Το 1994, η μητέρα μου πίστεψε στον Κύριο Ιησού και μέσα σε τρεις μήνες, θεραπεύτηκε η στεφανιαία νόσος της, πράγμα που μου έδειξε την παντοδυναμία του Θεού και την ευλογία Του. Σκέφτηκα ότι αν πιστέψω κι εγώ ειλικρινά στον Θεό, Εκείνος θα προστατεύσει την οικογένειά μας και θα μας φυλάξει από ασθένειες και συμφορές. Έτσι, ακολούθησα τη μητέρα μου και πίστεψα κι εγώ στον Κύριο. Από εκεί και μετά, συμμετείχα ενεργά σε συναθροίσεις, και είδα επίσης τις ευλογίες του Κυρίου στην επιχείρησή μου· ήμουν εξαιρετικά ευγνώμων.

Την 1η Ιουνίου 2002, άκουσα το ευαγγέλιο της άφιξης του Κυρίου Ιησού, και έμαθα ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε για να κάνει το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων για μια τελευταία φορά. Νόμιζα ότι ήμουν πολύ ευλογημένη, και ότι έπρεπε να αδράξω αυτήν την τελευταία ευκαιρία και να κάνω επιμελώς το καθήκον μου. Εκείνο τον Νοέμβριο, εγκατέλειψα την επιχείρηση ξυλείας που είχα και επένδυσα όλο τον χρόνο μου στο να κάνω το καθήκον μου. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν πιστέψω ειλικρινά στον Θεό και αν σπεύσω να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν, θα με ευλογήσει και σίγουρα όλα θα πάνε καλά». Γι’ αυτό, δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ στην εκκλησία, αλλά απολάμβανα το έργο και δεν ένιωθα κουρασμένη. Το 2012, έφερα τον γιο μου στον οίκο του Θεού. Στη συνέχεια, ο γιος μου έκανε το καθήκον του μαζί μου στην εκκλησία. Σκεφτόμουν μέσα μου: Όλα αυτά τα χρόνια, ο γιος μου κι εγώ απαρνηθήκαμε τα πάντα και αφιερώσαμε όλον τον χρόνο μας για να δαπανήσουμε εαυτόν για τον Θεό· σίγουρα θα κερδίσουμε την προστασία και τις ευλογίες του Θεού. Πάνω, όμως, που δαπανούσα τον εαυτό μου με προθυμία για να λάβω μεγαλύτερες ευλογίες, ένα ξαφνικό περιστατικό διέλυσε το όνειρό μου να κερδίσω ευλογίες.

Λίγο μετά τις 6:00 μ.μ. στις 17 Οκτωβρίου 2020, έλαβα μια κλήση από τον γιο μου. Μου είπε στενοχωρημένος: «Μαμά, αρρώστησα, έλα γρήγορα!» Τη στιγμή εκείνη δεν τον πίστεψα και είπα: «Το μεσημέρι που σε είδα ήσουν μια χαρά· λίγες μόνο ώρες πέρασαν, πώς γίνεται να αρρώστησες έτσι ξαφνικά;» Ο γιος μου είπε ανυπόμονα: «Μαμά, η αρρώστια μου είναι πολύ σοβαρή! Έλα αμέσως!» Πήρα γρήγορα ταξί για να πάω να βρω τον γιο μου. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο, ο γιος μου είπε: «Μαμά, δεν μπορώ να σηκωθώ. Δεν αισθάνομαι τίποτα από τη μέση και κάτω». Είδα ότι ο γιος μου δεν μπορούσε να κουνηθεί και άδειασε το μυαλό μου. Ο νεαρός αδελφός που ήταν δίπλα του είπε βιαστικά: «Πρέπει να τον πάμε αμέσως στο νοσοκομείο!» Συνήλθα και, μαζί με τον νεαρό αδελφό, σηκώσαμε τον γιο μου για να κατεβούμε τις σκάλες. Τα πόδια του γιου μου, όμως, δεν είχαν καθόλου δύναμη και δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Καλέσαμε, λοιπόν, ασθενοφόρο και τον μεταφέραμε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός είπε: «Τα συμπτώματα υποδηλώνουν σύνδρομο Γκιλέν-Μπαρέ, αλλά η ασθένεια αυτή δεν θεραπεύεται εύκολα. Πριν από λίγο καιρό, μια νοσοκόμα μας διαγνώστηκε με την ίδια ασθένεια. Ξόδεψε κάπου 60 ή 70 χιλιάδες γουάν και δεν θεραπεύτηκε και τελικά κατέληξε». Όταν το άκουσα αυτό, έπαθα σοκ. Μου κόπηκαν τα πόδια. Αγχώθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Πώς μπορεί ο γιος μου να προσβλήθηκε ξαφνικά από μια τέτοια τρομερή ασθένεια; Ο γιος μου κι εγώ φύγαμε από το σπίτι και ήρθαμε εδώ για να κάνουμε τα καθήκοντά μας· Πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο; Γιατί δεν μας προστάτευσε ο Θεός;» Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο γιατρός μάς είπε να πάμε αμέσως σε ένα νοσοκομείο της επαρχίας, αφού εκεί θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες να θεραπεύσουμε την ασθένεια. Μια αχτίδα ελπίδας φώτισε την καρδιά μου. Όταν, όμως, επέστρεψα στο δωμάτιο του γιου μου στο νοσοκομείο και τον είδα ξαπλωμένο, σφίχτηκε η καρδιά μου. Είχα μόνο είκοσι χιλιάδες γουάν· δεν έφταναν για τη θεραπεία του! Αμέσως κατηγόρησα τον Θεό: Τόσα χρόνια έκανα το καθήκον μου μακριά από το σπίτι. Ποτέ δεν είπα «όχι» σε κανένα απ’ τα καθήκοντα που μου κανόνιζε η εκκλησία. Δαπάνησα τον εαυτό μου· πώς μπόρεσε ο Θεός να αφήσει να συμβεί αυτό στον γιο μου; Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσα στο κρεβάτι κι όλο στριφογυρνούσα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ. Στο μυαλό μου, σκεφτόμουν ασταμάτητα: «Δεν μπορεί ο Θεός να αφήσει τον γιο μου να πεθάνει. Μήπως είναι μια δοκιμασία και θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας; Μπορεί με το ξημέρωμα ο γιος μου να γίνει καλά». Ξαγρύπνησα όλη νύχτα με τέτοιες σκέψεις· την επόμενη μέρα, παρέδωσα γρήγορα το καθήκον μου και πήγα τον γιο μου στο νοσοκομείο της επαρχίας. Ο εφημερεύων γιατρός εξέτασε την κατάσταση του γιου μου και μου είπε: «Επιφανειακά, τα συμπτώματα μοιάζουν με σύνδρομο Γκιλέν-Μπαρέ, αλλά πρέπει να περιμένουμε μια μέρα για να κάνουμε τη διάγνωση και να καταπολεμήσουμε την ασθένεια με φάρμακα. Απόψε πρέπει να είστε προσεκτικοί· αν σταματήσει να αναπνέει, γρήγορα θα πεθάνει». Όταν το άκουσα αυτό, έμεινα άναυδη. Θα τα κατάφερνε ο γιος μου να ξεφύγει από τον θάνατο; Φοβόμουν πολύ ότι ο γιος μου δεν θα κατάφερνε να βγάλει τη νύχτα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο πιο πολύ φοβόμουν. Αμέσως, λοιπόν, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου! Σε παρακαλώ, σώσε τον γιο μου. Είσαι παντοδύναμος και αν τον βοηθήσεις, δεν θα πεθάνει. Θεέ μου, δεν θα Σου ζητήσω τίποτα άλλο· Σου ζητώ μόνο να προστατεύσεις τον γιο μου και να τον αφήσεις να ζήσει…» Αφού προσευχήθηκα, η καρδιά μου ηρέμησε λίγο. Όλη τη νύχτα προσευχόμουν στον Θεό ασταμάτητα και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ τον γιο μου. Μόλις τον άκουγα να βαριανασαίνει, τον ξυπνούσα. Φοβόμουν μην πάθει ασφυξία. Το τρίτο πρωί, ο γιος μου διαγνώστηκε με οξεία εγκάρσια μυελίτιδα. Ο γιατρός είπε: «Αν δεν πεθάνει, είναι πολύ πιθανό να μείνει παραπληγικός ή σε κατάσταση φυτού». Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, πήγα να καταρρεύσω. Σκέφτηκα μέσα μου: «Τι ζωή θα κάνει αν μείνει παραπληγικός ή φυτό;» Στη συνέχεια, ο θεράπων γιατρός μού είπε ότι η χρήση ορμονικών φαρμάκων ήταν πολύ επικίνδυνη, και με έβαλε να υπογράψω ένα έντυπο συγκατάθεσης. Το χέρι μου έτρεμε την ώρα εκείνη. Φοβόμουν ότι, αν υπέγραφα, ο γιος μου θα είχε παρενέργειες από το φάρμακο και θα τελείωνε η ζωή του. Αν δεν υπέγραφα, όμως, θα ήταν σαν να είχα παρατήσει τη θεραπεία και περίμενα να πεθάνει. Εκείνη την ώρα δίστασα και σκέφτηκα: «Ο Θεός είναι παντοδύναμος, και τα πάντα είναι στα χέρια Του. Το ίδιο και η ασθένεια του γιου μου. Πρέπει να ηρεμήσω και να τα εμπιστευτώ όλα αυτά στον Θεό». Έτσι, λοιπόν, το υπέγραψα το έντυπο. Τη δεύτερη μέρα μετά τη χορήγηση των ορμονικών φαρμάκων, ο γιος μου άρχισε να νιώθει λίγο τα πόδια του. Την τρίτη ημέρα μπόρεσε να κουνηθεί λίγο. Συγκινήθηκα πολύ και ευχαριστούσα συνέχεια τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Ξαφνικά, όμως, το πρωινό της τέταρτης ημέρας, κάποια στιγμή που πήγα να του δώσω το κινητό μου, έχασε ξαφνικά κάθε δύναμη από το χέρι του και το κινητό έπεσε στο κρεβάτι. Όταν το είδα αυτό, πάγωσα: Τι είχε συμβεί; Γιατί επιδεινώθηκε η κατάστασή του; Κάλεσα αμέσως τον γιατρό, και ο γιατρός είπε: «Η κατάσταση του γιου σας επιδεινώνεται. Αν συνεχίσει έτσι, μπορεί να πέσει σε κατάσταση φυτού. Πρέπει να προετοιμαστείτε γι’ αυτό το ενδεχόμενο». Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα λες και έσκασε βόμβα στο κεφάλι μου. Σκέφτηκα μέσα μου: «Αν μείνει φυτό, δεν θα είναι σαν νεκρός;» Τρομοκρατήθηκα και αμέσως προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, ο γιος μου είναι ακόμα πολύ μικρός. Εδώ και κάποια χρόνια κάνει συνεχώς το καθήκον του στην εκκλησία. Σε παρακαλώ, προστάτεψέ τον. Παραδίδω τον γιο μου σε Σένα· Εσύ θ’ αποφασίσεις αν θα ζήσει ή θα πεθάνει».

Αργότερα, ο κίνδυνος για τη ζωή του γιου μου μειώθηκε, και ο ιός τέθηκε υπό έλεγχο. Είδα κάποια ελπίδα και με δάκρυα στα μάτια πρόσφερα την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό με μια προσευχή. Τον επόμενο μισό μήνα, δεν άλλαξε κάτι και ο γιατρός πρότεινε να τον μεταφέρουμε σε κέντρο αποκατάστασης για να ανακτήσει τις σωματικές του λειτουργίες. Στο κέντρο αποκατάστασης που πήγαμε, ο γιατρός είπε: «Η καλύτερη περίοδος για να αναρρώσει κανείς από αυτήν την ασθένεια είναι οι τρεις πρώτοι μήνες. Η ασθένεια του γιου σας ήταν σοβαρή και η πιθανότητα να σταθεί ξανά όρθιος είναι μικρή. Αν δεν καταφέρει να σηκωθεί τους επόμενους τρεις μήνες, δεν θα σηκωθεί ποτέ». Μια μέρα, συνόδευα τον γιο μου στη θεραπεία αποκατάστασης κι όταν τον είδα παράλυτο στο κρεβάτι με ένα βλέμμα αγωνίας στο πρόσωπό του, ένιωσα πολύ χειρότερα μέσα μου. Σκέφτηκα: «Ήμουν πολύ χαρούμενη που πίστευα στον Θεό και η μόνη μου ελπίδα ήταν ότι Εκείνος θα κρατούσε εμένα και τον γιο μου ασφαλείς. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο γιος μου θα καταρρεύσει ξαφνικά και ότι δεν θα μπορεί να κουνηθεί. Τώρα δεν είναι καν σίγουρο ότι θα μπορέσει να σταθεί ξανά όρθιος. Πότε θα τελειώσουν όλα αυτά;» Σκέφτηκα κάτι που μου είχε θυμίσει μια αδελφή: «Δεν είναι τυχαίο ότι ο γιος σου προσβλήθηκε ξαφνικά από μια τόσο σοβαρή ασθένεια. Μερικές φορές, ο Θεός χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη περίσταση για να εξαγνίσει τη διεφθαρμένη διάθεση μέσα μας». Σκέφτηκα ποια μπορεί να είναι η πρόθεση του Θεού, και διάβασα στο κινητό μου ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να τους θεραπεύσω. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσω τη δύναμή Μου και να βγάλω τα ακάθαρτα πνεύματα από το σώμα τους και τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα απλώς και μόνο για να λάβουν ειρήνη και χαρά από Εμένα. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να απαιτήσουν από Εμένα μεγαλύτερο υλικό πλούτο. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο και μόνο για να περάσουν τη ζωή αυτή με ειρήνη και να είναι σώοι και αβλαβείς στον κόσμο που έρχεται. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για να αποφύγουν τα δεινά της κόλασης και να λάβουν τις ευλογίες του ουρανού. Τόσο πολλοί πιστεύουν σ’ Εμένα μόνο για προσωρινή άνεση, αλλά δεν αποζητούν να κερδίσουν τίποτα από τον κόσμο που έρχεται. Όταν στρέφω το μένος Μου ενάντια στους ανθρώπους και τους στερώ όλη τη χαρά και τη γαλήνη που είχαν πριν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Όταν δίνω στους ανθρώπους τα δεινά της κόλασης και παίρνω πίσω τις ευλογίες του ουρανού, εξοργίζονται. Όταν οι άνθρωποι Μου ζητούν να τους θεραπεύσω κι Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία και νιώθω αποστροφή για εκείνους, οι άνθρωποι αναχωρούν από Εμένα και αναζητούν την οδό της κακής ιατρικής και της μαγείας. Όταν παίρνω όλα όσα οι άνθρωποι έχουν απαιτήσει από Εμένα, όλοι εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Συνεπώς, λέω ότι οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Εμένα επειδή η χάρη Μου είναι σε υπερβολική αφθονία και επειδή έχουν να κερδίσουν πολλά οφέλη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τι γνωρίζεις περί πίστης;). Κάθε λόγος του Θεού αντηχούσε στην καρδιά μου. Ο Θεός εξέθετε ότι οι απόψεις των ανθρώπων για την πίστη τους στον Θεό είναι λανθασμένες και ότι όλοι έχουν τις δικές τους προθέσεις και στόχους. Όλοι έχουν απαιτήσεις και ζητάνε πράγματα από τον Θεό για να κερδίσουν χάρη και οφέλη από Εκείνον. Τέτοιος ακριβώς άνθρωπος ήμουν κι εγώ. Είδα αρχικά ότι, μόλις η μητέρα μου πίστεψε στον Κύριο, η σοβαρή στεφανιαία νόσος της θεραπεύτηκε. Μόνο αφού είδα τις ευλογίες του Θεού με τα ίδια μου τα μάτια ξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό και να απαρνούμαι και να δαπανώ τον εαυτό μου για Εκείνον. Ήθελα, επίσης, να με προστατεύσει ο Θεός, να με κρατήσει ασφαλή και να φροντίσει ώστε όλα να πηγαίνουν καλά. Σε κάθε ασθένεια, συμφορά ή δυσκολία που μου τύχαινε, εγώ ζητούσα βοήθεια από τον Θεό. Θεωρούσα ότι ο Θεός είναι ένα καταφύγιο. Απ’ όταν αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, έγινα ακόμα πιο πρόθυμη να σπεύδω να δαπανήσω τον εαυτό μου για Εκείνον και σκεφτόμουν ότι, αν συνέχιζα έτσι, οπωσδήποτε θα λάμβανα ακόμα περισσότερες ευλογίες από τον Θεό. Όταν, όμως, ο γιος μου αρρώστησε βαριά και κινδύνεψε να μείνει παράλυτος ή και να πεθάνει, δεν μπόρεσα να το δεχτώ και παραπονιόμουν για τον Θεό, προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω μαζί του και κρατούσα λογαριασμό. Υπολόγισα πόσο είχα δαπανήσει τον εαυτό μου στο παρελθόν και το χρησιμοποίησα αυτό ως κεφάλαιο για να απαιτήσω από τον Θεό να θεραπεύσει τον γιο μου, αφού θεωρούσα δεδομένο ότι Εκείνος θα τον έσωζε. Ήμουν σαν εκείνους τους θρησκευόμενους ανθρώπους που νόμιζαν ότι είναι μωρά στα χέρια του Θεού· θεωρούσα ότι ο Θεός απαντά σε κάθε αίτημα των ανθρώπων και ότι προσφέρει μόνο τη χάρη και τις ευλογίες Του. Αφού Του ζητούσα κάτι, έπρεπε να με ικανοποιήσει. Μπορεί να ακολουθούσα τον Παντοδύναμο Θεό, μα ο τρόπος με τον οποίο πίστευα ήταν ίδιος με των θρησκευόμενων ανθρώπων. Το ίδιο έγινε και στην Εποχή της Χάριτος, που ο Κύριος Ιησούς τάισε πέντε χιλιάδες ανθρώπους με πέντε καρβέλια ψωμί και δύο ψάρια. Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν μόνο να λαμβάνουν οφέλη από τον Θεό. Δεν γνώριζαν τον Θεό, και δεν ενδιαφέρονταν για τις αλήθειες που εξέφραζε ή για το έργο που έκανε. Ο Θεός ικανοποίησε μόνο τις σαρκικές τους ανάγκες και δεν τους κήρυξε κάτι περισσότερο. Το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες δεν είναι η θεραπεία των αρρώστων ούτε η εκδίωξη των δαιμόνων. Ο Θεός εκφράζει αλήθειες για να κρίνει και να εξαγνίσει τους ανθρώπους, να τους κάνει να αποτινάξουν τη διαφθορά τους και να επιτύχουν τη σωτηρία του Θεού. Εγώ πίστευα όλα αυτά τα χρόνια στον Θεό για να λάβω ευλογίες και οφέλη. Μια τέτοια επιδίωξη ήταν αντίθετη με το έργο του Θεού. Πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να σωθώ; Τότε κατάλαβα ότι ο Θεός επέτρεψε την ασθένεια του γιου μου γιατί ήθελε να με βοηθήσει να αναζητήσω και να εισέλθω στην αλήθεια. Ωστόσο, εγώ δεν καταλάβαινα το έργο του Θεού και δεν αναζήτησα την πρόθεση του Θεού για κερδίσω την αλήθεια. Ήθελα μόνο να προστατεύσει και να ευλογήσει τον γιο μου για να θεραπευτεί η ασθένειά του το συντομότερο δυνατό. Ήμουν ίδιος με εκείνους τους θρησκευόμενους ανθρώπους που ζητούσαν ψωμί για να ικανοποιήσουν την πείνα τους· δεν συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως οι δύσπιστοι; Δεν μπορούσα πλέον να έχω παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό. Όσο κι αν χειροτέρευε η πάθηση του γιου μου, εγώ θα ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ και να βιώσω το έργο του Θεού.

Στο εξής, ο γιος μου έπρεπε να κάνει έξι είδη θεραπειών αποκατάστασης κάθε μέρα. Κάθε φορά που τελείωνε μια θεραπεία, ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Μετά από μισό μήνα περίπου, άρχισε να νιώθει ξανά τα χέρια και τα πόδια του. Είδα φως στο τέλος του τούνελ και κάθε μέρα ήλπιζα ότι θα συμβεί ένα θαύμα. Ήλπιζα ότι μια μέρα ο γιος μου θα στεκόταν ξανά όρθιος. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμουν. Μια μέρα, συνόδευα τον γιο μου σε μια θεραπεία του και αφόδευσε στο παντελόνι του. Εκείνη τη στιγμή, η σκηνή αυτή μου φάνηκε εξαιρετικά ανησυχητική. Παρόλο που η ζωή του γιου μου δεν κινδύνευε πλέον, φορούσε ακόμα σακουλάκι για τα ούρα και πάνες. Η ζωή έτσι ήταν πολύ οδυνηρή! Ο γιος μου είχε μόλις περάσει τα 30. Ήταν ακόμα πολύ νέος· πώς θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει έτσι στο μέλλον; Ένιωσα απόγνωση στην καρδιά μου. Έτσι, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σιωπηλά σ’ Αυτόν: «Θεέ μου! Αν ο γιος μου δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, πώς θα τα βγάλει πέρα στη ζωή του; Θεέ μου, πιστεύω στη δύναμή Σου. Αν ο γιος μου μπορέσει να σταθεί ξανά όρθιος, εγώ θα εργαστώ ακόμα πιο σκληρά και θα κάνω το καθήκον μου με επιμέλεια». Τότε, όμως, συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσευχή δεν εναρμονιζόταν με την πρόθεση του Θεού, οπότε, έκανα αυτοκριτική. Είχα πει ότι ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Γιατί ζητούσα, λοιπόν, από τον Θεό το ίδιο πράγμα ξανά; Τότε, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού και το αναζήτησα για να το διαβάσω. Λέει ο Θεός: «Λαχταράτε ο Θεός να ευχαριστηθεί από σας, όμως είστε πολύ μακριά από τον Θεό. Ποιο είναι το ζήτημα εδώ; Δέχεστε μόνο τα λόγια Του, αλλά όχι το κλάδεμά Του, πολύ λιγότερο δε, είστε σε θέση να αποδεχθείτε κάθε Του ρύθμιση, να έχετε απόλυτη πίστη σε Εκείνον. Τότε, ποιο είναι το ζήτημα εδώ; Σε τελική ανάλυση, η πίστη σας είναι ένα άδειο κέλυφος αβγού, που δεν θα μπορέσει ποτέ να βγάλει ένα κλωσσόπουλο. Διότι η πίστη σας δεν σας έχει φέρει την αλήθεια, ούτε σας έχει δώσει τη ζωή, αλλά, αντιθέτως, σας έχει δώσει μια απατηλή αίσθηση συντήρησης και ελπίδας. Αυτή η αίσθηση υποστήριξης και ελπίδας είναι ο στόχος σας κατά την πίστη στον Θεό, και όχι η αλήθεια και η ζωή. Ως εκ τούτου, λέω ότι η πορεία της πίστης σας στον Θεό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά προσπάθεια να κερδίσετε την εύνοια του Θεού με έναν τρόπο δουλοπρεπή και ξεδιάντροπο, και με κανέναν τρόπο δεν γίνεται να θεωρηθεί αληθινή πίστη. Πώς να γεννηθεί ένα κλωσσόπουλο από μια τέτοια πίστη; Με άλλα λόγια, τι μπορεί να πετύχει μια πίστη σαν κι αυτή; Ο σκοπός της πίστης σας στον Θεό είναι να Τον χρησιμοποιήσετε για να επιτύχετε τους δικούς σας στόχους. Δεν είναι αυτό ένα ακόμη γεγονός της προσβολής που διαπράττετε έναντι της διάθεσης του Θεού;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα τα μάγουλά μου να καίνε. Αυτά τα λόγια με έκαναν να νιώσω ότι ο Θεός με έκρινε αυτοπροσώπως. Όταν είπε ο γιατρός ότι η ασθένεια του γιου μου ήταν απίθανο να θεραπευτεί, εναπόθεσα όλες μου τις ελπίδες στον Θεό. Του έλεγα ωραία λόγια για να Τον καλοπιάσω και να Τον κολακεύσω. Όταν ο Θεός προστάτευσε τον γιο μου και τον γλίτωσε από τον θάνατο, Τον ευχαρίστησα με χαρά. Όταν είδα ότι ο γιος μου θα ζήσει, αλλά ήταν πιθανό να έμενε παράλυτος ή σε κατάσταση φυτού, ζήτησα ξανά από τον Θεό να μην αφήσει τον γιο μου να μείνει φυτό και με απληστία Του δήλωσα ότι αν έδινε στον γιο μου τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετείται, εγώ θα έκανα οπωσδήποτε το καθήκον μου με επιμέλεια για να ανταποδώσω την αγάπη Του. Είδα ότι καλόπιανα αναίσχυντα τον Θεό μόνο και μόνο για να πετύχω τους στόχους μου. Ήμουν πραγματικά ποταπή! Σκεφτόμουν τον Θεό με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμουν τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Νόμιζα ότι άρεσαν στον Θεό τέτοιες κολακείες. Σκέφτηκα ότι αν έλεγα μερικά ωραία λόγια, ο Θεός θα χαιρόταν και θα μου έδινε οφέλη και ο γιος μου θα θεραπευόταν. Ο Θεός είναι άγιος και έχει πίστη, και θέλει οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν τις καρδιές τους και την τιμιότητά τους για να Τον λατρεύουν και να Τον βλέπουν με ειλικρινή καρδιά. Εγώ, όμως, είχα κολακεύσει και καλοπιάσει τον Θεό για χάρη των προσωπικών μου στόχων. Αυτό ήταν κάτι που ο Θεός απεχθανόταν. Αυτήν τη φορά, είχα βιώσει από πρώτο χέρι τις φιλόπονες προθέσεις του Θεού. Αν δεν είχε ορίσει αυτές τις περιστάσεις, δεν θα έβλεπα ποτέ ότι πίστευα τόσα χρόνια για να κερδίσω ασφάλεια και ευλογίες. Ακόμα κι αν πίστευα στον Θεό μια ζωή μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα κέρδιζα ποτέ την αλήθεια και ζωή. Για μένα, αυτές οι περιστάσεις ήταν μια τεράστια σωτηρία και ένδειξη ελέους. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα υπόχρεη, κατέκρινα τον εαυτό μου και έκλαψα. Μετάνιωσα που είχα επαναστατήσει τόσο πολύ ενάντια στον Θεό, Τον είχα καλοπιάσει και Τον είχα χρησιμοποιήσει· δεν του είχα φερθεί σαν να ήταν Θεός. Ωστόσο, ο Θεός δεν μου φέρθηκε όπως άξιζε σ’ αυτό που έκανα και χρησιμοποίησε τα λόγια Του για να με καθοδηγήσει ώστε να κατανοήσω την πρόθεσή Του. Τότε ντράπηκα ακόμα περισσότερο που είχα λάβει την αγάπη και τη σωτηρία Του. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, ανεξάρτητα από το αν ο γιος μου μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του στο μέλλον, εγώ είμαι πρόθυμη να υποταχθώ, να αναζητήσω την αλήθεια και να βιώσω τα λόγια και το έργο Σου, και να αντλήσω ένα δίδαγμα από αυτές τις περιστάσεις».

Μια μέρα, την ώρα που συνόδευα τον γιο μου στη θεραπεία του, ασυναίσθητα άρχισα να σκέφτομαι αναμνήσεις από την πίστη μου στον Θεό: Όταν θεραπεύτηκε η σοβαρή στεφανιαία νόσος της μητέρας μου, απαίτησα ευλογίες από τον Κύριο. Όταν είχα την επιχείρησή μου, ήλπιζα ότι ο Κύριος θα φρόντιζε να πάει καλά. Απ’ όταν αποδέχτηκα αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, απαρνήθηκα και δαπάνησα λίγο τον εαυτό μου, αλλά το έκανα αυτό για να απαιτήσω χάρη και ευλογίες από τον Θεό. Τότε, θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Η διάθεση του ανθρώπου έχει γίνει εξαιρετικά μοχθηρή, η λογική του έχει αναισθητοποιηθεί φοβερά και η συνείδησή του έχει ποδοπατηθεί από τον Σατανά κι εδώ και πολύ καιρό έπαψε να είναι η αρχική ανθρώπινη συνείδηση. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά αγνώμων απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό που πρόσφερε τόση πολλή ζωή και χάρη στην ανθρωπότητα, αλλά έχει γίνει ακόμα και πικρόχολος απέναντι Του επειδή του προσέφερε την αλήθεια· είναι που ο άνθρωπος δεν τρέφει το παραμικρό ενδιαφέρον για την αλήθεια και έτσι έχει γίνει πικρόχολος προς τον Θεό. Όχι μόνο ο άνθρωπος είναι ανίκανος να καταθέσει τη ζωή του για τον ενσαρκωμένο Θεό, αλλά προσπαθεί επίσης να Του αποσπάσει ευλογίες και προσποιείται πως τρέφει ένα ενδιαφέρον πολύ μεγαλύτερο από αυτό που Του έχει προσφέρει. Άνθρωποι με τέτοια λογική και συνείδηση θεωρούν πως αυτό δεν είναι μεγάλο θέμα και εξακολουθούν να πιστεύουν πως έχουν δαπανήσει πάρα πολύ μεγάλο μέρος του εαυτού τους για τον Θεό και πως Εκείνος τους έχει δώσει πολύ λίγα. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ Μου έδωσαν μια κούπα νερό, απλώνουν το χέρι και απαιτούν να τους πληρώσω για δύο κούπες γάλα, ή που ενώ Μου παρείχαν δωμάτιο για να περάσω μια νύχτα, απατούν να πληρώσω ενοίκιο για πολλές. Με τέτοια ανθρώπινη φύση και με τέτοια συνείδηση, πώς μπορείτε ακόμα να εύχεστε να κερδίσετε ζωή; Πόσο άξιοι περιφρόνησης και αχρείοι είστε! Αυτού του είδους η ανθρώπινη φύση και αυτού του είδους η ανθρώπινη συνείδηση στον άνθρωπο είναι που κάνουν τον ενσαρκωμένο Θεό να περιπλανιέται σε ολόκληρη τη γη, χωρίς να βρίσκει πουθενά καταφύγιο. Εκείνοι που πραγματικά κατέχουν συνείδηση και ανθρωπιά θα πρέπει να λατρεύουν και να υπηρετούν ολόψυχα τον ενσαρκωμένο Θεό, όχι λόγω του πόσου έργου έχει επιτελέσει, αλλά ακόμα κι αν δεν έχει κάνει κανένα έργο. Αυτό πρέπει να κάνουν όσοι έχουν υγιή λογική και αυτό είναι το καθήκον του ανθρώπου. Μάλιστα, οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούν για όρους για να υπηρετούν τον Θεό: Δεν τους νοιάζει αν είναι Θεός ή άνθρωπος, και μιλούν μονάχα για τους δικούς τους όρους, και επιδιώκουν μονάχα να ικανοποιήσουν τις δικές τους επιθυμίες. Όταν μαγειρεύετε για Μένα, απαιτείτε αμοιβή για τις υπηρεσίες σας, όταν τρέχετε για Μένα ζητάτε αντίστοιχη αμοιβή, όταν εργάζεστε για Εμένα απαιτείτε μισθό, όταν πλένετε τα ρούχα Μου απαιτείτε αμοιβή, όταν φροντίζετε για την εκκλησία τα απαιτείτε πίσω, όταν μιλάτε ζητάτε συνδρομή για τον ομιλητή, όταν δίνετε βιβλία ζητάτε τέλη διανομής και όταν γράφετε απαιτείτε τέλη συγγραφής. Αυτοί που έχω κλαδέψει απαιτούν ακόμα και επιβράβευση από Εμένα, ενώ εκείνοι που έχουν σταλεί σπίτι απαιτούν αποζημίωση για τη ζημιά στο όνομά τους· οι ανύπαντροι απαιτούν προίκα ή αποζημίωση για τη χαμένη νιότη τους· αυτοί που σκοτώνουν ένα κοτόπουλο απαιτούν την αμοιβή του χασάπη, εκείνοι που τηγανίζουν φαγητό ζητούν τον τέλη τηγανίσματος και αυτοί που φτιάχνουν σούπα επίσης απαιτούν να πληρωθούν… Αυτή είναι η υψηλή και επιβλητική σας ανθρώπινη φύση και αυτές είναι οι πράξεις που σας υπαγορεύει η ζεστή συνείδησή σας. Πού είναι η σύνεσή σας; Πού είναι η ανθρωπιά σας; Εγώ θα σας πω! Εάν συνεχίσετε έτσι, θα πάψω να εργάζομαι ανάμεσά σας. Δεν θα εργάζομαι ανάμεσα σε μια αγέλη θηρίων με ανθρώπινη μορφή, δεν θα υποφέρω τόσο για μια τέτοια ομάδα ανθρώπων που η ωραία τους όψη κρύβει μια άγρια καρδιά, δεν θα υπομείνω τόσα πολλά για μια τέτοια αγέλη ζώων που δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα σωτηρίας. Η ημέρα που θα σας γυρίσω την πλάτη θα είναι η ημέρα που θα πεθάνετε, είναι η ημέρα που το σκότος θα πέσει πάνω σας και η ημέρα που το φως θα σας εγκαταλείψει. Επιτρέψετε μου να σας πω Εγώ! Ποτέ δεν θα είμαι καλοσυνάτος σε μια ομάδα όπως η δική σας, μια ομάδα κατώτερη και από ζώα! Υπάρχουν όρια στα λόγια και στις πράξεις Μου κι έτσι όπως είναι η συνείδηση και η ανθρώπινη φύση σας, δεν πρόκειται να εργαστώ περισσότερο, διότι έχετε έλλειψη συνείδησης, Μου έχετε προξενήσει πολύ πόνο και η απαράδεκτη συμπεριφορά σας Με αηδιάζει τόσο πολύ. Άνθρωποι με τόση μεγάλη έλλειψη ανθρωπιάς και συνείδησης δεν θα έχουν ποτέ ευκαιρία για σωτηρία· δεν πρόκειται ποτέ να σώσω τόσο άκαρδους και αγνώμονες ανθρώπους» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό). Παλιότερα, όποτε διάβαζα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού, ποτέ δεν σκέφτηκα να το αντιπαραβάλω με τον εαυτό μου και περιφρονούσα τέτοιους ανθρώπους. Πίστευα ότι όσοι εγείρουν απαιτήσεις από τον Θεό και ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους μαζί Του έχουν ελάχιστη ανθρώπινη φύση! Σήμερα που διάβασα αυτά τα λόγια, τα μάγουλά μου κοκκίνισαν. Ήταν λες και με είχαν χαστουκίσει· ήταν κάτι το εξευτελιστικό. Αυτό ακριβώς το είδος ανθρώπου δεν ήμουν; Απ’ όταν πρωτοπίστεψα στον Θεό, πίστευα ότι ο Θεός θα κρατούσε την οικογένειά μου ασφαλή και μακριά από συμφορές. Απαρνήθηκα τα πάντα για να κερδίσω περισσότερες ευλογίες· όποιο καθήκον κι αν έκανα, το έκανα πρόθυμα και πίστευα ότι αφού δαπανώ τον εαυτό μου, ο Θεός θα έπρεπε να μου δώσει χάρη και ευλογίες κι ότι θα έπρεπε να ικανοποιεί το καθετί που του ζητώ. Μετέτρεψα το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον σε κεφάλαιο και απαιτούσα πράγματα από τον Θεό. Μάλιστα, οι ευλογίες έπρεπε να είναι δεκάδες φορές σπουδαιότερες από όσα είχα εγώ δαπανήσει. Όταν ο γιος μου αρρώστησε, υπολόγισα πόσα είχα δαπανήσει όλα αυτά τα χρόνια και πίστεψα ότι ο Θεός θα θεράπευε σίγουρα την ασθένειά του. Επίσης, φάνηκα άπληστη και απαίτησα από τον Θεό να κάνει ένα θαύμα για να σταθεί ξανά ο γιος μου όρθιος και να μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Σκέφτηκα ότι όσο πίστευα στον Θεό, Εκείνος θα με φρόντιζε και θα ικανοποιούσε όλες μου τις απαιτήσεις. Διαφορετικά, ο Θεός θα ήταν άδικος. Έτσι, προσπάθησα ξεδιάντροπα να εξαναγκάσω τον Θεό και απαίτησα πράγματα με θράσος. Μου έλειπε πραγματικά κάθε ανθρώπινη φύση και λογική. Σκέφτηκα τον Παύλο στην Εποχή της Χάριτος, που κήρυττε το ευαγγέλιο και υπέφερε πολύ. Δεν επιδίωκε, όμως, την αλήθεια ούτε την αλλαγή της διάθεσής του. Μετέτρεψε τα βάσανά του, το τίμημα που πλήρωσε και τη σκληρή δουλειά του σε προϋπόθεση και κεφάλαιο για να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, κι απαίτησε απ’ τον Θεό το στεφάνι της δικαιοσύνης. Είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Ο Παύλος πίστευε ότι ο Θεός θα ήταν άδικος αν δεν του έδινε αυτό το στεφάνι. Ωρυόταν δημόσια εναντίον του Θεού, με αποτέλεσμα να προσβάλει τη διάθεση του Θεού και να τιμωρηθεί. Δεν ακολουθούσα κι εγώ το ίδιο ακριβώς μονοπάτι με τον Παύλο; Στο μονοπάτι αυτό δεν επιδίωκα ούτε την αλήθεια ούτε να αλλάξω διάθεση. Επιδίωκα μόνο χάρη και ευλογίες από τον Θεό. Χρησιμοποιούσα τα χρόνια που είχα απαρνηθεί και δαπανήσει τον εαυτό μου κι είχα εργαστεί σκληρά, καθώς και το ότι ο γιος μου, αφού πίστεψε στον Θεό, εγκατέλειψε τα νιάτα του και δεν παντρεύτηκε για να κάνει το καθήκον του, ως κεφάλαιο για να υποχρεώσω τον Θεό. Όταν ο Θεός δεν ικανοποίησε τις επιθυμίες μου, εγώ Τον αμφισβήτησα, έγινα εχθρική απέναντί Του και ωρυόμουν εναντίον Του. Ήμουν πραγματικά ξεδιάντροπη! Όσο περισσότερο έκανα αυτοκριτική, τόσο καλύτερα καταλάβαινα ότι η συμπεριφορά μου είχε προσβάλει τη διάθεση του Θεού κι είχε προκαλέσει την οργή Του. Φοβήθηκα· αν δεν μετανοούσα, ο Θεός σίγουρα θα με τιμωρούσε κι εμένα όπως τον Παύλο. Προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό και μετανόησα: «Θεέ μου, όλα αυτά τα χρόνια, δεν Σε λάτρευα ειλικρινά. Πάντα Σε θεωρούσα αντικείμενο προς χρήση και Σου ζητούσα να ικανοποιήσεις την επιθυμία μου για ευλογίες. Είμαι πραγματικά ποταπή! Θεέ μου! Είμαι πρόθυμη να μετανοήσω απέναντί Σου. Ανεξάρτητα από το αν ο γιος μου ζήσει ή πεθάνει ή μείνει παράλυτος, εγώ δεν θα ξαναπαραπονεθώ για Σένα. Είμαι πρόθυμη να υποταχθώ σε κάθε περίσταση που ενορχηστρώνεις και να ενεργήσω σαν δημιουργημένο ον με λογική και ανθρώπινη φύση για να ανταποδώσω την αγάπη Σου και να παρηγορήσω την καρδιά Σου!»

Στη συνέχεια, είπα στον γιο μου: «Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να δεχτούμε το καθετί που μας συμβαίνει. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον Θεό να θεραπεύσει την ασθένειά σου. Ας μάθουμε, λοιπόν, να υποτασσόμαστε. Δεν πρέπει να παραπονεθούμε, ακόμα κι αν παραλύσεις και δεν σταθείς ποτέ ξανά όρθιος». Εκείνος είπε: «Έχεις δίκιο. Η γέννηση και ο θάνατος των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού. Τα έχει ήδη καθορίσει όλα αυτά· είμαι πρόθυμος να υποταχθώ σ’ Εκείνον!» Στη συνέχεια, ο γιος μου κι εγώ σταματήσαμε να πονάμε τόσο κι εγώ δεν απαιτούσα πια από τον Θεό να κάνει γρήγορα τον γιο μου καλύτερα. Βιώναμε τα πράγματα όπως μας έρχονταν. Ξαφνικά, μετά από λίγο καιρό, η ασθένεια του γιου μου άρχισε να υποχωρεί μέρα με τη μέρα. Μια μέρα, ο γιος μου έκανε τις συνηθισμένες του βόλτες στον διάδρομο με το αναπηρικό καροτσάκι. Εγώ νύσταξα λίγο και πήγα στο δωμάτιο να αναπαυτώ. Μόλις ξάπλωσα, άκουσα κάποιον να φωνάζει δυνατά από τον διάδρομο και να λέει: «Κοιτάξτε, σηκώθηκε!» Όταν το άκουσα αυτό, άνοιξα την πόρτα και κοίταξα έξω. Ο γιος μου είχε σηκωθεί. Ήταν λες κι ονειρευόμουν· δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Άρχισα να λέω συνεχώς από μέσα μου: «Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Σε δοξάζω! Ο γιος μου μπόρεσε να σταθεί όρθιος χάρη στη δύναμή Σου· δική Σου πράξη είναι αυτή!» Σταδιακά, ο γιος μου μπόρεσε να ελέγξει την ούρηση και την αφόδευση του. Μπορούσε και να πηγαίνει στην τουαλέτα μόνος του με το αναπηρικό του καροτσάκι. Μια μέρα, ένας συγγενής ενός ασθενούς ζήλεψε και μου είπε: «Το παιδί μου κι ο γιος σας έχουν την ίδια ασθένεια. Εμείς έχουμε ξοδέψει πάνω από ένα εκατομμύριο γουάν και ακόμα δεν έχει σηκωθεί!» Σκέφτηκα μέσα μου: «Το ότι ο γιος μου στέκεται όρθιος σήμερα είναι πράξη του Θεού. Μόνο ο Θεός έχει τέτοια δύναμη!» Κάποιος άλλος είπε: «Είναι μοναδικό αυτό που συνέβη στον γιο σας. Κατάφερε να επανέλθει από μια τόσο προχωρημένη ασθένεια. Είστε πραγματικά τυχεροί!» Εγώ χαμογέλασα και έγνεψα καταφατικά και άρχισα να ευχαριστώ τον Θεό μέσα από την καρδιά μου! Αρκετές μέρες αργότερα, βγήκαμε από το νοσοκομείο και γυρίσαμε σπίτι.

Ακολουθώ τον Παντοδύναμο Θεό εδώ και είκοσι ένα χρόνια. Τώρα που το σκέφτομαι, ο Θεός με καθοδηγούσε σε κάθε βήμα μου μέσα σε όλη αυτήν την περιπέτεια. Απλώς ήμουν πολύ επαναστατική και πίστευα στον Θεό υπό προϋποθέσεις. Έκανα συναλλαγές με τον Θεό για να κερδίσω χάρη και ευλογίες. Αν ο Θεός δεν είχε χρησιμοποιήσει την ασθένεια του γιου μου για να με αποκαλύψει και να διαλύσει το όνειρό μου να κερδίσω ευλογίες, δεν θα είχα αναγνωρίσει την παράλογη άποψη που είχα περί της πίστης μου στον Θεό. Είδα ότι ο σκοπός της πίστης μου στον Θεό ήταν πολύ άσχημος, πολύ ποταπός! Μετά από το έργο του Θεού που βίωσα, νιώθω ότι η ασθένεια του γιου μου ήταν μια τεράστια σωτηρία για εμάς. Η αγάπη του Θεού δεν βρίσκεται μόνο στη χάρη και στις ευλογίες· η αληθινή αγάπη Του βρίσκεται στην ασθένεια και τον πόνο, στην κρίση και την παίδευση, στις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό. Όλα αυτά έχουν σκοπό να με εξαγνίσουν και να με αλλάξουν. Η ασθένεια του γιου μου μου επέτρεψε επίσης να βιώσω τη δίκαιη, όμορφη και καλή ουσία του Θεού. Τώρα πια ο γιος μου έχει αναρρώσει αρκετά καλά. Σκέφτομαι ότι ο γιατρός εκείνος είχε καταδικάσει τον γιο μου σε θάνατο· τώρα, όμως, όχι μόνο αυτοεξυπηρετείται, αλλά και με βοηθά λίγο και στο έργο. Αυτό το πράγμα δεν είχα τολμήσει καν να το ευχηθώ. Βλέπω ότι ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και διευθετεί τα πάντα. Αυτός είναι που εξουσιάζει τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων. Αυτός είναι υπεύθυνος για όλα. Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία Του!