Τον Νοέμβριο του 2021, επιλέχθηκα επικεφαλής εκκλησίας. Σκέφτηκα: «Ο Θεός πραγματικά με εξυψώνει αφού μπόρεσα να αναλάβω ένα τόσο σημαντικό καθήκον ενώ είμαι πάνω από εξήντα ετών». Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ στο καθήκον μου αυτό. Έπεσα με τα μούτρα. Πήγαινα σε συναθροίσεις ομάδων και επέλυα ζητήματα των αδελφών μου και κάθε μέρα είχα κάτι να κάνω. Μετά από λίγο καιρό, τα διάφορα αντικείμενα του έργου της εκκλησίας άρχισαν να δείχνουν κάποια σημάδια προόδου, κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Τον Αύγουστο του επόμενου έτους, επιλέχθηκα να γίνω κήρυκας κι ορίστηκα υπεύθυνη για το έργο δύο εκκλησιών. Σκέφτηκα: «Είμαι ήδη αρκετά απασχολημένη με τη μία εκκλησία. Τώρα είμαι υπεύθυνη για άλλη μία. Δεν θα εξαντλούμαι ακόμα περισσότερο; Θα το αντέξει το σώμα μου όλο αυτό; Επίσης, το έργο στην άλλη εκκλησία δεν έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Άρα, θα έχω παραπάνω έγνοιες!» Το ξανασκέφτηκα, λοιπόν, και αποφάσισα ότι δεν ήθελα να αποδεχτώ αυτό το καθήκον. Σκέφτηκα: «Τι δικαιολογία να χρησιμοποιήσω για να απορρίψω αυτό το καθήκον; Θα μπορούσα να πω ότι είμαι πολύ μεγάλη κι ότι δεν έχω την ενέργεια ή τις δυνάμεις για να είμαι υπεύθυνη για άλλη μία εκκλησία κι ότι το έργο θα καθυστερήσει. Ίσως και να προτείνω να βρουν κάποια νεότερη». Ένιωσα, όμως, λίγο άβολα μ’ αυτά που σκεφτόμουν. Μήπως απέφευγα το καθήκον μου; Αν και τα λόγια αυτά έφτασαν στην άκρη των χειλιών μου, τελικά αποφάσισα να μην πω τίποτα. Αποδέχτηκα, λοιπόν, το καθήκον του κήρυκα.

Το επόμενο διάστημα, όλη η μέρα μου ήταν γεμάτη ρυθμίσεις και μερικές φορές έτρωγα βιαστικά κι εξοικονομούσα χρόνο. Με τόσα που είχα να κάνω, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: «Θα τα αντέξει όλα αυτά το γέρικο σώμα μου; Κι αν εξαντληθώ και καταρρεύσω; Οι δύο εκκλησίες έχουν επικεφαλής, που είναι πολύ ενεργητικές στην παρακολούθηση του έργου. Αν συνεργαστώ μαζί τους, δεν θα χρειάζεται να παρακολουθώ τόσο στενά τα πάντα. Χρειάζομαι περισσότερη ανάπαυση. Στην ηλικία που είμαι, πρέπει να αφιερώνω χρόνο για να φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν θα με κάνουν να φαίνομαι ακόμα μεγαλύτερη όλες αυτές οι έγνοιες που έχω συνέχεια;» Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά, ανάσανα ανακουφισμένη και σκέφτηκα: «Αν το είχα κάνει αυτό νωρίτερα, δεν θα ήμουν τόσο απασχολημένη. Ίσως απλώς δεν ξέρω πώς να προγραμματίζω! Αν διευθετώ τα πράγματα σωστά, το καθήκον αυτό δεν θα είναι τόσο επαχθές όσο φανταζόμουν». Στη συνέχεια, άρχισα να παρακολουθώ λιγότερο το ευαγγελικό έργο και το έργο του ποτίσματος. Όταν γύριζα σπίτι μετά τις συναθροίσεις, δεν σκεφτόμουν ιδιαίτερα το έργο, και πίστευα ότι το παρακολουθούσαν οι επικεφαλής. Έβλεπα μόνο βίντεο βιωματικών μαρτυριών και απαντούσα σε ερωτήσεις αδελφών. Αισθανόμουν έτσι πολύ λιγότερη πίεση και σκεφτόμουν τι νόστιμο και θρεπτικό φαγητό να φτιάξω για να βελτιώσω την υγεία μου. Πριν καν το καταλάβω, πέρασε ένας μήνας. Πήγα στις εκκλησίες για να ελέγξω το έργο κι εκεί βρήκα ότι καμιά εκκλησία δεν είχε κερδίσει κανέναν νέο πιστό όλον αυτόν τον μήνα. Όταν άκουσα αυτά τα νέα έπαθα σοκ και σκέφτηκα: «Μα τι συμβαίνει; Οι επικεφαλής συνεργάζονταν στενά. Γιατί, λοιπόν, δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα το ευαγγελικό έργο; Όσο είμαι επικεφαλής εκκλησίας, το έργο μου δεν ήταν ποτέ τόσο αναποτελεσματικό!» Ήρθα αμέσως ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν έφερε αποτελέσματα το ευαγγελικό έργο καμιάς εκκλησίας αυτόν τον μήνα, και δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να βρω τον λόγο». Αφού προσευχήθηκα, συνειδητοποίησα ότι τελευταία ζούσα για χάρη της σάρκας μου. Σκεφτόμουν μόνο να φάω καλά, να πιω καλά και να αναπαυτώ. Δεν είχα αίσθημα του φορτίου απέναντι στο καθήκον μου. Δεν διερευνούσα ούτε και επέλυα τα προβλήματα στο έργο εγκαίρως, και ήμουν άμεσα υπεύθυνη για την έλλειψη αποτελεσμάτων στο έργο! Έτσι, πήγα γρήγορα στις επικεφαλής των εκκλησιών για να συνοψίσω τις αιτίες. Εκεί διαπίστωσα ότι παρόλο που οι επικεφαλής των εκκλησιών είχαν υλοποιήσει το έργο, είχαν απλώς αναθέσει σε άλλους τις εργασίες, και δεν είχαν παρακολουθήσει ή επιβλέψει το έργο, πράγμα που σήμαινε ότι το έργο δεν είχε υλοποιηθεί πλήρως. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές στο ευαγγελικό έργο, όπου οι αδελφοί κι οι αδελφές κολλούσαν σε κάθε δυσκολία, κι οι επικεφαλής των εκκλησιών θεωρούσαν ότι οι δυσκολίες αυτές ήταν πραγματικές και δεν ήξεραν πώς να τις επιλύσουν. Αφού κατανόησα την κατάσταση, συνειδητοποίησα ότι είχα αμελήσει τα καθήκοντά μου, κι έτσι ανοίχτηκα για την τωρινή μου κατάσταση και συναναστράφηκα με τις επικεφαλής των εκκλησιών πάνω στο πώς θα παρακολουθήσουμε το έργο. Δεν γινόταν να καθυστερήσουμε άλλο.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να επιθεωρούν ενεργά το έργο κάθε ομάδας, να εξακριβώνουν την κατάσταση των μελών κάθε ομάδας, κατά πόσο υπάρχουν εκεί καθόλου δύσπιστοι απλώς για να συμπληρώσουν τις θέσεις ή δύσπιστοι που διασπείρουν αρνητικότητα και αντιλήψεις για να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας· μόλις ανακαλυφθούν αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να εκθέτονται και να αποπέμπονται μια και καλή. Αυτό το έργο πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες. Δεν πρέπει να είναι παθητικοί, δεν πρέπει να περιμένουν εντολές και παροτρύνσεις από τον Άνωθεν για να ενεργήσουν ούτε να κάνουν λίγα πραγματάκια μόνο όταν το απαιτήσουν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές. Στο έργο τους, οι επικεφαλής και οι εργάτες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις προθέσεις του Θεού και να είναι αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν. Ο καλύτερος τρόπος συμπεριφοράς είναι να αναγνωρίζουν και να επιλύουν τα προβλήματα με ενεργό τρόπο. Δεν πρέπει να παραμένουν παθητικοί, ειδικά όταν έχουν ως βάση αυτά τα τρέχοντα λόγια και τη συναναστροφή. Θα πρέπει να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να επιλύουν διεξοδικά τα πραγματικά προβλήματα και τις δυσκολίες με συναναστροφή πάνω στην αλήθεια και να κάνουν το έργο τους όπως ακριβώς οφείλουν. Θα πρέπει να παρακολουθούν άμεσα και ενεργά την πρόοδο του έργου. Δεν γίνεται να περιμένουν πάντα εντολές και παροτρύνσεις από τον Άνωθεν προτού αναλάβουν απρόθυμα δράση. Αν οι επικεφαλής και οι εργάτες είναι πάντοτε αρνητικοί και παθητικοί και δεν κάνουν αληθινό έργο, τότε είναι ανάξιοι να υπηρετούν ως επικεφαλής και εργάτες και θα πρέπει να απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους και να μετατεθούν. Υπάρχουν πολλοί επικεφαλής και εργάτες τώρα που είναι πολύ παθητικοί στο έργο τους. Κάνουν λίγο έργο μόνο όταν τους στέλνει εντολές και τους πιέζει ο Άνωθεν· αλλιώς, χαλαρώνουν και κωλυσιεργούν. […] Μόλις κανονίσει ο Άνωθεν κάποιο έργο, θα είναι απασχολημένοι για κάποιο διάστημα· μόλις, όμως, ολοκληρωθεί αυτό το μικρό κομμάτι έργου, δεν ξέρουν τι να κάνουν στη συνέχεια, επειδή δεν καταλαβαίνουν ποια καθήκοντα θα πρέπει να κάνουν. Δεν καταλαβαίνουν ποτέ ξεκάθαρα το έργο που εμπίπτει στο πεδίο των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών, δεν ξέρουν ποτέ ποιες εργασίες να εκτελέσουν· κατά την άποψή τους, δεν υπάρχει κάποιο έργο που πρέπει να γίνει. Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν θεωρούν πως υπάρχει καθόλου έργο που πρέπει να γίνει; (Δεν φέρουν φορτίο.) Για να μιλήσουμε με ακρίβεια, δεν φέρουν φορτίο, είναι επίσης πολύ οκνηροί και λαχταράνε τις ανέσεις, κάνουν όσα διαλείμματα μπορούν και προσπαθούν να αποφύγουν κάθε επιπλέον εργασία. Αυτοί οι οκνηροί άνθρωποι σκέφτονται συχνά: “Γιατί να ανησυχώ τόσο πολύ; Αν ανησυχώ υπερβολικά θα γεράσω πριν την ώρα μου. Σε τι θα με ωφελήσει κάτι τέτοιο; Σε τι θα με ωφελήσει να τρέχω τόσο πολύ και να εξαντλούμαι τόσο πολύ; Τι θα γίνει αν πάθω υπερκόπωση και αρρωστήσω; Δεν έχω τα χρήματα να πληρώσω για θεραπεία. Και ποιος θα με φροντίζει όταν γεράσω;” Αυτοί οι οκνηροί άνθρωποι είναι απλώς πολύ παθητικοί και οπισθοδρομικοί. Δεν έχουν ίχνος αλήθειας και δεν μπορούν να δουν τίποτα καθαρά. Είναι ξεκάθαρο πως είναι μπερδεμένοι, έτσι δεν είναι; Είναι όλοι τους μπερδεμένοι· αγνοούν την αλήθεια και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτήν, οπότε πώς μπορούν να σωθούν; Γιατί είναι οι άνθρωποι διαρκώς απείθαρχοι κι οκνηροί, λες και είναι ζωντανοί νεκροί; Αυτό θίγει το πρόβλημα της φύσης τους. Υπάρχει ένα είδος οκνηρίας στην ανθρώπινη φύση. Όποια εργασία κι αν κάνουν οι άνθρωποι, πάντοτε χρειάζονται κάποιον να τους επιβλέπει και να τους παροτρύνει. Μερικές φορές, νοιάζονται για τη σάρκα, λαχταρούν τις σωματικές ανέσεις και πάντα κρατούν κάτι για τον εαυτό τους· αυτοί οι άνθρωποι βρίθουν από τις προθέσεις του διαβόλου και από πονηρά σχέδια· είναι στ’ αλήθεια κακοί. Όποιο σημαντικό καθήκον κι αν κάνουν, κάνουν πάντα λιγότερα απ’ όσα μπορούν. Αυτό δείχνει ανευθυνότητα και έλλειψη αφοσίωσης» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (26)]. Είδα ότι ο Θεός απαιτεί από τους επικεφαλής και τους εργάτες να παρακολουθούν ενεργά το έργο, να επιλύουν τα προβλήματα και να διασφαλίζουν ότι υλοποιούνται διάφορα αντικείμενα του έργου. Αυτή είναι η ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών. Θυμήθηκα τότε που επιλέχθηκα για πρώτη φορά επικεφαλής εκκλησίας. Είχα αίσθημα του φορτίου και της ευθύνης απέναντι στο καθήκον μου, κι ένιωθα, επίσης, την καθοδήγηση του Θεού στο καθήκον μου. Κατάφερα να εντοπίσω και να επιλύσω προβλήματα στο έργο, και ένιωθα ικανοποίηση και ζούσα με ένα αίσθημα σιγουριάς. Απ’ όταν έγινα υπεύθυνη για το έργο δύο εκκλησιών, ήμουν πολύ απασχολημένη κάθε μέρα, και ανησυχούσα ότι, δεδομένης της ηλικίας μου, αυτό το επίπεδο καταπόνησης μπορεί να είναι υπερβολικό για το σώμα μου. Ήμουν, λοιπόν, απρόθυμη να κάνω το καθήκον μου. Όταν είδα ότι οι επικεφαλής των εκκλησιών υλοποιούσαν το έργο, εκμεταλλεύτηκα την κατάσταση, και πίστευα ότι αφού οι επικεφαλής εργάζονταν, θα μπορούσα εγώ να τους παρακολουθώ λιγότερο χωρίς να το μάθουν οι ανώτεροι επικεφαλής. Απλώς επικεντρώθηκα στο να τρώω, να πίνω και να φροντίζω το σώμα μου. Το αποτέλεσμα ήταν, μετά από έναν μήνα, να μην φέρει αποτελέσματα το ευαγγελικό έργο καμίας εκκλησίας. Δεν είχα καθυστερήσει το έργο; Αρχικά, το επίπεδό μου ήταν μέτριο και δεν είχα ιδιαίτερα ταλέντα. Ήμουν πραγματικά ανάξια ενός τόσο σημαντικού καθήκοντος. Ο Θεός με είχε εξυψώσει και μου είχε δώσει την ευκαιρία να εκπαιδευτώ, μα εγώ δεν είχα εκτιμήσει την ευκαιρία αυτή. Δεν είχα εκτελέσει σωστά το καθήκον μου, όλο λάμβανα υπόψη μου τη σάρκα μου και ενέδιδα σ’ αυτήν κι ήμουν ανεύθυνη στο καθήκον μου. Τεμπέλιαζα και δεν έδειχνα καμία αφοσίωση. Σκέφτηκα τον Νώε, ο οποίος ήταν επίσης πολύ γέρος όταν αποδέχτηκε την ανάθεση από τον Θεό. Δεν έλαβε καθόλου υπόψη το σώμα του ή τις δυσκολίες. Εργαζόταν επιμελώς κάθε μέρα, κήρυττε το ευαγγέλιο ενώ έχτιζε την κιβωτό, και ανεξάρτητα από το πόσο κουραστικό ή δύσκολο ήταν αυτό, εκείνος παρέμεινε ακλόνητος. Είχε στην καρδιά του την ανάθεση από τον Θεό και αφού ο Θεός τον πρόσταξε να χτίσει την κιβωτό, είχε καρδιά και αίσθημα ευθύνης και απλώς έκανε τα πράγματα όπως του είπε ο Θεός. Τελικά, ολοκλήρωσε την ανάθεση από τον Θεό και έλαβε την έγκρισή Του. Σκέφτηκα επίσης κάποιους ηλικιωμένους αδελφούς και αδελφές στην εκκλησία. Μερικοί είναι πάνω από ογδόντα ετών και εξακολουθούν να κηρύττουν το ευαγγέλιο. Εγώ ήμουν μόλις εξήντα κι η υγεία μου ήταν καλή. Το έργο των δύο εκκλησιών δεν ήταν ευρύ, και δεν θα αρρώσταινα ούτε και θα κατέρρεα από εξάντληση. Δεν ήμουν, όμως, πρόθυμη να φέρω ούτε καν φορτία που ήταν μέσα στις δυνατότητές μου. Σε σχέση μ’ εκείνους, εγώ ήμουν πραγματικά αισχρή! Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, με εξύψωσες και μου έδωσες τη χάρη Σου με το να κάνω αυτό το καθήκον. Εγώ, όμως, υπήρξα αμελής και ύπουλη κι έκανα κακό στο έργο της εκκλησίας. Δεν έχω καθόλου ανθρώπινη φύση! Εσύ με αποκαλύπτεις και με σώζεις, και είμαι πρόθυμη να μετανοήσω. Αν συνεχίσω να ενδίδω στις σωματικές ανέσεις, είθε να με συμμορφώσεις και να με πειθαρχήσεις!»

Στη συνέχεια, αναζήτησα τα λόγια του Θεού σχετικά με το ότι ενέδιδα στο σώμα μου. Διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Η σάρκα του ανθρώπου είναι σαν το φίδι: Η ουσία της είναι να βλάπτει τη ζωή του ανθρώπου —και όταν κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, η ζωή σου χάνεται. Η σάρκα ανήκει στον Σατανά. Μέσα της υπάρχουν εξωφρενικές επιθυμίες, σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, θέλει να απολαύσει την άνεση και να χαρεί τη διασκέδαση, να χαλαρώσει μέσα στη νωθρότητα και την αδράνεια και μόλις ικανοποιηθεί μέχρι ενός σημείου τελικά θα σε καταβροχθίσει. Δηλαδή, αν ικανοποιήσεις τη σάρκα αυτή τη φορά, την επόμενη φορά θα έρθει ζητώντας περισσότερα. Πάντα έχει εξωφρενικές επιθυμίες και νέες απαιτήσεις και εκμεταλλεύεται ότι ενδίδεις στη σάρκα για να σε κάνει να την αγαπάς ακόμα περισσότερο και να ζεις ανάμεσα στις ανέσεις της —και αν δεν τη νικήσεις, τελικά θα καταστρέψεις τον εαυτό σου. Το κατά πόσο μπορείς να κερδίσεις τη ζωή ενώπιον του Θεού και ποια θα είναι η απώτερη έκβασή σου εξαρτώνται από το πώς εκτελείς την επανάστασή σου ενάντια στη σάρκα. Ο Θεός σε έχει σώσει και σε έχει επιλέξει και σε έχει προκαθορίσει, ωστόσο αν σήμερα είσαι απρόθυμος να Τον ευχαριστήσεις, είσαι απρόθυμος να κάνεις πράξη την αλήθεια, είσαι απρόθυμος να επαναστατήσεις ενάντια στην ίδια σου τη σάρκα με μια καρδιά που αληθινά αγαπά τον Θεό, τελικά εσύ θα καταστραφείς κι έτσι θα υπομείνεις ανείπωτο πόνο. Αν πάντοτε ενδίδεις στη σάρκα, ο Σατανάς θα σε καταπιεί σταδιακά ολόκληρο, και θα σε αφήσει χωρίς ζωή ή χωρίς το άγγιγμα του Πνεύματος, μέχρι να έρθει η μέρα που θα είσαι κατασκότεινος μέσα σου. Όταν ζεις στο σκοτάδι, θα έχεις καταληφθεί από τον Σατανά, δεν θα έχεις πλέον τον Θεό στην καρδιά σου και τότε θα αρνηθείς την ύπαρξη του Θεού και θα Τον εγκαταλείψεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. […] Η φιλοσοφία και η λογική του Σατανά έχουν γίνει η ζωή των ανθρώπων. Ό,τι και να επιδιώκουν οι άνθρωποι, το κάνουν για τον εαυτό τους —και έτσι ζουν μονάχα για τον εαυτό τους. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτά τα λόγια έχουν ήδη γίνει η φύση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι το αληθινό πορτρέτο της σατανικής φύσης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Αυτή η σατανική φύση έχει ήδη γίνει η βάση για την ύπαρξη της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Για αρκετές χιλιάδες χρόνια, η διεφθαρμένη ανθρωπότητα ζει με αυτό το δηλητήριο του Σατανά, μέχρι σήμερα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, κατάλαβα το κακό και τις συνέπειες που είχε το ότι ενέδιδα στη σάρκα. Όσο πιο πολύ ενδίδει κάποιος και λατρεύει τη σάρκα, τόσο περισσότερο μεγαλώνουν κι οι επιθυμίες του, κι αυτό τελικά τον οδηγεί στην καταστροφή. Ζούσα σύμφωνα με τις σατανικές φιλοσοφίες «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Άδραξε τη μέρα, γιατί η ζωή είναι σύντομη», και «Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και το ντύσιμο». Αυτά τα δηλητήρια διαστρέβλωναν τις σκέψεις και τις απόψεις μου και με έκαναν να πιστεύω ότι η ζωή δεν πρέπει να είναι κουραστική. Με έκαναν να πιστεύω ότι οι σαρκικές ανέσεις και το να ενδίδει κανείς στο σώμα του είναι πραγματική ευτυχία και θεμέλια για μια καλή ζωή. Μόλις έβρισκα την ευκαιρία, λάμβανα υπόψη μόνο τη σάρκα μου. Έτσι ζούσα πριν πιστέψω στον Θεό. Ένιωθα ότι το να κάθεσαι στο κρεβάτι και να τρως φρούτα και σπόρους και να βλέπεις τηλεόραση ήταν η επιτομή μιας ευχάριστης ζωής. Γι’ αυτό απέφευγα το έργο όσο μπορούσα και όποτε είχα χρόνο αναπαυόμουν. Κάποιες φορές, έβλεπα ηλικιωμένους να κάθονται κάτω από δέντρα, να χαλαρώνουν και να κάνουν αέρα, και τους ζήλευα πραγματικά. Ευχόμουν να ζήσω κι εγώ έτσι κάποια μέρα. Απ’ όταν πίστεψα στον Θεό, άρχισα να νιώθω άβολα κάθε φορά που ήμουν απασχολημένη με το καθήκον μου. Φοβόμουν τις αντιξοότητες και την εξάντληση και δεν ήθελα να έχω πολλές έγνοιες. Αμελούσα το καθήκον μου και δεν είχα αίσθημα ευθύνης. Ήμουν πραγματικά εγωίστρια, ποταπή, δεν είχα ανθρώπινη φύση και ήμουν ανάξια να ζήσω ενώπιον του Θεού! Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έτρωγα και έπινα καλά και φρόντιζα καλά το σώμα μου, αλλά καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Έκανα κακό! Είδα πως όταν ζει κανείς σύμφωνα με αυτήν την εγωιστική και ποταπή σατανική διάθεση και ενδίδει στο σώμα του, γίνεται όλο και πιο τεμπέλης, αποφεύγει να κάνει πραγματικό έργο και τελικά γίνεται ψευδοεπικεφαλής και ψευδοεργάτης που αποκαλύπτεται και αποκλείεται. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, μετανόησα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν έχω εκπληρώσει το καθήκον μου καλά. Σου είμαι υπόχρεη και λυπάμαι για τους αδελφούς και τις αδελφές. Τώρα καταλαβαίνω το κακό που έκανα και τις συνέπειες που έχει το να ενδίδει κανείς στη σάρκα του. Δεν επιθυμώ να ενδίδω πια στη σάρκα μου και να καθυστερώ το έργο της εκκλησίας».

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποια είναι η αξία της ζωής ενός ανθρώπου; Μήπως το να ενδίδει σε σαρκικές απολαύσεις, όπως το φαγητό, το ποτό και η διασκέδαση; (Όχι, δεν είναι αυτή.) Τότε, ποια είναι; Πείτε Μου τι σκέφτεστε. (Το να εκπληρώνει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να καταφέρει κάποιος στη ζωή του.) Σωστά. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον ακόλουθο άνθρωπο: Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, οι ενέργειες και οι σκέψεις που κάνει κάθε μέρα επικεντρώνονται αποκλειστικά στο να αποφύγει τυχόν ασθένειες και τον θάνατο, να είναι σωματικά υγιής, να μην αρρωστήσει και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει τη μακροζωία του. Πείτε Μου τώρα, αυτή είναι η αξία που θα πρέπει να έχει η ζωή ενός ανθρώπου; (Όχι, δεν είναι.) Πράγματι, δεν είναι αυτή η αξία που θα πρέπει να έχει η ζωή ενός ανθρώπου. Ποια αξία, λοιπόν, θα πρέπει να έχει; Μόλις τώρα, κάποιος ανέφερε ότι πρέπει κανείς να εκτελεί το καθήκον του ως δημιούργημα. Αυτή είναι μια συγκεκριμένη πτυχή. Υπάρχει τίποτε άλλο; Πείτε Μου τις φιλοδοξίες που έχετε συνήθως όταν προσεύχεστε ή προσπαθείτε να πάρετε μια απόφαση. (Θέλουμε να υποταχθούμε στις διευθετήσεις και τις ενορχηστρώσεις που κάνει ο Θεός για εμάς.) (Θέλουμε να παίξουμε καλά τον ρόλο που μας έχει αναθέσει ο Θεός και να εκπληρώσουμε την αποστολή και την ευθύνη μας.) Τίποτε άλλο; Από μία άποψη, έχει να κάνει με την εκπλήρωση του καθήκοντος ενός δημιουργήματος. Από μία άλλη άποψη, αφορά το να κάνεις τα πάντα εντός των ικανοτήτων και δυνατοτήτων σου όσο καλύτερα μπορείς, φτάνοντας τουλάχιστον στο σημείο όπου δεν σε τύπτει η συνείδησή σου, έχεις καθαρή τη συνείδησή σου και σε αποδέχονται οι άλλοι. Αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε όποια οικογένεια κι αν γεννήθηκες και όποιο κι αν είναι το μορφωτικό σου υπόβαθρο και το επίπεδό σου, πρέπει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου να κατανοείς κάπως τις αρχές που οφείλουν να αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι στη ζωή. Θα πρέπει, για παράδειγμα, να εξερευνήσεις έστω και λίγο την αληθινή αξία της ζωής: ποιο μονοπάτι οφείλουν να ακολουθήσουν οι άνθρωποι, πώς πρέπει να ζουν και πώς θα έχει νόημα η ζωή τους. Δεν πρέπει να ζουν μάταια ούτε πρέπει να έρχονται μάταια σ’ αυτόν τον κόσμο. Από μία άλλη άποψη, πρέπει κατά τη διάρκεια της ζωής σου να εκπληρώσεις την αποστολή σου· αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν εννοώ ότι πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια σπουδαία αποστολή ή ευθύνη, ή κάποιο σπουδαίο καθήκον. Πρέπει όμως να καταφέρεις τουλάχιστον κάτι. […] Όταν έρχεται κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν έρχεται μόνο για τις απολαύσεις της σάρκας, ούτε αποκλειστικά για να τρώει, να πίνει και να διασκεδάζει. Δεν θα πρέπει να ζει μόνο γι’ αυτά τα πράγματα· δεν είναι αυτή η αξία της ανθρώπινης ζωής, ούτε είναι το σωστό μονοπάτι. Η αξία της ανθρώπινης ζωής και το σωστό μονοπάτι που πρέπει να ακολουθεί κανείς προϋποθέτουν να κατορθώσει κάτι που έχει αξία και να ολοκληρώσει μία ή περισσότερες εργασίες που έχουν αξία. Αυτό δεν ονομάζεται “καριέρα”, αλλά “το σωστό μονοπάτι” και “η σωστή εργασία”. Πείτε Μου, αξίζει να πληρώσει ένας άνθρωπος το τίμημα ώστε να ολοκληρώσει κάποιο έργο που έχει αξία, να ζήσει μια ζωή που έχει νόημα και αξία, και να επιδιώξει και να κερδίσει την αλήθεια; Αν επιθυμείς πραγματικά να επιδιώξεις και να κατανοήσεις την αλήθεια, να αρχίσεις να βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου και να ζήσεις μια ζωή που έχει νόημα και αξία, τότε μη διστάζεις: δώσε όλη την ενέργειά σου, πλήρωσε το τίμημα, αφιέρωσε όλον τον χρόνο σου και την κάθε μέρα σου σ’ αυτό. Αν αντιμετωπίσεις κάποια μικροασθένεια κατά την περίοδο αυτή, δεν έχει σημασία· δεν θα σε καταβάλει. Κάτι τέτοιο δεν είναι μακράν ανώτερο από μια ζωή ευκολίας και απραξίας, μια ζωή όπου φροντίζεις το σώμα σου και το κρατάς καλοταϊσμένο και υγιές, για να πετύχεις τελικά τη μακροζωία; (Ναι.) Ποια από τις δύο αυτές επιλογές δίνει περισσότερη αξία στη ζωή σου; Ποια μπορεί να φέρει παρηγοριά στους ανθρώπους και να τους γλιτώνει από τύψεις όταν αντιμετωπίσουν στο τέλος της ζωής τους τον θάνατο; (Το να ζήσουν μια ζωή με νόημα.) Το να ζεις μια ζωή με νόημα σημαίνει να νιώθεις μέσα σου πως πετυχαίνεις αποτελέσματα, να νιώθεις μέσα σου παρηγοριά. Και τι θα απογίνουν εκείνοι οι καλοταϊσμένοι άνθρωποι που έχουν ροδαλή επιδερμίδα μέχρι τη μέρα του θανάτου τους; Εφόσον δεν επιδιώκουν μια ζωή με νόημα, πώς νιώθουν τη στιγμή του θανάτου τους; (Νιώθουν λες κι η ζωή τους ήταν μάταιη.) Αυτές οι πέντε λέξεις είναι δηκτικές: η ζωή τους ήταν μάταιη» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (6)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι μόνο εκπληρώνοντας το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος μπορεί κανείς να ζήσει μια πολύτιμη και ουσιαστική ζωή. Αυτό είναι το πιο σωστό που μπορεί να επιλέξει κανείς. Εγώ είχα φροντίσει καλά τον εαυτό μου, αλλά δεν έκανα καλά το καθήκον μου. Δεν σπαταλούσα, άραγε, τη ζωή μου; Όταν έρθει η μέρα που θα πεθάνω, το μόνο που θα μου έχει απομείνει θα είναι οι τύψεις και οι ενοχές. Έτσι είναι κι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι οποίοι, παρά το ότι απολαμβάνουν περισσότερες σωματικές ευκολίες και ζουν άνετα, δεν κατανοούν την αξία ή το νόημα της ζωής και ζουν χωρίς κατεύθυνση ή σκοπό. Εγώ είχα βρει το σωστό μονοπάτι στη ζωή και ήξερα πώς να ζήσω. Δεν ήθελα πια να ζω έτσι για χάρη της σάρκας μου. Ήθελα να κάνω το καθήκον μου καλά και να ζήσω μια πολύτιμη και ουσιαστική ζωή. Δεν ήθελα μια μάταιη ζωή. Στην πραγματικότητα, μέσα από την εκπαίδευση για επικεφαλής και κήρυκας και μέσα από την πιο συχνή συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές για την υλοποίηση του έργου, είχα κατανοήσει πιο καθαρά τις αλήθειες που προηγουμένως δεν είχα καταφέρει να κατανοήσω. Μπορεί να βίωσα σωματική εξάντληση και αντιξοότητες, αλλά δεν ένιωσα ιδιαίτερα ότι υποφέρω κι ένιωσα προσγειωμένη και γεμάτη που έκανα το καθήκον μου με όλο μου το είναι. Μέσα από την πραγματική συνεργασία και τη στήριξη του Θεού, πολλές δυσκολίες επιλύθηκαν χωρίς καν να το προσέξω και αφού η εκτέλεση του καθήκοντός μου έφερε αποτελέσματα, η καρδιά μου γέμισε χαρά. Μόνο αν επαναστατούσα ενάντια στη σάρκα μου και έκανα πραγματικό έργο, θα μπορούσε η καρδιά μου να γεμίσει με χαρά και να αποκτήσω ένα πραγματικό αίσθημα σταθερότητας και γαλήνης. Όταν τα κατανόησα αυτά τα πράγματα, η καρδιά μου ένιωσε πιο φωτεινή και πιο προσγειωμένη.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όσο σημαντικό έργο και αν κάνει ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης, και όποια και αν είναι η φύση του έργου αυτού, προτεραιότητά του είναι να είναι ενήμερος για το πώς πάει το έργο. Πρέπει να είναι εκεί αυτοπροσώπως για να παρακολουθεί τα πράγματα και να κάνει ερωτήσεις, παίρνοντας τις πληροφορίες του από πρώτο χέρι. Δεν πρέπει απλώς να βασίζεται σε φήμες ή να ακούει τις αναφορές των άλλων· αντίθετα, πρέπει να παρατηρεί με τα μάτια του την κατάσταση του προσωπικού, πώς εξελίσσεται το έργο, και να μαθαίνει τι δυσκολίες υπάρχουν, αν κάποιοι τομείς έρχονται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις του Άνωθεν, αν υπάρχουν παραβιάσεις των αρχών, αν υπάρχει κάποια αναστάτωση ή διατάραξη, αν υπάρχει έλλειψη απαραίτητου εξοπλισμού ή σχετικού εκπαιδευτικού υλικού που αφορά το επαγγελματικό έργο —πρέπει να είναι ενήμερος για όλα αυτά. Όσες αναφορές κι αν ακούνε κι όσες πληροφορίες κι αν συλλέγουν από φήμες, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια επίσκεψη αυτοπροσώπως· είναι πιο ακριβές και αξιόπιστο να δουν τα πράγματα με τα ίδια τους τα μάτια. Μόλις εξοικειωθούν με όλες τις πτυχές της κατάστασης, θα έχουν μια καλή εικόνα του τι συμβαίνει. Θα πρέπει, ιδίως, να έχει σαφή και ακριβή αντίληψη για το ποιος έχει καλό επίπεδο και αξίζει να καλλιεργηθεί, καθώς μόνο αυτό θα του επιτρέψει να καλλιεργεί και ν’ αξιοποιεί σωστά τους ανθρώπους, κάτι που είναι καίριας σημασίας για να κάνουν καλά το έργο τους οι επικεφαλής και οι εργάτες. Οι επικεφαλής και οι εργάτες θα πρέπει ν’ ακολουθούν ένα μονοπάτι και κάποιες αρχές για να καλλιεργούν και να εκπαιδεύουν τους ανθρώπους που έχουν καλό επίπεδο. Επιπλέον, θα πρέπει ν’ αντιλαμβάνονται και να κατανοούν τα διαφόρων ειδών προβλήματα και τις δυσκολίες που υφίστανται στο εκκλησιαστικό έργο και να ξέρουν πώς να τα λύνουν, και θα πρέπει, επίσης, να έχουν δικές τους ιδέες και προτάσεις για το πώς θα προχωρήσει το έργο ή για τις μελλοντικές του προοπτικές. Αν μπορούν με κλειστά μάτια να μιλάνε ξεκάθαρα για τέτοια πράγματα, χωρίς αμφιβολίες ή επιφυλάξεις, τότε θα είναι πολύ ευκολότερο να διεξαχθεί το έργο. Κι όταν ένας επικεφαλής εργάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο, θα εκπληρώνει τις ευθύνες του, έτσι δεν είναι; Θα πρέπει να γνωρίζουν καλά πώς να λύνουν τα προαναφερθέντα προβλήματα του έργου και θα πρέπει να συλλογίζονται συχνά αυτά τα πράγματα. Όταν συναντούν δυσκολίες, θα πρέπει να συναναστρέφονται πάνω σ’ αυτά τα πράγματα και να τα συζητούν με όλους, αναζητώντας την αλήθεια προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα. Αν κάνουν αληθινό έργο μ’ αυτόν τον τρόπο, πατώντας σταθερά και τα δύο πόδια τους στο έδαφος, δεν θα υπάρχουν δυσκολίες που δεν μπορούν να λυθούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ένας πραγματικά καλός επικεφαλής χειρίζεται το έργο του οίκου του Θεού με ευσυνειδησία και υπευθυνότητα. Δεν ενδίδει στη σάρκα, δίνει πάντα προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου του Θεού και κάνει τα καθήκοντά του σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις. Όταν προκύπτουν δυσκολίες σε κάποια εργασία, αναζητεί την αλήθεια με τους αδελφούς και τις αδελφές για να τις επιλύσει. Οι επικεφαλής κι οι εργάτες, για να κάνουν καλά τη δουλειά τους, πρέπει να βγαίνουν στο πεδίο, να εξετάζουν και να παρακολουθούν λεπτομερώς το έργο, και να ανακαλύπτουν και να επιλύουν άμεσα τα προβλήματα. Δεν αρκεί να δίνουν απλώς εντολές ή να ακούν αναφορές. Αυτή η προσέγγιση δεν φέρνει καλά αποτελέσματα. Σκέφτηκα πώς είχα εκτελέσει εγώ το καθήκον μου, ενδίδοντας στη σάρκα μου και εργαζόμουν με μισή καρδιά, χωρίς να εξετάζω λεπτομέρειες ή να επιλύω προβλήματα ακόμα κι όταν τα αναγνώριζα. Δεν είχα εκπληρώσει τις ευθύνες μου ως επικεφαλής κι ήμουν απλώς μια ψευδοεπικεφαλής που απολάμβανε τα οφέλη της θέσης με αποτέλεσμα ο Θεός να με αποστρέφεται και να με απεχθάνεται. Στη συνέχεια, άρχισα να δαπανώ χρόνο έξω στο πεδίο, να εξετάζω και να επιλύω προβλήματα, να αναλύω λεπτομερώς τις δυσκολίες των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου και να συναναστρέφομαι πάνω στις λύσεις τους. Αφού συνεργαστήκαμε, τα αποτελέσματα πάνω σε διάφορα αντικείμενα του έργου της εκκλησίας βελτιώθηκαν κάπως.

Αργότερα, ανέλαβα την ευθύνη για αρκετές ακόμα εκκλησίες, κι εστίαζα κυρίως στο ευαγγελικό έργο. Ήμουν πολύ απασχολημένη και δούλευα κάθε μέρα από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Μερικές φορές, σκεφτόμουν: «Είμαι αρκετά μεγάλη τώρα και η αρτηριακή μου πίεση είναι λίγο υψηλή. Θα μπορέσει το σώμα μου να συνεχίσει έτσι;» Είδα ότι οι διάκονοι του ευαγγελίου και οι επικεφαλής των ομάδων συνεργάζονταν και δεν ήθελα πλέον να παρακολουθώ τις λεπτομέρειες, για να μην εξαντλήσω τη σάρκα μου. Τότε, όμως, θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Στο καθήκον σου, σε ό,τι είναι δική σου δουλειά και, κυρίως, στην ανάθεση που σου δίνει ο Θεός, στην υποχρέωσή σου, σε σημαντικά έργα που ναι μεν δεν εμπίπτουν στο καθήκον σου αλλά πρέπει να κάνεις και σε δουλειές που κανονίζονται για σένα και καλείσαι ονομαστικά να επιτελέσεις, θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Ακόμη κι αν χρειαστεί να δοθείς ολόψυχα, ακόμη κι αν έρχονται διωγμοί και κινδυνεύει η ζωή σου, εσύ δεν πρέπει να δυσανασχετήσεις για το κόστος, αλλά να προσφέρεις την αφοσίωσή σου και να υποταχθείς ως τον θάνατο. Έτσι εκδηλώνεται στην πραγματικότητα η επιδίωξη της αλήθειας και έτσι δαπανά κανείς τον εαυτό του και κάνει την αλήθεια πράξη πραγματικά» («Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια). Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου: «Θεέ μου, μπαίνω στον πειρασμό να ενδώσω ξανά στη σάρκα μου, και ξέρω ότι αν κάνω το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, θα καθυστερήσει το έργο. Δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με τη σάρκα μου. Είμαι πρόθυμη να αγωνιστώ για τις απαιτήσεις και σύμφωνα με τα πρότυπά Σου και να καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Οπότε, εργάστηκα κι εγώ και, μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές, συναναστρεφόμασταν και συζητούσαμε λεπτομερώς τα ζητήματα σχετικά με το ευαγγελικό έργο. Όλοι συνεργαζόμασταν με σύμπνοια, και τα αποτελέσματα του ευαγγελικού έργου σημείωσαν αισθητή αύξηση σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα. Όταν σταμάτησα να σκέφτομαι το συμφέρον της σάρκας μου και αφιέρωσα την καρδιά μου στο καθήκον μου, δεν ένιωθα ιδιαίτερα κουρασμένη κι ένιωσα στην καρδιά μου ικανοποίηση κι ευχαρίστηση. Ευχαριστώ τον Θεό για την καθοδήγησή Του!