Από τη Λι Λε, Κίνα

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά και ο μπαμπάς μού είπαν ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, γι’ αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύει τον Δημιουργό στη ζωή του. Όταν μεγάλωσα, άρχισα να πηγαίνω σε συναθροίσεις. Περίπου το 2017, η μαμά μου αποβλήθηκε ως κακός άνθρωπος επειδή διατάρασσε και αναστάτωνε το έργο της εκκλησίας και αρνιόταν πεισματικά να μετανοήσει. Έκτοτε, δεν με υποστήριζε στην πίστη μου όπως πριν. Ξεκίνησα τις σπουδές μου το 2018 και κάθε φορά που πήγαινα σπίτι ή μου τηλεφωνούσε η μαμά μου, μου έλεγε πάντα να διαβάζω πολύ, και με ρωτούσε τι σκόπευα να κάνω με τις σπουδές και τη ζωή μου. Σπάνια μιλούσε για την πίστη μου στον Θεό. Εξάλλου, ήμουν απασχολημένη με τις σπουδές μου και σπάνια έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού, κι έτσι, σιγά-σιγά απομακρύνθηκα από τον Θεό. Συχνά ένιωθα άδεια και εξαντλημένη.

Μια μέρα, που ήμουν στο πατρικό μου για τις χειμερινές διακοπές το 2020, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο Θεός δεν πληρώνει απλώς ένα τίμημα για κάθε άνθρωπο κατά τις δεκαετίες που μεσολαβούν από τη γέννησή του μέχρι και σήμερα. Σύμφωνα με τον Θεό, έχεις έρθει σε αυτόν τον κόσμο αμέτρητες φορές και άλλες τόσες έχεις μετενσαρκωθεί. Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό; Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Θεός. Δεν μπορείς με τίποτα να τα γνωρίζεις εσύ αυτά τα πράγματα. Κάθε φορά που έρχεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο, ο ίδιος ο Θεός κανονίζει κάποια πράγματα για σένα: Εκείνος κανονίζει πόσα χρόνια θα ζήσεις, το είδος της οικογένειας στην οποία θα γεννηθείς, πότε θα χτίσεις ένα σπίτι και μια καριέρα, καθώς και τι θα κάνεις σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς θα βγάζεις το ψωμί σου. Σου κανονίζει έναν τρόπο να βγάζεις το ψωμί σου, έτσι ώστε να πραγματοποιήσεις απρόσκοπτα την αποστολή σου σε αυτήν τη ζωή. Όσον αφορά τώρα το τι θα πρέπει να κάνεις στην επόμενη μετενσάρκωσή σου, ο Θεός κανονίζει για σένα και σου δίνει τη ζωή εκείνη σύμφωνα με το τι οφείλεις να έχεις και τι πρέπει να σου δοθεί… Ο Θεός έχει κανονίσει πολλές φορές τέτοια πράγματα για σένα και, να που τελικά γεννήθηκες στην εποχή των εσχάτων ημερών, στην τωρινή σου οικογένεια. Ο Θεός έχει κανονίσει για σένα ένα περιβάλλον στο οποίο μπορείς να πιστέψεις σ’ Αυτόν. Σου επέτρεψε να ακούσεις τη φωνή Του και να επιστρέψεις ενώπιόν Του, ώστε να είσαι σε θέση να Τον ακολουθήσεις και να εκτελέσεις ένα καθήκον στον οίκο Του. Το ότι έχεις ζήσει μέχρι σήμερα οφείλεται καθαρά στο ότι σε έχει καθοδηγήσει ο Θεός. […] Ο Θεός αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη για κάθε ψυχή που μετενσαρκώνεται. Εργάζεται προσεκτικά και πληρώνει το τίμημα της ζωής Του, για να καθοδηγήσει τον κάθε άνθρωπο και να κανονίσει τη ζωή του καθενός. Ο Θεός μοχθεί τόσο πολύ και πληρώνει ένα τέτοιο τίμημα για χάρη του ανθρώπου, ενώ παράλληλα του χαρίζει όλες αυτές τις αλήθειες κι αυτήν τη ζωή. Δεν θα είναι υπερβολικά μεγάλο το χρέος των ανθρώπων προς τον Θεό αν τις έσχατες αυτές ημέρες δεν εκτελέσουν το καθήκον τους ως δημιουργήματα και δεν επιστρέψουν ενώπιον του Δημιουργού; Αν στο τέλος, όσες ζωές κι αν έχουν ζήσει κι απ’ όσες γενιές κι αν έχουν περάσει, δεν κάνουν καλά τα καθήκοντά τους και δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του Θεού; Δεν θα αποδειχθεί πως δεν άξιζαν όλο αυτό το τίμημα που έχει πληρώσει ο Θεός; Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα είχαν ίχνος συνείδησης και δεν θα άξιζαν να αποκαλούνται άνθρωποι, καθώς το χρέος τους προς τον Θεό θα ήταν τεράστιο. Σ’ αυτήν, λοιπόν, τη ζωή —δεν μιλάω για τις προηγούμενες ζωές σου, αλλά γι’ αυτήν τη ζωή— αν δεν μπορέσεις για χάρη της αποστολής σου να εγκαταλείψεις αυτά που αγαπάς ή όλα τα εξωτερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα τις υλικές απολαύσεις και την αγάπη και τη χαρά της οικογένειας, ή αν δεν εγκαταλείψεις τις σαρκικές απολαύσεις για το τίμημα που πληρώνει για σένα ο Θεός ή για να ανταποδώσεις την αγάπη Του, τότε είσαι πολύ μοχθηρός! Στην πραγματικότητα, κάθε τίμημα που πληρώνεις για τον Θεό αξίζει. Σε σύγκριση με το τίμημα που πληρώνει ο Θεός για λογαριασμό σου, τι αξία έχει το ελάχιστο που προσφέρεις και που δαπανάς εσύ; Τι αξία έχει το ελάχιστο που υποφέρεις; Ξέρεις πόσο έχει υποφέρει ο Θεός; Το λίγο που υποφέρεις εσύ δεν είναι καν άξιο αναφοράς σε σύγκριση με το πόσο έχει υποφέρει ο Θεός. Άσε που, τώρα που κάνεις το καθήκον σου, κερδίζεις την αλήθεια και τη ζωή, πράγμα που στο τέλος θα σε κάνει να επιβιώσεις και να εισέλθεις στη βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι τεράστια ευλογία! Όσο ακολουθείς τον Θεό, στην πραγματικότητα εργάζεσαι μαζί Του, κι ας υποφέρεις κι ας πληρώνεις τίμημα. Ό,τι κι αν μας ζητάει ο Θεός να κάνουμε, ακούμε τα λόγια Του και σ’ αυτά βασίζουμε τις πράξεις μας. Μην επαναστατείς ενάντια στον Θεό και μην κάνεις τίποτα που Του φέρνει θλίψη. Για να εργαστείς μαζί Του, πρέπει να υποφέρεις λίγο, να αποκηρύξεις και να παραμερίσεις κάποια πράγματα. Πρέπει να παραιτηθείς από τη φήμη, το κέρδος, τη θέση, τα χρήματα και τις εγκόσμιες απολαύσεις· να παραιτηθείς ακόμα κι απ’ τον γάμο, απ’ τη δουλειά και απ’ τις προοπτικές που έχεις στον κόσμο. Ξέρει ο Θεός αν έχεις παραιτηθεί από αυτά τα πράγματα; Τα βλέπει όλα αυτά ο Θεός; (Ναι.) Και τι θα κάνει όταν δει ότι έχεις παραιτηθεί από αυτά τα πράγματα; (Θα παρηγορηθεί και θα ευχαριστηθεί.) Όχι μόνο θα ευχαριστηθεί και θα πει: “Το τίμημα που πλήρωσα απέδωσε καρπούς. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι και αποφασισμένοι να εργαστούν μαζί Μου, τους κέρδισα”. Ο Θεός δεν έχει μόνο αυτήν τη στάση της ευχαρίστησης και της χαράς, της ικανοποίησης και της παρηγοριάς. Ενεργεί κιόλας, και θέλει να δει τα αποτελέσματα του έργου Του, αλλιώς δεν θα είχαν νόημα τα όσα απαιτεί από τους ανθρώπους. Η χάρη, η αγάπη και το έλεος που δείχνει ο Θεός στον άνθρωπο δεν είναι απλώς ένα είδος στάσης, αλλά και ένα γεγονός. Ποιο γεγονός; Ο Θεός βάζει μέσα σου τα λόγια Του και σε διαφωτίζει, ώστε να δεις τι το αξιαγάπητο έχει Αυτός και τι είναι τελικά αυτός ο κόσμος, ώστε να γεμίσει η καρδιά σου με φως και να μπορέσεις να κατανοήσεις τα λόγια Του και την αλήθεια. Έτσι κερδίζεις την αλήθεια, χωρίς καν να το ξέρεις. Ο Θεός επιτελεί πάρα πολύ έργο πάνω σου με πολύ αληθινό τρόπο, κι έτσι σου δίνει τη δυνατότητα να κερδίσεις την αλήθεια. Όταν κερδίσεις την αλήθεια, όταν κερδίσεις το πολυτιμότερο πράγμα, που δεν είναι άλλο από την αιώνια ζωή, ικανοποιούνται οι προθέσεις του Θεού. Ο Θεός νιώθει ευχαρίστηση και ικανοποίηση όταν βλέπει ότι οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια και είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί Του. Έχει τότε μια συγκεκριμένη στάση, και βάσει αυτής πηγαίνει να εργαστεί, και εγκρίνει και ευλογεί τον άνθρωπο, λέγοντας το εξής: “Θα σε ανταμείψω με τις ευλογίες που σου αξίζουν”. Τότε, λοιπόν, θα έχεις κερδίσει την αλήθεια και τη ζωή. Όταν θα γνωρίζεις τον Δημιουργό και θα έχεις κερδίσει την εκτίμησή Του, θα εξακολουθείς να αισθάνεσαι ένα κενό μέσα σου; Όχι. Θα αισθάνεσαι πληρότητα και μια ευχαρίστηση. Αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή σου θα έχει αξία; Αυτή είναι η πιο πολύτιμη και ουσιαστική ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το να πληρώνει κανείς το τίμημα για να κερδίσει την αλήθεια είναι μείζονος σημασίας). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι όλα όσα έχει ο άνθρωπος προέρχονται από τον Θεό, ότι είμαστε ζωντανοί σήμερα μόνο και μόνο επειδή μας φροντίζει και μας προστατεύει ο Θεός, και ότι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και ζουν ουσιαστικές ζωές μόνο όταν εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα. Το ότι γεννήθηκα τις έσχατες ημέρες και είχα την τύχη να ακούσω τη φωνή του Θεού είχε προκαθοριστεί από τον Θεό πριν από την αρχή των αιώνων, όπως και οι ευθύνες και η αποστολή που έπρεπε να εκπληρώσω. Παρόλο που ακολουθούσα τους γονείς μου στην πίστη από τότε που ήμουν μικρή, δεν είχα κάνει ποτέ κάποιο καθήκον. Ήθελα να κάνω κάποιο όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου και τις μελλοντικές μου προοπτικές. Μόνο στις συναθροίσεις πήγαινα, επειδή έτσι έλεγε ο κανονισμός, αλλά η καρδιά μου ήταν μακριά από τον Θεό. Τώρα που το σκέφτομαι, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους είχα επαφές στο κολέγιο ήταν άπιστοι και σταδιακά άρχισα να ακολουθώ κακές τάσεις, να τρώω, να πίνω και να διασκεδάζω. Περνούσα όλο και λιγότερο χρόνο τρώγοντας και πίνοντας τα λόγια του Θεού, και επίσης γινόμουν πιο εγωίστρια και δόλια. Δεν διέφερα καθόλου από εκείνους που δεν πίστευαν στον Θεό. Σκέφτηκα τη συναναστροφή των αδελφών, το γεγονός ότι μόνο αν βιώνουμε τα λόγια του Θεού όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας, μπορούμε να κερδίσουμε την αλήθεια και να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε στη ζωή, και τελικά να κερδηθούμε από τον Θεό. Πώς μπορούμε να φτάσουμε στη σωτηρία αν δεν εκτελούμε το καθήκον μας και επιδιώκουμε τις κοσμικές τάσεις;

Έπειτα, άκουσα τυχαία τον ύμνο των λόγων του Θεού «Ο χαμένος χρόνος δεν θα επιστρέψει ποτέ»: «Αφυπνιστείτε, αδελφοί! Αφυπνιστείτε, αδελφές! Η ημέρα Μου δεν θα καθυστερήσει. Ο χρόνος είναι ζωή και όταν κάποιος ανακτά τον χρόνο, σώζει τη ζωή! Δεν αργεί η ώρα! Αν αποτύχετε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, μπορείτε να μελετήσετε ξανά και ξανά γι’ αυτές. Η ημέρα Μου, ωστόσο, δεν θα καθυστερήσει άλλο. Θυμηθείτε! Θυμηθείτε! Αυτά είναι τα ευγενικά Μου λόγια προτροπής. Το τέλος του κόσμου έχει ξεδιπλωθεί μπροστά στα ίδια σας τα μάτια και η μεγάλη καταστροφή θα έρθει σύντομα. Τι είναι πιο σημαντικό; Η ζωή σας ή, μήπως, ο ύπνος σας, η βρώση και η πόση, καθώς και ο ρουχισμός σας; Έχει έρθει η ώρα να ζυγίσετε αυτά τα πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 30). Όταν άκουσα αυτόν τον ύμνο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πολύ χρόνο για να κάνω κάποιο καθήκον. Όταν έδωσα εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο, αν δεν περνούσα, μπορούσα να μείνω στο σχολείο άλλον έναν χρόνο και να ξαναδώσω εξετάσεις. Για να σωθούμε από τον Θεό, όμως, έχουμε μόνο μία ευκαιρία και, αν τη χάσουμε, θα χαθεί για πάντα. Σκέφτηκα επίσης πόσο σοβαρή ήταν η πανδημία και ότι χωρίς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, θα μπορούσαμε να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή. Ένιωσα ότι ο Θεός μάς προειδοποιούσε μέσω της πανδημίας. Ακολουθούσα τις κοσμικές τάσεις για χρόνια και είχα χάσει πολύ χρόνο. Είχα χάσει τόσο πολλές ευκαιρίες να κάνω ένα καθήκον και να κερδίσω την αλήθεια. Πλέον, δεν ήθελα να χάσω άλλες ευκαιρίες. Αν δεν χρησιμοποιούσα αυτόν τον πολύτιμο χρόνο για να κάνω ένα καθήκον και περισσότερες καλές πράξεις, τότε θα όδευα προς την καταστροφή και θα ήταν πολύ αργά για να μετανιώσω. Ένιωθα πια ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη να κάνω το καθήκον μου και όταν τελείωσε η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω της πανδημίας, άρχισα να κάνω το καθήκον του ποτίσματος των νεοφώτιστων.

Επειδή η πανδημία συνεχιζόταν, τα μαθήματα γίνονταν διαδικτυακά και δεν ήταν πάρα πολλά, οπότε μπορούσα να παρακολουθώ μαθήματα και παράλληλα να κάνω το καθήκον μου. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι αυτό θα δυσαρεστούσε τη μαμά μου, η οποία ήθελε στον ελεύθερό μου χρόνο να βρω μια δουλειά μερικής απασχόλησης. Ένα βράδυ με ρώτησε εξοργισμένη: «Σου είπα να βρεις δουλειά· τι θα κάνεις γι’ αυτό;» Εγώ απάντησα: «Σκοπεύω να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου». Εκείνη θύμωσε πολύ και είπε: «Δεν σου ζητάω να σταματήσεις να κάνεις το καθήκον σου, μπορείς να το κάνεις και να δουλεύεις ταυτόχρονα. Δεν πρέπει να παίρνεις την πίστη σου τόσο σοβαρά. Μην κάνεις το ίδιο λάθος μ’ εμένα. Παράτησα τα πάντα και στο τέλος με απέπεμψαν». Σκέφτηκα: «Όταν διατηρείς την επαφή με τον κόσμο και παράλληλα πιστεύεις στον Θεό, δεν είναι σαν να τα θέλεις όλα δικά σου; Αυτή δεν είναι ειλικρινής πίστη στον Θεό! Επίσης, το ότι παράτησες τη δουλειά και την οικογένειά σου δεν είχε σχέση με το γεγονός ότι σε απέπεμψαν. Σε απέπεμψαν επειδή έκανες ένα σωρό κακές πράξεις και αρνιόσουν να μετανοήσεις». Έτσι, είπα στη μαμά μου: «Τώρα σπουδάζω. Αν βρω και δουλειά, πού θα βρω χρόνο για να κάνω το καθήκον μου; Δεν πρόκειται να βρω δουλειά». Η μαμά μου με μάλωσε, λέγοντας: «Βλέπω ότι δεν ακούς τίποτα από αυτά που λέω. Δεν καταλαβαίνεις ότι θέλω μόνο το καλό σου;» Εγώ απάντησα: «Θα σε ακούσω για οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι γι’ αυτό». Εκείνη θύμωσε τόσο πολύ που πήρε το λάπτοπ μου και το έσπασε. Ένιωσα πολύ αδικημένη και δεν καταλάβαινα γιατί είχε γίνει έξω φρενών. Στη συνέχεια, όποτε σκόπευα να πάω σε κάποια συνάθροιση ή να κάνω το καθήκον μου, μου έβαζε δουλειές. Μερικές φορές έφευγα βιαστικά από το σπίτι, και εκείνη θύμωνε μαζί μου και με μάλωνε.

Μια μέρα, με ρώτησε: «Τι σκοπεύεις να κάνεις για το μέλλον σου;» Εγώ απάντησα: «Αποφάσισα να κάνω το καθήκον μου στον οίκο του Θεού». Είδε ότι έδινα προτεραιότητα στο καθήκον μου και είπε με αυστηρό ύφος: «Σε μεγάλωσα όλα αυτά τα χρόνια και δεν βγήκε τίποτα καλό απ’ αυτό. Καλύτερα να είχα σκύλο. Θα τον τάιζα και θα μου κουνούσε την ουρά του. Τι έχω πάρει ως αντάλλαγμα για όλο τον κόπο που έχω κάνει για σένα; Φύγε. Πήγαινε όπου θέλεις. Δεν θέλω παράσιτα στο σπίτι μου!» Όταν την άκουσα, έμεινα έκπληκτη και σκέφτηκα: «Απλώς πιστεύω στον Θεό, δεν έχω κάνει τίποτα κακό. Παρ’ όλα αυτά, θέλεις να με πετάξεις έξω». Η μαμά μου συνέχισε, λέγοντας: «Αν συνεχίσεις να πιστεύεις και να κάνεις το καθήκον σου, αυτή η οικογένεια θα διαλυθεί. Από σήμερα δεν θα έχω κόρη και εσύ δεν θα έχεις μητέρα. Μάταια θα σε έχω μεγαλώσει!» Ένιωσα πολύ πληγωμένη και αδικημένη όταν το είπε αυτό, και σκέφτηκα: «Η μαμά μου πίστευε στον Θεό. Δεν θα έπρεπε να με στηρίζει τώρα; Γιατί στέκεται εμπόδιο στον δρόμο μου;» Ένιωσα ότι είχα δύο επιλογές μπροστά μου: το μονοπάτι της πίστης στον Θεό και της εκτέλεσης του καθήκοντός μου, που σήμαινε ότι έπρεπε να τερματίσω τη σχέση μου με τη μαμά μου, και το μονοπάτι της ικανοποίησης των συναισθημάτων μου, που σήμαινε ότι θα πρόδιδα τον Θεό και δεν θα μπορούσα πλέον να κάνω το καθήκον μου. Αντιμέτωπη με αυτό το δίλημμα, ένιωθα την καρδιά μου να κόβεται στα δυο. Αγαπούσα πολύ τη μαμά μου. Μου είχε δώσει τόση αγάπη όλη μου τη ζωή. Είχε στερηθεί καλό φαγητό και καινούργια ρούχα, και άφηνε τα καλύτερα πράγματα για μένα. Ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο για μένα. Αλλά ούτε τον Θεό μπορούσα να αφήσω. Ο Θεός μού είχε δώσει ζωή. Ήταν Αυτός που μου έδωσε την πνοή της ζωής μου, με φρόντιζε και με προστάτευε καθώς μεγάλωνα. Η υγεία μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή και αρρώσταινα συχνά. Χωρίς τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό και δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Αν άφηνα τη μαμά μου, τουλάχιστον θα μπορούσα να ζήσω. Αλλά αν άφηνα τον Θεό, δεν θα ήμουν απλώς μια ζωντανή νεκρή; Τι νόημα θα είχε τότε η ζωή; Ήξερα ότι έπρεπε να διαλέξω την πίστη στον Θεό, αλλά αν έκανα αυτήν την επιλογή, δεν θα έμενα χωρίς μητέρα στο μέλλον; Θα χανόταν η ζεστή, γλυκιά οικογένειά μου. Ένιωσα ότι η μαμά μου με πίεζε πάρα πολύ. Γιατί έπρεπε να διαλέξω το ένα ή το άλλο; Γιατί έπρεπε να κάνω αυτήν την επιλογή; Αργότερα, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που είχα διαβάσει παλαιότερα: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός πάνω στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη αναστάτωση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό και αυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η αναστάτωση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα του έργου που κάνει ο Θεός σ’ εσάς είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι αν και επιφανειακά φαινόταν ότι η μαμά μου με πίεζε και με ανάγκαζε να διαλέξω, πίσω από όλα αυτά υπήρχε μια πνευματική μάχη. Ήταν επίσης ο πειρασμός του Σατανά. Ο Σατανάς γνώριζε το αδύνατο σημείο μου, κι έτσι χρησιμοποιούσε το συναίσθημα για να με πιέσει να εγκαταλείψω την πίστη μου. Αν είχα ακολουθήσει τη μαμά μου, και είχα εγκαταλείψει την πίστη και το καθήκον μου, τότε θα είχα πέσει στην παγίδα του Σατανά και θα είχα χάσει την ευκαιρία μου για σωτηρία. Είτε με έδιωχναν από το σπίτι μου είτε όχι, δεν μπορούσα να προδώσω τον Θεό και να εγκαταλείψω το καθήκον μου για χάρη του συναισθήματος. Σκέφτηκα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις τον πόνο της εγκατάλειψης αυτών που αγαπάς, και να είσαι πρόθυμος να κλάψεις πικρά, για να ικανοποιήσεις τον Θεό. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Η καρδιά μου βρήκε τη δύναμή της. Ό,τι κι αν αντιμετώπιζα στο μέλλον, θα βασιζόμουν στον Θεό για να συνεχίσω την πορεία μου. Έτσι, είπα στη μαμά μου: «Πάντα ήθελα αυτήν την οικογένεια, και πάντα ήθελα εσένα και τον μπαμπά. Θα προτιμούσα να τρώω λιγότερο, να ξοδεύω λιγότερα και να είμαι καλή κόρη για σένα. Δεν ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις σου επειδή απλώς ξεπερνούν τις δυνατότητές μου. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Αλλά το να πιστεύω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου είναι το σωστό μονοπάτι και δεν μπορώ να το εγκαταλείψω». Η μαμά μου θύμωσε απίστευτα, και αργότερα έφυγε από το σπίτι και νοίκιασε ένα άλλο.

Πού και πού, με καλούσε στο σπίτι που είχε νοικιάσει για να τα πούμε. Μια φορά μου είπε: «Ο μπαμπάς σου δεν είναι καλά στην υγεία του. Πρέπει να τον σκεφτείς. Τι θα κάνεις αν αρρωστήσει μια μέρα; Ποτέ δεν είπα να μην πιστέψεις στον Θεό. Η Λι Γιαν και η Ουάγκ Μέι πιστεύουν στον Θεό και παράλληλα δουλεύουν, σωστά; Δεν πρέπει να παίρνεις την πίστη σου τόσο σοβαρά. Όταν σου λέω να βρεις δουλειά, απλώς σκέφτομαι το μέλλον σου, έτσι δεν είναι;» Στενοχωρήθηκα πολύ. Όντως ο πατέρας μου δεν ήταν πολύ καλά στην υγεία του τα τελευταία χρόνια. Αν πραγματικά αρρώσταινε, πώς θα τον βοηθούσα ως κόρη χωρίς να έχω καθόλου χρήματα; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν. Μέσα μου προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ προστάτεψέ με από τις παγίδες του Σατανά. Θέλω να Σε ικανοποιήσω, αλλά είμαι αδύναμη. Σύντομα θα υποκύψω σε αυτήν την πίεση. Σε παρακαλώ, δώσε μου την πίστη για να διακρίνω τα σχέδια του Σατανά και να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου για Σένα». Όταν προσευχήθηκα, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Θεού: «Γιατί δεν τα εμπιστεύεσαι στα χέρια Μου; Δεν Με εμπιστεύεσαι; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα κάνω ακατάλληλες διευθετήσεις για σένα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 59). Τα λόγια του Θεού φώτισαν ξαφνικά την καρδιά μου. Ο Θεός έχει την κυριαρχία επί των πάντων, και ελέγχει τη ζωή και τον θάνατό μας. Και φυσικά, δεν είναι κυρίαρχος της υγείας κάποιου σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό; Το αν θα αρρώσταινε ο μπαμπάς μου στο μέλλον και η κατάσταση της υγείας του ήταν πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Έπρεπε να τον εμπιστευτώ στα χέρια του Θεού, και να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού. Επίσης, κατάλαβα ότι η μαμά μου είχε γίνει υπηρέτρια του Σατανά. Αφού απέτυχε η αυστηρή της στάση, δοκίμασε την ήπια προσέγγιση, και χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να με δελεάσει και να με παρασύρει να προδώσω τον Θεό. Έτσι, της είπα: «Είμαι ενήλικη πλέον. Έχω τη δική μου γνώμη και μπορώ να κάνω τις δικές μου επιλογές. Είμαι αποφασισμένη να πιστεύω στον Θεό. Η πίστη μου είναι κάτι περισσότερο από το να λέω απλώς ότι Τον αναγνωρίζω και να πιστεύω σε Αυτόν κατά βάθος. Αν δεν κάνω το καθήκον μου, έχω πραγματικά πίστη στον Θεό; Δεν με νοιάζει πώς πιστεύουν στον Θεό αυτοί οι άνθρωποι που ανέφερες. Αν πέσουν στον γκρεμό, πρέπει να τους ακολουθήσω κι εγώ; Δεν είναι ότι δεν έχω συνείδηση. Επειδή έχω συνείδηση, ξέρω τι να κάνω και τι να μην κάνω». Η μαμά μου σώπασε όταν το άκουσε αυτό. Ήξερα ότι δεν μπορεί να τα είπα εγώ αυτά τα λόγια. Ο Θεός με καθοδηγούσε για να εναντιωθώ στα σχέδια του Σατανά.

Ωστόσο, ήμουν ακόμα πολύ στενοχωρημένη καθώς επέστρεφα σπίτι. Η μαμά μου μιλούσε μαζί μου ξανά και ξανά, και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να μου φέρεται πάντα έτσι ή γιατί πάντα ήθελε να διαλέξω ανάμεσα στην πίστη μου και τους γονείς μου. Πότε θα τελείωνε όλο αυτό; Πραγματικά δεν ήθελα να το υπομείνω άλλο. Καθώς περπατούσα, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν ο Θεός εργάζεται για να εξευγενίσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος υποφέρει. Όσο μεγαλύτερος είναι ο εξευγενισμός κάποιου, τόσο περισσότερο θα έχει μια καρδιά που αγαπάει τον Θεό και τόσο μεγαλύτερο μέρος από τη δύναμη του Θεού θα αποκαλυφθεί μέσα του. Αντιστρόφως, όσο μικρότερος είναι ο εξευγενισμός που δέχεται κάποιος, τόσο λιγότερο θα έχει μια καρδιά που αγαπάει τον Θεό και τόσο λιγότερη δύναμη του Θεού θα αποκαλυφθεί μέσα του. Όσο μεγαλύτερος είναι ο εξευγενισμός και ο πόνος αυτού του ανθρώπου και όσο μεγαλύτερο μαρτύριο βιώνει, τόσο πιο μεγάλη θα γίνει και η αγάπη του για τον Θεό, τόσο πιο γνήσια θα γίνει η πίστη του στον Θεό και τόσο πιο βαθιά θα είναι η γνώση του για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Σκεφτόμουν αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού όσο περπατούσα και, χωρίς να το καταλάβω, αναπτερώθηκε το ηθικό μου. Ο Σατανάς προσπαθεί να με εμποδίσει ακριβώς επειδή τώρα έχω επιλέξει το μονοπάτι της πίστης. Αν δεν πίστευα στον Θεό και δεν επέλεγα να κάνω το καθήκον μου, δεν θα εξευγενιζόμουν έτσι. Σκέφτηκα τους πολλούς αδελφούς και αδελφές που αντιμετώπιζαν δίωξη και εμπόδια από τις οικογένειές τους επειδή πίστευαν στον Θεό, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψαν την πίστη ή το καθήκον τους. Αντίθετα, προσεύχονταν στον Θεό και στηρίζονταν σ’ Αυτόν για να παραμείνουν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους. Εγώ τότε είχα επιλέξει να ακολουθήσω τον Θεό και να εκτελέσω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει ο Σατανάς να ξεφύγω τόσο εύκολα, γι’ αυτό και προσπαθούσε να με κάνει να αποφύγω τον Θεό βάζοντας τη μαμά μου να με διώκει συνεχώς. Ο Θεός επίσης χρησιμοποιούσε αυτήν τη δίωξη για να οδηγήσει την πίστη μου σ’ Αυτόν στην τελείωση και για να μάθω να στηρίζομαι σ ’Αυτόν με σκοπό να μείνω ακλόνητη στη μαρτυρία μου. Μόλις το κατάλαβα αυτό, συγκινήθηκα πολύ. Ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει όταν έκανα αρνητικές σκέψεις, αλλά με είχε καθοδηγήσει με τα λόγια Του, κι έτσι μπόρεσα να μείνω ακλόνητη, και δεν με παραπλάνησε και εξαπάτησε ο Σατανάς. Ένιωσα ότι ο Θεός ήταν δίπλα μου και με οδηγούσε προς τα εμπρός, κρατώντας με από το χέρι. Ένιωσα μεγάλη σταθερότητα και υποστήριξη, και είχα την πίστη να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάσταση.

Ενάμιση μήνα αργότερα, η μαμά μου επέστρεψε στο σπίτι. Ένα πρωί, ήρθε στο δωμάτιό μου και με ρώτησε τι σκεφτόμουν να κάνω για τη δουλειά. Απάντησα: «Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Επιλέγω να κάνω το καθήκον μου στον οίκο του Θεού». Εκείνη με αποκάλεσε αχάριστο ρεμάλι και πήγε να με χτυπήσει έξαλλη. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές με χαστούκισε. Με έπιασε μάλιστα από τον λαιμό και μου χτύπησε το κεφάλι στον τοίχο. Σταμάτησε μόνο όταν κόντεψα να σταματήσω να αναπνέω. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου το έκανε αυτό. Απλώς πίστευα στον Θεό και έκανα το καθήκον μου. Δεν έκανα κάτι κακό. Ενώ με χτυπούσε, σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που βασάνιζε φριχτά ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι ο βασιλιάς των διαβόλων, και βασανίζει πάρα πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές. Αλλά αυτή ήταν η μαμά μου. Ήταν το πιο κοντινό μου πρόσωπο και όταν με χτύπησε τόσο δυνατά, δεν ένιωσα σωματικό πόνο, αλλά μου ράγισε την καρδιά.

Σύντομα ήρθε η άνοιξη του 2021. Μια μέρα, μόλις είχα γυρίσει σπίτι από το καθήκον μου και η μαμά μου ξεκινούσε καυγά μαζί μου για κάποια ασήμαντα πράγματα. Πήγε να με ξαναχτυπήσει και φώναξε: «Σε μεγάλωσα όλα αυτά τα χρόνια και τίποτα καλό δεν βγήκε απ’ αυτό. Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, απλώς φύγε. Βγες έξω! Θα προσποιηθώ ότι δεν είσαι κόρη μου. Δεν σε έκανα εγώ!» Σκέφτηκα: «Μόνο αν φύγω, θα μπορώ να κάνω το καθήκον μου. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να αφήσω ούτε τους γονείς μου. Αν έφευγα από το σπίτι, θα έπρεπε να ζω μόνη μου και δεν ήμουν καθόλου θαρραλέα. Όταν σκέφτηκα ότι δεν θα είχα οικογένεια, στενοχωρήθηκα πολύ. Αν εγκατέλειπα την πίστη μου, θα μπορούσα να κρατήσω την οικογένειά μου. Αλλά αφού είχα απολαύσει τόση από τη χάρη του Θεού, και είχα φάει και πιει τόσα από τα λόγια Του, θα είχα συνείδηση αν δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου;» Εκείνη τη στιγμή, στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που ένιωθα σαν να μου είχαν μαχαιρώσει την καρδιά. Πονούσα τόσο πολύ που σκέφτηκα να πεθάνω. Σκέφτηκα ότι δεν θα χρειαζόταν να υποστώ αυτόν τον πόνο αν πέθαινα. Τη στιγμή που πονούσα περισσότερο, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη γνώση. Πιστεύουν ότι η ταλαιπωρία δεν έχει αξία, ότι ο κόσμος τούς έχει απαρνηθεί, ότι η ζωή στο σπίτι τους είναι ταραγμένη, ότι ο Θεός δεν τους βρίσκει αρεστούς και ότι οι προοπτικές τους είναι ζοφερές. Κάποιοι άνθρωποι βασανίζονται σε τέτοιο σημείο, όπου θέλουν μέχρι και να πεθάνουν. Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη προς τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί, δεν έχουν επιμονή, είναι αδύναμοι και ανίκανοι! Ο Θεός λαχταρά ο άνθρωπος να Τον αγαπά, αλλά όσο περισσότερο Τον αγαπά ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο υποφέρει, και όσο περισσότερο Τον αγαπά ο άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερες είναι οι δοκιμασίες του. Εάν Τον αγαπάς, τότε θα υποστείς κάθε είδους ταλαιπωρία —και εάν δεν Τον αγαπάς, τότε ίσως όλα να σου είναι εύκολα και όλα να είναι γαλήνια γύρω σου. Όταν αγαπήσεις τον Θεό, θα νιώθεις πάντα ότι πολλά πράγματα γύρω σου είναι αξεπέραστα, και επειδή το ανάστημά σου είναι πολύ μικρό, θα εξευγενιστείς· επίσης, δεν θα είσαι ικανός να ικανοποιήσεις τον Θεό και θα νιώθεις πάντα ότι οι προθέσεις του Θεού είναι πολύ υψηλές, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις φτάσει. Για όλους αυτούς τους λόγους, εσύ θα εξευγενιστείς —επειδή υπάρχει πολλή αδυναμία μέσα σου και μεγάλο μέρος που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις προθέσεις του Θεού, θα εξευγενιστείς εσωτερικά. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να δείτε καθαρά ότι ο εξαγνισμός επιτυγχάνεται μόνο μέσω εξευγενισμού. Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να καταθέσετε μαρτυρία στον Θεό. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα αφοσιωμένοι στον Θεό και στο έλεος των ενορχηστρώσεών Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία. […] Από ένα μεγάλο μέρος του έργου του Θεού μπορεί να φανεί ότι ο Θεός αγαπά αληθινά τον άνθρωπο, αν και τα πνευματικά μάτια του ανθρώπου δεν έχουν ανοίξει ακόμα τελείως και αυτός δεν μπορεί να δει καθαρά πολύ από το έργο του Θεού και τις προθέσεις Του, ούτε και τα τόσα αξιαγάπητα πράγματα σχετικά με τον Θεό. Ο άνθρωπος έχει πολύ λίγη αληθινή αγάπη προς τον Θεό. Έχεις πιστέψει στον Θεό όλο αυτόν τον καιρό, και σήμερα ο Θεός έχει κλείσει όλους τους δρόμους διαφυγής. Μιλώντας ειλικρινά, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πάρεις το σωστό μονοπάτι, και η σκληρή κρίση και η υπέρτατη σωτηρία του Θεού είναι αυτές που σε οδηγούν σ’ αυτό το σωστό μονοπάτι. Μόνο αφού βιώσει τις κακουχίες και το ραφινάρισμα γνωρίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι αξιαγάπητος. Έχοντας βιώσει εμπειρίες μέχρι σήμερα, μπορεί κανείς να πει ότι ο άνθρωπος έχει γνωρίσει ένα μέρος της ομορφιάς του Θεού, όμως και πάλι δεν είναι αρκετό, επειδή ο άνθρωπος υστερεί τόσο. Ο άνθρωπος πρέπει να βιώσει κι άλλο από το θαυμαστό έργο του Θεού, καθώς και περισσότερο από όλον τον εξευγενισμό που διευθετεί ο Θεός μέσα από τις ταλαιπωρίες. Μόνο τότε θα μπορέσει να αλλάξει η ζωή-διάθεση του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Ένιωσα μεγάλο πόνο όταν το διάβασα αυτό. Το να υποφέρεις είναι αγάπη του Θεού, αλλά εγώ πάντα ένιωθα ότι η κατάσταση ήταν πολύ οδυνηρή και δεν ήθελα να την υπομείνω. Ήμουν πραγματικά πολύ αδύναμη. Ήθελα να κάνω το καθήκον μου, αλλά όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα, ήθελα να κάνω πίσω και μάλιστα σκέφτηκα να πεθάνω. Δεν έπεφτα ακριβώς στην παγίδα του Σατανά με αυτόν τον τρόπο; Αν μετακόμιζα, θα είχα ακόμα τον Θεό. Ήταν η ιδανική κατάσταση για να μάθω να γίνω ανεξάρτητη και να στηρίζομαι στον Θεό όταν αντιμετώπιζα προβλήματα. Αυτό ήταν ωφέλιμο για τη ζωή μου. Μόλις κατανόησα την πρόθεση του Θεού, δεν υπέφερα πλέον μέσα μου. Ήμουν πρόθυμη να υπομείνω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, όσο δύσκολος κι αν γίνει ο δρόμος μου, θα προχωρήσω αποφασιστικά. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Όταν προσευχήθηκα, ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη γαλήνη και ηρεμία. Την επόμενη μέρα, είπα στη μαμά μου ότι θα νοίκιαζα ένα σπίτι. Προς έκπληξή μου, η συμπεριφορά της ξαφνικά άλλαξε και μου μίλησε από μόνη της. Η στάση της μαλάκωσε πολύ τις επόμενες μέρες. Σκέφτηκα τον Αβραάμ. Όταν ο Θεός τού ζήτησε να προσφέρει σ’ Αυτόν τον μονάκριβο γιο του, παρόλο που δεν ήθελε να το κάνει, όταν αποφάσισε να τον προσφέρει στον Θεό, ο Θεός δεν τον πήρε. Αυτό που ήθελε ο Θεός ήταν η ειλικρίνεια και η υποταγή του Αβραάμ. Τώρα που σκέφτομαι αυτήν την εμπειρία, νιώθω ότι ο Θεός με δοκίμαζε. Μόλις αποφάσισα να εκτελέσω το καθήκον μου, ο Σατανάς δεν είχε πια καμία διέξοδο και μπορούσα επιτέλους να κάνω το καθήκον μου χωρίς περιορισμούς.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού και κατάφερα να διακρίνω κάπως τη συμπεριφορά της μαμάς μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όσοι από τους αδελφούς και τις αδελφές εκπέμπουν συνεχώς την αρνητικότητά τους είναι υπηρέτες του Σατανά και αναστατώνουν την εκκλησία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι πρέπει μια μέρα να αποβληθούν και να αποκλειστούν. Εάν οι άνθρωποι, στην πίστη τους στον Θεό, δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό, τότε, όχι μόνο δεν θα είναι σε θέση να επιτελέσουν οποιοδήποτε έργο γι’ Αυτόν, αλλά, αντιθέτως, θα καταστούν αυτοί που αναστατώνουν το έργο Του και Του αντιστέκονται. Όταν κάποιος πιστεύει στον Θεό αλλά δεν υποτάσσεται σ’ Αυτόν ούτε έχει τον φόβο Του, και, αντίθετα, Του αντιστέκεται, τούτο είναι το μεγαλύτερο όνειδος για έναν πιστό. Αν η ομιλία και η συμπεριφορά των πιστών είναι το ίδιο χαλαρή και ασυγκράτητη όσο και των άπιστων, τότε αυτοί είναι ακόμη πιο μοχθηροί από τους άπιστους· είναι κλασικοί δαίμονες. Όσοι εκφέρουν τα δηλητηριώδη, κακόβουλα λόγια τους εντός της εκκλησίας, διαδίδουν φήμες, υποδαυλίζουν διχόνοιες και σχηματίζουν κλίκες μεταξύ των αδελφών —αυτοί θα έπρεπε να έχουν αποβληθεί από την εκκλησία. Εντούτοις, επειδή τώρα είναι μια διαφορετική εποχή του έργου του Θεού, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν περιοριστεί, διότι πρόκειται σίγουρα να αποκλειστούν. Όλοι όσοι έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Μερικοί δεν έχουν τίποτα παραπάνω από διεφθαρμένες διαθέσεις, ενώ άλλοι διαφέρουν: Όχι μόνο έχουν διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις, αλλά και η φύση τους είναι άκρως κακόβουλη. Τα λόγια και οι ενέργειές τους δεν αποκαλύπτουν μόνο τις διεφθαρμένες, σατανικές διαθέσεις τους· αυτοί οι άνθρωποι είναι, επίσης, οι αληθινοί διάβολοι και σατανάδες. Με τη συμπεριφορά τους διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού, αναστατώνουν τη ζωή-είσοδο των αδελφών και καταστρέφουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Αυτοί οι λύκοι με την αμφίεση προβάτων πρέπει αργά ή γρήγορα να απομακρυνθούν· η στάση που θα πρέπει να υιοθετηθεί προς αυτούς τους υπηρέτες του Σατανά θα πρέπει να είναι άτεγκτη, μια στάση απόρριψης. Μονάχα έτσι στέκεται κανείς στο πλευρό του Θεού, και όσοι δεν μπορούν να το κάνουν, κυλιούνται στον βούρκο με τον Σατανά. Οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό Τον έχουν πάντα στην καρδιά τους, και έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και μια καρδιά που Τον αγαπά. Όσοι πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να ενεργούν με προσοχή και σύνεση, και όλα όσα κάνουν θα πρέπει να συνάδουν με τις απαιτήσεις του Θεού και να μπορούν να ικανοποιήσουν την καρδιά Του. Δεν θα πρέπει να είναι ισχυρογνώμονες, κάνοντας ό,τι θέλουν· τούτο δεν ταιριάζει στο ήθος των αγίων. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να παθαίνουν αμόκ, να ανεμίζουν το λάβαρο του Θεού προς κάθε κατεύθυνση, ενώ παράλληλα παρελαύνουν αλαζονικά παντού και εξαπατούν τους πάντες· αυτό είναι το πλέον επαναστατικό είδος συμπεριφοράς. Οι οικογένειες έχουν τους κανόνες τους και τα έθνη έχουν τους νόμους τους —δεν ισχύει αυτό, και με το παραπάνω, στον οίκο του Θεού; Δεν έχει ακόμη πιο αυστηρά πρότυπα; Δεν έχει ακόμη περισσότερα διοικητικά διατάγματα; Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που θέλουν, αλλά τα διοικητικά διατάγματα του Θεού δεν μπορούν να τροποποιούνται κατά βούληση. Ο Θεός είναι ένας Θεός που δεν ανέχεται προσβολές από τους ανθρώπους· είναι ένας Θεός που θανατώνει τους ανθρώπους. Στ’ αλήθεια, δεν το ξέρουν ήδη αυτό οι άνθρωποι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Είδα ότι η συμπεριφορά της μαμάς μου ήταν αυτό ακριβώς που εξέθετε ο Θεός. Στο παρελθόν, δεν διέκρινα ποτέ τη συμπεριφορά της, και νόμιζα ότι θα ήταν σε θέση να με καταλάβει και να με υποστηρίξει στην πίστη μου και την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Άρχισα να βλέπω την ουσία της, που ήταν ενός κακού ανθρώπου, μόνο μετά από τα εμπόδια και τη δίωξή της. Κατανοούσε τα πάντα και, παρ’ όλα αυτά, με δίωκε και με εμπόδιζε στην πίστη μου. Η ουσία της, που μισεί τον Θεό, το καθόριζε αυτό. Στο παρελθόν, με είχε παραπλανήσει η συμπεριφορά της. Νόμιζα ότι πίστευε στον Θεό για πολλά χρόνια, ότι εγκατέλειψε την οικογένεια και την καριέρα της και πέρασε πολλά, ότι ήταν αληθινή πιστή, και παρόλο που είχε αποπεμφθεί από την εκκλησία, πίστευα ότι μια μέρα ίσως να άλλαζε. Αλλά στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν μετανόησε, αλλά απέκτησε αντιλήψεις για τον οίκο του Θεού και εξωτερίκευε την αρνητικότητά της. Μάλιστα, με εμπόδιζε να πιστεύω στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου, και ήθελε να έχω κοσμικές επιδιώξεις και παράλληλα να πιστεύω στον Θεό. Έδινε την εντύπωση ότι σκεφτόταν εμένα, αλλά στην ουσία ήθελε να αποφύγω τον Θεό και να χάσω την ευκαιρία μου να σωθώ. Ήξερε το αδύνατο σημείο μου, ότι φοβόμουν πως θα έχανα την οικογένειά μου, οπότε προσπάθησε με διάφορους τρόπους να με διώξει για την πίστη μου. Αν δεν έκανα αυτά που έλεγε, εξαπέλυε βρισιές εναντίον μου και μάλιστα με χτυπούσε. Κατάλαβα ότι η μαμά μου είχε φύση που μισούσε την αλήθεια και ήταν εχθρική προς τον Θεό. Είδα επίσης ότι οι διαπροσωπικές της σχέσεις βασίζονταν στο συμφέρον. Όταν επέλεξα να κάνω το καθήκον μου, και δεν μπορούσα να βρω δουλειά και δεν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελε, στράφηκε εναντίον μου, με χτύπησε και με μάλωσε, ήθελε να με αποκληρώσει, και μάλιστα να με πετάξει έξω από το σπίτι. Κατάλαβα ότι δεν με αγαπούσε πραγματικά. Μόλις διέκρινα την ουσία της μαμάς μου, η καρδιά μου μπόρεσε να απελευθερωθεί από την αγάπη που έτρεφε γι’ αυτήν.

Βίωσα αυτήν την κατάσταση για ένα χρόνο και με την καθοδήγηση του Θεού, ξεπέρασα την αναστάτωση και τη δίωξη της μαμάς μου. Ένιωσα ότι υπάρχει δύναμη και εξουσία στα λόγια του Θεού. Πολλές φορές με έβγαλαν από την αρνητικότητα και την αδυναμία, και κατάφερα επίσης να διακρίνω κάπως την ουσία της ως κακού ανθρώπου. Ευχαριστώ τον Θεό που με έσωσε.