Από μικρή ήμουν σχετικά εσωστρεφής και δεν εκφραζόμουν καλά. Όταν αλληλεπιδρούσα με αγνώστους, δεν έβρισκα το θάρρος να μιλήσω, κι αγχωνόμουν πολύ όταν είχα γύρω μου πολύ κόσμο. Φοβόμουν ότι δεν θα εκφραζόμουν καθαρά και ότι θα γινόμουν περίγελος. Γι’ αυτό, ένιωθα συχνά κατώτερη από τους άλλους. Τον Αύγουστο του 2023, η εκκλησία μού ανέθεσε να ποτίσω τους νέους πιστούς. Αυτό το καθήκον απαιτούσε να συναθροίζομαι συχνά με τους νέους πιστούς και να επικοινωνώ με άλλους ποτιστές. Μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, ένιωθα συχνά αγχωμένη και φοβόμουν πως όταν ερχόταν η ώρα να συναναστραφώ, δεν θα μιλούσα καθαρά. Τι θα σκέφτονταν, τότε, οι αδελφοί κι οι αδελφές μου;

Μια φορά, η Στέισι, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, με πήγε να συναναστραφώ με νέους πιστούς. Βρήκα εκεί 40 με 50 άτομα. Όταν τους είδα, αγχώθηκα πολύ. Ήταν πάρα πολύς κόσμος. Δεν θα ήταν ντροπή αν δεν συναναστρεφόμουν καλά μπροστά σε τόσο κόσμο! Θα έλεγαν: «Εσύ δεν μπορείς καν να μιλήσεις κατανοητά. Πώς θα μας ποτίσεις;» Δεν θα με περιφρονούσαν; Αυτό σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Η καρδιά μου ταράχτηκε. Ειδικά όταν είδα ότι η Στέισι συναναστρεφόταν ξεκάθαρα και μιλούσε πρακτικά, ζήλεψα πολύ. Εγώ έγινα πολύ νευρική και φοβήθηκα ότι με τόσο κόσμο εκεί, θα αγχωνόμουν, το μυαλό μου θα άδειαζε και δεν θα μπορούσα να συναναστραφώ τίποτα. Δεν θα γινόμουν εντελώς ρεζίλι; Τι θα σκέφτονταν οι νέοι πιστοί για μένα; Αυτό σκέφτηκα και αποφάσισα ότι δεν θα μιλούσα. Θα έπαιζα απλώς τον ρόλο του ακροατή! Έτσι, δεν είπα ούτε λέξη σε όλη τη συνάθροιση. Το ίδιο έκανα κι όταν συναθροιζόμουν με άλλους ποτιστές. Όταν είδα ότι όλοι εκφράζονταν αρκετά καλά, ζήλεψα. Επειδή σκεφτόμουν ότι εγώ δεν εκφραζόμουν ικανοποιητικά και κατάλληλα μπροστά σε κοινό είχα ακόμα λιγότερη αυτοπεποίθηση να μιλήσω. Έπεσα σε κατάθλιψη και σκέφτηκα: «Όλοι εδώ κάνουμε καθήκοντα ποτίσματος. Πώς γίνεται να έχουμε τόσο μεγάλες διαφορές μεταξύ μας; Εγώ δεν λέω ποτέ τίποτα· δεν θα πουν οι άλλοι ότι δεν μπορώ να συναναστραφώ κι ότι είμαι μια σκέτη απογοήτευση;» Έγινα λίγο αρνητική και σκέφτηκα: «Δεν ήταν λάθος που μου ανέθεσαν καθήκοντα ποτίσματος; Το καθήκον αυτό απαιτεί να συναναστρέφεται κανείς την αλήθεια και να μπορεί να εκφράζεται καλά. Εγώ δεν έχω ευφράδεια και φοβάμαι ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό το καθήκον». Σκέφτηκα μετά, όμως, ότι ο Θεός ορίζει ποιο καθήκον θα κάνει ο καθένας κι ότι δεν ήθελα να φανώ ανάξια της επίπονης πρόθεσής Του. Θα πρέπει, όμως, να μάθω να μιλάω μπροστά σε κόσμο· τι θα κάνω; Εκείνες τις λίγες μέρες υπέφερα και δεν μπορούσα να αλλάξω το πώς ένιωθα.

Μια μέρα, μίλησα σε μια αδελφή για την κατάστασή μου, και μου έδωσε να διαβάσω ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Εάν έχεις συχνά το αίσθημα ότι σε κατηγορούν στη ζωή σου, εάν η καρδιά σου δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, εάν ζεις χωρίς γαλήνη ή χαρά και συχνά κατακλύζεσαι από ανησυχία και άγχος για κάθε είδους θέμα, τι δείχνει αυτό; Απλώς ότι δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι δεν παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου προς τον Θεό. Όταν ζεις μέσα στη διάθεση του Σατανά, είναι πιθανό συχνά να μην κάνεις πράξη την αλήθεια, να γυρίζεις την πλάτη σου στην αλήθεια, να είσαι εγωιστής και ελεεινός. Υποστηρίζεις μόνο την εικόνα σου, το όνομα και τη θέση σου, τα συμφέροντά σου. Είναι πολύ επώδυνο να ζεις διαρκώς για τον εαυτό σου. Έχεις τόσο πολλές εγωιστικές επιθυμίες, εμπλοκές, δεσμά, αμφιβολίες κι ενοχλήσεις που δεν έχεις την παραμικρή γαλήνη ή χαρά. Το να ζεις για χάρη της διεφθαρμένης σάρκας συνεπάγεται να υποφέρεις υπερβολικά. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια είναι διαφορετικοί. Όσο περισσότερο καταλαβαίνουν την αλήθεια τόσο πιο ελεύθεροι και απελευθερωμένοι γίνονται· όσο περισσότερο κάνουν πράξη την αλήθεια τόσο μεγαλύτερη γαλήνη και χαρά νιώθουν. Όταν κερδίσουν την αλήθεια, θα ζουν εξ ολοκλήρου στο φως, θα απολαμβάνουν τις ευλογίες του Θεού και δεν θα νιώθουν καθόλου πόνο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η είσοδος στη ζωή ξεκινά με την εκτέλεση του καθήκοντος). Τα λόγια του Θεού είχαν εκθέσει την πραγματική μου κατάσταση, και κατάλαβα γιατί πονούσα τόσο πολύ όλο αυτό το διάστημα. Έφταιγε που ζούσα σε μια κατάσταση ματαιοδοξίας και περηφάνιας και δεν έκανα πράξη την αλήθεια. Είτε ήμουν σε συνάθροιση με νέους πιστούς είτε επικοινωνούσα με ποτιστές, δεν τολμούσα να εκφραστώ πραγματικά, και φοβόμουν συνέχεια ότι αν δεν ήμουν καλή στη συναναστροφή μου, ο κόσμος θα με περιφρονούσε. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά κι ανησυχούσα για τη ματαιοδοξία και την περηφάνια μου. Σκεφτόμουν μόνο την περηφάνια μου και τα συμφέροντά μου. Πονούσα αφόρητα, επειδή περνούσα όλη τη μέρα μου μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατανόησα κάπως το πρόβλημά μου.

Λίγες μέρες αργότερα, η επιβλέπουσα είπε ότι στο εξής, θα αναλαμβάναμε εκ περιτροπής την επικοινωνία μεταξύ των ποτιστών. Όταν το άκουσα αυτό, αγχώθηκα και σκέφτηκα: «Θα βρίσκομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές που κάνουν το ίδιο καθήκον μ’ εμένα. Όλοι μαζί είναι έντεκα. Η συναναστροφή μου πάνω στις αλήθειες που αφορούν το όραμα δεν είναι εξίσου καλή με τη δική τους. Τώρα θα είμαι υπεύθυνη και για τις συναθροίσεις. Με το πρόβλημα έκφρασης που έχω, αν αγχωθώ την ώρα της συναναστροφής και τραυλίσω και δεν μπορέσω να σκεφτώ καθαρά, τι θα πουν, άραγε, οι άλλοι για μένα;» Λίγες μέρες αργότερα, είχαμε μια συνάθροιση, και η επιβλέπουσα μού τηλεφώνησε και με προέτρεψε να συμμετάσχω. Μπορεί να μην οργάνωνα εγώ τη συνάθροιση, αλλά μέσα μου ένιωθα διχασμένη. Φοβήθηκα ότι αν πήγαινα και μου ζητούσαν να συναναστραφώ, δεν θα μπορούσα να πω τίποτα, κι ότι αυτή θα ήταν η μέγιστη ταπείνωση. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν βρήκα το κουράγιο να πάω. Για αρκετές μέρες μετά, ένιωθα λες κι είχα έναν βράχο να πιέζει την καρδιά μου που δεν με άφηνε να αναπνεύσω. Μπορεί εκείνη τη μέρα να την απέφυγα, αλλά πώς θα μπορούσα να αποφεύγω κάθε συνάθροιση; Σκέφτηκα ότι ίσως να μην ήμουν κατάλληλη να κάνω καθήκοντα ποτίσματος, αλλά πάνω που πήγα τα παρατήσω, τα έβαλα με τον εαυτό μου και ένιωσα ότι χρωστάω στον Θεό. Μόνο όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού, η κατάστασή μου άλλαξε. Ο Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά εσωστρεφείς από την παιδική τους ηλικία· δεν τους αρέσει να μιλάνε και δυσκολεύονται πολύ στις κοινωνικές επαφές τους με άλλους. Ακόμη και ως ενήλικες στην ηλικία των τριάντα ή των σαράντα ετών, και πάλι δεν μπορούν να υπερνικήσουν αυτήν την προσωπικότητα: Δεν είναι επιδέξιοι στην ομιλία ή καλοί στα λόγια ούτε είναι καλοί στις κοινωνικές επαφές τους με άλλους. Αφού γίνουν επικεφαλής, επειδή αυτό το χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους περιορίζει και παρεμποδίζει το έργο τους ως έναν βαθμό, αυτό συχνά τους προκαλεί στενοχώρια και απόγνωση, και τους κάνει να νιώθουν πολύ περιορισμένοι. Το να είναι κανείς εσωστρεφής και το να μην του αρέσει να μιλάει είναι εκδηλώσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Εφόσον είναι εκδηλώσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης, άραγε ο Θεός τις θεωρεί παραβάσεις; Όχι, δεν είναι παραβάσεις και ο Θεός θα τις αντιμετωπίσει σωστά. Ό,τι προβλήματα, ατέλειες ή ελαττώματα κι αν έχεις, τίποτε από αυτά δεν αποτελεί ζήτημα στα μάτια του Θεού. Ο Θεός εξετάζει πώς αναζητάς την αλήθεια, πώς κάνεις πράξη την αλήθεια, πώς ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και πώς ακολουθείς την οδό του Θεού στο πλαίσιο των έμφυτων καταστάσεων της κανονικής ανθρώπινης φύσης· αυτά εξετάζει ο Θεός. Επομένως, σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις αλήθεια-αρχές, μην αφήνεις αυτές τις βασικές καταστάσεις, όπως το επίπεδο, τα ένστικτα, την προσωπικότητα, τις συνήθειες και τη ρουτίνα ζωής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, να σε περιορίζουν. Ασφαλώς, να μην επενδύεις την ενέργεια και τον χρόνο σου προσπαθώντας να ξεπεράσεις αυτές τις βασικές καταστάσεις ούτε να επιχειρείς να τις αλλάξεις. [...] Η προσωπικότητά σου παραμένει όπως ήταν αρχικά. Μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις την προσωπικότητά σου για να φτάσεις στη σωτηρία. Αυτή είναι μια παράλογη ιδέα· όποια προσωπικότητα κι αν έχεις, αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν μπορείς να το αλλάξεις. Οι αντικειμενικοί λόγοι γι’ αυτό είναι ότι το αποτέλεσμα που επιθυμεί να πετύχει ο Θεός στο έργο Του δεν έχει καμία σχέση με την προσωπικότητά σου. Το κατά πόσο μπορείς να φτάσεις στη σωτηρία είναι επίσης άσχετο με την προσωπικότητά σου. Επιπλέον, το κατά πόσο είσαι άνθρωπος που κάνει πράξη την αλήθεια και κατέχει την αλήθεια-πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την προσωπικότητά σου. Επομένως, μην προσπαθείς ν’ αλλάξεις την προσωπικότητά σου επειδή κάνεις ορισμένα καθήκοντα ή υπηρετείς ως επιβλέπων ενός συγκεκριμένου αντικειμένου του έργου· αυτή είναι μια λανθασμένη ιδέα. Τι πρέπει να κάνεις, λοιπόν; Ανεξάρτητα από την προσωπικότητά σου ή από τις έμφυτες καταστάσεις σου, πρέπει να τηρείς και να κάνεις πράξη τις αλήθεια-αρχές. Σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν αξιολογεί το κατά πόσο ακολουθείς την οδό Του, το κατά πόσο μπορείς να φτάσεις στη σωτηρία με βάση την προσωπικότητά σου ή το τι επίπεδο, δεξιότητες, ικανότητες, χαρίσματα ή ταλέντα έχεις από τη φύση σου και, ασφαλώς, δεν εξετάζει πόσο έχεις περιορίσει τα σωματικά σου ένστικτα και τις σωματικές σου ανάγκες. Αντ’ αυτού, ο Θεός εξετάζει το κατά πόσο κάνεις πράξη και βιώνεις τα λόγια Του όσο Τον ακολουθείς και κάνεις τα καθήκοντά σου, το κατά πόσο έχεις την προθυμία και την αποφασιστικότητα να επιδιώκεις την αλήθεια και, σε τελική ανάλυση, το κατά πόσο έχεις καταφέρει να κάνεις πράξη την αλήθεια και ν’ ακολουθείς την οδό του Θεού. Αυτό εξετάζει ο Θεός. Το καταλαβαίνεις αυτό; (Ναι, το καταλαβαίνω.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα και ένιωσα κάπως απελευθερωμένη. Κατάλαβα ότι ο Θεός δεν ήθελε να αλλάξει τα ένστικτα και τις προσωπικότητες των ανθρώπων, αλλά τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις. Τα ελαττώματα της προσωπικότητας του καθενός είναι εκδηλώσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης κι ο Θεός δεν τα καταδικάζει. Πάντα είχα μια συγκεκριμένη άποψη· νόμιζα ότι ήμουν εσωστρεφής και ότι δεν εκφραζόμουν καλά, και ότι δεν ήμουν κατάλληλη να κάνω καθήκοντα ποτίσματος. Όποτε συναντούσα εξωστρεφείς ανθρώπους που εκφράζονταν καλά, ένιωθα περιορισμένη, κι ανησυχούσα για το τι θα έλεγε ο κόσμος για μένα αν δεν εκφραζόμουν σωστά. Ένιωθα κατώτερη και ντρεπόμουν, κι έτσι πίστευα ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό το καθήκον. Τελικά, η άποψή μου αυτή ήταν στρεβλή. Σκέφτηκα τα άλλα καθήκοντα που έκανα στο παρελθόν. Είχα προσπαθήσει πολύ να αναλογιστώ τα λόγια του Θεού κι όταν έκανα με επιμέλεια το καθήκον μου, πέτυχα κάποια αποτελέσματα. Από τις συναθροίσεις και τις συναναστροφές, κέρδισα κάποια διαφώτιση και φώτιση. Μπορεί να μην εκφραζόμουν τόσο καλά όσο οι άλλοι, αλλά μπορούσα κάποια πράγματα να τα εκφράσω με σαφήνεια. Στην πραγματικότητα, ο Θεός μού είχε δώσει αρκετά. Το θέμα ήταν ότι με περιόριζε η ματαιοδοξία και η περηφάνια μου, και φοβόμουν ότι αν δεν συναναστρεφόμουν καλά, θα γινόμουν ρεζίλι. Επίσης, χρησιμοποιούσα σαν δικαιολογία την εσωστρέφειά μου και το ότι δεν ήμουν καλή με τις λέξεις, και δεν σκεφτόμουν πώς θα επιλύσω τις δυσκολίες αυτές στο καθήκον μου ούτε και έκανα αυτοκριτική πάνω στη διεφθαρμένη μου διάθεση. Ζούσα με τη ματαιοδοξία και την περηφάνια μου και δεν μπορούσα να ξεφύγω. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι ήταν λάθος ο τρόπος που προσέγγιζα τα προβλήματά μου και ότι δεν έπρεπε να νιώθω κατώτερη και αρνητική επειδή ήμουν εσωστρεφής και δεν εκφραζόμουν αρκετά καλά, αφού η προσωπικότητα του κάθε ατόμου καθορίζεται από τον Θεό και δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν είναι διεφθαρμένη διάθεση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επιδιώξω την αλήθεια, να διορθώσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, και να μην περιορίζομαι από τη ματαιοδοξία και την περηφάνια. Έτσι, θα ένιωθα πιο άνετη και ελεύθερη. Αργότερα, ασκήθηκα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και αναγνώρισα και αντιμετώπισα τα ελαττώματα της προσωπικότητάς μου. Στις εργασίες που ήμουν ικανή να φέρω εις πέρας, έκανα ό,τι μπορούσα για να αναλάβω δράση, και σε εκείνες στις οποίες δεν ήμουν ικανή, δούλευα με τις αδελφές με τις οποίες συνεργαζόμουν και μάθαινα από αυτές για να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου. Σταμάτησα να νιώθω κατώτερη και θλιμμένη που ήμουν εσωστρεφής και δεν είχα ευφράδεια.

Αργότερα, όταν μίλησα με μια αδελφή για την κατάστασή μου, μου έδωσε να διαβάσω ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση ούτε, βέβαια, πράγματα εξωτερικά και όχι απαραίτητα γι’ αυτούς. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση. Και έτσι για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους. Όπως κι αν ζουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν ζουν, ό,τι έργο κι αν κάνουν, ό,τι κι αν επιδιώκουν, όποιος κι αν είναι ο στόχος τους, όποια κι αν είναι η κατεύθυνση της ζωής τους, όλα περιστρέφονται γύρω από την απόκτηση καλής φήμης και υψηλής θέσης. Κι αυτός ο στόχος δεν αλλάζει· δεν μπορούν ποτέ να παραβλέψουν τέτοια πράγματα. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο των αντίχριστων και η ουσία τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Ο Θεός εξέθετε ότι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τους αντίχριστους είναι η φήμη και η θέση τους. Έδιναν στη φήμη και τη θέση πιο πολύ σημασία κι από την ίδια τους τη ζωή. Τώρα που το σκέφτομαι, ήμουν κι εγώ σε μια τέτοια κατάσταση. Στην πραγματικότητα, όταν συναθροιζόμουν με νέους πιστούς, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να αναλογιστώ προσεκτικά τα λόγια του Θεού και να συναναστραφώ πάνω στα σημεία που ήμουν σε θέση να κατανοήσω. Ωστόσο, εγώ δεν το έκανα αυτό. Όταν έβλεπα τους νέους πιστούς, δεν επικεντρωνόμουν στη μελέτη των λόγων του Θεού ή στο πώς θα επιλύσω τα προβλήματά τους. Εγώ εστίαζα στο πώς θα συναναστραφώ ώστε να κάνω καλή εντύπωση στους πιστούς. Σκεφτόμουν τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα αν δεν εκφραζόμουν και δεν συναναστρεφόμουν καλά, κι ένιωθα μέσα μου περιορισμένη και δεν τολμούσα να συναναστραφώ. Κάπως έτσι ένιωθα και όταν συναθροιζόμουν και επικοινωνούσα με τους ποτιστές. Όταν είδα ότι όλοι εκφράζονταν καλύτερα από εμένα, δεν σκεφτόμουν να επικοινωνήσω μαζί τους και να μάθω απ’ αυτούς για να αναπληρώσω τις αδυναμίες μου. Σκεφτόμουν τι θα έλεγαν για μένα, αν δεν εκφραζόμουν και δεν συναναστραφόμουν καλά. Ανησυχούσα για το τι θα σκέφτονταν για μένα ακόμα κι όταν δεν έλεγα τίποτα. Με περιόριζαν ως ένα σημείο τα δεσμά της ματαιοδοξίας και της περηφάνιας, δεν αναζητούσα άμεσα την αλήθεια για να επιλύσω θέματα και φοβόμουν ότι θα με διακρίνουν οι άλλοι. Προτιμούσα να μην κάνω αυτό το καθήκον, παρά να με πουν άχρηστη. Έτσι, τουλάχιστον, θα μπορούσα να διατηρήσω ένα ψήγμα αξιοπρέπειας. Είδα ότι ανεξάρτητα από το αν μιλούσα ή σιωπούσα, και ανεξάρτητα από το ποιους ανθρώπους είχα γύρω μου, όπου κι αν ήμουν, εγώ σκεφτόμουν μόνο τη ματαιοδοξία και την περηφάνια μου. Ο πόνος, η αρνητικότητα και η κατωτερότητα που ένιωσα σήμερα, οφείλονταν στη ματαιοδοξία και την περηφάνια μου. Οφειλόταν στο γεγονός ότι ήμουν ανίκανη να δείξω στον κόσμο ποια πραγματικά είμαι. Ήθελα μέχρι και να παραιτηθώ από το καθήκον μου, αφού δεν μπορούσα να ικανοποιήσω την περηφάνια μου. Όταν ήμουν νέα, οι γονείς μου μου έλεγαν συχνά «Η υπόληψη είναι τα πάντα». Ήμουν επηρεασμένη από αυτό το σατανικό δηλητήριο και ήθελα να κάνω καλή εντύπωση με όποιον κι αν αλληλεπιδρούσα. Κι αν δεν με εκτιμούσε, ήθελα έστω να μη με περιφρονήσει. Έτσι ήμουν με όλους, είτε στο σχολείο, στη δουλειά ή στο καθήκον μου. Κι όταν δεν ικανοποιούνταν η ανάγκη μου για φήμη και θέση, ένιωθα λες και θα έχανα τη ζωή μου. Είδα ότι είχα αποκαλύψει τη διάθεση των αντίχριστων. Όταν το αναγνώρισα αυτό, κατάλαβα ότι ο Θεός είχε καθορίσει αυτήν την προσωπικότητα για μένα σύμφωνα με την επίπονη πρόθεσή του. Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, αφότου τους διέφθειρε ο Σατανάς, κατέχουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις του Σατανά ως ουσία της ζωής τους· με άλλα λόγια, όλοι ζουν σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και η ζωή τους κυβερνάται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αν, παράλληλα, κάποιος διαθέτει καλό ή εξαιρετικό επίπεδο και οι ικανότητές του σε όλους τους τομείς είναι πλήρεις, τέλειες και άψογες, αυτό θα ενθαρρύνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του. Θα οδηγήσει σε ασυγκράτητη κλιμάκωση των διεφθαρμένων διαθέσεών του, κάνοντάς τον ανεξέλεγκτο, και θα έχει ως αποτέλεσμα να γίνει πιο αλαζονικός, αδιάλλακτος, δόλιος και μοχθηρός. Θα του είναι ακόμη δυσκολότερο ν’ αποδεχθεί την αλήθεια και δεν θα υπάρχει κανένας τρόπος να εξαλείψει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (7)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι αν ήμουν εύγλωττη, αν εκφραζόμουν καλά και μπορούσα να ελέγξω εύκολα κάθε κατάσταση, αν ήμουν στο επίκεντρο της προσοχής και με εκτιμούσαν όλοι, θα ήμουν σίγουρα ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και θα πετούσα από τη χαρά μου. Επειδή, όμως, δεν μπορώ να εκφραστώ πολύ καλά, μπορώ και βασίζομαι και στρέφομαι στον Θεό σε κάθε δυσκολία που συναντώ, βλέπω τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μου, βλέπω ότι είμαι ασήμαντη και ότι δεν έχω ευφράδεια και γι’ αυτό δεν τολμώ να γίνω υπερόπτης. Είχα μεγάλη εμμονή με τη φήμη και τη θέση, αλλά δεν είχα ευφράδεια και δεν εκφραζόμουν καλά. Μπορεί να είχα μεγάλα ελαττώματα, αλλά νοιαζόμουν πολύ για το τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα. Αν ήμουν εύγλωττη, θα γινόμουν όλο και πιο αλαζόνας. Ο Θεός δεν με έκανε καλή ομιλήτρια για να με προστατεύσει!

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Από όποια οπτική κι αν το βλέπεις, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Μπορείς ν’ αποφύγεις τις ατέλειες και τις ελλείψεις της ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις από το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Όσο τέλεια ή ευγενής κι αν είναι η ανθρώπινη φύση σου ή ακόμη κι αν έχεις λιγότερα ελαττώματα και ατέλειες και διαθέτεις περισσότερα προτερήματα από τους άλλους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοείς την αλήθεια ούτε μπορεί ν’ αντικαταστήσει την επιδίωξη της αλήθειας από πλευράς σου. Αντιθέτως, αν επιδιώκεις την αλήθεια, κατανοείς μεγάλο μέρος της αλήθειας και έχεις αρκετά βαθιά και πρακτική κατανόηση της αλήθειας, αυτό θα αντισταθμίσει πολλές από τις ατέλειες και τα προβλήματα που έχεις στην ανθρώπινη φύση σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 7: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Αν όλα όσα σκέφτεσαι κάθε μέρα κατά τις ώρες που έχεις διαθέσιμες έχουν να κάνουν με το πώς να απαλλαγείς απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και πώς να καταλάβεις τις αλήθεια-αρχές, τότε θα μάθεις να χρησιμοποιείς την αλήθεια για να λύνεις τα προβλήματά σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Έτσι, θα αποκτήσεις την ικανότητα να ζεις ανεξάρτητα, θα έχεις ζωή-είσοδο, δεν θα δυσκολεύεσαι πολύ να ακολουθείς τον Θεό και σιγά σιγά θα εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Εάν, μέσα σου, παραμείνεις προσηλωμένος στο κύρος και στη θέση, αν συνεχίσεις να κάνεις επίδειξη και να σε απασχολεί πώς να κάνεις τους άλλους να σε θαυμάζουν, τότε δεν είσαι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια και βαδίζεις σε λάθος μονοπάτι. Αυτό που επιδιώκεις δεν είναι η αλήθεια ούτε είναι η ζωή, αλλά είναι τα όσα αγαπάς, είναι η φήμη, το κέρδος και η θέση —οπότε, τίποτα απ’ αυτά που κάνεις δεν έχει σχέση με την αλήθεια, είναι όλα κακές πράξεις και δουλειά. Εάν, μέσα σου, αγαπάς την αλήθεια και αγωνίζεσαι πάντοτε στην κατεύθυνσή της, αν επιδιώκεις αλλαγή διάθεσης, αν μπορείς να φτάσεις στην αληθινή υποταγή στον Θεό, και μπορείς να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό, και αν είσαι συγκρατημένος σε όσα κάνεις, και μπορείς να αποδεχτείς την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, τότε η κατάστασή σου θα βελτιώνεται συνέχεια, και θα είσαι κάποιος που ζει ενώπιον του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η καλή συμπεριφορά δεν σημαίνει ότι η διάθεση κάποιου έχει αλλάξει). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι αυτοί που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, όσο καλά και αν εκφράζονται, όσο καλοί ομιλητές κι αν είναι, όσο κι αν τους εκτιμά ο κόσμος, δεν θα έχουν ποτέ την έγκριση του Θεού. Ο Θεός δεν βλέπει τα ελαττώματα των ανθρώπων. Βλέπει αν επιδιώκουν την αλήθεια, αν υποτάσσονται σ’ Αυτόν και αν έχουν φόβο Θεού. Μέσα από την εκτέλεση του καθήκοντος του ποτίσματος των νέων πιστών, η πρόθεση του Θεού ήταν να επιδιώξω την αλήθεια κάνοντας το καθήκον μου, για να εκπληρώσω την ευθύνη μου ανεξάρτητα από το αν έχω απέναντί μου νέους πιστούς ή ποτιστές, και ταυτόχρονα, να αναζητήσω τρόπους να επιλύσω τις δυσκολίες και τα ζητήματα των νέων πιστών, ώστε εκείνοι να βάλουν γερά θεμέλια στην αληθινή οδό και να κάνουν τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ωστόσο, μπροστά στους νέους πιστούς και τους ποτιστές, εγώ σκεφτόμουν καθημερινά τη δική μου ματαιοδοξία και θέση. Αυτό ήταν εντελώς αντίθετο από το μονοπάτι στο οποίο ο Θεός λέει ότι περπατούν οι άνθρωποι που επιδιώκουν και αγαπούν την αλήθεια. Έτσι, θα απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο από τις απαιτήσεις του Θεού, και τελικά θα με απέκλειε. Από εκεί και πέρα, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, άρχισα να εκπαιδεύω τον εαυτό μου και να κάνω το καθήκον μου με όλη μου την καρδιά. Άρχισα να διορθώνω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, να επικεντρώνομαι στην αναζήτηση των αλήθεια-αρχών και να κάνω καλά το καθήκον μου. Αργότερα, όταν αναλάβαμε εκ περιτροπής τις συναθροίσεις, δεν τις απέφευγα πια. Ήξερα ότι με την οργάνωση των συναθροίσεων, θα μπορούσα να εκπαιδευτώ και να βελτιώσω τον τρόπο που εκφράζομαι, να αναπληρώσω τις ελλείψεις μου, και να κάνω καλά το καθήκον μου, και έτσι ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει πίστη και δύναμη. Δεν επικεντρωνόμουν στο τι θα πουν οι άλλοι για μένα· μου αρκούσε να εκφράζω ελεύθερα όσα μου έδωσε αρχικά ο Θεός και όσα μπορούσα να πετύχω μόνη μου. Όταν ερχόταν η σειρά μου να συναναστραφώ, συναναστρεφόμουν ήρεμα πάνω σε όσα κατανοούσα κι εξέφραζα και κάποια πράγματα που δεν είχα προετοιμάσει· δεν με περιόριζε πλέον η υπόληψή μου.

Μετά από αυτήν την εμπειρία, ήξερα ότι η έλλειψη ευφράδειας δεν ήταν ο λόγος που είχα πέσει σε κατάθλιψη και πονούσα, αλλά ότι επιδίωκα συνεχώς φήμη και θέση. Το να μην είσαι εύγλωττος και να μην εκφράζεσαι καλά είναι ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης, αλλά δεν είναι ανίατη ασθένεια. Πρέπει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια με όλη του την καρδιά και να αναζητά τις αλήθεια-αρχές όταν συναντά προβλήματα ή δυσκολίες στο καθήκον του· αυτό είναι που έχει σημασία.