Από την Ντινγκ Νινγκ, επαρχία Σανντόνγκ

Πριν από μερικές ημέρες, ο επικεφαλής της εκκλησίας άλλαξε το καθήκον μου. Εγώ ένοιωσα κάπως μπερδεμένη: Εργαζόμουν σκληρά στο καθήκον μου, οπότε γιατί ξαφνικά μου το άλλαξε; Αλλά τότε σκέφτηκα: «Αφού η διευθέτηση έγινε από την εκκλησία, θα πρέπει να υποταχθώ σε αυτήν». Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσω το προηγούμενο καθήκον μου, σκέφτηκα: «Πρέπει να εκμεταλλευτώ αυτή την τελευταία ευκαιρία για να συγκαλέσω συνάθροιση με τους αδελφούς και τις αδερφές μου και να συναναστραφώ πάνω στην αλήθεια, αφήνοντάς τους με καλές εντυπώσεις». Ως εκ τούτου, συναντήθηκα με διάφορους διακόνους, και στο τέλος της ώρας μας, είπα: «Μου ανατέθηκε ένα άλλο καθήκον. Ελπίζω ότι, μαζί με τον νέο επικεφαλής, θα επιτελέσετε μαζί το εκκλησιαστικό έργο σωστά και με ομοψυχία». Μόλις το άκουσαν αυτό οι αδελφές, τα χαμόγελα έσβησαν από τα πρόσωπά τους. Μερικές άρπαξαν τα χέρια μου, μερικές με αγκάλιασαν και, κλαίγοντας, μου έλεγαν: «Δεν γίνεται να μας αφήσεις! Δεν μπορείς να μας εγκαταλείψεις». Η αδερφή από την οικογένεια υποδοχής δεν ήθελε καθόλου να με αφήσει να φύγω. Είπε: «Είναι τόσο ωραία που είσαι εδώ μαζί μας. Είσαι άνθρωπος που υπομένει τις κακουχίες και είσαι καλή στη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια. Όποτε σε χρειαστήκαμε, ήσουν πάντα κοντά μας, να μας βοηθάς με υπομονή. Τι θα κάνουμε άμα φύγεις;» Βλέποντας την απροθυμία τους να με αποχωριστούν, η καρδιά μου γέμισε από χαρά και ικανοποίηση και τους παρηγόρησα με τα εξής λόγια: «Να στηρίζεστε περισσότερο στον Θεό. Όταν μπορέσω, θα έρθω να σας επισκεφθώ».

Αλλά μετά από αυτό, κάθε φορά που θυμόμουν τη σκηνή του αποχωρισμού από τους αδελφούς και τις αδελφές μου εκείνην την ημέρα, ένοιωθα μέσα μου ανησυχία. Αναρωτιόμουν: «Ήταν φυσιολογικό να λένε τέτοια λόγια; Γιατί αντέδρασαν λες και η αποχώρησή μου ήταν κάτι τόσο τρομερό; Γιατί, τέλος πάντων, η εκκλησία θέλησε να αλλάξω θέση;» Απλά αδυνατούσα να το καταλάβω, και γι’ αυτό παρουσιαζόμουν συχνά ενώπιον του Θεού, αναζητώντας τις απαντήσεις, ενώ κουβαλούσα αυτό το βάρος. Μια μέρα, διαβάζοντας κάποιο κήρυγμα, βρήκα το εξής χωρίο: «Εκείνοι που υπηρετούν τον Θεό, πρέπει σε όλα τα θέματα να Τον εξυψώνουν και να γίνονται μάρτυρές Του. Μόνο έτσι μπορούν να δρέψουν τον καρπό της καθοδήγησης των άλλων για τη γνώση του Θεού, και μόνο μέσα από την εξύψωση του Θεού και τη μαρτυρία υπέρ Του μπορούν να φέρουν άλλους ενώπιόν Του. Πρόκειται για μία από τις αρχές της υπηρεσίας στον Θεό. Ο απόλυτος καρπός του έργου του Θεού που πρέπει να επιτευχθεί, είναι η ώθηση των ανθρώπων να έρθουν ενώπιον του Θεού μέσω της γνώσης του έργου Του. Αν όσοι υπηρετούν ως επικεφαλής δεν εξυψώνουν τον Θεό ούτε γίνονται μάρτυρές Του, αλλά, αντ' αυτού, επιδεικνύουν συνεχώς εαυτόν τους… τότε τίθενται μόνοι τους εναντίον του Θεού. Καταλαμβάνουν τη θέση του Θεού και βάζουν τους ανθρώπους να τους συμπεριφέρονται σαν να είναι Θεός. Το έργο τους γίνεται ένα έργο που ανταγωνίζεται με τον Θεό για τους ανθρώπους. Έτσι ακριβώς δεν αντιστέκεται ο Σατανάς στον Θεό; Βέβαια, υπάρχουν πολλοί επικεφαλής που ο καθένας έχει τον δικό του περίγυρο από οπαδούς, και προωθούν και εκπαιδεύουν τους ανθρώπους όπως επιθυμούν οι ίδιοι. Στο τέλος, ο Θεός δεν έχει κερδίσει κανέναν που να είναι γνώστης της καρδιάς Του. Για ποιον εκτελούν ολόκληρο το έργο τους οι άνθρωποι; Πόσους ανθρώπους έχουν εκπαιδεύσει, που να είναι σε συμφωνία με τον Θεό; Πόσους ανθρώπους έχουν οδηγήσει στην αληθινή γνώση και αγάπη του Θεού; Επομένως, αν η υπηρεσία των ανθρώπων δεν εξυψώνει τον Θεό ούτε γίνεται μάρτυράς Του, τότε σίγουρα εκείνοι επιδεικνύουν εαυτόν. Αν και παριστάνουν ότι υπηρετούν τον Θεό, στην πραγματικότητα εργάζονται για το προσωπικό τους κύρος και την απόλαυση της σάρκας τους. Κατά κανέναν τρόπο δεν εργάζονται για να εξυψώσουν τον Θεό ή να γίνουν μάρτυρές Του. Αν κάποιος παραβιάζει την αρχή της υπηρεσίας στον Θεό, τούτο αποδεικνύει ότι αψηφά τον Θεό» (από «Οι αρχές που πρέπει να γίνουν κατανοητές για την υπηρεσία στον Θεό» στο βιβλίο «Ανθολογία των Χρονικών των Σχεδίων του Έργου της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού»). Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο ταραζόταν η καρδιά μου και τόσο πιο τρομαγμένη ένοιωθα. Κατηγορούσα διπλά τον εαυτό μου και δεν μπορούσα παρά να αναλογίζομαι πολλές σκηνές κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Έλεγα συχνά στην αδερφή της οικογένειας υποδοχής: «Κοίτα πόσο τυχεροί είστε όλοι σας. Ολόκληρη η οικογένειά σου είστε πιστοί. Εγώ, όταν είμαι στο σπίτι, ο σύζυγός μου με καταπιέζει όλη μέρα. Όταν δεν με χτυπάει, με αναθεματίζει». Ως αποτέλεσμα, οι αδελφοί και οι αδελφές μου νόμιζαν ότι διέθετα σπουδαίο ανάστημα, πιστεύοντας ότι είχα υποφέρει πολλά για την πίστη μου στον Θεό και για το καθήκον μου. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου συναντούσαν δυσκολίες, δεν συναναστρεφόμουν μαζί τους το θέλημα του Θεού, δεν έγινα μάρτυρας του έργου και της αγάπης του Θεού, και δεν καθοδήγησα τους αδελφούς και τις αδελφές μου να είναι πιστοί στον Θεό και να εκπληρώνουν σωστά τα καθήκοντά τους σε δύσκολους καιρούς. Αντ’ αυτού, έδειχνα μόνιμα προσοχή στη σάρκα τους, τους καλομάθαινα και προσπάθησα να τους κάνω να πιστεύουν ότι ήμουν πολύ καλή και προσεκτική απέναντί τους. Όποτε έβλεπα έναν αδελφό ή μια αδελφή να κάνει κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές της αλήθειας, δεν συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια για να τους βοηθήσω και να τους δώσω μια κατεύθυνση, ούτε πήγαινα να τους αντιμετωπίσω ή να τους κλαδέψω‧ αντ’ αυτού, εστίαζα πάντα στην προστασία των σχέσεών μου μαζί τους και στο να τους κάνω να κρατήσουν ένα μέρος για εμένα στην καρδιά τους. Κατάλαβα ότι τίποτα από όσα έκανα δεν είχε σχέση με την εκπλήρωση του καθήκοντός μου και την ικανοποίηση του Θεού, και κατέστη σαφές ότι είχα εργαστεί και μιλήσει προς χάριν του κύρους, επιδιώκοντας φήμη και κύρος. Στο καθήκον μου, δεν έφερα τους αδελφούς και τις αδελφές μου ενώπιον του Θεού και δεν τους έδωσα τη δυνατότητα να γνωρίσουν τον Θεό. Αντίθετα, τους έκανα να με συμμερίζονται και να καταφεύγουν σ’ εμένα, και να μου δώσουν μια θέση στις καρδιές τους. Ακόμη πιο σοβαρό ήταν το ότι, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου άκουσαν ότι έφευγα, μερικοί από αυτούς έκλαιγαν απαρηγόρητα και δεν με άφηναν να φύγω. Ο Θεός είχε εκφράσει την αλήθεια για να παράσχει στους ανθρώπους και είχε δουλέψει για πάρα πολύ καιρό και δεν είχε κερδίσει την καρδιά τους, κι όμως, εγώ, που τους είχα καθοδηγήσει μονάχα για λίγες μέρες, είχα γίνει ο έμπιστος, το στήριγμά τους. Δεν είχα καταντήσει ληστής αυτοκινητοδρόμων, κλέβοντας κρυφά ανθρώπους από τον Θεό και οδηγώντας τους ενώπιον σε εμένα; Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, τα οποία λένε: «Εργάζομαι μαζί σας τώρα κι εσείς είστε ακόμα έτσι. Αν κάποια μέρα δεν υπάρχει κάποιος να σας φροντίζει και να σας προσέχει, δεν θα γίνετε όλοι σας βασιλιάδες του λόφου;^[α] Και τότε ποιος θα καθαρίσει το χάλι που θα προκύψει όταν θα έχετε δημιουργήσει μια τεραστία καταστροφή;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η προδοσία (1)). Τα λόγια του Θεού μού επέτρεψαν και πάλι να καταλάβω τις σοβαρές συνέπειες του να υπηρετώ τον Θεό, αλλά, στην πραγματικότητα, να γίνομαι μάρτυρας του εαυτού μου και να τον εξυψώνω. Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να δω ότι η ίδια μου η φύση, όπως αυτή του αρχαγγέλου, μπορούσε να με οδηγήσει να γίνω τυραννικός ληστής, να στήσω το δικό μου ανεξάρτητο βασίλειο, προσβάλλοντας τη διάθεση του Θεού και, τελικά, να γίνω απεχθής στον Θεό και να απορριφθώ από Εκείνον. Σκέφτηκα ότι ο Θεός μού είχε δώσει αυτήν την αποστολή, ώστε να οδηγήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου ενώπιόν Του και να τους δώσω τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, αλλά αντ’ αυτού, εγώ υπηρετούσα τον Θεό χωρίς να Τον εξυψώνω και χωρίς να γίνομαι μάρτυράς Του. Δαπάνησα τον καιρό μου επιδεικνύοντας εαυτόν, γινόμενη μάρτυς δική μου και οδηγώντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου ενώπιον σ’ εμένα. Δεν είναι μια τέτοια υπηρεσία άξια περιφρόνησης; Δεν είναι υπηρεσία προς τον αντίχριστο; Έτσι όπως το σκεπτόμουν τώρα, το νέο καθήκον που μου ανέθεσε η εκκλησία αποτελούσε πράγματι προστασία του Θεού, αλλά και μια έγκαιρη σωτηρία! Διαφορετικά, αν είχα συνεχίσει να υπηρετώ με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που θα κατάφερνα, θα ήταν να προσβάλω τη διάθεση του Θεού και να τιμωρηθώ από Αυτόν!

Εκείνη τη στιγμή, μια αίσθηση φόβου και ντροπής, καθώς και το τεράστιο χρέος που όφειλα, πλημμύρισαν την καρδιά μου, και έπεσα μπρούμυτα στο έδαφος, κλαίγοντας πικρά και ικετεύοντας τον Θεό: «Θεέ μου! Αν δεν ήταν η κρίση και η αποκάλυψή Σου, ούτε που ξέρω σε ποια βάθη θα είχα πέσει. Σ’ ευχαριστώ για τη σωτηρία Σου, για το ότι με έκανες να δω την ασχήμια και την κακία στα βάθη της ψυχής μου και ότι η υπηρεσία μου σε Σένα ήταν, στην πραγματικότητα, αψηφισιά προς Εσένα. Αναλόγως των ενεργειών μου, το μόνο που μου αξίζει είναι το ανάθεμά Σου, κι όμως, Εσύ συνεχίζεις να μου δείχνεις έλεος, να με διαφωτίζεις, να με καθοδηγείς, και μου δίνεις την ευκαιρία να μετανοήσω και να αρχίσω ξανά. Στ’ αλήθεια, Σου οφείλω περισσότερα από ό, τι θα μπορέσω ποτέ να ξεπληρώσω. Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να εκλάβω αυτήν την εμπειρία ως προειδοποίηση που θα κουβαλώ μαζί μου σε όλη μου τη ζωή. Το μόνο που επιθυμώ είναι να με συνοδεύουν πάντα το παίδεμα και η κρίση Σου, να μου δώσουν τη δυνατότητα να αποβάλω το συντομότερο δυνατόν τη διεφθαρμένη σατανική μου διάθεση και να με βοηθήσουν να καταστώ μια αληθινά ευλαβής υπηρέτης του Θεού, ώστε να ξεπληρώσω το μεγάλο χρέος που οφείλω».

Υποσημειώσεις:

α. Κινεζικό ρητό που σημαίνει στην κυριολεξία «ληστές που ζουν στα βουνά που αυτοαποκαλούνται βασιλιάδες».