Το 2017, εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Ένιωσα λίγο πιεσμένη, αφού δεν είχα ξανακάνει αυτό το καθήκον, αλλά ήξερα ότι με αυτό το καθήκον ο Θεός με είχε εξυψώσει και τιμήσει, και ήθελα πολύ να αναλάβω αυτόν τον ρόλο. Στην αρχή, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν προβλήματα, βασιζόμουν στον Θεό και αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές για να τα επιλύσω. Μερικές φορές δούλευα μέχρι αργά το βράδυ χωρίς να αισθάνομαι ότι έκανα κάτι δύσκολο ή κουραστικό. Μετά από λίγο, διάφορες πτυχές του εκκλησιαστικού έργου βελτιώθηκαν και κατανόησα μερικές από τις αρχές που σχετίζονταν με το καθήκον, πράγμα που περιόρισε λίγο την πίεση που ένιωθα.

Τα χρόνια πέρασαν και μέχρι τον Μάρτιο του 2021, ο φόρτος εργασίας είχε αυξηθεί επειδή η εκκλησία είχε αποκτήσει περισσότερα μέλη. Τότε άρχισα να νιώθω πιεσμένη. Η αδελφή Τζινγκ Γιουάν, η οποία συνεργαζόταν μαζί μου εκείνη την εποχή, ήταν νεοφώτιστη και δεν ήταν ακόμα καλή στο έργο, και είχε την τάση να γίνεται αρνητική όταν αντιμετώπιζε δυσκολίες. Οπότε, το μεγαλύτερο μέρος του έργου της εκκλησίας έπεφτε πάνω μου. Στην αρχή, προσέγγιζα τα πράγματα σωστά. Σκεφτόμουν ότι αφού η Τζιν Γιουάν ήταν νέα πιστή και δεν μπορούσε να διαχειριστεί το έργο, έπρεπε εγώ να κάνω περισσότερα. Την ημέρα ασχολούμουν με συναθροίσεις για την υλοποίηση του έργου και επέλυα τα προβλήματα των αδελφών. Όταν γύριζα σπίτι το βράδυ, έπρεπε να συνοψίσω τις αποκλίσεις και τα προβλήματα στο έργο. Αφού το έκανα αυτό για πολύ καιρό, ένιωσα ότι είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό να είσαι επικεφαλής, κι ότι δεν είχα καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δεν ήμουν καλά στην υγεία μου. Είχα καρκίνο παλιότερα και είχα αναρρώσει εδώ και λίγα χρόνια, κι ο γιατρός μού είχε πει να ξεκουράζομαι. Σκέφτηκα: «Δουλεύω πολύ κάθε μέρα· αν συνεχίσω να κουράζομαι έτσι, δεν θα επανέλθει η ασθένειά μου; Αν συμβεί αυτό, δεν θα υποφέρει μόνο το σώμα μου, αλλά μπορεί και να πεθάνω». Όταν το σκέφτηκα αυτό, ανησύχησα πολύ και δεν ήθελα πλέον να κάνω το καθήκον μου ως επικεφαλής. Ήθελα να αναλάβω ένα πιο εύκολο καθήκον, ώστε να δώσω στον εαυτό μου λίγο χρόνο να ξεκουραστεί. Ήταν πολλές οι φορές που θέλησα να γράψω μια επιστολή παραίτησης. Αλλά κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό, ένιωθα ενοχές. Η εκκλησία δεν είχε κάποια άλλη κατάλληλη για επικεφαλής. Τι θα γίνει, λοιπόν, με το έργο της εκκλησίας αφού παραιτηθώ; Αργότερα, πήγα να υλοποιήσω το ευαγγελικό έργο, και διαπίστωσα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν πολλές λανθασμένες απόψεις που τους δημιουργούσαν εμπόδια. Στην αρχή, μπορούσα να συναναστρέφομαι και να επιλύω πράγματα, αλλά, μετά από λίγο καιρό, τα αποτελέσματα του ευαγγελικού έργου παρέμειναν φτωχά. Κάθε φορά που σκεφτόμουν τον χρόνο και τον κόπο που θα έπρεπε να καταβάλω για να συνοψίσω τις αποκλίσεις και να επιλύσω τα προβλήματα, και το ότι έπρεπε να συνεχίσω να παρακολουθώ και να επιλύω τυχόν ζητήματα που είχαν οι δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου, καθώς και πόσο έργο έπρεπε να γίνει, ένιωθα κουρασμένη. Σκέφτηκα: «Έχω ήδη πολλή δουλειά να κάνω. Πώς θα τα καταφέρω όλα αυτά; Τι θα γίνει αν το σώμα μου καταρρεύσει; Το σώμα μου είναι δικό μου, πρέπει να χαλαρώσω. Δεν μπορώ να φθαρώ έτσι». Έτσι, κάθε φορά που συναντούσα αδελφούς και αδελφές, ρωτούσα στα γρήγορα αν υπήρχαν δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου για να γίνει το κήρυγμα, κι έλεγα λίγα λόγια δόγματος και έφευγα. Μετά από λίγο καιρό, οι ανώτεροι επικεφαλής έστειλαν μια επιστολή, στην οποία μου έγραφαν ότι ο λόγος που το ευαγγελικό έργο δεν είχε αποτελέσματα ήταν λογικά ότι η επικεφαλής δεν έκανε πραγματικό έργο. Ταράχτηκα λίγο και σκέφτηκα: «Το ευαγγελικό έργο είναι δική μου ευθύνη, και η έλλειψη αποτελεσμάτων σχετίζεται άμεσα με εμένα». Ένιωσα και λίγο καταπιεσμένη, και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να ασχοληθώ μόνο με το πότισμα των νεοφώτιστων της εκκλησίας. Έτσι, θα μπορούσα να ηρεμήσω λίγο και δεν θα κουραζόμουν τόσο πολύ. Το έργο του επικεφαλής είναι πολύ δύσκολο κι αν η δουλειά δεν γινόταν καλά, έπρεπε να αναλάβω εγώ την ευθύνη. Ένιωσα ότι έπρεπε απλώς να αναλάβω την ευθύνη