Από την Τσανγκ Μογιάνγκ, επαρχία Χενάν

Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού λένε το εξής: «Όταν επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα, θα υπάρξει αναπόφευκτα μάχη μέσα σου. Ο Σατανάς θα αποπειραθεί να κάνει τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν, θα προσπαθήσει να τους κάνει να ακολουθήσουν τις έννοιες της σάρκας και να υποστηρίξουν τα ενδιαφέροντα της σάρκας — αλλά τα λόγια του Θεού θα διαφωτίσουν και θα φωτίσουν τους ανθρώπους μέσα τους, και τότε εναπόκειται σε σένα αν θα ακολουθήσεις τον Θεό ή τον Σατανά. Ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να κάνουν πράξη την αλήθεια πρωτίστως για να αντιμετωπίσουν ό,τι είναι μέσα τους, να αντιμετωπίσουν τις σκέψεις και τις αντιλήψεις τους που δεν είναι σύμφωνες με την καρδιά του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων, τους διαφωτίζει και τους φωτίζει. Επομένως, πίσω από όλα όσα συμβαίνουν γίνεται μια μάχη: Κάθε φορά που οι άνθρωποι κάνουν την αλήθεια πράξη, ή κάνουν πράξη την αγάπη του Θεού, υπάρχει μία μεγάλη μάχη, και παρόλο που τα πάντα φαίνονται καλά με τη σάρκα, στο βάθος της καρδιάς τους μία μάχη ζωής και θανάτου θα διεξαχθεί, στην πραγματικότητα —και μόνο μετά από αυτή την έντονη μάχη, μετά από τρομερή σκέψη, μπορεί η νίκη ή η αποτυχία να αποφασιστεί. Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Kάθε φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο εδάφιο από τα λόγια του Θεού, σκέφτομαι τα εξής: Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να κάνει κάποιος την αλήθεια πράξη; Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, αδυνατούν να την κάνουν πράξη. Άμα την κατανοήσουν, δεν θα ενεργούν απλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Μπορεί πράγματι να είναι τόσο σοβαρό όσο «στο βάθος της καρδιάς τους μία μάχη ζωής και θανάτου θα διεξαχθεί, στην πραγματικότητα»; Αργότερα, μέσω της πραγματικής μου εμπειρίας, πήρα μια γεύση του ότι δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος την αλήθεια πράξη. Αυτό που είπε ο Θεός είναι η αλήθεια και είναι απόλυτα σύμφωνο με τα γεγονότα˙ δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υπερβολικό.

Πριν από λίγο καιρό, εξαιτίας κάποιων διαφωνιών πάνω στα καθήκοντά μας, δημιουργήθηκε χάσμα ανάμεσα σ’ εμένα και την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Ένοιωθα ότι ήταν αλαζονική και με περιφρονούσε˙ έτσι, βούλιαξα σε μια εσφαλμένη κατάσταση. Εξαιτίας της, άρχισα να επιβάλλω στον εαυτό μου περιορισμούς. Δεν μπορούσα να τους εγκαταλείψω κατά την τέλεση του καθήκοντός μου˙ ήμουν υποτακτική στα λόγια και πρόσεχα τις πράξεις μου σε σημείο που, έπειτα από λίγο, παρακολουθούσα την έκφρασή της όποτε μιλούσα ή έκανα κάτι, και δεν αναλάμβανα το φορτίο του έργου μου. Ζούσα εξ ολοκλήρου μέσα στο σκότος. Παρόλο που ήξερα ότι η κατάστασή μου ήταν επικίνδυνη, αδυνατούσα να ελευθερωθώ. Εν μέσω των δεινών, προσευχήθηκα στον Θεό ξανά και ξανά και, κατόπιν σκέφτηκα: «Αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Θα πρέπει να κάνω μια ειλικρινή συζήτηση με την αδελφή και να βρω ένα μονοπάτι φωτός». Όταν άρχισα να σκέφτομαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, η καρδιά μου ελάφρυνε και ήξερα ότι αυτή ήταν η καθοδήγηση του Θεού. Ένοιωσα ότι έπρεπε να πορευτώ σε συγκεκριμένο μονοπάτι και αποφάσισα να της ανοίξω την καρδιά μου σε συναναστροφή. Αλλά όταν έφτασα στην πόρτα της αδελφής μου, σκέφτηκα κάτι άλλο: «Τι θα σκεφτεί η αδελφή μου, όταν μιλήσω γι’ αυτό; Θα πει, άραγε, ότι έχω πάρα πολλά ασήμαντα πράγματα στο μυαλό μου, ότι είμαι υπερβολικά ενοχλητική, υπερβολικά δύσκολη στην αντιμετώπιση;» Μόλις το σκέφτηκα αυτό, ήταν σαν έβλεπα εκείνο το παράξενο βλέμμα στα μάτια της, εκείνη την περιφρονητική έκφραση. Ξαφνικά, το κουράγιο μου χάθηκε έτσι απλά και τρέκλισα, λες και είχε πάθει κράμπα ολόκληρο το σώμα μου. Για μια ακόμη φορά, ο Θεός με καθοδηγούσε εσωτερικά: «Αν έχεις πολλές εκμυστηρεύσεις που είσαι απρόθυμος να μοιραστείς και αν είσαι εντελώς απρόθυμος να αποκαλύψεις τα μυστικά σου – δηλαδή, τις δυσκολίες σου – μπροστά σε άλλους, ώστε να αναζητήσεις την οδό του φωτός, τότε Εγώ λέω ότι είσαι άνθρωπος που δεν θα λάβει εύκολα σωτηρία και δεν θα αναδυθεί εύκολα απ’ το σκοτάδι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι τρεις νουθεσίες). Έτσι λοιπόν βρήκα ξανά λίγο κουράγιο και σιωπηλά ενθάρρυνα τον εαυτό μου: «Να είσαι γενναία, να είσαι απλή και ανοιχτή. Το να κάνεις την αλήθεια πράξη, δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι!» Ταυτόχρονα, όμως, ένα αντίθετο συναίσθημα με τσίγκλησε: «Μην πεις τίποτα —πιθανώς να σκεφτεί ότι είσαι εντάξει. Αν μιλήσεις, θα αντιληφθεί τι συμβαίνει και θα σε περιφρονήσει, νομίζοντας ότι έχεις πάρα πολλά ασήμαντα πράγματα στο μυαλό σου και δεν θα σε συμπαθεί πια». «Ωχ! Άρα, καλύτερα να μην πω τίποτα!» Καθώς δίστασα και πάλι, μια σκέψη μου ήρθε στον νου: «Το να είσαι ειλικρινής σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να ντρέπεσαι και να φοβάσαι μήπως χάσεις το κύρος σου!» Μόλις, όμως, απέκτησα λίγο κουράγιο, οι ιδέες του Σατανά ξεπήδησαν και πάλι: «Αν μιλήσεις γι’ αυτό, οι άλλοι θα μάθουν ποια πραγματικά είσαι και θα νοιώθεις χάλια!» Η καρδιά μου ξαφνικά σφίχτηκε. Με αυτόν τον τρόπο η καρδιά μου αμφιταλαντευόταν σε μια μάχη μεταξύ θετικού και αρνητικού, άσπρου και μαύρου. Ήξερα ξεκάθαρα τα εξής: Το ότι δεν ήθελα να μιλήσω αποτελούσε επιθυμία να προστατεύσω το κύρος μου από ματαιοδοξία και να υπερασπιστώ την αξιοπρέπειά μου. Αν συνέχιζα κατ’ αυτόν τον τρόπο, η κατάστασή μου δεν θα επιλυόταν και δεν θα είχε κανένα όφελος για το έργο της εκκλησίας. Μονάχα η αναζήτηση της αλήθειας για την επίλυση αυτού του ζητήματος θα ήταν επωφελής για το έργο και θα ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Αλλά τη στιγμή που σκέφτηκα ότι μόλις εκείνη μάθαινε, θα μπορούσε να δει μέσα μου και να με εκτιμήσει ακόμα λιγότερο, έχασα το κουράγιο μου να κάνω την αλήθεια πράξη. Αισθανόμουν ότι αν μιλούσα ανοιχτά για την ίδια μου την ασχήμια, θα ήταν σαν να μην ήμουν ικανή να συνεχίσω να ζω! Για μια στιγμή αναστατώθηκα τρομερά και η καρδιά μου πονούσε πολύ, λες και την έκαιγε φωτιά. Άθελά μου ξέσπασα σε κλάματα, και το μόνο που απέμενε να κάνω ήταν να καλέσω αδύναμα τον Θεό από μέσα μου να με βοηθήσει.

Εκείνη τη στιγμή, τα λόγια του Θεού τρεμόπαιξαν στο μυαλό μου: «Δεν θα πρέπει να είναι χωρίς την αλήθεια, ούτε πρέπει να κρύβουν την υποκρισία και την αδικία, […] Οι νέοι πρέπει να έχουν τη γενναιότητα να μην υποκύψουν στην καταπίεση των δυνάμεων του σκότους, και να μεταμορφώσουν τη σημασία της ύπαρξής τους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Λόγια για τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους). Τα λόγια του Θεού μού επέτρεψαν να ηρεμήσω επιτέλους την ανήσυχη καρδιά μου. Μέσα από τα λόγια Του, κατάφερα να κατανοήσω το θέλημα του Θεού. Ο Θεός έλπιζε να στραφώ προς τη δικαιοσύνη, να έχω την πίστη και το θάρρος να επιδιώξω την αλήθεια και να την κάνω πράξη, να σπάσω τους περιορισμούς του κύρους, της θέσης και της ματαιοδοξίας, να είμαι ειλικρινής άνθρωπος και να ζήσω με ανοικτό και έντιμο τρόπο. Τα λόγια του Θεού μού χάρισαν την πίστη και το κουράγιο να κάνω την αλήθεια πράξη. Ούτως ή άλλως, ποιος νοιάζεται για το κύρος; Δεν μπορώ πλέον να υπόκειμαι στην κοροϊδία του Σατανά! Δεν μπορώ πλέον να επαναστατώ απέναντι στον Θεό˙ πρέπει να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να κάνω την αλήθεια πράξη. Μόλις πήρα την απόφαση να βρω την αδελφή μου και να κάνω μια ειλικρινή συναναστροφή μαζί της, τα αποτελέσματα υπερέβησαν τις προσδοκίες μου. Η αδελφή μου όχι μόνο δεν με περιφρόνησε, αλλά ομολόγησε τη δική της διαφθορά, αναλογίστηκε και αναγνώρισε τις προσωπικές της ανεπάρκειες και μου ζήτησε συγγνώμη, λέγοντας ότι στο μέλλον, όταν συναντάμε κάποιο θέμα, θα πρέπει να συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας πάνω στην αλήθεια για να επιτυγχάνεται αμοιβαία κατανόηση, να φροντίζουμε να υπακούμε στην αλήθεια ως αρχή μας, να διδασκόμαστε ο ένας από τις δυνάμεις του άλλου προκειμένου να αντισταθμίζουμε τις δικές μας αδυναμίες, να επιτελούμε μαζί καλά το έργο της εκκλησίας. Έτσι τελείωσε αυτή η άοπλη μάχη. Το ζήτημά μου είχε επιλυθεί, και μέσα μου ένοιωθα ελεύθερη και φωτεινή. Αναλογιζόμενη την έντονη μάχη στην καρδιά μου μόλις τώρα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο σοβαρή ήταν η μάταιη ανησυχία μου για τη διάσωση του κύρους και της θέσης. Αποτελούσε κομμάτι της ζωής μου σε σημείο που ζούσα στο σκοτάδι, ανίκανη να αποδράσω. Κατανοούσα την αλήθεια, αλλά αδυνατούσα να την κάνω πράξη‧ ήμουν πολύ βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά! Έχω επίσης βιώσει πραγματικά ότι το να κάνει κανείς την αλήθεια πράξη και να είναι έντιμος άνθρωπος δεν είναι κάτι εύκολο. Όταν έρχομαι αντιμέτωπη με δοκιμασίες, μόνο βασιζόμενη στον Θεό, αναζητώντας την αλήθεια και έχοντας την πίστη και το κουράγιο να κάνω την αλήθεια πράξη, μπορώ να θριαμβεύσω επί του ελέγχου μιας σατανικής διεφθαρμένης διάθεσης, να καταθέσω μαρτυρία και να ζήσω στο φως!

Μόνο αφού υποβλήθηκα σε αυτήν την εμπειρία, απέκτησα κάποια κατανόηση των λόγων του Θεού: «Κάθε φορά που οι άνθρωποι κάνουν την αλήθεια πράξη, ή κάνουν πράξη την αγάπη του Θεού, υπάρχει μία μεγάλη μάχη, και παρόλο που τα πάντα φαίνονται καλά με τη σάρκα, στο βάθος της καρδιάς τους μία μάχη ζωής και θανάτου θα διεξαχθεί, στην πραγματικότητα». Και κατάλαβα ότι τα λόγια του Θεού ειπώθηκαν για τη διεφθαρμένη φύση της ανθρωπότητας, επειδή η σατανική φύση του ανθρώπου έχει υπερβολικά βαθιές ρίζες στη σάρκα. Οι διεφθαρμένες αυτές σατανικές φύσεις έχουν καταστεί η ζωή τους και κρατούν τους ανθρώπους σταθερά υπό τον έλεγχό τους. Χωρίς την αλήθεια, δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από αυτές. Κάνουμε την αλήθεια πράξη όταν απαρνούμαστε τη σαρκική μας ζωή˙ η διαδικασία αυτή είναι ακριβώς σαν αναγέννηση. Είναι πραγματικά αγώνας και μάχη ζωής και θανάτου και πρόκειται για εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία. Όταν στ’ αλήθεια δεν γνωρίζουμε την ίδια μας τη διεφθαρμένη φύση και δεν έχουμε τη θέληση να υπομείνουμε ή να πληρώσουμε κάποιο τίμημα, δεν μπορούμε καθόλου να κάνουμε την αλήθεια πράξη. Στο παρελθόν, πίστευα ότι το να κάνει κάποιος την αλήθεια πράξη ήταν εύκολο —και τούτο, επειδή δεν διέθετα καμία κατανόηση της ίδιας μου της διεφθαρμένης φύσης και δεν ήξερα πόσο βαθιά ήταν η διαφθορά μου. Στο μέλλον, είμαι πρόθυμη να γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου μέσα από την εμπειρία, να επιζητώ να κάνω την αλήθεια πράξη στα πάντα, να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπινου πλάσματος!