Τον Σεπτέμβριο του 2021, η εκκλησία μού ζήτησε να συμμετάσχω σ’ ένα νέο έργο παραγωγής βίντεο. Ήταν ένα έργο που φαινόταν αρκετά δύσκολο. Ήξερα ότι μου έλειπαν οι αρχές κι οι επαγγελματικές ικανότητες. Έτσι, μελέτησα σκληρά, κι όταν παρευρισκόμουν σε συναθροίσεις και συζητούσα προβλήματα, συμμετείχα ενεργά, ελπίζοντας οι άλλοι να δουν ότι έχω καλό επίπεδο και να πιστέψουν ότι αξίζω να καλλιεργηθώ. Σύντομα, όμως, άρχισαν να προκύπτουν μια σειρά από προβλήματα.

Μια φορά, ενώ συζητούσαμε την παραγωγή ενός βίντεο, επεσήμανα κάτι που το θεωρούσα πρόβλημα. Αλλά, μετά από αξιολόγηση βάσει αρχών, όλοι συμφώνησαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα. Αυτό με αποθάρρυνε, ένιωσα σαν να ήμουν άχρηστη. Μια άλλη φορά, είχα μια πρόταση για ένα βίντεο, και τη σκεφτόμουν καιρό πριν πω τη γνώμη μου. Και πάλι, όμως, έκανα λάθος. Μετάνιωσα που μίλησα και σκέφτηκα: «Αν ήξερα ότι θα αντιδρούσαν έτσι, δεν θα είχα πει τίποτα!» Πριν, όταν έκανα έργα πιο απλά, κάθε φορά που πρότεινα κάτι ή εξέφραζα μια άποψη, έπαιρνα την έγκριση των αδελφών μου. Πλέον, όμως, δεν έβλεπα καν τα προβλήματα καθαρά κι όλο έκανα λάθη. Θα σκέφτονταν άραγε οι αδελφοί κι οι αδελφές μου ότι δεν έχω καλό επίπεδο; Αν συνεχιζόταν αυτό, δεν θα αναρωτιούνταν αν ήμουν κατάλληλη γι’ αυτήν τη δουλειά; Όπως φαινόταν, έπρεπε στο μέλλον να είμαι πιο προσεκτική όταν πρότεινα κάτι ή εξέφραζα μια άποψη. Αν δεν ήμουν σίγουρη για κάτι, θα ήταν καλύτερα να μην πω τίποτα και να αποφύγω τα λάθη όσο είναι δυνατόν, για να μη δουν οι άλλοι πόσο ανίκανη είμαι. Τότε, πραγματοποιήθηκε ο χειρότερος φόβος μου. Μια μέρα, συναναστρεφόμουν σε μια συνάθροιση και ξαφνικά με διέκοψε η επικεφαλής της ομάδας. Είπε ότι είχα βγει εκτός θέματος και ότι η συναναστροφή μου έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από τα λόγια του Θεού. Ντράπηκα πολύ. Έγινα κατακόκκινη, και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Για το υπόλοιπο της συνάθροισης είχα το κεφάλι μου κάτω και έμοιαζα με μαραμένο λουλούδι. Ένιωσα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και μουδιασμένη. Εξαρχής, οι επαγγελματικές μου ικανότητες ήταν χειρότερες των άλλων και οι απόψεις μου για τα ζητήματα ήταν επιφανειακές. Πλέον, όμως, μιλούσα και δεν μπορούσα να πω ούτε τα βασικά. Τι θα σκέφτονταν όλοι για μένα όταν πια είχα φανερώσει τόσο πολλές ελλείψεις σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Θα σκέφτονταν ότι είχα χαμηλό επίπεδο; Από τότε, ένιωθα ταραγμένη κάθε φορά που μιλούσαμε για το έργο και το στομάχι μου δενόταν κόμπος. Ήθελα να κάνω προτάσεις, αλλά κάθε φορά που τις ξανασκεφτόμουν, δεν τολμούσα να μιλήσω, επειδή φοβόμουν ότι αν έκανα λάθος, όλοι θα έβλεπαν ότι έχω ελλείψεις. Αποφάσιζα ότι ήταν καλύτερο να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος. Οπότε, σταμάτησα να μιλάω όταν συζητούσαμε για προβλήματα. Μερικές φορές, έπιανα τον εαυτό μου να θαυμάζει τους άλλους που πάντα εξέφραζαν τις ιδέες τους. Δεν μπορούσα, όμως, να κάνω το ίδιο, δεν είχα το ίδιο θάρρος. Βασικά, ήξερα ότι αυτό ήταν λάθος. Ένιωθα άγχος και στενοχωριόμουν, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Λίγο αργότερα, μια επικεφαλής της εκκλησίας απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της. Όταν οι ανώτεροι επικεφαλής εξέθεσαν την απόδοσή της, ανέφεραν ότι προσπαθούσε να καλύψει τα ελαττώματά της και έκανε το καθήκον της χωρίς ποτέ να ανοιχτεί. Τα λόγια αυτά άγγιξαν μια ευαίσθητη χορδή μέσα μου και άρχισα να σκέφτομαι τις δικές μου πράξεις. Τον τελευταίο καιρό κλεινόμουν στον εαυτό μου, έκρυβα τις ιδές και τις απόψεις μου, επειδή φοβόμουν ότι οι άλλοι θα με καταλάβαιναν. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάστασή μου, και κατάλαβα ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να τη διορθώσω αμέσως.

Στην αναζήτησή μου, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποιο από τα δύο σχετίζεται με τη διάθεση; Το να κάνει κανείς λάθη ή το να μεταμφιέζεται; Το να μεταμφιέζεται είναι θέμα διάθεσης, έχει σχέση με την αλαζονική διάθεση, με τη μοχθηρία και τη δολιότητα· ο Θεός το αποστρέφεται πολύ αυτό. […] Εάν μετά από ένα λάθος που έχεις κάνει, μπορείς να το αντιμετωπίσεις σωστά και ν’ αφήσεις όλους τους άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό, να τους επιτρέψεις να το σχολιάσουν αρνητικά και να το διακρίνουν, και αν μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό και να το αναλύσεις, τότε τι γνώμη θα έχουν όλοι για σένα; Θα πουν ότι είσαι ειλικρινής, επειδή η καρδιά σου είναι ανοιχτή στον Θεό. Μέσα από τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου, θα μπορέσουν να δουν την καρδιά σου. Εάν όμως προσπαθήσεις να μεταμφιεστείς και να τους εξαπατήσεις όλους, τότε θα σε περιφρονήσουν και θα πουν ότι είσαι ανόητος και ασύνετος. Εάν δεν προσπαθήσεις να προσποιηθείς ή να δικαιολογηθείς, εάν μπορέσεις να παραδεχτείς τα λάθη σου, τότε όλοι θα πουν ότι είσαι ειλικρινής και συνετός. Και τι σε κάνει συνετό; Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν ελαττώματα και αδυναμίες. Μάλιστα, Στην πραγματικότητα, όλοι έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι πιο ευγενής, πιο τέλειος και πιο ευγενικός απ’ τους άλλους. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου, την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς του, τότε δεν θα προσπαθείς να καλύπτεις τα λάθη σου ούτε θα κρατάς κακία στους άλλους για τα λάθη τους, αλλά θα μπορείς ν’ αντιμετωπίζεις και τα δύο ζητήματα σωστά. Μόνο τότε θα γίνεις διορατικός και δεν θα κάνεις ανοησίες, κι αυτό θα σε καταστήσει σοφό. Εκείνοι που δεν είναι σοφοί είναι ανόητοι και εμμένουν διαρκώς στα μικρά τους λάθη, ενώ παρασκηνιακά κάνουν ύπουλα πράγματα. Είναι αηδιαστικό να το βλέπεις αυτό. Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι πολύ προφανές στους άλλους, όμως εσύ εξακολουθείς ολοφάνερα να δίνεις παράσταση. Στους άλλους, μοιάζει με παράσταση κλόουν. Δεν είναι ανοησία αυτό; Είναι όντως. Οι ανόητοι δεν έχουν καθόλου σοφία. Όσα κηρύγματα κι αν ακούνε, και πάλι δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε βλέπουν τίποτα όπως πραγματικά είναι. Δεν ξεκαβαλάνε ποτέ το καλάμι, γιατί νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και πιο αξιοσέβαστοι. Αυτό είναι αλαζονεία και αυταρέσκεια, είναι ανοησία. Οι ανόητοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση, έτσι δεν είναι; Τα θέματα στα οποία είσαι ανόητος και ασύνετος είναι τα θέματα στα οποία δεν έχεις πνευματική κατανόηση και δεν μπορείς εύκολα να κατανοήσεις την αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα του ζητήματος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, αναλογίστηκα την κατάστασή μου. Στην αρχή, πίστευα πως το ότι είχα επιλεχθεί να συμμετέχω σ’ ένα νέο έργο παραγωγής βίντεο σήμαινε πως δεν είχα κακό επίπεδο, πως ήμουν ικανή και πως άξιζα να καλλιεργηθώ. Έτσι, εξέφραζα ενεργά τις απόψεις μου και συμμετείχα σε συναναστροφές και συζητήσεις, ελπίζοντας να κερδίσω την έγκριση όλων. Αλλά όταν είδα ότι συνεχώς εξέθετα τα προβλήματά μου, ένιωσα ντροπή. Οι άλλοι άνθρωποι με διέκριναν, κι εγώ δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Νόμιζα ότι τα λάθη μου αποδείκνυαν ότι δεν ήμουν καλή, ότι δεν ήμουν κατάλληλη για τη δουλειά. Έτσι, κλείστηκα στον εαυτό μου, μεταμφιέστηκα, κι ήλπιζα ότι οι άλλοι δεν θα έβλεπαν την ανεπάρκειά μου. Η διάθεσή μου ήταν πολύ αλαζονική και δόλια! Στην πραγματικότητα, το ότι μου είχαν αναθέσει αυτό το καθήκον δεν αποδείκνυε ότι ήμουν καλή εξαρχής. Η εκκλησία απλώς μου έδινε την ευκαιρία να ασκηθώ. Στην ουσία, εξακολουθούσα να έχω πολλές ελλείψεις και ελαττώματα, κι έπρεπε να μάθω και να βελτιωθώ μέσα από το καθήκον μου. Εγώ δεν αντιμετώπιζα σωστά αυτά τα ζητήματα. Δεν αναλογιζόμουν γιατί έκανα λάθη και δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές για να αναπληρώσω τις ελλείψεις μου. Απεναντίας, έσπαγα το μυαλό μου να βρω τρόπο να κρύψω τα προβλήματά μου, ώστε οι άλλοι να μη με διακρίνουν. Πώς ήταν δυνατόν να είμαι τόσο δόλια και αδαής; Αργότερα, διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι πράττουν το καθήκον τους ή οποιοδήποτε έργο ενώπιον του Θεού, πρέπει να έχουν αγνή καρδιά, σαν κρύσταλλο· διαυγής, δίχως ακαθαρσίες. Ποια στάση είναι, λοιπόν, σωστή; Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνεις, να μπορείς να συναναστρέφεσαι με τους άλλους σχετικά με όλα αυτά που έχεις μέσα σου, όλες τις ιδέες που μπορεί να έχεις. Εάν κάποιος σου πει ότι ο τρόπος με τον οποίο κάνεις κάτι δε θα λειτουργήσει και προτείνει μια άλλη ιδέα, και εάν θεωρείς ότι είναι καλή ιδέα, τότε άσε τον δικό σου τρόπο και πράξε σύμφωνα με αυτό που σου πρότεινε εκείνος. Εάν το κάνεις αυτό, όλοι θα δουν ότι μπορείς να δεχτείς τις προτάσεις των άλλων, να επιλέξεις το σωστό μονοπάτι και να ενεργήσεις σύμφωνα με τις αρχές, με διαφάνεια και καθαρότητα. Δεν υπάρχει σκοτάδι στην καρδιά σου, ενεργείς και μιλάς ειλικρινά, και η στάση σου είναι ειλικρινής. Λες τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Δεν κάνεις κόλπα, δεν έχεις μυστικά, είσαι απλώς ένας ξεκάθαρος άνθρωπος. Δεν είναι ένα είδος στάσης αυτό; Είναι μια στάση απέναντι στους ανθρώπους, στα γεγονότα και τα πράγματα, και είναι αντιπροσωπευτική της διάθεσης που έχει ένας άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Στον Θεό αρέσουν οι ειλικρινείς άνθρωποι. Πρέπει να κάνω το καθήκον μου με ειλικρίνεια. Ό,τι κι αν κάνω ή λέω, πρέπει να είμαι ειλικρινής και ανοιχτή, να λέω αυτό που σκέφτομαι, και αν προκύψουν προβλήματα, πρέπει να τα παραδεχτώ, να τα χειριστώ και να τα λύσω. Έτσι, εξέτασα τα προηγούμενα λάθη μου ένα προς ένα. Έψαξα τους λόγους για τους οποίους τα πράγματα είχαν πάει στραβά, και προσπάθησα να κατανοήσω τις σχετικές αρχές. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι τα λάθη μας μας επιτρέπουν να ανακαλύψουμε τις αδυναμίες μας και να τις αντισταθμίσουμε εγκαίρως, κι αυτό είναι καλό. Πάντα, όμως, ανησυχούσα για την εικόνα και τη θέση μου, κλεινόμουν στον εαυτό μου, παρουσίαζα μια ψεύτικη εικόνα, δεν έλεγα τη γνώμη μου και φοβόμουν να εκθέσω τα ελαττώματά μου. Έτσι, δεν θα μπορούσα ποτέ να αναπληρώσω τις ελλείψεις μου και η πρόοδός μου θα ήταν αργή. Δεν έσκαβα έτσι τον λάκκο μου; Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, άρχισα να διορθώνω συνειδητά τη νοοτροπία μου. Όταν συζητούσα για το έργο με αδελφούς και αδελφές ή έκανα προτάσεις για βίντεο, εξέφραζα την άποψή μου χωρίς να προσπαθώ να μαντέψω πώς θα την εκλάβουν οι άλλοι. Παρόλο που ορισμένες ιδέες και απόψεις μου ήταν λάθος, χάρη στις διορθώσεις και την καθοδήγηση των αδελφών μου, άρχισα να κατανοώ μερικές από τις σχετικές αρχές. Σιγά σιγά, ένιωσα λιγότερο περιορισμένη και πιο άνετη, κι ελάφρυνε η καρδιά μου.

Μετά από λίγο, έπρεπε να υιοθετήσουμε μια νέα τεχνολογία για να βελτιώσουμε την ποιότητα των βίντεο. Η τεχνολογία αυτή ήταν νέα για μένα, αλλά συζητώντας και μαθαίνοντας τις απαραίτητες δεξιότητες μαζί με άλλους, άρχισα κάπως να την κατανοώ. Όταν είδα την αδελφή συνεργάτιδά μου να μοιράζεται τις ιδέες της και να κάνει προτάσεις, να αναλύει τα πράγματα λογικά και τεκμηριωμένα, και την επιβλέπουσα να ζητάει συχνά τη γνώμη της για διάφορα πράγματα, ζήλεψα πάρα πολύ. Εγώ, από την άλλη, ήμουν ακόμα ένα τίποτα. Αναρωτιόμουν πότε θα μάθαιναν επιτέλους όλοι ποια ήμουν. Μερικές φορές, κατά τις συζητήσεις για το έργο, σκεφτόμουν πώς να μιλήσω έτσι ώστε να κάνω καλή εντύπωση στους άλλους, να δείξω ότι δεν ήμουν εντελώς ανίδεη πάνω στο θέμα. Μια μέρα, συζητούσαμε όλοι μαζί ένα σχέδιο για την παραγωγή βίντεο και εντόπισα ένα πρόβλημα. Για να μιλήσω συνοπτικά και εντός θέματος, και για να δείξω ότι ήξερα κάποια πράγματα για αυτήν τη νέα τεχνολογία, θέλησα να επιλέξω τα λόγια μου προσεκτικά πριν μιλήσω. Αλλά όσο αγχωνόμουν, τόσο δεν ήξερα τι να πω. Στο τέλος, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν, έθεσε το ζήτημα αντί για μένα. Αργότερα, σκέφτηκα μια λύση. Θα μπορούσα από πριν να συζητήσω με τη συνεργάτιδά μου τι θα λέγαμε. Μετά, θα συναναστρεφόμουν πρώτη για την άποψή μου στη συνάθροιση. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα εκφραζόμουν καλύτερα και θα έκανα αισθητή την παρουσία μου στην ομάδα. Το πρόβλημα ήταν ότι, όταν συμμετείχα σε συζητήσεις μόνη μου, δεν τολμούσα να εκφραστώ. Απεναντίας, περίμενα να εκφράσουν όλοι οι άλλοι τις απόψεις τους, και μετά έλεγα μόνο ένα «Εντάξει», και προσποιούμουν ότι είχα καταλάβει τι είχε ειπωθεί. Έφτασα στο σημείο να μην αναλαμβάνω κανένα φορτίο όταν συζητούσα προβλήματα. Άκουγα τους άλλους να μιλάνε και μερικές φορές αφαιρούμουν ή και αποκοιμιόμουν.

Μια μέρα, η αδελφή συνεργάτιδά μου πρόσεξε ότι δεν ήμουν τόσο ενεργή στο καθήκον μου όσο πριν. Με ρώτησε αν βρισκόμουν σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση, και της μίλησα για τις πρόσφατες αποκαλύψεις μου. Με βοήθησε με την εμπειρία της και μου έστειλε τα εξής λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αν μιλούν πολύ, αν εκφράζουν συνεχώς τις απόψεις τους και συναναστρέφονται με τους άλλους, θα μπορέσουν όλοι να τους διακρίνουν. Θα θεωρούν τους αντίχριστους επιφανειακούς, απλώς συνηθισμένους ανθρώπους, και δεν θα τους σέβονται. Τι σημαίνει για τον αντίχριστο να χάσει τον σεβασμό των άλλων; Σημαίνει ότι θα χάσει την αξιοσέβαστη θέση του στις καρδιές των άλλων και θα φαίνεται μέτριος, ανίδεος και συνηθισμένος. Αυτό είναι που ελπίζουν να μη συμβεί οι αντίχριστοι. Επομένως, όταν οι αντίχριστοι βλέπουν τους άλλους στην εκκλησία να μιλούν πάντα ανοιχτά και να παραδέχονται την αρνητικότητά τους, την επανάστασή τους ενάντια στον Θεό, τα λάθη που έκαναν χθες, ή τον αβάσταχτο πόνο που νιώθουν επειδή δεν ήταν ειλικρινείς σήμερα, οι αντίχριστοι θεωρούν αυτούς τους ανθρώπους ανόητους και αφελείς, αφού οι ίδιοι δεν παραδέχονται ποτέ τέτοια πράγματα, αλλά κρατούν κρυφές τις σκέψεις τους. Κάποιοι άνθρωποι μιλούν σπάνια επειδή έχουν χαμηλό επίπεδο ή είναι απλοϊκοί, και δεν έχουν σύνθετες σκέψεις. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που μιλούν σπάνια οι αντίχριστοι. Στην περίπτωσή τους, είναι πρόβλημα διάθεσης. Μιλούν σπάνια όταν συναντούν άλλους ανθρώπους και δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους για διάφορα ζητήματα. Γιατί δεν εκφράζουν τις απόψεις τους; Καταρχάς, είναι βέβαιο ότι στερούνται την αλήθεια και δεν μπορούν να διακρίνουν τα πράγματα. Αν μιλήσουν, μπορεί να κάνουν λάθη και να τους διακρίνουν οι άλλοι. Φοβούνται μήπως τους περιφρονήσουν, οπότε προσποιούνται ότι είναι σιωπηλοί και παριστάνουν τους βαθυστόχαστους, με αποτέλεσμα να φαίνονται σοφοί και σπουδαίοι κι έτσι να είναι δύσκολο να τους αξιολογήσουν οι άλλοι. Με αυτό το προσωπείο, οι άνθρωποι δεν τολμούν να υποτιμήσουν τους αντίχριστους, κι όταν βλέπουν τη φαινομενικά ήρεμη κι ατάραχη όψη τους, τους έχουν σε ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση και δεν τολμούν να τους υποτιμήσουν. Αυτή είναι η πανούργα και μοχθηρή πτυχή των αντίχριστων. Δεν εκφράζουν πρόθυμα τις απόψεις τους επειδή οι περισσότερες από αυτές δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια, αλλά είναι απλώς ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες που δεν αξίζει να αποκαλυφθούν δημοσίως. Οπότε, παραμένουν σιωπηλοί. […] Επειδή ξέρουν τους περιορισμούς τους, δεν θέλουν να τους διακρίνουν οι άλλοι. Όμως, πίσω από αυτό κρύβεται και μια ποταπή πρόθεση: να τους θαυμάζουν. Αυτό δεν είναι το πιο αηδιαστικό;» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έκτο). Παλιότερα, όταν διάβαζα τα λόγια του Θεού που εξέθεταν τις διαθέσεις των αντίχριστων, σπάνια σύγκρινα τον εαυτό μου με τα λόγια Του. Πίστευα ότι δεν είχα θέση, πόσο μάλλον φιλοδοξίες και επιθυμίες για σπουδαία πράγματα. Όταν, όμως, συνέκρινα πια τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού είδα ότι οι αντίχριστοι συχνά δεν εξέφραζαν τις απόψεις τους με σκοπό να καλύψουν τα ελαττώματά τους, και συχνά παρέμεναν σιωπηλοί, προσποιούμενοι ότι στοχάζονται βαθιά. Έτσι, οι γύρω τους νόμιζαν λανθασμένα ότι κατανοούσαν την αλήθεια και τους θαύμαζαν. Αυτό δεν έκανα κι εγώ; Στην πραγματικότητα, δεν είχα ιδέα για αυτήν τη νέα τεχνολογία. Αλλά για να σώσω την υπόληψή μου και να εδραιωθώ στην ομάδα, δεν μιλούσα ανοιχτά για τις αδυναμίες ή τις ελλείψεις μου. Έδειχνα μια ψεύτικη εικόνα, προσποιούμουν ότι καταλάβαινα και δεν τολμούσα να μοιραστώ τις απόψεις μου με τους άλλους, επειδή φοβόμουν ότι θα έκανα λάθος κι όλοι θα έβλεπαν ότι ήμουν άσχετη. Κάλυπτα μάλιστα τις αδυναμίες μου κάνοντας βιαστικές προτάσεις στις συναθροίσεις, τις οποίες είχα ήδη συζητήσει με την αδελφή συνεργάτιδά μου. Έτσι, όχι μόνο ένιωθα ότι συμμετέχω κι εγώ, αλλά έκρυβα κι από τους άλλους πόσο χαμηλό ήταν το επίπεδό μου. Ήμουν πολύ δόλια! Τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι πολλοί ανέφεραν πως δεν ήμουν πολύ ομιλητική. Πίστευα ότι έτσι ήταν ο χαρακτήρας μου. Μόνο μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού είδα ότι σιωπούσα για να μη με διακρίνουν οι άλλοι. Είχα φερθεί έτσι και στο παρελθόν όταν έκανα το καθήκον μου. Μερικές φορές, ανακάλυπτα προβλήματα, αλλά δεν μιλούσα αν δεν μου ήταν κάτι ξεκάθαρο. Αντίθετα, περίμενα να κατανοήσω σαφώς το πρόβλημα, και μετά εξηγούσα μεθοδικά και λογικά την άποψή μου. Με αυτόν τον τρόπο, σιγά σιγά, όλοι πίστεψαν ότι μπορούσα εύκολα να εντοπίζω προβλήματα, και μερικές φορές με επαινούσαν για την εξυπνάδα και το υψηλό μου επίπεδο. Ένιωθα πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Όταν έβλεπα άλλες αδελφές μου που ήταν ειλικρινείς, να λένε αυτό που σκέφτονταν και να παραδέχονται ότι δεν είχαν καταλάβει κάτι, τις περιφρονούσα. Νόμιζα ότι μιλούσαν χωρίς να σκέφτονται πρώτα, και ότι όλοι θα έβλεπαν αμέσως πόσο ανίκανες ήταν. Εγώ ήξερα ότι δεν μπορούσα να φερθώ έτσι. Αφού τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, κατάλαβα ότι είχα έντονη τη διάθεση ενός αντίχριστου. Έδειχνα μια ψεύτικη εικόνα για να αποκτήσω θέση και να με εκτιμήσουν οι άλλοι. Ανησυχούσα πολύ για τη θέση μου και σκεφτόμουν υπερβολικά τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να έχω ποτέ ελλείψεις ούτε και ήθελα να είμαι συνηθισμένη. Ήμουν πραγματικά αλαζονική και παράλογη. Σκέφτηκα τη συμμετοχή μου σε αυτά τα σύνθετα έργα παραγωγής βίντεο. Όχι μόνο είχα την ευκαιρία να ενισχύσω τις επαγγελματικές μου ικανότητες, αλλά θα μπορούσα να κατανοήσω και περισσότερες αρχές. Αυτό ήταν κάτι σπουδαίο! Αλλά αντί να εργαστώ σκληρά για να μάθω νέες δεξιότητες και αρχές με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, περνούσα τις μέρες μου αδιαφορώντας για το καθήκον μου. Το σκεπτικό μου ήταν διεστραμμένο, ανησυχούσα αν θα με επαινέσουν ή όχι οι άλλοι και προστάτευα την εικόνα μου. Τι ανόητη που ήμουν! Παρ’ όλο που πίστευα στον Θεό πολλά χρόνια, δεν ήξερα πού να εστιάσω τις επιδιώξεις μου. Είχα σπαταλήσει απερίσκεπτα τόσο πολύτιμο χρόνο, και τελικά, δεν είχα κερδίσει τίποτα. Όχι μόνο δεν έκανα το καθήκον μου καλά, μα ο Θεός με περιφρονούσε κι αηδίαζε μαζί μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα. Ντρεπόμουν. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό, πρόθυμη να μετανοήσω.

Κατόπιν, μέα από τα λόγια του Θεού βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης. Ο Θεός λέει: «Πώς μοιάζουν τα λόγια και οι πράξεις τους; Ένας κανονικός άνθρωπος μπορεί να μιλήσει μέσα απ’ την καρδιά του. Θα πει ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του, χωρίς ψέματα και δόλο. Αν μπορεί να καταλάβει ένα ζήτημα που του τυχαίνει, θα ενεργήσει σύμφωνα με τη συνείδηση και τη λογική του. Αν δεν μπορεί να το διακρίνει καθαρά, θα κάνει λάθη και θα αποτύχει, θα έχει παρανοήσεις, αντιλήψεις και τις προσωπικές του φαντασιοκοπίες και θα τυφλωθεί από τις ψευδαισθήσεις μπροστά στα μάτια του. Αυτά είναι τα εξωτερικά σημάδια της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Ικανοποιούν αυτά τα εξωτερικά σημάδια της κανονικής ανθρώπινης φύσης τις απαιτήσεις του Θεού; Όχι. Αν δεν κατέχουν οι άνθρωποι την αλήθεια, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Αυτά τα εξωτερικά σημάδια της κανονικής ανθρώπινης φύσης τα έχει ένας συνηθισμένος, διεφθαρμένος άνθρωπος. Με αυτά γεννιέται ο άνθρωπος, είναι έμφυτα χαρακτηριστικά του. Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να δείξει αυτά τα εξωτερικά σημάδια και αυτές τις αποκαλύψεις και, καθώς τα δείχνεις, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά είναι τα φυσικά ένστικτα, το επίπεδο και η έμφυτη φύση του ανθρώπου. Και τι πρέπει να κάνεις μόλις το καταλάβεις αυτό; Πρέπει να το λάβεις σωστά υπόψη σου. Αλλά πώς μπορείς να κάνεις πράξη αυτήν τη σωστή κατανόηση; Να διαβάσεις περισσότερα απ’ τα λόγια του Θεού, να εφοδιαστείς περισσότερο με την αλήθεια, να φέρνεις πιο συχνά ενώπιον του Θεού όσα δεν καταλαβαίνεις, πράγματα για τα οποία διατηρείς αντιλήψεις και τα οποία μπορεί να κρίνεις με λανθασμένο τρόπο, ώστε να τα αναλογιστείς και να αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις όλα σου τα προβλήματα. […] Αφού δεν είσαι ούτε υπεράνθρωπος ούτε κάποιος σπουδαίος, δεν μπορείς να εντρυφήσεις σε όλα τα πράγματα και να καταλάβεις τα πάντα. Είναι αδύνατο να διακρίνεις τον κόσμο, την ανθρωπότητα και όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου με μια ματιά. Είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Πρέπει να υποστείς πολλές αποτυχίες, πολλές περιόδους σύγχυσης, πολλά λάθη κρίσης και πολλές παρεκκλίσεις. Αυτό μπορεί να αποκαλύψει πλήρως τη διεφθαρμένη διάθεσή σου, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις σου, την άγνοια και την ανοησία σου, δίνοντάς σου την ευκαιρία να επανεξετάσεις και να γνωρίσεις τον εαυτό σου, και να γνωρίσεις την παντοδυναμία του Θεού, την απόλυτη σοφίας Του και τη διάθεσή Του. Θα αποκτήσεις θετικά πράγματα απ’ Αυτόν, θα καταλάβεις την αλήθεια και θα εισέλθεις στην πραγματικότητα. Θα βιώσεις πολλά πράγματα που δεν θα πηγαίνουν όπως επιθυμείς, και θα νιώσεις ανήμπορος απέναντι σ’ αυτά. Όταν γίνονται τέτοια, πρέπει να αναζητάς και να περιμένεις· πρέπει να βρεις την απάντηση για κάθε ζήτημα από τον Θεό, και να καταλάβεις μέσα από τα λόγια Του την ουσία που κρύβει το κάθε ζήτημα και την ουσία κάθε είδους ανθρώπου. Έτσι συμπεριφέρεται ένας συνηθισμένος, κανονικός άνθρωπος. Πρέπει να μάθεις να λες: “Δεν μπορώ”, “Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου”, “Δεν μπορώ να το καταλάβω”, “Δεν το έχω βιώσει”, “Δεν ξέρω τίποτα απολύτως”, “Γιατί είμαι τόσο αδύναμος; Γιατί είμαι άχρηστος;” “Έχω πολύ χαμηλό επίπεδο”, “Είμαι πολύ αναίσθητος και ανόητος”, “Είμαι τόσο ανίδεος που θα μου πάρει αρκετές μέρες να καταλάβω αυτό το πράγμα και να το φροντίσω” και “Πρέπει να το συζητήσω με κάποιον”. Πρέπει να μάθεις να ασκείσαι έτσι. Έτσι δείχνεις εξωτερικά πως παραδέχεσαι ότι είσαι κανονικός άνθρωπος και πως θέλεις να είσαι κανονικός άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Μόλις αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ήμουν ένα συνηθισμένο άτομο μεσαίου επιπέδου, με μικρή εμπειρία και ελάχιστη κατανόηση των αλήθεια-αρχών. Μπροστά σε μια νέα τεχνολογία και νέα προβλήματα, δεν καταλάβαινα κάποια πράγματα ή έκανα λάθη, αλλά αυτό ήταν φυσιολογικό. Έπρεπε να παραδεχτώ και να αποδεχτώ τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου, και να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές για να επιλύσω το ζήτημα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα συνέχιζα να βελτιώνομαι. Μόλις τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ο νους μου φωτίστηκε. Ήμουν πρόθυμη να ασκηθώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, να σταματήσω να προσποιούμαι και να ενεργώ δόλια, να συμπεριφέρομαι σωστά και να κάνω το καθήκον μου προσγειωμένα.

Κάποια στιγμή, η ομάδα μας συζητούσε με την επιβλέπουσά μας για το πώς να διορθώσουμε ένα βίντεο. Μετά τις προτάσεις όλων, εγώ εντόπισα ένα άλλο πρόβλημα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν είχα δίκιο ή όχι, και γι’ αυτό προβληματιζόμουν. Σκέφτηκα: «Να το αναφέρω ή όχι; Αν μιλήσω και δεν είναι όντως πρόβλημα, θα εκτεθώ ως αδαής και χαζή». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ότι ήθελα να κρυφτώ και να μεταμφιεστώ ξανά για να σώσω την υπόληψή μου. Προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του δύναμη ώστε να επαναστατήσω ενάντια στην εσφαλμένη πρόθεσή μου, και είπα ανοιχτά τις απόψεις μου. Η επιβλέπουσα και οι άλλες αδελφές είπαν την άποψή τους. Αν και το θέμα που έθεσα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ανησυχητικό, μέσα από τη συζήτησή μας μπόρεσα να κατανοήσω καλύτερα τις αρχές. Με την πάροδο του χρόνου, στην επικοινωνία και τη συζήτηση για το έργο, αγχωνόμουν κι ανησυχούσα όλο και λιγότερο. Μερικές φορές εντόπιζα κάποια προβλήματα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη πώς να τα επιλύσω. Μιλούσα για τα προβλήματα ειλικρινά με τους άλλους ώστε να βρούμε μαζί λύσεις. Μερικές φορές, πρότεινα μια λύση, η οποία μέσα από τη συζήτηση τελικά αποδεικνυόταν ακατάλληλη. Τότε παραδεχόμουν ότι είχα κάνει λάθος και συζητούσαμε πώς θα διορθωνόταν ώστε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα… Όταν ασκούμουν έτσι, η καρδιά μου ήταν πολύ πιο ήρεμη και πιο χαλαρή, και μπορούσα να κάνω ένα μικρό μέρος από το καθήκον μου. Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία έμαθα πως όταν φέρομαι και εκτελώ το καθήκον μου έτσι, νιώθω γαλήνια, ήρεμη και απελευθερωμένη!