Τον Ιούνιο του 2023, επιλέχθηκα ως επικεφαλής εκκλησίας. Εκείνη τη στιγμή, ξαφνιάστηκα κάπως, αλλά και ανησύχησα λιγάκι, αφού σκέφτηκα: «Η κατανόησή μου σε ό,τι αφορά την αλήθεια παραμένει πολύ επιφανειακή, και υστερώ σε πάρα πολλούς τομείς. Κι αν δεν μπορέσω να λύσω τα προβλήματα των αδελφών, αποτύχω στο καθήκον μου και καταλήξω να απαλλαχθώ από αυτό; Τι θα σκεφτούν για μένα τότε; Με τι μούτρα θα κυκλοφορώ;» Οι σκέψεις αυτές μ’ έκαναν να θέλω να αρνηθώ το πόστο. Τότε, όμως, συνειδητοποίησα πως αυτό το καθήκον ήταν εξύψωση από τον Θεό και μια ευκαιρία να ασκηθώ, οπότε το αποδέχτηκα.

Εκείνη την περίοδο, συνεργαζόμουν με την αδελφή Λιν Χούι. Η Λιν Χούι μού ανέθεσε να επιβλέπω το έργο εκκαθάρισης και ποτίσματος της εκκλησίας. Σκέφτηκα μέσα μου: «Οι αδελφές που εργάζονται στην οργάνωση του υλικού για την εκκαθάριση ανθρώπων έχουν ξανασυνεργαστεί μαζί μου. Παλιά, επιτηρούσαν και καθοδηγούσαν το έργο μου. Με ξέρουν καλά και γνωρίζουν το αληθινό μου ανάστημα. Τώρα πρέπει να επιβλέπω και να παρακολουθώ εγώ το έργο τους. Κι αν δεν μπορέσω να διορθώσω την κατάστασή τους ή να αντιμετωπίσω προβλήματα στο έργο τους; Τι θα σκεφτούν για μένα; Ότι δεν μπορώ να κάνω πραγματικό έργο; Σε ποια τρύπα θα πάω να κρυφτώ τότε;» Οι σκέψεις αυτές με άγχωσαν πολύ, και δεν είχα το θάρρος να διερευνήσω την κατάστασή τους ούτε να ρωτήσω πώς πήγαινε το έργο τους, οπότε ρώτησα μόνο εν συντομία για την πρόοδό του, χωρίς να ζητήσω άλλες λεπτομέρειες. Είκοσι περίπου ημέρες αργότερα, έμαθα πως η Λι Σιανγκ, η οποία οργάνωνε το υλικό για την εκκαθάριση ανθρώπων, ζούσε σε κατάσταση αρρώστιας κι έκανε καθήκοντα χωρίς να έχει αίσθημα φορτίου. Το περισσότερο έργο το έκανε η Ζου Γου, η οποία επίσης δεν ήταν καλά στην υγεία της, οπότε μέρος του υλικού δεν μπορούσε να οργανωθεί εγκαίρως. Ήθελα να βρω τη Λι Σιανγκ και να συναναστραφώ μαζί της για να διορθώσω την κατάστασή της, αλλά τότε σκέφτηκα ότι δεν κατανοούσα τις αρχές του έργου της εκκαθάρισης εξίσου καλά με εκείνες. Μήπως θα με περιφρονούσαν αν μου έκαναν κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το έργο κι εγώ δεν μπορούσα να τις απαντήσω; Έτσι, δεν τις προσέγγισα για συναναστροφή.

Μια μέρα, οι ανώτεροι επικεφαλής έγραψαν πως η πρόοδος της εκκλησίας μας στην οργάνωση του υλικού για την εκκαθάριση ανθρώπων ήταν αργή και πως είχε καθυστερήσει το έργο, και μου ζήτησαν να παρακολουθήσω και να λύσω αυτό το πρόβλημα. Όταν διάβασα το γράμμα, ένωσα μεγάλες ενοχές, αφού ήξερα πως η Λι Σιανγκ δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Επειδή, όμως, με απασχολούσε τόσο πολύ να προστατέψω την υπερηφάνειά μου, δεν προσέγγισα εγκαίρως την αδελφή για συναναστροφή, κι έτσι έφταιγα εγώ για την καθυστέρηση στο έργο. Έλαβα κι ένα γράμμα από τη Λιν Χούι, στο οποίο δήλωνε ότι δεν διερευνούσαμε την κατάσταση των αδελφών, πως δεν κατανοούσαμε πώς προχωρούσε το έργο και πως αυτό σχετιζόταν άμεσα με το ότι δεν επιβλέπαμε ούτε παρακολουθούσαμε το έργο. Επίσης, στηρίχτηκε στα λόγια του Θεού για να επισημάνει πως η στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου ήταν λανθασμένη. Προβληματίστηκα πολύ και συνειδητοποίησα πως ο Θεός χρησιμοποιούσε το κλάδεμα από την αδελφή μου για να με αφυπνίσει. Έπρεπε να διορθώσω αμέσως τη στάση που είχα απέναντι στα καθήκοντά μου. Αργότερα, αναζήτησα χωρία των λόγων του Θεού σχετικά με την κατάσταση της Λι Σιανγκ και συναναστράφηκα μαζί της. Εκτός αυτού, διερεύνησα την κατάσταση άλλων αδελφών και το πώς προχωρούσαν τα καθήκοντά τους, και παρείχα συναναστροφή και λύσεις για τις δυσκολίες τους. Αργότερα, έμαθα πως η κατάσταση της Λι Σιανγκ δεν είχε βελτιωθεί και σκέφτηκα: «Τι θα σκεφτούν όλοι για μένα αν δεν μπορέσω να διορθώσω ούτε την κατάσταση της αδελφής μου; Θα σκεφτούν πως δεν έχω αλήθεια-πραγματικότητες και πως δεν μπορώ να λύσω τα προβλήματα των αδελφών; Αυτό θα ήταν τελείως ντροπιαστικό!» Έχοντας αυτό κατά νου, ένιωσα κάπως αρνητική, αλλά δεν αναζήτησα την αλήθεια για να διορθώσω την κατάστασή μου.

Μια φορά, έγραψα ένα γράμμα σε μια αδελφή για να συζητήσω κάποια ζητήματα στο έργο της καλλιέργειας ανθρώπων. Μόλις το τελείωσα, η Λιν Χούι πρόσθεσε και άλλαξε πολλά πράγματα, κι εγώ σκέφτηκα: «Πρέπει ακόμα να ενοχλώ τους άλλους με τα καθήκοντά μου. Τι θα σκέφτονταν για μένα οι άλλοι αν το γνώριζαν αυτό; Θα σκέφτονταν ότι είμαι ανίκανη να κάνω οτιδήποτε ως επικεφαλής; Παλιά πίστευα πως ήμουν ικανή να κάνω ορισμένες εργασίες και να λάβω την έγκριση των αδελφών μου. Δεν περίμενα, όμως, ποτέ να αποκαλυφθώ τόσο εκτενώς αφότου έγινα επικεφαλής. Αν δεν είχα αναλάβει αυτό το καθήκον, δεν θα ντροπιαζόμουν έτσι!» Αυτές οι σκέψεις μ’ έκαναν να νιώθω αρνητική και να μην έχω κίνητρο στα καθήκοντά μου, και δεν ήθελα πια να παρακολουθώ το έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνη. Συνειδητοποίησα πως η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση. Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Αντί να αναζητούν την αλήθεια, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις δικές τους, ασήμαντες σκοπιμότητες. Δίνουν μεγάλη σημασία στα δικά τους συμφέροντα, στο γόητρό τους και στη θέση ή στην υπόληψη που έχουν στο μυαλό των άλλων, και μόνο αυτά αγαπούν. Προσκολλώνται σ’ αυτά τα πράγματα με πυγμή και τα βλέπουν ως την ίδια τη ζωή τους. Και δεν δίνουν τόση σημασία στο πώς τους βλέπει και τους αντιμετωπίζει ο Θεός· προς το παρόν, το αγνοούν αυτό· προς το παρόν, εξετάζουν μόνο αν είναι το αφεντικό της ομάδας, αν τους θαυμάζουν οι άλλοι και αν τα λόγια τους έχουν βαρύτητα. Το πρώτο τους μέλημα είναι η κατάληψη αυτής της θέσης. Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, όταν είναι σε μια ομάδα, αναζητούν τέτοια θέση, τέτοιες ευκαιρίες. Όταν έχουν πολύ ταλέντο, φυσικά και θέλουν να γίνουν οι κορυφαίοι· εάν έχουν μέτριες ικανότητες, θέλουν και πάλι να καταλάβουν υψηλότερη θέση στην ομάδα· και όσοι έχουν χαμηλή θέση μέσα στην ομάδα, και το επίπεδο και ικανότητές τους είναι μέτρια, θέλουν κι αυτοί να τους θαυμάζουν οι άλλοι, δεν θέλουν να τους περιφρονούν. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, είναι κόκκινη γραμμή η υπόληψη και η αξιοπρέπεια: οφείλουν να τις διατηρούν ανέπαφες. Μπορεί να μην έχουν ακεραιότητα και να μην τους εγκρίνει ούτε να τους αποδέχεται ο Θεός, όμως δεν γίνεται με τίποτα να χάσουν τον σεβασμό, το κύρος ή την υπόληψη για την οποία έχουν παλέψει ανάμεσα στους άλλους· αυτό αποτελεί τη διάθεση του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την κατάστασή μου. Πάντα ήθελα να ξεχωρίζω από το πλήθος και ανησυχούσα διαρκώς μη με περιφρονήσουν οι άλλοι και μη χάσω τη θέση μου στα μάτια τους. Έδινα περισσότερη σημασία στην υπερηφάνεια και στη θέση, παρά στην ίδια μου τη ζωή. Σκέφτηκα τον καιρό που ήμουν επικεφαλής. Είχα καταλάβει τότε πως επρόκειτο για μια ευκαιρία που μου είχε δώσει ο Θεός για να εκπαιδευτώ, πως θα έπρεπε να είχα επικεντρωθεί στο να κάνω τη δουλειά μου με αφοσίωση και να συναναστρέφομαι και να διορθώνω την κατάσταση και τις δυσκολίες των αδελφών. Όσο για τα προβλήματα που δεν μπορούσα να λύσω, μπορούσα να είχα συζητήσει τα πράγματα με τις συνεργάτιδες αδελφές μου και να είχα αναζητήσει καθοδήγηση από τους ανώτερους επικεφαλής. Εγώ δεν σκεφτόμουν, όμως, πώς να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Πάνω απ’ όλα με απασχολούσε η υπερηφάνεια και η θέση μου. Επειδή οι αδελφές που οργάνωναν το υλικό είχαν ξανασυνεργαστεί μαζί μου και κατανοούσαν τις αρχές αυτού του καθήκοντος καλύτερα από μένα, φοβόμουν πως θα με περιφρονούσαν αν δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματά τους, οπότε δεν τολμούσα να παρακολουθήσω το έργο τους. Αργότερα, έμαθα πως η Λι Σιανγκ βρισκόταν σε κακή κατάσταση και πως αυτό είχε καθυστερήσει το έργο. Συνέχισα, όμως, να παραβλέπω το ζήτημα, από φόβο πως θα ντροπιαζόμουν στην περίπτωση που δεν μπορούσα να το λύσω. Η Λιν Χούι διάβασε το γράμμα που έγραψα, και έκανε προσθήκες και αλλαγές στα μέρη που είχαν ατέλειες. Στην πραγματικότητα, αυτό ωφελούσε το έργο, αλλά εγώ θεώρησα πως το ότι δεν μπορούσα να γράψω ούτε ένα σωστό γράμμα σήμαινε πως με διέκρινε τελείως, κι έτσι ήθελα να επιστρέψω στα αρχικά μου καθήκοντα. Με δέσμευαν στενά οι ανησυχίες μου για την υπερηφάνεια και τη θέση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η υπόληψη και η θέση μου, και παραμελούσα, μάλιστα, το έργο που έπρεπε να κάνω.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και, δεμένοι μ’ αυτές τις αλυσίδες, αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά. Αν εξετάσουμε τώρα τις ενέργειες του Σατανά, δεν είναι τα μοχθηρά κίνητρά του άκρως απεχθή; Ίσως να μην μπορείτε σήμερα να διακρίνετε ακόμα τα μοχθηρά κίνητρα του Σατανά, επειδή πιστεύετε ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φήμη και κέρδος. Πιστεύετε ότι, αν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τη φήμη και το κέρδος, δεν θα μπορούν πλέον να δουν τον δρόμο μπροστά τους, δεν θα μπορούν να διακρίνουν τους στόχους τους, ότι το μέλλον τους θα προδιαγράφεται σκοτεινό, θολό και ζοφερό. Όμως, σιγά-σιγά, μια μέρα, θα αναγνωρίσετε όλοι σας ότι η φήμη και το κέρδος είναι πελώριες αλυσίδες τις οποίες χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να κρατάει δέσμιους τους ανθρώπους. Όταν έρθει εκείνη η ημέρα, θα αντισταθείς σθεναρά στον έλεγχο του Σατανά και θα αντισταθείς σθεναρά στις αλυσίδες που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να σε έχει δέσμιο. Όταν θα έρθει η στιγμή που θα επιθυμήσεις να αποτινάξεις όλα όσα σου έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, θα κόψεις πλήρως όλους τους δεσμούς με τον Σατανά κι επίσης, θα σιχαθείς πραγματικά όλα εκείνα που σου έχει επιφέρει. Μόνο τότε θα έχει η ανθρωπότητα πραγματική αγάπη και λαχτάρα για τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως ο Σατανάς ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων χρησιμοποιώντας τη φήμη και το κέρδος, οδηγώντας τους στο λάθος μονοπάτι, κάνοντάς τους να ζουν δέσμιοι της φήμης και του κέρδους, να αποφεύγουν τον Θεό και να Τον προδίδουν. Όταν έκανα αυτοκριτική υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα πως είχα κάνει την επιδίωξη της υπόληψης και της θέσης στόχο της ζωής μου. Από την παιδική μου ηλικία, σε όποια ομάδα κι αν βρισκόμουν, πάντα αγωνιζόμουν για υπόληψη και θέση, αφού πίστευα πως αν είχα υπόληψη και θέση θα κέρδιζα την εκτίμηση των άλλων. Νόμιζα πως μόνο αν ζούσα έτσι θα είχε νόημα η ζωή μου. Συνέχισα να επιδιώκω αυτά τα πράγματα ακόμη κι αφότου βρήκα τον Θεό, και ζούσα σύμφωνα με σατανικά δηλητήρια, όπως «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη». Όταν με επέλεξαν ως επικεφαλής εκκλησίας, ανησυχούσα πως, αν δεν έκανα καλά το καθήκον μου, θα έχανα την υπερηφάνεια και τη θέση μου, με αποτέλεσμα να θέλω να αρνηθώ το καθήκον. Όταν πήγα στη συνάθροιση με τις αδελφές που οργάνωναν το υλικό για την εκκαθάριση ανθρώπων, επειδή είχαν επιβλέψει στο παρελθόν το έργο μου, φοβόμουν πως θα έχανα το κύρος μου αν δεν έλυνα τα προβλήματά τους, οπότε απέφευγα να επιβλέπω και να παρακολουθώ το έργο τους, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει το έργο της εκκαθάρισης. Όταν η συνεργάτιδα αδελφή επιμελήθηκε το γράμμα που είχα γράψει και πρόσθεσε ένα σωρό πράγματα, αντί, μέσα απ’ αυτό, να μάθω και να κατανοήσω τις αρχές, εγώ ένιωσα να αποκαλύπτομαι, ντροπιάστηκα τελείως και ήθελα να φύγω τρέχοντας απ’ αυτό το καθήκον. Μέσα από τις αποκαλύψεις των γεγονότων, είδα πως με δέσμευαν στενά τα δηλητήρια του Σατανά και πως δεν μπορούσα να κάνω σωστά το καθήκον μου ως δημιούργημα. Αυτό έβλαψε το έργο και αποτελούσε παράβαση ενώπιον του Θεού. Ζώντας σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά μπορούσα μόνο να επαναστατήσω ενάντια στον Θεό και να πάρω ένα μονοπάτι εναντίωσης στον Θεό. Όταν το αναλογίστηκα αυτό, φοβήθηκα, ένιωσα μετανιωμένη και με κατέκλυσαν ενοχές. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να συνεχίσω έτσι. Θέλω να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να βρω ένα μονοπάτι άσκησης».

Έπειτα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Πείτε Μου, πώς μπορείτε να γίνετε άνθρωποι συνηθισμένοι και κανονικοί; Πώς μπορείς, όπως λέει ο Θεός, να κάθεσαι στη σωστή θέση ενός δημιουργήματος —πώς μπορείς να μην προσπαθείς να είσαι υπεράνθρωπος ή κάποια σπουδαία μορφή; Πώς θα πρέπει να ασκείσαι για να είσαι συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος; Πώς μπορείς να το κάνεις; Ποιος θα απαντήσει; (Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε συνηθισμένοι και πολύ κοινοί άνθρωποι. Είναι πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε διεφθαρμένοι και ότι έχουμε ελαττώματα. Έπειτα, πρέπει να έχουμε ειλικρινή καρδιά και να προσερχόμαστε συχνά ενώπιον του Θεού για να αναζητήσουμε.) Πρώτον, μη δίνεις στον εαυτό σου τίτλο που σε δεσμεύει, λέγοντας: “Είμαι ο επικεφαλής, είμαι ο αρχηγός της ομάδας, είμαι ο προϊστάμενος, ξέρω τη δουλειά καλύτερα απ’ όλους, καταλαβαίνω τις δεξιότητες περισσότερο απ’ όλους”. Μην παρασύρεσαι από τον τίτλο που έδωσες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Μόλις γίνει αυτό, θα σε δέσει χειροπόδαρα και θα επηρεάζει τα λόγια σου και τις πράξεις σου. Θα επηρεάσει, επίσης, και την κανονική σου σκέψη και κρίση. Πρέπει να απαλλαγείς απ’ τους περιορισμούς αυτής της κατάστασης. Κατέβα, πρώτα πρώτα, απ’ αυτόν τον επίσημο τίτλο και τη θέση, και κάτσε εκεί που πρέπει να κάτσει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εάν το κάνεις, τότε θα αποκτήσεις κάπως κανονική νοοτροπία. Πρέπει, επίσης, να παραδεχτείς και να πεις: “Δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό ούτε το καταλαβαίνω. Θα πρέπει να κάνω κάποια έρευνα και να το μελετήσω” ή “Εφόσον δεν το έχω βιώσει ποτέ αυτό, δεν ξέρω τι να κάνω”. Όταν μπορέσεις να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και να μιλήσεις με ειλικρίνεια, αυτό δείχνει ότι έχεις κανονική λογική. Θα δείξεις στους άλλους τον πραγματικό σου εαυτό, κι έτσι θα αποκτήσουν κανονική άποψη για σένα και δεν θα χρειάζεται να υποκρίνεσαι ούτε θα πιέζεσαι, με αποτέλεσμα να μπορείς να επικοινωνείς κανονικά με τους άλλους. Είναι εύκολη και άνετη μια τέτοια ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Παλιά, νόμιζα πως, εφόσον ήμουν επικεφαλής, έπρεπε να γνωρίζω και να καταλαβαίνω τα πάντα, καθώς και να είμαι καλύτερη από τους άλλους. Έχοντας τον τίτλο της επικεφαλής στο καθήκον μου, ήμουν δέσμια της υπόληψης και της θέσης, δεν μπορούσα να νιώσω ένα αίσθημα απελευθέρωσης, και έγινα υπερβολικά επιφυλακτική στο καθήκον μου. Αν και ήταν εμφανές πως υστερούσα κατά πολύ, και πάλι προσποιούμουν και κρυβόμουν, αφού φοβόμουν πως, αν δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματα, οι αδελφοί και οι αδελφές θα με περιφρονούσαν. Η αλήθεια ήταν πως οι αδελφοί και οι αδελφές γνώριζαν ήδη για τα ελαττώματά μου, επομένως δεν υπήρχε λόγος να κρύβομαι. Αν και δεν κατανοούσα τις αρχές στο έργο της εκκαθάρισης, μπορούσα και πάλι να συνεργαστώ με τις αδελφές, καθώς και να μάθω τις σχετικές αλήθεια-αρχές και να εφοδιαστώ μ’ αυτές. Αυτό θα αντιστάθμιζε επίσης τις ελλείψεις μου. Δεν γινόταν να συνεχίσω να ζω για την υπερηφάνεια και τη θέση. Από εκεί και πέρα, έπρεπε να παραμερίσω τον τίτλο «επικεφαλής», και να αντιμετωπίσω σωστά τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μου. Όταν δεν καταλάβαινα κάτι, έπρεπε να παραμερίζω την υπερηφάνεια και τη θέση μου, να συναναστρέφομαι ανοιχτά με τους αδελφούς και τις αδελφές, και να μαθαίνω από τα προτερήματα των άλλων ώστε να αντισταθμίζω τις ελλείψεις μου και να κάνω καλά το καθήκον μου.

Αργότερα, αναγνώρισα άλλη μια παράλογη άποψη μέσα μου. Θεωρούσα πως, εφόσον ήμουν επικεφαλής, έπρεπε οπωσδήποτε να μπορώ να λύνω τα προβλήματα των αδελφών. Ως απάντηση σ’ αυτήν την άποψη, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν κάποιος εκλέγεται ως επικεφαλής από τους αδελφούς και τις αδελφές ή προάγεται από τον οίκο του Θεού για να κάνει ένα συγκεκριμένο έργο ή να εκτελέσει ένα συγκεκριμένο καθήκον, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ξεχωριστή θέση ή πόστο, ή ότι οι αλήθειες που κατανοεί είναι βαθύτερες και πιο πολυάριθμες από εκείνες των άλλων ανθρώπων —πόσο μάλλον ότι αυτό το άτομο είναι σε θέση να υποταχθεί στον Θεό και ότι δεν θα Τον προδώσει. Σίγουρα, δεν σημαίνει ούτε ότι γνωρίζει τον Θεό και είναι κάποιος που έχει φόβο Θεού. Στην πραγματικότητα, δεν έχει επιτύχει τίποτε από αυτά. Η προαγωγή και η καλλιέργεια είναι απλώς προαγωγή και καλλιέργεια με την απλή έννοια και δεν ισοδυναμούν με τον προκαθορισμό και την έγκριση εκ μέρους του Θεού. Η προαγωγή και η καλλιέργειά του σημαίνουν απλώς ότι έχει προαχθεί και αναμένει την καλλιέργεια. Και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της καλλιέργειας εξαρτάται από το αν αυτό το άτομο επιδιώκει την αλήθεια και από το αν είναι ικανό να επιλέξει το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Έτσι, όταν κάποιος από την εκκλησία προάγεται και καλλιεργείται για να γίνει επικεφαλής, απλώς προάγεται και καλλιεργείται με την πιο απλή έννοια· δεν σημαίνει ότι ήδη ανταποκρίνεται στα πρότυπα και είναι ικανός ως επικεφαλής, ότι είναι ήδη σε θέση να αναλάβει το ηγετικό έργο και μπορεί να κάνει αληθινό έργο —δεν είναι έτσι. […] Ποιος είναι, λοιπόν, ο στόχος και ποια η σημασία της προαγωγής και της καλλιέργειας κάποιου; Ένας άνθρωπος προάγεται, ως άτομο, για ν’ ασκηθεί και για να ποτιστεί και να εκπαιδευτεί ειδικά, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τις αλήθεια-αρχές, καθώς και τις αρχές, τα μέσα και τις μεθόδους επιτέλεσης διαφορετικών πραγμάτων και επίλυσης διαφόρων προβλημάτων, αλλά και τους τρόπους για να χειρίζεται και ν’ αντιμετωπίζει τα διαφόρων ειδών περιβάλλοντα και τους διαφόρων ειδών ανθρώπους που συναντά, σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού και με τρόπο που προστατεύει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Κρίνοντας με βάση αυτά τα σημεία, μήπως οι ταλαντούχοι άνθρωποι που προάγονται και καλλιεργούνται από τον οίκο του Θεού είναι αρκετά ικανοί ν’ αναλάβουν το έργο τους και να κάνουν καλά το καθήκον τους όσο προάγονται και καλλιεργούνται ή πριν από την προαγωγή και την καλλιέργειά τους; Ασφαλώς και όχι. Επομένως, αυτοί οι άνθρωποι, την περίοδο κατά την οποία καλλιεργούνται, αναπόφευκτα θα βιώσουν κλάδεμα, κρίση και παίδευση, έκθεση ή ακόμα και απαλλαγή από τα καθήκοντά τους· αυτό είναι φυσιολογικό, αυτό σημαίνει εκπαίδευση και καλλιέργεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (5)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού, είδα πως, στον οίκο του Θεού, όταν καλλιεργείται ένας άνθρωπος για το καθήκον του επικεφαλής, αυτό δεν σημαίνει πως κατέχει τις αλήθεια-πραγματικότητες, πως μπορεί να συναναστραφεί πάνω σε οποιοδήποτε πρόβλημα και να το λύσει ή πως είναι καλύτερος από τους άλλους. Αντίθετα, αυτό του δίνει περισσότερες ευκαιρίες για να ασκηθεί. Είναι φυσιολογικό να έχει κανείς ελλείψεις στο καθήκον του, και οι άνθρωποι πρέπει να στηρίζονται περισσότερο στον Θεό σε ό,τι αφορά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, να συνεργάζονται με τους αδελφούς και τις αδελφές τους, να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές και τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού, και να επικεντρώνονται στην αναζήτηση της αλήθειας στις καταστάσεις που κανονίζει ο Θεός. Έτσι, μπορούν να σημειώσουν πιο γρήγορη πνευματική ανάπτυξη. Αν και έκανα το καθήκον ενός επικεφαλής, αυτό δεν σήμαινε πως καταλάβαινα τα πάντα. Μέσω άσκησης, όμως, μπορούσα να κατανοήσω σταδιακά διάφορες αλήθεια-αρχές. Αυτό εμπεριείχε την αγάπη του Θεού! Είχα παρανοήσει τον Θεό, αφού σκεφτόμουν πως με αποκάλυπτε μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση, και δεν είχα ανταποκριθεί καθόλου στη φιλόπονη πρόθεσή Του. Δεν γινόταν να παρανοώ πια τον Θεό, και έπρεπε να παραμερίσω την υπερηφάνεια και τη θέση μου, να επιδιώξω ειλικρινά την αλήθεια, καθώς και να αναζητώ τη συναναστροφή των αδελφών όταν δεν καταλάβαινα κάτι.

Αργότερα, οι ανώτεροι επικεφαλής μάς ζήτησαν να μοιραστούμε με τους αδελφούς και τις αδελφές καλούς τρόπους για να ποτίζονται οι νεοφώτιστοι. Σκέφτηκα πώς να γράψω καθαρά αυτές τις μεθόδους. Όταν τελείωσα, ήθελα να δείξω αυτά που έγραψα στη Λιν Χούι για να δει αν ήταν κατάλληλα, αλλά όταν σκέφτηκα ότι είχα κακή ικανότητα έκφρασης, μ’ έπιασε ανησυχία και σκέφτηκα: «Αν δεν είναι καλά αυτά που έγραψα, τι θα σκεφτεί για μένα η Λιν Χούι; Θα με περιφρονήσει;» Έτσι, δίστασα να της τα δείξω. Συνειδητοποίησα, όμως, πως αν δεν τα είχα διατυπώσει καθαρά, δεν θα ωφελούσαν ιδιαίτερα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και πως αν έβαζα τη Λιν Χούι να κάνει προσθήκες και να τα βελτιώσει, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Προσευχήθηκα, λοιπόν, σιωπηλά στον Θεό, και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει ώστε να μην περιορίζομαι από την υπερηφάνεια και τη θέση. Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού: «Μην προσποιείσαι, μη βάζεις προσωπείο. Μίλα πρώτα ανοιχτά για το τι σκέφτεσαι μέσα σου, για τις αληθινές σου σκέψεις, ώστε να τις μάθουν και να τις καταλάβουν όλοι. Αν το κάνεις, το αποτέλεσμα θα είναι να εξαλειφθούν όλες σου οι ανησυχίες, αλλά και τα εμπόδια και οι υποψίες που υπάρχουν ανάμεσα σ’ εσένα και τους άλλους» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Έπρεπε να παραμερίσω την υπερηφάνειά μου και να παραδεχτώ ανοιχτά τα ελαττώματά μου. Η αλήθεια ήταν πως η Λιν Χούι ήξερε το αληθινό μου πρόσωπο, και η ισχυρή ικανότητα έκφρασής της θα συμπλήρωνε άψογα τις ελλείψεις μου, θα βοηθούσε να αποτραπούν οι αποκλίσεις και θα ωφελούσε το έργο μας. Έτσι, της έδειξα το γράμμα που είχα γράψει, κι εκείνη επισήμανε κάποιες ατέλειες. Τα λόγια της μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα και ευχαρίστησα ειλικρινά τον Θεό γι’ αυτά.

Πλέον συνειδητοποιώ πως η επιδίωξη της υπόληψης και της θέσης βλάπτει πραγματικά τους ανθρώπους, αφού όχι μόνο με εμποδίζει να νιώθω απελευθερωμένη, αλλά ζημιώνει και το έργο. Μόνο αν ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και απαλλαχθώ από την υπερηφάνεια και τη θέση μπορώ να ζω με αίσθημα απελευθέρωσης και ηρεμίας. Ταυτόχρονα, νιώθω επίσης πως δεν είναι ντροπή να παραδεχόμαστε τη διαφθορά και τις ελλείψεις μας, και πως το να ανοιγόμαστε στους αδελφούς και τις αδελφές μας για την αληθινή μας κατάσταση μας δίνει τη δυνατότητα να λάβουμε τη βοήθειά τους. Νιώθω πως έχω βγει πραγματικά πολύ κερδισμένη απ’ αυτό.