Από τον Ελισάβετ, Ρωσία

Μεγάλωσα σε μια συνηθισμένη αγροτική οικογένεια. Παρόλο που δεν ήμασταν καθόλου εύποροι, εγώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Η μητέρα μου είχε ευχάριστη προσωπικότητα· ήταν ενάρετη και ικανή, και κρατούσε το σπίτι σε απόλυτη τάξη. Ο πατέρας μου ήταν ιδιαίτερα στοργικός και ευγενικός προς τη μητέρα μου, και πέρασαν μαζί και τα καλά και τα άσχημα για πάνω από 60 χρόνια. Δεν θυμάμαι να τους είδα ποτέ να τσακώνονται. Όταν ενηλικιώθηκα, ήλπιζα ότι θα βρω κι εγώ έναν άνθρωπο που θα φρόντιζε την οικογένειά του όπως ο πατέρας μου. Η ευχή μου έγινε πραγματικότητα, και βρήκα έναν καλό σύζυγο. Πηγαίναμε στη δουλειά και στο σπίτι μαζί, και μοιραζόμασταν τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή του παιδιού μας. Ο σύζυγός μου με φρόντιζε πολύ. Ειδικά τα χρόνια που η υγεία μου ήταν κάπως κακή. Όταν αρρώσταινα, αγχωνόταν πιο πολύ κι από μένα. Με πήγαινε στο νοσοκομείο και με φρόντιζε όσο πιο πολύ μπορούσε. Τα χρόνια που ήμασταν παντρεμένοι διαφωνούσαμε σπάνια και ανεχόταν ο ένας τον άλλον. Εγώ φρόντιζα ανελλιπώς την οικογένειά μου και εκπλήρωνα τις συζυγικές μου υποχρεώσεις. Ένιωθα ότι είχα έναν ευτυχισμένο γάμο και ότι ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Επίσης, ονειρευόμουν συνέχεια να παραμείνω δίπλα στον σύζυγό μου για πάντα, να μείνουμε για πάντα μαζί.

Το 2017 αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Θεού. Πίστευα ακράδαντα ότι το να ακολουθήσει κανείς τον Θεό ήταν το σωστό μονοπάτι στη ζωή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Αποδεχόμουν οποιοδήποτε καθήκον μού ανέθετε η εκκλησία και υποτασσόμουν. Στην αρχή, δεν ήμουν ιδιαίτερα απασχολημένη με το καθήκον μου και δεν επηρεαζόταν η οικογενειακή μου ζωή, και ο σύζυγός μου στήριζε την πίστη μου στον Θεό. Το 2020, έγινα επικεφαλής εκκλησίας και είχα πολλή περισσότερη δουλειά στο καθήκον μου. Κάθε μέρα, έφευγα νωρίς και γυρνούσα σπίτι αργά. Ο σύζυγός μου ασχολούνταν αναγκαστικά μόνος του με όλα τα μεγάλα και μικρά θέματα του σπιτιού. Άρχισε να μην εγκρίνει την πίστη μου στον Θεό, να με επιπλήττει και να μου λέει: «Τώρα που πήρες σύνταξη είσαι πιο απασχολημένη απ’ ό,τι όταν δούλευες!» Για να τον καλοπιάσω, του ετοίμαζα φαγητό πρωί-βράδυ. Θυμάμαι ότι μια φορά, η πεθερά μου αρρώστησε και μπήκε στο νοσοκομείο, και ο σύζυγός μου έμεινε μαζί της εκεί για περισσότερες από 20 ημέρες. Κουραζόταν τόσο που είχε σακούλες κάτω από τα μάτια του κι έχασε πολλά κιλά. Τους πήγαινα φαγητό κάθε πρωί, αλλά ο σύζυγός μου δεν φαινόταν να χαίρεται που με έβλεπε. Τον έβλεπα πολύ εξαντλημένο και η καρδιά μου πονούσε. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν μπορούσα να κάνω κάποιο απλό καθήκον όπως πριν, τότε ο σύζυγός μου κι εγώ θα μπορούσαμε να φροντίζουμε εκ περιτροπής την πεθερά μου, και δεν θα κουραζόταν τόσο. Δεν εκπληρώνω τις συζυγικές μου υποχρεώσεις». Μια μέρα, αφού η πεθερά μου είχε βγει από το νοσοκομείο, γύρισα σπίτι πολύ αργά. Όταν ο σύζυγός μου με είδε, είπε θυμωμένος: «Τόσο καιρό ήταν άρρωστη και δεν τη φρόντιζες, με αποτέλεσμα να εξαντληθώ. Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι». Δεν μπορούσα να πω τίποτα για να αντικρούσω την κριτική του συζύγου μου. Πήγα στην κρεβατοκάμαρα και άρχισα να κλαίω. Σκέφτηκα μέσα μου: «Απ’ όταν ξεκίνησα να κάνω τα καθήκοντά μου ως επικεφαλής, υπήρχε πολύ έργο στην εκκλησία, και δεν μπόρεσα καν να φροντίσω την πεθερά μου όταν αρρώστησε. Λογικό είναι ο σύζυγός μου να είναι δυσαρεστημένος μαζί μου. Αν συνεχιστεί αυτό, θα νιώθει όλο και πιο δυσαρεστημένος μαζί μου και θα τσακωνόμαστε. Δεν θα καταρρεύσει έτσι αυτός ο γάμος για τον οποίο έχω κοπιάσει τόσα χρόνια; Χωρίς τον γάμο μου, δεν θα έχω σπίτι». Εκείνο το βράδυ, στριφογυρνούσα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ και σκεφτόμουν: «Από τη μία πλευρά έχω τον γάμο μου, και από την άλλη το καθήκον μου· τι να διαλέξω; Θα μπορούσα κάλλιστα να παραιτηθώ από επικεφαλής και να κάνω ένα πιο απλό καθήκον».

Την επόμενη μέρα, είδα την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν και της είπα τι είχε συμβεί στο σπίτι, αλλά και τι σκεφτόμουν και τον πόνο που είχα μέσα μου. Η αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου πάνω σε αρκετά χωρία από τα λόγια του Θεού, και ένα από τα χωρία αυτά μου έκανε βαθιά εντύπωση. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός πάνω στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη αναστάτωση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό και αυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η αναστάτωση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα του έργου που κάνει ο Θεός σ’ εσάς είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη. […] Σε οτιδήποτε συναντάς υπάρχει μια μάχη, και όταν υπάρχει μια μάχη μέσα σου, χάρη στην πραγματική συνεργασία σου και το πραγματικό μαρτύριό σου ο Θεός εργάζεται μέσα σου. Τελικά, είσαι σε θέση να παραμερίσεις το θέμα μέσα σου και ο θυμός σβήνει φυσικά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας σου με τον Θεό. Όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι απαιτούν από αυτούς να πληρώσουν κάποιο τίμημα στις προσπάθειές τους. Χωρίς πραγματικές δυσκολίες, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό, δεν πλησιάζουν καν στο να ικανοποιήσουν τον Θεό και τσαμπουνούν απλά κούφια συνθήματα! Μπορούν αυτά τα κούφια συνθήματα να ικανοποιήσουν τον Θεό; Όταν ο Θεός και ο Σατανάς μάχονται στο πνευματικό βασίλειο, πώς πρέπει να ικανοποιήσεις τον Θεό και πώς πρέπει να είσαι σταθερός στη μαρτυρία σου σ’ Εκείνον; Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλα όσα σου συμβαίνουν είναι μια μεγάλη δοκιμασία και η στιγμή που ο Θεός σε χρειάζεται για να γίνεις μάρτυρας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και κατάλαβα ότι όλα τα πράγματα, μεγάλα και μικρά, που συμβαίνουν καθημερινά, αποτελούν μέρος των ενορχηστρώσεων και των διευθετήσεων του Θεού. Κάθε τι που προκύπτει είναι μια μάχη, και ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να μένουν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Πιστεύοντας στον Θεό και κάνοντας το καθήκον μου, βάδιζα στο σωστό μονοπάτι της ζωής, πράγμα που είχε την έγκριση του Θεού. Ωστόσο, ο Σατανάς προκαλούσε αναστατώσεις και εμπόδια παντού. Εφόσον ο σύζυγός μου δεν πίστευε στον Θεό, ανήκε στον Σατανά. Σκεφτόταν μόνο τα δικά του συμφέροντα. Όταν έκανα το καθήκον μου και δεν μπορούσα να φροντίσω τα οικογενειακά θέματα, κι επηρέασα χωρίς να το θέλω τα συμφέροντα του συζύγου μου, άρχισε να κάνει φασαρία, και με εμπόδιζε από το να κάνω το καθήκον μου και με ενοχλούσε. Εγώ φοβήθηκα ότι θα διαλυθεί ο γάμος μας και θέλησα να παραιτηθώ από τα καθήκοντά μου ως επικεφαλής και να αναλάβω ένα απλό καθήκον ώστε να φροντίζω πιο εύκολα την οικογένειά μου. Δεν έμεινα σταθερή στη μαρτυρία μου και παραλίγο να με εξαπατήσει ο Σατανάς. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να αποφεύγω έτσι το καθήκον μου, οπότε απέρριψα την ιδέα να παραιτηθώ.

Μια μέρα, γύρισα σπίτι πολύ αργά, και ο σύζυγός μου για άλλη μια φορά με επέπληξε θυμωμένος: «Βλέπω ότι ήρθες να περάσεις τη νύχτα στο “ξενοδοχείο” σου. Φαίνεται ότι δεν θέλεις πια να ζεις μαζί μου». Όταν είδα έτσι τον σύζυγό μου, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό μέσα από την καρδιά μου και Του ζήτησα να μου δώσει πίστη και δύναμη να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου γι’ Αυτόν. Αφού ο σύζυγός μου ξέσπασε την οργή του, του είπα: «Έχω ήδη θυσιάσει αρκετά για αυτήν την οικογένεια τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια. Κοίτα τους συναδέλφους μου· μετά τη συνταξιοδότησή τους άλλοι παίζουν ματζόνγκ, άλλοι χορεύουν κι άλλοι ταξιδεύουν. Δεν κάθονται καθόλου σπίτι και ξοδεύουν έναν σωρό χρήματα. Εγώ πιστεύω στον Θεό, βαδίζω στο σωστό μονοπάτι και αφιερώνω εκεί λίγο από τον χρόνο μου, κι εσύ μου πας κόντρα και τσακώνεσαι μαζί μου κάθε μέρα. Αν δεν θες να είμαστε μαζί, κάνε αύριο αίτηση για διαζύγιο. Αν θες να είμαστε μαζί, άσε με ήσυχη· είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω». Εκείνος έπαθε σοκ και δεν είπε τίποτα άλλο. Το επόμενο πρωί, τον ρώτησα: «Τι λες, λοιπόν; Απάντησέ μου, θα μείνουμε παντρεμένοι ή όχι;» Όταν το άκουσε αυτό, ο σύζυγός μου έδειξε με το δάχτυλό του το μέτωπό μου και είπε: «Τι θα κάνω μ’ εσένα;» Χάρηκα πολύ εκείνη τη στιγμή. Μετά από αυτό, σταμάτησα να δίνω σημασία στην γκρίνια του συζύγου μου, και σταδιακά γκρίνιαζε όλο και λιγότερο.

Τον Μάιο του 2022, επιλέχθηκα να γίνω κήρυκας και ανέλαβα το έργο αρκετών εκκλησιών. Η προαγωγή έπρεπε κανονικά να μου δώσει χαρά, αλλά εγώ ένιωθα λες κι ένας μεγάλος βράχος πίεζε την καρδιά μου. Σκέφτηκα: «Τα τελευταία δύο χρόνια, είμαι επικεφαλής εκκλησίας, και παρόλο που ήμουν απασχολημένη με το έργο της εκκλησίας, μπορούσα ακόμα να αφιερώνω χρόνο στις εργασίες του νοικοκυριού τα πρωινά και τα βράδια. Τώρα που θα γίνω κήρυκας, δεν θα είμαι μόνο πολύ απασχολημένη, αλλά θα πρέπει και να φεύγω από το σπίτι και να μένω μακριά από τον σύζυγό μου, καθώς μερικές από τις εκκλησίες είναι πολύ μακριά. Πώς θα το δεχτεί αυτό; Μήπως παραιτούμαι από τον γάμο μου; Αν διαλυθεί ο γάμος μου και μείνω μόνη μου, πώς θα τα βγάλω πέρα στο μέλλον; Σε λίγο θα γίνω 60· αν με ρίξει στο κρεβάτι κάποια ασθένεια στο μέλλον, δεν θα έχω κανέναν να μου μαγειρεύει ή να μου φέρνει νερό. Πώς θα μπορέσω να ζήσω έτσι;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν, και τα δάκρυα κυλούσαν ανεξέλεγκτα στο πρόσωπό μου. Ήθελα πάρα πολύ να ικανοποιήσω τον Θεό, αλλά το λίγο δόγμα που είχα καταλάβει παλιότερα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, και όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να το κάνω πράξη. Τελικά, απέρριψα το καθήκον με το σκεπτικό ότι το ανάστημά μου ήταν πολύ μικρό και ότι δεν είχα την αλήθεια-πραγματικότητα. Οι επόμενες μέρες ήταν μαρτυρικές και ένιωθα υποχρεωμένη στον Θεό, και σκεφτόμουν: «Η εκκλησία με καλλιεργεί εδώ και μερικά χρόνια. Είμαι επικεφαλής εκκλησίας όλο αυτό το διάστημα, και συχνά συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές σχετικά με την αλήθεια της υποταγής στον Θεό. Όταν, όμως, χρειάστηκε να αναλάβω αυτό το καθήκον, κρύφτηκα στο καβούκι μου σαν χελώνα και διάλεξα τον γάμο μου και την οικογένειά μου. Έγινα περίγελος του Σατανά. Πώς μπορώ να λέω ότι ακολουθώ τον Θεό; Είμαι πραγματικά ανάξια!» Ήθελα επειγόντως να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, και διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποιος μπορεί να δαπανήσει πραγματικά και εξ ολοκλήρου για Μένα, και να προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει για χάρη Μου; Είστε όλοι διχασμένοι· οι σκέψεις σας πηγαίνουν εδώ κι εκεί —σκέφτεστε το σπίτι σας, τον έξω κόσμο, το φαγητό και τα ρούχα. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεσαι εδώ ενώπιόν Μου, κάνοντας πράγματα για Μένα, βαθιά μέσα σου εξακολουθείς να σκέφτεσαι τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και τους γονείς σου πίσω στο σπίτι. Είναι όλα αυτά ιδιοκτησία σου; Γιατί δεν τα εμπιστεύεσαι στα χέρια Μου; Δεν Με εμπιστεύεσαι; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα κάνω ακατάλληλες διευθετήσεις για σένα; Γιατί ανησυχείς μονίμως για τη σαρκική σου οικογένεια και σε απασχολούν μονίμως τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Έχω ορισμένη θέση στην καρδιά σου; Εξακολουθείς να λες ότι Μου επιτρέπεις να ασκώ το κράτος Μου μέσα σου και να καταλαμβάνω όλο σου το είναι. Αυτά είναι όλα δόλια ψέματα! Πόσοι από εσάς είστε αφοσιωμένοι ολόψυχα στην εκκλησία; Και πόσοι από εσάς δεν σκέφτεστε τον εαυτό σας, αλλά δράτε χάριν της βασιλείας του σήμερα; Να το σκεφτείτε πολύ καλά αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 59). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και ένιωσα σαν να με έκρινε ο Θεός καταπρόσωπο. Ο Θεός εξέθετε την κατάστασή μου ακριβώς. Φαινομενικά, έκανα το καθήκον μου στην εκκλησία, ήμουν πολύ απασχολημένη κάθε μέρα, αλλά κατά βάθος σκεφτόμουν συνέχεια την οικογένειά μου. Μερικές φορές, ενώ ήμουν έξω σε συνάθροιση, ανησυχούσα αν ο σύζυγός μου είχε φάει. Όταν τον έβλεπα να φροντίζει τη μητέρα του στο νοσοκομείο και να εξαντλείται, θέλησα να κάνω ένα απλό καθήκον για να αναλάβω κι εγώ ένα μέρος από το φορτίο του. Όταν ήμουν απασχολημένη με το καθήκον μου και ο σύζυγός μου ήταν δυσαρεστημένος, θέλησα να παραιτηθώ από τα καθήκοντα μου ως επικεφαλής, ώστε να μπορώ να φροντίζω την οικογένειά μου και παράλληλα να κάνω το καθήκον μου. Ήλπιζα μάταια ότι θα έχω και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δεν τα ήθελα άραγε όλα δικά μου; Μπορεί να φώναζα: «Ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων», αλλά στην πραγματικότητα, δεν πίστευα αληθινά στον Θεό και δεν τολμούσα να εμπιστευτώ τα πάντα στα χέρια Του. Όταν η εκκλησία με προήγαγε σε κήρυκα, δεν σκέφτηκα καθόλου τις ανάγκες του έργου της εκκλησίας, παρά μόνο τον γάμο μου. Ανησυχούσα ότι αν θα ζούσα μακριά από τον σύζυγό μου, θα διαλυόταν ο γάμος μας και δεν θα είχα πλέον οικογένεια. Στην πραγματικότητα, το αν θα κρατούσε ο γάμος δεν ήταν κάτι που μπορούσα να το ελέγξω. Αν ήταν γραφτό να διαλυθεί ο γάμος μου, θα διαλυόταν ακόμα κι αν έμενα στο σπίτι κάθε μέρα. Είχα μια φίλη που ακολουθούσε τον άντρα της όπου κι αν πήγαινε κι ήταν συνεχώς αχώριστοι. Ωστόσο, ο σύζυγός της είχε σχέση με μια άλλη γυναίκα κάτω από τη μύτη της, και τελικά πήραν διαζύγιο. Ήξερα και κάποια παντρεμένα ζευγάρια που ζούσαν χωριστά λόγω δουλειάς και έβλεπαν ο ένας τον άλλον μόνο μερικές φορές τον χρόνο, αλλά ο γάμος τους άντεχε. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήμουν πρόθυμη να εμπιστευτώ τον γάμο μου στον Θεό. Ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που διευθέτησες αυτές τις συνθήκες για να αποκαλύψεις τη διαφθορά μου. Βλέπω ότι δεν αγαπώ την αλήθεια και ότι η φύση μου είναι εξαιρετικά εγωιστική. Σκέφτομαι μόνο τα δικά μου σαρκικά συμφέροντα και θέλω μόνο να κρατήσω τον γάμο μου ζωντανό. Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να βασιστώ πάνω Σου και να αφήσω τον γάμο μου! Αν έχω άλλη μία ευκαιρία να φύγω από το σπίτι και να κάνω το καθήκον μου στο μέλλον, είμαι πρόθυμη να επιλέξω το καθήκον μου και να Σε ικανοποιήσω».

Πέρασαν αρκετοί μήνες, και επιλέχθηκα ξανά να γίνω κήρυκας. Συγκινήθηκα πολύ τότε και σκέφτηκα: «Στο παρελθόν, όλο πλήγωνα και απογοήτευα τον Θεό, και έχω συσσωρεύσει μεγάλο χρέος προς Αυτόν στο καθήκον μου. Εκείνος, όμως, μου έδωσε ακόμα μία ευκαιρία να μετανοήσω. Αυτήν τη φορά, θα Τον ικανοποιήσω». Αλλά, όταν σκέφτηκα ότι έπρεπε να φύγω από το σπίτι για να κάνω το καθήκον μου, ένιωσα μέσα μου διχασμένη. Οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό. Σκέφτηκα ένα χωρίο από τα λόγια Του που είχα διαβάσει παλιότερα: «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να θυσιαστείς για την αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα προκειμένου να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια. Αυτό πρέπει να κάνεις. Δεν πρέπει να πετάξεις την αλήθεια για χάρη της απόλαυσης της οικογενειακής αρμονίας, και δεν πρέπει να χάσεις μια ζωή αξιοπρέπειας και ακεραιότητας για χάρη μιας προσωρινής απόλαυσης. Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να επιδιώξεις ένα πιο ουσιώδες μονοπάτι στη ζωή. Εάν ζεις μια τόσο υλική και κοσμική ζωή και δεν επιδιώκεις κανένα στόχο, δεν σπαταλάς έτσι τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη. Στο πρώτο μισό της ζωής μου, ζούσα μονάχα για τη σάρκα μου κι όλο απασχολούμουν με κάτι. Επιδίωκα μόνο την οικογενειακή ευτυχία και τη σαρκική γαλήνη. Το να ζει έτσι κανείς δεν είχε καμία απολύτως αξία και νόημα, και τελικά, θα πέθαινα με άδεια χέρια και γεμάτη θλίψη. Ο Θεός με επέλεξε να έρθω στον οίκο του Θεού και μου έδωσε την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια και ζωή, αλλά εγώ δεν ήμουν ευγνώμων και δεν Του πρόσφερα την ειλικρινή καρδιά μου. Απέρριψα το καθήκον για να σώσω τον γάμο μου και διέπραξα παράβαση ενώπιον του Θεού. Τώρα, ο Θεός με τιμούσε για άλλη μια φορά και μου έδινε την ευκαιρία να γίνω κήρυκας. Δεν μπορούσα να απορρίψω ξανά το καθήκον μου μόνο και μόνο επειδή ανησυχούσα ότι ο γάμος μου θα διαλυόταν. Αν ζούσα έτσι, δεν θα είχα ούτε ακεραιότητα, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε καμία αξία. Είχα επιλέξει να πιστεύω και να ακολουθώ τον Θεό, οπότε έπρεπε να Τον αφήσω να ενορχηστρώσει τα πράγματα. Άξιζε να απαρνηθώ τα πάντα για να κερδίσω την αλήθεια. Ακόμα κι αν έφευγα από το σπίτι και διαλυόταν ο γάμος μου, αυτήν τη φορά θα συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου καλά και να ζω για τον Θεό.

Εκείνον τον καιρό, όταν έφευγα από το σπίτι για το καθήκον μου, σκεφτόμουν τον άντρα μου στον ελεύθερο χρόνο μου και δεν έκανα το καθήκον μου με όλη μου την καρδιά. Αργότερα, όταν είδα τη συναναστροφή του Θεού σχετικά με τις αλήθειες που αφορούν τον γάμο, ένιωσα λες και είχα ανακαλύψει έναν ανεκτίμητο θησαυρό και τη διάβασα προσεκτικά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πολλοί άνθρωποι βασίζουν την ευτυχία της ζωής τους στον γάμο τους. Στόχος τους όταν επιδιώκουν την ευτυχία είναι να επιδιώξουν την ευτυχία και την τελειότητα του γάμου. Πιστεύουν πως, αν ο γάμος τους είναι ευτυχισμένος και εκείνοι είναι ευτυχισμένοι με τον σύντροφό τους, τότε θα είναι ευτυχισμένη και η ζωή τους. Έτσι, λοιπόν, θεωρούν την ευτυχία του γάμου τους ως ισόβια αποστολή που πρέπει να εκπληρώνουν μέσω αδιάκοπης προσπάθειας. […] Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, η συζυγική ευτυχία είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Χωρίς αυτήν, νιώθουν λες και δεν έχουν ψυχή. Έχουν την εξής άποψη: “Η αγάπη είναι ό,τι πιο σημαντικό για έναν ευτυχισμένο γάμο. Ο μόνος λόγος που έχουμε έναν ευτυχισμένο γάμο με τη γυναίκα μου και καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι εδώ είναι επειδή την αγαπάω και μ’ αγαπάει. Αν έχανα αυτήν την αγάπη, αν στέρευε επειδή πιστεύω στον Θεό και εκτελώ το καθήκον μου, αυτό δεν θα σήμαινε πως η συζυγική μου ευτυχία τελείωσε για τα καλά και δεν θα μπορούσα να την απολαύσω ποτέ ξανά; Τι θα απογίνουμε αν χάσουμε τη συζυγική μας ευτυχία; Πώς θα ήταν η ζωή της γυναίκας μου χωρίς την αγάπη μου; Τι θ’ απογίνω αν χάσω την αγάπη της; Μπορεί η εκτέλεση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος και η επίτευξη της αποστολής του ανθρώπου ενώπιον του Θεού να αντισταθμίσει αυτήν την απώλεια;” Δεν γνωρίζουν, δεν έχουν απάντηση και δεν κατανοούν αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Άρα, λοιπόν, όταν ο οίκος του Θεού απαιτεί εκείνοι που επιδιώκουν πάνω απ’ όλα την ευτυχία στον γάμο να αφήσουν το σπίτι τους και να πάνε σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος για να διαδώσουν το ευαγγέλιο και να εκτελέσουν το καθήκον τους, εκείνοι νιώθουν συχνά συγχισμένοι, αβοήθητοι και ταραγμένοι για το γεγονός πως μπορεί σύντομα να χάσουν τη συζυγική τους ευτυχία. Προκειμένου να διατηρήσουν την ευτυχία αυτή, κάποιοι άνθρωποι εγκαταλείπουν ή αρνούνται να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, ενώ άλλοι αρνούνται ακόμα και τις σημαντικές διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Άλλοι, πάλι, προκειμένου να διατηρήσουν τη συζυγική τους ευτυχία, προσπαθούν συχνά να μάθουν τι νιώθει ο σύζυγός τους. Αν νιώθει ελαφρώς δυσαρεστημένος ή δείξει έστω και ένα ίχνος δυσαρέσκειας ή απογοήτευσης για την πίστη τους, για το μονοπάτι της πίστης στον Θεό που ακολουθούν και για το γεγονός πως εκτελούν το καθήκον τους, αλλάζουν αμέσως πορεία και κάνουν παραχωρήσεις. Προκειμένου να διατηρήσουν τη συζυγική τους ευτυχία, κάνουν συχνά παραχωρήσεις προς τον σύζυγό τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουν ευκαιρίες να εκτελέσουν το καθήκον τους και να χάσουν χρόνο από συναθροίσεις, την ανάγνωση των λόγων του Θεού και τις πνευματικές τους ασκήσεις ώστε να δείξουν στον σύζυγό τους πως είναι στο πλευρό του και να μη νιώθει μόνος κι έρημος, αλλά να αισθάνεται την αγάπη τους. Θα προτιμούσαν να το κάνουν αυτό παρά να χάσουν την αγάπη του συζύγου τους. Αυτό συμβαίνει επειδή θεωρούν πως, αν εγκαταλείψουν την αγάπη του συζύγου τους για χάρη της πίστης τους ή του μονοπατιού της πίστης στον Θεό που ακολουθούν, αυτό θα σημαίνει πως έχουν εγκαταλείψει τη συζυγική τους ευτυχία, δεν θα μπορούν να τη νιώθουν πια και τότε θα είναι μόνοι, αξιοθρήνητοι και για λύπηση. Τι σημαίνει να είναι κάποιος αξιοθρήνητος και για λύπηση; Σημαίνει πως δεν έχει την αγάπη ή τη λατρεία κάποιου άλλου. Αυτοί οι άνθρωποι κατανοούν κάποια δόγματα, γνωρίζουν τη σημασία που έχει η εκτέλεση του έργου της σωτηρίας από τον Θεό και καταλαβαίνουν, φυσικά, πως ως δημιουργήματα θα πρέπει να εκτελούν το καθήκον ενός δημιουργήματος. Επειδή, όμως, εμπιστεύονται την ευτυχία τους στον σύζυγό τους και, φυσικά, βασίζουν τη δική τους ευτυχία στην ευτυχία του γάμου τους, αν και καταλαβαίνουν και ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν, εξακολουθούν να μην μπορούν να εγκαταλείψουν την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας. Θεωρούν εσφαλμένα την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας ως την αποστολή που θα πρέπει να επιδιώκουν σ’ αυτήν τη ζωή, όπως και θεωρούν εσφαλμένα την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας ως την αποστολή που θα πρέπει να επιδιώκει και να εκπληρώνει ένα δημιούργημα. Δεν είναι λάθος αυτό; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Ο Θεός εξέθετε ορισμένες από τις συμπεριφορές του ανθρώπου στην επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας. Μετά τον γάμο, για να διατηρηθεί η στοργή μέσα στο ζευγάρι, οι άνθρωποι κάνουν πράγματα για να καλοπιάσουν και να ευχαριστήσουν τους συντρόφους τους. Ή, για να διατηρήσουν τη συζυγική τους ευτυχία, δαπανούν τον εαυτό τους και κάνουν κάποιες θυσίες. Μερικοί προτιμούν ακόμη και να εγκαταλείψουν την ευκαιρία να κάνουν το καθήκον τους για χάρη ενός ευτυχισμένου γάμου, και θεωρούν αποστολή τους την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας. Ο Θεός εξέθετε την πραγματική μου κατάσταση· ήταν μια πραγματική απεικόνιση όσων επιδίωκα όλη μου τη ζωή. Μετά τον γάμο μου, είδα ότι ο σύζυγός μου ενδιαφερόταν για την οικογένειά μας και με φρόντιζε πολύ, και νόμιζα ότι είχα βρει την αληθινή αγάπη και ότι ο Ουρανός είχε φροντίσει να έχω έναν τέτοιο γάμο. Έτσι, εμπιστεύτηκα τον σύζυγό μου για να ζήσω ευτυχισμένη κι έθεσα ως αποστολή της ζωής μου τη γαμήλια ευτυχία μας. Για να διατηρήσω ευτυχισμένο τον γάμο μου, δούλευα σκληρά για να ευχαριστήσω τον σύζυγό μου και του ετοίμαζα τρία διαφορετικά γεύματα κάθε μέρα. Όταν έγινα επικεφαλής και με απασχολούσε το έργο της εκκλησίας, και δεν μπορούσα να φροντίσω την οικογένειά μου, ο σύζυγός μου δυσαρεστήθηκε. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα τύψεις και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν ότι χρωστούσα στον σύζυγό μου και ότι δεν είχα εκπληρώσει τις συζυγικές μου υποχρεώσεις. Όταν με επέπληξε ο σύζυγός μου, φοβήθηκα ότι η οικογένειά μου θα διαλυθεί, και θέλησα να παραιτηθώ και να αφήσω το καθήκον μου ώστε να σώσω τη σχέση μου με τον σύζυγό μου. Όταν επιλέχθηκα να γίνω κήρυκας, σκέφτηκα μόνο τον γάμο μου και την οικογένειά μου, κι όχι μόνο δεν ήμουν ευγνώμων στον Θεό, αλλά και προτίμησα να εγκαταλείψω την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου για χάρη της συζυγικής μου ευτυχίας. Θεωρούσα ότι η επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας είναι κάτι το θετικό, και πίστευα ότι ήταν ζηλευτό κάθε παντρεμένο ζευγάρι που έμενε μαζί 25 ή και 50 χρόνια. Όταν ήμουν νέα, έβλεπα τους γονείς μου που ήταν πολύ ερωτευμένοι και έμεναν πάντα ο ένας στο πλευρό του άλλου, και λαχταρούσα να έχω κι εγώ έναν ευτυχισμένο γάμο όταν μεγάλωνα. Όταν πραγματοποιήθηκε η ευχή μου, καταχάρηκα, κι αντιμετώπιζα τη συζυγική μας ευτυχία ως επιδίωξη της ζωής μου. Τη θεωρούσα πιο σημαντική κι από το να κάνω το καθήκον μου και να κερδίσω την αλήθεια, πράγμα που με έκανε να παρεκκλίνω από τις απαιτήσεις του Θεού.

Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Ο Θεός όρισε τον γάμο για σένα και σου έδωσε έναν σύντροφο. Εσύ παντρεύεσαι, αλλά η ταυτότητα και η θέση σου ενώπιον του Θεού δεν αλλάζουν. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Αν είσαι γυναίκα, τότε παραμένεις γυναίκα ενώπιον του Θεού· αν είσαι άντρας, τότε παραμένεις άντρας ενώπιόν Του. Οι δυο σας έχετε, όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα, είστε όλοι σας δημιουργήματα ενώπιον του Θεού. Στο πλαίσιο του γάμου, ανέχεστε, αγαπάτε, βοηθάτε και στηρίζετε ο ένας τον άλλο, και αυτό πάει να πει πως ανταποκρίνεστε στις ευθύνες σας. Ενώπιον του Θεού, όμως, οι ευθύνες στις οποίες οφείλεις να ανταποκρίνεσαι και η αποστολή που οφείλεις να εκπληρώσεις δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τις ευθύνες που επωμίζεσαι απέναντι στον σύντροφό σου. Άρα, λοιπόν, όταν συγκρούονται οι ευθύνες που έχεις απέναντι στον σύντροφό σου με το καθήκον που οφείλει να εκτελεί ένα δημιούργημα ενώπιον του Θεού, αυτό που θα πρέπει να επιλέξεις είναι να εκτελείς το καθήκον σου ως δημιούργημα και όχι να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες σου απέναντι στον σύντροφό σου. Αυτή είναι η κατεύθυνση και ο στόχος που θα πρέπει να επιλέξεις και, φυσικά, είναι και η αποστολή που οφείλεις να εκπληρώσεις. […] Ο Θεός δεν θα θυμάται τις πράξεις κανενός από τους δύο συντρόφους ο οποίος, στο πλαίσιο του γάμου, επιδιώκει με κάθε κόστος ή πάση θυσία τη συζυγική ευτυχία. Όσο καλά ή τέλεια κι αν ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις και τις ευθύνες σου απέναντι στον σύντροφό σου και όσο κι αν φαίνεσαι αντάξιος των προσδοκιών του —με άλλα λόγια, όσο καλά ή τέλεια κι αν διατηρείς τη συζυγική σου ευτυχία ή όσο αξιοζήλευτη κι αν είναι αυτή— αυτό δεν σημαίνει πως έχεις εκπληρώσει την αποστολή σου ως δημιουργήματος ούτε αποδεικνύει πως είσαι αποδεκτό δημιούργημα. Ίσως να είσαι η τέλεια σύζυγος ή ο τέλειος σύζυγος, αλλά αυτό περιορίζεται απλώς στο πλαίσιο του γάμου. Ο Δημιουργός μετράει τι είδους άνθρωπος είσαι με βάση το πώς εκτελείς το καθήκον που έχεις ως δημιούργημα ενώπιόν Του, το μονοπάτι που ακολουθείς, την άποψή σου για τη ζωή, τι επιδιώκεις στη ζωή και πώς εκπληρώνεις την αποστολή ενός δημιουργήματος. Έτσι μετράει ο Θεός το μονοπάτι που ακολουθείς ως δημιούργημα και τον μελλοντικό σου προορισμό, όχι με βάση το πώς ανταποκρίνεσαι στις συζυγικές σου ευθύνες και υποχρεώσεις ή το αν η αγάπη που έχεις για τον σύντροφό σου τον ευχαριστεί» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (11)]. Όταν ο Θεός κρίνει αν οι άνθρωποι είναι δημιουργημένα όντα σύμφωνα με τα πρότυπα, κοιτάζει σε ποιο μονοπάτι βαδίζουν και αν κάνουν ή όχι τα καθήκοντά τους καλά ως δημιουργημένα όντα, όχι αν οι οικογένειές τους έχουν αρμονικές σχέσεις και αν είναι ευτυχισμένες. Η ευθύνη κάθε δημιουργημένου όντος είναι να δίνει πάντα προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να κάνει καλά τα καθήκοντά του ως δημιουργημένο ον και να ολοκληρώνει την ανάθεση από τον Θεό. Όποιος δεν κάνει το καθήκον του για χάρη της συζυγικής του ευτυχίας, δεν εκπληρώνει τις ευθύνες του και δεν του αξίζει να αποκαλείται άνθρωπος. Οφείλω να εκπληρώνω τις συζυγικές μου ευθύνες στο πλαίσιο του γάμου μου, αλλά πάνω από όλα είμαι δημιουργημένο ον, και το να κάνω το καθήκον μου καλά ως δημιουργημένο ον είναι η πραγματική μου αποστολή στη ζωή. Όταν συγκρούονται αυτά τα δύο, πρέπει να επιλέγω να κάνω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Καταλάβαινα τώρα ότι η επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας δεν θα με βοηθούσε να σωθώ και ότι αυτή η ζωή δεν ήταν αληθινή· έπρεπε να δώσω προτεραιότητα στο καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό που με καθοδήγησε ώστε να κάνω τη σωστή επιλογή.

Συνέχισα να διαβάζω τα λόγια του Θεού: «Όταν σου ζητείται να εγκαταλείψεις την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας, δεν σου ζητείται να εγκαταλείψεις τον γάμο ή να πάρεις έτσι τυπικά διαζύγιο, αλλά να εκπληρώσεις την αποστολή που έχεις ως δημιούργημα και να εκτελείς κανονικά το καθήκον σου, ενώ ταυτόχρονα ανταποκρίνεσαι και στις ευθύνες σου εντός του γάμου. Φυσικά, αν το γεγονός πως επιδιώκεις τη συζυγική ευτυχία επηρεάζει, εμποδίζει ή και ακυρώνει την εκτέλεση του καθήκοντος που έχεις ως δημιούργημα, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψεις όχι μόνο την επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας, αλλά και ολόκληρο τον γάμο σου. Ποιος είναι ο τελικός σκοπός και το νόημα της συναναστροφής πάνω σε αυτά τα θέματα; Το να μην εμποδίζει η συζυγική ευτυχία τα βήματά σου, να μη σου δένει τα χέρια, να μη σου κλείνει τα μάτια, να μην αλλοιώνει την όρασή σου και να μην αναστατώνει και κυριεύει τον νου σου. Είναι το να μη γεμίζει η επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας το μονοπάτι της ζωής σου και τη ζωή σου την ίδια, να προσεγγίζεις σωστά τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που οφείλεις να φέρνεις σε πέρας εντός του γάμου και να κάνεις τις σωστές επιλογές σχετικά με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σου. Ένας καλύτερος τρόπος άσκησης είναι να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο και ενέργεια στο καθήκον σου, να εκτελείς το καθήκον που οφείλεις και να εκπληρώσεις την αποστολή που σου έχει εμπιστευτεί ο Θεός. Δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ πως είσαι δημιούργημα, πως ο Θεός είναι Εκείνος που σε καθοδήγησε στη ζωή μέχρι σήμερα, πως ο Θεός σού έδωσε έναν γάμο και μια οικογένεια και πως Αυτός σού ανέθεσε τις ευθύνες στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνεσαι εντός του γάμου· δεν επέλεξες εσύ τον γάμο, δεν κατέληξες παντρεμένος από το πουθενά, ούτε μπορείς να διατηρήσεις τη συζυγική σου ευτυχία στηριζόμενος στις δικές σου ικανότητες και δυνάμεις. Το εξήγησα τώρα καθαρά; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (10)]. Όταν μας ζητάει ο Θεός να σταματήσουμε να επιδιώκουμε τη συζυγική ευτυχία, δεν μας ζητά να πάρουμε επίσημα διαζύγιο. Μας ζητά να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας ως δημιουργημένα όντα υπό την προϋπόθεση ότι εκπληρώνουμε τις συζυγικές μας ευθύνες. Εάν ο γάμος μας επηρεάζει ή παρεμποδίζει την εκτέλεση των καθηκόντων μας, πρέπει να τον εγκαταλείπουμε. Ο Θεός μού έδειξε ένα ξεκάθαρο μονοπάτι άσκησης. Παλιότερα, επιδίωκα τη συζυγική ευτυχία και κόπιασα γι’ αυτήν τη μισή μου ζωή. Ακόμα και αφού άρχισα να πιστεύω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου, εξακολουθούσα να είμαι βαθιά προσηλωμένη σε αυτήν την επιδίωξη και ήμουν ανίκανη να απεγκλωβιστώ. Απέρριψα ακόμη και το καθήκον μου για να σώσω τον γάμο μου, κι έχασα πολλές ευκαιρίες να κερδίσω την αλήθεια. Τον χρόνο που έχασα δεν θα τον έπαιρνα ποτέ πίσω. Τώρα που ήμουν σχεδόν 60 ετών, ήθελα να χρησιμοποιήσω τον περιορισμένο χρόνο που μου είχε απομείνει για να κάνω το καθήκον μου. Δεν είχα εγώ τον τελευταίο λόγο για το πώς θα ήταν ο γάμος μου στο μέλλον. Έπρεπε να εμπιστευτώ τα πάντα στον Θεό και να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Στη συνέχεια, προσπάθησα όσο μπορούσα να κάνω το καθήκον μου. Όταν ανακάλυπτα προβλήματα, συναναστρεφόμουν με τις αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν για να τα επιλύσω, και όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, ζητούσα καθοδήγηση από τους ανώτερους επικεφαλής. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, πέτυχα κάποια αποτελέσματα στο έργο μου. Χρησιμοποιούσα τα πρωινά και τα βράδια για την πνευματική μου άσκηση και όταν είχα μια λανθασμένη κατάσταση, αναζητούσα αμέσως την αλήθεια για να τη διορθώσω. Πριν καν το καταλάβω, εξοπλίστηκα με κάποιες αλήθειες. Όταν έμενα στο σπίτι, απασχολούμουν με το έργο της εκκλησίας κατά τη διάρκεια της ημέρας και με τα οικογενειακά θέματα τα πρωινά και τα βράδια. Είχα περιορισμένο χρόνο για την πνευματική μου άσκηση, αλλά βίωνα επιτέλους τη σημασία του να φεύγεις από το σπίτι για να κάνεις το καθήκον σου, και είχα περισσότερο χρόνο να εξοπλιστώ και να αναζητήσω την αλήθεια. Τώρα καταλαβαίνω ότι η επιδίωξη της συζυγικής ευτυχίας δεν είναι η αποστολή μου και δεν θα μου επιτρέψει να σωθώ. Θα βιώσω μια αληθινή ζωή μόνο αν συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου καλά ως δημιουργημένο ον.