Τον Απρίλιο του 2020, επιλέχθηκα να υπηρετήσω ως διακόνισσα της εκκλησίας. Στην αρχή, είχα πολύ άγχος και ανησυχούσα ότι δεν θα τα πήγαινα καλά, αλλά χάρη στη βοήθεια και την υποστήριξη των αδελφών μου, σταδιακά κατανόησα κάποιες αρχές και κατάφερα να κάνω λίγο έργο. Αργότερα, με επέλεξαν για επικεφαλής εκκλησίας και επέβλεπα ακόμη περισσότερο έργο. Μερικές φορές ο ανώτερος επικεφαλής μου με επαινούσε πολύ. Για παράδειγμα, έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχεί όταν μου ανέθετε κάποιο έργο, ενώ έπρεπε να επιβλέπει τους άλλους στους οποίους ανέθετε το ίδιο έργο. Αυτό με έκανε να πιστεύω ότι τα πήγαινα αρκετά καλά. Αργότερα, ο αδελφός Κρίστοφερ που είχα ποτίσει εγώ επιλέχθηκε επικεφαλής εκκλησίας. Ο Κρίστοφερ είχε απλώς μέτριο επίπεδο, αλλά του άρεσε να κηρύττει το ευαγγέλιο και είχε αξιοπρεπή αποτελέσματα. Χάρηκα που επιλέχθηκε, καθώς αντανακλούσε τη δική μου ικανότητα, δεδομένου ότι εγώ τον είχα ποτίσει και καλλιεργήσει.

Στις αρχές Ιουνίου του 2022, πήγα σε ένα χωριό για να ελέγξω το ευαγγελικό έργο. Ο Κρίστοφερ δεν μπόρεσε να παρευρεθεί αυτοπροσώπως για λόγους ασφάλειας, και έτσι συνεργαζόταν μαζί μου μέσω διαδικτύου. Με ρωτούσε για την κατάσταση στο χωριό, και έτσι καταφέρναμε να εντοπίσουμε τα ζητήματα και να τα διορθώσουμε εγκαίρως. Αλλά, εκείνη την εποχή, σκέφτηκα ότι, επειδή ήταν νέος στην πίστη και μόλις είχε γίνει επικεφαλής, δεν θα μπορούσε να επιτελέσει έργο. Εγώ ήμουν επικεφαλής δύο χρόνια και είχα κατανοήσει ορισμένες αρχές. Επιπλέον, εγώ η ίδια είχα ποτίσει τον Κρίστοφερ, έτσι δεν ήθελα να συνεργαστώ μαζί του ούτε ήθελα να συμμετάσχει στο έργο που επέβλεπα. Μια μέρα, ο Κρίστοφερ μου έστειλε ένα μήνυμα: «Ποια είναι τα σχέδιά σου για το χωριό στο μέλλον; Ας κάνουμε μια συζήτηση όταν βρεις λίγο χρόνο». Όταν είδα αυτό το μήνυμα, αντέδρασα λίγο: «Λίγες μέρες πέρασαν μόνο και άρχισες ήδη να με ρωτάς για την πρόοδο του έργου μου; Δεν προχωράει τόσο γρήγορα. Εξάλλου, αυτό δεν είναι το μόνο μου αντικείμενο». Δεν ήθελα να συζητήσω περαιτέρω το θέμα μαζί του, έτσι απάντησα απλώς: «Μόλις έφτασα και δεν έχω σχέδια ακόμα». Εκείνος απάντησε: «Τότε, θα πρέπει να αρχίσεις να κάνεις σχέδια το συντομότερο δυνατό». Όταν είδα το μήνυμά του, σκέφτηκα: «Μπορεί αυτό το έργο όντως να πετύχει αν επιτρέψω σε κάποιον με χαμηλότερο επίπεδο και λιγότερη πείρα από εμένα να ενεργεί ως συνεργάτης μου;» Δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη με το όλο θέμα. Μετά από αυτό, όταν ο Κρίστοφερ ερχόταν να ενημερωθεί για την πρόοδο του έργου μου, εγώ ήθελα απλώς να τον αγνοώ. Ίσα που συζητούσα μαζί του για το έργο, επειδή το έβρισκα άσκοπο και πίστευα ότι, στο τέλος, θα έπρεπε να τα κάνω όλα μόνη μου. Έτσι διευθέτησα όλο το έργο στο χωριό μόνη μου. Κάποια στιγμή, ο Κρίστοφερ μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε: «Υπάρχουν μερικοί νεοφώτιστοι σε ένα γειτονικό χωριό που δεν κηρύττουν το ευαγγέλιο από φόβο μήπως συλληφθούν. Πιο παλιά ήταν πολύ πρόθυμοι, αλλά πρόσφατα σταμάτησαν να παρευρίσκονται σε συναθροίσεις. Μπορείς να πας να τους υποστηρίξεις;» Όταν είδα το μήνυμά του, σκέφτηκα: «Δεν χρειάζεται να μου το πεις αυτό. Προφανώς, χρειάζονται την υποστήριξή μου, αλλά δεν έχω χρόνο τώρα. Επιπλέον, αυτό το χωριό είναι πολύ μακριά, δεν είναι και εύκολο να σηκωθείς και να πας εκεί. Στο τέλος, εγώ είμαι εκείνη που θα πρέπει να πάει εκεί ούτως ή άλλως, όχι εσύ. Στην ουσία, εσύ δεν κάνεις τίποτα, εξάλλου, οπότε δεν έχει νόημα να συζητάω το θέμα μαζί σου. Έχω τις δικές μου ιδέες και σχέδια για αυτά τα έργα, και θα προχωρήσω σύμφωνα με το δικό μου πρόγραμμα. Δεν χρειάζομαι ούτε την καθοδήγηση ούτε τον έλεγχό σου». Οπότε, του απάντησα ως εξής: «Δεν βρήκα χρόνο να πάω ακόμα. Οι νεοφώτιστοι εργάζονται την ημέρα και δεν βρήκαμε κοινό διαθέσιμο χρόνο». Ο Κρίστοφερ απάντησε με την εξής σύντομη φράση: «Α, καλά, εντάξει». Σε εκείνη τη φάση, καταλάβαινα πως ένιωθε ότι τον περιόριζα. Με οποιονδήποτε άλλον, θα είχε ζητήσει περαιτέρω λεπτομέρειες για το έργο, αλλά δεν τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο μετά την απάντησή μου. Από τότε, ουσιαστικά έπαψα να συζητώ για το έργο με τον Κρίστοφερ, και όποτε προσπαθούσε να κανονίσει συνάντηση μαζί μου, του έλεγα πάντα: «Είμαι απασχολημένη με άλλες εργασίες. Μπορούμε να συναντηθούμε αργότερα όταν θα έχω χρόνο». Ακόμα και όταν είχα ελεύθερο χρόνο, δεν τον αναζητούσα και απλώς πήγαινα να κάνω άλλες εργασίες. Σταδιακά, οι