Τον περασμένο Μάρτιο, η εκκλησία με όρισε επόπτρια σε μια εκκλησία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη επειδή νόμιζα πως εφόσον με επέλεξαν ως επόπτρια, αυτό σήμαινε ότι είχα διαπρέψει σ’ αυτές τις ομάδες και υπερτερούσα των άλλων. Ορκίστηκα νοερά ότι στο εξής θα εργαζόμουν σκληρά για να δείξω στους αδελφούς ότι ήμουν κατάλληλη για τη θέση.

Την πρώτη μου μέρα, ο συνεργάτης μου, ο Τσεν Μινγκ, μου είπε: «Μερικές ομάδες δεν φέρνουν καλά αποτελέσματα. Να συναθροιστούμε και να συναναστραφούμε μαζί τους αύριο κιόλας». Πανικοβλήθηκα λίγο όταν το είπε αυτό, επειδή δεν ήξερα ακόμα πώς πήγαινε το έργο της κάθε ομάδας και δεν ήξερα τα ζητήματα και τα προβλήματα όλων. Αν η συναναστροφή μου δεν ήταν σχετική και δεν έλυνε τα προβλήματά τους, τι θα σκέφτονταν για εμένα; Μήπως θα σκέφτονταν ότι δεν μπορούσα να επιλύσω πρακτικά ζητήματα και ότι δεν ήμουν κατάλληλη για επόπτρια; Σκέφτηκα να πω στον Τσεν Μινγκ να κάνουμε τη συνάθροιση λίγες μέρες μετά. Όμως πολλές ομάδες δεν απέδιδαν καλά τελευταία και το ζήτημα δεν χωρούσε άλλη αναβολή. Τι έπρεπε άρα να κάνω; Καθώς βασανιζόμουν να πάρω απόφαση, ο Τσεν Μινγκ μού έστειλε τις αναφορές προόδου της κάθε ομάδας. Τις εξέτασα εν τάχει και προετοιμάστηκα για τη συνάθροιση της επόμενης μέρας.

Στη συνάθροιση, ένας αδελφός είπε ότι τώρα εκπαιδευόταν στη διάδοση του ευαγγελίου και δεν ήταν σίγουρος αν κατέρριπτε καθαρά τις θρησκευτικές αντιλήψεις, έτσι μας μίλησε για ό,τι καταλάβαινε και ζήτησε να επισημάνουμε τα λάθη στη σκέψη του. Είπα από μέσα μου: «Πρέπει να το αναλύσω αυτό σχολαστικά και να δείξω στους αδελφούς ότι αυτή η επόπτρια έχει κάποιες αξιόλογες ιδέες». Έτσι, έδωσα βάση στη συναναστροφή του και αφού το σκέφτηκα καλά, είπα: «Νομίζω ότι η συναναστροφή σου είναι μια χαρά και θα επιλύσει το ζήτημα». Όμως, μόλις το είπα αυτό, ο Τσεν Μινγκ είπε: «Δεν εξήγησες καθαρά το βασικό σημείο με το οποίο αντιμετώπισες την αντίληψη. Ήταν ασαφές και θα είναι δυσνόητο στους άλλους». Έπειτα, συναναστράφηκε για τα πιο λεπτά σημεία της κατανόησής του για το πρόβλημα. Βλέποντας την πρακτική και στοχευμένη συναναστροφή του Τσεν Μινγκ και όλους τους άλλους να γνέφουν καταφατικά, αμέσως κοκκίνισα. Σκέφτηκα: «Τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές; Ότι αυτή η προσφάτως προαχθείσα επόπτρια δεν είναι κάτι σπουδαίο, αφού δεν εντόπισα ούτε ένα τόσο προφανές πρόβλημα;» Μόλις έκανα αυτές τις σκέψεις, δεν ήξερα τι να πω και ένιωσα μεγάλη αμηχανία. Δεν τολμούσα να κοιτάξω κανέναν στα μάτια και κάρφωσα το βλέμμα μου στον υπολογιστή. Ένιωθα ότι ο χρόνος κυλούσε σε αργή κίνηση. Κατόπιν, οι υπόλοιποι άρχισαν να συναναστρέφονται για ένα άλλο ζήτημα. Ήμουν πολύ νευρική και φοβόμουν τι θα έλεγαν για μένα αν οι ιδέες μου ήταν πάλι άστοχες. Θα πίστευαν ότι δεν ήμουν καλή στην ανάλυση προβλημάτων και θα έλεγαν ότι δεν έκανα για επόπτρια; Στη σκέψη αυτή, δεν τόλμησα να μοιραστώ άλλες απόψεις μου. Είπα από μέσα μου: «Ας μιλήσει ο Τσεν Μινγκ πρώτος κι εγώ απλώς θα συνοψίσω ό,τι πει. Έτσι, τουλάχιστον δεν θα πω κάτι λανθασμένο και κανένας δεν θα με περιφρονήσει». Αλλά προς έκπληξή μου, όσο προσπαθούσα να αποφύγω την εξέταση, τόσο εκτιθόμουν. Τότε, μια αδελφή με ρώτησε, «Θα λύσει αυτή η συναναστροφή το πρόβλημα;» Απάντησα καταφατικά, αλλά τότε κιόλας, ο Τσεν Μινγκ πετάχτηκε λέγοντας: «Είναι κάπως υπεραπλουστευμένη. Δεν κατέρριψες τη θρησκευτική έννοια καθαρά και υπάρχουν ακόμα μερικές πτυχές που πρέπει να εξεταστούν». Αφού εξέφρασε την άποψή του, σκέφτηκα: «Έχει δίκιο για αυτά τα ζητήματα. Πάλι εκτέθηκε η άποψή μου ως λανθασμένη». Ήταν σαν να με είχαν χαστουκίσει δημόσια και ένιωθα απαίσια. Δύο λανθασμένες απόψεις στη σειρά. Τώρα τι θα σκέφτονταν οι αδελφοί και οι αδελφές για μένα; Μήπως θα πίστευαν ότι η απόδοσή μου ήταν ανεπαρκής, αφού δεν είχα γνώση για τη διάδοση του ευαγγελίου; Θ’ αναρωτιόνταν πώς είχα επιλεγεί ως επόπτρια; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα. Ήταν ντροπιαστικό και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αργότερα, όταν συζητούσαμε εργασιακά ζητήματα, απλώς δεν είχα όρεξη να τα σκεφτώ, έτσι, έκανα απλώς κάποια πρόχειρα σχόλια πάνω σε ό,τι είχε πει ο Τσεν Μινγκ. Μερικές φορές, δεν έλεγα τίποτα. Κάπως έτσι πέρασε ολόκληρη η μέρα και ένιωθα ένα αίσθημα κενού και ενοχής. Ήξερα ότι αυτή η ομάδα δεν πετύχαινε αποτελέσματα στο έργο της. Τα μέλη της είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα στα καθήκοντά τους και έπρεπε να αναζητήσουμε μαζί την αλήθεια για να επιλυθούν. Μα αφού οι απόψεις που είχα εκφράσει ήταν λανθασμένες, δεν είπα τίποτε άλλο. Απέφευγα τις ευθύνες μου! Προσευχήθηκα στον Θεό και Τον ρώτησα σε ποια πτυχή της αλήθειας έπρεπε να εισέλθω για να λύσω το πρόβλημα.

