Από της Σονγκ Τζου, Κίνα

Τον Οκτώβριο του 2019, με συνέλαβε η αστυνομία σε μια συνάθροιση και καταδικάστηκα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση. Τότε ήμουν δεκαεννέα χρονών. Όταν εξέτισα την ποινή μου και με άφησαν ελεύθερη, ήρθε η μητέρα μου να με πάρει. Είχαμε χρόνια να ιδωθούμε. Όταν είδα τη μητέρα μου πολύ πιο ταλαιπωρημένη και τα μαλλιά της πολύ πιο άσπρα από πριν, ήταν τόση η λύπη μου που δεν μπορούσε να εκφραστεί με λόγια. Στο τρένο, σκεφτόμουν ότι, απ’ όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ και φρόντιζαν να μην υποφέρω ποτέ. Ήμουν μοναχοπαίδι και μου έδιναν πάντα προτεραιότητα. Ιδιαίτερα όταν αρρώσταινα ή χτυπούσα, εκείνοι αγχώνονταν περισσότερο από μένα. Θυμάμαι που, όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, έσπασα το πόδι μου στην ορειβασία. Οι γονείς μου με πρόσεχαν με βάρδιες στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου, αν και δεν είχε πολλά ρεπό, πέρασε μαζί μου τις λίγες μέρες άδειας που είχε. Βλέποντάς τον εξαντλημένο πάνω στο κρεβάτι των επισκεπτών, καταστεναχωρήθηκα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι ήμουν ταραξίας και τους έβαζα σε μπελάδες. Αφότου άρχισα να πιστεύω στον Θεό, έφυγα απ’ το σπίτι για να κάνω το καθήκον μου. Οι γονείς μου, αν και δεν ήθελαν να φύγω, και πάλι με υποστήριξαν. Με βοήθησαν ακόμα και οικονομικά. Ειδικά τότε που με συνέλαβαν, οι γονείς μου κόντεψαν να αρρωστήσουν από την ανησυχία. Ήξερα ότι, τα τελευταία δυόμισι χρόνια, βασανίζονταν και ανησυχούσαν υπερβολικά. Ένιωθα μεγάλο χρέος απέναντί τους. Σκεφτόμουν ότι δεν είχα κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτούς όσα χρόνια με μεγάλωναν. Αντ’ αυτού, τους έκανα διαρκώς να ανησυχούν για μένα. Ιδιαίτερα όταν είδα τη μητέρα μου να κοιμάται ήσυχα στο τρένο, κατάλαβα ότι δεν είχε κοιμηθεί καλά ούτε μία νύχτα από τότε που είχα συλληφθεί. Ένιωσα μεγάλη αυτομομφή. Επίσης, ένιωσα ότι δεν είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου ως παιδί τους. Είχα πια μεγαλώσει, κι έπρεπε να βγάλω χρήματα για να τους στηρίξω, όχι να τους κάνω να ανησυχήσουν περισσότερο για μένα. Αφότου γύρισα σπίτι, σχεδίαζα να βρω δουλειά και να βγάλω γρήγορα χρήματα για να τους προσφέρω υλική αποζημίωση. Όταν το έμαθαν οι γονείς μου, δεν υποστήριξαν την ιδέα να δουλέψω. Ήθελαν να πιστεύω σωστά στον Θεό και να έχω περισσότερο χρόνο για να διαβάζω τα λόγια Του και να κάνω το καθήκον μου. Όσο καλύτερα μου φέρονταν, τόσο πιο υποχρεωμένη ένιωθα. Μόλις σκέφτηκα ότι με ζούσαν ακόμα οι γονείς μου στην ηλικία μου, η αποφασιστικότητά μου να πιάσω δουλειά μεγάλωσε. Αργότερα, για διάφορους λόγους, και εξαιτίας της πανδημίας, δεν βρήκα δουλειά. Μέσα μου, όμως, ένιωθα μονίμως υποχρεωμένη στους γονείς μου και σκεφτόμουν μονίμως πώς θα τους το ξεπληρώσω. Η μητέρα μου είχε ηπατίτιδα Β και ήταν πολύ αδύναμη. Ο πατέρας μου είχε σοβαρούς πόνους στη μέση, διαβήτη και καρδιοπάθεια, και η υγεία του είχε επιδεινωθεί σε σχέση με πριν. Τους βοηθούσα, λοιπόν, στη μπουγάδα και έκανα κάποιες δουλειές όπως μπορούσα. Έκανα επίσης τρίψιμο «γκουά σα»^[α] στον πατέρα μου και του έπαιρνα έμπλαστρα με φάρμακο. Σύντομα μετά την άρση της καραντίνας για την πανδημία, η αστυνομία με βρήκε και μου ζήτησε να υπογράψω τις «Τρεις δηλώσεις» για να απαρνηθώ και να προδώσω τον Θεό. Με απείλησαν ότι, αν δεν υπέγραφα, θα συνέχιζαν να με κυνηγούν. Μου ζήτησαν επίσης να είμαι έτοιμη να παρουσιαστώ στο τμήμα ανά πάσα στιγμή. Ήξερα μέσα μου πως δεν μπορούσα να μείνω άλλο σπίτι.

Λίγους μήνες αργότερα, πήγα σε άλλη περιοχή για να κάνω το καθήκον μου. Μέσα μου, δίσταζα πολύ να χωριστώ ξανά απ’ τους γονείς μου: «Τώρα που θα φύγω, δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να ξαναγυρίσω. Οι γονείς μου γερνούν και η υγεία τους χειροτερεύει. Είμαι το μοναχοπαίδι τους. Όταν δεν είμαι εγώ εδώ, δεν υπάρχει κανένας να τους φροντίσει. Κι αν τους συμβεί κάτι; Ο κόσμος λέει συχνά πως η ανατροφή των παιδιών είναι προετοιμασία για τα γεράματα, εγώ, όμως, δεν έχω εκπληρώσει κανένα απ’ τα καθήκοντά μου ως παιδί, άρα εντελώς μάταια με μεγάλωσαν οι γονείς μου». Όταν το σκέφτηκα αυτό, δυνατός πόνος έσφιξε την καρδιά μου. Αν και έκανα το καθήκον μου, μου έλειπαν μονίμως οι γονείς μου. Μερικές φορές, ήθελα να πάω σπίτι και να κάνω εκεί το καθήκον μου, για να είμαι μαζί τους. Ήξερα ότι η αστυνομία με έψαχνε ακόμα και δεν γινόταν να γυρίσω. Όταν, όμως, σκεφτόμουν τους άρρωστους γονείς μου, δεν μπορούσα να ηρεμήσω ούτε να αφοσιωθώ στο καθήκον μου. Αργότερα, η επιβλέπουσα έμαθε την κατάστασή μου και μου βρήκε ένα χωρίο απ’ τα λόγια του Θεού: «Αν οι γονείς σου δεν προσπαθούν να μπουν εμπόδιο στην πίστη σου στον Θεό και είναι και οι ίδιοι πιστοί, αν σε υποστηρίζουν και σε ενθαρρύνουν πραγματικά να εκτελείς πιστά το καθήκον σου και να ολοκληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό, τότε η μεταξύ σας σχέση δεν είναι μια σαρκική σχέση μεταξύ συγγενών με τη συνηθισμένη σημασία του όρου· είναι μια σχέση μεταξύ αδελφών της εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή, πέρα από τις μεταξύ σας αλληλεπιδράσεις ως αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας, πρέπει να εκπληρώσεις και ορισμένες από τις ευθύνες που έχεις ως παιδί τους απέναντί τους. Πρέπει να τους δείχνεις λίγο παραπάνω ενδιαφέρον. Εφόσον κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός σου, εφόσον, δηλαδή, η καρδιά σου δεν περιορίζεται από τους γονείς σου, μπορείς να τους πάρεις ένα τηλέφωνο για να τους ρωτήσεις πώς τα πάνε και να δείξεις λίγο ενδιαφέρον, μπορείς να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν ορισμένες δυσκολίες και να χειριστούν κάποια από τα προβλήματα που έχουν στη ζωή τους· μπορείς, ακόμη, να τους βοηθήσεις να αντιμετωπίσουν κάποιες από τις δυσκολίες που έχουν όσον αφορά τη ζωή-είσοδό τους. Όλα αυτά είναι πράγματα που μπορείς να κάνεις. Με άλλα λόγια, εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, οφείλεις να διατηρήσεις τη μεταξύ σας σχέση και να εκπληρώνεις τις ευθύνες που έχεις απέναντί τους. Γιατί πρέπει να δείχνεις ενδιαφέρον γι’ αυτούς, να τους φροντίζεις και να τους ρωτάς πώς τα πάνε; Επειδή είσαι το παιδί τους και έχετε μια τέτοιου είδους σχέση, έχεις μια παραπάνω ευθύνη. Λόγω αυτής της ευθύνης, λοιπόν, πρέπει να ρωτάς για αυτούς λίγο πιο συχνά και να τους βοηθάς με πιο ουσιαστικούς τρόπους. Το ελάχιστο πρότυπο που πρέπει να πληροίς είναι το εξής: Εφόσον δεν επηρεάζεται η εκπλήρωση του καθήκοντός σου και εφόσον οι γονείς σου δεν εμποδίζουν και δεν αναστατώνουν την πίστη σου στον Θεό και την εκτέλεση του καθήκοντός σου ούτε σε κρατούν πίσω, τότε είναι φυσικό και πρέπον να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντί τους, έτσι ώστε να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεσαι σε επηρεάζουν και σε εμποδίζουν να τιμήσεις τους γονείς σου στο σπίτι, τότε δεν χρειάζεται να τηρήσεις αυτόν τον κανόνα. Θα πρέπει να αφεθείς στο έλεος των ενορχηστρώσεων του Θεού και να υποταχθείς στις διευθετήσεις Του· δεν χρειάζεται να επιμένεις να τιμάς τους γονείς σου. Το καταδικάζει αυτό ο Θεός; Ο Θεός δεν το καταδικάζει ούτε εξαναγκάζει τους ανθρώπους να το κάνουν. Πάνω σε τι συναναστρεφόμαστε αυτήν τη στιγμή; Πάνω στο πώς θα πρέπει να ασκούνται οι άνθρωποι όταν το να τιμούν τους γονείς τους έρχεται σε σύγκρουση με την εκτέλεση του καθήκοντός τους· συναναστρεφόμαστε πάνω στις αρχές της άσκησης και την αλήθεια. Έχεις ευθύνη να τιμάς τους γονείς σου και μπορείς να ανταποκρίνεσαι σε αυτήν εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες, όμως δεν πρέπει να σε περιορίζουν τα αισθήματά σου. Αν, για παράδειγμα, αρρωστήσει ένας από τους γονείς σου και πρέπει να πάει στο νοσοκομείο, αλλά δεν υπάρχει κανείς να τον φροντίσει κι εσύ είσαι πολύ απασχολημένος με το καθήκον σου και δεν μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι, τι θα πρέπει να κάνεις; Σε τέτοιες στιγμές, δεν πρέπει να αφήνεις τα αισθήματά σου να σε περιορίζουν. Θα πρέπει να προσευχηθείς γι’ αυτό το θέμα, να το εμπιστευτείς στον Θεό και να το αφήσεις στο έλεος των ενορχηστρώσεών Του. Τέτοια στάση θα πρέπει να τηρείς. […] Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, εφόσον κάτι τέτοιο δεν καθυστερεί το καθήκον σου ούτε επηρεάζει την πιστή εκτέλεσή του, κάνε ό,τι μπορείς να κάνεις για να δείξεις ευσέβεια απέναντι στους γονείς σου και εκπλήρωσε όσες ευθύνες μπορείς να εκπληρώσεις. Με δυο λόγια, αυτό οφείλουν και είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης. Αν παγιδευτείς μέσα στα αισθήματά σου, με αποτέλεσμα να καθυστερείς να εκτελέσεις το καθήκον σου, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προθέσεις του Θεού. Ο Θεός δεν απαίτησε ποτέ κάτι τέτοιο. Το μόνο που απαιτεί ο Θεός είναι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντι στους γονείς σου· αυτό είναι όλο. Αυτό σημαίνει να δείχνει κανείς ευσέβεια απέναντι στους γονείς του» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πώς να ασκηθώ. Και οι δύο γονείς μου πιστεύουν στον Θεό. Όταν το επιτρέπει το περιβάλλον και αν δεν εμποδίζονται τα καθήκοντά μου, μπορώ να τους βοηθώ στις δουλειές του σπιτιού και να τους φροντίζω στην καθημερινότητά τους. Μπορώ να συζητώ μαζί τους και να συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού, βοηθώντας τους στη ζωή-είσοδό τους. Αν το περιβάλλον δεν το επιτρέπει, πρέπει να δίνω προτεραιότητα στο καθήκον μου, επειδή, ως δημιούργημα, το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να ολοκληρώσω την ανάθεση από τον Θεό και να κάνω καλά το καθήκον μου. Όταν το κατανόησα αυτό, ήμουν διατεθειμένη να εμπιστευτώ τους γονείς μου στα χέρια του Θεού και να κάνω πρώτα καλά το καθήκον μου.

Μια φορά, ήρθε ένας επικεφαλής στη συνάθροιση και μου είπε ότι δεν έπρεπε επ’ ουδενί να πάω σπίτι. Είπε πως επτά-οκτώ αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι μου για να εξαναγκάσουν τη μητέρα μου να αποκαλύψει πού ήμουν. Είπαν ακόμα ότι την υπόθεσή μου τη διαχειριζόταν το τμήμα της επαρχίας, που είχε αποφασίσει ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να με πιάσει. Η αστυνομία είχε ανακρίνει ακόμα και τους συγγενείς μου που δεν πίστευαν. Ήξερα πως η αστυνομία, αν δεν με έβρισκε, θα συνέχιζε να ανακρίνει διαρκώς τους γονείς μου, και είχα φοβερές τύψεις. Πάλευα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και κατηγορούσα συνεχώς τον εαυτό μου: «Έχω βάλει τους γονείς μου σε μπελάδες. Αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα χρειαζόταν να υποφέρουν όλες αυτές τις κακουχίες. Τώρα που λείπω απ’ το σπίτι, η αστυνομία δεν μπορεί να με βρει, οπότε ανακρίνει και παρενοχλεί τους γονείς μου. Αυτοί οι αστυνομικοί είναι φίδια φαρμακερά. Μόλις βάλουν κάποιον στο στόχαστρο, δεν χαλαρώνουν ποτέ τη θηλιά. Θα έχουν ποτέ ξανά οι γονείς μου ηρεμία στη ζωή τους; Ως παιδί, δεν έφερα ποτέ καμία ευλογία στους γονείς μου. Το μόνο που έκανα ήταν να τους επιβαρύνω. Καλύτερα να μην με είχαν μεγαλώσει ποτέ!» Ήξερα, όμως, και ότι αυτό το περιβάλλον μού είχε τύχει με την άδεια του Θεού, και δεν έπρεπε να παραπονιέμαι. Γι’ αυτό, προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό, ζητώντας Του να προστατεύσει την καρδιά μου. Σκέφτηκα την ταινία «Πώς δρέπεις χαρά μες στη συμφορά». Η πρωταγωνίστρια μπορεί να έμενε παράλυτη λόγω του πόνου στη μέση της. Πονούσαν πολύ και η σάρκα και το πνεύμα της. Μετά την εμπειρία της, όμως, απέκτησε αυτογνωσία και προόδευσε στη ζωή της. Συνειδητοποίησα ότι οι προθέσεις του Θεού κρύβονται πίσω από φαινομενικά κακά πράγματα, και ήμουν διατεθειμένη να υποταχθώ και να πάρω μαθήματα.

Έπειτα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την πραγματική τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν διωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη γη όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, οι άνθρωποι αυτής της γης υπόκεινται σε εξευτελισμό και διώξεις εξαιτίας της πίστης τους στον Θεό, και τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων ως αποτέλεσμα αυτού. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια γη που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αμέσως· συνεπώς, οι άνθρωποι εξευγενίζονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη γη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Μέσω του πόνου των ανθρώπων, μέσω του επιπέδου τους και μέσω όλων των σατανικών διαθέσεων του λαού αυτής της ακάθαρτης γης, ο Θεός πραγματοποιεί το έργο του εξαγνισμού και της κατάκτησης, έτσι ώστε μέσω αυτού να κερδίσει δόξα και έτσι ώστε να μπορέσει να κερδίσει εκείνους που θα καταθέσουν μαρτυρία για τις πράξεις Του. Αυτή είναι ολόκληρη η σημασία όλων των θυσιών που έχει κάνει ο Θεός για αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι, τις έσχατες ημέρες, ο Θεός χρησιμοποιεί τις συλλήψεις και τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για να παράσχει υπηρεσία και να οδηγήσει τον εκλεκτό λαό του Θεού στην τελείωση. Δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν ξεκάθαρα το κακό πρόσωπο του ΚΚΚ και να αναγνωρίσουν τη μοχθηρή ουσία του, που είναι εχθρική προς τον Θεό, κι έτσι να ακολουθήσουν τον Θεό με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Ταυτόχρονα, μέσω αυτού του περιβάλλοντος, ο Θεός οδηγεί στην τελείωση την πίστη τους. Τους κάνει να δουν ότι ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα, να κατανοήσουν την εξουσία Του και να πάψουν να φοβούνται τον Σατανά, ώστε να πάρουν μαθήματα απ’ τις θλίψεις και να αποκτήσουν την αλήθεια. Η δίωξη των γονιών μου γινόταν με την άδεια του Θεού. Και αυτό, όμως, ήταν μια ευκαιρία που τους έδινε ο Θεός να βιώσουν το έργο Του και να δώσουν μαρτυρία γι’ Αυτόν. Εγώ, όμως, ήμουν κοντόφθαλμη και δεν μπορούσα να διακρίνω, οπότε σκεφτόμουν μονίμως τα πράγματα από την οπτική της σάρκας. Ανησυχούσα μήπως υποφέρουν οι γονείς μου, και μάλιστα κατηγορούσα για όλα τον εαυτό μου. Πίστευα πως εγώ είχα μπλέξει τους γονείς μου, κι έτσι ένιωθα χρέος και ενοχές απέναντί τους, λες και δεν θα είχαν υποστεί δίωξη αν δεν είχα συλληφθεί. Αυτό ήταν πολύ παράλογο. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας έχει μοχθηρή φύση. Συλλαμβάνει και διώκει σαν τρελός όσους πιστεύουν στον Θεό. Ακόμα κι αν δεν είχα συλληφθεί, το ΚΚΚ θα δίωκε και πάλι τους γονείς μου για την πίστη τους στον Θεό. Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν μικρή ακόμα, κρυβόμουν μαζί με τους γονείς μου σε πολλά διαφορετικά μέρη ώστε να μη μας συλλάβουν για την πίστη μας στον Θεό. Κάναμε πολλά χρόνια να γυρίσουμε σπίτι μας. Η ζωή μας δεν είχε καμία σταθερότητα. Τώρα που η αστυνομία παρενοχλούσε και δίωκε ξανά τους γονείς μου, έπρεπε να μισώ τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα και να κάνω καλά το καθήκον μου για να τον ταπεινώσω. Έπειτα, σε ένα γράμμα προς τους γονείς μου, συναναστράφηκα πάνω στις προθέσεις του Θεού και στο πώς κατανοούσα αυτό το περιβάλλον που βίωνα, για να τους ενθαρρύνω. Αργότερα, έλαβα την απάντησή τους. Έλεγαν ότι δείλιασαν και φοβήθηκαν όταν τους παρενόχλησε επανειλημμένα η αστυνομία. Τρώγοντας και πίνοντας, όμως, λόγια σχετικά με την εξουσία του Θεού, έμαθαν ότι ο Σατανάς δεν είναι παρά παιχνίδι στα χέρια του Θεού, και ότι η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς την άδεια του Θεού. Από εκεί πήραν πίστη και θάρρος για να το αντιμετωπίσουν, και μάλιστα να τολμήσουν να διαψεύσουν τις ανυπόστατες φήμες και τους παραλογισμούς της αστυνομίας. Όταν είδα τι είχαν κερδίσει οι γονείς μου, συγκινήθηκα βαθιά. Δεν με είχαν κοντά τους για παρέα, αλλά οι ζωές τους πήγαιναν ακόμα καλύτερα υπό την ηγεσία των λόγων του Θεού, κι εγώ έβλεπα ότι οι ανησυχίες μου ήταν εντελώς αβάσιμες. Όταν το σκέφτηκα αυτό, σταμάτησα να προβληματίζομαι τόσο για τους γονείς μου.

Μια φορά, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Η ανατροφή σου είναι ευθύνη και υποχρέωση των γονιών σου. Είναι ευθύνη και υποχρέωσή τους να σε μεγαλώσουν μέχρι να ενηλικιωθείς, και δεν μπορείς να πεις ότι σου κάνουν κάποιο καλό. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι δικαίωμά σου; (Είναι.) Πρόκειται για δικαίωμα που πρέπει να απολαύσεις. Οι γονείς σου πρέπει να σε μεγαλώσουν, διότι πριν ενηλικιωθείς, παίζεις τον ρόλο του παιδιού που μεγαλώνει. Άρα, το μόνο που κάνουν οι γονείς σου είναι να εκπληρώνουν κάποιου είδους ευθύνη απέναντί σου, και εσύ απλώς τη λαμβάνεις, αλλά σίγουρα δεν σημαίνει ότι σου κάνουν χάρη ή κάποιο καλό. Κάθε ζωντανό ον έχει την ευθύνη της γέννησης και της φροντίδας των παιδιών, της αναπαραγωγής και της ανατροφής της επόμενης γενιάς. Λόγου χάρη, τα πουλιά, οι αγελάδες, τα πρόβατα, ακόμη και οι τίγρεις οφείλουν μόλις αναπαραχθούν, να φροντίσουν τα μικρά τους. Δεν υπάρχει κανένα ζωντανό ον που να μη μεγαλώνει τα μικρά του. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά είναι πολύ λίγες. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο της ύπαρξης των ζωντανών οργανισμών, είναι ένστικτό τους και δεν μπορεί να θεωρηθεί καλοσύνη. Τηρούν απλώς έναν νόμο που όρισε ο Δημιουργός για τα ζώα και τους ανθρώπους. Το ότι σε μεγαλώνουν, άρα, οι γονείς σου, δεν σημαίνει ότι σου κάνουν κάποιο καλό. Μπορούμε, λοιπόν, αν το εξετάσουμε από αυτήν τη οπτική, να πούμε ότι οι γονείς σου δεν είναι δανειστές σου. Την ευθύνη που έχουν απέναντί σου εκπληρώνουν. Όσο κόπο και χρήμα κι αν δαπανούν για σένα, δεν πρέπει να σου ζητάνε να τους αποζημιώσεις, αφού αυτό δεν είναι παρά η ευθύνη τους ως γονείς. Και αφού είναι ευθύνη και υποχρέωση, πρέπει να το κάνουν δωρεάν και να μη ζητάνε αποζημίωση. Όταν σε μεγάλωναν οι γονείς σου, το μόνο που έκαναν ήταν να εκπληρώνουν την ευθύνη και την υποχρέωσή τους, πράγμα που θα έπρεπε να γίνεται χωρίς αμοιβή, και δεν θα έπρεπε να αποτελεί συναλλαγή. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τους προσεγγίζεις ή να αντιμετωπίζεις τη σχέση σου μαζί τους με το σκεπτικό της αποζημίωσης. Είναι απάνθρωπο να μεταχειρίζεσαι τους γονείς σου, να τους ξεπληρώνεις και να αντιμετωπίζεις τη σχέση σας σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό. Παράλληλα, αυτό πιθανώς να σε περιορίσει και να σε δεσμεύσει στα συναισθήματα της σάρκας σου. Τότε θα δυσκολευτείς να ξεφύγεις από αυτό το μπλέξιμο, σε σημείο που ίσως και να χάσεις τον δρόμο σου. Εφόσον οι γονείς σου δεν είναι δανειστές σου, δεν είσαι υποχρεωμένος να υλοποιήσεις όλες τους τις προσδοκίες. Δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένος να την πληρώσεις εσύ εξαιτίας των προσδοκιών τους. Με άλλα λόγια, ας έχουν τις δικές τους προσδοκίες. Εσύ κάνεις τις επιλογές σου και έχεις το δικό σου μονοπάτι για τη ζωή και τη μοίρα που έχει ορίσει για σένα ο Θεός. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τους γονείς σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (17)]. Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα ότι οι γονείς μου με γέννησαν, με μεγάλωσαν και με στήριξαν στη ζωή στο πλαίσιο μιας υποχρέωσης που όφειλαν να εκπληρώσουν. Δεν ήταν από καλοσύνη και δεν χρειαζόταν να το ξεπληρώσω. Ακριβώς όπως τα πουλιά στο ζωικό βασίλειο: Όταν μια μητέρα κάνει κλωσόπουλα, τα ταΐζει και βάζει σε κίνδυνο τη ζωή της για να κυνηγήσει και να τα μεγαλώσει. Όταν τα πουλάκια κινδυνεύουν, η μητέρα κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να τα προστατεύσει, ακόμα κι αν χρειαστεί να τραυματιστεί η ίδια. Οι μητέρες φροντίζουν και αγαπούν τα πουλάκια τους καθαρά από ένστικτο. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν τους απογόνους τους. Από την ώρα που με έκαναν οι γονείς μου, είχαν την ευθύνη της ανατροφής μου και την υποχρέωση της φροντίδας μου. Μεγαλώνοντάς με, εκπλήρωναν την υποχρέωσή τους. Δεν τους οφείλω τίποτα ούτε χρειάζεται να ξεπληρώσω τίποτα. Με είχαν επηρεάσει ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας, όπως: «Ανάθρεψε τα παιδιά σου για να σε κοιτάξουν στα γεράματα» και «Η ευσέβεια προς τους γονείς πρέπει να είναι η ύψιστη αρετή». Θεωρούσα ότι οι γονείς μου με φρόντιζαν από καλοσύνη, και πίστευα ότι έπρεπε να τους το ξεπληρώσω που είχαν πληρώσει τίμημα και δαπανήσει τον εαυτό τους για μένα. Το πίστευα τόσο που ήθελα απελπισμένα να θυσιάσω το υπόλοιπο της ζωής μου γι’ αυτό. Ήξερα καλά πως δεν είχα φάει ή πιει τα λόγια του Θεού ούτε είχα κάνει το καθήκον μου στο σωφρονιστικό κατάστημα για πάνω από δύο χρόνια. Η ζωή-είσοδός μου είχε πάει πολύ πίσω, οπότε πλέον έπρεπε να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να κάνω σωστά το καθήκον μου. Όταν, όμως, σκεφτόμουν τους γονείς μου να ανησυχούν για μένα και να υποφέρουν, ήθελα μόνο να δουλέψω και να βγάλω χρήματα για να τους αποζημιώσω με μια ζωή πλούσια σε υλικά αγαθά. Αν δεν είχε γίνει η πανδημία, θα είχα βρει δουλειά και θα έβγαζα χρήματα. Αργότερα, έφυγα απ’ το σπίτι για να κάνω το καθήκον μου, αλλά σκεφτόμουν ακόμα πώς θα το ξεπλήρωνα στους γονείς μου. Όλες μου τις σκέψεις τις δέσμευε η ιδέα να τους ξεπληρώσω με ευγνωμοσύνη, λες και ο μόνος τρόπος να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου ήταν ξεπληρώνοντας την καλοσύνη των γονιών μου. Είμαι ένα δημιούργημα. Ο Θεός μού έδωσε πνοή, κι Εκείνος ήταν που με προστάτευσε στον δρόμο προς την ενηλικίωση. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός μού έχει δώσει και τη χάρη να προσέλθω ενώπιόν Του για να απολαύσω τα λόγια Του. Ο Θεός έχει πληρώσει τεράστιο τίμημα για μένα, και πρέπει να κάνω καλά το καθήκον μου για να Τον ικανοποιήσω. Οι γονείς μου με φρόντισαν εξαιρετικά, αλλά δεν θα ζούσα σήμερα αν δεν με είχε προστατεύσει ο Θεός. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τότε που πήγα ορειβασία στα δεκατέσσερα. Αν δεν με είχε προστατεύσει ο Θεός, θα είχα πέσει στο βάραθρο του βουνού και θα είχα πεθάνει. Το μεγαλύτερο χρέος μου είναι στον Θεό, όχι στους γονείς μου. Δεν πρέπει να ζήσω ξεπληρώνοντας την καλοσύνη των γονιών μου, αλλά να κάνω το καθήκον μου σωστά για να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν το κατανόησα αυτό, μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά την αγάπη και τη φροντίδα που μου είχαν δώσει οι γονείς μου.

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Πρώτον, ένας από τους λόγους για τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να φύγουν από το πατρικό τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους είναι οι γενικότερες αντικειμενικές συνθήκες λόγω των οποίων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους γονείς τους· δεν μπορούν να μείνουν στο πλάι των γονιών τους για να τους φροντίσουν και να τους κρατάνε συντροφιά. Δεν είναι ότι αποφασίζουν με τη θέλησή τους να τους εγκαταλείψουν· αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος. Δεύτερον, υποκειμενικά μιλώντας, ο λόγος για τον οποίο βγαίνεις για να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου δεν είναι ότι ήθελες να εγκαταλείψεις τους γονείς σου και να αποφύγεις τις ευθύνες σου, αλλά ότι σε καλεί ο Θεός. Αν ήθελες να συνεργαστείς με το έργο του Θεού, να αποδεχτείς το κάλεσμά Του και να εκτελέσεις τα καθήκοντα του δημιουργήματος, δεν είχες άλλη επιλογή από το να φύγεις από τους γονείς σου· δεν γινόταν να μείνεις στο πλευρό τους για να τους συντροφεύεις και να τους φροντίζεις. Δεν τους εγκατέλειψες για να αποφύγεις τις ευθύνες, έτσι δεν είναι; Δεν έχουν διαφορετική φύση αυτά τα δυο, το να τους εγκαταλείψεις για να γλιτώσεις απ’ τις ευθύνες σου και το να αναγκάζεσαι να τους εγκαταλείψεις για να απαντήσεις στο κάλεσμα του Θεού και να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου; (Ναι.) Μέσα σου, έχεις πράγματι συναισθηματική σύνδεση με τους γονείς σου και τους σκέφτεσαι, δεν είναι κενά τα συναισθήματά σου. Αν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες και μπορείς να μείνεις στο πλευρό τους ενώ παράλληλα εκτελείς και τα καθήκοντά σου, τότε δεν θα είχες πρόβλημα να μείνεις στο πλευρό τους και να τους φροντίζεις συχνά, εκπληρώνοντας τις ευθύνες σου. Οι αντικειμενικές συνθήκες, όμως, σε αναγκάζουν να τους εγκαταλείψεις· δεν μπορείς να μείνεις στο πλάι τους. Δεν είναι ότι δεν θες να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου ως παιδιού τους, απλώς δεν μπορείς. Δεν έχει διαφορετική φύση αυτό; (Ναι.) Αν έχεις φύγει από το πατρικό σου για να γλιτώσεις τις ευθύνες που έχει κάθε σωστό παιδί απέναντι στους γονείς του, τότε δεν είσαι σωστό παιδί και δεν έχεις ανθρώπινη φύση. Αν και οι γονείς σου σε μεγάλωσαν, εσύ δεν βλέπεις την ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου και να προχωρήσεις γρήγορα μόνος σου. Ούτε να τους βλέπεις δεν θες και, αν ακούσεις ότι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα, δεν δίνεις καμία σημασία. Δεν τους βοηθάς, ακόμα κι αν έχεις τα μέσα να τους βοηθήσεις. Απλώς κάνεις πως δεν ακούς και δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα· εσύ απλούστατα δεν θέλεις να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου. Αυτό σημαίνει να μην είσαι σωστό παιδί. Αλλά αυτό συμβαίνει εδώ; (Όχι.) Πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει από τον νομό, την πόλη, την περιφέρεια ή ακόμη και τη χώρα τους για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους· βρίσκονται ήδη πολύ μακριά από την πατρίδα τους. Επίσης, δεν τους είναι βολικό για διάφορους λόγους να διατηρούν επαφή με την οικογένειά τους. Πού και πού ρωτούν κάποιους συντοπίτες τους τι κάνουν οι γονείς τους και, όταν ακούνε ότι είναι καλά στην υγεία τους και τα βγάζουν πέρα, νιώθουν ανακούφιση. Δεν ισχύει ότι δεν είσαι σωστό παιδί απέναντι στους γονείς σου· δεν έχεις φτάσει στο σημείο να μην έχεις ανθρώπινη φύση, οπότε να μη θέλεις καν να νοιαστείς για τους γονείς σου ή να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου απέναντί τους. Αυτήν την επιλογή σε αναγκάζουν διάφοροι αντικειμενικοί λόγοι να την κάνεις, όχι ότι δεν είσαι σωστό παιδί. Οι δύο λόγοι αυτοί είναι. Και υπάρχει, επίσης, και ένας τρίτος: Στην περίπτωση που οι γονείς σου δεν είναι από εκείνους που σε διώκουν ιδιαίτερα ή που παρεμποδίζουν την πίστη σου στον Θεό, στην περίπτωση που υποστηρίζουν την πίστη σου σ’ Αυτόν ή που είναι αδελφοί και αδελφές που έχουν πίστη στον Θεό σαν κι εσένα, ανήκουν στον οίκο του Θεού, τότε υπάρχει κανένας από σας που δεν προσεύχεται σιωπηλά στον Θεό όταν σκέφτεται βαθιά μέσα του τους γονείς του; Υπάρχει κανείς που δεν εμπιστεύεται τους γονείς του, συμπεριλαμβανομένης της υγείας τους, της ασφάλειάς τους και κάθε ανάγκης της ζωής τους, στα χέρια του Θεού; Ο καλύτερος τρόπος να δείξεις τον σεβασμό που πρέπει να έχει ένα παιδί προς τους γονείς του είναι να τους εμπιστευτείς στα χέρια του Θεού. Δεν εύχεσαι να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους όλων των ειδών τις δυσκολίες ούτε ελπίζεις να ζήσουν άσχημη ζωή, να μην τρώνε καλά ή να μην είναι καλά στην υγεία τους. Κατά βάθος, ελπίζεις να τους προστατεύει ο Θεός και να τους κρατάει ασφαλείς. Αν είναι πιστοί στον Θεό, εύχεσαι να μπορούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους και επίσης εύχεσαι να καταφέρουν να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Έτσι εκπληρώνει κανείς τις ευθύνες του ως άνθρωπος· αυτά μόνο μπορούν να επιτύχουν οι άνθρωποι με την ανθρώπινη φύση τους. Επίσης, το πιο σημαντικό είναι ότι, αφότου πιστέψουν για πολλά χρόνια στον Θεό και ακούσουν τόσες αλήθειες, οι άνθρωποι κατανοούν αυτά τα λίγα τουλάχιστον: Τη μοίρα του ανθρώπου την καθορίζει ο Ουρανός, ο άνθρωπος βρίσκεται στα χέρια του Θεού, και είναι πολύ πιο σημαντικό να έχει κανείς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού απ’ ό,τι να ανησυχούν γι’ αυτόν, να τον σέβονται ή να του κάνουν συντροφιά τα παιδιά του. Δεν νιώθεις ανακούφιση που οι γονείς σου βρίσκονται υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς γι’ αυτούς. […] Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές ή να τους βαραίνει η συνείδησή τους επειδή δεν έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν στις ευθύνες τους απέναντι στους γονείς τους εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφήσουν αυτά τα ζητήματα, καθώς και άλλα παρόμοια, να μετατραπούν σε προβλήματα στη ζωή της πίστης τους στον Θεό· θα πρέπει να τα εγκαταλείψουν. Θα πρέπει, σχετικά με αυτά τα ζητήματα που αφορούν την ανταπόκριση στις ευθύνες απέναντι στους γονείς τους, να φτάσουν σε αυτήν την ξεκάθαρη κατανόηση και να πάψουν να νιώθουν περιορισμένοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (16)]. Τα λόγια του Θεού βοήθησαν το πνεύμα μου να απελευθερωθεί, και κατανόησα ποια είναι η πραγματικά ασεβής συμπεριφορά ενός παιδιού. Όταν τα παιδιά έχουν ξεκάθαρα τη δυνατότητα να φροντίσουν τους γονείς τους αλλά νοιάζονται μόνο για την καλοπέρασή τους, κι αποφεύγουν τις ευθύνες τους και αγνοούν τους γονείς τους, αυτό είναι ασυνειδησία. Είναι ασέβεια προς τους γονείς. Η δική μου, όμως, αδυναμία να φροντίσω τους γονείς μου δεν οφείλεται στο ότι αποφεύγω τις ευθύνες μου ούτε σημαίνει ότι δεν θέλω να τους τιμήσω. Οφείλεται στο ότι δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι λόγω της δίωξης του ΚΚΚ. Εξάλλου, οι γονείς μου πιστεύουν κι αυτοί στον Θεό, και η μεγαλύτερή τους προσδοκία από μένα δεν είναι να τους αναλάβω στα γεράματά τους ή να τους φροντίσω για την υπόλοιπη ζωή τους, αλλά να πιστεύω στον Θεό και να κάνω σωστά στο καθήκον μου, και να βαδίζω στο σωστό μονοπάτι της ζωής. Επομένως, δεν χρειάζεται να έχω ενοχές. Το ότι κάνω καλά το καθήκον μου είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά που θα μπορούσα ποτέ να δώσω στους γονείς μου. Ταυτόχρονα, βρήκα στα λόγια του Θεού ένα μονοπάτι άσκησης, δηλαδή να αφήσω τους γονείς μου στα χέρια του Θεού και να Τον αφήσω να τους οδηγεί, επειδή η δική μου συντροφιά και φροντίδα είναι απλώς ένα επιφανειακό ενδιαφέρον χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τότε που ο μπαμπάς μου είχε τη μέση του. Το καλύτερο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν το τρίψιμο «γκουά σα» και μερικά έμπλαστρα με φάρμακο. Όταν, όμως, έπαθε στηθάγχη, ήμουν εντελώς αβοήθητη. Στεκόμουν εκεί άπραγη, χωρίς να μπορώ να ανακουφίσω καθόλου τον πόνο του. Είτε είμαι με τους γονείς μου είτε όχι, εκείνοι θα αρρωστήσουν όταν έρθει η στιγμή και θα είναι υγιείς όταν πρέπει να είναι υγιείς. Δεν θα αλλάξει τίποτα απλώς και μόνο με την παρουσία μου. Η πιο συνετή επιλογή, λοιπόν, είναι να τους εμπιστευτώ στα χέρια του Θεού. Αν και οι γονείς μου υποφέρουν τώρα από κάποιες ασθένειες, είναι μαζί και φροντίζουν ο ένας τον άλλον, και συναναστρέφονται ο ένας με τον άλλον πάνω στα λόγια του Θεού, οπότε έχουν χαρούμενο πνεύμα. Καμία φροντίδα ή υλική απόλαυση δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό, και νιώθω ανακουφισμένη που τους έχω εμπιστευτεί στον Θεό.

Στο παρελθόν, με έβλαπταν και με δέσμευαν σατανικά δηλητήρια. Έβλεπα τους γονείς μου ως πιστωτές και είχα μονίμως ενοχές που δεν μπορούσα να τους φροντίσω. Τώρα, τα λόγια του Θεού έχουν απελευθερώσει το πνεύμα μου, ώστε να μη με δεσμεύει πλέον η καλοσύνη. Ευχαριστώ τον Θεό απ’ τα βάθη της καρδιάς μου. Εδώ και καιρό δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους γονείς μου και δεν ξέρω πώς τα πάνε. Όταν, όμως, σκέφτομαι ότι θα τους οδηγήσει στο επόμενο δρόμο τους ο Θεός, νιώθω μέσα μου πολύ πιο ήρεμη, και είμαι διατεθειμένη να αφιερώσω τον χρόνο και την ενέργειά μου στο καθήκον μου. Δόξα τω Θεώ!

Υποσημειώσεις:

α. Το «γκουά σα» είναι παραδοσιακή κινεζική θεραπευτική πρακτική κατά την οποία το δέρμα τρίβεται με ένα εργαλείο με λείο άκρο, με σκοπό τη βελτίωση της κυκλοφορίας και την ανακούφιση της μυϊκής έντασης. Χρησιμοποιείται συχνά για τη μείωση του πόνου και της φλεγμονής, και για την προώθηση της ευεξίας γενικότερα.