Από την Λι Σούε, Κίνα

Το 2021, με επέλεξαν ως επικεφαλής εκκλησίας. Επειδή ανέκαθεν έκανα μεμονωμένο έργο, δεν ήμουν εξοικειωμένη με το συνολικό έργο της εκκλησίας. Ανησυχούσα, λοιπόν, ότι θα με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου αν δεν τα πήγαινα καλά. Αυτό θα ήταν πολύ ντροπιαστικό. Σκέφτηκα, όμως: «Όλα τα καθήκοντα που κάνουμε σε κάθε στάδιο έχουν προκαθοριστεί απ’ τον Θεό. Αφού οι αδελφοί και οι αδελφές με επέλεξαν ως επικεφαλής, αυτό σημαίνει ότι με θεωρούν ικανή». Αποφάσισα, λοιπόν, να το αποδεχτώ και να το δοκιμάσω εκπαιδευόμενη. Στη συνέχεια, όταν μοιραζόμασταν μεταξύ μας τις εργασίες με την αδελφή συνεργάτιδά μου, τη Ζόου Γιουν, επέλεξα εργασίες για τις οποίες ήμουν κάπως ικανή. Σκέφτηκα ότι, αν εργαζόμουν σκληρά, θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά καλά. Πριν περάσει πολύς καιρός, ήρθε η ώρα να συνοψίσουμε το έργο. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κατανοήσει πολλές λεπτομέρειες του έργου. Αποφάσισα, λοιπόν, να διαχειρίζομαι το έργο με πιο συγκεκριμένο τρόπο στο εξής. Όταν, όμως, προσπάθησα όντως να το κάνω, ανακάλυψα ότι δεν ήταν τόσο απλό όσο νόμιζα. Υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Σκέφτηκα: «Κάνω αυτό το καθήκον σχεδόν δύο μήνες, αλλά υπάρχει ακόμη πολύ έργο που δεν έχω ολοκληρώσει σωστά. Η ανώτερη επικεφαλής θα πει, άραγε, ότι δεν έχω τις εργασιακές ικανότητες για να διαχειριστώ αυτό το καθήκον;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη πίεση ένιωθα. Αποφάσισα, λοιπόν, να μιλήσω στην ανώτερη επικεφαλής για να κάνω μεμονωμένο έργο. Με αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον, δεν θα φαινόμουν τόσο ανίκανη. Είπα, λοιπόν, στην επικεφαλής: «Νιώθω ότι το επίπεδό μου είναι χαμηλό κι ότι δεν είμαι κατάλληλη για επικεφαλής του εκκλησιαστικού έργου. Θα προτιμούσα να κάνω μεμονωμένο έργο». Η επικεφαλής είπε: «Είναι φυσιολογικό να νιώθεις πίεση όταν πρωταρχίζεις να εργάζεσαι. Θα νιώσεις καλύτερα αφού εκπαιδευτείς για ένα διάστημα». Όταν άκουσα την επικεφαλής, σκέφτηκα: «Φταίει, λοιπόν, που δεν έχω εκπαιδευτεί αρκετό καιρό. Αν εκπαιδευτώ για μεγαλύτερο διάστημα και καταβάλω κάποια προσπάθεια, θα καταφέρω να κάνω το έργο καλά;» Συνέχισα, λοιπόν, να είμαι αφοσιωμένη στο καθήκον μου, μαθαίνοντας απ’ τη Ζόου Γιουν όποτε συναντούσα κάτι που δεν καταλάβαινα, και κατάφερα σταδιακά να κατανοήσω μέρος του έργου.

Τον Ιούνιο του 2022, η Ζόου Γιουν μετατέθηκε σε διαφορετικό καθήκον. Ανέλαβα το εκκλησιαστικό έργο μαζί με την αδελφή Γου Φαν, που μόλις είχε εκλεγεί επικεφαλής. Δεν ήμουν, όμως, πολύ εξοικειωμένη με το έργο για το οποίο ήταν υπεύθυνη η Ζόου Γιουν. Επειδή η Γου Φαν δεν ένιωθε καλά εκείνη την περίοδο, επωμίστηκα το μεγαλύτερο μέρος του έργου και ένιωθα μεγάλη πίεση. Επειδή δεν διέθετα πολλές επαγγελματικές δεξιότητες, στις συναθροίσεις, κατάφερνα μόνο να συναναστρέφομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές για να διορθώνω κάποιες καταστάσεις τους. Δεν αντιμετώπιζα, όμως, τα προβλήματα και τις αποκλίσεις που προέκυπταν στο έργο. Μια φορά, σε μια συνάθροιση, οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν: «Όταν ήταν εδώ η Ζόου Γιουν για τις συναθροίσεις, όποτε κολλούσαμε στο έργο μας, εξέταζε τους λόγους κι έλυνε τα προβλήματα. Όταν, όμως, έρχεσαι εσύ στις συναθροίσεις, διορθώνεις μόνο κάποιες καταστάσεις και σπανίως μας βοηθάς να αναλύσουμε και να συνοψίσουμε το έργο μας. Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες επειδή η κακή εκτέλεση του έργου μας επηρεάζει τις καταστάσεις μας». Έπειτα, οι αδελφοί και οι αδελφές πρότειναν να δω το βίντεο βιωματικής μαρτυρίας «Πώς έγινα ψευδοεπικεφαλής». Σκέφτηκα: «Λένε ότι δεν είμαι τόσο καλή όσο η Ζόου Γιουν. Μήπως θεωρούν ότι δεν έχω καθόλου εργασιακές ικανότητες κι αρχίζουν να με διακρίνουν; Θα με αναφέρουν, άραγε; Τα συνολικά αποτελέσματα του έργου της εκκλησίας δεν είναι πολύ καλά τελευταία. Αν τελικά με αναφέρουν και η ανώτερη επικεφαλής ελέγξει το έργο, θα πει σίγουρα ότι το επίπεδό μου είναι χαμηλό κι ότι είμαι ακόμη ανίκανη, μετά από τόσο καιρό, να διαχειριστώ το έργο. Αν τελικά με αναφέρουν και απαλλαχθώ από τα καθήκοντά μου, αυτό θα ήταν πολύ ντροπιαστικό. Καλύτερα να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ προκαταβολικά. Με αυτόν τον τρόπο, θα έχω τουλάχιστον επιδείξει κάποια αυτεπίγνωση». Εκείνη την περίοδο, η σκέψη της ανάληψης της ευθύνης και της παραίτησης ερχόταν κάθε τόσο στο μυαλό μου. Μια μέρα, άκουσα κατά λάθος τη Γου Φαν και την ανώτερη επικεφαλής να συζητάνε για κάποιες αποκλίσεις στο έργο μου. Σκέφτηκα: «Θεωρούν, άραγε, ότι δεν έχω επίπεδο κι εργασιακές ικανότητες;» Σκέφτηκα τότε το έργο που δεν είχε αποφέρει αποτελέσματα τελευταία και τα πράγματα που είχαν πει για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές, και έγραψα μια επιστολή παραίτησης.

Αφού την έστειλα, ένιωσα ανησυχία. Προσευχήθηκα στον Θεό κι αναζήτησα αν η παραίτησή μου ήταν σύμφωνη με τις αρχές. Στη συνέχεια, διάβασα ότι στο «Οι αρχές ανάληψης ευθύνης και παραίτησης» λέει: «(1) Όποιος ψευδοεπικεφαλής ή ψευδοεργάτης δεν αποδέχεται την αλήθεια, και δεν μπορεί να κάνει πραγματικό έργο, και, για κάποιο διάστημα, έχει στερηθεί το έργο του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να παραιτηθεί· (2) Όποιος αρνείται να κάνει ή να εφαρμόσει εργασιακές ρυθμίσεις ή κηρύγματα και συναναστροφές, εμποδίζοντας έτσι τον εκλεκτό λαό του Θεού να καθοδηγηθεί και να ποιμανθεί από τον Άνωθεν, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να παραιτηθεί· (3) Όποιος παραβιάζει τις εργασιακές ρυθμίσεις και ενεργεί αυθαίρετα, προκαλώντας έτσι μεγάλες απώλειες και συμφορές στο έργο του οίκου του Θεού και στον εκλεκτό λαό Του, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να παραιτηθεί» Από το «170 αρχές για την άσκηση της αλήθειας», 65. Οι αρχές ανάληψης ευθύνης και παραίτησης. Είδα ότι είναι αρχή για τους επικεφαλής και τους εργάτες να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να παραιτούνται. Όσοι επικεφαλής και εργάτες δεν μπορούν να κάνουν πραγματικό έργο, δεν εφαρμόζουν τις εργασιακές ρυθμίσεις ή παρακωλύουν το έργο, και προκαλούν σημαντικές ζημιές στο έργο του οίκου του Θεού πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να παραιτούνται. Βλέποντας τον εαυτό μου υπό το πρίσμα των αρχών, είδα ότι στη θητεία μου ως επικεφαλής, αν και τα αποτελέσματα ήταν μάλλον πενιχρά, δεν καθυστέρησα ούτε παρακώλυσα την εξέλιξη του έργου, και δεν ήμουν εντελώς ανίκανη να κάνω πραγματικό έργο. Όταν παρακωλύθηκε το έργο του ποτίσματος, μέσω της αναζήτησης και της συναναστροφής μου, οι καταστάσεις των νεοφώτιστων που ποτίζονταν βελτιώθηκαν κάπως και οι νεοφώτιστοι άρχισαν να κάνουν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Κάποιες φορές, η ανικανότητά μου να διακρίνω τα προβλήματα οδηγούσε σε πλημμελή εκτέλεση του έργου ή σε εμφάνιση αποκλίσεων. Παρ’ όλα αυτά, αναζητώντας τις σχετικές αρχές, κατάφερα να αλλάξω τα πράγματα, και δεν διατάραξα ούτε αναστάτωσα το έργο της εκκλησίας. Επίσης, δεν ήμουν επικεφαλής ή εργάτρια στο παρελθόν. Δεν κατανοούσα τις αρχές που αφορούσαν τις διάφορες εργασίες. Μέσω, όμως, της μάθησης και της εκπαίδευσης, κατανόησα σταδιακά κάποιες αρχές και κατάφερα να αναγνωρίσω κάποια προβλήματα. Αν και οι λύσεις μου δεν ήταν διεξοδικές, δεν ήμουν εντελώς ανίκανη να κάνω πραγματικό έργο. Κρίνοντας απ’ τις αρχές, είδα ότι δεν είχα φτάσει στο σημείο όπου έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ. Οπότε, αναζήτησα κι αναλογίστηκα, ρωτώντας τον εαυτό μου: «Γιατί, όταν αντιμετώπισα αυτά τα ζητήματα, δεν αναζήτησα την αλήθεια ούτε συνόψισα τις αιτίες της έλλειψης αποτελεσμάτων στο έργο μου, αλλά ένιωσα την ανάγκη να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ;» Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αντί να αναζητούν την αλήθεια, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις δικές τους, ασήμαντες σκοπιμότητες. Δίνουν μεγάλη σημασία στα δικά τους συμφέροντα, στο γόητρό τους και στη θέση ή στην υπόληψη που έχουν στο μυαλό των άλλων, και μόνο αυτά αγαπούν. Προσκολλώνται σ’ αυτά τα πράγματα με πυγμή και τα βλέπουν ως την ίδια τη ζωή τους. Και δεν δίνουν τόση σημασία στο πώς τους βλέπει και τους αντιμετωπίζει ο Θεός· προς το παρόν, το αγνοούν αυτό· προς το παρόν, εξετάζουν μόνο αν είναι το αφεντικό της ομάδας, αν τους θαυμάζουν οι άλλοι και αν τα λόγια τους έχουν βαρύτητα. Το πρώτο τους μέλημα είναι η κατάληψη αυτής της θέσης. Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, όταν είναι σε μια ομάδα, αναζητούν τέτοια θέση, τέτοιες ευκαιρίες. Όταν έχουν πολύ ταλέντο, φυσικά και θέλουν να γίνουν οι κορυφαίοι· εάν έχουν μέτριες ικανότητες, θέλουν και πάλι να καταλάβουν υψηλότερη θέση στην ομάδα· και όσοι έχουν χαμηλή θέση μέσα στην ομάδα, και το επίπεδο και ικανότητές τους είναι μέτρια, θέλουν κι αυτοί να τους θαυμάζουν οι άλλοι, δεν θέλουν να τους περιφρονούν. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, είναι κόκκινη γραμμή η υπόληψη και η αξιοπρέπεια: οφείλουν να τις διατηρούν ανέπαφες. Μπορεί να μην έχουν ακεραιότητα και να μην τους εγκρίνει ούτε να τους αποδέχεται ο Θεός, όμως δεν γίνεται με τίποτα να χάσουν τον σεβασμό, το κύρος ή την υπόληψη για την οποία έχουν παλέψει ανάμεσα στους άλλους· αυτό αποτελεί τη διάθεση του Σατανά. Αλλά οι άνθρωποι δεν το κατανοούν αυτό. Πιστεύουν ότι πρέπει να προσκολληθούν μέχρι τέλους σ’ αυτήν τη σαβούρα, την υπόληψη. Δεν γνωρίζουν ότι μόνο όταν παραιτηθούν τελείως από αυτά τα μάταια και επιφανειακά πράγματα, και τα παραμερίσουν, θα γίνουν αληθινοί άνθρωποι. Αν κάποιος διαφυλάσσει σαν τη ζωή αυτά που πρέπει να απορρίψει, τότε χάνει τη ζωή του. Δεν γνωρίζουν τι διακυβεύεται. Έτσι, όταν ενεργούν, πάντα κάτι τους δυσχεραίνει, πάντα προσπαθούν να προστατεύσουν την υπόληψη και τη θέση τους· αυτά τα θέτουν σε προτεραιότητα και μιλούν μόνο για τους δικούς τους σκοπούς, με στόχο να υπερασπιστούν ψευδώς τον εαυτό τους. Όλα για τον εαυτό τους τα κάνουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Ο Θεός φανερώνει πως, όταν κάποιος βάζει κάποιος το κύρος και τη θέση πάνω απ’ τη ζωή του, αποκαλύπτει μια σατανική διάθεση. Αναλογίστηκα και συνειδητοποίησα ότι ήθελα να παραιτηθώ κυρίως για να προστατέψω το κύρος και τη θέση μου, και επειδή ανησυχούσα υπερβολικά για τη θέση μου. Όταν το έργο ήταν αναποτελεσματικό και οι αδελφοί και οι αδελφές επισήμαναν αποκλίσεις και προβλήματα στο έργο μου, φοβήθηκα ότι θα έλεγαν πως ήμουν ψευδοεπικεφαλής και πως κατείχα πόστο χωρίς να κάνω πραγματικό έργο. Δεν ήθελα οι άλλοι να με βλέπουν υποτιμητικά ή να λένε ότι είμαι άχρηστη. Για να προστατέψω το κύρος και τη θέση μου, αποφάσισα να αποσυρθώ πλήρως, για να δουν τουλάχιστον οι αδελφοί και οι αδελφές ότι είχα ακόμη κάποια αυτεπίγνωση, διατηρώντας έτσι το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας που μου απέμενε. Στην πραγματικότητα, οι αποκλίσεις και οι ελλείψεις στα καθήκοντά μου, όπως τις επισήμαναν οι αδελφοί και οι αδελφές, ήταν αληθινές. Οι αδελφοί και οι αδελφές με βοηθούσαν και προστάτευαν ταυτόχρονα το έργο της εκκλησίας. Εγώ, όμως, δεν το αποδέχτηκα με θετικό τρόπο. Αντιθέτως, υπέθεσα ότι σκέφτηκαν πως είχα χαμηλό επίπεδο και πως δεν είχα εργασιακές ικανότητες, και φοβήθηκα μάλιστα ότι θα έλεγαν πως ήμουν μια ψευδοεπικεφαλής που δεν μπορούσε να κάνει πραγματικό έργο, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να τους αντικρίσω ξανά. Προτίμησα, λοιπόν, να παραιτηθώ απ’ το να χάσω κύρος και θέση. Αν και τα πενιχρά αποτελέσματα του έργου μου συνδέονταν με την έλλειψη εργασιακών ικανοτήτων μου, αυτός δεν ήταν ο βασικός λόγος της επιθυμίας μου να παραιτηθώ. Ο βασικός λόγος ήταν ότι είδα πως δεν είχα κάνει το έργο μου καλά και είχα χάσει το κύρος μου ενώπιον των αδελφών. Προτίμησα, λοιπόν, να εγκαταλείψω τα καθήκοντα και τις ευθύνες μου απ’ το να χάσω την εικόνα και τη θέση μου στην καρδιά τους. Συνειδητοποίησα ότι εκτιμούσα το κύρος μου περισσότερο απ’ τα καθήκοντά μου και την αλήθεια. Αν δεν άλλαζα κατάσταση, θα κατέληγα να μην κερδίσω τίποτα!

Στη συνέχεια, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς χειρίζεστε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν τις όποιες αναθέσεις τούς εμπιστεύεται ο Θεός. Αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη του ανθρώπου και είναι εξίσου σημαντική με την ίδια του τη ζωή. Εάν δεν παίρνεις στα σοβαρά τις αναθέσεις από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι απ’ τον Ιούδα και αξίζεις κατάρα. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν πλήρως το πώς να χειρίζονται τα όσα τους εμπιστεύεται ο Θεός και, στη χειρότερη περίπτωση, να αντιλαμβάνονται ότι οι αναθέσεις που εμπιστεύεται στην ανθρωπότητα είναι εξύψωση και μεγάλη χάρη από Εκείνον, είναι τα πιο ένδοξα πράγματα. Όλα τα άλλα μπορείτε να τα εγκαταλείψετε. Ακόμη και αν κάποιος πρέπει να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή, οφείλει και πάλι να εκπληρώσει την ανάθεση από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού ξανά και ξανά. Αυτά τα λόγια περιείχαν κρίση. Ένιωσα αναστατωμένη και ένοχη. Για να προστατέψω το κύρος και τη θέση μου, ανέλαβα την ευθύνη και παραιτήθηκα, πιστεύοντας, μάλιστα, ότι είχα αυτεπίγνωση. Στα μάτια του Θεού, όμως, η φύση αυτού του πράγματος ήταν προδοσία. Η εκκλησία μού είχε δώσει την ευκαιρία να γίνω επικεφαλής για να προστατέψω το έργο της εκκλησίας, και να ασκηθώ ταυτόχρονα στην είσοδο στις διάφορες πτυχές της αλήθειας. Ο Θεός με είχε εξυψώσει και μου είχε αναθέσει φορτίο. Αν είχα έστω και λίγη ανθρώπινη φύση και λογική, και θεοφοβούμενη καρδιά, δεν θα είχα αποφασίσει να παραιτηθώ και να προδώσω τον Θεό. Όσο δύσκολο κι αν ήταν το έργο, θα είχα απλώς προσευχηθεί και θα είχα βασιστεί στον Θεό. Θα είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να εκπληρώσω τις ευθύνες μου μέσα στα όρια των δυνατοτήτων μου, και τουλάχιστον, δεν θα είχα επιτρέψει να επηρεαστεί το έργο της εκκλησίας. Όταν, όμως, συνάντησα δυσκολίες στα καθήκοντά μου κι επηρεάστηκε το έργο, όχι μόνο απέτυχα να προστατέψω το έργο της εκκλησίας, αλλά και έκανα πίσω. Αν και γνώριζα πολύ καλά ότι η Γου Φαν είχε μόλις γίνει επικεφαλής και δεν ήταν εξοικειωμένη με το έργο, και ότι υπήρχαν ακόμη πολλά άλυτα προβλήματα στο έργο της εκκλησίας, επέλεξα να παραιτηθώ. Είδα ότι η συνείδησή μου δεν λειτουργούσε. Όταν το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα μετανιωμένη στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να ζω πια σύμφωνα με τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Όποιες δυσκολίες κι αν συναντήσω στα καθήκοντά μου, δεν θα αποφασίσω ποτέ ξανά να παραιτηθώ. Όσο είμαι ακόμη ικανή να κάνω αυτό το καθήκον, είμαι πρόθυμη να βασιστώ πάνω Σου για να το κάνω καλά».

Μετά απ’ αυτό, άρχισα να αναζητώ λύσεις βάσει των ελλείψεών μου. Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ως επικεφαλής, αφού διευθετήσεις το έργο, πρέπει να παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο την εξέλιξή του. Ακόμα κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος μ’ αυτόν τον κλάδο του έργου —ακόμα κι αν δεν έχεις καμία γνώση για το θέμα— μπορείς να βρεις έναν τρόπο να επιτελέσεις τέτοιο έργο. Μπορείς να βρεις κάποιον που το κατανοεί πραγματικά, που γνωρίζει το συγκεκριμένο επάγγελμα, για να πραγματοποιεί εξονυχιστικούς ελέγχους και να κάνει προτάσεις. Από τις προτάσεις του μπορείς να αναγνωρίσεις τις κατάλληλες αρχές, κι έτσι θα είσαι σε θέση να παρακολουθείς το έργο σε δεύτερο χρόνο. Είτε είσαι εξοικειωμένος με το εν λόγω επάγγελμα και το κατανοείς είτε όχι, πρέπει, τουλάχιστον, να έχεις τη γενική επιστασία του έργου, να το παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο και διαρκώς να ενημερώνεσαι και να κάνεις ερωτήσεις για την πρόοδό του. Πρέπει να διατηρείς κατανόηση για τέτοια ζητήματα· είναι ευθύνη σου, είναι μέρος της δουλειάς σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Ο Θεός έχει συναναστραφεί σχετικά με ένα πολύ συγκεκριμένο μονοπάτι άσκησης για το πώς να κάνουν πραγματικό έργο οι επικεφαλής και οι εργάτες. Οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να συμμετέχουν πραγματικά στο έργο, να εξετάζουν τους λόγους που καθιστούν το έργο των αδελφών αναποτελεσματικό και να συμμετέχουν σε συζητήσεις για να αναζητούν λύσεις, όχι μόνο να υλοποιούν το έργο ούτε να παρέχουν απλή συναναστροφή πάνω στα προβλήματα που βρίσκουν και να θεωρούν ότι τελείωσαν. Πρέπει επίσης να αναγνωρίζουν τις αιτίες αυτών των προβλημάτων και να ενημερώνονται λεπτομερώς. Αν το πρόβλημα έγκειται στις καταστάσεις των αδελφών, πρέπει να συναναστρέφονται πραγματικά πάνω στην αλήθεια για να το λύσουν. Αν είναι πρόβλημα δεξιοτήτων, πρέπει να συνοψίζουν και να μαθαίνουν μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές για να βρουν λύσεις. Στο παρελθόν, θεωρούσα ότι δεν κατανοούσα το έργο που συνδεόταν με επαγγελματικές δεξιότητες κι ότι αρκούσε να συναναστρέφομαι για να διορθώνω τις καταστάσεις των αδελφών. Συνειδητοποιούσα πλέον ότι αυτό ήταν μια απόκλιση, καθώς η απλή συναναστροφή πάνω στις καταστάσεις δεν λύνει πραγματικά προβλήματα και το έργο θα συνεχίσει να μην έχει αποτελέσματα. Αυτό απαιτεί απ’ τους επικεφαλής και τους εργάτες να συνεργάζονται αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές για να αναζητήσουν λύσεις, και να βρουν σχετικές αρχές για να συναναστραφούν και να εισέλθουν σε αυτές μαζί. Όταν κατάλαβα αυτά τα πράγματα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε. Η ανώτερη επικεφαλής συναναστράφηκε επίσης μαζί μου και με βοήθησε κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών. Στο τέλος, η εκκλησία δεν έκανε δεκτή την παραίτησή μου. Όταν είδα ότι, αν και ήμουν τόσο επαναστατική, ο οίκος του Θεού μού είχε δώσει μια ευκαιρία, ένιωσα βαθιά υποχρεωμένη στον Θεό και προθυμοποιήθηκα να αλλάξω την πρότερη στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου και να αρχίσω να εργάζομαι σωστά. Στο εξής, όταν προέκυπταν προβλήματα στο έργο, συζητούσα κι επικοινωνούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν ήταν πρόβλημα δεξιοτήτων, συμβουλευόμουν τους αδελφούς και τις αδελφές κι αναζητούσα προτάσεις. Έβρισκα, επίσης, αρχές και σχετικές επαγγελματικές γνώσεις για να μάθω αναφορικά με τις δυσκολίες στα καθήκοντά μου. Μετά από λίγο, τα αποτελέσματα που είχαν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντά τους βελτιώθηκαν κάπως.

Στη συνέχεια, καθώς συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές, κατάλαβα κάπως καλύτερα τις αιτίες της επιθυμίας μου να παραιτηθώ. Διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Κανείς να μη νομίζει πως είναι τέλειος, διακεκριμένος, ευγενής ή ξεχωριστός απ’ τους άλλους: όλα αυτά τα προκαλεί η αλαζονική διάθεση και η άγνοια του ανθρώπου. Όταν κανείς θεωρεί πάντα ότι είναι ξεχωριστός, αυτό οφείλεται σε μια αλαζονική διάθεση· το να μην μπορεί ποτέ να αποδεχτεί τις ελλείψεις του ούτε και να αντιμετωπίσει τα λάθη και τις αποτυχίες του οφείλεται σε αλαζονική διάθεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). «Αυτό το κάνουν συχνά οι αλαζόνες και οι αυτάρεσκοι. Παρόλο που Θεός λέει να μην αγωνιάς για λύσεις, να αναζητάς την αλήθεια και να βασίζεις τις πράξεις σου στις αρχές, οι αλαζόνες και αυτάρεσκοι δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις συγκεκριμένες απαιτήσεις Του, και αντίθετα όλο προσπαθούν να πετύχουν πράγματα με τη δύναμη και την ενέργειά τους, να τα κάνουν όλα ωραία και φροντισμένα, και να ξεπεράσουν όλους τους άλλους με τη μία. Θέλουν να γίνουν υπεράνθρωποι, αρνούνται να είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο με τους νόμους της φύσης που έχει θέσει ο Θεός για τον άνθρωπο; (Ναι.) Προφανώς, αυτοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και είναι πολύ αλαζόνες. Αψηφούν τις απαιτήσεις που έχει ορίσει ο Θεός για την ανθρωπότητα οι οποίες βρίσκονται στο πλαίσιο της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Αψηφούν, επίσης, και τα πρότυπα που μπορούν να πετύχουν όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση, τα οποία έχει ορίσει για την ανθρωπότητα ο Θεός, με αποτέλεσμα να περιφρονούν τις απαιτήσεις Του και να πιστεύουν το εξής: “Οι απαιτήσεις του Θεού είναι πολύ χαμηλές. Πώς είναι δυνατόν να είναι κανονικοί άνθρωποι οι πιστοί στον Θεό; Πρέπει να είναι άνθρωποι εξαιρετικοί, που υπερβαίνουν και ξεπερνούν τους κοινούς ανθρώπους. Πρέπει να είναι μεγάλες και φημισμένες προσωπικότητες”. Αψηφούν τα λόγια του Θεού, γιατί πιστεύουν ότι ναι μεν είναι σωστά και αποτελούν την αλήθεια, αλλά είναι υπερβολικά κοινά και συνηθισμένα· για τον λόγο αυτόν τα αγνοούν και τα περιφρονούν. Όμως, ακριβώς σ’ αυτά τα κανονικά και συνηθισμένα λόγια, που τόσο περιφρονούν αυτοί οι δήθεν υπεράνθρωποι και οι μεγάλες προσωπικότητες, ο Θεός υποδεικνύει τις αρχές και τα μονοπάτια που πρέπει να τηρούν και να κάνουν πράξη. Ο Θεός λέει λόγια πάρα πολύ ειλικρινή, αντικειμενικά και πρακτικά, τα οποία δεν θέτουν καθόλου υψηλές απαιτήσεις στους ανθρώπους. Όλα μπορούν και πρέπει να τα πετύχουν οι άνθρωποι. Εφόσον έχουν λίγη κανονική λογική, δεν πρέπει να προσπαθούν να αιθεροβατούν· αντίθετα, θα πρέπει να αποδέχονται τα λόγια του Θεού και την αλήθεια με τα πόδια γερά στο έδαφος, να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους, να ζουν ενώπιον του Θεού και να έχουν ως αρχή της διαγωγής και των πράξεών τους την αλήθεια. Δεν είναι σωστό να έχουν υπερβολικές φιλοδοξίες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι η επιθυμία μου να παραιτηθώ οφειλόταν στην αλαζονική μου διάθεση. Δεν έβαλα τον εαυτό μου στη θέση ενός συνηθισμένου ανθρώπου και τον υπερεκτίμησα. Θεώρησα ότι η επιλογή μου ως επικεφαλής απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές έδειχνε ότι όλοι με έβλεπαν θετικά. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω τα καθήκοντά μου καλά για να αποδείξω ότι ήμουν ικανή και να κερδίσω τον έπαινο των αδελφών μου. Παρ’ όλα αυτά, όταν δεν κατάφερα να το πετύχω, δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσω τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές μου κατά μέτωπο ούτε, βέβαια, ήμουν ικανή να αντιμετωπίσω τις αποτυχίες μου σωστά. Μόλις έγινα επικεφαλής, ήθελα να αριστεύσω στο έργο μου για να κάνω τους άλλους να με θαυμάσουν. Μετά από ένα διάστημα, όμως, δεν είχα ακόμη κατανοήσει πλήρως τις αρχές και διαρκώς προέκυπταν προβλήματα στο έργο μου. Ένιωθα, λοιπόν, εντελώς ανεπαρκής. Ιδίως αφότου μετατέθηκε η Ζόου Γιουν, είδα ότι, αν και έκανα πολύ έργο, αυτό ήταν ακόμη γεμάτο προβλήματα κι αποκλίσεις. Όχι μόνο το έργο μου δεν αναγνωριζόταν από τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά και οι επικεφαλής επισήμαιναν τις αποκλίσεις και τα προβλήματα σε αυτό. Ένιωθα ότι δεν είχα εργασιακές ικανότητες κι επίπεδο. Εγκατέλειψα, λοιπόν, την προσπάθεια και θέλησα να παραιτηθώ. Είδα ότι είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Θεωρούσα ότι, ως επικεφαλής, δεν έπρεπε να έχω αποτυχίες ή αποκλίσεις στα καθήκοντά μου. Αλλιώς, δεν θα έκανα τα ηγετικά καθήκοντά μου, πράγμα που σήμαινε ότι θα προκαλούσα προβλήματα και δεν θα είχα λογική. Ένας κανονικός άνθρωπος έχει αναπόφευκτα ελλείψεις και πράγματα που δεν μπορεί να πετύχει στα καθήκοντά του. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό στα μάτια του Θεού, διότι οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι και δεν μπορούν να ξεπεράσουν το εύρος της κανονικής ανθρώπινης φύσης που καθιέρωσε ο Θεός. Παλιότερα, έκανα μόνο μεμονωμένο έργο και δεν είχα ασχοληθεί με το συνολικό έργο της εκκλησίας. Σε συνδυασμό με το μέτριο επίπεδό μου, άργησα να εισέλθω στις αρχές των διαφόρων εκκλησιαστικών εργασιών. Αυτό σήμαινε ότι ήταν φυσιολογικό να προκύπτουν αποκλίσεις και λάθη στα καθήκοντά μου. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές τα επισήμαναν, έπρεπε να εισέλθω στις αρχές. Δεν μπόρεσα, όμως, να διαχειριστώ αυτό το ζήτημα σωστά. Όποτε προέκυπταν προβλήματα ή αποκλίσεις στο έργο μου, θεωρούσα ότι έτσι ακυρώνονταν οι εργασιακές ικανότητές μου. Αναλογίστηκα αυτές τις συμπεριφορές και συνειδητοποίησα ότι ήμουν όντως αλαζονική κι ανίδεη, και ότι είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Το μοιραίο λάθος μου ήταν ότι ήμουν πολύ αλαζονική και δεν είχα αυτογνωσία. Οι αδελφοί και οι αδελφές με καθοδήγησαν, αλλά εγώ δεν το αποδέχτηκα και δεν είδα τον εαυτό μου ως συνηθισμένο άνθρωπο. Είδα ότι δεν είχα καθόλου λογική.

Μετά από ένα διάστημα, τα αποτελέσματα του έργου βίντεο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη δεν ήταν πολύ καλά και η ανώτερη επικεφαλής επισήμανε κάποια προβλήματα. Όταν είδα τα προβλήματα του έργου να φανερώνονται, σκέφτηκα: «Τι θα σκεφτεί για μένα η επικεφαλής; Θα πει σίγουρα ότι δεν κατάφερα να επιβλέψω το έργο σύμφωνα με τις αρχές κι ότι δεν έκανα πραγματικό έργο». Δεν ένιωσα, όμως, πολύ περιορισμένη. Κατάλαβα ότι η επικεφαλής επισήμανε τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες στα καθήκοντά μου για να με βοηθήσει να κάνω τα καθήκοντά μου καλά. Κατάφερα, λοιπόν, να προσεγγίσω αυτά τα πράγματα σωστά. Στη συνέχεια, αναφορικά με τα προβλήματα που ανέδειξε η επικεφαλής, οι αδελφοί και οι αδελφές κι εγώ μελετήσαμε μαζί τις σχετικές τεχνικές γνώσεις και στη συνέχεια αναλύσαμε και συνοψίσαμε πραγματικά τα προβλήματα στα βίντεο. Αυτή η πραγματική συνεργασία βοήθησε να διορθώσουμε κάποια από τα προβλήματα και τις αποκλίσεις του έργου, και οι αδελφοί και οι αδελφές απέκτησαν μια κατεύθυνση στα καθήκοντά τους. Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι τα προβλήματα δεν λύνονται αποφεύγοντας τις δυσκολίες, ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η κατανόηση των αρχών είναι ζωτικής σημασίας, και ότι μπορώ να έχω αποτελέσματα στο έργο μόνο αν κάνω τα καθήκοντά μου σύμφωνα με τις αρχές. Νιώθω πλέον πολύ πιο ανακουφισμένη κι ευχαριστώ τον Θεό για την καθοδήγησή Του!