Από τη Σιάο Κανγκ, Κίνα

Την ημέρα που με συνέλαβαν, βρισκόμουν σε μια συνάθροιση με δύο αδελφές όταν εισέβαλαν ξαφνικά πάνω από είκοσι αστυνομικοί. Μας φώναζαν λέγοντας: «Ακίνητες και οι τρεις, καθίστε στο πάτωμα!». Έπειτα, μας φωτογράφισαν και τις τρεις και στη συνέχεια έκαναν άνω κάτω ολόκληρο το σπίτι λες και ήταν συμμορία ληστών. Ένας από τους αστυνομικούς βρήκε στην τσάντα μου μια απόδειξη για 200.000 γουάν από χρήματα της εκκλησίας. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και σκεφτόμουν: «Τώρα που βρήκαν αυτήν την απόδειξη, σίγουρα θα με ρωτήσουν πού βρίσκονται τα χρήματα της εκκλησίας». Προσευχηθώ γρήγορα στον Θεό, ζητώντας Του να με βοηθήσει να μην Τον προδώσω όπως έκανε ο Ιούδας και να με βοηθήσει να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου γι’ Αυτόν. Τότε, ένας από τους αστυνομικούς με ρώτησε: «Δική σου είναι αυτή η τσάντα;» Όταν δεν απάντησα, με χαστούκισε δυνατά στο πρόσωπο και με κλότσησε αρκετές φορές. Στη συνέχεια, μας συνόδευσαν με τη βία στο περιπολικό τους.

Αφού φτάσαμε στο γραφείο δημόσιας ασφάλειας, μας χώρισαν και μας πήγαν για ανάκριση. Ο διοικητής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας με ρώτησε πόσο ψηλά ήμουν στην ιεραρχία και με ποιους συναθροιζόμασταν συνήθως. Όταν δεν απάντησα, πήρε ένα βιβλίο και με χτύπησε αρκετές φορές μ’ αυτό στο πρόσωπο και στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να σφαδάζω από τον πόνο. Σκέφτηκα: «Σε τι είδους βασανιστήρια θα με υποβάλουν για να μου πάρουν αυτά τα 200.000 γουάν; Θα τα αντέξω; Τι θα συμβεί αν λυγίσω και προδώσω τον Θεό όπως ο Ιούδας;» Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, αγχώθηκα αμέσως και ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει πίστη και δύναμη. Στη συνέχεια σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορεί να δείχνουν μοχθηροί εξωτερικά, αλλά μη φοβάστε, καθότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχετε πολλή πίστη. Εφόσον η πίστη σας μεγαλώσει, τίποτα δεν θα είναι υπερβολικά δύσκολο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 75). «Σωστά», σκέφτηκα. «Όσο μοχθηροί κι αν είναι αυτοί οι αστυνομικοί, βρίσκονται όλοι στα χέρια του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, δεν μπορούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι να απλώσουν πάνω μου. Θα πρέπει να έχω πίστη στον Θεό και να αφεθώ στα χέρια Του. Όπως και αν μου φέρεται η αστυνομία, πρέπει να στηριχθώ στον Θεό και να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου γι’ Αυτόν». Τους ρώτησα οργισμένη: «Με ποια αιτιολογία μάς συλλάβατε και μας χτυπήσατε; Ποιον νόμο παραβιάσαμε;» Ένας άλλος αστυνομικός μού απάντησε αγριεμένος: «Ακόμα αρνείστε την ενοχή σας, ε; Πιστεύετε στον Παντοδύναμο Θεό, κι αυτό είναι ενάντια στον νόμο, το κόμμα και τη χώρα μας!» Απάντησα ως εξής: «Το μόνο που κάνουμε στην πίστη μας είναι να συναθροιζόμαστε και να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού. Δεν συμμετέχουμε ποτέ στην πολιτική. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να ενεργούμε ενάντια στο κόμμα και τη χώρα;, Από τη στιγμή που μας συλλαμβάνετε και μας χτυπάτε χωρίς λόγο, παραβιάζετε εν γνώσει σας τον νόμο». Θύμωσε τόσο πολύ που ήταν ξεκάθαρα έτοιμος να με χτυπήσει, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος αστυνομικός ήρθε και τους είπε να πάνε να φάνε και να συνεχίσουν την ανάκριση αργότερα το ίδιο βράδυ.

Εκείνο το βράδυ, με πήγαν σ’ ένα ξενοδοχείο και με ανέκριναν για να μάθουν ποιος φύλαγε αυτά τα 200.000 γουάν από τα χρήματα της εκκλησίας και πού. Καθώς δεν απαντούσα, ένας από τους αστυνομικούς με χαστούκισε τόσο δυνατά που άρχισα να βλέπω αστεράκια και τα μάγουλά μου έτσουζαν από τον πόνο. Ο αρχηγός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας προσπάθησε να με εκφοβίσει, λέγοντας: «Μόλις πριν από λίγες ημέρες, συλλάβαμε αρκετούς από τους ανώτερους επικεφαλής σας. Σε παρακολουθούμε εδώ και καιρό και ξέρουμε ότι είσαι επικεφαλής. Το καλό που σου θέλω να συνεργαστείς πλήρως μαζί μας, αλλιώς θα σε σκοτώσουμε στο ξύλο!» Τον αγνόησα και συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό μέσα από την καρδιά μου, ζητώντας Του να μου δώσει θάρρος και σοφία, ώστε να μη φοβάμαι τον Σατανά. Μετά απ’ αυτό, ένας άλλος αστυνομικός, με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη, είπε: «Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μας πεις τι ξέρεις και μετά μπορείς να πας σπίτι σου. Το παιδί σου είναι ακόμα πολύ μικρό και δεν υπάρχει κανένας άλλος να φροντίσει τους γονείς σου. Πώς θα τα καταφέρουν αν δεν είσαι στο σπίτι για αυτούς; Απλώς πες μας τώρα τι ξέρεις, αλλιώς θα πας φυλακή!» Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Και οι δύο γονείς μου έχουν φτάσει στα εβδομήντα και η κόρη μου είναι ακόμα πολύ μικρή. Ποιος θα τους φροντίσει αν καταδικαστώ σε φυλάκιση;» Σε αυτήν τη σκέψη, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ακριβώς τότε, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Ο λαός Μου θα πρέπει να είναι πάντοτε σε ετοιμότητα απέναντι στα πονηρά σχέδια του Σατανά, φυλάσσοντας την πύλη του οίκου Μου για Εμένα […] προκειμένου να αποφύγετε το να πέσετε στην παγίδα του Σατανά, που τότε θα ήταν πολύ αργά για μετάνοια» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 3). Τα λόγια του Θεού μού υπενθύμισαν ότι ο Σατανάς προσπαθούσε απλώς να χρησιμοποιήσει την ανησυχία μου για τα μέλη της οικογένειάς μου, για να με βάλει σε πειρασμό και να προδώσω τον Θεό. Δεν γινόταν να πέσω στην παγίδα του. Σκέφτηκα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού που λέει: «Γιατί δεν τα εμπιστεύεσαι στα χέρια Μου; Δεν έχεις επαρκή πίστη σ’ Εμένα; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα κάνω ακατάλληλες διευθετήσεις για σένα; Γιατί ανησυχείς μονίμως για τη σαρκική σου οικογένεια; Πάντα σου λείπουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα! Έχω κάποια θέση στην καρδιά σου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 59). Πράγματι, τόσο η μοίρα της κόρης μου όσο και αυτή των γονιών μου βρίσκονταν στα χέρια του Θεού και μόνο Αυτός μπορούσε να τα ορίσει και να τα διευθετήσει. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να ανησυχώ εγώ; Θα έπρεπε να τα παραδώσω στον Θεό και να μην προδώσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου επειδή ανησυχούσα για την οικογένειά μου. Έδωσα σιωπηλά έναν όρκο: «Ακόμα κι αν χρειαστεί να παραμείνω στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής μου, δεν θα ξεπουλήσω ποτέ τους αδελφούς και τις αδελφές μου ούτε θα προδώσω τον Θεό!» Ακριβώς τότε, ένας άλλος αστυνομικός μπήκε μέσα και είπε ότι έπρεπε να ανακρίνουν πρώτα τις άλλες δύο αδελφές. Μετακινήθηκαν, λοιπόν, σε ένα διπλανό δωμάτιο, αφήνοντας μόνο δύο αστυνομικούς για να με φυλάνε. Λίγο αργότερα, άκουσα τον ανατριχιαστικό ήχο των επαναλαμβανόμενων κραυγών των αδελφών μου. Εξοργίστηκα· ως πιστές και ακόλουθοι του Θεού, βαδίζαμε στο σωστό μονοπάτι και δεν παραβιάζαμε κανέναν νόμο, κι όμως το ΚΚΚ μάς είχε συλλάβει και μας κακοποιούσε με βάναυσο τρόπο! Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Επί χιλιάδες έτη, αυτή η χώρα είναι η γη του αίσχους. Είναι αφόρητα βρομερή, η μιζέρια βρίθει παντού, φαντάσματα τρέχουν παντού ανεξέλεγκτα, ξεγελούν και εξαπατούν, εγείρουν ανυπόστατες κατηγορίες[2], αδίστακτα και μοχθηρά ποδοπατούν αυτόν τον στοιχειωμένο τόπο και τον αφήνουν γεμάτο πτώματα. Η δυσωδία από την αποσύνθεση καλύπτει τη γη και διαποτίζει τον αέρα, και φρουρείται αυστηρά[3]. Ποιος μπορεί να δει τον κόσμο πέρα από τους ουρανούς; […] Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)). Το ΚΚΚ είναι ένας διάβολος που μισεί τον Θεό και Του αντιστέκεται. Παρόλο που η ενσάρκωση του Θεού και η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι μια πραγματικά χαρμόσυνη περίσταση, το ΚΚΚ δεν επιτρέπει στον Θεό να έλθει στη γη. Δεν μας επιτρέπει να πιστεύουμε στον Θεό, να Τον ακολουθούμε και να βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι. Καταδιώκει με μανία τον Χριστό και είναι αμείλικτο απέναντι στους ακολούθους του Θεού. Έχει αφοσιωθεί στο να μας εξαλείψει όλους, να μας αφανίσει και να καταπνίξει το έργο του Θεού, προκειμένου να πετύχει αιώνια κυριαρχία και να ικανοποιήσει την άγρια φιλοδοξία του να ελέγξει την ανθρωπότητα· είναι πραγματικά πολέμιο. Μισούσα το ΚΚΚ, αυτόν τον παλιοδαίμονα, με όλη μου την καρδιά, και όσο περισσότερο με καταδίωκε, τόσο περισσότερο επιθυμούσα να ακολουθήσω τον Θεό. Όσο κι αν έπρεπε να υποφέρω, ήμουν πρόθυμη να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό για να ταπεινώσω τον Σατανά.

Αργότερα, λίγο μετά τις τέσσερις το πρωί, οι φρουροί ξάπλωσαν στα κρεβάτια τους και κοιμήθηκαν. Ήθελα τόσο πολύ να το σκάσω από εκεί και να δραπετεύσω, αλλά ανησυχούσα ταυτόχρονα ότι αν δεν τα κατάφερνα και με έφερναν πίσω, η αστυνομία θα με βασάνιζε ακόμη με ακόμα πιο σκληρές τακτικές. Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό: «Θεέ μου! Αν έχεις ανοίξει αυτήν τη διέξοδο για μένα, Σε παρακαλώ, δώσε μου την πίστη, το θάρρος και τη σοφία που χρειάζομαι για να δραπετεύσω από αυτόν τον λάκκο με τα λιοντάρια». Αφού ολοκλήρωσα την προσευχή μου, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού, τα οποία λένε: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 1). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν δύναμη: Ο Θεός είναι παντοδύναμος και κυρίαρχος όλων των πραγμάτων. Ο Σατανάς βρίσκεται, επίσης, στα χέρια του Θεού. Σκέφτηκα τότε που ο Μωυσής οδηγούσε τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο και παγιδεύτηκαν έχοντας τα καταδιωκτικά άρματα πίσω τους και την Ερυθρά Θάλασσα μπροστά τους· τότε, ο Μωυσής επικαλέστηκε επιτακτικά τον Ιεχωβά Θεό και ο Θεός τούς άνοιξε ένα μονοπάτι, χωρίζοντας τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας και αποκαλύπτοντας στη μέση μια λωρίδα ξηράς. Με το που πέρασαν οι Ισραηλίτες από την Ερυθρά Θάλασσα, ο Θεός έκλεισε γρήγορα το μονοπάτι που είχε ανοίξει μέσα από τα ψηλά νερά και έπνιξε παράλληλα τους Αιγύπτιους. Καθώς συνειδητοποίησα ότι όλα τα πράγματα υπόκεινται στην κυριαρχία του Θεού, δεν φοβόμουν πια τόσο και βρήκα το θάρρος και την πίστη να το σκάσω. Άνοιξα αθόρυβα την πόρτα και την έκλεισα απαλά βγαίνοντας, κι έπειτα κατέβηκα με αργά βήματα και τις παντόφλες στο χέρι μέχρι τον πρώτο όροφο. Δεν υπήρχε κανείς στην υποδοχή, αλλά όταν έφτασα στην είσοδο του κτιρίου, διαπίστωσα ότι ήταν κλειδωμένη. Σκέφτηκα: «Δεν θα μπορέσω να δραπετεύσω τώρα. Καλύτερα να γυρίσω πίσω. Αν η αστυνομία μάθει τι έκανα, σίγουρα θα με χτυπήσαν άσχημα». Είχα απίστευτο άγχος και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Ωστόσο, προς έκπληξή μου, επιστρέφοντας στη δεύτερη σκάλα, παρατήρησα ξαφνικά ότι υπήρχε μια πίσω έξοδος. Έτσι, περπάτησα αργά προς τα κει για να ρίξω μια ματιά, αλλά και αυτή η πόρτα ήταν κλειδωμένη —άλλη μια απογοήτευση. Σκέφτηκα: «Θεέ μου! Αν δεν το επιτρέψεις Εσύ, δεν θα προσπαθήσω να δραπετεύσω. Είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Σου. Αν έχω πράγματι την άδειά Σου, τότε Σε παρακαλώ, άνοιξε μου ένα μονοπάτι». Τράβηξα προσεκτικά την κλειδαριά και, προς έκπληξή μου, άνοιξε αμέσως! Ήμουν τόσο χαρούμενη και βγήκα τρέχοντας από την πίσω πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έτρεξα με όλη μου τη δύναμη και, μετά από μια εξαντλητική διαδρομή, έφτασα τελικά στο σπίτι της θείας μου, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα από εκεί.

Με το που κάθισα στο σπίτι της θείας μου, άκουσα ξαφνικά τον διαπεραστικό θόρυβο των σειρήνων της αστυνομίας να έρχεται από τον δρόμο —των ίδιων σειρήνων που έβαζαν όταν καταδίωκαν μεγάλους εγκληματίες. Στη σκέψη και μόνο των άγριων προσώπων αυτών των αστυνομικών και των διαφόρων τακτικών βασανισμού που χρησιμοποιούσαν, πανικοβλήθηκα και ανησυχούσα ότι θα με άρπαζαν ανά πάσα στιγμή. Ακριβώς τη στιγμή εκείνη, τα λόγια του Θεού με ενθάρρυναν για άλλη μια φορά: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 26). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν αμέσως μια δόση θάρρους και πίστης. Με τον Θεό πίσω μου, τι είχα να φοβηθώ; Δεν είχε ήδη βοηθήσει ο Θεός να απελευθερωθώ από τον λάκκο με τα λιοντάρια; Έπρεπε να έχω πίστη στον Θεό και να αφεθώ εξ ολοκλήρου στα χέρια Του. Το πόσο θα υπέφερα είχε ήδη προκαθοριστεί από τον Θεό, και αν με συλλάμβαναν ξανά, αυτό θα γινόταν μόνο με τη δική Του άδεια. Με αυτήν τη σκέψη, αισθάνθηκα λίγο πιο ήρεμη, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ο γιος και η νύφη της θείας μου εναντιώνονταν στην πίστη της στον Θεό και αρκετές φορές στο παρελθόν ήθελαν να τη στείλουν στο αστυνομικό τμήμα. Δεν ήμουν σίγουρη τι θα έκαναν αν μάθαιναν ότι με έψαχνε το ΚΚΚ, οπότε ήξερα ότι έπρεπε να φύγω από εκεί το συντομότερο δυνατό.

Για να σιγουρευτώ ότι δεν θα με αναγνώριζαν, έκοψα τα μαλλιά μου κοντά και άλλαξα τα ρούχα μου. Έπειτα, το τρίτο πρωί που έμεινα με τη θεία μου, γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα, βγήκα κρυφά από το σπίτι και διένυσα είκοσι χιλιόμετρα με το ποδήλατό μου, περνώντας από παράδρομους, ώσπου έφτασα στο σπίτι της αδελφής Ντονγκ Εν. Θυμήθηκα ότι είχα κανονίσει να συνομιλώ με μερικές αδελφές κάθε μέρα γύρω στο μεσημέρι, αλλά δεν ήξεραν ότι είχα συλληφθεί και ότι η αστυνομία είχε το τηλέφωνό μου. Αν με έπαιρναν τηλέφωνο, θα τις παρακολουθούσαν και τελικά θα τις συλλάμβαναν. Έτσι, αγόρασα μια νέα κάρτα για το τηλέφωνο και τις πήραν για να τους πω να κλείσουν αμέσως τα τηλέφωνά τους. Δυστυχώς, η αστυνομία παρακολουθούσε ήδη τις κλήσεις τους και μόλις επικοινώνησα μαζί τους, εντόπισαν αμέσως την τοποθεσία μου. Λίγες μέρες αργότερα, γύρω στις επτά το απόγευμα, το ΚΚΚ κινητοποίησε μια τεράστια αστυνομική δύναμη αποτελούμενη από όργανα του γραφείου δημόσιας ασφάλειας, ένοπλους αστυνομικούς και πράκτορες των ειδικών δυνάμεων, για να με αναζητήσουν και να με συλλάβουν στο χωριό της Ντονγκ Εν. Αμέσως μόλις το έμαθε ο σύζυγος της Ντονγκ Εν, έσπευσε να μου πει ότι η αστυνομία είχε περικυκλώσει το χωριό και ότι μάλλον είχαν έρθει να με πάρουν. Εκείνη τη στιγμή, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή από φόβο και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες χωρίς καν να αλλάξω τις παντόφλες μου. Όταν κατέβηκα στον πρώτο όροφο, με υποδέχτηκε αμέσως η αδελφή Λίου Γι, η οποία ζούσε επίσης στο ίδιο χωριό. Με άρπαξε απ’ το χέρι και τρέξαμε και οι δύο έξω από το σπίτι σε ένα χωράφι με σόγια περίπου πενήντα μέτρα πιο πέρα. Με το που καθίσαμε στο χωράφι, μια ομάδα επτά ή οκτώ αστυνομικών εισέβαλε στο σπίτι της Ντονγκ Εν και άρχισε να ψάχνει όλους τους ορόφους με φακούς. Μετά από μισή και πλέον ώρα έρευνας δεν με είχαν βρει ακόμη και πήραν αντ’ αυτού τον σύζυγο της Ντονγκ Εν. Η Λίου Γι και εγώ κρυβόμασταν σ’ εκείνο το χωράφι με σόγια μέχρι περίπου τις έντεκα το βράδυ, οπότε κι εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι της Ντονγκ Εν για να δει πώς ήταν τα πράγματα, θεωρώντας ότι είχε ήδη φύγει η αστυνομία. Έλειπε για πολλή ώρα και ανησυχούσα υπερβολικά γι’ αυτήν, αλλά δεν τόλμησα να κάνω καμία απερίσκεπτη ενέργεια. Ξαφνικά, σταμάτησε έξω από το σπίτι ένα περιπολικό και, λίγα λεπτά αργότερα, έπρεπε να παρακολουθώ άπραγη καθώς συνόδευαν τη Λίου Γι στο περιπολικό. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και μισούσα τον εαυτό μου που επέτρεψα στη Λίου Γι να επιστρέψει στο σπίτι. Το μόνο που μπορούσα, όμως, να κάνω τότε ήταν να προσευχηθώ σιωπηλά γι’ αυτήν.

Εκείνη την περίοδο, δεν τολμούσα να πάω σε κανένα από τα σπίτια των άλλων αδελφών και δεν ήξερα πού να καταφύγω, οπότε άρχισα να τρέχω χωρίς συγκεκριμένο σκοπό προς τον Νότο. Αλλά κάποια από τα σκυλιά του χωριού δεν σταματούσαν να με κυνηγούν και να γαβγίζουν. Φοβήθηκα ότι η αστυνομία θα ερχόταν να με ψάξει αν τα άκουγε, οπότε κρύφτηκα γρήγορα σε ένα χωράφι με καλαμπόκι. Λίγο αργότερα, άκουσα κινητήρες μοτοσυκλετών να επιταχύνουν κοντά μου και κόντεψα να τρελαθώ από τον φόβο. Σκέφτηκα: «Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να ξεφύγω με τόσο πολλούς αστυνομικούς εδώ έξω να με ψάχνουν. Ξέρουν ότι είμαι επικεφαλής και έχουν εκείνη την απόδειξη· αν με ξαναπιάσουν, σίγουρα θα με σκοτώσουν. Είναι πραγματικά η μοίρα μου να δολοφονηθώ από το ΚΚΚ σε τόσο νεαρή ηλικία;» Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αποκαρδιώθηκα λίγο, αλλά μόλις τότε θυμήθηκα ότι τα λόγια του Θεού λένε: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Πράγματι, η μοίρα μου ήταν στα χέρια του Θεού, και Εκείνος είχε τον τελευταίο λόγο για το αν θα ζούσα ή θα πέθαινα. Αν ο Θεός δεν μου επέτρεπε να συλληφθώ και να βασανιστώ μέχρι θανάτου από το ΚΚΚ, η αστυνομία σίγουρα δεν θα μπορούσε να μου αφαιρέσει τη ζωή. Όταν ο Σατανάς επιτέθηκε στον Ιώβ και τον έβαλε σε πειρασμό, δεν είχε την άδεια του Θεού να σκοτώσει τον Ιώβ, οπότε το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βλάψει το σώμα του και όχι να του αφαιρέσει τη ζωή. Σκέφτηκα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού που λέει: «Κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να καταθέσετε μαρτυρία για τον Θεό. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τα λόγια του Θεού με γέμισαν πίστη. Ήξερα ότι έπρεπε να αφεθώ στα χέρια του Θεού και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Ακόμα κι αν μου απέμενε μόνο μια ανάσα, έπρεπε να παραμείνω αφοσιωμένη στον Θεό και να μην Τον προδώσω ποτέ. Σκέφτηκα τον Πέτρο, ο οποίος, αφού βίωσε κάθε είδους διώξεις και κακουχίες, ήταν πρόθυμος να σταυρωθεί ανάποδα, για να καταθέσει μαρτυρία για την αγάπη του προς τον Θεό. Ανά τους αιώνες, αμέτρητοι άγιοι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, καταθέτοντας ακλόνητη και ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό ώστε να χαλάσουν τα σχέδια του Σατανά και να τον ταπεινώσουν. Το ότι ήταν σε θέση να βιώσουν αυτές τις διώξεις και τις κακουχίες και είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν μαρτυρία για τον Θεό ήταν, στην πραγματικότητα, ευλογία. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ξαναπήρα θάρρος κι έτσι προσευχήθηκα στον Θεό, δίνοντάς Του όρκο ότι θα κατέθετα μαρτυρία γι’ Αυτόν ενώπιον του Σατανά, ακόμη και αν αυτό σήμαινε να θέσω τη ζωή μου σε κίνδυνο. Μετά την προσευχή, δεν ένιωθα τόσο πανικοβλημένη και άρχισα να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να στηριχθώ στον Θεό για να δραπετεύσω. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω τον κεντρικό δρόμο, οπότε έκανα έναν κύκλο προς το δάσος περιφερειακά του χωριού και το διέσχισα, τρέχοντας μερικές φορές κατά μήκος της όχθης του ποταμού. Με την προστασία του Θεού, κατάφερα τελικά να δραπετεύσω από το χωριό σώα και αβλαβής.

Όταν βγήκα από το δάσος, είχε ήδη πάει αργά το βράδυ και δεν ήμουν σίγουρη προς τα πού να πάω, οπότε αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το σπίτι της αδελφής μου, περίπου δέκα χιλιόμετρα απόσταση. Άκουγα μοτοσυκλέτες να κινούνται κατά μήκος του κεντρικού δρόμου και συνειδητοποίησα ότι η αστυνομία προσπαθούσε ακόμα να με περικυκλώσει και να μου κόψει τον δρόμο, οπότε έτρεξα ξυπόλητη διασχίζοντας μικρά μονοπάτια στην ερημιά. Μετά από περίπου δύο ή τρία χιλιόμετρα, πέρασα μέσα από μερικούς ορυζώνες και κόπηκα στο πόδι με ένα πλακάκι, αλλά δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τον πόνο· συνέχισα να προχωράω τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τελικά έφτασα σε έναν χαλικόδρομο, ο οποίος ήταν και ο μόνος δρόμος που οδηγούσε στο σπίτι της αδελφής μου. Το χαλίκι πίεζε την πληγή στο πόδι μου και πονούσα αφόρητα, αλλά έπρεπε να σφίξω τα δόντια, αφού δεν τολμούσα να σταματήσω. Εκεί που ετοιμαζόμουν να περάσω από ένα ηλεκτρικό αντλιοστάσιο, άκουσα μια μοτοσυκλέτα να έρχεται από πίσω μου και χώθηκα βιαστικά σε κάτι θάμνους στην άκρη του δρόμου. Η μοτοσυκλέτα σταμάτησε στον σταθμό και ένας αστυνομικός ρώτησε τον ηλικιωμένο άνδρα που εργαζόταν εκεί ως υπάλληλος αν είχε δει να περνάει μια γυναίκα. Ο ηλικιωμένος είπε ότι δεν είχε δει τίποτα. Σκέφτηκα: «Δεν μπορώ να συνεχίσω να περπατάω σ’ αυτόν τον χαλικόδρομο. Θα πρέπει να ξαναπάω μέσα από τους ορυζώνες ή κάποιον παράδρομο· ίσως έτσι μπορέσω να αποφύγω την αστυνομία». Μετά από περίπου μισό χιλιόμετρο, βλέποντας ότι ξημέρωνε σιγά σιγά, σκέφτηκα ότι η αστυνομία μπορεί να τα είχε παρατήσει, αφού με έψαχνε όλη τη νύχτα, και μπορούσα να επιστρέψω στον κεντρικό δρόμο. Προς έκπληξή μου, όμως, είδα ξαφνικά τον αρχηγό της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας και δύο αστυνομικούς λίγα βήματα πιο πέρα, τον έναν καθισμένο σε μια μοτοσυκλέτα, έναν όρθιο δίπλα σ’ αυτήν και έναν άλλο καθισμένο στο έδαφος. Φοβήθηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα έσπαγε. Σκέφτηκα: «Τώρα την πάτησα, δεν υπάρχει πλέον τρόπος να ξεφύγω. Έτρεχα όλη τη νύχτα, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να ξεφύγω από τα νύχια τους». Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό: «Θεέ μου! Όλα τα πράγματα είναι υπό τον έλεγχό Σου. Αν μου επιτρέψεις να συλληφθώ από την αστυνομία, είμαι πρόθυμη να υποταχθώ και να αφήσω τα πάντα να εξελιχθούν σύμφωνα με τις ενορχηστρώσεις Σου». Αφού προσευχήθηκα, ηρέμησα λιγάκι και, αφού έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου, στάθηκα εκεί που ήμουν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά έκανα ένα βήμα μπροστά. Αν ήθελαν να με συλλάβουν, θα μπορούσαν άνετα να το είχαν κάνει εκείνη τη στιγμή, αλλά προς έκπληξή μου, έμειναν εκεί που ήταν, ακίνητοι σαν τρία ξύλινα γλυπτά. Φαινόταν ότι δεν με αναγνώριζαν επειδή είχα κόψει τα μαλλιά μου και είχα αλλάξει τα ρούχα μου, και έμοιαζα εντελώς διαφορετική από την πρώτη φορά που με συνέλαβαν. Βλέποντας ότι δεν έδειχναν καμία αντίδραση προς τα εμένα, πήρα λίγο περισσότερο θάρρος, ένιωσα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και συνέχισα να προχωράω. Καθώς τους προσπερνούσα, κρατούσα νευρικά την αναπνοή μου· ήταν λες και τα πάντα γύρω μου είχαν παγώσει. Είδα έναν μικρό δρόμο που κατευθυνόταν ανατολικά, οπότε περπατούσα αργά προς τα εκεί, αλλά οι τρεις αστυνομικοί εξακολουθούσαν να μην κουνιούνται. Για άλλη μια φορά, είχα αντικρύσει την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού. Όταν είχα απομακρυνθεί περίπου δέκα μέτρα απ’ αυτούς, άκουσα τον αρχηγό να φωνάζει από πίσω μου: «Σιάο Κανγκ, Σιάο Κανγκ, εσύ είσαι, Σιάο Κανγκ;» Πρέπει να μου φώναξε τέσσερις ή πέντε φορές. Όταν τον άκουσα να φωνάζει το όνομά μου, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να φύγω τρέχοντας, αλλά τα πόδια μου δεν υπάκουαν στις εντολές του εγκεφάλου μου. Σκέφτηκα ότι αν έτρεχα, θα καταλάβαιναν ότι ήμουν εγώ και θα με κυνηγούσαν. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό, ζητώντας Του να παραμείνω ψύχραιμη και να μην πανικοβληθώ. Αφού προσευχήθηκα, αισθάνθηκα λίγο πιο ήρεμη και όσο κι αν με φώναζαν οι αστυνομικοί, απλώς τους αγνόησα και συνέχισα να περπατάω. Κανένας από τους αστυνομικούς δεν με κυνήγησε. Έτσι απλά, με την προστασία του Θεού, ξέφυγα ακριβώς κάτω από τη μύτη τους.

Αυτή η απίστευτα ριψοκίνδυνη απόδραση με έκανε να σκεφτώ ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ανεξάρτητα από το πόσο «δυνατός» είναι ο Σατανάς, ανεξάρτητα από το πόσο θρασύς και φιλόδοξος είναι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ικανότητα έχει να προξενεί ζημιές, ανεξάρτητα από το πόσο ευρείας κλίμακας είναι οι τεχνικές που χρησιμοποιεί για να διαφθείρει και να παρασύρει τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνα είναι τα κόλπα και τα σχέδια με τα οποία τρομοκρατεί τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο ευμετάβλητη είναι η μορφή του, ποτέ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ούτε ένα έμψυχο ον, ποτέ δεν μπόρεσε να θέσει νόμους και κανόνες για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων και ποτέ δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ή να ελέγξει κανένα αντικείμενο, είτε έμψυχο ή άψυχο. Στο σύμπαν και στο στερέωμα, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που να έχει γεννηθεί από τον Σατανά, ή που να υπάρχει εξαιτίας του. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος ή αντικείμενο που αυτός κυβερνά ή ελέγχει. Αντιθέτως, ο Σατανάς όχι μόνο είναι αναγκασμένος να ζει υπό την κυριαρχία του Θεού, αλλά και πρέπει να υπακούει όλες τις εντολές και τις προσταγές του Θεού. Χωρίς την άδεια του Θεού, είναι δύσκολο για τον Σατανά να ακουμπήσει ακόμα και μια σταγόνα νερό ή έναν κόκκο άμμου πάνω στη γη. Χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν μπορεί ούτε να κινήσει τα μυρμήγκια πάνω στη γη, πόσο μάλλον τους ανθρώπους, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Α΄). Αντιλήφθηκα ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, είναι κυρίαρχος όλων των πραγμάτων και έχει την ύψιστη και απόλυτη εξουσία. Ο Θεός ήταν Αυτός που τύφλωσε τους αστυνομικούς και μου επέτρεψε να περάσω απαρατήρητη. Ανατρέχοντας σε αυτές τις δύο περιπτώσεις καταστολής και σύλληψης από το ΚΚΚ, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει κανένα μέρος στο οποίο να μη φτάνουν οι δυνάμεις του Θεού. Όταν με συνέλαβαν, ο Θεός άνοιξε μια διέξοδο για μένα, επιτρέποντάς μου να δραπετεύσω ανενόχλητη. Οι αστυνομικοί κινητοποίησαν μια τεράστια επιχείρηση για να με βρουν και να με συλλάβουν, περικυκλώνοντας το σπίτι και το χωριό στο οποίο έμενα, αλλά και πάλι δεν κατάφεραν να με πιάσουν. Στη συνέχεια, επιχείρησαν να με κυνηγήσουν και να μου κόψουν τον δρόμο, αλλά για κάποιον λόγο δεν με αναγνώρισαν όταν πέρασα δίπλα τους. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι ο Θεός είναι πραγματικά παντοδύναμος και, όσο άγρια κι αν ενεργεί ο Σατανάς, δεν μπορεί να απλώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι πάνω μου χωρίς την άδεια του Θεού.

Αργότερα, κάποιοι αδελφοί και αδελφές μού είπαν ότι το ΚΚΚ είχε αναρτήσει σε όλη την επαρχία αφίσες με τη φωτογραφία μου και τη λεζάντα «Διαταράσσει σοβαρά τη δημόσια τάξη». Η αστυνομία περνούσε, επίσης, από τα αστικά λεωφορεία με τη φωτογραφία μου και ρωτούσε αν γνώριζε κανείς πού βρισκόμουν. Επειδή η αστυνομία εξακολουθούσε να με ψάχνει, δεν μπορούσα να βγω καθόλου έξω για να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου και έπρεπε να κρύβομαι στο σπίτι της οικογένειας που με φιλοξενούσε· ήμουν συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα. Μετά απ’ αυτό, δεν έβγαινα έξω για πάνω από έναν χρόνο και ένιωθα πολύ καταπιεσμένη και αποκαρδιωμένη. Μερικές φορές ένιωθα ότι ήταν απλώς πολύ δύσκολο και επώδυνο να πιστεύω στον Θεό στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Είδα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού που λέει: «Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν έκανε σκόπιμα τους ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά αντίθετα, χρησιμοποιούσε τις αντίξοες συνθήκες που δημιουργούσαν οι συλλήψεις και οι διώξεις των πιστών από το ΚΚΚ για να οδηγήσει την πίστη και την αγάπη των ανθρώπων στην τελείωση και να δημιουργήσει μια ομάδα νικητών.

Ανατρέχοντας σε όλη αυτήν την εμπειρία —από τη σύλληψή μου, την απόδρασή μου και μέχρι σήμερα— έχω αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες, αλλά έτσι κατάφερα να αναγνωρίσω ξεκάθαρα τη δαιμονική ουσία της αντίστασης του ΚΚΚ στον Θεό. Το ΚΚΚ δεν είναι πλέον σε θέση να με εξαπατήσει και το έχω εγκαταλείψει ολοκληρωτικά. Ταυτόχρονα, έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια ότι ο Θεός ήταν μαζί μου σε κάθε βήμα της διαδρομής, με βοήθησε όποτε είχα ανάγκη και μου άνοιξε δρόμο πολλές φορές. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη και με οδήγησαν πολλάκις να βγω από τον λάκκο με τα λιοντάρια. Έχω δει την παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού και αυτό έχει ενισχύσει την πίστη μου σ’ Εκείνον. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι έχω κερδίσει τόσο πολλά μέσα από αυτές τις κακουχίες και τις διώξεις. Με αυτό κατά νου, δεν υποφέρω καθόλου· απεναντίας, αισθάνομαι ότι ο Θεός μού έδειξε χάρη και με ευνόησε, αφήνοντάς με να βιώσω το έργο Του μέσα από αυτήν τη δύσκολη κατάσταση. Όσο κι αν με κυνηγάει και με καταδιώκει το ΚΚΚ, θα συνεχίσω να επιδιώκω την αλήθεια, να εκπληρώνω το καθήκον μου και να ανταποδίδω την αγάπη του Θεού!