Το 2016, μαζί με την αδελφή Ντινγκ Ρούι, επέβλεπα το έργο αρκετών εκκλησιών. Μετά από λίγο καιρό, μια ανώτερη επικεφαλής είπε στην Ντινγκ Ρούι να πάει σε μια εκκλησία για να ασχοληθεί με μια επιστολή αναφοράς εκεί. Εκείνη ωστόσο, επέστρεψε αμέσως. Εγώ σκεφτόμουν ότι το θέμα ήταν περίπλοκο. Μα εκείνη γύρισε πολύ γρήγορα —το έλυσε, άραγε; Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από λίγο η Ντινγκ Ρούι έλαβε μια επιστολή από την ανώτερη επικεφαλής, στην οποία έγραφε ότι το πρόβλημα δεν είχε λυθεί πλήρως και έπρεπε κάποιος άλλος να το διερευνήσει ξανά. Η επικεφαλής είπε στην Ντινγκ Ρούι να κάνει αυτοκριτική και να πάρει ένα μάθημα. Η Ντινγκ Ρούι στενοχωρήθηκε όταν το διάβασε αυτό και είπε: «Δεν μπορώ να διορθώσω πραγματικά προβλήματα στο καθήκον μου και καθυστέρησα το έργο της εκκλησίας». Ήξερα τι περίπου περιλάμβανε η αναφορά, και το θέμα ήταν αρκετά περίπλοκο. Εμπλέκονταν πολλοί άνθρωποι και απαιτούνταν συναναστροφή πάνω σε πολλά πράγματα. Χρειαζόταν συζήτηση με τον καθέναν ατομικά και αυτό θα έπαιρνε χρόνο. Αναρωτήθηκα αν η Ντινγκ Ρούι είχε βιαστεί να κλείσει το θέμα. Σκέφτηκα να της το επισημάνω και να τη βοηθήσω να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία. Τότε, όμως, σκέφτηκα ότι ένιωθε ήδη λυπημένη, και αν της επισήμαινα τα προβλήματα, μπορεί να ντρεπόταν και να γινόταν ακόμα πιο αρνητική. Κι αν έλεγε ότι δεν έχω ενσυναίσθηση, απομακρυνόταν κι άρχιζε να μεροληπτεί εναντίον μου; Ήμασταν νέοι συνεργάτες και δεν θα τα πηγαίναμε καλά αν υπήρχε ένταση μεταξύ μας. Σε μια τέτοια στιγμή, αν της έλεγα κάτι παρηγορητικό ή κάτι ενθαρρυντικό, θα ένιωθε ότι δείχνω κατανόηση και ότι είμαι χαλαρή στις αλληλεπιδράσεις μου. Οπότε, για να την παρηγορήσω της είπα: «Είναι φυσιολογικό να κάνουμε λάθη και να αποτυγχάνουμε μερικές φορές στο έργο μας. Μην είσαι πολύ σκληρή με τον εαυτό σου. Όταν είχα αρχίσει να χειρίζομαι αναφορές, είχα χειρότερες αποτυχίες από αυτήν». Της είπα και για τις αποτυχίες που είχα βιώσει στο έργο μου. Το άγχος εξαφανίστηκε αμέσως από το βλέμμα της και είπε χαρούμενη: «Ανησυχούσα για το τι θα σκεφτείς για μένα. Δεν φανταζόμουν ότι είσαι τόσο γλυκός άνθρωπος». Χάρηκα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Ένιωθα ότι είχα καλή ανθρώπινη φύση και ότι είχα κατανόηση. Μια άλλη φορά, η Ντινγκ Ρούι μού είπε ότι δεν μπορούσε να συνεργαστεί καλά με μια αδελφή. Όλο μου μιλούσε για τα προβλήματα της άλλης αδελφής, κι έμοιαζε πολύ θυμωμένη όταν μιλούσε γι’ αυτά. Παρατήρησα ότι υπερανέλυε τα πράγματα και δεν είχε αυτογνωσία. Θυμήθηκα ότι είχα ακούσει την επικεφαλής να λέει ότι δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους. Η άλλη αδελφή είχε αλαζονική διάθεση, αλλά στην Ντινγκ Ρούι άρεσε να υπεραναλύει πρόσωπα και καταστάσεις. Κι όταν προέκυπτε κάτι, η ίδια δεν δεχόταν ότι ήταν από τον Θεό. Κατέβαζε τα μούτρα και αγνοούσε όποιον πλήγωνε την περηφάνια της. Δεν συζητούσε μαζί του για το έργο και έτσι ξεσπούσε την οργή της, καθυστερώντας το έργο. Η επικεφαλής συναναστράφηκε μαζί της, μα εκείνη δεν έκανε αυτοκριτική ούτε απέκτησε αυτογνωσία. Η άλλη αδελφή είχε κάποια προβλήματα, αλλά τα προβλήματα της Ντινγκ Ρούι ήταν χειρότερα. Ήθελα να της επισημάνω τα θέματά της, αλλά μετά αναρωτήθηκα: «Αν πω κάτι, και μιλήσω ευθέως, θα πει, άραγε, ότι της φέρομαι άδικα; Δεν θα έχανα έτσι την καλή εντύπωση που έχει για μένα;» Έτσι, πήγα με τα νερά της και της είπα: «Η αδελφή με την οποία συνεργάζεσαι είχε κι αυτή κάποια προβλήματα».

Το καθήκον της Ντινγκ Ρούι άλλαξε αργότερα και ανέλαβε διαφορετικό έργο. Εγώ απέκτησα άλλη συνεργάτιδα. Μόλις με είδε εκείνη, είπε: «Όταν έμαθα ότι θα δουλέψω μαζί σου, ένιωσα μεγάλη πίεση. Έχω ακούσει ότι έχεις καλή ανθρώπινη φύση και συνεργάζεσαι καλά με όλους. Αν η συνεργασία μας είναι προβληματική, θα αποκαλυφθώ πλήρως. Σίγουρα το πρόβλημα θα είναι η ανθρώπινη φύση μου». Όταν το είπε αυτό, αντί να κάνω αυτοκριτική, είπα απλώς μπράβο στον εαυτό μου. Ένιωσα ότι είχα πραγματικά καλή ανθρώπινη φύση. Και μία φορά, μια αδελφή που συνεργαζόταν με την Ντινγκ Ρούι με είδε και είπε: «Εγώ δεν συνεργάζομαι καλά μαζί της, αλλά όλο λέει ότι εσείς οι δύο συνεργαζόσασταν πολύ καλά. Υποθέτω ότι είμαι πραγματικά διεφθαρμένη». Εγώ σκέφτηκα ότι η Ντινγκ Ρούι ήταν περήφανη και δεν άντεχε τον απότομο τρόπο αυτής της αδελφής. Παραήταν ωμή σχετικά με τα προβλήματα της Ντινγκ Ρούι. Εγώ, όσο αλληλεπιδρούσα με την Ντινγκ Ρούι, έδειχνα ανοχή και υπομονή με τα θέματά της, και δεν διαφωνούσαμε. Συζητούσα από πριν μαζί της τυχόν θέματα στο έργο και επιζητούσα τις προτάσεις της. Έτσι απέτρεπα οποιαδήποτε σύγκρουση. Μετά από λίγο καιρό, άκουσα την επικεφαλής να λέει ότι η Ντινγκ Ρούι ήταν πολύ αλαζονική και δεν αποδεχόταν αλήθειες —δεν συνεργαζόταν ποτέ καλά με άλλους. Απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά της επειδή δεν άλλαξε μετά από συναναστροφή και δεν ήταν αποτελεσματική στο καθήκον της. Η επικεφαλής ανέφερε τα δικά μου προβλήματα αργότερα, λέγοντας: «Ως επικεφαλής, όσο σοβαρό κι αν είναι το πρόβλημα ενός αδελφού ή μιας αδελφής, όταν εκτελείς έργο, είναι ανευθυνότητα να μην τον αναφέρεις, να μην τον κλαδεύεις και να μην τον εκθέτεις, παρά μόνο να φροντίζεις να έχεις καλές σχέσεις Έτσι ήσουν και με την Ντινγκ Ρούι. Δεν μπορεί να συνεργαστεί καλά με κανέναν άλλον και θέλει μόνο να εργαστεί μαζί σου. Λέει ότι είσαι συνετή και δείχνεις κατανόηση. Πρέπει να αναλογιστείς πάνω σ’ αυτό!» Τότε μια άλλη επικεφαλής είπε: «Οι αξιολογήσεις όλων για σένα τον τελευταίο καιρό είναι θετικές. Λένε ότι δείχνεις κατανόηση κι ότι είσαι ευχάριστη. Σε έχουν όλοι στην καρδιά τους και δεν αναζητούν αλήθειες στα πράγματα. Αυτό είναι ένα πρόβλημά σου. Έτσι όπως εργάζεσαι, δεν εξυψώνεις τον Θεό ούτε και καταθέτεις μαρτυρία γι’ Αυτόν». Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το δεχτώ αυτό, έκλαψα, ένιωσα αδικημένη κι έψαξα μέσα μου για δικαιολογίες. Το ότι οι άλλοι έλεγαν καλά πράγματα για μένα σήμαινε ότι είχα καλή ανθρώπινη φύση κι ότι τα πήγαινα καλά με όλους. Πώς γίνεται να λένε ότι έχω πρόβλημα; Αργότερα, η συνεργάτιδά μου μου θύμισε να κάνω λίγη αυτοκριτική, και τελικά προσευχήθηκα στον Θεό ήρεμα και Του ζήτησα να με διαφωτίσει ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Αργότερα, διάβασα δύο χωρία των λόγων του Θεού που έλεγαν: «Όταν αλληλεπιδράς με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, πρέπει να τους ανοίγεις την καρδιά σου και να τους εκμυστηρεύεσαι πράγματα για να ωφεληθείς. Όταν εκτελείς το καθήκον σου, είναι ακόμα πιο σημαντικό να ανοίγεις την καρδιά σου και να εκμυστηρεύεσαι πράγματα στους άλλους· μόνο αν γίνει αυτό, θα δουλέψετε καλά μαζί. […] Στις επαφές σου με τους άλλους, πρέπει πρώτα να τους δώσεις να καταλάβουν την αληθινή σου καρδιά και ειλικρίνεια. Αν κάποιος, όταν μιλάει, όταν εργάζεται και έρχεται σε επαφή μαζί με άλλα άτομα, μιλάει με λόγια επιπόλαια, πομπώδη, φιλοφρονητικά, κολακευτικά, αναξιόπιστα και φανταστικά, ή αν μιλάει μόνο και μόνο για να επιζητήσει την εύνοια των άλλων, τότε τα λόγια του δεν είναι καθόλου αξιόπιστα ούτε ειλικρινή. Έτσι αλληλεπιδρά με όλους τους άλλους ανεξαιρέτως. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει ειλικρινή καρδιά. Δεν είναι ειλικρινής. Ας πούμε πως κάποιος έχει μια αρνητική κατάσταση και σου λέει με ειλικρίνεια και εντιμότητα: “Πες μου γιατί ακριβώς είμαι τόσο αρνητικός. Δεν μπορώ να το καταλάβω!” Και ας υποθέσουμε πως πράγματι αναγνωρίζεις το πρόβλημά του μέσα σου, αλλά αντί να του πεις αυτό, του λες: “Δεν είναι τίποτα. Δεν είσαι αρνητικός, κι εγώ το παθαίνω αυτό καμιά φορά”. Αυτά τα λόγια είναι τεράστια παρηγοριά για το άτομο, αλλά η στάση σου δεν είναι ειλικρινής. Ενεργείς επιπόλαια απέναντί του· προκειμένου να τον κάνεις να νιώσει πιο άνετα και να τον παρηγορήσεις, δεν του μιλάς με ειλικρίνεια. Δεν τον βοηθάς με πάσα ειλικρίνεια και δεν του εξηγείς το πρόβλημά του, ώστε να καταφέρει να αφήσει πίσω την αρνητικότητά του. Δεν έχεις κάνει αυτό που θα έκανε ένας ειλικρινής άνθρωπος. Αποκλειστικά και μόνο για να προσπαθήσεις να τον παρηγορήσεις και να αποφύγεις την αποξένωση και τη διαμάχη μεταξύ σας, ήσουν επιπόλαιος απέναντί του· δεν είναι έτσι ένας ειλικρινής άνθρωπος. Άρα, για να γίνεις ειλικρινής, τι οφείλεις να κάνεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση; Πρέπει να του λες τι έχεις δει και τι έχεις εντοπίσει: “Θα σου πω τι έχω δει και τι έχω βιώσει. Εσύ αποφασίζεις αν αυτό που θα πω είναι σωστό ή λάθος. Αν είναι λάθος, ας μην το αποδεχθείς. Αν, όμως, είναι σωστό, ελπίζω να το αποδεχθείς. Αν πω κάτι που σου είναι δύσκολο να ακούσεις και σε πονάει, ελπίζω να μπορέσεις να το αποδεχθείς από τον Θεό. Η πρόθεσή μου και ο σκοπός μου είναι να σε βοηθήσω. Βλέπω ξεκάθαρα αυτό το θέμα: Επειδή νιώθεις ότι έχεις ταπεινωθεί και κανείς δεν θρέφει τον εγωισμό σου, και