Ποιο είναι το λάθος αυτών των ανθρώπων; Δεν έχουν τοποθετηθεί στη θέση που τους αρμόζει· δεν γνωρίζουν ποιοι είναι και νιώθουν πάντα ότι είναι σημαντικοί, ότι ο Θεός θα πρέπει να τους σέβεται και να τους εξυψώνει, ή να τους λατρεύει και να τους υπεραγαπά. Είναι πολύ επικίνδυνο να έχουν οι άνθρωποι πάντα τέτοιες εσφαλμένες αντιλήψεις, τόσο παράλογες και αδικαιολόγητες απαιτήσεις. Αν μη τι άλλο, ο Θεός τούς αποστρέφεται και τους μισεί, ενώ αν δεν μετανοήσουν, κινδυνεύουν να αποκλειστούν. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουν οι άνθρωποι, ποια αυτογνωσία θα πρέπει να αποκτήσουν και πώς θα πρέπει να μεταχειρίζονται τον εαυτό τους προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού, να ξεπεράσουν αυτές τις δυσκολίες και να εγκαταλείψουν τις απαιτήσεις τους από Εκείνον; Ανάλογα με τις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, κάποιοι επιλέγονται ως επικεφαλής και ανταποκρίνονται με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Αφού εργαστούν για λίγο, γίνεται αντιληπτό ότι μπορούν να κάνουν κάποιες εξωτερικές εργασίες αρκετά καλά, όμως δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα· δεν μπορούν να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια για να επιλύσουν διάφορα ζητήματα, κι έτσι τη θέση και τον ρόλο τους ως επικεφαλής στην εκκλησία παίρνουν άλλοι. Δεν είναι πολύ σωστό αυτό; Εκείνοι, ωστόσο, αρχίζουν να διαμαρτύρονται και να παραπονιούνται, λέγοντας: «Αυτοί οι ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστοι δεν εκτέλεσαν καλά τις εργασίες που τους ανέθεσαν. Μόνο διατάραξη και αναστάτωση προκάλεσαν. Σωστό είναι να αντικατασταθούν και να αποκλειστούν. Εγώ, όμως, δεν έκανα τίποτα κακό· γιατί να έχω την ίδια τύχη μ’ αυτούς;» Είναι, λοιπόν, κάπως ταραγμένοι. Γιατί; Γιατί πιστεύουν ότι, εφόσον δεν έκαναν τίποτα κακό, θα πρέπει να παραμείνουν στη θέση τους ως επικεφαλής και να μην αντικατασταθούν. Νιώθουν πολύ αδικημένοι απ’ τον οίκο του Θεού. Η καρδιά τους είναι γεμάτη παράπονα και αντίσταση, και μέσα τους δημιουργούνται αντιλήψεις για τον Θεό, που διαταράσσουν την εσωτερική τους ισορροπία. «Δεν ειπώθηκε πως υπάρχουν αρχές σχετικά με το πώς εκλέγονται και πώς αποκλείονται οι επικεφαλής; Εμένα μου φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία αρχή σ’ αυτό που συνέβη· ο Θεός έχει κάνει λάθος!» Με λίγα λόγια, μόλις ο Θεός κάνει κάτι που θίγει τα συμφέροντά τους και πληγώνει τα αισθήματά τους, αρχίζουν να ψάχνουν να βρουν λάθη. Είναι πρόβλημα αυτό; Πώς μπορεί να επιλυθεί αυτό το πρόβλημα; Πρέπει να αναγνωρίσεις την ταυτότητά σου, να γνωρίσεις ποιος είσαι. Όσα χαρίσματα ή προτερήματα κι αν έχεις, όσες δεξιότητες και ικανότητες κι αν έχεις, όση αξία κι αν έχεις κερδίσει στον οίκο του Θεού, όσο κι αν έχεις τρέξει, όσο κεφάλαιο κι αν έχεις μαζέψει, αυτά τα πράγματα δεν σημαίνουν τίποτε για τον Θεό· αν σ’ εσένα φαίνονται σημαντικά, τότε δεν έχουν προκύψει παρανοήσεις και αντιφάσεις ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό; Πώς θα πρέπει να επιλυθεί αυτό το πρόβλημα; Αν θέλεις να συρρικνώσεις την απόσταση ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό, και να επιλύσεις αυτές τις αντιφάσεις, πώς πρέπει να το κάνεις αυτό; Πρέπει να αρνηθείς εκείνα τα πράγματα για τα οποία πιστεύεις ότι έχεις δίκιο και στα οποία προσκολλάσαι. Κάνοντας αυτό, δεν θα υπάρχει πλέον απόσταση ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό, και θα σταθείς σωστά στη θέση σου, και θα μπορέσεις να υποταχθείς, να αναγνωρίσεις ότι όλα όσα κάνει ο Θεός είναι σωστά, να αρνηθείς και να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου. Δεν θα αντιμετωπίζεις, πλέον, την αξία που έχεις κερδίσει ως κεφάλαιο ούτε θα προσπαθείς πια να θέσεις όρους στον Θεό, δεν θα έχεις απαιτήσεις απ’ Αυτόν ούτε θα Του ζητάς ανταμοιβή. Τη στιγμή εκείνη, δεν θα έχεις πια δυσκολίες. Γιατί προκύπτουν όλες οι εσφαλμένες αντιλήψεις του ανθρώπου για τον Θεό; Επειδή οι άνθρωποι μπορούν να υπολογίσουν τις δυνατότητές τους· για την ακρίβεια, δεν γνωρίζουν πώς τους βλέπει ο Θεός. Υπερεκτιμούν τον εαυτό τους και θεωρούν ότι έχουν ιδιαίτερα υψηλή θέση στα μάτια του Θεού, ενώ βλέπουν αυτά που θεωρούν εκείνοι ως την αξία και το κεφάλαιο ενός ανθρώπου σαν τα πρότυπα με τα οποία αξιολογεί ο Θεός το αν θα σωθούν. Αυτό είναι λάθος. Πρέπει να γνωρίζεις ποια θέση έχεις στην καρδιά του Θεού, και να ξέρεις πώς, όποια κι αν είναι η συμπεριφορά Του απέναντί σου, είναι η κατάλληλη. Πρέπει να τη μάθεις αυτήν την αρχή, και όταν το καταφέρεις, θα συμμορφωθείς με την αλήθεια και με τις απόψεις του Θεού. Πρέπει να διαθέτεις αυτήν τη λογική και να υποταχθείς στον Θεό· όπως κι αν σου συμπεριφερθεί, εσύ πρέπει να υποταχθείς. Αν το κάνεις αυτό, θα πάψουν να υπάρχουν αντιφάσεις ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό. Και όταν Εκείνος σου συμπεριφερθεί ξανά με τον τρόπο Του, θα μπορέσεις να υποταχθείς, έτσι δεν είναι; Μήπως θα συνεχίσεις να τα βάζεις μαζί Του και να Του εναντιώνεσαι; Όχι, δεν θα το κάνεις αυτό. Ίσως δυσανασχετήσεις λίγο μέσα σου ή ίσως να θεωρήσεις ότι η συμπεριφορά Του απέναντί σου δεν είναι αυτή που θα ήθελες και να μην καταλαβαίνεις γιατί να σου συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα κι έτσι, όμως, επειδή έχεις ήδη κατανοήσει κάποιες αλήθειες και διαθέτεις κάποιες πραγματικότητες, και επειδή επιπλέον μπορείς να παραμείνεις ακλόνητος στη θέση σου, δεν θα πολεμάς πια τον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν πια οι ενέργειες και οι συμπεριφορές που θα σε κατέστρεφαν. Τότε, δεν θα είσαι ασφαλής; Όταν θα είσαι πια ασφαλής, θα νιώσεις προσγειωμένος, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ήδη πάρει το μονοπάτι του Πέτρου. Ο Πέτρος, βλέπεις, πίστευε στον Θεό τόσα χρόνια, έψαχνε τόσον καιρό τον δρόμο του μέσα στην αβεβαιότητα, και υπέφερε πολύ. Μόνο μετά από πολλές δοκιμασίες κατάφερε τελικά να κατανοήσει ορισμένες αλήθειες και να αποκτήσει ορισμένες αλήθεια-πραγματικότητες. Όσον αφορά, τώρα, όλους εσάς, Εγώ σας έχω πει τόσα και έχω εξηγήσει ξεκάθαρα τα πάντα. Θα έλεγε κανείς ότι τα βρήκατε όλα έτοιμα, έτσι δεν είναι; Πετύχατε τόσα χωρίς να ξεστρατίσετε καθόλου απ’ τον δρόμο σας. Σας δόθηκε μια εξαιρετική ευκαιρία. Γιατί, λοιπόν, δεν είστε ακόμα ευχαριστημένοι; Δεν θα έπρεπε να έχετε άλλες απαιτήσεις.

Πάνω σε τι συναναστραφήκαμε κυρίως σήμερα; Από τη μια, συζητήσαμε ότι πρέπει να δίνεις τακτικά προσοχή και να εξετάζεις τις διάφορες πτυχές της κατάστασής σου, κι έπειτα να τις αναλύεις για να κατανοήσεις αν είναι σωστές. Από την άλλη, συζητήσαμε ότι πρέπει να λύνεις τις διάφορες παρανοήσεις που δημιουργούνται μέσα σου σχετικά με τον Θεό. Όταν έχεις παρανοήσει κάποια πράγματα σχετικά με τον Θεό, υπάρχουν μέσα σου κάποια στοιχεία αδιαλλαξίας και μεροληψίας, τα οποία δεν θα σε αφήσουν να αναζητήσεις την αλήθεια. Αν εξαφανιστούν οι παρανοήσεις σου για τον Θεό, θα μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια· ειδάλλως, θα υπάρχει κάποιο αίσθημα αποξένωσης στην καρδιά σου και θα προσεύχεσαι με τρόπο επιπόλαιο· αυτό είναι κοροϊδία προς τον Θεό κι Εκείνος δεν πρόκειται ν’ ακούσει τίποτα. Αν έχεις παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό και αυτό προκαλέσει αποστασιοποίηση και αποξένωση ανάμεσα σ’ εσένα κι Εκείνον, και η καρδιά σου κλείσει γι’ Αυτόν, τότε δεν θα θες να ακούσεις τα λόγια Του ούτε να αναζητήσεις την αλήθεια. Όλα θα τα κάνεις μηχανικά, θα κρύβεσαι και τα παραπλανάς. Όταν επιλυθούν οι παρανοήσεις του ανθρώπου για τον Θεό και ο άνθρωπος ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, τότε θα αντιμετωπίζει κάθε λόγο και απαίτηση του Θεού, αλλά και θα προσέλθει ενώπιόν Του με ειλικρινή καρδιά. Εάν, μεταξύ ανθρώπου και Θεού, υπάρχει αντίφαση, απόσταση και παρανόηση, τότε τι ρόλο παίζει ο άνθρωπος; Τον ρόλο του Σατανά, και αυτό είναι εναντίωση στον Θεό. Τι αποτέλεσμα προκαλεί η εναντίωση στον Θεό; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να υποταχθεί στον Θεό; Μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια; Δεν μπορεί. Αν δεν μπορεί να κάνει τίποτα απ’ αυτά, τότε θα καταλήξει χωρίς να έχει τίποτα, και οι αλλαγές στη διάθεσή του θα σταματήσουν εντελώς. Όταν, λοιπόν, κάποιος εξετάσει τις διάφορες καταστάσεις του, από τη μία το κάνει για να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ από την άλλη πρέπει να επικεντρωθεί και να εξετάσει ποιες παρανοήσεις υπάρχουν μέσα του σχετικά με τον Θεό. Τι εμπεριέχουν αυτές οι παρανοήσεις; Κυρίως εμπεριέχουν αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, οριοθετήσεις, αμφιβολίες, εξονυχιστικό έλεγχο και εικασίες. Όταν κάποιος έχει όλα αυτά μέσα του, παρανοεί τον Θεό. Όταν εμπλέκεσαι σ’ αυτές τις καταστάσεις, προκύπτει ένα πρόβλημα στη σχέση σου με τον Θεό. Πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια αμέσως για να το επιλύσεις, και αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνεις. Κάποιοι σκέφτονται: «Έχω κάποια παρανόηση σχετικά με τον Θεό, οπότε δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου μέχρι να επιλύσω αυτό το ζήτημα». Είναι αυτό αποδεκτό; Όχι, δεν είναι. Μην αναβάλλεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου, αλλά να το εκτελείς και να επιλύεις το ζήτημά σου ταυτόχρονα. Καθώς εκτελείς το καθήκον σου, η παρανόησή σου για τον Θεό θα αρχίσει να βελτιώνεται χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις, και θα ανακαλύψεις από πού προέκυψε το πρόβλημά σου και πόσο σοβαρό είναι. Κάποια μέρα, μπορεί να καταφέρετε να συνειδητοποιήσετε το εξής: «Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα και ο Δημιουργός είναι για πάντα ο Κύριός μου· η ουσία αυτού δεν αλλάζει. Η θέση του ανθρώπου δεν αλλάζει και ούτε αλλάζει η θέση του Θεού. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, ακόμα κι αν όλη η ανθρωπότητα θεωρεί λάθος ό,τι κάνει Εκείνος, δεν μπορώ να αρνηθώ αυτά που έχει κάνει ούτε το ότι Αυτός είναι η αλήθεια. Ο Θεός είναι η ύψιστη αλήθεια, αιώνια αλάνθαστος. Ο άνθρωπος θα πρέπει να παραμείνει σταθερός στη θέση του· δεν πρέπει να εξετάζει εξονυχιστικά τον Θεό, αλλά να δέχεται τις ενορχηστρώσεις Του και όλα Του τα λόγια. Όλα όσα λέει και όλα όσα κάνει ο Θεός είναι σωστά. Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να έχει απαιτήσεις απ’ τον Θεό —τα δημιουργήματα δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να το κάνουν αυτό. Ακόμα κι αν με αντιμετώπιζε σαν παιχνίδι ο Θεός, και πάλι έπρεπε να υποταχθώ· εάν δεν το κάνω, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα και όχι του Θεού». Όταν έχεις εμπειρία και γνώση αυτής της πτυχής της αλήθειας, τότε σίγουρα θα εισέλθεις στην υποταγή στον Θεό και δεν θα έχεις άλλες μεγάλες δυσκολίες, και, είτε εκτελείς το καθήκον σου είτε κάνεις πράξη διάφορες πτυχές της αλήθειας, πολλές δυσκολίες θα επιλυθούν. Η υποταγή στον Θεό είναι η μεγαλύτερη και η πιο βαθιά αλήθεια. Πολλές φορές οι άνθρωποι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες δυσκολίες, όταν υπάρχουν διάφορα εμπόδια, ή όταν αντιμετωπίζουν κάτι με το οποίο δεν μπορούν να συμβιβαστούν, τί το προκαλεί αυτό; (Το ότι δεν τοποθετούνται στη σωστή θέση.) Τοποθετιόνται στη λάθος θέση. Έχουν παρανοήσεις σχετικά τον Θεό· θέλουν να Τον εξετάσουν εξονυχιστικά και όχι να Τον αντιμετωπίσουν ως Θεό· θέλουν να αρνηθούν την ορθότητα Του Θεού και ότι ο Θεός είναι η αλήθεια. Μ’ αυτό υπονοείται ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι δημιούργημα, μα θα ήθελε να είναι ίσος με τον Θεό, να Τον επικρίνει, και αυτό θα προκαλέσει προβλήματα. Αν μπορείς να εκπληρώσεις σωστά το καθήκον σου και να παραμείνεις σταθερός στη θέση σου ως δημιούργημα, τότε ουσιαστικά δεν θα εκδηλωθεί μέσα σου καμία αντίσταση σ’ αυτά που κάνει ο Θεός. Μπορεί να έχεις κάποιες παρανοήσεις και κάποιες αντιλήψεις, μα, τουλάχιστον, η στάση σου θα χαρακτηρίζεται από προθυμία να αποδεχτείς τις ενορχηστρώσεις του Θεού και θα είσαι πρόθυμος να υποταχθείς σ’ Αυτόν· έτσι, δεν θα εκδηλωθεί μέσα σου καμία αντίσταση στον Θεό.

Ο Ιώβ, παρά την πίστη του, ήξερε από την αρχή τι συνέβαινε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δοκιμασίες του Θεού; (Όχι.) Οι άνθρωποι δεν έχουν την ικανότητα να διεισδύουν απευθείας στο πνευματικό βασίλειο, κι έτσι ο Ιώβ δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, είχε πλήρη άγνοια για τα πάντα. Όταν, λοιπόν, τον βρήκαν οι δοκιμασίες του Θεού, σάστισε εντελώς και σκέφτηκε: «Μα τι συμβαίνει; Ήταν όλα τόσο ήσυχα. Γιατί έγιναν όλα αυτά ξαφνικά; Γιατί έχασα μεμιάς όλα μου τα ζώα και όλα μου τα υπάρχοντα;» Ήταν σαστισμένος στην αρχή, αλλά το σάστισμα δεν είναι το ίδιο με το να έχεις παρανοήσεις για τον Θεό, και ούτε είναι το ίδιο με το να μην αντιλαμβάνεσαι τι κάνει ο Θεός. Απλώς, επειδή όλα συνέβησαν τόσο ξαφνικά, ο Ιώβ δεν προϊδεάστηκε καθόλου ούτε τον προειδοποίησε κανείς, οπότε ήταν εντελώς απροετοίμαστος. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έκανε τις λάθος επιλογές ή θα έπαιρνε το λάθος μονοπάτι ούτε ότι δεν θα μπορούσε να υποταχθεί. Τι έκανε, λοιπόν, στη συνέχεια; Το σίγουρο είναι ότι ηρέμησε την καρδιά του, αναλογίστηκε σοβαρά τις ενέργειές του και προσευχήθηκε στον Θεό. Μετά από μερικές ημέρες αναζήτησης, έφτασε στο εξής συμπέρασμα: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Αυτή η φράση του Ιώβ αντανακλά την άποψή του και το μονοπάτι που είχε πάρει. Μπορεί αρχικά να σάστισε όταν τον βρήκαν οι δοκιμασίες, όμως ήξερε ότι επρόκειτο για κάτι που έκανε ο Θεός και όχι για προϊόν της ανθρώπινης βούλησης. Αν δεν το επέτρεπε ο Θεός, κανείς δεν θα μπορούσε να αγγίξει ό,τι έδωσε Αυτός στους ανθρώπους, ούτε καν ο Σατανάς. Εκ πρώτης όψεως, ο Ιώβ φαίνεται να είχε ορισμένες παρανοήσεις ως προς το τι έκανε ο Θεός· δεν ήξερε γιατί του συνέβαιναν όλα αυτά ούτε ποια ήταν η πρόθεση του Θεού. Δεν κατανοούσε τα πάντα, όμως με την παρανόησή του δεν αρνούνταν και δεν αμφισβητούσε τις ενέργειες του Θεού· η παρανόησή του ανήκε σε μια κατηγορία που ο Θεός θεωρεί αποδεκτή. Έπειτα, συνειδητοποίησε σύντομα πως ο Ιεχωβά Θεός σκόπευε να του πάρει όλα όσα είχε, και πως όσα έκανε Εκείνος ήταν σωστά, κι έτσι γρήγορα γονάτισε για να τα αποδεχθεί. Μπορεί να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο ένας συνηθισμένος άνθρωπος; Όχι, δεν μπορεί. Όσο σαστισμένος κι αν ήταν ο Ιώβ εκείνη τη στιγμή, όσον καιρό κι αν του πήρε να γονατίσει και να αποδεχθεί όλα αυτά που του είχαν συμβεί, με τη συμπεριφορά του παρέμεινε πάντα στη θέση του δημιουργήματος. Όταν του συνέβησαν τα συγκεκριμένα πράγματα, δεν είπε: «Είμαι πλούσιος και έχω τόσους υπηρέτες· πώς γίνεται να τα χάσω όλα έτσι απλά; Θα πω στους υπηρέτες μου να τα φέρουν πίσω αμέσως». Έκανε κάτι τέτοιο; Όχι. Γνώριζε ξεκάθαρα μέσα του πως όλα αυτά ήταν έργο του Θεού, και κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Αν εμπλεκόταν, αυτό θα σήμαινε ότι εναντιώνεται στο έργο του Θεού και σε όλα όσα του είχαν τύχει. Όμως τότε δεν βγήκε από το στόμα του ούτε ένα παράπονο. Επιπλέον, δεν έκρινε όσα συνέβαιναν ούτε παρενέβη για να τα διορθώσει. Απλώς περίμενε και παρατηρούσε ήσυχα πώς εξελίσσονταν τα πράγματα, για να δει τι θα κάνει ο Θεός. Απ’ την αρχή ως το τέλος, αυτό που έκανε ο Ιώβ ήταν να παραμείνει ακλόνητος στη θέση που του άρμοζε, δηλαδή αυτήν του δημιουργήματος. Έτσι συμπεριφέρθηκε. Μπορεί να σάστισε όταν του συνέβησαν όλα αυτά, μπόρεσε όμως να αναζητήσει και να παραδεχθεί πως όλα όσα έκανε ο Δημιουργός ήταν σωστά, και τότε υποτάχθηκε. Δεν κατέφυγε σε ανθρώπινες μεθόδους για να λύσει το πρόβλημα. Όταν ήρθαν οι ληστές, τους άφησε ν’ αρπάξουν ό,τι ήθελαν· δεν ακολούθησε την παρόρμηση που είχε να παλέψει μαζί τους. Μέσα του, σκέφτηκε: «Αν δεν τους άφηνε ο Θεός, δεν θα μπορούσαν ν’ αρπάξουν τίποτα. Τώρα που τα πήραν όλα, είναι ξεκάθαρο ότι Αυτός τους το επέτρεψε. Κάθε ανθρώπινη παρέμβαση θα ήταν ανώφελη. Οι άνθρωποι δεν γίνεται να ακολουθούν τις παρορμήσεις τους ούτε να παρεμβαίνουν». Το ότι αρνήθηκε να παρέμβει δεν σημαίνει ανοχή στους ληστές, ούτε ήταν σημάδι αδυναμίας ή φόβου απέναντί τους. Σημαίνει, όμως, ότι έτρεμε το χέρι του Θεού και είχε μια θεοφοβούμενη καρδιά. Είπε: «Ας τα πάρουν. Στο κάτω κάτω, ο Θεός τα έδωσε». Αυτά δεν πρέπει να είναι τα λόγια ενός δημιουργήματος; (Ναι.) Δεν είχε κανένα παράπονο. Δεν έστειλε κανέναν να παλέψει, να πάρει πίσω τα υπάρχοντά του ή να τα προστατέψει. Αυτή δεν είναι μια ειλικρινής εκδήλωση της υποταγής στον Θεό; (Ναι.) Δεν θα μπορούσε να πράξει ανάλογα αν δεν κατανοούσε αληθινά την κυριαρχία του Θεού. Χωρίς αυτήν την κατανόηση, θα είχε καταφύγει σε ανθρώπινες μεθόδους και θα είχε παλέψει για να ανακτήσει τα υπάρχοντά του. Και ο Θεός τι άποψη θα είχε γι’ αυτό; Μια τέτοια αντίδραση δεν θα έδειχνε υποταγή στις ενορχηστρώσεις Του. Θα έδειχνε έλλειψη κατανόησης για όσα κάνει το χέρι Του, και η πίστη σ’ Αυτόν για όλα αυτά τα χρόνια θα αποδεικνυόταν μάταιη. Αν είσαι χαρούμενος όταν ο Θεός δίνει, αλλά κρατάς πικρία όταν παίρνει, αν είσαι απρόθυμος και θέλεις να πάρεις πίσω με τη βία όσα έχασες, αν είσαι δυσαρεστημένος με όσα κάνει ο Θεός και δεν θες να χάσεις όσα έχεις, αν δέχεσαι μόνο τις ανταμοιβές Του αλλά όχι τις στερήσεις που επιβάλλει, αν δεν θες να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις που κάνει το χέρι Του, άραγε όλες αυτές οι συμπεριφορές ταιριάζουν στη θέση ενός δημιουργήματος; (Όχι.) Δείχνουν παρακοή και εναντίωση. Δεν εκδηλώνουν συχνά οι άνθρωποι τέτοιες συμπεριφορές; (Ναι.) Ο Ιώβ έκανε το ακριβώς αντίθετο. Πώς εξέφρασε ο Ιώβ ότι μπορούσε να έχει φόβο του Ιεχωβά από τη θέση του ως δημιούργημα, ότι υποτασσόταν στον Θεό και αποδεχόταν τις δοκιμασίες Του, ότι δεχόταν όσα του έδινε ο Θεός; Μήπως φώναξε; Μήπως παραπονέθηκε; Μήπως προσπάθησε να τα πάρει όλα πίσω με κάθε ανθρώπινο μέσο και μέθοδο; Όχι. Άφησε τον Θεό να πάρει ό,τι ήθελε ελεύθερα. Αυτό δεν είναι σημάδι πίστης; Ο Ιώβ είχε αληθινή πίστη, κατανόηση και υποταγή. Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι απλό· για όλα χρειάζεται κάποιος χρόνος ώστε να τα βιώσεις, να τα αναζητήσεις και να τα αποδεχθείς. Ο Ιώβ μπόρεσε να τα εκδηλώσει μόνο όταν απέκτησε ένα ορισμένο επίπεδο κατανόησης ως προς τον Δημιουργό. Ποια φράση είπε στο τέλος; [«Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21)] Και τι είπε η σύζυγός του; «Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ 2:9). Με αυτό εννοούσε: «Μην πιστεύεις πια. Αν στ’ αλήθεια Αυτός που πίστευες ήταν ο Θεός, τότε γιατί σου συνέβη η συμφορά; Μήπως είναι αντίποινα για κάτι; Αν δεν έκανες κάτι κακό, τότε γιατί σου συμβαίνει αυτό; Μήπως κάτι πάει λάθος με την πίστη σου;» Και πώς απάντησε ο Ιώβ στη σύζυγό του; Της είπε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών» (Ιώβ 2:10). Είπε, δηλαδή, ότι η σύζυγός του ήταν ανόητη· ότι επειδή δεν πίστευε και δεν κατανοούσε αληθινά τον Θεό, κ μπορούσε να πει λόγια που δείχνουν ότι τον αψηφά. Ο σύζυγος του Ιώβ δεν γνώριζε τον Θεό. Όταν συνέβη κάτι τόσο σοβαρό που μόνο έργο του Θεού θα μπορούσε να είναι, είναι εκπληκτικό το ότι δεν το αναγνώρισε, ενώ έφτασε ακόμα και στο σημείο να συμβουλέψει τον Ιώβ, λέγοντας: «Έχεις πάρει λάθος δρόμο. Σταμάτα να πιστεύεις και εγκατάλειψε τον Θεό σου». Τι εξοργιστικά λόγια! Γιατί άραγε παρότρυνε τον Ιώβ να εγκαταλείψει τον Θεό; Επειδή είχε χάσει τα αγαθά της και δεν μπορούσε πια να απολαμβάνει τα οφέλη τους. Από πλούσια, είχε γίνει πάμφτωχη και δεν είχε απολύτως τίποτα. Ήταν δυσαρεστημένη με αυτά που της στέρησε ο Θεός, κι έτσι είπε στον Ιώβ να σταματήσει να πιστεύει. Υπονοούσε, έτσι, τα εξής: «Εγώ δεν πιστεύω πια, και να μην πιστεύεις ούτε εσύ. Είχαμε ένα ωραιότατο νοικοκυριό και εξανεμίστηκε. Δεν μας έμεινε τίποτα. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, χάσαμε τα πάντα, όλα μας τα πλούτη, και καταλήξαμε φτωχοί. Τι νόημα έχει να πιστεύεις σε τέτοιον Θεό; Σταμάτα να πιστεύεις!» Ανόητα λόγια, έτσι δεν είναι; Αυτή ήταν η συμπεριφορά της. Την άκουσε, όμως, ο Ιώβ; Όχι. Δεν τον παραπλάνησε ούτε και τον αναστάτωσε, κι εκείνος δεν δέχθηκε τις απόψεις της. Γιατί άραγε; Επειδή συνέχισε να ακολουθεί την εξής δήλωση: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). Σκέφτηκε: «Όλα αυτά είναι πολύ φυσικά. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός είναι σωστό, και οι άνθρωποι θα πρέπει απλώς να το αποδέχονται. Δεν θα πρέπει να πιστεύουν σ’ Αυτόν μόνο για να λάβουν ευλογίες. Τόσα χρόνια, απολάμβανα τις ευλογίες Του χωρίς να κάνω τίποτα για Εκείνον. Τώρα, είναι ώρα να καταθέσω τη μαρτυρία μου. Όσα παίρνει ο Θεός είναι δικά Του και μπορεί να τα πάρει όποτε θέλει Αυτός. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν απαιτήσεις, μόνο να αποδέχονται και να υποτάσσονται». Θα πρέπει, λοιπόν, να λαμβάνεις ευλογίες ως αντάλλαγμα για την πίστη σου στον Θεό; Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα; Όταν μπορέσεις να κατανοήσεις πλήρως αυτό το ζήτημα, θα αποκτήσεις πίστη.

Ό,τι κάνει ο Δημιουργός το κάνει σωστά, και όλα όσα κάνει είναι η αλήθεια. Οτιδήποτε κι αν κάνει, η ταυτότητά Του και η κατάστασή Του δεν αλλάζουν. Όλοι θα πρέπει να Τον λατρεύουν. Είναι ο παντοτινός Κύριος και Θεός της ανθρωπότητας. Αυτό το γεγονός δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Δεν γίνεται να Τον αναγνωρίζουν οι άνθρωποι ως Θεό όταν τους δίνει δώρα και να μην τον αναγνωρίζουν όταν τους παίρνει κάτι. Αυτό που είναι λάθος είναι η ανθρώπινη οπτική, όχι οι ενέργειες του Θεού. Αν κατανοήσουν την αλήθεια, θα το διακρίνουν ξεκάθαρα αυτό και, αν κατά βάθος αποδεχθούν ότι αυτή είναι η αλήθεια, η σχέση τους με τον Θεό θα γίνεται όλο και πιο κανονική. Αν λες πως αναγνωρίζεις ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, αλλά, όταν σου συμβεί κάτι, δεν Τον κατανοείς, και φτάνεις ακόμα και στο σημείο να Τον κατηγορείς και να μην Τον υπακούς ειλικρινά, τότε όσα λες δεν έχουν κανένα νόημα. Το πιο σημαντικό είναι να αποδέχεσαι την αλήθεια μέσα σου και, οτιδήποτε κι αν συμβεί, να βλέπεις ότι οι ενέργειες του Θεού είναι σωστές και Εκείνος δίκαιος. Έτσι είναι κάποιος που καταλαβαίνει τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί πιστοί που επικεντρώνονται μόνο στο να κατανοήσουν το δόγμα. Αναγνωρίζουν τις θεωρίες περί πνευματικότητας, όταν όμως τους συμβεί κάτι, δεν αποδέχονται την αλήθεια και δεν υπακούν. Είναι, άρα, υποκριτές. Αν και όλα όσα λες συνήθως είναι σωστά, όταν συμβεί κάτι που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις σου, τότε δεν μπορείς να το αποδεχθείς. Αντιπαρατίθεσαι με τον Θεό, γιατί πιστεύεις ότι δεν θα έπρεπε να είχε κάνει το ένα ή το άλλο. Δεν μπορείς να υποταχθείς στο έργο Του και δεν αναζητάς την αλήθεια ούτε αναλογίζεσαι την παρακοή σου. Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι υπάκουος απέναντι στον Θεό. Θέλεις διαρκώς να αντιπαρατίθεσαι μαζί Του. Νομίζεις πάντα ότι τα επιχειρήματά σου είναι ανώτερα απ’ την αλήθεια· ότι, αν μπορούσες να τα μοιραστείς δημόσια, πολλοί θα σε υποστήριζαν. Ακόμα, όμως, κι αν συνέβαινε αυτό, όλοι όσοι θα σε υποστήριζαν θα ήταν διεφθαρμένοι άνθρωποι. Επομένως, τόσο οι υποστηρικτές όσο και αυτός που υποστηρίζουν θα ήταν όλοι διεφθαρμένοι άνθρωποι, έτσι δεν είναι; Δεν θα έλειπε από όλους σας η αλήθεια; Ακόμα κι αν σε υποστήριζε ολόκληρη η ανθρωπότητα και εναντιωνόταν στον Θεό, Εκείνος και πάλι θα είχε δίκιο. Και πάλι θα είχε άδικο η ανθρωπότητα, που θα επαναστατούσε και θα αντιστεκόταν απέναντι στον Θεό. Νομίζετε ότι αυτό είναι απλώς μια έκφραση; Όχι. Είναι γεγονός. Είναι η αλήθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να αναλογίζονται και να βιώνουν συχνά αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Ο Θεός εκτέλεσε το έργο Του σε τρία στάδια, και σε καθένα τους υπήρξαν πολλοί που εναντιώθηκαν σ’ αυτό. Όταν, για παράδειγμα, ο Κύριος Ιησούς ήρθε να εκτελέσει το έργο της λύτρωσης, ολόκληρο το Ισραήλ ξεσηκώθηκε εναντίον Του. Τώρα, όμως, δισεκατομμύρια μέλη της ανθρωπότητας αναγνωρίζουν τον Κύριο Ιησού ως τον μοναδικό Σωτήρα. Υπάρχουν σε όλον τον κόσμο άνθρωποι που πιστεύουν σ’ Αυτόν. Ο Κύριος Ιησούς έχει ήδη λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, αυτό είναι γεγονός. Σε όποια χώρα κι αν επιμένουν να το αρνούνται, είναι μάταιο. Όπως κι αν αξιολογούν το έργο του Θεού οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, τόσο αυτό όσο και οι αλήθειες που λέει ο Θεός πάντα ισχύουν και είναι σωστά. Όσα μέλη ολόκληρου του ανθρώπινου γένους κι αν ξεσηκωθούν ενάντια στον Θεό, είναι ανώφελο. Ό,τι κάνει Εκείνος είναι σωστό· δεν κάνει ούτε το παραμικρό λάθος. Επειδή, όμως, οι διεφθαρμένοι άνθρωποι δεν διαθέτουν την αλήθεια και δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν τη σημασία και την ουσία του έργου Του, τίποτα απ’ όσα λένε δεν συμφωνεί με την αλήθεια. Ακόμα κι αν συνόψιζες όλες τις θεωρίες που έχει φτιάξει η ανθρωπότητα, και πάλι δεν θα ήταν η αλήθεια. Ούτε απέναντι σε μία μόνο λέξη του Θεού ή της αλήθειας δεν θα μπορούσαν να υπερέχουν. Αυτό είναι γεγονός. Αν δεν το καταλαβαίνεις, τότε πρέπει σιγά-σιγά να το βιώσεις εμπειρικά. Ποιο είναι το προαπαιτούμενο γι’ αυτήν την εμπειρία; Πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις και να αποδεχθείς ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Έπειτα, πρέπει να πας παρακάτω· να τα κάνεις πράξη και να τα βιώσεις. Πριν καλά-καλά το καταλάβεις, θα ανακαλύψεις ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Είναι απόλυτα σωστό αυτό. Σ’ εκείνο το σημείο, θα αρχίσεις να λατρεύεις τα λόγια του Θεού και να δίνεις σημασία στην επιδίωξη της αλήθειας. Επιπλέον, θα αποδεχθείς και θα κάνεις ζωή σου την αλήθεια.

10 Σεπτεμβρίου 2018