και να παραιτηθώ. Έτσι, όταν συναντήθηκα με την ανώτερη επικεφαλής, παραπονέθηκα για τις δυσκολίες και τα προβλήματα, είπα ότι δεν είχα το επίπεδο που απαιτούνταν γι’ αυτό το καθήκον και ότι, όσο ήμουν επικεφαλής, καθυστερούσε η ζωή-είσοδος των αδελφών και επηρεαζόταν το έργο της εκκλησίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, διέπραττα κακό. Η επικεφαλής δεν έκανε δεκτή την παραίτησή μου, και μου πρόσφερε συναναστροφή και βοήθεια. Συνειδητοποίησα ότι δεν μου έλειπε το επίπεδο, κι απλώς ανησυχούσα πολύ για τη σάρκα μου. Και κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι έπρεπε να υποφέρω, φοβόμουν ότι το σώμα μου θα κατέρρεε, και αναρωτιόμουν τι θα γινόταν αν επέστρεφα στην παλιά μου κατάσταση και πέθαινα. Αν και, φαινομενικά, έκανα τα καθήκοντά μου, πονούσα κι ένιωθα καταπιεσμένη. Αργότερα, η αδελφή που ήταν υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο μού είπε: «Τα φτωχά αποτελέσματα του ευαγγελικού έργου στην εκκλησία σου σχετίζονται άμεσα με εσένα». Εγώ δεν έκανα αυτοκριτική και βρήκα δικαιολογίες. Είπα ότι μου έλειπε το επίπεδο και ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ το έργο. Μετά από αυτό, συνέχισα να είμαι παθητική στο καθήκον μου.

Μια μέρα, τον Ιούνιο του 2021, με συνέλαβε η αστυνομία στη διάρκεια μας συνάθροισης. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ξεκάθαρα ότι ο Θεός με συμμόρφωνε. Ήμουν πάντα παθητική στο καθήκον μου, ανησυχούσα για τη σάρκα μου και ήθελα να παραιτηθώ. Δεν ήθελα να αναλάβω το καθήκον μιας επικεφαλής. Τώρα πια είχα χάσει την ευκαιρία μου να κάνω το καθήκον μου. Ένιωσα ότι ο Θεός είχε χρησιμοποιήσει αυτήν την κατάσταση ώστε να ανακαλέσει τα προσόντα μου για να κάνω το καθήκον μου, και η καρδιά μου γέμισε βάσανο. Αργότερα, ο Θεός με προστάτευσε και αφέθηκα γρήγορα ελεύθερη. Για να μη με παρακολουθήσουν και με συλλάβουν οι αστυνομικοί, έπρεπε να κρυφτώ για λίγο και δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου. Πονούσα πολύ και ένιωθα πολύ αρνητική. Αναρωτιόμουν αν αυτή η κατάσταση σήμαινε ότι ο Θεός με αποκάλυπτε και δεν με ήθελε πια. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού και κατάλαβα την πρόθεση του Θεού. Ο Θεός λέει: «Μερικές φορές, ο Θεός χρησιμοποιεί ένα συγκεκριμένο θέμα για να σε αποκαλύψει ή να σε πειθαρχήσει. Αυτό σημαίνει τότε ότι έχεις αποκλειστεί; Σημαίνει ότι έφτασε το τέλος σου; Όχι. […] Στην πραγματικότητα, σε πολλές περιπτώσεις, η ανησυχία των ανθρώπων πηγάζει από τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Μιλώντας γενικά, φοβούνται ότι δεν θα έχουν καμία έκβαση. Σκέφτονται συνεχώς το εξής: “Κι αν ο Θεός με αποκαλύψει, με αποκλείσει και με απορρίψει;” Έτσι παρερμηνεύεις τον Θεό· αυτές είναι μόνο οι μονόπλευρες εικασίες σου. Πρέπει να καταλάβεις ποια είναι η πρόθεση του Θεού. Όταν αποκαλύπτει τους ανθρώπους, δεν το κάνει απλώς και μόνο για να τους αποκλείσει. Οι άνθρωποι αποκαλύπτονται για να εκτεθούν οι ελλείψεις τους, τα λάθη τους και η φύση-ουσία τους, για να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να μπορέσουν να μετανοήσουν αληθινά· γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός αποκαλύπτει τους ανθρώπους για να βοηθήσει τη ζωή τους να αναπτυχθεί. Χωρίς σαφή κατανόηση, οι άνθρωποι έχουν την τάση να παρερμηνεύουν τον Θεό και να γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι. Μπορεί ακόμη και να υποκύψουν στην απελπισία. Στην πραγματικότητα, το να αποκαλυφθείς από τον Θεό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα αποκλειστείς. Αποσκοπεί στο να σε κάνει να γνωρίσεις τη διαφθορά σου και να σε κάνει να μετανοήσεις. Συχνά, οι άνθρωποι είναι επαναστατικοί και δεν αναζητούν τη λύση στην αλήθεια όταν αποκαλύπτουν διαφθορά· γι’ αυτό ο Θεός πρέπει να τους πειθαρχήσει. Και έτσι, μερικές φορές, αποκαλύπτει τους ανθρώπους, εκθέτει την ασχήμια τους και το πόσο αξιοθρήνητοι είναι, τους κάνει να γνωρίσουν τον εαυτό τους, πράγμα που βοηθάει τη ζωή τους να αναπτυχθεί. Όταν οι άνθρωποι αποκαλύπτονται, υπάρχουν δύο διαφορετικές προεκτάσεις. Όταν αποκαλύπτονται οι κακοί άνθρωποι, σημαίνει ότι αποκλείονται. Για εκείνους που είναι σε θέση να δεχτούν την αλήθεια, είναι μια υπενθύμιση και μια προειδοποίηση· αναγκάζονται να κάνουν αυτοκριτική, να δουν την πραγματική τους κατάσταση και να σταματήσουν να είναι πλέον ισχυρογνώμονες και απερίσκεπτοι, γιατί αν συνέχιζαν έτσι, θα ήταν επικίνδυνο. Αποκαλύπτει τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο για να τους υπενθυμίσει, ότι αν κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους γίνουν άμυαλοι και απρόσεκτοι, δεν παίρνουν τα πράγματα σοβαρά, αρκούνται σε λίγα αποτελέσματα, και νομίζουν ότι έχουν εκτελέσει το καθήκον τους σε αποδεκτό επίπεδο, στην πραγματικότητα, έχουν μείνει πολύ πίσω, αν μετρηθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Παρ’ όλ’ αυτά, εξακολουθούν να είναι αυτάρεσκοι και να νομίζουν ότι τα πάνε μια χαρά. Σε τέτοιες περιστάσεις, ο Θεός θα πειθαρχήσει, θα προειδοποιήσει τους ανθρώπους και θα τους το υπενθυμίσει. Μερικές φορές, ο Θεός αποκαλύπτει την ασχήμια τους —πράγμα που είναι προφανές ότι χρησιμεύει ως υπενθύμιση. Σε τέτοιες στιγμές θα πρέπει να κάνεις αυτοκριτική: Το να εκτελείς έτσι το καθήκον σου είναι ανεπαρκές, έχεις μέσα σου παρακοή, υπάρχουν πάρα πολλά αρνητικά στοιχεία, ό,τι κάνεις είναι εντελώς επιπόλαιο, και αν δεν μετανοήσεις ούτε τώρα, σου αξίζει να τιμωρηθείς. Σε τέτοιες στιγμές, όταν ο Θεός σε πειθαρχεί ή σε αποκαλύπτει, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα αποκλειστείς. Αυτό το θέμα θα πρέπει να προσεγγιστεί σωστά. Ακόμα και αν αποκλειστείς, θα πρέπει να το αποδεχτείς και να υποταχθείς σ’ αυτό, και να σπεύσεις να κάνεις αυτοκριτική και να μετανοήσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια και υπακούοντας τον Θεό μπορεί κανείς να επιτύχει αλλαγή στη διάθεση). Τα λόγια του Θεού διέλυσαν κάθε παρερμηνεία. Νόμιζα ότι με το να συλληφθώ και να χάσω το καθήκον μου ο Θεός ήθελε να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει. Αλλά στην πραγματικότητα, όλο αυτό ήταν υπενθύμιση και προειδοποίηση από τον Θεό, και με ώθησε να κάνω αυτοκριτική. Όλο έκανα παράπονα ότι δυσκολευόμουν και λαχταρούσα ανέσεις αντί να κάνω πραγματικό έργο στο καθήκον μου, πράγμα που απλώς εμπόδιζε το έργο. Αν δεν είχα βρεθεί σ’ αυτήν τη θέση, δεν θα είχα κάνει αυτοκριτική και θα συνέχιζα να αντιμετωπίζω το καθήκον μου με επιπολαιότητα. Αυτό θα προκαλούσε ανεπανόρθωτες ζημιές στο έργο και θα εξόργιζε τον Θεό, κάτι που σίγουρα θα οδηγούσε στον αποκλεισμό μου. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω αυστηρή αυτοκριτική και να μετανοήσω αληθινά, καθώς αυτό θα ήταν σύμφωνο με την πρόθεση του Θεού. Δεν μπορούσα πλέον να παρερμηνεύω τον Θεό. Έτσι, άρχισα να κάνω αυτοκριτική. Προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει ώστε να διδαχτώ κάτι από όλο αυτό το θέμα.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, όταν κάνουν ένα καθήκον, πάντα επιλέγουν τις ελαφριές εργασίες, τις εργασίες που δεν είναι κουραστικές και που δεν απαιτούν έκθεση σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν εύκολες εργασίες και αποφεύγουν τις δύσκολες, και είναι μια εκδήλωση του ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Το να παραπονιέται κάποιος συνεχώς όταν το καθήκον του είναι λίγο δύσκολο ή λίγο κουραστικό κι όταν αυτό απαιτεί να πληρώσει ένα τίμημα.) (Το ν’ ασχολείται κάποιος με το φαγητό και τα ρούχα, καθώς και με τις απολαύσεις της σάρκας.) Όλες αυτές είναι εκδηλώσεις της λαχτάρας για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει ότι μια εργασία είναι πολύ κοπιαστική ή ριψοκίνδυνη, τη φορτώνει σε κάποιον άλλον· ο ίδιος κάνει μόνο χαλαρό έργο και βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν έχει εργασιακή ικανότητα και ότι δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την εργασία, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι λαχταρά τις ανέσεις της σάρκας. Δεν θέλει να υποφέρει, όποιο έργο κι αν κάνει ή όποιο καθήκον κι αν εκτελεί. […] Είναι και η περίπτωση των ανθρώπων που, όταν κάνουν το καθήκον τους, παραπονιούνται συνεχώς για δυσκολίες, που δεν θέλουν να καταβάλουν καμία προσπάθεια, που, μόλις λασκάρει λίγο το έργο, ξεκουράζονται, κουτσομπολεύουν ή ψυχαγωγούνται και διασκεδάζουν. Και όταν οι ρυθμοί του έργου αυξηθούν ξανά και χαλάσει η σειρά και η ρουτίνα της ζωής τους, είναι δυστυχισμένοι και δυσαρεστημένοι μ’ αυτό. Γκρινιάζουν, παραπονιούνται και γίνονται επιπόλαιοι όταν κάνουν το καθήκον τους. Αυτό δείχνει ότι λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας, έτσι δεν είναι; […] Όση δουλειά κι αν απαιτεί το έργο της εκκλησίας ή τα καθήκοντά τους, η ρουτίνα κι η κανονική κατάσταση της ζωής τους δεν διαταράσσεται ποτέ. Πάντοτε δίνουν προσοχή ακόμα και στις παραμικρές λεπτομέρειες της ζωής της σάρκας και τις ελέγχουν τέλεια, με πολλή αυστηρότητα και σοβαρότητα. Όταν, όμως, ασχολούνται με το έργο του οίκου του Θεού, όσο σπουδαίο κι αν είναι το θέμα, ακόμη κι αν ενδέχεται ν’ αφορά την ασφάλεια των αδελφών, το αντιμετωπίζουν απρόσεκτα. Δεν ενδιαφέρονται καν για τα θέματα εκείνα που αφορούν την ανάθεση από τον Θεό ή το καθήκον που θα πρέπει να κάνουν. Δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Έτσι ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας, σωστά; Είναι οι άνθρωποι που ενδίδουν στις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι να κάνουν ένα καθήκον; Μόλις κάποιος αναφέρει το θέμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους, μόλις συζητήσει για το να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους αρνητικά. Έχουν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα και είναι μέσα στην αρνητικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν έχουν τα προσόντα για να κάνουν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών», Οι ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών (2)]. «Ο λόγος είναι ότι αυτό που αντανακλά πιο αισθητά τον δεσμό που σε συνδέει με τον Θεό είναι το πώς χειρίζεσαι τα ζητήματα που σου εμπιστεύεται ο Θεός και το καθήκον που σου αναθέτει, καθώς και η στάση σου. Αυτό το ζήτημα είναι το πιο αισθητό και το πιο πρακτικό. Ο Θεός περιμένει. Θέλει να δει τη στάση σου. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή, πρέπει να σπεύσεις να κάνεις τη θέση σου γνωστή στον Θεό, να αποδεχτείς την ανάθεσή Του και να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου. Όταν έχεις αντιληφθεί αυτό το καίριο σημείο και εκπληρώσει την αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός, η σχέση σου με τον Θεό θα είναι κανονική. Αν, όταν ο Θεός σού εμπιστεύεται μια αποστολή ή σου λέει να εκτελέσεις ένα ορισμένο καθήκον, η στάση σου είναι πρόχειρη και αδιάφορη και δεν το παίρνεις στα σοβαρά, αυτό δεν είναι το ακριβώς αντίθετο από το να δίνεις όλη σου τη δύναμη και την καρδιά; Μπορείς να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα όχι. Δεν θα εκτελέσεις ικανοποιητικά το καθήκον σου. Επομένως, η στάση σου όταν εκτελείς το καθήκον σου είναι καίριας σημασίας, όπως και η μέθοδος και το μονοπάτι που επιλέγεις. Όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, εκείνοι που αποτυγχάνουν να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και ένιωσα κάτι να μου τρυπάει την καρδιά, λες και ο Θεός ήταν μπροστά μου και με έκρινε. Ο Θεός αναθέτει στους ανθρώπους καθήκοντα και ελπίζει ότι θα τα ολοκληρώσουν με όλη τους την καρδιά και τη δύναμη. Εγώ, όμως, είχα απαξιώσει το καθήκον μου και δεν είχα εκπληρώσει τις ευθύνες μου. Όταν τα καθήκοντά μου έγιναν κουραστικά ή δύσκολα και απαιτούσαν να σκεφτώ ή να πληρώσω τίμημα, εγώ λαχταρούσα ανέσεις και παραπονιόμουν, ενώ ήμουν απρόθυμη να υπομείνω βάσανα ή να πληρώσω τίμημα. Ήθελα μέχρι και να παραιτηθώ και απέφευγα τα καθήκοντά μου. Θυμήθηκα τότε που ανέλαβα για πρώτη φορά το καθήκον της επικεφαλής της εκκλησίας. Παρόλο που το έργο ήταν πολύ, βασίστηκα στον Θεό και πλήρωσα αληθινό τίμημα, και ο Θεός με καθοδήγησε και το έργο σημείωσε κάποια πρόοδο. Αργότερα, καθώς ο αριθμός των μελών της εκκλησίας αυξήθηκε, έπρεπε να γίνει περισσότερο έργο, και η αδελφή συνεργάτιδά μου ήταν ακόμα νεοφώτιστη, οπότε το μεγαλύτερο μέρος του έργου απαιτούσε την προσωπική μου συμμετοχή. Είχα δουλειά μέρα-νύχτα κι ένιωθα ότι υπέφερα σωματικά. Ανησύχησα ότι θα επανέλθει ο καρκίνος μου και δεν έκανα πια τα καθήκοντά μου με την καρδιά μου. Έβλεπα ότι το ευαγγελικό έργο δεν σημείωνε πρόοδο, και παραπονιόμουν για κάθε δυσκολία και ταλαιπωρία. Έλεγα δικαιολογίες ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ το έργο, επειδή δεν είχα το κατάλληλο επίπεδο κι ήθελα ένα πιο εύκολο καθήκον για να αποφύγω τις ευθύνες μου. Στην πραγματικότητα, αν ήμουν πρόθυμη να πληρώσω τίμημα, θα έκανα καλά το έργο, αλλά εγώ φοβήθηκα τα προβλήματα και δεν ήθελα να προσπαθήσω να αναζητήσω τα λόγια του Θεού για να επιλύσω τα προβλήματα των αδελφών. Φοβόμουν ότι το σώμα μου θα κατέρρεε και έμεινα να κοιτάω το έργο να προοδεύει αργά χωρίς να νοιάζομαι, με αποτέλεσμα το ευαγγελικό έργο να γίνει αναποτελεσματικό για μήνες. Ο λόγος για όλα αυτά ήταν η υπερβολική μου επιθυμία για ανέσεις. Ακόμα κι έτσι, όταν η αδελφή μου με κλάδεψε, εγώ δεν έκανα αυτοκριτική και προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Ο Θεός μισούσε και απεχθανόταν τη στάση μου απέναντί στα καθήκοντά μου. Χρησιμοποίησε αυτήν την κατάσταση για να με πάψει από τα καθήκοντά μου, κι έτσι αποκαλύφτηκε πλήρως η δίκαιη διάθεση του Θεού. Εγώ, όμως, δεν έκανα αυτοκριτική και νόμιζα ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν την κατάσταση για να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει, και Τον παρερμήνευσα. Δεν είχα ιδέα για τις καλές προθέσεις του Θεού! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα βαθιά υποχρεωμένη στον Θεό. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό: «Θεέ μου, δεν έχω εκπληρώσει τις ευθύνες μου, και μπροστά σε κάθε δυσκολία, παραπονιέμαι, νοιάζομαι μόνο για τη σάρκα μου και φοβάμαι ότι θα κουραστώ. Δεν σκέφτηκα καθόλου την πρόθεσή Σου. Τώρα αναγνωρίζω την επαναστατικότητά μου και είμαι πρόθυμη να μετανοήσω. Δεν ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία να κάνω καθήκοντα στο μέλλον, αλλά αν την έχω, είμαι πρόθυμη να εξετάσω την πρόθεσή Σου και να πάψω να επιζητώ πλέον σωματικές ανέσεις».

Μετά από αυτό, ηρέμησα, διάβασα τα λόγια του Θεού και προσευχήθηκα στον Θεό. Αναλογίστηκα τον λόγο που δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω ή να πληρώσω τίμημα στα καθήκοντά μου. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; […] Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Ο Θεός εκθέτει ότι όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στα καθήκοντά τους, παραπονιούνται και δεν είναι πρόθυμοι να τα κάνουν, κι ότι όσοι αναζητούν ανέσεις είναι σαν τα γουρούνια που ξέρουν μόνο να τρώνε, να πίνουν και να κοιμούνται, χωρίς να έχουν καμία θετική επιδίωξη. Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού και είδα ότι κι εγώ έτσι ήμουν. Το ότι ήμουν επικεφαλής ήταν μια ευκαιρία να ασκηθώ. Μπορούσα να αναζητήσω την αλήθεια και να επωμιστώ το έργο όταν προέκυπταν δυσκολίες. Όταν, όμως, είδα ότι οι επικεφαλής είχαν πολλές έγνοιες και εργάζονταν σκληρά, ένιωσα να αντιστέκομαι και, όταν το ευαγγελικό έργο έπαψε να έχει αποτελέσματα κι έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα, εγώ νοιάστηκα μόνο για το σώμα μου, και φοβήθηκα ότι θα εξαντλούμουν και θα επανερχόταν ο καρκίνος μου. Οπότε, βρήκα δικαιολογίες και θέλησα να παραιτηθώ. Είδα ότι δεν είχα συνείδηση ή αίσθημα ευθύνης. Ήμουν ανεύθυνη και επιπόλαιη απέναντι στα καθήκοντά μου, με αποτέλεσμα το ευαγγελικό έργο να μη σημειώσει πρόοδο και να μη βοηθήσω καθόλου τους αδελφούς και τις αδελφές. Μπορεί να μην είχα κουραστεί, αλλά είχα καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Ήμουν μια εγωίστρια και αναξιόπιστη. Πώς να μη με μισεί και να μη με απεχθάνεται ο Θεός; Σκέφτηκα την περίοδο που η εκκλησία είχε λιγότερα μέλη. Αν και υπήρχαν πολλές εργασίες και πολλά προβλήματα στο έργο, πλήρωσα τίμημα, και μετά από λίγο το έργο έδειξε να βελτιώνεται και μπόρεσα να καταλάβω κάποιες αλήθεια-αρχές. Όταν ο αριθμός των μελών της εκκλησίας αυξήθηκε και εμφανίστηκαν ορισμένα προβλήματα στο έργο, δεν θέλησα να πληρώσω το τίμημα ούτε να αναζητήσω την αλήθεια για να τα επιλύσω, επειδή φοβόμουν ότι το σώμα μου θα κατέρρεε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπαψε το έργο να προοδεύει και δεν κέρδισα καθόλου την αλήθεια. Ο Θεός πλήρωσε μεγάλο τίμημα για μένα. Κανόνισε πολλές καταστάσεις για να εξαγνίσει και να αλλάξει τη διεφθαρμένη μου διάθεση, και μου έδωσε την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια μέσα από τα καθήκοντά μου. Μπροστά, όμως, στη σωματική μου κόπωση, εγώ έκανα πίσω. Δεν απογοήτευσα μόνο τη φιλόπονη πρόθεση του Θεού, προκάλεσα και ζημιές στο έργο της εκκλησίας κι άφησα πίσω μου παραβάσεις. Ένιωσα ενοχές και προσευχήθηκα στον Θεό, επιθυμώντας να μετανοήσω.

Αφότου προσευχήθηκα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Είναι εξαιρετικά σημαντικό το πώς αντιμετωπίζετε τις αναθέσεις από τον Θεό· είναι πολύ σοβαρό το θέμα. Εάν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις αυτά που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι κατάλληλος να ζεις παρουσία Του και πρέπει να τιμωρηθείς. Είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν τις όποιες αναθέσεις τούς εμπιστεύεται ο Θεός. Αυτή είναι η υπέρτατη ευθύνη του ανθρώπου και είναι εξίσου σημαντική με την ίδια του τη ζωή. Εάν δεν παίρνεις στα σοβαρά τις αναθέσεις από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στο συγκεκριμένο θέμα, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι απ’ τον Ιούδα και αξίζεις κατάρα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Ήταν αλήθεια. Ένιωθα να αντιστέκομαι και δεν είχα αίσθημα φορτίου απέναντι στα καθήκοντά μου. Είχα προδώσει σοβαρά τον Θεό κι ήμουν πιο θλιβερή και από τον Ιούδα. Ο Ιούδας πούλησε τον Κύριο Ιησού για χάρη των δικών του συμφερόντων, κι εκείνη την περίοδο, ο Θεός δεν του έκανε πολλά κηρύγματα. Είχα διαβάσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, και καταλάβαινα κάποιες αλήθειες και τις προθέσεις του Θεού να σώσει τους ανθρώπους, αλλά αντί να βάλω τα δυνατά μου για να κάνω τα καθήκοντά μου και να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού, εγώ πρόσεχα τη σάρκα μου κι ήμουν ανεύθυνη απέναντι στο έργο της εκκλησίας. Οι πράξεις μου δεν ήταν πιο αηδιαστικές από του Ιούδα; Στα καθήκοντά μου, σκεφτόμουν μόνο τη σάρκα μου, διάλεγα πάντα την πιο εύκολη λύση και αγνοούσα εντελώς το έργο της εκκλησίας. Με τη συμπεριφορά μου πρόδιδα τον Θεό, κι ήταν σίγουρο ότι ο Θεός θα με καταριόταν και θα με τιμωρούσε. Η αλήθεια είναι ότι, αν ήμουν πιο επιμελής στα καθήκοντά μου και πιο πρόθυμη να καταβάλω κάποια προσπάθεια και να πληρώσω τίμημα, το ευαγγελικό έργο δεν θα ήταν αναποτελεσματικό για μήνες. Εγώ αντιμετώπισα τα καθήκοντά μου με επιπολαιότητα και καθυστέρησα το ευαγγελικό έργο. Είχα διαπράξει σοβαρή παράβαση! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα φόβο. Αναλογίστηκα το γεγονός ότι η στάση μου απέναντι στα καθήκοντά μου ήταν πραγματικά αηδιαστική και μισητή από τον Θεό, κι ότι μου άξιζε να με καταραστεί ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν μου φέρθηκε σύμφωνα με τις πράξεις μου. Αντ’ αυτού, χρησιμοποίησε τη σύλληψή μου από το ΚΚΚ για να με αναγκάσει να έρθω ενώπιόν Του, να κάνω αυτοκριτική και να αναγνωρίσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, με την ελπίδα να απαρνηθώ τη σάρκα μου και να στραφώ σ’ Αυτόν. Ήμουν πρόθυμη να αποδεχτώ την κρίση του Θεού και να μετανοήσω, και στο μέλλον, όσο κουραστικά ή δύσκολα κι αν είναι τα καθήκοντά μου, δεν θα τα αποφύγω. Ήθελα μόνο να κάνω τα καθήκοντά μου όσο καλύτερα μπορώ.

Αργότερα, για να πάψω να φοβάμαι συνεχώς ότι θα καταρρεύσει το σώμα μου και ότι θα πεθάνω, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού, τα οποία έδιωξαν κάθε έγνοια μου. Ο Θεός λέει: «Στην πραγματικότητα, αν κάποιος έχει στ’ αλήθεια πίστη στον Θεό μέσα στην καρδιά του, θα πρέπει πάνω από όλα να γνωρίζει ότι η διάρκεια της ζωής κάθε ανθρώπου εναπόκειται στα χέρια του Θεού. Το πότε θα γεννηθεί και το πότε θα πεθάνει κάποιος είναι προκαθορισμένο από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Κάποιοι άνθρωποι κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους και χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να θεραπεύσουν την ασθένειά τους, αλλά ό,τι θεραπεία και να δοκιμάσουν, δεν μπορούν να γιατρευτούν. Όσο περισσότερη θεραπεία λαμβάνουν, τόσο χειροτερεύει η ασθένειά τους. Αντί να προσεύχονται στον Θεό για να ανακαλύψουν τι ακριβώς γίνεται με την ασθένειά τους και να ψάξουν να βρουν τι την προκαλεί, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Καταλήγουν να χρησιμοποιούν πληθώρα μεθόδων και να σπαταλούν αρκετά χρήματα, αλλά η ασθένειά τους και πάλι δεν γιατρεύεται. Έπειτα, μόλις σταματούν τη θεραπεία, περνά λίγος καιρός και η ασθένεια θεραπεύεται ξαφνικά μόνη της και δεν καταλαβαίνουν τι συνέβη. Κάποιοι άνθρωποι νοσούν από μια κοινή ασθένεια και δεν ανησυχούν ιδιαίτερα, αλλά μια ωραία πρωία η κατάστασή τους χειροτερεύει και ξαφνικά πεθαίνουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Στην πραγματικότητα, από την οπτική του Θεού, αυτό συμβαίνει γιατί η αποστολή του συγκεκριμένου ανθρώπου σ’ αυτόν τον κόσμο ολοκληρώθηκε, οπότε ο Θεός τον πήρε μακριά. Οι άνθρωποι λένε συνήθως το εξής: “Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν αν δεν είναι άρρωστοι”. Ισχύει πραγματικά αυτό; Υπήρξαν άνθρωποι που μετά από εξετάσεις στο νοσοκομείο, δεν βρέθηκε να έχουν καμία ασθένεια. Ήταν πραγματικά υγιείς, αλλά κατέληξαν νεκροί μέσα σε λίγες ημέρες. Αυτό ονομάζεται άνοσος θάνατος. Υπάρχει πληθώρα τέτοιων ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο έφτασε στο τέλος της ζωής του και επέστρεψε στο πνευματικό βασίλειο. Κάποιοι άνθρωποι επέζησαν από καρκίνο και φυματίωση και έφτασαν ακόμη και στα εβδομήντα ή τα ογδόντα τους. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι. Όλα αυτά εξαρτώνται από τις διατάξεις του Θεού. Μια τέτοια κατανόηση αποτελεί πραγματική πίστη στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός θα αποφασίσει αν θα επανέλθει η ασθένειά μου και αν θα πεθάνω, κι ότι δεν μπορώ να τα ελέγξω αυτά τα πράγματα. Ακριβώς όπως ο καρκίνος μου δεν ήταν προϊόν της δικής μου βούλησης, έτσι κι η ασθένειά μου κι η ανάρρωσή μου είχαν προκαθοριστεί από τον Θεό. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και να κάνω καλά το καθήκον μου. Δεν πρέπει να ανησυχώ μάταια για τη ζωή και τον θάνατο. Ανησυχούσα συνέχεια ότι αν τα καθήκοντά μου ήταν πολύ κουραστικά, θα επανερχόταν η ασθένειά μου και θα πέθαινα. Δεν είχα αίσθημα φορτίου για τα καθήκοντά μου και είχα καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι η ζωή κι ο θάνατος των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού, και ότι ανεξάρτητα από το αν θα επανερχόταν ο καρκίνος μου, έπρεπε να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Αν ο Θεός επιτρέψει να πεθάνω, πρέπει να δείξω στάση αποδοχής και υποταγής, πράγμα που είναι σύμφωνο με την πρόθεση του Θεού.

Σκέφτηκα επίσης πώς αντιμετώπισε ο Νώε την ανάθεση από τον Θεό. Ο Θεός λέει: «Αντιμέτωπος με κάθε είδους δυσκολίες, δύσκολες καταστάσεις και προκλήσεις, ο Νώε δεν υποχώρησε. Όταν κάποιες από τις πιο δύσκολες μηχανολογικές εργασίες του συχνά αποτύγχαναν και παρουσίαζαν ζημιές, παρόλο που ο Νώε ένιωθε στην καρδιά του ταραγμένος και ανήσυχος, όταν σκεφτόταν τα λόγια του Θεού, όταν θυμόταν κάθε λέξη που του πρόσταζε ο Θεός και την ανύψωσή του από τον Θεό, τότε συχνά ένιωθε ότι είχε μεγάλο κίνητρο: “Δεν μπορώ να παραιτηθώ, δεν μπορώ να απορρίψω αυτό που διέταξε ο Θεός και που μου εμπιστεύτηκε να κάνω· αυτή είναι η αποστολή από τον Θεό, και εφόσον την αποδέχτηκα, εφόσον άκουσα τα λόγια που είπε ο Θεός και τη φωνή του Θεού, και εφόσον την αποδέχτηκα αυτή από τον Θεό, τότε θα πρέπει να υποταχθώ απόλυτα· αυτό θα πρέπει να επιτύχει ένας άνθρωπος”. Έτσι, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, όποια κοροϊδία ή συκοφαντία κι αν συναντούσε, όσο κι αν καταπονούνταν το σώμα του, όσο κουρασμένο κι αν ήταν, δεν απαρνούνταν αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός και είχε διαρκώς στο μυαλό του κάθε λέξη από όσα είχε πει και είχε διατάξει ο Θεός. Όσο κι αν άλλαζε το περιβάλλον του, όσο μεγάλες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε, είχε πίστη ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνεχιζόταν για πάντα, ότι μόνο τα λόγια του Θεού δεν θα παρέρχονταν ποτέ και ότι σίγουρα θα γινόταν μόνο αυτό που είχε διατάξει ο Θεός να γίνει. Ο Νώε είχε μέσα του την αληθινή πίστη στον Θεό και την υπακοή που όφειλε να έχει, και συνέχισε να κατασκευάζει την κιβωτό που του είχε ζητήσει ο Θεός να κατασκευάσει. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο Νώε γερνούσε, αλλά η πίστη του δεν εξασθενούσε, και δεν υπήρχε καμία αλλαγή στη στάση του και στην αποφασιστικότητά του να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό. Παρόλο που υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν το σώμα του κουρασμένο και εξουθενωμένο, που αρρώσταινε και ένιωθε αδύναμη την καρδιά του, δεν μειώθηκε η αποφασιστικότητα και η επιμονή του προς την ολοκλήρωση της ανάθεσης από τον Θεό και την υποταγή στα λόγια του Θεού. Κατά τη διάρκεια των ετών που ο Νώε κατασκεύαζε την κιβωτό, ασκούταν στο να ακούει και να υποτάσσεται στα λόγια που είχε πει ο Θεός, κι επίσης ασκούταν σε μία σημαντική αλήθεια του ότι ένα δημιούργημα και ένας συνηθισμένος άνθρωπος πρέπει να ολοκληρώσει την ανάθεση από τον Θεό» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τρίτο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος δεύτερο)]. Από τα λόγια του Θεού, είδα ότι ο Νώε μπόρεσε να λάβει υπόψη του την πρόθεση του Θεού. Μπροστά στο πολύ δύσκολο έργο της κατασκευής της κιβωτού, όσο κι αν υπέφερε το σώμα του, εκείνος δεν έκανε πίσω. Αντίθετα, για εκατό χρόνια, επέμεινε καθημερινά στην ανάθεση που του έδωσε ο Θεός, μέχρι που κατασκεύασε την κιβωτό. Συνέκρινα την άσκηση του Νώε με τη δική μου, κι ένιωσα πολύ ντροπιασμένη και ταπεινωμένη. Δεν είχα επιμείνει στο καθήκον μου. Αντίθετα, παραπονιόμουν για τις δυσκολίες και την ταλαιπωρία, και σκεφτόμουν συνέχεια το σώμα μου. Δεν μπορούσα να συγκριθώ με τον Νώε. Ήμουν ένας άνθρωπος ασυνείδητος. Είχα καρκίνο και θεραπεύτηκα υπό την προστασία του Θεού, και αυτά τα χρόνια που έκανα τα καθήκοντά μου, η ασθένειά μου δεν είχε επανέλθει. Αντί, όμως, να προσπαθώ να ξεπληρώσω την αγάπη του Θεού, εγώ σκεφτόμουν τη σάρκα μου, ανησυχούσα ότι θα επανερχόταν ο καρκίνος κι αναζητούσα τις σωματικές ανέσεις. Θέλησα πολλές φορές να αποφύγω το καθήκον μου. Δεν ήμουν αφοσιωμένη στον Θεό. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή, δεν είχα ανθρώπινη φύση ούτε λογική! Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο ένιωθα τύψεις. Ένιωθα ότι δεν άξιζα την εξύψωση και τη σωτηρία του Θεού. Έπρεπε να ακολουθήσω το παράδειγμα του Νώε και να σταματήσω να προσέχω τη σάρκα μου. Αν μου δινόταν άλλη μια ευκαιρία να κάνω τα καθήκοντά μου, έπρεπε να την αρπάξω.

Αργότερα, η ανώτερη επικεφαλής μού ανέθεσε να επιβλέψω το έργο μιας εκκλησίας με νεοφώτιστους. Χάρηκα πολύ και κατάλαβα ότι ο Θεός μού έδινε μια ευκαιρία να μετανοήσω. Όταν έφτασα στην εκκλησία των νεοφώτιστων, είδα ότι τα αποτελέσματα του έργου ήταν φτωχά. Ειδικότερα, το ευαγγελικό έργο δεν είχε σημειώσει καμία πρόοδο και η ομάδα ήταν ελλιπής. Ένιωσα τότε ότι οι δυσκολίες θα ήταν πολύ μεγάλες και σκέφτηκα: «Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να πάει καλά το έργο. Θα χρειαστεί μελέτη και άριστη γνώση των διάφορων αρχών του έργου. Δεν είμαι πολύ καλά στην υγεία μου. Τι θα γίνει αν το σώμα μου καταρρεύσει;» Οπότε, δεν ήθελα να πληρώσω τίμημα. Συνειδητοποίησα, όμως, ότι το σκεπτικό μου ήταν λάθος και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω πια να δίνω σημασία στη σάρκα μου ενώ το έργο της εκκλησίας αντιμετωπίζει δυσκολίες. Πρέπει να έχω συνείδηση και λογική για να συνεργαστώ μαζί Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με. Είμαι πρόθυμη να εργαστώ σε πλήρη αρμονία με τους αδελφούς και τις αδελφές για να πάει καλά το έργο». Μετά από αυτό, είδα ότι δεν υπήρχαν χώροι για συναθροίσεις και προσπάθησα να βρω κατάλληλα σπίτια για φιλοξενία, για να μπορέσουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου να ζήσουν στην εκκλησία. Προβληματίστηκα, επίσης, όταν είδα αδελφούς και αδελφές που κήρυτταν το ευαγγέλιο να δυσκολεύονται. Σκέφτηκα, όμως, ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου είναι η πρόθεση του Θεού και ότι δεν μπορούσα να κάνω πίσω μπροστά στις δυσκολίες που είχαν προκύψει. Έτσι, αναζήτησα τα λόγια του Θεού για να επιλύσω τις καταστάσεις των αδελφών και συναναστράφηκα μαζί τους πάνω στο πώς ο Νώε αντιμετώπισε την αποστολή του Θεού, για να τους δώσω να καταλάβουν τη σημασία του κηρύγματος του ευαγγελίου και την επείγουσα πρόθεση του Θεού. Μετά τη συναναστροφή μου, οι καταστάσεις των αδελφών βελτιώθηκαν, και ήταν πρόθυμοι να εκτελέσουν το ευαγγελικό έργο. Μετά από λίγο, το ευαγγελικό έργο βελτιώθηκε κάπως, πράγμα που οφειλόταν εξολοκλήρου στην καθοδήγηση του Θεού!

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, κατανόησα κάπως την ουσία και τις συνέπειες της λαχτάρας για ανέσεις, και κατανόησα κάπως τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Σήμερα, είμαι σε θέση να διορθώσω τη στάση μου και έχω αίσθημα ευθύνης απέναντι στα καθήκοντά μου. Τα λόγια του Θεού ευθύνονταν γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Δόξα σοι ο Θεός!