Από τον Λι Γικάν, Κίνα

Τον Νοέμβριο του 2021, εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Στην αρχή, σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον θα μου επέτρεπε να ασκηθώ να λύνω προβλήματα χρησιμοποιώντας την αλήθεια, πράγμα που θα επιτάχυνε τη ζωή-ανάπτυξή μου. Αν και υστερούσα σε πολλά, ήμουν πρόθυμη να αποδεχτώ και να υπακούσω. Μετά από μια περίοδο πραγματικής εκπαίδευσης, συνειδητοποίησα ότι οι επικεφαλής εκκλησιών ήταν υπεύθυνοι για πολλές εργασίες. Όχι μόνο έπρεπε να προσέχουν την εκκλησιαστική ζωή, καθώς και το έργο ποτίσματος και το ευαγγελικό έργο, αλλά εμπλέκονταν και σε εργασίες όπως το κειμενικό έργο και το έργο κάθαρσης της εκκλησίας. Την πρώτη μου εβδομάδα, συναναστρεφόμουν και διόρθωνα τις καταστάσεις των αδελφών σε διάφορους χώρους συνάθροισης σχεδόν καθημερινά, ρυθμίζοντας κι εκτελώντας ταυτόχρονα όλες τις εργασίες. Πνιγόμουν στη δουλειά. Όταν πήγαινα σπίτι το βράδυ, απέμεναν κάποια γράμματα με τα οποία έπρεπε να ασχοληθώ, και σκεφτόμουν ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν πολύ κουραστικό. Πότε θα έκανα διάλειμμα; Όχι μόνο ήμουν σωματικά εξουθενωμένη, αλλά υπήρχαν και διάφορες δυσκολίες και προβλήματα στο έργο, και έπρεπε να υπομένω το σχετικό με το έργο άγχος. Εκείνη την περίοδο, η συνεργάτιδα αδελφή μου ήταν απασχολημένη με οικογενειακές υποθέσεις, οπότε υπήρχε πολύ έργο με το οποίο δεν μπορούσε να με βοηθήσει να χειριστώ. Συχνά-πυκνά, αδυνατούσα να φροντίσω τα πάντα μόνη μου, και σταδιακά, οι εργάτες του ευαγγελίου, οι ποτιστές, και οι αδελφοί και οι αδελφές που ήταν υπεύθυνοι για το κειμενικό έργο άρχισαν να λένε ότι έβλεπαν σπάνια τις επικεφαλής κι ότι δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν σχετικά με το έργο. Ήταν όλοι δυσαρεστημένοι με εμένα. Σκέφτηκα τις διάφορες εργασίες που έπρεπε να εποπτεύω. Όλες απαιτούσαν πολύ χρόνο κι ενέργεια. Οπότε, φθόνησα υπερβολικά τους αδελφούς και τις αδελφές που έκαναν μεμονωμένα καθήκοντα, και δεν χρειαζόταν να εξουθενώνονται και να ανησυχούν τόσο όσο εγώ. Όταν το σκέφτηκα, έγινα λιγότερο δραστήρια στο καθήκον μου σε σχέση με την αρχή και κάποιες φορές, όταν οι ανώτεροι επικεφαλής μού ζητούσαν να αναφέρω πώς πήγαινε η εκτέλεση του έργου, δεν απαντούσα δραστήρια.

Μια μέρα, ο ανώτερος επικεφαλής μού έστειλε ένα γράμμα, λέγοντας ότι χρειαζόταν ένας τεχνικός για μια συγκεκριμένη εργασία, κάποιος με βασικές δεξιότητες χρήσης υπολογιστή κι αισθητική κρίση. Μέσα μου, λαχτάρησα να αναλάβω δράση και σκέφτηκα: «Έχω κάνει βίντεο στο παρελθόν και κατέχω κάποιες δεξιότητες χρήσης υπολογιστή. Επιπλέον, ένα μεμονωμένο καθήκον θα μου επέτρεπε να επικεντρωθώ σε ένα επάγγελμα. Θα κατάφερνα να μάθω καινούργια πράγματα, και δεν θα ήταν τόσο κουραστικό ούτε θα μου προκαλούσε τόση σκοτούρα όσο το να είμαι επικεφαλής». Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω στους ανώτερους επικεφαλής και να τους πω ότι είχα χαμηλό επίπεδο κι εργασιακή ικανότητα, και ότι δεν ήμουν κατάλληλη για καθήκοντα ηγεσίας. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή. Σκέφτηκα πως όταν συνάντησα δυσκολίες κάνοντας βίντεο, δεν πλήρωσα τίμημα σωστά και δεν μελέτησα τις επαγγελματικές δεξιότητες. Όταν είδα ότι υπήρχε κάποιο άλλο καθήκον που δεν είχε τόσες επαγγελματικές απαιτήσεις, ζήτησα απ’ τον επικεφαλής να αλλάξω καθήκον. Αφότου μετατέθηκα, το καινούργιο καθήκον δεν είχε τόσες δυσκολίες στην αρχή και, όταν είδα αποτελέσματα, ήμουν δραστήρια στο έργο μου. Παρ’ όλα αυτά, το καθήκον έγινε πιο απαιτητικό στη συνέχεια και άρχισα να συναντώ περισσότερες δυσκολίες. Ήμουν απρόθυμη να πληρώσω τίμημα και να ξεπεράσω τις συγκεκριμένες δυσκολίες, και θέλησα ξανά να αλλάξω καθήκον. Στο τέλος, μετατέθηκα λόγω των πενιχρών αποτελεσμάτων στο καθήκον μου. Αφού έκανα πλέον καθήκοντα ηγεσίας, πώς και θέλησα πάλι να αλλάξω καθήκον όταν αντιμετώπισα δυσκολίες; Η συγκεκριμένη κατάσταση επηρέαζε ήδη την εκτέλεση του καθήκοντός μου, και έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να τη διορθώσω το συντομότερο δυνατό.

Το επόμενο πρωί, στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που έτυχε να συνάδει με την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πολλοί άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε την επιδιώκουν. Πώς αντιμετωπίζουν την εκτέλεση ενός καθήκοντος; Την αντιμετωπίζουν σαν ένα είδος δουλειάς, ένα είδος χόμπι ή μια επένδυση σε ένα πεδίο του ενδιαφέροντός τους. Δεν την αντιμετωπίζουν ως αποστολή ή καθήκον που τους δόθηκε από τον Θεό ή ως ευθύνη που πρέπει να εκπληρώσουν. Και προσπαθούν ακόμη λιγότερο να καταλάβουν την αλήθεια ή τις προθέσεις του Θεού κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ώστε να μπορούν να τα εκτελέσουν καλά και να ολοκληρώσουν την ανάθεση από τον Θεό. Επομένως, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, κάποιοι άνθρωποι γίνονται απρόθυμοι μόλις υπομείνουν λίγη ταλαιπωρία, και θέλουν να ξεφύγουν. Όταν αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες ή τους τυχαίνουν αναποδιές, κάνουν πίσω και θέλουν ξανά να ξεφύγουν. Δεν αναζητούν την αλήθεια. Το μόνο που σκέφτονται είναι να ξεφύγουν. Όταν κάτι πάει στραβά, απλώς κρύβονται στα καβούκια τους σαν τις χελώνες κι έπειτα περιμένουν μέχρι να περάσει το πρόβλημα για να ξαναβγούν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Συγκεκριμένα, υπάρχουν κάποιοι που όταν τους ανατίθεται ευθύνη για κάποιο έργο, δεν σκέφτονται πώς μπορούν να προσφέρουν την αφοσίωσή τους ή πώς να εκτελέσουν καλά αυτό το καθήκον και να κάνουν καλά αυτό το έργο. Αντιθέτως, σκέφτονται πώς να αποφύγουν την ευθύνη, πώς να αποφύγουν το κλάδεμα, πώς να μην αναλάβουν καμία ευθύνη και πώς να μείνουν αλώβητοι όταν εμφανίζονται προβλήματα ή λάθη. Σκέφτονται πρώτα τη δική τους οδό διαφυγής και πώς να ικανοποιήσουν τις δικές τους προτιμήσεις και τα δικά τους ενδιαφέροντα, και όχι πώς να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους και να προσφέρουν την αφοσίωσή τους. Μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να αποκτήσουν την αλήθεια; Δεν κάνουν καμία προσπάθεια για την αλήθεια ούτε την κάνουν πράξη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Γι’ αυτούς, το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό. Σήμερα θέλουν να κάνουν το ένα, αύριο θέλουν να κάνουν το άλλο, και πιστεύουν ότι τα καθήκοντα όλων των άλλων είναι καλύτερα και ευκολότερα από το δικό τους. Παρόλα αυτά, δεν προσπαθούν για την αλήθεια. Δεν σκέφτονται τι προβλήματα έχουν οι ιδέες τους, και δεν αναζητούν την αλήθεια για να λύσουν τα προβλήματα. Το μυαλό τους είναι πάντοτε καρφωμένο στο πότε θα πραγματοποιηθούν τα δικά τους όνειρα, ποιος είναι στο προσκήνιο, ποιος λαμβάνει αναγνώριση από τον Άνωθεν, ποιος κάνει έργο χωρίς να κλαδεύεται και παίρνει προαγωγή. Το μυαλό τους είναι γεμάτο με αυτά τα πράγματα. Μπορούν να εκτελέσουν επαρκώς τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι που σκέφτονται συνεχώς αυτά τα πράγματα; Δεν θα μπορέσουν ποτέ να το καταφέρουν. Οπότε, τι είδους άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους με αυτόν τον τρόπο; Είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια; Καταρχάς, ένα πράγμα είναι βέβαιο. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Στόχος τους είναι να απολαύσουν κάποιες ευλογίες, να γίνουν διάσημοι και να μπουν στο προσκήνιο στον οίκο του Θεού, έτσι όπως θα έκαναν και στην κοινωνία. Από πλευράς ουσίας, τι είδους άνθρωποι είναι; Είναι δύσπιστοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα. Ο Θεός ξεσκέπασε την κατάστασή μου με κάθε λεπτομέρεια. Μόλις συνάντησα δυσκολίες ενώ έκανα το καθήκον μου, θέλησα να αποτραβηχτώ και να τις αποφύγω, ελπίζοντας πάντα ότι μπορούσα να αλλάξω καθήκον και να κάνω ένα ευκολότερο. Στο παρελθόν, όταν συνάντησα δυσκολίες ενώ παρήγα βίντεο, δεν βασίστηκα στον Θεό για να μελετήσω τεχνικές δεξιότητες και να υπερβώ τις δυσκολίες. Αντιθέτως, ζάρωσα ενώπιον των δυσκολιών, και σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν πολύ απαιτητικό, και ότι έπρεπε να ξοδέψω πολύ χρόνο κι ενέργεια για να μελετήσω επαγγελματικές δεξιότητες. Θα ήταν καλύτερα να έκανα ένα καθήκον που δεν είχε τόσες επαγγελματικές ή τεχνικές απαιτήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα υπέφερα πολύ ούτε θα εξουθενωνόμουν τόσο. Για χάρη της σαρκικής μου άνεσης, ζήτησα να αλλάξω καθήκον. Παρ’ όλα αυτά, όταν συνάντησα δυσκολίες στο καινούργιο μου καθήκον, δεν θέλησα πάλι να υποφέρω ούτε να πληρώσω τίμημα, και σκέφτηκα ξανά να αλλάξω καθήκον. Αφού δεν αναζήτησα ποτέ την αλήθεια για να διορθώσω αυτήν την κατάσταση, αντέδρασα πάλι στις δυσκολίες με τον ίδιο τρόπο. Σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν πολύ δύσκολο και θέλησα να διαλέξω ένα ευκολότερο. Είδα ότι ο Θεός φανέρωσε πως οι άνθρωποι που ενεργούν έτσι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν καταβάλλουν ποτέ προσπάθεια, δεν προσεύχονται σε Αυτόν ούτε αναζητούν την αλήθεια για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ σοβαρά κανένα καθήκον τους. Χρησιμοποιούν απλώς τα καθήκοντά τους ως μέσα για να αποφύγουν μια θανάσιμη έκβαση. Ο Θεός είπε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι δύσπιστοι. Βλέποντας τη λέξη «δύσπιστοι», ένιωσα ταραχή και ταπείνωση. Σκέφτηκα: «Η εκκλησία με έχει καλλιεργήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά εγώ φοβάμαι τα δεινά στο καθήκον μου και ζαρώνω ενώπιον των δυσκολιών. Δεν έχω φέρει εις πέρας κανένα καθήκον και δεν έχω παραγάγει αληθινά αποτελέσματα. Είμαι πραγματικά πολύ υποχρεωμένη στον Θεό! Αν συνεχίσω να μην κάνω το καθήκον μου προσγειωμένα και να μην είμαι σοβαρή σχετικά με την αλήθεια ούτε να κάνω προσπάθεια γι’ αυτήν, θα αποκαλυφθώ και θα αποκλειστώ στο τέλος». Στην πραγματικότητα, καλλιεργώντας με ως επικεφαλής, η εκκλησία μού έδινε μια ευκαιρία να εκπαιδευτώ. Μολονότι συναντώ πολλές δυσκολίες και προβλήματα, και το έργο είναι βαρύ και κουραστικό, αν καταφέρω να προσεύχομαι και να αναζητώ απ’ τον Θεό όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες και προβλήματα, θα κερδίσω κάτι και θα πετύχω κάποια ζωή-ανάπτυξη. Αυτό είναι εξύψωση του Θεού! Όταν το κατάλαβα, ήμουν πρόθυμη να επαναστατήσω εναντίον της σάρκας μου και να αναζητώ την αλήθεια περισσότερο όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, και ήμουν πιο ευσυνείδητη στο καθήκον μου σε σχέση με το παρελθόν.

Τρεις μήνες αργότερα, εκλέχτηκα περιφερειακή επικεφαλής. Επειδή είχα μόλις αναλάβει το συγκεκριμένο καθήκον, υπήρχαν πολλά προβλήματα που δεν ήξερα πώς να λύσω, αλλά σκέφτηκα ότι αφού είχα μόλις αρχίσει να εκπαιδεύομαι, ήταν φυσικό να μην ξέρω τι να κάνω, οπότε ήμουν πρόθυμη να αγωνιστώ για να ανταποκριθώ. Παρ’ όλα αυτά, μετά από δύο μήνες, είδα ότι τα αποτελέσματα του έργου ποτίσματος που επόπτευα έφθιναν. Η καρδιά μου έγινε αδύναμη, και ένιωσα ότι το καθήκον μου ήταν πολύ δύσκολο. Σκέφτηκα: «Δεν έχω χάσει σχεδόν ποτέ συνάθροιση με τους ποτιστές. Κάθε φορά, ρωτούσα λεπτομερώς πώς πήγαινε το πότισμα του κάθε νεοφώτιστου και κανόνιζα να προσφέρουν κάποιοι στήριξη στους πιο αδύναμους. Γιατί δεν βελτιώνονται τα αποτελέσματα;» Ήμουν πολύ αρνητική. Σκέφτηκα επίσης: «Δεν μπορώ να λύσω αυτά τα αληθινά προβλήματα. Καλύτερα να έκανα ένα μεμονωμένο καθήκον. Με ένα μεμονωμένο καθήκον, θα ασχολούμαι μόνο με το δικό μου μερίδιο του έργου και δεν θα χρειάζεται να ανησυχώ για το συνολικό έργο. Με αυτόν τον τρόπο, το καθήκον μου δεν θα είναι τόσο κουραστικό ούτε τόσο δύσκολο». Όταν αναδύθηκαν αυτές οι σκέψεις, άρχισα να εκνευρίζομαι όταν έκανα το καθήκον μου. Βλέποντας όλα τα γράμματα που έπρεπε να απαντώ κάθε μέρα, δεν άντεξα να μην αρχίσω να γκρινιάζω. Σκέφτηκα: «Είναι δυνατό να απαντήσω σε τόσα γράμματα;» Δεν ήμουν πρόθυμη να επενδύσω προσπάθεια και να σκεφτώ γι’ αυτά τα γράμματα λεπτομερώς. Διάβαζα κάποια περιληπτικά και σύντομα, τα απέρριπτα ως υπερβολικά πολύπλοκα και τα έβαζα στην άκρη, μη δίνοντας σημασία. Εκείνη την περίοδο, δεν ανακάλυπτα ούτε επανεξέταζα εγκαίρως τα προβλήματα και τις αποκλίσεις στο έργο ποτίσματος, πράγμα που καθυστερούσε το έργο. Μια μέρα, οι ανώτεροι επικεφαλής μού έστειλαν ένα γράμμα, λέγοντας ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα στο έργο που εποπτεύαμε και ότι δεν είχαμε αποτελέσματα. Αντιστάθηκα μέσα μου και σκέφτηκα: «Γιατί υπάρχουν τόσα προβλήματα στο έργο; Γιατί δεν μπορώ ποτέ να τα λύσω; Επίσης, πρέπει να κλαδεύομαι όταν κάνω λάθη. Δεν μπορώ να κάνω αυτό το έργο!» Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, μόλις συναντώ δυσκολίες, αρχίζω να νιώθω άγχος, ένα αίσθημα αντίστασης αναδύεται μέσα μου και δεν θέλω να συνεχίσω το καθήκον μου. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να αναζητήσω την αλήθεια και να λύσω αυτό το πρόβλημα».

Στην αναζήτησή μου, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. Το έψαξα, λοιπόν, για να το διαβάσω. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν οι άνθρωποι πρέπει να εφαρμόσουν συγκεκριμένο έργο πάνω στο οποίο έχει συναναστραφεί ο Χριστός και να αναλάβουν συγκεκριμένες εργασίες, είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Είναι εύκολο να φωνάζεις συνθήματα και να κηρύττεις δόγματα, όμως η ίδια η υλοποίηση δεν είναι και τόσο απλό ζήτημα. Το ελάχιστο που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να καταβάλουν προσπάθεια, να πληρώσουν κάποιο τίμημα και να διαθέσουν χρόνο προκειμένου να πάνε και να εκτελέσουν αυτές τις εργασίες. Από τη μία, κάτι τέτοιο απαιτεί να βρουν τα κατάλληλα άτομα και, από την άλλη, να ενημερωθούν για το σχετικό επάγγελμα, να ερευνήσουν τις ευρέως διαδεδομένες γνώσεις και θεωρίες που σχετίζονται με τις διάφορες πτυχές του επαγγέλματος, αλλά και τις συγκεκριμένες μεθόδους και διαδικασίες. Επιπλέον, μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με κάποια απαιτητικά προβλήματα. Γενικά, οι κανονικοί άνθρωποι τρομάζουν λίγο όταν ακούνε γι’ αυτές τις δυσκολίες, και πιέζονται κάπως· όσοι, όμως, είναι αφοσιωμένοι και υποτακτικοί απέναντι στον Θεό, όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες και πιέζονται, προσεύχονται μέσα τους σιωπηλά, ζητούν απ’ τον Θεό να τους καθοδηγήσει, να μεγαλώσει την πίστη τους, να τους δώσει διαφώτιση και βοήθεια. Ζητάνε, επίσης, προστασία ώστε να μην κάνουν σφάλματα, κι έτσι να δείξουν όλη τους την αφοσίωση και να καταβάλουν τη μέγιστη προσπάθεια προκειμένου να έχουν τη συνείδησή τους καθαρή. Οι άνθρωποι που είναι αντίχριστοι, όμως, δεν είναι έτσι. Όταν μαθαίνουν ότι ο Χριστός επέβαλε συγκεκριμένες ρυθμίσεις στο έργο, τις οποίες πρέπει να εφαρμόσουν, καθώς και ότι η δουλειά έχει μερικές δυσκολίες, τότε αρχίζουν μέσα τους να αντιστέκονται και είναι απρόθυμοι να προχωρήσουν. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της απροθυμίας; Λένε: “Γιατί δεν μου τυχαίνουν ποτέ καλά πράγματα; Γιατί μου φορτώνουν συνεχώς προβλήματα και απαιτήσεις; Με θεωρούν αργόσχολο ή μήπως σκλάβο και με διατάζουν έτσι; Δεν υποκύπτω τόσο εύκολα στη χειραγώγηση! Έτσι εύκολα που τα λες, για δοκίμασε να το κάνεις μόνος σου!” Είναι υποταγή αυτό; Είναι στάση αποδοχής; Τι είναι αυτό που κάνουν; (Αντίσταση, εναντίωση.) […] Μήπως εκδηλώνουν αντίσταση όταν έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες, όταν πρέπει να αντέξουν τη σωματική καταπόνηση και χρειάζεται να αποχωριστούν την άνεσή τους; Είναι, άραγε, αυτό υποταγή άνευ όρων και χωρίς παράπονα; Εκδηλώνουν απροθυμία με την παραμικρή δυσκολία. Αντιστέκονται σθεναρά, αντιδρούν και αρνούνται οτιδήποτε δεν θέλουν να κάνουν, οποιαδήποτε δουλειά θεωρούν δύσκολη, ανεπιθύμητη, ταπεινωτική ή υποδεέστερη στα μάτια των άλλων, ενώ δεν δείχνουν το παραμικρό ίχνος υποταγής. Όταν οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με τα λόγια του Χριστού, τις εντολές Του ή τις αρχές πάνω στις οποίες συναναστρέφεται, και μόλις όλα αυτά τούς προκαλέσουν δυσκολίες ή απαιτήσουν από αυτούς να υποφέρουν ή να πληρώσουν κάποιο τίμημα, η πρώτη τους αντίδραση είναι η αντίσταση κι η άρνηση, ενώ μέσα τους νιώθουν αποστροφή. Όταν, όμως, προκύπτουν πράγματα που είναι πρόθυμοι να κάνουν ή που τους ωφελούν, τότε δεν έχουν την ίδια στάση. Στους αντίχριστους αρέσει να απολαμβάνουν τις ανέσεις και να ξεχωρίζουν· όταν, όμως, καλούνται να αντιμετωπίσουν τα βάσανα της σάρκας, την ανάγκη να πληρώσουν κάποιο τίμημα ή ακόμα και το ρίσκο να προσβάλουν τους άλλους, ενθουσιάζονται και το αποδέχονται με προθυμία και χαρά; Άραγε υποτάσσονται απόλυτα τότε; Ούτε κατά διάνοια· υιοθετούν μια στάση απόλυτης ανυπακοής και απειθαρχίας. Όταν άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι έρχονται αντιμέτωποι με όσα δεν θέλουν να κάνουν, όσα δεν συμβαδίζουν με τις προτιμήσεις, τα γούστα ή τα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε υιοθετούν απέναντι στον Χριστό μια στάση απόλυτης άρνησης και αντίστασης, χωρίς ίχνος υποταγής» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δέκατο: Περιφρονούν την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και αψηφούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος τέταρτο)]. Μέσα απ’ το ξεσκέπασμα των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όλοι έχουν δυσκολίες κι άγχος όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, και ότι αυτοί που επιδιώκουν την αλήθεια μπορούν να το αποδεχτούν απ’ τον Θεό και, εν μέσω των δυσκολιών, καταφέρνουν να προσευχηθούν στον Θεό, να αναζητήσουν την αλήθεια για να λύσουν τα προβλήματα και να κάνουν τα καθήκοντά τους καλά. Οι αντίχριστοι, απ’ την άλλη, ποθούν τις ανέσεις της σάρκας και είναι ικανοποιημένοι όταν κάνουν εύκολα καθήκοντα που τους φέρνουν στο προσκήνιο. Όταν αντιμετωπίζουν καθήκοντα που είναι απαιτητικά, και απαιτούν σαρκικά δεινά κι επένδυση προσπάθειας, όχι μόνο δεν ξεπερνούν τις δυσκολίες, αλλά αντιστέκονται κι εναντιώνονται μάλιστα. Είδα ότι η συμπεριφορά μου ήταν ίδια με των αντίχριστων. Νοιαζόμουν μόνο για τις ανέσεις της σάρκας και ήμουν απρόθυμη να πληρώσω τίμημα στο καθήκον μου. Όταν το έργο ποτίσματος για το οποίο ήμουν υπεύθυνη δεν παρήγαγε αποτελέσματα και συνάντησε δυσκολίες, σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν δύσκολο και θέλησα να αλλάξω καθήκον για να χαλαρώσει λίγο η σάρκα μου. Όταν είδα ότι χρειαζόταν να απαντώ σε πολλά γράμματα κάθε μέρα, αντιστάθηκα και γκρίνιαξα, αφήνοντας απλώς τα γράμματα στην άκρη και μη δίνοντας σημασία. Κατά συνέπεια, οι αποκλίσεις στο έργο δεν αντιστράφηκαν και δεν διορθώθηκαν πάραυτα, πράγμα που επηρέασε τα αποτελέσματα του έργου ποτίσματος. Στα καθήκοντα ηγεσίας, η βασική μου δουλειά ήταν να εποπτεύω το έργο ποτίσματος και να κάνω περισσότερους νεοφώτιστους να ριζώσουν στην αληθινή οδό. Παρ’ όλα αυτά, παραμέλησα και δεν πήρα στα σοβαρά το συγκεκριμένο έργο. Δεν κατέβαλα προσπάθεια για να λύσω τα υπάρχοντα προβλήματα και προκάλεσα τη στασιμότητα του έργου. Κάνοντας τα καθήκοντά μου με αυτόν τον τρόπο, ήμουν πραγματικά ανάξια εμπιστοσύνης. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση!

Στη συνέχεια, συλλογίστηκα: «Γιατί πάντα διαλέγω εύκολες δουλειές κι αποφεύγω τις δύσκολες στο καθήκον μου, αποφεύγοντας τις δυσκολίες και υποχωρώντας ενώπιον της ταλαιπωρίας;» Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, όταν κάνουν ένα καθήκον, πάντα επιλέγουν τις ελαφριές εργασίες, τις εργασίες που δεν είναι κουραστικές και που δεν απαιτούν έκθεση σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν εύκολες εργασίες και αποφεύγουν τις δύσκολες, και είναι μια εκδήλωση του ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Το να παραπονιέται κάποιος συνεχώς όταν το καθήκον του είναι λίγο δύσκολο ή λίγο κουραστικό κι όταν αυτό απαιτεί να πληρώσει ένα τίμημα.) (Το ν’ ασχολείται κάποιος με το φαγητό και τα ρούχα, καθώς και με τις απολαύσεις της σάρκας.) Όλες αυτές είναι εκδηλώσεις της λαχτάρας για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει ότι μια εργασία είναι πολύ κοπιαστική ή ριψοκίνδυνη, τη φορτώνει σε κάποιον άλλον· ο ίδιος κάνει μόνο χαλαρό έργο και βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν έχει εργασιακή ικανότητα και ότι δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την εργασία, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας. […] Είναι και η περίπτωση των ανθρώπων που, όταν κάνουν το καθήκον τους, παραπονιούνται συνεχώς για δυσκολίες, που δεν θέλουν να καταβάλουν καμία προσπάθεια, που, μόλις λασκάρει λίγο το έργο, ξεκουράζονται, κουτσομπολεύουν ή ψυχαγωγούνται και διασκεδάζουν. Και όταν οι ρυθμοί του έργου αυξηθούν ξανά και χαλάσει η σειρά και η ρουτίνα της ζωής τους, είναι δυστυχισμένοι και δυσαρεστημένοι μ’ αυτό. Γκρινιάζουν, παραπονιούνται και γίνονται επιπόλαιοι όταν κάνουν το καθήκον τους. Αυτό δείχνει ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας, έτσι δεν είναι; […] Είναι οι άνθρωποι που ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι να κάνουν ένα καθήκον; Μόλις κάποιος αναφέρει το θέμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους, μόλις συζητήσει για το να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους αρνητικά. Έχουν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα και είναι μέσα στην αρνητικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν έχουν τα προσόντα για να κάνουν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (2)]. «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη τη στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που ενδίδουν στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; […] Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να αντικρίσεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως όταν έκανα το καθήκον μου, απέφευγα τις δυσκολίες και υποχωρούσα ενώπιον της ταλαιπωρίας. Οι αιτίες ήταν ότι δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω, ότι ποθούσα σαρκικές ανέσεις, κι ότι δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα προκειμένου να επιδιώξω να κερδίσω την αλήθεια. Επειδή επιδίωκα από λανθασμένη σκοπιά, μόλις συνάντησα δυσκολίες στο καθήκον μου, και η σάρκα μου έπρεπε να υποφέρει, ένιωσα υπερβολικά καταπιεσμένη και γέμισα παράπονα, θέλοντας μάλιστα να αποφύγω το καθήκον μου. Θυμήθηκα τότε που ήμουν μαθήτρια. Όταν έβλεπα τις συμμαθήτριές μου να μελετούν σκληρά, και να επιδιώκουν να μπουν σε καλά πανεπιστήμια και να ξεχωρίσουν στο μέλλον, με το που σκεφτόμουν πόσο οδυνηρό ήταν να μελετώ σκληρά, έκανα πίσω. Εξαιτίας αυτού, τελικά δεν μορφώθηκα τόσο όσο αυτές. Στο παρελθόν, σκεφτόμουν ότι οι αξίες μου για τη ζωή διέφεραν απλώς απ’ των άλλων ανθρώπων και δεν είχα ποτέ έντονη επιθυμία για υπόληψη και θέση. Πλέον, είδα ότι δεν ήταν πως δεν μου άρεσαν η φήμη, το κέρδος και η θέση, αλλά πως ακολουθούσα τον νόμο επιβίωσης του Σατανά: «Η ζωή είναι πολύ σύντομη. Κοίτα να περνάς καλά». Νοιαζόμουν υπερβολικά για τη σάρκα μου. Πλέον, αν και πίστευα στον Θεό, αυτός ο σατανικός νόμος επιβίωσης ήταν ακόμη βαθιά χαραγμένος μέσα μου. Μόλις αντιμετώπιζα δυσκολίες στο έργο μου, υποστήριζα ότι ήταν άδικο και ήθελα ένα ευκολότερο καθήκον. Ήμουν υπεύθυνη για το έργο ποτίσματος, το οποίο είχε να κάνει με τη ζωή-είσοδο των νεοφώτιστων. Αν οι νεοφώτιστοι δεν ποτίζονταν καλά και δεν μπορούσαν να ριζώσουν στην αληθινή οδό, μπορούσαν να αποτραβηχτούν εύκολα. Δεν ήμουν πρόθυμη, όμως, να πληρώσω τίμημα ούτε να αναζητήσω την αλήθεια για να ξεπεράσω τις διάφορες δυσκολίες στο καθήκον μου. Αντιθέτως, απέφευγα την αντιξοότητα και δεν λάμβανα καθόλου υπόψη την πρόθεση του Θεού ούτε λογάριαζα το έργο της εκκλησίας. Ήμουν υπερβολικά εγωίστρια και ποταπή. Στην πραγματικότητα, το κάθε καθήκον στον οίκο του Θεού, για να το κάνει κάποιος καλά πρέπει να δαπανήσει τον εαυτό του λίγο. Για παράδειγμα, οι αδελφοί και οι αδελφές που κηρύττουν το ευαγγέλιο πρέπει να καταβάλλουν προσπάθεια για να εφοδιαστούν με τις αλήθειες που σχετίζονται με το κήρυγμα του ευαγγελίου, υπομένοντας ταυτόχρονα τον περίγελο και την κακοποίηση των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου, κι αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να συλληφθούν και να χάσουν τη ζωή τους ανά πάσα στιγμή. Επίσης, τα τεχνικά καθήκοντα γίνονται καλά μόνο όταν κάποιος ξοδεύει χρόνο κι ενέργεια μελετώντας τις επαγγελματικές δεξιότητες. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές που επιδιώκουν την αλήθεια αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες, μπορούν να αναζητούν την αλήθεια και να παίρνουν μαθήματα. Γίνονται καλύτεροι στα καθήκοντά τους όσο περισσότερο τα κάνουν και νιώθουν ότι τα δεινά τους αξίζουν. Στο παρελθόν, δεν είχα τέτοια επιδίωξη ούτε τέτοια αποφασιστικότητα. Η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου ήταν τεμπέλικη. Ήθελα να κάνω ό,τι έκανα χωρίς σκοπό, να μην τελειώνω τίποτα και να μην ολοκληρώνω καμία εργασία μου. Αν συνέχιζα να επιδιώκω σαρκικές ανέσεις, αν δεν επιδίωκα την αλήθεια σωστά, αν δεν υπέφερα και δεν πλήρωνα τίμημα για να κάνω το καθήκον μου καλά, δεν θα έκανα καλή δουλειά σε κανένα καθήκον. Θα γινόμουν στ’ αλήθεια ένα άχρηστο σκουπίδι που έπρεπε να αποκλειστεί.

Στη συνέχεια, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να βιώσει μια ζωή με νόημα, και δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένος με τις τρέχουσες συνθήκες του. Για να βιώσεις το παράδειγμα του Πέτρου, πρέπει να διαθέτεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες του Πέτρου. Ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει πράγματα που είναι υψηλότερα και πιο βαθιά. Πρέπει να επιδιώκει μια βαθύτερη, καθαρότερη αγάπη για τον Θεό και μια ζωή που έχει αξία και νόημα. Μόνο αυτό είναι η ζωή και μόνο τότε ο άνθρωπος θα είναι ίδιος με τον Πέτρο. Πρέπει να εστιάσεις στο να εισέλθεις ενεργά στη θετική πλευρά και δεν πρέπει να επιτρέψεις παθητικά στον εαυτό σου να υποχωρήσει για λόγους στιγμιαίας άνεσης, ενώ αγνοείς πιο βαθιές, πιο λεπτομερείς και πιο πρακτικές αλήθειες. Πρέπει να διαθέτεις έμπρακτη αγάπη και πρέπει να βρεις τρόπους για να απελευθερωθείς από αυτήν την εξαχρειωμένη, ξέγνοιαστη ζωή που δεν διαφέρει από τη ζωή ενός ζώου. Πρέπει να βιώσεις μια ζωή με νόημα, μια ζωή με αξία και δεν πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου ή να μεταχειρίζεσαι τη ζωή σου σαν ένα παιχνίδι με το οποίο παίζεις. Για όλους όσοι φιλοδοξούν να αγαπήσουν τον Θεό, δεν υπάρχουν άπιαστες αλήθειες ούτε μια δικαιοσύνη για την οποία δεν μπορούν να παραμείνουν σταθεροί. Πώς πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου; Πώς πρέπει να αγαπάς τον Θεό και να χρησιμοποιήσεις αυτήν την αγάπη για να ικανοποιήσεις τις προθέσεις Του; Δεν υπάρχει πιο σημαντικό θέμα από αυτό στη ζωή σου. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να έχεις τέτοιες φιλοδοξίες και επιμονή, και δεν θα πρέπει να είσαι σαν εκείνους που μαλθακοί και χωρίς σθένος. Πρέπει να μάθεις πώς να αποκτάς εμπειρία μιας ουσιαστικής ζωής και να βιώνεις ουσιαστικές αλήθειες και να μην συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου επιπόλαια με αυτόν τον τρόπο. Χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, η ζωή σου θα σε προσπεράσει· μετά από αυτό, θα έχεις, άραγε, άλλη μια ευκαιρία να αγαπήσεις τον Θεό; Μπορεί ο άνθρωπος να αγαπάει τον Θεό όταν πεθάνει; Πρέπει να έχεις τις ίδιες φιλοδοξίες και την ίδια συνείδηση με τον Πέτρο. Η ζωή σου πρέπει να έχει νόημα και δεν πρέπει να παίζεις παιχνίδια με τον εαυτό σου. Ως άνθρωπος και ως άτομο που ακολουθεί τον Θεό, πρέπει να είσαι σε θέση να εξετάσεις προσεκτικά το πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή σου, πώς πρέπει να προσφέρεις τον εαυτό σου στον Θεό, πώς πρέπει να έχεις μια πιο ουσιαστική πίστη στον Θεό και πώς, εφόσον αγαπάς τον Θεό, θα πρέπει να Τον αγαπάς με έναν τρόπο που είναι πιο καθαρός, πιο όμορφος και πιο καλός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Απ’ τα λόγια του Θεού, είδα ότι ο Θεός ελπίζει οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν την επιδίωξη της αλήθειας ως ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους. Αν έχανα την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια για χάρη των προσωρινών ανέσεων της σάρκας, δεν θα ήμουν ανόητη; Όταν τελειώσει το έργο του Θεού, αν δεν έχουμε κερδίσει την αλήθεια ούτε έχουμε αλλάξει διάθεση, θα το μετανιώνουμε σε όλη μας τη ζωή. Όταν έκανα καθήκοντα ηγεσίας, αν και υστερούσα σε πολλά, και μολονότι το έργο περιλάμβανε αρκετές δυσκολίες κι άγχος, κέρδισα περισσότερα απ’ όσα θα κέρδιζα αν έκανα μεμονωμένα καθήκοντά. Όχι μόνο εξυψώθηκαν οι εργασιακές μου δεξιότητες, αλλά κατανόησα τελικά και κάποιες αλήθεια-αρχές. Είδα ότι οι δυσκολίες και το άγχος ήταν ευλογία απ’ τον Θεό. Πήρα την απόφαση να σταματήσω να αποφεύγω το καθήκον μου για χάρη των σαρκικών σκέψεων. Στις δυσκολίες, θα προσευχόμουν πια και θα βασιζόμουν στον Θεό περισσότερο, και θα αναζητούσα αλήθεια για να τις ξεπερνώ. Πολύ σύντομα, άρχισα να αναζητώ και να συλλογίζομαι γιατί δεν έφερνε αποτελέσματα το έργο ποτίσματος. Μέσα απ’ την αυτοκριτική και την επανεξέταση, είδα ότι αυτό συνέβαινε κυρίως επειδή ήμουν πολύ παθητική στο καθήκον μου και δεν επικεντρωνόμουν στην επανεξέταση των αποκλίσεων. Όταν οι νεοφώτιστοι είχαν προβλήματα, δεν τα έλυνα, επικαλούμενη ότι δεν είχα τα προσόντα να το κάνω. Προκαλούσα έτσι τη συσσώρευση πολλών προβλημάτων χωρίς μονοπάτι επίλυσης. Στη συνέχεια, αφότου άρχισα να πληρώνω τίμημα στο έργο μου, τα αποτελέσματα του έργου ποτίσματος άρχισαν να βελτιώνονται σταθερά. Βίωσα από πρώτο χέρι τo γλυκό αίσθημα του να μη ζω εν μέσω δυσκολιών και να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και απέκτησα ακόμη περισσότερη πίστη για να βιώσω αυτήν την κατάσταση.

Στη συνέχεια, έγινα υπεύθυνη για ακόμη περισσότερο έργο, και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν ήμουν εξοικειωμένη με το έργο και υστερούσα αναφορικά με τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια και την επίλυση προβλημάτων. Ήταν αρκετά κουραστικό, αλλά ήμουν πρόθυμη να επαναστατήσω εναντίον της σάρκας μου και να καταβάλω τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια στο καθήκον μου. Μετά από έναν ή δύο μήνες έργου, τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο καλά και ένιωσα κάπως αποθαρρυμένη. Σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο καθήκον ήταν πολύ δύσκολο κι ότι τα προηγούμενα καθήκοντά μου ήταν πιο χαλαρά. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό κι αναζήτησα την αλήθεια για να τη διορθώσω. Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Όσοι πιστεύουν αληθινά στον Θεό είναι όλοι τους άνθρωποι που φροντίζουν για το κανονικό έργο τους, είναι όλοι τους διατεθειμένοι να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, καθώς και ικανοί να αναλάβουν μια δουλειά και να την κάνουν καλά σύμφωνα με το επίπεδό τους και τους κανονισμούς του οίκου του Θεού. Φυσικά, μπορεί στην αρχή να σου φανεί δύσκολο να προσαρμοστείς σε αυτήν τη ζωή. Μπορεί να νιώθεις εξαντλημένος τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ωστόσο, αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να συνεργαστείς και διατεθειμένος να γίνεις ένας κανονικός, καλός άνθρωπος και να φτάσεις στη σωτηρία, τότε πρέπει να πληρώσεις κάποιο τίμημα και να αφήσεις τον Θεό να σε πειθαρχήσει. Όταν νιώθεις την παρόρμηση να γίνεις ισχυρογνώμων, πρέπει να επαναστατείς εναντίον της και να την εγκαταλείπεις, μειώνοντας σταδιακά την ισχυρογνωμοσύνη σου και τις εγωιστικές επιθυμίες σου. […] Δεν μπορείς να πεις: “Η πίεση είναι υπερβολική, οπότε δεν θα το κάνω. Όταν κάνω το καθήκον μου και εργάζομαι στον οίκο του Θεού, το μόνο που ψάχνω είναι αναψυχή, ευκολία, ευτυχία και άνεση”. Κάτι τέτοιο δεν θα έχει αποτέλεσμα· ένας κανονικός ενήλικας δεν πρέπει να σκέφτεται έτσι και ο οίκος του Θεού δεν είναι μέρος για να ενδίδεις στην άνεση. Κάθε άνθρωπος αναλαμβάνει έναν συγκεκριμένο βαθμό πίεσης και ρίσκου στη ζωή και το έργο του. Σε κάθε δουλειά —ιδίως καθώς εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού— θα πρέπει να πασχίζεις για τα βέλτιστα αποτελέσματα. Από μια ευρύτερη άποψη, αυτή είναι η διδασκαλία και η απαίτηση του Θεού. Πιο συγκεκριμένα, είναι η στάση, η άποψη, το πρότυπο και η αρχή που θα πρέπει να υιοθετήσει κάθε άνθρωπος στη συμπεριφορά και τις πράξεις του» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Απ’ τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ως ενήλικας με κανονική λογική, πρέπει να αναλαμβάνω έργο. Αν και κάποιες φορές θα προκύψουν δυσκολίες στο έργο που απαιτούν να υποφέρεις λίγο, αυτό είναι κάτι που πρέπει να βιώσω στην πορεία της επιδίωξης της σωτηρίας. Ακόμη και οι άπιστοι πρέπει να υποφέρουν για να τα βγάζουν πέρα. Όσο για εμάς τους πιστούς, τα δεινά που υπομένουμε όταν κάνουμε τα καθήκοντά μας έχουν νόημα και είναι ωφέλιμα για τη ζωή μας. Όταν το κατάλαβα, ήμουν πρόθυμη να υποταχτώ και να βιώσω. Μετά απ’ αυτό, όταν υπήρχαν πολλές δυσκολίες στο καθήκον μου, ένιωθα ακόμη απόγνωση κάποιες φορές, αλλά δεν ήθελα να παραιτηθώ απ’ το καθήκον μου εξαιτίας τους. Αντιθέτως, κατάφερα να αναζητήσω την πρόθεση του Θεού εν μέσω των δυσκολιών, να κάνω ό,τι μπορώ για να ανταποκριθώ, και να αντιμετωπίσω σωστά τις δυσκολίες και το άγχος στο καθήκον μου. Ευχαριστώ τον Θεό μέσα απ’ την καρδιά μου!