Από τον Τζενγκλιάνγκ, Κίνα

Αφότου αποδέχθηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, διέδιδα διαρκώς το ευαγγέλιο στην εκκλησία. Αργότερα, πήγα σε ένα άλλο μέρος για να κηρύξω το ευαγγέλιο, ενώ ανέλαβα και το ευαγγελικό έργο τεσσάρων ή πέντε εκκλησιών. Μετά από ένα διάστημα σκληρής δουλειάς, το ευαγγελικό έργο παρήγαγε κάποια αποτελέσματα κι εγώ ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Συγκεκριμένα, κάποιοι επικεφαλής εκκλησιών που είχαν συναντήσει δυσκολίες στο ευαγγελικό έργο αναζήτησαν τη συναναστροφή μου, ενώ και οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Έτσι, ήμουν πολύ χαρούμενος και σκεφτόμουν: «Φαίνεται ότι καταλαβαίνω κάμποση αλήθεια και κατέχω λίγη αλήθεια-πραγματικότητα».

Το 2013, επέστρεψα στην τοπική εκκλησία για να κηρύξω το ευαγγέλιο. Είπα μέσα μου: «Περνώντας ολόκληρη περίπου την περσινή χρονιά μακριά για να κηρύξω το ευαγγέλιο, ασκήθηκα αρκετά και κατάφερα να κατανοήσω ορισμένες αλήθειες. Τώρα που γύρισα στην τοπική εκκλησία, σίγουρα είμαι βασικός υποψήφιος προς καλλιέργεια και, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές ακούνε τη συναναστροφή μου, σίγουρα θα είναι διαφορετικά από το παρελθόν. Ίσως ακόμη και να με διαλέξουν για επικεφαλής της εκκλησίας στις εκλογές». Λίγες μέρες αργότερα, ήρθε σπίτι μου μια επικεφαλής της εκκλησίας που λεγόταν Τζια Σιν. Μου είπε ότι το καθήκον της την κούραζε πάρα πολύ και ότι κάποιοι συνεργάτες της έλεγαν ότι δεν μπορούσε να λύσει προβλήματα, ότι μονίμως μισοκοιμόταν στις συναθροίσεις και ότι δεν είχε το έργο του Αγίου Πνεύματος, οπότε έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της και να παραιτηθεί. Μου είπε ότι το ίδιο την παρότρυναν να κάνει και οι ιεροκήρυκες. Μου τόνισε, επίσης, ότι εκείνους τους δύο ιεροκήρυκες κάποτε τους είχε απαλλάξει η ίδια από τα καθήκοντά τους, αλλά δεν είχαν κάνει ποτέ αυτοκριτική, ενώ έλεγαν και ότι εκείνη τους καταπίεζε. Η Τζια Σιν ρώτησε τη γυναίκα μου κι εμένα πώς θα έπρεπε να βιώσει τέτοιες περιστάσεις. Ακούγοντάς τη να τα λέει όλα αυτά, θύμωσα πολύ και σκέφτηκα: «Δεν είναι αντεκδίκηση αυτό; Έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Τζια Σιν και, όταν κήρυττε το ευαγγέλιο, μπορούσε πραγματικά να υποφέρει και να πληρώνει τίμημα. Κάποιες φορές, οι νεοφώτιστοι εργάζονταν μέχρι αργά, αλλά εκείνη πάντα επαναστατούσε ενάντια στη σάρκα της και πήγαινε να συναθροιστεί μαζί τους. Είναι πολύ υπεύθυνη —πώς γίνεται να λένε ότι δεν έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος; Εκείνοι είναι που την καταπιέζουν, έτσι δεν είναι; Αυτό κάνουν οι ψευδοεπικεφαλής και οι ψευδοεργάτες. Όχι, δεν θα τ’ αφήσω να περάσει έτσι. Τώρα που επέστρεψα, πρέπει να τη βοηθήσω». Λίγο αργότερα, πήγα μαζί με τη γυναίκα μου για να ερευνήσω και να κατανοήσω το ζήτημα. Ενώ κάναμε την έρευνά μας, ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου και σκεφτόμουν: «Έχω μεγάλη διάκριση: Λίγο αφότου γύρισα στην εκκλησία, διέκρινα ψευδοεπικεφαλής. Αν υποβληθεί αναφορά γι’ αυτούς τους ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες και απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους, θα έχω κάνει μια σπουδαία πράξη. Αφότου απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους, ίσως να έχω εγώ την ευκαιρία να επιλεγώ ως επικεφαλής. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, που λέμε». Καθώς τα σκεφτόμουν αυτά, το «αίσθημα δικαίου» που είχα έγινε ακόμα πιο ισχυρό. Μετά από λίγες μέρες, διαπίστωσα ότι η Τζια Σιν είχε απομακρυνθεί από το πόστο της από ορισμένους συνεργάτες. Οι συνεργάτες ανέλυσαν τη συμπεριφορά της Τζια Σιν στην εκκλησία και βοήθησαν τους αδελφούς και τις αδελφές να τη διακρίνουν. Ακούγοντας την είδηση, με πλημμύρισε θυμός, καθώς σκεφτόμουν: «Η Τζια Σιν μπορεί να απαρνηθεί και να υπομείνει περισσότερα από τον καθένα σας. Πώς γίνεται να είναι μια ψευδοεπικεφαλής που δεν έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος; Εσείς μπορεί να απομακρυνθείτε όλοι σας, εκείνη, όμως, όχι». Πίστευα ότι επρόκειτο για πράξη αντεκδίκησης κι έτσι διέδωσα στους χώρους των συναθροίσεων την κατηγορία ότι αυτοί ήταν ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες και ότι η απομάκρυνση της Τζια Σιν δεν ήταν σύμφωνη με τις εργασιακές ρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν μπορούσαν να βιώσουν μια κανονική εκκλησιαστική ζωή, ενώ στην εκκλησία επικράτησε το χάος.

Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε στην εκκλησία μια αδελφή για να βάλει τάξη στο χάος. Είπε ότι, σύμφωνα με την έρευνά της, η Τζια Σιν δεν γνώριζε πώς να συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια και δεν μπορούσε να λύσει τα πραγματικά προβλήματα των αδελφών. Είπε ότι η Τζια Σιν όντως ήταν μια ψευδοεπικεφαλής που δεν μπορούσε να κάνει αληθινό έργο και ότι, σύμφωνα με τις αρχές, έπρεπε να απομακρυνθεί από τα καθήκοντά της. Ακούγοντας, όμως, εκείνη την αδελφή να τα λέει όλα αυτά, ήμουν κάπως καχύποπτος και σκεφτόμουν: «Λες να κάναμε πράγματι λάθος για το θέμα; Αποκλείεται! Έχω κι εγώ μια βάση για να κρίνω τους ανθρώπους —δεν πρόκειται όλοι εσείς να με παραπλανήσετε. Υποστηρίζετε τους επικεφαλής και τους εργάτες». Μετά απ’ αυτό, δεν άκουγα τίποτε από όσα έλεγε η αδελφή και απλώς σκεφτόμουν ότι είχε χειριστεί άδικα την κατάσταση. Ύστερα, έγραψα μια επιστολή αναφοράς μαζί με άλλους τρεις ανθρώπους, λέγοντας ότι η απομάκρυνση της Τζια Σιν από εκείνους τους επικεφαλής και εργάτες δεν συμφωνούσε με τις αρχές και ότι επρόκειτο για αντεκδίκηση απέναντί της. Ωστόσο, η διαδικασία σύνταξης της επιστολής αναφοράς δεν ήταν καθόλου ομαλή. Καθώς τη γράφαμε, είχαμε συνέχεια διαφωνίες και καθένας επέμενε στις δικές του απόψεις. Τη γράψαμε ξανά και ξανά και κάθε φορά υπήρχαν νέα λάθη. Είχα αμφιβολίες και σκεφτόμουν: «Δεν συνάδει με την πρόθεση του Θεού το γεγονός ότι υποβάλλουμε αναφορά γι’ αυτούς; Αν όχι, τότε δεν πρέπει να το κάνουμε». Αλλά μετά σκέφτηκα: «Αν υπαναχωρήσω τώρα και οι άλλοι τελικά αναφέρουν και απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους τους ψευδοεπικεφαλής, τα εύσημα θα πάνε σ’ αυτούς. Δεν θα πάνε στράφι έτσι όλες οι προηγούμενες προσπάθειές μου; Οι αδελφοί και οι αδελφές σίγουρα θα σκεφτούν ότι εκείνοι είναι αυτοί που κατανοούν την αλήθεια, που έχουν διάκριση και αίσθημα δικαίου. Κανείς δεν θα έχει εμένα σε εκτίμηση». Έτσι, όταν τελείωσε η επιστολή αναφοράς, την υπέγραψα κι εγώ και υποβάλλαμε αναφορά και για την αδελφή που αντιμετώπισε το χάος στην εκκλησία. Αφού δώσαμε την επιστολή, ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν: «Αυτήν τη φορά, όταν απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους οι ψευδοεπικεφαλής και οι ψευδοεργάτες και οι ανώτεροι επικεφαλής δουν ότι κατανοώ την αλήθεια και μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους, ίσως ακόμη και να παρακάμψουν το πρωτόκολλο και να μου δώσουν προαγωγή. Οι αδελφοί και οι αδελφές θα εκθειάσουν όλοι τους το επίπεδό μου —τι υπέροχο που θα είναι!» Αρκετές μέρες αργότερα, έλαβα μια επιστολή από τους ανώτερους επικεφαλής στην οποία έλεγαν ότι, εκείνο το διάστημα, οι συλλήψεις από το Κομμουνιστικό Κόμμα αποτελούσαν μεγάλο πρόβλημα και ότι χρειάζονταν λίγο καιρό μέχρι να ασχοληθούν με την επιστολή αναφοράς και να δράσουν αναλόγως. Μια αδελφή είπε: «Στο μέλλον, το πρόβλημα των συλλήψεων σίγουρα θα επιδεινωθεί. Αν περιμένουμε τους ανώτερους επικεφαλής ν’ ασχοληθούν μ’ αυτό, θα είναι πολύ αργά. Παρόλο που δεν είμαστε ούτε επικεφαλής ούτε εργάτες, πρέπει και πάλι να βοηθήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές να αποκτήσουν μεγαλύτερη διάκριση». Άκουγα και σκεφτόμουν: «Έτσι είναι. Όταν κάποιος βοηθάει τους αδελφούς και τις αδελφές να αποκτήσουν μεγαλύτερη διάκριση, δεν κάνει έτσι το καθήκον του; Όταν απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους αυτοί οι ψευδοεπικεφαλής, όλοι σίγουρα θα μου δώσουν τα εύσημα γι’ αυτό το επίτευγμα και ίσως μπορέσω να εκλεγώ επικεφαλής». Έτσι, πήγαινα στους χώρους των συναθροίσεων και έλεγα ότι η απομάκρυνση της Τζια Σιν από τους επικεφαλής και τους εργάτες δεν συμβάδιζε με τις αρχές. Έλεγα, επίσης, ότι η Τζια Σιν δεν ήταν ψευδοεπικεφαλής, ότι εκτελούσε το καθήκον της από το πρωί ως το βράδυ και μπορούσε να κάνει αληθινό έργο. Εκείνο το διάστημα, όταν συναθροίζονταν οι αδελφοί και οι αδελφές, δεν συναναστρέφονταν πάνω στα λόγια του Θεού, αλλά μόνο σχολίαζαν αυτά τα ζητήματα. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές παραπλανήθηκαν από εμάς και πήραν το μέρος μας, έγιναν προκατειλημμένοι απέναντι στους επικεφαλής και τους εργάτες και έλεγαν ότι επρόκειτο για ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες. Κάποιοι δεν ήθελαν καν να τους δεχθούν στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα οι επικεφαλής και οι εργάτες να μην μπορούν να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους. Κάποιοι άνθρωποι με διάκριση τάχθηκαν με το μέρος των επικεφαλής και των εργατών, λέγοντας ότι αναστατώναμε την εκκλησιαστική ζωή. Σχηματίστηκαν έτσι δύο φατρίες μέσα στην εκκλησία· ήμασταν σαν δύο αντίπαλες στρατιές. Όποτε συναθροιζόμασταν, συζητούσαμε αυτά τα ζητήματα και οι αδελφοί και οι αδελφές έχασαν την κανονική εκκλησιαστική ζωή τους. Το χάος στην εκκλησία συνεχίστηκε έτσι για αρκετούς μήνες.

Μια μέρα, οι ανώτεροι επικεφαλής ήρθαν για να ερευνήσουν και να κατανοήσουν το περιεχόμενο της επιστολής αναφοράς μας. Είπα μέσα μου: «Αυτοί οι ψευδοεπικεφαλής και οι ψευδοεργάτες σίγουρα θα απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους». Πάνω που ένιωθα χαρούμενος με την κατάσταση, μία επικεφαλής χρησιμοποίησε τα λόγια του Θεού για να αναλύσει τη φύση της διαγωγής μας. Είπε ότι φτιάχναμε φατρίες, διχάζοντας την εκκλησία και αναστατώνοντας την εκκλησιαστική ζωή, με αποτέλεσμα οι επικεφαλής και οι εργάτες να μην μπορούν να εργαστούν κανονικά και το εκκλησιαστικό έργο να τελματώνει. Είπε ότι κάναμε κακό. Είπε, επίσης, ότι ως επικεφαλής, η Τζια Σιν δεν ήξερε πώς να καθοδηγήσει τους αδελφούς και τις αδελφές ώστε να βιώσουν το έργο του Θεού. Αντ’ αυτού, διαρκώς προσπαθούσε να πάρει με το μέρος της τους άλλους και να διαδώσει τη δυσαρέσκειά της απέναντι στους συνεργάτες της. Πώς ήταν δυνατόν να έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος; Είπε ότι η Τζια Σιν δεν μπορούσε να κάνει αληθινό έργο ούτε να λύσει τα προβλήματα των αδελφών και ότι, όσο κι αν φαινόταν να απαρνείται και να δαπανά εαυτόν, ήταν ψευδοεπικεφαλής και έπρεπε να απαλλαχθεί από τα καθήκοντά της· αυτό συμφωνούσε με τις αρχές. Ακούγοντας τη συναναστροφή της αδελφής, που ανέλυσε την Τζια Σιν ως ψευδοεπικεφαλής, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και σκεφτόμουν: «Αυτό που λένε βγάζει νόημα. Η Τζια Σιν εκτέθηκε και απομακρύνθηκε από εκείνους τους συνεργάτες και όφειλε να έχει κάνει αυτοκριτική, προσπαθώντας να αποκτήσει αυτογνωσία. Αντ’ αυτού, ήρθε ξανά και ξανά σ’ εμάς, νιώθοντας αδικημένη και εξωτερικεύοντας τα παράπονά της. Πραγματικά δεν αποδεχόταν την αλήθεια ούτε βίωνε το έργο του Θεού. Εγώ υπερασπίστηκα την Τζια Σιν, αλλά έφτασα και να κρίνω τους άλλους επικεφαλής και εργάτες, αναστατώνοντας την εκκλησιαστική ζωή. Είναι σοβαρή η φύση αυτού του πράγματος!» Ωστόσο, επειδή δεν κατανοούσα καθόλου τη διαγωγή μου, εκείνον τον καιρό απλά αναγνώριζα ότι είχα σφάλει. Στο τέλος, οι ανώτεροι επικεφαλής είπαν ότι είχαμε αναστατώσει σοβαρά την εκκλησιαστική ζωή και ότι η φύση αυτού του πράγματος ήταν σοβαρή. Η διευθέτησή τους ήταν να απομονωθούμε στο σπίτι και να κάνουμε αυτοκριτική.

Μια μέρα, πήγα στο σπίτι της μητέρας μου και μου έδωσε τρεις κοινοποιήσεις αποβολής. Καθώς τις κοιτούσα, είδα ότι, εκτός από την Τζια Σιν, προς μεγάλη μου έκπληξη υπήρχαν και κοινοποιήσεις αποβολής για τη γυναίκα μου και για μένα. Σύμφωνα με τις κοινοποιήσεις, η Τζια Σιν ήταν ύπουλη και πονηρή, έσπερνε τη διχόνοια και έφτιαχνε κλίκες στην εκκλησία και, τελικά, προσδιορίστηκε ως αντίχριστη και αποβλήθηκε. Όσο για μένα, ακολούθησα αυτήν την αντίχριστη στο κακό που έκανε, καθώς και στη διατάραξη και την αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής. Ήμουν συνεργός αυτής της αντίχριστης και, συνεπώς, αποβλήθηκα κι εγώ. Όταν διάβασα τις κοινοποιήσεις αποβολής, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήμουν σαν φυλακισμένος που βλέπει τη γραπτή ετυμηγορία της θανατικής του καταδίκης. Μου είχαν κοπεί τα πόδια απ’ τον φόβο και έτρεμα ασταμάτητα, καθώς σκεφτόμουν: «Με απέβαλαν; Μα δεν υποτίθεται ότι θα μέναμε απλώς στο σπίτι και θα κάναμε την αυτοκριτική μας; Πώς είναι δυνατόν να μας αποβάλουν; Πραγματικά έκανα μεγάλο κακό αυτήν τη φορά». Εκείνη τη στιγμή, το μυαλό μου ήταν άδειο κι έτρεξα σπίτι να πω στη γυναίκα μου ότι μας είχαν αποβάλει. Μόλις της το είπα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο· έκατσα στο πάτωμα και έβαλα τα κλάματα. Σκεφτόμουν: «Πάει, ξόφλησα, είμαι τελειωμένος. Το ταξίδι της πίστης μου στον Θεό έφτασε στο τέλος του και δεν μπορώ να ξαναγυρίσω ποτέ στην εκκλησία. Αυτήν τη φορά, πρόσβαλα στ’ αλήθεια τη διάθεση του Θεού και μια μέρα ίσως χρειαστεί να τιμωρηθώ». Καθώς τα σκεφτόμουν αυτά, ήταν σαν να μου είχαν μπήξει ένα μαχαίρι στην καρδιά· ένιωθα τρομακτική απελπισία και οδύνη. Μισούσα τον εαυτό μου που στάθηκα ικανός να κάνω κάτι τέτοιο. Πώς μπόρεσα να πιστέψω τυφλά τα λόγια της Τζια Σιν; Δεν υπήρχε τρόπος να επανορθώσω για την τεράστια αναστάτωση που είχα προκαλέσει στην εκκλησιαστική ζωή και όσο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο πονούσε η καρδιά μου. Κάθε μέρα, δεν είχα καμία διάθεση να κάνω το οτιδήποτε. Δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ και, μέσα σε ένα μικρό διάστημα, έχασα πάνω από 5 κιλά. Κάθε μέρα, ήταν σαν να περίμενα απλά να πεθάνω. Πίστευα ότι δεν είχα πια καμία πιθανότητα να σωθώ, ότι το πεπρωμένο μου ήταν να τιμωρηθώ και να πάω στην κόλαση. Ήμουν σαν καρκινοπαθής στο τελικό στάδιο, αρνητικός και απελπισμένος στο έπακρο. Σκεφτόμουν ότι, αργά ή γρήγορα, θα πέθαινα, οπότε καλύτερα να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Τη στιγμή που υπέφερα και ένιωθα πιο αβοήθητος από κάθε άλλη φορά, σκέφτηκα τους στίχους ενός ύμνου των λόγων του Θεού με τίτλο «Επιδίωκε να αγαπάς τον Θεό όσο πολύ κι αν υποφέρεις»: «Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη γνώση. Πιστεύουν ότι η ταλαιπωρία δεν έχει αξία, ότι ο κόσμος τούς έχει απαρνηθεί, ότι η ζωή στο σπίτι τους είναι ταραγμένη, ότι ο Θεός δεν τους βρίσκει αρεστούς και ότι οι προοπτικές τους είναι ζοφερές. Κάποιοι άνθρωποι βασανίζονται σε τέτοιο σημείο, όπου θέλουν μέχρι και να πεθάνουν. Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη προς τον Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δειλοί, δεν έχουν επιμονή, είναι αδύναμοι και ανίκανοι!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Άκουγα αυτόν τον ύμνο ξανά και ξανά. Ήταν σαν ο Θεός να χρησιμοποιούσε αυτόν τον ύμνο για να μου πει ότι δεν ήθελε να είμαι τόσο αδύναμος και ανίσχυρος, ότι δεν ήθελε να χάσω την πίστη μου σ’ Αυτόν. Είχα κάνει πολύ κακό και είχα ήδη αποβληθεί, το πεπρωμένο μου ήταν να τιμωρηθώ στο μέλλον, όμως ο Θεός συνέχιζε να με διαφωτίζει και να με καθοδηγεί ώστε να σκεφτώ αυτόν τον ύμνο, δεν με άφησε να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στην αρνητικότητα. Αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ και μια αχτίδα ελπίδας φάνηκε στην καρδιά μου, μαζί με λίγη δύναμη. Αργότερα, διάβασα κι άλλα από τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Για να ακολουθήσουμε τον πρακτικό Θεό, πρέπει να αποφασίσουμε το εξής: Όσο σπουδαία περιβάλλοντα κι αν συναντάμε, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε, όσο αδύναμοι ή αρνητικοί κι αν είμαστε, δεν πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε στην αλλαγή της διάθεσής μας ή στα λόγια που έχει πει ο Θεός. Ο Θεός έχει υποσχεθεί κάτι στην ανθρωπότητα, και γι’ αυτό από τους ανθρώπους απαιτείται αποφασιστικότητα, πίστη και επιμονή για να υπομείνουν. Στον Θεό δεν αρέσουν οι δειλοί· Του αρέσουν οι αποφασιστικοί άνθρωποι. Ο Θεός δεν κοιτάζει αν έχεις αποκαλύψει πολλή διαφθορά, αν έχεις πάρει πολλές φορές το λάθος μονοπάτι, αν έχεις διαπράξει πολλές παραβάσεις, αν έχεις παραπονεθεί για τον Θεό, ή αν Του αντιστέκεσαι μέσα από τη θρησκεία σου ή από μέσα σου Τον βλασφημείς, και ούτω καθεξής. Κοιτάζει μόνο αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια και αν μπορεί μια μέρα να αλλάξει» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Το μονοπάτι άσκησης προς την αλλαγή διάθεσης). Είδα ότι ο Θεός δεν συμπαθούσε τους δειλούς· συμπαθούσε τους ανθρώπους που έχουν αποφασιστικότητα. Αν και είχα αποβληθεί επειδή είχα κάνει τόσο μεγάλο κακό, αυτό στο οποίο έδινε σημασία ο Θεός ήταν το κατά πόσον μπορούσα να αλλάξω ή όχι. Αν άλλαζα, τότε, ακόμη κι αν στο τέλος με περίμενε ο θάνατος και η τιμωρία, χαλάλι. Εκείνον τον καιρό, έρχονταν κάποιες φορές στο μυαλό μου οι στίχοι του ύμνου και τα λόγια του Θεού. Ένιωθα μεγάλη συγκίνηση και σκεφτόμουν ότι ο Θεός δεν μ’ είχε εγκαταλείψει. Στην πιο απεγνωσμένη και σκοτεινή ώρα μου, είχε χρησιμοποιήσει τα λόγια Του για να με καθοδηγήσει, να με ενθαρρύνει και να με παρηγορήσει. Σκέφτηκα ότι ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο πάρα πολύ και ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι αρνητικός. Από τότε και μετά, ξυπνούσα νωρίς κάθε μέρα και έτρωγα και έπινα με συνέπεια τα λόγια του Θεού, αναλογιζόμενος τους τρόπους με τους οποίους είχα προσβάλει τον Θεό.

Μια μέρα, διάβασα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, υπάρχουν πολλοί που δεν διαθέτουν ικανότητα διάκρισης. Όταν συμβαίνει κάτι παραπλανητικό, εκείνοι στέκονται αναπάντεχα στο πλευρό του Σατανά· προσβάλλονται, μάλιστα, όταν τους αποκαλούν υπηρέτες του Σατανά. Παρόλο που οι άνθρωποι μπορεί να πούνε ότι δεν διαθέτουν ικανότητα διάκρισης, αυτοί πάντα υποστηρίζουν την πλευρά που δεν κατέχει την αλήθεια· ποτέ δεν υποστηρίζουν την αλήθεια σε μια κρίσιμη στιγμή, ποτέ δεν ορθώνουν ανάστημα για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της αλήθειας. Στερούνται πράγματι ικανότητας διάκρισης; Γιατί παίρνουν αναπάντεχα το μέρος του Σατανά; Γιατί ποτέ δεν λένε ούτε μία λέξη που να είναι δίκαιη ή λογική υπέρ της αλήθειας; Αυτή η κατάσταση έχει δημιουργηθεί, πράγματι, ως αποτέλεσμα της στιγμιαίας σύγχυσής τους; Όσο λιγότερη ικανότητα διάκρισης διαθέτουν οι άνθρωποι, τόσο λιγότερο είναι σε θέση να ταχθούν με την αλήθεια. Τι δείχνει αυτό; Δεν δείχνει ότι οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν ικανότητα διάκρισης αγαπούν την αμαρτία; Δεν δείχνει ότι είναι οι πιστοί απόγονοι του Σατανά; Πώς γίνεται να μπορούν πάντα να τάσσονται με τον Σατανά και να μιλούν τη γλώσσα του; Κάθε λέξη και πράξη τους, οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους, όλα αρκούν για να αποδείξουν ότι δεν είναι καθόλου λάτρεις της αλήθειας· αντιθέτως, είναι άνθρωποι που απεχθάνονται την αλήθεια. Το γεγονός ότι μπορούν να υποστηρίζουν τον Σατανά, αρκεί για να αποδείξει ότι ο Σατανάς αγαπά πραγματικά αυτούς τους μικρόψυχους διαβόλους που αγωνίζονται για χάρη του Σατανά όλη τους τη ζωή. Δεν είναι όλα αυτά τα γεγονότα απολύτως ξεκάθαρα;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). «Τα μικρόψυχα κόλπα όσων δεν διαθέτουν ικανότητα διάκρισης θα τους οδηγήσουν στην καταστροφή στα χέρια των πονηρών, και θα παρασυρθούν από αυτούς, χωρίς να υπάρχει γυρισμός. Αυτή η συμπεριφορά τούς αξίζει, επειδή δεν αγαπούν την αλήθεια, επειδή είναι ανίκανοι να υποστηρίξουν την αλήθεια, επειδή ακολουθούν μοχθηρούς ανθρώπους και τους υποστηρίζουν, και επειδή συνωμοτούν με μοχθηρούς ανθρώπους και αψηφούν τον Θεό. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι κακοί άνθρωποι εκπέμπουν το κακό, αλλά σκληραίνουν τις καρδιές τους και γυρνούν την πλάτη τους στην αλήθεια προκειμένου να τους ακολουθήσουν. Μήπως δεν διαπράττουν κακό όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν κάνουν την αλήθεια πράξη, παρά κάνουν καταστροφικά και αποτρόπαια πράγματα; Παρόλο που ανάμεσά τους υπάρχουν εκείνοι που στολίζονται σαν βασιλείς κι όσοι τους ακολουθούν, οι φύσεις τους, που αψηφούν τον Θεό, δεν είναι όλες ίδιες; Με ποια δικαιολογία μπορεί να ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν τους σώζει; Με ποια δικαιολογία μπορεί να ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν είναι δίκαιος; Η ίδια η μοχθηρία τους δεν τους καταστρέφει; Η ίδια η παρακοή τους δεν τους σέρνει κάτω στην κόλαση;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προειδοποίηση σε όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ένιωσα ντροπή και θλίψη. Μπόρεσα να κάνω τόσο μεγάλο κακό όχι μόνο επειδή δεν είχα διάκριση, αλλά κυρίως επειδή η υπόληψη και η θέση ήταν υπερβολικά πολύτιμες για μένα. Η Τζια Σιν μάς πήρε με το μέρος της ώστε να προστατεύσει τη θέση της ως επικεφαλής. Δεν διέκρινα τις προθέσεις των πράξεών της ούτε είδα αν τα λόγια της συμβάδιζαν με τα γεγονότα. Την υπερασπίστηκα τυφλά, θέλοντας να είμαι ένας «αγωνιστής της δικαιοσύνης» και να κάνω επίδειξη. Ήθελα, επίσης, να αδράξω την ευκαιρία να αποκτήσω ηγετική θέση. Όταν γράφαμε την επιστολή αναφοράς, ένιωσα ξεκάθαρα ότι δεν είχαμε την καθοδήγηση του Θεού. Δεν μπορούσαμε να φτάσουμε σε συμφωνία απόψεων και δεν ένιωθα γαλήνη στην καρδιά μου. Και πάλι, όμως, ήμουν ξεροκέφαλος και συνέχισα να συντάσσω την επιστολή, ακολουθώντας την αντίχριστη στο κακό που έκανε. Η αδελφή του ανώτερου επιπέδου που ήρθε στην εκκλησία συναναστράφηκε για να με βοηθήσει και να με εκθέσει, όμως εγώ δεν αντέστρεψα την πορεία μου, επειδή φοβόμουν πως, αν αναγνώριζα τα λάθη μου, οι άλλοι θα με περιφρονούσαν. Πήγαινα στους χώρους των συναθροίσεων και έκρινα ασυλλόγιστα τους επικεφαλής και τους εργάτες, διαδίδοντας την πληροφορία ότι ήταν ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτες. Στόχος μου ήταν να πείσω τους αδελφούς και τις αδελφές να απορρίψουν τους επικεφαλής και τους εργάτες και να με έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, ώστε, ίσως, να με επιλέξουν σε μελλοντικές εκλογές. Εξαιτίας της αναστάτωσης που προκάλεσα, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν μπορούσαν να συναθροιστούν και να φάνε και να πιουν κανονικά τα λόγια του Θεού. Παραπλανήσαμε τους μισούς από τους αδελφούς και τις αδελφές στην εκκλησία και, μαζί τους, πήγαμε κόντρα στους επικεφαλής και τους εργάτες. Ο Θεός ήθελε οι αδελφοί και οι αδελφές να μπορούν να συναθροίζονται και να συναναστρέφονται κανονικά σχετικά με τα λόγια Του και να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους με σύμπνοια. Όταν ο Θεός έχτιζε την εκκλησία, ο Σατανάς ήθελε να γκρεμίσει το έργο Του. Στο μεταξύ, εγώ έπαιζα τον ρόλο του υπηρέτη και συνεργού του Σατανά, διαταράσσοντας και αναστατώνοντας το εκκλησιαστικό έργο. Με αυτές τις συμπεριφορές μου, δεν τασσόμουν με τη λάθος πλευρά απλά λόγω μιας στιγμιαίας έλλειψης διάκρισης. Η φύση μου ήταν ίδια με της Τζια Σιν: Και οι δυο μας αγαπούσαμε υπερβολικά την υπόληψη και τη θέση. Για να αποκτήσουμε θέση, προκαλέσαμε αταξία στην εκκλησία, κι εγώ αποβλήθηκα επειδή επιδίωκα τη θέση, αντί να επιδιώκω την αλήθεια. Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ένιωσα τεράστια μεταμέλεια και μομφή για τον εαυτό μου. Γονάτισα στο πάτωμα και χαστούκισα δυνατά τον εαυτό μου πάνω από 100 φορές. Ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου ανελέητα, ώστε να χαραχτεί αυτό το μάθημα στη μνήμη μου. Επίσης, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, έκανα κακό. Επιδίωξα τη θέση και αναστάτωσα το εκκλησιαστικό έργο. Είμαι πρόθυμος να μετανοήσω, να κάνω σωστή αυτοκριτική και να προσπαθήσω να κατανοήσω τις κακές πράξεις μου».

Μετά από αυτό, συνέχισα την αυτοκριτική μου και σκέφτηκα: «Γιατί αγαπάω τόσο τη θέση και θέλω πάντα να την επιδιώκω και να την αποκτώ; Γιατί είμαι ικανός να κάνω αυτά τα κακά πράγματα;» Διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ’ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το γεγονός πως μπορούσα να κάνω αυτά τα κακά πράγματα είχε ως βασική αιτία το ότι ήμουν υπερβολικά αλαζόνας, είχα υπερβολική πίστη στον εαυτό μου και είχα υπερβολικά μεγάλη εκτίμηση για τον εαυτό μου. Πίστευα ότι, επειδή μπορούσα να κηρύττω το ευαγγέλιο και να λύνω κάποια προβλήματα, αυτό σήμαινε ότι κατανοούσα την αλήθεια και είχα πραγματικότητα. Έτσι, ήμουν ικανός να πιστεύω τυφλά στον εαυτό μου και να ενεργώ απερίσκεπτα και, ως αποτέλεσμα, έκανα όλες αυτές τις κακές πράξεις. Όσον αφορά την απομάκρυνση της Τζια Σιν, ποτέ δεν αναζήτησα σωστά τις αλήθεια-αρχές. Έβλεπα ότι η Τζια Σιν μπορούσε να απαρνείται, να δαπανά εαυτόν, να υποφέρει και να πληρώνει κάποιο τίμημα στο καθήκον της κι έτσι νόμιζα ότι έκανε πράξη την αλήθεια και είχε το έργο του Αγίου Πνεύματος. Πίστευα το εξής: Ποιος θα μπορούσε να κάνει όλα αυτά πράγματα σε τέτοιον βαθμό χωρίς να επιδιώκει την αλήθεια; Στην πραγματικότητα, όταν κανείς διακρίνει το κατά πόσον κάποιος έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορεί να κρίνει με βάση το αν δείχνει να υποφέρει, να πληρώνει κάποιο τίμημα, να απαρνείται και να δαπανά εαυτόν. Αυτά είναι πράγματα που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε είναι ενθουσιώδης. Αυτό που πρέπει να κοιτάξει είναι το κατά πόσον ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να προσεύχεται στον Θεό όποτε του συμβαίνει κάτι και αν, ακόμη και όταν δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις του, μπορεί να εγκαταλείψει τον εαυτό του, να αναζητήσει την αλήθεια και να έχει καρδιά που έχει φόβο Θεού και υποτάσσεται σ’ Αυτόν. Επιπλέον, πρέπει να είναι σε θέση να καθοδηγήσει τον εκλεκτό λαό του Θεού ώστε να βιώσει τα λόγια του Θεού και να κατανοήσει τον εαυτό του, ενώ πρέπει, επίσης, να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές στα καθήκοντά τους. Αυτό πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες. Η Τζια Σιν δεν ήταν ικανή να κάνει έργο επικεφαλής ούτε, βέβαια, να έχει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Όταν οι άλλοι ξεσκέπασαν τα προβλήματά της, εκείνη δεν το δέχθηκε, ενώ μάλιστα διαμαρτυρήθηκε για τάχα αδικίες και μας παραπλάνησε. Εσκεμμένα διέδωσε ανάμεσά μας την πληροφορία ότι οι αναφορές που είχαν υποβληθεί εναντίον της ήταν αναληθείς, ξεγελώντας μας ώστε να την υπερασπιστούμε. Παραπλανηθήκαμε από εκείνη και είπαμε στους ανθρώπους στην εκκλησία ότι οι επικεφαλής και οι εργάτες την καταπίεζαν, με αποτέλεσμα η εκκλησία να χωριστεί σε φατρίες και να βυθιστεί στο χάος. Η Τζια Σιν απαρνούνταν και δαπανούσε λιγάκι εαυτόν, αλλά δεν αναζητούσε καθόλου την αλήθεια όποτε της συνέβαινε κάτι, δεν έκανε αυτοκριτική ούτε προσπαθούσε να κατανοήσει τον εαυτό της. Για να διαφυλάξει τη θέση της, προκάλεσε διατάραξη και αναστάτωση και υπονόμευσε το έργο της εκκλησίας. Δαπανούσε τον εαυτό της και υπέφερε με μοναδικό στόχο να διαφυλάξει τη θέση της και να ικανοποιήσει την προσωπική της επιθυμία για θέση. Μόλις κάποιος απειλούσε τη θέση της, έκανε κακές πράξεις όπως το να φτιάχνει φατρίες και να σπέρνει τη διχόνοια. Από τη φύση της μισούσε την αλήθεια, ήταν μια πονηρή, δόλια, ύπουλη και φαύλη αντίχριστη. Δεν είχα την παραμικρή διάκριση. Ακολούθησα την Τζια Σιν στις κακές πράξεις της και έκρινα τους επικεφαλής και τους εργάτες στη διάρκεια των συναθροίσεων. Ως αποτέλεσμα, οι αδελφοί και οι αδελφές παραπλανήθηκαν και ήρθαν με το μέρος μου, παραγκωνίζοντας τους επικεφαλής και τους εργάτες. Αυτό προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή. Είχα κάνει πολύ μεγάλο κακό, αλλά και πάλι νόμιζα ότι είχα αίσθημα δικαίου. Ήμουν στ’ αλήθεια τόσο μπερδεμένος και αλαζόνας που είχα απωλέσει κάθε λογική. Αν μόνο είχα καταλάβει λίγη αλήθεια και είχα θεοφοβούμενη καρδιά, δεν θα είχα κάνει τόσο μεγάλο κακό. Είδα ότι υστερούσα σε πάρα πολλά και ότι η διάθεσή μου ήταν πολύ αλαζονική. Είχα μεγάλη ανάγκη τη συμμόρφωση και την πειθαρχία του Θεού για να με καθάρουν και να με αλλάξουν!

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Προτού ο Θεός στείλει την οργή Του, έχει ήδη αντιληφθεί την ουσία όλων των ζητημάτων ξεκάθαρα και ολοκληρωτικά, και έχει ήδη διατυπώσει ακριβείς και σαφείς ορισμούς και συμπεράσματα. Έτσι, ο στόχος του Θεού σε ό,τι ασχολείται, είναι απολύτως ξεκάθαρος, όπως και η στάση Του. Δεν είναι μπερδεμένος, τυφλός, παρορμητικός ή απερίσκεπτος, και σίγουρα δεν είναι ανήθικος. Τούτη είναι η πρακτική πτυχή της οργής του Θεού, και ακριβώς χάρη σε αυτή την πρακτική πτυχή της οργής του Θεού, η ανθρωπότητα έχει επιτύχει την κανονική της ύπαρξη. Χωρίς την οργή του Θεού, η ανθρωπότητα θα περιέπιπτε σε αφύσικες συνθήκες διαβίωσης και όλα τα δίκαια, όμορφα και καλά πράγματα θα καταστρέφονταν και θα έπαυαν να υπάρχουν. Χωρίς την οργή του Θεού, οι νόμοι και οι κανόνες της ύπαρξης για τα δημιουργημένα όντα θα παραβιάζονταν ή και θα ανατρέπονταν τελείως. Από τη δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός χρησιμοποιεί αδιαλείπτως τη δίκαιη διάθεσή Του για να διασφαλίσει και να διατηρήσει την κανονική ύπαρξη της ανθρωπότητας. Επειδή η δίκαιη διάθεσή Του περιέχει οργή και μεγαλοπρέπεια, όλοι οι μοχθηροί άνθρωποι, τα μοχθηρά πράγματα και αντικείμενα και όλα όσα αναστατώνουν και βλάπτουν την κανονική ύπαρξη της ανθρωπότητας, τιμωρούνται, ελέγχονται και καταστρέφονται ως αποτέλεσμα της οργής Του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). «Ο Θεός κατέχει τη συγκεκριμένη δίκαιη διάθεση, διότι απεχθάνεται την κακία, το σκοτάδι, την επαναστατικότητα και τις μοχθηρές πράξεις του Σατανά —που διαφθείρει και καταβροχθίζει την ανθρωπότητα— διότι απεχθάνεται όλες τις αμαρτωλές πράξεις που Του εναντιώνονται, και διότι η ουσία Του είναι αγία και αμόλυντη. Εξαιτίας τούτου, δεν πρόκειται να ανεχθεί από κανένα από τα δημιουργημένα ή μη-δημιουργημένα όντα να Του εναντιωθούν ανοιχτά ή να Τον αμφισβητήσουν. Ακόμη και ένα άτομο, στο οποίο έχει δείξει κάποτε έλεος ή το έχει επιλέξει, αρκεί μονάχα να προκαλέσει τη διάθεσή Του και να παραβιάσει τις αρχές Του για υπομονή και ανεκτικότητα, και ο Θεός θα απελευθερώσει και θα αποκαλύψει τη δίκαιη διάθεσή Του που δεν ανέχεται καμία απολύτως ύβρι χωρίς το ελάχιστο έλεος ή δισταγμό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν πρέπει να προσβάλλεται από τον άνθρωπο. Ο Θεός έχει αρχές όταν καταδικάζει και αποκλείει κάποιον. Δεν είναι μια στιγμιαία παρόρμηση ή κάτι που γίνεται απροβλημάτιστα, αλλά γίνεται όταν Εκείνος διακρίνει την ουσία κάποιου. Τον καιρό που έκανα κακό, οι αδελφοί και οι αδελφές επανειλημμένα με συμβούλεψαν και μου ζήτησαν να κάνω αυτοκριτική και να μην προκαλώ διατάραξη και αναστάτωση. Ωστόσο, εγώ δεν το δέχτηκα αυτό και, όποτε η συναναστροφή κάποιου δεν συμφωνούσε με τις απόψεις μου, του πήγαινα κόντρα, με αποτέλεσμα οι κακές πράξεις μου να γίνονται όλο και χειρότερες. Από την αρχική ανυπακοή μου, μέχρι την αναστάτωση που προκάλεσα αργότερα και, τέλος, τον διχασμό της εκκλησίας, καθεμιά από αυτές τις κακές πράξεις ήταν μια απόδειξη της αλαζονείας και της έπαρσής μου, της αποστροφής μου και του μίσους μου για την αλήθεια. Ήμουν εξαιρετικά αλαζόνας και αδιάλλακτος, δεν έχυνα ούτε ένα δάκρυ, μέχρι που αντίκρισα τον ίδιο μου τον τάφο. Ο Θεός μού είχε ήδη δώσει πολλές ευκαιρίες να μετανοήσω, όμως εγώ τις απέρριψα όλες. Αν η εκκλησία δεν με είχε αποβάλει, δεν θα είχε υποχωρήσει ούτε το μένος του Θεού ούτε το χάος στην εκκλησία. Σκέφτηκα πως, πριν ο Θεός καταστρέψει τα Σόδομα, προειδοποίησε πολλές φορές τους κατοίκους της πόλης ότι έπρεπε να μετανοήσουν, όμως εκείνοι Του πήγαν κόντρα με ισχυρογνωμοσύνη και δεν έδειξαν ίχνος μετάνοιας. Στο τέλος, ο Θεός εξαπέλυσε την οργή Του πάνω στα Σόδομα και κατέστρεψε την πόλη. Τώρα, εγώ είχα βιώσει προσωπικά τη δίκαιη διάθεση του Θεού και, παρόλο που η καρδιά μου βασανιζόταν και πονούσε πολύ, με είχε σταματήσει από το να κάνω κακό και μ’ έκανε να δω ότι κανείς δεν πρέπει να προσβάλλει τη διάθεση του Θεού, καθώς και ότι στην εκκλησία τη δύναμη την έχουν η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Τώρα, το γεγονός ότι ο Θεός μού επέτρεψε να συνεχίσω να αναπνέω και δεν μου πήρε τη ζωή ήταν ήδη ένα σημάδι του ελέους Του. Αν συνέχιζα να μην κάνω αυτοκριτική και να μην προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου, τελικά ο Θεός θα με κατέστρεφε. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σ’ Εκείνον: «Θεέ μου, έχω κάνει κακό και πρόσβαλα τη διάθεσή Σου. Το ότι αποβλήθηκα είναι η δικαιοσύνη Σου. Οι προηγούμενες παραβάσεις μου δεν επανορθώνονται και τώρα ζω για να καταλάβω τον εαυτό μου και να μετανοήσω σ’ Εσένα». Πήρα την απόφαση πως όποια κι αν ήταν η έκβασή μου στο μέλλον, θα επιδίωκα την αλήθεια και θα απέβαλλα τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, σταματώντας να επιδιώκω την υπόληψη και τη θέση. Αν ο Θεός όντως με κατέστρεφε μια μέρα, αυτό και πάλι θα ήταν η δικαιοσύνη Του. Δεν έτρεφα καμία μεγάλη προσδοκία να εισέλθω στη βασιλεία· ήθελα μόνο να κάνω μια νέα αρχή, να είμαι ένα αληθινό δημιούργημα. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα στην καρδιά μου, λέγοντας ότι, αν μου έδινε άλλη μια ευκαιρία, ήμουν διατεθειμένος να είμαι ένας από τους πιο ταπεινούς ακολούθους μέσα στην εκκλησία. Ήμουν διατεθειμένος να εκτελώ οποιοδήποτε καθήκον μού ανέθεταν· μου αρκούσε απλά να κάνω κάτι για τον οίκο του Θεού. Αργότερα, η εκκλησία με βρήκε και μ’ έβαλε να βοηθάω τους αδελφούς και τις αδελφές ν’ αγοράζουν αγαθά. Το θεώρησα μεγάλη τιμή.

Μια μέρα του Απριλίου του 2016, ένας επικεφαλής ήρθε σπίτι μου και μου είπε: «Έχεις γίνει ξανά δεκτός στην εκκλησία και η πλειοψηφία των αδελφών συμφώνησε μ’ αυτήν την απόφαση». Εκείνη τη στιγμή, κατασυγκινήθηκα και δεν ήξερα τι να πω. Αφού έφυγε ο επικεφαλής, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μέσα μου, ευχαριστούσα και δόξαζα τον Θεό ασταμάτητα! Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Δεν περίμενα να μου δώσεις μια ευκαιρία να επιστρέψω στην εκκλησία. Σ’ ευχαριστώ που στάθηκες πλάι μου, που με διαφώτισες και με καθοδήγησες να καταλάβω τον εαυτό μου. Θεέ μου! Είμαι πρόθυμος να αντιμετωπίσω αυτήν την ευκαιρία σαν κάτι πολύτιμο και δεσμεύομαι να μην κάνω πια κακό ούτε να προκαλώ αναστάτωση. Αν ξανακυλήσω στις παλιές διαθέσεις μου και αναστατώσω την εκκλησία, είμαι διατεθειμένος να δεχτώ την τιμωρία Σου».

Αφού επέστρεψα στην εκκλησία, σύντομα άρχισα να εκτελώ το καθήκον μου. Κάποια στιγμή, ήρθε ένας επικεφαλής της εκκλησίας και κανόνισε να εκτελέσω ένα καθήκον φιλοξενίας. Είπα μέσα μου: «Πώς γίνεται να με βάζουν να κάνω αυτό το καθήκον; Δεν είναι καθήκον για ανθρώπους που τους έχουν πάρει τα χρόνια; Τι θα σκεφτούν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές αν το μάθουν;» Είχα κάποιες σκέψεις για τον επικεφαλής και ένιωθα ότι χαράμιζε τα ταλέντα μου σε μια ασήμαντη δουλειά. Ωστόσο, αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Όταν ο Θεός ζητά απ’ τους ανθρώπους να εκπληρώνουν καλά το καθήκον τους, δεν τους ζητά να ολοκληρώσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό αναθέσεων ή να ολοκληρώσουν κάποια σπουδαία προσπάθεια, ούτε να εκτελέσουν κάποιο σπουδαίο εγχείρημα. Αυτό που θέλει είναι να μπορούν να κάνουν ό,τι μπορούν και να παραμένουν προσγειωμένοι, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο Του. Δεν Του χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ή ευγενής ούτε να κάνεις κάποιο θαύμα, ούτε θέλει να δει σ’ εσένα κάποια ευχάριστη έκπληξη. Δεν χρειάζεται τέτοια πράγματα ο Θεός. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ασκείσαι σταθερά με βάση τα λόγια Του. Όταν ακούς τα λόγια του Θεού, κάνε ό,τι έχεις καταλάβει, εκτέλεσε ό,τι έχεις κατανοήσει, θυμήσου καλά ό,τι έχεις ακούσει, και τότε, όταν έρθει η ώρα να ασκηθείς, να το κάνεις σύμφωνα με τα λόγια Του. Μετάτρεψέ τα στη ζωή σου, στις πραγματικότητές σου και σ’ αυτά που βιώνεις. Έτσι, ο Θεός θα ικανοποιηθεί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν χρειαζόταν από μένα να κάνω κανένα σπουδαίο και τρανό έργο. Αυτό που ήθελε ήταν να κάνω το καθήκον μου με προσγειωμένο τρόπο. Ακόμη κι αν επρόκειτο για κάποιο συνηθισμένο καθήκον, εφόσον άκουγα τα λόγια του Θεού και το έκανα σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, αυτό ήταν αρκετό. Δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου· έπρεπε να το βασίσω στις ανάγκες του έργου της εκκλησίας. Όφειλα να υποταχθώ στις διευθετήσεις της εκκλησίας και να εργαστώ ήσυχα για να κάνω καλά το καθήκον μου. Αυτό θα έκανε ένας άνθρωπος με συνείδηση και λογική. Τώρα που βρέθηκα αντιμέτωπος με το συγκεκριμένο καθήκον, αποκαλύφθηκα και δοκιμάστηκα. Χωρίς τέτοιες περιστάσεις, θα πίστευα πως ήμουν αρκετά υποτακτικός απέναντι στον Θεό και ότι η αλαζονική διάθεσή μου και η επιθυμία μου να επιδιώκω την υπόληψη και τη θέση είχαν ήδη αλλάξει. Στην πραγματικότητα, ήμουν ακόμη αρκετά αλαζόνας και επηρμένος· είχα τρελές φιλοδοξίες και επιθυμείς και δεν ήμουν διατεθειμένος να είμαι ο πιο ασήμαντος του πλήθους. Αυτό ήταν το αληθινό ανάστημά μου. Για να εξαγνιστώ και ν’ αλλάξω, έπρεπε να βιώσω την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, καθώς και δοκιμασίες και εξευγενισμό. Το αναγνώρισα αυτό και αποδέχθηκα το συγκεκριμένο καθήκον. Παρόλο που δεν ήξερα να μαγειρεύω, μπορούσα είμαι επιμελής και να μάθω ενώ έκανα το καθήκον μου και να φιλοξενήσω τους αδελφούς και τις αδελφές σύμφωνα με τις αρχές. Ένιωθα γαλήνη στην καρδιά μου ενώ το έκανα αυτό. Δόξα τω Θεώ που μ’ έσωσε!