επειδή νομίζεις πως όλοι οι άλλοι σε περιφρονούν, πως δέχεσαι επίθεση και πως αδικείσαι όσο ποτέ, δεν μπορείς να το αποδεχτείς και γίνεσαι αρνητικός. Τι πιστεύεις —αυτό γίνεται;” Και μόλις το ακούσει, καταλαβαίνει ότι έτσι είναι τα πράγματα. Αυτό έχεις στην καρδιά σου, αλλά αν δεν είσαι ειλικρινής, δεν θα το πεις. Θα πεις: “Κι εγώ γίνομαι συχνά αρνητικός”, και όταν ο άλλος ακούσει πως όλοι γίνονται αρνητικοί, θεωρεί φυσιολογικό να είναι κανείς αρνητικός και τελικά δεν αφήνει πίσω την αρνητικότητά του. Αν είσαι ειλικρινής και τον βοηθάς με ειλικρινή στάση και ειλικρινή καρδιά, μπορείς να τον βοηθήσεις να κατανοήσει την αλήθεια και να αφήσει πίσω την αρνητικότητά του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). «Στον κόσμο, υπάρχουν πολλοί υποτίθεται “καλοί άνθρωποι” που λένε μεγαλόπνοα λόγια· αν και επιφανειακά δεν φαίνεται να έχουν διαπράξει κανένα μεγάλο κακό, στην πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα δόλιοι και ύπουλοι. Είναι πολύ καλοί στο να πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος, ενώ τα λόγια τους είναι γεμάτα γαλιφιές και καλοπιάσματα. Είναι ψευδείς καλοί άνθρωποι και υποκριτές· απλώς προσποιούνται ότι είναι καλοί. Όσοι βαδίζουν στη μέση οδό είναι οι πιο ύπουλοι όλων. Δεν προσβάλλουν κανέναν, είναι γαλίφηδες και μαλαγάνες, είναι καλοί στο να πηγαίνουν με τα νερά σου σε όλες τις καταστάσεις και κανείς δεν μπορεί να δει τα ελαττώματά τους. Είναι ζωντανοί σατανάδες!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορεί κανείς να απαλλαχτεί από τα δεσμά μιας διεφθαρμένης διάθεσης). Από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι όταν αλληλεπιδρώ με άλλους και λέω μόνο υποστηρικτικά ή κολακευτικά πράγματα χωρίς να επισημαίνω όσα θέματα βλέπω, δεν τους βοηθώ πραγματικά ούτε και τους κάνω καλό. Ο Θεός λέει ότι έτσι επιλέγει κανείς συνέχεια τη μέση οδό κι είναι δόλιος κι ανθρωπάρεσκος. Πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και ικανοποιεί τους πάντες, χωρίς να προσβάλει κανέναν. Είναι ένας ζωντανός Σατανάς. Αναλογιζόμενη τη συμπεριφορά μου, είδα ότι ήμουν ακριβώς το είδος του ατόμου που εξέθετε ο Θεός. Όταν η Ντινγκ Ρούι δεν επέλυσε το θέμα με την αναφορά και το έργο έπρεπε να ξαναγίνει, ήξερα πως το έκανε επειδή ήθελε να επιστρέψει άμεσα. Έπρεπε να της είχα επισημάνει το θέμα και να την είχα βοηθήσει να κάνει αυτοκριτική. Αλλά φοβήθηκα μην πει ότι είμαι αναίσθητη κι ότι δεν έχω ανθρώπινη φύση. Έτσι, εγώ της είπα κάποια ενθαρρυντικά λόγια, και της μίλησα και για δικές μου αποτυχίες, ώστε να την παρηγορήσω. Μετά από όσα της είπα, ηρέμησε και δεν αναλογίστηκε πολύ τη διεφθαρμένη της διάθεση. Είναι σωστό να μοιραζόμαστε εμπειρίες μας στη συναναστροφή για να βοηθήσουμε τους άλλους, αλλά πρέπει πρωτίστως να χρησιμοποιεί ο καθένας τις αποτυχίες και την αυτογνωσία του για να καθοδηγήσει τους άλλους στην αυτοκριτική και την αυτογνωσία. Εμένα, όμως, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου όταν μοιράστηκα προσωπικές μου αποτυχίες. Στόχος μου ήταν να παρηγορήσω την Ντινγκ Ρούι, έτσι ώστε να αισθανθεί ότι όλοι είναι εξίσου διεφθαρμένοι και ότι τα λάθη είναι φυσιολογικά. Αυτό της επέτρεψε έμμεσα να νιώσει καλά με τον εαυτό της. Δεν κατέθετα μαρτυρία για τον Θεό. Την παραπλανούσα. Όταν είδα ότι η Ντινγκ Ρούι δεν μπορούσε να συνεργαστεί καλά με άλλους και υπερανέλυε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν της είπα κάτι και μάλιστα συμφώνησα μαζί της για τα προβλήματα μιας άλλης αδελφής, ώστε να προστατέψω την καλή μου εικόνα. Και όταν την είδα να φέρεται σαν κακομαθημένη, δεν έκανα τίποτα. Ως αποτέλεσμα, δεν είδε τα δικά της προβλήματα κι απολάμβανε μια ζωή μέσα στη διεφθαρμένη διάθεσή της. Αυτό δεν την έβλαψε;

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού που έλεγε: «Πρέπει να υπάρχει κάποιο πρότυπο που να ορίζει πότε έχει κανείς καλή ανθρώπινη φύση. Αν είσαι μετριοπαθής, αν δεν εμμένεις στις αρχές, αν προσπαθείς να μην προσβάλεις τους άλλους, αν καλοπιάνεις τους πάντες όπου πας, αν είσαι γλυκομίλητος και επιδέξιος με τον καθένα που συναντάς, και κάνεις τους πάντες να μιλούν με καλά λόγια για σένα, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Αυτό δεν είναι το πρότυπο. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρότυπο; Να μπορεί κανείς να υποτάσσεται στον Θεό και στην αλήθεια. Να προσεγγίζει το καθήκον του και όλων των ειδών τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα με αρχές και αίσθημα ευθύνης. Αυτό είναι πασιφανές· όλοι το αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα μέσα τους. Επιπλέον, ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων και γνωρίζει την κατάσταση του καθενός ξεχωριστά· κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει τον Θεό, όποιος κι αν είναι. Ορισμένοι άνθρωποι καυχιούνται μονίμως ότι διαθέτουν καλή ανθρώπινη φύση, ότι ποτέ δεν μιλούν άσχημα για τους άλλους, ποτέ δεν βλάπτουν τα συμφέροντα άλλων, και ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν επιθυμήσει την περιουσία των άλλων. Όταν υπάρχει διαμάχη για τα συμφέροντα, προτιμούν ακόμη και να υποστούν απώλειες παρά να εκμεταλλευτούν τους άλλους, και όλοι τους θεωρούν καλούς ανθρώπους. Ωστόσο, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, είναι ύπουλοι, ξέρουν να ελίσσονται και μηχανορραφούν διαρκώς για το συμφέρον τους. Ποτέ δεν σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, ποτέ δεν αντιμετωπίζουν ως επείγοντα αυτά που ο Θεός θεωρεί επείγοντα ούτε σκέφτονται όπως σκέφτεται Εκείνος, και ποτέ δεν μπορούν να παραμερίσουν τα συμφέροντά τους, ώστε να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Ποτέ δεν απαρνούνται τα συμφέροντά τους. Ακόμα κι όταν βλέπουν κακούς ανθρώπους να κάνουν κακό, δεν τους εκθέτουν· δεν έχουν καθόλου αρχές. Τι ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Δεν είναι καλή ανθρώπινη φύση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Ένας πραγματικά καλός άνθρωπος μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια και να υποταχθεί στον Θεό, είναι υπεύθυνος και φέρει βάρος στο καθήκον του, τηρεί τις αρχές και προστατεύει το έργο της εκκλησίας. Επίσης, έχει αρχές απέναντι στους άλλους. Βλέπει τα προβλήματα ή τα ελαττώματα των αδελφών, και προσφέρει την κατάλληλη συναναστροφή και βοήθεια. Όταν κάποιος παραβιάζει αρχές, και διαταράσσει και αναστατώνει σοβαρά το έργο της εκκλησίας, μπορεί να τον κλαδεύει και να τον εκθέτει όπως και θα έπρεπε, και δεν ενεργεί με βάση το συναίσθημα και τον φόβο μήπως τον προσβάλει, αλλά τηρεί τις αρχές και προστατεύει το έργο της εκκλησίας. Αυτό σημαίνει να έχει κανείς πραγματικά καλή ανθρώπινη φύση. Παλιότερα, πίστευα ότι το να μην κλαδεύεις κάποιον για τα λάθη του, να μην εκθέτεις τα ελαττώματά του ή να μην τον φέρνεις σε δύσκολη θέση σήμαινε ότι έχεις κατανόηση και καλή ανθρώπινη φύση. Για χρόνια, ανεξάρτητα με ποιον αλληλεπιδρούσα, επέλεγα πάντα λόγια παρήγορα και ωραία. Σκεφτόμουν συνέχεια πώς να κάνω τους άλλους να θεωρούν ότι έχω λογική και κατανόηση, ενέδιδα στις ορέξεις τους και τους παρηγορούσα. Δεν επισήμανα ευθέως τα ζητήματα που έβλεπα στα καθήκοντά τους, και μάλιστα έλεγα ευχάριστα, παρηγορητικά πράγματα για να τους ξεγελάσω ή μιλούσα πολύ ευγενικά. Όλοι με επαινούσαν που είχα καλή ανθρώπινη φύση και τα πήγαινα καλά με όλους. Θεωρούσα πως ήμουν καλός άνθρωπος και ήμουν περήφανη γι’ αυτό. Μέσα από την έκθεση των λόγων του Θεού, συνειδητοποίησα ότι για χρόνια πίστευα ότι ήμουν καλός άνθρωπος, αλλά ακολουθούσα τις φιλοσοφίες του Σατανά για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Φαινόταν ότι έχω καλή ανθρώπινη φύση —ήμουν καλόβολη και δεν προσέβαλα κανέναν. Είχα καλές σχέσεις με όλους, αλλά στην καρδιά μου, σκεφτόμουν μόνο το δικό μου συμφέρον. Ήμουν εντελώς ανεύθυνη απέναντι στο έργο μου και στη ζωή-είσοδο των άλλων. Δεν ήμουν καθόλου καλός άνθρωπος. Ήμουν ένας εγωιστής, άθλιος, δόλιος ανθρωπάρεσκος, ένας ψεύτικα καλός άνθρωπος. Σκέφτηκα ότι καυχιόμουν πως είχα καλή ανθρώπινη φύση και θεωρούσα πως ήμουν καλός άνθρωπος. Ήμουν πραγματικά ξεδιάντροπη. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, τα λόγια Σου μου έδειξαν τι είναι πραγματικά η καλή ανθρώπινη φύση. Θέλω να κάνω πράξη την αλήθεια και να αποκτήσω καλή ανθρώπινη φύση».

Στη συνέχεια, η εκκλησία με έβαλε να συνεργαστώ με την Τσεν Λιν και τη Λι Γιουέ για να ποτίσουμε νέους πιστούς. Γρήγορα ανακάλυψα ότι η Λι Γιουέ ήταν επιπόλαιη και ανεύθυνη στο καθήκον της. Απασχολούνταν συχνά με προσωπικά θέματα και καθυστερούσε το έργο. Η Τσεν Λιν κι εγώ συναναστραφήκαμε μαζί της και της είπαμε να ιεραρχήσει τα πράγματα, ώστε να μην καθυστερεί το έργο της εκκλησίας. Προς έκπληξή μου, δεν δέχτηκε όσα της είπαμε, βρήκε δικαιολογίες και έχασε την ψυχραιμία της. Η Τσεν Λιν ενσωμάτωσε τα λόγια του Θεού στη συναναστροφή της και την ανάλυση του θέματός της, αλλά η Λι Γιουέ δεν είχε αυτοεπίγνωση. Είπε ότι της έλειπε το ανάστημα και δεν μπορούσε να κάνει πράξη την αλήθεια. Όταν είδα ότι φερόταν έτσι, σκέφτηκα ότι αν συνέχιζα να αναλύω το πρόβλημά της, θα έλεγε ότι ήμουν απαιτητική, ότι δεν είχα καλή ανθρώπινη φύση και ότι την περιόριζα. Ένιωσα ότι δεν έπρεπε να την εκθέσω, ώστε να συνεχίσουμε να τα πηγαίνουμε καλά. Έτσι, την καθησύχασα ευγενικά: «Το ανάστημά σου είναι μικρό και αυτό το καταλαβαίνουμε. Μόνο μην καθυστερείς το έργο». Όταν το είπα αυτό, η Λι Γιουέ έπαψε να συνοφρυώνεται και δεν ήταν πια τόσο αναστατωμένη. Έγινε πολύ φιλική μαζί μου μετά από αυτό. Εγώ χάρηκα πολύ και ένιωσα ότι προσέγγισα σωστά τη συναναστροφή μας. Αν και της επισήμανα το πρόβλημα, δεν έπαψε να με συμπαθεί. Αργότερα, η Λι Γιουέ εξακολουθούσε να μη φέρει φορτίο στο καθήκον της, και έγινε προκατειλημμένη εναντίον της Τσεν Λιν. Έλεγε ότι η τελευταία ήταν πολύ απαιτητική. Η Τσεν Λιν επεσήμανε το θέμα μου και είπε: «Ξέρεις ποια ήταν η φύση της συναναστροφής σου με τη Λι Γιουέ τις προάλλες; Συναναστραφήκαμε μαζί της για να τη βοηθήσουμε να γνωρίσει τον εαυτό της, να κάνει αυτοκριτική και να μετανοήσει. Αλλά αυτό που είπες στο τέλος όχι μόνο δεν τη βοήθησε να κάνει αυτοκριτική αλλά την έκανε να νομίζει ότι εσύ την καταλαβαίνεις, ενώ εγώ απαιτώ πολλά από εκείνη. Αυτό που έκανες είχε μια διαταρακτική, υπονομευτική φύση και δεν τη βοήθησε καθόλου». Τα λόγια της Τσεν Λιν ήταν γροθιά στο στομάχι για μένα. Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Κλαδεύτηκα και δεν συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα του ζητήματος. Αλλά γνωρίζω ότι όλα όσα συναντώ κάθε μέρα τα έχεις επιτρέψει Εσύ. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με και καθοδήγησέ με ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου».