αδελφοί και οι αδελφές στις τρεις ομάδες δεν μπορούσαν να συνεργαστούν αρμονικά, και η κάθε ομάδα δούλευε μεμονωμένα και σπάνια συζητούσαν οι ομάδες μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων μας ήταν λιγότερο ζωηρή από ό,τι σε άλλες εκκλησίες, και δεν πετυχαίναμε καλά αποτελέσματα στο ευαγγελικό μας έργο. Σε κάποιον βαθμό το είχα αντιληφθεί τότε, γνώριζα ότι εγώ έφταιγα για το πρόβλημα, αλλά απλώς έβρισκα δικαιολογίες. Δεν απέφευγα να συνεργαστώ μαζί του, έλεγα, απλώς είχα άλλη εργασία να κάνω και δεν είχα πολύ χρόνο να συζητήσω μαζί του. Μετά από αυτό, συνέχισα να εργάζομαι μόνη μου. Κάποια στιγμή, ο Κρίστοφερ με κάλεσε σε συνάντηση με τους επιβλέποντες των τριών ομάδων για να συνοψίσουμε και να συναναστραφούμε πάνω στα προβλήματα που είχαμε στα καθήκοντά μας. Παραθέτοντας τα λόγια του Θεού, ο Κρίστοφερ είπε: «Τα λόγια του Θεού λένε ότι όταν συναντάμε εμπόδια στα καθήκοντά μας, θα πρέπει να κάνουμε μια παύση για να συνοψίσουμε τυχόν ζητήματα και να εντοπίσουμε τυχόν αποκλίσεις. Επί του παρόντος, δεν συνεργαζόμαστε αρμονικά, κάθε ομάδα εργάζεται μεμονωμένα, δεν υπάρχει σύμπνοια, ούτε στηρίζουμε πραγματικά τους αδελφούς και τις αδελφές, και αυτό έχει καθυστερήσει το έργο μας. Στο εξής, θα πρέπει να επικοινωνούμε και να συζητούμε περισσότερο και να συνεργαζόμαστε για να επιτελούμε σωστά το έργο». Αυτός και οι άλλοι συναναστράφηκαν πάνω σε καλές μεθόδους άσκησης που είχαν υιοθετήσει άλλες εκκλησίες, αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτα και συνέχισα να ασκούμαι με τον δικό μου τρόπο. Ως αποτέλεσμα, το έργο που επέβλεπα δεν παρήγαγε αποτελέσματα για τρεις ολόκληρους μήνες. Αργότερα, πέντε αξιωματούχοι από το χωριό στο οποίο ζούσα ήρθαν να με ανακρίνουν, προσπάθησαν να ψάξουν το τηλέφωνό μου και με προειδοποίησαν ότι αν με έπιαναν να κηρύττω το ευαγγέλιο στο χωριό, θα με έστελναν στην περιφερειακή διοίκηση για να με αναλάβουν εκείνοι. Μου προξένησε έκπληξη αυτό που είχε συμβεί και σκέφτηκα: «Γιατί συμβαίνει αυτό; Τους τελευταίους μήνες δεν είχα καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου και σπάνια συζητούσα για το έργο με τον Κρίστοφερ. Μήπως ο Θεός χρησιμοποιεί αυτήν την κατάσταση για να μου υπενθυμίσει να πάρω μαθήματα από αυτές τις αναποδιές; Αν δεν κάνω αυτοκριτική και δεν διορθώσω τα προβλήματά μου, ίσως να μη συνεχίσω για πολύ ακόμα να κάνω αυτό το καθήκον».

Μια μέρα προς τα τέλη του Αυγούστου, είχαμε μια διαδικτυακή συνάντηση με μερικούς συνεργάτες για να συζητήσουμε αν πρέπει να φύγω από αυτό το χωριό. Ένας επικεφαλής ομάδας με ρώτησε: «Δεν είχες κανένα αποτέλεσμα σε αυτό το χωριό εδώ και τρεις μήνες, πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;» Απάντησα ότι δεν ήξερα ακριβώς. Στη συνέχεια, ο επικεφαλής ομάδας είπε: «Δεν θα έπρεπε να κάνεις λίγη αυτοκριτική πάνω σε αυτό το θέμα; Οι αδελφοί και οι αδελφές λένε ότι ενεργείς αυθαίρετα και δεν συνεργάζεσαι με άλλους. Δεν είσαι διαθέσιμη όταν σε αναζητούν για να συζητήσετε για το έργο. Σου αναθέσαμε να πας σε αυτό το χωριό για να κινητοποιήσεις τους αδελφούς και τις αδελφές και να προαγάγεις το ευαγγελικό έργο, αλλά δεν έχεις κάνει αυτό που έπρεπε να κάνεις». Ένας άλλος επικεφαλής ομάδας είπε: «Αν δεν έχεις κάνει αυτό που σου ανατέθηκε να κάνεις, τότε θα πρέπει να επιστρέψεις!» Καταλάβαινα ότι το πρόσωπό μου κοκκίνιζε και ένιωθα κάθε λέξη τους σαν γροθιά στο στομάχι. Εκείνη τη στιγμή, ήθελα απλώς να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ένιωθα τόσο αδικημένη: Δεν αρνιόμουν εντελώς να εκτελέσω αυτό το έργο ούτε και ήταν εντελώς δικό μου λάθος που δεν είχαμε αποτελέσματα. Αντιμετωπίζαμε σκληρούς διωγμούς από την κυβέρνηση και επιπλέον ήμουν υπεύθυνη και για άλλα αντικείμενα. Πώς μπόρεσαν να πουν ότι δεν είχα κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω; Ο επικεφαλής ομάδας ρώτησε αν είχα κάποια ιδέα, αλλά δεν ήξερα τι να πω, και έτσι απάντησα απλώς: «Θα γυρίσω πίσω, τότε». Έπειτα, έσπευσα να τερματίσω τη διαδικτυακή κλήση. Αμέσως μετά, έπεσα στο κρεβάτι μου και ξέσπασα σε κλάματα. Σκεφτόμουν συνεχώς τα λόγια του κάθε επικεφαλής ομάδας: «Τι δουλειά έχεις ακόμα εκεί, αν δεν έχεις κάνει αυτό που έπρεπε να κάνεις;» «Αν δεν έχεις κάνει αυτό που σου ανατέθηκε να κάνεις, τότε θα πρέπει να επιστρέψεις!» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ αρνητικότητα με έπιανε. Τις ημέρες που ακολούθησαν, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό και ο επικεφαλής μου συναναστρεφόταν μαζί μου και με υποστήριζε. Έτσι κατάφερα να ηρεμήσω τις σκέψεις μου και να αναλογιστώ την κατάστασή μου εκείνο το διάστημα. Σκέφτηκα: «Τα κάνω όλα μόνη μου τον τελευταίο καιρό. Περιφρονούσα τον Κρίστοφερ και δεν συζητούσα για το έργο μαζί του. Όταν προσπαθούσε να μου μιλήσει για το έργο, πάντα έλεγα ότι ήμουν απασχολημένη. Στην πραγματικότητα, απλώς δεν ήθελα να συμμετάσχει στο έργο μου. Ήταν ξεκάθαρο ότι είχα βυθιστεί στη διεφθαρμένη διάθεσή μου και καθυστερούσα το έργο, αλλά όταν με κλάδεψαν, αντέδρασα και δεν έδειξα το παραμικρό ίχνος λογικής». Σκέφτηκα πως οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι ενεργούσα αυθαίρετα στο καθήκον μου και δεν συζητούσα για το έργο με τους άλλους. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, οπότε έψαξα κάποιο συναφές χωρίο στα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Επιφανειακά, μπορεί να φαίνεται ότι κάποιοι αντίχριστοι έχουν βοηθούς ή συνεργάτες, αλλά στην πραγματικότητα, όταν συμβαίνει κάτι, όσο δίκιο κι αν έχουν οι άλλοι, οι αντίχριστοι δεν ακούν ποτέ αυτό που έχουν να τους πουν. Δεν το λαμβάνουν καν υπόψη, πόσο μάλλον το συζητούν ή συναναστρέφονται πάνω σ’ αυτό. Δεν δίνουν καμία απολύτως σημασία, λες κι οι άλλοι δεν είναι καν εκεί. Όταν οι αντίχριστοι ακούνε αυτό που έχουν να πουν οι άλλοι, απλώς ακολουθούν τις τυπικές διαδικασίες ή παίζουν θέατρο για να τους δουν οι άλλοι. Όταν, όμως, έρχεται η στιγμή για την τελική απόφαση, οι αντίχριστοι κάνουν κουμάντο· τα λόγια όλων των άλλων είναι χαμένος κόπος, δεν μετράνε καθόλου. Για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για κάτι, και ο ένας από αυτούς έχει την ουσία ενός αντίχριστου, τι εκδηλώνεται σε αυτόν τον άνθρωπο; Ό,τι κι αν είναι, αυτός και μόνο αυτός “κάνει παιχνίδι”, θέτει τις ερωτήσεις, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και βρίσκει μια λύση. Και, τις περισσότερες φορές, κρατάει τον συνεργάτη του εντελώς στο σκοτάδι. Στα δικά του μάτια, τι είναι ο συνεργάτης του; Δεν είναι το δεξί του χέρι, αλλά απλώς μια βιτρίνα. Στα μάτια του αντίχριστου, ο συνεργάτης του απλώς δεν υπάρχει. Όποτε υπάρχει ένα πρόβλημα, ο αντίχριστος το σκέφτεται και, μόλις καταλήξει σε μια πορεία δράσης, ενημερώνει όλους τους άλλους ότι έτσι πρόκειται να γίνει, και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ποια είναι η ουσία της συνεργασίας του με τους άλλους; Ουσιαστικά, είναι να έχει εκείνος τον τελευταίο λόγο, να μη συζητά ποτέ τα προβλήματα με κανέναν άλλο, ν’ αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη για το έργο και να μετατρέπει τους συνεργάτες του σε βιτρίνα. Ενεργεί πάντα μόνος του και δεν συνεργάζεται ποτέ με κανέναν. Δεν συζητά ούτε επικοινωνεί ποτέ με κανέναν άλλο για το έργο του, συχνά παίρνει αποφάσεις και αντιμετωπίζει τα ζητήματα μόνος του, και, για πολλά πράγματα, οι άλλοι μαθαίνουν ότι ολοκληρώθηκε ή αντιμετωπίστηκε κάτι, μόνο αφού έχει γίνει. Οι άλλοι τού λένε: “Πρέπει να συζητάς μαζί μας όλα τα προβλήματα. Πότε χειρίστηκες αυτόν τον άνθρωπο; Πώς τον χειρίστηκες; Πώς και δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτό;” Δεν δίνει καμία εξήγηση ούτε καμία σημασία· για εκείνον, οι συνεργάτες του δεν έχουν καμία χρησιμότητα, είναι απλώς διακοσμητικοί, μια βιτρίνα. Όταν συμβαίνει κάτι, το σκέφτεται, παίρνει μόνος του την απόφαση και ενεργεί όπως θέλει. Όσοι άνθρωποι κι αν βρίσκονται γύρω του, είναι σαν να μην υπάρχουν. Για τον αντίχριστο, είναι σαν αόρατοι. Μ’ αυτό το δεδομένο, υπάρχει οποιαδήποτε πραγματική πτυχή στη συνεργασία του με τους άλλους; Καμία απολύτως. Απλώς ακολουθεί τις τυπικές διαδικασίες και παίζει θέατρο. Οι άλλοι τού λένε: “Γιατί δεν συναναστρέφεσαι με όλους τους άλλους όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα;” Εκείνος απαντάει: “Τι ξέρουν αυτοί; Εγώ είμαι ο επικεφαλής της ομάδας, είναι δική μου δουλειά ν’ αποφασίσω”. Οι άλλοι λένε: “Και γιατί δεν συναναστράφηκες με τον συνεργάτη σου;” Εκείνος απαντάει: “Του το είπα· δεν είχε καμία γνώμη”. Χρησιμοποιεί ως δικαιολογία το γεγονός ότι οι άλλοι δεν έχουν γνώμη ή ότι δεν μπορούν να σκεφτούν μόνοι τους, για ν’ αποκρύψει το γεγονός ότι ενεργεί θέτοντας τους δικούς του νόμους. Και δεν ακολουθεί μετά η παραμικρή ενδοσκόπηση. Θα ήταν αδύνατον για έναν τέτοιο άνθρωπο ν’ αποδεχθεί την αλήθεια. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με τη φύση του αντίχριστου» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ο Θεός φανερώνει ότι οι αντίχριστοι ενεργούν αυθαίρετα, δεν συνεργάζονται με τους άλλους, παίρνουν αποφάσεις από μόνοι τους, έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο, δεν συζητούν για το έργο με τους συνεργάτες τους, και απλώς προχωρούν αφού πάρουν τις αποφάσεις μόνοι τους. Δεν υιοθετούν τις καλές προτάσεις που κάνουν οι άλλοι και συχνά κακολογούν τους άλλους, θεωρώντας λαμπρές τις δικές τους ιδέες. Στα μάτια των αντίχριστων, οι συνεργάτες δεν είναι κάτι παραπάνω από απλοί κομπάρσοι ή γλάστρες. Συνειδητοποίησα ότι ενεργούσα σαν αντίχριστη. Από τότε που άρχισα να συνεργάζομαι με τον Κρίστοφερ, τον περιφρονούσα για το χαμηλό του επίπεδο, την κατώτερη εργασιακή του ικανότητα και τη σχετική έλλειψη πείρας. Δεν ήθελα να συμμετάσχει στο έργο μου. Νόμιζα ότι είχα υπηρετήσει ως επικεφαλής περισσότερο από εκείνον, ότι καταλάβαινα περισσότερα από εκείνον, και ότι μπορούσα να οργανώσω το έργο μόνη μου. Θεωρούσα ότι δεν μπορούσε να κάνει καλές προτάσεις, οπότε δεν είχε νόημα να συζητώ μαζί του. Όταν με ρώτησε τι σχέδια είχα για το έργο, αντέδρασα και σκέφτηκα ότι ήθελε να φανεί ανώτερος με τις ερωτήσεις που έκανε για την πρόοδό μου, οπότε απλώς τον αγνόησα. Όταν κάποιοι αδελφοί και αδελφές δεν τολμούσαν να κάνουν το καθήκον τους από φόβο μήπως συλληφθούν και ο Κρίστοφερ ρώτησε αν τους είχα υποστηρίξει, απλώς εκτελούσε τις υποχρεώσεις του, και όμως εγώ, όλο αλαζονεία, σκέφτηκα: «Ποιος νομίζει ότι είναι που με διατάζει, ενώ δεν μπορεί να λύσει το ζήτημα μόνος του;» Αργότερα, όταν έγινε συνάθροιση για να συνοψίσουμε τα θέματα, οι αδελφοί και οι αδελφές μοιράστηκαν κάποια μονοπάτια άσκησης, αλλά δεν τα υιοθέτησα. Επειδή ενεργούσα αυθαίρετα, δεν συνεργαζόμουν με τους άλλους ούτε ακολουθούσα τις προτάσεις τους, δεν κατάφερνα να έχω αποτελέσματα στο καθήκον μου. Πάντα έκανα το καθήκον μου με βάση τις δικές μου πεποιθήσεις, κάνοντας ό,τι θεωρούσα εγώ σωστό, και δεν συνεργαζόμουν καθόλου με τους άλλους, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα καθυστερήσεις στο έργο. Έκανα κακό! Όταν το συλλογίστηκα αυτό, κατάφερα να αποδεχτώ το κλάδεμα των επικεφαλής ομάδας. Η συμπεριφορά μου είχε ήδη επηρεάσει αρνητικά το έργο της εκκλησίας. Αν δεν με είχαν κλαδέψει έτσι, δεν θα είχα κάνει αυτοκριτική ούτε θα αναγνώριζα πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημά μου. Το κλάδεμα είναι μια έκφανση της αγάπης του Θεού!

Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό, αναζητώντας γιατί δεν μπορούσα να συνεργαστώ με τους άλλους στο καθήκον μου και γιατί έπρεπε πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο. Βρήκα κάποια λόγια του Θεού που αφορούσαν ακριβώς την κατάστασή μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Μπορεί να εκτελείτε τα καθήκοντά σας για κάποια χρόνια, αλλά να μην έχετε σημειώσει καμία αισθητή πρόοδο στη ζωή-είσοδό σας, καταλαβαίνετε μόνο μερικά επιφανειακά δόγματα και δεν έχετε την παραμικρή αληθινή γνώση της διάθεσης και της ουσίας του Θεού, καμία σημαντική εξέλιξη. Αν αυτό είναι το σημερινό σας ανάστημα, τότε σε ποια πράγματα θα είστε επιρρεπείς; Τι αποκαλύψεις διαφθοράς θα έχετε; (Αλαζονεία και έπαρση.) Η αλαζονεία και η έπαρσή σας θα ενταθούν ή θα παραμείνουν αμετάβλητες; (Θα ενταθούν.) Γιατί θα ενταθούν; (Επειδή θα νομίζουμε ότι έχουμε πολλά προσόντα.) Και σε ποια βάση κρίνουν οι άνθρωποι το επίπεδο των προσόντων τους; Πόσα χρόνια εκτελούν ένα συγκεκριμένο καθήκον και πόση εμπειρία έχουν αποκτήσει, σωστά; Και με αυτό το δεδομένο, δεν θα αρχίσετε σιγά σιγά να δίνετε σημασία στο ποιος είναι ο πιο παλιός; Για παράδειγμα, ένας συγκεκριμένος αδελφός πιστεύει στον Θεό για πολλά χρόνια και εκτελεί ένα καθήκον για μεγάλο διάστημα, οπότε έχει τα πιο πολλά προσόντα να μιλήσει· μια συγκεκριμένη αδελφή δεν είναι εδώ πολύ καιρό και, παρόλο που έχει κάποιο επίπεδο, δεν έχει εμπειρία στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος και δεν πιστεύει πολύ καιρό στον Θεό, οπότε έχει τα λιγότερα προσόντα να μιλήσει. Εκείνος που έχει τα περισσότερα προσόντα να μιλήσει σκέφτεται μέσα του: “Εφόσον είμαι αρχαιότερος, αυτό σημαίνει ότι εκτελώ το καθήκον μου σύμφωνα με τις προδιαγραφές, η επιδίωξή μου έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της και δεν έχω να αγωνιστώ για τίποτα ούτε να εισέλθω σε τίποτα. Έχω εκτελέσει καλά αυτό το καθήκον, λίγο-πολύ έχω ολοκληρώσει αυτό το έργο, ο Θεός θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος”. Και έτσι αρχίζουν να εφησυχάζουν. Δείχνει, άραγε, αυτό ότι έχουν εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα; Έχουν σταματήσει να κάνουν οποιαδήποτε πρόοδο. Παρόλο που δεν έχουν ακόμα κερδίσει την αλήθεια ή τη ζωή, θεωρούν πως έχουν τα περισσότερα προσόντα, δίνουν σημασία στην παλαιότητα και περιμένουν την ανταμοιβή του Θεού. Άραγε αυτό δεν είναι εκδήλωση μιας αλαζονικής διάθεσης; Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν “πολλά προσόντα”, ξέρουν να είναι προσεκτικοί, υπενθυμίζουν στον εαυτό τους να μην κάνουν λάθη· μόλις πιστέψουν ότι έχουν πολλά προσόντα, τότε γίνονται αλαζόνες, αρχίζουν να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και είναι πολύ πιθανό να εφησυχάσουν. Σε τέτοιες στιγμές, δεν είναι πιθανό να ζητήσουν ανταμοιβές και στέφανο από τον Θεό, όπως έκανε ο Παύλος; (Ναι.) Ποια είναι η σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού; Δεν είναι αυτή η σχέση μεταξύ του Δημιουργού και των δημιουργημάτων. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σχέση συναλλαγής. Και όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό κι Εκείνος πιθανότατα θα κρύψει το πρόσωπό Του απ’ αυτούς· αυτό είναι επικίνδυνο σημάδι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο με φόβο Θεού μπορεί κανείς να βαδίσει στο μονοπάτι της σωτηρίας). Ο Θεός φανερώνει πώς όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν αποκτούν αυτογνωσία, θα νομίζουν ότι έχουν κεφάλαιο και εμπειρία αφού εκτελέσουν κάποιο καθήκον για λίγο διάστημα και θα αρχίσουν να επιβάλλουν την αρχαιότητά τους, περιφρονώντας τους άλλους, φουσκώνοντας από αλαζονεία, χωρίς να αναζητούν τις αλήθεια-αρχές και χωρίς να συνεργάζονται με άλλους στο καθήκον τους, ενεργώντας αυθαίρετα, κάνοντας ό,τι τους αρέσει και βαδίζοντας σε μονοπάτι αντίστασης στον Θεό. Από τότε που ασπάστηκα την πίστη, έκανα πάντα κάποιο καθήκον και ήμουν επικεφαλής για δύο χρόνια. Νόμιζα ότι ήμουν πιστή για πολύ καιρό, ότι είχα καλή εργασιακή ικανότητα και ότι είχα κάποια εργασιακή πείρα, οπότε έγινα αλαζόνας. Ήμουν πρόθυμη να καλλιεργήσω άλλους και να ελέγξω το έργο τους, αλλά δυσαρεστήθηκα όταν ο Κρίστοφερ έγινε συνεργάτης μου και άρχισε να συμμετέχει στο έργο μου. Σκεφτόμουν συνεχώς ότι εγώ τον είχα ποτίσει και τον είχα καλλιεργήσει, ότι το επίπεδο του ήταν κατώτερο από το δικό μου, και ότι μόλις ξεκινούσε και δεν είχε μεγάλη πείρα, οπότε δεν ήθελα να συμμετάσχει στο έργο μου. Όταν με ρώτησε αν είχα υποστηρίξει τους νεοφώτιστους και πώς είχα προγραμματίσει το έργο μου, δεν άντεξα άλλο και του απάντησα χωρίς να του δώσω σημασία. Δεν έκρινα ότι ήταν απαραίτητο να συζητήσω μαζί του, αλλά και να συζητούσα, δεν θα είχε καμία αξιόλογη πρόταση. Νόμιζα ότι μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς εκείνον, οπότε δεν συζήτησα ούτε συνεργάστηκα μαζί του και αποφάσισα και διευθέτησα σχεδόν τα πάντα μόνη μου. Τον έβλεπα σαν έναν απλό κομπάρσο. Ο Θεός απαιτεί να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τους άλλους στα καθήκοντά μας. Αυτή είναι βασική αρχή για την εκτέλεση των καθηκόντων μας, αλλά εγώ αγνόησα την απαίτηση του Θεού και τις αρχές του οίκου του Θεού. Πάντα πίστευα ότι τα κατάφερνα μια χαρά μόνη μου, μπορούσα να κάνω το έργο μόνη μου και ότι δεν χρειαζόμουν τη συνεργασία κανενός. Νόμιζα ότι μπορούσα να τα χειριστώ όλα και δεν χρειαζόμουν κανέναν να επιβλέπει το έργο μου. Πόσο αλαζόνας και επηρμένη ήμουν! Η αλαζονική μου διάθεση με έκανε να μη σέβομαι καθόλου τους άλλους και μην έχω θέση για τον Θεό στην καρδιά μου. Δεν είχα θεοφοβούμενη καρδιά και βάδιζα σε μονοπάτι ανταγωνισμού με τον Θεό. Όταν έφτασα για πρώτη φορά στο χωριό, ήμουν γεμάτη πίστη και ήθελα να εκπληρώσω το καθήκον μου για να ικανοποιήσω τον Θεό. Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αλαζόνας και αναίσθητη; Δεν είχα αντιληφθεί καθόλου πως είχα πάρει λάθος μονοπάτι. Αν συνέχιζα έτσι, θα γινόμουν μια αντίχριστη που θα διατάρασσε το έργο του Θεού και στο τέλος ο Θεός θα με φανέρωνε και θα με απέκλειε, οπότε και η ζωή μου ως πιστή θα τελείωνε. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, φοβήθηκα λιγάκι και προσευχήθηκε σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, έχω διαταράξει το έργο της εκκλησίας. Τώρα αναγνωρίζω τη διαφθορά μου και τη σοβαρότητα των ζητημάτων μου. Θέλω να μετανοήσω και δεν θέλω να Σου αντιστέκομαι με τη διεφθαρμένη διάθεσή μου».

Αργότερα, βρήκα κάποια άλλα λόγια του Θεού: «Στον οίκο του Θεού, ό,τι κι αν κάνεις, δεν εργάζεσαι πάνω σε κάποιο δικό σου εγχείρημα· πρόκειται για το έργο του οίκου του Θεού, πρόκειται για το έργο του Θεού. Πρέπει να έχεις διαρκώς αυτήν τη γνώση στο μυαλό σου και να λες: “Δεν είναι δική μου υπόθεση· κάνω το καθήκον μου και εκπληρώνω την ευθύνη μου. Κάνω το έργο της εκκλησίας. Είναι μια εργασία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός και την κάνω για Εκείνον. Είναι το καθήκον μου, δεν είναι προσωπική μου υπόθεση”. Αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι. Εάν αντιμετωπίζεις ένα καθήκον ως προσωπική σου υπόθεση και δεν αναζητάς τις αλήθεια-αρχές όταν ενεργείς, αν το εκτελείς σύμφωνα με τα κίνητρα, τις απόψεις και τα κρυφά σου σχέδια, τότε πιθανότατα να κάνεις λάθη. Πώς πρέπει λοιπόν να πράξεις εάν μπορείς να ξεχωρίσεις πολύ καλά μεταξύ του καθήκοντός σου και των προσωπικών σου υποθέσεων, και γνωρίζεις ότι πρόκειται για καθήκον; (Αναζητώ ό,τι ζητά ο Θεός, αναζητώ τις αρχές.) Σωστά. Αν σου συμβεί κάτι και δεν κατανοείς την αλήθεια, κι έχεις κάποια ιδέα, αλλά ακόμα δεν το έχεις ξεκαθαρίσει, τότε πρέπει να βρεις αδελφούς και αδελφές που να κατανοούν την αλήθεια για να συναναστραφείς μαζί τους. Αυτό σημαίνει αναζήτηση της αλήθειας, αυτή είναι, πριν απ’ όλα τ’ άλλα, η στάση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου. Μην παίρνεις αποφάσεις με βάση ό,τι που θεωρείς εσύ σωστό και στη συνέχεια να χτυπάς το σφυρί και να λες ότι η υπόθεση έκλεισε —κάτι τέτοιο εύκολα οδηγεί σε προβλήματα. […] Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το τι σου συμβαίνει κάθε μέρα ή για το πόση δουλειά κάνεις, πόση προσπάθεια καταβάλλεις —αυτό που εξετάζει είναι η στάση σου απέναντι σ’ όλα αυτά. Και με τι σχετίζονται η στάση με την οποία κάνεις αυτά τα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίον τα κάνεις; Σχετίζονται με το αν επιδιώκεις ή δεν επιδιώκεις την αλήθεια, καθώς και με τη ζωή-είσοδό σου. Ο Θεός εξετάζει τη ζωή-είσοδό σου, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις. Εάν βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και έχεις ζωή-είσοδο, τότε θα μπορείς να συνεργαστείς αρμονικά με τους άλλους όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου και θα είναι εύκολο να τα εκτελέσεις επαρκώς» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Τα λόγια του Θεού είναι πολύ σαφή. Η εκτέλεση του καθήκοντός μας στον οίκο του Θεού δεν θα πει να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς τη συμμετοχή άλλων ανθρώπων. Το καθήκον μας είναι μέρος του έργου του οίκου του Θεού, και αν ενεργούμε αυθαίρετα και δεν συνεργαζόμαστε, υπάρχει κίνδυνος να διαταράξουμε και να αναστατώσουμε το έργο. Έμαθα, επίσης, ότι ο Θεός δεν μετρά τους ανθρώπους με βάση πόσο καιρό είναι στην πίστη, πόσο έργο έχουν κάνει, ή πόση πείρα έχουν αποκτήσει στο καθήκον τους, αλλά με βάση τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια, και με το αν βαδίζουν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αν δεν αναζητούσα την αλήθεια ούτε αποδεχόμουν τις καλές προτάσεις των άλλων, και έπρεπε πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο, δεν θα είχα καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου. Πάντα θεωρούσα κεφάλαιο το δήθεν επίπεδό μου, το γεγονός ότι ήμουν επικεφαλής για λίγο και ότι είχα κάποια πείρα. Πίστευα ότι με αυτά τα προσόντα, θα εκπλήρωνα καλά το καθήκον μου. Στην πραγματικότητα, το ότι είχα αυτήν την πείρα και το επίπεδο δεν σήμαινε ότι είχα και αλήθεια-αρχές. Αυτά ήταν απλά εργαλεία που θα χρησιμοποιούσα στο καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι μπέρδευα την πείρα και το επίπεδο με την αλήθεια-αρχή και νόμιζα ότι καταλάβαινα την αλήθεια και ενεργούσα σύμφωνα με τις αρχές. Η αλαζονεία μου διαρκώς μεγάλωνε, περιφρονούσα τους αδελφούς και τις αδελφές και έκανα ό,τι ήθελα. Ως αποτέλεσμα αυτού, μετά από τρεις μήνες έργου, δεν παρήγαγα κανένα αποτέλεσμα. Συνειδητοποίησα το εξής: Για να κάνει κάποιος καλά το καθήκον του, δεν έχει σημασία πόσο καιρό είναι πιστός, πόσο έχει συνεισφέρει προηγουμένως, ή πόση πείρα έχει αποκτήσει. Το βασικό είναι να αναζητάς την αλήθεια, να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές και να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους.

Αργότερα, διάβασα άλλα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού που μου ξεκαθάρισαν ποιο είναι το μονοπάτι της αρμονικής συνεργασίας με τους άλλους. Ο Θεός λέει: «Η αρμονική συνεργασία συνεπάγεται πολλά πράγματα. Αν μη τι άλλο, ένα από αυτά τα πολλά πράγματα είναι να επιτρέπεις στους άλλους να μιλούν και να κάνουν διαφορετικές προτάσεις. Εάν είσαι πραγματικά λογικός, ανεξάρτητα από το είδος του έργου που κάνεις, πρέπει πρώτα να μάθεις να αναζητάς τις αλήθεια-αρχές, αλλά και να παίρνεις την πρωτοβουλία να ζητάς τη γνώμη των άλλων. Εφόσον λαμβάνεις σοβαρά υπόψη κάθε πρόταση και στη συνέχεια λύνετε τα προβλήματα σε σύμπνοια, ουσιαστικά επιτυγχάνεις αρμονική συνεργασία. Έτσι, θ’ αντιμετωπίζεις πολύ λιγότερες δυσκολίες στο καθήκον σου. Ό,τι προβλήματα κι αν προκύψουν, θα είναι εύκολο να τα λύσεις και να τα χειριστείς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αρμονικής συνεργασίας. Μερικές φορές υπάρχουν διαφωνίες για ασήμαντα θέματα· εφόσον, όμως, αυτές δεν επηρεάζουν το έργο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ωστόσο, σε βασικά θέματα και μείζονα ζητήματα που αφορούν το έργο της εκκλησίας, πρέπει να καταλήξετε σε συναίνεση και να αναζητήσετε την αλήθεια για να τα λύσετε. […] Πρέπει να εγκαταλείψεις τους ηγετικούς τίτλους, να εγκαταλείψεις τον βρώμικο αέρα της θέσης, να συμπεριφέρεσαι σαν συνηθισμένος άνθρωπος, να παραμένεις στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους και να έχεις υπεύθυνη στάση απέναντι στο καθήκον σου. Εάν βλέπεις διαρκώς το καθήκον σου ως επίσημο τίτλο και θέση ή ως ένα είδος δάφνινου στεφάνου και φαντάζεσαι ότι λόγος ύπαρξης των άλλων είναι να δουλεύουν για τη θέση σου και να την υπηρετούν, αυτό είναι προβληματικό κι ο Θεός θα σε απεχθάνεται και θα νιώθει αηδιασμένος μαζί σου. Εάν πιστεύεις ότι είσαι ισότιμος με τους άλλους, απλώς έχεις μια κάπως μεγαλύτερη ανάθεση και περισσότερη ευθύνη από τον Θεό, εάν μπορείς να μάθεις να τους φέρεσαι επί ίσοις όροις, και μάλιστα είσαι σε θέση να πέσεις στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτούς ζητώντας να μάθεις τι σκέφτονται οι άλλοι, αν μπορείς ν’ ακούς ειλικρινά και προσεκτικά τι λένε, τότε θα συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους. Τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η αρμονική συνεργασία; Ο αντίκτυπος είναι τεράστιος. Θα κερδίσεις πράγματα που δεν είχες ποτέ πριν, δηλαδή το φως της αλήθειας και τις πραγματικότητες της ζωής. Θα ανακαλύψεις τα προσόντα των άλλων και θα μάθεις από τα πλεονεκτήματά τους. Είναι και κάτι άλλο: Αντιλαμβάνεσαι τους άλλους ως ηλίθιους, χαζούς, ανόητους, κατώτερους από σένα· όταν όμως ακούς τις απόψεις τους ή σου ανοίγονται οι άλλοι, ανακαλύπτεις άθελά σου ότι κανείς δεν είναι τόσο συνηθισμένος όσο νομίζεις, ότι ο καθένας μπορεί να προσφέρει διαφορετικές σκέψεις και ιδέες, ότι όλοι έχουν την αξία τους. Αν μάθεις να συνεργάζεσαι αρμονικά, πέρα από το ότι αυτό σε βοηθάει να μαθαίνεις από τα δυνατά σημεία των άλλων, μπορεί να αποκαλύψει και την αλαζονεία και την αυταρέσκειά σου και να πάψεις έτσι να φαντάζεσαι ότι είσαι έξυπνος. Όταν δεν θεωρείς πλέον τον εαυτό σου εξυπνότερο και καλύτερο απ’ όλους τους άλλους, θα πάψεις να ζεις σ’ αυτήν τη ναρκισσιστική κατάσταση αυτοθαυμασμού. Και αυτό θα σε προστατεύει, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το δίδαγμα που θα πρέπει να αντλήσεις και το όφελος που θα πρέπει να αποκομίσεις από τη συνεργασία με τους άλλους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. «Πιστεύετε ότι είναι κανένας τέλειος; Όσο δυνατοί κι αν είναι οι άνθρωποι, όσο ικανοί και ταλαντούχοι κι αν είναι, και πάλι τέλειοι δεν είναι. Ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό, είναι γεγονός, και είναι και η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ώστε να προσεγγίσουν σωστά τα δικά τους πλεονεκτήματα και προτερήματα ή ελαττώματα· τέτοιον ορθολογισμό πρέπει να διαθέτουν οι άνθρωποι. Αν έχεις τέτοιον ορθολογισμό, μπορείς να αντιμετωπίσεις σωστά τα προτερήματά σου και τις αδυναμίες σου, καθώς και των άλλων, κι αυτό θα σου επιτρέψει να εργάζεσαι αρμονικά μαζί τους. Εάν έχεις κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας και μπορείς να εισέλθεις σ’ αυτήν την πτυχή της αλήθειας-πραγματικότητας, τότε μπορείς και συνεννοείσαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αντλώντας από τα προτερήματά τους για να αντισταθμίσεις τυχόν αδυναμίες σου. Με αυτόν τον τρόπο, ό,τι καθήκον κι αν εκτελείς, ό,τι κι αν κάνεις, θα βελτιώνεσαι συνεχώς σε αυτό και θα έχεις την ευλογία του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού βρήκα μονοπάτι άσκησης. Σε κάθε συνεργασία, θα πρέπει να στεκόμαστε στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους και να μαθαίνουμε να τους ακούμε προσεκτικά και να σπεύδουμε να ρωτάμε για όσα δεν καταλαβαίνουμε. Όταν ασκούμαστε έτσι, μπορούμε να ανακαλύψουμε τα προτερήματα των αδελφών και τους τομείς στους οποίους υπερέχουν από εμάς. Τότε, δεν θα τους περιφρονούμε και θα πάψουμε να φερόμαστε τόσο αυτάρεσκα και αυθαίρετα. Θα πρέπει, επίσης, να κατανοούμε σαφέστερα τον εαυτό μας και να μην τον έχουμε περί πολλού. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα δυνατά σημεία των άλλων και να αντιμετωπίζουμε σωστά τις αδυναμίες τους. Τώρα που τα θυμάμαι, παρόλο που ήμουν δύο χρόνια επικεφαλής, δεν είχα ταλέντο στο κήρυγμα του ευαγγελίου και χρειαζόμουν υποστήριξη κατά τον έλεγχο του ευαγγελικού έργου. Όσο για τον Κρίστοφερ, δεν είχε ασπαστεί την πίστη πολύ καιρό, αλλά κήρυττε ανέκαθεν το ευαγγέλιο, είχε σπουδαία αποτελέσματα και είχε προσηλυτίσει πολλούς ανθρώπους. Είχε περισσότερη εμπειρία όσον αφορά το κήρυγμα του ευαγγελίου, οπότε θα έπρεπε να είχα ζητήσει ενεργά τη βοήθειά του. Επίσης, ο Κρίστοφερ ήταν πολύ υπεύθυνος στο καθήκον του, έφερε βάρος στο έργο του, με αναζήτησε ενεργά για να συνοψίσουμε το έργο μας και εφάρμοζε καλές πρακτικές από άλλες εκκλησίες. Όλα αυτά ήταν δυνατά σημεία από τα οποία μπορούσα να διδαχθώ. Παλιότερα, φερόμουν πολύ αλαζονικά και δεν αναγνώριζα τα προτερήματα του Κρίστοφερ, και μάλιστα τον περιφρονούσα. Δεν αποδεχόμουν τις προτάσεις του και δεν τον άφηνα να συμμετάσχει στο έργο μου. Ήμουν ένα τίποτα, κι όμως είχα τόση αυτοπεποίθηση —τι ντροπή. Δεν είχα το παραμικρό ίχνος αυτογνωσίας. Αν είχα καταφέρει να συνεργαστώ καλά με τον Κρίστοφερ νωρίτερα, το έργο δεν θα είχε καθυστερήσει. Όταν το ξανασκέφτηκα, το μετάνιωσα. Οι προηγούμενες παραβάσεις μου ήταν ανεπανόρθωτες, αλλά στο εξής ήμουν πρόθυμη να κάνω το καθήκον μου καλά. Θα συζητούσα και θα επικοινωνούσα με τους υπόλοιπους όταν αντιμετώπιζα ζητήματα, θα έδινα προτεραιότητα στα συμφέροντα της εκκλησίας, θα μάθαινα να συνεργάζομαι με τους άλλους και θα έπαυα να ακολουθώ αυτό το παλιό μονοπάτι.

Αργότερα, έφυγα από το χωριό. Μου ανατέθηκαν διαφορετικά αντικείμενα και νέος συνεργάτης. Αυτήν τη φορά με έβαλαν να συνεργαστώ με την αδελφή Μίνα. Ήμουν ευτυχής που θα συνεργαζόμουν μαζί της αρμονικά για να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας. Αργότερα, άρχισα σιγά-σιγά να παρατηρώ ότι παρόλο που η Μίνα ήταν μεγαλύτερή μου, δεν είχε ασπαστεί την πίστη ούτε έκανε το καθήκον της τόσο καιρό όσο εγώ. Όσο για την επίβλεψη και τον έλεγχο του έργου, είχε ακόμα ελλείψεις. Μερικές φορές, άκουγα, επίσης, τους αδελφούς και τις αδελφές να αναφέρουν ορισμένα προβλήματά της. Η αλαζονική μου διάθεση άρχισε να επανεμφανίζεται. Άρχισα να πιστεύω ότι ήμουν ο βασικός συντελεστής στο έργο μας και ότι η αδελφή Μίνα ήταν εκεί απλώς για να ασκείται. Μια φορά, όταν έπρεπε να γράψουμε μια πρόταση έργου, ο επικεφαλής μας μας τόνισε ότι έπρεπε να συζητήσουμε το έργο, αλλά εγώ έκανα την εξής σκέψη: «Αυτή η εργασία δεν είναι δύσκολη, μπορώ εύκολα να τη χειριστώ και μόνη μου και δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε και οι δύο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να την κάνω μόνη μου». Μετά τη συνάθροιση, εγώ ήθελα απλώς να συνεχίσω το έργο μόνη μου, αλλά η Μίνα μού τηλεφώνησε αμέσως και ήξερα ότι θα ήθελε να το συζητήσουμε. Πραγματικά, όμως, δεν είχα όρεξη, οπότε δεν σήκωσα το τηλέφωνο. Μετά, ένιωσα κάποιες τύψεις. Σκέφτηκα ότι η αλαζονεία και η απροθυμία μου να συνεργαστώ με τον Κρίστοφερ είχαν παρακωλύσει το έργο παλιότερα. Αν συνέχιζα έτσι, σίγουρα θα επηρεαζόταν το έργο μας. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, η Μίνα φρόντισε να με αναζητήσει για να συζητήσουμε για το έργο, αλλά φέρθηκα αλαζονικά και δεν θέλησα να συνεργαστώ μαζί της. Θεέ μου, δεν θέλω να συνεχίσω να ενεργώ αυθαίρετα και να διαταράσσω το έργο της εκκλησίας. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να απαλλαγώ από την αλαζονική μου διάθεση και να συνεργαστώ αρμονικά με τη Μίνα». Τότε θυμήθηκα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Πρέπει να επιτύχετε αρμονική συνεργασία για τους σκοπούς του έργου του Θεού, προς όφελος της εκκλησίας και ώστε να ωθήσετε τους αδελφούς και τις αδελφές σας προς τα εμπρός. Θα πρέπει να συντονίζεσαι με τους άλλους, ο καθένας να διορθώνει τον άλλο και να φτάνει σε καλύτερο αποτέλεσμα εργασίας, ώστε να λαμβάνει υπόψη του τις προθέσεις του Θεού. Αυτό σημαίνει αληθινή συνεργασία, και μόνο όσοι συνεργάζονται θα αποκτήσουν αληθινή είσοδο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Υπηρετείστε όπως οι Ισραηλίτες). Τα λόγια του Θεού με επηρέασαν βαθιά. Για να κάνω καλά το καθήκον μου, έπρεπε να μάθω να συνεργάζομαι αρμονικά με τη Μίνα και να σταματήσω να ζω με την αλαζονική μου διάθεση και να ενεργώ αυθαίρετα. Αφού τα σκέφτηκα αυτά, τηλεφώνησα στη Μίνα και συζητήσαμε τις μελλοντικές διευθετήσεις του έργου μας. Η Μίνα μοιράστηκε τις ιδέες της μαζί μου και τις βρήκα αρκετά καλές, οπότε στο τέλος τις εφάρμοσα. Σε χρόνο μηδέν, είχαμε καταρτίσει ένα σχέδιο πολύ πιο γρήγορα από ό,τι είχα καταφέρει προηγουμένως μόνη μου. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Δεν ήταν κάποιο σπουδαίο επίτευγμα, αλλά ένιωθα υπέροχα που απαρνήθηκα τον εαυτό μου και ασκήθηκα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Κατόπιν, έμαθα να συνεργάζομαι με άλλους αδελφούς και αδελφές και διαπίστωσα ότι κάθε μήνα είχαμε και καλύτερα αποτελέσματα στο έργο μας. Ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου!