Όταν ήμουν νέα, η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή. Οι συγγενείς και οι γείτονές μας μας περιφρονούσαν και τα παιδιά των γειτόνων μας δεν έπαιζαν μαζί μου. Θυμάμαι μια φορά που πήγα με χαρά να δω αν το παιδί της γειτόνισσας ήθελε να παίξει μαζί μου. Πάνω που πλησίαζα στην είσοδο του σπιτιού της, εκείνη έκλεισε ξαφνικά την πόρτα. Αυτή η στιγμή έμεινε χαραγμένη στις παιδικές μου αναμνήσεις. Η αυτοεκτίμησή μου πληγώθηκε πολύ. Μόλις ξεκίνησα το σχολείο, οι συμμαθητές και οι δάσκαλοί μου με περιφρονούσαν. Έβλεπα τα παιδιά άλλων οικογενειών με ωραίες τσάντες και κασετίνες και με όμορφα ρούχα, ενώ εγώ δεν είχα τίποτα απ’ όλα αυτά, και σκεφτόμουν κάθε μέρα πόσο ωραία θα ήταν αν είχαμε κι εμείς τόσα χρήματα όσα οι άλλες οικογένειες. Δεν θα με περιφρονούσε ο κόσμος. Όταν ήμουν 10 χρονών, είχαμε ένα τροχαίο στην οικογένεια και βρεθήκαμε να χρωστάμε πολλά χρήματα. Ο πατέρας μου πήγε να δανειστεί από συγγενείς. Επειδή, όμως, ήμασταν φτωχοί, δεν μας δάνειζε κανείς. Μετά απ’ αυτό, ο πατέρας μου έπεσε σε μελαγχολία, συχνά αναστέναζε απελπισμένος και μου έλεγε: «Οι συγγενείς και οι γείτονές μας μας περιφρονούν επειδή δεν έχουμε χρήματα. Όταν μεγαλώσεις, πρέπει να τιμήσεις το όνομα της οικογένειάς σου. Ο κόσμος σε εκτιμά μόνο όταν βγάζεις πολλά λεφτά». Τα λόγια του πατέρα μου και οι μνήμες του εκφοβισμού που βίωσα μικρή χαράχτηκαν στο μυαλό μου κι αποφάσισα όταν μεγαλώσω να βγάλω πολλά χρήματα, να ζήσω μέσα στα πλούτη, να απαλλαγώ μια για πάντα από την ταμπέλα της «φτωχιάς», και να κάνω όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάποτε με περιφρονούσαν να με προσέξουν.

Το 1996, ο πατέρας μου άρχισε να εργάζεται ως μεσάζοντας στον τομέα των εμπορευματικών μεταφορών. Λίγα χρόνια αργότερα, η οικογενειακή επιχείρησή μας άρχισε να πηγαίνει όλο και καλύτερα. Εξοφλήσαμε το χρέος μας και αγοράσαμε ένα φορτηγό. Πήραμε και τηλέφωνα και κινητά. Μόλις αποκτήσαμε χρήματα, άρχισαν να μας επισκέπτονται οι συγγενείς και οι γείτονες που μας περιφρονούσαν στο παρελθόν. Όπου κι αν πηγαίναμε, μας εκτιμούσαν όλοι πολύ. Μπορούσα επιτέλους να περπατώ με το κεφάλι ψηλά. Αυτό με έκανε να πιστέψω ακόμα πιο πολύ ότι για να ζήσει κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να βγάζει πολλά χρήματα. Ο κόσμος σέβεται μόνο εκείνους που έχουν χρήματα στα χέρια τους. Από αυτά που έβλεπα και άκουγα, έμαθα σιγά σιγά πώς γίνονται οι δουλειές. Το 1999, πάνω που ετοιμαζόμουν να επενδύσω όλη μου την ενέργεια στις επιχειρήσεις, ήρθε επάνω μου η σωτηρία των εσχάτων ημερών του Θεού. Στην αρχή, ήμουν πολύ ενθουσιώδης στην πίστη μου στον Θεό. Είδα ότι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν προσέλθει ακόμα ενώπιον του Θεού, κι έτσι εντάχθηκα στις τάξεις των κηρύκων του ευαγγελίου. Έβγαινα, λοιπόν, συχνά για να κηρύξω το ευαγγέλιο και δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις της οικογένειας. Τα μέλη της οικογένειάς μου άρχισαν να με επιπλήττουν και μου έλεγαν: «Γιατί πιστεύεις στον Θεό σε τόσο νεαρή ηλικία; Αν συνεχίσεις να τρέχεις εδώ κι εκεί, δεν θα σου δίνουμε χρήματα να ξοδεύεις». Σκέφτηκα: «Χωρίς χρήματα, δεν θα έχω να υπομείνω τις διακρίσεις του κόσμου όπως όταν ήμουν μικρή;» Τελικά, δεν κατάφερα να νικήσω τον πειρασμό και εγκατέλειψα τα καθήκοντά μου. Πήγαινα απλώς σε κάποιες συναθροίσεις. Όσο περισσότερη δουλειά είχα, τόσο απομακρυνόταν η καρδιά μου από τον Θεό. Αργότερα, ο πατέρας μου παρέδωσε τη διαχείριση ολόκληρης της επιχείρησης σ’ εμένα, και λίγο μετά τα είκοσί μου ξεκίνησα τη δική μου καριέρα. Εκείνη την περίοδο, ήμουν εξαιρετικά χαρούμενη. Για να κερδίσω περισσότερα χρήματα και να γίνω μια επιτυχημένη γυναίκα καριέρας, έστυβα το μυαλό μου κάθε μέρα για να έρθω σε επαφή με διάφορους προμηθευτές προϊόντων. Όλη μέρα και όλη νύχτα, δεχόμουν περισσότερα τηλεφωνήματα από όσα μπορούσα να απαντήσω. Δεν είχα χρόνο ούτε να πιω νερό και δεν ήθελα να ξεκουραστώ ούτε όταν βράχνιαζε η φωνή μου. Δούλεψα σκληρά και κατάφερα να αποταμιεύσω 100.000 γουάν. Αν και αυτά τα λίγα χρόνια υπέφερα περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο, χαιρόμουν που έβλεπα το πορτοφόλι μου γεμάτο.

Αργότερα, είδα ότι οι περισσότεροι από τους πελάτες που έρχονταν στο σπίτι μου για να συζητήσουμε για δουλειές είχαν αυτοκίνητα και ζούσαν σε ουρανοξύστες, ενώ εγώ νοίκιαζα ένα παλιό δυάρι με θέα στον δρόμο. Ήταν πολύ πιο πλούσιοι από εμένα. Είπα στον εαυτό μου: «Δεν αρκεί. Πρέπει να δουλέψω σκληρά, και να προσπαθήσω να πάρω ένα αμάξι και να μείνω σε ουρανοξύστη, και να έχω τη δική μου εταιρεία». Για να το καταφέρω αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, άρχισα να δουλεύω ακόμα πιο πολύ. Εκείνα τα χρόνια, κοιμόμουν ελάχιστα και ένιωθα συχνά απόλυτα εξουθενωμένη. Ενώ ήμουν ακόμα νέα, άρχισα να υποφέρω από κεφαλαλγίες τάσης. Όταν είχα αυτές τις κεφαλαλγίες, ένιωθα να με τρυπούν ένα μάτσο βελόνες. Επιπλέον, είχα συχνά ναυτίες κι έκανα εμετούς λόγω της ακτινοβολίας από τον υπολογιστή και το τηλέφωνό μου. Για να ανακουφίσω τον πόνο, τσιμπούσα δυνατά με τα νύχια μου το κρανίο μου ή χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν μπορούσα, όμως, έτσι να μετριάσω καθόλου τον πόνο μου. Όταν δεν άντεχα πια άλλο τους πονοκεφάλους, σκέφτηκα να πάω στο νοσοκομείο για εξετάσεις, αλλά είδα τα κατοστάρικα να φεύγουν από το πορτοφόλι μου και δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη. Σκέφτηκα «Ξέχασέ το. Είναι δύσκολο να βρει κανείς μια ευκαιρία να βγάλει χρήματα. Πρέπει να εκμεταλλευτώ αυτήν την ευκαιρία και να βγάλω περισσότερα χρήματα όσο είμαι ακόμα νέα». Πέρασαν αρκετά χρόνια και πήραμε αυτοκίνητο και σπίτι, και είχαμε και μια εταιρεία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων. Κάθε φορά που πήγαινα με το αυτοκίνητό μου σε άλλες εταιρείες για να μιλήσω για δουλειές, τα αφεντικά με κοίταζαν με επιδοκιμασία και με επαινούσαν για την καριέρα που είχα από τόσο μικρή. Έλεγαν ότι είμαι πολύ ικανή. Πολλοί πελάτες με αποκαλούσαν συχνά «μάνατζερ» όταν με έβλεπαν και οι φίλοι μου με επαινούσαν που ήμουν μια επιτυχημένη γυναίκα. Στις διακοπές, όταν πηγαίναμε οικογενειακά στο σπίτι μας στην ύπαιθρο, έρχονταν πολλοί γείτονές μας να μας δουν κι έλεγαν ότι οι γονείς του συζύγου μου ήταν πολύ τυχεροί που πήραν μια τόσο ικανή νύφη. Εγώ χαιρόμουν από αυτά τα καλά λόγια που άκουγα. Εκείνα τα λίγα χρόνια, σκεφτόμουν κάθε μέρα πώς θα μπορούσα να βγάλω περισσότερα χρήματα, και γινόμουν όλο και πιο απαθής απέναντι στην πίστη μου στον Θεό. Μερικές φορές, όταν δεν συμμετείχα σε συναθροίσεις, με έψαχναν οι αδελφές. Εγώ, όμως, δεν είχα την ψυχική κατάσταση να ακούσω τη συναναστροφή μου. Πήγαινα σε κάποιες συναθροίσεις, αλλά σκεφτόμουν συνέχεια τα θέματα της δουλειάς. Αν κι ήμουν πολύ απασχολημένη κάθε μέρα, η επιχείρηση δεν πήγαινε τόσο καλά όσο φανταζόμουν. Είχαμε συνέχεια τροχαία ατυχήματα και πολλοί πελάτες καθυστερούσαν να πληρώσουν για τη μεταφορά των φορτίων τους. Εκείνα τα χρόνια, χάσαμε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες γιουάν. Για να βγάλουμε τα λεφτά που είχαμε χάσει, εγώ αφιέρωνα ακόμα περισσότερο χρόνο κι ενέργεια. Ο φόρτος εργασίας έγινε υπερβολικός, το σώμα μου δούλευε πυρετωδώς κι οι πονοκέφαλοί μου γίνονταν όλο και πιο έντονοι. Έλεγα κάθε μέρα ότι θα ήταν καλύτερα να πέθαινα. Από τότε που αρχίσαμε να έχουμε χρήματα, ο σύζυγός μου άρχισε να βγαίνει έξω κάθε μέρα για να διασκεδάσει κι έμενε έξω όλη νύχτα. Άρχισε μέχρι και να τζογάρει και έχασε πολλά λεφτά. Τσακωνόμασταν κάθε μέρα γι’ αυτό το πράγμα, και το πρόσωπό μου κοκκίνιζε από τα δάκρυα. Ένιωθα ότι η ζωή ήταν υπερβολικά οδυνηρή. Ένιωθα τελείως αβοήθητη και πολύ μπερδεμένη. Είχα πραγματοποιήσει το όνειρό μου. Είχα αυτοκίνητο, σπίτι και εταιρεία. Γιατί δεν μπορούσα να νιώσω ευτυχισμένη; Τι στο καλό συνέβαινε;

Την ώρα που πονούσα κι ένιωθα αβοήθητη, σκέφτηκα το βιβλίο με τα λόγια του Θεού που είχα αφήσει στο γραφείο μου. Άνοιξα το βιβλίο στο κεφάλαιο με τίτλο «Ο στεναγμός του Παντοδύναμου» και άρχισα να διαβάζω. Είχε πολλή ησυχία στο γραφείο εκείνη την ώρα και άρχισα να διαβάζω από την αρχή. Όταν διάβασα και το τελευταίο χωρίο, τα λόγια του Θεού άγγιξαν την καρδιά μου. Ο Θεός λέει: «Η ανθρωπότητα, έχοντας απομακρυνθεί από την παροχή ζωής του Παντοδύναμου, έχει άγνοια του σκοπού της ύπαρξης, όμως, μολαταύτα, φοβάται τον θάνατο. Οι άνθρωποι δεν έχουν βοήθεια και στήριξη, κι όμως εξακολουθούν να είναι απρόθυμοι να κλείσουν τα μάτια τους και αναγκάζονται να στηρίξουν σακιά από σάρκα, τα οποία δεν έχουν καμία αίσθηση της δικής τους ψυχής, σέρνοντας μια ποταπή ύπαρξη σ’ αυτόν τον κόσμο. Ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίχως ελπίδα, όπως κάνουν κι άλλοι, δίχως στόχο. Μόνο ο Πανάγιος του θρύλου θα σώσει τους ανθρώπους που, ενώ βογκούν εν μέσω των βασάνων τους, λαχταρούν απεγνωσμένα τον ερχομό Του. Μέχρι στιγμής, αυτή η πεποίθηση δεν έχει δημιουργηθεί μέσα σε όσους στερούνται συνειδητότητας. Ωστόσο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να τη λαχταρούν έντονα. Ο Παντοδύναμος δείχνει έλεος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει βαθύτατα· ταυτόχρονα, αποστρέφεται αυτούς τους ανθρώπους που δεν διαθέτουν καθόλου συνειδητότητα, καθώς περιμένει πάρα πολύ καιρό μια απάντηση από τους ανθρώπους. Επιθυμεί να αναζητήσει, να αναζητήσει την καρδιά και το πνεύμα σου, και να σου φέρει νερό και τροφή ώστε να αφυπνιστείς και να μην διψάς ούτε να πεινάς πια. Όταν είσαι αποκαμωμένος και αισθάνεσαι κάπως τη ζοφερότητα αυτού του κόσμου, μη νιώθεις χαμένος, μην κλαις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Φύλακας, θα καλοδεχθεί την άφιξή σου οποιαδήποτε στιγμή. Επαγρυπνεί στο πλευρό σου, περιμένοντάς σε να γυρίσεις πίσω. Περιμένει την ημέρα που θα ανακτήσεις ξαφνικά τη μνήμη σου: όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι προήλθες από τον Θεό, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες τον δρόμο σου, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες καθ’ οδόν τη συνειδητότητά σου κι ότι σε άγνωστο χρόνο απέκτησες έναν “πατέρα”· επιπλέον, όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Παντοδύναμος πάντα επαγρυπνούσε και περίμενε εκεί πέρα την επιστροφή σου πάρα πολύ καιρό. Επαγρυπνεί με απεγνωσμένη λαχτάρα, περιμένει μιαν απόκριση δίχως απάντηση. Το ότι παρακολουθεί και περιμένει είναι άκρως ανεκτίμητο και αυτά γίνονται για χάρη της ανθρώπινης καρδιάς και του ανθρώπινου πνεύματος. Ίσως να παρακολουθεί και να περιμένει επ’ αόριστον και ίσως αυτά να βρίσκονται στο τέλος τους. Όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς πού βρίσκονται αυτήν τη στιγμή η καρδιά και το πνεύμα σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). Όταν διάβασα τα λόγια «περιμένει μιαν απόκριση δίχως απάντηση», ξύπνησε ξαφνικά η καρδιά μου που είχε πέσει σε βαθύ ύπνο. Άρχισα να σκέφτομαι: «Ποιος μπορεί να περιμένει μια απόκριση δίχως απάντηση; Μόνο ο Θεός! Μόνο ο Θεός μένει πάντα έτσι σιωπηλά στο πλευρό των ανθρώπων». Τα λόγια του Θεού παρηγόρησαν την πληγωμένη μου ψυχή, και δεν μπορούσα να σταματήσω να δακρύζω. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι η καρδιά μου ήταν πολύ κοντά στον Θεό. Όλα αυτά τα χρόνια που πίστευα, δεν είχα διαβάσει ποτέ στα σοβαρά τα λόγια του Θεού και το μυαλό μου έψαχνε πάντα τρόπους να βγάλω χρήματα, ώστε να με εκτιμήσει ο κόσμος. Κάθε μέρα, διαχειριζόμουν την επιχείρηση και έσερνα το κουρασμένο μου σώμα. Τελικά, απέκτησα πολλά υλικά αγαθά και είχα τον σεβασμό του κόσμου, αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν την επανειλημμένη προδοσία του συζύγου μου και την ασθένειά μου. Δεν ένιωθα το παραμικρό ίχνος ευτυχίας. Αντίθετα, ένιωθα άδεια και αβοήθητη, και πονούσα. Πονούσα, επειδή είχα απομακρυνθεί και κρυφτεί από τη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Πριν από δέκα χρόνια, άκουσα τη φωνή του Θεού, αλλά δεν αγάπησα τη σωτήρια χάρη Του. Ούτε έφαγα ούτε ήπια τα λόγια Του ούτε και ανέλαβα να κάνω τα καθήκοντά μου. Ήμουν επαναστάτρια, αλλά ο Θεός δεν με εγκατέλειψε. Έμεινε στο πλευρό μου και περίμενε να αλλάξω στάση. Όταν ήμουν μπερδεμένη κι αβοήθητη, τα λόγια του Θεού παρηγόρησαν την πληγωμένη μου ψυχή. Την περίοδο που δεν πήγαινα συχνά σε συναθροίσεις κι είχα απομακρυνθεί από τον Θεό, Εκείνος έστειλε τις αδελφές μου να με βοηθήσουν ξανά και ξανά, μα εγώ ήμουν αχάριστη κι όλο αντιστεκόμουν. Απέρριψα επανειλημμένα τη σωτηρία του Θεού· δεν είχα καθόλου συνείδηση ή λογική. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο μετάνιωνα και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Κλαίγοντας, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Μισώ το ότι δεν διάβασα προσεκτικά τα λόγια Σου κι έκανα ό,τι μπορούσα για να βγάλω χρήματα. Πίστευα ότι αν είχα χρήματα, θα είχα τα πάντα. Όταν, όμως, απέκτησα χρήματα και υλικές απολαύσεις, ένιωσα εντελώς άδεια και αβοήθητη, και πόνεσα. Θεέ μου, το μονοπάτι που διάλεξα ήταν λάθος. Από τώρα και στο εξής, θέλω να επιδιώξω την αλήθεια και να βαδίσω ξανά στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό». Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη και γαλήνια. Ήμουν σαν βάρκα μόνη στη θάλασσα που είχε βρει λιμάνι να δέσει την άγκυρά της. Σαν άσωτος γιος που είχε επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας του μετά από χρόνια περιπλάνησης. Είχα μια αίσθηση ασφάλειας που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Μετά από αυτό, προγραμμάτιζα εγκαίρως τις δουλειές μου ώστε να πηγαίνω στις συναθροίσεις. Σταδιακά, μπορούσα και συμμετείχα με περισσότερη άνεση στις συναθροίσεις και βρήκα λίγο χρόνο να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να κάνω το καθήκον μου στην εκκλησία. Μερικές φορές, όμως, όταν η δουλειά μου συγκρουόταν με το καθήκον μου, εγώ επέλεγα τη δουλειά και ανέβαλλα το καθήκον μου, παρόλο που δεν το ήθελα. Γι’ αυτό, μέσα μου βασανιζόμουν. Μερικές φορές, σκεφτόμουν: «Πότε θα σταματήσει η δουλειά μου να γίνεται εμπόδιο ώστε να κάνω ήρεμη το καθήκον μου;» Όταν είδα ότι πολλοί αδελφοί και αδελφές είχαν εγκαταλείψει τις οικογένειές τους και τις καριέρες τους για να κηρύξουν το ευαγγέλιο, η καρδιά μου συγκινήθηκε πάρα πολύ. Σκέφτηκα ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Αν οι αδελφοί και οι αδελφές μπόρεσαν να παραμερίσουν τις έγνοιες τους και να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό, γιατί να μην μπορέσω κι εγώ; Ήλπιζα ότι μια μέσα θα μπορέσω να αφοσιωθώ ολόψυχα στο καθήκον μου· αυτό θα ήταν τέλειο! Επανέλαβα αυτήν τη σκέψη μου ξανά και ξανά στον Θεό και προσευχήθηκα, με την ελπίδα ο Θεός να μου δώσει ακόμα περισσότερη πίστη και να έρθει η μέρα που θα μπορούσα να αφήσω τη δουλειά μου, ώστε να δαπανήσω ολόψυχα τον εαυτό μου για Εκείνον.

Το καλοκαίρι του 2011, άρχισαν να επιδεινώνονται οι κεφαλαλγίες μου. Δεν άντεχα άλλο και πήγα στο νοσοκομείο της πόλης να με εξετάσουν. Ο γιατρός μού είπε: «Οι κεφαλαλγίες σου μπορεί να σχετίζονται με τη δουλειά που κάνεις. Αν θες να δεις βελτίωση, το καλύτερο θα είναι να σταματήσεις αυτήν τη δουλειά. Διαφορετικά, η κατάστασή σου θα χειροτερεύει συνεχώς». Όταν άκουσα τα λόγια του γιατρού, κατάλαβα ότι έτσι ο Θεός μού έδινε μια διέξοδο. Θέλησα να εκμεταλλευτώ αυτήν την ευκαιρία και να πω στην οικογένειά μου ότι θα πάψω να δουλεύω στην επιχείρηση, μα δεν μπόρεσα να πάρω αυτήν την απόφαση, μιας και μου είχε πάρει δέκα χρόνια αδιάκοπης προσπάθειας και διαχείρισης για να καρποφορήσει ο κόπος μου και επιπλέον, η δουλειά πήγαινε καλά εκείνη τη χρονιά και κάποιες μέρες βγάζαμε πέντε ή και έξι χιλιάδες γιουάν. Αν τα παρατούσα, θα μας έκλεβαν τους πελάτες με τους οποίους επικοινωνούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τελικά, δεν μπόρεσα να υπερνικήσω την εξάρτησή μου από τα χρήματα κι υπέμεινα το μαρτύριο της ασθένειάς μου για να συνεχίσω να δουλεύω μερικούς μήνες ακόμα. Αν και έβγαζα πολλά λεφτά, δεν ήμουν καθόλου ευτυχισμένη, και σκέφτηκα τότε που είχα προσευχηθεί να αφήσω τη δουλειά και να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό. Εγώ, όμως, εξακολουθούσα να μη θέλω να χάσω τα χρήματα. Ένιωσα πολλές ενοχές μέσα μου. Οπότε, προσευχήθηκα στον Θεό, και Του ζήτησα να με βοηθήσει να αφήσω τη δουλειά μου και να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν. Μια μέρα, είδα τα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Αν τοποθετούσα κάποια χρήματα μπροστά σας αυτήν τη στιγμή και σας έδινα την ελευθερία να διαλέξετε —και αν δεν σας καταδίκαζα για την επιλογή σας— τότε οι περισσότεροι από εσάς θα διάλεγαν τα χρήματα και θα απαρνούνταν την αλήθεια. Οι καλύτεροι από εσάς θα παρατούσαν τα χρήματα και θα διάλεγαν διστακτικά την αλήθεια, ενώ εκείνοι που βρίσκονται στο μεταίχμιο θα άρπαζαν τα χρήματα στο ένα χέρι και την αλήθεια στο άλλο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα φαινόταν ο πραγματικός σας εαυτός; Αν είχατε να επιλέξετε μεταξύ της αλήθειας και οτιδήποτε στο οποίο είστε αφοσιωμένοι, θα κάνατε όλοι αυτήν την επιλογή και η στάση σας θα παρέμενε ίδια. Δεν είναι έτσι; Δεν υπάρχουν πολλοί ανάμεσά σας που έχουν ταλαντευτεί μεταξύ σωστού και λάθους; Στις αναμετρήσεις μεταξύ θετικού και αρνητικού, μαύρου και άσπρου, σίγουρα γνωρίζετε τις επιλογές που έχετε κάνει μεταξύ της οικογένειας και του Θεού, των παιδιών και του Θεού, της ειρήνης και της διατάραξης, του πλούτου και της φτώχειας, του κύρους και μιας συνηθισμένης κατάστασης, της υποστήριξης και του παραγκωνισμού, και τα συναφή. Μεταξύ μιας ειρηνικής οικογένειας και μιας διασπασμένης, διαλέξατε την πρώτη και το κάνατε χωρίς κανέναν δισταγμό. Μεταξύ του πλούτου και του καθήκοντος, διαλέξατε επίσης το πρώτο, μην έχοντας καν τη θέληση να επιστρέψετε στην ακτή. Μεταξύ πολυτέλειας και φτώχειας, διαλέξατε το πρώτο. Όταν ήταν να επιλέξετε μεταξύ των γιων, των κορών, των συζύγων κι Εμένα, διαλέξατε τα πρώτα. Και μεταξύ της αντίληψης και της αλήθειας, διαλέξατε πάλι το πρώτο. Ερχόμενος αντιμέτωπος με κάθε είδους μοχθηρές πράξεις σας, έχω απλώς χάσει την πίστη Μου σ’ εσάς. Απλώς Με εκπλήσσει που οι καρδιές σας αντιστέκονται τόσο στο να μαλακώσουν. Το αίμα της καρδιάς που δαπανώ τόσα χρόνια, αναπάντεχα, δεν Μου έχει φέρει τίποτα άλλο, παρά την εγκατάλειψη και την παραίτησή σας, αλλά οι ελπίδες Μου για εσάς αυξάνονται κάθε μέρα που περνάει, διότι η μέρα Μου έχει ήδη αποκαλυφθεί πλήρως ενώπιον όλων. Παρ’ όλα αυτά, επιμένετε να αναζητάτε σκοτεινά και μοχθηρά πράγματα, και αρνείστε να αποκοπείτε από αυτά. Ποιο θα είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμά σας; Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό προσεκτικά; Αν σας ζητούνταν να διαλέξετε ξανά, ποια θα ήταν τότε η θέση σας; Θα ήταν ακόμη όπως η προηγούμενη; Θα Μου φέρνατε και πάλι απογοήτευση και άθλια θλίψη; Οι καρδιές σας θα εξακολουθούσαν να κατέχουν ελάχιστη ζεστασιά; Ακόμη δεν θα γνωρίζατε τι να κάνετε για να καθησυχάσετε την καρδιά Μου; Τη στιγμή αυτή, τι επιλέγετε; Θα υποταχθείτε στα λόγια Μου ή θα τα αποστρέφεστε;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σε ποιον είσαι αφοσιωμένος;). Μπροστά στην αμφισβήτηση του Θεού, έκανα αυτοκριτική. Σκέφτηκα ότι είχα προσευχηθεί πολλές φορές στον Θεό κι έλεγα ότι ήμουν πρόθυμη να παρατήσω τη δουλειά μου και να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν. Αλλά έβλεπα ότι έβγαζα κάθε μέρα χιλιάδες γιουάν και έχανα τη θέληση να τα παρατήσω. Δεν εξαπατούσα τον Θεό; Σκέφτηκα ότι παρόλο που πίστευα στον Θεό όλα αυτά τα χρόνια, είχα ξοδέψει σχεδόν όλο τον χρόνο και την ενέργειά μου στην επιχείρηση. Το μυαλό μου σκεφτόταν μόνο πώς θα βγάλω περισσότερα χρήματα και δεν λάτρεψα ποτέ το καθήκον που έπρεπε να κάνω. Κάθε φορά που έπρεπε ταυτόχρονα να γίνει το καθήκον και η δουλειά μου, έβαζα πάντα την επιχείρηση πρώτη κι άφηνα το καθήκον μου στο πίσω μέρος του μυαλού μου χωρίς να το παίρνω ποτέ στα σοβαρά. Εκείνα τα χρόνια ήμουν μια σκλάβα των χρημάτων κι ήθελα μόνο να ξεχωρίσω ανάμεσα στους ομοίους μου. Κάθε μέρα πάλευα με το κενό και τον πόνο, και βυθιζόμουν όλο και περισσότερο. Παρόλο που επαναστατούσα εναντίον του Θεού ξανά και ξανά, Εκείνος δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σωτηρία μου. Όταν δεν μπορούσα να συμμετάσχω σε συναθροίσεις για χάρη της επιχείρησής μου, Εκείνος όρισε να με στηρίζουν και να με βοηθούν οι αδελφές. Μπροστά στην προδοσία του συζύγου μου, στις προκλήσεις της επιχείρησής μου και την ασθένειά μου, κι ενώ ήμουν αβοήθητη και πονούσα, ο Θεός χρησιμοποίησε τα λόγια Του για να με καθοδηγήσει ώστε να μπορέσω να λαχταρήσω το φως και να βρω τη θέληση να επιδιώξω σωστά την αλήθεια. Όταν δεν εγκατέλειπα τη δουλειά μου, ο Θεός με συμβούλεψε μέσα από τα λόγια του γιατρού. Πάντοτε ανησυχούσε και νοιαζόταν για τη ζωή μου. Έκανε επίπονες προσπάθειες για μένα, μα εγώ σκεφτόμουν μόνο πώς να βγάλω περισσότερα χρήματα και δεν σκεφτόμουν καθόλου το καθήκον μου. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωίστρια! Πλέον, ο Θεός μού έδινε μια ακόμα ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, κι έπρεπε να την αρπάξω. Έπρεπε να δαπανήσω τον εαυτό μου για τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας και να κάνω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Αφού έκανα την επιλογή μου, συνέβησαν κάποια απροσδόκητα γεγονότα από τα οποία διέκρινα σε κάποιο βαθμό το κακό και τις συνέπειες της επιδίωξης του πλούτου.

Μια μέρα, τον χειμώνα του 2011, κάποιος έκανε ένα απειλητικό τηλεφώνημα στον σύζυγό μου. Είπε ότι είχαμε προσβάλλει κάποιον και ζήτησε από τον σύζυγό μου να του στείλει 100.000 γιουάν για να μην πάθει τίποτα. Διαφορετικά, θα έκοβαν τα χέρια και τα πόδια του συζύγου μου. Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά από φόβο. Τέτοια πράγματα τα είχα δει μόνο στην τηλεόραση και δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα τα ζούσα στη ζωή μου. Γιατί είχε βυθιστεί σε τέτοιο χάος ο κόσμος μας; Πώς μπορούν οι καρδιές των ανθρώπων να είναι τόσο μοχθηρές; Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ξαφνικά ότι αν συνέχιζα να κάνω αυτήν τη δουλειά, θα οδηγούμουν πραγματικά σε μια μοιραία καταστροφή. Σκέφτηκα ότι από τότε που αποκτήσαμε χρήματα, δεν είχα περάσει ούτε μια μέρα γαλήνια. Και ξαφνικά ήρθε κι αυτή η αναπάντεχη κακοτυχία —τα λεφτά δεν είχαν φέρει ούτε ευτυχία ούτε χαρά. Αργότερα, άκουσα ότι αρκετοί οδηγοί φορτηγών που έφερναν αγαθά σπίτι μας είχαν σκοτωθεί σε τροχαία. Όταν έμαθα για τον θάνατό τους, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια. Κάποιοι ήταν νεαροί, είκοσι-κάτι χρονών κι οι μεγαλύτεροι ήταν μόλις λίγο πάνω απ’ τα σαράντα. Αυτοί που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένα αντρόγυνο που δεν είχαν προσλάβει οδηγό για να βγάλουν περισσότερα χρήματα, και δούλευαν όλη μέρα και όλη νύχτα. Τελικά, λόγω κούρασης, τράκαραν και πέθαναν και οι δύο. Μπορεί να έβγαζαν λεφτά, αλλά έχασαν τη ζωή τους. Τι τους προσέφεραν αυτά τα λεφτά; Σκέφτηκα τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» (Κατά Ματθαίον 16:26). Τώρα που σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια που έκανα ό,τι μπορούσα για να ανέβω κοινωνική τάξη, βλέπω ότι λειτουργούσα σαν μια μηχανή που δούλευε μέρα-νύχτα. Παρόλο που έβγαλα κάποια χρήματα και επαίνους, και με εκτιμούσε ο κόσμος, δεν πήρα καμία απόλαυση ούτε χαρά. Αντίθετα, πονούσα όλο και περισσότερο και ένιωθα όλο και πιο άδεια. Για να βγάλω λεφτά, αρρώστησα, και το κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ που ήθελα να το χτυπώ στον τοίχο. Ήμουν, όμως, απρόθυμη να πάψω να βγάζω λεφτά. Είδα ότι ήμουν δέσμια των χρημάτων. Τα χρήματα είναι σαν ένα μαχαίρι που σκοτώνει ανθρώπους εν ψυχρώ. Αν προσπαθούσα ακόμα να βγάλω χρήματα όπως πριν, ίσως μια μέρα τα χρήματα αυτά να με σκότωναν όπως σκότωσαν κι εκείνους τους ανθρώπους. Μετά από αυτήν τη μέρα, θα σταματούσα να χάνω τη ζωή μου για τα χρήματα. Σκέφτηκα ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν είχαν διάκριση πάνω σ’ αυτό το θέμα κι εξακολουθούσαν να κολυμπούν μέσα στη δίνη του χρήματος. Δεν είχαν μια κατεύθυνση στη ζωή τους και δεν ήξεραν πώς να της δώσουν νόημα. Ήθελα να κηρύξω το ευαγγέλιο του Θεού τις έσχατες ημέρες σε περισσότερους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω να ακούσουν τη φωνή Του, να κατανοήσουν την αλήθεια, και να μην υποφέρουν πλέον από τη διαφθορά και το κακό του Σατανά. Είπα στην οικογένειά μου ότι οι κεφαλαλγίες μου είχαν χειροτερέψει πολύ κι ότι δεν θα δούλευα άλλο στην επιχείρηση. Οι δικοί μου συμφώνησαν και μου έδωσαν χρόνο να αναρρώσω. Χάρηκα πάρα πολύ. Ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου που μου είχε προσφέρει μια διέξοδο.

Το 2012, μετά το Εαρινό Φεστιβάλ, παρέδωσα ολόκληρη την επιχείρηση στον σύζυγό μου για να τη διαχειρίζεται, ώστε να μπορέσω εγώ να διαβάσω τα λόγια του Θεού και να κάνω το καθήκον μου με γαλήνη. Ένιωσα πολύ πιο ήρεμη και ήσυχη μέσα στην ψυχή μου. Η ψυχική μου κατάσταση βελτιώθηκε σταδιακά. Το μεγαλύτερο θαύματα ήταν ότι χωρίς καμία θεραπεία, οι κεφαλαλγίες μου εξαφανίστηκαν μαγικά. Συγκινήθηκα πραγματικά γιατί γνώριζα πολύ καλά ότι ο Θεός είχε θεραπεύσει την ασθένειά μου και με είχε ανακουφίσει απ’ το μαρτύριό της κι απ’ την καταστροφή του πνεύματός μου. Αποφάσισα να κάνω σωστά το καθήκον μου και να ξεπληρώσω τον Θεό για τη σωτήρια χάρη Του. Όταν ο σύζυγός μου είδε ότι οι κεφαλαλγίες μου άρχισαν να βελτιώνονται, με πίεσε να γυρίσω στη δουλειά και εγώ του δήλωσα ξεκάθαρα ότι δεν ήθελα να ξαναγυρίσω. Όταν είδε ότι δεν τον άκουγα, με απείλησε με διαζύγιο και είπε ότι αν συνέχιζα να πιστεύω στον Θεό, δεν θα μου έδινε χρήματα να ξοδεύω. Όταν είδα πόσο άκαρδος ήταν ο σύζυγός μου, θύμωσα τόσο πολύ που όλο μου το σώμα άρχισε να τρέμει. Στο μυαλό μου ήρθαν ξανά σκηνές από τότε που ήμουν παιδί. Δεν ήθελα να ξαναζήσω όπως τότε. Ένιωσα πολύ αδύναμη. Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα απολάμβανα μια ζωή μέσα στην υλική αφθονία και ο κόσμος θα με εκτιμούσε. Αν επέλεγα να κάνω το καθήκον μου, θα έχανα όλα όσα είχα. Η καρδιά μου πόνεσε και βασανίστηκε πολύ, και δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό μου. Από τη μία πλευρά είχα το καθήκον μου, και από την άλλη την καριέρα που είχα ακολουθήσει τόσα χρόνια. Δεν ήξερα τι να διαλέξω. Κλαίγοντας, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι πολύ αδύναμη και δεν ξέρω τι να διαλέξω. Αν επιμείνω στο καθήκον μου, θα χάσω την καριέρα μου και την οικογένειά μου. Αν επιλέξω την οικογένειά μου και την καριέρα μου, και εγκαταλείψω την πίστη μου στον Θεό και σταματήσω να εκτελώ το καθήκον μου, θα είμαι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση και λογική. Θεέ μου, δεν θέλω να Σε αφήσω. Αν δεν με καθοδηγούσες βήμα-βήμα μέχρι σήμερα, δεν θα είχα βαδίσει στο σωστό μονοπάτι στη ζωή. Στο παρελθόν, δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν δαπανούσα τον εαυτό μου για Σένα. Σήμερα, δεν μπορώ πλέον να είμαι ανάξια των ευγενικών προθέσεών Σου. Θέλω στο εξής να επιδιώξω την αλήθεια και να συνεχίσω να Σε ακολουθώ. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, δώσε μου την πίστη και τη δύναμη να κάνω τη σωστή επιλογή». Αφού προσευχήθηκα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να θυσιαστείς για την αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και για να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια, πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα. Αυτό πρέπει να κάνεις. Δεν πρέπει να πετάξεις την αλήθεια για χάρη της απόλαυσης μιας αρμονικής οικογενειακής ζωής, και δεν πρέπει να χάσεις μια ζωή αξιοπρέπειας και ακεραιότητας για χάρη μιας στιγμιαίας απόλαυσης. Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να επιδιώξεις ένα πιο ουσιώδες μονοπάτι στη ζωή. Εάν ζεις μια τόσο υλική και κοσμική ζωή και δεν επιδιώκεις κανένα στόχο, δεν σπαταλάς έτσι τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα λες και μου απευθυνόταν καταπρόσωπο: «Στο εξής, θα πρέπει να επιδιώκεις με θέρμη την αλήθεια. Σταμάτα να κάνεις τη χυδαία ζωή που έκανες στο παρελθόν». Παλιότερα, δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν διάβαζα αρκετά τα λόγια του Θεού. Αφιέρωνα τον χρόνο και τον κόπο μου στην επιχείρηση κι εκεί σπαταλούσα τον καιρό μου. Έπρεπε τώρα να απολαύσω τον χρόνο που είχα μπροστά μου, κι όσο κι αν με κρατούσε πίσω η οικογένειά μου, δεν έπρεπε να χάσω αυτήν τη σπουδαία ευκαιρία να επιδιώξω την αλήθεια. Είπα στον σύζυγό μου: «Όσο προσπαθούσα να βγάλω χρήματα όλα αυτά τα χρόνια, αρρώστησα. Αν δεν πίστευα στον Θεό, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Πιστεύω στον Θεό και βαδίζω σ’ ένα φωτεινό και σωστό μονοπάτι. Τώρα που επέλεξα αυτό το μονοπάτι, θα το ακολουθήσω μέχρι τέλους. Μπορεί εσύ να μην πιστεύεις στον Θεό, αλλά δεν μπορείς να μου στερήσεις την ελευθερία μου». Όταν είδε ο σύζυγός μου ότι δεν μπορούσε να με εμποδίσει, σταμάτησε να με ενοχλεί. Μετά από την επιλογή που έκανα, ένιωσα μέσα μου πολύ απελευθερωμένη. Άρχισα να κάνω συνεχώς το καθήκον μου.

Αργότερα, όταν έβλεπα γνωστούς να οδηγούν τα αυτοκίνητά τους, εξακολουθούσα να έχω ένα αίσθημα απώλειας: Παλιότερα που είχα την επιχείρηση και οδηγούσα αμάξι, ο κόσμος με εκτιμούσε όπου κι αν πήγαινα. Πλέον είχα ένα ηλεκτρικό ποδήλατο. Οι γνωστοί μου κι οι πελάτες μου δεν με χαιρετούσαν, και μου φέρονταν ψυχρά σχεδόν όλοι όσοι ήξερα. Δεν είχα χάσει απλώς την αύρα που είχα κάποτε, είχα μαλώσει και με την οικογένειά μου: «Δούλεψες δέκα κουραστικά χρόνια για την επιχείρηση και τελικά την έδωσες σε άλλον. Τώρα που δεν έχεις την επιχείρηση, να δούμε ποιος θα σου δίνει χρήματα. Δεν ξέρω τι στο καλό σκεφτόσουν. Είσαι πραγματικά ανόητη!» Αυτές οι προσβολές και τα πειράγματα με ενόχλησαν πάρα πολύ. Εκείνες τις ημέρες, ένιωθα αμηχανία και ήμουν κάθε μέρα μελαγχολική. Σκέφτηκα: «Αν είχα συνεχίσει να δουλεύω, ο κόσμος θα με εκτιμούσε. Τώρα, όμως, χωρίς την επιχείρησή μου, πώς θα μπορέσω να ζήσω έτσι χωρίς εισόδημα;» Πριν καν το καταλάβω, παγιδεύτηκα για άλλη μια φορά στους πειρασμούς του Σατανά, και παρά τη θέλησή μου, άρχισα να σκέφτομαι μια εναλλακτική. Στη νεκρική σιωπή της νύχτας, συχνά στριφογυρνούσα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άρχισα να κάνω αυτοκριτική. «Πώς γίνεται κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τον πειρασμό του χρήματος, της φήμης και της θέσης, να ταράζεται η καρδιά μου;» Ήθελα πάρα πολύ να βρω την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Το ρητό “Το χρήμα κινεί τον κόσμο” είναι μια φιλοσοφία του Σατανά. Επικρατεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία· θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι μια τάση. Κι αυτό επειδή έχει ενσταλαχτεί στην καρδιά του καθενός, ο οποίος στην αρχή δεν αποδεχόταν αυτό το ρητό, όμως στη συνέχεια το αποδέχτηκε σιωπηρά όταν ήρθε σε επαφή με την πραγματική ζωή, και άρχισε να πιστεύει πως τα λόγια αυτά ήταν, στην πραγματικότητα, αληθινά. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία με την οποία διαφθείρει ο Σατανάς τους ανθρώπους; […] Ο Σατανάς χρησιμοποιεί το χρήμα για να φέρει σε πειρασμό τους ανθρώπους, και τους διαφθείρει ώστε να λατρεύουν το χρήμα και να προσκυνούν τα υλικά αγαθά. Και πώς εκδηλώνεται στους ανθρώπους αυτή η λατρεία για το χρήμα; Νιώθετε ότι δεν θα μπορούσατε να επιβιώσετε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς καθόλου χρήματα, ότι έστω και μία ημέρα χωρίς χρήματα θα ήταν αδύνατη; Το κύρος των ανθρώπων βασίζεται στο πόσα χρήματα έχουν, καθώς και ο σεβασμός που εμπνέουν. Οι φτωχοί σκύβουν από ντροπή, ενώ οι πλούσιοι απολαμβάνουν μεγάλο κύρος. Στέκονται με το κεφάλι ψηλά και περήφανα, μιλάνε δυνατά και ζουν αλαζονικά. Τι αποφέρουν στους ανθρώπους αυτό το ρητό και αυτή η τάση; Δεν ισχύει ότι πολλοί άνθρωποι κάνουν την οποιαδήποτε θυσία στο κυνήγι του χρήματος; Δεν χάνουν πολλοί άνθρωποι την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά τους στο κυνήγι περισσότερου χρήματος; Δεν χάνουν πολλοί άνθρωποι την ευκαιρία να εκτελέσουν το καθήκον τους και να ακολουθήσουν τον Θεό για χάρη του χρήματος; Το να χάσουν την ευκαιρία να αποκτήσουν την αλήθεια και να σωθούν δεν συνιστά τη μεγαλύτερη απώλεια για τους ανθρώπους; Δεν αποτελεί καταχθόνιο σχέδιο του Σατανά να χρησιμοποιήσει αυτήν τη μέθοδο και αυτό το ρητό για να διαφθείρει τον άνθρωπο σε αυτόν τον βαθμό; Δεν πρόκειται για ένα κακόβουλο τέχνασμα; Καθώς πηγαίνεις από το να απορρίπτεις αυτό το δημοφιλές ρητό, στο να το αποδέχεσαι τελικά ως αλήθεια, η καρδιά σου πέφτει εντελώς στα χέρια του Σατανά και, συνεπώς, αρχίζεις ακούσια να ζεις σύμφωνα με αυτό το ρητό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ε΄). Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, βρήκα τη βασική αιτία για την οποία δεν μπορούσα να απελευθερωθώ από τα δεσμά του χρήματος και της φήμης. Θυμήθηκα αυτά που μου μάθαινε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή: «Η οικογένειά μας είναι φτωχή. Όταν μεγαλώσεις, πρέπει να βγάλεις πολλά χρήματα και να τιμήσεις το όνομά μας. Μόνο αν έχουμε χρήματα θα μας εκτιμήσει ο κόσμος». Τα λόγια του πατέρα μου είχαν χαραχτεί στη μνήμη μου. Σκέφτηκα ότι όλα αυτά τα χρόνια, σατανικά δηλητήρια όπως «Τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει», και «Το χρήμα δεν είναι το παν, αλλά χωρίς αυτό δεν κάνεις τίποτα» είχαν καθορίσει τον τρόπο που ζούσα τη ζωή μου. Πίστευα ότι μόνο αν είχα χρήματα θα μπορούσα να περπατώ με το κεφάλι ψηλά και να με εκτιμάει ο κόσμος. Για να κερδίσω την εκτίμηση του κόσμου, δούλευα ακούραστα μέρα και νύχτα σαν μηχανή κοπής χρημάτων. Δεν ήθελα να ξεκουραστώ ακόμα κι αν ήμουν κουρασμένη ή νύσταζα. Ήμουν άρρωστη και δεν ήθελα να πάω στον γιατρό. Φοβόμουν μήπως χάσω κάποια δουλειά και είχα αφοσιωθεί πλήρως στο να βγάλω χρήματα. Κάθε φορά που είχα ταυτόχρονα δουλειά και συνάθροιση, έλυνα πρώτα τα επαγγελματικά μου ζητήματα και μετά πήγαινα στη συνάθροιση. Ποτέ δεν έβαλα προτεραιότητα την επιδίωξη της αλήθειας και το καθήκον μου. Κι όταν είχα πολλή δουλειά στην επιχείρησή μου, δεν πήγαινα στις συναθροίσεις. Ήμουν δέσμια των χρημάτων και δεν μπορούσα να ελευθερωθώ. Γινόμουν όλο και πιο άπληστη και αχρεία. Από αυτά που εξέθεσαν τα λόγια του Θεού, είδα ξεκάθαρα ότι ο Σατανάς χρησιμοποιούσε αυτά τα δηλητήρια για να κάνει κακό στους ανθρώπους. Προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τη φιλοδοξία και την επιθυμία των ανθρώπων για χρήματα και φήμη με σκοπό να τους κάνει κακό και να τους καταβροχθίσει ολόκληρους. Αν ο Θεός δεν είχε εκθέσει το μοχθηρό κίνητρο του Σατανά, θα μου ήταν πολύ δύσκολο να διακρίνω το ύπουλο σχέδιό του. Θα συνέχιζα να παρασύρομαι στη δίνη του χρήματος και θα έδινα τη ζωή μου στον Σατανά. Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία μου, κατάλαβα από πρώτο χέρι ότι όσα χρήματα κι αν έβγαλα, όσα υλικά αγαθά κι αν απόλαυσα, όσο και αν με εκτιμούσε ο κόσμος, η καρδιά μου ήταν κενή και πονούσε. Η ζωή μου δεν είχε ούτε αξία ούτε νόημα. Αν δεν παρατούσα τα συμφέροντά μου και συνέχιζα να κρατιέμαι από τα χρήματα, τότε αυτά θα με οδηγούσαν τελικά σ’ έναν βασανιστικό θάνατο. Είχα την τύχη σ’ αυτήν τη ζωή να ακολουθήσω τον Θεό. Άκουσα τα λόγια του Δημιουργού με τα ίδια μου τα αυτιά κι έκανα το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Αυτό το πράγμα είχε την περισσότερη αξία και το σπουδαιότερο νόημα στη ζωή μου. Δεν έπρεπε να πετάξω την αλήθεια για να επιδιώξω τις υλικές απολαύσεις και την εκτίμηση του κόσμου. Αντίθετα, η πίστη κι η λατρεία του Θεού έπρεπε να είναι ο στόχος που πρέπει να επιδιώκω. Ήταν η εποχή που η διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας ήταν ραγδαία και ως δημιουργημένο ον, έπρεπε να εκπληρώσω την ευθύνη και το καθήκον μου, και να διαδώσω το ευαγγέλιο και καταθέσω μαρτυρία γι’ αυτό ώστε να μπορέσουν να σωθούν από τον Θεό ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Έτσι η ζωή μου θα είχε νόημα και αξία. Αφότου κατανόησα την πρόθεση του Θεού, σταμάτησαν να με ενδιαφέρουν τα χρήματα. Πήγαινα στο σπίτι των γονιών μου και δεν με επέπλητταν πια που δεν ήμουν στην επιχείρηση. Μερικές φορές, μου έδιναν λίγα χρήματα για τα έξοδα διαβίωσής μου. Ήξερα πολύ καλά ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόταν η χάρη και το έλεος του Θεού κι η καρδιά μου Τον ευγνωμονούσε.