Μετά από αυτό, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η πρώτη τεχνική που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να ελέγχουν τους ανθρώπους είναι να παίρνουν με το μέρος τους τις καρδιές τους. Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πάρει κανείς με το μέρος του τις καρδιές των ανθρώπων; Ένας τρόπος είναι να τους προσελκύσει με μικρές χάρες. Οι αντίχριστοι, κάποιες φορές δίνουν στους ανθρώπους όμορφα πράγματα, κάποιες φορές τους κολακεύουν και κάποιες φορές τους δίνουν μικρές υποσχέσεις. Και κάποιες άλλες φορές, βλέπουν ότι κάποια καθήκοντα μπορούν να δώσουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να βγουν στο προσκήνιο ή ότι οι άλλοι πιστεύουν πως αυτά τα καθήκοντα μπορούν να επιφέρουν πλεονεκτήματα σε όποιον τα κάνει και να κάνουν τους πάντες να τον εκτιμούν, κι έτσι αναθέτουν αυτά τα καθήκοντα σε όσους θέλουν να πάρουν με το μέρος τους. […] Κάποιοι είναι υπερβολικά συναισθηματικοί και περιορίζονται πάντα από τα συναισθήματά τους όταν κάνουν το καθήκον τους, και ο επικεφαλής τους λέει: “Αυτό οφείλεται στο μικρό σου ανάστημα. Δεν υπάρχει πρόβλημα”. Κάποιοι είναι τεμπέληδες και δεν κάνουν με αφοσίωση το καθήκον τους, αλλά ο επικεφαλής τους δεν τους επιπλήττει. Αντιθέτως, τους λέει σε κάθε ευκαιρία ευχάριστα πράγματα που θέλουν ν’ ακούσουν, για να τους ικανοποιήσει κι έτσι να λένε ότι είναι καλός και να τους δείξει πόση κατανόηση έχει και πόσο στοργικός είναι. Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται: “Ο επικεφαλής μας είναι σαν μια στοργική μάνα. Μας αγαπάει αληθινά· εκπροσωπεί πραγματικά τον Θεό. Είναι πραγματικά από τον Θεό!” Αυτό που δεν λένε αλλά υπονοούν σ’ αυτήν τη φράση είναι ότι ο επικεφαλής τους μπορεί να ενεργεί ως φερέφωνο του Θεού, ότι μπορεί να εκπροσωπεί τον Θεό. Είναι αυτός ο σκοπός αυτού του επικεφαλής; Ίσως να μην είναι τόσο ξεκάθαρο, αλλά ένας από τους σκοπούς του είναι προφανής: Θέλει να λένε οι άνθρωποι ότι είναι ένας υπέροχος επικεφαλής, ότι νοιάζεται για τους άλλους, δείχνει συμπόνια για τις αδυναμίες των ανθρώπων και μεγάλη κατανόηση για όσα έχουν στην καρδιά τους. Όταν ένας επικεφαλής εκκλησίας βλέπει τους αδελφούς ή τις αδελφές να κάνουν επιπόλαια το καθήκον τους, μπορεί να μην τους επιπλήξει, αν και θα έπρεπε. Όταν βλέπει ξεκάθαρα ότι ζημιώνονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν τον απασχολεί ούτε κάνει ερωτήσεις και δεν προσβάλει στο ελάχιστο τους άλλους. Στην πραγματικότητα, δεν νοιάζεται στ’ αλήθεια για τις αδυναμίες των ανθρώπων· αντιθέτως, η πρόθεση και ο σκοπός του είναι να πάρει με το μέρος του τις καρδιές των ανθρώπων. Έχει πλήρη επίγνωση του εξής: “Εφόσον το κάνω αυτό και δεν προσβάλλω κανέναν, θα με θεωρούν καλό επικεφαλής. Θα έχουν καλή άποψη για μένα και θα μ’ εκτιμούν. Θα μ’ εγκρίνουν και θα με συμπαθούν”. Δεν τον ενδιαφέρει πόση ζημιά υφίστανται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, ούτε πόσο μεγάλες απώλειες προκαλούνται στη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού, ούτε πόσο αναστατώνεται η εκκλησιαστική ζωή του. Επιμένει απλώς στη σατανική του φιλοσοφία και δεν προσβάλλει κανέναν. Βαθιά μέσα του, δεν κατηγορεί καθόλου τον εαυτό του. Όταν βλέπει κάποιον να προκαλεί διαταράξεις και αναστατώσεις, το πολύ πολύ να του πει δυο κουβέντες, υποβαθμίζοντας το ζήτημα, κι αυτό είναι όλο. Δεν συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια ούτε του επισημαίνει την ουσία του προβλήματος, πόσο μάλλον αναλύει την κατάστασή του. Επιπλέον, δεν συναναστρέφεται ποτέ πάνω στις προθέσεις του Θεού. Ένας ψευδοεπικεφαλής δεν εκθέτει ούτε αναλύει ποτέ τα σφάλματα που κάνουν συχνά οι άνθρωποι ή τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν συνήθως. Δεν λύνει πραγματικά προβλήματα, αλλά αντιθέτως δείχνει επιείκεια στους εσφαλμένους τρόπους άσκησης και τις αποκαλύψεις διαφθοράς των ανθρώπων και, όσο αρνητικοί ή αδύναμοι κι αν είναι εκείνοι, δεν το παίρνει στα σοβαρά. Απλώς κηρύττει κάποια λόγια και δόγματα και λέει μια-δυο κουβέντες προτροπής για να αντιμετωπίσει την κατάσταση επιπόλαια, προσπαθώντας να διατηρήσει την αρμονία. Ως αποτέλεσμα, οι εκλεκτοί του Θεού δεν ξέρουν πώς να κάνουν αυτοκριτική και ν’ αποκτήσουν αυτογνωσία, δεν υπάρχει καμία λύση για όποιες διεφθαρμένες διαθέσεις αποκαλύπτουν, και ζουν ανάμεσα σε λόγια και