Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Ο Χριστός των εσχάτων ημερών χρησιμοποιεί ένα πλήθος από αλήθειες για να διδάξει τον άνθρωπο, να εκθέσει την ουσία του ανθρώπου και να αναλύσει τα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου. Αυτά τα λόγια εμπεριέχουν διάφορες αλήθειες, όπως το καθήκον του ανθρώπου, πώς θα πρέπει να υποτάσσεται στον Θεό, πώς θα πρέπει να είναι πιστός σ’ Εκείνον, πώς οφείλει να βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση, καθώς και τη σοφία και τη διάθεση του Θεού, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται στην ουσία του ανθρώπου και στη διεφθαρμένη διάθεσή του. Συγκεκριμένα, τα λόγια που εκθέτουν το πώς ο άνθρωπος αποστρέφεται τον Θεό εκφράζουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί ενσάρκωση του Σατανά και εχθρική δύναμη απέναντι στον Θεό. Αναλαμβάνοντας το έργο της κρίσης Του, ο Θεός δεν καθιστά απλώς σαφή τη φύση του ανθρώπου με λίγα λόγια· εκθέτει και κλαδεύει μακροπρόθεσμα. Όλες αυτές οι διαφορετικές μέθοδοι έκθεσης και κλαδέματος δεν μπορούν να αντικατασταθούν με συνηθισμένα λόγια, αλλά με την αλήθεια της οποίας ο άνθρωπος στερείται εντελώς. Μονάχα τέτοιου είδους μέθοδοι σαν κι αυτές θεωρούνται ως κρίση· μόνο μέσω μιας τέτοιας κρίσης μπορεί ο άνθρωπος να υποταχθεί και να πειστεί εξολοκλήρου για τον Θεό και, επιπλέον, να αποκτήσει αληθινή γνώση του Θεού. Αυτό που αποφέρει το έργο της κρίσης είναι η κατανόηση του ανθρώπου για το αληθινό πρόσωπο του Θεού και για την αλήθεια σχετικά με τη δική του παρακοή. Το έργο της κρίσης δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κατανοήσει μεγάλο μέρος από τις προθέσεις του Θεού, τον σκοπό του έργου του Θεού, και τα μυστήρια που παραμένουν ακατανόητα γι’ αυτόν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αναγνωρίσει και να μάθει τη διεφθαρμένη ουσία του και τις ρίζες της διαφθοράς του, καθώς επίσης και να ανακαλύψει την ασχήμια του. Αυτές οι επιδράσεις προκαλούνται από το έργο της κρίσης, διότι η ουσία αυτού του έργου είναι στην πραγματικότητα το έργο του ανοίγματος της αλήθειας, της οδού και της ζωής του Θεού σε όλους όσοι πιστεύουν σ’ Εκείνον. Αυτό το έργο είναι το έργο της κρίσης που επιτελεί ο Θεός. Εάν δεν θεωρείς αυτές τις αλήθειες σημαντικές, αν το μόνο που σκέφτεσαι είναι να τις αποφύγεις ή να βρεις μια νέα διέξοδο που δεν τις περιλαμβάνει, τότε λέω πως είσαι ένας αμαρτωλός που έχει διαπράξει βαριά αδικήματα. Εάν έχεις πίστη στον Θεό, όμως δεν αναζητάς την αλήθεια ή τις προθέσεις Του ούτε αγαπάς την οδό που σε φέρνει πιο κοντά σ’ Εκείνον, τότε λέω πως είσαι κάποιος που προσπαθεί να ξεφύγει από την κρίση, και πως είσαι μια μαριονέτα και ένας προδότης που προσπαθεί να φύγει μακριά από τον μεγάλο λευκό θρόνο. Ο Θεός δεν θα χαριστεί σε κανέναν από αυτούς τους επαναστάτες που πάνε να ξεφύγουν από το βλέμμα Του. Τέτοιοι άνθρωποι θα λάβουν ακόμα πιο αυστηρή τιμωρία. Εκείνοι που έρχονται ενώπιον του Θεού ώστε να κριθούν και επιπλέον έχουν εξαγνιστεί θα ζήσουν για πάντα στη βασιλεία Του. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που ανήκει στο μέλλον.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Χριστός επιτελεί το έργο της κρίσης με την αλήθεια

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν την ίδια τη διάθεσή τους· πρέπει να υποστούν την κρίση και την παίδευση, τον πόνο και το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού, ή να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν από τον λόγο Του. Μόνο τότε μπορούν να πετύχουν υποταγή και πίστη στον Θεό, και δεν θα είναι πλέον επιπόλαιοι απέναντί Του. Υπό το ραφινάρισμα του λόγου του Θεού αλλάζει η διάθεση των ανθρώπων. Μόνον μέσω της έκθεσης, της κρίσης, της πειθαρχίας και του κλαδέματος του λόγου Του δεν θα τολμούν πια να ενεργούν με απερισκεψία, αλλά αντ’ αυτού θα γίνουν σταθεροί και συγκροτημένοι. Το πιο σημαντικό είναι ότι είναι σε θέση να υποτάσσονται στον τωρινό λόγο του Θεού και στο έργο Του. Ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι σε θέση να παραμερίσουν αυτές τις αντιλήψεις και να υποταχθούν πρόθυμα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού

Ο Θεός έχει πολλά μέσα για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελείωση. Χρησιμοποιεί κάθε λογής περιβάλλοντα, προκειμένου να κλαδέψει τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, και χρησιμοποιεί διάφορα πράγματα για να ξεγυμνώσει τον άνθρωπο· από τη μια πλευρά, κλαδεύει τον άνθρωπο, από μια άλλη, τον ξεγυμνώνει και, από μια τρίτη, τον αποκαλύπτει, ξεθάβοντας και αποκαλύπτοντας τα «μυστήρια» στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και δείχνοντας στον άνθρωπο τη φύση του μέσω της αποκάλυψης πολλών από τις καταστάσεις του. Ο Θεός οδηγεί τον άνθρωπο στην τελείωση μέσω πολλών μεθόδων —μέσω της αποκάλυψης, του κλαδέματος, του εξευγενισμού και της παίδευσης του ανθρώπου— έτσι ώστε ο άνθρωπος να μάθει ότι ο Θεός είναι πρακτικός.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο όσοι επικεντρώνονται στην άσκηση μπορούν να οδηγηθούν στην τελείωση

Ο Θεός εργάζεται σε κάθε άνθρωπο, και όποια κι αν είναι η μέθοδός Του, όποιους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα κι αν χρησιμοποιεί στην υπηρεσία Του, ή όποιο κι αν είναι το ύφος στα λόγια Του, έχει έναν και μόνο τελικό στόχο: να σε σώσει. Και πώς σε σώζει; Σε αλλάζει. Άρα, πώς θα ήταν δυνατόν να μην υποφέρεις λίγο; Θα πρέπει να υποφέρεις. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Αρχικά, οι άνθρωποι πρέπει να υποφέρουν όταν δέχονται την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού. Όταν τα λόγια του Θεού είναι πολύ αυστηρά και κατηγορηματικά, και οι άνθρωποι παρερμηνεύουν τον Θεό —και μάλιστα έχουν και αντιλήψεις— μπορεί και αυτό να προκαλέσει πόνο. Μερικές φορές, ο Θεός δημιουργεί ένα περιβάλλον γύρω από τους ανθρώπους για να αποκαλύψει τη διαφθορά τους, να τους οδηγήσει στην αυτοκριτική και στην αυτογνωσία· και τότε θα υποφέρουν και λίγο. Μερικές φορές οι άνθρωποι, όταν κλαδεύονται και εκτίθενται ευθέως, πρέπει να υποφέρουν. Είναι σαν να υποβάλλονται σε εγχείρηση —χωρίς πόνο, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Αν κάθε φορά που κλαδεύεσαι, και κάθε φορά που ένα περιβάλλον σε αποκαλύπτει, αυτό διεγείρει τα αισθήματά σου και σου δίνει κίνητρο, τότε μέσω αυτής της διαδικασίας θα εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα και θα αποκτήσεις ανάστημα. Αν κάθε φορά που κλαδεύεσαι και που αποκαλύπτεσαι από ένα περιβάλλον, δεν αισθάνεσαι καθόλου πόνο ή δυσφορία, αν δεν αισθάνεσαι τίποτα απολύτως, και αν δεν προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού για να αναζητήσεις τις προθέσεις Του, ούτε προσεύχεσαι, ούτε αναζητάς την αλήθεια, τότε είσαι πολύ αναίσθητος! Αν το πνεύμα σου δεν νιώθει τίποτα, αν δεν αντιδρά, τότε ο Θεός δεν εργάζεται μέσα σου. Θα πει: «Αυτός ο άνθρωπος είναι υπερβολικά αναίσθητος και η διαφθορά του είναι πολύ μεγάλη. Όσο κι αν τον πειθαρχήσω, τον κλαδέψω ή προσπαθήσω να τον έχω υπό έλεγχο, και πάλι δεν μπορώ να συγκινήσω την καρδιά του ούτε να αφυπνίσω το πνεύμα του. Αυτός ο άνθρωπος θα έχει πρόβλημα· δεν είναι εύκολο να σωθεί». Αν ο Θεός κανονίσει για σένα συγκεκριμένα περιβάλλοντα, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, αν σε κλαδέψει, κι εσύ πάρεις μαθήματα απ’ αυτό, αν έχεις μάθει να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού και να αναζητάς την αλήθεια και λόγω αυτών, χωρίς να το καταλάβεις, διαφωτιστείς, φωτιστείς και αποκτήσεις την αλήθεια, αν έχεις βιώσει αλλαγή σ’ αυτά τα περιβάλλοντα, αν έχεις λάβει ανταμοιβές και έχεις προοδεύσει, αν αρχίσεις να καταλαβαίνεις λίγο την πρόθεση του Θεού και πάψεις να παραπονιέσαι, τότε όλα αυτά θα σημαίνουν ότι έμεινες σταθερός μέσα απ’ τις δοκιμασίες αυτών των περιβαλλόντων και έχεις υπομείνει τη δοκιμή. Θα έχεις λοιπόν ξεπεράσει την ταλαιπωρία αυτή. Τι θα θεωρήσει ο Θεός για όσους δεν υποκύπτουν στη δοκιμασία; Θα πει ότι έχουν αληθινή καρδιά και μπορούν να υπομείνουν τέτοια βάσανα και ότι, βαθιά μέσα τους, αγαπούν την αλήθεια και θέλουν να την αποκτήσουν. Αν ο Θεός σε αξιολογήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε δεν έχεις ανάστημα; Δεν διαθέτεις ζωή; Και πώς επιτυγχάνεται αυτή η ζωή; Την παραχωρεί ο Θεός; Ο Θεός σε προμηθεύει με διάφορους τρόπους και χρησιμοποιεί διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να σε εκπαιδεύσει. Είναι σαν να σου δίνει αυτοπροσώπως να φας και να πιεις, φέρνοντάς σου ο ίδιος διάφορα τρόφιμα μπροστά σου για να χορτάσεις και να τα απολαύσεις· μόνο έτσι μπορείς να αναπτυχθείς και να μείνεις δυνατός. Έτσι πρέπει να βιώνεις και να κατανοείς αυτά τα πράγματα· έτσι πρέπει να υποτάσσεσαι σε ό,τι προέρχεται από τον Θεό. Αυτήν τη νοοτροπία και τη στάση πρέπει να έχεις, και πρέπει να μάθεις να αναζητάς την αλήθεια. Δεν πρέπει να ψάχνεις συνεχώς για εξωτερικές αιτίες, να κατηγορείς τους άλλους για τα δικά σου προβλήματα ή να κατακρίνεις τους ανθρώπους· πρέπει να έχεις σαφή κατανόηση των προθέσεων του Θεού. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται πως ορισμένοι άνθρωποι έχουν κάποιες απόψεις για σένα ή πως είναι προκατειλημμένοι απέναντί σου, μα δεν πρέπει να βλέπεις τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Αν βλέπεις τα πράγματα απ’ αυτήν την οπτική, τότε το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να βρίσκεις δικαιολογίες και δεν θα πετύχεις τίποτα. Να βλέπεις τα πράγματα αντικειμενικά και να δέχεσαι τα πάντα από τον Θεό. Όταν δεις τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορείς να υποταχθείς εύκολα στο έργο του Θεού, και θα μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια και να αντιληφθείς τις προθέσεις του Θεού. Μόλις διορθωθεί η οπτική σου και η ψυχική σου κατάσταση, θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια. Γιατί, λοιπόν, δεν το κάνεις; Γιατί αντιστέκεσαι; Αν σταματούσες να αντιστέκεσαι, θα αποκτούσες την αλήθεια. Αν αντιστέκεσαι, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα, και επίσης θα πληγώσεις τα αισθήματα του Θεού και θα Τον απογοητεύσεις. Γιατί θα απογοητευτεί ο Θεός; Εφόσον δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, δεν έχεις καμία ελπίδα σωτηρίας, και ο Θεός δεν μπορεί να σε κερδίσει· πώς, λοιπόν, να μην απογοητευτεί; Όταν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, είναι σαν να διώχνεις μακριά το φαγητό που σου έχει προσφέρει αυτοπροσώπως ο Θεός. Λες ότι δεν πεινάς και ότι δεν το χρειάζεσαι· ο Θεός προσπαθεί ξανά και ξανά να σε ενθαρρύνει να φας, αλλά εσύ εξακολουθείς να μην το θέλεις. Προτιμάς να πεινάσεις. Νομίζεις ότι έχεις χορτάσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις απολύτως τίποτα. Άνθρωποι σαν κι αυτούς έχουν τρομερή έλλειψη λογικής και είναι πάρα πολύ αυτάρεσκοι· πραγματικά, δεν αναγνωρίζουν το καλό πράγμα όταν το βλέπουν, είναι οι πιο φτωχοί και αξιοθρήνητοι άνθρωποι.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω

Ορισμένοι άνθρωποι γίνονται αρνητικοί αφού κλαδευτούν· χάνουν όλη την ενεργητικότητά τους να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, αλλά και η αφοσίωσή τους εξαφανίζεται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό, πρόκειται για αδυναμία αποδοχής της αλήθειας. Δεν αποδέχονται την αλήθεια, εν μέρει λόγω έλλειψης γνώσης τους αναφορικά με τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις, κάτι που τους κάνει να μην μπορούν να αποδεχθούν το κλάδεμά τους. Αυτό καθορίζεται από τη φύση τους, η οποία είναι αλαζονική και επηρμένη, και δεν αγαπά καθόλου την αλήθεια. Οφείλεται εν μέρει και στο ότι οι άνθρωποι δεν κατανοούν τη σημασία του κλαδέματος. Πιστεύουν πως η υποβολή σε κλάδεμα σημαίνει πως η έκβασή τους έχει καθοριστεί. Ως εκ τούτου, πιστεύουν εσφαλμένα ότι αν απαρνηθούν την οικογένειά τους για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό και έχουν κάποια αφοσίωση σε Εκείνον, τότε δεν θα πρέπει να κλαδευτούν· και, αν κλαδευτούν, τότε αυτό δεν είναι η αγάπη και η δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό το είδος παρανόησης κάνει πολλούς ανθρώπους να μην τολμούν να είναι αφοσιωμένοι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση, οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι είναι υπερβολικά δόλιοι και δεν θέλουν να υφίστανται κακουχίες. Θέλουν μόνο να αποκτούν ευλογίες με τον εύκολο τρόπο. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν καθόλου τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Ποτέ δεν πιστεύουν ότι όλες οι πράξεις του Θεού είναι δίκαιες ή ότι η συμπεριφορά Του προς όλους είναι δίκαιη. Ποτέ δεν αναζητούν την αλήθεια σε αυτό το ζήτημα, αλλά πάντα προβάλλουν τα δικά τους επιχειρήματα. Ανεξάρτητα από το τι κακά πράγματα έχει κάνει κάποιος, τι μεγάλες αμαρτίες έχει διαπράξει ή πόσο κακό έχει κάνει, εφόσον τον πλήξουν η κρίση και η τιμωρία του Θεού, θα νομίζει ότι ο Ουρανός είναι άδικος και ότι ο Θεός δεν είναι δίκαιος. Στα μάτια του ανθρώπου, αν οι πράξεις του Θεού δεν ευθυγραμμίζονται με τις επιθυμίες του, ή αν οι πράξεις Του δεν λαμβάνουν υπόψη τα συναισθήματά του, τότε ο Θεός μάλλον δεν είναι δίκαιος. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ εάν οι ενέργειές τους συμμορφώνονται με την αλήθεια, ούτε συνειδητοποιούν ποτέ πως επαναστατούν ενάντια στον Θεό και αντιστέκονται σ’ Αυτόν σε ό,τι κάνουν. Εάν, ανεξάρτητα από την παράβαση που έκαναν οι άνθρωποι, ο Θεός δεν τους κλάδευε ποτέ, ούτε τους επέπληττε για την επανάστασή τους, αλλά αντίθετα ήταν ήρεμος και ευγενικός μαζί τους, τους φερόταν μόνο με αγάπη και υπομονή και τους επέτρεπε να δειπνούν και να απολαμβάνουν διάφορα δίπλα Του για πάντα, τότε οι άνθρωποι δεν θα παραπονούνταν ποτέ για τον Θεό ούτε θα Τον έκριναν ως άδικο· αντιθέτως, θα έλεγαν χωρίς ειλικρίνεια ότι είναι πολύ δίκαιος. Γνωρίζουν τον Θεό οι άνθρωποι αυτοί; Μπορούν να είναι σε σύμπνοια και ομοφροσύνη μαζί Του; Δεν έχουν ιδέα ότι όταν ο Θεός κρίνει και κλαδεύει τους ανθρώπους, θέλει να εξαγνίσει και να μεταμορφώσει τις ζωή-διαθέσεις τους, ώστε να καταφέρουν να υποταχθούν σε Αυτόν και να Τον αγαπήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος Θεός. Όσο ο Θεός επιπλήττει, εκθέτει και κλαδεύει τους ανθρώπους, αυτοί γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι, παραπονιούνται διαρκώς ότι ο Θεός δεν είναι στοργικός και γκρινιάζουν συνεχώς ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού για τον άνθρωπο είναι λάθος. Δεν μπορούν να δουν ότι έτσι ο Θεός εξαγνίζει και σώζει τον άνθρωπο και δεν πιστεύουν ότι καθορίζει την έκβασή τους με βάση τις εκδηλώσεις μεταμέλειάς τους. Διαρκώς αμφιβάλλουν για τον Θεό και είναι επιφυλακτικοί απέναντί Του, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτού; Θα μπορέσουν να υποταχθούν στο έργο του Θεού; Θα καταφέρουν να αλλάξουν αληθινά; Αυτό είναι αδύνατον. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάστασή τους, θα είναι πολύ επικίνδυνο και θα είναι αδύνατο να εξαγνιστούν και να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Τι διάθεση έχουν όσοι είναι ανίκανοι να αποδεχτούν το κλάδεμα και δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια; Δεν θα έπρεπε να το διακρίνετε αυτό ξεκάθαρα; Όλα αυτά αποτελούν εκδηλώσεις της αποστροφής σας απέναντι στην αλήθεια. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Όταν οι άνθρωποι αποστρέφονται την αλήθεια, δυσκολεύονται πολύ να την αποδεχτούν. Αν, λοιπόν, δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια, μπορεί να διορθωθεί το πρόβλημα της διεφθαρμένης τους διάθεσης; (Όχι.) Επομένως, είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος, κάποιος που είναι ανίκανος να αποδεχτεί την αλήθεια; Μπορεί να σωθεί από τον Θεό; Σε καμία περίπτωση. Πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό όσοι δεν αποδέχονται την αλήθεια; Όχι βέβαια. Η πιο σημαντική πτυχή των ανθρώπων που πιστεύουν αληθινά στον Θεό είναι να είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια. Όσοι δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια είναι σίγουρο πως δεν πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό. Μπορούν να καθίσουν ήσυχοι αυτοί οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματος; Είναι σε θέση να κερδίσουν κάτι; Όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κηρύγματα εκθέτουν τις διάφορες διεφθαρμένες καταστάσεις των ανθρώπων. Μέσα από την ανάλυση των λόγων του Θεού, οι άνθρωποι αποκτούν γνώση, και στη συνέχεια, αφού συναναστραφούν πάνω στις αρχές της άσκησης, αποκτούν ένα μονοπάτι άσκησης, πετυχαίνοντας έτσι ένα αποτέλεσμα. Όταν οι άνθρωποι αυτοί ακούνε ότι η κατάσταση που εκτίθεται αφορά τους ίδιους —ότι αφορά τα δικά τους προβλήματα— ντρέπονται τόσο που ξεσπούν οργισμένοι, ενώ μπορεί μάλιστα να σηκωθούν και ν’ αποχωρήσουν από τη συνάθροιση. Και να μην αποχωρήσουν, μπορεί να αρχίσουν να αισθάνονται εκνευρισμένοι και αδικημένοι μέσα τους, οπότε δεν υπάρχει λόγος να παρευρίσκονται στη συνάθροιση ή να ακούνε το κήρυγμα. Όταν ακούει κανείς κηρύγματα, ο σκοπός δεν είναι να κατανοήσει την αλήθεια και να λύσει τα πραγματικά του προβλήματα; Γιατί να μπείτε στη διαδικασία να πιστεύετε στον Θεό αν μονίμως φοβάστε μήπως εκτεθούν τα προβλήματά σας ή μήπως σας αναφέρουν; Αν ως πιστοί δεν μπορείτε να αποδεχτείτε την αλήθεια, δεν πιστεύετε πραγματικά στον Θεό. Αν μονίμως φοβάστε μην τυχόν και σας εκθέσουν, πώς θα μπορέσετε να λύσετε το πρόβλημα της διαφθοράς σας; Κι αν δεν μπορείτε να λύσετε το πρόβλημα της διαφθοράς σας, ποιος ο λόγος να πιστεύετε στον Θεό; Ο σκοπός της πίστης στον Θεό είναι να αποδεχτείτε τη σωτηρία Του, να απαλλαγείτε από τη διεφθαρμένη σας διάθεση και να βιώσετε την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου· όλα αυτά μπορείτε να τα πετύχετε αν αποδεχτείτε την αλήθεια. Αν δεν μπορείτε σε καμία περίπτωση να αποδεχτείτε την αλήθεια ούτε καν το να κλαδευτείτε ή να εκτεθείτε, τότε είναι αδύνατον να σας σώσει ο Θεός. Πείτε Μου, λοιπόν: Πόσοι άνθρωποι σε κάθε εκκλησία μπορούν λέτε να αποδεχτούν την αλήθεια; Είναι πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να την αποδεχτούν ή λίγοι; (Πολλοί.) Ισχύει όντως αυτή η κατάσταση όσον αφορά τους εκλεκτούς στις εκκλησίες; Αποτελεί πραγματικό πρόβλημα; Όλοι όσοι δεν είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια και το κλάδεμα αποστρέφονται την αλήθεια. Η αποστροφή τους για την αλήθεια αποτελεί ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης, κι αν αυτή η διάθεση δεν γίνεται να αλλάξει, μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν; Σε καμία περίπτωση. Πολλοί άνθρωποι σήμερα δυσκολεύονται να αποδεχτούν την αλήθεια. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πρέπει να βιώσει κανείς σε έναν βαθμό την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Ποια διάθεση, λοιπόν, λέτε να έχουν οι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να αποδεχτούν το κλάδεμα, που δεν συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον λόγο του Θεού ή τις καταστάσεις που εκτίθενται μέσα από τα κηρύγματα; (Έχουν μια διάθεση αποστροφής απέναντι στην αλήθεια.) […] Και πώς εκδηλώνεται κυρίως η διάθεση κάποιου που αποστρέφεται την αλήθεια; Αρνείται να αποδεχτεί το κλάδεμα. Το να μην αποδέχεται κανείς το κλάδεμα είναι ένα είδος κατάστασης που εκδηλώνεται μέσα από αυτό το είδος διάθεσης. Όταν κλαδεύονται αυτοί οι άνθρωποι, προβάλλουν ιδιαίτερη αντίσταση μέσα τους. Σκέφτονται: «Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα! Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα!» ή «Γιατί δεν κλαδεύετε κανέναν άλλο; Γιατί τα βάζετε μ’ εμένα;» Τι σημαίνει να αποστρέφεται κανείς την αλήθεια; Αποστρέφεται κανείς την αλήθεια όταν αδιαφορεί παντελώς για οτιδήποτε έχει να κάνει με θετικά πράγματα, με την αλήθεια, με τις απαιτήσεις του Θεού ή τις προθέσεις Του. Μερικές φορές νιώθει απέχθεια γι’ αυτά τα πράγματα, άλλες πάλι είναι αμέτοχος απέναντί τους, και κάποιες άλλες είναι ασεβής και αδιάφορος, τα αντιμετωπίζει λες και είναι ασήμαντα, είναι ανειλικρινής και επιπόλαιος απέναντί τους ούτε αναλαμβάνει καμία ευθύνη σχετικά με αυτά.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο η γνώση των έξι ειδών διεφθαρμένων διαθέσεων συνεπάγεται αληθινή αυτογνωσία

Το κλάδεμα είναι κάτι που μπορεί να βιώσουν όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό. Ιδίως καθώς κάνουν ένα καθήκον, ενώ αποκτούν μεγαλύτερη εμπειρία σε ό,τι αφορά το κλάδεμα, οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο το νόημα του κλαδέματος. Θεωρούν πως το κλάδεμα έχει πολλά οφέλη και είναι όλο και πιο ικανοί να αντιμετωπίσουν σωστά το κλάδεμα. Φυσικά, όποιο καθήκον κι αν κάνει ένας άνθρωπος, από τη στιγμή που μπορεί να εκτελέσει ένα καθήκον θα έχει την ευκαιρία να κλαδευτεί. Οι κανονικοί άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν σωστά το κλάδεμα. Απ’ τη μία, μπορούν να αποδεχτούν το κλάδεμα με μια καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό και, απ’ την άλλη, μπορούν να κάνουν αυτοκριτική για τα προβλήματα που έχουν και να τα γνωρίσουν. Πρόκειται για μια κοινή στάση και οπτική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν το κλάδεμα όσοι επιδιώκουν την αλήθεια. Έτσι αντιμετωπίζουν, λοιπόν, και οι αντίχριστοι το κλάδεμα; Με τίποτα. Οι αντίχριστοι κι εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια σίγουρα έχουν διαφορετική στάση όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν το κλάδεμα. Πρώτα πρώτα, οι αντίχριστοι, όσον αφορά το ζήτημα του κλαδέματος, δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν. Και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορούν να τ’ αποδεχτούν, και ο κυριότερος είναι ότι όταν τους κλαδεύουν, αισθάνονται ότι έχουν ρεζιλευτεί, ότι έχουν χάσει τη φήμη, τη θέση και την αξιοπρέπειά τους, ότι δεν μπορούν πλέον να σηκώσουν το κεφάλι τους μπροστά σε όλους. Αυτά τα πράγματα έχουν επίδραση στην καρδιά τους, κι έτσι δυσκολεύονται να δεχτούν να τους κλαδέψουν, και νιώθουν ότι όποιος τους κλαδεύει τους τη φύλαγε και είναι εχθρός τους. Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων όταν τους κλαδεύουν. Γι’ αυτό να είστε σίγουροι. Στην ουσία, στο κλάδεμα αποκαλύπτεται περισσότερο το αν κάποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί την αλήθεια κι αν μπορεί να υποταχθεί αληθινά. Το ότι οι αντίχριστοι αντιστέκονται τόσο πολύ στο κλάδεμα αρκεί για να καταδείξει ότι αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την αποδέχονται στο ελάχιστο. Αυτή, λοιπόν, είναι η ουσία του προβλήματος. Δεν είναι η υπερηφάνειά τους η ουσία του θέματος, είναι το ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια. Όταν τους κλαδεύουν, οι αντίχριστοι απαιτούν να γίνεται σε ωραίο τόνο και με ωραία στάση. Εάν αυτός που το κάνει έχει σοβαρό τόνο κι η στάση του είναι αυστηρή, ο αντίχριστος θα αντισταθεί, θα γίνει απειθής και θα εξαγριωθεί απ’ τη ντροπή του. Δεν δίνει καμία σημασία στο αν αυτό που εκτίθεται μέσα του είναι σωστό, αν είναι γεγονός· δεν αναλογίζεται πού έχει σφάλει ή αν θα πρέπει να αποδεχθεί την αλήθεια. Σκέφτεται μόνο αν έχει υποστεί κάποιο πλήγμα η ματαιοδοξία και η υπερηφάνειά του. Οι αντίχριστοι είναι εντελώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν ότι το κλάδεμα είναι χρήσιμο για τους ανθρώπους, ότι προσφέρει αγάπη και σωτηρία, ότι είναι ωφέλιμο. Δεν μπορούν καν να το δουν αυτό. Δεν είναι κάπως παράλογο εκ μέρους τους ετούτο, δεν δείχνει έλλειψη λογικής; Άρα, όταν έρχεται απέναντι στο κλάδεμα, τι διάθεση αποκαλύπτει ο αντίχριστος; Αναμφίβολα τη διάθεση κάποιου που βαριέται την αλήθεια, αλλά και αλαζονεία και αδιαλλαξία. Αυτό αποκαλύπτει ότι η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι να αποστρέφονται την αλήθεια και να τη μισούν. Αυτό που φοβούνται, λοιπόν, περισσότερο οι αντίχριστοι είναι το κλάδεμα· μόλις κλαδευτούν, φανερώνεται ολοκληρωτικά η άσχημη κατάστασή τους. Όταν κλαδεύονται οι αντίχριστοι, ποιες εκδηλώσεις παρουσιάζουν και ποια πράγματα μπορεί να πουν ή να κάνουν, τα οποία δίνουν στους άλλους τη δυνατότητα να διακρίνουν ξεκάθαρα ότι είναι αντίχριστοι, ότι διαφέρουν από τον μέσο διεφθαρμένο άνθρωπο και ότι η φύση-ουσία τους είναι διαφορετική από εκείνων που επιδιώκουν την αλήθεια; Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα, κι εσείς σκεφτείτε τα και προσθέστε τα δικά σας. Όταν κλαδεύονται οι αντίχριστοι, το πρώτο που κάνουν είναι να υπολογίσουν και να σκεφτούν: «Τι είδους άνθρωπος με κλαδεύει; Πού το πάει; Πώς το ξέρει αυτό; Για ποιον λόγο με κλάδεψε; Μήπως με απαξιώνει; Μήπως είπα κάτι που τον προσέβαλε; Μήπως με εκδικείται γιατί έχω κάτι καλό, κάτι που δεν του έχω δώσει, και μ’ αυτήν την ευκαιρία με εκβιάζει;» Αντί να αναλογιστούν και να γνωρίσουν τις παραβάσεις τους, τα λάθη του παρελθόντος και τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλύψει, θέλουν στο ζήτημα του κλαδέματος να εντοπίσουν στοιχεία. Νομίζουν ότι υπάρχει κάτι ύποπτο σ’ αυτό. Έτσι αντιμετωπίζουν το κλάδεμα. Υπάρχει αληθινή αποδοχή σ’ αυτό; Υπάρχει αληθινή γνώση ή αναστοχασμός; (Όχι.) Όταν κλαδεύονται οι περισσότεροι άνθρωποι, αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι αποκάλυψαν διεφθαρμένες διαθέσεις. Μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι έκαναν κάτι λάθος λόγω άγνοιας και ξεπούλησαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Μπορεί επίσης να οφείλεται στο ότι ήταν επιπόλαιοι στο καθήκον τους, κι αυτό προκάλεσε απώλεια στο έργο του οίκου του Θεού. Το πιο απεχθές είναι πως κάνουν κατάφωρα ό,τι θέλουν χωρίς περιορισμό, παραβιάζουν τις αρχές και διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του οίκου του Θεού. Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους κλαδεύονται οι άνθρωποι. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις που προκαλούν το κλάδεμα κάποιου, ποια είναι η πιο κρίσιμη στάση που πρέπει να έχεις απέναντι σ’ αυτό; Πρώτον, πρέπει να το αποδέχεσαι, ανεξάρτητα από το ποιος σε κλαδεύει, απ’ τον λόγο, απ’ το αν σου φαίνεται σκληρό, και ανεξάρτητα από το ύφος και τη διατύπωση, οφείλεις να το αποδεχτείς. Στη συνέχεια, θα πρέπει να αναγνωρίσεις τι έκανες λάθος, ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψες και αν ενήργησες σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Πρώτον και κύριον, αυτή είναι η στάση που οφείλεις να έχεις.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)

Κάθε άνθρωπος νιώθει ένα αίσθημα απώλειας όταν κλαδεύεται, ειδικά αν απαλλάσσεται απ’ τα καθήκοντά του και χάνει τη θέση του. Νιώθει ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και έχει ντροπιαστεί λιγάκι μπροστά στους άλλους, ενώ νιώθει πολύ αμήχανα για να αντικρύσει τον οποιονδήποτε. Παρ’ όλα αυτά, όποιος έχει αισχύνη δεν πρόκειται να ξεστομίσει στρεβλά επιχειρήματα. Τι σημαίνει ότι δεν θα ξεστομίσει στρεβλά επιχειρήματα; Σημαίνει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα σωστά, χωρίς να σκέφτεται και να μιλάει με στρεβλό τρόπο για τίποτα, αλλά να αναγνωρίσει με ειλικρίνεια τα λάθη του και να αντιμετωπίσει το ζήτημα δίκαια και ορθολογικά. Τι σημαίνει δίκαια και ορθολογικά; Σημαίνει ότι, εφόσον σε κλάδεψαν για κάτι, λογικά υπάρχει κάποιο πρόβλημα με ό,τι έκανες· βάζοντας στην άκρη την όποια διεφθαρμένη διάθεση έχεις, ας πούμε απλά ότι, αν στο συγκεκριμένο ζήτημα τα έκανες μαντάρα, τότε σίγουρα έχεις κάποιες ευθύνες γι’ αυτό. Εφόσον, λοιπόν, έχεις κάποιες ευθύνες, πρέπει να τις αναλάβεις και να παραδεχτείς αυτό που έκανες. Μόλις το παραδεχτείς, θα πρέπει να εξετάσεις τον εαυτό σου και να αναρωτηθείς: «Ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψα σ’ αυτό; Εάν δεν με καθοδηγούσε μια διεφθαρμένη διάθεση, τότε μήπως οι πράξεις μου ήταν νοθευμένες απ’ την ανθρώπινη θέληση; Μήπως αιτία ήταν η ανοησία; Ή μήπως είχε να κάνει με την επιδίωξή μου, με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζω;» Για να μπορεί κανείς να εξετάζει έτσι τον εαυτό του πάει να πει ότι έχει ορθολογισμό και αισχύνη και ότι βλέπει τα πράγματα δίκαια, αντικειμενικά, με τρόπο που ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Και αυτά ακριβώς είναι που δεν έχουν οι αντίχριστοι. Εκείνοι, όταν τους κλαδεύουν, το πρώτο που σκέφτονται είναι το εξής: «Πώς μπόρεσες να κλαδέψεις τόσο ανελέητα έναν αξιοσέβαστο επικεφαλής όπως εγώ μπροστά σε τόσους ανθρώπους, εκθέτοντας, μάλιστα, και το ατιμωτικό μυστικό μου; Πού είναι το κύρος μου ως επικεφαλής; Δεν το εξαφάνισες τώρα που με κλάδεψες; Ποιος θα με ακούει από δω και πέρα; Αν δεν μ’ ακούει κανένας, πώς μπορώ να έχω οποιαδήποτε θέση ως επικεφαλής; Ένα ανδρείκελο θα είμαι και τίποτ’ άλλο, έτσι δεν είναι; Πώς θα μπορώ να απολαμβάνω πια τα οφέλη της θέσης; Δεν θα μπορώ πια να απολαμβάνω τα πράγματα που μου προσφέρουν οι αδελφοί και οι αδελφές, έτσι δεν είναι;» Είναι σωστή αυτή η ιδέα; Συμφωνεί με την αλήθεια; Δικαιολογείται; (Όχι.) Δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν έχει λογική και ξεστομίζει στρεβλά επιχειρήματα. Τι εννοείς με τον όρο κύρος; Τι είναι ο επικεφαλής; Δεν μπορεί να μην είσαι διεφθαρμένος, έτσι δεν είναι; Τι εννοείς λέγοντας ότι «εξέθεσα το ατιμωτικό μυστικό σου»; Ποιο είναι το ατιμωτικό μυστικό σου; Είναι η διεφθαρμένη διάθεσή σου. Η διεφθαρμένη διάθεσή σου είναι η ίδια με του καθενός· αυτό είναι το ατιμωτικό μυστικό σου. Δεν έχεις κάτι το διαφορετικό εσύ, δεν είσαι ανώτερος από τους άλλους. Ο οίκος του Θεού απλώς είδε ότι έχεις κάποιο επίπεδο και μπορείς να κάνεις λίγο έργο, οπότε σε προήγαγε, σε καλλιέργησε και σου έδωσε ένα ειδικό φορτίο, λίγα περισσότερα για να επωμιστείς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως, μόλις αποκτάς θέση, παύεις να έχεις διεφθαρμένη διάθεση. Εντούτοις, οι αντίχριστοι αρπάζονται απ’ αυτό και λένε: «Τώρα που έχω θέση, δεν πρέπει να με κλαδέψεις, ειδικά μπροστά σε τόσους ανθρώπους, αφού έτσι οι περισσότεροι θα ανακαλύψουν την πραγματική μου κατάσταση». Δεν είναι ένα στρεβλό επιχείρημα αυτό; Πού μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η προσέγγιση; Έξω στην κοινωνία, όταν εγκωμιάζεις κάποιον, πρέπει να τον παινεύεις σαν να είναι τέλειος και να εδραιώσεις γι’ αυτόν μια εικόνα τελειότητας, χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Δεν είναι παραπλανητικό αυτό; Θα το έκανε αυτό ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Αυτό είναι κάτι που κάνει ο Σατανάς και απαιτούν και οι αντίχριστοι. Ο Σατανάς δεν διαθέτει λογική, ενώ από τη συγκεκριμένη άποψη ούτε οι αντίχριστοι διαθέτουν λογική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά διατυπώνουν στρεβλά επιχειρήματα και εγείρουν υπερβολικές απαιτήσεις. Προκειμένου να προστατέψουν τη θέση τους, ζητάνε από τον Άνωθεν να είναι προσεκτικός σχετικά με το πώς και σε ποιες περιπτώσεις κλαδεύονται, αλλά και με τι ύφος. Είναι απαραίτητο αυτό; Είναι διεφθαρμένοι άνθρωποι και κλαδεύονται για κάτι που είναι αληθινό και πραγματικό. Τι λόγος υπάρχει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο; Δεν θα ήταν επιζήμιο για τους αδελφούς και τις αδελφές αν επαινούνταν αυτοί οι άνθρωποι; Πρέπει αυτοί οι τόσο κακοί άνθρωποι να επαινούνται και να προστατεύεται η θέση τους, προκειμένου να μπορούν να διαπράττουν παραπτώματα ανάμεσα στους κάτωθεν μέσα στην απερισκεψία τους και να ιδρύουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια; Θα ήταν δίκαιο αυτό για τους αδελφούς και τις αδελφές; Είναι υπεύθυνη στάση απέναντί τους αυτό; Όχι, δεν είναι υπεύθυνη στάση απέναντί τους. Οπότε, ένας αντίχριστος που συμπεριφέρεται έτσι, που σκέφτεται έτσι και που θέτει τέτοιες απαιτήσεις δεν είναι παρά κάποιος που ξεστομίζει στρεβλά επιχειρήματα και προκαλεί σκοπίμως προβλήματα, χωρίς καμία αισχύνη. Όταν ένας αντίχριστος κλαδεύεται για κάποιο λάθος που έκανε, δεν παραδέχεται ότι έχει διεφθαρμένη διάθεση ούτε εξετάζει ποια διεφθαρμένη διάθεση τον οδήγησε να κάνει κάτι τέτοιο. Αφού ξεστομίσει ένα σωρό στρεβλά επιχειρήματα, όχι μόνο αρνείται να εξετάσει τον εαυτό του, αλλά και σκέφτεται τι μέτρα αντιμετώπισης να πάρει. «Ποιος το κατήγγειλε αυτό; Ποιος το άφησε να διαρρεύσει στον άνωθεν; Ποιος ανέφερε στους επικεφαλής ότι το έκανα αυτό; Πρέπει να ανακαλύψω ποιος ήταν και να του δώσω ένα μάθημα. Πρέπει να τον επιπλήξω στις συναθροίσεις και να του δείξω πόσο τρομακτικός είμαι». Όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος, θα βάλει τα δυνατά του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να βρει μια διέξοδο, και σκέφτεται: «Αυτήν τη φορά ήμουν απρόσεκτος και έβγαλα τα άπλυτά μου στη φόρα, οπότε πρέπει να βάλω τα δυνατά μου για να μην ξανασυμβεί αυτό την επόμενη φορά και να δοκιμάσω μια διαφορετική προσέγγιση για να ξεγελάσω τον άνωθεν μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές κάτωθεν και να μην το καταλάβει κανένας τους. Όταν κάνω κάτι σωστό, θα πρέπει να βγαίνω γρήγορα μπροστά για να πάρω τα εύσημα, αλλά όταν κάνω κάποιο λάθος, πρέπει γρήγορα να μεταθέτω την ευθύνη σε κάποιον άλλον». Δεν είναι αναίσχυντο αυτό; Είναι εντελώς αναίσχυντο! Όταν κλαδεύεται ένας κανονικός άνθρωπος, βαθιά μέσα του και ιδιαιτέρως παραδέχεται στον εαυτό του: «Είμαι άχρηστος. Έχω διεφθαρμένη διάθεση —τελεία και παύλα. Πρέπει να κάνω αυτοκριτική». Παίρνει σιωπηλά την απόφαση, αν του ξανατύχει παρόμοια κατάσταση, να ενεργήσει σύμφωνα με αυτά που απαιτεί ο Θεός. Είτε μπορέσει είτε δεν μπορέσει να το πετύχει αυτό, σε κάθε περίπτωση, όταν κλαδεύεται, μέσα του το αποδέχεται ορθολογικά και ο ορθολογισμός του του λέει ότι όντως έκανε κάποιο λάθος και ότι, εφόσον έχει διεφθαρμένη διάθεση, πρέπει να το παραδεχτεί. Υποτάσσεται μέσα στην καρδιά του, χωρίς καμία αντίσταση και, ακόμα κι αν νιώθει λίγο αδικημένος, η βασική του στάση είναι θετική. Μπορεί να κάνει αυτοκριτική, να νιώσει τύψεις και να πάρει την απόφαση να προσπαθήσει στο εξής να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος στο συγκεκριμένο ζήτημα. Απ’ την άλλη, ένας αντίχριστος όχι μόνο δεν νιώθει τύψεις, αλλά μέσα στην καρδιά του αντιστέκεται και όχι μόνο δεν μπορεί να εγκαταλείψει το κακό που κάνει, αλλά προσπαθεί και να βρει άλλον τρόπο να προχωρήσει, ώστε να συνεχίσει ασυλλόγιστα να διαπράττει παραπτώματα, συντηρώντας την κακή του συμπεριφορά. Όταν κλαδεύεται, δεν εξετάζει τη διεφθαρμένη διάθεσή του, την πηγή των παραπτωμάτων του, τους σκοπούς του ή τις διαφορετικές καταστάσεις και οπτικές που γεννήθηκαν μέσα του όταν αποκαλύφθηκε η διεφθαρμένη διάθεσή του. Ποτέ δεν εξετάζει ούτε αναλογίζεται αυτά τα πράγματα, αλλά και δεν δέχεται να του κάνει προτάσεις, να τον συμβουλέψει ή να τον εκθέσει ο οποιοσδήποτε. Αντίθετα, εντείνει τις προσπάθειές του να βρει διάφορους τρόπους, μέσα και τακτικές για να ξεγελάσει τους άνωθεν και τους κάτωθέν του, προκειμένου να προστατέψει τη θέση του. Εντείνει τις προσπάθειές του για να προκαλέσει αναστάτωση στον οίκο του Θεού και χρησιμοποιεί τη θέση του για να κάνει το κακό. Πραγματικά, δεν έχει καμία ελπίδα!

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ενδέκατο

Σε ό,τι αφορά το κλάδεμα, ποιο είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να γνωρίζουν οι άνθρωποι; Πρέπει κανείς να βιώσει το κλάδεμα ώστε να κάνει επαρκώς το καθήκον του —είναι απαραίτητο. Είναι κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση και να βιώνουν συχνά για να κερδίσουν τη σωτηρία στην πίστη τους στον Θεό. Κανείς δεν μπορεί να απέχει από το κλάδεμα. Είναι το κλάδεμα ενός ανθρώπου κάτι που αφορά τις προοπτικές και το πεπρωμένο του; (Όχι.) Σε τι αποσκοπεί, λοιπόν, το κλάδεμα ενός ανθρώπου; Στο να καταδικαστεί; (Όχι, γίνεται έτσι ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν την αλήθεια και να κάνουν το καθήκον τους με βάση τις αρχές.) Σωστά. Αυτή είναι η πιο σωστή κατανόηση του θέματος. Το κλάδεμα είναι ένα είδος πειθαρχίας, ένα είδος συμμόρφωσης, και φυσικά είναι επίσης μια μορφή βοήθειας και θεραπείας προς τους ανθρώπους. Το να κλαδεύεσαι σου επιτρέπει να αλλάξεις τη λανθασμένη σου επιδίωξη εγκαίρως. Σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις άμεσα τα προβλήματα που έχεις στο παρόν, και σου επιτρέπει να αναγνωρίζεις εγκαίρως τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις. Ό,τι κι αν συμβεί, το να κλαδεύεσαι σε βοηθά να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να κάνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές, σε σώζει εγκαίρως από το να δημιουργήσεις αποκλίσεις και να παρεκκλίνεις, και σε αποτρέπει από το να προκαλείς καταστροφές. Αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για τους ανθρώπους, η μεγαλύτερη θεραπεία τους; Όσοι έχουν συνείδηση και λογική θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται σωστά το κλάδεμα.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος όγδοο)

Όταν σε κλαδεύουν, αρχικά δεν αναλύεις το σωστό και το λάθος, αλλά το αποδέχεσαι απλώς με υποτακτική καρδιά. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να πει ότι έκανες κάποιο λάθος. Εσύ μπορεί μέσα σου να μην καταλαβαίνεις και να μην ξέρεις τι έκανες λάθος· παρ’ όλα αυτά, το αποδέχεσαι. Η αποδοχή είναι κυρίως μια θετική στάση. Υπάρχει και μία λίγο πιο αρνητική στάση, δηλαδή να παραμένεις σιωπηλός και να μην αντιστέκεσαι καθόλου. Τι είδους συμπεριφορές εμπεριέχει αυτό; Δεν προβάλλεις επιχειρήματα, δεν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και δεν βρίσκεις αντικειμενικές δικαιολογίες. Αν πάντοτε βρίσκεις δικαιολογίες και προβάλλεις επιχειρήματα για τον εαυτό σου, και αν μεταθέτεις την ευθύνη στους άλλους, είναι κάτι τέτοιο αντίσταση; Αυτό αποτελεί επαναστατική διάθεση. Μην απορρίπτεις, μην αντιστέκεσαι και μην προβάλλεις επιχειρήματα. Ακόμα κι αν τα επιχειρήματά σου είναι σωστά, είναι αυτά η αλήθεια; Δεν είναι η αλήθεια, είναι μια αντικειμενική ανθρώπινη δικαιολογία. Δεν σου ζητείται να πεις αντικειμενικές δικαιολογίες, δηλαδή γιατί έγινε αυτό το πράγμα ή πώς προέκυψε —αντίθετα, σου λέω είναι ότι η φύση αυτής της πράξης σου δεν συμφωνούσε με την αλήθεια. Αν φτάσει σε αυτό το επίπεδο η γνώση σου, τότε θα μπορείς να αποδέχεσαι και να μην αντιστέκεσαι. Είναι πολύ σημαντικό, όταν σου συμβαίνει κάτι, να ξεκινάς με στάση υποταγής. […] Όταν κάποιος κλαδεύεται, με ποιες πράξεις δείχνει μια αποδεκτή, υποτακτική στάση; Το ελάχιστο είναι να είσαι συνετός και να διαθέτεις λογική. Αρχικά πρέπει να υποταχθείς, και όχι να αντισταθείς ή να το απορρίψεις· πρέπει επίσης να το αντιμετωπίσεις με ορθολογισμό. Αν το κάνεις αυτό, τότε θα έχεις το ελάχιστο επίπεδο λογικής. Αν θέλεις να φτάσεις στην αποδοχή και στην υποταγή, πρέπει να καταλάβεις την αλήθεια, και αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό. Το λιγότερο που πρέπει να κάνεις είναι να γνωρίζεις πως το κλάδεμα είναι κάτι που ο Θεός επιτρέπει να σου συμβεί ή που προέρχεται από Εκείνον. Είτε είναι είτε δεν είναι απόλυτα λογικό, πρέπει να έχεις μια στάση αποδοχής και υποταγής. Αυτό αποτελεί εκδήλωση υποταγής στον Θεό, και ταυτόχρονα είναι και αποδοχή της εξονυχιστικής εξέτασής Του. Αν το μόνο που κάνεις είναι να προβάλλεις επιχειρήματα και να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, θεωρώντας ότι το κλάδεμα προέρχεται απ’ τον άνθρωπο και όχι από τον Θεό, τότε δεν καταλαβαίνεις καλά. Πρώτα απ’ όλα, δεν έχεις αποδεχτεί την εξονυχιστική εξέταση του Θεού· δεύτερον, δεν έχεις ούτε υποτακτική στάση ούτε υποτακτική συμπεριφορά στο περιβάλλον που έχει διαμορφώσει για σένα ο Θεός. Αυτό δείχνει ότι δεν υποτάσσεσαι στον Θεό. […] Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν τους συμβαίνει κάτι που συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, αλλά και με τα γούστα τους, νιώθουν πολύ καλά· έτσι, υποτάσσονται ευχαρίστως και όλα κυλούν ομαλά. Η καρδιά τους είναι ήρεμη και γαλήνια, νιώθουν χαρά και ικανοποίηση. Όταν, όμως, τους συμβαίνει κάτι που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις τους ή κάτι που μπορεί να τους βλάψει, τότε ναι μεν ξέρουν ότι πρέπει να υποταχθούν, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Πονάνε, η μόνη τους επιλογή είναι να υποφέρουν σιωπηλά και δεν είναι εύκολο να μιλήσουν για τις δυσκολίες τους. Στενοχωριούνται και εκφράζουν συνέχεια παράπονα που δεν έχουν πού να τα απευθύνουν, οπότε η καρδιά τους βράζει: «Οι άλλοι έχουν δίκιο. Έχουν υψηλότερη θέση από μένα· πώς γίνεται να μην τους ακούσω; Ας αποδεχτώ τη μοίρα μου καλύτερα. Την επόμενη φορά, πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός και να μη ρισκάρω. Όσοι ρισκάρουν κλαδεύονται. Δεν είναι εύκολο να υποταχθείς. Είναι πολύ δύσκολο! Είναι λες και έριξαν έναν κουβά κρύο νερό στη φλόγα του ενθουσιασμού μου κι έσβησε. Ήθελα να είμαι απλός και ανοιχτός, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να λέω συνέχεια το λάθος πράγμα και να κλαδεύομαι όλη την ώρα. Από δω και στο εξής, δεν θα λέω τίποτα και θα είμαι ανθρωπάρεσκος». Τι στάση είναι αυτή; Απ’ το ένα άκρο πάει στο άλλο. Με ποιον απώτερο σκοπό επιτρέπει ο Θεός στους ανθρώπους να πάρουν το μάθημα της υποταγής; Όσο κι αν αδικηθείς και πονέσεις εκείνη τη στιγμή, όσο κι αν ντροπιαστείς ή όσο κι αν πληγεί η υπόληψή σου, η ματαιοδοξία σου ή η φήμη σου, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Το πιο σημαντικό είναι να αλλάξεις την κατάστασή σου. Ποια κατάσταση; Υπό κανονικές συνθήκες, υπάρχει ένα είδος αδιαλλαξίας και επαναστατικής κατάστασης στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, το οποίο οφείλεται κυρίως στο ότι, μέσα τους, έχουν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπινης λογικής και ένα σύνολο ανθρώπινων αντιλήψεων, που έχουν ως εξής: «Εφόσον οι προθέσεις μου είναι σωστές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν θα πρέπει να με αντιμετωπίζεις και, αν το κάνεις, εγώ δεν χρειάζεται να υπακούω». Δεν αναλογίζονται αν οι πράξεις τους συνάδουν με τις αρχές της αλήθειας ή ποιες θα είναι οι συνέπειες. Αυτό στο οποίο εμμένουν είναι πάντα το εξής: «Εφόσον οι προθέσεις μου είναι καλές και σωστές, ο Θεός θα πρέπει να με αποδεχτεί. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, δεν θα πρέπει να με κλαδέψεις ή να με αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον οφείλεις να με καταδικάσεις». Αυτή είναι η ανθρώπινη επιχειρηματολογία, έτσι δεν είναι; Αυτές είναι αντιλήψεις του ανθρώπου, σωστά; Ο άνθρωπος προσηλώνεται διαρκώς στη δική του επιχειρηματολογία —υπάρχει καθόλου υποταγή σ’ αυτό; Έχεις μετατρέψει την επιχειρηματολογία σου σε αλήθεια κι έχεις παραμερίσει την αλήθεια. Πιστεύεις ότι αυτό που συμφωνεί με την επιχειρηματολογία σου είναι η αλήθεια, και αυτό που δεν συμφωνεί δεν είναι. Υπάρχει κανείς πιο γελοίος; Υπάρχει κανείς πιο αλαζονικός και αυτάρεσκος; Ποια διεφθαρμένη διάθεση πρέπει να διορθώσουμε για να αντλήσουμε το δίδαγμα της υποταγής; Ουσιαστικά τη διάθεση της αλαζονείας και της αυταρέσκειας, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να ασκούν οι άνθρωποι την αλήθεια και να υποτάσσονται τον Θεό. Οι άνθρωποι με αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση κλίνουν περισσότερο προς την επιχειρηματολογία και την ανυπακοή, πιστεύουν πάντα ότι έχουν δίκιο, άρα τίποτα δεν είναι πιο επείγον από το να διορθώσει κανείς και να αντιμετωπίσει την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεσή του. Όταν οι άνθρωποι γίνουν υποτακτικοί και σταματήσουν να επιχειρηματολογούν για τον εαυτό τους, το πρόβλημα της επαναστατικότητας θα επιλυθεί και θα υπάρχει δυνατότητα υποταγής από την πλευρά τους. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να επιτύχουν την υποταγή, δεν χρειάζεται να έχουν κάποιον βαθμό ορθολογισμού; Πρέπει να έχουν τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου. Σε κάποιο θέμα, για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το αν πράξαμε το σωστό ή όχι, αν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος, θα πρέπει να πράττουμε όπως λέει και να μεταχειριζόμαστε τα λόγια Του ως το πρότυπο για τα πάντα. Είναι λογικό αυτό; Τέτοια είναι η σύνεση που πρέπει να συναντάται στους ανθρώπους πριν από οτιδήποτε άλλο. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουμε, και ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι προθέσεις, οι στόχοι και οι λόγοι μας, εάν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος —εάν οι απαιτήσεις Του δεν έχουν ικανοποιηθεί— τότε αναμφισβήτητα οι πράξεις μας δεν ήταν σύμφωνες με την αλήθεια, γι’ αυτό πρέπει να ακούμε τον Θεό και να Του υποτασσόμαστε, και δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να επιχειρηματολογούμε ή να βρίσκουμε δικαιολογίες έναντί Του. Όταν διαθέτεις τέτοιον ορθολογισμό, όταν έχεις τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου, είναι εύκολο να επιλύεις τα προβλήματά σου και θα είσαι πραγματικά υποτακτικός. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, δεν θα είσαι επαναστατικός ούτε και θα αψηφάς τις απαιτήσεις του Θεού: δεν θα αναλύεις εάν αυτό που ζητά ο Θεός είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, και θα είσαι σε θέση να υπακούς —διορθώνοντας έτσι την κατάσταση της επιχειρηματολογίας, της αδιαλλαξίας και της επαναστατικότητας. Έχουν όλοι αυτές τις επαναστατικές καταστάσεις μέσα τους; Αυτές οι καταστάσεις εμφανίζονται συχνά στους ανθρώπους, κι εκείνοι σκέφτονται: «Εφόσον η προσέγγισή μου, οι προτάσεις και οι υποδείξεις μου είναι λογικές, τότε ακόμα κι αν παραβιάζω τις αρχές της αλήθειας, δεν θα πρέπει να με κλαδεύουν ή να με αντιμετωπίζουν, γιατί δεν έχω διαπράξει κακό». Αυτή είναι μια κοινή κατάσταση στους ανθρώπους. Άποψή τους είναι ότι, εάν δεν έχουν διαπράξει το κακό, δεν θα πρέπει να κλαδεύονται και να αντιμετωπίζονται. Μόνο τα άτομα που έχουν διαπράξει το κακό θα πρέπει να κλαδεύονται και να αντιμετωπίζονται. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Σίγουρα όχι. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση στοχεύουν κυρίως στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων. Εάν κάποιος έχει διεφθαρμένη διάθεση, θα πρέπει να κλαδεύεται και να αντιμετωπίζεται. Εάν κλαδευόταν και αντιμετωπιζόταν μόνον αφού διέπραττε το κακό, θα ήταν ήδη πολύ αργά, γιατί θα είχε ήδη προκληθεί το πρόβλημα. Εάν προσβληθεί η διάθεση του Θεού, τότε έχεις πρόβλημα, και ο Θεός μπορεί να πάψει να εργάζεται σ’ εσένα —και σ’ αυτήν την περίπτωση, ποιο είναι το νόημα να σε αντιμετωπίζει; Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να σε αποκαλύψει και να σε αποκλείσει.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό

Ποια στάση θα πρέπει να υιοθετήσουν οι άνθρωποι απέναντι στο κλάδεμά τους από τον Θεό; Πώς θα πρέπει να το αντιμετωπίζουν; Δεν θα πρέπει οι άνθρωποι να στοχάζονται αυτά τα θέματα; (Ναι.) Οι άνθρωποι πρέπει να αναλογίζονται και να στοχάζονται αυτά τα πράγματα. Ανεξάρτητα από το πότε και ανεξάρτητα από το πώς φέρεται κανείς στον Θεό, στην πραγματικότητα, η ταυτότητα του ανθρώπου δεν αλλάζει· οι άνθρωποι παραμένουν πάντα δημιουργήματα. Εάν δεν έχεις συμφιλιωθεί με τη θέση σου ως δημιούργημα, αυτό σημαίνει ότι είσαι επαναστατικός και απέχεις πάρα πολύ από το να αλλάξεις τη διάθεσή σου, απέχεις πάρα πολύ από το να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό. Εάν έχεις συμφιλιωθεί με τη θέση σου ως δημιούργημα, τότε τι είδους στάση θα πρέπει να έχεις απέναντι στον Θεό; (Άνευ όρων υποταγή.) Πρέπει, τουλάχιστον, να διακατέχεσαι από ένα πράγμα μόνο: την άνευ όρων υποταγή. Αυτό σημαίνει ότι όποια στιγμή κι αν κάνει κάτι ο Θεός, αυτό δεν είναι ποτέ λάθος· μόνο οι άνθρωποι σφάλλουν. Ανεξάρτητα από τα περιβάλλοντα που ανακύπτουν —ειδικά ενόψει αντιξοοτήτων, και ειδικά όταν ο Θεός αποκαλύπτει ή εκθέτει τους ανθρώπους— το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει κάποιος είναι να προσέλθει ενώπιον του Θεού για να κάνει αυτοκριτική και να εξετάσει τα δικά του λόγια, τις δικές του πράξεις, καθώς και τη δική του διεφθαρμένη διάθεση, αντί να εξετάζει, να μελετά και να κρίνει εάν τα λόγια και οι ενέργειες του Θεού είναι σωστές ή λανθασμένες. Εάν παραμείνεις στη σωστή θέση σου, θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς τι οφείλεις να κάνεις. Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοούν την αλήθεια. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο. Όταν, όμως, οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοούν την αλήθεια, κι όμως εξακολουθούν να μην αναζητούν την αλήθεια —τότε έχουν μεγάλο πρόβλημα. Έχεις διεφθαρμένη διάθεση και δεν κατανοείς την αλήθεια, και μπορείς να κρίνεις τον Θεό αυθαίρετα, καθώς και να Τον προσεγγίζεις και να αλληλεπιδράς μαζί Του κατά πώς υπαγορεύει το κέφι, οι προτιμήσεις και τα συναισθήματά σου. Εντούτοις, αν δεν αναζητάς και δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο απλά. Όχι μόνο δεν θα είσαι σε θέση να υποταχθείς στον Θεό, αλλά θα μπορούσες και να Τον παρεξηγήσεις και να παραπονεθείς για Αυτόν, να Τον καταδικάσεις, να Του εναντιωθείς, μέχρι και να Τον επιπλήξεις και να Τον απορρίψεις στην καρδιά σου, λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιος, ότι δεν είναι απαραίτητα σωστά όλα όσα κάνει. Δεν είναι επικίνδυνο το ότι μπορεί να προκαλέσεις τέτοια πράγματα; (Είναι.) Είναι πολύ επικίνδυνο. Το να μην αναζητά κανείς την αλήθεια μπορεί να του κοστίσει τη ζωή! Κι αυτό μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε και οπουδήποτε.

«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Περιφρονούν την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και αψηφούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος τρίτο)

Αν αποκαλύπτεις διαφθορά σε ένα ζήτημα, άραγε μπορείς να κάνεις αμέσως πράξη την αλήθεια μόλις το συνειδητοποιήσεις; Δεν μπορείς. Σε αυτό το στάδιο κατανόησης, οι άλλοι σε κλαδεύουν, και στη συνέχεια το περιβάλλον σου σε υποχρεώνει και σε αναγκάζει να ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Μερικές φορές, δεν έχεις συμφιλιωθεί ακόμα με το να το κάνεις αυτό και μονολογείς: «Είναι υποχρεωτικό να το κάνω έτσι; Γιατί δεν μπορώ να το κάνω όπως θέλω; Γιατί μου ζητείται πάντα να κάνω πράξη την αλήθεια; Δεν θέλω να το κάνω αυτό, το έχω βαρεθεί!» Για να βιώσει κανείς το έργο του Θεού απαιτείται να υποβληθεί στην ακόλουθη διαδικασία: από το να είναι απρόθυμος να κάνει πράξη την αλήθεια στο να κάνει πράξη την αλήθεια με τη θέλησή του· από την αρνητικότητα και την αδυναμία στη δύναμη και την ικανότητα να επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα. Όταν οι άνθρωποι φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο εμπειρίας κι έπειτα υποβληθούν σε κάποιες δοκιμασίες και εξευγενισμό, κι έχουν καταφέρει τελικά να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και ορισμένες αλήθειες, τότε θα είναι κατά κάποιον τρόπο χαρούμενοι και πρόθυμοι να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Στην αρχή, οι άνθρωποι είναι διστακτικοί να κάνουν πράξη την αλήθεια. Πάρε ως παράδειγμα την αφοσιωμένη εκτέλεση καθηκόντων. Παρ’ όλο που έχεις κάποια κατανόηση της εκτέλεσης των καθηκόντων σου και της αφοσίωσης στον Θεό, κι επίσης έχεις κάποια κατανόηση της αλήθειας, άραγε πότε θα μπορέσεις να είσαι εντελώς αφοσιωμένος; Πότε θα μπορείς να εκπληρώσεις τα καθήκοντά σου και στα λόγια και στην πράξη; Αυτό θα απαιτήσει κάποια διαδικασία. Κατά τη διαδικασία αυτή, είναι πιθανό να υπομείνεις πολλές κακουχίες. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σε αντιμετωπίσουν και άλλοι να σου ασκήσουν κριτική. Τα μάτια όλων θα είναι πάνω σου, θα σε εξετάζουν εξονυχιστικά, και μόνο τότε θα αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι εσύ κάνεις το λάθος και εσύ έχεις σφάλει, ότι είναι απαράδεκτο να μην είσαι αφοσιωμένος όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου και ότι δεν πρέπει να είσαι επιπόλαιος. Το Άγιο Πνεύμα θα σε διαφωτίσει από μέσα και θα σε αποδοκιμάσει όταν κάνεις κάποιο λάθος. Κατά τη διαδικασία αυτή, θα κατανοήσεις τελικά κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και θα μάθεις πως έχεις πάρα πολλές νοθεύσεις, πως τρέφεις πάρα πολλά προσωπικά κίνητρα και έχεις πάρα πολλές υπέρμετρες επιθυμίες όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου. Μόλις κατανοήσεις την ουσία αυτών των πραγμάτων, αν μπορέσεις να προσέλθεις ενώπιον του Θεού με προσευχή και να μετανοήσεις αληθινά, θα μπορείς να καθαρθείς από εκείνα τα διεφθαρμένα πράγματα. Αν αναζητάς τακτικά την αλήθεια για να επιλύσεις τα πρακτικά προβλήματά σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα πατήσεις σταδιακά το πόδι σου στο σωστό μονοπάτι της πίστης· θα αρχίσεις να έχεις αληθινές εμπειρίες ζωής και θα αρχίσει σταδιακά να εξαγνίζεται η διεφθαρμένη σου διάθεση. Όσο περισσότερο εξαγνίζεται η διεφθαρμένη σου διάθεση, τόσο περισσότερο θα μεταμορφώνεται η ζωή-διάθεσή σου.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Τι θα πρέπει να γνωρίζει κανείς για τη μεταμόρφωση της διάθεσής του

Τον καιρό που βιώνεις το έργο του Θεού, όσες φορές κι αν έχεις αποτύχει, καταρρεύσει, κλαδευτεί ή αποκαλυφθεί, αυτά δεν είναι κακά πράγματα. Όπως κι αν σε έχουν κλαδέψει, είτε ήταν οι επικεφαλής, είτε οι εργάτες, είτε οι αδελφοί ή οι αδελφές σου, καλά όλα αυτά είναι. Να το θυμάσαι αυτό: Όσο κι αν υποφέρεις, στην πραγματικότητα ωφελείσαι. Οποιοσδήποτε έχει εμπειρία μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό. Σε κάθε περίπτωση, είναι πάντα καλό να σε κλαδεύουν ή να σε αποκαλύπτουν· δεν είναι καταδίκη. Είναι η σωτηρία του Θεού και η καλύτερη ευκαιρία για να φτάσεις στην αυτογνωσία. Μπορεί να φέρει αλλαγή στην εμπειρία σου στη ζωή. Χωρίς αυτήν, δεν θα έχεις ούτε την ευκαιρία ούτε την προϋπόθεση, ούτε το πλαίσιο για να καταφέρεις να κατανοήσεις κάπως την αλήθεια της διαφθοράς σου. Αν κατανοείς πραγματικά την αλήθεια και μπορείς να ανασύρεις τα διεφθαρμένα πράγματα που είναι κρυμμένα στα βάθη της καρδιάς σου, αν μπορείς να τα διακρίνεις καθαρά, τότε αυτό είναι καλό, έχει λυθεί ένα σημαντικό πρόβλημα της ζωής-εισόδου, και ωφελεί πολύ τις αλλαγές στη διάθεση. Η πραγματική αυτογνωσία είναι η καλύτερη ευκαιρία για να διορθώσεις τις μεθόδους σου και να γίνεις ένας καινούργιος άνθρωπος· αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία σου να αποκτήσεις νέα ζωή. Μόλις πετύχεις πραγματικά την αυτογνωσία, θα μπορέσεις να καταλάβεις ότι, όταν κάποιος κάνει ζωή του την αλήθεια, αυτό είναι πράγματι πολύτιμο· θα διψάς για την αλήθεια, θα την κάνεις πράξη και θα εισέλθεις στην πραγματικότητα. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό! Αν, κάθε φορά που αποτυγχάνεις ή πέφτεις, καταφέρνεις να αρπάξεις την ευκαιρία, να κάνεις σοβαρά την αυτοκριτική σου και να αποκτάς πραγματική αυτογνωσία τότε, μέσα από την αρνητικότητα και την αδυναμία, θα μπορέσεις να σηκωθείς και πάλι όρθιος. Μόλις περάσεις αυτό το κατώφλι, τότε θα μπορέσεις να κάνεις ένα μεγάλο βήμα μπροστά και να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να μάθει από τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα τριγύρω

Σχετικές βιωματικές εμπειρίες

Πώς να χειριστείτε το κλάδεμα και την αντιμετώπιση

Σχετικοί ύμνοι

Η αποτυχία είναι η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου

Ανεξάρτητα από το τι πράττει ο Θεός, όλα γίνονται για τη σωτηρία της ανθρωπότητας