Την επομένη, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα κάποια λόγια του Θεού και κατάλαβα την κατάστασή μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι ίδιοι οι άνθρωποι αποτελούν δημιουργήματα. Μπορούν τα δημιουργήματα να επιτύχουν παντοδυναμία; Μπορούν να επιτύχουν τελείωση και τελειότητα; Μπορούν να επιτύχουν επιδειξιότητα σε όλα, να φτάσουν να κατανοούν τα πάντα, να διαβλέπουν τα πάντα και να είναι ικανοί για τα πάντα; Όχι, δεν μπορούν. Ωστόσο, μέσα στους ανθρώπους υπάρχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και μια μοιραία αδυναμία. Αμέσως μόλις διδαχθούν μια δεξιότητα ή ένα επάγγελμα, οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί, ότι είναι άνθρωποι με θέση και αξία, και ότι είναι επαγγελματίες. Ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένοι είναι, όλοι τους θέλουν να προωθήσουν τον εαυτό τους ως μια διάσημη ή σπουδαία προσωπικότητα, να γίνουν κάποια μικρή διασημότητα και να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι, άψογοι και αψεγάδιαστοι· στα μάτια των άλλων, θέλουν να γίνουν διάσημοι, ισχυροί, κάποια μεγάλη προσωπικότητα, να γίνουν πανίσχυροι, ικανοί για οτιδήποτε και σε θέση να επιτύχουν τα πάντα. Νιώθουν πως αν ζητούσαν τη βοήθεια των άλλων, θα έδειχναν ανίκανοι, αδύναμοι και κατώτεροι, και οι άλλοι θα τους περιφρονούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουν πάντα να προσποιούνται. […] Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Η αλαζονεία των ανθρώπων αυτών δεν έχει όρια, έχουν χάσει κάθε σύνεση! Δεν επιθυμούν να είναι σαν όλους τους άλλους, δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, αλλά υπεράνθρωποι, κάποιο σπουδαίο άτομο, κάποιος επιτυχημένος. Αυτό είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα! Όσον αφορά τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, την άγνοια, την ανοησία και την έλλειψη κατανόησης εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τα σκεπάζουν όλα και δεν αφήνουν τους άλλους να τα δουν, και στη συνέχεια συνεχίζουν να υποδύονται» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Τα λόγια Του εξέθεσαν την κατάστασή μου. Νόμιζα ότι, ως επόπτρια, έπρεπε να έχω γνώση για κάθε πρόβλημα, και ότι κάθε μου άποψη έπρεπε να είναι μια πολύτιμη συνεισφορά, έτσι προσποιούμουν ότι καταλάβαινα τα πάντα και ότι γνώριζα κάθε πτυχή του έργου ώστε να κερδίσω τον σεβασμό των αδελφών. Στις συναθροίσεις, πάντα φοβόμουν ότι δεν θα επέλυα τα ζητήματα, και ότι όλοι θα ’λεγαν ότι ήμουν ακατάλληλη για τη θέση. Έπειτα, όταν είπα κάτι λανθασμένο, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο ότι θα με περιφρονούσαν. Για να προστατεύσω την εικόνα και το κύρος μου, υποκρίθηκα και δεν μοιράστηκα πρόθυμα τις απόψεις μου. Σχεδίασα ακόμη με πονηριά να περιμένω να μιλήσει πρώτος ο συνεργάτης μου και μετά να συνοψίσω, ώστε να κρύψω την ανεπάρκειά μου από τους άλλους. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές συζητούσαν τα προβλήματα τους στο έργο, δεν είχα πια τη διάθεση να συναναστραφώ και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το κύρος και η φήμη μου. Δεν εκπλήρωνα καθόλου το καθήκον και τις ευθύνες μου. Ήμουν απλώς ένα κοινό δημιουργημένο ον, όχι κάποια πολυμαθής ή πολυπράγμων. Δεν κατανοούσα πολλή αλήθεια και πολλά ζητήματα, και οι απόψεις μου ήταν συχνά λανθασμένες. Όμως όλα αυτά ήταν φυσιολογικά. Έπρεπε να έχω την κατάλληλη στάση προς τη δική μου ανεπάρκεια, να αναγνωρίζω και να διορθώνω τυχόν παρεκκλίσεις που έβλεπα στον εαυτό μου. Είτε οι ιδέες και οι απόψεις μου ήταν σωστές είτε λάθος, έπρεπε να αφοσιώνομαι στο έργο, να εκπληρώνω τις ευθύνες μου. Αφού διόρθωσα τη νοοτροπία μου, άρχισα να ανοίγομαι συνειδητά για τη διαφθορά και την ανεπάρκειά μου και να δείχνω στους άλλους τον πραγματικό μου εαυτό. Όταν συζητούσαμε θέματα, σχολίαζα μόνο όσα γνώριζα και δεν ένιωθα περιορισμένη.

Αργότερα, όμως, ένα περιστατικό με γύρισε πίσω στην πρότερη κατάστασή μου. Κάποτε πήγαμε στη συνάθροιση μιας άλλης ομάδας. Μια αδερφή ήταν σε άσχημη κατάσταση. Από τότε που αποπέμφθηκε, είχε βυθιστεί στην αμυντικότητα και την παρανόηση. Ήθελα να συζητήσουμε το θέλημα του Θεού, μα μετά σκέφτηκα πως εγώ δεν είχα καμία εμπειρία σ’ αυτά τα θέματα και φοβόμουν μη δεν συναναστραφώ πρακτικά, κι οι αδελφοί και οι αδελφές πουν ότι απλώς απήγγειλα δογματική γνώση χωρίς καμιά πραγματικότητα της αλήθειας. Όμως, ήξερα ότι ήταν δική μου ευθύνη να παρέχω συναναστροφή, κι έτσι απλώς συζήτησα μαζί της αυτά που γνώριζα. Μα μετά τη συναναστροφή, εκείνη φαινόταν ακόμα καταπιεσμένη. Τότε ακριβώς ανέλαβε ο Τσεν Μινγκ κι άρχισε να λέει πώς όταν είχε χάσει τη θέση του, είχε αναλογιστεί τη διαφθορά του μέσα από τα λόγια του Θεού, και πώς κατάλαβε και σιχάθηκε τελικά τον εαυτό του, βρήκε ένα μονοπάτι άσκησης, μετανόησε κι άλλαξε. Έμαθε ότι η αποτυχία και η αποπομπή ήταν μορφές της σωτηρίας και της αγάπης του Θεού. Όσο μιλούσε, η αδελφή έγνεφε καταφατικά και μετά είπε: «Είμαι στην ίδια κατάσταση. Η συναναστροφή σου μου έδειξε πώς να πορευτώ». Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα που κατάλαβε το θέλημα του Θεού, μα στενοχωρήθηκα κιόλας λιγάκι, επειδή ήμουν σίγουρη ότι οι άλλοι θα πίστευαν ότι απλώς απάγγελλα δογματική γνώση και ότι ήμουν ακατάλληλη για επόπτρια. Για μερικές μέρες, είτε επρόκειτο για επίλυση προβλημάτων στο έργο είτε στην κατάσταση των αδελφών, φοβόμουν συνεχώς ότι η συναναστροφή μου δεν θα έφερνε λύσεις, κι έτσι έμενα σιωπηλή. Όταν εν τέλει εξέφραζα άποψη, το έκανα μετά από πολλή σκέψη και μερικές φορές ρωτούσα πρώτα τον Τσεν Μινγκ, και την εξέφραζα μόνο αν συμφωνούσε. Στην πραγματικότητα, είχα κάποιες γνώσεις για διάφορα θέματα και είχα δικές μου απόψεις και ιδέες, αλλά επειδή φοβόμουν ότι αν έλεγα κάτι λάθος, θα εξέθετα τις ελλείψεις μου, δεν τολμούσα να πω τίποτα. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Θεέ μου! Τελευταία, περιορίζομαι από τη θέση και τη φήμη μου στο καθήκον. Φοβάμαι ότι αν δεν συναναστραφώ καλά, δεν θα λύσω προβλήματα και έτσι δεν το τολμώ. Δεν εκπληρώνω τις ευθύνες μου και νιώθω πραγματικά ένοχη. Διαφώτισε και καθοδήγησέ με να στοχαστώ και να γνωρίσω τον εαυτό μου, για να απελευθερωθώ απ’ αυτήν την κατάσταση». Αφού προσευχήθηκα, βρήκα δύο χωρία των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μερικοί άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους σχετικά υπεύθυνα και τους εγκρίνουν οι εκλεκτοί του Θεού, οπότε καλλιεργούνται από την εκκλησία για να γίνουν επικεφαλής ή εργάτες. Αφού αποκτήσουν κύρος, αρχίζουν να αισθάνονται ότι ξεχωρίζουν από τη μάζα και σκέφτονται: “Γιατί ο οίκος του Θεού καταστάλαξε πάνω μου; Δεν είναι επειδή είμαι καλύτερος από όλους εσάς;” Δεν ακούγεται αυτό σαν κάτι που θα έλεγε ένα παιδί; Είναι ανώριμο, γελοίο και αφελές. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι ούτε στο ελάχιστο καλύτερος από τους άλλους ανθρώπους. Απλώς διαθέτεις τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να καλλιεργηθείς από τον οίκο του Θεού. Το αν μπορείς ή όχι να επωμιστείς αυτήν την ευθύνη, να εκτελέσεις καλά αυτό το καθήκον ή να ολοκληρώσεις αυτό που σου έχουν εμπιστευθεί είναι άλλο θέμα. Όταν κάποιος επιλέγεται ως επικεφαλής από τους αδελφούς και τις αδελφές ή προάγεται από τον οίκο του Θεού για να κάνει ένα συγκεκριμένο έργο ή να εκτελέσει ένα συγκεκριμένο καθήκον, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ξεχωριστή θέση ή ταυτότητα, ή ότι οι αλήθειες που κατανοεί είναι βαθύτερες και πιο πολυάριθμες από εκείνες των άλλων ανθρώπων —πόσο μάλλον ότι αυτό το άτομο είναι σε θέση να υποταχθεί στον Θεό και ότι δεν θα Τον προδώσει. Φυσικά, δεν σημαίνει ούτε ότι γνωρίζει τον Θεό και είναι κάποιος που έχει φόβο Θεού. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επιτύχει τίποτε από αυτά· η προαγωγή και η καλλιέργεια είναι απλώς προαγωγή και καλλιέργεια με την πιο απλή έννοια και δεν ισοδυναμούν με τον προορισμό και την επικύρωση εκ μέρους του Θεού. Η προαγωγή και η καλλιέργειά του σημαίνουν απλώς ότι έχει προαχθεί και αναμένει την καλλιέργεια. Και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της καλλιέργειας εξαρτάται από το αν αυτό το άτομο επιδιώκει την αλήθεια και από το αν είναι ικανό να επιλέξει το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. […] Άρα, ποιος είναι ο στόχος και η σημασία του να προαχθεί και να καλλιεργηθεί κανείς; Ο στόχος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος, ως άτομο, να προαχθεί για να εκπαιδευτεί, να δεχτεί ειδικό πότισμα και οδηγίες, να καταστεί ικανός να κατανοήσει τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, και τις αρχές που διέπουν διάφορα πράγματα που κάνει κανείς, καθώς και τις αρχές, τα μέσα και τις μεθόδους επίλυσης διαφόρων προβλημάτων, όπως επίσης και, όταν συναντά διαφόρων ειδών περιβάλλοντα και ανθρώπους, πώς να τα χειριστεί και να τα αντιμετωπίσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και με τρόπο που προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Μήπως δείχνει αυτό ότι το ταλαντούχο άτομο που προωθείται και καλλιεργείται από τον οίκο του Θεού έχει την επαρκή ικανότητα να αναλάβει το έργο του και να εκτελέσει το καθήκον του καλά κατά τη διάρκεια της περιόδου προαγωγής και καλλιέργειας ή πριν την προαγωγή και την καλλιέργεια; Φυσικά όχι. Επομένως, είναι αναπόφευκτο, κατά την περίοδο της καλλιέργειας, αυτοί οι άνθρωποι να βιώσουν αντιμετώπιση, κλάδεμα, κρίση και παίδεμα, έκθεση, ακόμα και αντικατάσταση· είναι φυσιολογικό, και αυτό σημαίνει εκπαίδευση και καλλιέργεια» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Όλοι είναι ίσοι μπροστά στην αλήθεια. Αυτοί που προάγονται και καλλιεργούνται δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους. Όλοι έχουν βιώσει το έργο του Θεού για τον ίδιο περίπου χρόνο. Όσοι δεν έχουν προαχθεί ή καλλιεργηθεί θα πρέπει επίσης να επιδιώκουν την αλήθεια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τους άλλους το δικαίωμα της επιδίωξης της αλήθειας. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι κατά την επιδίωξη της αλήθειας και έχουν κάποιο επίπεδο, οπότε προάγονται και καλλιεργούνται. Αυτό οφείλεται στις απαιτήσεις του έργου του οίκου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, ο οίκος του Θεού έχει τέτοιες αρχές για την προαγωγή και τη χρήση των ανθρώπων; Επειδή υπάρχουν διαφορές στο επίπεδο και την προσωπικότητα των ανθρώπων και κάθε άνθρωπος επιλέγει διαφορετικό μονοπάτι· αυτό οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα ως προς την πίστη των ανθρώπων στον Θεό. Εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια σώζονται και γίνονται άνθρωποι της βασιλείας, ενώ εκείνοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, που δεν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, εξαλείφονται. Ο οίκος του Θεού καλλιεργεί και χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ανάλογα με το αν επιδιώκουν την αλήθεια και αν είναι αφοσιωμένοι στο καθήκον τους. Υπάρχει διάκριση στην ιεραρχία των διαφόρων ανθρώπων στον οίκο του Θεού; Προς το παρόν, δεν υπάρχει ιεραρχία ως προς το κύρος, τη θέση, την αξία ή τον τίτλο των διαφόρων ανθρώπων. Τουλάχιστον κατά την περίοδο που ο Θεός εργάζεται για να σώσει και να καθοδηγήσει τους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον βαθμό, τη θέση, την αξία ή το κύρος των διαφόρων ανθρώπων. Τα μόνα πράγματα που διαφέρουν είναι ο καταμερισμός του έργου και οι ρόλοι καθήκοντος που εκτελούνται» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού, έμαθα ότι ήμουν παθητική, αρνητική και φοβόμουν να συναναστραφώ επειδή είχα βάλει τον εαυτό μου σε ένα βάθρο ως επόπτρια. Νόμιζα ότι η προαγωγή μου σε εποπτικό ρόλο σήμαινε ότι ήμουν καλύτερη όλων, ότι είχα καλές γνώσεις, διέθετα μοναδικές ερμηνείες των ζητημάτων και ότι η απόδοσή μου στο έργο υπερτερούσε των άλλων. Έτσι, αφού ανέλαβα τον εποπτικό ρόλο, ήθελα μονίμως να δείχνω πως διέπρεπα από κάθε άποψη και πως ήμουν ικανή να κάνω τη δουλειά. Ήθελα να κερδίσω τον σεβασμό και την αποδοχή όλων. Όταν οι απόψεις μου ήταν άστοχες και δεν έλυσα τα προβλήματα των άλλων στις συναθροίσεις, φοβήθηκα ότι όλοι θα έλεγαν πως δεν ήμουν κατάλληλη για επόπτρια και έτσι άρχισα να προσποιούμαι. Έγινα επιφυλακτική και φοβόμουν να μιλήσω. Απέφευγα τη συναναστροφή ακόμη και όταν έβλεπα προβλήματα στους άλλους. Μιλούσα μόνο έπειτα από πολλή και εκτενή σκέψη ή αφού έπαιρνα έγκριση απ’ τον συνεργάτη μου, αλλιώς δεν μοιραζόμουν τις ιδέες μου ούτε αναλάμβανα δράση. Είχα γίνει αρκετά παθητική στο καθήκον μου. Θεωρούσα ότι είχα λάβει έναν τίτλο απ’ τον Θεό, όχι ένα καθήκον ή μια ευθύνη. Είχα παγιδευτεί και ελεγχόμουν εντελώς από τη θέση μου. Στην πραγματικότητα, δεν είχα επιλεγεί ως επόπτρια επειδή υπερτερούσα των άλλων ή καταλάβαινα περισσότερα, και δεν ήταν ότι ήμουν φτιαγμένη για τη θέση. Η εκκλησία με καλλιεργούσε με βάση το επίπεδο και τα ταλέντα μου, με εκπαίδευε να λύνω προβλήματα με την αλήθεια, να χειρίζομαι υποθέσεις βάσει αρχών και αντιμετώπιζε τις ελλείψεις μου ώστε να κατανοήσω την αλήθεια και να εισέλθω στην πραγματικότητα. Όμως δεν ήταν βέβαιο ότι θα έκανα καλά το καθήκον μου και θα εκπλήρωνα τις ευθύνες μου. Το βασικό ήταν το αν θα μπορούσα να αναζητήσω την αλήθεια και να εργαστώ βάσει των απαιτήσεων του Θεού. Όμως, πίστευα λανθασμένα ότι υπερτερούσα των άλλων επειδή είχα γίνει επόπτρια και ότι είχα περισσότερο κύρος από τους άλλους. Δεν είχα αυτεπίγνωση και οι ιδέες μου ήταν πολύ παράλογες!

Αργότερα, βρήκα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού που είχε βαθιά επίδραση πάνω μου: «Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αν τους αρέσει πάντοτε να μιλούν και να ανοίγουν την καρδιά τους στους άλλους, όλοι θα τους καταλάβουν και θα θεωρήσουν ότι δεν έχουν βάθος, αλλά είναι απλώς συνηθισμένοι άνθρωποι, και τότε δεν θα τους σέβονται πια. Τι σημαίνει όταν οι άλλοι δεν τους σέβονται; Σημαίνει ότι δεν έχουν πλέον υψηλή θέση στην καρδιά των άλλων και ότι φαίνονται πολύ κοινότοποι, πολύ αδαείς, πολύ συνηθισμένοι. Αυτό είναι που δεν είναι πρόθυμοι να δουν οι αντίχριστοι. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν βλέπουν άλλους να αποκαλύπτονται πάντοτε στην εκκλησία και να λένε ότι έχουν υπάρξει αρνητικοί και επαναστατικοί απέναντι στον Θεό, και επίσης να λένε σε τι θέματα έσφαλαν χθες, και ότι σήμερα υποφέρουν και πονούν επειδή δεν ήταν ειλικρινή άτομα, οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ανόητοι και αφελείς. Εκείνοι δεν λένε ποτέ τέτοια πράγματα, μα τα κρατάνε κρυμμένα βαθιά μέσα τους. Υπάρχουν κάποιοι που μιλάνε ελάχιστα επειδή έχουν χαμηλό επίπεδο και απλοϊκό μυαλό, και δεν έχουν πολλές σκέψεις. Οι όμοιοι των αντίχριστων μιλάνε λίγο κι αυτοί, μα δεν είναι αυτός ο λόγος —αντίθετα, ο λόγος είναι ένα πρόβλημα στη διάθεσή τους. Μιλάνε λίγο όταν βλέπουν τους άλλους, και όταν οι άλλοι μιλούν για ένα θέμα, αυτοί δεν θα προσέφεραν ελαφρά τη καρδία τη γνώμη τους. Γιατί δεν προσφέρουν τη γνώμη τους; Πρώτα απ’ όλα, σίγουρα δεν έχουν την αλήθεια και δεν μπορούν να διακρίνουν την καρδιά του κάθε ζητήματος· μόλις μιλήσουν, κάνουν λάθη και οι άλλοι θα καταλάβουν τι είναι. Φοβούνται ότι θα τους υποτιμήσουν και, έτσι, προσποιούνται ότι σιωπούν και ότι έχουν βάθος, καθιστώντας τους άλλους ανίκανους να τους αξιολογήσουν με ακρίβεια και κάνοντάς τους ακόμα και να νομίζουν ότι είναι ευφυέστατοι και εξαιρετικοί. Με τον τρόπο αυτόν, κανείς δεν θα τους θεωρήσει ρηχούς. Επιπλέον, βλέποντας την ήρεμη, συγκροτημένη συμπεριφορά τους, οι άνθρωποι θα τους εκτιμήσουν πολύ και δεν θα τολμήσουν να τους προσβάλουν. Αυτή είναι η πονηριά και το κακό των αντίχριστων. […] Δεν θέλουν οι άλλοι να τους καταλάβουν. Γνωρίζουν το μέτρο τους, όμως έχουν μια απεχθή πρόθεση: να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάζουν. Υπάρχει κάτι πιο αηδιαστικό;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο). Τα λόγια Του μου αποκάλυψαν ότι οι αντίχριστοι δεν