δόγματα, αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, χωρίς καθόλου ζωή-είσοδο. Μάλιστα, βαθιά μέσα τους πιστεύουν το εξής: “Ο επικεφαλής μας δείχνει ακόμη μεγαλύτερη κατανόηση για τις αδυναμίες μας από ό,τι ο Θεός. Το ανάστημά μας είναι πολύ μικρό για ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Θεού. Απλώς πρέπει να εκπληρώνουμε τις απαιτήσεις του επικεφαλής μας. Αν υποταχθούμε στον επικεφαλής μας, υποτασσόμαστε στον Θεό. Αν μια μέρα ο Άνωθεν απαλλάξει τον επικεφαλής μας απ’ το καθήκον του, θα διαμαρτυρηθούμε. Προκειμένου να κρατήσουμε τον επικεφαλής μας και να μην επιτρέψουμε την απαλλαγή του από το καθήκον του, θα διαπραγματευτούμε με τον Άνωθεν και θα τον αναγκάσουμε να συμφωνήσει με τα αιτήματά μας. Έτσι θα κάνουμε το σωστό για τον επικεφαλής μας”. Όταν οι άνθρωποι κάνουν τέτοιες σκέψεις, όταν έχουν δημιουργήσει τέτοια σχέση με τον επικεφαλής τους και έχει αναπτυχθεί βαθιά μέσα τους μια τέτοιου είδους εξάρτηση, ζήλια και λατρεία γι’ αυτόν, καταλήγουν να έχουν ακόμα μεγαλύτερη πίστη σ’ αυτόν και θέλουν πάντα ν’ ακούν τα λόγια του, αντί ν’ αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού. Αυτός ο επικεφαλής έχει σχεδόν πάρει τη θέση του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων. Αν ένας επικεφαλής είναι πρόθυμος να διατηρήσει μια τέτοια σχέση με τον εκλεκτό λαό του Θεού, αν αντλεί ένα αίσθημα ευχαρίστησης από αυτό βαθιά μέσα του και πιστεύει ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού οφείλει να του φέρεται έτσι, τότε αυτός ο επικεφαλής δεν διαφέρει καθόλου από τον Παύλο, έχει ήδη πατήσει το πόδι του στο μονοπάτι των αντίχριστων, και ο εκλεκτός λαός του Θεού έχει ήδη παραπλανηθεί από αυτόν τον αντίχριστο και δεν έχει καθόλου ικανότητα διάκρισης» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους). Ο Θεός εκθέτει τους αντίχριστους ως απίστευτα ποταπούς και μοχθηρούς. Για να ενισχύσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, δεν τους προσβάλλουν ποτέ. Όταν βλέπουν κάποιον να παραβιάζει τις αρχές, δεν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια για να λύσουν το πρόβλημα ούτε το εκθέτουν ώστε να πάψει να υπάρχει. Αντ’ αυτού, λένε ωραία πράγματα για να κερδίσουν την εύνοια των άλλων, έτσι ώστε να τους συμπαθήσουν, να τους περάσουν για ανθρώπους που αγαπούν, κατανοούν και συγχωρούν, ενώ αντιστέκονται και αντιπαθούν τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, δεν τα κάνουν πράξη ούτε και εισέρχονται σε αυτά. Οι αντίχριστοι φέρνουν τους άλλους ενώπιον του εαυτού τους. Αναλογίστηκα πόσο έμοιαζε η φύση των πράξεών μου με ενός αντίχριστου. Έβλεπα ξεκάθαρα τα λάθη στα καθήκοντα των αδελφών μου, ακόμη και μερικά που ήταν σοβαρά και είχαν ήδη επηρεάσει το έργο, οπότε έπρεπε να τους τα είχα επισημάνει. Τότε θα έβλεπαν την ουσία του προβλήματος και τις σοβαρές συνέπειές του, και θα μετανοούσαν γρήγορα. Φοβόμουν, όμως, ότι εκθέτοντας τα προβλήματα των άλλων θα τους προσέβαλλα, κι έτσι ικανοποιούσα τη σάρκα τους κι έλεγα ωραία πράγματα για να κερδίσω την εύνοιά τους. Όταν συναναστραφήκαμε και εκθέσαμε το ζήτημα της Λι Γιουέ, δεν συνεργάστηκα με την Τσεν Λιν για να καθοδηγήσουμε τη Λι Γιουέ στην αυτογνωσία. Φοβήθηκα ότι αν μιλούσα αυστηρά, θα αποκτούσε προκατάληψη εναντίον μου κι έτσι πήγα με τα συναισθήματά της κι ήμουν ευγενική. Αυτό με έκανε να φαίνομαι πιο στοργική από την Τσεν Λιν, πιο ικανή να συγχωρώ και να ανέχομαι τις αδυναμίες της, κι έτσι η Λι Γιουέ δεν αναγνώρισε τα δικά της προβλήματα και άρχισε να εναντιώνεται στην Τσεν Λιν. Έτσι έκανα και με την Ντινγκ Ρούι. Είδα το ζήτημά της, αλλά αντί να συναναστραφώ και να βοηθήσω, να την καθοδηγήσω να στοχαστεί και να δει το πρόβλημά της, εγώ κοίταζα να την ικανοποιήσω. Έτσι, δεν εξύψωνα τον Θεό ούτε κατέθετα μαρτυρία γι’ Αυτόν στο καθήκον μου, ούτε εκπλήρωνα τις υποχρεώσεις μου. Εγώ ήμουν η επικεφαλής, αλλά όταν έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές μου να παραβιάζουν αρχές ενεργώντας με βάση τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν συναναστρεφόμουν σχετικά με την αλήθεια για να λύσω το ζήτημα, αλλά ικανοποιούσα τη σάρκα τους και τους παρηγορούσα για να τους ξεγελάσω. Τους ενθάρρυνα να ζουν μέσα σε διεφθαρμένες διαθέσεις, να βολεύονται και να τη γλιτώνουν. Η φύση αυτού που έκανα εμπόδιζε τους άλλους να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Δεν γνώριζαν την αλήθεια ούτε κατανοούσαν τον Θεό, και εναντιώνονταν στις απαιτήσεις του Θεού ή τις αντιπαθούσαν. Αλλά όλοι πίστευαν ότι ήμουν πολύ καλή. Έλεγαν ότι τους συγχωρούσα και τους καταλάβαινα, κι έρχονταν όλο και πιο κοντά μου. Δεν τους παραπλανούσα, λοιπόν; Είδα πως με το να ζω με βάση σατανικές φιλοσοφίες και να το παίζω καλός άνθρωπος, έκανα μόνο κακό. Φαινόταν ότι συμπεριφερόμουν καλά στους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα έβλαπτα αδελφούς και αδελφές, και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Ήμουν υποκρίτρια! Χρησιμοποιούσα μια ύπουλη τακτική για να κερδίσω τον θαυμασμό και τη λατρεία των άλλων. Ήμουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου! Όλα αυτά τα χρόνια, είχα εγκαταλείψει την οικογένεια και τη δουλειά μου για τα καθήκοντά μου. Είχα υποφέρει αρκετά και είχα δουλέψει πολύ. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα κατέληγα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Ο φόβος έζωσε την καρδιά μου. Ένιωσα ακόμα πιο σιχαμένη και αηδιασμένη από τον εαυτό μου. Με δάκρυα στα μάτια, προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Κυνηγάω το κύρος και προστατεύω τις σχέσεις μου για να κερδίσω την εύνοια των άλλων. Αυτή η διάθεσή μου Σε αηδιάζει πολύ και, αν τιμωρηθώ, αυτή θα είναι η δικαιοσύνη Σου. Θεέ μου, είμαι πρόθυμη να μετανοήσω».

Λίγο αργότερα, η Λι Γιουέ εξακολουθούσε να κάνει όπως όπως το καθήκον της, χωρίς να ολοκληρώνει τίποτα, και δεν είχε αλλάξει μετά τη συναναστροφή. Μιλήσαμε στην επικεφαλής μας για τα ζητήματά της. Λίγες μέρες αργότερα, η επικεφαλής παρευρέθηκε στη συγκέντρωσή μας και συναναστραφήκαμε πάνω στα ζητήματα της Λι Γιουέ για να τη βοηθήσουμε. Αλλά η Λι Γιουέ δεν γνώριζε καθόλου τον εαυτό της. Η επικεφαλής ζήτησε από εμένα και την Τσεν Λιν να δηλώσουμε τις θέσεις μας: Δεδομένης της κατάστασης, έπρεπε η Λι Γιουέ να απαλλαγεί από τα καθήκοντά της; Αυτό το ερώτημα με ξάφνιασε λίγο. Σκέφτηκα ότι η Λι Γιουέ καθόταν κι αυτή εκεί. Πώς θα μπορούσα να πω εγώ κάτι; Αν έλεγα την αλήθεια και απαλλασσόταν, μπορεί και να με μισούσε. Ένιωσα ότι δεν έπρεπε να μιλήσω. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα μια σουβλιά από την ενοχή. Συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά σκεφτόμουν να προστατεύσω τη θέση μου στην καρδιά των άλλων. Είπα σιωπηλά μια προσευχή στον Θεό μέσα από την καρδιά μου: «Θεέ μου, σκέφτομαι να ζήσω με βάση τις σατανικές φιλοσοφίες, να προστατεύσω την εικόνα μου, να ενεργήσω ξανά σαν ανθρωπάρεσκος. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να πω την αλήθεια και να επαναστατήσω ενάντια στα λανθασμένα κίνητρά μου». Θυμήθηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού μετά την προσευχή. Ο Θεός λέει: «Εάν η καρδιά σου είναι ολοένα και πιο ειλικρινής και προσανατολίζεται όλο και περισσότερο προς τον Θεό, και εάν γνωρίζεις να προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν εκτελείς το καθήκον σου και η συνείδησή σου ταράζεται όταν δεν κατορθώνεις να προστατεύσεις αυτά τα συμφέροντα, τότε αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η αλήθεια είχε επίδραση επάνω σου και έχει γίνει η ζωή σου. Μόλις η αλήθεια γίνει ζωή μέσα σου, όταν παρατηρείς κάποιον που είναι βλάσφημος προς τον Θεό, χωρίς φόβο Θεού και επιπόλαιος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, ή που διαταράσσει και αναστατώνει το έργο της εκκλησίας, θα ανταποκρίνεσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και θα είσαι σε θέση να τον αναγνωρίζεις και να τον εκθέτεις όπως χρειάζεται» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι όταν προκύπτουν θέματα, πρέπει να στεκόμαστε στο πλευρό του Θεού και να υποστηρίζουμε το έργο της εκκλησίας. Όταν βλέπουμε άλλους να παραβιάζουν τις αρχές, διαταράσσοντας το έργο της εκκλησίας, δεν πρέπει να τους προστατεύουμε. Πρέπει να ακολουθούμε τις αλήθεια-αρχές. Αυτή είναι η αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα που ο Θεός μάς ζητά να βιώσουμε. Η Λι Γιουέ, με βάση τη συμπεριφορά της, δεν ήταν κατάλληλη να συνεχίσει να κάνει εκείνο το έργο τότε. Δεν έπρεπε να φοβάμαι μην την προσβάλω, έπρεπε να υποστηρίξω το έργο της εκκλησίας, να είμαι ειλικρινής και να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Έτσι, εξήγησα την άποψή μου. Η επικεφαλής, αφού ζύγισε τα πάντα, απάλλαξε τη Λι Γιουέ.

Μετά από αυτό, με έβαλαν να κάνω ένα καθήκον με την αδελφή Γουάνγκ Τζια. Στις αλληλεπιδράσεις μας, παρατήρησα ότι μερικές φορές καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας για προσωπικά θέματα. Συναναστράφηκα μαζί της κι είπα ότι το έργο είχε προτεραιότητα. Μετά από λίγο, άκουσα την επικεφαλής μας να λέει ότι θα προωθούσε τη Γουάνγκ Τζια για να διαχειριστεί ένα έργο. Εγώ σκέφτηκα ότι η Γουάνγκ Τζια είχε το επίπεδο και ήταν ικανή, οπότε θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για το έργο. Αλλά όταν προσωπικά της θέματα συγκρούονταν με το έργο, δεν έδινε προτεραιότητα στο καθήκον της. Αν δεν συνειδητοποιούσε αυτό το πρόβλημα, δεν θα καθυστερούσε το έργο για το οποίο ήταν υπεύθυνη; Ως συνεργάτιδά της, είχα την ευθύνη να συναναστραφώ μαζί της και να της το επισημάνω. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα να μιλήσω, δίστασα. Είχα ήδη συναναστραφεί μαζί της για ένα τέτοιο ζήτημα. Αν το ανέφερα ξανά, δεν θα έλεγε ότι επιμένω στα ίδια και εκθέτω συνεχώς τα ελαττώματά της; Συνειδητοποίησα ότι ήμουν πάλι σε λάθος κατάσταση και προσευχήθηκα σιωπηλά. Σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που είχα διαβάσει παλιότερα και έλεγε: «Ο Θεός απαιτεί οι άνθρωποι να λένε την αλήθεια, να λένε αυτό που σκέφτονται και όχι να ξεγελούν, να παραπλανούν, να κοροϊδεύουν, να σατιρίζουν, να χλευάζουν, να ειρωνεύονται, να περιορίζουν τους άλλους, να εκθέτουν τις αδυναμίες τους ή να τους πληγώνουν. Δεν είναι αυτές οι θεμελιώδεις αρχές της ομιλίας; Τι εννοούμε λέγοντας ότι δεν θα πρέπει κάποιος να εκθέτει τις αδυναμίες των ανθρώπων; Εννοούμε να μη ρίχνει λάσπη στους άλλους. Να μην εμμένει στα λάθη ή τις ελλείψεις του παρελθόντος τους για να τους κρίνει ή να τους καταδικάσει. Αυτό είναι το λιγότερο που θα πρέπει να κάνεις. Από τη θετική πλευρά, πώς εκφράζεται η εποικοδομητική ομιλία; Κατά κύριο λόγο ενθαρρύνει, προσανατολίζει, καθοδηγεί, προτρέπει, δείχνει κατανόηση και προσφέρει παρηγοριά. Επίσης, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις, καθίσταται απαραίτητο να εκθέσουμε άμεσα τα λάθη των άλλων και να τους κλαδέψουμε, ώστε να γνωρίσουν την αλήθεια και να επιθυμήσουν τη μετάνοια. Μόνο τότε επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αυτός ο τρόπος άσκησης είναι μεγάλο όφελος για τους ανθρώπους. Είναι πραγματική βοήθεια για αυτούς και είναι εποικοδομητικό για αυτούς, έτσι δεν είναι; […] Και ποια είναι, εν ολίγοις, η θεμελιώδης αρχή που διέπει την ομιλία; Είναι η εξής: Πες αυτό που έχεις στην καρδιά σου και μίλα για τις αληθινές σου εμπειρίες και για το τι πραγματικά σκέφτεσαι. Αυτά τα λόγια είναι τα πλέον επωφελή για τους ανθρώπους, προσφέρουν στους ανθρώπους, τους βοηθούν, είναι θετικά. Ν’ αρνείσαι να λες εκείνα τα ψεύτικα λόγια, εκείνα τα λόγια που δεν ωφελούν τους ανθρώπους ούτε είναι εποικοδομητικά γι’ αυτούς. Έτσι δεν θα τους βλάπτεις ούτε θα τους βάζεις τρικλοποδιές, δεν θα τους βυθίζεις στην αρνητικότητα ούτε θα υπάρχει αρνητικό αποτέλεσμα. Πρέπει να λες θετικά πράγματα. Πρέπει να προσπαθείς να βοηθάς τους ανθρώπους όσο περισσότερο μπορείς, να τους ωφελείς, να τους προσφέρεις, να τους δημιουργείς αληθινή πίστη στον Θεό. Πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους τη δυνατότητα να βοηθηθούν και να κερδίσουν πολλά από τις εμπειρίες σου όσον αφορά τα λόγια του Θεού και τον τρόπο με τον οποίο επιλύεις προβλήματα, αλλά και να μπορέσουν να κατανοήσουν το μονοπάτι της βίωσης του έργου του Θεού και της εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητα, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν ζωή-είσοδο και να κάνοντας τη ζωή τους να αναπτυχθεί —πράγμα που θα είναι το αποτέλεσμα του ότι τα λόγια σου έχουν αρχές και είναι εποικοδομητικά για τους ανθρώπους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης από τα λόγια του Θεού. Στις αλληλεπιδράσεις μου, πρέπει να λέω την αλήθεια, ώστε οι άνθρωποι να ωφελούνται και να διαπαιδαγωγούνται. Δεν μπορώ να τους χλευάζω, να σαρκάζω ή να τους κοροϊδεύω. Επίσης, κατάλαβα πως όταν ο Θεός λέει να μην εκθέτουμε τις αδυναμίες των άλλων, εννοεί να μην εμμένουμε στα λάθη ή τις ελλείψεις τους, να μην τους κρίνουμε και να μην τους καταδικάζουμε. Με το να επισημαίνουμε και να εκθέτουμε τα ζητήματά τους, ώστε να παίρνουν ένα μάθημα, δεν εκθέτουμε τις αδυναμίες τους. Τους βοηθάμε με αγάπη. Η Γουάνγκ Τζια δεν γνώριζε τον εαυτό της και το να της επισημάνω το ζήτημά της τη βοηθούσε. Ακόμα κι αν δεν το δεχόταν αμέσως και με κακοχαρακτήριζε, έπρεπε να χειριστώ το θέμα σωστά. Όσο συνέχιζε να επιδιώκει την αλήθεια, θα την αναζητούσε κι αργότερα, θα γνώριζε τον εαυτό της και θα άλλαζε. Αφού το κατάλαβα αυτό, συναναστράφηκα με τη Γουάνγκ Τζια για το πρόβλημά της. Αργότερα, η Γουάνγκ Τζια ανέφερε σε ένα δοκίμιο που έγραψε: «Αν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν δεν είχε εκθέσει και αναλύσει το ζήτημά μου, δεν θα είχα κάνει αυτοκριτική ούτε θα έβλεπα τη σοβαρότητα του προβλήματός μου. Δεν θα μετανοούσα ούτε και θα άλλαζα». Βλέποντας ότι η Γουάνγκ Τζια το είχε καταλάβει αυτό, ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Ήταν τα λόγια του Θεού που με βοήθησαν να δω γιατί πραγματικά παρίστανα την καλή και να αλλάξω τη λανθασμένη άποψή μου των επιδιώξεών μου. Δόξα τω Θεώ για τη σωτηρία Του!