Από την Χαν Τσινγκ, Κίνα

Τον Σεπτέμβριο του 2023, η αστυνομία συνέλαβε την αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Εκείνη την εποχή ήμουν επικεφαλής εκκλησίας, και όταν είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές φοβούνταν και χρειάζονταν βοήθεια και υποστήριξη, κι ότι ήταν άμεση ανάγκη να γίνει το έργο της διαχείρισης των επακόλουθων, αγχώθηκα πολύ και άρχισα να ασχολούμαι ασταμάτητα με τη μεταφορά βιβλίων, να συναναστρέφομαι και να επιλύω τις καταστάσεις των αδελφών, και να ποτίζω και να υποστηρίζω τους νέους πιστούς. Εκείνη την περίοδο, έβγαινα έξω πριν ξημερώσει και έμενα ξύπνια μέχρι πολύ αργά. Μερικές φορές κουραζόμουν πολύ, αλλά όταν έβλεπα ότι οι καταστάσεις των αδελφών αλλάζουν προς το καλύτερο και ότι κάνουν τα καθήκοντά τους κανονικά, και ότι τα βιβλία μεταφέρονταν σε ασφαλές μέρος, ένιωθα ιδιαίτερα χαρούμενη, και σκεφτόμουν: «Μπορεί οι συνθήκες να είναι επικίνδυνες, αλλά χειρίζομαι καλά τα θέματα, και το έργο της εκκλησίας δεν έχει υποστεί καμία ζημιά. Αν συνεχίσω να συνεργάζομαι με αυτόν τον τρόπο, στο τέλος σίγουρα ο Θεός θα με σώσει». Αφού το σκέφτηκα αυτό, έγινα ακόμα πιο ενεργή στο καθήκον μου. Κάθε πρωί που ξυπνούσα πήγαινα κατευθείαν στη συνάθροιση και υλοποιούσα το έργο. Δεν έκανα, όμως, αυτοκριτική, να δω αν το έργο που έκανα εναρμονιζόταν με τις αρχές. Ακόμα και όταν αφιέρωνα λίγο χρόνο για να φάω και να πιω τα λόγια του Θεού, σκεφτόμουν ποιο χωρίο των λόγων του Θεού θα μπορούσε να διορθώσει τις καταστάσεις των αδελφών, και πολύ σπάνια σύγκρινα τα λόγια του Θεού με την κατάστασή μου. Μερικές φορές, συνειδητοποιούσα ότι έδινα έμφαση μόνο στο έργο, και σπάνια αναζητούσα την αλήθεια και έκανα αυτοκριτική. Όταν, όμως, έβλεπα το έργο να προοδεύει, ένιωθα ότι δεν είχε σημασία που έτρωγα κι έπινα λίγα από τα λόγια του Θεού ή που δεν αναζητούσα την αλήθεια· μου αρκούσε που το έργο πήγαινε καλά. Άλλωστε, έπρεπε να γίνει πολύ έργο ακόμα στην εκκλησία, κι έτσι συνέχισα να ασχολούμαι με διάφορες εργασίες.

Αργότερα, επιλέχθηκε μια αδελφή για να συνεργαστεί μαζί μου. Ένα μέρος του έργου δεν το γνώριζε κι έτσι έκανα εγώ το πιο πολύ. Όταν ερχόταν η ώρα να συζητήσουμε το έργο, παρατηρούσα ότι η αδελφή δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να εκφράσει τις απόψεις της, κι έτσι σχημάτισα αρνητική άποψη για εκείνη και της μιλούσα με αυστηρό τόνο. Παρατήρησα ότι ένιωθε πως την περιόριζα, αλλά δεν έκανα αυτοκριτική. Πίστευα ότι δεν ήταν σοβαρό το πρόβλημα αυτό και ότι δεν θα με καθυστερούσε στο καθήκον μου. Είχα ακόμα πολύ έργο να κάνω· πού να έβρισκα τον χρόνο να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω την κατάστασή μου; Τι θα γινόταν αν δαπανούσα έτσι τον χρόνο μου και καθυστερούσα το έργο; Το πιο σημαντικό ήταν να εκπληρώσω το καθήκον μου και να πετύχω αποτελέσματα. Αργότερα, συνέχισα να ασχολούμαι με το έργο. Μια μέρα, συζητούσα για το έργο με δύο διακόνους. Ήταν κι οι δύο παθητικοί χαρακτήρες και δεν εξέφραζαν ενεργά τις απόψεις τους, οπότε είχα λίγο άγχος: «Είναι καλό να συζητάμε το έργο και να μην εκφράζετε τις απόψεις σας;» Μετά τους κατσάδιασα: «Αδελφοί, αν δεν εκφράζετε ενεργά τις απόψεις σας κάθε φορά, πώς θα συζητήσουμε γι’ αυτό το έργο;» Όταν τελείωσα, ο ένας αδελφός έσκυψε το κεφάλι και φαινόταν ντροπιασμένος. Πολλά παρόμοια περιστατικά συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Μόλις έβλεπα ότι οι αδελφοί δεν μπορούσαν να εκφράσουν ενεργά τις απόψεις τους, άρχισα να τους περιφρονώ. Ένας από τους αδελφούς ένιωσε λίγο αρνητικός και είπε: «Είμαι ηλικιωμένος και έχω αργά αντανακλαστικά —δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό σου, και δεν μπορώ να εκπληρώσω αυτό το καθήκον». Στην πραγματικότητα, ήξερα ότι ο αδελφός ήταν νέος σε αυτό το καθήκον, και ήταν φυσιολογικό να μην το καταλαβαίνει ή να μην μπορεί να το κάνει. Έπρεπε να τον ενθαρρύνω και να τον βοηθήσω. Δεν πίστευα, όμως, ότι ήταν πρόβλημα που του μίλησα έτσι. Δεν απαιτούσα κάτι ιδιαίτερο από εκείνον. Ήθελα απλώς να είναι πιο δραστήριος στο καθήκον του. Δεν ενδιαφέρθηκα, λοιπόν, να επιλύσω αυτό το θέμα. Σκέφτηκα: «Η διεφθαρμένη διάθεση του καθενός δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλω χρόνο για να επιλύσω τα προβλήματα με το έργο. Αν δεν κάνω το έργο, πώς θα πετύχω αποτελέσματα;» Εξαιτίας του ότι έκανα συνέχεια πράγματα, αλλά δεν φρόντιζα ποτέ να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να αναζητήσω την αλήθεια ή να πάρω μαθήματα από όσα συνέβαιναν, ένιωθα μέσα μου ένα κενό. Μια φορά, ζήτησα από μια οικογένεια που κινδύνευε να φυλάξει τα βιβλία με τα λόγια του Θεού. Όταν το έμαθε αυτό η ανώτερη επικεφαλής, με κλάδεψε που δεν έκανα τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές. Ένιωσα αδικημένη και όλο διαφωνούσα και αντιστεκόμουν. Όταν είδε ότι δεν αποδεχόμουν τίποτα, η επικεφαλής είπε: «Όλο τρέχεις τριγύρω και κάνεις πράγματα, αλλά τα κάνεις χωρίς αρχές κι όλο ακολουθείς τη δική σου θέληση και εμπειρία —αυτό θα βλάψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Επίσης, δεν κοιτάς να υποταχθείς και να αναζητήσεις όταν σε κλαδεύουν, και δεν κάνεις αυτοκριτική. Πώς θα προχωρήσεις έτσι;» Αργότερα, έκανα αυτοκριτική πάνω στην απόδοσή μου, και συνειδητοποίησα ότι πάντα ενδιαφερόμουν να τρέχω τριγύρω και να κάνω έργο —δεν είχα όντως καμία ζωή-είσοδο. Ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα. Ζήτησα από τον Θεό να με οδηγήσει να γνωρίσω και να επιλύσω τα προβλήματά μου.

Αναζητώντας, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Κατά τις έσχατες ημέρες, ο Θεός δεν έχει κάνει κανένα έργο που να μη συνδέεται με τα λόγια Του, μιλάει διαρκώς, καθοδηγεί με τα λόγια τον άνθρωπο διαρκώς μέχρι και σήμερα. Φυσικά, ενώ μιλάει, ο Θεός χρησιμοποιεί τα λόγια Του και για να διατηρήσει τη σχέση Του με όσους Τον ακολουθούν, τους καθοδηγεί με τα λόγια και αυτά τα λόγια έχουν τεράστια σημασία για όσους επιθυμούν να σωθούν ή για όσους επιθυμεί ο Θεός να σώσει· ο Θεός με αυτά τα λόγια θα κάνει πραγματικότητα το γεγονός της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Είναι προφανές ότι τα λόγια του Θεού, είτε από την άποψη του περιεχομένου τους είτε από την άποψη του αριθμού τους, όποια κι αν είναι και όποιο κομμάτι των λόγων Του κι αν αποτελούν, έχουν τεράστια σημασία για όλους όσοι θέλουν να σωθούν. Ο Θεός με αυτά τα λόγια θα πετύχει το τελικό αποτέλεσμα του σχεδίου διαχείρισής Του των έξι χιλιάδων ετών. Για την ανθρωπότητα —είτε την τωρινή είτε τη μελλοντική— έχουν υψίστη σημασία. Αυτή είναι η στάση του Θεού, αυτός είναι ο στόχος και η σημασία των λόγων Του. Άρα, τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα; Πρέπει να συνεργαστεί με τα λόγια και το έργο του Θεού και όχι να τα αγνοήσει. Αλλά κάποιοι δεν πιστεύουν μ’ αυτόν τον τρόπο στον Θεό: Ό,τι κι αν λέει Εκείνος, είναι λες και τα λόγια Του δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτούς. Συνεχίζουν να επιδιώκουν ό,τι θέλουν, να κάνουν ό,τι θέλουν και δεν αναζητούν την αλήθεια με βάση τα λόγια του Θεού. Αυτό δεν είναι βίωση του έργου του Θεού. Άλλοι δεν δίνουν καμία σημασία σε ό,τι κι αν λέει Εκείνος και δεν έχουν στην καρδιά τους παρά μόνο μία πεποίθηση: “Θα κάνω ό,τι μου ζητήσει ο Θεός. Αν μου πει να πάω δυτικά, θα πάω δυτικά· αν μου πει να πάω ανατολικά, θα πάω ανατολικά· αν μου πει να πεθάνω, θα με δει να πεθαίνω”. Αλλά υπάρχει μια ένσταση εδώ: Δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα λόγια του Θεού. Σκέφτονται μέσα τους: “Είναι τόσα τα λόγια του Θεού, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ξεκάθαρα και να μου λένε ακριβώς τι να κάνω. Μπορώ να υποταχθώ στον Θεό μέσα μου”. Όσα λόγια κι αν πει ο Θεός, αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν τελικά ανίκανοι να καταλάβουν την αλήθεια και ούτε μπορούν να μιλήσουν για τα βιώματα και τις γνώσεις τους. Μοιάζουν με έναν απλοϊκό άνθρωπο που δεν έχει πνευματική κατανόηση. Πιστεύετε ότι άνθρωποι τέτοιου είδους είναι αγαπημένοι του Θεού; Θέλει Εκείνος να είναι φιλεύσπλαχνος απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους; (Όχι.) Σίγουρα δεν θέλει. Δεν Του αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι. Ο Θεός λέει: “Έχω πει αμέτρητες χιλιάδες λόγια. Πώς είναι δυνατόν ούτε να τα έχεις δει ούτε να τα έχεις ακούσει, λες και είσαι τυφλός ή κουφός; Τι ακριβώς σκέφτεσαι μέσα σου; Σε βλέπω ως τίποτα περισσότερο από κάποιον που του έχει γίνει έμμονη ιδέα να κυνηγάει τις ευλογίες και τον όμορφο προορισμό· κυνηγάς τους ίδιους στόχους με τον Παύλο. Αν δεν θέλεις να ακούσεις τα λόγια Μου, αν δεν επιθυμείς να ακολουθήσεις την οδό Μου, τότε γιατί πιστεύεις στον Θεό; Δεν κυνηγάς τη σωτηρία, κυνηγάς τον όμορφο προορισμό και την επιθυμία να ευλογηθείς. Και αφού αυτό σχεδιάζεις, αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο είναι να είσαι απλός δουλευτής”. Στην πραγματικότητα, το να είσαι αφοσιωμένος δουλευτής αποτελεί επίσης εκδήλωση υποταγής στον Θεό, αλλά είναι μόνο το ελάχιστο πρότυπο. Είναι πολύ καλύτερο να παραμείνεις αφοσιωμένος δουλευτής απ’ το να βυθιστείς στην απώλεια και την καταστροφή σαν άπιστος. Ο οίκος του Θεού έχει ανάγκη συγκεκριμένα από απλούς δουλευτές, ενώ θεωρείται και ευλογία να μπορείς απλώς να δουλεύεις για τον Θεό. Είναι πολύ καλύτερο, ασύγκριτα καλύτερο, απ’ το να είσαι τσιράκι των βασιλιάδων των διαβόλων. Ωστόσο, το να δουλεύεις απλώς για τον Θεό δεν Τον ικανοποιεί πλήρως, διότι το έργο της κρίσης Του έχει σκοπό να σώσει, να εξαγνίσει και να οδηγήσει στην τελείωση τους ανθρώπους. Εκείνοι μπορεί να αρκούνται στο να δουλεύουν απλώς για τον Θεό, όμως δεν είναι αυτός ο στόχος που θέλει Εκείνος να επιτύχει με το έργο Του στους ανθρώπους ούτε το αποτέλεσμα που θέλει να δει. Αλλά οι άνθρωποι καίγονται από την επιθυμία, είναι ανόητοι και τυφλοί: Τους γοητεύει, τους κυριεύει κάποιο ασήμαντο κέρδος και απορρίπτουν τα πολύτιμα λόγια της ζωής που εκφέρει ο Θεός. Δεν μπορούν καν να τα πάρουν στα σοβαρά, πόσο μάλλον να τα αγαπήσουν. Δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού ούτε αγαπούν την αλήθεια. Είναι εξυπνάδα ή ανοησία αυτό; Μπορούν να σωθούν αν το κάνουν αυτό; Οι άνθρωποι πρέπει να τα καταλάβουν όλα αυτά. Μόνο αν παραμερίσουν τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους και επικεντρωθούν στην επιδίωξη της αλήθειας έχουν ελπίδα να σωθούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Ο Θεός εκθέτει ότι οι άνθρωποι δίνουν έμφαση μόνο σε επιφανειακές πράξεις. Όπως κι αν συναναστρέφεται ο Θεός, εκείνοι κρατούν πάντα μια αδιάφορη στάση απέναντι στα λόγια του Θεού. Δεν δίνουν έμφαση στο να φάνε και να πιούν τα λόγια Του ή να αναζητήσουν την αλήθεια στα λόγια Του. Δεν μπορεί κανείς να βιώσει το έργο του Θεού όταν πιστεύει σ’ Αυτόν μ’ αυτόν τον τρόπο. Σύγκρινα τη συμπεριφορά μου με τα λόγια του Θεού και είδα ότι έτσι ήμουν κι εγώ. Νόμιζα ότι έκανα ό,τι μου ζητούσε η εκκλησία, και ότι αν έκανα τα πράγματα καλά, θα ικανοποιούσα τον Θεό και θα λάμβανα την έγκρισή Του. Γι’ αυτό, όταν έκανα το καθήκον μου, ενδιαφερόμουν μόνο να κάνω πράγματα. Δεν έδινα καμία σημασία στα λόγια του Θεού. Πίστευα και ότι αν έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού θα καθυστερούσα στο καθήκον μου. Ήξερα ότι ο Θεός έχει εκφράσει πάρα πολλά λόγια κατά τη διάρκεια του έργου Του τις έσχατες ημέρες, για να επιτρέψει στους ανθρώπους να επιδιώξουν την αλήθεια και να αλλάξουν τη διάθεσή τους, ώστε στο τέλος να κερδίσουν την αλήθεια και να λάβουν τη σωτηρία του Θεού. Επειδή, όμως, δεν αγαπούσα την αλήθεια, οι επιδιώξεις μου ήταν σύμφωνες με τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και νόμιζα ότι αρκούσε να φέρω πράγματα εις πέρας. Επομένως, όταν συνεργάστηκα με άλλους και αποκαλύφθηκε η διαφθορά μου, δεν αναζήτησα την αλήθεια για να διορθωθώ. Ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και εκθέτει κάθε είδους διεφθαρμένη διάθεση στους ανθρώπους. Δημιουργεί αληθινές συνθήκες για να τις βιώσουμε, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αλήθεια, να αποτινάξουμε τη διαφθορά μας και να καθαρθούμε. Έτσι δείχνει ο Θεός την αγάπη Του! Αν ήθελε οι άνθρωποι να μοχθούν και να δουλεύουν απλώς, δεν θα χρειαζόταν να εργαστεί βήμα-βήμα μέχρι τώρα, και δεν θα χρειαζόταν να ενσαρκωθεί, να εκφράσει την αλήθεια και να υπομείνει τόσες κακουχίες. Είχα διαβάσει πολλά από τα λόγια του Θεού, αλλά ακόμα δεν καταλάβαινα την πρόθεση του Θεού να σώσει τους ανθρώπους, ούτε εστίαζα στο να τα κάνω πράξη και να εισέλθω σε αυτά, και η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν είχε αλλάξει καθόλου. Ήμουν ο άσχετος που περιέγραφαν τα λόγια του Θεού. Αν συνέχιζα έτσι, ακόμα κι αν έκανα περισσότερο έργο, στο τέλος δεν θα σωζόμουν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Παντοδύναμε Θεέ, μέσα από την έκθεση των λόγων Σου, συνειδητοποίησα τελικά τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με όσα επιδιώκω από την πίστη μου στον Θεό. Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω και να αλλάξω. Σε παρακαλώ, οδήγησέ με μακριά από τις λανθασμένες απόψεις μου. Βοήθα με να καταλάβω τα λόγια Σου, να επιδιώξω την αλήθεια και να εστιάσω στη ζωή-είσοδο».

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στην εξής κατάσταση: Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό και να πληρώσω κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να εγκαταλείψω τα πάντα για τον Θεό· πρέπει να ολοκληρώσω αυτά που μου έχει εμπιστευθεί και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου. Σε αυτήν την κατάσταση κυριαρχεί η πρόθεση του να κερδίσει κανείς ευλογία, πράγμα που αποτελεί παράδειγμα του να δαπανά κανείς τον εαυτό του για τον Θεό αποκλειστικά για την απόκτηση ανταμοιβών από Εκείνον και για να κερδίσει ένα στέμμα. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια στην καρδιά τους και είναι σίγουρο ότι η κατανόησή τους αποτελείται απλώς από μερικά λόγια και δόγματα τα οποία οι ίδιοι επιδεικνύουν όπου πάνε. Το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι του Παύλου. Η πίστη τέτοιου είδους ανθρώπων αποτελεί πράξη ενός αδιάκοπου μόχθου, και βαθιά μέσα τους νιώθουν πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αποδειχθεί η αφοσίωσή τους στον Θεό· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα ικανοποιηθεί σίγουρα Αυτός· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αξίζουν να τους παραχωρηθεί το στέμμα ενώπιον του Θεού και τόσο σπουδαιότερες θα είναι οι ευλογίες που θα λάβουν. Πιστεύουν πως αν μπορούν να υπομείνουν βάσανα, να κηρύξουν και να πεθάνουν για τον Χριστό, αν μπορούν να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή κι αν μπορούν να ολοκληρώσουν όλα τα καθήκοντα τα οποία τους έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τότε θα κερδίσουν τις σπουδαιότερες ευλογίες και σίγουρα θα τους παραχωρηθούν στέμματα. Αυτό ακριβώς είναι που φανταζόταν και αυτό που επιζητούσε ο Παύλος. Είναι ακριβώς το μονοπάτι που βάδισε, και υπό την καθοδήγηση τέτοιων σκέψεων εργάστηκε ώστε να υπηρετήσει τον Θεό. Μήπως εκείνες οι σκέψεις και προθέσεις δεν πηγάζουν από τη σατανική φύση; Είναι ακριβώς σαν τους εγκόσμιους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι ενώ βρίσκονται στη γη, πρέπει να επιδιώκουν τη γνώση και αφότου την αποκτήσουν μπορούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος, να γίνουν αξιωματούχοι και να έχουν κύρος. Πιστεύουν ότι μόλις αποκτήσουν κύρος, θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους και να φέρουν τις επιχειρηματικές και τις οικογενειακές τους υποθέσεις σε κάποια επίπεδα ευημερίας. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι που βαδίζουν όλοι οι άπιστοι; Εκείνοι στους οποίους κυριαρχεί η σατανική φύση μπορούν να έχουν μόνο μια πίστη σαν του Παύλου. Σκέφτονται το εξής: “Πρέπει να αποτινάξω τα πάντα για να δαπανήσω εαυτόν για τον θεό. Πρέπει να είμαι αφοσιωμένος ενώπιον του θεού και τελικά θα λάβω μεγάλες ανταμοιβές και υπέροχα στέμματα”. Αυτή είναι η ίδια στάση μ’ εκείνη των εγκόσμιων ανθρώπων που επιζητούν εγκόσμια πράγματα. Δεν διαφέρουν καθόλου και έχουν την ίδια φύση. Όταν οι άνθρωποι έχουν τέτοιου είδους σατανική φύση, έξω στον κόσμο θα επιδιώξουν να αποκτήσουν γνώση, μάθηση, κύρος, καθώς και να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Αν πιστεύουν στον Θεό, θα επιδιώξουν να αποκτήσουν σπουδαία στέμματα και σπουδαίες ευλογίες. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια κατά την πίστη τους στον Θεό, τότε σίγουρα θα ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι. Αυτό αποτελεί αμετάβλητο γεγονός, είναι νόμος της φύσης. Το μονοπάτι που ακολουθούν οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια είναι εκ διαμέτρου αντίθετο μ’ αυτό του Πέτρου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Ο Θεός εκθέτει ότι οι άνθρωποι απαρνούνται και δαπανούν τον εαυτό τους, όταν πιστεύουν στον Θεό και εκτελούν το καθήκον τους, προκειμένου να λάβουν ευλογίες και να έχουν καλή έκβαση και καλό προορισμό —οι ευλογίες είναι το κίνητρό τους. Όταν έκανα αυτοκριτική, ανακάλυψα ότι είχα κι εγώ αυτές ακριβώς τις απόψεις περί επιδιώξεων. Πίστευα ότι αν έκανα περισσότερο έργο και περισσότερα καθήκοντα, αν εκπλήρωνα τις εργασίες που μου εμπιστεύτηκαν οι επικεφαλής και πετύχαινα αποτελέσματα —θα είχα την έγκριση του Θεού, και θα είχα καλή έκβαση και προορισμό. Γι’ αυτό, αφοσιώθηκα στο να κάνω πράγματα με όλη μου την ψυχή, και κάθε μέρα ασχολούμουν με το έργο. Σκέφτηκα τον Παύλο, ο οποίος έδινε έμφαση μόνο στο κήρυγμα και στο έργο. Ταξίδεψε πολύ και πλήρωσε σημαντικό τίμημα, αλλά δεν έκανε πράξη τα λόγια του Θεού, και η διεφθαρμένη του διάθεση δεν άλλαξε καθόλου. Τα έκανε όλα αυτά, επειδή ήθελε απλώς να κάνει συμφωνία με τον Θεό κι ήλπιζε ότι θα λάβει στέφανο και ανταμοιβές. Τελικά, έδωσε μαρτυρία στον εαυτό του, κι είπε: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιππησίους 1:21). Πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού και ο Θεός τον απέκλεισε και τον τιμώρησε. Το σκέφτηκα αυτό και είδα ότι περπατούσα στο μονοπάτι του Παύλου. Βασιζόμουν στις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και πίστευα ότι αν έκανα όσο πιο πολύ έργο μπορούσα και εκπλήρωνα τα καθήκοντα που μου είχαν ανατεθεί, και έφερνα αποτελέσματα, ο Θεός στο τέλος θα μου έδινε σίγουρα έναν καλό προορισμό. Έτσι, ενδιαφερόμουν μόνο να κάνω πράγματα, και πίστευα ότι θα καθυστερούσα αν έτρωγα και έπινα τα λόγια του Θεού. Αποκάλυπτα αλαζονική διάθεση, περιόριζα τους άλλους, και δεν επικεντρωνόμουν στην επίλυση αυτών των προβλημάτων. Ήθελα μόνο να ανταλλάξω όσα θυσιάζα και δαπανούσα επιφανειακά, καθώς και τα αποτελέσματα του έργου μου, με τις ευλογίες του Θεού. Πώς θα μπορούσα να κερδίσω έτσι την έγκριση του Θεού; Εξωτερικά, φαινόταν ότι εργαζόμουν ασταμάτητα κάθε μέρα και έδειχνα αρκετά αφοσιωμένη στο καθήκον μου, αλλά στην πραγματικότητα, δεν τα έκανα όλα αυτά για να ικανοποιήσω τον Θεό ή για χάρη του έργου της εκκλησίας· αντίθετα, έκανα σχέδια για τη δική μου έκβαση και τον δικό μου προορισμό, εκμεταλλευόμουν τον Θεό και προσπαθούσα να κάνω συμφωνίες μαζί Του —ο Θεός τα μισεί αυτά. Εάν εξακολουθούσα να επιδιώκω με εγωισμό στην καρδιά μου και ακάθαρτες προθέσεις, και αν δεν άλλαζε καθόλου η διεφθαρμένη μου διάθεση, ο Θεός σίγουρα θα με απέκλειε στο τέλος.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Οτιδήποτε στη ζωή του Πέτρου που δεν ικανοποιούσε τις προθέσεις του Θεού, τον έκανε να αισθάνεται άβολα. Εάν δεν ικανοποιούσε τις προθέσεις του Θεού, τότε θα ένιωθε μεταμέλεια και θα αναζητούσε έναν κατάλληλο τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να προσπαθήσει να ικανοποιήσει τις προθέσεις του Θεού. Ακόμη και στις μικρότερες και τις πιο ασήμαντες πτυχές της ζωής του, απαιτούσε από τον εαυτό του να ικανοποιήσει την επιθυμία του Θεού. Δεν στάθηκε λιγότερο απαιτητικός ακόμα και όταν έφτασε στην παλιά του διάθεση, πάντα αυστηρός στις απαιτήσεις του για να προχωρήσει βαθύτερα στην αλήθεια. […] Στην πίστη του στον Θεό, ο Πέτρος προσπάθησε να ικανοποιήσει τον Θεό σε όλα και προσπάθησε να υποταχθεί σε όλα όσα προήλθαν από τον Θεό. Χωρίς το παραμικρό παράπονο, ήταν σε θέση να δεχτεί την παίδευση και την κρίση, καθώς και το ραφινάρισμα, τα δεινά και τις στερήσεις στη ζωή του, κανένα από τα οποία δεν μπορούσαν να μεταβάλουν την καρδιά του που αγαπούσε τον Θεό. Αυτή δεν ήταν η απόλυτη αγάπη για τον Θεό; Αυτή δεν ήταν η εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος; Είτε με παίδευση, κρίση ή ταλαιπωρία, είσαι πάντα σε θέση να επιτύχεις την υποταγή μέχρι θανάτου και αυτό είναι που πρέπει να επιτευχθεί από ένα δημιούργημα, αυτή είναι η αγνότητα της αγάπης προς τον Θεό. Εάν ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει τουλάχιστον αυτό, τότε πληροί τα κριτήρια ενός δημιουργήματος και δεν υπάρχει τίποτα που να ικανοποιεί καλύτερα τις προθέσεις του Δημιουργού. Φαντάσου να είσαι σε θέση να εργάζεσαι για τον Θεό, όμως να μην υποτάσσεσαι στον Θεό και να είσαι ανίκανος να αγαπάς πραγματικά τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν θα έχεις εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος, αλλά θα έχεις καταδικαστεί και από τον Θεό, επειδή είσαι κάποιος που δεν κατέχει την αλήθεια, ο οποίος είναι ανίκανος να υποταχθεί στον Θεό και ο οποίος επαναστατεί ενάντια στον Θεό. Εσύ φροντίζεις μόνο να εργάζεσαι για τον Θεό και δεν νοιάζεσαι να κάνεις την αλήθεια πράξη ή να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Δεν καταλαβαίνεις ή δεν γνωρίζεις τον Δημιουργό και δεν υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν ούτε Τον αγαπάς. Είσαι κάποιος που είναι εγγενώς επαναστατικός ενάντια στον Θεό, επομένως τέτοιοι άνθρωποι δεν αγαπιούνται από τον Δημιουργό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Τα λόγια του Θεού λένε ότι ο Πέτρος αναζητούσε την αλήθεια και επιδίωκε να ικανοποιήσει τον Θεό, όποια μικροπράγματα κι αν αντιμετώπισε στη ζωή του. Ήταν, επίσης, σε θέση να κάνει άμεσα αυτοκριτική για τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκάλυπτε, κι έδινε έμφαση στην είσοδό του όταν έκανε το έργο του. Έφερε φορτίο για την ανάθεση από τον Θεό και τη ζωή-είσοδό του —βάδιζε στο μονοπάτι της επιτυχίας. Εγώ ενδιαφερόμουν μόνο να τρέχω τριγύρω και να κάνω έργο και δεν αναζητούσα την αλήθεια. Δεν σκεφτόμουν τη διαφθορά που αποκάλυπτα, δεν έκανα αυτοκριτική ούτε και γνώριζα τον εαυτό μου και δεν έχω αλλάξει καθόλου μέχρι και σήμερα —βαδίζω στο μονοπάτι της αποτυχίας. Στην πραγματικότητα, καθήκον των ανθρώπων είναι να πληρώνουν τίμημα και να δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό. Έκανα, όμως, λάθος που φανταζόμουν ότι θα κέρδιζα την έγκριση του Θεού κάνοντας απλώς το έργο. Οι άνθρωποι πρέπει, επίσης, να αναζητούν τις αλήθεια-αρχές όταν προκύπτουν πράγματα, να ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τη διαφθορά τους και τις ελλείψεις τους μέσα από το καθήκον τους, να αναζητούν την αλήθεια για να επιλύουν τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις και να ενεργούν και να φέρονται με κριτήριο την αλήθεια —μόνο όποιος ασκείται μ’ αυτόν τον τρόπο προοδεύει στη ζωή του. Αν και η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν μπορεί να διορθωθεί μέσα σε μια στιγμή, πρέπει να δίνω έμφαση στο να γνωρίσω και να αντιστρέψω την πορεία μου, να κάνω αυτοκριτική σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να βρίσκω τις αρχές τις οποίες πρέπει να τηρώ και να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όσο απασχολημένοι κι αν είναι με τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια, και πάλι την αναζητούν για να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, συναναστρέφονται με τους άλλους για τα σημεία που δεν κατάλαβαν καλά στα κηρύγματα που άκουσαν, γαληνεύουν την καρδιά τους καθημερινά για να αναλογιστούν πώς τα πήγαν και, έπειτα, συλλογίζονται τα λόγια του Θεού και παρακολουθούν βίντεο με βιωματικές μαρτυρίες. Αποκομίζουν πολλά από αυτό. Όσο απασχολημένοι κι αν είναι με τα καθήκοντά τους, αυτό δεν εμποδίζει καθόλου ούτε καθυστερεί τη ζωή-είσοδό τους. Είναι φυσιολογικό να ασκούνται έτσι οι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν την αναζητούν και, ανεξάρτητα από το αν είναι απασχολημένοι με το καθήκον τους και από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, δεν θέλουν να γαληνέψουν ενώπιον του Θεού ώστε να κάνουν αυτοκριτική και να αποκτήσουν αυτογνωσία. Είτε, λοιπόν, είναι πολύ απασχολημένοι είτε χαλαροί στο καθήκον τους, δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Είναι γεγονός πως, αν κάποιος θέλει αληθινά να επιδιώξει την αλήθεια, αν λαχταράει την αλήθεια και είναι επιφορτισμένος με τη ζωή-είσοδο και την αλλαγή της διάθεσής του, τότε όσο απασχολημένος κι αν είναι με το καθήκον του, θα έρχεται πιο κοντά στον Θεό μέσα στην καρδιά του και θα προσεύχεται σ’ Αυτόν. Θα κερδίσει σίγουρα κάποια από τη διαφώτιση και τη λαμπρότητα του Αγίου Πνεύματος και η ζωή του θα αναπτύσσεται χωρίς διακοπή. Αν κάποιος δεν αγαπά την αλήθεια, δεν είναι επιφορτισμένος με τη ζωή-είσοδο ή την αλλαγή της διάθεσής του και δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα πράγματα, τότε δεν θα κερδίσει τίποτα. Μπορεί κανείς να συλλογίζεται τη διαφθορά που εκδηλώνει οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αν, για παράδειγμα, κάποιος έχει εκδηλώσει διαφθορά κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, τότε πρέπει μέσα του να προσευχηθεί στον Θεό, να κάνει αυτοκριτική, να γνωρίσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να αναζητήσει την αλήθεια για να τη διορθώσει. Είναι ζήτημα της καρδιάς και δεν έχει σχέση με την εργασία που πρέπει να επιτελεστεί. Είναι εύκολο να γίνει αυτό; Εξαρτάται από το αν είσαι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια δεν ενδιαφέρονται για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη στη ζωή. Δεν συλλογίζονται τέτοια πράγματα. Μόνο οι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια είναι διατεθειμένοι να μοχθήσουν για να αναπτυχθούν στη ζωή· μόνο αυτοί συλλογίζονται συχνά τα υπαρκτά προβλήματά τους και σκέφτονται πώς να αναζητήσουν την αλήθεια για να τα επιλύσουν. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία της επίλυσης προβλημάτων και της επιδίωξης της αλήθειας είναι το ένα και το αυτό. Αν κάποιος αναζητά συνεχώς την αλήθεια για να επιλύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθώς εκτελεί το καθήκον του και έχει επιλύσει πολλά στα χρόνια που ασκείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε είναι βέβαιο πως εκτελεί το καθήκον του σε ικανοποιητικό επίπεδο. Τέτοιοι άνθρωποι εκδηλώνουν πολύ λιγότερη διαφθορά και έχουν αποκομίσει πολλή αληθινή εμπειρία κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Μπορούν, επομένως, να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό. […] Το αν κάποιος επιδιώκει ή όχι την αλήθεια δεν εξαρτάται από το πόσο απασχολημένος είναι με το καθήκον του ή πόσο χρόνο έχει, αλλά από το αν αγαπάει την αλήθεια μέσα στην καρδιά του. Είναι γεγονός πως όλοι έχουν την ίδια αφθονία χρόνου· η μόνη διαφορά είναι πώς τον ξοδεύει κάθε άνθρωπος. Όποιος λέει πως δεν έχει χρόνο να επιδιώξει την αλήθεια πιθανότατα αφιερώνει τον χρόνο του σε σαρκικές απολαύσεις ή είναι απασχολημένος με εξωτερικές υποθέσεις. Δεν αφιερώνει τον χρόνο του στην αναζήτηση της αλήθειας ώστε να επιλύσει προβλήματα. Έτσι είναι όσοι δείχνουν αμέλεια κατά την επιδίωξή τους. Αυτό καθυστερεί το σημαντικότατο ζήτημα της ζωής-εισόδου τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Στα λόγια του Θεού βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Αφιερώνω κάθε μέρα χρόνο για να φάω, να πιω και να αναλογιστώ τα λόγια του Θεού, κάνω αυτοκριτική για τη διαφθορά που αποκαλύπτω και για τα πράγματα που κάνω χωρίς αρχές —σημασία έχει να αποκομίσω κέρδη κι όχι αν το κάνω αυτό πολύ καιρό. Όταν δεν είμαι απασχολημένη με το καθήκον μου, αφιερώνω λίγο χρόνο για να διαβάσω τα λόγια του Θεού, κι όταν είμαι απασχολημένη, εστιάζω στο καθήκον μου, κάνω πράξη και βιώνω τα λόγια του Θεού στην πραγματική μου ζωή. Πρώτα, όταν έπρεπε να κάνω πνευματική άσκηση ή να αναζητήσω τα λόγια του Θεού για να διορθώσω την κατάστασή μου, έλεγα ότι δεν είχα χρόνο. Στην πραγματικότητα, δεν έφταιγε ότι ήμουν απασχολημένη με το καθήκον μου και δεν είχα χρόνο να διαβάσω τα λόγια του Θεού· απλώς δεν αγαπούσα την αλήθεια και έδινα έμφαση μόνο στο να κάνω πράγματα. Ακόμη και όταν δεν ήμουν απασχολημένη με το καθήκον μου, εξακολουθούσα να μην επικεντρώνομαι στην ανάγνωση των λόγων του Θεού ούτε και αναζητούσα την αλήθεια για να διορθώσω τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις. Καταλάβαινα τώρα ότι στην πραγματικότητα το καθήκον και η ζωή-είσοδος δεν είναι διαφορετικά πράγματα. Όταν κάνουμε το καθήκον μας, αναζητούμε την αλήθεια για να επιλύσουμε προβλήματα και ν’ αλλάξουμε τη διεφθαρμένη μας διάθεση —όλα αυτά αφορούν τη ζωή-είσοδο. Πρέπει να κάνουμε το έργο που οφείλουμε να κάνουμε, αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε τη ζωή-είσοδο. Στη συνέχεια, έδινα έμφαση στον στοχασμό των λόγων του Θεού, στην αναζήτηση της αλήθειας και στην αυτοκριτική μου. Εκμεταλλευόμουν τον ελεύθερο χρόνο μου. Την ώρα που συνήθως έτρωγα, πήγαινα περίπατο ή έβαζα πλυντήριο, αναλογιζόμουν την κατάστασή μου και τα λόγια του Θεού. Εφόσον ήθελα να αναζητήσω και να επιδιώξω, έβρισκα πάντα χρόνο. Έκανα και αυτοκριτική. Περιφρονούσα συνέχεια τους συνεργάτες μου και ήμουν συχνά θερμοκέφαλη —τι είδους πρόβλημα ήταν αυτό; Ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και βρήκα να φάω και να πιω χωρία στα λόγια του Θεού σχετικά με την κατάστασή μου. Ήξερα ότι η αλαζονική μου φύση έφταιγε που ήμουν ευέξαπτη. Ήξερα και ότι είχα υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους. Ο αδελφός με τον οποίο συνεργαζόμουν ήταν ηλικιωμένος και δεν είχε εκτελέσει ποτέ ξανά αυτό το καθήκον. Ήταν φυσιολογικό οι αντιδράσεις του να είναι λίγο αργές. Εγώ του ζητούσα πράγματα σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα και του μιλούσα με αποδοκιμαστικό τόνο. Δεν προσπαθούσα να δω τα πράγματα από τη δική του οπτική, και δεν προσέγγιζα τα θέματα σύμφωνα με τη διαφορετική κατάσταση του καθενός. Έτσι, όταν αλληλεπιδρούσα με άλλους, τους πλήγωνα και τους περιόριζα συνέχεια. Ήμουν πολύ παράλογη. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, άρχισα να παίρνω στα σοβαρά αυτό το πρόβλημα. Την επόμενη φορά που συζητήσαμε για το έργο, μόλις είδα ότι οι αδελφοί αργούσαν να ανταποκριθούν, μπόρεσα να αντιμετωπίσω σωστά το θέμα και τους έδωσα χρόνο να σκεφτούν. Μπόρεσα να συναναστραφώ τις σχετικές αρχές με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσα, και όταν μου έκαναν κάποιες ερωτήσεις, μπόρεσα να συναναστραφώ μαζί τους με υπομονή και αναζητήσαμε την αλήθεια και την είσοδο μαζί. Αργότερα, όταν προέκυπταν θέματα, ενδιαφερόμουν να εξετάσω τι είχα αποκαλύψει. Όταν είχα λανθασμένες σκέψεις ή ιδέες ή όταν αποκάλυπτα μια διεφθαρμένη διάθεση, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό και αναζητούσα τις σχετικές αλήθειες για να τη διορθώσω, και δεν αντιμετώπιζα αυτά τα πράγματα σύμφωνα με τη διεφθαρμένη μου διάθεση.

Αργότερα, υπήρξε πάλι μια περίοδος που ήμουν πολύ απασχολημένη στο καθήκον μου. Μερικοί από τους αδελφούς και τις αδελφές πήγαν ενάντια στις αρχές με τις ενέργειές τους και χρειάζονταν συναναστροφή για να διορθωθούν. Επίσης, υπήρχαν ορισμένοι δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου στους οποίους έπρεπε να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Όταν είδα όλο αυτό το έργο που έπρεπε να γίνει, η πρώτη μου σκέψη ήταν να σπεύσω να το κάνω. Τότε σκέφτηκα ξαφνικά πώς πριν κοιτούσα συνέχεια να κάνω μόνο πράγματα. Πήγαινα εκεί όπου έπρεπε να πάω και έκανα ό,τι έπρεπε να γίνει, αλλά δεν αποκόμιζα κανένα κέρδος. Δεν έπρεπε να το ξανακάνω αυτό. Έπρεπε να αναζητήσω τις αρχές. Ηρέμησα, λοιπόν, και αναλογίστηκα τις εκδηλώσεις των αδελφών και βρήκα κάποια από τα λόγια του Θεού και σκέφτηκα πώς να συναναστραφώ μαζί τους, ώστε να πετύχω αποτελέσματα και να τους κάνω να γνωρίσουν την ουσία του προβλήματος. Όσον αφορά τους δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου, ανακάλυψα ποιο ήταν το κύριο πρόβλημά τους και αναζήτησα τη σχετική αλήθεια για να είμαι έτοιμη εκ των προτέρων. Αφού αναζήτησα, κατανόησα ορισμένες αλήθεια-αρχές που δεν είχα κατανοήσει πριν, αποκόμισα κάποια κέρδη και πέτυχα κάποια αποτελέσματα στο καθήκον μου. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, συνειδητοποίησα ότι είναι σημαντικό να δίνω προσοχή στη ζωή-είσοδο και να αναζητώ τις αλήθεια-αρχές ενώ κάνω το καθήκον μου.