μοιράζονται απόψεις πρόθυμα. Φοβούνται ότι μόλις μοιραστούν τις απόψεις τους, όλοι θα δουν το αληθινό τους πρόσωπο και θα χάσουν το κύρος και την εικόνα τους στα μάτια των άλλων. Έτσι, είναι συγκρατημένοι για να μην τους καταλάβει κανείς. Αυτή είναι η πονηρή διάθεση ενός αντίχριστου. Συνειδητοποίησα ότι έτσι ακριβώς ενεργούσα κι εγώ εκείνη την περίοδο. Δίσταζα να εκφέρω άποψη όταν έβλεπα κάποιο ζήτημα επειδή ο στόχος μου ήταν ποταπός: ήθελα να κρύψω τις ελλείψεις μου και να προσποιηθώ πως ήμουν αξιέπαινη και κατανοούσα την αλήθεια. Ήθελα να κερδίσω τον θαυμασμό και τον έπαινο των αδελφών. Πάντα φοβόμουν ότι θα έκανα λάθη αν μιλούσα πάρα πολύ, και τότε όλοι θα έβλεπαν το αληθινό μου πρόσωπο, δεν θα με σέβονταν και θα έλεγαν ότι ήμουν ακατάλληλη για επόπτρια. Για να διατηρήσω θέση και φήμη, όταν οι άλλοι αντιμετώπιζαν προβλήματα στα καθήκοντά τους, μοιραζόμουν πολύ λίγα ή απέφευγα τη συναναστροφή για να κρύψω την ανεπάρκειά μου και να μη δουν το αληθινό μου πρόσωπο. Αυτή ήταν μια αληθινά δόλια διάθεση. Η εκκλησία μού ανέθεσε να υπηρετήσω ως επόπτρια, ώστε με αναζήτηση της αλήθειας να επιλύω πρακτικά ζητήματα και με συνεργασία να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας. Αλλά για να διατηρήσω το κύρος και τη φήμη μου, και να κρύψω την ανεπάρκειά μου, αμέλησα να εκτελέσω τα καθήκοντα και τις ευθύνες μου και ήθελα μόνο να δείχνω τα προτερήματά μου για να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Όδευα στον δρόμο των αντίχριστων, της αντίστασης στον Θεό! Τότε, ένιωσα λίγο φοβισμένη, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό να με καθοδηγήσει για να βρω ένα μονοπάτι άσκησης.

Αργότερα, βρήκα άλλα δύο χωρία των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι προάγονται και καλλιεργούνται από την εκκλησία, και αυτό είναι κάτι καλό, είναι μια καλή ευκαιρία να εκπαιδευτούν. Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός τούς έχει ανυψώσει και τους έχει δώσει χάρη. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να εκτελούν το καθήκον τους; Η πρώτη αρχή που θα πρέπει να τηρούν είναι να κατανοούν την αλήθεια. Όταν δεν κατανοούν την αλήθεια, πρέπει να αναζητούν την αλήθεια, και αν ακόμα δεν κατανοούν μετά την αναζήτηση, μπορούν να βρουν κάποιον που κατανοεί την αλήθεια για να συναναστραφούν και να αναζητήσουν μαζί του, πράγμα που θα οδηγήσει σε ταχύτερη και πιο έγκαιρη επίλυση του προβλήματος. Αν επικεντρωθείς μόνο στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο διαβάζοντας τα λόγια του Θεού μόνος σου και στο να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο μελετώντας αυτά τα λόγια, προκειμένου να επιτύχεις την κατανόηση της αλήθειας και να λύσεις το πρόβλημα, αυτό αργεί πολύ· όπως λέει και το ρητό: “Το νερό από μακριά δεν θα σβήσει την επείγουσα δίψα”. Αν, όταν πρόκειται για την αλήθεια, θέλεις να κάνεις γρήγορη πρόοδο, τότε πρέπει να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, να κάνεις περισσότερες ερωτήσεις και να ερευνάς περισσότερο. Μόνο τότε θα αναπτυχθεί γρήγορα η ζωή σου και θα είσαι σε θέση να λύνεις τα προβλήματα άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση σε κανένα από τα δύο. Επειδή μόλις προήχθης και είσαι ακόμα υπό επιτήρηση, και δεν κατανοείς πραγματικά την αλήθεια ούτε κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας —επειδή σου λείπει ακόμα αυτό το ανάστημα— μην νομίζεις ότι η προαγωγή σου σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας· δεν ισχύει. Απλώς επειδή έχεις αίσθηση φορτίου απέναντι στο έργο και διαθέτεις το επίπεδο ενός επικεφαλής, επιλέγεσαι για προαγωγή και καλλιέργεια. Θα πρέπει να έχεις αυτήν τη σύνεση. Αν, αφού προαχθείς και αξιοποιηθείς, επαναπαυθείς στη θέση του επικεφαλής ή του εργάτη και πιστέψεις ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας και ότι είσαι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια —και αν, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που έχουν οι αδελφοί και οι αδελφές, προσποιείσαι ότι καταλαβαίνεις και ότι είσαι πνευματικός— τότε αυτή είναι ανόητη συμπεριφορά, και είναι η ίδια συμπεριφορά με των υποκριτών Φαρισαίων. Πρέπει να μιλάς και να ενεργείς με ειλικρίνεια. Όταν δεν καταλαβαίνεις, μπορείς να ρωτάς τους άλλους ή να αναζητάς απαντήσεις από τον Άνωθεν και να συναναστρέφεσαι μαζί Του —δεν υπάρχει καμία ντροπή σε όλα αυτά. Ακόμα κι αν δεν το ζητήσεις, ο Άνωθεν και πάλι θα γνωρίζει το πραγματικό σου ανάστημα και θα ξέρει ότι απουσιάζει από μέσα σου η πραγματικότητα της αλήθειας. Η αναζήτηση και η συναναστροφή είναι αυτό που πρέπει να κάνεις· αυτή είναι η σύνεση που θα πρέπει να υπάρχει στην κανονική ανθρώπινη φύση, και η αρχή που θα πρέπει να τηρείται από τους επικεφαλής και τους εργάτες. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Αν νομίζεις ότι από τη στιγμή που γίνεσαι επικεφαλής, είναι ντροπή να κάνεις συνεχώς ερωτήσεις σε άλλους ανθρώπους ή στον Άνωθεν, ή να μην κατανοείς τις αρχές, και αν κατά συνέπεια παίζεις θέατρο στη συνέχεια, προσποιούμενος ότι καταλαβαίνεις, ότι ξέρεις, ότι είσαι ικανός να εργαστείς, ότι μπορείς να κάνεις οποιοδήποτε εκκλησιαστικό έργο, και δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου το υπενθυμίζει ή να συναναστρέφεται μαζί σου, ή κανέναν να σου παρέχει ή να σε υποστηρίζει, τότε αυτό είναι επικίνδυνο και είναι υπερβολική αλαζονεία και αυταρέσκεια, υπερβολική έλλειψη σύνεσης. Δεν ξέρεις καν να αξιολογήσεις τον εαυτό σου —και δεν σε κάνει ανόητο αυτό; Τέτοιοι άνθρωποι δεν πληρούν στην πραγματικότητα τα κριτήρια για να προαχθούν και να καλλιεργηθούν από τον οίκο του Θεού, και αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθούν ή θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Είτε πρόκειται για εκείνους που προάγονται, που καλλιεργούνται σε επικεφαλής ή εργάτες, είτε για εκείνους που έχουν διάφορα επαγγελματικά ταλέντα, είναι όλοι τους συνηθισμένοι, έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά και δεν κατανοούν την αλήθεια. Έτσι, κανείς δεν πρέπει να μεταμφιέζεται ή να κρύβεται, αλλά αντίθετα πρέπει να μάθουν όλοι πώς να συναναστρέφονται ανοιχτά. Αν δεν καταλαβαίνεις, τότε μην κάνεις ότι καταλαβαίνεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι, τότε παραδέξου ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Όποιο πρόβλημα ή δυσκολία κι αν έχεις, θα πρέπει να συναναστρέφεσαι γι’ αυτό με όλους και να αναζητάς την αλήθεια για να βρεις λύση. Μπροστά στην αλήθεια όλοι είναι σαν παιδιά, όλοι είναι φτωχοί και αξιολύπητοι, και εντελώς ελλιπείς. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι είναι να είναι υπάκουοι μπροστά στην αλήθεια και να έχουν ταπεινή καρδιά που λαχταράει. Πρέπει να αναζητούν και να αποδέχονται την αλήθεια, προτού κάνουν πράξη την αλήθεια και υποταχθούν στον Θεό. Κάνοντας αυτό κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αλλά και στην πραγματική ζωή, οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στην πραγματικότητα της αλήθειας των λόγων του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Αφού στοχάστηκα τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Έπρεπε να συζητάω ό,τι καταλάβαινα και να έχω τη σωστή στάση προς τις ελλείψεις μου, παύοντας να μεταμφιέζομαι και να προσποιούμαι ότι καταλαβαίνω. Αν δεν καταλάβαινα κάτι, θα έπρεπε να αναζητήσω και να συναναστραφώ τους άλλους. Μόνο με τη συνεργασία θα κάναμε καλά το καθήκον μας. Πάντα προσπαθούσα να κρύψω την ανεπάρκειά μου και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω το ότι είχα πρόβλημα, ούτε αναζητούσα την αλήθεια για να το λύσω. Έτσι δεν θα βελτιωνόμουν, ούτε θα έκανα καλά το καθήκον μου. Βίωσα αναποδιές και αποτυχίες εκείνη την περίοδο που αποκάλυψαν τις ελλείψεις μου, αλλά με έκαναν να δω και το δικό μου μέτρο, ώστε να μπορώ να εργάζομαι και να συμπεριφέρομαι προσγειωμένα, να συνεργάζομαι, να αναζητώ την αλήθεια και να ενεργώ σύμφωνα με τις αρχές. Όλα αυτά θα ήταν μεγάλο κέρδος. Στη συνέχεια, μπόρεσα να είμαι πολύ πιο ανοιχτή στις συναθροίσεις μου με όλες τις ομάδες.

Σε μια συνάθροιση, είδα ότι δύο αδελφές ανταγωνίζονταν για φήμη και κέρδος και θέλησα να τις συναναστραφώ με λόγια του Θεού. Αλλά μετά σκέφτηκα: «Έχω κάποια εμπειρία σε αυτό το θέμα, αλλά δεν το καταλαβαίνω σε βάθος. Μήπως με περιφρονήσουν αν η συναναστροφή μου είναι πολύ επιφανειακή και πουν ότι δεν έχω τα προσόντα να ’μαι επόπτρια; Ίσως δεν πρέπει να τις συναναστραφώ». Τότε κατάλαβα ότι πάλι φορούσα ένα ψεύτικο προσωπείο. Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού που είχα διαβάσει: «Όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να κατανοούν το θέλημά Του. Μόνο εκείνοι που εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό και μόνο με την ολοκλήρωση των εργασιών που ο Θεός εμπιστεύεται σε αυτούς μπορεί να είναι ικανοποιητική η εκπλήρωση των καθηκόντων τους. […] Οπότε, ποιο είναι το πρότυπο που πρέπει να επιτευχθεί προκειμένου να εκπληρώνεις την αποστολή από τον Θεό και να εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση και καλά; Με το να κάνεις το καθήκον σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου, με όλο σου τον νου και με όλη σου τη δύναμη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο βασίζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν;). Αφού είχα αποδεχτεί το καθήκον, έπρεπε να το εκτελέσω όσο καλύτερα μπορούσα. Είχα δει ότι οι αδελφές ήταν σε άσχημη κατάσταση, άρα έπρεπε να συναναστραφώ την αλήθεια και να τις υποστηρίξω για να αντιληφθούν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, ώστε να πάψουν να διεκδικούν φήμη και κέρδος και να εκπληρώσουν κανονικά τα καθήκοντά τους. Μόνο έτσι θα εκπλήρωνα το καθήκον μου. Το να συναναστρέφεσαι την αλήθεια για να λύνεις προβλήματα είναι κάτι καλό, είναι μαρτυρία για τον Θεό, φέρνει τους ανθρώπους ενώπιόν Του, όμως εγώ το έβλεπα μόνο ως μέσο απόκτησης θαυμασμού. Είχα γίνει τόσο απεχθής και αηδίαζα με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω έτσι. Ήθελα μόνο να εκπληρώνω τα καθήκοντα και τις ευθύνες μου και να συναναστρέφομαι για όσα έβλεπα και καταλάβαινα, για να δίνω στις αδελφές πρακτική βοήθεια. Αφού το αποφάσισα αυτό, βρήκα κάποια λόγια του Θεού για να τις συναναστραφώ. Προς έκπληξή μου, αφού τα άκουσαν, απέκτησαν κάποια επίγνωση της κατάστασής τους. Βλέποντας πως απέκτησαν αυτογνωσία και ήταν έτοιμες να μετανοήσουν, ευχαρίστησα τον Θεό. Συζητήσαμε και κάποια άλλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στο έργο τους και εξέφρασα την άποψή μου για το θέμα. Αρκετοί επικεφαλής ομάδων εξέφρασαν επίσης τις απόψεις τους. Μετά τη συναναστροφή, όλοι είχαν μια πιο ξεκάθαρη και πιο ακριβή κατανόηση και οι όποιες παρεκκλίσεις μειώθηκαν. Ήταν υπέροχος τρόπος άσκησης. Ένιωσα πολύ πιο χαλαρή και απελευθερωμένη. Από τότε, η νοοτροπία μου στις επόμενες συναθροίσεις βελτιώθηκε πολύ: Δεν ανέβαζα πια τον εαυτό μου σε βάθρο ως επόπτρια και έπαψα να φορώ ένα ψεύτικο προσωπείο. Συζητούσα μόνο για όσα ήξερα και έλεγα αυτό που σκεφτόμουν. Ήταν απίστευτα απελευθερωτικό. Συνειδητοποίησα επίσης πως όταν υιοθέτησα τη σωστή νοοτροπία, δεν με άγχωνε η γνώμη των άλλων για μένα και ηρέμησα για να σκεφτώ, κατάλαβα καλύτερα τα προβλήματα και συναναστράφηκα πιο ξεκάθαρα. Σε κάποιες περιπτώσεις, η συναναστροφή μού έβγαινε αβίαστα χωρίς καν να τη σκεφτώ. Ήταν χάρη στη διαφώτιση και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Παρόλο που οι απόψεις μου δεν ήταν πάντα εύστοχες, δεν ένιωθα περιορισμένη και απλώς διόρθωνα τα λάθη μου, όταν εμφανίζονταν. Χάρη στα λόγια του Θεού μπόρεσα να πετύχω αυτή τη μεταμόρφωση. Δόξα τω Θεώ!