Από της Γκάο Τζιατσί, Κίνα

Τον Ιούλιο του 2023, είχα μόλις γίνει επικεφαλής της εκκλησίας. Στις 13 Αυγούστου, είχα τελειώσει το έργο μου και γύρισα στην οικογένεια που με φιλοξενούσε. Μόλις άνοιξα την πόρτα, είδα κάτι που με σόκαρε. Όλα ήταν άνω κάτω, και τα φώτα στην κουζίνα και στο σαλόνι ήταν ανοιχτά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα: «Να πάρει, κάτι έχει συμβεί! Μπορεί να συνέλαβαν την αδελφή συνεργάτιδά μου, την ιεροκήρυκα Σαν Φέι, και την αδελφή που μας φιλοξενούσε». Έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα και είδα ότι και αυτό το δωμάτιο ήταν άνω κάτω. Αμέσως άρχισα να αγχώνομαι: «Αν έβαλαν κάμερα οι αστυνομικοί στο σπίτι, θα με δουν να μπαίνω και θα καταλάβουν ότι κάνω κάποιο σημαντικό καθήκον. Θα έρθουν σίγουρα και θα με συλλάβουν». Πανικόβλητη, μάζεψα αμέσως τα πράγματά μου κι έφυγα. Πήγα να με φιλοξενήσουν σε ένα άλλο σπίτι. Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν: «Οι αδελφές που συνελήφθησαν γνωρίζουν τα στοιχεία του προσωπικού αρκετών εκκλησιών και ξέρουν σε ποιο σπίτι φυλάμε τα βιβλία. Επιπλέον, οι υπολογιστές τους περιέχουν τα στοιχεία κάποιων αδελφών. Αν δεν πρόλαβαν να κλείσουν τους υπολογιστές τους, οι πληροφορίες αυτές μπορεί να έχουν πέσει στα χέρια της αστυνομίας, και μπορεί να συλληφθούν κι άλλοι αδελφοί και αδελφές. Πρέπει να διαχειριστούμε τα επακόλουθα το συντομότερο δυνατό. Πρέπει πρώτα να πω στους αδελφούς και στις αδελφές που κινδυνεύουν ότι πρέπει να κρυφτούν άμεσα, και μετά να μεταφέρουμε τα βιβλία με τα λόγια του Θεού». Τότε, όμως, σκέφτηκα ότι έπρεπε να βγω και να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη μου, χωρίς να έχω καν κάποιον να τα συζητήσω. Δεν έκανα πολύ καιρό αυτό το καθήκον και δεν καταλάβαινα ούτε κατανοούσα πολλές εργασίες. Πώς θα αντιμετώπιζα τα επακόλουθα; Όταν σκέφτηκα όλες αυτές τις δυσκολίες, ένιωσα λες και πίεζε ένας βράχος την καρδιά μου· ένιωσα πολύ καταπιεσμένη. Επίσης, φοβήθηκα λίγο. Φοβήθηκα ότι οι αστυνομικοί θα έλεγχαν τις κάμερες, θα με έβρισκαν και θα με συλλάμβαναν. Αν με έπιαναν, και δεν άντεχα τα βασανιστήριά τους και πρόδιδα τον Θεό, θα γινόμουν Ιούδας, κι όταν θα πέθαινα θα πήγαινα στην κόλαση για να τιμωρηθώ. Πίστευα στον Θεό μία δεκαετία και δεν ήθελα να έχω αυτήν την έκβαση. Ήθελα να ακολουθήσω τον Θεό μέχρι το τέλος και να δω τη μέρα που θα δοξαστεί. Με όλες αυτές τις δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω και με το μέλλον μου να είναι αβέβαιο, με κυρίευσε η αγωνία κι ο πανικός, και νύχτα ήταν μεγάλη.

Την επόμενη μέρα, μία άλλη ιεροκήρυκας, η Λι Σούε, μου είπε ότι είχαν όντως συλλάβει την κήρυκα Σαν Φέι και την αδελφή συνεργάτιδά μου. Όταν το άκουσα αυτό το νέο, κατάλαβα ότι ο Θεός με προστάτευσε και με βοήθησε να αποφύγω αυτόν τον κίνδυνο. Διαφορετικά, θα με είχαν συλλάβει κι εμένα. Μόλις σκέφτηκα, όμως, ότι έπρεπε να μεταφερθούν τα βιβλία, φοβήθηκα λίγο μέσα μου κι είπα: «Αν γίνουν Ιούδες αυτοί που συνελήφθησαν και προδώσουν τα σπίτια στα οποία φυλάμε τα βιβλία, δεν θα είναι σαν να πηγαίνω στο στόμα του λύκου; Παλιότερα, κάποιοι που είχαν συλληφθεί είχαν γίνει Ιούδες. Μερικοί υπέγραψαν τις “Τρεις Δηλώσεις” και πρόδωσαν τον Θεό. Έφεραν πάνω τους το σημάδι του κτήνους. Όλοι τους πίστευαν στον Θεό περισσότερο καιρό από μένα. Αφού δεν κατάφεραν εκείνοι να μείνουν σταθεροί μετά τη σύλληψή τους, πώς θα μπορούσα εγώ; Αν συλληφθώ και προδώσω τον Θεό και γίνω Ιούδας, θα χάσω κάθε πιθανότητα να σωθώ. Δεν θα πάνε στράφι όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύω;» Όταν το σκέφτηκα αυτό, δείλιασα και δεν τόλμησα να πάω. Τότε, όμως, σκέφτηκα: «Είμαι η μόνη που ξέρει σε ποιο σπίτι φυλάσσονται τα βιβλία. Αν δεν πάω να τα μεταφέρω και τα κατασχέσει η αστυνομία, δεν θα ησυχάσει ποτέ η συνείδησή μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, θα το μετανιώσω, θα έχω τύψεις και θα κατηγορώ τον εαυτό μου κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω». Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς αντιμετωπίζετε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν τις όποιες αναθέσεις τούς εμπιστεύεται ο Θεός. Αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη του ανθρώπου και είναι εξίσου σημαντική με την ίδια του τη ζωή. Εάν δεν παίρνεις στα σοβαρά τις αναθέσεις από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι απ’ τον Ιούδα και αξίζεις κατάρα. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν πλήρως το πώς να χειρίζονται τα όσα τους εμπιστεύεται ο Θεός και, στη χειρότερη περίπτωση, να αντιλαμβάνονται ότι οι αναθέσεις που εμπιστεύεται στην ανθρωπότητα είναι εξύψωση και μεγάλη χάρη από Εκείνον, είναι τα πιο ένδοξα πράγματα. Όλα τα άλλα μπορείτε να τα εγκαταλείψετε. Ακόμη και αν κάποιος πρέπει να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή, οφείλει και πάλι να εκπληρώσει την ανάθεση από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσει κανείς τη φύση του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι η ανάθεση από τον Θεό στον άνθρωπο είναι ευθύνη και αποστολή του ανθρώπου. Είναι καθήκον των ανθρώπων να δέχονται την ευθύνη τους και να αντιμετωπίζουν με θάρρος τα επικίνδυνα περιβάλλοντα, να προσφέρουν την αφοσίωσή τους και να προστατεύουν τα βιβλία με τα λόγια του Θεού. Εγώ, όμως, δεν είχα δείξει αφοσίωση στο καθήκον μου. Ήμουν το μόνο άτομο που ήξερε σε ποιο σπίτι φυλάσσονταν τα βιβλία. Έπρεπε να μεταφέρω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού από εκεί το συντομότερο δυνατό. Για να προστατεύσω, όμως, τον εαυτό μου, δεν ήμουν πρόθυμη να διαχειριστώ τα επακόλουθα, παρά το ότι υπήρχε ο κίνδυνος να πάρουν οι αστυνομικοί τα βιβλία. Πρόδιδα τον Θεό με τη συμπεριφορά μου. Είχα, άραγε, ίχνος συνείδησης και λογικής; Κάποιος που διαθέτει πραγματικά συνείδηση και λογική, αν βρισκόταν τυχαία σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον, θα όρθωνε ανάστημα και θα προστάτευε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και θα βασιζόταν στον Θεό για να κάνει καλά το καθήκον του. Αν δεν τολμούσα να πάω και να μεταφέρω τα βιβλία επειδή φοβόμουν τον θάνατο και είχα γαντζωθεί στη ζωή, και έπεφταν τα βιβλία στα χέρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ήμουν μια αμαρτωλή, αιώνια καταδικασμένη, θα άξιζα κάθε κατάρα και θα ήμουν ακόμα πιο ανεκδιήγητη από τον Ιούδα. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Θα πρέπει να ξέρεις πως Εγώ επιτρέπω και διευθετώ όλο το περιβάλλον γύρω σου. Να το γνωρίζεις αυτό ξεκάθαρα και να ικανοποιείς την καρδιά Μου στο περιβάλλον που σου προσέφερα. Μη φοβάσαι το τάδε και το δείνα, ο Παντοδύναμος Θεός των στρατευμάτων θα είναι σίγουρα μαζί σου· είναι η εφεδρική σας δύναμη και η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, οφείλεις να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς να σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. Ειδάλλως, θα εξαπολύσω την οργή Μου πάνω σου και με το χέρι Μου θα… Τότε θα υποστείς ατέρμονο πνευματικό μαρτύριο. Πρέπει να τα υπομείνεις όλα· για χάρη Μου, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις τα πάντα και να Με ακολουθήσεις με όλη σου τη δύναμη, και να είσαι έτοιμος να πληρώσεις κάθε τίμημα. Τώρα είναι η ώρα που θα σε δοκιμάσω: Θα Μου προσφέρεις την αφοσίωσή σου; Θα Με ακολουθήσεις με αφοσίωση μέχρι το τέλος του δρόμου; Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο; Να το θυμάσαι αυτό! Να θυμάσαι! Όλα εμπεριέχουν τις καλές προθέσεις Μου και βρίσκονται υπό την εξονυχιστική εξέτασή Μου. Μπορείς να ακολουθείς τον λόγο Μου σε ό,τι λες και ό,τι κάνεις; Όταν σε πλήξουν οι δοκιμασίες της φωτιάς, θα γονατίσεις και θα φωνάξεις; Ή θα δειλιάσεις, ανίκανος να προχωρήσεις προς τα εμπρός;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι ο Θεός επιτρέπει τις συλλήψεις και τους διωγμούς του ΚΚΚ που υφίσταται η εκκλησία, ότι πρέπει να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι μαζί μας και ότι αυτό το περιβάλλον δημιουργήθηκε για να μας δοκιμάσει. Μετά τις συλλήψεις στην εκκλησία, ήταν καθήκον μου να διαχειριστώ καλά τα επακόλουθα και να προστατεύσω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού. Ήταν μια ευθύνη και υποχρέωση που έπρεπε να εκπληρώσω. Δεν έπρεπε να ζω σε μια κατάσταση δειλίας· έπρεπε να πιστέψω ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού. Συνειδητοποίησα τότε ότι είχε τύχει απλώς να βγω έξω για να κάνω κάτι και την επόμενη μέρα συνέλαβαν τις αδελφές μου. Γλίτωσα από τη σύλληψη χάρη στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και έμεινα εκεί για να διαχειριστώ τα επακόλουθα. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, έδειξα πίστη κι ένιωσα μια έκρηξη ενέργειας στην καρδιά μου. Σκέφτηκα: «Ο Θεός θα αποφασίσει αν θα συλληφθώ, σήμερα που θα πάω να μεταφέρω τα βιβλία. Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού. Έχω να κάνω αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο. Δεν πρέπει να καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όσο πιο γρήγορα μεταφερθούν τα βιβλία, τόσο πιο γρήγορα θα είναι ασφαλή. Διαφορετικά, μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα κατασχέσει η αστυνομία». Στη συνέχεια, συζήτησα το θέμα με τις αδελφές μου και χωριστήκαμε για να αναλάβουμε δράση. Πηγαίνοντας να μεταφέρω τα βιβλία, προσευχόμουν συνεχώς. Δεν επέτρεψα στην καρδιά μου να αφήσει τον Θεό ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ο Θεός μάς προστάτευσε και μεταφέραμε με ασφάλεια τα βιβλία. Δύο εβδομάδες αργότερα, άκουσα ότι πήγαν αστυνομικοί να ψάξουν το σπίτι, αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Όταν το άκουσα αυτό, χάρηκα πολύ. Αν είχαν κατασχέσει οι αστυνομικοί τα βιβλία, θα είχα τύψεις όλη μου τη ζωή. Θα ήταν μια αιώνια παράβαση!

Το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου, ήρθε η Λι Σούε και μου είπε κάποια ακόμα νέα. Είπε ότι δύο μέρες πριν, συνελήφθη άλλο ένα άτομο που έγινε Ιούδας και ανέφερε τα σπίτια όπου η εκκλησία φύλαγε τα βιβλία. ’Ένα απ’ αυτά τα σπίτια ήταν κι εκείνο στο οποίο είχα μόλις μεταφέρει τα βιβλία. Τα βιβλία έπρεπε να μεταφερθούν ξανά, επειγόντως. Όταν το άκουσα αυτό, έμεινα άναυδη και δεν ήξερα τι να κάνω. Αγχώθηκα κι είπα: «Έρχεται πραγματικά η μια καταστροφή μετά την άλλη. Τώρα πρέπει επειγόντως να μεταφέρω τα βιβλία, γιατί αν πάει εκεί ο Ιούδας τους αστυνομικούς θα είναι πολύ αργά». Τότε, όμως, σκέφτηκα: «Ο Ιούδας έχει αναφέρει ήδη τα σπίτια στα οποία φυλάει η εκκλησία τα βιβλία. Δεν ξέρω σε ποια σπίτια έχουν πάει ήδη οι αστυνομικοί και σε ποια όχι. Αν πέσω πάνω στους αστυνομικούς την ώρα που μεταφέρω τα βιβλία, δεν θα μπορέσω να ξεφύγω. Αν με συλλάβουν οι αστυνομικοί και ανακαλύψουν ότι είμαι επικεφαλής, δεν θα γλιτώσω εύκολα. Αν με πιάσουν, και δεν αντέξω τα βασανιστήρια και γίνω Ιούδας, δεν θα έχω ούτε καλή έκβαση ούτε καλό προορισμό». Όταν το σκέφτηκα αυτό, δεν είχα το κουράγιο να πάω να μεταφέρω τα βιβλία. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και κατηγορούσα μέσα μου τον εαυτό μου. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, μπροστά σε αυτό το ξαφνικό περιβάλλον, η καρδιά μου δειλιάζει. Φοβάμαι ότι αν συλληφθώ, δεν θα αντέξω τα βασανιστήρια και θα Σε προδώσω, και δεν θα έχω ούτε καλή έκβαση ούτε καλό προορισμό. Τα βιβλία με τα λόγια Σου κινδυνεύουν και πρέπει να μεταφερθούν. Εγώ, όμως, είμαι εγωίστρια και ποταπή και σκέφτομαι πώς θα γλιτώσω. Δεν έχω καθόλου συνείδηση ούτε λογική! Θεέ μου, δώσε μου πίστη και δύναμη για να Σε ικανοποιήσω». Μετά, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος τρέφει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, είναι γιατί ο Σατανάς τον έχει ξεγελάσει, φοβούμενος πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Είχα ελάχιστη πίστη στον Θεό. Κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον, σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας μου· φοβόμουν ότι αν με συλλάμβαναν, δεν θα άντεχα τα βασανιστήρια και θα πρόδιδα τον Θεό, θα γινόμουν Ιούδας και θα έχανα την ευκαιρία μου να σωθώ. Δεν σκεφτόμουν πώς να προστατεύσω τους αδελφούς, τις αδελφές και τα βιβλία με τα λόγια του Θεού ούτε πώς να προστατεύσω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Είδα ότι οι σκέψεις μου ήταν πολύ ποταπές και αχρείες, και ότι δεν είχα κατανοήσει την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Σκέφτηκα ότι δείλιασα μέσα μου και την τελευταία φορά που μετέφερα τα βιβλία, και ότι τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και κουράγιο, και τελικά μετέφερα τα βιβλία με ασφάλεια. Μετά από λίγο καιρό, πήγαν αστυνομικοί στο σπίτι όπου φυλάσσονταν τα βιβλία. Είδα ότι χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν τολμά να ξεπεράσει κανένα όριο, και ότι κάθε άνθρωπος, γεγονός και πράγμα είναι στα χέρια του Θεού. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, πίστεψα ότι θα καταφέρω να διαχειριστώ τα επακόλουθα.

Εκείνο το βράδυ, σκέφτηκα όσα είχα αποκαλύψει εκείνη την περίοδο και διάβασα τα λόγια του Θεού: «Είναι δυνατόν, μέσα στο περιβάλλον της ηπειρωτικής Κίνας, να αποφύγει κανείς να πάρει το παραμικρό ρίσκο και να είναι σίγουρος πως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτε κακό όσο κάνει το καθήκον του; Ούτε καν ο πιο προσεκτικός άνθρωπος δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό. Είναι απαραίτητο, όμως, να είναι κανείς προσεκτικός. Αν είναι κανείς από πριν καλά προετοιμασμένος, αυτό θα βελτιώσει λίγο την κατάσταση και μπορεί να βοηθήσει να μειωθούν στο ελάχιστο οι απώλειες σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Αν δεν γίνει καμία προετοιμασία, τότε οι απώλειες θα είναι σημαντικές. Μπορείς να διακρίνεις ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις; Άρα, είτε πρόκειται για συναθροίσεις είτε για την εκτέλεση οποιουδήποτε καθήκοντος, είναι προτιμότερο να είναι κανείς προσεκτικός και πρέπει οπωσδήποτε να λάβει κάποια προληπτικά μέτρα. Ένας αφοσιωμένος άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί λίγο πιο σφαιρικά και σχολαστικά όταν εκτελεί το καθήκον του. Θέλει να ρυθμίσει αυτά τα πράγματα όσο καλύτερα μπορεί, ώστε σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, να υπάρξουν οι λιγότερες δυνατές απώλειες. Πιστεύει ότι πρέπει να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα. Κάποιος που δεν έχει αφοσίωση δεν λαμβάνει υπόψη του αυτά τα πράγματα. Θεωρεί πως όλα αυτά δεν έχουν σημασία και δεν τα βλέπει ως δική του ευθύνη ή ως καθήκον. Όταν κάτι στραβώσει, δεν κατηγορεί καθόλου τον εαυτό του. Αυτό εκδηλώνει ότι δεν έχει αφοσίωση. Οι αντίχριστοι δεν δείχνουν καμία αφοσίωση απέναντι στον Θεό. Όταν τους ανατεθεί κάποιο έργο, το αποδέχονται με μεγάλη χαρά και κάνουν κάποιες όμορφες δηλώσεις. Μόλις, όμως, εμφανιστεί κίνδυνος, φεύγουν πιο γρήγορα απ’ όλους· είναι οι πρώτοι που το βάζουν στα πόδια, οι πρώτοι που το σκάνε. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι εγωιστές και ποταποί σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν έχουν καθόλου αίσθημα ευθύνης ούτε αφοσίωση. Όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, μόνο πώς να φύγουν και πώς να κρυφτούν ξέρουν· το μόνο που σκέφτονται είναι να προστατέψουν τον εαυτό τους, ενώ ποτέ δεν σκέφτονται τις ευθύνες ή τα καθήκοντά τους. Οι αντίχριστοι φανερώνουν όλη την ώρα την εγωιστική και ποταπή φύση τους για χάρη της προσωπικής τους ασφάλειας. Δεν βάζουν σε προτεραιότητα ούτε το έργο του οίκου του Θεού ούτε τα δικά τους καθήκοντα, πόσο μάλλον βάζουν σε προτεραιότητα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αντίθετα, ως προτεραιότητα έχουν τη δική τους ασφάλεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι όταν οι αντίχριστοι έχουν θέση, οι καρδιές τους γεμίζουν με χαρά, εκτιμούν τη θέση τους και την απολαμβάνουν. Όταν, όμως, τους ζητήσεις να ρισκάρουν, κρύβονται ή ξεφεύγουν με την πρώτη ευκαιρία για να μείνουν ασφαλείς. Δεν δείχνουν ίχνος αφοσίωσης στο καθήκον τους και ξεχνούν εντελώς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Είναι εξαιρετικά εγωιστές και ποταποί. Αυτήν την κατάσταση δεν είχα αποκαλύψει κι εγώ; Ο Θεός μού έδωσε τη χάρη Του και κάνω το καθήκον της επικεφαλής, και μου έδωσε την ευκαιρία να εκπαιδευτώ. Ήλπιζε ότι θα έδειχνα αφοσίωση και ότι θα υποτασσόμουν στο καθήκον μου. Εγώ, όμως, ως επικεφαλής όταν κινδύνεψαν να κατασχεθούν από την αστυνομία τα βιβλία με τα λόγια του Θεού, και έπρεπε να προστατεύσω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να δείξω την αφοσίωσή μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήταν να μεταφέρω τα βιβλία για να ελαχιστοποιήσω τις απώλειες. Αντίθετα, φοβήθηκα ότι αν συλλαμβανόμουν, δεν θα άντεχα τα βασανιστήρια, και θα γινόμουν Ιούδας και θα πρόδιδα τον Θεό, κι ότι μετά δεν θα έχω καλή έκβαση ή καλό προορισμό. Οπότε, έκανα πίσω. Έδειξα, άραγε, ίχνος συνείδησης ή λογικής; Ήμουν ακριβώς ίδια με τους αντίχριστους που εξέθετε ο Θεός —ήμουν εξαιρετικά εγωίστρια και ποταπή, και δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Αν δεν κάνεις ποτέ πράξη την αλήθεια, αν οι παραβάσεις σου γίνονται όλο και περισσότερες, τότε η έκβασή σου είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι παραβάσεις σου, το λανθασμένο μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις και η άρνησή σου να μετανοήσεις, όλα αυτά συνιστούν ένα πλήθος κακών πράξεων· και έτσι, η έκβασή σου είναι ότι θα πας στην κόλαση, θα τιμωρηθείς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφότου διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα φόβο στην καρδιά μου. Παρόλο που πίστευα στον Θεό και έκανα το καθήκον μου, την κρίσιμη στιγμή, δεν προστάτευσα το έργο της εκκλησίας και δεν έδειξα αφοσίωση στον Θεό. Πώς θα μπορούσα να σωθώ έτσι; Δεν ήθελα να ζω πλέον σύμφωνα με την εγωιστική και ποταπή διεφθαρμένη διάθεσή μου. Δεν ήθελα να κοιτάζω μόνο τη δική μου ασφάλεια σαν μια χελώνα που κρύβεται στο καβούκι της. Θα προστατεύω τα συμφέροντα της εκκλησίας όσο έχω ακόμα πνοή μέσα μου.

Σκέφτηκα επίσης ότι ο λόγος που ήμουν δειλή και φοβισμένη ήταν ότι με τρόμαζε το ενδεχόμενο να συλληφθώ, να μην αντέξω τα βασανιστήρια και να γίνω Ιούδας. Δεν θα είχα έτσι ούτε καλή έκβαση ούτε καλό προορισμό. Αναζητώντας, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός έχει διευθετήσεις για κάθε ακόλουθό Του. Ο καθένας τους έχει ένα περιβάλλον το οποίο προετοιμάζει για εκείνον ο Θεός και μέσα στο οποίο μπορεί να κάνει το καθήκον του· ο καθένας έχει να απολαύσει τη χάρη και την εύνοια του Θεού. Επίσης, έχει ειδικές συνθήκες τις οποίες προετοιμάζει για εκείνον ο Θεός και χρειάζεται να υποστεί πολλά βάσανα· αντίθετα με την ομαλή πλεύση που φαντάζονται οι άνθρωποι. Πέρα απ’ αυτό, εάν αναγνωρίζεις ότι είσαι δημιούργημα, πρέπει να προετοιμαστείς ότι θα υποφέρεις και θα πληρώσεις τίμημα για να εκπληρώσεις την ευθύνη που αφορά τη διάδοση του ευαγγελίου, καθώς και για να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου. […] Πώς πέθαναν οι μαθητές του Κυρίου Ιησού; Κάποιοι απ’ τους μαθητές Του λιθοβολήθηκαν, άλλοι σύρθηκαν πίσω από άλογα, άλλοι σταυρώθηκαν ανάποδα, άλλοι διαμελίστηκαν από πέντε άλογα· τους βρήκαν ένα σωρό διαφορετικοί θάνατοι. Για ποιον λόγο θανατώθηκαν; Εκτελέστηκαν για τα εγκλήματά τους βάσει νόμου; Όχι. Διέδιδαν το ευαγγέλιο του Κυρίου, αλλά οι άνθρωποι του κόσμου δεν το δέχτηκαν και, αντ’ αυτού, τους καταδίκασαν, τους χτύπησαν και τους επέπληξαν, ενώ έφτασαν μέχρι και να τους θανατώσουν —με αυτόν τον τρόπο μαρτύρησαν. […] Οι άνθρωποι τώρα αναλογίζονται με πολλή θλίψη το πώς πέθαναν, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα. Εκείνοι που πίστεψαν στον Θεό πέθαναν με αυτόν τον τρόπο· πώς εξηγείται αυτό; Όταν αναφέρουμε αυτό το θέμα, βάζετε τον εαυτό σας στη θέση τους· θλίβεται τότε η καρδιά σας και νιώθετε έναν κρυφό πόνο; Σκέφτεστε: “Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Θεού και θα έπρεπε να θεωρούνται καλοί άνθρωποι· πώς λοιπόν έγινε και έφτασαν σε ένα τέτοιο τέλος, ένα τέτοιο αποτέλεσμα;” Στην πραγματικότητα, έτσι πέθαναν και χάθηκαν τα σώματά τους· αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφυγαν απ’ τον ανθρώπινο κόσμο, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Άσχετα με τα μέσα ή τον τρόπο του θανάτου και της αναχώρησής τους, ο Θεός δεν είχε ορίσει έτσι το τελικό αποτέλεσμα αυτών των ζωών, αυτών των δημιουργημάτων. Πρέπει να το καταλάβεις ξεκάθαρα αυτό. Αντιθέτως, με αυτά ακριβώς τα μέσα καταδίκασαν αυτόν τον κόσμο και κατέθεσαν μαρτυρία για τις πράξεις του Θεού. Αυτά τα δημιουργήματα χρησιμοποίησαν την πολυτιμότατη ζωή τους, χρησιμοποίησαν την τελευταία στιγμή της ζωής τους για να μαρτυρήσουν για τα έργα του Θεού, να μαρτυρήσουν για τη μεγάλη δύναμη του Θεού και να δηλώσουν στον Σατανά και στον κόσμο ότι τα έργα του Θεού είναι σωστά, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, ότι είναι ο Κύριος και η ενσάρκωση του Θεού. Ακόμη και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δεν αρνήθηκαν ποτέ το όνομα του Κυρίου Ιησού. Αυτό δεν ήταν μια μορφή κρίσης πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο; Χρησιμοποίησαν τη ζωή τους για να διακηρύξουν στον κόσμο, για να επιβεβαιώσουν στους ανθρώπους ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Κύριος, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι είναι η ενσάρκωση του Θεού, ότι το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας που έκανε επιτρέπει σ' αυτήν την ανθρωπότητα να συνεχίσει να ζει. Αυτό το γεγονός είναι για πάντα αναλλοίωτο. Σε ποιον βαθμό εκτέλεσαν το καθήκον τους όλοι όσοι μαρτύρησαν για τη διάδοση του ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού; Το εκτέλεσαν στον απόλυτο βαθμό; Πώς εκδηλώθηκε στον απόλυτο βαθμό του; (Πρόσφεραν τη ζωή τους.) Σωστά, πλήρωσαν το τίμημα με τη ζωή τους. Η οικογένεια, τα πλούτη και τα υλικά πράγματα αυτής της ζωής, όλα αυτά είναι εξωτερικά πράγματα· το μοναδικό πράγμα που έχει να κάνει με τον εαυτό του καθενός είναι η ζωή του. Για κάθε ζωντανό άνθρωπο, η ζωή είναι αυτό που αξίζει να λατρεύει περισσότερο απ’ όλα, το πολυτιμότερο πράγμα και, όπως φαίνεται, αυτοί οι άνθρωποι μπόρεσαν να προσφέρουν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, ως επιβεβαίωση και μαρτυρία της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Μέχρι και τη μέρα που πέθαναν δεν απαρνήθηκαν το όνομα του Θεού ούτε το έργο Του, και χρησιμοποίησαν τις τελευταίες τους στιγμές στη ζωή για να γίνουν μάρτυρες αυτού του γεγονότος· δεν είναι αυτή η ύψιστη μορφή μαρτυρίας; Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κανείς το καθήκον του· αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς την ευθύνη του. Όταν ο Σατανάς τούς απείλησε και τους τρομοκράτησε, και τελικά όταν τους έκανε μέχρι και να πληρώσουν το τίμημα με τη ζωή τους, εκείνοι δεν εγκατέλειψαν την ευθύνη τους. Αυτό σημαίνει να εκπληρώνει κανείς το καθήκον του στον μέγιστο βαθμό. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ, μήπως, πως θα κάνω κι εσάς να καταθέσετε με την ίδια μέθοδο μαρτυρία για τον Θεό και να διαδώσετε το ευαγγέλιό Του; Δεν χρειάζεται απαραίτητα να το κάνεις αυτό, μα πρέπει να καταλάβεις πως είναι δική σου ευθύνη, πως αν ο Θεός χρειαστεί κάτι τέτοιο από εσένα, θα πρέπει να το αποδεχθείς ως κάτι που δεσμεύεσαι να κάνεις ως καθήκον σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το κήρυγμα του ευαγγελίου είναι το καθήκον που όλοι οι πιστοί δεσμεύονται να εκπληρώσουν). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο κύριος λόγος που φοβόμουν μήπως συλληφθώ, και δεν αντέξω τα βασανιστήρια και γίνω Ιούδας ήταν ότι αγαπούσα υπερβολικά τη ζωή μου. Μπορεί να έλεγα ότι αναγνώριζα πως η ζωή του καθενός είναι στα χέρια του Θεού, μα η καρδιά μου δεν το πίστευε αυτό πραγματικά, και ήθελα να αποδράσω από το επικίνδυνο περιβάλλον στο οποίο είχα βρεθεί. Στην πραγματικότητα, το αν θα συλληφθώ, το πόσο θα βασανιστώ και το αν θα με χτυπήσουν μέχρι θανάτου είναι στην κυριαρχία του Θεού. Εγώ πρέπει να υποταχθώ και να τα αποδεχτώ όλα. Σκέφτηκα τους μαθητές του Κυρίου Ιησού. Κάποιους τους έσυραν άλογα μέχρι θανάτου και κάποιους τους σταύρωσαν ανάποδα. Υπέφεραν κάθε μορφή βασανιστηρίου, αλλά μέχρι και που πέθαναν, έμειναν αφοσιωμένοι και σταθεροί στη μαρτυρία τους για τον Θεό. Δεν φοβήθηκαν τον θάνατο και θεωρούσαν μοναδική τους ευθύνη και αποστολή τη διακήρυξη του ευαγγελίου του Κυρίου. Μπόρεσαν να εγκαταλείψουν τα πάντα για τον Θεό χωρίς να σκεφτούν καθόλου αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Σκέφτηκα, επίσης, ότι μερικοί αδελφοί και αδελφές συνελήφθησαν, αλλά μπόρεσαν να προσευχηθούν στον Θεό για να υποταχθούν, και βίωσαν αυτό το περιβάλλον έχοντας στήριγμα τον Θεό, κι είδαν την ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού. Κάποιοι προσευχόντουσαν στον Θεό την ώρα που τους βασάνιζαν μέχρι που δεν μπόρεσαν να αντέξουν άλλο· η ψυχή τους έφυγε προσωρινά από το σώμα τους και η σάρκα τους δεν ένιωθε πόνο. Κάποιοι συνελήφθησαν, και παρόλο που η σάρκα τους βασανίστηκε μέχρι θανάτου, εκείνοι κέρδισαν την έγκριση του Θεού. Αντίθετα, εκείνοι που αποκαλύφθηκαν ως Ιούδες, όταν συνελήφθησαν, πούλησαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και πρόδωσαν τον Θεό επειδή αγαπούσαν τη δική τους ζωή και ήθελαν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Μπορεί η σάρκα τους να ζει, αλλά στα μάτια του Θεού, είναι νεκροί. Είναι ζωντανοί νεκροί, που θα τιμωρούνται αιώνια. Όπως είπε ο Κύριος Ιησούς: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» (Κατά Ματθαίον 16:25). Σκέφτηκα ότι κι εγώ ήθελα συνεχώς να προστατεύω τον εαυτό μου και δεν προστάτευα το έργο της εκκλησίας, και πρόδιδα τον Θεό την πιο κρίσιμη στιγμή. Η φύση της συμπεριφοράς μου δεν ήταν ίδια μ’ εκείνη ενός Ιούδα; Συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, εμβάθυνα κάπως στο θέμα του θανάτου, και έπαψα να ανησυχώ και να φοβάμαι ότι θα συλληφθώ. Πίστεψα ότι όλα ήταν στα χέρια του Θεού, και έγινα πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Στη συνέχεια, κατέβαλα κάθε προσπάθεια για να διαχειριστώ τα επακόλουθα.

Το βραδάκι, έμαθα ότι είχαν συλληφθεί αρκετοί αδελφοί και αδελφές. Είδα ότι το περιβάλλον χειροτέρευε όλο και περισσότερο, κι ότι έπρεπε να βιαστώ και να μεταφέρω τα βιβλία με τα λόγια του Θεού. Δεν υπήρχε χρόνος να επικοινωνήσω με άλλες εκκλησίες και το άγχος έκαιγε την καρδιά μου. Θυμήθηκα ξαφνικά ότι οι άνθρωποι που είχαν συλληφθεί και είχαν γίνει Ιούδες δεν ήξεραν το σπίτι μου. Αν έπαιρνα τα βιβλία στο σπίτι, θα ήταν ασφαλή προς το παρόν, και μετά θα μπορούσα να έρθω σε επαφή με άλλες εκκλησίες και να τα μεταφέρω σε ένα ασφαλές σπίτι. Την επόμενη μέρα, πήρα τα βιβλία στο σπίτι μου. Μετά, βασιστήκαμε στον Θεό για να μεταφέρουμε τα βιβλία με ασφάλεια, και η καρδιά μου, που ήταν ως τότε βουτηγμένη στην αγωνία, ηρέμησε κάπως.

Τώρα που σκέφτομαι όσα έζησα εκείνη την περίοδο, είδα την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού, και κατανόησα κάπως την εγωιστική και ποταπή διεφθαρμένη μου διάθεση. Ταυτόχρονα, κατάλαβα το νόημα και την αξία του θανάτου και απελευθερώθηκα μέσα μου. Το ότι μπόρεσα να αποκτήσω αυτήν την εμπειρία και κατανόηση το όφειλα στη χάρη του Θεού.