Σκέφτηκα ότι μέσα σε όλη αυτήν τη διαδρομή, αν δεν είχα την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν θα είχα ξεφύγει από τον έλεγχο του δηλητηρίου του Σατανά που είναι γνωστό ως «Τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει». Δεν θα είχα αφήσει την επιχείρησή μου και δεν θα είχα επιλέξει το καθήκον μου. Κατάλαβα ότι τα χρήματα, η φήμη, η θέση, τα αμάξια, τα σπίτια και ούτω καθεξής— όλα αυτά τα υλικά αγαθά ήταν τόσο φευγαλέα όσο ένα σύννεφο στον ουρανό. Μόνο αν επιδιώξει κανείς την αλήθεια, αν ζήσει σύμφωνα με τα λόγια του Θεού κι αν κάνει το καθήκον του ως δημιουργημένο ον, μπορεί να ζήσει μια ζωή που θα έχει νόημα και αξία. Αυτό ακριβώς λένε και τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, όταν ασχολούνται με την καριέρα τους στον κόσμο, δεν σκέφτονται τίποτα άλλο από το να επιδιώκουν πράγματα όπως οι κοσμικές τάσεις, το κύρος και το κέρδος, αλλά και οι σαρκικές απολαύσεις. Και πού οδηγεί αυτό; Στο να καταλαμβάνουν και να απορροφούν όλα αυτά τα πράγματα την ενέργειά σου, τον χρόνο σου και τα νιάτα σου. Μήπως έχουν κάποιο νόημα; Τι θα κερδίσεις στο τέλος απ’ αυτά; Ακόμα κι αν σου φέρουν κύρος και κέρδος, και πάλι θα είναι κάτι κενό. Ενώ αν αλλάξεις τρόπο ζωής; Αν τον χρόνο σου, την ενέργειά σου και το μυαλό σου τα απασχολούν μόνο η αλήθεια και οι αρχές, και αν σκέφτεσαι μόνο τα θετικά πράγματα, όπως για παράδειγμα πώς να εκτελείς καλά το καθήκον σου και πώς να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού, και αν δαπανάς την ενέργειά σου και τον χρόνο σου γι’ αυτά τα θετικά πράγματα, τότε θα κερδίσεις κάτι διαφορετικό. Θα κερδίσεις τα πιο ουσιαστικά οφέλη. Θα μάθεις πώς να ζεις, πώς να συμπεριφέρεσαι, πώς να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο, γεγονός και πράγμα. Και μόλις μάθεις πώς να αντιμετωπίζεις κάθε άτομο, γεγονός και πράγμα, αυτό θα σου δώσει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα να υποταχθείς με φυσικό τρόπο στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Μόλις καταφέρεις να υποταχθείς με φυσικό τρόπο στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, τότε θα γίνεις, χωρίς να το καταλάβεις, το είδος του ανθρώπου που αποδέχεται και αγαπάει ο Θεός. Σκέψου το, δεν είναι καλό αυτό; Ίσως να μην το ξέρεις ακόμα, αλλά όσο ζεις τη ζωή σου και αποδέχεσαι τα λόγια του Θεού και τις αλήθεια-αρχές, θα φτάσεις χωρίς να το καταλάβεις στο σημείο να ζεις, να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, αλλά και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ασυναίσθητα, λοιπόν, θα υποταχθείς στα λόγια του Θεού, θα υποτάσσεσαι στις απαιτήσεις Του και θα τις ικανοποιείς. Τότε θα έχεις ήδη μετατραπεί, χωρίς καν να το καταλάβεις, στο είδος ανθρώπου που αποδέχεται, εμπιστεύεται και αγαπάει ο Θεός. Δεν είναι καταπληκτικό αυτό; (Είναι.) Αν, λοιπόν, δαπανήσεις την ενέργεια και τον χρόνο σου στην επιδίωξη της αλήθειας και στη σωστή εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε στο τέλος θα κερδίσεις τα πιο πολύτιμα πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (18)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα καλύτερα την αξία και τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας. Αν και δεν ήμουν πια τόσο πλούσια όσο πριν, και τα ρούχα μου δεν ήταν τόσο λαμπερά και όμορφα, απολάμβανα το δώρο της ζωής του Θεού. Αυτό ήταν κάτι που δεν ανταλλάσσεται με κανένα χρηματικό ποσό. Σκέφτηκα ότι, με τα χρόνια, πολλές φορές είχα επαναστατήσει κατά του Θεού και είχα πληγώσει την καρδιά Του, και ότι είχα απορρίψει τη σωτηρία Του πολλές φορές για να επιδιώξω τα χρήματα. Δεν λάτρεψα τη μεγάλη ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, αλλά ο Θεός έμεινε στο πλευρό μου και με περίμενε να γυρίσω πίσω· δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σωτηρία μου. Αφού σταμάτησα να δουλεύω, ο Θεός δεν με άφησε μόνη ούτε με άφησε να πεινάσω. Συνέχισε να με φροντίζει με κάθε δυνατό τρόπο. Η σωτήρια χάρη του Θεού είναι ανυπολόγιστη και δεν μπορεί να την ξεπληρώσει κανείς. Δεν θα μετανιώσω ποτέ που επέλεξα να ακολουθήσω τον Θεό σε αυτήν τη ζωή. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό για τη σωτηρία Του! Δόξα σοι ο Θεός!