Συνήθως, κατά τη διάρκεια της συνάθροισης ή όταν έκανα τις πνευματικές μου ασκήσεις, παρ’ όλο που διάβαζα συχνά τα λόγια του Θεού σχετικά με την αποκάλυψη της επιπολαιότητας των ανθρώπων, δεν έδινα μεγάλη προσοχή στη δική μου είσοδο· μέσα μου, δεν πίστευα ότι είχα σοβαρό θέμα ως προς αυτό, έτσι σπανίως αναζητούσα την αλήθεια για να διορθώσω το πρόβλημα της επιπόλαιης εκτέλεσης του καθήκοντός μου. Ώσπου η επιπολαιότητά μου οδήγησε, τελικώς, σε σοβαρότατα προβλήματα στο έργο μου. Όταν η εν λόγω επιπολαιότητα έβλαψε το έργο του ευαγγελίου της εκκλησίας, μόνο μέσα από την κρίση και το παίδεμα των λόγων του Θεού απέκτησα κάποια γνώση των εκδηλώσεων και της ρίζας της επιπολαιότητάς μου κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Κατάλαβα ότι, αν έμενε άλυτο, το πρόβλημα της επιπολαιότητάς μου θα προκαλούσε την απέχθεια και την περιφρόνηση του Θεού και ότι, αργά ή γρήγορα, Εκείνος θα με αποκάλυπτε και θα με εξάλειφε. Μετά από αυτό, προκειμένου να επιλύσω το πρόβλημα της επιπολαιότητας, άρχισα να εστιάζω στην επιδίωξη της αλήθειας, έτσι ώστε να μπορώ να εκτελώ ικανοποιητικά το καθήκον μου.

Μια μέρα, ακούγοντας μερικούς αδελφούς και αδελφές άλλων εκκλησιών να μιλούν για κάποια καλά μονοπάτια πράξης ως προς τη διάδοση του ευαγγελίου, συνειδητοποίησα ότι είχα ακούσει κάτι παρόμοιο την προηγούμενη χρονιά. Τότε, είχα ξανά την αίσθηση ότι το να ασκείται κάποιος με τέτοιον τρόπο ήταν πολύ καλύτερο από την τρέχουσα προσέγγισή μας, αλλά αργότερα, όταν προσπάθησα να ωθήσω αρκετούς υπευθύνους από τις ομάδες του ευαγγελίου να εφαρμόσουν αυτές τις πρακτικές, εκείνοι είπαν ότι, εξαιτίας μυριάδων λόγων, τέτοιες πρακτικές δεν ήταν εφαρμόσιμες για εμάς. Αν και, ακούγοντάς τους, είχα νοιώσει κάπως απογοητευμένος, δεν επέμεινα· έτσι είχαν, απλώς, τα πράγματα. Ακούγοντας ξανά παρόμοια λόγια, αισθάνθηκα επιβεβαίωση· πίστευα ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι διάδοσης του ευαγγελίου ήταν αληθινά καλό και ανυπομονούσα να μεταφέρω στους υπευθύνους πώς να χρησιμοποιούν τα δυνατά σημεία των άλλων. Έτσι, κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, μίλησα στους υπευθύνους για τις προσωπικές μου απόψεις και προτάσεις. Στη συνέχεια, παρατήρησα ότι ορισμένοι από αυτούς δεν φάνηκαν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα, ενώ άλλοι εξήγησαν γιατί αυτή η μέθοδος διάδοσης του ευαγγελίου δεν θα ήταν εφαρμόσιμη εδώ. Μπορούσα να δω ότι είχαν πολλούς παρωχημένους τρόπους σκέψης και απόψεις που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν, και ότι η συναναστροφή μου δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Τότε, όμως, συλλογίστηκα πόσο έμπειροι ήταν οι υπεύθυνοι αυτοί στη διάδοση του ευαγγελίου: Παρ’ όλο που εγώ ήμουν υπεύθυνος για το έργο τους, δεν είχα μεγάλη εμπειρία στη διάδοση του ευαγγελίου. Αν δεν ήμουν ικανός να συναναστραφώ ως προς ένα πρακτικό μονοπάτι, θα ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξω τον τρόπο σκέψης τους με μερικά απλά λόγια. Σκέφτηκα, μέσα μου: «Δεν θα είναι εύκολο να τους καταφέρω να αποδεχτούν αυτά τα νέα μονοπάτια άσκησης! Αν πρόκειται να εξηγήσω μια εφαρμόσιμη βάση για αυτές τις μεθόδους και να συναναστραφώ ως προς εκείνες με σαφήνεια, πρέπει να βρω άλλους, πιο έμπειρους αδελφούς και αδελφές για να βοηθήσουν, και να προσπαθήσω να λύσω το πρόβλημα. Μπορεί, μάλιστα, να πρέπει να το συζητήσω λεπτομερώς με πολλούς ανθρώπους και να μιλήσω πολύ προκειμένου να είμαι αποτελεσματικός. Ωχ! Δεν υπάρχουν τέτοιοι αδελφοί και αδερφές γύρω μου, ούτε και ξέρω κανέναν από άλλες χώρες. Θα δυσκολευτώ πολύ να λύσω αυτό το πρόβλημα. Θα πάρει χρόνο και προσπάθεια, και θα πρέπει να πληρώσω υψηλό τίμημα. Είναι υπερβολικά πολύς κόπος. Κι έχω κι άλλες δουλειές. Δεν μπορώ να αφιερώσω όλες μου τις προσπάθειες στην επίλυση αυτού του ενός προβλήματος! Εγώ είπα όσα έπρεπε να πω· το πόσα αποδέχονται οι άλλοι εξαρτώνται από τους ίδιους. Καλύτερα να το ξεχάσω, και δεν πρέπει να είμαι τόσο σοβαρός. Ως εδώ, έχω κάνει λίγο ως πολύ αρκετά». Κι έτσι, επειδή το πρόβλημα αυτό δεν επιλύθηκε εγκαίρως, δεν υπήρξε καμία βελτίωση στο έργο του ευαγγελίου.

Τις αμέσως επόμενες μέρες, όποτε το έφερνα στο μυαλό μου, αισθανόμουν νευρικότητα. Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου ήταν εσφαλμένη, ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να ερευνήσω. Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Όταν κάνετε διάφορα πράγματα και εκτελείτε τα καθήκοντά σας, συλλογίζεστε συχνά τη συμπεριφορά και τις προθέσεις σας; Αν το πράττετε σπάνια, τότε είναι πολύ πιθανό να κάνετε λάθη, το οποίο σημαίνει ότι εξακολουθεί να υπάρχει πρόβλημα με το ανάστημά σας. Αν δεν το πράττετε ποτέ, τότε δεν είστε διαφορετικοί από τους απίστους· ωστόσο, αν υπάρχουν φορές που όντως συλλογίζεστε, τότε ομοιάζετε κάπως με πιστό. Πρέπει να αφιερώνετε περισσότερο χρόνο στην περισυλλογή. Πρέπει να συλλογίζεστε τα πάντα: Αναλογιστείτε την ίδια σας την κατάσταση για να δείτε αν ζείτε ενώπιον του Θεού, αν οι προθέσεις πίσω από τις ενέργειές σας είναι σωστές, αν τα κίνητρα και η πηγή των πράξεών σας θα μπορούσαν να περάσουν τον έλεγχο του Θεού κι αν έχετε αποδεχθεί τη διερευνητική ματιά Του. Μερικές φορές, θα περνά από το μυαλό σας η σκέψη: “Αν το κάνω έτσι, είναι εντάξει· είναι αρκετά καλό, έτσι δεν είναι;” Παρ’ όλα αυτά, η υπόθεση που είναι εγγενής στη σκέψη αυτή, αποκαλύπτει μια ορισμένη στάση που έχουν οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν ζητήματα, καθώς και το πώς προσεγγίζουν τα καθήκοντά τους. Η νοοτροπία αυτή αποτελεί είδος κατάστασης. Μια τέτοια κατάσταση δεν αποτελεί στάση κατά την οποία κάποιος υπολείπεται ευθύνης και απλώς κρατά τα προσχήματα όταν προσεγγίζει το καθήκον του; Ίσως να μην το έχετε συλλογιστεί ακόμη και ίσως να νοιώθετε ότι είναι μια φυσική έκφραση, ότι είναι απλώς μια κανονική εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης και ότι δεν σημαίνει τίποτα, αλλά αν βρίσκεσαι συχνά σε τέτοια φάση, σε τέτοια κατάσταση, τότε από πίσω κρύβεται μια διάθεση που κυριαρχεί πάνω σου. Τούτο χρήζει εξέτασης και αξίζει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν· αν δεν το πράξεις, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει καμία αλλαγή μέσα σου» (από «Πώς να λύσει κάποιος το πρόβλημα της προχειρότητας και της επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Αν δεν εκτελείς με την καρδιά σου το καθήκον σου και είσαι απρόσεκτος, πράττοντας με τον πιο εύκολο τρόπο – τι νοοτροπία είναι αυτή; Απλώς κρατάς τα προσχήματα, χωρίς καθόλου πίστη στο καθήκον σου και καμία αίσθηση ευθύνης και αποστολής. Κάθε φορά που κάνεις το καθήκον σου, χρησιμοποιείς μόνο τη μισή σου δύναμη· το κάνεις με μισή καρδιά, δεν βάζεις το μεράκι σου και απλά προσπαθείς να ξεμπερδεύεις χωρίς καμία ευσυνειδησία. Το κάνεις με τόσο χαλαρό τρόπο, που είναι σαν να χαζολογάς. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε προβλήματα; Τελικά, κάποιος θα πει ότι, όταν εκτελείς το καθήκον σου, το κάνεις εντελώς διαδικαστικά. Και τι θα πει ο Θεός ως προς αυτό; Θα πει ότι είσαι αναξιόπιστος. Δηλαδή, αν σου έχουν εμπιστευτεί μια δουλειά και, είτε πρόκειται για δουλειά πρωταρχικής ή κλασικής ευθύνης, αν εσύ δεν την εκτελέσεις με την καρδιά σου και δεν ανταποκριθείς στην ευθύνη που ανέλαβες, και δεν την εκλάβεις ως αποστολή που σου έδωσε ο Θεός ή ως ζήτημα που σου έχει εμπιστευθεί, και δεν την εκτελέσεις ως προσωπικό σου καθήκον και υποχρέωση, τότε θα σε πλήξουν βάσανα. “Αναξιόπιστος” – αυτή η μία λέξη θα ορίσει τον τρόπο με τον οποίο καταπιάνεσαι με το καθήκον σου, και ο Θεός θα δηλώσει ότι ο χαρακτήρας σου δεν είναι αρκετά καλός. Αν σου ανατίθεται ένα θέμα κι εσύ έχεις αυτή τη στάση απέναντί του και το διαχειρίζεσαι με τέτοιον τρόπο, υπάρχει περίπτωση να σου ανατεθεί άλλο καθήκον στο μέλλον; Μπορεί να σου ανατεθεί οτιδήποτε σημαντικό; Ίσως μπορούν να σε εμπιστευθούν, αλλά εξαρτάται από τη συμπεριφορά σου. Στην καρδιά του Θεού, ωστόσο, πάντα θα υπάρχει κάποια δυσπιστία απέναντί σου. Πάντα θα υπάρχει κάποια δυσπιστία και κάποια δυσαρέσκεια στο μυαλό του Θεού – δεν είναι πρόβλημα αυτό;» (από «Μόνο μέσα από συχνή περισυλλογή πάνω στην αλήθεια μπορείς να προχωρήσεις μπροστά» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αντιμέτωπος με την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, ένοιωσα μεγάλη μομφή και κατηγορία στην καρδιά μου. Αντιλήφθηκα ότι η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου ενείχε επιπολαιότητα και φυγοπονία. Αναλογίστηκα τη στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά να μιλούν για καλά μονοπάτια διάδοσης του ευαγγελίου. Είχα συμφωνήσει με τα εν λόγω μονοπάτια και τα είχα εγκρίνει, και θεωρούσα ότι θα έπρεπε να τα δεχτούμε και να τα κάνουμε πράξη. Όταν, ωστόσο, προσπάθησα πραγματικά να συναναστραφώ με τους αδελφούς και τις αδελφές για την εισαγωγή αυτών των μεθόδων – και απέτυχα – ήξερα ότι έπρεπε να συναναστραφώ μαζί τους πάνω στην αλήθεια προκειμένου να ανατρέψω τον παρωχημένο τρόπο σκέψης και τις απόψεις τους. Αλλά όταν συλλογίστηκα το τίμημα που θα έπρεπε να καταβάλω για να λύσω το εν λόγω πρόβλημα, το πόσο χρόνο και προσπάθεια θα συνεπαγόταν – επρόκειτο για «τεράστιο έργο», όχι για κάτι που μπορούσε να διορθωθεί αμέσως – σκέφτηκα ότι ήταν πολύ μεγάλος μπελάς, φοβήθηκα τις κακουχίες της σάρκας, κι έτσι φάνηκα επιπόλαιος, απλώς τελείωσα τα τυπικά και κράτησα τα προσχήματα, πιστεύοντας ότι «Προσπάθησα», «Έκανα μια προσπάθεια», «Ήταν λίγο ως πολύ αρκετό» και «Κανείς δεν μπορεί να βάζει παντού τα δυνατά του». Χρησιμοποίησα όλα αυτά για να επιτρέψω στον εαυτό μου να τη γλιτώσει, να ξεπεράσω το πρόβλημα κάνοντας τα στραβά μάτια· ούτε με ενδιέφερε αν ήμουν αποτελεσματικός, πιστεύοντας ότι αρκούσε να τελειώσω απλώς το ζήτημα. Αυτά ήταν τα πρότυπα με τα οποία ενήργησα από την αρχή ως το τέλος. Η συναναστροφή μου με τους υπευθύνους υπήρξε μόνο επιφανειακή. Δεν είχα υποφέρει πραγματικά ούτε είχα πληρώσει το τίμημα για να λύσω τα προβλήματά τους· αντιθέτως, πίστευα ότι είχα ήδη κάνει αρκετά. Στην πραγματικότητα, είχα χρησιμοποιήσει βραχυπρόθεσμες, επιφανειακές μεθόδους για να ξεγελάσω τους ανθρώπους, έτσι ώστε μετά, όταν κάποιος ανέφερε το συγκεκριμένο πρόβλημα, να του έχω έτοιμη απάντηση· επιπλέον, οι κακές επιδόσεις στη διάδοση του ευαγγελίου δεν ήταν δικό μου λάθος – έφταιγαν αυτοί που δεν αποδέχτηκαν τα καλά μονοπάτια πράξης. Ως και τον Θεό προσπάθησα να ξεγελάσω: «Θεέ μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο». Μόνο τώρα συνειδητοποιούσα ότι, κάθε φορά που συναντούσα δυσκολία, δεν προσπαθούσα στ’ αλήθεια να κατανοήσω το θέλημα του Θεού ούτε αγωνιζόμουν να ασκούμαι και να ικανοποιήσω τον Θεό σύμφωνα με όσα Εκείνος ζητά. Αντιθέτως, συχνά ήμουν επιπόλαιος και προσπαθούσα να εξαπατήσω τον Θεό. Πόσο ύπουλος και πανούργος υπήρξα! Είχα απόλυτη επίγνωση ότι οι δυσκολίες των αδελφών στη διάδοση του ευαγγελίου δεν είχαν ξεπεραστεί και ότι εγώ δεν είχα εκπληρώσει την ευθύνη μου. Αλλά προκειμένου να αποφύγω τις κακουχίες της σάρκας, δεν έδωσα καμία προσοχή, ακόμη και όταν είδα ότι παρεμποδιζόταν το έργο του ευαγγελίου. Τούτο δεν σήμαινε ότι δεν έπαιρνα στα σοβαρά το έργο του Θεού; Κατάλαβα ότι δεν διέθετα ίχνος συνείδησης ή ορθολογισμού, ότι κανείς δεν μπορούσε να βασίζεται πάνω μου! Για άλλη μια φορά, διάβασα τα λόγια του Θεού: «[…] πριν σας δημιουργήσω, ήδη γνώριζα την αδικία που υπήρχε βαθιά στις ανθρώπινες καρδιές και όλη την εξαπάτηση και την ατιμία μέσα σε αυτές. Επομένως, αν και δεν υπάρχουν καθόλου ίχνη όταν οι άνθρωποι κάνουν άδικα πράγματα, εγώ εξακολουθώ να γνωρίζω ότι η αδικία που παραμένει στις καρδιές σας ξεπερνά τον πλούτο όλων όσα δημιούργησα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όταν τα φύλλα που πέφτουν επιστρέψουν στις ρίζες τους, θα μετανιώσεις για όλο το κακό που έχεις κάνει). Εκείνη τη στιγμή, μου κατέστη ξεκάθαρο ότι με είχαν πλήξει η κρίση και το παίδεμα του Θεού. Ο Θεός είχε κοιτάξει στα μύχια της ύπαρξής μου και, παρ’ όλο που κανείς άνθρωπος δεν γνώριζε τις δόλιες σκέψεις μου, για τον Θεό ήταν απολύτως ξεκάθαρες. Δεν είχα αναλάβει την ευθύνη για την αποστολή που μου είχε εμπιστευθεί ο Θεός. Υπήρξα ανειλικρινής, πράγμα το οποίο είχε παρεμποδίσει το έργο του ευαγγελίου. Φαινομενικά, έμοιαζα να εκτελώ το καθήκον μου, αλλά, στην πραγματικότητα, ήμουν επιπόλαιος και προσπαθούσα να κοροϊδέψω τον Θεό. Δεν είχα φόβο Θεού. Μπροστά στα λόγια του Θεού, ένοιωσα ντροπή.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Αν, σε ό,τι κάνεις, βάζεις λίγο περισσότερο μεράκι, καθώς και λίγη περισσότερη καλοσύνη, υπευθυνότητα και προσοχή, τότε θα είσαι ικανός να καταβάλλεις μεγαλύτερη προσπάθεια. Όταν μπορείς να το πράξεις αυτό, τα αποτελέσματα των καθηκόντων που εκτελείς θα βελτιωθούν. Τα αποτελέσματά σου θα είναι καλύτερα, και τούτο θα ικανοποιήσει και τους άλλους ανθρώπους και τον Θεό» (από «Η είσοδος στη ζωή πρέπει να ξεκινά από την εκπλήρωση των καθηκόντων» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Λέει, σε μια συναναστροφή: «Τι σημαίνει επιπολαιότητα; Με απλά λόγια, σημαίνει να κρατά κάποιος τα προσχήματα για το θεαθήναι, ώστε οι άλλοι να νομίζουν ότι «Τα κατάφερε». Μπορεί μια τέτοια προσέγγιση να έχει αποτέλεσμα; (Όχι.) Έτσι πράττουν εκείνοι που δεν έχουν βάρη· έτσι εκτελούν το καθήκον τους. Δεν αναλαμβάνουν αληθινά το βάρος του έργου, αλλά δεν μπορούν να τη γλιτώσουν αν δεν το πραγματοποιήσουν. Αν δεν το πραγματοποιήσουν, οι άνθρωποι θα δουν ότι υπάρχει θέμα με τον τάδε επικεφαλής, οπότε πρέπει να κρατήσουν τα προσχήματα για το θεαθήναι. Ο Θεός είπε: “Αυτό είναι υπηρεσία. Δεν εκτελούν το καθήκον τους”. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά μεταξύ υπηρεσίας και εκτέλεσης του καθήκοντος; Οι άνθρωποι που αληθινά επιτελούν το καθήκον τους έχουν αίσθηση ευθύνης – που προέρχεται από την πραγματική επιθυμία αντιμετώπισης του προβλήματος, την επιθυμία της σωστής επιτέλεσης αυτού του έργου, την επιθυμία της ικανοποίησης του Θεού και την επιθυμία της ανταπόδοσης της αγάπης Του. Οπότε, τι απόφαση έχουν πάρει όταν κάνουν αυτά τα πράγματα; Ότι πρέπει να γίνουν και πρέπει να γίνουν σωστά. Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Δεν θα ησυχάσουν μέχρι να τελειώσει, δεν θα σταματήσουν μέχρι να διορθωθεί. Τούτο είναι το φορτίο με το οποίο διεξάγουν το έργο τους και γι’ αυτό τους είναι εύκολο να είναι αποτελεσματικοί. Αυτό σημαίνει να εκτελεί κάποιος το καθήκον του. Εκτελείτε το καθήκον σας μόνο όταν η δουλειά και η εκτέλεση του καθήκοντός σας είναι αποτελεσματική· αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα, τότε είστε επιπόλαιοι, τελείτε σε σύγχυση. Τούτο είναι γνωστό ως υπηρεσία· αναποτελεσματική εκτέλεση καθήκοντος είναι υπηρεσία – δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτό, είναι σωστό!» (από «Πώς να εισέλθει κάποιος στις αλήθειες, ώστε να διακρίνει τους ψευδείς επικεφαλής και τους αντίχριστους» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος ΙΑ'»). Μέσα από τα λόγια του Θεού και αυτή τη συναναστροφή, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης: Η εκτέλεση του καθήκοντος απαιτεί σοβαρότητα και ειλικρίνεια, απαιτεί σοβαρή και υπεύθυνη αντιμετώπιση των πάντων· μόνο αυτό θα ικανοποιήσει το θέλημα του Θεού. Η προσπάθεια αποφυγής επίλυσης πραγματικών προβλημάτων, η επιπολαιότητα και η τήρηση των προσχημάτων σημαίνει εξαπάτηση του Θεού και εμπαιγμός Του, και σίγουρα δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Ο Θεός δεν επιθυμούσε να με δει να είμαι επιπόλαιος και να Του αντιτίθεμαι κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Ήλπιζε ότι θα μπορούσα να προσεγγίσω την αποστολή Του με ειλικρίνεια, να διορθώσω τη στάση μου ως προς την εκτέλεση του καθήκοντός μου, να αντιμετωπίζω όλες τις δυσκολίες πρακτικά και να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στο να σκέφτομαι πώς να λύνω προβλήματα, πώς να είμαι αποτελεσματικός· μόνο αυτόν τον τρόπο πράξης επιθυμεί η καρδιά του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματα με τις ομάδες του ευαγγελίου δεν γινόταν να παραμεριστούν περαιτέρω. Αν και η συναναστροφή και η μεταστροφή των απαρχαιωμένων απόψεων των ομάδων του ευαγγελίου δεν θα ήταν εύκολη, δεν ήθελα πια να την αποφύγω. Στη συνέχεια, βρήκα την ευκαιρία να συζητήσω λεπτομερώς τα προβλήματα της διάδοσης του ευαγγελίου με τους υπευθύνους, τους αδελφούς Ζανγκ και Ζάο – πώς να υιοθετήσουμε με ευέλικτο τρόπο τις μεθόδους της διάδοσης του ευαγγελίου σε άλλα μέρη και να ενσωματώσουμε τα πλεονεκτήματά τους. Μετά τη συναναστροφή, ο αδελφός Ζανγκ και ο αδελφός Ζάο δήλωσαν ευτυχείς να αποδεχτούν κάτι τέτοιο και να διερευνήσουν το πώς να το κάνουν πράξη. Στη συνέχεια, οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν πιο επιδέξιοι στη διάδοση του ευαγγελίου, ενώ βελτιώθηκε και η αποτελεσματικότητά τους.

Έχοντας βιώσει το συγκεκριμένο ζήτημα, στάθηκα ικανός για λίγη ευθυκρισία όσον αφορά στην προσωπική μου κατάσταση επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Άρχισα να απαρνούμαι συνειδητά τη σάρκα μου και να επικεντρώνομαι στο να κάνω την αλήθεια πράξη και να εκτελώ με πίστη το καθήκον μου. Αλλά συνέχιζα να μην έχω ιδιαίτερη γνώση της ουσίας, της ρίζας και της σοβαρότητας των συνεπειών της επιπολαιότητάς μου. Αργότερα, ο Θεός όρισε ένα περιβάλλον για να μου δώσει τη δυνατότητα να συνεχίσω να παίρνω το μάθημά μου, να λύσω το πρόβλημα της επιπολαιότητας.

Λίγο καιρό μετά, ανακάλυψα κάποια θέματα με τις ομάδες του ευαγγελίου. Ως υπεύθυνος του έργου, ο αδελφός Ζανγκ ήταν αρκετά αλαζονικός. Ήταν αυταρχικός ως προς τις κουβέντες και τη συμπεριφορά του, και απρόθυμος να δεχθεί τις προτάσεις των άλλων αδελφών. Ασκούσε, επίσης, δεσπόζουσα επιρροή στον αδελφό Ζάο, ο οποίος συνεργαζόταν μαζί του. Οι δυο τους ήταν ανίκανοι να συζητήσουν και να επιδιώξουν να λύσουν τις πραγματικές δυσκολίες στο έργο του ευαγγελίου. Επίσης, ο αδελφός Ζάο ήταν πολύ συντηρητικός και προσκολλάτο πολύ στο δόγμα κατά τη διάδοση του ευαγγελίου. Οι δύο αυτοί λόγοι επιβράδυναν την πρόοδο του έργου του ευαγγελίου. Είχα οργανώσει ειδικές συναναστροφές μαζί τους για να αντιμετωπίσω τα θέματά τους, αλλά δεν υπήρξε ιδιαίτερη αλλαγή. Μετά, έπαψα να προσπαθώ να τους κάνω να συνεργαστούν αρμονικά· ήταν αρκετό να κρατώ τα πράγματα ως είχαν. Αναφορικά με το πρόβλημα της απροθυμίας του αδελφού Ζανγκ να δέχεται τις προτάσεις των άλλων, υπήρξαν φορές που επέλεγα να ενδώσω και φορές που απλώς είχα τον νου μου. Αλλά δεν αναζήτησα την αλήθεια για να λύσω το πρόβλημα. Αρκετούς μήνες πριν, η άκαμπτη προσκόλληση του αδελφού Ζάο στο δόγμα είχε διακόψει το έργο· συναναστράφηκα μαζί του επ’ αυτού κι εκείνος το κατανόησε, αλλά, στη συνέχεια, ανακάλυψα ότι σε ορισμένους τομείς εξακολουθούσε να εμμένει στο δόγμα και να είναι άκαμπτος. Κάποιες φορές του επισήμαινα αυτά τα πράγματα, αλλά ήταν καλός στο να υποστηρίζει τον εαυτό του. Σκεπτόμουν μέσα μου: «Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να μεταστρέψω τις απόψεις του. Πρέπει να βρω κάποιες αρχές, να του μιλήσω υπό το φως αυτού που εκδηλώνεται πραγματικά σε εκείνον. Προκειμένου να υπάρξει αποτέλεσμα, ίσως χρειαστεί να βρω άλλους αδελφούς και αδελφές με εμπειρία στη διάδοση του ευαγγελίου για να επικοινωνήσουν μαζί του». Σκεπτόμενος τους μπελάδες που θα προκαλούσε η επίλυση του εν λόγω προβλήματος, αποφάσισα να αφήσω τα πράγματα να κάνουν τον κύκλο τους. Αν και συνειδητοποιούσα ότι τα προβλήματα με τους αδελφούς Ζανγκ και Ζάο θα επηρέαζαν το έργο του ευαγγελίου, ένοιωθα ότι, επί του παρόντος, δεν υπήρχε κανείς καλύτερος στις ομάδες του ευαγγελίου που θα μπορούσε να αναλάβει αυτήν την αποστολή. Δεν ήταν ότι η εκτέλεση του καθήκοντός τους ήταν εντελώς αναποτελεσματική – απλώς αποδεκτή. Όσο η ανώτερη ηγεσία δεν είχε να μου πει κάτι γι’ αυτό, όλα ήταν καλά. Υπάρχουν κάποια πράγματα που αποτελούν μόνιμη ενόχληση και κάποια προβλήματα που παραμένουν άλυτα. Όσον αφορά, λοιπόν, στα προβλήματα με τους δύο αδελφούς, δεν σπατάλησα περισσότερο χρόνο αναζητώντας πώς έπρεπε να προσεγγίσω το θέμα, ούτε υπολόγισα αν τα οφέλη από την εκτέλεση του καθήκοντός τους υπερείχαν των μειονεκτημάτων.

Λίγο αργότερα, η εκκλησία διενήργησε δημοσκόπηση. Τα αποτελέσματα με ανησύχησαν πολύ. Πολλοί αδελφοί και αδελφές ανέφεραν ότι ο αδελφός Ζανγκ δεν δεχόταν ποτέ τις προτάσεις των άλλων, ότι συχνά ενεργούσε αυθαίρετα, ότι διαρκώς έπρεπε να έχει την τελευταία λέξη και ότι συχνά κατηχούσε και αντιμετώπιζε τους άλλους ανθρώπους με υπεροψία. Ορισμένοι αδελφοί και αδελφές φοβούνταν να τον συναντήσουν. Δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υπακούν απρόθυμα στις ρυθμίσεις του, νοιώθοντας εξαναγκασμό και ζώντας μέσα στην αρνητικότητα. Τα γεγονότα έδειχναν ότι ο αδελφός Ζανγκ βάδιζε στο μονοπάτι του αντίχριστου. Σχετικά με τον αδελφό Ζάο, οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν ότι ήταν αδιάλλακτος και άκαμπτα προσκολλημένος στο δόγμα. Σπανίως καθοδηγούσε τους αδελφούς και τις αδελφές στην είσοδο στην αρχή. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διάδοσης του ευαγγελίου, ζητούσε από τους άλλους αδελφούς και αδελφές να κάνουν πολλή δουλειά που δεν εξυπηρετούσε κανέναν σκοπό. Όλα τούτα έδειχναν ότι δεν κατανοούσε το πνεύμα, ούτε και την αρχή. Οι πράξεις τους προκάλεσαν σημαντική παρεμπόδιση και διακοπή στο έργο του ευαγγελίου. Προκάλεσαν επίσης πολλούς περιορισμούς και οδύνη στους αδελφούς και τις αδελφές. Σύμφωνα με την αρχή, οι αδελφοί Ζανγκ και Ζάο έπρεπε να απομακρυνθούν.

Το γεγονός ότι υπήρξα επιπόλαιος και δεν επιτελούσα πραγματική δουλειά, έβλαψε το έργο του ευαγγελίου. Επίσης, είχε προκαλέσει πολλά βάσανα στους αδελφούς και τις αδελφές. Σκεπτόμενος αυτό, αισθάνθηκα μεγάλη καταδίκη μέσα μου. Νοιώθοντας ότι δεν γίνεται να αποφύγω την ευθύνη, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Το ότι προκάλεσα τόσο κακό στο έργο της εκκλησίας σήμερα, οφείλεται στην αμέλεια προς τα καθήκοντά μου, στην επιπολαιότητά μου, στην τέρψη μου για τις ευλογίες της θέσης μου και στο ότι δεν επιτελώ πραγματικό έργο. Είμαι υπόχρεος σε Εσένα και λυπάμαι για τους αδελφούς και τις αδερφές μου. Θεέ μου! Θα δεχόμουν την κρίση και το παίδεμά Σου σε αυτό το θέμα, ώστε να μπορέσω να γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου και να δείξω αληθινή μετάνοια σε Εσένα».

Αργότερα, στις συναναστροφές διάβασα ότι: «Αν είσαι κάποιος που λειτουργεί διεκπεραιωτικά όταν εκτελεί το καθήκον του και καταφεύγει στη δολιότητα, τούτο δείχνει ότι είσαι ένα δόλιο και διεστραμμένο άτομο που ανήκει στον Σατανά» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). «Όλοι έχουν το ίδιο πρόβλημα κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός τους, κι αυτό είναι οι επιπόλαιες ενέργειες. Είναι λες και κανείς δεν αξίζει την επιμέλειά τους – αν κάποιος κάνει κάτι με εξαιρετική σοβαρότητα για ένα άτομο, τότε το άτομο αυτό πρέπει να είναι κάποιος για τον οποίον τρέφει μεγάλο σεβασμό, κάποιος που μπορεί να του παράσχει σημαντική βοήθεια ή κάποιος στον οποίο χρωστά μεγάλη ευγνωμοσύνη, αλλιώς δεν θα το έπαιρνε στα σοβαρά. Η λέξη “κέρδος” είναι γραμμένη με κεφαλαία πάνω στη φύση της ανθρωπότητας· οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάτι σοβαρά μόνο αν πρόκειται να λάβουν κάποιο κέρδος σε αντάλλαγμα, ενώ αν δεν υπάρχει όφελος, υιοθετούν μια επιπόλαια στάση. Αυτή είναι η φύση των ανθρώπων, αλλά και χαρακτηριστικό της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Όλοι οι άνθρωποι είναι εγωκεντρικοί, άρα όλοι τους ενεργούν επιπόλαια και τους αρκεί να τα βγάζουν απλώς πέρα. Τα πράγματα ίσως να ήταν λίγο καλύτερα αν η ανθρωπότητα μπορούσε αληθινά να δει την εκτέλεση του καθήκοντός της ως κάτι που γίνεται για τον Θεό και που πρέπει να αντιμετωπίζεται σοβαρά προς δική Του χάριν. Αν η ανθρωπότητα έχει πραγματικά μια καρδιά που έχει φόβο Θεού, τότε θα ήταν απίθανο οι άνθρωποι να ενεργούν επιπόλαια κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός τους» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τις συναναστροφές αυτές και αναλογιζόμενος τις ίδιες μου τις ενέργειες, αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή. Αντιλήφθηκα πως η φύση μου ήταν ιδιαίτερα εγωιστική και πανούργα, πώς ό, τι έκανα ήταν για να προστατεύσω τα προσωπικά μου συμφέροντα. Το σύνθημά μου ήταν εκείνος ο νόμος για την επιβίωση «Ποτέ μην ξυπνάς νωρίς, εκτός και αν υπάρχει κάποιο κέρδος απ’ αυτό». Τα επωφελή πρέπει να γίνονται, τα μη επωφελή, όχι. Η εκτέλεση του καθήκοντος δεν γινόταν προς ανταπόδοση της αγάπης του Θεού, αλλά για να κλειστεί συμφωνία μαζί Του. Πάντα προσπαθούσα να αποκτώ περισσότερες ευλογίες, πληρώνοντας μικρότερο τίμημα και, ως εκ τούτου, ήταν πιθανόν να φανώ επιπόλαιος και να προσπαθήσω να ξεγελάσω τον Θεό. Αναλογίστηκα ότι, κατά την προσέγγιση των προβλημάτων με τους αδελφούς Ζανγκ και Ζάο, είχα ξεκάθαρη επίγνωση του ότι αυτό που εκδήλωναν επρόκειτο να επιβραδύνει το έργο του ευαγγελίου, αλλά βλέποντας πως, κατά τα φαινόμενα, εκτελούσαν το καθήκον τους, και νοιώθοντας ότι δεν υπήρχε κανείς καλύτερος να τους αντικαταστήσει, το μόνο που έκανα ήταν να συναναστραφώ μερικές φορές μαζί τους, απρόθυμος να πληρώσω μεγαλύτερο τίμημα για να επιλύσω το ζήτημα. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, ήμουν ικανοποιημένος όταν απλώς κατάφερνα τους άλλους να νομίζουν ότι έκανα καλή δουλειά ή όταν η ανώτερη ηγεσία δεν μπορούσε να βρει σημαντικά προβλήματα· αδιαφορούσα παντελώς για το τι σκεπτόταν ο Θεός ή για τη γνώμη Του πάνω σε αυτό. Ήξερα πάρα πολύ καλά ότι δεν είχα λύσει τελείως το πρόβλημα, ούτε προσπάθησα να καταλάβω ποια ήταν η πηγή και η ουσία των ζητημάτων τους, με αποτέλεσμα να μου πάρει τόσο πολύ καιρό για να τους αντικαταστήσω – γεγονός που αποτέλεσε σημαντικό εμπόδιο στο έργο του ευαγγελίου. Δίνοντάς μου ένα τόσο σπουδαίο καθήκον, ο Θεός με είχε ανυψώσει, ελπίζοντας ότι θα λάμβανα υπ’ όψιν το θέλημά Του, αλλά εγώ δεν νοιάστηκα καθόλου να ανταποδώσω την αγάπη Του και, αντ’ αυτού, έπαιξα τον ρόλο του υπηρέτη του Σατανά, προσπαθώντας να κοροϊδέψω και να εξαπατήσω τον Θεό και καταστρέφοντας το έργο Του. Δεν είχα ίχνος ανθρώπινης φύσης. Ήμουν πραγματικά ελεεινός και απεχθής, ήμουν αληθινά ακατάλληλος να ζω ενώπιον του Θεού! Η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι απρόσβλητη από τον άνθρωπο· πώς ήταν δυνατόν να μη νοιώσει ο Θεός απέχθεια για τις πράξεις μου;

Στη συνέχεια, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Όσο για το ποιες είναι οι προθέσεις τους και πόση προσπάθεια καταβάλλουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ο Θεός ελέγχει και βλέπει. Είναι καίριας σημασίας οι άνθρωποι να βάζουν όλη την καρδιά και τη δύναμή τους σε αυτό που κάνουν. Αλλά και η συνεργασία τους είναι αποφασιστικός παράγοντας. Να προσπαθεί να μη μετανιώνει για τα καθήκοντα που έχει ολοκληρώσει ούτε για προηγούμενες ενέργειές του, και να φτάσει στο σημείο να μην οφείλει τίποτα στον Θεό – τούτο σημαίνει να δίνει κάποιος όλη του την καρδιά και τη δύναμη. Αν δεν δώσετε σήμερα όλη την καρδιά και τη δύναμή σας, αργότερα, όταν κάτι πάει στραβά και υπάρξουν συνέπειες, δεν θα είναι πολύ αργά για δάκρυα; Θα βρεθείτε υποχρεωμένοι για πάντα και θα στιγματιστείτε! Όταν οι άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους, το να είναι κανείς στιγματισμένος αποτελεί παράβαση. Κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων σας, προσπαθήστε να αφιερώνετε όλη σας την καρδιά και τη δύναμη σε ό,τι πρέπει και είναι αναγκαίο να γίνει. Αν δεν τα επιτελείς με επιπολαιότητα ούτε μετανιώνεις για κάτι, τότε τα καθήκοντα που εκτελείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα μείνουν αλησμόνητα. Αυτό που μένει αλησμόνητο είναι οι καλές πράξεις ενώπιον του Θεού. Και ποια είναι τα πράγματα που δεν μνημονεύονται; (Οι παραβάσεις και οι κακές πράξεις.) Είναι παραβάσεις. Οι άνθρωποι μπορεί να μη δεχτούν ότι είναι κακές πράξεις αν χαρακτηριστούν τώρα ως τέτοιες, αλλά αν έρθει μια μέρα που θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες εξαιτίας αυτού του ζητήματος, που θα έχει αρνητικό αντίκτυπο, τότε, εκείνη τη στιγμή θα αισθανθείς ότι δεν είναι απλώς μια παραβατική συμπεριφορά, αλλά μια κακή πράξη. Και όταν το συνειδητοποιήσεις, θα πεις μέσα σου: “Αν το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα, αυτό δεν θα είχε συμβεί! Αν το είχα σκεφτεί λίγο καλύτερα, αν είχα προσπαθήσει λίγο περισσότερο, αυτό δεν θα είχε γίνει”. Τίποτα δεν πρόκειται να σβήσει την αιώνια αυτή κηλίδα από την καρδιά σου. Αν προκαλέσει αιώνιο χρέος, τότε θα μπεις σε μπελάδες» (από «Πώς να λύσει κάποιος το πρόβλημα της προχειρότητας και της επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, αισθάνθηκα ότι με άγγιξαν βαθιά. Συλλογίστηκα ότι με είχε κατευθύνει η ίδια μου η πανούργα, εγωιστική φύση, ότι πάντοτε προσπαθούσα ανειλικρινώς να μην πληρώνω τίμημα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, ότι δεν είχα εντοπίσει ούτε μετακινήσει αμέσως τους υπευθύνους που δεν ήταν κατάλληλοι, με αποτέλεσμα να παρεμποδιστεί το έργο του ευαγγελίου και οι αδελφοί και οι αδελφές να ζουν μέσα στο σκοτάδι και τους περιορισμούς. Είχα διαπράξει παράβαση ενώπιον του Θεού. Αν η έγκαιρη κρίση και το παίδεμα του Θεού δεν είχαν βάλει τέλος στα κακά βήματά μου, ποιος ξέρει τι μεγάλο κακό θα είχα διαπράξει στο μέλλον; Εκείνη τη στιγμή, όσο περισσότερο το σκεπτόμουν, τόσο πιο φοβισμένος ένοιωθα. Η επιπολαιότητα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη – μπορούσε να διακόψει το έργο της εκκλησίας ανά πάσα στιγμή! Μόνο αφού είδα τις σοβαρές συνέπειες της επιπολαιότητας συνειδητοποίησα ότι, αν δεν επικεντρωνόμουν στην αποδοχή της κρίσης και του παιδέματος του Θεού και στο να κάνω τα λόγια Του πράξη, αν ήμουν τσαπατσούλης κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, δεν θα ήμουν ποτέ ικανός να επιτύχω αφοσίωση στον Θεό, πολύ λιγότερο δε την απελευθέρωση από τη διεφθαρμένη μου διάθεση και τη σωτηρία του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, διέθετα κάποια αποφασιστικότητα και επιθυμία να επιδιώξω την αλήθεια και να επιτύχω αφοσίωση στην εκτέλεση του καθήκοντός μου.

Έπειτα από αυτό, χρησιμοποιήσαμε την αρχή για να βρούμε ανθρώπους πιο κατάλληλους για να αντικαταστήσουμε τον αδελφό Ζανγκ και τον αδελφό Ζάο. Ωστόσο, τα προβλήματα στις ομάδες του ευαγγελίου παρέμειναν, και έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Υπάρχουν ακόμα πολλά άλυτα προβλήματα στις ομάδες του ευαγγελίου. Κάποιες καλές μέθοδοι άσκησης δεν έχουν εφαρμοστεί πλήρως. Επειδή, προηγουμένως, ήμουν χαλαρός ως προς την αναζήτηση της αλήθειας, κάποια προβλήματα επιμένουν. Τούτη τη φορά πρέπει να αναζητήσω σωστά, για να καταλάβω πώς να λύσω τα εν λόγω προβλήματα. Θεέ μου! Είθε να με καθοδηγήσεις». Στη συνέχεια, στις ομάδες του ευαγγελίου, βρήκα μερικούς αδελφούς και αδελφές με καλύτερες επιδόσεις, για να συζητήσω λεπτομερώς το μονοπάτι της κήρυξης του ευαγγελίου. Έμαθα πολλά. Ακολούθως, προετοιμάστηκα να οργανώσω μια συνάθροιση μαζί με όλους και να συναναστραφώ μαζί τους για τα προβλήματα σχετικά με την εκτέλεση του καθήκοντός μας. Εκείνο το βράδυ, συλλογιζόμουν ξανά τα πράγματα καθώς διάβαζα προσεκτικά το υλικό, προσπαθώντας να βρω πώς να κάνω τις προετοιμασίες μου αποτελεσματικές. Έκανα σύνοψη των προβλημάτων σε πολλούς τομείς και εξέτασα τα σχετικά λόγια του Θεού, ψάχνοντας για μια απάντηση. Φτάνοντας στα μισά, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν ακόμα πολλές λεπτομέρειες προς διευθέτηση και, βλέποντας ότι είχε πάει ήδη αργά, οι σκέψεις για παραίτηση και επιπολαιότητα προέκυψαν για άλλη μια φορά, απρόσκλητες: «Θα μου πάρει πολύ χρόνο και προσπάθεια να βρω αναφορές για αυτά τα προβλήματα. Έχει πάει πολύ αργά – μήπως να μην μπω σε τόσες λεπτομέρειες; Σε κάθε περίπτωση, έχω ήδη τη γενική κατεύθυνση, και οι αδελφοί και οι αδελφές θα μπορέσουν να καταλάβουν. Είναι αρκετό αυτό». Αλλά καθώς σκέφτηκα να σταματήσω για να ξεκουραστώ, ένοιωσα άβολα μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή, αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού: «Όποτε θέλεις να είσαι χαλαρός και απλά να κρατάς τα προσχήματα, όποτε θέλεις να τεμπελιάσεις και όποτε επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφαιρεθεί και θέλεις να πας να διασκεδάσεις, σκέψου το καλύτερα: Μήπως η συμπεριφορά αυτή με καθιστά αναξιόπιστο; Μοιάζω να εκτελώ το καθήκον μου με την καρδιά μου; Μήπως η ενέργεια αυτή με καθιστά άπιστο; Μήπως αποτυγχάνω έτσι να ανταποκριθώ στην εμπιστοσύνη του Θεού προς εμένα; Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Πρέπει να σκεφτείς: “Δεν έχω πάρει στα σοβαρά το ζήτημα. Εκείνη την ώρα, αισθάνθηκα ότι υπήρχε πρόβλημα, αλλά δεν το μεταχειρίστηκα ως σοβαρό· το ξεπέταξα αδιάφορα. Τώρα το πρόβλημα αυτό εξακολουθεί να μένει άλυτο. Τι άνθρωπος είμαι;” Θα έχεις επισημάνει το πρόβλημα και θα έχεις καταφέρει να γνωρίσεις λίγο τον εαυτό σου. Πρέπει να σταματάς όταν έχεις λίγη γνώση; Έχεις τελειώσει από τη στιγμή που εξομολογήθηκες τις αμαρτίες σου; Πρέπει να μετανοήσεις και να κάνεις στροφή!» (από «Μόνο μέσα από συχνή περισυλλογή πάνω στην αλήθεια μπορείς να προχωρήσεις μπροστά» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Η κρίση και το παίδεμα των λόγων του Θεού με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι αποδεικνυόμουν και πάλι επιπόλαιος· ότι, για άλλη μια φορά, ακολουθούσα τη σάρκα και προσπαθούσα να κόψω δρόμο. Ταυτόχρονα, μέσα μου ήταν ξεκάθαρο ότι, αν δεν εντόπιζα τα αποφασιστικής σημασίας ζητήματα και δεν πραγματοποιούσα μια στοχευμένη συναναστροφή, τούτο θα είχε βέβαιο αντίκτυπο στην αποτελεσματικότητα. Για να επιτύχω το βέλτιστο αποτέλεσμα, έπρεπε να απαρνηθώ τη σάρκα. Ως αποτέλεσμα, αφιέρωσα πάρα πολλή σκέψη και κατέγραψα κάθε πρόβλημα που έχρηζε επείγουσας επίλυσης. Παρ’ όλο που αυτό μου πήρε μεγάλο μέρος της νύχτας, εγώ μέσα μου ένοιωθα σταθερός. Την επομένη, συγκεντρωθήκαμε για να συναναστραφούμε πάνω στα υπάρχοντα προβλήματα. Οι αδελφοί και οι αδελφές ενέκριναν θερμά το νέο μονοπάτι και τα νέα μέτρα. Βλέποντας ότι τα προβλήματα που μας είχαν προκαλέσει σύγχυση για τόσο πολύ καιρό είχαν λυθεί και ότι όλοι είχαν απελευθερωθεί, ένοιωσα μεγάλη παρηγοριά στην καρδιά μου. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να ασκούμαστε σύμφωνα με το νέο μονοπάτι και τις καινούργιες μεθόδους. Σταδιακά, το έργο του ευαγγελίου έγινε αποτελεσματικό και δεν μπορούσα παρά να ευχαριστώ μέσα μου τον Θεό.

Έχοντας βιώσει αυτό, απέκτησα μια αληθινή αίσθηση του πόσο βαθιά με είχε διαφθείρει ο Σατανάς. Είχα χάσει τη συνείδηση και τον ορθολογισμό μου· αν και, εξωτερικά, ήμουν ικανός να εγκαταλείπω πράγματα και να ξοδεύω τον εαυτό μου – και ήμουν ακόμα και ικανός να πληρώνω κάποιο τίμημα για ορισμένα θέματα – λόγω του ότι δεν είχα αποκτήσει την αλήθεια και τη ζωή, η διεφθαρμένη μου διάθεση εξακολουθούσε να διατηρεί την εξουσία της μέσα μου. Η ύπουλη και πανούργα φύση μου, μια φύση που ήταν τυφλή ως προς τα πάντα εκτός από τα δικά μου συμφέροντα, με κατεύθυνε σε κάθε στιγμή. Ό, τι έκανα ήταν προς δικό μου όφελος. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, ήμουν πάντα ανειλικρινής και προσπαθούσα να κοροϊδέψω τον Θεό· δεν είχα συνειδητοποιήσει ούτε στο ελάχιστο ότι το δημιούργημα πρέπει να ανταποδίδει την αγάπη του Θεού και να λαμβάνει υπ’ όψιν το θέλημά Του. Χάρη στην αποκάλυψη του Θεού, είδα πόσο κατώτερος και ποταπός υπήρξα, ότι δεν διέθετα ούτε στο ελάχιστο την όψη ανθρώπινης φύσης. Ιδιαίτερα, όταν σκεπτόμουν τη ζημία που προκάλεσα στο έργο του οίκου του Θεού εξαιτίας της επιπολαιότητάς μου, ένοιωθα ότι υπήρξα εντελώς αναξιόπιστος και πολύ κακός προς τον Θεό. Αισθανόμουν, επίσης, πολύ μεγάλη απέχθεια για τον εαυτό μου και είχα μια ισχυρότατη επιθυμία να αποβάλω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να σωθώ από τον Θεό. Είθε ο Θεός να ορίσει περισσότερες καταστάσεις για να με κρίνει και να με παιδεύσει, ώστε, το συντομότερο δυνατόν, να μπορώ να είμαι αυτός που επιθυμεί η καρδιά Του κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου.