Μια μέρα στα μέσα του Νοεμβρίου του 2023, έλαβα μια επιστολή από την ανώτερη ηγεσία, που έλεγε ότι οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν εκλέξει επικεφαλής της περιφέρειας και με ρωτούσαν αν ήμουν πρόθυμη να αναλάβω αυτό το καθήκον. Μπροστά σε αυτό το απροσδόκητο καθήκον, η καρδιά μου ξαφνικά άρχισε να χτυπάει δυνατά και σκέφτηκα: «Το επίπεδό μου είναι μέτριο και δεν έχω ευφράδεια. Αν και παλιότερα ήμουν επικεφαλής και εργάτρια, δεν συναναστρέφομαι ιδιαίτερα καλά πάνω στην αλήθεια για να επιλύσω προβλήματα. Όταν ήμουν κήρυκας, απέτυχα να απαλλάξω έγκαιρα ψευδοεπικεφαλής από τα καθήκοντά τους, πράγμα που επέφερε χάος στην εκκλησία και με γέμισε παραβάσεις. Τώρα με εξέλεξαν επικεφαλής περιφέρειας. Γνωρίζω ότι το καθήκον αυτό απαιτεί ακόμα περισσότερη συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια για να επιλύω προβλήματα. Θα πρέπει να διευθύνω διάφορα έργα και να μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους. Θα μπορέσω να το διαχειριστώ όλο αυτό; Αν δεν κατανοήσω τις αλήθεια-αρχές, αν διαταράξω και αναστατώσω το έργο, και τελικά απαλλαχθώ, δεν θα αποκαλυφθούν μόνο οι πραγματικές μου ικανότητες, αλλά θα έχω αφήσει πίσω μου και σημαντικές παραβάσεις κι ίσως να μην έχω καλή έκβαση ή προορισμό». Έτσι, συνέχισα να αμφιταλαντεύομαι και να αναρωτιέμαι: «Να τη δεχτώ τη θέση ή όχι;» Όλη νύχτα στριφογυρνούσα στο κρεβάτι χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ. Η σκέψη της αποδοχής αυτού του καθήκοντος έμοιαζε βουνό. Φοβόμουν ότι αν δεν έκανα καλά το καθήκον μου, θα αποκαλυπτόμουν και θα απαλλασσόμουν από αυτό. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Γνωρίζω ότι με εξυψώνεις μέσα από αυτό το καθήκον κι ότι πρέπει να υποταχθώ άνευ όρων. Εγώ, όμως, σκέφτομαι συνέχεια το μέλλον, τις μελλοντικές προοπτικές μου και τα μονοπάτια που θα βαδίσω, και δεν μπορώ να υποταχθώ. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με ώστε να κατανοήσω την πρόθεσή Σου».

Την επόμενη μέρα, στη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Σήμερα, αυτό που πρέπει να επιτύχετε δεν είναι οι πρόσθετες απαιτήσεις, αλλά το καθήκον του ανθρώπου και αυτό που πρέπει να γίνει από όλους. Εάν δεν είστε σε θέση ακόμα και να εκτελέσετε το καθήκον σας, ή να το κάνετε καλά, τότε δεν βάζετε τους εαυτούς σας σε μπελάδες; Δεν φλερτάρετε με τον θάνατο; Πώς θα μπορούσατε ακόμα να περιμένετε ότι θα έχετε μέλλον και προοπτικές; Το έργο του Θεού γίνεται για χάρη της ανθρωπότητας και η συνεργασία του ανθρώπου δίνεται για χάρη της διαχείρισης του Θεού. Αφότου ο Θεός έχει κάνει όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει, ο άνθρωπος πρέπει να είναι γενναιόδωρος στις πράξεις του και να συνεργάζεται με τον Θεό. Στο έργο του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να καταβάλλει κάθε προσπάθεια, πρέπει να προσφέρει την αφοσίωσή του, και δεν πρέπει να επιδοθεί σε πολυάριθμες συλλήψεις ή να καθίσει παθητικά και να περιμένει τον θάνατο. Ο Θεός μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό Του για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει την αφοσίωσή του στον Θεό; Ο Θεός έχει ενωμένη την καρδιά και το μυαλό για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει λίγη συνεργασία; Ο Θεός εργάζεται για την ανθρωπότητα, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκπληρώσει κάποιο από τα καθήκοντά του για χάρη της διαχείρισης του Θεού; Το έργο του Θεού έχει φτάσει μέχρι εδώ, κι όμως εξακολουθείτε να βλέπετε αλλά να μην ενεργείτε, να ακούτε αλλά να μην κινείστε. Δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι αντικείμενα καταδίκης; Ο Θεός έχει ήδη αφιερώσει όλο Του το Είναι στον άνθρωπο, οπότε γιατί σήμερα ο άνθρωπος είναι ανίκανος να επιτελέσει σοβαρά το καθήκον του; Για τον Θεό, το έργο Του είναι η πρώτη προτεραιότητά Του και το έργο της διαχείρισής Του είναι υψίστης σημασίας. Για τον άνθρωπο, το να κάνει τα λόγια του Θεού πράξη και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις Του είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Αυτό όλοι πρέπει να το καταλάβετε» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός με εξύψωνε μέσα από αυτό το καθήκον και ότι δεν μπορούσα να αποφύγω την ευθύνη. Αν απέφευγα ή αρνιόμουν το καθήκον για να προστατεύσω το μέλλον και τον προορισμό μου, θα έχανα τη σημασία της ίδιας της ύπαρξής μου ως δημιουργημένο ον. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα κέρδιζα την έγκριση του Θεού, ακόμα κι αν πίστευα σ’ Αυτόν μέχρι το τέλος. Σκέφτηκα την εποχή που ήμουν κήρυκας. Μπορεί να διατάραξα και να αναστάτωσα το έργο, και να έκανα παραβάσεις, αλλά ο Θεός δεν μου φέρθηκε σύμφωνα με τις παραβάσεις μου. Τώρα η εκκλησία μού έδινε την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής και δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο. Σκέφτηκα: «Δεν συναναστρέφομαι ιδιαίτερα καλά πάνω στην αλήθεια για να επιλύσω προβλήματα. Ως επικεφαλής, θα αντιμετωπίσω κάθε είδους δυσκολίες και προβλήματα και θα έχω πολλές ευκαιρίες να κάνω πράξη την επίλυση προβλημάτων με την αλήθεια. Δεν είναι αυτός ένας καλός τρόπος να εκπαιδευτώ και να αναπληρώσω τα ελαττώματά μου; Δεν θα βελτιώσω μόνο τις επαγγελματικές μου δεξιότητες πάνω σε διάφορες εργασίες, αλλά θα μπορέσω και να διακρίνω καλύτερα τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, θα έχω το κίνητρο να εστιάσω στην επιδίωξη της αλήθειας στο καθήκον μου ώστε να αποτινάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Δεν μου δείχνει την εύνοιά του ο Θεός;» Συνειδητοποίησα πόσο σπουδαία είναι η αγάπη του Θεού, και ήξερα ότι αν παρέμενα εγωίστρια και ποταπή, και προσπαθούσα να προστατεύσω τον εαυτό μου αρνούμενη το καθήκον μου, θα πρόδιδα τις φιλόπονες προθέσεις του Θεού. Αν το έκανα αυτό, στ’ αλήθεια θα υστερούσα σε ανθρώπινη φύση!

Σκέφτηκα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και πρέπει να το κάνει χωρίς να επιζητά ανταμοιβή και χωρίς όρους ή αιτία. Μόνο αυτό ονομάζεται εκτέλεση του καθήκοντος. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στις ευλογίες που απολαμβάνει ένας άνθρωπος όταν οδηγείται στην τελείωση αφότου βιώσει την κρίση. Το να υποφέρει κακοτυχία αναφέρεται στην τιμωρία που λαμβάνει ένας άνθρωπος όταν δεν αλλάζει η διάθεσή του αφότου υποβληθεί σε παίδευση και κρίση —όταν, με άλλα λόγια, δεν οδηγείται στην τελείωση. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να εκτελείς το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να εκτελέσεις το καθήκον σου από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την επαναστατικότητά του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού μάς λένε ξεκάθαρα ότι το καθήκον του καθενός δεν έχει σχέση με το αν θα λάβει ευλογίες ή κακοτυχίες. Ως δημιουργημένο ον, είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να κάνει κανείς το καθήκον του, είναι ευθύνη μας ως άνθρωποι, και πρέπει να το αποδεχόμαστε και να υπακούμε άνευ όρων. Εγώ νόμιζα λανθασμένα ότι οι επικεφαλής αποκαλύπτονται και αποκλείονται γρήγορα. Στην πραγματικότητα, αν δεν γινόμουν επικεφαλής, αν δεν επιδίωκα την αλήθεια και βάδιζα σε λάθος μονοπάτι, δεν θα αποκαλυπτόμουν και δεν θα αποκλειόμουν τελικά; Ο Θεός έχει πει εδώ και καιρό ότι το να κάνει κανείς το καθήκον του δεν έχει καμία σχέση με το αν θα λάβει ευλογίες ή κακοτυχίες. Σημασία έχει αν επιδιώκει και αγαπά κανείς την αλήθεια. Τώρα που οι αδελφοί και οι αδελφές με είχαν ορίσει επικεφαλής της περιφέρειας, έπρεπε να αποδεχθώ το καθήκον και να ασκηθώ. Όσον αφορά τα προβλήματα και τα ελαττώματά μου στο καθήκον, μπορώ να αναζητήσω λύσεις μαζί με τις αδελφές με τις οποίες θα συνεργάζομαι. Αν εξακολουθώ να έχω ελλείψεις σε κάποιους, θα αναζητήσω καθοδήγηση από την ανώτερη ηγεσία. Έτσι, απάντησα ότι ήμουν πρόθυμη να κάνω αυτό το καθήκον. Όσο ασκούμουν μ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωθα ακλόνητη και είχα γαλήνη στην καρδιά μου.

Ένα πρωί, είδα ένα βίντεο βιωματικής μαρτυρίας με τίτλο «Οι συνέπειες της άρνησης του να γίνεις επικεφαλής». Υπήρχε εκεί ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που αντηχούσε πραγματικά την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν γίνεται μια απλή προσαρμογή στο καθήκον που τους έχει ανατεθεί, οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκρίνονται με στάση υπακοής, να κάνουν ό,τι τους λέει ο οίκος του Θεού και να κάνουν ό,τι μπορούν, ενώ ό,τι και να κάνουν να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη δύναμη. Ο Θεός δεν σφάλλει σε ό,τι κάνει. Μια τέτοια απλή αλήθεια μπορεί να γίνει πράξη από ανθρώπους με λίγη συνείδηση και λογική, αλλά αυτό είναι πέρα από τις ικανότητες των αντίχριστων. Όταν πρόκειται για την προσαρμογή των καθηκόντων που τους έχουν ανατεθεί, οι αντίχριστοι αμέσως αντιδρούν με διαφωνίες, σοφιστείες και απείθεια και βαθιά μέσα τους αρνούνται να την αποδεχτούν. Τι ακριβώς υπάρχει στην καρδιά τους; Καχυποψία και αμφιβολία· στη συνέχεια εξετάζουν τους άλλους χρησιμοποιώντας κάθε είδους μεθόδους. […] Γιατί να κάνουν ένα απλό πράγμα τόσο περίπλοκο; Υπάρχει ένας μόνο λόγος: Οι αντίχριστοι ποτέ δεν υπακούν στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και πάντα συνδέουν στενά το καθήκον, τη φήμη το κέρδος και τη θέση τους με την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες και με τον μελλοντικό τους προορισμό, σαν να μην έχουν καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες και ανταμοιβές μόλις χάσουν τη φήμη και τη θέση τους, και αυτό τούς φαντάζει σαν να χάνουν τη ζωή τους. Σκέφτονται: “Πρέπει να είμαι προσεκτικός, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος! Ο οίκος του θεού, οι αδελφοί και οι αδελφές, οι επικεφαλής και οι εργάτες, ακόμα και ο θεός —κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος, δεν μπορώ να εμπιστευθώ κανέναν τους. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν περισσότερο από τον εαυτό σου, αυτός είναι ο πιο αξιόπιστος. Αν δεν κάνεις εσύ τα σχέδιά σου, ποιος θα σε νοιαστεί; Ποιος θα σκεφτεί το μέλλον σου; Ποιος θα σκεφτεί αν λάβεις ευλογίες ή όχι; Επομένως, πρέπει να κάνω προσεκτικά τα σχέδιά μου και τους υπολογισμούς μου για την πάρτη μου. Δεν γίνεται να κάνω λάθη ούτε να δείξω την παραμικρή απροσεξία, γιατί τι θα κάνω αν προσπαθήσει κάποιος να με εκμεταλλευτεί;” Φυλάγονται, λοιπόν, από τους επικεφαλής και τους εργάτες του οίκου του Θεού, καθώς φοβούνται ότι κάποιος θα τους διακρίνει και θα τους καταλάβει, και τότε θα τους απαλλάξουν από τα καθήκοντά τους και θα πάει χαμένο το όνειρό τους για ευλογίες. Θεωρούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τη φήμη και τη θέση τους ώστε να έχουν ελπίδες να κερδίσουν ευλογίες. Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο κι από τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, να κάνει καλά το καθήκον του και να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς ή σχολιασμού, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί, είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι όταν ένας αντίχριστος αναλαμβάνει ένα νέο καθήκον, δεν εξετάζει πώς θα υποταχθεί στον Θεό και θα ικανοποιήσει την πρόθεσή Του. Εξετάζει πρώτα αν αυτό το καθήκον ωφελεί τη φήμη ή τη θέση του, ή αν θα επηρεάσει την έκβαση και τον προορισμό του. Είδα ότι οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό για χάρη των ευλογιών και του κέρδους, και θεωρούν ότι το να κερδίσουν ευλογίες είναι πιο σημαντικό από το να κάνουν καλά το καθήκον τους. Σκέφτηκα: «Δεν αποκαλύπτω ό,τι θα αποκάλυπτε κι ένας αντίχριστος στο νέο καθήκον που μου ανέθεσαν;» Έπρεπε να είμαι ευγνώμων για την εξύψωση του Θεού που μου επιτρέπει να εκπαιδευτώ ως επικεφαλής περιφέρειας, και έπρεπε να κάνω καλά το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Εγώ, όμως, αναρωτιόμουν συνέχεια: «Όταν ήμουν κήρυκας, έκανα παραβάσεις, αφού δεν απάλλαξα έγκαιρα τους ψευδοεπικεφαλής από τα καθήκοντά τους. Αν γίνω επικεφαλής περιφέρειας κι έχω περισσότερες ευθύνες, δεν θα είναι πιο πιθανό να κάνω παραβάσεις και να αποκαλυφθώ γρηγορότερα; Αν τα πράγματα στραβώσουν, θα γκρεμιστεί κάθε ελπίδα για ευλογίες στην πίστη μου». Για να προστατεύσω το μέλλον και τον προορισμό μου, θέλησα να αποφύγω αυτό το καθήκον. Όλο αυτό ήταν μια κανονική μετάθεση σε νέο καθήκον. Εγώ, όμως, πίστευα ότι ο Θεός ήθελε να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει μέσα από αυτό το καθήκον. Δεν είχα παρεξηγήσει τον Θεό; Παλιότερα, πίστευα ότι είχα αγνή καρδιά στην πίστη μου, και ότι, ανεξάρτητα από το καθήκον που θα μου όριζε η εκκλησία, μπορούσα να υποταχθώ. Αυτό, όμως, το πίστευα επειδή δεν θίγονταν τα συμφέροντά μου. Τώρα που ένιωθα ότι το καθήκον αυτό θα έθιγε το μέλλον και τον προορισμό μου, εγώ θέλησα να το αρνηθώ. Είδα ότι δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση και ότι ήμουν απλώς ένα ποταπό και μικρόκαρδο άτομο που αναζητούσε μόνο το κέρδος! Στην πραγματικότητα, με απάλλαξαν από τον ρόλο μου ως κήρυκας όχι λόγω της θέσης μου, αλλά επειδή επιδίωκα τη φήμη και τη θέση, και δεν έκανα πραγματικό έργο. Ωστόσο, ο οίκος του Θεού δεν με απέκλεισε. Αντίθετα, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω αυτοκριτική και να μετανοήσω, και συνέχισε να μου αναθέτει καθήκοντα. Σκέφτηκα επίσης εκείνους τους αντίχριστους που είχαν αποβληθεί από την εκκλησία, οι οποίοι δεν είχαν αποκαλυφθεί και αποκλειστεί απλώς και μόνο λόγω των υψηλών τους θέσεων, αλλά γιατί επιδίωκαν μόνο φήμη και θέση, σχημάτιζαν κλίκες, και προκαλούσαν ζήλιες και διαμάχες, με αποτέλεσμα να διαταράσσουν και να αναστατώνουν το έργο. Αρνούνταν να μετανοήσουν, ακόμα και μετά από συναναστροφή, και μόνο τότε αποκλείονταν. Απ’ αυτό είδα ότι αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, αποκαλύπτεται και αποκλείεται τελικά, όποιο κι αν είναι το καθήκον του.

Στη συνέχεια αναρωτήθηκα: «Ποιες άλλες λανθασμένες απόψεις με κάνουν απρόθυμη να γίνω επικεφαλής περιφέρειας;» Συνειδητοποίησα αργότερα ότι πίστευα πως ως επικεφαλής της περιφέρειας θα ήμουν υπεύθυνη για όλο το έργο και ότι έπρεπε να μπορώ να καθοδηγώ τις επαγγελματικές δεξιότητες διάφορων έργων και να γνωρίζω πώς να διακρίνω τους ανθρώπους, αλλιώς, δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό το καθήκον. Ωστόσο, εγώ δεν είχα πολλές τεχνικές δεξιότητες. Γι’ αυτό, ήθελα να αποφύγω αυτό το καθήκον. Αυτή η άποψή μου ήταν σύμφωνη με την αλήθεια; Θυμήθηκα τα λόγια του Θεού: «Ως επικεφαλής, αφού διευθετήσεις το έργο, πρέπει να παρακολουθείς σε δεύτερο χρόνο την εξέλιξή του. Ακόμα κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος μ’ αυτόν τον κλάδο του έργου —ακόμα κι αν δεν έχεις καμία γνώση για το θέμα— μπορείς να βρεις έναν τρόπο να επιτελέσεις τέτοιο έργο. Μπορείς να βρεις κάποιον που το κατανοεί πραγματικά, που γνωρίζει το συγκεκριμένο επάγγελμα, για να πραγματοποιεί εξονυχιστικούς ελέγχους και να κάνει προτάσεις. Από τις προτάσεις του μπορείς να αναγνωρίσεις τις κατάλληλες αρχές, κι έτσι θα είσαι σε θέση να παρακολουθείς το έργο σε δεύτερο χρόνο» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Παρόλο που δεν είχα κατακτήσει πολλούς τεχνικούς τομείς του ρόλου μου ως επικεφαλής περιφέρειας, ο Θεός δεν είχε πει ποτέ ότι πρέπει κανείς να κατανοεί όλες τις δεξιότητες για να κάνει αυτό το καθήκον. Η πρόθεση του Θεού ήταν να επικεντρωθώ στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών κατά τη διάρκεια της πραγματικής εκπαίδευσης, να αναπληρώσω τα ελαττώματά μου και να εισέλθω σταδιακά στις αλήθεια-πραγματικότητες. Εγώ υστερούσα σε τεχνικές δεξιότητες, κι έπρεπε να συνεργαστώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου που κατανοούσαν αυτά τα πράγματα. Μαζί θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε τις αλήθεια-αρχές για να επιλύσουμε αποκλίσεις και προβλήματα στο έργο μας. Κι κάποια πράγματα δεν μπορούσα να τα κατανοήσω, θα μπορούσα να αναζητήσω βοήθεια από την ανώτερη ηγεσία. Αν πραγματικά έκανα ό,τι μπορούσα για να συνεργαστώ, και τελικά, διαπίστωνα ότι δεν είχα το κατάλληλο ανάστημα και επίπεδο για αυτό το καθήκον, θα μπορούσα να παραιτηθώ και να ζητήσω από τους επικεφαλής να μου αναθέσουν ένα πιο κατάλληλο καθήκον. Η κατανόηση της πρόθεσης του Θεού φώτισε πραγματικά την καρδιά μου, και ξέχασα τις έγνοιες και τις αμφιβολίες μου.

Τον Ιανουάριο του 2024, οι ανώτεροι επικεφαλής έμαθαν ότι δεν ήταν καλά τα αποτελέσματα του έργου του ποτίσματος που επέβλεπα, και ότι οι ποτιστές δεν είχαν σημειώσει καμία πρόοδο και δεν εστίαζαν στην καλλιέργεια των νεοφώτιστων. Έτσι, μου έγραψαν για να ρωτήσουν αν είχαμε τέτοια προβλήματα και πώς παρακολουθούσαμε το έργο του ποτίσματος. Εγώ ξαφνιάστηκα και σκέφτηκα: «Εγώ είμαι η κύρια υπεύθυνη για το έργο του ποτίσματος και έχω πολλή δουλειά κάθε μέρα. Πώς δεν πρόσεξα όλα αυτά τα προβλήματα στο έργο μου; Μάλλον όντως υστερώ σε εργασιακές ικανότητες». Ανησύχησα και πάλι και σκέφτηκα: «Αν οι ποτιστές δεν ποτίσουν καλά τους νέους πιστούς και εκείνοι φύγουν, δεν θα έχω διαπράξει παράβαση; Δεν θα σημαίνει αυτό ότι δεν θα έχω καλή έκβαση;» Συνειδητοποίησα τότε ότι σκεφτόμουν ξανά την έκβαση και τον προορισμό μου, και θυμήθηκα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Ο καθένας σας θα πρέπει να εκπληρώνει το καθήκον του με ανοιχτή και τίμια καρδιά, και να είναι πρόθυμος να πληρώσει όποιο τίμημα χρειαστεί. Όπως έχετε πει, όταν έρθει εκείνη η ημέρα, ο Θεός δεν θα κακομεταχειριστεί κανέναν από εκείνους που υπέφεραν ή πλήρωσαν κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Αυτό το είδος της πεποίθησης αξίζει να διατηρηθεί, και αληθεύει πως δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάτε. Μόνο με αυτόν τον τρόπο δύναμαι να νοιώσω ήσυχος για λογαριασμό σας. Ειδάλλως, θα είστε πάντα άνθρωποι για τους οποίους δεν θα σταματήσω να ανησυχώ, και θα αποτελείτε πάντα το αντικείμενο της αποστροφής Μου. Εάν όλοι σας μπορείτε να ακολουθείτε τη συνείδησή σας και να δίνετε ολόκληρο το είναι σας για Μένα, χωρίς να φείδεστε προσπαθειών για το έργο Μου και αφιερώνοντας την ενέργεια μιας ζωής στο ευαγγελικό Μου έργο, τότε η καρδιά Μου δεν θα σκιρτά συχνά από χαρά για λογαριασμό σας; Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα ανησυχώ καθόλου για εσάς, έτσι δεν είναι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Περί προορισμού). Η πρόθεση του Θεού είναι να μας οδηγήσει στην τελείωση, ώστε να εισέλθουμε σε όλες τις πτυχές της αλήθειας καθώς κάνουμε τα καθήκοντά μας. Έκανα αυτοκριτική πάνω στην αποτυχία μου να κάνω πραγματικό έργο. Δεν αντιμετώπισα έγκαιρα τις αποκλίσεις και τα προβλήματα στο έργο του ποτίσματος, κι αυτό επηρέασε την αποτελεσματικότητα του ποτίσματος των νεοφώτιστων. Έπρεπε να διορθώσω γρήγορα αυτές τις αποκλίσεις και να επιλύσω αυτά τα ζητήματα. Μόνο έτσι θα μπορούσα να εκπληρώσω πραγματικά τις ευθύνες μου. Ανέφερα, λοιπόν, με ειλικρίνεια στους ανώτερους επικεφαλής τις αποκλίσεις και τα προβλήματα στο έργο μου, και αντιμετώπισα τις καταστάσεις των ποτιστών και τα προβλήματα των νέων πιστών. Οι ποτιστές συνειδητοποίησαν πόσο σημαντικό είναι να εφοδιαστεί κανείς με την αλήθεια και βρήκαν ένα μονοπάτι άσκησης στα καθήκοντά τους. Ένιωσα ότι αν μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε την επιφυλακτικότητα απέναντι στον Θεό, αν πάψουμε να λαμβάνουμε υπόψη το μέλλον και τον προορισμό μας κι αν αφιερώσουμε την καρδιά μας στα καθήκοντά μας, τότε, κάνοντας τα καθήκοντά μας, θα μπορέσουμε να δούμε την καθοδήγηση του Θεού.