Το 2021, έγινα επιβλέπουσα του ευαγγελικού έργου. Είχα κάποια εμπειρία στο κήρυγμα του ευαγγελίου από παλιότερα κι είχα φέρει κάποια αποτελέσματα, οπότε σκέφτηκα ότι αυτό το καθήκον θα μου ταίριαζε μια χαρά. Είδα μερικούς αδελφούς και αδελφές που μόλις άρχιζαν να εκπαιδεύονται στο κήρυγμα του ευαγγελίου, οπότε τους καθοδήγησα και τους βοήθησα. Προς έκπληξή μου, αφού συναναστράφηκα πάνω σε κάποιες αλήθειες σχετικά με ορισμένες θρησκευτικές αντιλήψεις, οι αδελφοί και οι αδελφές άρχισαν να με επαινούν. Είπαν ότι μιλούσα κατανοητά και ξεκάθαρα. Εγώ σκέφτηκα μέσα μου: «Πάνω που ξεκίνησα να σας μιλώ και ήδη νιώθετε ότι κερδίσατε πολλά. Αν μοιραστώ ακόμα περισσότερα πράγματα μαζί σας, θα σας εντυπωσιάσω ακόμα περισσότερο». Αργότερα, ο επικεφαλής μού ζήτησε να μιλήσω για τις εμπειρίες μου σχετικά με τον τρόπο που κήρυττα το ευαγγέλιο, ενώ μάλιστα έδωσε ως αναφορά στους αδελφούς και τις αδελφές ομιλίες σχετικά με το κήρυγμα του ευαγγελίου που είχα γράψει εγώ. Αυτό με έκανε να νιώσω ακόμα πιο ξεχωριστή, και πριν το καταλάβω, ο εγωισμός μου εκτοξεύτηκε κι άρχισα να σκέφτομαι ότι ήμουν όντως καλύτερη από τους αδελφούς και τις αδελφές. Μερικές φορές, για να δείξω στους αδελφούς και τις αδελφές ότι ήξερα περισσότερα, προσπαθούσα να κάνω δύσκολες ερωτήσεις κι όταν δεν έπαιρνα απάντηση, συναναστρεφόμουν κι άλλο. Έτσι, άρχισαν να με θαυμάζουν ακόμα περισσότερο.

Μια φορά, σε μια συνάθροιση, η Ζανγκ Τζιέ είπε: «Κάποιοι άνθρωποι από ορισμένα δόγματα έχουν πολλές αντιλήψεις και δεν ξέρω πώς να συναναστραφώ μαζί τους». Ένας άλλος αδελφός είπε: «Μερικοί θρησκευόμενοι πιστεύουν τυφλά σε αβάσιμες φήμες, και παρόλο που μπορούμε να αντικρούσουμε μερικές από αυτές, δεν μπορούμε ακόμα να συναναστραφούμε ξεκάθαρα πάνω σε αυτά τα πράγματα». Όταν είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου δυσκολεύονταν, σκέφτηκα από μέσα μου: «Πραγματικά δεν καταλαβαίνετε τίποτα. Όταν υπάρχουν αντιλήψεις, απλώς συναναστραφείτε πάνω σε αυτές. Κι όταν ακούτε φήμες, απλώς διαψεύστε τες. Πού είναι το δύσκολο; Φαίνεται ότι πρέπει να συναναστραφώ μαζί σας πάνω στις εμπειρίες μου από το κήρυγμα του ευαγγελίου για να σας δείξω τον σωστό τρόπο». Οπότε, τους είπα: «Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όταν κηρύττουμε το ευαγγέλιο είναι αυτές που μας εκπαιδεύουν. Δεν μας αναγκάζουν απλώς να εξοπλιστούμε με την αλήθεια, μας βοηθούν κιόλας να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την αλήθεια για να διορθώνουμε διάφορες θρησκευτικές αντιλήψεις. Επιπλέον, το κήρυγμα του ευαγγελίου απαιτεί να έχουμε τη θέληση να υποφέρουμε· πώς θα μπορέσουμε να δούμε τις ευλογίες του Θεού αν δεν υποφέρουμε; Μια φορά που κήρυττα το ευαγγέλιο, έμαθα από πριν ποιες αντιλήψεις είχαν οι δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου. Έψαξα, λοιπόν, κι αναλογίστηκα τα σχετικά λόγια του Θεού. Αφού υπέφερα και πλήρωσα το τίμημα, μέσα σε έναν μόλις μήνα, φέραμε στην εκκλησία εκατοντάδες άτομα. Είδα την ευλογία του Θεού κι ένιωσα πραγματικά χαρούμενη. Κάναμε συναθροίσεις και συναναστροφές με δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου ακόμα και την Πρωτοχρονιά. Αργότερα, όταν οι επικεφαλής δογμάτων δημιουργούσαν αναστάτωση δεξιά κι αριστερά, συναναστραφήκαμε πάνω στην αλήθεια, ποτίσαμε και υποστηρίξαμε τους δυνητικούς αποδέκτες του ευαγγελίου. Όταν συναντήσαμε αυτούς τους επικεφαλής δογμάτων, δεν φοβηθήκαμε και συζητήσαμε μαζί τους, μέχρι που τελικά έφυγαν με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια. Έτσι, οι δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου βεβαιώθηκαν ακόμα περισσότερο για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες». Είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές άκουγαν όλοι προσεκτικά, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κάποιοι μάλιστα με επαινούσαν και έλεγαν: «Απίστευτο που έφερες τόσο πολλούς ανθρώπους στην εκκλησία μέσα σε έναν μήνα!» Για να κάνω τους αδελφούς και τις αδελφές να με εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο και να με θεωρήσουν πραγματικά εξαιρετική, άρχισα πάλι να επιδεικνύομαι και να λέω: «Μια φορά, μάλιστα, έφερα στην εκκλησία τον γραμματέα ενός δημάρχου. Στην αρχή σκέφτηκα ότι έχει υψηλή θέση κι ότι δεν θα με ακούσει καν. Όταν, όμως, του κήρυξα το ευαγγέλιο, ανακάλυψα ότι παρά την υψηλή του θέση, του έλειπε η αλήθεια κι άκουσε με θαυμασμό όσα του είπα. Αργότερα, τόσο ο ίδιος όσο και δεκάδες άλλα μέλη της εκκλησίας του αποδέχτηκαν το ευαγγέλιο!» Οι αδελφοί και οι αδελφές με κοίταξαν με επιδοκιμασία στα μάτια τους και κάποιοι είπαν: «Είσαι τρομερή! Κατάφερες να φέρεις στην εκκλησία ακόμα και τον γραμματέα ενός δημάρχου! Εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το κάνουμε αυτό· υστερούμε πολύ σε σχέση μ’ εσένα!» Ορισμένοι είπαν, επίσης: «Πότε θα μπορέσουμε να κηρύξουμε το ευαγγέλιο τόσο καλά όσο εσύ;» Μετά από λίγο, παρατήρησα ότι μερικοί αδελφοί και αδελφές δεν φοβόντουσαν πλέον να κηρύξουν το ευαγγέλιο, και ότι είχαν το θάρρος να κηρύξουν σε πιθανούς αποδέκτες του ευαγγελίου από διάφορα δόγματα. Ήμουν πραγματικά χαρούμενη κι ένιωσα ότι είχα πετύχει κάτι.

Από εκεί και πέρα, κάθε φορά που οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν προβλήματα ή δυσκολίες στο κήρυγμα του ευαγγελίου, έρχονταν σε μένα κι εγώ απαντούσα στον καθένα ξεχωριστά. Με την πάροδο του χρόνου, οι αδελφοί και οι αδελφές άρχισαν να εξαρτώνται ιδιαίτερα από εμένα. Θυμάμαι μια φορά που οι αδελφοί και οι αδελφές συνάντησαν έναν κήρυκα από ένα δόγμα. Φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορούσαν να επιλύσουν τις πολλές αντιλήψεις του κι έχασαν το θάρρος τους. Μερικοί ήρθαν και με βρήκαν για να μου ζητήσουν να τους συνοδέψω. Σκέφτηκα μέσα μου: «Τόσο δρόμο έκαναν για να έρθουν να με βρουν. Φαίνεται ότι έχω εξαιρετική θέση μέσα στις καρδιές τους. Είναι, άραγε, καλό ή κακό αυτό;» Ένιωσα λίγο άβολα και σκέφτηκα: «Μήπως με λατρεύουν και με θαυμάζουν; Αν συνεχιστεί αυτό, δεν θα έχω φέρει όλους τους αδελφούς και τις αδελφές ενώπιόν μου; Αν γίνει αυτό, θα έχω προσβάλει τη διάθεση του Θεού!» Τότε, όμως, σκέφτηκα: «Αν δεν καθοδηγήσω τους αδελφούς και τις αδελφές στο να κηρύττουν το ευαγγέλιο, δεν θα τα καταφέρουν μόνοι τους. Αυτό που κάνω, λοιπόν, ωφελεί το ευαγγελικό έργο». Όταν σκέφτηκα έτσι, έπαψα αμέσως να νιώθω άβολα και πήγα με τους αδελφούς και τις αδελφές να κηρύξουμε το ευαγγέλιο σ’ αυτόν τον κήρυκα. Αλλά προς έκπληξή μας, παρά τους κύκλους που κάναμε με το αυτοκίνητο και παρά το ότι τρέχαμε πέρα-δώθε όλη μέρα, δεν τον βρήκαμε πουθενά. Είχαμε αφιερώσει σ’ αυτόν τόσους ανθρώπους και τόσους πόρους χωρίς, όμως, κανένα αποτέλεσμα. Εκείνη την περίοδο, το ευαγγελικό έργο δεν είχε φέρει εμφανή αποτελέσματα και ένιωθα αρκετά αρνητική. Ανησυχούσα για το τι θα σκέφτονταν για μένα οι αδελφοί και οι αδελφές αν συνεχιζόταν αυτό. Δεν θα έλεγαν ότι είχα απλώς τον τίτλο της επιβλέπουσας κι όχι την υπόσταση; Δεν ήξερα, όμως, ποια ήταν η αιτία του προβλήματος. Ήθελα, λοιπόν, να βρω κάποιον να μιλήσω, αλλά τότε σκέφτηκα: «Εγώ είμαι η επιβλέπουσα· τι θα σκεφτούν οι αδελφοί και οι αδελφές για μένα αν συναναστραφώ μαζί τους πάνω στην κατάστασή μου; Δεν θα πουν ότι δεν έχω ανάστημα; Αν γίνω αρνητική ακόμη κι εγώ, πώς θα μπορέσω να παρακολουθήσω το έργο τους; Ας το αφήσω, καλύτερα να μην πω τίποτα. Θα προσευχηθώ στον Θεό και θα επιλύσω το θέμα μόνη μου». Έτσι, κατέπνιξα την καταπίεση που ένιωθα στην καρδιά και έκανα τη θαρραλέα μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές κι όλο τους έλεγα μεγάλα λόγια.

Μια μέρα, μια αδελφή είπε ότι είχε γνωρίσει έναν δυνητικό αποδέκτη του ευαγγελίου, και μου ζήτησε να πάω να του κηρύξω το ευαγγέλιο. Μια άλλη αδελφή είπε, επίσης, ότι ο δυνητικός αποδέκτης του ευαγγελίου που γνώριζε ήταν πρόθυμος να ερευνήσει το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και με ρώτησε πότε θα μπορούσα να πάω να του κάνω κήρυγμα. Χάρηκα πολύ που το άκουσα αυτό και σκέφτηκα ότι αν μπορούσα να φέρω στην εκκλησία όλους αυτούς τους δυνητικούς αποδέκτες τους ευαγγελίου, το ευαγγελικό έργο θα έδειχνε κάποια βελτίωση. Πάνω, όμως, που ετοιμαζόμουν να τα δώσω όλα, η αδελφή που με φιλοξενούσε συνελήφθη από την αστυνομία και παραλίγο να συλληφθώ κι εγώ. Εκείνη την περίοδο, δεν μπορούσα παρά να κρυφτώ στο σπίτι και δεν έβγαινα να κηρύξω το ευαγγέλιο. Τις νύχτες ξάπλωνα στο κρεβάτι και όλο στριφογύριζα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Ο Θεός έχει επιτρέψει αυτήν την κατάσταση· μήπως πρόσβαλα κάπως τη διάθεση του Θεού; Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές με εκτιμούν και με θαυμάζουν. Μήπως τους έφερα όντως ενώπιόν μου;» Πριν προλάβω, όμως, να κάνω αυτοκριτική, μου ανατέθηκε να κάνω κειμενικό καθήκον. Μια μέρα διάβασα δύο έγγραφα σχετικά με την αποβολή των αντίχριστων, και είδα ότι πολλές από τις συμπεριφορές τους έμοιαζαν πολύ με τις δικές μου. Τότε μόνο συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα του προβλήματος. Αμέσως ήρθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, αυτοί οι αντίχριστοι που αποβάλλονται είναι μια προειδοποίηση για μένα. Πρέπει να κάνω σωστή αυτοκριτική. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με, ώστε να μπορέσω να γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου και να επανορθώσω εγκαίρως». Αφού προσευχήθηκα, έψαξα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι εξυψώνουν τον εαυτό τους και καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτόν.

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Μαρτυρούν περί του πόσο έργο έχουν κάνει, πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν και τι τίμημα έχουν πληρώσει. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το κεφάλαιο με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα, σύμφωνα με τα οποία επιφανειακά μαρτυρούν περί του Θεού, μα στην ουσία εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους. Είναι λογικός αυτός ο τρόπος δράσης; Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους, τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους στη συμπεριφορά τους, τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους, και ούτω καθεξής. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). «Μια άλλη μέθοδος που χρησιμοποιεί ένας αντίχριστος για να παραπλανά και να ελέγχει τους ανθρώπους είναι να επιδεικνύεται διαρκώς και να τους κάνει όλους να μάθουν περισσότερα γι’ αυτόν και για τις συνεισφορές του στον οίκο του Θεού. Για παράδειγμα, μπορεί να πει τα εξής: “Κατέληξα πρόσφατα σε κάποιες μεθόδους για τη διάδοση του ευαγγελίου, οι οποίες βελτίωσαν την αποτελεσματικότητα της διάδοσής του. Πλέον, κι άλλες εκκλησίες υιοθετούν αυτές τις μεθόδους”. Στην πραγματικότητα, οι άλλες εκκλησίες έχουν συσσωρεύσει αρκετή εμπειρία από τη διάδοση του ευαγγελίου, αλλά ο αντίχριστος κοκορεύεται διαρκώς για τις σωστές αποφάσεις και τα επιτεύγματά του, ενημερώνει τους ανθρώπους γι’ αυτά, τα τονίζει και τα επαναλαμβάνει όπου κι αν πάει μέχρι να γίνουν γνωστά σε όλους. Ποιος είναι ο στόχος του; Να χτίσει την εικόνα και το κύρος του, να αποκομίσει επαίνους, υποστήριξη και θαυμασμό από περισσότερους ανθρώπους, να τους κάνει να στρέφονται σ’ αυτόν για τα πάντα. Δεν πετυχαίνει έτσι τον στόχο του να παραπλανά και να ελέγχει τους ανθρώπους; Οι περισσότεροι αντίχριστοι ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Αναλαμβάνουν τον ρόλο να παραπλανούν, να παγιδεύουν και να ελέγχουν τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως εκκλησίας, κοινωνικής ομάδας ή εργασιακού περιβάλλοντος, όποτε εμφανίζεται ένας αντίχριστος, οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν υποσυνείδητα να τον λατρεύουν και να τον θαυμάζουν. Όποτε συναντάνε δυσκολίες, όπου νιώθουν μπερδεμένοι και χρειάζονται κάποιον να τους καθοδηγήσει, ιδίως σε κρίσιμες καταστάσεις όπου πρέπει να ληφθεί μια απόφαση, σκέφτονται τον χαρισματικό αντίχριστο. Πιστεύουν μέσα τους τα εξής: “Μακάρι να ήταν εδώ. Όλα θα πήγαιναν καλά. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει συμβουλές και προτάσεις για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτήν τη δυσκολία. Έχει τις περισσότερες ιδέες και λύσεις. Έχει τις πιο πλούσιες εμπειρίες. Έχει το πιο κοφτερό μυαλό”. Το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι λατρεύουν τον αντίχριστο σε τέτοιον βαθμό δεν σχετίζεται άμεσα με τον συνήθη τρόπο που αυτός επιδεικνύεται, δίνει παράσταση και κάνει φιγούρα μπροστά τους; […] Σε κάθε περίπτωση, οι αντίχριστοι διαθέτουν μια σειρά μεθόδων για να ελέγχουν τους ανθρώπους και δεν διστάζουν να επενδύουν χρόνο κι ενέργεια για να διαχειρίζονται τη θέση και την εικόνα τους στις καρδιές των ανθρώπων, με απώτατο στόχο να ασκήσουν έλεγχο πάνω τους. Τι κάνει ένας αντίχριστος πριν πετύχει αυτόν τον στόχο; Ποια είναι η στάση του απέναντι στη θέση; Δεν πρόκειται για μια κοινή προτίμηση ή ζήλια. Πρόκειται για ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, μια συνειδητή πρόθεση να την κερδίσει. Αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στη δύναμη και τη θέση και βλέπει τη θέση ως προϋπόθεση για να πετύχει τον στόχο του να παραπλανήσει και να ελέγξει τους ανθρώπους. Μόλις αποκτήσει θέση, αρχίζει φυσικά να απολαμβάνει όλα τα οφέλη της. Επομένως, η ικανότητα ενός αντίχριστου να παραπλανά και να ελέγχει τους ανθρώπους είναι αποτέλεσμα επιμελούς διαχείρισης. Δεν ακολουθεί σε καμία περίπτωση αυτό το μονοπάτι κατά τύχη. Ό,τι κάνει είναι σκόπιμο, προσχεδιασμένο και προσεκτικά μελετημένο. Για τους αντίχριστους, το έπαθλο είναι να κερδίσουν δύναμη και να πετύχουν τον στόχο τους να ελέγξουν τους ανθρώπους. Αυτήν την έκβαση επιθυμούν περισσότερο. Η επιδίωξη της δύναμης και της θέσης εμπεριέχει κίνητρο, σκοπό, πρόθεση και κοπιώδη διαχείριση. Όταν μιλάνε ή ενεργούν, δηλαδή, διαθέτουν ισχυρή αίσθηση σκοπού και πρόθεση. Έχουν καθορίσει τον στόχο τους με κάθε λεπτομέρεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πέμπτο: Εξαπατούν, προσελκύουν, απειλούν και ελέγχουν τους ανθρώπους). Ο Θεός εκθέτει ότι οι αντίχριστοι χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να εξυψώσουν τον εαυτό τους και να καταθέσουν μαρτυρία γι’ αυτόν, ώστε να κάνουν τους ανθρώπους να τους λατρεύουν και να τους θαυμάζουν και να καταφέρουν να παραπλανήσουν και να ελέγξουν τους άλλους. Συνέκρινα μ’ αυτό τη δική μου συμπεριφορά κι είδα ότι ήταν ίδια μ’ εκείνη ενός αντίχριστου. Για να εδραιώσω το κύρος και την καλή μου εικόνα στους αδελφούς και τις αδελφές, και να τους κάνω να με εκτιμήσουν και να με θαυμάσουν, έψαχνα κι εγώ κάθε ευκαιρία για να επιδείξω τα θετικά στοιχεία και το κεφάλαιό μου στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Ήθελα οι αδελφοί και οι αδελφές μου να δουν πόσο είχα υποφέρει στο κήρυγμα του ευαγγελίου, πόσο έμπειρη και ικανή ήμουν και πόσα είχα προσφέρει στο έργο της εκκλησίας. Στις συναθροίσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές, για να δείξω πόσα κατανοούσα, έκανα δύσκολες ερωτήσεις για να τους δοκιμάσω. Όταν εκείνοι δεν μπορούσαν να απαντήσουν, συναναστρεφόμουν μαζί τους για να τονίσω τη δική μου κατανόηση της αλήθειας και να κερδίσω τον θαυμασμό τους. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν δυσκολίες, εγώ καυχιόμουν που είχα υποφέρει κι είχα πληρώσει τίμημα, που είχα φέρει τόσο κόσμο στην εκκλησία κηρύττοντας το ευαγγέλιο, που μπορούσα και συζητούσα με επικεφαλής διαφορετικών δογμάτων, ακόμα και για το ότι είχα φέρει στην εκκλησία σημαντικούς ανθρώπους. Μέσα απ’ όλα αυτά, ήθελα να αισθανθούν οι αδελφοί και οι αδελφές ότι είχα συμβάλει σημαντικά στο ευαγγελικό έργο, ώστε να με λατρέψουν ακόμη περισσότερο. Χρησιμοποίησα την εμπειρία μου για να δώσω οδηγίες στους αδελφούς και τις αδελφές σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να έρχονται σε μένα όποτε είχαν κάποιο πρόβλημα ή κάποια δυσκολία. Ερχόντουσαν ακόμη κι από μακριά για να με αναζητήσουν για να κηρύξω το ευαγγέλιο, κι επέμεναν να πάω μαζί τους, λες και χωρίς εμένα, δεν θα μπορούσε κανείς να κηρύξει το ευαγγέλιο. Αν αυτό συνεχιζόταν, δεν θα έφερνα τους ανθρώπους ενώπιόν μου; Αυτό ακριβώς δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Δεν είναι να απορεί κανείς που το ευαγγελικό έργο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Βάδιζα καιρό στο λάθος μονοπάτι και εναντιωνόμουν στον Θεό. Γιατί να με ευλογήσει ή να με καθοδηγήσει ο Θεός; Ο Θεός είχε αρχίσει ήδη να με απεχθάνεται! Ωστόσο, ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση, δεν σκέφτηκα να κάνω αυτοκριτική. Ακόμα και όταν ένιωθα αρνητική και καταπιεσμένη, δεν βρήκα το θάρρος να ανοιχτώ στους αδελφούς και τις αδελφές, επειδή φοβόμουν μήπως χαλάσει η καλή εικόνα που είχαν για μένα. Συνέχισα να πιέζω τον εαυτό μου να προσποιούμαι, να δείχνω μόνο την καλή μου πλευρά και να κρύβω την κακή. Ήμουν μεγάλη υποκρίτρια! Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο τρόμαζα. Πώς είχα φτάσει να βαδίζω στο μονοπάτι ενός αντίχριστου χωρίς καν να το καταλάβω; Τι είδους διάθεση το είχε προκαλέσει αυτό; Έτσι, ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και Του ζήτησα να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω τη φύση-ουσία μου.

Αργότερα, παρακολούθησα ένα βίντεο βιωματικής μαρτυρίας, και ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που παρουσιάστηκε εκεί με έκανε να δω τη διεφθαρμένη μου φύση. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Από τότε που ο Σατανάς διέφθειρε την ανθρωπότητα κι έπειτα, η φύση των ανθρώπων άρχισε να επιδεινώνεται, κι εκείνοι έχουν χάσει σταδιακά τη λογική που διαθέτουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν ενεργούν πια ως ανθρώπινα όντα καταλαμβάνοντας τη θέση του ανθρώπου, μα είναι γεμάτοι τρελές φιλοδοξίες· έχουν ξεπεράσει τη θέση του ανθρώπου —κι όμως λαχταρούν να ανέβουν ακόμα πιο ψηλά. Πού αναφέρεται αυτό το “πιο ψηλά”; Επιθυμούν να ξεπεράσουν τον Θεό, να ξεπεράσουν τους ουρανούς και όλα τα υπόλοιπα. Από πού πηγάζει ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τέτοιες διαθέσεις; Σε τελική ανάλυση, η φύση του ανθρώπου είναι υπερβολικά αλαζονική. […] Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν γίνει αλαζονικοί στη φύση και ουσία τους, μπορούν συχνά να επαναστατούν ενάντια στον Θεό και να αντιστέκονται σ’ Αυτόν, να μην ακολουθούν τα λόγια Του, να δημιουργούν αντιλήψεις γι’ Αυτόν, να κάνουν πράγματα που Τον προδίδουν και πράγματα τα οποία εξυψώνουν και αποτελούν κατάθεση μαρτυρίας στους ίδιους τους τους εαυτούς. Λες ότι δεν είσαι αλαζονικός, μα, ας υποθέσουμε ότι σου δινόταν μια εκκλησία και σου επιτρεπόταν να γίνεις επικεφαλής αυτής· ας υποθέσουμε ότι δεν σε κλάδευα Εγώ και ότι δεν σου ασκούσε κριτική ούτε σε βοηθούσε κανείς μέσα από την οικογένεια του Θεού: Μετά από λίγο καιρό επικεφαλής, θα έκανες τους ανθρώπους να πέφτουν στα πόδια σου και θα τους έκανες να σε υπακούσουν, μέχρι και το σημείο να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Και γιατί θα το έκανες αυτό; Θα το καθόριζε η φύση σου· δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια φυσική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το μάθεις αυτό από άλλους ούτε υπάρχει κανένας λόγος εκείνοι να σου το μάθουν. Δεν χρειάζεται να σου πουν ή να σε αναγκάσουν οι άλλοι να το κάνεις· μια τέτοια κατάσταση έρχεται φυσικά. Όλα όσα κάνεις αφορούν το να κάνεις τους ανθρώπους να σε εξυψώνουν, να σε επαινούν, να σε λατρεύουν, να σε υπακούνε και να σε ακούνε στα πάντα. Το ότι σου επιτρέπεται να είσαι επικεφαλής φέρνει φυσικά αυτήν την κατάσταση κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση; Καθορίζεται από την αλαζονική φύση του ανθρώπου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μια αλαζονική φύση είναι η βασική αιτία της αντίστασης του ανθρώπου στον Θεό). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να εξυψώνουν τον εαυτό τους και να καταθέτουν μαρτυρία γι’ αυτόν, να κάνουν, δηλαδή, πράγματα που αντιστέκονται στον Θεό, εξαιτίας της αλαζονικής τους φύσης. Έκανα αυτοκριτική για τις πράξεις μου και τη συμπεριφορά μου κι είδα ότι με το να βασίζομαι στη μικρή εμπειρία που είχα από το κήρυγμα του ευαγγελίου κατά το παρελθόν και στις ελάχιστες παραπάνω γνώσεις που είχα για τη Βίβλο σε σχέση με τους αδελφούς και τις αδελφές, απέκτησα μια υπερβολικά φουσκωμένη αντίληψη για τις ικανότητές μου κι άρχισα να πιστεύω ότι ήμουν ξεχωριστή. Ήθελα να καυχιέμαι και να επιδεικνύομαι. Αφού πέτυχα κάποια αποτελέσματα στο κήρυγμα του ευαγγελίου και κέρδισα μερικούς ανθρώπους, έγινα πολύ αλαζόνας και έχασα κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Καυχιόμουν σε όλους τους γύρω μου κι ήθελα όλος ο κόσμος να μάθει για τα επιτεύγματά μου. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αλαζόνας και παράλογη; Την αλήθεια την εκφράζει ο Θεός. Παρόλο που μπορεί να είχα λίγο φως όταν συναθροιζόμουν και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές πάνω στα λόγια του Θεού, το φως αυτό το είχα χάρη στη διαφώτιση του Θεού. Ακόμα κι αν είχα κάποια εμπειρία στο κήρυγμα του ευαγγελίου, ο Θεός ήταν Αυτός που είχε κανονίσει εκ των προτέρων τις συνθήκες για να εκπαιδευτώ και να αποκτήσω αυτήν την εμπειρία. Δεν την απέκτησα επειδή είχα ιδιαίτερες ικανότητες ή δεξιότητες. Εξάλλου, ο Θεός δεν μου είχε δώσει την ευφυία και την ευφράδειά μου; Εγώ, όμως, θεώρησα ότι τα αποτελέσματα που σημειώθηκαν μέσα από το έργο του Θεού ήταν δικά μου επιτεύγματα, καυχιόμουν γι’ αυτά κι έκανα τους ανθρώπους να με θαυμάζουν. Ήμουν πραγματικά ξεδιάντροπη και δεν είχα στάλα αυτεπίγνωσης! Σκέφτηκα ότι η χάρη του Θεού μού επέτρεψε να γίνω επιβλέπουσα, για να μπορέσω να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές να μάθουν να συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια ώστε να διορθώνουν θρησκευτικές αντιλήψεις, και να μάθουν να καταθέτουν μαρτυρία για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και να φέρουν περισσότερους ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια ενώπιον του Θεού. Εγώ, όμως, είχα χρησιμοποιήσει το καθήκον μου για να εξυψώσω τον εαυτό μου και να επιδειχθώ, κάνοντας τους άλλους να με λατρεύουν και να με θαυμάζουν, πράγμα που διατάραξε και αναστάτωσε σοβαρά το ευαγγελικό έργο. Οι πράξεις και η συμπεριφορά μου πραγματικά άξιζαν την κατάρα και την τιμωρία του Θεού! Αυτοί οι αντίχριστοι συνεχώς εξύψωναν τον εαυτό τους και κατέθεταν μαρτυρία γι’ αυτόν, προσπαθούσαν να χτίσουν τα δικά τους βασίλεια, και πρόσβαλαν σοβαρά τη διάθεση του Θεού, με αποτέλεσμα να αποβληθούν από την εκκλησία. Αν δεν μετανοούσα, θα είχα κι εγώ το ίδιο τέλος με τους αντίχριστους, διότι ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή και ο Θεός τον καταδικάζει και τον καταριέται. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αηδίασα ακόμα περισσότερο με τον εαυτό μου και με μίσησα.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Η ταυτότητα, η ουσία και η διάθεση του Θεού είναι υψηλές και αξιότιμες, αλλά Αυτός ποτέ δεν επιδεικνύεται. Ο Θεός είναι ταπεινός και κρυμμένος, κι έτσι οι άνθρωποι δεν βλέπουν τι έχει κάνει, αλλά καθώς εργάζεται σε τέτοια αφάνεια, η ανθρωπότητα συνεχώς λαμβάνει παροχές, τρέφεται και καθοδηγείται —και όλα αυτά είναι κανονισμένα από τον Θεό. Δεν δείχνει ότι είναι κρυμμένος και ταπεινός το γεγονός ότι ο Θεός δεν διακηρύσσει ποτέ αυτά τα πράγματα, δεν τα αναφέρει ποτέ; Ο Θεός είναι ταπεινός ακριβώς επειδή είναι ικανός να κάνει αυτά τα πράγματα, αλλά ποτέ δεν τα αναφέρει ούτε τα διακηρύσσει, και δεν επιχειρηματολογεί σχετικά με αυτά στους ανθρώπους. Με ποιο δικαίωμα μιλάς για ταπεινότητα όταν είσαι ανίκανος για κάτι τέτοιο; Δεν έκανες τίποτα από αυτά τα πράγματα, αλλά επιμένεις να παίρνεις τα εύσημα γι’ αυτά —αυτό λέγεται ξεδιαντροπιά. Καθοδηγώντας την ανθρωπότητα, ο Θεός επιτελεί τόσο σπουδαίο έργο και προΐσταται ολόκληρου του σύμπαντος. Έχει τεράστια εξουσία και δύναμη, όμως ποτέ δεν είπε: “Η δύναμή Μου είναι εξαιρετική”. Παραμένει κρυμμένος ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, προΐσταται των πάντων, θρέφει και εφοδιάζει την ανθρωπότητα, επιτρέποντας σε όλη την ανθρωπότητα να συνεχίζει να υπάρχει από γενιά σε γενιά. Πάρτε, για παράδειγμα, τον αέρα και τον ήλιο ή όλα τα υλικά πράγματα που είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ύπαρξη στη γη —όλα ρέουν χωρίς διακοπή. Το ότι ο Θεός εφοδιάζει τον άνθρωπο ισχύει πέρα από κάθε αμφιβολία. Αν ο Σατανάς έκανε κάτι καλό, θα το κρατούσε κρυφό και θα παρέμενε αφανής ήρωας; Ποτέ. Είναι όπως κάποιοι αντίχριστοι στην εκκλησία, που στο παρελθόν ανέλαβαν επικίνδυνο έργο, απαρνήθηκαν πράγματα και υπέμειναν βάσανα, ενώ μπορεί να πήγαν ακόμη και στη φυλακή· υπάρχουν επίσης κάποιοι που κάποτε συνέβαλαν σε μια πτυχή του έργου του οίκου του Θεού. Δεν ξεχνούν ποτέ αυτά τα πράγματα, νομίζουν ότι αξίζουν ισόβια εύσημα γι’ αυτά, νομίζουν ότι αυτά είναι το κεφάλαιο της ζωής τους, πράγμα που δείχνει πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι είναι πραγματικά μικροί και ο Σατανάς είναι ξεδιάντροπος» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή. Ο ενσαρκωμένος Θεός κρύβεται ταπεινά ανάμεσα στους διεφθαρμένους ανθρώπους, κι επιτελεί αθόρυβα το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Μας ποτίζει και μας προμηθεύει με όλες τις αλήθειες που χρειαζόμαστε. Ο Θεός, όμως, δεν το δηλώνει αυτό ποτέ στους ανθρώπους ούτε ζητά τα εύσημα γι’ αυτά που κάνει. Εγώ, όμως, που είμαι ένα τίποτα, αφού κήρυξα το ευαγγέλιο κι έφερα λίγους ανθρώπους στην εκκλησία, αφού απέκτησα λίγη εμπειρία στο ευαγγελικό έργο και μπόρεσα να παπαγαλίσω λίγα λόγια και δόγματα, σκέφτηκα ότι ήμουν κάποια σπουδαία και τα θεώρησα όλα αυτά κεφάλαιο και επιτεύγματα ζωής. Καυχιόμουν για όλα αυτά όπου πήγαινα κι ήθελα να τα μάθει όλος ο κόσμος. Ήμουν πραγματικά παράλογη και ξεδιάντροπη!

Αργότερα, αναρωτήθηκα: «Πώς μπορώ να μην εξυψώνω τον εαυτό μου και να μην καταθέτω μαρτυρία γι’ αυτόν;» Κατά τη διάρκεια της πνευματικής μου άσκησης, διάβασα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού: «Με ποιον τρόπο, λοιπόν, πρέπει να ενεργεί κανείς ώστε να μην εξυψώνει τον εαυτό του και να μην μαρτυρά περί αυτού; Αν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς περί του εαυτού σου σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, θα καταφέρεις να κάνεις κάποιους ανθρώπους να σε εκτιμήσουν και να σε λατρέψουν. Αν, όμως, ξεγυμνωθείς και μοιραστείς την αυτογνωσία σου πάνω στο ίδιο ζήτημα, αυτό έχει διαφορετική φύση. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Το να ξεγυμνώνεται κανείς ώστε να μιλήσει για την αυτογνωσία του είναι κάτι που θα πρέπει να διαθέτει η συνηθισμένη ανθρώπινη φύση. Είναι κάτι θετικό. Αν έχεις πραγματική αυτογνωσία και μιλάς για την κατάστασή σου με σχολαστικότητα, γνησιότητα και ακρίβεια, αν μιλάς για γνώση που βασίζεται αποκλειστικά στα λόγια του Θεού, αν αυτοί που σ’ ακούνε το βρίσκουν εποικοδομητικό και ωφέλιμο, και αν μαρτυράς περί του έργου του Θεού και Τον δοξάζεις, τότε μαρτυράς περί του Θεού. Αν την ώρα που ξεγυμνώνεσαι μιλάς πολύ για τα προτερήματά σου, για το ότι υπέφερες, πλήρωσες το τίμημα και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, κι έτσι οι άλλοι σε εκτιμούν και σε λατρεύουν, τότε μαρτυράς περί του εαυτού σου. Πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να διακρίνεις τη μια συμπεριφορά από την άλλη. Για παράδειγμα, αν εξηγήσεις πόσο αδύναμος κι αρνητικός ήσουν όταν αντιμετώπιζες δοκιμασίες, και ότι, αφού προσευχήθηκες και αναζήτησες την αλήθεια, στο τέλος κατανόησες την πρόθεση του Θεού, κέρδισες την πίστη και παρέμεινες ακλόνητος στη μαρτυρία σου, τότε εξυψώνεις τον Θεό και μαρτυράς περί Αυτού. Σε καμία περίπτωση δεν εξυψώνεις τον εαυτό σου και δεν μαρτυράς περί αυτού. Επομένως, το αν κάνεις ή δεν κάνεις επίδειξη και μαρτυράς ή δεν μαρτυράς περί του εαυτού σου εξαρτάται από το αν μιλάς για τις πραγματικές σου εμπειρίες και από το αν καταφέρνεις να μαρτυρήσεις περί του Θεού· είναι επίσης απαραίτητο να εξετάσεις τι προθέσεις και σκοπούς έχεις όταν μιλάς για τη βιωματική μαρτυρία σου. Έτσι, θα διακρίνεις ευκολότερα τι είδους συμπεριφορά υιοθετείς» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). «Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει κυρίως να μιλάτε για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, και για το ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσο έχετε υποφέρει, για το πόσα πράγματα κάνατε για να αντισταθείτε στον Θεό και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός. Να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Έτσι θα πρέπει να βιώνετε τα πράγματα. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας, και να μιλάτε περισσότερο από καρδιάς· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι για να αποφύγει κανείς να εξυψώσει τον εαυτό του και να καταθέσει μαρτυρία γι’ αυτόν, πρέπει να ανοιχτεί περισσότερο, να αποκαλύψει τον πραγματικό του εαυτό και να συναναστραφεί ειλικρινά πάνω στη διαφθορά και τις αδυναμίες που αποκαλύπτει, την κατανόηση που έχει για τον εαυτό του και, τελικά, τον τρόπο με τον οποίο κάνει πράξη την αλήθεια για να επιλύσει ζητήματα. Πρέπει να συναναστρέφεται ανοιχτά πάνω σε όλα αυτά τα πράγματα και σε καμία περίπτωση να μην κουκουλώνει τίποτα. Όταν το κατανόησα αυτό, ανοίχτηκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου και είπα: «Όταν κάναμε μαζί τα καθήκοντά μας, εξύψωνα τον εαυτό μου κι επιδεικνυόμουν. Σας έλεγα πόσους ανθρώπους κέρδισα κηρύττοντας το ευαγγέλιο και πόσα είχα προσφέρει στο ευαγγελικό έργο, γιατί ήθελα να με λατρέψετε και να με θαυμάσετε. Τώρα βλέπω ότι δεν έκανα καθόλου το καθήκον μου· έκανα κακό! Την αλήθεια την εκφράζει ο Θεός. Εγώ απλώς συναναστρεφόμουν λίγο πάνω σε όσα κατανοούσα κι όσα είχα καταλάβει. Είχα, λοιπόν, να καυχηθώ για κάτι; Εξακολουθούσα, όμως, να κάνω τους ανθρώπους να με εκτιμούν και να με θαυμάζουν. Είχα εμμονή με τη θέση και ήμουν πραγματικά αλαζόνας!» Όταν το άκουσε αυτό μια αδελφή, είπε: «Ναι, πραγματικά σε θαυμάζαμε». Ένας αδελφός που είχε συνεργαστεί μαζί μου στο παρελθόν είπε: «Πολλοί άνθρωποι σε θαύμαζαν εκείνη την περίοδο και εγώ ένιωθα λες και δεν ήμουν τίποτα». Αναστατώθηκα λίγο και είπα: «Ήμουν μεγάλη υποκρίτρια. Έδειχνα μόνο την καλή μου πλευρά. Στην πραγματικότητα, όταν το έργο δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, έγινα αρκετά αρνητική, αλλά δεν τόλμησα να πω τίποτα γιατί φοβόμουν ότι όλοι θα με περιφρονήσετε». Μιλήσαμε πολλή ώρα και μετά ένιωσα ένα αίσθημα απελευθέρωσης στην καρδιά μου. Από τότε, κάθε φορά που αλληλεπιδρούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές, εστίαζα στο να εξετάσω τις προθέσεις μου και όσα αποκάλυπτα. Κάθε φορά που ήθελα να κάνω επίδειξη, αμέσως επαναστατούσα ενάντια στον εαυτό μου και με διόρθωνα. Εξύψωνα συνειδητά τον Θεό και κατέθετα μαρτυρία γι’ Αυτόν. Στις συναθροίσεις που συναναστρεφόμουν, δεν κουκούλωνα πια πράγματα κι αποκάλυπτα τον πραγματικό μου εαυτό για να τον δουν όλοι. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν προβλήματα, εστίαζα στο να βρω και να συναναστραφώ πάνω στα λόγια του Θεού και τους ενθάρρυνα να προσευχηθούν ακόμα περισσότερο στον Θεό και να βασιστούν σ’ Εκείνον. Όταν άρχισα να ασκούμαι έτσι, οι αδελφοί κι οι αδελφές ωφελήθηκαν και διαπαιδαγωγήθηκαν κι εγώ ένιωσα γαλήνη και σιγουριά στην καρδιά μου.

Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, αν δεν είχα διαβάσει το υλικό για την αποβολή των αντίχριστων, δεν θα ήξερα πως έπρεπε να κάνω αυτοκριτική και να αποκτήσω αυτογνωσία. Οι περιστάσεις που κανόνισε ο Θεός ήταν αυτές που με έβγαλαν εγκαίρως από την πορεία μου προς το κακό. Στο μέλλον, θα κάνω πράξη το να εξυψώνω τον Θεό και να καταθέτω μαρτυρία γι’ Αυτόν. Θα εστιάσω στην επιδίωξη της αλήθειας και την αυτοκριτική, θα σταθώ ευσυνείδητα στη θέση ενός δημιουργημένου όντος και θα κάνω καλά το καθήκον μου.