Από Της Τσεν Τζιν, Κίνα

Το 2012, επιλέχθηκα επικεφαλής εκκλησίας. Με την καθοδήγηση του Θεού, το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας μας παρήγαγε κάποια αποτελέσματα και ιδρύσαμε δύο νέες εκκλησίες. Τότε, οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν προτείνει για να προεδρεύω στις εκλογές των εκκλησιών κι όταν δεν ήταν καλές οι καταστάσεις των αδελφών μου, μου ζητούσαν να συναναστραφώ για να τους βοηθήσω. Μετά τη συναναστροφή μου, μπορούσαν να αλλάξουν την κατάστασή τους. Ειδικά στις συναθροίσεις με συνεργάτες έβλεπα ότι η εκκλησία μας είχε φέρει τους περισσότερους νεοφώτιστους, ότι ήταν η πληρέστερα στελεχωμένη με επικεφαλής και διακόνους, και ότι κάθε πτυχή του έργου προχωρούσε ομαλά. Όλο αυτό με έκανε να νιώθω πολύ ευχαριστημένη. Πίστευα ότι είχα πραγματικές εργασιακές ικανότητες και ότι ήξερα να επιλέγω και να αξιοποιώ ανθρώπους.

Αργότερα, επιλέχθηκα να γίνω κήρυκας. Μια φορά, πήγα να προεδρεύσω στις εκλογές μιας εκκλησίας. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, τις περισσότερες ψήφους τις πήρε η αδελφή Γουάνγκ Τσεν. Σκέφτηκα μέσα μου: «Μπορεί στη Γουάνγκ Τσεν να της αρέσει η θέση και να επιδεικνύεται, αλλά τις λίγες φορές που έχουμε αλληλεπιδράσει, έχω προσέξει ότι κατανοεί κάπως τη διεφθαρμένη της διάθεση. Είναι κατάλληλη για επικεφαλής». Εκείνη τη μέρα, είδα τη Ζανγκ Λιν που ήταν επικεφαλής εκκλησίας παλιότερα και είχε απαλλαγεί από τη θέση αυτή. Η Ζανγκ Λιν μού είπε: «Η Γουάνγκ Τσεν συχνά δίνει μαρτυρία για τον εαυτό της και επιδεικνύεται. Όταν συναναστρέφεται πάνω στην κατάστασή της, αναφέρει μόνο τα καλά της σημεία και ποτέ δεν μιλάει για τις διαφθορές της. Έχει κάνει πολλούς αδελφούς και αδελφές να την εκτιμούν και να τη θαυμάζουν, κι όλοι αυτοί λένε ότι ξέρει να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια και να επιλύει προβλήματα. Επίσης, δεν κατανόησε τίποτα όταν απαλλάχθηκε από επικεφαλής· δεν είναι σωστό να επιλεγεί αυτή για τη θέση!» Όταν τα άκουσα όλα αυτά, μου μπήκαν κάποιες ιδέες για τη Ζανγκ Λιν. Σκέφτηκα: «Μήπως είδες τη Γουάνγκ Τσεν να εκλέγεται και νιώθεις άσχημα που εσύ απαλλάχθηκες πρόσφατα; Εξάλλου, έχω μιλήσει με τη Γουάνγκ Τσεν αρκετές φορές και νομίζω ότι έχει κατανοήσει κάποια πράγματα σχετικά με την απαλλαγή της. Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Πρέπει να κάνεις αυτοκριτική και να βρεις τον λόγο που τα λες αυτά τα πράγματα». Παλιότερα, φιλοξενούσα σχεδόν όλες τις εκλογές της εκκλησίας κι όσοι εκλέγονταν ήταν περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλοι για τη δουλειά που αναλάμβαναν. Πίστευα, λοιπόν, ότι είχα καλή κρίση και δεν θέλησα να αποδεχτώ τη συμβουλή της Ζανγκ Λιν. Όταν γύρισα σπίτι, είπα στην αδελφή συνεργάτιδά μου ότι η Γουάνγκ Τσεν είχε λάβει τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές. Ξαφνιάστηκε με αυτό που άκουσε και είπε: «Η Γουάνγκ Τσεν έχει έντονη επιθυμία για θέση και ένα σοβαρό πρόβλημα να επιδεικνύεται. Ως επικεφαλής, στις αναφορές για το έργο της εστίαζε μόνο στα θετικά της σημεία και δεν μιλούσε ποτέ για τις αποκλίσεις της. Ότνα μίλαγε για την κατάστασή της, έλεγε μόνο θετικά πράγματα· δεν επέτρεπε ποτέ σε κανέναν να δει τη διεφθαρμένη πλευρά της. Έλεγε ότι όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές τής μιλούσαν όταν προέκυπτε κάτι χωρίς να αναζητούν τις αρχές. Είχαμε συναναστραφεί μαζί της και της είχαμε επισημάνει τα προβλήματά της. Της είπαμε ότι επιδεικνυόταν και ότι έδινε μαρτυρία για τον εαυτό της, μα εκείνη είπε ότι δεν είχε τέτοια πρόθεση κι ότι απλώς την εκτιμούσαν πολύ οι αδελφοί και οι αδελφές. Μετά την απαλλαγή της, δεν κατανόησε καθόλου τον εαυτό της. Δεν έχουμε διακρίνει ακόμα τη Γουάνγκ Τσεν· πρέπει να αναζητήσεις κι άλλο την αλήθεια πάνω σε αυτό το θέμα». Όταν άκουσα κι αυτήν την αδελφή να απορρίπτει το άτομο που είχα επιλέξει, αναστατώθηκα πολύ. Σκέφτηκα μέσα μου: «Μου είπες πράγματα που συνέβησαν πριν από αρκετά χρόνια. Τις τελευταίες φορές που μίλησα με τη Γουάνγκ Τσεν, είδα ότι είναι ικανή να κατανοήσει τον εαυτό της. Δεν είναι έτσι όπως τα λες. Μη βιάζεσαι να την κρίνεις. Για να μην αναφέρουμε ότι εγώ είμαι επικεφαλής αρκετά χρόνια, κι έχω έρθει σε επαφή με πολύ κόσμο και ξέρω να διακρίνω τους άλλους. Έχω μεγαλύτερη εμπειρία από εσένα στο να επιλέγω και να αξιοποιώ ανθρώπους· λες να κάνω λάθος σ’ αυτό το θέμα;» Εξωτερικά, όμως, της είπα ευγενικά: «Όλα αυτά που λες έγιναν πριν από αρκετά χρόνια. Η Γουάνγκ Τσεν γνωρίζει κάπως τον εαυτό της τώρα. Δεν μπορούμε απλώς να κοιτάμε το παρελθόν των ανθρώπων· πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους άλλους σωστά». Η αδελφή μου δεν απάντησε και έτσι πείστηκα ακόμα περισσότερο ότι είχα δίκιο.

Μια άλλη φορά, είδα την αδελφή Λι Λι. Είχε απαλλαγεί από επικεφαλής και ήταν πολύ αρνητική. Σκέφτηκα πως αν της ανέθετα ένα καθήκον, ίσως να τη βοηθούσα να βγει πιο γρήγορα από την αρνητική της κατάσταση. Είδα ότι η εκκλησία χρειαζόταν ένα άτομο για διάκονο γενικών υποθέσεων, και σκέφτηκα τη Λι Λι κι είπα να της αναθέσω αυτό το καθήκον. Πήγα να συναντήσω την επικεφαλής της εκκλησίας, τη Ζανγκ Χούι, για να συζητήσω μαζί της το θέμα της ανάθεσης της θέσης του διακόνου των γενικών υποθέσεων στη Λι Λι. Η Ζανγκ Χούι είπε: «Η Λι Λι δεν έχει δείξει αυτογνωσία μετά την απαλλαγή της. Δεν αποδέχεται τα προβλήματα που της επισημαίνουν οι αδελφοί και οι αδελφές, κι αντίθετα απαντάει απότομα και λογομαχεί, πράγμα που τους κάνει όλους να νιώθουν περιορισμένοι. Οι αδελφοί και οι αδελφές ανέφεραν ότι δεν έχει καλή ανθρώπινη φύση και ότι δεν αποδέχεται την αλήθεια. Σύμφωνα με την αρχή, δεν είναι κατάλληλη για διάκονος γενικών υποθέσεων». Όταν άκουσα τα λόγια της Ζανγκ Χούι, ένιωσα γεμάτη περιφρόνηση. Σκέφτηκα μέσα μου: «Η Λι Λι μόλις απαλλάχθηκε· Είναι φυσιολογικό να μην κατανοεί ιδιαίτερα τον εαυτό της. Όταν αλληλεπίδρασα μαζί της στο παρελθόν, δεν είδα να έχει κακή ανθρώπινη φύση. Ξέρετε εσείς να κρίνετε τους ανθρώπους; Παρόλο που η Λι Λι ενδιαφέρεται αρκετά για την υπόληψή της και μερικές φορές διαφωνεί με τους ανθρώπους που επισημαίνουν τα προβλήματά της, θα κάνει αυτοκριτική και θα προσπαθήσει να γνωρίσει τον εαυτό της, και δεν θα αφήσει την κακή της διάθεση να σταθεί εμπόδιο στο καθήκον της. Θα αντιμετωπίσει το καθήκον της με αίσθημα φορτίου». Έτσι, είπα στη Ζανγκ Χούι: «Γνωρίζω την αδελφή αρκετά καλά και δεν έχω παρατηρήσει να έχει κακή ανθρώπινη φύση. Μπορεί να κάνει το καθήκον των γενικών υποθέσεων». Μπορεί επιφανειακά να μην έδειχνα ανυποχώρητη, μα σκεφτόμουν: «Είμαι επικεφαλής χρόνια τώρα· λέτε να είναι λάθος η κρίση μου; Θα κάνουμε αυτό που λέω. Ήρθα εδώ μόνο για να σε ενημερώσω. Η τελική απόφαση είναι δική μου». Στη συνέχεια, ανέθεσα απευθείας στη Λι Λι τη θέση του διακόνου γενικών υποθέσεων. Κι έτσι, ζούσα σε μια κατάσταση αλαζονείας και έπαρσης· ή θα γινόταν το δικό μου ή τίποτα. Δεν αποδεχόμουν τις συμβουλές των άλλων. Θεωρούσα ότι ήμουν σπουδαία κι ότι διέκρινα τα προβλήματα σε βάθος. Επίσης, όταν συζητούσα για το έργο με την αδελφή συνεργάτιδά μου, ένιωθα πάντα ότι εγώ είχα καλύτερη κρίση και επέμενα στις απόψεις μου. Μετά απ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα του έργου μου επιδεινώθηκαν και η κατάστασή μου άρχισε να γίνεται όλο και χειρότερη. Ακόμη και όταν συναναστρεφόμουν πάνω στα λόγια του Θεού, δεν μπορούσα να δώσω καθόλου φως. Αποκοιμιόμουν στο καθήκον μου και νύσταζα με το που πήγαινε 8 ή 9 το βράδυ. Ένιωθα λες και είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Σαν να μου έκρυβε ο Θεός το πρόσωπό Του. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τα προβλήματά μου. Λίγες μέρες αργότερα, ο Θεός με συμμόρφωσε και με πειθάρχησε.

Ένα βράδυ, άνοιξα κατά λάθος μια επιστολή αναφοράς. Η επιστολή έλεγε ότι δεν χειριζόμουν τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως κήρυκας. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μού ανέφεραν ότι η Γουάνγκ Τσεν δεν ήταν κατάλληλη για επικεφαλής, εγώ δεν τους άκουσα και δεν προσπάθησα να καταλάβω ποια ήταν η κατάσταση πραγματικά. Η Γουάνγκ Τσεν, στη θητεία της ως επικεφαλής, δεν αναζητούσε τα λόγια του Θεού για να συναναστραφεί και να βοηθήσει τους αδελφούς και τις αδελφές όταν η κατάστασή τους δεν ήταν καλή. Αντίθετα, τους επέπληττε που δεν επιδίωκαν την αλήθεια. Η αδελφή με την οποία συνεργαζόταν, η Σιαοσουέ, της επισήμανε τα προβλήματά της, μα εκείνη δεν αποδέχτηκε τίποτα και έκανε τους αδελφούς και τις αδελφές προκατειλημμένους ενάντια στη Σιαοσουέ. Έτσι, είχαν πάρει όλοι το μέρος της Γουάνγκ Τσεν και πίστευαν ότι η Σιαοσουέ ήταν ψευδοεπικεφαλής. Όλο αυτό προκάλεσε χάος στην εκκλησία και οι αδελφοί και οι αδελφές πέρασαν πάνω από δύο μήνες χωρίς μια κανονική εκκλησιαστική ζωή. Ζημιώθηκε η ζωή-είσοδός τους, και το έργο της εκκλησίας διαταράχθηκε και αναστατώθηκε πολύ. Όταν διάβασα την επιστολή αναφοράς, άρχισα να τρέμω σε όλο μου το σώμα και η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα. Η κάθε λέξη στην επιστολή ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ένιωθα λες και με είχαν καταδικάσει· ήμουν σε μια κατάσταση πανικού και άγχους. Σκέφτηκα: «Έχω τελειώσει. Δεν θα με απαλλάξει απ’ τα καθήκοντά μου η ανώτερη επικεφαλής;» «Το έργο του Θεού πλησιάζει στο τέλος του. Αν απαλλαγώ απ’ τα καθήκοντά μου αυτήν τη φορά, δεν θα έχω αποκαλυφτεί κιόλας; Δεν θα χάσω έτσι κάθε ελπίδα να σωθώ;» Ένιωσα ένα βάρος να με πιέζει στο στήθος. Δεν έτρωγα καλά εκείνες τις μέρες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή φοβόμουν ότι η επικεφαλής θα με απάλλασσε από στιγμή σε στιγμή. Σύντομα, η επικεφαλής με κάλεσε να τη συναντήσω. Βλέποντας ότι δεν είχα καθόλου αυτογνωσία, με εξέθεσε και με κλάδεψε. Είπε ότι ήμουν εξαιρετικά αλαζονική, ότι δεν αποδεχόμουν τις συμβουλές των αδελφών μου, ότι λειτουργούσα αυθαίρετα και απερίσκεπτα στο καθήκον μου, και ότι διατάραζα και αναστάτωνα το έργο της εκκλησίας. Τελικά, με απάλλαξε απ’ τα καθήκοντά μου. Μετά την απαλλαγή μου, έγινα πολύ αρνητική· δεν ήθελα να φάω και να πιω τα λόγια του Θεού ούτε και να προσευχηθώ. Μόλις σκεφτόμουν τον τρόπο που με είχε εκθέσει η επικεφαλής, η καρδιά μου σπάραζε. Νόμιζα ότι είχα τελειώσει, ότι ήμουν υπερβολικά αλαζονική και ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να εξιλεωθώ. Παράτησα τον εαυτό μου και βυθίστηκα στη δυστυχία. Δεν έκανα αυτοκριτική όταν είχα τον χρόνο και απλώς παρακολουθούσα τηλεοπτικές σειρές για να ξεχάσω τον πόνο μου. Περνούσα τις μέρες μου μέσα σε μια ζάλη, ήμουν σαν μια ζωντανή νεκρή. Μερικές φορές, σκεφτόμουν: «Για ποιον λόγο ακριβώς πιστεύω στον Θεό; Θα σταματήσω αλήθεια να έχω επιδιώξεις τώρα που απαλλάχθηκα; Γιατί χάθηκε η ενέργεια με την οποία επιδίωκα πράγματα στο παρελθόν; Πιστεύω, άραγε, ειλικρινά στον Θεό;» Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Μετά την απαλλαγή απ’ τα καθήκοντά μου, έγινα αρνητική και κατέληξα εδώ που είμαι τώρα. Το ανάστημά μου είναι πραγματικά πολύ μικρό. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με μακριά από αυτήν την αρνητική κατάσταση».

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Κάποιοι πιστεύουν ότι από τη στιγμή που κάποιος έχει βιώσει την κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα ή εφόσον έχει αποκαλυφτεί ο πραγματικός του εαυτός, το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο και η μοίρα δεν του αφήνει καμία ελπίδα σωτηρίας. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ξεκάθαρα αυτό το ζήτημα, διστάζουν στα κρίσιμα σημεία, χωρίς να ξέρουν πώς να βαδίσουν στο μονοπάτι προς τα εμπρός. Μα κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι εξακολουθούν να μην έχουν αληθινή γνώση του έργου του Θεού; Άραγε, όσοι έχουν μονίμως αμφιβολίες για το έργο του Θεού και τη σωτηρία του ανθρώπου από Εκείνον έχουν ίχνος αληθινής πίστης; Συνήθως, κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν ακόμη κλαδευτεί ή δεν τους έχουν τύχει αναποδιές, θεωρούν ότι θα έπρεπε να αναζητήσουν την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού με την πίστη τους. Όμως, με το που δεχτούν ένα πλήγμα ή προκύψουν τίποτα δυσκολίες, αποκαλύπτεται η προδοτική τους φύση, κάτι που σου προκαλεί απέχθεια όταν το βλέπεις. Στη συνέχεια, αισθάνονται και οι ίδιοι απέχθεια και τελικά βγάζουν από μόνοι τους ετυμηγορία για την έκβασή τους, λέγοντας: “Αυτό ήταν! Αφού είμαι ικανός για τέτοια πράγματα, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι τελειωμένος; Ο Θεός δεν θα με σώσει ποτέ”. Πολλοί βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλοι βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση. Για ποιον λόγο βγάζουν οι άνθρωποι τέτοιες ετυμηγορίες για τον εαυτό τους; Κάτι τέτοιο αποδεικνύει ότι εξακολουθούν να μην κατανοούν την πρόθεση του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα. Το να κλαδευτείς μονάχα μια φορά μπορεί να σε οδηγήσει στην αρνητικότητα για πολύ καιρό και να μην μπορείς να ξεφύγεις, σε τέτοιον βαθμό που ακόμα και το καθήκον σου μπορεί να εγκατέλειπες. Και το παραμικρό ακόμη μπορεί να σε κάνει να πάψεις να επιδιώκεις την αλήθεια και να σε κάνει να κολλήσεις. Είναι λες και όταν οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι άμεμπτοι και δεν έχουν κανένα ψεγάδι, επιδιώκουν με ενθουσιασμό την αλήθεια κι όταν ανακαλύψουν ότι είναι βαθιά διεφθαρμένοι, δεν έχουν πλέον το κουράγιο να συνεχίσουν την επιδίωξή της. Πολλοί μιλάνε με απελπισία και αρνητισμό και λένε: “Αυτό ήταν! Ο Θεός δεν θα με σώσει. Ακόμη κι αν με συγχωρέσει Αυτός, εγώ δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου· δεν θα μπορέσω ποτέ να αλλάξω”. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν την πρόθεση του Θεού, κι αυτό σημαίνει ότι ακόμη δεν γνωρίζουν το έργο Του. Πράγματι, είναι φυσικό καμιά φορά να αποκαλύπτουν ορισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις κατά τις εμπειρίες τους, ή να ενεργούν με τρόπο ακάθαρτο ή ανεύθυνα ή επιπόλαια, δίχως αφοσίωση. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις· και αυτό είναι νόμος απαράβατος. Ποιος ο λόγος να αποκαλούνται οι άνθρωποι διεφθαρμένοι αν δεν ήταν αυτές οι αποκαλύψεις; Εάν δεν ήταν διεφθαρμένοι, δεν θα είχε κανένα νόημα το έργο του Θεού για τη σωτηρία. Λοιπόν, το πρόβλημα είναι ότι, επειδή οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε δεν κατανοούν πραγματικά τον εαυτό τους, κι επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν ξεκάθαρα την ίδια τους την κατάσταση, χρειάζονται τον Θεό να εκφράσει τα λόγια της αποκάλυψης και της κρίσης για να μπορέσουν να καταλάβουν. Διαφορετικά, θα παρέμεναν απαθείς και αποβλακωμένοι. Εάν ο Θεός δεν εργαζόταν με αυτό τον τρόπο, οι άνθρωποι δεν θα άλλαζαν ποτέ» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αυτό το χωρίο από τα λόγια του Θεού ζέστανε την καρδιά μου σαν θερμό ρεύμα. Με παρηγόρησε και μου έδωσε κουράγιο. Αναγνώρισα, τελικά, ότι ζούσα σε μια κατάσταση απελπισίας, επειδή είχα αποτύχει να κατανοήσω το έργο του Θεού. Επειδή επέλεγα και αξιοποιούσα ανθρώπους σύμφωνα με τη δική μου θέληση και επειδή διατάρασσα και αναστάτωνα το έργο της εκκλησίας, νόμιζα ότι ο Θεός δεν θα με έσωζε πλέον. Στην πραγματικότητα, ο Θεός χρησιμοποίησε την αποκάλυψή μου για να με βοηθήσει να κατανοήσω τη διαφθορά μου. Χωρίς όσα μου αποκάλυψαν τα γεγονότα και χωρίς το κλάδεμα, δεν θα είχα δει πόσο σοβαρή ήταν η αλαζονική μου διάθεση ούτε και ότι ήμουν ικανή να κάνω πολλά πράγματα που πήγαιναν ενάντια στον Θεό. Ο Θεός με προστάτευσε με την απαλλαγή μου απ’ τα καθήκοντά μου. Δεν μου επέτρεψε να κάνω άλλο κακό, για να μπορέσω να κάνω αυτοκριτική, να μετανοήσω και να αλλάξω. Εγώ, όμως, εξακολουθούσα να παρερμηνεύω τον Θεό, και νόμιζα ότι με αποκάλυπτε και ότι με απέκλειε. Έτσι, έγινα αρνητική και άφησα τον εαυτό μου να απελπιστεί. Είχα πληγώσει πολύ βαθιά τον Θεό! Ένιωσα ότι χρωστούσα πάρα πολλά στον Θεό και είπα στον εαυτό μου: «Όσο διεφθαρμένη κι αν είμαι, πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για βγω απ’ αυτήν την κατάσταση. Δεν γίνεται να βυθιστώ άλλο στην αρνητικότητα». Στη συνέχεια, έτρωγα κι έπινα κανονικά τα λόγια του Θεού, προσευχόμουν σ’ Αυτόν κάθε μέρα και σταδιακά, η κατάστασή μου άρχισε να βελτιώνεται.

Εκείνη την περίοδο, έκανα αυτοκριτική για να βρω τους λόγους που είχα αποτύχει και που είχα λοξοδρομήσει. Διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τι σημαίνει “αυθαίρετος και απερίσκεπτος”; Σημαίνει να ενεργείς όπως κρίνεις εσύ σωστό όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ζήτημα χωρίς καμία διαδικασία σκέψης ή αναζήτησης. Τίποτα από όσα λέει κάποιος άλλος δεν μπορεί να αγγίξει την καρδιά σου ή να σου αλλάξει γνώμη. Δεν μπορείς καν να το δεχτείς όταν σου γίνεται συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια, επιμένεις στις δικές σου απόψεις, δεν ακούς τους άλλους όταν λένε κάτι σωστό, πιστεύοντας ότι εσύ έχεις δίκιο και εμμένοντας στις δικές σου ιδέες. Ακόμη και αν το σκεπτικό σου είναι σωστό, θα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη και τις απόψεις των άλλων; Και αν δεν το κάνεις καθόλου, αυτό δεν είναι εξαιρετικά αυτάρεσκη συμπεριφορά; Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους που είναι εξαιρετικά αυτάρεσκοι και πεισματάρηδες για να αποδεχτούν την αλήθεια. Εάν κάνεις κάτι λάθος και οι άλλοι σε επικρίνουν λέγοντας “Δεν το κάνεις σύμφωνα με την αλήθεια!”, εσύ απαντάς “Κι έτσι να είναι, εγώ και πάλι με τον ίδιο τρόπο θα το κάνω”, και μετά βρίσκεις κάποιον λόγο να τους κάνεις να πιστέψουν ότι είναι σωστό. Εάν σε επιπλήξουν, λέγοντας: “Ενεργώντας έτσι, προκαλείς διατάραξη και αυτό θα βλάψει το έργο της εκκλησίας”, εσύ όχι μόνο δεν ακούς, αλλά συνεχίζεις να προβάλλεις δικαιολογίες όπως: “Νομίζω ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος, οπότε έτσι θα το κάνω”, τι διάθεση είναι αυτή; (Αλαζονεία.) Είναι αλαζονεία. Μια αλαζονική φύση σε κάνει ισχυρογνώμονα. Αν έχεις αλαζονική φύση, θα συμπεριφέρεσαι αυθαίρετα και πρόχειρα, χωρίς να προσέχεις τι λέει ο καθένας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο Θεός εξέθετε τη δική μου συμπεριφορά ακριβώς. Ήμουν ακριβώς αυτό που περιέγραφε. Είχα αλαζονική διάθεση, και ενεργούσα απερίσκεπτα και αυθαίρετα. Νόμιζα ότι ήξερα καλά να επιλέγω και να αξιοποιώ ανθρώπους. Νόμιζα ότι ήξερα να κρίνω τους άλλους σύμφωνα με τις αρχές και δεν ήμουν πρόθυμη να ακούσω τις προτάσεις των αδελφών μου, γιατί νόμιζα ότι εγώ είχα δίκιο κι ότι δεν θα έκρινα κανέναν λάθος. Όσον αφορά το θέμα της εκλογής επικεφαλής εκκλησιών, η Ζανγκ Λιν και η αδελφή συνεργάτιδά μου μου είχαν υπενθυμίσει ότι η Γουάνγκ Τσεν επιδεικνυόταν συνέχεια, ότι έδινε μαρτυρία για τον εαυτό της κι ότι δεν είχε κατανοήσει τους λόγους που είχε απαλλαγεί. Μου είπαν ότι δεν ήταν κατάλληλη για επικεφαλής. Ωστόσο, εγώ δεν έδωσα σημασία στις συμβουλές των αδελφών. Πίστευα πως ήξερα να κρίνω καλύτερα τους ανθρώπους, επειδή ήμουν επικεφαλής πολλά χρόνια. Όχι μόνο δεν ερεύνησα και δεν κατανόησα το θέμα περαιτέρω, αλλά διαφώνησα με τις αδελφές και ήθελα να κάνουν αυτό που τους έλεγα εγώ. Επειδή ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη, επειδή επέμεινα στις δικές μου απόψεις και ενήργησα απερίσκεπτα, η Γουάνγκ Τσεν έγινε επικεφαλής, γεγονός που διατάραξε και αναστάτωσε την εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, στο θέμα της προαγωγής της Λι Λι, η Ζανγκ Χούι μού είχε πει ότι η Λι Λι είχε μόλις απαλλαγεί, ότι δεν είχε καθόλου αυτογνωσία, ότι είχε κακή ανθρώπινη φύση, ότι δεν αποδεχόταν τις συμβουλές των άλλων και ότι δεν ήταν κατάλληλη για διάκονος γενικών υποθέσεων. Ήξερα ότι ήταν λογικά όσα μου είπε η Ζανγκ Χούι, αλλά σκέφτηκα ότι αν ανέθετα ένα καθήκον στη Λι Λι, θα τη βοηθούσα να βελτιώσει γρήγορα την κατάστασή της. Σκέφτηκα επίσης ότι την ήξερα αρκετά καλά, κι έτσι επέμεινα στην προαγωγή της. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις που επέλεξα και αξιοποίησα ανθρώπους, οι αδελφοί και οι αδελφές μού έκαναν κάποιες προτάσεις, αλλά εγώ δεν άκουσα τίποτα απ’ όσα μου είπαν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διαταράχθηκε και αναστατώθηκε σοβαρά το έργο της εκκλησίας, και οι αδελφοί και οι αδελφές πέρασαν πάνω από δύο μήνες χωρίς να έχουν μια κανονική εκκλησιαστική ζωή. Όλα αυτά έγιναν επειδή είχα ενεργήσει αυθαίρετα και σύμφωνα με την αλαζονική μου διάθεση και δεν είχα αποδεχτεί τις συμβουλές των άλλων. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, αν δεν με είχαν αναφέρει και δεν με είχαν απαλλάξει απ’ τα καθήκοντά μου ώστε να μην κάνω άλλο κακό, δεν ξέρω καν πόσες άλλες κακές πράξεις θα είχα κάνει. Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ που με αποκάλυψες· είμαι πρόθυμη να μετανοήσω».

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ’ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). «Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι τόσο πιο παράλογοι είναι και όσο πιο παράλογοι είναι τόσο μεγαλύτερη είναι η τάση τους να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονική διάθεση όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους, αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό και δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Αν κι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Αισθάνονται διαρκώς ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι επουσιώδες θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον εμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του· ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία και τον έλεγχο στους άλλους. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν έχει καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά ούτε, βέβαια, αγαπά τον Θεό και υποτάσσεται σε Αυτόν. Οι άνθρωποι που είναι αλαζονικοί και επηρμένοι, ιδιαίτερα όσοι είναι τόσο αλαζονικοί που έχουν χάσει τη λογική τους, δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό κατά την πίστη τους σ’ Αυτόν, ενώ μάλιστα εκθειάζουν και καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό περισσότερο απ’ όλους και δεν έχουν καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού είδα ότι όσοι έχουν αλαζονική διάθεση προκαλούν αναστάτωση και διαταράξεις, και παραβιάζουν τις αρχές· είναι ικανοί να αντισταθούν στον Θεό. Εγώ πίστευα στον Θεό χρόνια και είχα φέρει κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Οπότε, τα θεωρούσα όλα αυτά κεφάλαιο. Νόμιζα ότι είχα λίγη αλήθεια-πραγματικότητα, ότι είχα ταλέντο και ότι ήμουν καλύτερη από όλους τους άλλους. Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και νόμιζα ότι η δική μου άποψη ήταν πάντα σωστή. Αυτές τις δύο φορές που επέλεξα και αξιοποίησα ανθρώπους, ο Θεός χρησιμοποίησε τους αδελφούς και τις αδελφές για να μου υπενθυμίσει ότι η επιλογή αυτών των ανθρώπων δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές, μα εγώ δεν άκουσα κανέναν. Πίστευα ότι καταλάβαινα την αλήθεια κι ότι ήξερα να κρίνω τους άλλους, και επέμεινα στις αποφάσεις μου. Επέλεξα και αξιοποίησα ανθρώπους σύμφωνα με τις δικές μου ιδέες και δεν έδωσα σημασία στις αλήθεια-αρχές. Πίστευα ότι όλοι ήταν κατώτεροί μου και δεν είχα τον Θεό στην καρδιά μου· η αλαζονεία μου δεν είχε όρια. Το ότι έφερα κάποια αποτελέσματα όταν έκανα το καθήκον μου δεν ήταν επειδή είχα καλό επίπεδο και κατανοούσα την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, όμως, όταν ξεκίνησα να κάνω το καθήκον μου, ήταν πολλά αυτά που δεν κατανοούσα. Προσευχόμουν και στηριζόμουν στον Θεό όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, αναζητώντας την πρόθεσή Του και ενεργώντας σύμφωνα με τις αρχές. Έτσι απέκτησα την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και έφερα κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Θεώρησα, όμως, κεφάλαιό μου τα αποτελέσματα που έφερα μέσα από το έργο του Αγίου Πνεύματος. Νόμιζα συνέχεια ότι κατανοούσα την αλήθεια. Δεν αποδεχόμουν τις συμβουλές των αδελφών μου ούτε αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές, ενεργούσα αυθαίρετα και απερίσκεπτα, και διατάρασσα και αναστάτωνα το έργο, με αποτέλεσμα να χάσω το έργο του Αγίου Πνεύματος και να απαλλαχθώ απ’ τα καθήκοντά μου. Αυτή ήταν η βασική αιτία της αποτυχίας μου. Σκέφτηκα πως όταν ο Χριστός συναναστρεφόταν σχετικά με την αλήθεια σε κάθε συνάθροιση, αφού τελείωνε την ομιλία Του, έδινε στους αδελφούς και τις αδελφές την ευκαιρία να μιλήσουν, τους επέτρεπε να κάνουν ερωτήσεις, κι αν κάποιος έκανε κάποιες καλές προτάσεις, ο Χριστός τις αποδεχόταν και απαντούσε στο κάθε τι. Είδα την ουσία της ταπεινότητας και της σεμνότητας του Χριστού, καθώς και την ομορφιά και την καλοσύνη Του, και ντράπηκα ακόμα πιο πολύ. Ήμουν ένα τίποτα· κατάλαβα μερικά δόγματα και απέκτησα κάποια εργασιακή εμπειρία, και μετά σταμάτησα να ακούω τους άλλους. Ή θα γινόταν το δικό μου ή τίποτα. Αν άκουγα τις συμβουλές των αδελφών με ανοιχτό μυαλό και αποδεχόμουν την αλήθεια, δεν θα είχα επιλέξει και δεν θα είχα αξιοποιήσει ανθρώπους όπως ήθελα εγώ ούτε και θα είχα ζημιώσει τόσο το έργο. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα μετανιωμένη. Ο Θεός χρησιμοποίησε τους αδελφούς και τις αδελφές για να με αναφέρουν και να με απαλλάξουν ώστε να μην κάνω άλλο κακό. Αυτό ήταν η προστασία Του. Χωρίς την προστασία Του, δεδομένης της αλαζονικής μου φύσης, κανείς δεν ξέρει τι άλλα κακά θα είχα διαπράξει. Ο Θεός μού είχε δώσει την ευκαιρία να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω. Ένιωσα πόσο σπουδαία είναι η αγάπη του Θεού και είπα από μέσα μου: «Στο εξής, ό,τι κι αν κάνω, θα αναζητώ περισσότερο και θα έχω θεοφοβούμενη καρδιά· δεν μπορώ να ενεργώ αυθαίρετα σύμφωνα με τις δικές μου απόψεις».

Το 2020, εκλέχτηκα και πάλι επικεφαλής εκκλησίας. Εκείνη την εποχή, η εκκλησία μας χρειαζόταν κάποιον να υπηρετήσει ως διάκονος ποτίσματος. Η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν είπε ότι η αδελφή Ζενσίν ήταν δραστήρια στο καθήκον της, είχε αγνή καρδιά, ήταν σωστός άνθρωπος και μπορούσε να καλλιεργηθεί. Την άκουσα και σκέφτηκα μέσα μου: «Έχω αλληλεπιδράσει με την αδελφή αυτή μερικές φορές. Η συναναστροφή της είναι πολύ ρηχή και δεν συζητά για τη διαφθορά της. Μπορεί να γίνει κάποια σαν αυτή διάκονος ποτίσματος;» Ταυτόχρονα, δύο άλλες αδελφές είπαν επίσης ότι μπορεί η Ζενσίν να ήταν δραστήρια και να έκανε πράγματα, αλλά υστερούσε στη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια και στην επίλυση προβλημάτων. Πείστηκα, λοιπόν, ακόμα περισσότερο ότι η κρίση μου ήταν σωστή. Η Ζενσίν δεν ήταν κατάλληλη για διάκονος του ποτίσματος. Όταν το σκέφτηκα αυτό, συνειδητοποίησα ότι ήμουν και πάλι αλαζονική και αυτάρεσκη. Σκέφτηκα τις παραβάσεις που είχα κάνει στο παρελθόν όταν είχα επιμείνει στις απόψεις μου. Ένιωσα ότι δεν μπορούσα πια να ζω σύμφωνα με τη διεφθαρμένη μου διάθεση και ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια από εκείνους που την κατανοούσαν. Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όταν άλλοι άνθρωποι εκφράζουν αντίθετες απόψεις —πώς μπορείς να ασκηθείς ώστε να μην είσαι αυθαίρετος κι απερίσκεπτος; Πρέπει, καταρχάς, να τηρήσεις στάση ταπεινοφροσύνης, να αφήσεις κατά μέρος αυτό που πιστεύεις ότι είναι σωστό και να τους αφήσεις όλους να συναναστραφούν. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι ο δικός σου τρόπος είναι ο σωστός, δεν θα πρέπει να επιμένεις σ’ αυτόν. Αυτό αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα βήμα προς τα εμπρός· δείχνει μια στάση αναζήτησης της αλήθειας, απάρνησης του εαυτού σου και ικανοποίησης των προθέσεων του Θεού. Μόλις αποκτήσεις αυτήν τη στάση, την ίδια στιγμή που δεν επιμένεις στις γνώμες σου, θα πρέπει να προσεύχεσαι, να αναζητάς την αλήθεια από τον Θεό, και στη συνέχεια να αναζητάς μια βάση στα λόγια του Θεού —να αποφασίζεις πώς να ενεργείς βασισμένος στα λόγια του Θεού. Αυτή είναι η πιο κατάλληλη και ακριβής άσκηση. Όταν αναζητάς την αλήθεια και θέτεις ένα πρόβλημα για να συναναστραφείτε και να αναζητήσετε μια απάντηση όλοι μαζί, τότε είναι που το Άγιο Πνεύμα παρέχει διαφώτιση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Αφού η αδελφή μού είχε κάνει μια διαφορετική πρόταση, έπρεπε να βάλω στην άκρη τις απόψεις μου και να αναζητήσω την αλήθεια. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, η συνεργάτιδά μου είπε ότι η Ζενσίν μπορεί να υπηρετήσει ως διάκονος του ποτίσματος, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν είναι κατάλληλη. Ξέρω ότι έχω αλαζονική διάθεση και ότι μπορεί η κρίση μου να είναι λάθος. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να αφήσω τον εγωισμό μου, και να ενεργήσω σύμφωνα με τις αρχές και με ό,τι είναι επωφελές για το έργο της εκκλησίας». Στη συνάθροισή μας, έτυχε να παραστεί και ο κήρυκας και αναζήτησα από αυτόν. Ο κήρυκας συναναστράφηκε μαζί μας και είπε ότι μπορούσαμε να κρίνουμε σύμφωνα με το πώς αξιολογεί η πλειοψηφία των αδελφών τη Ζενσίν. Ρώτησα και έμαθα ότι όλοι θεωρούσαν ότι η Ζενσίν είχε καλή ανθρώπινη φύση, ήταν υπομονετική και μιλούσε αγνά όταν αλληλεπιδρούσε με τους άλλους. Μου είπαν ότι μπορεί να είχε λίγο ρηχή ζωή-είσοδο, αλλά είχε αίσθημα του φορτίου στο καθήκον της. Εκείνη την περίοδο, το προσωπικό της εκκλησίας παρουσίαζε ελλείψεις και δεν υπήρχε κάποιος πιο κατάλληλος. Ήταν, λοιπόν, σωστή η επιλογή της ως διακόνου του ποτίσματος. Σύμφωνα με τις αξιολογήσεις των αδελφών, επιλέξαμε τελικά τη Ζενσίν για τη θέση της διακόνου του ποτίσματος. Στη συνέχεια, μέσα από τη συνεργασία μου με τη Ζενσίν, είδα ότι αναγνώριζε τη διεφθαρμένη της διάθεση κάθε φορά που προέκυπταν προβλήματα και ότι είχε αίσθημα δικαιοσύνης. Ευτυχώς, άκουσα τις συμβουλές των άλλων και δεν επέμεινα στις δικές μου απόψεις. Το διάστημα που ακολούθησε, όποτε συζητούσα θέματα με τους αδελφούς και τις αδελφές κι ένιωθα ότι είχα δίκιο ή όταν μου πρότειναν κάτι διαφορετικό, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό και επαναστατούσα ενάντια στον εαυτό μου, κι άκουγα τις προτάσεις των αδελφών μου πρόθυμη να αναζητήσω. Αφότου ασκήθηκα με αυτόν τον τρόπο, είδα ότι στις προτάσεις των άλλων υπήρχε συχνά κάτι που άξιζε να ακούσω και που μου έδειχνε τα ελαττώματά μου. Αυτό με βοήθησε πολύ στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Το ότι μπόρεσα να αλλάξω λίγο το οφείλω στα λόγια του Θεού. Δόξα τω Θεώ!