Είμαι επικεφαλής ομάδας ποτίσματος στην εκκλησία. Πίστευα ότι όποιος θέλει να είναι άξιος και ικανός επικεφαλής ομάδας πρέπει να αναλαμβάνει τα πάντα και περίμενα το ίδιο απ’ τον εαυτό μου. Με το που αντιλαμβανόμουν ότι κάτι έπρεπε να γίνει στην ομάδα μας, όσο μεγάλο ή μικρό και αν ήταν, έπαιρνα την πρωτοβουλία να το κάνω, ακόμα και κάποιες γενικές υποθέσεις. Αναλάμβανα ακόμη και δουλειές που μπορούσαν να κάνουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου, λέγοντας γενικά: «Θα το κάνω εγώ. Δεν χρειάζεται να το κάνεις εσύ». Όποτε συνέβαινε αυτό, ένιωθα ένα ανεξήγητο αίσθημα υπερηφάνειας και πίστευα πως ήμουν πραγματικά φιλόστοργος και υπεύθυνος επικεφαλής ομάδας. Με τον καιρό, οι αδελφοί και οι αδελφές μου άρχισαν να έρχονται σε εμένα όποτε είχαν οποιοδήποτε πρόβλημα. Επίσης, ο επόπτης μου με επαινούσε που αφιέρωνα πολλές ώρες στην εκτέλεση του καθήκοντός μου, και που ήμουν ικανός να υπομείνω ταλαιπωρία και να πληρώσω τίμημα. Αυτά τα λόγια ήταν πολύ ικανοποιητικά, καθώς με έκαναν να νιώθω πραγματικά ικανός επικεφαλής ομάδας.

Αργότερα, όλο και περισσότεροι νέοι πιστοί αποδέχθηκαν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και είχα πολύ περισσότερους νεοφώτιστους να ποτίζω απ’ όσους στο παρελθόν. Εκτός απ’ το να συναθροίζομαι με νέους πιστούς κάθε μέρα, τους εκπαίδευα επίσης, διδάσκοντάς τους πώς να φιλοξενούν συναθροίσεις, πώς να διαδίδουν το ευαγγέλιο και ούτω καθεξής. Το πρόγραμμά μου ήταν ήδη πολύ φορτωμένο, και σαν να μην έφτανε αυτό, οι αδελφοί και οι αδελφές στην ομάδα μου ήθελαν την έγκρισή μου ακόμη και για να οργανώνουν συναθροίσεις για νέους πιστούς. Έχοντας τόσες υποχρεώσεις, κολλούσα συχνά με αυτά τα ασήμαντα ζητήματα, τα οποία διατάρασσαν το πρόγραμμά μου και δεν μου άφηναν καν χρόνο για τις πνευματικές μου ασκήσεις. Αν και ήμουν πραγματικά απασχολημένος και ποτέ αδρανής κάθε μέρα, δεν παρακολουθούσα πολύ τις δουλειές που είχαν προτεραιότητα. Αυτό με άγχωνε συχνά, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Μια φορά, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν με ρώτησε: «Λες πάντα ότι είσαι απασχολημένος, αλλά τι πραγματικά κάνεις κάθε μέρα;» Αντιμέτωπος με την ερώτηση της αδελφής μου, ένιωσα απλώς θιγμένος που δεν έδειξε κατανόηση. Αργότερα, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές αντιμετώπιζαν προβλήματα στο πότισμα νέων πιστών και έρχονταν να μου μιλήσουν γι’ αυτό, γκρίνιαζα μέσα μου: «Αυτήν τη βασική αρχή πρέπει να την κατέχουν οι ποτιστές. Γιατί έρχεστε σ’ εμένα για να λύσετε τόσο απλά προβλήματα; Δεν μπορείτε να μάθετε να το κάνετε μόνοι σας; Μήπως δεν θέλετε να καταβάλετε προσπάθεια;» Δεν ήθελα να ασχολούμαι άλλο με εκείνα τα ζητήματα πια και ένιωθα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου έπρεπε να τα χειρίζονται ανεξάρτητα. Μετά, όμως, σκέφτηκα: «Είμαι ο επικεφαλής της ομάδας. Αν δεν ασχοληθώ με αυτά τα προβλήματα και αφήσω τους αδελφούς και τις αδελφές να τα χειριστούν, αυτό δεν θα υπονομεύσει την αξία μου ως επικεφαλής ομάδας; Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν έχω εκπληρώσει τις ευθύνες μου και ότι αποφεύγω τα καθήκοντά μου; Αν το μάθει η επικεφαλής, μπορεί να πει ότι είμαι ανίκανος; Τέλος πάντων. Αν είναι κάτι που μπορώ να το κάνω, θα το κάνω». Οπότε, τον περισσότερο καιρό, έκανα μόνος μου όλο το έργο της ομάδας, από σημαντικές δουλειές, όπως ήταν το να οργανώνω συναθροίσεις και να λύνω τα προβλήματα των νέων πιστών, μέχρι ασήμαντες, όπως ήταν το να βοηθάω τους αδελφούς και τις αδελφές να μεταφέρουν μηνύματα και να βρίσκω ανθρώπους να ασχολούνται με γενικές υποθέσεις. Έσπευδα να κάνω όλα αυτά τα πράγματα, αν και δεν ήθελα πραγματικά, έτσι ώστε να μην αμφισβητεί κανείς την αξία μου ως επικεφαλής ομάδας. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο άδειος ένιωθα κάποιες φορές, κάνοντας ταυτόχρονα τόσο πολλά και διαφορετικά πράγματα. Μπορούσα μόνο να παρηγορώ τον εαυτό μου και να σκέφτομαι: «Στο κάτω-κάτω, είμαι επικεφαλής ομάδας. Οι επικεφαλής ομάδων πρέπει να είναι πρόθυμοι να εργάζονται σκληρά». Κάπως έτσι, συνέχισα να αναλαμβάνω όλα τα ζητήματα, τόσο μεγάλα όσο και μικρά, ζώντας σε μια κατάσταση συνεχούς απασχόλησης. Με το καθημερινό μου τρέξιμο, κέρδισα μεν τον θαυμασμό και την έγκριση κάποιων αδελφών, αλλά δεν είχα γαλήνη ούτε χαρά στην καρδιά μου. Ένιωθα πάντα ότι δεν έκανα καλά το καθήκον μου και ότι δεν είχα χρόνο να κάνω πολλές σημαντικές δουλειές επειδή με έπνιγαν τα ασήμαντα ζητήματα.

Μια φορά, ανέφερα τις δυσκολίες μου στην επικεφαλής. Μόνο μετά τη συναναστροφή της μαζί μου, κέρδισα κάποιες αρχές άσκησης. Με ρώτησε: «Μήπως αναλαμβάνεις πολύ έργο; Αν δεν αφήνεις τους αδελφούς και τις αδελφές να κάνουν το έργο τους και το επωμίζεσαι όλο μόνος σου, είναι σίγουρο ότι θα είσαι απασχολημένος. Μπορείς να τους αφήνεις να ασκούνται με κάποιες λιγότερο σημαντικές δουλειές. Ακόμη και αν δεν τις κάνουν καλά, αυτό δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στο έργο της εκκλησίας. Αν είναι όντως μια δουλειά που δεν μπορεί να την κάνει άλλος, πρέπει να την κάνεις εσύ. Αν, όμως, μπορούν να την κάνουν άλλοι και δεν τους αφήνεις να δοκιμάσουν ούτε τους δίνεις μια ευκαιρία να ασκηθούν, αλλά αναλαμβάνεις τα πάντα μόνος σου, μήπως τους υποτιμάς και προσπαθείς απλώς να επιδειχθείς; Αυτό είναι έκφανση διαφθοράς». Η συναναστροφή της πέτυχε διάνα σε ό,τι αφορούσε την κατάστασή μου. Παλιά, θεωρούσα ότι κάνοντας περισσότερα, έδειχνα ότι κουβαλούσα φορτίο, αλλά δεν αναλογιζόμουν ποτέ αν οι πράξεις μου βασίζονταν στις αρχές ή αν ήταν νοθευμένες. Όταν το σκέφτηκα, είδα ότι το κρυφό μου κίνητρο όταν αναλάμβανα τα πάντα στο καθήκον μου ήταν να επιδεικνύομαι, παρά να κουβαλώ φορτίο. Σε κάποιες περιπτώσεις, δεν ήταν ότι οι άλλοι δεν μπορούσαν να κάνουν μια δουλειά ή δεν είχαν χρόνο να την κάνουν, αλλά ότι σκεφτόμουν πως όσο περισσότερα έκανα, τόσο περισσότερο θα με ενέκριναν όλοι και θα έλεγαν ότι ήμουν ένας ικανός επικεφαλής ομάδας που ήταν υπεύθυνος και κουβαλούσε φορτίο στο καθήκον του. Έβλεπα το καθήκον μου ως μέσο για να κερδίσω τον θαυμασμό των άλλων. Ήμουν «απασχολημένος» και «κουβαλούσα φορτίο» για να δείξω την αξία μου ως επικεφαλής ομάδας και να κερδίσω μια θέση στην καρδιά των άλλων. Επειδή είχα λάθος προθέσεις στο καθήκον μου και ήθελα πάντα να προστατεύω τη θέση μου, το μεγαλύτερο μέρος του έργου της ομάδας έπεφτε στους ώμους μου, και οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν καμία ευκαιρία να ασκηθούν. Και επειδή δεν υπήρχε όριο στα πράγματα που μπορούσα να κάνω, κάποιες σημαντικές δουλειές κατέληγαν να καθυστερούν, γεγονός που έβλαπτε το έργο της εκκλησίας και τις ζωές των αδελφών μου.

Αργότερα, αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κέρδισα κάποια κατανόηση των προβλημάτων μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Κάποιοι άνθρωποι μαρτυρούν περί του εαυτού τους με τον λόγο και λένε λόγια που χρησιμεύουν ως επίδειξη, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν συμπεριφορές. Τι εκδηλώνει ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί συμπεριφορές για να μαρτυρήσει περί του εαυτού του; Φαινομενικά, εφαρμόζει συμπεριφορές που μάλλον συμφωνούν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, κι εκείνοι τους δίνουν προσοχή και τις θεωρούν πολύ ευγενείς και σε συμμόρφωση με τα ηθικά πρότυπα. Λόγω αυτών των συμπεριφορών, οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι αξιοσέβαστος, ότι διαθέτει ακεραιότητα, ότι αγαπάει στ’ αλήθεια τον Θεό, ότι είναι πολύ ευσεβής κι έχει στ’ αλήθεια μια θεοφοβούμενη καρδιά, αλλά και ότι είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια. Συχνά δείχνει εξωτερικά καλή συμπεριφορά για να παραπλανήσει τους άλλους· κι εδώ η υπόθεση δεν μυρίζει πάλι εξύψωση του εαυτού και μαρτυρία περί αυτού; Οι άνθρωποι συνήθως εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί αυτού με λόγια, εκφράζοντας με ξεκάθαρη διατύπωση ότι διαφέρουν από τη μάζα και ότι οι απόψεις τους είναι σοφότερες από των άλλων, με σκοπό να κάνουν τους άλλους να τους εκτιμούν και να τους θαυμάζουν. Ωστόσο, υπάρχουν και μέθοδοι που δεν περιλαμβάνουν τον ρητό λόγο, με τις οποίες οι άνθρωποι μαρτυρούν ότι είναι καλύτεροι απ’ τους άλλους με εξωτερικές πρακτικές. Αυτές οι πρακτικές είναι καλά σχεδιασμένες, περιέχουν κίνητρο και συγκεκριμένη πρόθεση, και είναι εντελώς ηθελημένες. Έχουν δημιουργηθεί και αμπαλαριστεί έτσι ώστε αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι να είναι κάποιες συμπεριφορές και πρακτικές οι οποίες συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, είναι ευγενείς κι ευσεβείς και χαρακτηρίζονται απ’ την ευπρέπεια των αγίων, δείχνουν αγάπη και φόβο για τον Θεό, και συμφωνούν με την αλήθεια. Έτσι επιτυγχάνεται ο ίδιος σκοπός της εξύψωσης του εαυτού και της μαρτυρίας περί αυτού, και οι άνθρωποι πείθονται να εκτιμήσουν και να λατρέψουν όσους τα κάνουν αυτά. Έχετε αντιμετωπίσει ή δει ποτέ κάτι τέτοιο; Εσείς εμφανίζετε αυτές τις εκδηλώσεις; Άραγε, όλα αυτά και το θέμα που συζητώ είναι ξεχωριστά απ’ την πραγματική ζωή; Εδώ που τα λέμε, όχι. […] Κάποιοι άνθρωποι πίνουν καφέ για να έχουν περισσότερη ενέργεια το βράδυ, κι έτσι προετοιμάζονται για να μείνουν ξύπνιοι ως αργά και να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Οι αδελφοί και οι αδελφές ανησυχούν για την υγεία τους και τους φτιάχνουν κοτόσουπα. Εκείνοι, μόλις φάνε τη σούπα, λένε: “Ευχαριστώ τον θεό! Απόλαυσα τη χάρη του θεού. Δεν το αξίζω. Τώρα που έφαγα αυτήν την κοτόσουπα, πρέπει να εκτελέσω τα καθήκοντά μου πιο αποτελεσματικά!” Στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να κάνουν τα καθήκοντά τους όπως συνήθως, δεν γίνονται καθόλου αποτελεσματικότεροι. Δεν προσποιούνται; Προσποιούνται, και η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι κι αυτή συγκαλυμμένη εξύψωση του εαυτού τους και μαρτυρία περί αυτού, με αποτέλεσμα να κάνουν τους άλλους να τους εγκρίνουν, να τους εκτιμούν και να γίνονται φανατικοί οπαδοί τους. Αν οι άνθρωποι έχουν μια τέτοια νοοτροπία, δεν έχουν ξεχάσει τον Θεό; Αφού δεν έχουν πια μέσα τους τον Θεό, ποιον σκέφτονται μέρα και νύχτα; Τον “καλό επικεφαλής” τους, τον “αγαπημένο” τους. Μερικοί αντίχριστοι είναι φαινομενικά πολύ στοργικοί απέναντι στους περισσότερους ανθρώπους, και εφαρμόζουν τεχνικές όταν μιλάνε, ώστε οι άνθρωποι να βλέπουν ότι οι ίδιοι είναι στοργικοί και να τους προσεγγίζουν πρόθυμα. Χαμογελούν πλατιά σε όλους όσοι βρεθούν κοντά τους και τους απευθύνουν τον λόγο, και μιλάνε σ’ αυτούς τους ανθρώπους σε πολύ ήπιο ύφος. Ακόμα κι αν δουν ότι μερικοί αδελφοί και αδελφές δεν ακολουθούσαν τις αρχές στις πράξεις τους, κι έτσι έβλαψαν τα συμφέροντα της εκκλησίας, δεν τους κλαδεύουν καθόλου· ίσα ίσα, τους παροτρύνουν και τους παρηγορούν, και τους καλοπιάνουν ενώ εκείνοι κάνουν τα καθήκοντά τους. Όλο και καλοπιάνουν τους ανθρώπους, μέχρι να τους φέρουν όλους ενώπιόν τους. Σιγά σιγά αυτοί οι αντίχριστοι συγκινούν τους άλλους· όλοι εγκρίνουν απόλυτα τη στοργική καρδιά τους και τους αποκαλούν ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Στο τέλος, όλοι τούς λατρεύουν και ζητούν τη συναναστροφή τους σε κάθε ζήτημα, κι έτσι λένε σ’ αυτούς τους αντίχριστους όλες τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματά τους, σε βαθμό που ούτε προσεύχονται πια στον Θεό ούτε αναζητούν την αλήθεια στα λόγια Του. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους παραπλάνησαν οι αντίχριστοι; Αυτό είναι άλλο ένα μέσο που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να παραπλανήσουν τον κόσμο. Όταν εφαρμόζετε αυτές τις συμπεριφορές και τις πρακτικές ή τρέφετε αυτές τις προθέσεις, συνειδητοποιείτε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα μ’ αυτές; Κι όταν το συνειδητοποιήσεις, μπορείς ν’ αλλάξεις την πορεία των πράξεών σου; Αν μπορείς να κάνεις την αυτοκριτική σου και να μετανοήσεις αληθινά αφού συνειδητοποιήσεις και εξετάσεις ότι η συμπεριφορά σου, οι πρακτικές σου ή οι προθέσεις σου είναι προβληματικές, τότε αυτό αποδεικνύει ότι έχεις αντιστρέψει την πορεία σου» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο τέταρτο: Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους). Απ’ την απκάλυψη των λόγων του Θεού, είδα ότι οι άνθρωποι υιοθετούν εξωτερικά διάφορες «καλές» συμπεριφορές που συμβαδίζουν με τις αντιλήψεις του ανθρώπου, προκειμένου να κερδίσουν τον θαυμασμό και την εκτίμηση των άλλων, αλλά στην ουσία, αυτές οι συμπεριφορές είναι απλώς ένας τρόπος να εξυψώνονται και να καταθέτουν μαρτυρία στον εαυτό τους κεκαλυμμένα, πράγμα που είναι πολύ υποκριτικό και μπορεί εύκολα να παραπλανήσει τους ανθρώπους. Όταν το σκέφτηκα, είδα ότι ήμουν τέτοιο είδος ανθρώπου. Εξωτερικά, φαινόμουν απασχολημένος εκτελώντας το καθήκον μου κάθε μέρα, υπομένοντας ταλαιπωρία, πληρώνοντας τίμημα και αναλαμβάνοντας τα πάντα· φαινόμουν ικανός και άξιος επικεφαλής ομάδας. Πίσω απ’ όλα αυτά, όμως, έκρυβα τον δικό που ποταπό και κρυφό σκοπό, ο οποίος ήταν να κερδίσω τον θαυμασμό των ανθρώπων. Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που έρχονταν να με ρωτήσουν για διάφορα ζητήματα, τόσο μεγάλα όσο και μικρά, κατά την πορεία των καθηκόντων τους, και το ότι βασίζονταν σ’ εμένα για να λύνω τα πάντα. Ήταν γεγονός ότι μπορούσαν να έχουν συζητήσει και να έχουν λύσει κάποια απ’ αυτά τα προβλήματα χωρίς την ανάμειξή μου. Όταν σκεφτόμουν, όμως, ότι όλοι με εμπιστεύονταν και με θαύμαζαν, έβαζα στην άκρη τις προτεραιότητες του έργου μας και έκανα τα πάντα μόνος μου, ακόμη και αν δεν είχα χρόνο, μόνο και μόνο για να προστατέψω την υπερηφάνεια και τη θέση μου. Κάποιες φορές, όταν παρέλειπα ένα γεύμα για να οργανώσω μια συνάθροιση για νέους πιστούς, οι αδελφές μου με παρότρυναν να πάω να φάω. Στην πραγματικότητα, ευχαριστιόμουν στα κρυφά όταν σκεφτόμουν ότι με έβλεπαν τόσο απασχολημένο με τα καθήκοντά μου, που δεν προλάβαινα να φάω. Σκεφτόμουν ότι λογικά με θαυμάζουν και σκέφτονται ότι μπορούσα πραγματικά να υπομείνω ταλαιπωρία και να πληρώσω τίμημα, και ότι ήμουν ικανός επικεφαλής ομάδας. Επειδή ήμουν «απασχολημένος», απολάμβανα επίσης διάφορα «προνόμια» και κέρδιζα τη συμπόνια των άλλων, πράγμα που χρησιμοποιούσα για να καλύπτω κάποιες παρεκκλίσεις και ανεπάρκειές μου. Για παράδειγμα, αν δεν είχα γράψει ένα άρθρο βιωματικής μαρτυρίας, το δικαιολογούσα λέγοντας στον εαυτό μου ότι ήμουν πολύ απασχολημένος. Όταν κάποιες απ’ τις εργασίες της ομάδας για τις οποίες ήμουν υπεύθυνος δεν γίνονταν εγκαίρως, χαριζόμουν στον εαυτό μου και έλεγα ότι ήμουν πολύ απασχολημένος. Και όταν εμφανίζονταν παρεκκλίσεις και λάθη στο καθήκον μου, και δεν είχα καλά αποτελέσματα στο πότισμα των νέων πιστών, έλεγα στους αδελφούς και τις αδελφές την ίδια δικαιολογία έτσι ώστε να με ανεχτούν. Κάπως έτσι, ήμουν απασχολημένος όλη τη μέρα, δείχνοντας στους ανθρώπους ότι ήμουν ένας καλός επικεφαλής ομάδας με φορτωμένο πρόγραμμα. Όχι μόνο με εκτιμούσε ο επόπτης μου, αλλά με θαύμαζαν και βασίζονταν πάνω μου κάποιοι αδελφοί και αδελφές. Παρ’ όλα αυτά, την ίδια στιγμή, κάλυπτα επίσης τις παρεκκλίσεις και τα λάθη στο έργο μου. Οι σκοποί μου ήταν πραγματικά ποταποί! Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που έρχονταν σ’ εμένα όποτε αντιμετώπιζαν προβλήματα και βασίζονταν πάνω μου προκειμένου να κάνω τα πάντα· το έκαναν κυρίως επειδή προσπαθούσα να αναλαμβάνω τα πάντα μόνος μου. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου με θαύμαζαν, με είχαν στην καρδιά τους, και όποτε αντιμετώπιζαν προβλήματα, δεν προσεύχονταν και δεν βασίζονταν στον Θεό, ούτε αναζητούσαν τις αλήθεια-αρχές, αλλά έρχονταν απλώς να με ρωτήσουν. Παραμένοντας απασχολημένος με αυτόν τον τρόπο, απλώς ενεργούσα αυτόβουλα, έκανα επίδειξη στα κρυφά, κέρδιζα τις καρδιές των ανθρώπων και τους κρατούσα μακριά απ’ τον Θεό.

Τότε, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που είχα διαβάσει κάποτε: «Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται αρκετά ενθουσιώδεις στην πίστη τους στον Θεό. Τους αρέσει πολύ να φροντίζουν και να μεριμνούν για τις υποθέσεις της εκκλησίας, και πάντα προπορεύονται. Κι ωστόσο, απροσδόκητα, μόλις γίνονται επικεφαλής, απογοητεύουν τους πάντες. Δεν εστιάζουν στην επίλυση των πρακτικών προβλημάτων του εκλεκτού λαού του Θεού. Αντιθέτως, κάνουν το παν για να ενεργούν για τη δική τους φήμη και θέση. Τους αρέσει να επιδεικνύονται για να τους εκτιμούν οι άλλοι και πάντα αναφέρουν πώς δαπάνησαν τον εαυτό τους και υπέφεραν για τον Θεό, χωρίς, όμως, να καταβάλλουν προσπάθειες για να επιδιώξουν την αλήθεια και τη ζωή-είσοδό τους. Δεν προσδοκούν αυτό οι άλλοι από εκείνους. Παρόλο που είναι απασχολημένοι με το έργο τους, που επιδεικνύονται σε κάθε περίσταση, που κηρύττουν κάποια λόγια και δόγματα, που κερδίζουν την εκτίμηση και τη λατρεία κάποιων ανθρώπων, που παραπλανούν τις καρδιές των ανθρώπων και παγιώνουν τη θέση τους, τι βγαίνει από αυτό στο τέλος; Είτε αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μικρές χάρες για να δωροδοκήσουν τους άλλους, είτε επιδεικνύουν τα χαρίσματα και τις ικανότητές τους, είτε χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους κι έτσι να τους κάνουν να έχουν καλή γνώμη γι’ αυτούς, όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιούν για να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων και να καταλάβουν μια θέση σ’ αυτές, τι έχουν χάσει; Έχουν χάσει την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν την αλήθεια όσο κάνουν τα καθήκοντα ενός επικεφαλής. Ταυτόχρονα, λόγω των διάφορων εκδηλώσεών τους, έχουν επίσης συσσωρεύσει κακές πράξεις που θα επιφέρουν την τελική τους έκβαση. Είτε χρησιμοποιούν μικρές χάρες για να δωροδοκήσουν και να παγιδεύσουν τους ανθρώπους, είτε επιδεικνύονται, είτε χρησιμοποιούν προσωπεία για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, και όσα οφέλη και όση ικανοποίηση κι αν φαίνεται εξωτερικά ότι λαμβάνουν από αυτό, εξετάζοντας τώρα το ζήτημα, είναι σωστό αυτό το μονοπάτι; Είναι το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας; Είναι ένα μονοπάτι που μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία κάποιου; Σίγουρα δεν είναι. Όσο έξυπνες κι αν είναι αυτές οι μέθοδοι κι αυτά τα κόλπα, δεν μπορούν να εξαπατήσουν τον Θεό και στο τέλος ο Θεός τα καταδικάζει και τ’ αποστρέφεται όλα αυτά, επειδή πίσω από τέτοιες συμπεριφορές κρύβεται η φιλοδοξία του ανθρώπου και μια στάση και ουσία ανταγωνισμού απέναντι στον Θεό. Μέσα του, ο Θεός δεν θ’ αναγνώριζε σε καμία περίπτωση αυτούς τους ανθρώπους ως ανθρώπους που κάνουν το καθήκον τους και αντιθέτως θα τους όριζε ως κακοποιούς. Ποια είναι η ετυμηγορία του Θεού όταν αντιμετωπίζει κακοποιούς; “Φύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Όταν ο Θεός λέει “Φύγετε απ’ εμού”, πού θέλει να πάνε αυτοί οι άνθρωποι; Τους παραδίδει στον Σατανά, στα μέρη όπου κατοικούν ορδές σατανάδων. Ποια είναι η τελική συνέπεια για εκείνους; Βασανίζονται μέχρι θανάτου από κακά πνεύματα, δηλαδή τους καταβροχθίζει ο Σατανάς. Ο Θεός δεν θέλει αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτό σημαίνει ότι δεν θα τους σώσει, δεν είναι αμνοί του Θεού, πόσο μάλλον ακόλουθοί Του, οπότε δεν συγκαταλέγονται σ’ εκείνους που θα σώσει. Έτσι ορίζει ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους. Ποια ακριβώς είναι, λοιπόν, η φύση της προσπάθειας κάποιου να πάρει με το μέρος του τις καρδιές των άλλων; Είναι το να βαδίζει στο μονοπάτι ενός αντίχριστου· είναι η συμπεριφορά και η ουσία ενός αντίχριστου. Ακόμη πιο σοβαρό είναι ότι είναι η ουσία του ανταγωνισμού απέναντι στον Θεό για τον εκλεκτό λαό Του· τέτοιοι άνθρωποι είναι εχθροί του Θεού. Έτσι ορίζονται και κατηγοριοποιούνται οι αντίχριστοι, κι αυτό είναι απολύτως ακριβές» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν επακριβώς το πρόβλημά μου. Από τότε που έγινα επικεφαλής ομάδας, προσπαθούσα να αναλαμβάνω τα πάντα μόνος μου. Επιφανειακά, ήμουν ένας ευγενικός επικεφαλής ομάδας με κατανόηση που βοηθούσα ενεργά τους αδελφούς και τις αδελφές μου με ό,τι έπρεπε να γίνει, αλλά ο πραγματικός μου σκοπός και στόχος ήταν να κάνω πράγματα που υπηρετούσαν τη φήμη και τη θέση μου, να κερδίζω τις καρδιές και τον θαυμασμό των ανθρώπων. Αυτό ήταν απάτη και εξαπάτηση! Σαν τους αξιωματούχους του μεγάλου κόκκινου δράκοντα που εξαπατούν τους απλούς ανθρώπους κάνοντας ελάχιστο έργο προκειμένου να φαίνονται καλοί υπό τον μανδύα της «υπηρεσίας των ανθρώπων», έτσι ώστε να τους υπολήπτονται και να τους υμνούν. Ήμουν ίδιος· εξωτερικά ήμουν απασχολημένος εκτελώντας το καθήκον μου, αλλά στα κρυφά ήθελα οι άνθρωποι να σκέφτονται ότι εργαζόμουν σκληρά, και ήθελα να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Επειδή αναλάμβανα τα πάντα μόνος μου, κανείς άλλος δεν είχε την ευκαιρία να ασκηθεί στα καθήκοντά του. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσαν να με θαυμάζουν τόσο, ώστε όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα, δεν αναζητούσαν τον Θεό, αλλά βασίζονταν πάνω μου για να τα λύνω. Ο Θεός δεν είχε θέση στην καρδιά τους. Δεν εκτελούσα το καθήκον μου καθόλου σωστά! Ήταν φανερό ότι έκανα κακό και ότι βάδιζα στο μονοπάτι του αντίχριστου! Προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με οδηγήσει να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές για να λύσω τα προβλήματά μου και να σταματήσω να ενεργώ βάσει της διεφθαρμένης μου διάθεσης.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, δεν σου ζητάει κανείς να αναλαμβάνεις τα πάντα μόνος σου ούτε να σκοτώνεσαι στη δουλειά, ούτε να είσαι “το μόνο λουλούδι που ανθίζει” ή αντισυμβατικός· αντίθετα, σου ζητάνε να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους και να κάνεις ό,τι μπορείς, να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου, να καταβάλλεις όλη σου την ενέργεια. Αυτό σημαίνει να εκτελείς το καθήκον σου. Το να εκτελείς το καθήκον σου σημαίνει να επιστρατεύεις όλη τη δύναμη και το φως που διαθέτεις για να πετύχεις ένα αποτέλεσμα. Αυτό αρκεί. Μην προσπαθείς να επιδεικνύεσαι συνέχεια, να λες πάντα μεγαλοστομίες, να ενεργείς μόνος σου. Θα πρέπει να μάθεις πώς να συνεργάζεσαι με τους άλλους και να επικεντρωθείς περισσότερο στο να ακούς τις προτάσεις των άλλων και να ανακαλύπτεις τα προτερήματά τους. Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνεται η αρμονική συνεργασία. Αν προσπαθείς πάντα να επιδεικνύεσαι και να έχεις τον τελικό λόγο, δεν συνεργάζεσαι αρμονικά. Τι κάνεις; Προκαλείς αναστάτωση και υπονομεύεις τους άλλους. Το να προκαλείς αναστάτωση και να υπονομεύεις τους άλλους είναι σαν να παίζεις τον ρόλο του Σατανά· δεν είναι εκτέλεση του καθήκοντος. Αν κάνεις πάντα πράγματα που προκαλούν αναστάτωση και υπονομεύουν τους άλλους, τότε όση προσπάθεια κι αν καταβάλεις ή όση φροντίδα κι αν προσφέρεις, ο Θεός δεν θα το θυμηθεί. Μπορεί να µην έχεις µεγάλη δύναµη, αλλά αν είσαι ικανός να συνεργαστείς µε άλλους και αν είσαι σε θέση να δεχτείς τις κατάλληλες υποδείξεις, και αν έχεις τα σωστά κίνητρα και µπορείς να προστατεύσεις το έργο του οίκου του Θεού, τότε είσαι το σωστό άτοµο. Μερικές φορές, με μια μόνο πρόταση, μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα και να ωφελήσεις τους πάντες· μερικές φορές, αφού συναναστραφείς με μια μόνο πρόταση αλήθειας, όλοι βρίσκουν μονοπάτι άσκησης και είναι σε θέση να εργαστούν αρμονικά μαζί, και όλοι προσπαθούν για έναν κοινό στόχο και μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και γνώμες, και έτσι το έργο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Παρόλο που κανείς μπορεί να μη θυμάται ότι εσύ έπαιξες αυτόν τον ρόλο και μπορεί να μην πιστεύεις ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια, ο Θεός θα δει ότι είσαι ένα άτομο που κάνει πράξη την αλήθεια, ένα άτομο που ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές. Ο Θεός θα θυμάται ότι το έκανες αυτό. Έτσι εκτελείς το καθήκον σου με αφοσίωση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Μέσα απ’ τα λόγια του Θεού, είδα ξεκάθαρα τα προβλήματά μου και βρήκα κάποια μονοπάτια άσκησης. Αν ήθελα να εκτελώ το καθήκον μου σωστά, έπρεπε να μάθω να συντονίζομαι αρμονικά με τους άλλους και να επικεντρώνομαι στο να τους επιτρέπω να χρησιμοποιούν τα προτερήματά τους. Υπάρχουν όρια στα πράγματα που μπορεί να κάνεις κάποιος μόνος του. Κανείς δεν είναι ικανός να κάνει όλο το έργο μόνος του. Μπορούμε να πετύχουμε καλά αποτελέσματα στα καθήκοντά μας μόνο όταν έχουμε σύμπνοια και όταν χρησιμοποιούμε ο καθένας τα προτερήματά του. Μόνο όταν οι άνθρωποι έχουν σωστές προθέσεις, ιδίως να διαφυλάσσουν το έργο της εκκλησίας, εκτελούν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού. Αυτό είναι πολύ πιο αποτελεσματικό απ’ το να αναλαμβάνει όλο το έργο ένας άνθρωπος. Στο παρελθόν, όχι μόνο έτρεχα απασχολημένος μέχρι να εξαντληθώ και προσπαθούσα να είμαι το μοναδικό αστέρι που λάμπει, αλλά δεν έκανα καλά τα καθήκοντά μου. Δεν χρησιμοποιούνταν τα προτερήματα των αδελφών και καθυστερούσε ένα μεγάλο κομμάτι σημαντικού έργου. Συγκρίνοντας την αποκάλυψη των λόγων του Θεού με τη συμπεριφορά μου, κατάλαβα τελικά γιατί ο Θεός λέει ότι όταν κάποιος επιδεικνύεται στο καθήκον του και δεν συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους, διαταράσσει το έργο της εκκλησίας.

Μετά απ’ αυτό, έκανα συνειδητά πράξη τα λόγια του Θεού. Χώρισα το έργο με λογικό τρόπο: Ανέλαβα κυρίως την ευθύνη της παρακολούθησης σημαντικών εργασιών και ανέθεσα άλλες δουλειές σε κατάλληλους αδελφούς και αδελφές βάσει των δεξιοτήτων τους. Όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα που δεν μπορούσαν να λύσουν, αναζητούσαμε όλοι μαζί τις αρχές. Μόλις οι αδελφοί και οι αδελφές κατανοούσαν τις αρχές, ήταν φυσικό να αποκτήσουν μια κατεύθυνση και ένα μονοπάτι για την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Τώρα που κάνω πράξη τα λόγια του Θεού, βλέπω ότι οι αδελφοί και οι αδελφές κουβαλούν περισσότερο φορτίο στα καθήκοντά τους απ’ όσο παλιότερα. Μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες και να αναζητούν τις αρχές για να λύνουν κάποια προβλήματα, και ολοκληρώνουν κάποιες δουλειές ανεξάρτητα, βασισμένοι στον Θεό. Κάποιες φορές, όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες στις δουλειές για τις οποίες είμαι υπεύθυνος, αναζητώ επίσης βοήθεια απ’ τους αδελφούς και τις αδελφές μου και απ’ αυτό κερδίζω πολλά. Η ομάδα μας έχει όλο και καλύτερα αποτελέσματα στο έργο της με αυτήν τη συνεργασία. Οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούν να ασκούνται σε διάφορους βαθμούς και έχουν κάνει κάποια πρόοδο. Νιώθω πολύ πιο χαλαρός και ήρεμος. Σταδιακά, έχω αρχίσει να βρίσκω χρόνο για να αναλογίζομαι τα προβλήματα στο έργο μου και να γράφω ξανά άρθρα βιωματικής μαρτυρίας. Δεν φαίνομαι τόσο απασχολημένος όσο παλιότερα, αλλά μου είναι πιο εύκολο να αναγνωρίζω παρεκκλίσεις και προβλήματα στο έργο, και έχω γίνει πιο αποτελεσματικός στο καθήκον μου.