Από την Σου Μιν, Κίνα

Στα τέλη του 2022, ξεκίνησα το καθήκον μου ως κήρυκας και έγινα υπεύθυνη για την παρακολούθηση του έργου αρκετών εκκλησιών. Μια μέρα, έλαβα ένα γράμμα απ’ την επικεφαλής του ανώτερου επιπέδου, που έλεγε ότι δύο επικεφαλής μιας εκκλησίας είχαν κακή κατάσταση, γεγονός που είχε ήδη επηρεάσει τα διάφορα επιμέρους αντικείμενα του εκκλησιαστικού έργου. Μου ζήτησε να πάω γρήγορα εκεί για να καταλάβω τι συμβαίνει και να το διορθώσω μέσω συναναστροφής. Σκέφτηκα: «Αυτή η εκκλησία έζησε πρόσφατα στο πετσί της μια εκστρατεία συλλήψεων απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πολλοί αδερφοί και αδερφές αντιμετωπίζουν κινδύνους για την ασφάλειά τους και δεν μπορούν να κάνουν τα καθήκοντά τους κανονικά. Είναι κατανοητό να είναι λίγο αρνητικές οι δύο επικεφαλής εξαιτίας αυτής της δυσκολίας. Αν βρω κάποια λόγια του Θεού και συναναστραφώ μαζί τους, θα μπορέσω να λύσω αυτό το πρόβλημα». Όταν είδα τις δύο επικεφαλής, η κατάστασή τους ήταν απαίσια. Είπαν ότι η έλλειψη αποτελεσμάτων στα διάφορα επιμέρους αντικείμενα του εκκλησιαστικού έργου οφειλόταν στην αποτυχία τους να εκτελέσουν πραγματικό έργο. Ήταν τόσο αρνητικές, που ήθελαν να παραιτηθούν. Συναναστράφηκα αμέσως μαζί τους, λέγοντας τα εξής: «Αυτό το περιβάλλον το έχει επιτρέψει ο Θεός. Δεν μπορούμε να μείνουμε κολλημένες σε μια αρνητική κατάσταση. Το πιο σημαντικό τώρα είναι να βρούμε τον τρόπο να συνεργαστούμε για να αναλάβουμε τα καθήκοντά μας και να μην καθυστερήσουμε το έργο της εκκλησίας». Όσο κι αν συναναστράφηκα, όμως, οι δύο αδερφές παρέμειναν παγιδευμένες στην αρνητική τους κατάσταση, λέγοντας ότι το επίπεδό τους ήταν χαμηλό, ότι δεν επιδίωκαν την αλήθεια και ότι δεν μπορούσαν να κάνουν έργο επικεφαλής. Μπροστά σε όλο αυτό, σκέφτηκα: «Γιατί είμαι τόσο άτυχη; Μόλις άρχισα να κηρύττω και μου ανατίθεται αυτή η εκκλησία, όπου οι επικεφαλής είναι τόσο αρνητικές που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλο το έργο θα πέσει στους ώμους μου;» Εκείνη την περίοδο, συναναστρεφόμουν με τις επικεφαλής της εκκλησίας για να διορθώσω την κατάστασή τους και πήγαινα ταυτόχρονα σε διάφορες συναθροίσεις για να εκτελέσω κάποιο έργο. Ήμουν απασχολημένη σε βαθμό εξάντλησης κάθε μέρα. Αργότερα, μια απ’ τις επικεφαλής παραιτήθηκε τελικά. Η άλλη επικεφαλής προδόθηκε από έναν Ιούδα και αναγκάστηκε να κρυφτεί προσωρινά για να αποφύγει τη σύλληψη, οπότε δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει για να κάνει το καθήκον της. Όταν άκουσα αυτά τα νέα, δεν μπορούσα παρά να αναστενάξω βαθιά και να σκεφτώ τα εξής: «Αυτή η εκκλησία έχει πάρα πολλά προβλήματα. Οι δύο επικεφαλής δεν μπορούν καν να κάνουν τα καθήκοντά τους. Όλο το έργο πέφτει αποκλειστικά σ’ εμένα. Πόσο ακόμη θα απασχολούμαι με όλα αυτά;» Εκείνες τις μέρες, ήμουν σαν σβούρα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κινούμαι. Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια της μέρας, βρισκόμουν με αδερφούς και αδερφές για να κατανοήσω το έργο. Το βράδυ που επέστρεφα, υπήρχε ένας σωρός από γράμματα που έπρεπε να απαντήσω. Ασχολούμουν ως αργά κάθε βράδυ, μα και πάλι, δεν μπορούσα να τελειώσω όλες τις δουλειές. Με τόσα συνεχόμενα προβλήματα και δυσκολίες, εξουθενώθηκα και ένιωσα πνευματικά και σωματικά ξεζουμισμένη. Ήταν σαν να είχα μια πέτρα σφηνωμένη στο στήθος μου, που με δυσκόλευε να αναπνεύσω. Σκέφτηκα: «Από τότε που μου ανατέθηκε αυτή η εκκλησία, έχω αντιμετωπίσει μια σειρά από ατυχή γεγονότα. Προκύπτουν καινούργια προβλήματα πριν λυθούν τα παλιά. Δεν υπάρχει καν επικεφαλής της εκκλησίας πια. Είμαι σαν μοναχική διοικητής που δεν έχει κανέναν να συμβουλευτεί και αναγκάζεται να διαχειριστεί όλο το έργο μόνη της. Την ίδια στιγμή, ο άλλος κήρυκας είναι υπεύθυνος για εκκλησίες με τρεις επικεφαλής. Αν και υπάρχουν πολλές δουλειές, ο καθένας κάνει ένα μικρό κομμάτι, οπότε δεν εξαντλείται όπως εγώ. Γιατί αυτός είναι τόσο τυχερός; Και γιατί εμένα μου ανατέθηκε αυτή η εκκλησία; Είμαι πολύ άτυχη!» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν, νιώθοντας πάντα ότι ήμουν άτυχη που μου είχε ανατεθεί εκείνη η εκκλησία. Αν και φαινόταν ότι έκανα το καθήκον μου κανονικά κάθε μέρα, ένιωθα αποκαρδιωμένη και ήθελα μάλιστα να ξεφύγω απ’ αυτό το περιβάλλον.

Ενώ ζούσα σε αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση απελπισίας και αντίστασης, μια μέρα, είδα ένα βίντεο μαρτυρίας με ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με άγγιξε βαθύτατα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τι πρόβλημα έχουν οι άνθρωποι που θεωρούν μονίμως πως είναι άτυχοι; Χρησιμοποιούν διαρκώς το πρότυπο της τύχης για να μετρήσουν το κατά πόσον οι πράξεις τους είναι σωστές ή λανθασμένες, καθώς και να υπολογίσουν το μονοπάτι που θα πρέπει να πάρουν, τα πράγματα που θα πρέπει να βιώσουν και τα τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Είναι σωστό ή λάθος αυτό; (Είναι λάθος.) Περιγράφουν τα κακά πράγματα ως ατυχή και τα καλά πράγματα ως τυχερά ή ωφέλιμα. Είναι σωστή ή λάθος αυτή η οπτική; (Είναι λάθος.) Είναι λάθος να μετρά κανείς τα πράγματα από μια τέτοια οπτική. Πρόκειται για μια ακραία και εσφαλμένη μέθοδο και ένα ακραίο και εσφαλμένο πρότυπο για τη μέτρηση των πραγμάτων. Αυτού του είδους η μέθοδος κάνει συχνά τους ανθρώπους να βυθίζονται στην αποκαρδίωση, να νιώθουν συχνά δυσφορία, να θεωρούν πως τίποτα δεν πηγαίνει ποτέ όπως το θέλουν και πως ποτέ δεν παίρνουν αυτό που θέλουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουν συνεχώς αγχωμένοι, ευέξαπτοι και αμήχανοι. Όταν δεν διορθώνονται αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αυτοί οι άνθρωποι βυθίζονται συνεχώς στην αποκαρδίωση και θεωρούν πως ο Θεός δεν τους ευνοεί. Πιστεύουν πως ο Θεός δείχνει χάρη στους άλλους, αλλά όχι στους ίδιους· πως ο Θεός φροντίζει τους άλλους, αλλά όχι τους ίδιους. “Γιατί νιώθω συνεχώς δυσφορία και άγχος; Γιατί μου συμβαίνουν πάντα κακά πράγματα; Γιατί δεν μου τυχαίνει ποτέ τίποτα καλό; Ας μου συμβεί μία φορά! Αυτό ζητάω μόνο!” Αν βλέπεις τα πράγματα με έναν τέτοιο εσφαλμένο τρόπο σκέψης και μια τέτοια λανθασμένη οπτική, θα πέσεις στην παγίδα της καλής και της κακής τύχης. Όταν πέφτεις συνεχώς σε αυτήν την παγίδα, θα νιώθεις διαρκώς αποκαρδιωμένος. Όταν σε κυριεύσει αυτή η αποκαρδίωση, θα είσαι ιδιαίτερα ευαίσθητος ως προς το αν τα πράγματα που σου συμβαίνουν είναι τυχερά ή ατυχή. Όταν συμβεί αυτό, αποδεικνύει πως σε έχει κυριεύσει η οπτική και η ιδέα της καλής και της κακής τύχης. Όταν ελέγχεσαι από μια τέτοια οπτική, οι απόψεις και η στάση σου προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα δεν εμπίπτουν πια στο φάσμα της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά έχουν γίνει κάπως ακραίες. Αν τυχόν φτάσεις σε αυτά τα άκρα, δεν πρόκειται να ξεπεράσεις την αποκαρδίωσή σου. Θα αποκαρδιώνεσαι διαρκώς ξανά και ξανά, και ακόμη κι αν υπό κανονικές συνθήκες δεν νιώθεις αποκαρδιωμένος, μόλις κάτι πάει στραβά και νιώσεις πως έχει συμβεί κάτι το ατυχές, θα βυθιστείς κατευθείαν στην αποκαρδίωση. Αυτή η αποκαρδίωση θα επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο κρίνεις συνήθως τα πράγματα και παίρνεις αποφάσεις, και θα επηρεάζει μάλιστα και την ευτυχία, τον θυμό, τη λύπη και τη χαρά σου. Και αν επηρεαστεί η ευτυχία, ο θυμός, η λύπη και η χαρά σου, αυτό θα αναστατώσει και θα καταστρέψει την εκτέλεση του καθήκοντός σου, καθώς και τη θέληση και την επιθυμία σου να ακολουθείς τον Θεό. Όταν καταστραφούν αυτά τα θετικά πράγματα, οι λιγοστές αλήθειες που έχεις καταφέρει να κατανοήσεις θα γίνουν καπνός και δεν θα σου προσφέρουν καμία απολύτως βοήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού φανέρωσαν επακριβώς την κατάστασή μου. Όταν έκανα το καθήκον μου απρόσκοπτα, χωρίς δυσκολίες, και όταν όλα πήγαιναν καλά, το έβλεπα ως καλή τύχη. Όταν αντιμετώπιζα κάποιες δυσκολίες ή προβλήματα στο καθήκον μου, ένιωθα κακότυχη και άτυχη, και έπεφτα αμέσως σε απελπισία. Για παράδειγμα, όταν ήρθα σε αυτήν την εκκλησία και είδα ότι και οι δύο επικεφαλής ήταν τόσο αρνητικές, που ήθελαν να παραιτηθούν, και ότι υπήρχαν ένα σωρό προβλήματα και δυσκολίες στο έργο της εκκλησίας, δεν αποδέχτηκα αυτήν την κατάσταση απ’ τον Θεό και δεν αναζήτησα την πρόθεσή Του ούτε σκέφτηκα πώς να βάλω όλη μου την ενέργεια για να επωμιστώ το έργο. Αντιθέτως, έπεσα σε απελπισία και σκέφτηκα ότι αυτές οι δυσκολίες ήταν μια κακοτυχία. Πιο συγκεκριμένα, όταν καμία επικεφαλής δεν μπορούσε πια να κάνει το έργο, και όταν σκέφτηκα την περιοχή που επέβλεπε ο άλλος κήρυκας, εκεί όπου όλοι οι επικεφαλής και εργάτες ήταν εντάξει και το έργο προχωρούσε απρόσκοπτα, τον ζήλεψα ιδιαιτέρως και σκέφτηκα ότι ήταν τυχερός, ενώ εγώ ήμουν άτυχη που αντιμετώπιζα όλα τα κακά. Όταν έβλεπα τα πράγματα απ’ αυτήν τη λανθασμένη οπτική, συνέχιζα να βουλιάζω στην απελπισία και την αντίσταση. Δεν έβαζα καθόλου ενέργεια στο καθήκον μου και ήθελα μάλιστα να ξεφύγω απ’ αυτό το περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα τα περιβάλλοντα που αντιμετωπίζω ορίζονται απ’ τον Θεό. Η πρόθεση του Θεού είναι να αναζητήσω την αλήθεια, να βασιστώ σ’ Αυτόν και να βιώσω αυτό το περιβάλλον πρακτικά. Ακόμη και όταν υπάρχουν δυσκολίες, πρέπει να συνεχίζω να προσεύχομαι στον Θεό και να αναζητώ την αλήθεια για να βρίσκω τη λύση, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα που μπορώ να διαχειριστώ. Δεν είχα σκεφτεί, όμως, πώς θα βίωνα το έργο του Θεού και θα κατανοούσα την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις Του σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όταν αντιμετώπιζα απογοητευτικά πράγματα, σκεφτόμουν ότι ήμουν κακότυχη, ότι είχα κακή τύχη. Ζούσα μέσα στην απελπισία και αντιστεκόμουν στην κυριαρχία του Θεού. Πώς θα έπαιρνα μαθήματα με αυτόν τον τρόπο; Πώς θα κατανοούσα τις πράξεις του Θεού; Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό. Δεν αποδέχονται ποτέ πράγματα απ’ τον Θεό, δεν υποτάσσονται στην κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού και κατηγορούν τους πάντες εκτός απ’ τον εαυτό τους όταν τα πράγματα δεν τους αρέσουν. Ζουν όλη τους τη ζωή χωρίς να γνωρίσουν τον Θεό. Όσο για μένα, αν και πίστευα στον Θεό και έλεγα ότι Αυτός κυριαρχεί επί των πάντων, συνέχισα να κρίνω τα πάντα σύμφωνα με τις θεωρήσεις των άπιστων. Αυτή δεν είναι η συμπεριφορά ενός πραγματικού δύσπιστου;

Διάβασα και άλλα λόγια του Θεού, που λένε τα εξής: «Είναι σωστός ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα οι άνθρωποι που ανησυχούν διαρκώς για το αν έχουν καλή ή κακή τύχη; Υπάρχει καλή ή κακή τύχη; (Όχι.) Σε τι βασίζεστε όταν λέτε πως δεν υπάρχει; (Οι άνθρωποι που συναντάμε και τα πράγματα που μας συμβαίνουν καθημερινά καθορίζονται από την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Δεν υπάρχει καλή ή κακή τύχη· όλα συμβαίνουν από ανάγκη και έχουν κάποιο νόημα.) Είναι σωστό αυτό; (Ναι.) Η άποψη αυτή είναι σωστή και αποτελεί τη θεωρητική βάση για να πούμε πως δεν υπάρχει τύχη. Ό,τι κι αν σου συμβεί, είτε είναι καλό είτε κακό, είναι φυσιολογικό, όπως ακριβώς ο καιρός τις τέσσερις εποχές —δεν γίνεται να έχει κάθε μέρα λιακάδα. Δεν μπορείς να πεις πως ο Θεός κανονίζει τις ηλιόλουστες μέρες, αλλά τις συννεφιασμένες μέρες, τη βροχή, τον άνεμο και τις καταιγίδες δεν τις κανονίζει Αυτός. Τα πάντα καθορίζονται από την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και δημιουργούνται από το φυσικό περιβάλλον. Αυτό το φυσικό περιβάλλον προκύπτει σύμφωνα με τους νόμους και τους κανόνες που έχει κανονίσει και ορίσει ο Θεός. Όλα αυτά είναι αναγκαία και επιτακτικά. Όπως κι αν είναι, λοιπόν, ο καιρός, δημιουργείται και προκαλείται βάσει των νόμων της φύσης. Δεν έχει τίποτα το καλό ή το κακό· απλώς οι άνθρωποι μπορεί να νιώθουν καλά ή άσχημα ανάλογα με τον καιρό. […] Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος βασίζει το αν νιώθει καλά ή άσχημα για κάτι στα εγωιστικά του κίνητρα, στις εγωιστικές του επιθυμίες και στην ιδιοτέλειά του, και όχι στην ουσία του ίδιου του πράγματος. Οι άνθρωποι, λοιπόν, βασίζονται σε κάτι ανακριβές για να μετρήσουν αν κάτι είναι καλό ή κακό. Επειδή η βάση είναι ανακριβής, τα τελικά συμπεράσματα που βγάζουν είναι κι αυτά ανακριβή. Επιστρέφοντας στο θέμα της καλής και της κακής τύχης, όλοι πλέον γνωρίζουν πως αυτό το ρητό σχετικά με την τύχη δεν ευσταθεί και πως η τύχη δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντάς, είτε αυτά είναι καλά είτε είναι κακά, καθορίζονται όλα τους από την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Οφείλεις, λοιπόν, να τα αντιμετωπίζεις όπως πρέπει. Να αποδέχεσαι από τον Θεό ό,τι είναι καλό, αλλά να αποδέχεσαι από Εκείνον και ό,τι είναι κακό. Μη λες πως είσαι τυχερός όταν συμβαίνουν καλά πράγματα και άτυχος όταν συμβαίνουν κακά πράγματα. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι πως οι άνθρωποι μπορούν να αντλήσουν διδάγματα από όλα αυτά τα πράγματα, και δεν θα πρέπει να τα απορρίπτουν ή να τα αποφεύγουν. Να ευχαριστείς τον Θεό για τα καλά πράγματα, αλλά να Τον ευχαριστείς και για τα κακά πράγματα, επειδή όλα τους κανονίζονται από Εκείνον. Οι καλοί άνθρωποι και τα καλά γεγονότα, πράγματα και περιβάλλοντα προσφέρουν διδάγματα που θα πρέπει να αντλήσει κανείς· αλλά μπορεί κανείς να μάθει ακόμη περισσότερα από κακούς ανθρώπους, κακά γεγονότα, πράγματα και περιβάλλοντα. Όλα αυτά είναι εμπειρίες και περιστατικά που θα πρέπει να αποτελούν κομμάτι της ζωής του ανθρώπου. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να τα μετρούν βάσει της ιδέας της τύχης» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. «Αν, εγκαταλείψεις την ιδέα τού πόσο τυχερός ή άτυχος είσαι και αντιμετωπίσεις αυτά τα πράγματα ήρεμα και σωστά, θα διαπιστώσεις πως τα περισσότερα δεν είναι τόσο δυσμενή ούτε είναι τόσο δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις. Όταν εγκαταλείψεις τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου, όταν σταματήσεις να απορρίπτεις ή να αποφεύγεις την όποια ατυχία σού τυχαίνει και πάψεις να μετράς τέτοια πράγματα με βάση το πόσο τυχερός ή άτυχος είσαι, θα εκλαμβάνεις πλέον ως καλά πολλά από τα πράγματα που έβλεπες παλιότερα ως ατυχή και κακά· τα κακά πράγματα θα μετατραπούν σε καλά. Θα αλλάξεις νοοτροπία και τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα, πράγμα που θα σου δώσει τη δυνατότητα να νιώσεις διαφορετικά για τις εμπειρίες της ζωής σου και, ταυτόχρονα, να αποκομίσεις διαφορετικές ανταμοιβές. Πρόκειται για μια εξαιρετική εμπειρία, που θα σου αποφέρει ανταμοιβές που δεν φαντάζεσαι καν. Κι αυτό είναι κάτι καλό· δεν είναι κακό» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού με διαφώτισαν. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καλή ή κακή τύχη. Ό,τι μου συμβαίνει, ανεξάρτητα απ’ το αν συμβαδίζει επιφανειακά με τις αντιλήψεις μου, ενορχηστρώνεται απ’ τον Θεό και είναι γραφτό να συμβεί. Είναι επίσης μια απαραίτητη εμπειρία στη ζωή μου. Ο Θεός ρυθμίζει αυτά τα πράγματα για να μου δώσει μαθήματα. Αν επικεντρωθώ στην αναζήτηση της αλήθειας, κάτι θα κερδίσω. Ό,τι φαίνεται κακό στους ανθρώπους μπορεί να μετατραπεί σε κάτι καλό. Για παράδειγμα, όταν ο Ιώβ αντιμετώπισε τους πειρασμούς του Σατανά, έχασε τη μεγάλη περιουσία του, πέθαναν τα παιδιά του και γέμισε εξανθήματα. Από μια ανθρώπινη οπτική, τα διαδοχικά γεγονότα που αντιμετώπισε ο Ιώβ έμοιαζαν μεγάλη κακοτυχία και ατυχία. Παρ’ όλα αυτά, απ’ την οπτική του Θεού, Αυτός επέτρεψε στον Ιώβ να αντιμετωπίσει αυτούς τους πειρασμούς για να του δώσει μια ευκαιρία να καταθέσει μαρτυρία σε Αυτόν, αποδεικνύοντας στον Σατανά ότι ο Ιώβ ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος που είχε φόβο Θεού και απέφευγε το κακό. Έτσι, ο Σατανάς σταμάτησε να τον κατηγορεί ή να του επιτίθεται. Ο Ιώβ, με την πίστη του στον Θεό και τον φόβο του γι’ Αυτόν, έμεινε ακλόνητος στη μαρτυρία του μέσα στις δοκιμασίες και κέρδισε την έγκριση του Θεού. Αυτό ήταν κάτι πολύ ουσιαστικό! Μέσα απ’ την εμπειρία του Ιώβ, μπορούμε να δούμε ότι δεν υπάρχει καλή ή κακή τύχη και πως ό,τι συμβαίνει οφείλεται στην κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, με στόχο να μας δώσει διάφορα μαθήματα μέσα σε διάφορα περιβάλλοντα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν κατανόησα την κυριαρχία του Θεού και έκρινα πάντα ό,τι μου συνέβαινε με βάση την τύχη, επειδή σκεφτόμουν υπερβολικά τη σάρκα μου και ήθελα πάντα να κάνω τα καθήκοντά μου απρόσκοπτα, χωρίς να υποφέρει η σάρκα μου. Όταν η σάρκα μου ωφελούνταν και δεν χρειαζόταν να υποφέρω, ένιωθα τυχερή. Αντιθέτως, όταν αντιμετώπιζα κάποιες δυσκολίες και προβλήματα και χρειαζόταν να υποφέρω και να πληρώνω τίμημα, ένιωθα άτυχη και παραπονιόμουν συχνά μέσα μου. Έκρινα τα πράγματα με βάση μια υπερβολικά διαστρεβλωμένη οπτική! Η διαδοχικές δυσκολίες και προβλήματα που πλέον αντιμετώπιζα φαινόνταν δυσμενείς επιφανειακά, αλλά ο Θεός είχε χρησιμοποιήσει αυτές τις δυσκολίες για να με διδάξει να βασίζομαι σε Αυτόν, να αναζητώ την αλήθεια, να επαναστατώ ενάντια στη σάρκα μου και να παίρνω κάποια μαθήματα. Στο παρελθόν, όταν έκανα το καθήκον μου σε ένα άνετο περιβάλλον και ακολουθούσα απλώς την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, φαινόταν εύκολο επιφανειακά, αλλά κέρδιζα ελάχιστα. Δεν κατανοούσα πολλές αλήθεια-αρχές και η ανάπτυξή μου στη ζωή ήταν αργή, ενώ το νέο περιβάλλον ήταν ωφέλιμο για τη ζωή μου. Όταν κατανόησα την πρόθεση του Θεού, ένιωσα πολύ πιο ανακουφισμένη και δεν ζούσα πια μέσα στην απελπισία και την αντίσταση. Ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στο περιβάλλον που είχε ορίσει ο Θεός για μένα και να βιώσω το έργο Του πρακτικά. Κατόπιν, άρχισα να κάνω το καθήκον μου ολόψυχα, εκτελώντας το έργο σύμφωνα με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού. Μετά από μια χρονική περίοδο, ένα μέρος του έργου της εκκλησίας άρχισε να ανακάμπτει σταδιακά. Εξοικειώθηκα περισσότερο με το προσωπικό και τα διάφορα επιμέρους αντικείμενα του έργου και κατανόησα τις αρχές του καλύτερα από πριν, κερδίζοντας λίγη πίστη. Μόνο τότε βίωσα από πρώτο χέρι πόσο νοιάζεται ο Θεός, ορίζοντας αυτά τα περιβάλλοντα. Είδα ότι όταν δεν έκρινα τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα απ’ την οπτική της καλής ή κακής τύχης, όταν αποδεχόμουν τα πάντα απ’ τον Θεό και αναζητούσα την αλήθεια, δεν με κούραζε το καθήκον μου. Αντιθέτως, ένιωθα ολοκληρωμένη και γαλήνια.

Μετά από μια συνάθροιση, η επικεφαλής κανόνισε να διαχειριστώ κάτι σε μια εκκλησία. Σχεδίασα αρχικά να τελειώσω μέσα σε μια μέρα και να προχωρήσω έπειτα σε άλλη εκκλησία για να εκτελέσω έργο, αλλά χωρίς να το περιμένω, μόλις έφτασα σε αυτήν την εκκλησία, ο επόπτης της εκκλησίας μού είπε αγχωμένα το εξής: «Κάτι συνέβη. Συνελήφθησαν πολλοί αδερφοί και αδερφές χθες». Όταν το άκουσα, συνειδητοποίησα ότι σχεδόν όλοι όσοι είχαν συλληφθεί ήταν επικεφαλής και εργάτες, πράγμα που σήμαινε ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατον πλέον να πραγματοποιηθεί οποιοδήποτε εκκλησιαστικό έργο κανονικά. Οι επικεφαλής της εκκλησίας αναγκάστηκαν επίσης να κρυφτούν εξαιτίας της επαφής τους με εκείνους τους ανθρώπους και δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν για να κάνουν τα καθήκοντά τους. Αμέσως μετά, έλαβα ένα γράμμα απ’ την επικεφαλής ανώτερου επιπέδου, όπου μου έλεγε να μείνω προσωρινά σε αυτήν την εκκλησία για να διαχειριστώ τα επακόλουθα των συλλήψεων. Στην αρχή, μπόρεσα να το αποδεχτώ απ’ τον Θεό και να υποταχθώ. Εκείνη τη χρονική περίοδο, οι αδερφοί και οι αδερφές, καθώς και διάφορες οικογένειες που φιλοξενούσαν, βρίσκονταν σε κίνδυνο. Έπρεπε να διαχειριστώ πολλές δουλειές της εκκλησίας. Ήμουν απασχολημένη όλη τη μέρα και το βράδυ που επέστρεφα στο σπίτι που με φιλοξενούσε, έπρεπε να απαντάω σε γράμματα από άλλες εκκλησίες. Έπρεπε να ξενυχτάω σχεδόν κάθε βράδυ. Επίσης, το περιβάλλον ήταν σκληρό. Σχεδόν κάθε μέρα, έπαιρνα γράμματα που έλεγαν ότι είχαν συλληφθεί περισσότεροι αδερφοί και αδερφές. Κάθε φορά που έβγαινα έξω, ήμουν με την ψυχή στο στόμα. Δεν ήξερα αν θα επέστρεφα ασφαλής. Πέρασε κάποιο διάστημα. Ένιωθα σωματικά και πνευματικά εξαντλημένη. Βλέποντας δύο επικεφαλής γύρω μου να απαντάνε μόνο σε γράμματα και να κάνουν κάποιο έργο στο σπίτι, ενώ εγώ έτρεχα συνεχώς, δεν σταματούσα να κινούμαι σαν σβούρα, δεν προλάβαινα να κάνω τα πράγματα που ήθελα και είχα τεντωμένα νεύρα, σκέφτηκα: «Τα καθήκοντα που κάνουν είναι πολύ εύκολα. Δε χρειάζεται να ανησυχούν ή να τρέχουν. Εγώ, απ’ την άλλη, δεν έχω καν την ευκαιρία να ξεκουραστώ. Γιατί καταλήγω μονίμως να ασχολούμαι με συλλήψεις μελών της εκκλησίας; Είμαι πολύ άτυχη! Γιατί μου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα το ένα μετά το άλλο;» Αν και δεν τολμούσα να παραπονεθώ ανοιχτά, αντιστεκόμουν βαθιά μέσα μου, και ήμουν μονίμως παραιτημένη και απρόθυμη όταν έκανα το καθήκον μου. Ενώ ζούσα σε αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τις προηγούμενες εμπειρίες μου. Είχα αμυδρή επίγνωση του γεγονότος ότι αυτό το περιβάλλον το είχε ορίσει για μένα ο Θεός προκειμένου να πάρω ένα μάθημα. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, όταν μου συμβαίνουν πράγματα, συνεχίζω άθελά μου να τα βλέπω μέσα απ’ την οπτική της καλής ή κακής τύχης και να νιώθω ότι συμβαίνουν εξαιτίας της κακής μου τύχης και της γκαντεμιάς μου. Δεν μπορώ να κατανοήσω πραγματικά την πρόθεσή Σου. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με προκειμένου να μάθω να βιώνω μέσα σε αυτό το περιβάλλον».

Κατόπιν, έψαξα συνειδητά για να διαβάσω λόγια του Θεού, γιατί ήθελα να κατανοήσω ακριβώς γιατί ήταν λάθος να επιδιώκουμε πάντα την καλή τύχη. Διάβασα το παρακάτω χωρίο των λόγων του Θεού: «Ποιες είναι οι σκέψεις και οι οπτικές αυτών που χρησιμοποιούν την τύχη για να μετρήσουν το κατά πόσον τα πράγματα είναι καλά ή κακά; Ποια είναι η ουσία τους; Γιατί δίνουν τόση προσοχή στην καλή και στην κακή τύχη; Όσοι δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα στην τύχη ελπίζουν πως η τύχη τους είναι καλή ή κακή; (Ελπίζουν πως είναι καλή.) Σωστά. Στην πραγματικότητα, επιδιώκουν την καλή τύχη και να τους συμβούν καλά πράγματα, και απλώς τα εκμεταλλεύονται και επωφελούνται από αυτά. Δεν τους νοιάζει πόσο υποφέρουν οι άλλοι ή πόσες ταλαιπωρίες και δυσκολίες πρέπει να υπομείνουν. Δεν θέλουν να τους συμβεί τίποτα που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως ατυχές. Με άλλα λόγια, δεν θέλουν να τους συμβεί τίποτα κακό. Δεν θέλουν καμία αναποδιά, αποτυχία ή στιγμή αμηχανίας, κανένα περιστατικό κλαδέματος· θέλουν μόνο να μη χάσουν τίποτα, να μη βγουν ζημιωμένοι και να μην εξαπατηθούν. Αν συμβεί κάτι από αυτά, το εκλαμβάνουν ως κακή τύχη. Αν συμβεί κάτι κακό, όποιος κι αν το έχει κανονίσει, το θεωρούν ατυχές. Ελπίζουν να τους συμβεί καθετί καλό: από το να πάρουν προαγωγή, να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να επωφεληθούν εις βάρος των άλλων, μέχρι το να βγουν κερδισμένοι, να βγάλουν πολλά χρήματα ή να γίνουν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι· αυτά τα θεωρούν καλή τύχη. Μετρούν συνεχώς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντούν με βάση την τύχη. Επιδιώκουν την καλή τύχη, όχι την κακή. Μόλις πάει στραβά το παραμικρό, θυμώνουν, εκνευρίζονται και δυσαρεστούνται. Για να το θέσω ωμά, αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι εγωιστές. Επιδιώκουν να επωφελούνται εις βάρος των άλλων, να βγάζουν κέρδος, να βγαίνουν νικητές και να ξεχωρίζουν από το πλήθος. Θα ήταν ικανοποιημένοι αν καθετί καλό συνέβαινε μόνο στους ίδιους και σε κανέναν άλλο. Αυτή είναι η φύση-ουσία τους· αυτό είναι το αληθινό τους πρόσωπο» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να νιώσω ντροπή. Αποδείχτηκε ότι για τη συνεχή επιδίωξη της καλής τύχης, και την αποφυγή των δυσκολιών και αντιξοοτήτων, έφταιγε η εγωιστική μου φύση. Τηρούσα μια φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις που πρέσβευε «οφέλη χωρίς απώλειες», βάζοντας πάντα πρώτα τα δικά μου συμφέροντα. Ήθελα πάντα να μου συμβαίνουν καλά πράγματα, να πηγαίνουν όλα καλά χωρίς να υπομένω οποιαδήποτε ταλαιπωρία. Αυτό με έκανε ευτυχισμένη. Μόλις αντιμετώπιζα αναποδιές ή δυσκολίες που έθιγαν τα σαρκικά μου συμφέροντα και χρειαζόταν να υποφέρω, άρχιζα να παραπονιέμαι και να ενοχλούμαι, χάνοντας τελείως την ισορροπία μου. Πριν πιστέψω στον Θεό, όταν έβλεπα συναδέλφους που προέρχονταν από καλά περιβάλλοντα, και τα μέλη της οικογένειάς τους να έχουν σταθερές δουλειές και ωραία σπίτια, ενώ εγώ ζούσα μέσα στη φτώχεια, χωρίς καν δικό μου σπίτι, και τα μέλη της οικογένειάς μου δεν δούλευαν κι έπρεπε να τα στηρίζω, ένιωθα ότι δεν είχα καθόλου ισορροπία. Σκεφτόμουν ότι έφταιγε η κακή μου τύχη που είχα τέτοια οικογένεια. Φθονούσα και ζήλευα πολύ τους συναδέλφους μου. Ένιωθα πάντα ότι τα καλά συνέβαιναν μόνο σε άλλους και ότι ήμουν άτυχη. Αναλογίστηκα το πρόσφατο χρονικό διάστημα, όταν αυτές οι δύο εκκλησίες για τις οποίες ήμουν υπεύθυνη αντιμετώπισαν τις συλλήψεις του ΚΚΚ. Χρειάστηκε να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα εις βάρος των σαρκικών μου συμφερόντων, οπότε άρχισα να παραπονιέμαι για τα πάντα, και να κατηγορώ την κακή μου τύχη και τη γκαντεμιά μου. Όχι μόνο δεν σκέφτηκα να κάνω το καθήκον μου καλά και δυναμικά, αλλά βυθίστηκα στην απελπισία και την αντίσταση, και παραπονέθηκα ότι ο Θεός όριζε συνέχεια τέτοια περιβάλλοντα για μένα. Ουσιαστικά, επιδίωκα την καλή τύχη για να ικανοποιήσω στην ουσία τα σαρκικά μου συμφέροντα. Ήθελα να μου συμβαίνουν όλα τα καλά και πάντα να κερδίζω εις βάρος άλλων. Όσο για τις δουλειές που απαιτούσαν ρίσκο και βάσανα, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να τις κάνουν άλλοι. Όταν ήμουν άνετη και η σάρκα μου κέρδιζε οφέλη, ήμουν ικανοποιημένη. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωίστρια! Επιφανειακά, φαινόταν ότι έκανα το καθήκον μου στον οίκο του Θεού, αλλά η καρδιά μου σκεφτόταν τα σαρκικά μου συμφέροντα αντί να σκέφτεται το έργο της εκκλησίας και τις διακαείς προθέσεις του Θεού. Αυτό ο Θεός το σιχαινόταν και το απεχθανόταν. Αν έκανα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, δεν θα κέρδιζα τελικά την έγκρισή Του.

Αργότερα, διάβασα και άλλα λόγια του Θεού που λένε: «Είναι εύκολο να ξεφύγεις από αυτήν την αποκαρδίωση; Ναι, στην πραγματικότητα είναι εύκολο. Πρέπει απλώς να εγκαταλείψεις τις εσφαλμένες οπτικές σου και να μην περιμένεις πως όλα θα πάνε καλά ή όπως ακριβώς τα θέλεις ή πως τα πάντα θα κυλήσουν ρολόι. Μη φοβάσαι τα πράγματα που πηγαίνουν στραβά, μην αντιστέκεσαι σε αυτά και μην τα απορρίπτεις. Πρέπει, αντίθετα, να σταματήσεις να αντιστέκεσαι, να ηρεμήσεις, να προσέλθεις ενώπιον του Θεού με μια στάση υποταγής και να αποδεχθείς όλα όσα κανονίζει ο Θεός. Μην επιδιώκεις τη λεγόμενη “καλή τύχη” ούτε να απορρίπτεις τη λεγόμενη “κακή τύχη”. Δώσε την καρδιά σου και όλο σου το είναι στον Θεό, άφησε τις ενέργειες και την ενορχήστρωση σε Εκείνον, και υποτάξου στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις Του. Ο Θεός θα σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι στην κατάλληλη ποσότητα και στον κατάλληλο χρόνο. Θα ενορχηστρώσει τα περιβάλλοντα, τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που χρειάζεσαι σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ελλείψεις σου, ώστε να μπορέσεις να αντλήσεις τα διδάγματα που οφείλεις να αντλείς από τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που συναντάς. Φυσικά, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να έχεις μια νοοτροπία υποταγής προς τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Οπότε μην επιδιώκεις την τελειότητα. Μην απορρίπτεις και μη φοβάσαι τα ανεπιθύμητα, ντροπιαστικά ή δυσμενή περιστατικά· και μη χρησιμοποιείς την αποκαρδίωσή σου για να αντιστέκεσαι μέσα σου στα άσχημα πράγματα που σου συμβαίνουν» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (2)]. Κατανόησα την πρόθεση του Θεού μέσα απ’ τα λόγια Του. Όλα τα περιβάλλοντα που όρισε ο Θεός για μένα ήταν καλά και είχαν στόχο να μου δώσουν μαθήματα. Δεν πρέπει πια να επιδιώκω τη δήθεν καλή τύχη και να θέλω μονίμως να κάνω το καθήκον μου σε ένα άνετο περιβάλλον. Αν συνέχιζα έτσι, οι κόποι μου θα ήταν άκαρποι. Αντιθέτως, πρέπει να μάθω να υποτάσσομαι στα περιβάλλοντα που έχει ορίσει ο Θεός και είτε είναι ευνοϊκά είτε όχι, πρέπει να αναζητώ την αλήθεια απ’ αυτά, να επικεντρώνομαι στην αυτοκριτική πάνω στις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκάλυψα, να επαναστατώ ενάντια στη σάρκα και να ενεργώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτό είναι που συμβαδίζει με την πρόθεση του Θεού. Συλλαμβάνονταν αδερφοί και αδερφές. Υπήρχαν κίνδυνοι για την ασφάλεια των δύο επικεφαλής της εκκλησίας. Δεν μπορούσε να γίνει μέρος του έργου. Ως επικεφαλής, έπρεπε να εκπληρώσω την ευθύνη μου αυτήν την κρίσιμη στιγμή. Αν και ήταν δύσκολο να διαχειριστώ το εκκλησιαστικό έργο που περιλάμβανε κάποια σαρκικά δεινά, όταν ωφελούνταν το εκκλησιαστικό έργο, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ για να συνεργαστώ. Όταν το κατανόησα, δεν ζούσα πια στην αρνητικότητα. Κατανόησα μέσα απ’ την καρδιά μου ότι αυτό ήταν το καθήκον μου, ότι αυτή ήταν η ευθύνη που έπρεπε να εκπληρώσω. Στη συνέχεια, ενώ έκανα το καθήκον μου, συναναστράφηκα ενεργά για να διορθώσω θέματα και παρεκκλίσεις στο έργο της εκκλησίας. Όταν αντιμετώπιζα προβλήματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω, τα συζητούσα με τις δύο επικεφαλής προκειμένου να τα συλλάβουν αμέσως, και αναζητούσαμε στη συνέχεια τις αρχές για να τα λύσουμε. Ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο, αν και ήμουν απασχολημένη κάθε μέρα, όταν διευθετούσα τα πράγματα λογικά, μπορούσα να διαχειριστώ το καθήκον μου και δεν το έβρισκα ανυπόφορο ή δύσκολο.

Μια μέρα, η επικεφαλής ανώτερου επιπέδου έστειλε ένα γράμμα ζητώντας μας να οργανώσουμε γρήγορα κάποιο υλικό πάνω στην κάθαρση και την αποβολή, τονίζοντας ότι ήταν σχετικά επείγον και ότι το υλικό έπρεπε να συγκεντρωθεί και να οργανωθεί από ανθρώπους που δεν κινδύνευε η ασφάλειά τους. Όταν διάβασα αυτό το γράμμα, κατάλαβα ότι εγώ ήμουν η πλέον κατάλληλη για να το κάνω. Σκέφτηκα, όμως, ότι θα έπρεπε να κάνω ελέγχους με πολλούς αδερφούς και αδερφές και ότι θα έτρεχα σίγουρα κάθε μέρα. Δεν άντεξα και έκανα τις ίδιες σκέψεις με παλιά. «Ωχ. Η επικεφαλής ζήτησε ξεκάθαρα κάποιον που δεν κινδυνεύει η ασφάλειά του, οπότε δεν μπορώ να το αποφύγω θέλω-δεν θέλω. Θα τρέχω δεξιά κι αριστερά. Ποιος ξέρει πόσο καιρό θα μου πάρει να συγκεντρώσω και να επαληθεύσω αυτά τα υλικά». Ένιωσα άτυχη. Όταν, όμως, έκανα αυτήν τη σκέψη, θυμήθηκα τα παρακάτω λόγια του Θεού: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μην αναλογίζεσαι τα συμφέροντα του ανθρώπου και μη σκέφτεσαι τη δική σου υπερηφάνεια, τη δική σου φήμη και τη δική σου θέση. Πρέπει πρωτίστως να νοιάζεσαι για τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για τις προθέσεις του Θεού και το πρώτο πράγμα που να κάνεις είναι να σκέφτεσαι αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν νοθείες όσο έκανες το καθήκον σου, αν υπήρξες αφοσιωμένος, αν έχεις εκπληρώσει τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν σκέφτεσαι ή δεν σκέφτεσαι ολόψυχα το καθήκον σου και το έργο της εκκλησίας. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Τα λόγια του Θεού φώτισαν την καρδιά μου. Όποιο καθήκον και αν αντιμετώπιζα, μέσα σ’ αυτό υπήρχε η πρόθεση του Θεού. Πιο συγκεκριμένα, αφού αυτό το έργο ήταν τόσο σημαντικό, η ευκαιρία να το κάνω δεν ήταν εξύψωση απ’ τον Θεό; Παρ’ όλα αυτά, όταν αντιμετώπιζα ένα καθήκον, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ότι η σάρκα μου θα έπρεπε να υποφέρει ξανά και ότι ήμουν άτυχη. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωίστρια! Έπρεπε να θέσω σε προτεραιότητα το έργο της εκκλησίας αντί να σκέφτομαι πρώτα τις σαρκικές δυσκολίες, και να κάνω ό,τι μπορώ για να βασιστώ στον Θεό και να συνεργαστώ. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, σταμάτησα πλέον να αντιστέκομαι τόσο πολύ σε αυτό το καθήκον και συζήτησα με τις επικεφαλής της εκκλησίας πώς θα μπορούσαμε να βρούμε ανθρώπους να ελέγχουν το υλικό. Κατά τη διαδικασία του ελέγχου, αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες, αλλά τις αποδέχτηκα απ’ τον Θεό και σταμάτησα να παραπονιέμαι, ενώ παράλληλα επανεξέταζα τις παρεκκλίσεις και βασιζόμουν στον Θεό για να συνεχίσω να συνεργάζομαι. Τελικά, το υλικό συγκεντρώθηκε με επιτυχία. Ευχαρίστησα ειλικρινά τον Θεό για την καθοδήγησή Του!

Μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία, απέκτησα κάποια κατανόηση της λανθασμένης οπτικής που είχα, επιδιώκοντας την καλή τύχη και είδα ότι πίσω απ’ αυτήν την επιδίωξη κρύβεται μια διεφθαρμένη διάθεση που είναι εγωιστική και ποταπή. Στην πραγματικότητα, όλα τα περιβάλλοντα που ορίζει ο Θεός για μένα, είτε τα θεωρώ καλά είτε όχι, ορίζονται με βάση το ανάστημα και τις ανάγκες μου. Έχουν στόχο να με βοηθήσουν να αναζητήσω την αλήθεια, να αναγνωρίσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να πάρω μαθήματα απ’ αυτά. Κρύβουν μέσα τους τη σοφία του Θεού και τη φιλόπονη πρόθεσή Του. Στο μέλλον, δεν θέλω να συνεχίσω να κρίνω όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που μου τυχαίνουν με βάση την τύχη. Θέλω να μάθω να υποτάσσομαι στα περιβάλλοντα που ορίζει ο Θεός και να βιώνω το έργο Του.