Από την Τζούο Τζινγκ, Κίνα

Τον Νοέμβριο του 2020, υπηρετούσα ως επικεφαλής στην εκκλησία και συνεργαζόμουν με τη νεοεκλεγείσα αδελφή Γουάνγκ Τσεν. Εκείνο το διάστημα, η εκκλησία αντιμετώπιζε συλλήψεις από το ΚΚΚ, κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν συλληφθεί και έπρεπε να διευθετηθεί συγκεκριμένο επακόλουθο έργο. Εξαιτίας όλων αυτών, είχα πολλή δουλειά κάθε μέρα. Δεν είχα πολύ καλές εργασιακές ικανότητες και ούτε ήμουν και πολύ καλά στην υγεία μου, οπότε ένιωθα μεγάλη πίεση και σκεφτόμουν: «Με την ταχύτητα που δουλεύω και όλες αυτές τις εργασίες που έχω να ολοκληρώσω κάθε μέρα, πόσο χρόνο και πόση ενέργεια θα χρειαστούν όλα αυτά; Ο οργανισμός μου είναι αδύναμος —μπορώ να συνεχίσω έτσι σε βάθος χρόνου;» Με αυτά στο μυαλό μου, άρχισα να κάνω τα καθήκοντά μου επιπόλαια και δεν κατέβαλλα τόση προσπάθεια στις εργασίες που θα έπρεπε να με απασχολούν. Ήμουν υπεύθυνη κυρίως για το ευαγγελικό έργο και το έργο του ποτίσματος και, εκείνο το διάστημα, χρειαζόταν να καλλιεργήσουμε εργάτες του ευαγγελίου και ποτιστές. Ήξερα ότι αυτό το έργο έπρεπε να υλοποιηθεί επειγόντως, αλλά επειδή έπρεπε να βρούμε κατάλληλο προσωπικό, καθώς και να δούμε πώς να συναναστραφούμε και να τους εκπαιδεύσουμε αποτελεσματικά, πράγμα που απαιτούσε πολλή προσπάθεια και ενέργεια, δεν παρακολουθούσα σε δεύτερο χρόνο τις λεπτομέρειες, και απλώς άφηνα τους διακόνους του ευαγγελίου και του ποτίσματος να το διαχειρίζονται. Μια φορά, ενώ έκανα αναφορές σχετικά με το έργο, παρατήρησα ορισμένες παρεκκλίσεις και προβλήματα και ήξερα ότι έπρεπε να συναναστραφώ και να τα επιλύσω γρήγορα, ώστε να μην καθυστερήσει το έργο. Όταν, όμως, σκέφτηκα ότι για να βρω τις αρχές άσκησης και τις λύσεις για κάθε θέμα θα χρειαζόταν πολύς χρόνος και κόπος, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω και δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω. Έτσι, απλώς προτίμησα να διαλέξω και να κάνω πιο απλές εργασίες. Αργότερα, η Γουάνγκ Τσεν παρατήρησε αυτά τα θέματα, και πήρε την πρωτοβουλία να συναναστραφεί και να τα επιλύσει, οπότε δεν υπήρξαν καθυστερήσεις. Έπρεπε, επίσης, ως έργο εκκαθάρισης, να ελέγξω κάποια υλικά σχετικά με την αποπομπή ορισμένων ανθρώπων, αλλά δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ, οπότε κωλυσιεργούσα όποτε μπορούσα. Κάποιες φορές, όταν υπήρχαν πολλά υλικά, δεν ήθελα να δαπανήσω πολλή ενέργεια ή να τα εξετάσω προσεκτικά και μια φορά παραλίγο να αποπέμψω κάποιον που δεν πληρούσε τα κριτήρια. Όταν έβλεπα αδελφούς και αδελφές που έκαναν καθήκοντα μεμονωμένων εργασιών, χωρίς να χρειάζεται να απασχολούνται πολύ ή να κουράζονται, ζήλευα, γιατί θεωρούσα το πόστο του επικεφαλής πολύ κουραστικό και απαιτητικό, και αναρωτιόμουν τι θα έκανα αν έφτανα στο σημείο να εξαντληθώ τελείως. Ιδίως όταν αυξάνονταν οι δυσκολίες, ένιωθα ακόμη μεγαλύτερο εκνευρισμό και ήθελα να αποφύγω αυτές τις εργασίες. Όταν είδα ότι όσοι απαλλάσσονταν από τα καθήκοντά τους μπορούσαν να κάνουν τις πνευματικές τους ασκήσεις στο σπίτι τους, αναρωτιόμουν πότε θα μπορούσα κι εγώ να ξεκουραστώ στο σπίτι μου, οπότε δεν θα χρειαζόταν να σκέφτομαι πια αυτά τα ζητήματα ή να υπομένω αυτήν την ταλαιπωρία. Ύστερα, όμως, σκεφτόμουν ότι ήμασταν μόνο οι δυο μας υπεύθυνες για το έργο της εκκλησίας, ότι η Γουάνγκ Τσεν είχε μόλις εκλεγεί και ότι έπρεπε να γίνει πάρα πολύ έργο. Αν έλεγα ότι δεν μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου, θα έδειχνα ότι δεν είχα συνείδηση. Ένιωθα κάποιες ενοχές όταν το σκεφτόμουν αυτό. Όταν, όμως, αυξανόταν η πίεση του έργου, και πάλι δεν μπορούσα να υπερνικήσω τη σάρκα μου και δεν ήθελα να κάνω τα καθήκοντά μου. Μια αδελφή είδε ότι ήμουν πολύ παθητική στα καθήκοντά μου, οπότε επισήμανε ότι δεν είχα αίσθημα φορτίου και ότι άκουγα τη σάρκα μου. Στενοχωρήθηκα λίγο και σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να χειρίζομαι έτσι τα καθήκοντά μου, αλλά μετά, άθελά μου, συνέχισα να ζω μέσα στη σάρκα μου, νιώθοντας ότι αυτό το καθήκον ήταν πολύ οδυνηρό και κουραστικό.

Αργότερα, μια αδελφή υπέβαλε αναφορά για μένα και οι ανώτεροι επικεφαλής, αφότου ερεύνησαν και επιβεβαίωσαν την κατάσταση, με απάλλαξαν από τα καθήκοντά μου λόγω της συνεχιζόμενης συμπεριφοράς μου. Ο επικεφαλής μού διάβασε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Εάν οι άνθρωποι, ενόσω πιστεύουν στον Θεό, δεν Του δίνουν την καρδιά τους, αν η καρδιά τους δεν είναι μαζί Του και δεν αντιμετωπίζουν το φορτίο Του ως δικό τους, τότε το μόνο που κάνουν είναι να εξαπατούν τον Θεό, κάτι που συνιστά κλασικό τρόπο συμπεριφοράς των θρησκευόμενων ανθρώπων, και κάτι τέτοιο δεν θα λάβει την έγκριση του Θεού. Ο Θεός δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα από ένα τέτοιο άτομο, το οποίο μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως αντιθετικό στοιχείο στο έργο Του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν διακοσμητικά στον οίκο του Θεού —είναι απλώς περίσσιοι και σκουπίδια και ο Θεός δεν τους χρησιμοποιεί. Όχι μόνο δεν υπάρχει πιθανότητα να εργαστεί μέσα τους το Άγιο Πνεύμα, αλλά ούτε αξίζει καθόλου να οδηγηθούν στην τελείωση. Αυτός ο τύπος ανθρώπου είναι πραγματικά ένας “ζωντανός-νεκρός”. Κανένα μέρος του δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το Άγιο Πνεύμα —έχει κυριευθεί εξ ολοκλήρου και διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Ο Θεός θα αποκλείσει αυτούς τους ανθρώπους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η δημιουργία μιας κανονικής σχέσης με τον Θεό είναι πολύ σημαντική). Όταν είδα την έκθεση του Θεού να χρησιμοποιεί τους όρους «αντιθετικό στοιχείο», «διακοσμητικά» και «σκουπίδια», ένιωσα μεγάλη πίκρα και στενοχώρια. Απ’ όταν είχα γίνει επικεφαλής, δεν είχα ποτέ αποδεχθεί στ’ αλήθεια τα καθήκοντά μου από καρδιάς, πάντα άκουγα τη σάρκα μου και παραμελούσα πολλές συγκεκριμένες εργασίες. Ήμουν επικεφαλής μόνο κατ’ όνομα και δεν υπηρετούσα κανέναν απολύτως θετικό σκοπό. Είδα ότι ήμουν ένα σκουπίδι, μια ψευδοεπικεφαλής που δεν ασχολείται με πραγματικό έργο. Είχα αποδεχθεί τα καθήκοντά μου, αλλά είχα δείξει ανευθυνότητα, διαρκώς παραπονιόμουν για τις κακουχίες και την κούραση, δεν ήμουν πρόθυμη να νοιαστώ και, όταν αυξανόταν ο φόρτος εργασίας, ένιωθα αντίσταση. Δεν είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου και δεν είχα κάνει καλά τα καθήκοντά μου. Αυτό είχε καθυστερήσει το έργο. Έτσι όπως αντιμετώπιζα τα καθήκοντά μου, είχα προδώσει τον Θεό και Του είχα εναντιωθεί! Έφτασα στο σημείο μέχρι και να ζηλεύω όσους είχαν απαλλαχθεί από τα καθήκοντά τους, γιατί πίστευα ότι, αν με απάλλασσαν κι εμένα, δεν θα είχα τόσα πράγματα να κάνω. Τώρα που είχα λάβει αυτό που επιθυμούσα, τώρα που είχα απαλλαχθεί από τα καθήκοντά μου, μπορούσα να μείνω σπίτι μου και να μην υποφέρει η σάρκα μου. Όμως η καρδιά μου ήταν στο σκοτάδι. Ένιωθα ότι ο Θεός με είχε παραμερίσει και ετοιμαζόταν να με εγκαταλείψει· ένιωθα πολύ ανήσυχη. Εκείνη τη στιγμή, άρχισα να φοβάμαι και ήθελα να επιστρέψω στον Θεό.

Αργότερα, αναζήτησα σχετικά λόγια του Θεού για να φάω και να πιω, ώστε να αντιμετωπίσω τα θέματά μου. Βρήκα δύο χωρία των λόγων του Θεού που με συγκίνησαν βαθιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Εάν έχεις όντως αίσθημα ευθύνης, τότε αυτό δείχνει ότι έχεις συνείδηση και λογική. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η εργασία, ανεξάρτητα από το ποιος σου την αναθέτει, είτε σου την εμπιστεύεται ο οίκος του Θεού είτε στην αναθέτει κάποιος επικεφαλής ή εργάτης της εκκλησίας, η στάση σου θα πρέπει να είναι η εξής: “Εφόσον αυτό το καθήκον έχει ανατεθεί σ’ εμένα, πρόκειται για εξύψωση και χάρη από τον Θεό. Θα πρέπει να το κάνω καλά σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Παρότι έχω μέτριο επίπεδο, είμαι πρόθυμος ν’ αναλάβω αυτήν την ευθύνη και να δώσω ό,τι έχω για ν’ ανταποκριθώ καλά. Αν δεν τα πάω καλά, θα πρέπει ν’ αναλάβω την ευθύνη γι’ αυτό, κι αν τα πάω καλά, δεν μου αναλογούν εύσημα. Αυτό οφείλω να κάνω”. Γιατί λέω ότι το πώς αντιμετωπίζει κανείς το καθήκον του είναι θέμα αρχής; Εάν έχεις πραγματικά αίσθημα ευθύνης κι είσαι υπεύθυνο άτομο, τότε είσαι σε θέση να επωμιστείς το έργο της εκκλησίας και να εκπληρώσεις το καθήκον που υποτίθεται ότι πρέπει να εκπληρώσεις. Εάν παίρνεις το καθήκον σου αψήφιστα, τότε η άποψή σου για την πίστη στον Θεό δεν είναι σωστή και η στάση σου απέναντι στον Θεό και το καθήκον σου είναι προβληματική. Η άποψή σου σχετικά με το καθήκον σου είναι να το κάνεις επιπόλαια και απλώς να τα κουτσοβολεύεις, και είτε είναι κάτι που είσαι πρόθυμος να κάνεις είτε όχι, είτε είναι κάτι στο οποίο είσαι καλός είτε όχι, η στάση με την οποία το προσεγγίζεις πάντα είναι απλώς να τα κουτσοβολεύεις, οπότε δεν είσαι κατάλληλος για επικεφαλής ή εργάτης και δεν σου αξίζει να κάνεις εκκλησιαστικό έργο. Επιπλέον, για να το θέσω πολύ ωμά, οι άνθρωποι που είναι σαν εσένα είναι ανεπρόκοποι, δεν προορίζονται να πετύχουν τίποτα και είναι απλώς άχρηστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. «Οι άνθρωποι που είναι τεμπέληδες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να το συνοψίσουμε με δυο λόγια, είναι άχρηστοι· είναι ανάπηροι δεύτερης κατηγορίας. Όσο καλό κι αν είναι το επίπεδο των ανθρώπων που είναι τεμπέληδες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα· παρόλο που έχουν καλό επίπεδο, αυτό είναι άχρηστο. Είναι πολύ τεμπέληδες· ξέρουν τι οφείλουν να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν, και ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι κάτι αποτελεί πρόβλημα, δεν αναζητούν την αλήθεια για να το λύσουν. Παρόλο που ξέρουν τι κακουχίες πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, δεν είναι πρόθυμοι να υπομείνουν αυτές τις κακουχίες που αξίζουν τον κόπο· επομένως, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν καμία αλήθεια ούτε μπορούν να κάνουν αληθινό έργο. Δεν θέλουν να υπομείνουν τις κακουχίες που οφείλουν να υπομένουν οι άνθρωποι· ξέρουν μόνο να ενδίδουν στις ανέσεις, ν’ απολαμβάνουν στιγμές χαράς και διασκέδασης και μια ελεύθερη και χαλαρή ζωή. Δεν είναι, άραγε, άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να υπομένουν κακουχίες δεν αξίζουν να ζουν. Όσοι επιθυμούν διαρκώς να ζουν σαν παράσιτα είναι άνθρωποι χωρίς συνείδηση ή λογική· είναι κτήνη και δεν είναι κατάλληλοι ούτε για να κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Επειδή δεν μπορούν να υπομείνουν κακουχίες, ακόμη κι όταν κάνουν τη δουλειά ενός απλού δουλευτή, δεν μπορούν να την κάνουν καλά, ενώ και να θέλουν ν’ αποκτήσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη μικρότερη ελπίδα να το καταφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι άχρηστος· δεν έχει τα προσόντα ούτε για να κάνει τη δουλειά ενός απλού δουλευτή. Είναι ένα κτήνος, δεν έχει ίχνος ανθρώπινης φύσης. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποκλείονται· μόνο αυτό συνάδει με τις προθέσεις του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Τα λόγια του Θεού αναφέρουν δύο τύπους ανθρώπων και τις διαφορετικές στάσεις τους απέναντι στα καθήκοντά τους: Ο ένας τύπος ανθρώπου δεν δίνει σημασία στο επίπεδό του, προσαρμόζει πρώτα τη νοοτροπία του, βάζει τα καθήκοντά του στην καρδιά του και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να συνεργαστεί και να κάνει τα καθήκοντά του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτός είναι ένας άνθρωπος με ανθρώπινη φύση και λογική. Ο άλλος τύπος ανθρώπου ξέρει μόνο να ενδίδει στις σωματικές ανέσεις. Δεν θέλει να υπομείνει καμία κακουχία και, όταν το έργο γίνεται απαιτητικό ή κουραστικό, θέλει να φύγει μακριά και να λουφάρει. Τέτοιοι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν επίπεδο, και πάλι δεν μπορούν να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους. Αυτά τα άτομα έχουν θέματα με τον χαρακτήρα τους, δεν είναι ικανά να κάνουν το οτιδήποτε, είναι σκουπίδια, και τελικά θα αποκαλυφθούν και θα αποκλειστούν από τον Θεό. Βλέποντας τη δική μου συμπεριφορά υπό αυτό το πρίσμα, κατάλαβα ότι ανήκα στους τεμπέληδες και τα σκουπίδια που έχει εκθέσει ο Θεός. Από τότε που είχα γίνει επικεφαλής, όταν αυξανόταν η πίεση του έργου και απαιτούσε προσπάθεια και θυσία, εγώ εκνευριζόμουν, παραπονιόμουν και ανησυχούσα μήπως εξαντλήσω τον οργανισμό μου. Υιοθέτησα επιπόλαια στάση απέναντι στα καθήκοντά μου και κωλυσιεργούσα όσο περισσότερο μπορούσα. Δεν είχα αίσθημα φορτίου ή ευθύνης για το έργο του ευαγγελίου και του ποτίσματος για το οποίο ήμουν κυρίως υπεύθυνη, και δεν παρακολουθούσα σε δεύτερο χρόνο ούτε υλοποιούσα το έργο της καλλιέργειας εργατών του ευαγγελίου και ποτιστών, πράγμα που καθυστερούσε την πρόοδο του ευαγγελικού έργου. Όταν υπέβαλλα αναφορές για το έργο, δεν έμπαινα στον κόπο να αναζητήσω τις αρχές άσκησης για να συναναστραφώ και να λύσω τα προβλήματα που εντόπιζα. Επιπλέον, ήμουν ανεύθυνη και άκουγα τη σάρκα μου καθώς συνεργαζόμουν στο έργο της εκκαθάρισης της εκκλησίας και, επειδή δεν έλεγχα προσεκτικά τα υλικά για την αποπομπή των ανθρώπων, παραλίγο να αποπέμψω κάποιον που δεν έπρεπε. Με βάση τη συνεχιζόμενη συμπεριφορά μου στα καθήκοντά μου, ήμουν πράγματι το είδος του ανθρώπου που, όπως φανερώνει ο Θεός, έχει θέματα με τον χαρακτήρα του. Δεν λάμβανα καθόλου υπόψη τις προθέσεις του Θεού, δεν υπερασπιζόμουν τα συμφέροντα της εκκλησίας και ήμουν μια ψευδοεπικεφαλής που δεν έκανε αληθινό έργο. Άσχετα από το πόσο απαιτητικά ήταν τα καθήκοντά μου ή πόσο σημαντικό ήταν το έργο, εγώ ήθελα μόνο να ικανοποιώ τη σάρκα μου. Αν υπήρχε λίγο παραπάνω έργο από ό,τι συνήθως, παραπονιόμουν και γκρίνιαζα, χρησιμοποιώντας συχνά την κακή υγεία μου ως δικαιολογία για να αποφύγω τα καθήκοντά μου. Στο τέλος, δεν είχα εκπληρώσει καμία από τις ευθύνες μου και είχα καθυστερήσει το έργο. Ακόμη και οι προσπάθειές μου απλώς να δουλεύω δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπα. Παρόλο που δεν έσφυζα από υγεία, δεν είχα καμία σοβαρή αρρώστια και, αν έκανα το καθήκον μου με την καρδιά μου, θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Όταν παλιότερα είχα τη σωστή νοοτροπία στα καθήκοντά μου, μπορούσα να στηρίζομαι στον Θεό για συνεργασία στις δύσκολες καταστάσεις, και μπορούσα να επιλύω κάποια ζητήματα στο έργο μου και να αξιολογώ με ακρίβεια τα προβλήματα. Αργότερα, όμως, ζούσα σε μια κατάσταση στην οποία άκουγα τη σάρκα μου και, όταν τύχαιναν εργασίες που απαιτούσαν προσπάθεια και θυσία, ήθελα να τις αποφύγω. Δεν αναλάμβανα τις εργασίες που έπρεπε να κάνω και, σταδιακά, το πνεύμα μου γινόταν όλο και πιο απαθές. Όχι μόνο δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τα προβλήματα, αλλά και καθυστερούσα το έργο. Ο Θεός χρησιμοποίησε τους αδελφούς και τις αδελφές για να με αναφέρουν και, στο τέλος, απαλλάχθηκα από τα καθήκοντά μου· έτσι φανερώθηκε η δικαιοσύνη του Θεού. Είχα χάσει τελείως την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά μου· οι άνθρωποι δεν με συμπαθούσαν, ο Θεός δεν με έβλεπε ευνοϊκά και δεν μπορούσα καν να κάνω τα καθήκοντα για τα οποία ήμουν ικανή. Ήμουν στ’ αλήθεια σκουπίδι και αναξιόπιστο άτομο.

Ύστερα, συνέχισα να αναζητώ και να αναρωτιέμαι: «Γιατί πάντα ενδίδω στις ανέσεις και δεν κάνω τα καθήκοντά μου σωστά; Ποιες θα είναι οι συνέπειες της υπερβολικής έγνοιας μου για τη σάρκα μου;» Μια μέρα, διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού που με βοήθησαν να βρω τη ρίζα αυτού του προβλήματος. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί έχεις τόσο ισχυρά συναισθήματα; Γιατί απολαμβάνεις εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα κακά πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο το δηλητήριο του Σατανά. Ποιο είναι λοιπόν το δηλητήριο του Σατανά; Πώς μπορεί να εκφραστεί; Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις τους ανθρώπους: “Πώς θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι;” Αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). «Όσο περισσότερο ικανοποιείς τη σάρκα, τόσο περισσότερες ελευθερίες παίρνει, αν την ικανοποιήσεις αυτή τη φορά, την επόμενη φορά θα ζητήσει περισσότερα. Καθώς αυτό συνεχίζεται, οι άνθρωποι καταλήγουν να αγαπήσουν τη σάρκα ακόμη περισσότερο. Η σάρκα έχει πάντα υπερβολικές επιθυμίες· πάντα ζητά να την ικανοποιείς και να την ευχαριστείς εκ των έσω, είτε πρόκειται για τα πράγματα που τρως, το τι φοράς, είτε για τις περιπτώσεις κατά τις οποίες χάνεις την ψυχραιμία σου ή σε κάνει να ενδώσεις στις δικές σου αδυναμίες και την τεμπελιά σου… Όσο περισσότερο ικανοποιείς τη σάρκα, τόσο μεγαλύτερες γίνονται οι επιθυμίες της και τόσο πιο ακόλαστη γίνεται, μέχρι που φτάνει στο σημείο να τρέφει βαθύτερες αντιλήψεις, και να επαναστατεί ενάντια στον Θεό, και παινεύεται και αμφιβάλλει για τα έργα του Θεού. Όσο περισσότερο ικανοποιείς τη σάρκα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αδυναμίες της σάρκας· πάντα θα νιώθεις ότι κανείς δεν νοιάζεται για τις αδυναμίες σου, πάντα θα πιστεύεις ότι ο Θεός το έχει παρακάνει και θα πεις: “Πώς μπορεί ο Θεός να είναι τόσο σκληρός; Γιατί Εκείνος δεν αφήνει ήσυχους τους ανθρώπους;” Όταν οι άνθρωποι ικανοποιούν τη σάρκα και τη λατρεύουν τόσο πολύ, τότε αυτοί καταστρέφουν τον εαυτό τους. […] Λέγεται ότι υπήρξε κάποτε ένας αγρότης που είδε ένα φίδι που ήταν παγωμένο στον δρόμο. Ο αγρότης το πήρε και το κράτησε στο στήθος του, και αφού το φίδι ζωντάνεψε, δάγκωσε τον αγρότη κι αυτός πέθανε. Η σάρκα του ανθρώπου είναι σαν το φίδι: Η ουσία της είναι να βλάπτει τη ζωή του —και όταν τελικά γίνει τελείως το δικό της, καταστρέφεις την ίδια σου τη ζωή. Η σάρκα είναι του Σατανά. Μέσα της υπάρχουν πάντα εξωφρενικές επιθυμίες· πάντα σκέφτεται μόνη της, και πάντα επιθυμεί την ευκολία και θέλει να ενδίδει στην άνεση. Δεν έχει άγχος και αίσθημα του επείγοντος, απολαμβάνει την αδράνεια και, αν την ικανοποιήσεις μέχρι ενός σημείου, τελικά θα σε καταβροχθίσει. Δηλαδή, αν ικανοποιήσεις τη σάρκα αυτήν τη φορά, θα σου ζητήσει να την ικανοποιήσεις ξανά και την επόμενη φορά. Πάντα έχει εξωφρενικές επιθυμίες και νέες απαιτήσεις και εκμεταλλεύεται ότι ενδίδεις στη σάρκα για να σε κάνει να την αγαπάς ακόμα περισσότερο και να ζεις ανάμεσα στις ανέσεις της —και αν δεν μπορέσεις ποτέ να τη νικήσεις, τελικά θα καταστρέψεις τον εαυτό σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο λόγος που ζούσα τόσο εξαχρειωμένα, ακούγοντας τη σάρκα μου, ήταν ότι σατανικά δηλητήρια όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι μικρή» είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου. Θεωρούσα στόχο ζωής την απόλαυση των ανέσεων της σάρκας, και πίστευα ότι ζωή ήταν να φέρομαι καλά στον εαυτό μου και να επιτρέπω στη σάρκα μου να ζει με άνεση. Όταν τα καθήκοντά μου περιλάμβαναν κάποια πίεση και απαιτούσαν περισσότερη σκέψη, γινόμουν απρόθυμη. Επιπλέον, αντιστεκόμουν στις ταλαιπωρίες και τα βάρη της σάρκας μου, γιατί ένιωθα πως όλα αυτά με ζημίωναν. Για παράδειγμα, η σύνοψη και επίλυση προβλημάτων απαιτούσε χρόνο και κόπο, κι έτσι παραμέριζα αυτές τις εργασίες και επέλεγα ευκολότερες, χωρίς να νοιάζομαι καθόλου για το κατά πόσον θα επηρεαζόταν το έργο αν δεν αντιμετώπιζα άμεσα αυτά τα προβλήματα. Το ίδιο ίσχυε και για τη συνεργασία στο έργο της εκκαθάρισης. Επειδή άκουγα τη σάρκα μου, δεν ήμουν ευσυνείδητη στον έλεγχο των υλικών για την αποπομπή των ανθρώπων και παραλίγο να αποπέμψω κάποιον που δεν έπρεπε. Έκανα με οποιονδήποτε τρόπο τα καθήκοντά μου; Μόνο κακό έκανα! Αλλά δεν αναλογιζόμουν τα προβλήματα μου και, όποτε το έργο ήταν πολύ απαιτητικό, παραπονιόμουν. Έφτασα στο σημείο να εύχομαι να με απαλλάξουν από τα καθήκοντά μου, ώστε να μη χρειάζεται να ανησυχώ ούτε να εργάζομαι τόσο πολύ. Πάντα φρόντιζα την απόλαυσή μου και διαρκώς νοιαζόμουν για τη σάρκα μου. Είδα πόσο με είχαν βλάψει τα σατανικά δηλητήρια, οδηγώντας με όλο και πιο βαθιά στην εξαχρείωση. Είχα γίνει εγωίστρια, δόλια και χωρίς ανθρώπινη φύση. Είχα την ευκαιρία να είμαι επικεφαλής, που σήμαινε ότι θα ερχόμουν σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, θα αναζητούσα και θα εισερχόμουν σε περισσότερες αλήθεια-αρχές, αλλά και θα μάθαινα πώς να διακρίνω τους ανθρώπους. Πέρα απ’ αυτό, θα φανερώνονταν, επίσης, η διαφθορά και τα ελαττώματά μου, πράγμα που θα με ωθούσε να κάνω αυτοκριτική, να κάνω πράξη την αλήθεια και να αλλάξω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Όμως εγώ δεν επιδίωκα την αλήθεια. Ζούσα σύμφωνα με την εγωιστική και ποταπή διάθεση του Σατανά, ενέδιδα στις ανέσεις, ήμουν ανεύθυνη στα καθήκοντά μου και, ξανά και ξανά, άκουγα τη σάρκα μου και καθυστερούσα το έργο. Όταν ο Θεός χρησιμοποίησε τους αδελφούς και τις αδελφές για να με διορθώσουν και να συναναστραφούν μαζί μου, εγώ στύλωσα τα πόδια και αρνήθηκα να το αποδεχθώ. Αποτέλεσμα; Δεν κατάφερα να κάνω καλά το κυρίως έργο μου και το έργο συνολικά καθυστέρησε. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισα τα καθήκοντά μου οδήγησε σε παραβάσεις και κακές πράξεις! Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι, κάνοντας καθήκοντα ενώ ακούω τη σάρκα μου και ενδίδω στις ανέσεις, πραγματικά βλάπτω τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους. Αν δεν εξάλειφα αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση και συνέχιζα να κάνω τα καθήκοντά μου όπως και πριν, με τρόπο μπερδεμένο και ανεύθυνο, έχοντας πάντα ως στόχο να ζω με άνεση, θα κατέληγα απλώς να κάνω περισσότερο κακό και, τελικά, ο Θεός θα με αποστρεφόταν, θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε. Αφού είδα τη ζημιά και τις συνέπειες που είχε το να ενδίδω στις ανέσεις στα καθήκοντά μου, προσευχήθηκα στον Θεό, εκφράζοντας την επιθυμία μου να μην επαναστατώ έτσι πια, αλλά να μετανοήσω ενώπιον του Θεού.

Αργότερα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε κάπως και με εξέλεξαν ξανά επικεφαλής της εκκλησίας. Ήξερα ότι αυτό ήταν μια ευκαιρία που μου έδινε ο Θεός να μετανοήσω και ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Αποφάσισα να έχω τη σωστή νοοτροπία και να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Εκείνο το διάστημα, ήμουν κυρίως υπεύθυνη για ευαγγελικό έργο. Είχα μόλις πάει σε ένα καινούργιο μέρος, οπότε δεν γνώριζα την κατάσταση σε όλα τα μέτωπα. Έτσι, για να κάνω καλά το έργο, έπρεπε να πληρώσω μεγαλύτερο τίμημα. Μετά από λίγο καιρό που συνεργάστηκα, ένιωσα κάπως ζορισμένη, ιδίως επειδή υπήρχαν πολλές εργασίες που έπρεπε να παρακολουθώ κάθε μέρα. Όταν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί η σάρκα μου, ένιωσα ότι θα ήταν καλύτερα να κάνω έργο σε μεμονωμένες εργασίες, καθώς δεν θα χρειαζόταν να αφιερώνω τόση σκέψη και προσπάθεια. Όταν προέκυψαν αυτές οι σκέψεις, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, οπότε προσευχήθηκα συνειδητά στον Θεό. Αργότερα, διάβασα ότι τα λόγια του Θεού λένε: «Αν πιστεύετε στον Θεό και θέλετε να φτάσετε στη σωτηρία Του, πρέπει να εκτελείτε καλά το καθήκον σας. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει καθώς το εκτελείτε, να καλλιεργείτε ένα αίσθημα ευθύνης και να καταβάλλετε την καλύτερη δυνατή προσπάθεια. Όταν ο Θεός σάς δει ως καλούς ανθρώπους, θα έχετε κάνει τον μισό δρόμο. Αν καταφέρετε την ώρα που εκτελείτε το καθήκον σας να επιδιώκετε την αλήθεια και αν μπορείτε να αναζητήσετε την αλήθεια για να βρείτε τη λύση για τις όποιες διεφθαρμένες διαθέσεις εκδηλώνετε ή τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε, αλλά και αν έχετε μια στάση αποδοχής και υποταγής απέναντι στο κλάδεμα, τότε θα διατηρήσετε ακέραιη την ελπίδα σας να φτάσετε στη σωτηρία του Θεού. Μπορεί να μην καταφέρεις να ανταποκριθείς στη μεγαλόπνοη απαίτηση να σε δει ο Θεός ως κάποιον που επιδιώκει την αλήθεια. Δεν έχεις αποφασιστικότητα και ανάστημα, ενώ η πίστη σου είναι πολύ αδύναμη. Ξεκίνα λοιπόν κάνοντας τους αδελφούς και στις αδελφές γύρω σου να σε δουν ως καλό και σωστό άνθρωπο, ως κάποιον που αγαπάει σχετικά τα θετικά πράγματα, τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη, που είναι σχετικά έντιμος. Όταν κάνεις λάθη, να τα διορθώνεις. Όταν αναγνωρίζεις την επαναστατική σου στάση, να την αντιστρέφεις γρήγορα. Όταν ανακαλύπτεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση, να αναζητάς αμέσως την αλήθεια και τη συναναστροφή με τους άλλους. Μόλις φτάσεις στην κατανόηση, τότε μπορείς να μετανοήσεις. Με μια τέτοια επιδίωξη, θα κάνεις σίγουρα πρόοδο. Πρώτα απ’ όλα, κάνε τους αδελφούς και στις αδελφές να σε δουν ως καλό και σωστό άνθρωπο, ως κάποιον που έχει ζωή-είσοδο. Μετά, βήμα-βήμα, αγωνίσου να γίνεις κάποιος που αγαπάει και επιδιώκει την αλήθεια. Αν κάνεις πράξη αυτό, θα είναι πιο εύκολο να φτάσεις στην είσοδο και πιο πρακτικό να έχεις τέτοιες απαιτήσεις απ’ τον εαυτό σου. Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να πείσεις τους αδελφούς και τις αδελφές να σε αναγνωρίσουν ως καλό άνθρωπο. Και ποια είναι τα κριτήρια γι’ αυτό; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να εξετάσεις πώς εκτελείς το καθήκον σου. Πόσα απαιτούμενα κριτήρια πρέπει να πληρούνται στην εκτέλεση του καθήκοντός σου; Πρέπει όταν χειρίζεσαι υποθέσεις, να είσαι επιμελής, υπεύθυνος, πρόθυμος να υπομείνεις ταλαιπωρίες και να πληρώσεις το τίμημα, και προσεκτικός. Δεν πρέπει να λειτουργείς επιπόλαια. Σε ένα λίγο υψηλότερο επίπεδο, πρέπει να είσαι ικανός να βρίσκεις τις σωστές αρχές σε κάθε ζήτημα και να λειτουργείς σύμφωνα με αυτές τις αρχές. Όποιος κι αν, ακόμη κι αν ένας αδελφός ή μια αδελφή που δεν θαυμάζεις εκφράσει μια αρχή που είναι σωστή και σύμφωνη με την αλήθεια, πρέπει να την ακούσεις, να προσπαθήσεις να την αποδεχτείς και να επιχειρήσεις να επαναστατήσεις ενάντια στις δικές σου απόψεις και αντιλήψεις. Πώς σας φαίνεται αυτή η στάση; (Είναι καλή.) Είναι εύκολο να μιλάς για το ότι πρέπει να εκπληρώνεις καλά το καθήκον σου, αυτό είναι εύκολο να το λες. Είναι δύσκολο όμως να εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τις προδιαγραφές. Αυτό απαιτεί να πληρώσεις ένα τίμημα και να εγκαταλείψεις κάποια πράγματα. Τι πρέπει να δώσεις; Το πιο στοιχειώδες είναι ότι πρέπει να διαθέσεις χρόνο και ενέργεια. Κάθε μέρα, πρέπει να διαθέτεις περισσότερο χρόνο και περισσότερη ενέργεια απ’ τους άλλους ανθρώπους. Να συνεχίζεις λίγο περισσότερο και να καταβάλλεις λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια. Αν θέλεις να καλλιεργήσεις αίσθημα ευθύνης και να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου, πρέπει να στοχάζεσαι συνεχώς πώς θα το εκπληρώσεις σωστά. Να σκέφτεσαι με ποιες αλήθειες πρέπει να εφοδιαστείς και με ποια προβλήματα πρέπει να καταπιαστείς. Μετά, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια μέσω της προσευχής, εκφράζοντας τις φιλοδοξίες σου στον Θεό, και να Τον εκλιπαρήσεις με ζέση να σε διαφωτίσει και να σε καθοδηγήσει. Το βράδυ που οι άλλοι ξεκουράζονται, εσύ πρέπει να αναλογίζεσαι για περισσότερη ώρα τα προβλήματα που προέκυψαν την ώρα που εκτελούσες το καθήκον σου μέσα στη μέρα και τη διαφθορά που εκδήλωσες. Πρέπει να στοχάζεσαι αυτά τα πράγματα και μόνο όταν βρίσκεις έναν δρόμο να προχωρήσεις, να ξεκουράζεσαι. Έτσι, η μέρα θα αποδειχτεί γόνιμη και δεν θα πάει χαμένη. Αν δεν αναλογιστείς πώς να λύσεις αυτά τα προβλήματα, τότε δεν θα καταφέρεις να φας ούτε να κοιμηθείς καλά. Αυτό είναι βάσανο και είναι και το τίμημα που πληρώνεις. Θα πρέπει να υπομένεις περισσότερες ταλαιπωρίες, να πληρώνεις μεγαλύτερο τίμημα απ’ τους άλλους και να διαθέτεις περισσότερο χρόνο και περισσότερη ενέργεια στον αγώνα σου για την αλήθεια. Είναι πρακτικό αυτό το τίμημα; (Ναι.)» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάποιος που εκτελεί το καθήκον του σωστά με όλη του την καρδιά, τον νου και την ψυχή είναι κάποιος που αγαπά τον Θεό). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, για να κρίνει κανείς αν ένας άνθρωπος είναι καλός, τα βασικά κριτήρια είναι το αν αυτός ο άνθρωπος αγαπά και επιδιώκει την αλήθεια, το αν μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια για να εξαλείψει τη διεφθαρμένη διάθεσή του μόλις την αναγνωρίσει και το πώς αντιμετωπίζει τα καθήκοντά του —αν μπορεί να κάνει τα καθήκοντά του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, αν είναι ευσυνείδητος, υπεύθυνος και διατεθειμένος να υποφέρει και να πληρώσει κάποιο τίμημα, καθώς και αν μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια για να λύσει τα προβλήματα όποτε συναντά δυσκολίες. Αν κάποιος μπορεί να αναλογιστεί αυτά τα σωστά ζητήματα και να ιεραρχήσει τα καθήκοντά του, κι αν έχει μια καρδιά που λαμβάνει υπόψη τις προθέσεις του Θεού, και μπορεί να επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα του για να κάνει πράξη την αλήθεια, τότε, στα μάτια του Θεού, ένας τέτοιος άνθρωπος θεωρείται ότι έχει καλή ανθρώπινη φύση και είναι αξιόπιστος. Κοιτώντας τον εαυτό μου υπό το πρίσμα όλων αυτών, είδα ότι απείχα πολύ από τις απαιτήσεις του Θεού, ιδίως όταν σκεφτόμουν ότι είχα καθυστερήσει το έργο επειδή άκουγα τη σάρκα μου και ότι είχα προκαλέσει παραβάσεις. Τώρα που είχα άλλη μια ευκαιρία να κάνω ένα τόσο σημαντικό καθήκον, δεν μπορούσα να συνεχίσω σαν πριν. Έπρεπε να μετανοήσω αληθινά. Οι εργασιακές ικανότητές μου ήταν κάπως ελλιπείς, άρα, όταν δεν καταλάβαινα κάποια πράγματα, έπρεπε να αφιερώσω περισσότερο χρόνο, σκέψη και προσπάθεια, να στηρίζομαι στον Θεό για συνεργασία και να αναζητώ τη συναναστροφή. Στην πορεία της συνεργασίας μου που ακολούθησε, υπήρχε μια εργασία στην οποία δεν ήμουν πολύ καλή και απαιτούσε να εργαστώ πιο σκληρά πάνω στις αλήθεια-αρχές, οπότε έπρεπε να αφιερώνω περισσότερο χρόνο και προσπάθεια από ό,τι η συνεργάτιδα αδελφή μου. Επιπλέον, όταν εντόπιζα ζητήματα στη ζωή-είσοδο και το έργο των αδελφών, στοχαζόμουν με ειλικρίνεια και αναζητούσα τρόπους να συμβάλω όσο καλύτερα μπορούσα ώστε να επιλυθούν αυτά τα θέματα. Με αυτόν τον τρόπο άσκησης, ένιωθα ηρεμία και γαλήνη στην καρδιά μου.

Στο παρελθόν, πίστευα πάντα ότι ζωή σήμαινε να φέρομαι καλά στον εαυτό μου και ότι το πιο σημαντικό ήταν να ζω με ευκολία και άνεση. Δεν καταλάβαινα πώς να ζω με τρόπο που να έχει αληθινή αξία. Αργότερα, διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, άρχισα να κατανοώ ορισμένα από αυτά τα πράγματα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ποια είναι η αξία της ζωής ενός ανθρώπου; Μήπως το να ενδίδει σε σαρκικές απολαύσεις, όπως το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση; (Όχι, δεν είναι αυτή.) Τότε, ποια είναι; Πείτε Μου τι σκέφτεστε. (Το να εκπληρώνει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να καταφέρει κάποιος στη ζωή του.) Σωστά. Πείτε Μου, αν οι καθημερινές σκέψεις και πράξεις κάποιου ανθρώπου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του επικεντρώνονται αποκλειστικά στο να αποφύγει τυχόν ασθένειες και τον θάνατο, να είναι σωματικά υγιής, να μην αρρωστήσει και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει τη μακροζωία του, υπάρχει μήπως καμία αξία, κανένα νόημα στο να ζει έτσι; (Όχι.) Δεν υπάρχει αξία στο να ζει κανείς έτσι. Ποια αξία, λοιπόν, θα πρέπει να έχει; […] Από μία άποψη, έχει να κάνει με την εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος. Από μία άλλη άποψη, αφορά το να κάνεις τα πάντα εντός των ικανοτήτων και δυνατοτήτων σου όσο καλύτερα μπορείς, φτάνοντας τουλάχιστον στο σημείο όπου δεν σε τύπτει η συνείδησή σου, έχεις καθαρή τη συνείδησή σου και σε αποδέχονται οι άλλοι. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε όποια οικογένεια κι αν γεννήθηκες και όποιο κι αν είναι το μορφωτικό σου υπόβαθρο και το επίπεδό σου, πρέπει να αναλογιστείς ποιες είναι οι πιο σημαντικές αλήθειες για να κατανοήσουν οι άνθρωποι στη ζωή. Για παράδειγμα, ποιο μονοπάτι οφείλουν να ακολουθήσουν, καθώς και πώς πρέπει να ζουν μια ζωή με νόημα· δεν μπορείς να ζεις μάταια ούτε πρέπει να έρχεσαι μάταια σ’ αυτόν τον κόσμο. Από μία άλλη άποψη, πρέπει κατά τη διάρκεια της ζωής σου να εκπληρώσεις την αποστολή σου· αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν θα πω ότι πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια σπουδαία αποστολή ή ευθύνη, ή κάποιο σπουδαίο καθήκον. Πρέπει όμως να καταφέρεις τουλάχιστον κάτι. Στην εκκλησία, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια στο καθήκον του κηρύγματος του ευαγγελίου, αφιερώνουν σ’ αυτό όλη τους την ενέργεια και τη ζωή τους, πληρώνουν μεγάλο τίμημα και κερδίζουν πολλούς ανθρώπους. Επειδή τα κάνουν όλα αυτά, νιώθουν πως η ζωή τους δεν ήταν μάταιη. Νιώθουν πως έχουν αξία και βρίσκουν παρηγοριά. Μπροστά σε μια ασθένεια ή στον θάνατο, όταν κάνουν απολογισμό ολόκληρης της ζωής τους και θυμούνται κάθε τους πράξη στο μονοπάτι που ακολούθησαν, βρίσκουν παρηγοριά μέσα στην καρδιά τους. Δεν έχουν τύψεις και δεν μετανιώνουν για τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ενώ είναι επικεφαλής στην εκκλησία ή υπεύθυνοι για μια συγκεκριμένη πτυχή έργου. Δίνουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και όλη τη δύναμή τους, δαπανούν όλο το αίμα της καρδιάς τους και πληρώνουν το τίμημα για το έργο που κάνουν. Με το πότισμα, την ηγεσία, τη βοήθεια και τη στήριξη που προσφέρουν, βοηθούν πολλούς ανθρώπους μέσα στην αρνητικότητα και την αδυναμία τους να γίνουν δυνατοί, να σταθούν στα πόδια τους και, αντί να κάνουν πίσω, να επιστρέψουν ενώπιον του Θεού και μάλιστα να καταθέσουν τελικά μαρτυρία γι’ Αυτόν. Επιπλέον, κατά την περίοδο που είναι επικεφαλής, φέρνουν εις πέρας πολλές σημαντικές εργασίες, αποπέμπουν πολλούς μοχθηρούς ανθρώπους, προστατεύουν πολλούς εκλεκτούς του Θεού και ανακτούν πολλές σημαντικές απώλειες. Όλα αυτά τα κατορθώματα λαμβάνουν χώρα ενόσω είναι επικεφαλής. Όταν ανατρέχουν στο μονοπάτι που ακολούθησαν, όταν θυμούνται το έργο που έκαναν και το τίμημα που πλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν μετανιώνουν για τίποτα ούτε νιώθουν τύψεις. Δεν νιώθουν καμία μεταμέλεια για όσα έχουν κάνει και πιστεύουν ότι έχουν ζήσει μια ζωή με αξία, και έχουν σταθερότητα και παρηγοριά μες στην καρδιά τους. Πόσο υπέροχο είναι αυτό! Αυτοί δεν είναι οι καρποί που έχουν δρέψει; (Ναι.) Αυτό το αίσθημα σταθερότητας και παρηγοριάς, και το γεγονός πως δεν μετανιώνουν για τίποτα είναι το αποτέλεσμα και η συγκομιδή που έχουν επειδή επιδίωξαν θετικά πράγματα και την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα τι είναι μια ζωή με νόημα. Ως δημιούργημα, αυτό που δίνει αξία στη ζωή είναι το να ζω για να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου, ώστε να ολοκληρώσω την ανάθεση από τον Θεό. Τα καθήκοντα που κάνουμε σήμερα εξυπηρετούν τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Το να μπορούμε να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας και να προσφέρουμε τη μικρή μας συνεισφορά είναι κάτι που ο Θεός θυμάται και είναι αυτό που έχει το μεγαλύτερο νόημα. Σκέφτηκα τους απίστους, που ζουν τη ζωή τους μόνο για να τρώνε και να ντύνονται καλά. Ακόμη κι αν βιώνουν στο έπακρο σαρκικές απολαύσεις και δεν υπομένουν καμία κακουχία, και κακομαθαίνουν τον εαυτό τους σε σημείο που να γίνουν στρουμπουλοί και αφράτοι, ζώντας σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν ξέρουν ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής ούτε πώς να ζουν με νόημα. Μια τέτοια ζωή δεν έχει αξία και πάει στράφι. Αν θυμηθώ την εποχή που έκανα τα καθήκοντά μου, πάντα νοιαζόμουν για τη σάρκα μου και, όταν αντιμετώπιζα προβλήματα και δυσκολίες, ήθελα να το βάλω στα πόδια και δεν έκανα ό,τι μπορούσα. Παρόλο που η σάρκα μου δεν υπέφερε πολύ, άφησα στην καρδιά μου ανεπανόρθωτες τύψεις και χρέη. Είδα ότι, όσο μεγάλη κι αν είναι η ευχαρίστηση ή η άνεση, αυτά τα πράγματα δεν φέρνουν την αληθινή ευτυχία και, μόνο αν εκπληρώσει κανείς τις ευθύνες και τα καθήκοντά του, μπορεί να ζήσει ήρεμος και καθησυχασμένος. Έχοντας αυτά κατά νου, βρήκα το κίνητρο για να κάνω τα καθήκοντά μου. Όταν η εκτέλεση των καθηκόντων μου απαιτούσε να υποφέρει η σάρκα μου, σκεφτόμουν ξανά ότι αυτό ήταν καθήκον και υποχρέωσή μου κι ότι έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να κάνω καλά το καθήκον μου. Κάποιες φορές, όταν είχα πολλή δουλειά ή ήμουν κουρασμένη, έκανα ένα διάλειμμα όποτε είχα τη δυνατότητα και έβαζα τα δυνατά μου, ανάλογα με τη σωματική μου κατάσταση. Δεν ένιωθα ότι το καθήκον μου ήταν υπερβολικά δύσκολο ή οδυνηρό. Κάνοντας τα καθήκοντά μου, συνειδητοποίησα επίσης ότι ένας επικεφαλής έχει περισσότερες έγνοιες, όμως, αντιμετωπίζοντας διάφορα θέματα του έργου ή βοηθώντας τους αδελφούς και τις αδελφές να επιλύουν τις δυσκολίες της κατάστασής τους, μπορούσα να κατανοώ και να κερδίζω περισσότερες αλήθειες. Σε αυτά τα πράγματα ο Θεός μού έδειξε μεγάλη εύνοια. Αυτή η κατανόηση που απέκτησα και αυτή η μεταμόρφωση που βίωσα οφείλονται αποκλειστικά στη χάρη του Θεού. Δόξα τω Θεώ!