Από τον Λι Σιαογιά, Κίνα

Τον Αύγουστο του 2022, ήμουν υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος στην εκκλησία. Πότιζα με όρεξη κι υποστήριζα τους νέους πιστούς, και μετά από κάποιο διάστημα, πέτυχα κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Αργότερα, εκλέχτηκα επικεφαλής περιφέρειας. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα λίγο διστακτική μέσα μου κι είπα: «Οι επικεφαλής πρέπει να κατανοούν όλες τις πτυχές του έργου της εκκλησίας. Αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα κι έχουν πολύ άγχος. Θα ταλαιπωρηθώ πολύ και θα πληρώσω μεγάλο τίμημα. Ήδη έχω πολλή δουλειά ως υπεύθυνη του έργου ποτίσματος. Αν γίνω επικεφαλής, δεν θα έχω ακόμα περισσότερη δουλειά και δεν θα κουράζομαι ακόμα περισσότερο;» Θέλησα να αποφύγω το καθήκον και είπα στους ανώτερους επικεφαλής: «Δεν είμαι κατάλληλη για επικεφαλής. Δεν έχω καθόλου αλήθεια-πραγματικότητα, είμαι αλαζόνας και αυτάρεσκη, και κάνω συνέχεια το καθήκον μου σύμφωνα με τις δικές μου ιδέες. Κι αν τύχει να κάνω κάτι που θα διαταράξει και θα αναστατώσει το έργο της εκκλησίας και προκαλέσω ζημιές στο έργο; Καλύτερα να βάλετε κάποιον άλλον». Μέσα μου, όμως, κατηγόρησα κάπως τον εαυτό μου. Ένιωσα πως η άρνησή μου δεν ήταν σύμφωνη με τις προθέσεις του Θεού. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό και Του ζήτησα να προστατεύσει την καρδιά μου, ώστε να μπορέσω να υποταχθώ.

Αφού προσευχήθηκα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι είναι απρόθυμοι να συνεργαστούν με τους άλλους κατά την υπηρεσία τους στον Θεό, ακόμα και όταν έχουν κληθεί· πρόκειται για ανθρώπους οκνηρούς που επιθυμούν μόνο να απολαμβάνουν ανέσεις. Όσο περισσότερο σου ζητείται να υπηρετήσεις τον Θεό σε συνεργασία με άλλους, τόσο περισσότερη εμπειρία θα αποκτήσεις. Λόγω του ότι έχεις περισσότερα φορτία και εμπειρίες, θα αποκτήσεις περισσότερες ευκαιρίες να τελειωθείς. Ως εκ τούτου, αν μπορείς να υπηρετείς τον Θεό με ειλικρίνεια, τότε θα λαμβάνεις υπόψη το φορτίο του Θεού· κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να τελειωθείς από τον Θεό. Τέτοιου είδους άνθρωποι τελειώνονται αυτήν τη στιγμή. Όσο περισσότερο σε συγκινεί το Άγιο Πνεύμα, τόσο πιο πολύ χρόνο θα αφιερώνεις στο να λαμβάνεις υπόψη το φορτίο του Θεού, τόσο περισσότερο θα τελειώνεσαι από τον Θεό και τόσο πιο πολύ θα σε κερδίζει Αυτός —ώσπου, στο τέλος, θα γίνεις ένα άτομο, το οποίο χρησιμοποιεί ο Θεός. Επί του παρόντος, υπάρχουν κάποιοι που δεν κουβαλούν κανένα φορτίο για την εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες και τσαπατσούληδες και νοιάζονται μόνο για τη δική τους σάρκα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά εγωιστές και είναι, επίσης, τυφλοί. Αν δεν μπορείς να δεις αυτό το ζήτημα καθαρά, δεν θα κουβαλήσεις κανένα φορτίο. Όσο περισσότερο νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού, τόσο μεγαλύτερο φορτίο θα σου εμπιστευθεί Αυτός. Οι εγωιστές δεν είναι πρόθυμοι να υποστούν τέτοια πράγματα· είναι απρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα και, ως αποτέλεσμα, θα χάσουν τις ευκαιρίες να τελειωθούν από τον Θεό. Δεν βλάπτουν έτσι τον εαυτό τους; Αν είσαι κάποιος που νοιάζεται για τις προθέσεις του Θεού, τότε θα αναπτύξεις αληθινό φορτίο για την εκκλησία. Στην πραγματικότητα, αντί να το αποκαλείς φορτίο που κουβαλάς για την εκκλησία, καλύτερα να το αποκαλείς φορτίο που κουβαλάς για χάρη της ίδιας σου της ζωής, επειδή το φορτίο που αναπτύσσεις για την εκκλησία αποσκοπεί να σε κάνει να χρησιμοποιήσεις αυτές τις εμπειρίες, ώστε να σε οδηγήσει στην τελείωση ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού προκειμένου να επιτύχεις την τελείωση). «Όταν κάποιος προάγεται και καλλιεργείται για να γίνει επικεφαλής, του δίνεται η δυνατότητα να μάθει πώς να διακρίνει τις καταστάσεις διαφορετικών ανθρώπων, εκπαιδεύεται στην αναζήτηση της αλήθειας για να επιλύει τις δυσκολίες διαφορετικών ανθρώπων, να υποστηρίζει και να εφοδιάζει ανθρώπους διαφορετικών ειδών και να οδηγεί τους ανθρώπους στην αλήθεια-πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, πρέπει επίσης να εκπαιδευτεί στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων και δυσκολιών που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια του έργου και να μάθει πώς να ξεχωρίζει και να αντιμετωπίζει τους διαφόρων ειδών αντίχριστους, κακούς ανθρώπους και δύσπιστους και πώς να κάνει το έργο της κάθαρσης της εκκλησίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, συγκριτικά με άλλους, μπορεί να βιώσει περισσότερους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα και περισσότερα περιβάλλοντα που ρυθμίζει ο Θεός, να τρώει και να πίνει ολοένα και περισσότερα από τα λόγια του Θεού και να εισέλθει σε ακόμη περισσότερες αλήθεια-πραγματικότητες. Είναι μια ευκαιρία να εκπαιδευτεί, έτσι δεν είναι; Όσο περισσότερες ευκαιρίες έχουν οι άνθρωποι να εκπαιδευτούν τόσο περισσότερες είναι και οι εμπειρίες τους· διευρύνονται οι ορίζοντές τους και αναπτύσσονται πιο γρήγορα. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι δεν κάνουν το ηγετικό έργο, θ’ αντιμετωπίσουν μόνο τη δική τους ύπαρξη, θα βιώσουν μόνο τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες και θ’ αναγνωρίζουν μόνο τις δικές τους διεφθαρμένες διαθέσεις και τις δικές τους διαφορετικές καταστάσεις· όλα αυτά θα σχετίζονται μόνο με τον εαυτό τους. Μόλις γίνουν επικεφαλής, αντιμετωπίζουν περισσότερους ανθρώπους, περισσότερα γεγονότα και περισσότερα περιβάλλοντα, πράγμα που τους ενθαρρύνει να προσέρχονται συχνά ενώπιον του Θεού για ν’ αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές. Για εκείνους, αυτοί οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα συνιστούν ανεπαίσθητα ένα φορτίο και φυσικά δημιουργούν και ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες για την είσοδό τους στην αλήθεια-πραγματικότητα, που είναι καλό πράγμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αν έκανα τα καθήκοντα μιας επικεφαλής θα είχα μια καλή ευκαιρία να εφοδιαστώ με την αλήθεια και να ασκηθώ σύμφωνα με τις αρχές. Εγώ, όμως, δεν αγαπούσα την αλήθεια. Βρήκα διάφορους λόγους και δικαιολογίες για να αποφύγω το καθήκον αυτό. Ήθελα απλώς να κάνω ένα πιο εύκολο καθήκον για να μην ταλαιπωρηθώ και να μην πληρώσω τίμημα. Δεν έφερα κανένα φορτίο για τη ζωή μου. Ήμουν πολύ ανόητη, πολύ τυφλή! Οι επικεφαλής έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο και αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Ωστόσο, αναζητώντας συνεχώς την αλήθεια, μαθαίνει κανείς πώς να διακρίνει κάθε είδους ανθρώπους, και πώς να συναναστρέφεται και να επιλύει δυσκολίες και προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντα και στη ζωή-είσοδό τους. Όταν αποκτά κανείς πολλές τέτοιες εμπειρίες, κατανοεί και κερδίζει πολλά, και προοδεύει γρήγορα στη ζωή του. Όταν το κατάλαβα αυτό, έγινα πρόθυμη να υποταχθώ και να κάνω τα πάντα για να εκπληρώσω το καθήκον μου.

Στην αρχή δεν καταλάβαινα πολλά για τις διάφορες πτυχές του έργου της εκκλησίας. Μέσα από τη συναναστροφή και τη βοήθεια της αδελφής με την οποία συνεργάστηκα, κατάλαβα την κατάσταση της εκκλησίας και κατανόησα μερικές από τις αρχές του καθήκοντός μου. Είδα ότι υπήρχαν αρκετά προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσω στα διάφορα αντικείμενα του έργου και μπόρεσα να τα αντιμετωπίσω σωστά και να τα επιλύσω με σοβαρότητα. Ωστόσο, όταν το έργο έγινε χρονοβόρο, είδα πολλά προβλήματα, για τα οποία έπρεπε να συναναστραφώ και να τα επιλύσω. Μερικές φορές αναγκαζόμουν να μείνω ξύπνια μέχρι αργά, κι ένιωθα πολύ κουρασμένη και κάπως ευερέθιστη. Αργότερα, χωρίσαμε τις αρμοδιότητές μας. Εγώ ήμουν κυρίως υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος και το κειμενικό έργο. Μέσα μου ένιωθα λίγο δυσαρεστημένη κι έλεγα: «Ως υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος θα πρέπει να βρίσκω τα λόγια του Θεού για να συναναστρέφομαι και να διορθώνω τα προβλήματα και τις αποκλίσεις στα καθήκοντα των ποτιστών. Πρέπει, επίσης, να κατανοώ ανά πάσα στιγμή τις καταστάσεις και τις δυσκολίες των νέων πιστών. Αυτό είναι πολύ κουραστικό— δεν θα κουράζομαι ακόμα πιο πολύ αν έχω επιπλέον και το κειμενικό έργο; Θα καταφέρω να ανταπεξέλθω;» Η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν είδε τις αμφιβολίες μου και συναναστράφηκε μαζί μου. «Χωρίσαμε τα καθήκοντά μας, αλλά εξακολουθούμε να δουλεύουμε μαζί ως ομάδα. Αν αντιμετωπίσεις δυσκολίες, θα τις αντιμετωπίσουμε και θα τις επιλύσουμε μαζί». Μόνο τότε υποτάχθηκα διστακτικά. Στη συνέχεια, όταν έκανα το καθήκον μου, έβρισκα κάποιο εύκολο και οικείο έργο να κάνω. Δεν έδινα σημασία στο έργο που δεν ενέπιπτε στην αρμοδιότητά μου. Όταν απαντούσα στις επιστολές των ανώτερων επικεφαλής, έγραφα μόνο για απλά πράγματα, και προωθούσα επιστολές που απαιτούσαν πολλή σκέψη και πνευματική ικανότητα στην αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν για να τις απαντήσει. Μερικές φορές, κατηγορούσα κάπως τον εαυτό μου. Ένιωθα ότι ήμουν πολύ τεμπέλα και ότι νοιαζόμουν για τη σάρκα μου. Η σκέψη αυτή, όμως, περνούσε γρήγορα, και δεν θεωρούσα ότι ήταν κάτι το σημαντικό.

Το διάστημα εκείνο, υπήρχαν προβλήματα στο κειμενικό έργο που απαιτούσαν συναναστροφή και έπρεπε να επιλυθούν. Εγώ, όμως, ένιωθα ότι τα προβλήματα αυτά απαιτούσαν από εμένα να αναζητήσω και να συλλογιστώ, κι αυτό ήταν σκέτος μπελάς. Σκέφτηκα να περιμένω λίγο και να τα επιλύσω κάποια μέρα μαζί με την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, ώστε να μη δαπανήσω καθόλου ενέργεια. Εκείνη, όμως, ήταν συνεχώς απασχολημένη με άλλο έργο. Έτσι, έκανα έναν μήνα σχεδόν να επιλύσω τα προβλήματα στο κειμενικό έργο. Αργότερα, προέκυψαν επίσης ορισμένα προβλήματα στο έργο του ποτίσματος, για το οποίο ήμουν υπεύθυνη. Μερικοί νέοι πιστοί ήταν αρνητικοί και αδύναμοι, και δεν πήγαιναν σε συναθροίσεις επειδή δεν ποτίζονταν και δεν υποστηρίζονταν εγκαίρως. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να γράψω άμεσα μια επιστολή για να συναναστραφώ με τους ποτιστές σχετικά με αυτά τα προβλήματα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι η σύνταξη της επιστολής θα ήταν μεγάλος μπελάς και ότι δεν έπρεπε να παρέμβω και να συναναστραφώ. Είπα ότι θα ήταν καλύτερα να περιμένω μέχρι τη συνάθροιση και να συναναστραφώ από κοντά. Έτσι, δεν έγραψα καμιά επιστολή για να επιλύσω τα προβλήματα εγκαίρως. Παρηγόρησα τον εαυτό μου σκεπτόμενη: «Είναι πολύ το έργο για το οποίο είμαι υπεύθυνη, είναι λογικό να μην μπορώ να τα κάνω όλα. Αν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, φταίνε οι ποτιστές που δεν κάνουν αληθινό έργο». Έτσι, έβρισκα συνεχώς διάφορες δικαιολογίες για να φροντίσω τη σάρκα μου. Μέσα μου ήξερα ότι ήμουν τεμπέλα και ότι νοιαζόμουν για τη σάρκα μου, αλλά δεν έκανα ειλικρινή αυτοκριτική και απλώς συνέχισα έτσι μπερδεμένη και ανόητη. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που μια μέρα, πήρα το ποδήλατό μου για να πάω να δω μια αδελφή. Διασχίζοντας ένα σταυροδρόμι, έπεσα πάνω σε μια άλλη γυναίκα που έκανε κι εκείνη ποδήλατο. Εκείνη δεν έπαθε κάτι, αλλά εγώ έπεσα κάτω. Πόνεσα πολύ στο δεξί μου ισχίο και στραμπούλησα το δεξί μου πόδι. Πιέστηκα και συνέχισα να κάνω ποδήλατο, ενώ μέσα μου ένιωθα απίστευτα χάλια. Σκέφτηκα ότι αν πήγαινα λίγο πιο αργά, δεν θα είχα αυτό το ατύχημα. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι το ατύχημα που μου συνέβη δεν ήταν τυχαίο. Έπρεπε να αντλήσω διδάγματα απ’ αυτό. Μόνο τότε ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να αναζητήσω.

Μετά, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Η λαχτάρα για τις ανέσεις της σάρκας είναι επίσης ένα σοβαρό ζήτημα. Ποιες πιστεύετε ότι είναι κάποιες εκδηλώσεις του να λαχταρά κανείς τις ανέσεις της σάρκας; Τι παραδείγματα μπορείτε να δώσετε από ό,τι έχετε δει μέσα από τις δικές σας εμπειρίες; Μήπως η απόλαυση των οφελών της θέσης θεωρείται μια τέτοια εκδήλωση; (Ναι.) Κάτι άλλο; (Το να προτιμά κάποιος τις εύκολες εργασίες αντί για τις δύσκολες όταν κάνει τα καθήκοντά του και να θέλει πάντα να επιλέγει ελαφριές εργασίες.) Οι άνθρωποι, όταν κάνουν ένα καθήκον, πάντα επιλέγουν τις ελαφριές εργασίες, τις εργασίες που δεν είναι κουραστικές και που δεν απαιτούν έκθεση σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν εύκολες εργασίες και αποφεύγουν τις δύσκολες, και είναι μια εκδήλωση του ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Το να παραπονιέται κάποιος συνεχώς όταν το καθήκον του είναι λίγο δύσκολο ή λίγο κουραστικό κι όταν αυτό απαιτεί να πληρώσει ένα τίμημα.) (Το ν’ ασχολείται κάποιος με το φαγητό και τα ρούχα, καθώς και με τις απολαύσεις της σάρκας.) Όλες αυτές είναι εκδηλώσεις της λαχτάρας για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει ότι μια εργασία είναι πολύ κοπιαστική ή ριψοκίνδυνη, τη φορτώνει σε κάποιον άλλον· ο ίδιος κάνει μόνο χαλαρό έργο και βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν έχει εργασιακή ικανότητα και ότι δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την εργασία, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας. Δεν θέλει να υποφέρει, όποιο έργο κι αν κάνει ή όποιο καθήκον κι αν εκτελεί. Αν του πεις ότι, μόλις τελειώσει τη δουλειά, θα φάει χοιρινό κοκκινιστό, τότε θα την κάνει πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά, και δεν θα χρειαστεί να του ζητήσεις να βιαστεί, να τον πιέσεις ή να τον επιτηρείς· αν, όμως, δεν πρόκειται να φάει χοιρινό κοκκινιστό και πρέπει να μείνει παραπάνω για να κάνει το καθήκον του, θα χρονοτριβεί και θα βρει κάθε λογής προφάσεις και δικαιολογίες για να το αναβάλει, και αφού κάνει το καθήκον του για λίγο, θα πει: “Ζαλίζομαι, το πόδι μου έχει μουδιάσει, είμαι εξουθενωμένος! Πονάει κάθε σημείο του κορμιού μου. Μπορώ να ξεκουραστώ για λίγο;” Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας. Είναι και η περίπτωση των ανθρώπων που, όταν κάνουν το καθήκον τους, παραπονιούνται συνεχώς για δυσκολίες, που δεν θέλουν να καταβάλουν καμία προσπάθεια, που, μόλις λασκάρει λίγο το έργο, ξεκουράζονται, κουτσομπολεύουν ή ψυχαγωγούνται και διασκεδάζουν. Και όταν οι ρυθμοί του έργου αυξηθούν ξανά και χαλάσει η σειρά και η ρουτίνα της ζωής τους, είναι δυστυχισμένοι και δυσαρεστημένοι μ’ αυτό. Γκρινιάζουν, παραπονιούνται και γίνονται επιπόλαιοι όταν κάνουν το καθήκον τους. […] Όση δουλειά κι αν απαιτεί το έργο της εκκλησίας ή τα καθήκοντά τους, η ρουτίνα κι η κανονική κατάσταση της ζωής τους δεν διαταράσσεται ποτέ. Πάντοτε δίνουν προσοχή ακόμα και στις παραμικρές λεπτομέρειες της ζωής της σάρκας και τις ελέγχουν τέλεια, με πολλή αυστηρότητα και σοβαρότητα. Όταν, όμως, ασχολούνται με το έργο του οίκου του Θεού, όσο σπουδαίο κι αν είναι το θέμα, ακόμη κι αν ενδέχεται ν’ αφορά την ασφάλεια των αδελφών, το αντιμετωπίζουν απρόσεκτα. Δεν ενδιαφέρονται καν για τα θέματα εκείνα που αφορούν την ανάθεση από τον Θεό ή το καθήκον που θα πρέπει να κάνουν. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Έτσι ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας, σωστά; Είναι οι άνθρωποι που ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι να κάνουν ένα καθήκον; Μόλις κάποιος αναφέρει το θέμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους, μόλις συζητήσει για το να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους αρνητικά. Έχουν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα και είναι μέσα στην αρνητικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν έχουν τα προσόντα για να κάνουν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (2)]. Η έκθεση στα λόγια του Θεού με έκανε να πονέσω πολύ, λες και με είχαν μαχαιρώσει στην καρδιά. Ο Θεός περιέγραφε ακριβώς τη δική μου κατάσταση. Διάλεγα τις εύκολες δουλειές στο καθήκον μου και απέφευγα τις δύσκολες. Επέλεγα μόνο τις εύκολες δουλειές που δεν θα με κούραζαν. Μετέθετα στη συνεργάτιδά μου κάθε δουλειά που ήταν επίπονη ή απαιτούσε να πληρώσω τίμημα. Όταν εκλέχτηκα πρώτη φορά επικεφαλής, έβρισκα συνέχεια λόγους και δικαιολογίες για να αποφύγω το καθήκον μου. Έλεγα ότι είχα κακό επίπεδο κι ότι δεν είχα εργασιακή ικανότητα και ότι δεν θα μπορούσα να κάνω καλά αυτό το καθήκον. Ο πραγματικός λόγος, όμως, ήταν η τεμπελιά μου κι ότι φοβόμουν πως θα υποφέρει η σάρκα μου. Όταν απαντούσα σε επιστολές, τεμπέλιαζα και δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ, κι έτσι επέλεγα να απαντήσω μόνο στα πιο απλά προβλήματα. Εκείνα που απαιτούσαν σκέψη και προσεκτική εξέταση τα προωθούσα στην αδελφή μου για να τα απαντήσει εκείνη. Αρχικά, ήμουν υπεύθυνη για το κειμενικό έργο, κι έπρεπε να έχω αναλάβει την ευθύνη της επίλυσης των προβλημάτων και των δυσκολιών των αδελφών μου. Εγώ, όμως, δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ ή να πληρώσω τίμημα, και δεν σκεφτόμουν πώς θα επιλυθούν τα προβλήματα. Προτιμούσα να περιμένω να τα επιλύσουν οι άλλοι, ενώ εγώ καθόμουν χωρίς να κάνω τίποτα και απολάμβανα τους καρπούς της σκληρής δουλειάς των άλλων. Βασιζόμουν συνεχώς στη συνεργάτιδά μου. Το αποτέλεσμα ήταν να επηρεαστεί το κειμενικό έργο. Ενέδιδα και στις ανέσεις. Όταν ανακάλυπτα προβλήματα στο έργο του ποτίσματος, δεν συναναστρεφόμουν εγκαίρως για να τα επιλύσω, πράγμα που έκανε κακό στη ζωή των νέων πιστών. Δεν είχα, όμως, αυτογνωσία και μετέθετα την ευθύνη στους ποτιστές για να παρηγορηθώ. Ήμουν πραγματικά πολύ δόλια! Ο Θεός με τίμησε με ένα τόσο σημαντικό καθήκον, κι εγώ σε κάθε ευκαιρία νοιαζόμουν μόνο για τη σάρκα μου και βολευόμουν, ενώ καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Ο Θεός με απεχθανόταν πολύ! Σκέφτηκα ότι μόλις αποδέχτηκα το καθήκον αυτό, προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού κι είπα ότι ήθελα να κάνω καλά το καθήκον μου και να ικανοποιήσω τον Θεό. Μόλις, όμως, ήρθε η ώρα να υποφέρει η σάρκα μου, εγώ προσπάθησα να ξεφύγω για να την ικανοποιήσω. Ποιος ήταν ο λόγος που συνέβη αυτό;

Αργότερα, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού, και βρήκα τη βασική αιτία του προβλήματος. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί έχεις τόσο ισχυρά συναισθήματα; Γιατί απολαμβάνεις εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα κακά πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο το δηλητήριο του Σατανά. Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους: “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” Αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). «Οι ψευδοεπικεφαλής δεν κάνουν αληθινό έργο, ξέρουν, όμως, πώς να ενεργούν σαν αξιωματούχοι. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν μόλις γίνουν επικεφαλής; Να εξαγοράσουν την εύνοια των άλλων. Ακολουθούν την προσέγγιση “Οι νέοι αξιωματούχοι θέλουν διακαώς να εντυπωσιάσουν”: Πρώτα κάνουν μερικά πράγματα για να κερδίσουν την εύνοια των άλλων και χειρίζονται ορισμένα πράγματα που βελτιώνουν την καθημερινή ευημερία όλων των ανθρώπων. Αρχικά, προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση στους άλλους, να δείχνουν σε όλους ότι είναι συντονισμένοι με τις μάζες, ώστε ο καθένας να τους επαινεί και να λέει: “Αυτός ο επικεφαλής μάς φέρεται σαν γονιός!” Μετά παίρνουν επίσημα τα ηνία. Νιώθουν ότι έχουν λαϊκό έρεισμα και ότι έχει διασφαλιστεί η θέση τους· αρχίζουν τότε να απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης, λες και τους αξίζουν δικαιωματικά. Τα μότο τους είναι: “Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και τον ρουχισμό”, “Η ζωή είναι μικρή, γι’ αυτό απόλαυσέ την όσο προλαβαίνεις” και “Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο”. Απολαμβάνουν την κάθε μέρα χωρίς έγνοιες, διασκεδάζουν όσο μπορούν και δεν σκέφτονται καθόλου το μέλλον, πόσο μάλλον εξετάζουν ποιες υποχρεώσεις θα πρέπει να εκπληρώνει ένας επικεφαλής και ποια καθήκοντα θα πρέπει να κάνει. Κηρύττουν μερικά λόγια και δόγματα και κάνουν κάποιες εργασίες για το θεαθήναι, καθαρά τυπικά· δεν κάνουν καθόλου αληθινό έργο. Δεν φέρνουν στο φως πραγματικά προβλήματα της εκκλησίας για να τα λύσουν πλήρως, οπότε ποιο το νόημα να κάνουν αυτές τις επιφανειακές εργασίες; Δεν είναι μια μορφή εξαπάτησης αυτό; Μπορούν να ανατεθούν σημαντικές εργασίες σ’ έναν τέτοιου είδους ψευδοεπικεφαλής; Εναρμονίζεται αυτός με τις αρχές και τις προϋποθέσεις του οίκου του Θεού για την επιλογή επικεφαλής και εργατών; (Όχι.) Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση και λογική, δεν έχουν το παραμικρό αίσθημα ευθύνης, παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθούν να έχουν τη θέση ενός αξιωματούχου στην εκκλησία, να είναι επικεφαλής —γιατί είναι τόσο ξεδιάντροποι; Μερικοί άνθρωποι που έχουν αίσθημα ευθύνης, αν έχουν χαμηλό επίπεδο, δεν μπορούν να είναι επικεφαλής· για να μην αναφέρουμε τους άχρηστους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα απολύτως αίσθημα ευθύνης: αυτοί έχουν ακόμη λιγότερα προσόντα για να είναι επικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να κατανοήσω τη βασική αιτία που ενέδιδα στις σαρκικές ανέσεις. Ο κύριος λόγος ήταν ότι τα δηλητήρια του Σατανά είχαν εμφυτευτεί βαθιά στην καρδιά μου και είχαν γίνει φύση μου. Είχα διαβρωθεί από δηλητήρια όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και τον ρουχισμό», και «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή». Ό,τι κι αν έκανα, σκεφτόμουν πρώτα αν θα ταλαιπωρηθεί η δική μου η σάρκα. Σκεφτόμουν μόνο τα δικά μου συμφέροντα. Ενεργούσα σε κάθε ευκαιρία για το δικό μου καλό και όφελος. Παλιότερα, όταν ήμουν στο σχολείο κι είχα να απαντήσω σε μια δύσκολη ερώτηση, δεν ήθελα να προσπαθήσω καν να βρω την απάντηση. Σκεφτόμουν ότι θα χρειαζόταν πολλή σκέψη κι ότι αυτό θα ήταν πολύ κουραστικό. Αφού παντρεύτηκα, με ενδιέφερε να τρώω καλά, να ντύνομαι καλά και να διασκεδάζω. Πίστευα ότι ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του έπρεπε να κοιτάζει να διασκεδάζει κι ότι έτσι περνάει κανείς καλά, κι ότι όποιος δεν το κάνει αυτό, είναι ηλίθιος. Όταν άρχισα να πιστεύω στον Θεό, εξακολουθούσα να ζω για να ικανοποιώ τη σάρκα μου. Όταν έκανα τα καθήκοντά μου, ήμουν πονηρή, δόλια και επιπόλαιη. Δεν είχα το παραμικρό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον μου, και δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ καθόλου ούτε και να πληρώσω τίμημα. Υποχωρούσα μπροστά σε κάθε δυσκολία που συναντούσα, κι αν μπορούσα, απέφευγα ακόμα και πράγματα που έπρεπε να κάνω. Συνειδητοποίησα ότι ζούσα σύμφωνα με αυτά τα σατανικά δηλητήρια. Ήμουν εξαιρετικά εγωίστρια και ποταπή. Έδινα προτεραιότητα στο κέρδος και δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Το έργο του ποτίσματος είναι ζωτικής σημασίας για την πρόοδο της ζωής κάθε νέου πιστού. Ήξερα πολύ καλά ότι αν οι νέοι πιστοί ήταν αρνητικοί και δεν πήγαιναν σε συναθροίσεις, έπρεπε να συναναστραφώ γρήγορα πάνω στην αλήθεια για να επιλύσω το θέμα. Επειδή, όμως, ήμουν τεμπέλα και δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ, καθυστερούσα και δεν επέλυα τα προβλήματα. Ήμουν ψευδοεπικεφαλής. Δεν άξιζα να κάνω τα καθήκοντα μιας επικεφαλής!

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Πού δείχνουν πρωτίστως την ψευδότητά τους οι ψευδο-επικεφαλής; Το πιο έκδηλο είναι ότι δεν κάνουν αληθινό έργο· απλώς κάνουν κάποιες εργασίες για να κάνουν καλή εντύπωση κι έπειτα θεωρούν το θέμα λήξαν κι αρχίζουν ν’ απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης τους. Όσο έργο τέτοιου τύπου κι αν κάνουν, άραγε σημαίνει ότι πραγματοποιούν αληθινό έργο; Οι περισσότεροι ψευδο-επικεφαλής κατανοούν νοθευμένα την αλήθεια· κατανοούν μόνο κάποια λόγια και δόγματα, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να κάνουν καλά οποιοδήποτε αληθινό έργο. Κάποιοι ψευδο-επικεφαλής δεν μπορούν καν να λύσουν ζητήματα που σχετίζονται με γενικές υποθέσεις· είναι σαφές ότι έχουν χαμηλό επίπεδο και ότι τους λείπει η πνευματική κατανόηση. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να καλλιεργηθούν. Μερικοί ψευδείς επικεφαλής έχουν μεν κάποιο επίπεδο, αλλά δεν κάνουν πρακτικό έργο και επιθυμούν τις σαρκικές ανέσεις. Οι άνθρωποι που επιθυμούν τις σαρκικές ανέσεις δεν διαφέρουν πολύ από τα γουρούνια. Τα γουρούνια περνούν τις μέρες τους με ύπνο και φαγητό. Δεν κάνουν τίποτα. Είναι σκληρή δουλειά να τα ταΐζεις για ένα χρόνο, αλλά όταν φάει όλη η οικογένεια το κρέας τους στο τέλος του χρόνου, μπορεί να ειπωθεί ότι έχουν προσφέρει υπηρεσίες. Αν ένας ψευδής επικεφαλής συντηρείται σαν γουρούνι, τρώει και πίνει δωρεάν τρεις φορές την ημέρα, παχαίνει και δυναμώνει, αλλά δεν κάνει κανένα πρακτικό έργο και είναι άχρηστος, δεν ήταν άσκοπη η συντήρησή του; Χρησίμευσε σε κάτι; Είναι χρήσιμος μόνο ως αντιθετικό στοιχείο στο έργο του Θεού και θα πρέπει να αποκλειστεί. Πραγματικά, είναι προτιμότερο να κρατήσει κανείς ένα γουρούνι παρά έναν ψευδή επικεφαλής. Οι ψευδείς επικεφαλής μπορεί να έχουν τον τίτλο του “επικεφαλής”, μπορεί να κατέχουν αυτή τη θέση, να τρώνε καλά τρεις φορές την ημέρα και να απολαμβάνουν πολλές από τις χάρες του Θεού, και στο τέλος του έτους να έχουν παχύνει —αλλά πώς πήγε το έργο; Κοίταξε όλα όσα επιτεύχθηκαν στο έργο σου φέτος: Είδες φέτος αποτελέσματα σε κάποιον τομέα του έργου σου; Τι πρακτικό έργο έκανες; Ο οίκος του Θεού δεν σου ζητάει να κάνεις κάθε δουλειά τέλεια, αλλά πρέπει να κάνεις καλά το βασικό έργο —το ευαγγελικό έργο, για παράδειγμα, ή το οπτικοακουστικό έργο, το κειμενικό έργο, κλπ. Όλα αυτά πρέπει να είναι καρποφόρα. Υπό κανονικές συνθήκες, μια επίδραση —ένα αποτέλεσμα— μπορεί να φανεί μετά από τρεις έως πέντε μήνες· αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα μετά από έναν χρόνο, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Μετά από έναν χρόνο, δες ποια έργα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων σου ήταν πιο επιτυχημένα, στα οποία πλήρωσες το μεγαλύτερο τίμημα και υπέφερες περισσότερο. Κοίταξε τα επιτεύγματά σου. Μέσα σου, θα πρέπει να έχεις κάποια ιδέα για το αν έχεις σημειώσει κάποια πολύτιμα επιτεύγματα από τον έναν χρόνο που απολαμβάνεις τη χάρη του Θεού. Τι ακριβώς έκανες όσο έτρωγες το φαγητό του οίκου του Θεού και απολάμβανες τη χάρη του Θεού για όλο αυτό το διάστημα; Κατάφερες τίποτα; Αν δεν έχεις επιτύχει τίποτα, τότε είσαι ένας τσαμπατζής, ένας πραγματικός ψευδής επικεφαλής. Άραγε, τέτοιοι επικεφαλής δεν θα πρέπει ν’ απομακρύνονται από τα καθήκοντά τους και ν’ αποκλείονται; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Είδα ότι ο Θεός είπε: «Οι άνθρωποι που επιθυμούν τις σαρκικές ανέσεις δεν διαφέρουν πολύ από τα γουρούνια». «Τι ακριβώς έκανες όσο έτρωγες το φαγητό του οίκου του Θεού και απολάμβανες τη χάρη του Θεού για όλο αυτό το διάστημα;» «Άραγε, τέτοιοι επικεφαλής δεν θα πρέπει ν’ απομακρύνονται από τα καθήκοντά τους και ν’ αποκλείονται;» Τα λόγια αυτά διαπέρασαν την καρδιά μου. Στα μάτια του Θεού, όσοι ενδίδουν στις σαρκικές ανέσεις και δεν κάνουν αληθινό έργο είναι ψευδοεπικεφαλής. Κάνουν το καθήκον τους χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα, και δεν είναι άξιοι να παραμείνουν στον οίκο του Θεού. Σκέφτηκα τι ακριβώς έκανα εγώ στο καθήκον μου; Τι αποτελέσματα είχα φέρει; Ο Θεός μού έδειξε τη χάρη του και με έκανε επικεφαλής. Ο Θεός ήλπιζε ότι θα έκανα αληθινό έργο κι ότι θα εκπλήρωνα τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μου ως δημιουργημένο ον. Πώς, όμως, αντιμετώπισα εγώ το καθήκον μου; Νοιαζόμουν συνεχώς για τη σάρκα μου και δεν είχα καθόλου αίσθημα ευθύνης απέναντι στο καθήκον μου. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα στο καθήκον μου, δεν συναναστρεφόμουν και δεν τα έλυνα. Οποιαδήποτε εργασία απαιτούσε κόπο ή να πληρώσω κάποιο τίμημα περίμενα να την κάνει η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Είχα τη θέση μιας επικεφαλής, αλλά δεν έκανα αληθινό έργο. Ήμουν πονηρή και ύπουλη, και δεν αναλάμβανα καμία ευθύνη ούτε και ήθελα να ταλαιπωρηθώ καθόλου. Σκεφτόμουν συνέχεια πώς θα ζήσω άνετα. Δεν ήμουν ίδια μ’ ένα γουρούνι; Τι νόημα έχει να ζει κανείς έτσι; Αν συνέχιζα έτσι, ο Θεός σίγουρα θα με εγκατέλειπε και θα με απέκλειε! Όταν το σκέφτηκα αυτό, μίσησα πραγματικά τον εαυτό μου. Ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, με αποκάλυψες και είδα ότι είμαι πολύ εγωίστρια και ποταπή. Όλα όσα έχω κάνει τα θεωρείς απεχθή και αηδιαστικά. Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να μετανοήσω και να αλλάξω στάση απέναντι στο καθήκον μου. Θα εκπληρώσω το καθήκον μου και τις ευθύνες μου και δεν θα ζω πλέον για τη σάρκα μου». Άρχισα μετά να πηγαίνω σε συναθροίσεις για να κατανοήσω τι συνέβαινε με όσους έκαναν κειμενικό έργο. Για να τους βοηθήσω, συναναστράφηκα πάνω στις καταστάσεις τους και τις δυσκολίες που είχαν στα καθήκοντά τους. Οργάνωσα και συναθροίσεις για τους ποτιστές, και, μαζί με όλους, έψαξα τους λόγους για τους οποίους το έργο ποτίσματος δεν παρήγαγε αποτελέσματα και διόρθωσα έγκαιρα τις αποκλίσεις. Συνεργαστήκαμε πραγματικά, το έργο του ποτίσματος βελτιώθηκε, και ορισμένοι νέοι πιστοί άρχισαν να κηρύττουν ενεργά το ευαγγέλιο. Ένιωσα ότι όλα αυτά οφείλονταν στην καθοδήγηση του Θεού.

Τον Δεκέμβριο του 2023, η αστυνομία παρακολουθούσε τη συνεργάτιδά μου, και δεν μπορούσε προσωρινά να κάνει τα καθήκοντά της. Εκείνη την περίοδο, έπεσε όλο το έργο πάνω σ’ εμένα: το ευαγγελικό έργο, το έργο του ποτίσματος, το έργο της κάθαρσης και το κειμενικό έργο. Έχοντας να διαχειριστώ όλο αυτό το έργο, ένιωσα τόσο πιεσμένη που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Σκέφτηκα μέσα μου: «Πρέπει να κάνω μόνη μου όλο αυτό το έργο. Πώς θα τα βγάλω πέρα; Πόσο θα ταλαιπωρηθώ και πόσο υψηλό τίμημα θα πληρώσω; Δεν θα μπορώ να τα τελειώσω όλα, ακόμα κι αν δουλεύω νυχθημερόν. Αν συνεχιστεί αυτό, θα πέσω κάτω απ’ την εξάντληση!» Ένιωθα καταπιεσμένη και δυστυχισμένη μέσα μου. Αυτήν τη φορά, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη. Φοβόμουν ακόμα ότι η σάρκα μου θα υπέφερε και σκεφτόμουν να ενδώσω στις ανέσεις. Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό και Του ζήτησα να προστατεύσει την καρδιά μου, ώστε να ηρεμήσω πρώτα και να υποταχθώ σ’ αυτό το περιβάλλον. Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Αυτό που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταβάλουν τη μέγιστη προσπάθεια για να πετύχουν όσα οφείλουν να πετύχουν. Εφόσον αντιληφθείς, νιώσεις μέσα σου, δεις στα λόγια του Θεού, σου θυμίσουν οι άνθρωποι γύρω σου ή σου δοθεί κάποιο σημάδι ή οιωνός απ’ τον Θεό που σου παρέχει πληροφορίες —ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, ότι αυτή είναι μια ανάθεση από τον Θεό για εσένα— τότε πρέπει να εκπληρώσεις την υποχρέωσή σου και να μην κάθεσαι αδρανής ούτε να παρακολουθείς από τον πάγκο. Δεν είσαι ρομπότ· έχεις μυαλό και σκέψεις. Όταν συμβεί κάτι, ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις, ενώ έχεις σίγουρα αισθήματα και επίγνωση. Εφάρμοσε, λοιπόν, αυτά τα αισθήματα και την επίγνωση σε πραγματικές καταστάσεις, βίωσέ τα και μεταμόρφωσέ τα στις ενέργειές σου, κι έτσι θα έχεις εκπληρώσει την υποχρέωσή σου. Για όσα μπορείς να έχεις επίγνωση, πρέπει να ασκηθείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές που κατανοείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, καταβάλλεις τη μέγιστη προσπάθεια και κάνεις το καθήκον σου όσο καλύτερα μπορείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (21)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, μεγάλωσε η πίστη μου. Ο Θεός είχε επιτρέψει να βρεθώ σ’ αυτό το περιβάλλον ώστε να μάθω να επαναστατώ ενάντια στη σάρκα μου, να βιώσω τα λόγια Του και να πιστέψω ότι ο ίδιος ο Θεός έκανε το έργο Του. Έπρεπε απλώς να κάνω όσο καλύτερα γινόταν τα πράγματα που κατανοούσα και που μπορούσα να κάνω —αυτό θα ήταν αρκετό. Όταν σκέφτηκα έτσι, σταμάτησα να νιώθω πια τόσο δυστυχισμένη και καταπιεσμένη. Στη συνέχεια, χειρίστηκα και έλυσα πρώτα τα σημαντικά και κρίσιμα προβλήματα. Ένας κήρυκας έστειλε μια επιστολή στην οποία ανέφερε ότι έπρεπε πρώτα να εκλέξω επικεφαλής και διακόνους σε κάθε εκκλησία που είχε κενές θέσεις. Έτσι θα μπορούσαν όλοι να μοιραστούν το φορτίο του έργου και θα ήταν όλα πιο εύκολα. Συντόνισαν όλοι τις δυνάμεις τους για να κάνουμε αρμονικά το έργο, εκλέχθηκαν επικεφαλής και διάκονοι και το έργο δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα.

Μετά την εμπειρία αυτής της αποκάλυψης, κατάλαβα την εγωιστική και ποταπή σατανική μου φύση, και η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου μεταμορφώθηκε κάπως. Δόξα τω Θεώ!