Από της Σονγκ Γιουάν, Κίνα

Από μικρή ήμουν εσωστρεφής. Στο σχολείο, δεν αναγνώριζα καν όλους τους συμμαθητές μου. Δεν είχα πολλούς φίλους και δεν ήθελα πολλές παρέες, γιατί ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα να πω. Σιγά σιγά, άρχισα να φοβάμαι πολύ την επικοινωνία με ξένους. Όταν ήμουν με πολύ κόσμο, αγχωνόμουν πολύ και δίσταζα ακόμα περισσότερο να μιλήσω, γιατί φοβόμουν ότι, αν έλεγα κάτι λάθος, θα γινόμουν ρεζίλι στους άλλους.

Όταν πήγαινα λύκειο, η οικογένειά μου κι εγώ αποδεχθήκαμε το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Αργότερα, εκπαιδεύτηκα στη γραφιστική στην εκκλησία, ένα καθήκον για το οποίο την περισσότερη ώρα ήμουν καθισμένη μπροστά σε έναν υπολογιστή. Το πολύ πολύ να μιλούσα για την κατάστασή μου στις συναθροίσεις, αλλά δεν χρειαζόταν να έχω ιδιαίτερη αλληλεπίδραση με τους άλλους. Έτσι, η εσωστρέφειά μου δεν με περιόριζε και πολύ. Το 2022, ανέλαβα το καθήκον του ποτίσματος. Στην αρχή, συναθροιζόμουν με τους νεοφώτιστους μαζί με την αδελφή Τζιαγίν, που δεν ήταν καθόλου ντροπαλή. Αντιθέτως, ήταν πολύ καλή στο να πιάνει κουβέντα με τους νεοφώτιστους και, ενώ κουβέντιαζαν, μπορούσε να κατανοήσει τις καταστάσεις και τα προβλήματά τους. Κατόπιν, έβρισκε σχετικά χωρία των λόγων του Θεού για να συναναστραφεί μαζί τους. Οι νεοφώτιστοι τη συμπαθούσαν πολύ και επικοινωνούσαν πρόθυμα μαζί της. Κάθε φορά που το έβλεπα αυτό, ζήλευα πολύ. Ήθελα να ήμουν εξωστρεφής σαν κι εκείνη και να μιλάω τόσο εύκολα με τους ανθρώπους. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα και αναρωτιόμουν πώς το έκανε τόσο εύκολα η αδελφή μου. Τους έβλεπα από μιαν άκρη να κουβεντιάζουν κι ένιωθα πάντα παράταιρη, και στενοχωριόμουν. Κάποιες φορές, η Τζιαγίν μού ζητούσε να μιλήσω. Συναναστρεφόμουν λίγο σχετικά με τις ερωτήσεις που είχαν οι νεοφώτιστοι, αλλά, μόλις άνοιγα το στόμα μου, κόμπιαζα και άρχιζα να λέω τα ίδια και τα ίδια. Ποτέ δεν μπορούσα να εκφράσω πολύ καλά αυτό που ήθελα να πω. Ένιωθα ότι είχα τόσο χαμηλό επίπεδο που ούτε να μιλήσω σωστά δεν μπορούσα. Αναρωτιόμουν τι θα έλεγα στους νεοφώτιστους αν μου τους εμπιστευόταν η αδελφή μου. Αγχωνόμουν και μόνο που σκεφτόμουν ότι έπρεπε να συναθροιστώ μόνη μου με τους νεοφώτιστους. Φοβόμουν πως, αν δεν μιλούσα καλά, οι νεοφώτιστοι θα με αντιπαθούσαν και δεν θα ήθελαν να συναθροίζονται άλλο. Ακόμα περισσότερο φοβόμουν ότι τα προβλήματα που είχα με την επικοινωνία δεν θα μου επέτρεπαν να εκπληρώσω σωστά το καθήκον μου. Σκεφτόμουν ότι το πότισμα των νεοφώτιστων και το κήρυγμα του ευαγγελίου απαιτεί επικοινωνία με τους άλλους. Εγώ δεν κατείχα αυτήν τη δεξιότητα, οπότε ένιωθα ότι, αν δεν μπορούσα να ποτίσω τους νεοφώτιστους, δεν θα μπορούσα να κάνω καλά και άλλα καθήκοντα. Αναρωτιόμουν: «Αν δεν έχω να κάνω κάποιο καθήκον, πώς θα σωθώ; Τι μέλλον ή προορισμό θα έχω;» Εφόσον είχα αναλάβει το συγκεκριμένο καθήκον, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ξεπεράσω αυτήν τη δυσκολία. Αργότερα, άρχισα να ακούω προσεκτικά πώς κουβέντιαζε η αδελφή μου με τους άλλους, τι έλεγε για ν’ ανοίξει συζήτηση, πώς κατάφερνε να κατανοήσει τις δυσκολίες των νεοφώτιστων, και ούτω καθεξής. Απομνημόνευα αυτά τα πράγματα και τα είχα στον νου μου, ώστε, όταν γνώριζα νεοφώτιστους, να ήξερα τι να τους πω. Όταν, όμως, πράγματι πήγαινα μόνη μου για να συναθροιστώ με νεοφώτιστους, είχα πολύ άγχος. Το μυαλό μου δεν συνεργαζόταν, και ξεχνούσα τα περισσότερα από αυτά που είχα απομνημονεύσει. Επιστράτευα το κουράγιο μου και μιλούσα με το ζόρι, ακολουθώντας το παράδειγμα όσων είχε πει η αδελφή μου, όμως τα λόγια μου ακούγονταν τελείως άψυχα. Ακόμα και μια απλή ερώτηση όπως «Πώς είσαι τώρα τελευταία;» δεν έβγαινε τόσο φυσικά όσο όταν το έλεγε η αδελφή και, μετά από λίγες κουβέντες, έπεφτε μια αμήχανη σιωπή. Ένιωθα απαξίωση για τον εαυτό μου και σκεφτόμουν: «Γιατί είμαι τόσο αδέξια όταν μιλάω; Ούτε δυο βασικές κουβέντες δεν μπορώ ν’ αρθρώσω!» Ήθελα πραγματικά ν’ αλλάξω την εσωστρεφή προσωπικότητά μου, καθώς ένιωθα ότι μόνο αλλάζοντας προσωπικότητα θα μπορούσα να ανταποκριθώ στο έργο του ποτίσματος, και μόνο τότε θα είχα εξασφαλισμένο μέλλον και προορισμό. Σκεφτόμουν πως ίσως να μην είχα ασκηθεί αρκετά. Έτσι, από τότε και μετά, κάθε φορά που είχαμε συνάθροιση, έβαζα τα δυνατά μου να μιλάω περισσότερο με τους νεοφώτιστους, αλλά δεν κατάφερνα και πολλά. Ύστερα, σκέφτηκα να προσευχηθώ περισσότερο στον Θεό. Ίσως αν με καθοδηγούσε ο Θεός, να γινόμουν πιο εξωστρεφής και πιο ικανή στην επικοινωνία. Προσευχήθηκα αρκετές φορές, όμως και πάλι αγχωνόμουν όταν γνώριζα ανθρώπους. Σταδιακά, αποθαρρύνθηκα και σκεφτόμουν: «Ασκούμαι τόσον καιρό· γιατί δεν έχω δει καμία αλλαγή; Θέλω να εκπληρώσω αυτό το καθήκον, αλλά η προσωπικότητά μου δεν είναι καθόλου κατάλληλη για κάτι τέτοιο. Γιατί δεν μ’ έκανε ο Θεός λίγο πιο εξωστρεφή; Αν μπορούσα να επικοινωνήσω όπως η Τζιαγίν, θα μπορούσα να εκπληρώσω αυτό το καθήκον, σωστά; Αν δυσκολεύομαι συνέχεια να επικοινωνήσω, μήπως σκεφτούν οι νεοφώτιστοι ότι είμαι πολύ αδέξια; Θα είναι διατεθειμένοι να συναθροίζονται μαζί μου στο μέλλον; Κι αν με απαλλάξουν επειδή δεν εκπληρώνω το καθήκον μου;»

Μια φορά, μια νεοφώτιστη είχε κάποιες αντιλήψεις, και οι επικεφαλής της εκκλησίας μού ζήτησαν να τη στηρίξω. Όταν γύρισα σπίτι, έσπευσα να βρω κάποιες σχετικές αλήθειες. Τις διάβασα πολλές φορές και τις έμαθα απέξω. Όταν, όμως, έφτασα στο σπίτι της νεοφώτιστης, είχα τόσο άγχος που η καρδιά μου βροντοχτυπούσε, και τα χέρια μου ήταν ιδρωμένα έτσι που τα έσφιγγα. Η νεοφώτιστη ανέφερε και κάποιες άλλες αντιλήψεις και, παρόλο που είχα κάποιες σκέψεις για το πώς μπορούσαν να διορθωθούν, είχα τόση νευρικότητα που, μετά από λίγες μόλις φράσεις, άδειασε το μυαλό μου και ξέχασα τι ήθελα να πω. Οι αντιδράσεις της νεοφώτιστης ήταν τελείως αδιάφορες. Όταν έφυγα, είπα μέσα μου: «Είμαι φριχτή σ’ αυτό! Είχα ξεκάθαρα προετοιμαστεί καλά από πριν, αλλά την κρίσιμη στιγμή δεν μπορούσα να εκφραστώ με σαφήνεια. Πραγματικά, αυτό το καθήκον δεν μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που δεν το ’χει με τα λόγια». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο αρνητική γινόμουν.

Μετά από ένα διάστημα, οι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή στην οποία έλεγαν ότι είχα εσωστρεφή προσωπικότητα, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους άλλους και δεν είχα αίσθημα φορτίου στο καθήκον μου. Έτσι, κατόπιν αξιολόγησης, αποφάσισαν να μου αναθέσουν ένα άλλο καθήκον. Είχα ανάμικτα συναισθήματα. «Ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, που δεν το ’χει με τα λόγια, δεν μπορεί ούτε τους νεοφώτιστους να ποτίσει ούτε, βέβαια, να κηρύξει το ευαγγέλιο. Δεν έχω άλλα ταλέντα, άρα ποιο άλλο καθήκον μπορώ να κάνω; Το έργο του Θεού κοντεύει να ολοκληρωθεί, κι εγώ δεν έχω καθήκον, άρα θα αποκλειστώ, έτσι δεν είναι;» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο δυστυχισμένη ένιωθα. Ήμουν τόσο αρνητική που έφτασα στο σημείο να παραπονεθώ για τον Θεό. Σκέφτηκα: «Έβαλα τα δυνατά μου ν’ αλλάξω, αλλά και πάλι δεν μπορώ να επικοινωνήσω καλά. Γιατί μου έδωσε τέτοια προσωπικότητα ο Θεός; Θα έπρεπε να με είχε κάνει πιο εξωστρεφή, να μπορώ να επικοινωνώ με τους άλλους. Τότε θα μπορούσα να εκπληρώσω το καθήκον μου». Αυτές οι σκέψεις με φόβισαν. «Δεν είναι παράπονα για τον Θεό αυτά;» Δεν τολμούσα να συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι, αλλά ούτε κίνητρο για το καθήκον μου ένιωθα. Εκείνο το διάστημα, μια νεοφώτιστη ήταν σε κακή κατάσταση, αλλά εγώ δεν ήθελα να συναναστραφώ και να δώσω λύση. Σκέφτηκα ότι, αφού επρόκειτο να αναθέσω το πότισμα της νεοφώτιστης σε κάποια άλλη αδελφή, θα άφηνα εκείνη την αδελφή να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της νεοφώτιστης. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα κάπως ένοχη, και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν σωστό. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αφού ο Θεός μάς δίνει ζωή, εμείς οφείλουμε να κάνουμε καλά το καθήκον μας· για κάθε ημέρα που ζούμε, οφείλουμε να κάνουμε καλά το καθήκον της ημέρας αυτής. Θα πρέπει να μετατρέψουμε σε πρωταρχική μας αποστολή αυτό που μας έχει εμπιστευτεί ο Θεός, να έχουμε την εκτέλεση του καθήκοντός μας ως το πρώτο και βασικό πράγμα στη ζωή μας, για να το ολοκληρώσουμε καλά. Δεν επιδιώκουμε μεν την τελειότητα, αλλά μπορούμε να καταβάλλουμε προσπάθεια για την αλήθεια και να βασίζουμε τις πράξεις μας στα λόγια του Θεού και στις αλήθεια-αρχές, με σκοπό να ικανοποιήσουμε τον Θεό, να ντροπιάσουμε τον Σατανά και να μην έχουμε καθόλου τύψεις. Αυτήν τη στάση πρέπει να έχουν απέναντι στο καθήκον τους όσοι πιστεύουν στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό). Τα λόγια του Θεού μ’ έκαναν να καταλάβω ότι ο Θεός κοιτάζει τη στάση του καθενός απέναντι στο καθήκον του, καθώς και αν είναι αφοσιωμένος και αν βάζει τα δυνατά του, και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Σκέφτηκα ότι, επειδή ήμουν εσωστρεφής και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω καλά, δεν αφοσιωνόμουν στο καθήκον μου και δεν ήθελα να προσπαθήσω να αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω τα προβλήματα της νεοφώτιστης. Δεν νοιαζόμουν καθόλου για τη ζωή της νεοφώτιστης. Με αυτήν τη στάση, δεν είχα κανένα αίσθημα ευθύνης, επομένως πώς ήταν δυνατόν να με εγκρίνει ο Θεός; Παρόλο που μου είχαν αναθέσει διαφορετικό καθήκον, στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου έπρεπε να γίνουν κάποιες εργασίες. Δεν γινόταν να ενεργώ μηχανικά. Έπρεπε να επιλύσω γρήγορα τα προβλήματα της νεοφώτιστης και να εκπληρώσω την ευθύνη μου μέχρι τέλους. Αργότερα, αναζήτησα τρόπους για να λύσω τα θέματα της νεοφώτιστης. Προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα ένα πολύ βοηθητικό βιωματικό άρθρο που αφορούσε συγκεκριμένα τα προβλήματα της νεοφώτιστης. Κατόπιν, συναναστράφηκα σχετικά με τις εμπειρίες του συγγραφέα του άρθρου με τη νεοφώτιστη και, παρόλο που δεν της μίλησα με μεγάλη άνεση, τελικά τα προβλήματά της λύθηκαν.

Αργότερα, οι επικεφαλής είδαν ότι είχα γράψει κάποια άρθρα βιωματικής μαρτυρίας και μου ανέθεσαν κειμενικά καθήκοντα. Τρεις μήνες αργότερα, οι επικεφαλής μού ζήτησαν να μοιραστώ με κάποιους αδελφούς και αδελφές τις αρχές της συγγραφής κηρυγμάτων. Όταν σκέφτηκα την προσωπικότητά μου και την αδυναμία μου να επικοινωνήσω, πόσο μάλλον να επικοινωνήσω τις αρχές, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν δυνατόν να συναναστραφώ με σαφήνεια γι’ αυτά τα πράγματα με τους άλλους. Έτσι, είπα απότομα: «Με πιέζετε να κάνω κάτι που δεν μπορώ! Μπορεί να παρεμποδίσω την πρόοδο των άλλων!» Με όποιον τρόπο κι αν συναναστρέφονταν μαζί μου οι επικεφαλής, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το κάνω και αντιστεκόμουν. Αφού έφυγαν οι επικεφαλής, ηρέμησα και ένιωσα κάποιες τύψεις, και κατηγόρησα τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι όλα τα καθήκοντα που μου ανέθεταν εντάσσονταν στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, καθώς και ότι το να απορρίπτω έτσι το καθήκον μου δεν συμφωνούσε με την πρόθεση του Θεού. Μετά από αυτό, συμφώνησα να αναλάβω το συγκεκριμένο καθήκον. Ωστόσο, η εσωστρέφειά μου συνέχιζε να με περιορίζει και, ό,τι κι αν έκανα, ένιωθα απόγνωση. Είπα μέσα μου: «Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να επιτύχω στην επιδίωξή μου, οπότε απλώς θα είμαι απλή δουλεύτρια. Αυτό είναι αρκετό». Παρόλο που καταλάβαινα ότι αυτή η νοοτροπία ήταν λάθος, δεν ήξερα πώς να την αλλάξω.

Αργότερα, βρήκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με βοήθησε πραγματικά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν μπορούν να τα λύσουν οι άνθρωποι. Για παράδειγμα, μπορεί να έχεις την τάση να νιώθεις νευρικότητα όταν μιλάς σε άλλους· όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορες περιστάσεις, μπορεί να έχεις δικές σου ιδέες και απόψεις, αλλά να μην μπορείς να τις διατυπώσεις ξεκάθαρα. Νιώθεις μεγάλη νευρικότητα όταν είναι παρόντες πολλοί άνθρωποι· μιλάς ασυνάρτητα και με τρεμάμενα χείλη. Μάλιστα, κάποιοι άνθρωποι τραυλίζουν κιόλας· άλλοι, αν είναι παρόντα άτομα του αντίθετου φύλου, είναι ακόμα λιγότερο ικανοί να εκφραστούν και απλώς δεν ξέρουν τι να πουν ή τι να κάνουν. Είναι εύκολο να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο; (Όχι.) Τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις αυτό το ελάττωμα, επειδή είναι μέρος των έμφυτων καταστάσεών σου. […] Αν μπορείς να ξεπεράσεις αυτήν την ατέλεια, αυτό το ελάττωμα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάν’ το. Αν είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις, μην ασχολείσαι μ’ αυτό, μην προσπαθείς να το καταπολεμήσεις και μη δοκιμάζεις τον εαυτό σου. Ασφαλώς, αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, δεν θα πρέπει να είσαι αρνητικός. Ακόμη κι αν δεν μπορέσεις να το ξεπεράσεις ποτέ στη ζωή σου, ο Θεός δεν θα σε καταδικάσει, αφού δεν είναι η διεφθαρμένη διάθεσή σου. Το τρακ που νιώθεις μπροστά σε κοινό, η νευρικότητα και ο φόβος σου, είναι εκδηλώσεις που δεν αντικατοπτρίζουν τη διεφθαρμένη διάθεσή σου· είτε είναι έμφυτα στοιχεία είτε προκλήθηκαν από το περιβάλλον μετέπειτα στη ζωή σου, στη χειρότερη περίπτωση είναι μια ατέλεια, ένα ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης σου. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις μακροπρόθεσμα ή ακόμα και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου, μην κολλάς σ’ αυτό, μην το αφήνεις να σε περιορίζει ούτε να γίνεις αρνητικός λόγω αυτού, αφού δεν είναι η διεφθαρμένη διάθεσή σου· είναι ανώφελο να προσπαθείς να το αλλάξεις ή να το καταπολεμήσεις. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, τότε αποδέξου το, άφησέ το να υπάρχει και αντιμετώπισέ το σωστά, επειδή μπορείς να συνυπάρξεις με αυτήν την ατέλεια, με αυτό το ελάττωμα· η ύπαρξή του δεν σε επηρεάζει στο να ακολουθείς τον Θεό και να κάνεις τα καθήκοντά σου. Εφόσον μπορείς ν’ αποδεχθείς την αλήθεια και να κάνεις τα καθήκοντά σου στο μέγιστο των ικανοτήτων σου, μπορείς και πάλι να σωθείς· δεν σε επηρεάζει στο να αποδεχθείς την αλήθεια ούτε επηρεάζει τη σωτηρία σου. Επομένως, δεν θα πρέπει να σε περιορίζει συχνά μια συγκεκριμένη ατέλεια ή ένα συγκεκριμένο ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης σου ούτε θα πρέπει, για τον ίδιο λόγο, να γίνεσαι συχνά αρνητικός και να αποθαρρύνεσαι ή ακόμα και να εγκαταλείψεις το καθήκον σου και να πάψεις να επιδιώκεις την αλήθεια, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να σωθείς. Δεν αξίζει καθόλου όλο αυτό· αυτό είναι κάτι που θα έκανε ένας ανόητος, ένας ανίδεος άνθρωπος» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού ήταν σαν βροχούλα που ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να ποτίσει τη διψασμένη καρδιά μου. Μου έδωσαν ελπίδα και μου πρόσφεραν το κίνητρο που χρειαζόμουν για να επιδιώξω την αλήθεια. Κατάλαβα ότι το πρόβλημα που ανέκαθεν δεν μπορούσα να ξεπεράσω είχε σχέση με τα έμφυτα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Αυτά ήταν πράγματα που είχα από γεννησιμιού μου, πράγματα που είχε ορίσει ο Θεός. Παρόλο που οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα, ο Θεός δεν τους καταδικάζει γι’ αυτά, επειδή δεν πρόκειται για διεφθαρμένες διαθέσεις. Σκέφτηκα ότι, εξαιτίας της εσωστρέφειάς μου, πάντα φοβόμουν τις κοινωνικές συναναστροφές. Όταν ήμουν με ξένους ή με πολύ κόσμο, αγχωνόμουν κι έλεγα ασυναρτησίες. Ένιωθα αμηχανία όταν μιλούσα και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους άλλους. Θεωρούσα ότι οι εσωστρεφείς άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να κάνουν τα καθήκοντά τους τόσο αποτελεσματικά όσο οι εξωστρεφείς. Έτσι, προσπαθούσα συνέχεια ν’ αλλάξω την εσωστρεφή προσωπικότητά μου. Πίστευα ότι, αν άλλαζα την προσωπικότητά μου, θα μπορούσα να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου και θα είχα ελπίδα να σωθώ. Γι’ αυτόν τον σκοπό, προσπάθησα να μάθω να μιλάω όπως οι άλλοι και, μάλιστα, προσευχήθηκα στον Θεό να με κάνει λίγο πιο εξωστρεφή. Όταν απέτυχαν όλες οι προσπάθειές μου ν’ αλλάξω, συμπέρανα ότι δεν ήμουν κατάλληλη για το συγκεκριμένο καθήκον. Βυθίστηκα σε αντίξοα συναισθήματα απόγνωσης και γινόμουν όλο και πιο αρνητική. Αφού έκανα κειμενικά καθήκοντα, οι επικεφαλής μού ζήτησαν να συναναστραφώ σχετικά με τις αρχές με τους αδελφούς και τις αδελφές. Εγώ, όμως, αντιστάθηκα και δεν ήθελα να το αποδεχθώ, γιατί ένιωθα πως, λόγω της προσωπικότητάς μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να συναναστραφώ καλά. Συμβιβάστηκα με το να είμαι απλή δουλεύτρια και να κάνω ό,τι μπορούσα. Επειδή δεν καταλάβαινα την αλήθεια, δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω σωστά τα ψεγάδια και τις ελλείψεις μου. Βυθίστηκα σε αντίξοα συναισθήματα απόγνωσης και έβγαζα ετυμηγορίες για τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ ευγνώμων για το γεγονός ότι τα λόγια του Θεού με βοήθησαν πάνω στην ώρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι η εσωστρέφεια δεν είναι διεφθαρμένη διάθεση, αλλά ψεγάδι της ανθρώπινης φύσης κάποιου. Είναι ένα έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και ο Θεός δεν απαιτούσε να το αλλάξω, αλλά μόνο να μάθω να ζω μ’ αυτό. Συνεπώς, δεν πρέπει να με δυσκολεύει ή να με δεσμεύει. Παρόλο που έχω αυτό το ψεγάδι, εφόσον επιδιώκω την αλήθεια και αλλάξω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, μπορώ ακόμα να σωθώ. Ήμουν πολύ ανόητη που εγκατέλειψα την επιδίωξη της αλήθειας μόνο και μόνο επειδή είχα ένα ψεγάδι!

Αργότερα, βρήκα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού που διόρθωσε την εσφαλμένη άποψή μου, και μου έδωσε να καταλάβω ότι η προσωπικότητα κάποιου δεν έχει καμία σχέση με τη σωτηρία του. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ό,τι προβλήματα, ατέλειες ή ελαττώματα κι αν έχεις, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί ζήτημα στα μάτια του Θεού. Ο Θεός εξετάζει μόνο πώς αναζητάς την αλήθεια, πώς κάνεις πράξη την αλήθεια, πώς ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και πώς ακολουθείς την οδό του Θεού στο πλαίσιο των έμφυτων καταστάσεων της κανονικής ανθρώπινης φύσης· αυτά εξετάζει ο Θεός. Επομένως, σε ζητήματα που σχετίζονται με τις αλήθεια-αρχές, μην αφήνεις αυτές τις βασικές καταστάσεις, όπως το επίπεδο, τα ένστικτα, την προσωπικότητα, τις συνήθειες και τη ρουτίνα ζωής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, να σε περιορίζουν. Ασφαλώς, να μην επενδύεις την ενέργεια και τον χρόνο σου προσπαθώντας να ξεπεράσεις αυτές τις βασικές καταστάσεις ούτε να επιχειρείς να τις αλλάξεις. […] Είναι κάτι με το οποίο γεννιέται κάθε δημιουργημένο ανθρώπινο ον. Δεν έχει καμία σχέση με διεφθαρμένες διαθέσεις ούτε με την ουσία της ανθρώπινης φύσης κάποιου· είναι απλώς μια κατάσταση του είναι, την οποία οι άνθρωποι μπορούν να δουν απέξω, και είναι ένας τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος προσεγγίζει τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι είναι καλοί στο να εκφράζονται, ενώ άλλοι όχι· σε κάποιους αρέσει να περιγράφουν πράγματα, ενώ σε άλλους όχι· κάποιοι προτιμούν να κρατάνε τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους, ενώ άλλοι δεν θέλουν να κρατάνε τις σκέψεις τους μέσα τους, αλλά θέλουν να τις εκφράζουν ανοιχτά ώστε να μπορούν όλοι να τις ακούσουν, και μόνο τότε νιώθουν χαρούμενοι. Αυτοί είναι οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή και τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα· είναι οι προσωπικότητες των ανθρώπων. Η προσωπικότητά σου είναι κάτι με το οποίο γεννήθηκες. Αν έχεις αποτύχει να την αλλάξεις ακόμη και μετά από πολλές απόπειρες, τότε επίτρεψέ Μου να σου πω ότι μπορείς πλέον να σταματήσεις· δεν υπάρχει λόγος να κουράζεις τόσο τον εαυτό σου. Δεν μπορεί ν’ αλλάξει, οπότε μην προσπαθείς να την αλλάξεις. Η προσωπικότητά σου παραμένει όπως ήταν αρχικά. Μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις την προσωπικότητά σου για να φτάσεις στη σωτηρία. Αυτή είναι μια παράλογη ιδέα· όποια προσωπικότητα κι αν έχεις, αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Οι αντικειμενικοί λόγοι γι’ αυτό είναι ότι το αποτέλεσμα που επιθυμεί να πετύχει ο Θεός στο έργο Του δεν έχει καμία σχέση με την προσωπικότητά σου. Το κατά πόσο μπορείς να φτάσεις στη σωτηρία είναι επίσης άσχετο με την προσωπικότητά σου. Επιπλέον, το κατά πόσο είσαι άνθρωπος που κάνει πράξη την αλήθεια και κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την προσωπικότητά σου. Επομένως, μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις την προσωπικότητά σου επειδή κάνεις ορισμένα καθήκοντα ή υπηρετείς ως επιβλέπων ενός συγκεκριμένου αντικειμένου του έργου· αυτή είναι μια λανθασμένη ιδέα. Τι πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Ανεξάρτητα από την προσωπικότητά σου ή από τις έμφυτες καταστάσεις σου, πρέπει να τηρείς και να κάνεις πράξη τις αλήθεια-αρχές. Σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν αξιολογεί το κατά πόσο ακολουθείς την οδό Του, το κατά πόσο μπορείς να φτάσεις στη σωτηρία με βάση την προσωπικότητά σου ή το τι επίπεδο, δεξιότητες, ικανότητες, χαρίσματα ή ταλέντα έχεις από τη φύση σου και, ασφαλώς, δεν εξετάζει ούτε πόσο έχεις συγκρατήσει τα σωματικά σου ένστικτα και τις σωματικές σου ανάγκες. Αντ’ αυτού, ο Θεός εξετάζει το κατά πόσο κάνεις πράξη και βιώνεις τα λόγια Του όσο Τον ακολουθείς και κάνεις τα καθήκοντά σου, το κατά πόσο έχεις την προθυμία και την αποφασιστικότητα να επιδιώκεις την αλήθεια και, σε τελική ανάλυση, το κατά πόσο έχεις καταφέρει να κάνεις πράξη την αλήθεια και ν’ ακολουθείς την οδό του Θεού. Αυτό εξετάζει ο Θεός» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός μίλησε καθαρά και ξάστερα. Η σωτηρία κάποιου δεν έχει καμία σχέση με την προσωπικότητά του. Ο Θεός δεν κρίνει το κατά πόσον κάποιος μπορεί να σωθεί με βάση την έμφυτη προσωπικότητά του ή με βάση το επίπεδο, τις ικανότητες ή τα ταλέντα του. Το κρίνει με βάση το κατά πόσον μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια και να ακολουθεί την οδό του Θεού. Εγώ έκανα το καθήκον μου με λάθος άποψη. Πάντα πίστευα ότι, ως ποτίστρια, δεν θα εκπλήρωνα καλά το καθήκον μου αν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους άλλους και ότι σίγουρα δεν θα σωζόμουν στο μέλλον. Πίστευα ότι μόνο αν άλλαζα την προσωπικότητα και τα ψεγάδια μου, θα μπορούσα να εκπληρώσω το καθήκον μου και να σωθώ στο μέλλον. Έτσι, προσπαθούσα συνέχεια ν’ αλλάξω την προσωπικότητά μου, αλλά στο τέλος δεν τα κατάφερα και απλώς έγινα αρνητική. Έφτασα μέχρι και να παραπονεθώ που ο Θεός δεν μου είχε δώσει εξωστρεφή προσωπικότητα. Διαρκώς κατέβαλλα προσπάθεια ν’ αλλάξω την προσωπικότητά μου, αλλά αυτό ήταν λάθος, αφού οι αλλαγές της προσωπικότητας δεν είναι παρά επιφανειακές. Ακόμη κι αν άλλαζα τα ψεγάδια μου, γινόμουν εξωστρεφής και μπορούσα να επικοινωνώ με τους άλλους, αν δεν εξάλειφα τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, αν πάντα ενεργούσα μηχανικά στο καθήκον μου, χωρίς να βάζω τα δυνατά μου τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, αν δεν αναζητούσα την αλήθεια όταν αντιμετώπιζα προκλήσεις, και έφτανα να διαφωνώ με τον Θεό ή να παραπονιέμαι για Εκείνον, τότε ο Θεός δεν θα με ενέκρινε και, στο τέλος, θα αποκλειόμουν.

Αργότερα, βρήκα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο Θεός δεν αλλάζει το έμφυτο επίπεδο, την έμφυτη προσωπικότητα, τα έμφυτα ένστικτα των ανθρώπων και ούτω καθεξής, ότι οι έμφυτες ιδιότητες με τις οποίες γεννιούνται οι άνθρωποι και τα ένστικτα της σάρκας τους δεν είναι οι στόχοι του έργου του Θεού, κι ότι το έργο Του στοχεύει στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων και στα πράγματα που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι, τα οποία επαναστατούν ενάντια στον Θεό και είναι ασύμβατα με τον Θεό. Αν οι άνθρωποι φαντάζονται ότι το έργο του Θεού έχει ως στόχο ν’ αλλάξει το επίπεδό τους, τα ένστικτά τους ή ακόμα και την προσωπικότητά τους, τις συνήθειές τους, τα μοτίβα διαβίωσής τους και ούτω καθεξής, τότε κάθε πτυχή της άσκησής τους στην καθημερινή ζωή θα επηρεάζεται και θα παρασύρεται από τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους και, αναπόφευκτα, θα εμπεριέχει πολλά στρεβλά μέρη και ακραία πράγματα. Αυτά τα στρεβλά μέρη και τα ακραία πράγματα δεν εναρμονίζονται με τις αλήθεια-αρχές και θα έχουν ως αποτέλεσμα να αποκλίνουν οι άνθρωποι από τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης και να ξεφεύγουν από την τροχιά της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως, στο πλαίσιο των αντιλήψεων και των φαντασιοκοπιών σου, πιστεύεις ότι ο Θεός θέλει ν’ αλλάξει το επίπεδο, τις ικανότητες ή ακόμα και τα ένστικτα των ανθρώπων· αν θεωρείς ότι αυτά είναι τα πράγματα που θέλει ν’ αλλάξει ο Θεός, τι είδους επιδιώξεις θα έχεις; Θα έχεις στρεβλές και εμμονικές επιδιώξεις· θα θέλεις να επιδιώξεις ν’ αποκτήσεις ανώτερο επίπεδο και θα εστιάζεις στην εκμάθηση διαφόρων ειδών δεξιοτήτων και στην αφομοίωση διαφόρων ειδών γνώσεων, ώστε να αποκτήσεις ανώτερο επίπεδο και ανώτερες ικανότητες, καθώς και ανώτερη διορατικότητα και καλλιέργεια του εαυτού σου, ή ακόμα και κάποιες δυνατότητες που είναι ανώτερες από εκείνες των συνηθισμένων ανθρώπων. Έτσι, θα δίνεις σημασία στις εξωτερικές ικανότητες και τα εξωτερικά ταλέντα. Ποιες είναι, λοιπόν, οι συνέπειες που έχουν τέτοιες επιδιώξεις στους ανθρώπους; Όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να βαδίσουν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, αλλά αντ’ αυτού θ’ ακολουθήσουν το μονοπάτι των Φαρισαίων. Θ’ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να δουν ποιος έχει ανώτερο επίπεδο, ποιος έχει ανώτερα χαρίσματα, ποιος έχει ανώτερες γνώσεις, ποιος έχει μεγαλύτερες δυνατότητες, ποιος έχει περισσότερα προτερήματα, ποιος έχει μεγαλύτερο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους κι απολαμβάνει τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων. Έτσι, όχι μόνο δεν θα είναι σε θέση να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, αλλά αντ’ αυτού θ’ ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που θα τους απομακρύνει από την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Αφού διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού, στοχάστηκα και αναλογίστηκα. Το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες είναι να μας εμφυσήσει τις αλήθεια-αρχές, και να καθάρει και να αλλάξει τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, μαζί με όλα τα πράγματα μέσα μας που επαναστατούν ενάντια στον Θεό και Του αντιστέκονται, όχι ν’ αλλάξει έμφυτα πράγματα όπως το επίπεδο, τα ένστικτα και η προσωπικότητά μας. Δεν κατανοούσα το έργο του Θεού και είχα λάθος οπτική γωνία στη ζωή μου. Συνέχεια ζητούσα από τον Θεό να με κάνει εξωστρεφή, ευφραδή και με καλό επίπεδο, αλλά αυτό πήγαινε κόντρα στις απαιτήσεις του Θεού. Σκέφτηκα τον Παύλο. Επιφανειακά, ήταν εμφανές ότι είχε σπουδαία χαρίσματα, ήταν ευφραδής και κέρδισε πολλούς ανθρώπους με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ωστόσο, δεν κατέβαλε ποτέ προσπάθεια για την αλήθεια ούτε επικεντρώθηκε στη ζωή-είσοδο, και η διεφθαρμένη διάθεσή του δεν άλλαξε ποτέ. Επιπλέον, πάντα εξύψωνε τον εαυτό του για όλο το έργο που είχε κάνει και, στο τέλος, είπε εξαιρετικά αλαζονικά λόγια, όπως «Εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός». Αυτό πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού και οδήγησε τον Θεό να τον τιμωρήσει. Ήξερα, επίσης, κάποιον που ήταν πολύ εξωστρεφής και ευφραδής, αλλά επικεντρωνόταν μόνο στο να εφοδιάζεται με λόγια και δόγματα. Δεν έκανε ποτέ πράξη την αλήθεια ούτε έκανε αυτοκριτική για να αποκτήσει αυτογνωσία. Στο τέλος, αποκαλύφθηκε ως δύσπιστος και αποκλείστηκε. Είδα ότι είναι πολύ επικίνδυνο να μην επιδιώκει κανείς την αλήθεια και να μην επικεντρώνεται στο να αλλάξει τη διάθεσή του όταν πιστεύει. Στο τέλος, αυτό μπορεί να τον οδηγήσει να ακολουθήσει το λάθος μονοπάτι και να αποκλειστεί από τον Θεό.

Διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού και βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσο τέλεια ή ευγενής κι αν είναι η ανθρώπινη φύση σου ή ακόμη κι αν έχεις λιγότερα ελαττώματα και ατέλειες και διαθέτεις περισσότερα προτερήματα από τους άλλους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοείς την αλήθεια ούτε μπορεί ν’ αντικαταστήσει την επιδίωξη της αλήθειας από πλευράς σου. Αντιθέτως, αν επιδιώκεις την αλήθεια, κατανοείς μεγάλο μέρος της αλήθειας και έχεις αρκετά βαθιά και πρακτική κατανόηση της αλήθειας, αυτό θα αντισταθμίσει πολλές από τις ατέλειες και τα προβλήματα που έχεις στην ανθρώπινη φύση σου. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι είσαι συνεσταλμένος και εσωστρεφής, έχεις ένα τραύλισμα και δεν είσαι πολύ μορφωμένος —δηλαδή, έχεις πολλές ατέλειες και αδυναμίες— αλλά έχεις πρακτική εμπειρία και, παρόλο που τραυλίζεις όταν μιλάς, μπορείς και πάλι να συναναστρέφεσαι με σαφήνεια πάνω στην αλήθεια, και αυτή η συναναστροφή διαπλάθει τους πάντες όταν την ακούνε, λύνει προβλήματα, δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους ν’ αναδυθούν από την αρνητικότητα και τους απαλλάσσει από τα παράπονα και τις παρερμηνείες που έχουν σχετικά με τον Θεό. Βλέπεις, παρόλο που τραυλίζεις, τα λόγια σου μπορούν και πάλι να λύσουν προβλήματα· πόσο σημαντικά είναι αυτά τα λόγια! Όταν τα ακούνε οι ανίδεοι, λένε ότι είσαι ένας άξεστος άνθρωπος και ότι δεν ακολουθείς τους κανόνες της γραμματικής όταν μιλάς, καθώς και ότι μερικές φορές ούτε οι λέξεις που χρησιμοποιείς είναι ιδιαίτερα κατάλληλες. Ίσως να χρησιμοποιείς την τοπική σου διάλεκτο ή καθημερινή γλώσσα, και τα λόγια σου να μην έχουν την κομψότητα και το ύφος των ανθρώπων με υψηλή μόρφωση που μιλούν με μεγάλη ευγλωττία. Ωστόσο, η συναναστροφή σου περιλαμβάνει την αλήθεια-πραγματικότητα, μπορεί να λύσει τις δυσκολίες των ανθρώπων και, αφού την ακούσουν οι άνθρωποι, εξαφανίζονται όλα τα σκοτεινά σύννεφα γύρω τους και λύνονται όλα τα προβλήματά τους. Τι πιστεύεις, δεν είναι σημαντική η κατανόηση της αλήθειας; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα ξεκάθαρο μονοπάτι άσκησης. Έπρεπε να επικεντρωθώ στην επιδίωξη της αλήθειας. Παρόλο που η προσωπικότητά μου είχε κάποια ψεγάδια, εφόσον καταλάβαινα την αλήθεια, θα μπορούσα να αντισταθμίσω κάποια από αυτά τα ζητήματα. Θυμήθηκα ότι, από τότε που είχα αναλάβει το καθήκον του ποτίσματος, πάντα πίστευα ότι αποτύγχανα στο καθήκον μου επειδή είχα εσωστρεφή προσωπικότητα και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους νεοφώτιστους. Έτσι, προσπαθούσα συνέχεια ν’ αλλάξω τα ψεγάδια της προσωπικότητάς μου. Δεν κατέβαλλα ποτέ προσπάθεια για την αλήθεια, αλλά όλες οι προσπάθειές μου διοχετεύονταν στο να ξεπεράσω τα ψεγάδια μου. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν λάθος. Εκείνο τον καιρό, όταν πήγαινα να στηρίξω τους νεοφώτιστους, αν και με περιόριζε η προσωπικότητά μου και δεν ήξερα τι να πω όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με τις αντιλήψεις των νεοφώτιστων, η αλήθεια ήταν ότι το κύριο ζήτημα ήταν πως καταλάβαινα μόνο αποσπασματικά πώς να αντιμετωπίσω τις αντιλήψεις τους. Στην πραγματικότητα, δεν έφταιγε μόνο η προσωπικότητά μου που δεν κατάφερνα να εκπληρώσω το καθήκον μου. Το κύριο πρόβλημα ήταν ότι δεν κατανοούσα την αλήθεια. Από τότε και στο εξής, έπρεπε να επικεντρώνομαι στο να καταβάλλω προσπάθεια για τις αλήθεια-αρχές. Αν κατανοούσα ξεκάθαρα την αλήθεια, θα μπορούσα επιτέλους και να μιλήσω ξεκάθαρα. Αν κάποιες φορές αγχωνόμουν και ξεχνούσα τα λόγια μου, μπορούσα να προσεύχομαι περισσότερο στον Θεό για να ησυχάσει η καρδιά μου και μπορούσα να επαναλαμβάνω μέσα μου πολλές φορές ό,τι ήθελα να πω και να μιλάω αργά. Αν και πάλι δεν μπορούσα να εξηγήσω κάτι ξεκάθαρα, τότε αργότερα, μπορούσα να ψάξω σχετικά χωρία των λόγων του Θεού ή να αναζητήσω από τους αδελφούς και τις αδελφές. Έτσι έπρεπε να ασκούμαι.

Τώρα πια, δεν γίνομαι αρνητική εξαιτίας της εσωστρέφειάς μου και, όποτε συναναστρέφομαι στις συναθροίσεις, ασκούμαι στο να γαληνεύω την καρδιά μου, και μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους. Δεν με προβληματίζει όπως παλιά το πώς θα επικοινωνήσω με τους άλλους και δεν ασφυκτιώ πια από την πίεση. Νιώθω πραγματικά ότι η αλήθεια μπορεί να εξαλείψει όλες τις δυσκολίες κάποιου και ότι τα λόγια του Θεού ήταν αυτά που μ’ έβγαλαν από την αρνητικότητα. Δεν με δεσμεύουν και δεν με περιορίζουν πια τα ψεγάδια της προσωπικότητάς μου.