Πέρσι, ήμουν υπεύθυνη έργου για τους νεοφώτιστους σε δύο εκκλησίες. Μερικές φορές, κάποιοι από τις εκκλησίες μας έπρεπε να αναλάβουν καθήκοντα αλλού. Στην αρχή, χαιρόμουν για τη συνεργασία και πρότεινα άτομα έγκαιρα. Μα μετά από λίγο, κατάλαβα ότι ήταν πιο δύσκολο να κάνω το έργο μου, όταν έφευγαν οι καλοί συνεργάτες. Ανησυχούσα μήπως πέσει η απόδοσή μου, μη με διώξει η επικεφαλής γιατί δεν ήμουν αποτελεσματική, και η θέση μου κινδυνέψει. Γι’ αυτό δεν ήμουν διατεθειμένη να προτείνω κόσμο. Μετά από λίγο καιρό, πρόσεξα μια νέα πιστή, την αδελφή Ράνα, με καλό επίπεδο και πρόθυμη στις επιδιώξεις της, που διάβαζε τα λόγια του Θεού, και με ρωτούσε πώς να κάνει πράξη την αλήθεια και να εισέλθει στην πραγματικότητα. Ήξερα ότι η εκκλησία μας χρειαζόταν ποτιστή κι έπρεπε να την προετοιμάσω, οπότε της πρόσφερα πολλή βοήθεια για να κατανοήσει περισσότερες αλήθειες και να ανταπεξέλθει. Όχι μόνο πότιζα νέους πιστούς, μα σκέφτηκα ότι έτσι θα φαινόμουν αποτελεσματική, και οι άλλοι θα με θεωρούσαν πολύ ικανή. Όλοι θα κερδίζαμε. Μια μέρα, η επικεφαλής μού είπε ότι άλλη μία εκκλησία χρειαζόταν ποτιστή, κι εφόσον η αδελφή Ράνα τα πήγαινε καλά κι έδινε έμπνευση, έπρεπε να αναλάβει καθήκοντα στην άλλη εκκλησία. Ταράχτηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Σκέφτηκα ότι δεν χρειαζόταν μόνο η άλλη εκκλησία κόσμο. Ήμουν κάθετα αντίθετη. Λίγες μέρες αργότερα, η επικεφαλής ξαναπρότεινε τη μετάθεση της αδελφής Ράνα. Είπε ότι είχε καλό επίπεδο και θα μπορούσε να αναλάβει κι άλλες ευθύνες. Ένιωθα μεγαλύτερη αντίσταση και σκέφτηκα «Έτσι απλά θες να την πάρεις; Αν το έργο μας συνεχίσει να δέχεται πλήγματα, θα με διώξουν». Γι’ αυτό είπα «Σκεφτόμουν μήπως να έμενε εδώ και να την προετοιμάζαμε για επικεφαλής». Ήξερα ότι η άλλη εκκλησία είχε πιο πολλούς νεοφώτιστους, οι οποίοι είχαν ανάγκη από πότισμα. Δεν τολμούσα να πω ευθέως ότι δεν την άφηνα να φύγει, αλλά μέσα μου έβραζα από θυμό κι ένιωθα απαίσια. Η επικεφαλής είχε μεταθέσει δύο επικεφαλής ομάδας από τις εκκλησίες μας πρόσφατα, κι εγώ γέμιζα διαρκώς τις κενές θέσεις και καλλιεργούσα νέους πιστούς, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν καλοί υποψήφιοι. Αν δεν ήμουν αποτελεσματική, θα έχανα την ευκαιρία να φανώ η ίδια καλή. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό το καθήκον, κι ένιωθα πιο δυστυχισμένη. Ένιωθα αδικημένη και με έπιαναν τα κλάματα. Η επικεφαλής με συναναστράφηκε πάνω στο θέλημα και τις απαιτήσεις του Θεού, αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα. Κατόπιν, είπε ότι έτσι όπως φερόμουν, εμπόδιζα το έργο της εκκλησίας, μα εγώ δεν το δεχόμουν καθόλου. Σκεφτόμουν «Δεν λαμβάνω εγώ υπόψη το έργο της εκκλησίας; Αν νομίζεις ότι είμαι εμπόδιο, κάν’ το. Διώξε με και δεν θα προκαλώ άλλα προβλήματα». Ένιωθα άσχημα που σκεφτόμουν έτσι, οπότε, προσευχήθηκα «Θεέ μου, δεν μπορώ να υποταχθώ σ’ ό,τι συμβαίνει. Νιώθω αδικημένη. Καθοδήγησέ με, ώστε να καταλάβω τι μου συμβαίνει».

Μετά την προσευχή, αναλογίστηκα γιατί, όταν η επικεφαλής έπρεπε να κάνει συνήθεις αλλαγές, οι άλλοι τις δέχονταν μια χαρά, ενώ εγώ ήμουν η μόνη που είχα πρόβλημα. Έπρεπε να το καταπολεμήσω. Ένιωθα πολλή αντίσταση μέσα μου, και δεν ήταν η μοναδική φορά που φερόμουν έτσι. Γιατί μου ήταν δύσκολο να υποταχθώ; Τότε, θυμήθηκα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού. «Το καθήκον δεν το διαχειρίζεσαι εσύ —δεν είναι η δική σου καριέρα ή το δικό σου έργο· αντίθετα, είναι το έργο του Θεού. Το έργο του Θεού απαιτεί τη συνεργασία σου, η οποία αποτελεί έναυσμα για το καθήκον σου. Το μέρος του έργου του Θεού στο οποίο πρέπει να συνεργαστεί ο άνθρωπος είναι το καθήκον του. Το καθήκον αποτελεί μέρος του έργου του Θεού —δεν είναι η καριέρα σου, δεν είναι οι οικογενειακές ούτε οι προσωπικές σου υποθέσεις στη ζωή. Είτε το καθήκον σου αφορά την αντιμετώπιση εξωτερικών είτε εσωτερικών υποθέσεων, είτε αφορά πνευματικό είτε σωματικό μόχθο, πρόκειται για το καθήκον που οφείλεις να εκτελέσεις, πρόκειται για το έργο της εκκλησίας, αποτελεί ένα μέρος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού και είναι η αποστολή που σου έχει δώσει ο Θεός. Δεν είναι προσωπική σου υπόθεση. Έτσι, λοιπόν, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου; Τουλάχιστον, δεν πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου όπως εσύ επιθυμείς, δεν πρέπει να ενεργείς απρόσεκτα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). «Τι ακριβώς είναι το καθήκον; Είναι μια αποστολή που ανατέθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους, είναι μέρος του έργου του οίκου του Θεού, καθώς και ευθύνη και υποχρέωση που πρέπει να φέρει κάθε ένας από τον εκλεκτό λαό του Θεού. Είναι το καθήκον ένα είδος εγχειρήματος; Είναι προσωπική οικογενειακή υπόθεση; Είναι δίκαιο να πούμε ότι από τη στιγμή που σου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, το καθήκον αυτό γίνεται προσωπική σου υπόθεση; Αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Πώς οφείλεις, λοιπόν, να εκπληρώνεις το καθήκον σου; Ενεργώντας σύμφωνα με τις απαιτήσεις, τα λόγια και τα πρότυπα του Θεού και βασίζοντας τη συμπεριφορά σου στις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και όχι στις ανθρώπινες υποκειμενικές επιθυμίες. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Από τη στιγμή που μου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, δεν είναι δική μου υπόθεση; Το καθήκον μου είναι ευθύνη μου· δεν είναι δική μου υπόθεση αυτό που μου ανατέθηκε; Αν αντιμετωπίσω το καθήκον μου ως δική μου υπόθεση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνω σωστά; Θα το έκανα καλά αν δεν το αντιμετώπιζα ως δική μου υπόθεση;” Είναι σωστά ή λάθος αυτά τα λόγια; Είναι λάθος, είναι αντίθετα με την αλήθεια. Το καθήκον δεν είναι δική σου προσωπική υπόθεση, είναι υπόθεση του Θεού, είναι μέρος του έργου του Θεού, και πρέπει να κάνεις αυτό που ζητάει ο Θεός· μόνο αν εκτελείς το καθήκον σου με καρδιά υπάκουη στον Θεό θα πληροίς τις προϋποθέσεις. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου σύμφωνα με τις δικές σου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και σύμφωνα με τις δικές σου ροπές, τότε ποτέ δεν θα ανταποκριθείς στα πρότυπα. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου όπως επιθυμείς, αυτό δεν αποτελεί εκτέλεση του καθήκοντός σου, διότι αυτό που κάνεις δεν εμπίπτει στο πεδίο της διαχείρισης του Θεού, δεν είναι έργο του οίκου του Θεού· αντίθετα, διευθύνεις τη δική σου επιχείρηση, εκτελείς τις δικές σου εργασίες, κι έτσι αυτό δεν μνημονεύεται από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Κατάλαβα ότι το καθήκον δεν είναι καριέρα. Είναι αποστολή από τον Θεό, άρα πρέπει να συνάδει με τις απαιτήσεις του Θεού. Δεν πρέπει να κάνω ό,τι θέλω, βάσει των δικών μου επιθυμιών και στόχων. Ίσως φαίνεται ότι κάνω πολύ έργο, αλλά δεν επιτελώ καθήκον. Έχω τη δική μου επιχείρηση και αντιστέκομαι στον Θεό. Συνειδητοποιώ ότι όποτε μου ζητούσαν να δώσω κάποιον, ανησυχούσα ότι αν άφηνα τα μέλη της εκκλησίας με καλό επίπεδο να φύγουν, οι εκκλησίες μας δεν θα ήταν αποτελεσματικές, και θα έχανα τη θέση μου. Δεν παραχωρούσα κανέναν, ώστε να διαφυλάξω τη φήμη και τη θέση μου. Ήξερα θεωρητικά ότι το καθήκον μου ήταν ευθύνη μου, αλλά στην πράξη, το έβλεπα σαν επιχείρηση, σαν δουλειά μου. Θεωρούσα το έργο μου ως επιχείρησή μου στην οποία είχα τον τελευταίο λόγο. Ήμουν διατεθειμένη να παρέχω κόσμο μόνο αν δεν επηρέαζε το έργο μου, αλλά όταν αυτό δεν ίσχυε, στύλωνα τα πόδια. Όταν έμαθα ότι η αδελφή Ράνα θα έπαιρνε μετάθεση, απογοητεύτηκα και δεν ήθελα να την αφήσω. Ένιωθα απίστευτα αδικημένη, και ήθελα να ξεσπάσω, να μην κάνω το καθήκον μου. Μα έκανα έτσι το καθήκον μου; Διέκοπτα και εμπόδιζα ξεκάθαρα το έργο της εκκλησίας. Δεν προστάτευα τα συμφέροντα της εκκλησίας ούτε ήθελα να ικανοποιήσω τον Θεό, μα σκευωρούσα προς όφελός μου, έβλεπα το καθήκον ως ευκαιρία να εργαστώ για τη φήμη και τη θέση μου. Τα έκανα όλα για τον εαυτό μου. Ανεξάρτητα από το πόσο έργο έκανα, ο Θεός δεν θα το μνημόνευε ποτέ. Έπρεπε να συνεργαστώ μ’ ενθουσιασμό όποτε η εκκλησία χρειαζόταν κάποιον. Δεν έπρεπε να είμαι εγωίστρια, να σκέφτομαι τον εαυτό μου.

Μια επικεφαλής ανέφερε σε μια συνάθροιση την επομένη ότι είναι δουλειά των επικεφαλής να ποτίζουν τους αδελφούς και τις αδελφές, και να καλλιεργούν άλλους, ώστε να κάνουν το καθήκον που τους ταιριάζει. Όταν το άκουσα, ήταν σαν να ξύπνησα από όνειρο. Είχε δίκιο. Το να ποτίζω αδελφούς κι αδελφές και να τους οδηγώ στο σωστό καθήκον ήταν δουλειά μου. Μα όταν η εκκλησία χρειαζόταν κάποιον, παρόλο που δεν έλεγα όχι, αντιστεκόμουν μέσα μου, κι έβρισκα έναν σωρό δικαιολογίες. Δεν έκανα το καθήκον μου. Δεν εκπλήρωνα καν τις ευθύνες μου, κι όμως ένιωθα εφησυχασμένη. Δεν αναλογιζόμουν τι έκανα, αλλά στεκόμουν εμπόδιο στο έργο της εκκλησίας. Δεν παρακώλυα το έργο της εκκλησίας, όπως έλεγε η αδελφή; Θυμήθηκα όταν πρωτοανέλαβα το καθήκον μου, ότι ήθελα να κάνω όσο μου αναλογεί απ' το ευαγγελικό έργο. Αλλά είχα γίνει εμπόδιο, πρόσκομμα. Τότε, ένιωσα τύψεις κι ήθελα να μετανοήσω στον Θεό.

Λίγο αργότερα, η επικεφαλής έστειλε μήνυμα και μου ζητούσε να στείλω δύο άτομα που κήρυτταν το ευαγγέλιο σ’ άλλη εκκλησία. Ήμουν πολύ ήρεμη όταν είδα το μήνυμα κι είδα ότι ήταν διευθέτηση του Θεού για να μπορέσω να κάνω πράξη την αλήθεια. Μα όταν αξιολογούσα τα μέλη της ομάδας, δίσταζα να τα αφήσω να φύγουν, και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να αφήσω τις δύο καλύτερες αδελφές να φύγουν, ή να μεταθέσω δύο που δεν ήταν τόσο καλές; Αυτή η σκέψη μου έδειξε ότι ήμουν εγωίστρια κι ότι έκανα πάλι το ίδιο λάθος. Τότε, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού. «Οι καρδιές των ανθρώπων που είναι δόλιοι και μοχθηροί ξεχειλίζουν από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, σχέδια και δολοπλοκίες. Είναι εύκολο να τα παραμερίσει κανείς αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Τι θα πρέπει να κάνεις αν εξακολουθείς να επιθυμείς να εκτελείς σωστά το καθήκον σου, αλλά δεν μπορείς να παραμερίσεις αυτά τα πράγματα; Υπάρχει ένα μονοπάτι εδώ: Η φύση αυτού που κάνεις πρέπει να σου είναι ξεκάθαρη. Αν κάτι αφορά τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και είναι ιδιαίτερης σημασίας, τότε δεν πρέπει να το αναβάλεις, δεν πρέπει να κάνεις λάθη, δεν πρέπει να βλάπτεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ούτε να αναστατώνεις το έργο του οίκου του Θεού. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή που θα πρέπει να ακολουθείς κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Αν δεν θίγονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, παραμέρισε πρώτα τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου· τα συμφέροντά σου πρέπει κάπως να θιγούν, να παραμεριστούν, αλλά καλύτερα να υποστείς μια μικρή δυσχέρεια παρά να προσβληθεί η διάθεση του Θεού, πράγμα που θα αποτελούσε κόκκινη γραμμή. Αν καταστρέφεις το έργο της εκκλησίας για να ικανοποιήσεις τις αξιολύπητες φιλοδοξίες και τη ματαιοδοξία σου, ποια θα είναι η τελική συνέπεια για σένα; Θα αντικατασταθείς, και μπορεί να αποκλειστείς. Θα έχεις κερδίσει την οργή της διάθεσης του Θεού, και μπορεί να μην έχεις άλλες ευκαιρίες να σωθείς. Υπάρχει όριο στις ευκαιρίες που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους. Πόσες ευκαιρίες έχουν οι άνθρωποι να δοκιμαστούν από τον Θεό; Αυτό καθορίζεται ανάλογα με την ουσία τους. Εάν αξιοποιείς στο έπακρο τις ευκαιρίες που σου δίνονται και είσαι σε θέση να θέτεις την ολοκλήρωση του έργου της εκκλησίας πάνω από τη δική σου υπερηφάνεια και ματαιοδοξία, τότε έχεις τη σωστή νοοτροπία» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Η επικεφαλής ενεργούσε βάσει των αναγκών του έργου της εκκλησίας. Εγώ δεν τη στήριζα, για να προστατέψω το όνομα και τη θέση μου. Πάντα ανησυχούσα ότι αν τα καλύτερα μέλη της ομάδας έπαιρναν μετάθεση, το έργο των εκκλησιών μας θα ζημιωνόταν κι εγώ θα έχανα τη θέση μου. Ποιος θα απολυόταν αν προστέτευε το έργο της εκκλησίας κι έκανε το θέλημά Του; Κάποιος που είναι εγωιστής, που αρνείται να αφήσει τα καλά μέλη της ομάδας, κι επηρεάζει το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντά της θα απομακρυνόταν και θα εξαλειφόταν. Ακόμα και να κρατούσα αυτές τις αδελφές, δεν σημαίνει ότι οι εκκλησίες μας θα τα πήγαιναν καλά. Είχα λανθασμένα κίνητρα. Αν προστάτευα το όνομα και τη θέση μου, δεν θα αποκτούσα το έργο του Αγίου Πνεύματος, άρα πώς θα είχα καλά αποτελέσματα χωρίς τις ευλογίες του Θεού; Αυτές οι σκέψεις με καθησύχασαν κι είπα στον Θεό από μέσα μου «Θεέ μου, θα κάνω πράξη την αλήθεια και θα Σε ικανοποιήσω, δεν θα προστατεύω πια τη θέση μου». Κατόπιν, πρότεινα τις δύο αδελφές με την καλύτερη απόδοση. Ένιωσα πραγματική γαλήνη όταν το έκανα πράξη. Ένιωθα ωραία έτσι.

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία νόμιζα ότι άλλαξα λίγο, αλλά προς έκπληξή μου, ξεγυμνώθηκα λίγο αργότερα. Μια μέρα, η επικεφαλής είπε ότι ήθελε να της βρω κι άλλους ποτιστές, γιατί είχαμε πολλούς δίγλωσσους νεοφώτιστους στις εκκλησίες μας. Όταν πήγα να τους επιλέξω, είδα ότι έπρεπε να παραχωρήσω σχεδόν όλους όσοι ήταν δίγλωσσοι κι είχαν καλο επίπεδο. Άρχισα ξανά να ανησυχώ για τη φήμη και τη θέση μου. Αν έφευγαν αυτοί, φοβόμουν ότι το ευαγγελικό έργο των εκκλησιών μας θα επηρεαζόταν ή θα ήταν αναποτελεσματικό. Το απόγευμα, η επικεφαλής μού έστειλε μήνυμα να ρωτήσει τι γίνεται. Ένιωθα πολλή αντίσταση. Για κάθε όνομα που ανέφερε, έδινα μονολεκτικές απαντήσεις: «Ναι», «Εντάξει». Όταν μου ζήτησε λεπτομέρειες, δεν ήθελα να πω τίποτα. Σκεφτόμουν «Δεν θέλω να αφήσω αυτά τα άτομα, αλλά συνεχίζεις να μου κάνεις ερωτήσεις. Στερείς τις εκκλησίες μας από ικανά άτομα. Πώς να κάνω έτσι τη δουλειά μου;»

Σε μια συνάθροιση, είδα ένα βίντεο με τα λόγια του Θεού που με βοήθησε να καταλάβω τη διαφθορά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η ουσία του εγωισμού και της μοχθηρίας των αντίχριστων είναι προφανής· οι εκδηλώσεις τους αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα εμφανείς. Η εκκλησία τούς εμπιστεύεται ένα έργο, κι αν αυτό το έργο δεν τους δίνει την ευκαιρία να προβληθούν, δεν ενδιαφέρονται· αν αποφέρει φήμη και οφέλη, και τους αφήνει να προβληθούν, ενδιαφέρονται πολύ και είναι πρόθυμοι να το δεχτούν. Εάν πρόκειται για έργο που είναι άχαρο ή αφορά το να προσβάλλεις ανθρώπους, ή δεν προσφέρει κανένα όφελος στην κοινωνική θέση ή στη φήμη τους, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και δεν το δέχονται, λες και το έργο αυτό δεν έχει καμία σχέση μαζί τους, δεν είναι το έργο που οφείλουν να κάνουν. Όταν συναντούν δυσκολίες, δεν υπάρχει περίπτωση να αναζητήσουν την αλήθεια για να τις επιλύσουν, πόσο μάλλον να δώσουν την παραμικρή προσοχή στο έργο της εκκλησίας και να προσπαθήσουν να δουν τη συνολική εικόνα. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του έργου του οίκου του Θεού, με βάση τις συνολικές ανάγκες του έργου, ενδέχεται να υπάρξουν ορισμένες μεταθέσεις προσωπικού. Εάν υπάρχει ένα σημαντικό έργο που απαιτεί την προσεκτική επιλογή κάποιου από μια εκκλησία —και αυτό το άτομο είναι η καλύτερη επιλογή— τότε ποια είναι η εκδήλωση του επικεφαλής της εκκλησίας που προσεγγίζει με σύνεση το θέμα αυτό; Όπως αρμόζει στις περιστάσεις, ο επικεφαλής θα πρέπει να βρει αντικαταστάτη για να καλύψει την κενή θέση. Μόλις βρεθεί το κατάλληλο άτομο, το αρχικό άτομο θα πρέπει να αποδεσμευθεί και να του επιτραπεί να πάει όπου απαιτείται από το έργο της εκκλησίας. Επειδή κανείς δεν είναι προσωπική ιδιοκτησία ενός επικεφαλής, εργάτη ή εκκλησίας και όλοι είναι το αντικείμενο του έργου σωτηρίας του Θεού, θα πρέπει να υποτάσσονται άνευ όρων στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Εκείνου και στις κεντρικές διευθετήσεις και τον συντονισμό του οίκου Του. Όταν απαιτείται από το έργο του οίκου του Θεού, θα πρέπει ο καθένας, όποιος κι αν είναι, να υποτάσσεται στον συντονισμό και τις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, και δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να ελέγχεται από κανέναν επικεφαλής ή εργάτη, λες και ανήκει σε αυτόν. Η υπακοή των εκλεκτών του Θεού στις κεντρικές διευθετήσεις του οίκου Του ορίζεται από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Εκτός της περίπτωσης κατά την οποία ένας μεμονωμένος επικεφαλής ή εργάτης προβαίνει σε μια παράλογη μετάθεση που δεν συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές —οπότε μπορούν να μην υπακούσουν— όλοι οι εκλεκτοί του Θεού θα πρέπει να υπακούουν και κανένας επικεφαλής ή εργάτης δεν έχει το δικαίωμα ή κανέναν λόγο να προσπαθεί να ελέγξει κανέναν. Θα λέγατε ότι υπάρχει κάποιο έργο που δεν είναι έργο του οίκου του Θεού; Υπάρχει κάποιο έργο που δεν αφορά την επέκταση του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού; Είναι όλα έργο του οίκου του Θεού, κάθε έργο είναι ίσο και δεν υπάρχει “δικό σου” και “δικό μου”. […] Οι εκλεκτοί του Θεού θα πρέπει να κατανέμονται κεντρικά από τον οίκο Του. Αυτό δεν έχει να κάνει με κανέναν επικεφαλής, υπεύθυνο ομάδας ή άτομο. Όλοι πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές· αυτός είναι ο κανόνας του οίκου του Θεού. Δεν είναι εγωιστικό και ποταπό όταν οι αντίχριστοι δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού, όταν μηχανορραφούν συνεχώς για χάρη της κοινωνικής τους θέσης και των συμφερόντων τους, και κάνουν αδελφούς και αδελφές καλού επιπέδου να τους υπηρετούν για να εδραιώσουν τη δύναμη και την κοινωνική τους θέση; Εξωτερικά, με το να κρατούν δίπλα τους ανθρώπους καλού επιπέδου και να μην τους αφήνουν να μετατεθούν από τον οίκο του Θεού, φαίνεται σαν να σκέφτονται το εκκλησιαστικό έργο, όμως στην πραγματικότητα σκέφτονται μόνο τη δική τους δύναμη και κοινωνική θέση, και καθόλου το έργο της εκκλησίας. Φοβούνται ότι θα τα πάνε άσχημα στο έργο τους, θα αντικατασταθούν και θα χάσουν την κοινωνική τους θέση. Όταν οι αντίχριστοι δεν νοιάζονται για το ευρύτερο έργο του οίκου του Θεού, σκέφτονται μόνο τη δική τους θέση και την προστατεύουν χωρίς καθόλου τύψεις όσον αφορά το κόστος για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και υπερασπίζονται την κοινωνική τους θέση και τα συμφέροντά τους εις βάρος του έργου της εκκλησίας, αυτό είναι εγωιστικό και ποταπό. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση, πρέπει με τη συνείδησή του να σκεφτεί τουλάχιστον τα εξής: “Αυτοί οι άνθρωποι είναι όλοι του οίκου του Θεού, δεν είναι προσωπική μου ιδιοκτησία. Κι εγώ είμαι μέλος του οίκου του Θεού. Με ποιο δικαίωμα παρεμποδίζω τον οίκο του Θεού να μεταθέτει ανθρώπους; Οφείλω να λαμβάνω υπόψη τα γενικά συμφέροντα του οίκου του Θεού, αντί να επικεντρώνομαι απλώς στις εργασίες στο πλαίσιο των δικών μου ευθυνών”. Τέτοιες θα έπρεπε να είναι οι σκέψεις των ανθρώπων που έχουν συνείδηση και σύνεση, αλλά και η σύνεση που θα έπρεπε να έχουν όσοι πιστεύουν στον Θεό. Όταν ο οίκος του Θεού έχει μια ιδιαίτερη ανάγκη, το σημαντικότερο είναι να υπακούει κανείς στις ρυθμίσεις του οίκου Του. Οι ψευδείς επικεφαλής και οι αντίχριστοι δεν έχουν αυτήν τη συνείδηση και σύνεση. Είναι όλοι εγωιστές, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, και όχι το έργο της εκκλησίας. Λαμβάνουν υπόψη μόνο τα προφανή οφέλη, δεν εξετάζουν το ευρύτερο έργο του οίκου του Θεού, κι έτσι είναι απολύτως ανίκανοι να υπακούσουν στις ρυθμίσεις του οίκου Του. Είναι εξαιρετικά εγωιστές και μοχθηροί. Στον οίκο του Θεού, μάλιστα, έχουν το θράσος να στέκονται εμπόδιο, ακόμη και να τολμούν να στυλώνουν τα πόδια τους· σε αυτούς τους ανθρώπους λείπει περισσότερο η ανθρώπινη φύση, είναι κακοί άνθρωποι. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι οι αντίχριστοι. Αντιμετωπίζουν διαρκώς το έργο της εκκλησίας και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμη και τα περιουσιακά στοιχεία του οίκου του Θεού —ό,τι βρίσκεται υπό την εξουσία τους— σαν δική τους ιδιοκτησία. Είναι στο χέρι τους το πώς θα κατανεμηθούν, θα μεταβιβασθούν και θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα πράγματα, και ο οίκος του Θεού δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει. Μόλις βρεθούν στα χέρια τους, είναι σαν να βρίσκονται στην κατοχή του Σατανά, κανείς δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει. Είναι τα μεγάλα μυαλά, οι κορυφαίοι, και όποιος εισέρχεται στην επικράτειά τους πρέπει να υπακούει στις εντολές και τις διευθετήσεις τους, και να ακολουθεί το παράδειγμά τους. Αυτή είναι η εκδήλωση του εγωισμού και της μοχθηρίας μέσα στον χαρακτήρα του αντίχριστου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και την ουσία της διάθεσής τους (Μέρος πρώτο)]. Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Το ότι κρατούσα τους αδελφούς και τις αδελφές υπό τον έλεγχό μου και δεν τους έδινα στην εκκλησία του Θεού ήταν εγωιστικό, και φανέρωνα τη διάθεση ενός αντίχριστου. Ένιωθα να αντιστέκομαι κάθε φορά που η επικεφαλής ήθελε να μεταθέσει κάποιον από τις εκκλησίες μας. Αντιδρούσα με θυμό κι ένιωθα αδικημένη. Δεν συμφωνούσα ώσπου η επικεφαλής με συναναστράφηκε για να αλλάξω το σκεπτικό μου και μου μίλησε όμορφα. Ήμουν μια υπεύθυνη που ξεγύμνωσε ο Θεός, ήθελα να έχω λόγο στις μεταθέσεις στις εκκλησίες όπου ήμουν υπεύθυνη. Όταν χρειάζονταν άτομα, έφευγαν μόνο αν έδινα το πράσινο φως. Κανείς δεν έφευγε χωρίς την άδειά μου. Κρατούσα τις εκκλησίες υπό τον αυστηρό έλεγχό μου, έκανα κουμάντο στα πάντα. Δεν όριζε ο Χριστός τις εκκλησίες, αλλά εγώ. Σαν να μου ανήκαν οι νεοφώτιστοι που εκπαιδεύονταν. Ήθελα να πατάω στα επιτεύγματά τους για να εδραιώσω τη θέση μου. Τι ξεδιάντροπο! Δεν ήμουν στο μονοπάτι του αντίχριστου ενάντια στον Θεό; Σκέφτηκα τους κληρικούς στον θρησκευτικό κόσμο. Ξέρουν ότι η Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού καταθέτει μαρτυρία ότι ο Κύριος επέστρεψε κι έχει εκφράσει πολλές αλήθειες, αλλά φοβούνται ότι το εκκλησίασμά τους θα ακολουθήσει τον Παντοδύναμο Θεό όταν δει αυτές τις αλήθειες, και θα χάσουν τη θέση, τη φήμη και το βιος τους. Έτσι, το εμποδίζουν με κάθε τρόπο να βρει την αληθινή οδό. Λένε ότι τα πρόβατα είναι δικά τους και δεν τους αφήνουν να ακούσουν τη φωνή του Θεού και να Τον ακολουθήσουν. Φέρονται στους πιστούς σαν ιδιοκτησία τους, ελέγχοντάς τους. Είναι οι κακοί υπηρέτες, οι αντίχριστοι που εκτίθενται τις έσχατες ημέρες. Πώς διέφερε η ουσία των πράξεών μου από αυτές των παστόρων και πρεσβυτέρων; Έλεγχα τους άλλους για να προστατέψω τη φήμη και τη θέση μου. Αν δεν μετανοούσα, θα με καταδίκαζε και θα με τιμωρούσε ο Θεός με τους αντίχριστους. Ο εκλεκτός λαός του Θεού ανήκει στον Θεό, όχι σε ανθρώπους. Οποιοσδήποτε χρειάζεται για ένα καθήκον μπορεί να μετατίθεται. Δεν είχα δικαίωμα να κρατάω κανέναν στις εκκλησίες που διαχειριζόμουν. Η μετάθεση ατόμων είναι κάτι συνηθισμένο. Η συμβολή μου ζητήθηκε χάριν σεβασμού και καλής συνεργασίας. Κάποιος μπορούσε να μετατεθεί και χωρίς την άδειά μου. Δεν υπήρχε πρόβλημα. Δεν είχα δικαίωμα να κρατάω κόσμο υπό τον έλεγχό μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να ζω τόσο εγωιστικά, ότι ο Θεός μου είχε δώσει πνοή εκείνη τη στιγμή, οπότε για τι πράγμα αγωνιζόμουν; Μπορεί να μη συμβάλω πολύ στην εκκλησία, μα δεν πρέπει και να τον εμποδίζω. Έπρεπε να ωφελήσω το έργο της εκκλησίας.

Κατόπιν, όποτε ήταν αναγκαίο, βοηθούσα μετά χαράς στις μεταθέσεις και έπαψα να σκέφτομαι τα συμφέροντά μου. Μια φορά, μου έστειλε μήνυμα μια αδελφή που έστειλα σ’ άλλη εκκλησία. Μου είπε ότι κέρδισε πολλά από την ευαγγελική εκπαίδευσή της. Ένιωσα χαρά και ντροπή. Χαιρόμουν που μπορούσε να συμβάλει στη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Ντρεπόμουν επειδή αν είχα προτείνει αμέσως άτομα και δεν στεκόμουν εμπόδιο, θα είχαν εκπαιδευτεί νωρίτερα και θα έκαναν καλές πράξεις. Προσευχήθηκα στον Θεό. Δεν ήθελα να ζω πια με τη διεφθαρμένη μου διάθεση, μα να προτείνω καλούς υποψήφιους, για να συμβάλω στο έργο και να κάνω το καθήκον μου.