Από τη Σαμπρίνα, Γαλλία

Τον Ιούλιο του 2022, πότιζα νέους πιστούς στην εκκλησία. Η Λουτσία ήταν διακόνισσα του ποτίσματος και υπεύθυνη για το έργο μου. Η Ρούθι, η επικεφαλής της εκκλησίας, έβλεπε με ευνοϊκό μάτι τη Λουτσία. Συχνά την εγκωμίαζε μπροστά μας για το καλό της επίπεδο και την ανεπτυγμένη εργασιακή της ικανότητα και έλεγε ότι ήταν ο στυλοβάτης του έργου ποτίσματος της εκκλησίας. Έτσι, κι εγώ είχα σε μεγάλη εκτίμηση τη Λουτσία. Όμως, αφού αλληλεπίδρασα μαζί της για κάποιο διάστημα, διαπίστωσα ότι δεν αναζητούσε τις αλήθεια-αρχές όταν χειριζόταν τα διάφορα ζητήματα και έκανε αυθαίρετες προσαρμογές στο προσωπικό. Αρκετές φορές, οι ποτιστές που κανόνιζε δεν εναρμονίζονταν με τις αρχές και, μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα, τους αντικαθιστούσε. Οι συχνές αλλαγές των ποτιστών επηρέαζαν σημαντικά το έργο του ποτίσματος των νέων πιστών. Επιπλέον, στο έργο της, μόνο φώναζε συνθήματα και ασχολούνταν με επιφανειακές εργασίες, χωρίς να αντιμετωπίζει τις πραγματικές δυσκολίες μας. Όποτε τα αποτελέσματα του ποτίσματός μας δεν ήταν τόσο καλά όσο των άλλων εκκλησιών, θύμωνε πολύ και συνεχώς μας επέπληττε, σαν μεγάλος που μαλώνει τα παιδάκια. Οι αδελφοί και οι αδελφές περιορίζονταν όλο και περισσότερο από εκείνη, δεν τολμούσαν να μιλήσουν όταν την έβλεπαν και είχαν ένα έντονο αίσθημα καταπίεσης. Η επικεφαλής Ρούθι γνώριζε τις συμπεριφορές της Λουτσία, αλλά δεν αντιμετώπισε ποτέ τα θέματά της μέσα από συναναστροφή.

Τον Μάιο του 2023, στη διάρκεια μιας συνάθροισης, οι ανώτεροι επικεφαλής συναναστράφηκαν μαζί μας για την αλήθεια όσον αφορά τη διάκριση των αντίχριστων, των ψευδοεπικεφαλής και των κακών ανθρώπων και μας ενθάρρυναν να κάνουμε πράξη την αλήθεια, εκθέτοντας οποιεσδήποτε συμπεριφορές και εκδηλώσεις αντίχριστων, ψευδοεπικεφαλής και κακών ανθρώπων παρατηρούσαμε. Μετά τη συνάθροιση, ο αδελφός Τζάσπερ με πλησίασε και μου είπε: «Η Λουτσία, η διακόνισσα του ποτίσματος, επιλέγει και αξιοποιεί ανθρώπους απερίσκεπτα, χωρίς να ακολουθεί τις αρχές, ενώ συχνά επιπλήττει τους αδελφούς και τις αδελφές. Έχω ακούσει για τα προβλήματα που λες σχετικά με εκείνη. Εφόσον έχεις περισσότερες επαφές με τη Λουτσία και γνωρίζεις καλύτερα τις συμπεριφορές της, προτείνω να αναφέρεις εσύ αυτά τα θέματα. Αυτή είναι μια πράξη δικαιοσύνης». Ακούγοντας τα λόγια του Τζάσπερ, ένιωσα κι εγώ ότι τα θέματα της Λουτσία έπρεπε να αναφερθούν και συμφώνησα να υποβάλω μια επιστολή αναφοράς εκείνη την ημέρα. Καθώς ετοιμαζόμουν να τη γράψω, ξαφνικά σκέφτηκα ότι η Ρούθι και η Λουτσία ήταν οι άμεσα επιβλέπουσες του έργου μου και ότι, αν υπέβαλλα την επιστολή αναφοράς, από τα δικά τους χέρια θα περνούσε τελικά. Η Λουτσία συνήθως ήταν πολύ αυταρχική και συχνά με κατηγορούσε ότι έδειχνα ανευθυνότητα στο καθήκον μου και δεν επικεντρωνόμουν στο να έχω αποτελέσματα στο έργο μου. Αν μάθαινε ότι την ανέφερα, μήπως θα με τιμωρούσε και θα μου έκανε τη ζωή δύσκολη; Μήπως θα με απάλλασσε μάλιστα από τα καθήκοντά μου ή θα με μετέφερε σε διαφορετικό πόστο; Ένιωθα πολύ φοβισμένη και διχασμένη με όλα αυτά και σκεφτόμουν: «Καλύτερα να κάνω τα στραβά μάτια. Αν τους δημιουργήσω προβλήματα, θα δημιουργήσω προβλήματα και στον εαυτό μου. Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να κάνω τα καθήκοντά μου. Προέχει να προστατέψω τον εαυτό μου». Επιπλέον, μια που είχα πολλά να κάνω εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να μη γράψω την επιστολή αναφοράς, με τη δικαιολογία ότι είχα πολλή δουλειά. Την επόμενη μέρα, ο Τζάσπερ μού έστειλε ένα μήνυμα για να με ρωτήσει αν είχα υποβάλει την αναφορά. Όταν είδα το μήνυμα, ένιωσα το πρόσωπό μου να καίει και ένιωσα βαθιά ντροπή μέσα μου. Απάντησα απλώς με τη λέξη «Όχι». Ο Τζάσπερ δεν είπε τίποτε άλλο.

Τις επόμενες μέρες, ένιωθα μεγάλη ανησυχία και με βασάνιζαν οι ενοχές. Στη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Εάν έχεις συχνά το αίσθημα ότι σε κατηγορούν στη ζωή σου, εάν η καρδιά σου δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, εάν ζεις χωρίς γαλήνη ή χαρά και συχνά κατακλύζεσαι από ανησυχία και άγχος για κάθε είδους θέμα, τι δείχνει αυτό; Απλώς ότι δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι δεν παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου προς τον Θεό. Όταν ζεις μέσα στη διάθεση του Σατανά, είναι πιθανό συχνά να μην κάνεις πράξη την αλήθεια, να γυρίζεις την πλάτη σου στην αλήθεια, να είσαι εγωιστής και ελεεινός. Υποστηρίζεις μόνο την εικόνα σου, το όνομα και τη θέση σου, τα συμφέροντά σου. Είναι πολύ επώδυνο να ζεις διαρκώς για τον εαυτό σου. Έχεις τόσο πολλές εγωιστικές επιθυμίες, εμπλοκές, δεσμά, αμφιβολίες κι ενοχλήσεις που δεν έχεις την παραμικρή γαλήνη ή χαρά. Το να ζεις για χάρη της διεφθαρμένης σάρκας συνεπάγεται να υποφέρεις υπερβολικά» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η είσοδος στη ζωή ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). Η έκθεση των λόγων του Θεού με έκανε να συνειδητοποιήσω ξεκάθαρα ότι η ανησυχία και οι ενοχές μου οφείλονταν στο ότι διαφύλασσα τα συμφέροντά μου και προστάτευα τον εαυτό μου, αντί να κάνω πράξη την αλήθεια. Είχα απόλυτη επίγνωση ότι η έκθεση και η αναφορά των ψευδοεπικεφαλής, των αντίχριστων και των κακών ανθρώπων αποτελεί ευθύνη καθενός από τους εκλεκτούς του Θεού και μια πτυχή της αλήθειας που πρέπει να γίνεται πράξη. Κι αυτό επειδή οι αντίχριστοι και οι κακοί άνθρωποι προκαλούν τόσο μεγάλη ζημιά στο έργο της εκκλησίας, ώστε όποιος έχει την παραμικρή συνείδηση και λογική θα πρέπει να τους αναφέρει και να τους εκθέσει, για να προστατέψει το έργο της εκκλησίας. Εγώ, όμως, ακόμη και όταν ανακάλυψα τα προβλήματα, δεν είχα το κουράγιο να τα αναφέρω, επειδή φοβόμουν ότι η Ρούθι και η Λουτσία, αφού έβλεπαν την αναφορά μου, μπορεί να με καταπίεζαν και να με εκδικούνταν. Προτιμούσα να είμαι ανθρωπάρεσκη αντί να προστατεύω το έργο της εκκλησίας και δεν νοιαζόμουν για το πώς να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου και να μένω σταθερή στη μαρτυρία μου. Πόσο εγωίστρια και ποταπή ήμουν! Όταν το συνειδητοποίησα, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι πολύ εγωίστρια και ποταπή —δεν έχω το θάρρος να γράψω την αναφορά. Νιώθω βαθιά ένοχη. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, δώσε μου την πίστη και το θάρρος να κάνω πράξη την αλήθεια».

Τις επόμενες μέρες, εντόπισα κι άλλα προβλήματα της Λουτσία. Σε μια αναφορά για το έργο, έλεγε ότι πέντε νεοφώτιστοι δεν διψούσαν για την αλήθεια και δεν πήγαιναν τακτικά στις συναθροίσεις και ότι σκόπευε να σταματήσει να τους ποτίζει και να τους στηρίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, κάποιοι από τους συγκεκριμένους νεοφώτιστους ήταν άρρωστοι, άλλοι ήταν πολύ απασχολημένοι με το έργο και άλλοι, πάλι, αντιμετώπιζαν πραγματικά οικογενειακά προβλήματα που χρειάζονταν επίλυση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν προσωρινά να παρευρίσκονται τακτικά στις συναθροίσεις, ενώ και οι ίδιοι οι νεοφώτιστοι ήταν στενοχωρημένοι γι’ αυτό. Επειδή η ακανόνιστη παρουσία των νεοφώτιστων επηρέαζε τα αποτελέσματα του έργου της Λουτσία, εκείνη απλά εγκατέλειψε αυτούς τους νεοφώτιστους που χρειάζονταν πότισμα και στήριξη. Θεωρήσαμε ότι αυτό παραβίαζε κατάφωρα τις αρχές και έδειχνε ανευθυνότητα, οπότε τροποποιήσαμε το κομμάτι της αναφοράς της Λουτσία που δεν ήταν τεκμηριωμένο. Όταν είδε τις αλλαγές η Λουτσία, έγινε έξαλλη και μας βομβάρδισε με ερωτήσεις σχετικά με το γιατί τις κάναμε. Αφού της εξήγησα το γιατί, η Λουτσία θύμωσε ακόμη περισσότερο και με επέπληξε: «Γιατί θέλεις να το παίξεις ηρωίδα; Όλοι γνωρίζουν τις αρχές, μόνο εσύ δεν τις κατανοείς. Κάνεις καθόλου έργο ποτίσματος, άραγε;» Είχα μπερδευτεί τελείως. Σύμφωνα με τις αρχές, οι πέντε συγκεκριμένοι νεοφώτιστοι δεν ήταν άνθρωποι που δεν διψούσαν για την αλήθεια· ήταν άτομα που χρειάζονταν πότισμα και στήριξη, και το ενδεδειγμένο ήταν να διορθώσουμε το περιεχόμενο που δεν συμφωνούσε με τα γεγονότα. Γιατί, λοιπόν, η Λουτσία είχε θυμώσει τόσο και με κατηγορούσε ότι ήθελα να το παίξω ηρωίδα; Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ εκείνη. Ήταν η διακόνισσα του ποτίσματος, επομένως, αν ενεργούσε χωρίς αρχές, θα επηρεαζόταν το έργο του ποτίσματος και οι συνέπειες θα ήταν πολύ σοβαρές. Σκέφτηκα το γεγονός ότι την προηγούμενη φορά δεν είχα το θάρρος να γράψω την επιστολή αναφοράς και ότι έχασα την ευκαιρία να κάνω πράξη την αλήθεια, με αποτέλεσμα να έχω ένα αίσθημα χρέους. Αυτήν τη φορά, έπρεπε οπωσδήποτε να αναφέρω τα θέματά της στους ανωτέρους. Όμως τότε πέρασε η εξής σκέψη από το μυαλό μου: «Αν πάω απευθείας στην επικεφαλής Ρούθι για να αναφέρω τα θέματα της Λουτσία, μήπως σκεφτεί ότι κάνω τα αδύνατα δυνατά για να δυσκολέψω τη ζωή της Λουτσία;» Θυμήθηκα ότι, την προηγούμενη χρονιά, όταν είχε πρωτοέρθει στην εκκλησία μας η Λουτσία, η Ρούθι ήταν πολύ ευχαριστημένη και έλεγε ότι η Λουτσία είχε καλό επίπεδο και ενισχυμένες εργασιακές ικανότητες και ότι ήταν στυλοβάτης της εκκλησίας. Επιπλέον, η Ρούθι ήξερε πολύ καλά ότι η Λουτσία ενεργούσε χωρίς αρχές και είχε την τάση να καταπιέζει τους άλλους και να τους κάνει κήρυγμα, αλλά πάντα έκανε τα στραβά μάτια σχετικά με τα θέματα της Λουτσία. Αφού η Ρούθι είχε σε τόση εκτίμηση τη Λουτσία, θα έπαιρνε καν στα σοβαρά την αναφορά μου; Ή μήπως θα κάλυπτε τη Λουτσία και θα μου έκανε τη ζωή δύσκολη, παύοντάς με από τα καθήκοντά μου; Με αυτά τα πράγματα κατά νου, με πλημμύρισε η ανησυχία και η αβεβαιότητα για το αν έπρεπε να μιλήσω στη Ρούθι για τα προβλήματα της Λουτσία. Συνειδητοποίησα ότι και πάλι προσπαθούσα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Έτσι, το ίδιο βράδυ, έψαξα να διαβάσω άρθρα με σχετικές βιωματικές μαρτυρίες που είχαν να κάνουν με την κατάστασή μου. Σε ένα από αυτά, αναφερόταν ένα απόσπασμα των λόγων του Θεού που με συγκίνησε πολύ. Διάβασα τα ακόλουθα λόγια του Θεού: «Όλοι σας λέτε ότι λαμβάνετε υπόψη το φορτίο του Θεού και ότι θα υπερασπιστείτε τη μαρτυρία της εκκλησίας, όμως ποιος ανάμεσά σας έχει λάβει αληθινά υπόψη το φορτίο του Θεού; Διερωτήσου το εξής: Είσαι κάποιος που έχει λάβει υπόψη το φορτίο Του; Μπορείς να κάνεις πράξη τη δικαιοσύνη για Εκείνον; Μπορείς να ορθώσεις το ανάστημά σου και να μιλήσεις για Μένα; Μπορείς να κάνεις ακλόνητα πράξη την αλήθεια; Είσαι αρκετά θαρραλέος ώστε να αγωνιστείς ενάντια σε όλες τις πράξεις του Σατανά; Θα μπορούσες να παραμερίσεις τα συναισθήματά σου και να εκθέσεις τον Σατανά για χάρη της αλήθειας Μου; Μπορείς να επιτρέψεις να ικανοποιηθούν μέσα σου οι προθέσεις Μου; Έχεις προσφέρει την καρδιά σου την πιο κρίσιμη στιγμή; Είσαι κάποιος που ακολουθεί το θέλημά Μου; Θέσε στον εαυτό σου αυτά τα ερωτήματα, και να τα σκέφτεσαι συχνά» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 13). Τα λόγια με τις ερωτήσεις του Θεού με γέμισαν βαθιά ντροπή και ενοχή. Είδα ξεκάθαρα ότι η Λουτσία δεν ακολουθούσε τις αρχές στο καθήκον της, ενώ συχνά ενεργούσε με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις και την παρορμητικότητά της για να κάνει κήρυγμα στους αδελφούς και τις αδελφές. Είχα κάποια διάκριση σχετικά με τα θέματα της Λουτσία και ήθελα να τα αναφέρω στη Ρούθι, αλλά ανησυχούσα ότι η Λουτσία μπορεί να με εκδικούνταν και να μου δυσκόλευε τη ζωή, ενώ φοβόμουν και ότι η Ρούθι μπορεί να προστάτευε τη Λουτσία και να με καταπίεζε ή να με παραγκώνιζε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι προστάτευσα τον εαυτό μου και δεν ανέφερα τα θέματα. Εκείνο το διάστημα, η καρδιά μου ήταν διαρκώς επικεντρωμένη στο να προστατεύω τα συμφέροντά μου, χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου το φορτίο του Θεού, και δεν διαφύλαττα το έργο της εκκλησίας. Σε κρίσιμες στιγμές, έκανα πίσω ξανά και ξανά, δεν έκανα πράξη την αλήθεια ούτε τηρούσα τις αρχές. Καθώς συλλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, κατανόησα την πρόθεσή Του και απέκτησα μονοπάτι άσκησης. Έτσι, κατάφερα να βρω το θάρρος για να αναφέρω τα θέματα της Λουτσία στη Ρούθι.

Την επόμενη μέρα, η Ρούθι ζήτησε από εμένα και αρκετούς άλλους επικεφαλής ομάδων να γράψουμε αξιολογήσεις για τη Λουτσία. Κατέγραψα όλα τα θέματα που είχα παρατηρήσει, με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσα, αλλά ακόμα με απασχολούσαν κάποια πράγματα, καθώς ανησυχούσα ότι η Ρούθι μπορεί να προστάτευε τη Λουτσία και να με παραγκώνιζε ή να με καταπίεζε. Έτσι, άφησα κάποιο περιθώριο ελιγμών για μένα, προσθέτοντας στην αξιολόγηση το εξής: «Δεν έχω δει τελείως ξεκάθαρα αυτά τα θέματα, οπότε τα αναφέρω για να τα αξιολογήσουμε όλοι από κοινού». Θεωρούσα ότι, μόλις η Ρούθι συγκέντρωνε τις αξιολογήσεις για τη Λουτσία, θα την απάλλασσε από τα καθήκοντά της. Οι μέρες περνούσαν, όμως, και τίποτα δεν συνέβη. Άρχισα να αγχώνομαι πάλι και να σκέφτομαι: «Όλοι έγραψαν τις αξιολογήσεις τους για τη Λουτσία και, ακόμη κι αν δεν διαπιστωθεί ότι της αξίζει να απαλλαχθεί από τα καθήκοντά της, πρέπει να εκτεθεί και να αναδειχθούν τα προβλήματά της, ώστε να συνειδητοποιήσει τα ζητήματά της. Ακόμα, όμως, δεν υπάρχει κανένα ίχνος δραστηριότητας. Μήπως η επικεφαλής θεωρεί ότι η αξιολόγησή μου είναι εσφαλμένη; Μήπως θα με απαλλάξει από τα καθήκοντά μου;» Λίγες μέρες αργότερα, η Λουτσία είδε ότι οι άλλοι ποτιστές κι εγώ συνεχίζαμε να στηρίζουμε τους νεοφώτιστους που δεν έρχονταν τακτικά στις συναθροίσεις και συγχίστηκε πολύ. Μας βομβάρδιζε με ερωτήσεις σχετικά με το γιατί όσοι δεν πήγαιναν τακτικά στις συναθροίσεις ήταν ακόμη στην εκκλησία και μας κατηγορούσε ότι ενεργούσαμε με ισχυρογνωμοσύνη. Σε μια συνάντηση συνεργατών, μας επέπληξε ξανά για το θέμα και μας πίεσε να εγκαταλείψουμε εκείνους τους νεοφώτιστους που δεν συμμετείχαν τακτικά στις συναθροίσεις. Ένιωθα ότι τα προβλήματα της Λουτσία ήταν πολύ σοβαρά, αλλά αργότερα, όταν είδα ότι όχι μόνο δεν απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της, αλλά και πήρε προαγωγή ώστε να επιβλέπει ένα σημαντικό αντικείμενο του έργου, άρχισα να αμφιβάλλω μήπως είχα κάνει λάθος αναφορά επειδή δεν είχα διάκριση. Εκείνο το διάστημα, ένιωθα μεγάλη καταπίεση και απόγνωση και δεν κατανοούσα ποια ήταν πραγματικά η πρόθεση του Θεού στο ότι είχα βρεθεί αντιμέτωπη με μια τέτοια κατάσταση και πώς θα έπρεπε να τη βιώσω. Ιδίως τώρα που η Λουτσία ήταν σε υψηλότερο πόστο, αν τελικά ανακάλυπτε ότι είχα αναφέρει τα θέματά της, ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να με μεταθέσει ή να με απαλλάξει από τα καθήκοντά μου ή ακόμη και να με αποπέμψει από την εκκλησία. Αυτές οι σκέψεις με γέμιζαν ανησυχία και φόβο και δεν ήθελα πια να διακρίνω τη Λουτσία.

Μια μέρα του Ιουλίου, οι ανώτεροι επικεφαλής μού έστειλαν δύο αδελφούς για να ρωτήσουν για την κατάσταση της Λουτσία. Μόνο τότε έμαθα ότι ο αδελφός Τζάσπερ, όταν διαπίστωσε ότι δεν είχα γράψει την επιστολή αναφοράς, είχε αναφέρει στους ανώτερους επικεφαλής τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει. Μίλησα στους δύο αδελφούς για όλες τις συμπεριφορές της Λουτσία. Ξαφνιάστηκαν πολύ ακούγοντάς τα όλα αυτά και είπαν: «Η Ρούθι ζήτησε από όλους σας να γράψετε αξιολογήσεις για τη Λουτσία, οπότε γιατί, εδώ και σχεδόν ένα μήνα, δεν έχει γίνει τίποτε για το θέμα;» Τελικά, οι δυο αδελφοί με ρώτησαν: «Μήπως φοβόσουν και γι’ αυτό δεν έγραψες την επιστολή αναφοράς;» Ακούγοντας την ερώτηση των αδελφών, ένιωσα βαθιά ντροπή και ενοχή. Συνειδητοποίησα πόσο εγωίστρια και ποταπή ήμουν και πως όλο ήθελα να προστατεύω τον εαυτό μου. Ένιωσα απέραντα δειλή. Αφού ανέφερα την κατάσταση και είδα ότι η Λουτσία όχι μόνο δεν απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της, αλλά πήρε και προαγωγή, δεν είχα το θάρρος να κάνω καμία άλλη αναφορά. Στην πραγματικότητα, ήξερα πολύ καλά ότι η Λουτσία είχε προβλήματα, καθώς και ότι πολλές από τις απόψεις της και τους τρόπους άσκησής της δεν συμβάδιζαν με τις αλήθεια-αρχές. Καταπίεζε και μάλωνε τους άλλους για να υπερασπιστεί την εργασιακή αποτελεσματικότητα, την υπόληψη και τη θέση της και δεν έλυνε τα πραγματικά προβλήματα. Έφτασε μέχρι και να εγκαταλείψει αρκετούς νεοφώτιστους που χρειάζονταν πότισμα και στήριξη. Όταν διόρθωσα τα θέματά της, έφτασε στο σημείο να με επιπλήξει και να με κατηγορήσει ότι ήθελα να το παίξω ηρωίδα. Αλλά επειδή φοβόμουν τη θέση και τη δύναμή της, αλλά και μήπως με καταπιέσει και με τιμωρήσει, κατέληξα να μην μπορώ να τηρήσω τις αλήθεια-αρχές και δεν είχα το θάρρος να την εκθέσω και να την αναφέρω. Εκείνη τη νύχτα, άργησε πολύ να με πάρει ο ύπνος. Σκεφτόμουν ότι, τον τελευταίο ενάμιση μήνα, ζούσα σε κατάσταση καταπίεσης, απόγνωσης και εσωτερικής σύγκρουσης. Είχα δει κάποια προβλήματα, αλλά είχα φοβηθεί να μιλήσω και, αφότου τελικά ανέφερα τα θέματα, φοβόμουν την καταπίεση. Αυτή η κατάσταση παρουσιαζόταν ξανά και ξανά. Ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα; Αναζήτησα κάποια λόγια του Θεού που να σχετίζονται με την κατάστασή μου. Διάβασα τότε το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποια στάση θα πρέπει να διατηρούν αναφορικά με το πώς να φέρονται σε έναν επικεφαλής ή έναν εργάτη; Αν αυτά που κάνει ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης είναι σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια, μπορείς τότε να τον υπακούς· αν αυτά που κάνει είναι εσφαλμένα και δεν συμφωνούν με την αλήθεια, τότε δεν πρέπει να τον υπακούς και μπορείς να τον εκθέσεις, να του εναντιωθείς και να εκφράσεις μια διαφορετική γνώμη. Αν δεν είναι σε θέση να κάνει πραγματικό έργο ή κάνει κακές πράξεις που προκαλούν αναστάτωση στο εκκλησιαστικό έργο και αποκαλυφθεί πως είναι ψευδοεπικεφαλής, ψευδής εργάτης ή αντίχριστος, τότε μπορείς να τον διακρίνεις, να τον εκθέσεις και να τον αναφέρεις. Ωστόσο, ορισμένοι από τους εκλεκτούς του Θεού δεν κατανοούν την αλήθεια και είναι ιδιαίτερα δειλοί· φοβούνται μην τους καταπιέσουν και τους βασανίσουν οι ψευδοεπικεφαλής και οι αντίχριστοι, κι έτσι δεν τολμούν να τηρήσουν τις αρχές. Λένε: “Αν ο επικεφαλής με διώξει, πάει τέλειωσα. Αν βάλει τους πάντες να με εκθέσουν ή να με απαρνηθούν, τότε δεν θα μπορώ πλέον να πιστεύω στον Θεό. Αν αποβληθώ από την εκκλησία, τότε ο Θεός δεν θα με θέλει και δεν θα με σώσει. Δεν θα είναι μάταιη τότε η πίστη μου;” Δεν είναι γελοία αυτή η σκέψη; Έχουν αυτοί οι άνθρωποι αληθινή πίστη στον Θεό; Όταν σε αποβάλλει ένας ψευδοεπικεφαλής ή ένας αντίχριστος, εκπροσωπεί μήπως τον Θεό; Όταν σε βασανίζει και σε αποβάλλει ένας ψευδοεπικεφαλής ή ένας αντίχριστος, αυτό είναι έργο του Σατανά και δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό· όταν άνθρωποι αποπέμπονται ή αποβάλλονται από την εκκλησία, η μόνη περίπτωση να συμφωνεί αυτό με τις προθέσεις του Θεού είναι να το αποφασίσουν από κοινού η εκκλησία και ολόκληρος ο εκλεκτός λαός του Θεού και η αποπομπή ή η αποβολή αυτή να είναι απολύτως σύμφωνη με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και τις αλήθεια-αρχές που εμπεριέχονται στα λόγια Του. Είναι δυνατόν επειδή σε απέβαλε ένας ψευδοεπικεφαλής ή ένας αντίχριστος να μη μπορείς να σωθείς; Απλώς σε διώκουν ο Σατανάς και οι αντίχριστοι κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα σε σώσει ο Θεός. Το κατά πόσο μπορείς ή όχι να σωθείς εξαρτάται από τον Θεό. Κανένα ανθρώπινο ον δεν έχει τα προσόντα να αποφασίσει αν μπορείς να σωθείς από τον Θεό. Πρέπει να το καταλάβεις καλά αυτό. Και αν θεωρείς την αποβολή σου από ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστους αποβολή από τον Θεό, δεν παρερμηνεύεις έτσι τον Θεό; Ναι. Και όχι μόνο παρερμηνεύεις τον Θεό, αλλά επαναστατείς κιόλας εναντίον Του και Τον βλασφημείς κατά κάποιον τρόπο. Και το να παρερμηνεύεις έτσι τον Θεό δεν δείχνει πως είσαι αδαής και ανόητος; Όταν σε αποβάλλει ένας ψευδοεπικεφαλής ή ένας αντίχριστος, γιατί δεν αναζητάς την αλήθεια; Γιατί δεν ψάχνεις να βρεις κάποιον που να κατανοεί την αλήθεια για να αποκτήσεις λίγη διάκριση; Και γιατί δεν το αναφέρεις αυτό στους ανώτερους; Αυτό αποδεικνύει ότι δεν πιστεύεις ότι στον οίκο του Θεού βασιλεύει η αλήθεια, δείχνει ότι δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό, ότι δεν είσαι κάποιος που πιστεύει πραγματικά στον Θεό. Εάν εμπιστεύεσαι την παντοδυναμία του Θεού, γιατί φοβάσαι τα αντίποινα ενός ψευδοεπικεφαλής ή ενός αντίχριστου; Μπορούν αυτοί να καθορίσουν τη μοίρα σου; Εάν έχεις ικανότητα διάκρισης και διαπιστώνεις ότι οι πράξεις τους έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια, γιατί δεν συναναστρέφεσαι με τον εκλεκτό λαό του Θεού που κατανοεί την αλήθεια; Αφού έχεις στόμα, γιατί δεν τολμάς να μιλήσεις; Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ έναν ψευδοεπικεφαλής ή έναν αντίχριστο; Αυτό αποδεικνύει ότι είσαι δειλός, άχρηστος, τσιράκι του Σατανά» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τρίτο: Αποκλείουν και επιτίθενται σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια). Τα λόγια του Θεού μ’ έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι, εκείνο το διάστημα, το γεγονός πως διαρκώς αμφιταλαντευόμουν και είχα πολλές ανησυχίες και έγνοιες σχετικά με το να αναφέρω τη Λουτσία οφειλόταν στη λανθασμένη στάση και άποψή μου απέναντι στους επικεφαλής και τους εργάτες. Είχα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τους επικεφαλής και τους εργάτες και πίστευα ότι είχαν θέση και δύναμη και ότι, αν τους πρόσβαλλα, θα προκαλούσα προβλήματα και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να με παύσουν από τα καθήκοντά μου ή και να με αποπέμψουν από την εκκλησία. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχανα την ευκαιρία να σωθώ. Έτσι, παρόλο που έβλεπα καθαρά τα προβλήματα της Λουτσία και ήθελα να τα αναφέρω, φοβόμουν ότι θα αντιμετώπιζα δυσκολίες, καταπίεση και αντεκδίκηση, κι έτσι πάντα έκανα πίσω και δεν τολμούσα να υποβάλω αναφορά. Ακόμη και όταν ανέφερα τα θέματα της Λουτσία στη Ρούθι, είχα επιφυλάξεις, ενώ ήμουν και δόλια και μιλούσα διφορούμενα, λέγοντας ότι δεν μπορούσα να δω καθαρά τα προβλήματα της Λουτσία και ότι έπρεπε να τα αξιολογήσουμε όλοι μαζί. Ιδίως αφότου είχα αναφέρει τα θέματα της Λουτσία, όταν είδα ότι όχι μόνο δεν απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της, αλλά πήρε και προαγωγή, καθώς και ότι με στοχοποιούσε κάπως, άρχισα να φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Αποφάσισα να σταματήσω να τη διακρίνω και να την αναφέρω. Έτσι θα ήμουν προστατευμένη από την καταπίεση και θα διατηρούσα τα καθήκοντά μου. Ήταν μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού που συνειδητοποίησα πόσο αδαής και ανόητη ήμουν. Πίστευα ότι, αν οι επικεφαλής και οι εργάτες με απάλλασσαν από τα καθήκοντά μου ή με καταπίεζαν, θα έχανα την ευκαιρία να σωθώ. Αυτή η άποψη είναι τελείως παράλογη! Δεν είχα αληθινή πίστη στον Θεό και δεν πίστευα ότι η αλήθεια κυβερνά στον οίκο του Θεού. Πίστευα στον Θεό, αλλά δεν είχα την πεποίθηση ότι η μοίρα μου ήταν στα χέρια Του, ενώ πίστευα μέχρι και ότι οι ψευδοεπικεφαλής και οι αντίχριστοι μπορούσαν να ορίσουν το πεπρωμένο μου. Θεωρούσα τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους πιο σπουδαίους κι απ’ τον Θεό. Αυτό ήταν πράγματι βλασφημία του Θεού!

Αργότερα, συζήτησα με τον Τζάσπερ για τη Λουτσία και είχαμε και οι δύο την αίσθηση ότι η συγκεκριμένη κατάσταση ήταν μια διευθέτηση του Θεού ώστε να αντιμετωπιστούν οι ανεπάρκειές μας, καθώς και ότι εμπεριείχε την πρόθεση του Θεού. Ο Τζάσπερ μοιράστηκε μαζί μου ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Όταν βγαίνουν ένα σωρό κακοί άνθρωποι και δύσπιστοι, και παίζουν διάφορους ρόλους ως διάβολοι και σατανάδες, όταν εναντιώνονται στις ρυθμίσεις του έργου και κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό, λένε ψέματα και εξαπατούν τον οίκο του Θεού, όταν αναστατώνουν και διαταράσσουν το έργο του Θεού, και κάνουν πράξεις που ντροπιάζουν το όνομά Του και σπιλώνουν τον οίκο Του, την εκκλησία, τότε το μόνο που κάνεις εσύ είναι να θυμώνεις με αυτά που βλέπεις. Δεν μπορείς, όμως, να υψώσεις το ανάστημά σου για να υπερασπιστείς τη δικαιοσύνη, να υποστηρίξεις το έργο της εκκλησίας, να εκθέσεις τους κακούς ανθρώπους, να τους αντιμετωπίσεις και να τους χειριστείς, και να τους εμποδίσεις να αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας και να σπιλώνουν τον οίκο του Θεού, την εκκλησία. Αφού δεν τα κάνεις αυτά, δεν έχεις καταθέσει μαρτυρία. Κάποιοι λένε το εξής: “Δεν τολμάω να τα κάνω όλα αυτά, φοβάμαι ότι αν χειριστώ πάρα πολλούς ανθρώπους, ίσως να τους εξοργίσω, και τι θα κάνω αν συμμαχήσουν για να με τιμωρήσουν και να με απομακρύνουν από το αξίωμά μου;” Πείτε Μου, αυτοί οι άνθρωποι είναι δειλοί και άβουλοι, δεν έχουν την αλήθεια και δεν είναι ικανοί να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους ή να διακρίνουν την αναστάτωση που προκαλεί ο Σατανάς; Ή μήπως δεν είναι αφοσιωμένοι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους και θέλουν μόνο να προστατέψουν τον εαυτό τους; Ποιο είναι το ζήτημα εδώ στ’ αλήθεια; Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό; Μπορεί από τη φύση σου να είσαι άβουλος, ευάλωτος, δειλός και φοβισμένος. Εφόσον, όμως, πιστεύεις τόσα χρόνια στον Θεό, έχεις καταλάβει κάποιες αλήθειες και έχεις αναπτύξει ειλικρινή πίστη στον Θεό, δεν θα μπορέσεις να ξεπεράσεις κάποιες από τις ανθρώπινες αδυναμίες σου, το πόσο άβουλος και ευάλωτος είσαι, αλλά και να μη φοβάσαι πλέον τους κακούς ανθρώπους; (Ναι.) Άρα, πού οφείλεται η ανικανότητά σας να χειριστείτε και να αντιμετωπίσετε τους κακούς ανθρώπους; Μήπως φταίει το γεγονός ότι έχετε δειλή, άβουλη και φοβισμένη ανθρώπινη φύση; Αυτό δεν είναι ούτε η αιτία ούτε η ουσία του προβλήματος. Η ουσία του προβλήματος είναι ότι οι άνθρωποι δεν δείχνουν αφοσίωση στον Θεό· προστατεύουν τον εαυτό τους, την ασφάλεια, τη φήμη, τη θέση και τη διέξοδό τους. Έτσι όπως προστατεύουν συνέχεια τον εαυτό τους, και μπαίνουν στο καβούκι τους σαν τις χελώνες όποτε αντιμετωπίζουν κάτι και περιμένουν να περάσει για να ξαναβγούν, εκδηλώνουν το ότι δεν είναι αφοσιωμένοι. Ό,τι κι αν τους τύχει, είναι πάντοτε υπερβολικά προσεκτικοί, έχουν πολύ άγχος, ανησυχούν και φοβούνται, και δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα και να υπερασπιστούν το έργο της εκκλησίας. Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Μήπως ότι δεν έχουν πίστη; Δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό, δεν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος επί των πάντων και ούτε πιστεύεις ότι η ζωή σου και όλα όσα σε αφορούν βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Δεν πιστεύεις σ’ αυτά τα λόγια του Θεού: “Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν τολμά να πειράξει ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά σου”. Κρίνεις τα γεγονότα με βάση πώς τα βλέπεις εσύ, κρίνεις τα πράγματα με βάση τους δικούς σου υπολογισμούς, και προστατεύεις συνεχώς τον εαυτό σου. Δεν πιστεύεις ότι η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού· φοβάσαι τον Σατανά, φοβάσαι τις πονηρές δυνάμεις και τους πονηρούς ανθρώπους. Αυτό δεν δείχνει ότι δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό; (Ναι.) Γιατί δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό; Μήπως επειδή οι άνθρωποι έχουν πολύ επιφανειακές εμπειρίες και δεν μπορούν να διακρίνουν αυτά τα πράγματα, ή επειδή καταλαβαίνουν ελάχιστο μόνο μέρος της αλήθειας; Ποιος είναι ο λόγος; Μήπως έχει να κάνει με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; Φταίει που οι άνθρωποι είναι πολύ ραδιούργοι; (Ναι.) Όσες εμπειρίες κι αν βιώσουν, όσα γεγονότα κι αν παρουσιαστούν μπροστά τους, εκείνοι δεν πιστεύουν ότι πρόκειται για το έργο του Θεού ή ότι η μοίρα ενός ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Αυτή είναι μια πτυχή. Άλλο ένα εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι νοιάζονται υπερβολικά για τον εαυτό τους. Δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κανένα τίμημα ούτε να κάνουν καμία θυσία για τον Θεό, για το έργο Του, για τα συμφέροντα του οίκου Του, για το όνομά Του ή για να Τον δοξάσουν. Δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν το παραμικρό που ενέχει έστω και τον ελάχιστο κίνδυνο. Νοιάζονται υπερβολικά για τον εαυτό τους! Λόγω του φόβου τους μην πεθάνουν, μην ταπεινωθούν, μην παγιδευτούν από τους κακούς ανθρώπους και μη βρεθούν σε οποιαδήποτε δύσκολη θέση, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να προστατέψουν τη σάρκα τους, και πασχίζουν να μη βρεθούν σε καμία επικίνδυνη κατάσταση. […] Ό,τι συνθήκες και ό,τι ζητήματα κι αν αντιμετωπίσεις, τα προσεγγίζεις με τέτοιες μεθόδους, τακτικές και στρατηγικές, και δεν μπορείς να παραμείνεις σταθερός στη μαρτυρία σου για τον Θεό. Ασχέτως των περιστάσεων, δεν μπορείς να γίνεις ικανός επικεφαλής ή εργάτης, δεν μπορείς να παρουσιάσεις τις ιδιότητες ή τις πράξεις ενός διαχειριστή και ούτε μπορείς να επιδείξεις πλήρη αφοσίωση, οπότε χάνεις τη μαρτυρία σου. Όσα ζητήματα και αν αντιμετωπίζεις, δεν μπορείς να εκπληρώσεις την αφοσίωσή σου και την ευθύνη σου στηριζόμενος στην πίστη σου στον Θεό. Τελικό αποτέλεσμα αυτού είναι να μην κερδίσεις τίποτε. Σε όλες τις συνθήκες που έχει ενορχηστρώσει για σένα ο Θεός, αλλά και όποτε έχεις πολεμήσει τον Σατανά, η επιλογή σου ήταν πάντα να κάνεις πίσω και να ξεφύγεις. Δεν έχεις ακολουθήσει την πορεία που σου έχει υποδείξει ή έχει ορίσει ο Θεός να βιώσεις, οπότε κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, δεν αποκτάς την αλήθεια, την κατανόηση και τις εμπειρίες που θα μπορούσες να είχες αποκτήσει» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν βαθιά. Αυτό που εξέθετε ο Θεός ήταν ακριβώς η κατάστασή μου. Συγκεκριμένα, ο Θεός εξέθετε το ότι, όταν βλέπουμε κακούς ανθρώπους να κάνουν κακό, δεν τολμάμε να τους εκθέσουμε και, τελικά, δεν υπερασπιζόμαστε το έργο της εκκλησίας. Αυτό δεν είναι μόνο αδυναμία ή δειλία· η ουσία του προβλήματος είναι η έλλειψη αφοσίωσης στον Θεό. Γι’ αυτό και διαρκώς προστατεύουμε τον εαυτό μας και νοιαζόμαστε για το μέλλον και την ασφάλειά μας. Επιπλέον, ο Θεός εξέθεσε το γεγονός ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν γνήσια πίστη σ’ Αυτόν και δεν πιστεύουν στην παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού. Κρίνουν τα πράγματα μόνο με βάση τα όσα βλέπουν και τους δικούς τους υπολογισμούς. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του κακού, τρέχουν να κρυφτούν, καθώς σκέφτονται ότι ο Θεός ίσως να μην μπορέσει να τους προστατεύσει και ότι Εκείνος είναι λιγότερο αξιόπιστος από τους ίδιους, επομένως δεν έχουν το θάρρος να εμπιστευθούν τον εαυτό τους στον Θεό. Πόσους υπολογισμούς και πόσο δόλο έχει μέσα της η καρδιά των ανθρώπων! Μια άλλη πτυχή είναι ότι οι άνθρωποι νοιάζονται υπερβολικά για τον εαυτό τους και δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το οποιοδήποτε τίμημα ή να κάνουν την οποιαδήποτε θυσία για να διαφυλάξουν το έργο της εκκλησίας. Τέτοιοι άνθρωποι είναι πέρα για πέρα εγωιστές και ποταποί. Αυτό είναι το μοιραίο ελάττωμά μου. Συλλογίστηκα το ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε δύο φορές για να εργαστεί στη γη και να μας σώσει. Ηθελημένα υπέστη τεράστια ταπείνωση, έκανε φιλόπονες προσπάθειες και έδωσε τα πάντα. Ο Θεός δεν υποχώρησε ποτέ ούτε σταμάτησε το έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας επειδή υπέστη ταπείνωση, συκοφαντίες, διώξεις και δεινά. Ο Θεός προσφέρει πάντα σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Ο Θεός δεν τα έχει κάνει όλα αυτά για τον εαυτό Του ούτε για να κερδίσει κάτι από τον άνθρωπο, αλλά για να σώσει εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε τόσο βαθιά διεφθαρμένοι από τον Σατανά. Πόσο όμορφη και ανιδιοτελής είναι η ουσία του Θεού! Θυμήθηκα ότι, όλα τα χρόνια της πίστης μου, ο Θεός ακατάπαυστα με πότιζε και με εφοδίαζε με τα λόγια Του, καθώς και ότι κανόνιζε να βιώσω πολλούς ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, οδηγώντας και καθοδηγώντας με να κατανοήσω την αλήθεια, να εισέλθω στην πραγματικότητα και να μάθω να συμπεριφέρομαι και να ενεργώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Εκείνο το διάστημα, οι ψευδοεπικεφαλής και οι κακοί άνθρωποι διατάρασσαν και αναστάτωναν το έργο της εκκλησίας. Τότε, λοιπόν, ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγω μπροστά και να διαφυλάξω τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Ωστόσο, εγώ, για να προστατεύσω τον εαυτό μου, έκρυβα τις σκέψεις μου από τον Θεό και ήμουν δόλια απέναντί Του, απρόθυμη να εγκαταλείψω τα συμφέροντά μου για να κάνω πράξη την αλήθεια. Πραγματικά, ήμουν πάρα πολύ δόλια, εγωίστρια και ευτελής! Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και πήρα την απόφαση, από τότε και στο εξής, να επιδιώξω να γίνω ένας άνθρωπος με αίσθημα δικαίου που μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια και να διαφυλάσσει το έργο της εκκλησίας.

Λίγες μέρες αργότερα, η εκκλησία απάλλαξε τη Λουτσία από τα καθήκοντά της ως επιβλέπουσας, αλλά τη διατήρησε στο πόστο της διακόνισσας ποτίσματος. Στη διάρκεια της συνάθροισης, διαπίστωσα ότι η Λουτσία διέθετε ελάχιστη αυτογνωσία. Όλο τόνιζε ότι είχε απαλλαχθεί από τα καθήκοντά της μόνο επειδή δεν διέθετε εργασιακή εμπειρία. Θυμήθηκα τις προηγούμενες συμπεριφορές της και ένιωσα ότι δεν ήταν πλέον κατάλληλη για διακόνισσα ποτίσματος και ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν ήταν κατάλληλη. Αυτήν τη φορά, δεν ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου όπως πριν. Ήμουν αποφασισμένη να βγω μπροστά και να αναφέρω τα θέματα της Λουτσία. Έτσι, προσέγγισα τους δύο αδελφούς που με είχαν ρωτήσει πιο παλιά για τη Λουτσία και τους ανέφερα την κατάστασή της. Αυτήν τη φορά, στην επιστολή αναφοράς μου διατύπωνα ξεκάθαρα την άποψή μου: Πιστεύω ότι η Λουτσία ακολουθεί το μονοπάτι ενός αντίχριστου, είναι ακατάλληλη να είναι επικεφαλής ή εργάτρια και πρέπει να απαλλαχθεί από τα καθήκοντά της. Ταυτόχρονα, ανέφερα επίσης ότι η επικεφαλής Ρούθι ηθελημένα κάλυπτε και προστάτευε τη Λουτσία. Αφού ασκήθηκα έτσι, ένιωσα στην καρδιά μου ένα αίσθημα γαλήνης και σιγουριάς. Αργότερα, η μόνιμη συμπεριφορά της Λουτσία, που ενεργούσε απερίσκεπτα στα καθήκοντά της, έκανε συχνά αφ’ υψηλού κήρυγμα στους ανθρώπους, δεν έδειχνε καμία αποδοχή της αλήθειας και έφτανε μέχρι και να καταπιέζει ανοιχτά όσους την ανέφεραν, έδειξε ότι ήταν στην ουσία της κακός άνθρωπος και κατέληξε απομονωμένη. Αλλά και η Ρούθι απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της, καθώς δεν έκανε πραγματικό έργο και προστάτευε έναν κακό άνθρωπο.

Όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, βλέπω ότι πέρασα πολλά και αποκαλύφθηκα σε μεγάλο βαθμό. Γεύτηκα τον πικρό καρπό του γεγονότος ότι προστάτευα τον εαυτό μου κι αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα. Ταυτόχρονα, βίωσα αληθινά την άγια και δίκαιη διάθεση του Θεού και είδα πραγματικά ότι ο Θεός συμπαθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους και απεχθάνεται τους δόλιους, καθώς και ότι ο Θεός θα καθορίσει την έκβαση κάθε ανθρώπου με βάση τις πράξεις του και το μονοπάτι που εκείνος επιλέγει. Είμαι ευγνώμων στον Θεό που μου επέτρεψε να αποκομίσω όλα αυτά τα πράγματα!