Από την Τάσι, Καναδάς

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Έως ότου φτάσει στο τέλος του το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί 6.000 έτη —προτού Εκείνος αποκαλύψει την έκβαση κάθε κατηγορίας ανθρώπου— το έργο του Θεού επί γης θα γίνεται για χάρη της σωτηρίας· ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να ολοκληρωθούν —διεξοδικά— όσοι Τον αγαπούν και να υποταχθούν στο κράτος Του. Όπως κι αν σώζει ο Θεός τους ανθρώπους, όλα γίνονται κάνοντάς τους να απελευθερωθούν από την παλιά σατανική τους φύση· δηλαδή, τους σώζει κάνοντάς τους να αναζητήσουν τη ζωή. Αν δεν το κάνουν, τότε δεν θα έχουν τρόπο να δεχτούν τη σωτηρία του Θεού. […] Στο παρελθόν, τα μέσα της σωτηρίας Του περιλάμβαναν την επίδειξη υπέρτατης αγάπης και συμπόνιας, σε βαθμό που Εκείνος έδωσε όλο Του το Είναι στον Σατανά σε αντάλλαγμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το παρόν δεν μοιάζει καθόλου με το παρελθόν: Η σωτηρία που σας παραχωρείται σήμερα λαμβάνει χώρα κατά τις έσχατες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του καθενός ανά είδος· τα μέσα της σωτηρίας σας δεν είναι η αγάπη ή η συμπόνια, αλλά η παίδευση και η κρίση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να σωθεί πιο επισταμένως. Έτσι, όλα όσα λαμβάνετε είναι παίδευση, κρίση και ανηλεή πάταξη, αλλά να γνωρίζετε το εξής: Σε αυτήν την άσπλαχνη πάταξη δεν υπάρχει η παραμικρή τιμωρία. Όσο σκληρά κι αν είναι τα λόγια Μου, αυτά που σας πλήττουν δεν είναι παρά μερικά λόγια που ίσως σας φαίνονται εντελώς άσπλαχνα και, όσο οργισμένος κι αν είμαι, αυτά που πέφτουν πάνω σας σαν βροχή είναι και πάλι λόγια διδασκαλίας, και δεν θέλω να σας βλάψω ούτε να σας θανατώσω. Δεν αποτελούν όλα αυτά γεγονός; Να ξέρετε ότι, τη σήμερον ημέρα, είτε πρόκειται για δίκαιη κρίση είτε για άσπλαχνο εξευγενισμό και παίδεμα, όλα γίνονται για χάρη της σωτηρίας. Σήμερα, είτε ταξινομηθεί ο καθένας ανά είδος είτε αποκαλυφθούν οι κατηγορίες του ανθρώπου, ο σκοπός όλων των λόγων και όλου του έργου του Θεού είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν αληθινά τον Θεό. Η δίκαιη κρίση γίνεται για τον εξαγνισμό του ανθρώπου και ο άσπλαχνος εξευγενισμός γίνεται για την κάθαρσή του· τα σκληρά λόγια ή η σκληρή συμμόρφωση γίνονται αμφότερα με σκοπό τον εξαγνισμό και για χάρη της σωτηρίας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο).

Πέρυσι, η εκκλησία ετοιμαζόταν να γυρίσει μια ταινία, κι έτσι οι αδελφοί και οι αδελφές πρότειναν να αναλάβω εγώ το καθήκον της σκηνοθέτιδας. Όταν το άκουσα, ενθουσιάστηκα και ένιωσα πως, για να με προτείνουν, θα είχαν δει το επίπεδο και το ταλέντο μου. Για ποιον άλλο λόγο θα με επέλεγαν; Ανέπτυξα σύμπλεγμα ανωτερότητας και νόμιζα πως ήμουν καλύτερη από τους άλλους. Μελέτησα πολύ για να μάθω πώς γυρίζονται οι ταινίες και, σιγά σιγά, κατάλαβα εν μέρει τι απαιτούνταν. Όταν πρωτοανέλαβα εκείνο το καθήκον, θυμάμαι πως ένιωθα λιγάκι αγχωμένη, αλλά προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό και, σταδιακά, ηρέμησα και κατάφερα να πάρω το βάπτισμα του πυρός. Στη συνέχεια, οι αδελφοί και οι αδελφές υιοθετούσαν συνεχώς τις ιδέες μου. Ιδίως η πρώτη σκηνή που σκηνοθέτησα, αυτό που γύρισα άρεσε σε όλους και η επικεφαλής είπε πως ήμουν φτιαγμένη για σκηνοθέτιδα. Η καρδιά μου ξεχείλιζε από υπερηφάνεια, ένιωθα πως ήμουν πολύ καλή σε αυτό και αναντικατάστατο ταλέντο μέσα στον οίκο του Θεού. Άρχισα να νιώθω λες και φορούσα στέμμα στο κεφάλι, και περπατούσα με καμάρι. Θεωρούσα πως όλοι με επαινούσαν τόσο με το που ανέλαβα αυτό το καθήκον, ήμουν πολύ ικανή και, με λίγη περισσότερη εξάσκηση σίγουρα θα γινόμουν άξια, το δίχως άλλο. Έκτοτε, όταν συνεργαζόμουν με αδελφούς και αδελφές, δεν ήμουν τόσο μετριόφρων όπως παλιά, αλλά μιλούσα με σιγουριά και κορδωνόμουν. Ήθελα, επίσης, να έχω τον τελευταίο λόγο στα πάντα και δεν υπολόγιζα κανέναν άλλο. Μόλις αμφισβητούσαν μια ιδέα μου ή πρότειναν κάτι διαφορετικό, εγώ πείσμωνα, γινόμουν ευέξαπτη και τους υποτιμούσα. Ένιωθα πως υπερείχα απέναντί τους από κάθε άποψη και πως έπρεπε απλώς να κάνουν ό,τι έλεγα, αντί να το κάνουν θέμα. Και κατά τη γνώμη μου, απλώς έθεταν μηδαμινά ζητήματα, που δεν άξιζαν καν να συζητηθούν. Κι έτσι, πάντα ρωτούσα: «Πρόκειται για ζήτημα αρχής;» για να τους κλείσω το στόμα. Μια φορά, η αδελφή Ζανγκ, η πρωταγωνίστρια, μου ζήτησε να δω τα κουστούμια που είχε διαλέξει. Εγώ σκέφτηκα: «Μα πώς είναι δυνατόν να έχεις τόσο φριχτό γούστο;» Την έβαλα να τα αντικαταστήσει όλα. Απέρριψα πολλές από τις ενδυματολογικές επιλογές της. Είχαν φουσκώσει τα μυαλά μου με τον ρόλο της σκηνοθέτιδας, θεωρούσα το αισθητήριό μου σωστό και ότι έπρεπε να με ακούν. Οι αδελφοί και οι αδελφές έφτασαν στο σημείο να νιώθουν ότι τους περιορίζω και δεν ήθελαν πια να προτείνουν πράγματα. Όταν το είδα αυτό, η αλήθεια είναι πως ένιωσα άσχημα, μα, στη συνέχεια, σκέφτηκα: «Εγώ μόνο το έργο μας έχω κατά νου και αποκλείεται να πέφτω τόσο έξω σ’ αυτό». Κι έτσι, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Eκείνη την περίοδο, η επικεφαλής μου με συναναστράφηκε και με εξέθεσε, λέγοντας πως ήμουν πολύ αλαζονική και πως μου άρεσε να ελέγχω τους ανθρώπους, και με προειδοποίησε να μην ασχολούμαι με τους άλλους, αλλά να στοχάζομαι για τον εαυτό μου και να κάνω πράξη την αλήθεια για να λύνω τα δικά μου προβλήματα. Τότε, όμως, δεν κατανοούσα καθόλου τη φύση μου. Θεωρούσα πως έδειχνα μεγάλη υπευθυνότητα στο έργο μου. Απλώς συνέχισα να ζω σ’ αυτήν την κατάσταση ανυποταξίας και αδιαλλαξίας, και δεν ήμουν πια σε θέση να συνεργάζομαι καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές. Με τον καιρό, εμφανίζονταν διαρκώς προβλήματα που εμπόδιζαν την πρόοδο στο έργο μας.

Μια μέρα, έμαθα για έναν σκηνοθέτη που είχε απολυθεί, επειδή παρακώλυε το έργο με την αλαζονεία του, την αδυναμία του ν’ αποδεχθεί την αλήθεια και τoυς περιορισμούς που έθετε σε αδελφούς και αδελφές. Αυτό με έκανε να φοβηθώ λιγάκι. Ήξερα πως συμπεριφερόμουν όπως ακριβώς εκείνος ο σκηνοθέτης. Σκέφτηκα πως ο Θεός με προειδοποιούσε, κι έτσι αποφάσισα να μη συνεχίσω να κάνω του κεφαλιού μου. Αντ’ αυτού, θα έπρεπε να ελέγχω τον εαυτό μου, να μιλάω πιο ευγενικά και να φροντίσω να επικοινωνώ και να συζητώ για τη δουλειά με τους άλλους. Εξακολουθούσα, όμως, να μην κατανοώ καθόλου τη φύση μου, κι έτσι δεν αναζητούσα την αλήθεια για να τη διορθώσω.

Λίγο καιρό μετά, εφόσον ο ρυθμός προόδου στην ομάδα μας ήταν τόσο αργός, η επικεφαλής κανόνισε να εργαστεί μαζί μου η αδελφή Λιου. Στην αρχή, μου ήταν αδύνατο να το δεχτώ. Σκεφτόμουν ότι η επικεφαλής πρέπει να αμφισβητούσε τις ικανότητές μου, αλλά αφού είχε ήδη κανονιστεί, ήπια απρόθυμα το πικρό ποτήρι. Στις συζητήσεις για τη δουλειά, από ’κει και πέρα, έβλεπα την επικεφαλής να ζητά πάντα τη συμβουλή της αδελφής Λιου. Ήμουν πολύ ταραγμένη και θεωρούσα πως η επικεφαλής δεν με είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη. Άρχισα να την απεχθάνομαι. Πιο πολύ, όμως, αντιστεκόμουν στην αδελφή Λιου. Δεν την αποδεχόμουν. Έτσι, όποτε συζητούσαμε για το έργο μας, εγώ καθόμουν απλώς στη θέση μου, κατσουφιασμένη και σιωπηλή. Μια φορά, εκείνη βρήκε προβλήματα στη δουλειά της ομάδας κι έκανε κάποιες προτάσεις που άρεσαν πολύ σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας, αλλά εγώ δεν σήκωνα κουβέντα. Αρνήθηκα να ακούσω οποιαδήποτε από τις προτάσεις της. Όταν όλοι ζήτησαν τη γνώμη μου, εγώ συγκράτησα τον θυμό μου και είπα: «Το ίδιο μου κάνει». Τότε, η επικεφαλής με αντιμετώπισε, λέγοντας ότι δεν στήριζα το έργο του οίκου του Θεού. Αισθάνθηκα πραγματικά άσχημα και ήξερα πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν μπορούσα πια να βγάζω την αγανάκτησή μου στο έργο του οίκου του Θεού. Πραγματικά, όμως, δεν μπορούσα να το καταπιώ. Σκεφτόμουν: «Αν ακούς συνέχεια μόνο την αδελφή Λιου, τι να συζητήσουμε;» Εξακολουθούσα να νομίζω πως είχα δίκιο σε όλα, κι έτσι, στις επόμενες συζητήσεις που έγιναν για το έργο, εγώ επέμενα στις απόψεις μου και διαφωνούσα με την αδελφή Λιου, ακόμη κι όταν οι προτάσεις της ήταν λογικές. Θεωρούσα πως έκανε επίδειξη. Μια φορά, πρότεινε έναν συγκεκριμένο ηθοποιό, κι εγώ επικαλέστηκα κάθε λογής ζητήματα με τον ηθοποιό και απέρριψα την πρότασή της. Απλώς δεν ήμουν πρόθυμη να την ακούσω. Ήθελα να είμαι εγώ υπεύθυνη όλου του έργου. Η αδελφή Λιου έφτασε στο σημείο να νιώθει πως την περιορίζω και έπαψε να προτείνει πράγματα. Εκείνη την περίοδο, δεδομένου πως ζούσα μέσα σε μια αλαζονική, αυτάρεσκη διάθεση και δεν αναζητούσα την αλήθεια, το πνεύμα μου άρχισε σιγά-σιγά να βυθίζεται στο σκοτάδι. Δεν περνούσε μέρα που να μη νιώθω θλιμμένη, και φαινόταν πως ο Θεός μού κρυβόταν. Δεν είχα τίποτα να πω στον Θεό στην προσευχή και δεν εμπέδωνα τα λόγια του Θεού όταν τα διάβαζα. Το μυαλό μου δεν λειτουργούσε και δεν έπαιρνε στροφές για το καθήκον μου. Δεν έβλεπα κανένα πρόβλημα. Ζούσα σε μια κατάσταση άγχους και ένιωθα συνεχώς πως κάτι επρόκειτο να συμβεί.

Λίγες ημέρες αργότερα, ήρθε η επικεφαλής για να κάνει μια συνάθροιση μαζί μας. Εξέθεσε τη διάθεσή μου και είπε πως ήμουν πολύ αλαζονική, πως ήμουν αυταρχική και αυθαίρετη στο καθήκον μου, και πως είχα πραγματικά διαταράξει το έργο μας. Μου είπε να πάω στο σπίτι ν’ ασχοληθώ επιμελώς με την πνευματική μου άσκηση και να στοχαστώ για τον εαυτό μου. Όταν το άκουσα αυτό, σοκαρίστηκα, μα προσευχήθηκα ειλικρινά στον Θεό και είπα: «Θεέ μου, όποια κατάσταση κι αν αντιμετωπίζω, πιστεύω πως τα πάντα διευθετούνται από Εσένα και είμαι πρόθυμη να υποταχθώ». Εκείνη τη νύχτα, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Σκεφτόμουν το γεγονός ότι ήμουν σκηνοθέτης για τόσο καιρό, μα την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να αποχωρίσω. Δεν έβγαινε απ’ το μυαλό μου, ήμουν πολύ στεναχωρημένη και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ήθελα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για ν’ ασχοληθώ με την πνευματική μου άσκηση και να στοχαστώ για τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να ξανασταθώ μετά το παραπάτημά μου. Στο σπίτι, ωστόσο, δεν μπορούσα να επικεντρωθώ στα λόγια του Θεού και πραγματικά δυσκολευόμουν πολύ. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να έρθω ενώπιον του Θεού και να Τον επικαλεστώ ξανά και ξανά. Είπα: «Θεέ μου, πονάω πολύ. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με και προστάτεψε την καρδιά μου, για να κατανοήσω το θέλημά Σου σε αυτήν την κατάσταση και να αποκτήσω αυτογνωσία». Με πολλή προσευχή στον Θεό, κατάφερα, εν τέλει, να νιώσω λίγη γαλήνη.

Την επόμενη ημέρα, ήρθαν να με δουν αδελφοί και αδελφές για να με συναναστραφούν και να με βοηθήσουν, και ανέφεραν κάποια από τα προβλήματά μου. Μια αδελφή, θυμάμαι, είπε: «Έχεις αλλάξει πάρα πολύ από τότε που άρχισες να δουλεύεις ως σκηνοθέτιδα. Μέχρι που κοιτάζεις τους άλλους διαφορετικά και θέλεις να έχεις τον τελευταίο λόγο στα πάντα. Είσαι πολύ αυταρχική και απλώς δεν υπάρχει τρόπος να συνεργαστεί κάποιος μαζί σου». Ένας άλλος αδελφός είπε: «Στις συζητήσεις που κάνουμε για τη δουλειά, είμαστε όλοι χαλαροί όταν λείπεις, αλλά μόλις εμφανίζεσαι, όλοι γινόμαστε νευρικοί, από φόβο ότι θα απορρίψεις τις σκέψεις και τις ιδέες μας». Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα τους ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ντρεπόμουν να τους αντικρίσω και ένιωθα απαίσια. Σε όλη μου τη ζωή, δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο ανάξια ως άνθρωπος. Η κατάσταση είχε γίνει τόσο άσχημη, που οι αδελφοί και οι αδελφές δεν τολμούσαν να με προσεγγίσουν και φοβούνταν όταν με έβλεπαν. Σκεφτόμουν: «Εξακολουθώ να είμαι σωστός άνθρωπος; Πώς είναι δυνατόν να υπήρξα τόσο αναίσθητη;» Δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει πως η αλαζονική διάθεσή μου μπορούσε να περιορίσει και να κάνει τόσο κακό στους άλλους. Ήδη γνώριζα πως ήμουν αλαζονική και η επικεφαλής με συναναστρεφόταν συχνά, αλλά δεν είχα δώσει ποτέ πολλή σημασία σε αυτό. Αντίθετα, νόμιζα πως η αλαζονεία μου προερχόταν από το γεγονός ότι ήμουν υψηλότερου επιπέδου. Ποιος δεν είναι αλαζονικός όταν είναι χαρισματικός και υψηλού επιπέδου; Γι’ αυτό και δεν αναζήτησα ποτέ την αλήθεια για να τη διορθώσω. Μέσω, όμως, της βοήθειας και της συναναστροφής των αδελφών, η καρδιά μου βρήκε, επιτέλους, γαλήνη κι εγώ μπορούσα να ησυχάσω για να στοχαστώ τη συμπεριφορά μου.

Καθώς στοχαζόμουν, διάβασα δύο εδάφια των λόγων του Θεού, τα οποία θα ήθελα τώρα να μοιραστώ μαζί σας. Ο Θεός λέει: «Εάν κατέχεις πραγματικά την αλήθεια μέσα σου, το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι εκ φύσεως το σωστό μονοπάτι. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν μέσα σου η αλαζονεία και η έπαρση, θα σου ήταν αδύνατον να αποφύγεις να αψηφήσεις τον Θεό· θα ένιωθες αναγκασμένος να Τον αψηφήσεις. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και υπεροπτικής φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως και, εν τέλει, να καθίσεις στη θέση του Θεού και να γίνεις μάρτυρας για τον εαυτό σου. Στο τέλος, θα μετέτρεπες τις δικές σου ιδέες, το σκεπτικό και τις αντιλήψεις σου σε αλήθειες που θα έπρεπε να λατρεύονται. Δες πόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στο να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονικές διαθέσεις όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό. Αν και, εξωτερικά, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Πάντοτε αισθάνονται ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης, και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι ασήμαντο θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον παρεμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του: ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία έναντι των άλλων. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν σέβεται στο παραμικρό τον Θεό, πόσο μάλλον Τον αγαπά και υποτάσσεται σε Αυτόν» (Η συναναστροφή του Θεού). Συνειδητοποίησα από τα λόγια του Θεού ότι η αλαζονεία και η έπαρση μ’ έκαναν να επαναστατώ ενάντια στον Θεό και να Του αντιστέκομαι. Από τότε που ανέλαβα το καθήκον της σκηνοθέτιδας, όταν είχα κάποια επιτυχία, νόμιζα πως οφειλόταν στη σκληρή μου δουλειά, νόμιζα πως ήμουν καλύτερη από τους άλλους. Άρχισα να μην υπολογίζω τους άλλους και να επιμένω πεισματικά στις απόψεις μου, θέλοντας να έχω τον τελευταίο λόγο στα πάντα. Όταν δεν κατάφερνα αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν σκεφτόμουν ποτέ μήπως το πρόβλημα ήμουν εγώ μόνο σκεφτόμουν τι έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές μου. Τους αντιμετώπιζα συγκαταβατικά και τους κατσάδιαζα. Υποτιμούσα τους πάντες, από αλαζονεία και έπαρση. Δεν έβλεπα τα προτερήματα κανενός και θεωρούσα τις δικές μου ιδέες τις καλύτερες. Απέρριπτα συνεχώς τις προτάσεις των πάντων και ήμουν αυταρχική. Εξαιτίας της αλαζονείας και της έπαρσής μου, δεν είχα «γνώθι σαυτόν» και, αν και είχα πολλές φορές κλαδευτεί και αντιμετωπιστεί, δεν εννοούσα να το αποδεχτώ και να στοχαστώ για τον εαυτό μου. Δεν είχα διόλου την καρδιά ανθρώπου που αναζητά. Όταν η πρόοδος της δουλειάς μου έγινε αργή και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα τα έβγαζα πέρα με το έργο, εγώ και πάλι δεν ήθελα να συνεργαστώ ούτε ήθελα να ανακατεύονται άλλοι στις δουλειές μου. Νόμιζα πως κάτι τέτοιο θα διακύβευε την εξουσία μου και θα απειλούσε τη φήμη και τη θέση μου. Ήθελα να έχω τον απόλυτο έλεγχο και τον τελευταίο λόγο. Δεν βάδιζα στο μονοπάτι της αντίστασης στον Θεό; Όταν η αδελφή Λιου είχε κάποια επιτυχία στο καθήκον της, η οποία απειλούσε τη θέση μου, εγώ ήξερα πολύ καλά πως είχε δίκιο και πως αυτό που πρότεινε θα ωφελούσε το έργο του οίκου του Θεού, αλλά δεν το δεχόμουν. Αντίθετα, το ψείριζα, και όταν έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να συμφωνούν μαζί της, αδυνατούσα να το δεχθώ και έβγαζα την αγανάκτησή μου στο έργο της εκκλησίας. Ήμουν διατεθειμένη να δω το έργο του οίκου του Θεού να υποφέρει προκειμένου να προστατέψω τη φήμη και το κύρος μου. Πού ήταν ο σεβασμός μου για τον Θεό; Πού ήταν η συνείδηση και η λογική μου; Είδα ότι ζούσα σύμφωνα με την αλαζονική και επηρμένη σατανική διάθεσή μου, επιβάλλοντας τις σκέψεις και τις απόψεις μου στους αδελφούς και τις αδελφές, θαρρείς κι αποτελούσαν την αλήθεια, κάνοντας τους ανθρώπους να με ακούν στα πάντα. Δεν ήθελα έτσι να είμαι ισότιμη με τον Θεό και να ελέγχω τους άλλους; «Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να μεγεθύνει εαυτόν, ούτε να δοξάζει εαυτόν. Θα πρέπει να λατρεύει και να δοξάζει τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας). Κατάλαβα, τελικά, πως βρισκόμουν σε επισφαλή θέση. Έδινα την εντύπωση πως επιτελούσα καθημερινά το καθήκον μου, πως δαπανούσα τον εαυτό μου ένθερμα, αλλά αποκάλυπτα μια σατανική διάθεση με κάθε τρόπο. Όλες οι ενέργειές μου αντέβαιναν στην αλήθεια, διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Έπραττα το κακό, αντιστεκόμουν στον Θεό και πρόσβαλλα τη διάθεσή Του! Αναρωτιόμουν πώς είχα φτάσει σε εκείνο το σημείο. Έφταιγε που είχα τόσο αλαζονική, άκαμπτη φύση. Δεν δέχθηκα ποτέ την αλήθεια, κι έτσι κατέληξα να επιφέρω στον εαυτό μου την οργή του Θεού. Είδα ότι είχα διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά, που στερούμουν τελείως την πραγματικότητα της αλήθειας. Ο Θεός με εξύψωνε αναθέτοντάς μου ένα τόσο σημαντικό καθήκον, και η όποια επιτυχία είχα σ’ αυτό οφειλόταν εξ ολοκλήρου στο έργο του Αγίου Πνεύματος, και, σε καμία περίπτωση, στις ικανότητές μου. Διαπίστωσα πως όταν στηριζόμουν στην αλαζονική μου φύση στο καθήκον μου, το Άγιο Πνεύμα σταματούσε να εργάζεται, κι εγώ δεν μπορούσα ούτε να κατανοήσω ούτε να επιλύσω τίποτα. Ακόμα κι έτσι, όμως, εξακολουθούσα να νιώθω πως ήμουν εντάξει. Ήμουν αλαζονική πέραν λογικής, δίχως ίχνος αυτεπίγνωσης. Τότε μόνο άρχισα να νιώθω απέχθεια και μίσος για την αλαζονική μου φύση.

Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Όλοι σας ζείτε σε έναν τόπο αμαρτίας και ακολασίας, και είστε όλοι ακόλαστοι και αμαρτωλοί. Σήμερα, όχι μόνο είστε σε θέση να αντικρίσετε τον Θεό, αλλά, πάνω απ’ όλα, έχετε λάβει παίδευση και κρίση, έχετε λάβει πολύ βαθιά σωτηρία, με άλλα λόγια, έχετε λάβει τη μέγιστη αγάπη του Θεού. Όλα όσα κάνει ο Θεός, τα κάνει με πραγματική στοργή για εσάς. Εκείνος δεν έχει καμία κακή πρόθεση. Σας κρίνει λόγω των αμαρτιών σας, έτσι ώστε να εξετάσετε τον εαυτό σας και να λάβετε αυτήν την τεράστια σωτηρία. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Θεός κάνει τα μέγιστα για να σώσει τον άνθρωπο και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να καταστρέψει ολοσχερώς τους ανθρώπους που Εκείνος δημιούργησε με τα ίδια Του τα χέρια. Σήμερα, έχει έρθει ανάμεσά σας για να κάνει έργο, άρα δεν είναι αυτή η σωτηρία ακόμα μεγαλύτερη; Αν σας μισούσε, θα συνέχιζε να κάνει ένα έργο τέτοιου μεγέθους για να σας καθοδηγήσει προσωπικά; Γιατί να υποφέρει τόσο; Ο Θεός δεν σας μισεί ούτε έχει κακές προθέσεις απέναντί σας. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι η αγάπη του Θεού είναι η πιο αληθινή αγάπη. Μόνο λόγω της ανυπακοής των ανθρώπων πρέπει Εκείνος να τους σώσει μέσω της κρίσης· διαφορετικά, η σωτηρία τους δεν θα καταστεί δυνατή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η πραγματική αλήθεια του έργου της κατάκτησης (4)). Διάβασα τα λόγια του Θεού ξανά και ξανά. Ένιωσα ένα ισχυρό αίσθημα ζεστασιάς και συγκινήθηκα πολύ. Είδα πως, αποκαλύπτοντάς με έτσι, ο Θεός δεν με καταδίκαζε ούτε με εξόντωνε, και δεν δυσκόλευε σκοπίμως τα πράγματα για μένα. Στην πραγματικότητα, το έκανε για τη σωτηρία μου. Η φύση μου είναι πολύ αλαζονική και άκαμπτη, και ο Θεός γνώριζε τι χρειαζόμουν. Χάνοντας το καθήκον μου και εισπράττοντας κλάδεμα και αντιμετώπιση από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, κατάφερα να γνωρίσω την αλαζονική διάθεσή μου, και μπόρεσα να αναλογιστώ το μονοπάτι που είχα πάρει και να μετανοήσω αληθινά στον Θεό, ώστε να μην επαναστατώ πια εναντίον Του και να μην Του αντιστέκομαι. Παρόλο που, μέσα από τη διαδικασία εκείνη, βίωσα πόνο και αρνητικότητα, χωρίς αυτού του είδους την κρίση και την παίδευση, η μουδιασμένη μου καρδιά δεν θα είχε αφυπνιστεί. Δεν θα είχα αναλογιστεί τη συμπεριφορά μου ούτε θα έφτανα στο σημείο να γνωρίσω τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Δεν θα είχα μετανοήσει αληθινά στον Θεό, μόνο θα συνέχιζα να Τον ανταγωνίζομαι και να Του εναντιώνομαι, με αποτέλεσμα να προσβάλω, εν τέλει, τη διάθεσή Του και να τιμωρηθώ. Βίωσα, επιτέλους, από πρώτο χέρι πως η παίδευση και η αποκάλυψη των λόγων του Θεού ήταν η προστασία Του για μένα, καθώς και η πιο αληθινή αγάπη. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήμουν απίστευτα ευγνώμων στον Θεό και ένιωθα πως, στο μέλλον, θα έπρεπε να επιδιώκω ένθερμα την αλήθεια, ώστε να απαλλαγώ από τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να βιώσω σύντομα μια ανθρώπινη ομοιότητα.

Μετά απ’ αυτό, προσευχόμουν και αναζητούσα διαρκώς. Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να πάψω να ζω σύμφωνα με την αλαζονική διάθεσή μου και να σταματήσω να αντιστέκομαι στον Θεό. Κατά την αναζήτησή μου, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Η αλαζονική φύση σε κάνει πεισματάρη. Όταν οι άνθρωποι έχουν αυτήν την πεισματική διάθεση, δεν είναι επιρρεπείς στο να είναι ισχυρογνώμονες; Πώς, λοιπόν, επιλύεις το πρόβλημα της ισχυρογνωμοσύνης σου; Όταν έχεις μια ιδέα, την εκφράζεις και λες τι σκέφτεσαι και τι πιστεύεις σχετικά με το θέμα και, στη συνέχεια, επικοινωνείς με τους πάντες σχετικά με αυτήν. Καταρχάς, μπορείς να ρίξεις φως στην άποψή σου και να αναζητήσεις την αλήθεια· αυτό είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει ώστε να νικηθεί αυτή η διάθεση ισχυρογνωμοσύνης. Το δεύτερο βήμα έρχεται όταν άλλοι άνθρωποι εκφράζουν αντίθετες απόψεις —ποια πρακτική μπορείς να εφαρμόσεις ώστε να μην είσαι ισχυρογνώμων; Πρέπει, καταρχάς, να τηρήσεις στάση ταπεινοφροσύνης, να αφήσεις κατά μέρος αυτό που πιστεύεις ότι είναι σωστό και να τους αφήσεις όλους να συναναστραφούν. Παρόλο που πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός, δεν θα πρέπει να επιμένεις σ’ αυτόν. Αυτό, πρώτα απ’ όλα, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα βήμα προς τα εμπρός· δείχνει μια στάση αναζήτησης της αλήθειας, απάρνησης του εαυτού σου και εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού. Μόλις αποκτήσεις αυτήν τη στάση, την ίδια στιγμή που δεν επιμένεις στη γνώμη σου, προσεύχεσαι. Καθώς δεν διακρίνεις το σωστό από το λάθος, επιτρέπεις στον Θεό να σου αποκαλύψει και να σου πει ποιο είναι το καλύτερο και το καταλληλότερο πράγμα να κάνεις. Καθώς συμμετέχουν όλοι στη συναναστροφή, το Άγιο Πνεύμα φέρνει σε όλους σας διαφώτιση» (Η συναναστροφή του Θεού). Μέσα από τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Αν δεν ήθελα να ζω μες στην αλαζονεία και να είμαι αυθαίρετη στο καθήκον μου, έπρεπε να έχω μια καρδιά που αναζητά την αλήθεια κι έχει σεβασμό για τον Θεό. Έπρεπε να συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές και, όποτε προέκυπτε διάσταση απόψεων, θα έπρεπε να είμαι σε θέση να αρνούμαι τον εαυτό μου και να κάνω πέρα τον εγωισμό μου, να προσεύχομαι στον Θεό και να αναζητώ την αλήθεια. Μόνο με αυτήν τη νοοτροπία θα διαφωτιζόμουν πιο εύκολα από το Άγιο Πνεύμα, και δεν θα έφτανα ποτέ στο σημείο να επαναστατήσω ενάντια στον Θεό, να Του αντισταθώ και να βλάψω το έργο του οίκου του Θεού, εξαιτίας της προσκόλλησής μου στις δικές μου απόψεις. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ήταν θαρρείς κι έλαμψε ένα φως μες στην καρδιά μου. Είπα την εξής προσευχή: «Θεέ μου, από ’δω και πέρα θέλω να συνεργάζομαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές, ώστε να αναζητάμε μαζί την αλήθεια και να κάνουμε το καθήκον μας με αρχές».

Λίγο καιρό μετά, μού ζητήθηκε να γράψω με καλλιγραφία λίγες προτάσεις για το καθήκον μου. Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Δεν μου είναι τίποτα να γράψω λίγους χαρακτήρες με καλλιγραφικά γράμματα. Έχω σπουδάσει καλλιγραφία, οπότε νιώθω σιγουριά γι’ αυτό». Έγραψα κάποιες εκδοχές και, αφού τις είδε η αδελφή Λιου, είπε: «Υποθέτω πως δεν είναι κι άσχημες». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πάλι αποστροφή γι’ αυτήν και σκέφτηκα: «Το λες με βαριά καρδιά. Ήταν αλήθεια τόσο χάλια τα καλλιγραφικά μου; Το έχω σπουδάσει και το κάνω καλά. Δεν ξέρω περισσότερα από σένα γι’ αυτό; Καταλαβαίνω πως δεν κόβει το μάτι σου σε τέτοια πράγματα και πως το ψειρίζεις σκοπίμως». Όμως, καθώς στριφογύριζαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είχα άδικο. Δεν αποκάλυπτα και πάλι μια αλαζονική διάθεση; Δίχως να χάσω χρόνο, ήρθα να προσευχηθώ ενώπιον του Θεού: «Θεέ μου, θέλω να έχω τη στάση ενός ανθρώπου που αναζητά και είναι υπάκουος, να κάνω πέρα τον εαυτό μου και να δίνω τα πάντα για το καθήκον μου». Με τη νοοτροπία αυτή, έγραψα άλλη μία εκδοχή και, όταν την είδε η αδελφή Λιου, έκανε κι άλλες υποδείξεις και ρώτησε αν μπορούσα να τη βελτιώσω. Πολλοί αδελφοί και αδελφές είπαν ότι, στην πραγματικότητα, φαινόταν μια χαρά. Αν ήμουν όπως πριν, εφόσον νόμιζα ότι είχα δίκιο και συμφωνούσαν κι άλλοι μαζί μου, δεν έμενε τίποτε άλλο να ειπωθεί και θα στύλωνα τα πόδια περισσότερο. Δεν είχα, όμως, αυτό το σκεπτικό τότε. Σκέφτηκα: «Οι αδελφοί και οι αδελφές εκφέρουν διαφορετικές απόψεις, καθώς σκέφτονται το καθήκον μας. Κανείς δεν το κάνει για να δυσκολέψει τον άλλον. Και οι ιδέες μου δεν είναι απαραιτήτως σωστές. Εν τέλει, πρέπει να αποφασίσουμε τι θα φέρει τα καλύτερα αποτελέσματα στο καθήκον μας». Έχοντας αυτό κατά νου, πήρα την πρωτοβουλία να πω: «Τι θα λέγατε να γράψω μια νέα εκδοχή και να αποφασίσετε εσείς ποια είναι η καλύτερη; Χρησιμοποιήστε όποια σας αρέσει περισσότερο». Όσο έγραφα με αυτό το πνεύμα, ένιωθα τόσο ήρεμη και γαλήνια, που ούτε σκέφτηκα ποτέ μήπως ρεζιλευόμουν. Αφού τελείωσα, τους ζήτησα περισσότερα σχόλια, και οι αδελφοί και οι αδελφές μού έκαναν κι άλλες υποδείξεις. Ήταν όλες εύστοχες. Λοιπόν, αυτό που ένιωσα τότε ήταν πως στην πραγματικότητα είχα πολλά ψεγάδια και πως οι αδελφοί και οι αδελφές υπερτερούσαν σε πολλά που εγώ υστερούσα. Πολλές από τις ιδέες και τις προτάσεις τους αντιστάθμιζαν τις δικές μου αδυναμίες. Έτσι, με τη βοήθεια όλων, καλύπτοντας ο ένας την αδυναμία του άλλου, είχαμε, στο τέλος, μεγαλύτερη επιτυχία στο καθήκον μας. Αφού συνεργάστηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο με τους αδελφούς και τις αδελφές για κάποιο διάστημα, άρχισα να νιώθω πραγματικά γαλήνια και πολύ πιο κοντά σε όλους τους άλλους. Επιπλέον, δεν ήμουν τόσο αναιδής ούτε τόσο φαντασμένη όσο πριν και δεν ήμουν πια δύστροπη όταν με πλησίαζαν οι άλλοι. Διαπίστωσα, επίσης, πως δεν μου ήταν τόσο δύσκολο να δέχομαι τις προτάσεις των αδελφών και πως ήμουν σε θέση να μην παρεξηγώ τα όσα μου έλεγαν για τις αδυναμίες μου. Συνέβησαν κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν και όντως αποκάλυψα κάποια αλαζονεία, όμως, με τις υπενθυμίσεις των αδελφών, μπόρεσα να έρθω κατευθείαν ενώπιον του Θεού. Ήμουν πρόθυμη να βάζω τον εαυτό μου στην άκρη, να αναζητώ την αλήθεια και να εκτελώ το καθήκον μου με αρχές. Αφού τα πέρασα όλα αυτά, αυτό που βίωσα πραγματικά από καρδιάς ήταν μια αίσθηση αληθινής ευτυχίας. Είδα πως μπορούσα, επιτέλους, να κάνω πράξη κάποια λόγια του Θεού, το οποίο μου ήταν πολύ δύσκολο στο παρελθόν. Μου ήταν πολύ δύσκολο να παραμερίζω τον εαυτό μου και να δέχομαι τις προτάσεις των άλλων, μα τώρα είμαι σε θέση να κάνω πράξη λίγα λόγια του Θεού. Μπορώ, επιτέλους, να βιώσω λίγη ανθρώπινη ομοιότητα. Δεν είμαι όσο αναιδής ήμουν, δεν είμαι πια τόσο απεχθής στα μάτια του Θεού και δεν περιορίζω τους άλλους όπως έκανα παλαιότερα. Όποτε τα σκέφτομαι όλα αυτά, νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη στον Θεό. Χωρίς την αντιμετώπιση και το κλάδεμα που δέχτηκα από τον Θεό, χωρίς την κρίση και τις αποκαλύψεις των λόγων Του, δεν έχω ιδέα πόσο αλαζονική ή εξαχρειωμένη μπορεί να ήμουν τώρα. Η ελάχιστη κατανόηση και αλλαγή που έχω επιτύχει σήμερα οφείλεται εξ ολοκλήρου στην κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού.