Της Λι Λαν, Κίνα

Στα χρόνια που είμαι πιστή, πάντα ήξερα ότι στη θεωρία η μοίρα, η γέννηση κι ο θάνατός μας είναι στα χέρια του Θεού. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν κατανοούσα πραγματικά τον Θεό. Όταν ο Θεός ενορχήστρωσε μια κατάσταση που δεν συμφωνούσε με τις αντιλήψεις μου, όταν ο γιος μου πέθανε ξαφνικά σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα, έκανα παράπονα, παρερμήνευσα και λογομάχησα, και αποκαλύφθηκα πλήρως. Τότε μόνο συνειδητοποίησα το πραγματικό μου ανάστημα. Επίσης, κατανόησα κάπως τις λανθασμένες απόψεις μου σχετικά με την απόκτηση ευλογιών μέσω της πίστης.

Ήταν Ιούλιος του 2017. Στον τόπο μας ήταν σχετικά γνωστό ότι ο σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν πιστοί, και μάλιστα είχε έρθει αρκετές φορές η αστυνομία στο σπίτι μας για να μας ερευνήσει. Αναγκαστήκαμε, λοιπόν, να αφήσουμε τον γιο μας πίσω και να κάνουμε τα καθήκοντά μας μακριά από το σπίτι μας. Αργότερα, η αστυνομία συνέχισε να μας ερευνά κι έτσι ο σύζυγός μου κι εγώ δεν μπορέσαμε να επιστρέψουμε σπίτι τα τελευταία εφτά χρόνια. Στενοχωριόμουν ξαφνικά κάποιες φορές που άκουγα άλλα παιδιά να φωνάζουν «μαμά». Ήλπιζα ότι κάποια μέρα θα μπορούσα να επιστρέψω σπίτι να δω τον γιο μου, αλλά έτσι όπως ήταν η κατάστασή μας, δεν τολμούσαμε να γυρίσουμε. Μαθαίναμε για τον γιο μας από τους αδελφούς και τις αδελφές στο χωριό μας. Κάθε φορά που άκουγα ότι ο γιος μου ήταν υγιής και ασφαλής, ευχαριστούσα τον Θεό για τη φροντίδα και την προστασία Του και έκανα το καθήκον μου με ηρεμία.

Ένα απόγευμα του Αυγούστου του 2023, έλαβα ένα μήνυμα από τον επιβλέποντά μου, με το οποίο με ενημέρωνε ότι ο γιος του Γουάνγκ Κάι είχε ένα δυστύχημα με μοτοσικλέτα κι είχε σκοτωθεί. Ο Γουάνγκ Κάι είναι ο σύζυγός μου. Έγραφε ότι ο γιος μου είχε σκοτωθεί. Μου φάνηκε απίθανο. Σκέφτηκα ότι ο επιβλέπων είχε κάνει κάποιο λάθος. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο γιος μου είχε πεθάνει. Έτριψα τα μάτια μου και ξαναδιάβασα προσεκτικά το μήνυμα, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Κατέρρευσα στο πάτωμα και άρχισα να κλαίω γοερά. Πώς ήταν δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου; Ευχόμουν να μπορούσα να βγάλω φτερά για να μπορέσω να πετάξω πίσω στο σπίτι και να δω τον γιο μου μία τελευταία φορά, αλλά και ο σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν στο στόχαστρο της αστυνομίας και δεν θα ήμασταν ασφαλείς σπίτι. Όσο σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσαμε να πάμε σπίτι να δούμε τον γιο μας που είχε πεθάνει, πονούσα λες και με είχαν μαχαιρώσει στο στήθος. Άρχισα να παρερμηνεύω και να κατηγορώ τον Θεό: «Θεέ μου! Γιατί δεν προστάτεψες τον γιο μου; Από τότε που γίναμε πιστοί, ο σύζυγός μου κι εγώ κάναμε πάντα τα καθήκοντά μας. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μάς έβαλε στο στόχαστρό του και αντιμετωπίσαμε διώξεις, και φύγαμε από το σπίτι κι απαρνηθήκαμε τον ίδιο μας τον γιο για να κάνουμε το καθήκον μας μέχρι και σήμερα. Ό,τι καθήκον κι αν μας ανέθεσε η εκκλησία, δεν το αρνηθήκαμε. Ο γιος μας ήταν μόλις 30 ετών· ήταν νέος άνθρωπος. Πρέπει να θάψω τον ίδιο μου τον γιο! Ο γιος μου ήταν η μόνη μου ελπίδα ως μητέρα. Τώρα δεν έχω τίποτα και δεν πρόλαβα καν να τον δω πριν πεθάνει. Καλύτερα να πέθαινα κι εγώ μαζί του και να ήμασταν μαζί στην άλλη ζωή». Συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου είχε ξεφύγει, ότι κατηγορούσα τον Θεό και Τον παρερμήνευα κι άρχισα αμέσως να προσεύχομαι σ’ Αυτόν σιωπηλά: «Θεέ μου! Δεν μπόρεσα να αποδεχτώ αμέσως ότι ο γιος μου σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα, αλλά δεν έπρεπε να Σε κατηγορήσω και να Σε παρερμηνεύσω. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, προστάτεψε την καρδιά μου και επίτρεψέ μου να γαληνέψω ενώπιόν Σου». Προσευχήθηκα στον Θεό ξανά και ξανά να με βοηθήσει, και σιγά-σιγά άρχισα να ηρεμώ. Ωστόσο, όταν σκεφτόμουν ότι ο γιος μου ήταν νεκρός κι ότι δεν θα τον έβλεπα ποτέ ξανά, πονούσα πολύ κι ένιωθα αδύναμη. Ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, δεν ήθελα ούτε να φάω ούτε να πιω και δεν κοιμόμουν τη νύχτα. Έβλεπα στο μυαλό μου το πρόσωπο του γιου μου και φώναζα από μέσα μου το όνομά του, ενώ τα δάκρυα θόλωναν την όρασή μου.

Τις επόμενες μέρες, ζούσα μέσα στις οδυνηρές αναμνήσεις του γιου μου και δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Δεν είχα όρεξη ούτε να παρακολουθήσω το ευαγγελικό έργο και το έργο καθυστέρησε. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κολλήσω σε αυτήν την κατάσταση επειδή ήμουν υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο. Ο γιος μου είχε πεθάνει, αλλά εγώ έπρεπε να συνεχίσω να ζω και να κάνω το καθήκον μου σωστά! Σκούπισα τα δάκρυά μου και γονάτισα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου! Θέλω να ξεφύγω από την απόγνωση που νιώθω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να διδαχθώ από αυτήν την κατάσταση και να απελευθερωθώ από τη θλίψη». Μετά την προσευχή, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που μου είχε στείλει ο επικεφαλής μου: «Κάποιοι ανίδεοι γονείς δεν καταλαβαίνουν ούτε τη ζωή ούτε τη μοίρα, δεν αναγνωρίζουν την κυριαρχία του Θεού και όσον αφορά τα παιδιά τους κάνουν συνέχεια πράγματα που χαρακτηρίζονται από άγνοια. Ας πούμε, όταν ανεξαρτητοποιηθούν τα παιδιά τους, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπα με κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, κάποιες δυσχέρειες ή κάποια σοβαρά γεγονότα· κάποια αρρωσταίνουν, άλλα έχουν νομικά προβλήματα, άλλα παίρνουν διαζύγιο, άλλα πέφτουν θύματα εξαπάτησης και απάτης, ενώ άλλα πέφτουν θύματα απαγωγής, κακοποίησης και άγριου ξυλοδαρμού ή έρχονται αντιμέτωπα με τον θάνατο. Κάποια πέφτουν στα ναρκωτικά, και ούτω καθεξής. Όταν υπάρχουν τέτοιες ιδιαίτερες και σοβαρές συνθήκες, τι πρέπει να κάνουν οι γονείς; Ποια είναι η κλασική αντίδραση των περισσότερων; Κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν ως δημιουργήματα που έχουν την ταυτότητα των γονιών; Πολύ σπάνια αντιδρούν, μόλις ακούσουν μια τέτοια είδηση, όπως θα αντιδρούσαν αν συνέβαινε το ίδιο σε κάποιον ξένο. Οι περισσότεροι γονείς ξενυχτάνε μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά τους, χάνουν τον ύπνο τους κάθε νύχτα που περνάει, την ημέρα δεν έχουν όρεξη να φάνε, βασανίζουν το μυαλό τους, και μάλιστα κάποιοι κλαίνε γοερά, μέχρι να κοκκινίσουν τα μάτια τους και να στερέψουν τα δάκρυά τους. Προσεύχονται με μεγάλη θέρμη στον Θεό να λάβει υπόψη την πίστη τους και να προστατέψει τα παιδιά τους, να τους δώσει την εύνοιά Του και την ευλογία Του, να τα ελεήσει και να τους σώσει τη ζωή. Σε μια τέτοια κατάσταση, εκτίθενται οι ανθρώπινες αδυναμίες, οι ευαισθησίες και τα συναισθήματά τους ως γονείς απέναντι στα παιδιά τους. Και τι άλλο αποκαλύπτεται; Ή επαναστατικότητά τους εναντίον του Θεού. Ικετεύουν τον Θεό, προσεύχονται σ’ Αυτόν και Τον παρακαλάνε να προστατέψει τα παιδιά τους απ’ τη συμφορά. Ακόμα και αν γίνει μια καταστροφή, προσεύχονται να μην πεθάνουν τα παιδιά τους, να γλιτώσουν απ’ τον κίνδυνο, να μην πάθουν τίποτα απ’ τους κακούς ανθρώπους, να μη χειροτερέψει αλλά να βελτιωθεί η υγεία τους και ούτω καθεξής. Για ποιο ακριβώς πράγμα προσεύχονται στην πραγματικότητα; (Θεέ μου, με αυτές τις προσευχές προβάλλουν τις απαιτήσεις τους προς τον Θεό, ενώ έχουν και μια υπόνοια παραπόνου.) Από μια άποψη, το μαρτύριο των παιδιών τους τους προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια και παραπονιούνται πως ο Θεός δεν έπρεπε να αφήσει να πάθουν τέτοια πράγματα τα παιδιά τους. Αυτή η δυσαρέσκεια συνδυάζεται με το παράπονο, και ζητάνε απ’ τον Θεό να αλλάξει γνώμη, να μην κάνει αυτά τα πράγματα, να βγάλει τα παιδιά τους απ’ τον κίνδυνο, να τα προσέχει, να τα γιατρέψει απ’ την αρρώστια τους, να τα βοηθήσει με τα νομικά τους προβλήματα, να προλάβει την οποιαδήποτε συμφορά που προκύπτει, και ούτω καθεξής —με λίγα λόγια, Του ζητάνε να τα κάνει όλα να πάνε ρολόι. Όταν προσεύχονται έτσι, από τη μία εκφράζουν παράπονα προς τον Θεό, και από την άλλη έχουν απαιτήσεις από Εκείνον. Αυτό δεν αποτελεί εκδήλωση επαναστατικότητας; (Ναι.) Υπονοούν ότι αυτά που κάνει ο Θεός δεν είναι σωστά και καλά, ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να δρα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Επειδή το ζήτημα αφορά τα παιδιά τους και επειδή οι ίδιοι είναι πιστοί, θεωρούν ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να αφήσει να πάθουν τέτοια πράγματα τα παιδιά τους. Τα δικά τους παιδιά διαφέρουν από τα άλλα· πρέπει να δέχονται ιδιαίτερες ευλογίες απ’ τον Θεό. Επειδή οι ίδιοι πιστεύουν στον Θεό, Αυτός πρέπει να ευλογήσει τα παιδιά τους, και αν δεν το κάνει, τότε δυσφορούν, κλαίνε, ξεσπούν και δεν θέλουν πια να Τον ακολουθούν. Αν το παιδί τους πεθάνει, θεωρούν ότι και οι ίδιοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν. Αυτό το συναίσθημα έχουν στο μυαλό τους; (Ναι.) Αυτό δεν αποτελεί ένα είδος διαμαρτυρίας εναντίον του Θεού; (Ναι.) Είναι διαμαρτυρία εναντίον του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Τα λόγια του Θεού εξέθεταν πλήρως την κατάστασή μου. Όταν άκουσα ότι ο γιος μου σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα, σταμάτησα να τρώω και να πίνω τα λόγια του Θεού, και μάλιστα λογομάχησα, αντιστάθηκα, κατηγόρησα και παρερμήνευσα τον Θεό παράλογα. Γι’ αυτό, όμως, έφταιγε που είχα λανθασμένη οπτική πάνω στην πίστη μου. Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε απαρνηθεί την οικογένεια και τη δουλειά μας για να εκτελέσουμε τα καθήκοντά μας και δεν παραπονεθήκαμε ποτέ για καμιά δυσκολία. Μάλιστα, συνεχίσαμε να κάνουμε τα καθήκοντά μας ενώ οι συγγενείς και οι γείτονές μας μας κορόιδευαν και η αστυνομία μας κυνηγούσε και μας καταδίωκε. Νόμιζα ότι εφόσον απαρνιόμουν πράγματα, εφόσον δαπανούσα τον εαυτό μου, υπέφερα περισσότερο και πλήρωνα παραπάνω τίμημα στο καθήκον μου, ο Θεός σίγουρα θα προστάτευε τον γιο μου από ασθένειες και ατυχήματα και θα του επέτρεπε να ζήσει μια ζωή υγιής. Όταν άκουσα ότι ο γιος μου σκοτώθηκε σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα, άρχισα να λογομαχώ με τον Θεό και να Του αντιστέκομαι, και χρησιμοποίησα αυτά που είχα απαρνηθεί και δαπανήσει ως κεφάλαιο για να λογομαχήσω μαζί Του και κατηγόρησα τον Θεό που δεν προστάτεψε τον γιο μου. Σκεφτόμουν, επίσης, ότι αφού πέθανε ο γιος μου, δεν είχε κανένα νόημα κι η δική μου ζωή κι ότι θα ήταν καλύτερο να βρεθώ μαζί του στην άλλη ζωή! Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου και είδα ότι αντιστεκόμουν και ότι ήμουν δυσαρεστημένη με την κατάσταση που είχε ενορχηστρώσει ο Θεός. Η φύση μου επαναστατούσε και διαμαρτυρόταν ενάντια στον Θεό —εναντιωνόταν σ’ Εκείνον! Ο θάνατος του γιου μου αποκάλυψε το πραγματικό μου ανάστημα. Είδα καθαρά ότι η πολύχρονη άσκηση της πίστης μου, για την οποία είχα απαρνηθεί οικογένεια και καριέρα, είχα υποφέρει και είχα πληρώσει τίμημα, ήταν απλώς μια συναλλαγή που ήθελα να κάνω με τον Θεό με αντάλλαγμα χάρη και ευλογίες. Σκέφτηκα την απίστευτη δοκιμασία που πέρασε ο Ιώβ, ο οποίος έχασε όλη την περιουσία και τα παιδιά του, γέμισε πληγές, αλλά υποτάχθηκε άνευ όρων στον Θεό και δόξασε το όνομά Του και έμεινε σταθερός στη μαρτυρία του στον Θεό. Συνέκρινα τη δική μου συμπεριφορά με εκείνη του Ιώβ κι ένιωσα ντροπή. Έπρεπε να σταματήσω να κατηγορώ τον Θεό. Έπρεπε να βασιστώ σ’ Αυτόν για να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου και να ταπεινώσω τον Σατανά!

Μετά από αυτό, συνέχισα να διαβάζω τα λόγια του Θεού και άρχισα να κατανοώ τη λανθασμένη άποψη που είχα για την πίστη. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν έχει περάσει προ πολλού η εποχή του ρητού που λέει “Η πίστη ενός ανθρώπου στον Κύριο αποφέρει ευλογίες σε όλη την οικογένεια”; (Ναι, έχει περάσει.) Τότε, γιατί συνεχίζουν ακόμα να νηστεύουν και να προσεύχονται κατ’ αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι, παρακαλώντας χωρίς ίχνος ντροπής τον Θεό να προστατέψει και να ευλογήσει τα παιδιά τους; Γιατί τολμάνε ακόμα να διαμαρτύρονται και να συγκρούονται με τον Θεό, λέγοντας: “Αν δεν το κάνεις έτσι, τότε θα συνεχίσω να προσεύχομαι· θα νηστέψω!” Τι σημαίνει η νηστεία; Σημαίνει απεργία πείνας, πράγμα που κατά μία άλλη έννοια σημαίνει ότι συμπεριφέρεται κανείς ξεδιάντροπα και ξεσπάει. Οι άνθρωποι, όταν φέρονται ξεδιάντροπα μπροστά στους άλλους ανθρώπους, μπορεί να χτυπιούνται και να λένε: “Αχ, πάει το παιδί μου· δεν τη θέλω τη ζωή, δεν μπορώ να συνεχίσω!” Ενώπιον του Θεού, όμως, δεν κάνουν έτσι· μιλάνε πολύ κομψά και λένε: “Θεέ μου, Σε ικετεύω να προστατέψεις το παιδί μου και να το γιατρέψεις απ’ την αρρώστια του. Θεέ μου, Εσύ είσαι ο σπουδαίος γιατρός που σώζεις τους ανθρώπους· μπορείς να κάνεις τα πάντα. Σε ικετεύω να το προσέχεις και να το προστατεύεις. Το Πνεύμα Σου βρίσκεται παντού, είσαι δίκαιος, είσαι Θεός που ελεεί τους ανθρώπους. Τους νοιάζεσαι και τους αγαπάς”. Και τι εννοούν μ’ αυτά; Δεν λένε κάτι λάθος, απλώς δεν είναι η κατάλληλη ώρα να πει κανείς τέτοια πράγματα. Υπονοείς ότι αν ο Θεός δεν σώσει και δεν προστατέψει το παιδί σου, αν δεν ικανοποιήσει τις επιθυμίες σου, τότε δεν είναι στοργικός, δεν δείχνει αγάπη ούτε έλεος και στην τελική δεν είναι Θεός. Δεν ισχύει αυτό; Δεν είναι ξεδιάντροπος όποιος συμπεριφέρεται έτσι; (Ναι.) Όσοι συμπεριφέρονται ξεδιάντροπα τιμούν τον Θεό ως μέγα; Έχουν μήπως θεοφοβούμενη καρδιά; (Όχι.) Όσοι ενεργούν ξεδιάντροπα είναι σαν τους αλήτες· δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. «Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Αφού αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός είπε ότι είχε περάσει προ πολλού η εποχή που «η πίστη ενός ατόμου στον Κύριο φέρνει ευλογίες σε ολόκληρη την οικογένεια». Εγώ, ωστόσο, εξακολουθούσα να βλέπω έτσι την πίστη μου. Αναλογίστηκα όλα αυτά τα χρόνια που πίστευα. Μπορεί, εξωτερικά, να φαινόταν ότι είχα απαρνηθεί την οικογένειά μου και την καριέρα μου για να κάνω το καθήκον μου, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα απλώς να λάβω τη χάρη του Θεού. Όταν άκουγα ότι ο γιος μου τα πήγαινε καλά, ήταν υγιής και ασφαλής, ό,τι καθήκον κι αν μου ανέθεταν, το έκανα με υπευθυνότητα. Όταν άκουσα τη φρικτή είδηση του θανάτου του γιου μου, άρχισα να λογομαχώ με τον Θεό και να Του αντιστέκομαι και δεν είχα κανένα κίνητρο να κάνω το καθήκον μου. Σκεφτόμουν ακόμη και να αυτοκτονήσω για να είμαι με τον γιο μου και παρερμήνευα τον Θεό και παραπονιόμουν γι’ Αυτόν. Συγκρίνοντας τα λόγια του Θεού με τον εαυτό μου, είδα ότι ήμουν ένα ξεδιάντροπο άτομο που είχε πάθει κρίση. Ήμουν πολλά χρόνια πιστή στον Θεό. Έφαγα κι ήπια πολλά από τα λόγια Του, αλλά μέσα μου δεν είχα φόβο Θεού ούτε υποτασσόμουν στον Θεό. Είχα περάσει όλα αυτά τα χρόνια υποφέροντας και δαπανώντας τον εαυτό μου για να κερδίσω ευλογίες, έκανα απλώς μια συναλλαγή με τον Θεό και δεν εκπλήρωνα καθόλου το καθήκον μου να ικανοποιήσω τον Θεό. Όταν δεν έλαβα τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, άρχισα να διαμαρτύρομαι και να λογομαχώ μαζί Του. Δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση ή λογική!

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο που με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα γιατί ήταν λανθασμένη η άποψη ότι «η πίστη ενός ατόμου στον Κύριο φέρνει ευλογίες σε ολόκληρη την οικογένεια». Ο Θεός λέει: «Ο καθένας έχει έναν κατάλληλο προορισμό. Αυτοί οι προορισμοί καθορίζονται σύμφωνα με την ουσία κάθε ατόμου και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Η κακή συμπεριφορά ενός παιδιού δεν μπορεί να μεταφέρεται στους γονείς του ούτε η δικαιοσύνη ενός παιδιού μπορεί να μοιράζεται με τους γονείς του. Η κακή συμπεριφορά ενός γονέα δεν μπορεί να μεταφέρεται στα παιδιά του ούτε η δικαιοσύνη ενός γονέα μπορεί να μοιράζεται με τα παιδιά του. Ο καθένας φέρει τις δικές του αμαρτίες και ο καθένας απολαμβάνει τις δικές του αντίστοιχα ευλογίες. Κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει κάποιον άλλον· αυτή είναι δικαιοσύνη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί). Μέσα από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός καθορίζει την έκβαση των ανθρώπων σύμφωνα με την ουσία και τη συνολική συμπεριφορά τους. Ως πιστή, είχα την ευθύνη να κάνω το καθήκον μου κι αυτό δεν είχε καμία σχέση με τη μοίρα και τον προορισμό του γιου μου. Η μοίρα του γιου μου δεν θα άλλαζε επειδή πίστευα στον Θεό. Ο Θεός κυβερνά τη μοίρα όλων, τόσο των πιστών όσο και των άπιστων. Οι διευθετήσεις του Θεού είναι πάντα δίκαιες κι εγώ έπρεπε να υποταχθώ. Αυτό θα ήταν το λογικό. Ωστόσο, εγώ ακολουθούσα τη λανθασμένη άποψη ότι «η πίστη ενός ατόμου στον Κύριο φέρνει ευλογίες σε ολόκληρη την οικογένεια», και νόμιζα ότι επειδή απαρνήθηκα πράγματα, δαπάνησα τον εαυτό μου και έκανα το καθήκον μου, ο Θεός όφειλε να προστατέψει τον γιο μου. Αυτή η άποψη πήγαζε από δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες και δεν ήταν καθόλου σύμφωνη με την αλήθεια.

Όταν έφαγα και ήπια τα λόγια του Θεού, κατανόησα τη λανθασμένη άποψη μου σχετικά με το θέμα της απόκτησης ευλογιών μέσα από την πίστη. Νόμιζα ότι είχα καταφέρει να ξεπεράσω τον θάνατο του γιου μου, αλλά όταν ο Θεός ενορχήστρωσε άλλη μία κατάσταση για μένα και έμαθα την αιτία θανάτου του γιου μου, άρχισα να παραπονιέμαι ξανά. Στις 14 Αυγούστου, συναντήθηκα με την κουνιάδα μου, η οποία ήταν επίσης πιστή, και μου είπε ότι τη στιγμή του δυστυχήματος, ο γιος μου δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για ακτινογραφία και αργότερα πήρε εξιτήριο για να ξεκουραστεί στο σπίτι. Αφού έφτασε στο σπίτι, άρχισε να αισθάνεται δύσπνοια και γύρισε πίσω στο νοσοκομείο. Όμως, όχι μόνο δεν βελτιώθηκε η κατάστασή του, αλλά επιδεινώθηκε και ζήτησε να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο, αλλά ο θεράπων ιατρός αρνήθηκε. Αργότερα, κι αφού η δύσπνοια που ένιωθε ο γιος μου γινόταν όλο και χειρότερη, συμφώνησε τελικά ο γιατρός να μεταφερθεί, αλλά στον δρόμο για το άλλο νοσοκομείο, σταμάτησε να αναπνέει. Η νεκροτομή αποκάλυψε ότι ένα σπασμένο πλευρό είχε τραυματίσει τους πνεύμονές του και προκάλεσε λοίμωξη. Αν είχε χειρουργηθεί έγκαιρα, ίσως και να μην είχε πεθάνει. Πέθανε εξαιτίας της λανθασμένης διάγνωσης στο νοσοκομείο. Όταν άκουσα αυτές τις λεπτομέρειες, σοκαρίστηκα και πήγα να λιποθυμήσω. Ο συναισθηματικός πόνος ήταν σαν μαχαιριά στο στήθος. Αγκάλιασα την κουνιάδα μου και ξέσπασα σε κλάματα. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν ήμασταν εκεί ο σύζυγός μου κι εγώ και ζητούσαμε να μεταφερθεί άμεσα, δεν θα είχε πεθάνει». Η κουνιάδα μου προσπάθησε να με παρηγορήσει και είπε: «Υπάρχει η πρόθεση του Θεού μέσα σε αυτήν την εμπειρία· προσπάθησε να την αποδεχτείς από τον Θεό». Τα λόγια της κουνιάδας μου με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ξαφνικά ότι παραπονιόμουν και πάλι. Προσευχήθηκα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου και Του ζήτησα να προστατέψει την καρδιά μου και να με βοηθήσει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Μετά θυμήθηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που είχα διαβάσει πριν από μερικές ημέρες: «Ο ίδιος ο Θεός ορίζει και σχεδιάζει την κυριαρχία Του. Είναι σωστό να θες να την αλλάξεις; (Όχι, δεν είναι.) Δεν είναι σωστό. Άρα, οι άνθρωποι πρέπει να μην κάνουν ανοησίες ή παράλογα πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού και συνειδητοποίησα ότι ο Θεός καθορίζει τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων. Ακόμα κι αν ήμασταν σπίτι και πιέζαμε τον γιατρό να ενεργήσει πιο γρήγορα, αν είχε έρθει η ώρα του, και πάλι θα πέθαινε και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Ήμουν πολύ παράλογη που παραπονιόμουν στον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στην κυριαρχία του Θεού και να εκπληρώσω το καθήκον μου ήρεμη.

Αργότερα, συνάντησα σε ένα βίντεο ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που με έκανε να δω τη λανθασμένη άποψη που είχα για την επιδίωξη ευλογιών μέσα από την πίστη. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στο να τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Το να υποφέρει κακοτυχία κανείς αναφέρεται στο να μην αλλάζει η διάθεσή του αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Όταν αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το να κάνει κανείς το καθήκον του δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Τα καθήκοντα είναι ανάθεση από τον Θεό προς τους ανθρώπους, και είναι οι ευθύνες που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και όλοι μας πρέπει φυσικά και δικαιολογημένα να εκπληρώσουμε. Είμαι δημιουργημένο ον, και ο Θεός μού έδωσε ζωή, γι’ αυτό πρέπει να εκπληρώσω το καθήκον μου και δεν πρέπει να χρησιμοποιώ τα πράγματα που απαρνήθηκα και όσα δαπάνησα ως κεφάλαιο για να ανταλλάξω με τον Θεό χάρη και ευλογίες. Είτε κανείς είναι πιστός είτε είναι άπιστος, τη μοίρα κάθε ανθρώπου τη διευθετεί και την κυβερνά ο Θεός. Η γέννηση, τα γηρατειά, η ασθένεια και ο θάνατος είναι όλα φυσικά φαινόμενα και πρέπει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού.

Μετά διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Επειδή αγαπάς και προστατεύεις τα παιδιά σου, και νιώθεις στοργή προς αυτά, δεν μπορείς να τα εγκαταλείψεις και δεν αφήνεις τον Θεό να κάνει τίποτα. Είναι λογικό αυτό; Συνάδει με την αλήθεια, την ηθική ή την ανθρώπινη φύση; Δεν συνάδει με τίποτα, ούτε καν με την ηθική, σωστά; Δεν τα αγαπάς τα παιδιά σου, τα προφυλάσσεις· σε επηρεάζει η στοργή σου. Φτάνεις μέχρι το σημείο να πεις ότι αν πεθάνει το παιδί σου, εσύ δεν πρόκειται να συνεχίσεις να ζεις. Αφού, λοιπόν, είσαι τόσο ανεύθυνος απέναντι στην ίδια σου τη ζωή και δεν εκτιμάς τη ζωή που σου χάρισε ο Θεός, τότε αν θέλεις να ζεις για τα παιδιά σου, πήγαινε και πέθανε μαζί τους. Αν κολλήσουν κάποια αρρώστια, εσύ να πας γρήγορα να κολλήσεις την ίδια αρρώστια και να πεθάνετε μαζί· ή απλώς βρες ένα σχοινί να κρεμαστείς, εύκολο δεν είναι; Μετά τον θάνατο, θα είσαι το ίδιο είδος με τα παιδιά σου; Θα συνεχίσετε να έχετε την ίδια σαρκική σχέση; Θα συνεχίσετε να νιώθετε στοργή ο ένας για τον άλλον; Όταν γυρίσεις στον άλλο κόσμο, θα αλλάξεις. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) […] Όταν πεθάνουν, πού θα πάνε; Όταν πεθάνουν, το σώμα τους αφήνει την τελευταία του πνοή, η ψυχή τους αποχωρεί, και σε αποχαιρετάνε μία και καλή. Πλέον δεν θα σε αναγνωρίζουν, δεν πρόκειται να μείνουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο, απλώς θα γυρίσουν στον άλλο κόσμο. Και όταν γυρίσουν στον άλλο κόσμο, εσύ κλαις, σου λείπουν, νιώθεις θλίψη και βασανίζεσαι· λες: “Αχ, το παιδί μου χάθηκε, δεν θα το ξαναδώ ποτέ!” Έχει καμιά επίγνωση ένας νεκρός; Δεν σε γνωρίζει, δεν του λείπεις καθόλου. Από τη στιγμή που φεύγει από το σώμα του, γίνεται αμέσως ένας τρίτος, δεν έχει πια καμία σχέση μ’ εσένα. Πώς σε βλέπει, δηλαδή; Λέει το εξής: “Για ποιον κλαίνε αυτή η ηλικιωμένη κυρία και αυτός ο ηλικιωμένος κύριος; Α, κλαίνε για ένα σώμα. Νιώθω ότι μόλις αποχωρίστηκα αυτό το σώμα. Τώρα δεν νιώθω τόσο βάρος και δεν πονάω πια απ’ την αρρώστια —είμαι ελεύθερος”. Αυτό νιώθει. Μόλις πεθάνει και αποχωριστεί το σώμα του, θα συνεχίσει να υπάρχει στον άλλο κόσμο και θα έχει διαφορετική μορφή, δεν θα έχει πια καμία σχέση μαζί σου. Εσύ εδώ κλαις και τον λαχταράς, βασανίζεσαι για χάρη του, αλλά εκείνος δεν νιώθει και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μπορεί μετά από πολλά χρόνια, μια σύμπτωση να τον κάνει συνάδελφο ή συμπατριώτη σου, ή μπορεί να ζει μακριά από σένα. Ναι μεν θα ζείτε στον ίδιο κόσμο, αλλά θα είστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι που δεν θα έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιοι άνθρωποι βρεθούν σε ειδικές συνθήκες ή ακούσουν συγκεκριμένα λόγια και αναγνωρίσουν ποιοι ήταν στην προηγούμενη ζωή τους, δεν θα νιώσουν τίποτε όταν σε δουν, αλλά ούτε κι εσύ. Ακόμα κι αν ήταν στην προηγούμενη ζωή του παιδί σου, τώρα δεν νιώθεις το παραμικρό γι’ αυτόν τον άνθρωπο· σκέφτεσαι μόνο το παιδί σου που πέθανε. Ούτε και αυτός νιώθει τίποτα για σένα. Έχει δικούς του γονείς, δική του οικογένεια και διαφορετικό επώνυμο —δεν έχει την παραμικρή σχέση μαζί σου. Εσένα όμως ακόμα σου λείπει. Τι είναι αυτό που σου λείπει; Σου λείπει μόνο το υλικό σώμα και το όνομα που κάποτε είχε συγγενική σχέση μαζί σου· δεν είναι παρά μια εικόνα, μια σκιά που αιωρείται στις σκέψεις και στο μυαλό σου· δεν έχει ουσιαστική αξία. Έχει πια μετενσαρκωθεί, έχει μεταμορφωθεί σε άνθρωπο ή σε κάποιο άλλο έμβιο ον· δεν έχει καμία σχέση μαζί σου. Είναι, λοιπόν, σκέτη άγνοια αυτό που λένε κάποιοι γονείς: “Αν πεθάνει το παιδί μου, τότε ούτε εγώ θα συνεχίσω να ζω!” Το παιδί σου έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γιατί, όμως, θα πρέπει κι εσύ να σταματήσεις να ζεις; Για ποιον λόγο μιλάς τόσο ανεύθυνα; Η ζωή του παιδιού σου έφτασε στο τέλος της, ο Θεός τού έκοψε το νήμα, και τώρα έχει άλλο έργο· εσένα τι σε νοιάζει; Αν έχεις κι εσύ άλλο έργο, τότε ο Θεός θα κόψει και το δικό σου νήμα. Ακόμα, όμως, δεν έχεις, οπότε πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Δεν γίνεται να πεθάνεις αν σε θέλει ζωντανό ο Θεός. Είτε το ζήτημα αφορά τους γονείς είτε τα παιδιά ή οποιονδήποτε άλλο συγγενή ή κάποιον με τον οποίο έχει κανείς σχέση εξ αίματος στη ζωή του, όσον αφορά τη στοργή, οι άνθρωποι θα πρέπει να βλέπουν και να καταλαβαίνουν τα πράγματα ως εξής: Ως προς τη στοργή που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αν υπάρχει σχέση συγγένειας εξ αίματος, τότε αρκεί καθένας να εκπληρώνει την ευθύνη του. Εκτός από το να εκπληρώνει την ευθύνη του, δεν έχει ούτε την υποχρέωση ούτε και την ικανότητα να αλλάξει το οτιδήποτε. Είναι, λοιπόν, ανεύθυνο εκ μέρους των γονιών να λένε: “Αν χάσουμε τα παιδιά μας, αν αναγκαστούμε ως γονείς να θάψουμε τα ίδια μας τα παιδιά, τότε δεν πρόκειται να συνεχίσουμε να ζούμε”. Αν όντως θάψει ένας γονιός το παιδί του, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι τελείωσε ο χρόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι έπρεπε να φύγει. Οι γονείς του, όμως, παραμένουν ακόμη εδώ, γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουν να ζουν καλά. Εννοείται πως είναι φυσιολογικό για τους ανθρώπους με βάση την ανθρώπινη φύση τους να σκέφτονται τα παιδιά τους· δεν πρέπει, όμως, να χαραμίζουν τον χρόνο που τους απομένει και να νοσταλγούν όλη την ώρα τα παιδιά τους. Αυτό είναι ανοησία. Οι άνθρωποι, λοιπόν, όταν αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα, θα πρέπει από τη μια να αναλάβουν την ευθύνη για τη δική τους ζωή και από την άλλη, να καταλάβουν πλήρως τις συγγενικές σχέσεις. Η σχέση που υπάρχει στ’ αλήθεια μεταξύ των ανθρώπων δεν βασίζεται σε δεσμούς της σάρκας και του αίματος, Αντίθετα, είναι μια σχέση μεταξύ δύο έμβιων όντων που δημιούργησε ο Θεός. Μια τέτοια σχέση δεν εμπεριέχει δεσμούς της σάρκας και του αίματος· πρόκειται μόνο για μια σχέση μεταξύ δύο ανεξάρτητων έμβιων όντων. Αν το εξετάσετε απ’ αυτήν την οπτική, τότε οφείλετε ως γονείς, όταν έχουν τα παιδιά σας την ατυχία να αρρωστήσουν ή όταν απειλείται η ζωή τους, να αντιμετωπίσετε αυτά τα ζητήματα σωστά. Μη σας κάνουν οι συμφορές ή ο θάνατος των παιδιών σας να εγκαταλείψετε τον χρόνο που σας απομένει, το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσετε ή τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που οφείλετε να εκπληρώσετε. Αντιμετωπίστε το ζήτημα σωστά. Αν έχεις σωστές σκέψεις και απόψεις, και αν διακρίνεις αυτά τα πράγματα, τότε γρήγορα θα ξεπεράσεις την απελπισία, τον καημό και τη λαχτάρα. Αν, όμως, δεν μπορέσεις να τα διακρίνεις; Τότε, μια τέτοια κατάσταση μπορεί να σε στοιχειώνει μια ζωή, μέχρι να πεθάνεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, έγιναν όλα πιο ξεκάθαρα. Όσο ζούσε ο γιος μου, ήμασταν μητέρα και γιος και είχαμε συγγένεια εξ αίματος. Αφού τον γέννησα και τον μεγάλωσα μέχρι που ενηλικιώθηκε, είχα ολοκληρώσει κάθε ευθύνη μου. Όσο για τη μοίρα του, το πότε θα πέθαινε, πώς θα πέθαινε και ποια θα ήταν η έκβαση και ο προορισμός του, τα κυβερνούσε και τα διευθετούσε ο Θεός. Ο χρόνος του τελείωσε και ο Θεός τού αφαίρεσε τη ζωή. Μόλις πέθανε, η ψυχή του άφησε τη σάρκα του κι εγώ έπαψα να έχω την παραμικρή σχέση μαζί του, δεν γνωριζόμασταν πια. Πίστευα στον Θεό πολλά χρόνια, είχα διαβάσει πολλά από τα λόγια Του και είχα κάνει πολλά καθήκοντα, και ο Θεός με είχε καθοδηγήσει στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και μου είχε δώσει την ευκαιρία να φτάσω στην αλήθεια και να σωθώ. Ωστόσο, όταν πέθανε ο γιος μου, θέλησα να πεθάνω μαζί του και να εγκαταλείψω το καθήκον μου και την ευκαιρία μου να σωθώ. Είδα ότι δεν είχα το παραμικρό ίχνος συνείδησης και λογικής. Ήξερα ότι έπρεπε να βγω από τη θλίψη του θανάτου του γιου μου, να συνέλθω και για την υπόλοιπη ζωή μου να κάνω σωστά το καθήκον μου, να διακηρύξω το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και να φέρω περισσότερους αληθινούς πιστούς ενώπιον του Θεού.

Στη συνέχεια, όποτε σκεφτόμουν τον γιο μου, προσευχόμουν στον Θεό και έψαλλα τον ύμνο των λόγων του Θεού «Πώς να τελειωθείς»: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ να Τον αφήνεις να ενορχηστρώνει όπως επιθυμεί και να είσαι πρόθυμος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να είσαι πρόθυμος να υπομείνεις τον πόνο της εγκατάλειψης αυτών που αγαπάς, και να είσαι πρόθυμος να κλάψεις πικρά, για να ικανοποιήσεις τον Θεό. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τραγουδούσα τον ύμνο με τα λόγια του Θεού και συγκινούμουν βαθιά. Η πρόθεση του Θεού ήταν να ενισχυθεί η αποφασιστικότητά μου μέσα από δοκιμασίες, ώστε να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του και να τηρήσω το καθήκον μου. Αφού συνειδητοποίησα την πρόθεση του Θεού, έκλαψα από τις τύψεις που ένιωθα και το χρέος και δεν ήθελα πια να πενθώ για τον θάνατο του γιου μου. Μπορεί να έχασα τον γιο μου, αλλά είχα ακόμα τον Θεό, το σπουδαιότερο στήριγμά μου.

Κατά τη διάρκεια αυτής της αξέχαστης εμπειρίας, υπέφερα σε κάποιον βαθμό, αλλά κατανόησα καλύτερα την κυριαρχία του Θεού και κατάφερα να αναγνωρίσω τη λανθασμένη άποψη που είχα σχετικά με την πίστη. Αν δεν είχα αποκαλυφθεί μέσα από αυτήν την εμπειρία, δεν θα αναγνώριζα ποτέ το πραγματικό μου ανάστημα, τη διαφθορά και τις ακαθαρσίες μου. Τα κέρδισα όλα αυτά μέσα από την καθοδήγηση των λόγων του Θεού. Ευχαριστώ τον Θεό μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου!