Αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες το 2008. Μέσα από την ανάγνωση του λόγου του Θεού, τις συναθροίσεις και τη συναναστροφή, έμαθα ότι για να σωθούμε και να επιτύχουμε έναν υπέροχο προορισμό, δεν πρέπει μόνο να αναζητούμε την αλήθεια, αλλά και να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας ως δημιουργημένα όντα. Έδωσα, λοιπόν, σιωπηλό όρκο ν’ αναζητώ την αλήθεια και να εκπληρώνω το καθήκον μου. Παρατήρησα ότι ορισμένοι αδελφοί και αδελφές που υπηρετούσαν ως επικεφαλής εκκλησίας ή επικεφαλής ομάδας συναναστρέφονταν συχνά τον λόγο του Θεού για να επιλύουν ζητήματα στις συναθροίσεις και ήταν πάντα απασχολημένοι με το έργο της εκκλησίας. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να έχουν λάβει τον έπαινο του Θεού και να είναι άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια για να τους ανατεθούν τόσο σημαντικά καθήκοντα, οπότε τους θαύμαζα βαθιά. Αντίθετα, ένιωθα ότι όσοι εκτελούσαν συνηθισμένα καθήκοντα που δεν απαιτούν να συναναστρέφεσαι την αλήθεια για να επιλύεις προβλήματα —όπως η φιλοξενία άλλων αδελφών ή η απασχόληση με άλλες γενικές υποθέσεις— δεν προσέλκυαν τον θαυμασμό των άλλων, ενώ είχαν και πολύ λίγες πιθανότητες να σωθούν στο μέλλον. Αργότερα, ενώ φιλοξενούσα μια επικεφαλής εκκλησίας, είδα ότι συναναστρεφόταν συχνά τον λόγο του Θεού για να επιλύει ζητήματα των αδελφών, οπότε σκέφτηκα ότι πρέπει οπωσδήποτε να κατανοεί ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας. Όταν παρατήρησα επίσης ότι πιο υψηλόβαθμοι επικεφαλής συναθροίζονταν συχνά μαζί της για την παροχή συναναστροφής ως προς τον λόγο του Θεού, σκέφτηκα ότι η εκκλησία πρέπει να την καλλιεργεί κι ότι έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να σωθεί. Πλημμυρισμένη από φθόνο, ένιωσα ακόμη δυνατότερη την επιθυμία να γίνω επικεφαλής και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι θ’ αναλάβω ένα σημαντικό καθήκον στο μέλλον.

Αργότερα, έγινα επικεφαλής ομάδας ποτίσματος, υπεύθυνη για την επίβλεψη των εργασιών πολλών ομάδων. Ήμουν πραγματικά ευχαριστημένη με αυτό και σκεφτόμουν μέσα μου: «Εφόσον η επικεφαλής μού ανέθεσε να εκτελέσω ένα τόσο σημαντικό καθήκον, πρέπει να σημαίνει ότι έχω λίγη από την πραγματικότητα της αλήθειας κι ότι είμαι άτομο που αναζητά την αλήθεια. Τελικά, φαίνεται ότι έχω την ευκαιρία να σωθώ». Συνειδητοποιώντας το αυτό, ευχαριστούσα συνεχώς τον Θεό. Κατόπιν τούτου, έτρεχα κάθε μέρα πέρα-δώθε βιαστική στην εκκλησία, προσπαθώντας να εγγυηθώ ότι οι νεοφώτιστοι θα έθεταν το συντομότερο δυνατό γερά θεμέλια στην αληθινή οδό. Όμως, επειδή οι συναναστροφές μου δεν είχαν διορατικότητα, το έργο του ποτίσματος δεν απέφερε αποτελέσματα και πολλοί νεοφώτιστοι εξακολουθούσαν να μην παρίστανται τακτικά στις συναθροίσεις. Ανησύχησα ακόμη περισσότερο όταν είδα ότι οι περισσότεροι από τους νεοφώτιστους για τους οποίους ήταν υπεύθυνη μια άλλη επικεφαλής ομάδας παρευρίσκονταν τακτικά στις συναθροίσεις και εκπλήρωναν ενεργά τα καθήκοντά τους. Σκέφτηκα: «Όταν η επικεφαλής μας δει ότι δεν έχω καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν θα σκεφτεί ότι δεν κατέχω την πραγματικότητα της αλήθειας και δεν μπορώ να κάνω πρακτικό έργο; Εάν απολυθώ, πώς θα καταφέρω ποτέ να εκπληρώσω ένα άλλο καθήκον τόσο σημαντικό όσο αυτό; Δεν θα τελειώσουν όλα για μένα αν η επικεφαλής με τοποθετήσει αλλού, σε κάποιες ασήμαντες γενικές υποθέσεις; Δεν είναι και μεγάλη υπόθεση αν οι αδελφοί κι οι αδελφές μου δεν με θαυμάζουν, εάν όμως χάσω την ευκαιρία μου για έναν υπέροχο προορισμό κι ένα υπέροχο αποτέλεσμα, το θέμα είναι σοβαρό! Δεν γίνεται αυτό —πρέπει να συγκεντρώσω όλο το προσωπικό ποτίσματος και να βρω έναν τρόπο να επιλύσω αυτό το πρόβλημα το συντομότερο δυνατό!» Μετά από αυτό, άρχισα να παρέχω συναναστροφή σε κάθε ομάδα ποτίσματος, καθοδηγώντας τους στο να παρέχουν στήριξη σε όλους τους νεοφώτιστους που δεν παρευρίσκονταν στις συναθροίσεις και να τους αναγκάσουν σε τακτική παρουσία μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες. Ωστόσο, δεν συναναστράφηκα σωστά ως προς τον τρόπο επίλυσης των πραγματικών προβλημάτων και δυσκολιών που αντιμετωπίζαμε εξαρχής στο έργο του ποτίσματος. Αργότερα, άκουσα ότι μία από τις αδελφές είχε ξεσπάσει σε κλάματα, λέγοντας ότι η συναναστροφή μου δεν της είχε δώσει μια πορεία άσκησης κι ένιωθε να την περιορίζω πολύ. Όταν το είπε αυτό, όχι μόνο δεν αφιέρωσα χρόνο σε αυτοκριτική, αλλά και συνέχισα να πιστεύω ότι έχω δίκιο. Μετά από τρεις μήνες, οι ομάδες που επέβλεπα εξακολουθούσαν να μην έχουν καλά αποτελέσματα και ανησυχούσα ότι η επικεφαλής θα με αποπέμψει. Σκεφτόμουν ότι μόλις με απέπεμπαν, όλα θα τελείωναν για μένα. Το έργο του Θεού προφανώς πλησίαζε στο τέλος του —αν με απέπεμπαν και με απέκλειαν, πώς θα μπορούσα να επιτύχω έναν ευνοϊκό προορισμό κι ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα; Θα μπορούσα και πάλι να σωθώ; Δεν θα ήταν μάταια όλα τα χρόνια της πίστης μου; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο μεγάλο πανικό ένιωθα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τελικά, απλά δεν ήμουν φτιαγμένη για τη δουλειά και με απέπεμψαν. Η επικεφαλής μού ανέθεσε άλλη δουλειά, να φιλοξενώ αδελφούς και αδελφές με βάση τις τότε ανάγκες της εκκλησίας.

Απογοητεύθηκα εντελώς όταν η επικεφαλής μού ανακοίνωσε τα νέα μου καθήκοντα. «Να φιλοξενώ αδελφούς και αδελφές; Είμαι πραγματικά τόσο κακή; Μπορεί να μην έκανα την καλύτερη δουλειά στο έργο του ποτίσματος, όμως δεν μπορούσε να είναι και τόσο κακή ώστε να μου αναθέσουν τη φιλοξενία. Τι θα σκεφτούν οι αδελφοί κι οι αδελφές για μένα;» Όταν θυμήθηκα πως είχαν αλλάξει καθήκοντα σε μία αδελφή που πήγε στη φιλοξενία τα τελευταία επτά χρόνια χωρίς να πάρει ποτέ άλλη προαγωγή, έγινα ακόμη πιο απρόθυμη, νομίζοντας ότι δεν θα έχω καμία ευκαιρία να διακριθώ σ’ ένα τόσο συνηθισμένο καθήκον και δεν θα σωθώ ποτέ. Με τόσο που είχα δαπανήσει εαυτόν, με τόσα που είχα υποφέρει και θυσιάσει όσα χρόνια ήμουν πιστή, δεν πίστευα ποτέ ότι θα κατέληγα να φιλοξενώ. Τι να περιμένω στο μέλλον; Παρά ταύτα, θα ήταν εντελώς παράλογο ν’ απορρίψω την ανάθεσή μου, έπρεπε, επομένως, απλώς να υπακούσω. Έγινα εντελώς παθητική, ωστόσο —όταν ήλθε η ώρα να βρω ένα κατάλληλο διαμέρισμα προς ενοικίαση, ένιωσα τόσο βαριά τα πόδια μου, που μετά βίας μπορούσα να περπατήσω. Μέσα στα βάσανά μου, προσευχήθηκα πολλές φορές στον Θεό: «Αγαπημένε μου Θεέ! Ξέρω ότι με την άδειά Σου μου ανέθεσε η εκκλησία τη φιλοξενία αδελφών, όμως απ’ ό, τι φαίνεται δεν μπορώ να υπακούσω. Δεν είμαι ακόμη διατεθειμένη να κάνω αυτό το καθήκον και νιώθω αδύναμη κι αρνητική. Ω Θεέ μου! Ξέρω ότι είμαι σε επισφαλή κατάσταση, σώσε με, Σε παρακαλώ! Δεν θέλω να συνεχίσω έτσι». Όταν ολοκλήρωσα την προσευχή, διάβασα μερικά από τα λόγια του Θεού: «Στις μέρες μας, οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στην εξής κατάσταση: “Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να δαπανήσω τον εαυτό μου για τον Θεό και να πληρώσω κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Προκειμένου να αποκτήσω ευλογίες, πρέπει να εγκαταλείψω τα πάντα για τον Θεό· πρέπει να ολοκληρώσω αυτά που μου έχει εμπιστευθεί και να εκτελέσω καλά το καθήκον μου”. Σε αυτό κυριαρχεί η πρόθεση του να κερδίσει κανείς ευλογία, πράγμα που αποτελεί παράδειγμα του να δαπανά κανείς τον εαυτό του για τον Θεό αποκλειστικά για την απόκτηση ανταμοιβών από Εκείνον και για να κερδίσει ένα στέμμα. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια στην καρδιά τους και σίγουρα η κατανόησή τους αποτελείται απλώς από μερικά λόγια του δόγματος τα οποία οι ίδιοι επιδεικνύουν όπου πάνε. Το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι του Παύλου. Η πίστη τέτοιου είδους ανθρώπων αποτελεί πράξη ενός αδιάκοπου μόχθου, και βαθιά μέσα τους νιώθουν πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αποδειχθεί η αφοσίωσή τους στον Θεό· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα ικανοποιηθεί σίγουρα Αυτός· πως όσο περισσότερα πράττουν, τόσο περισσότερο θα αξίζουν να τους παραχωρηθεί το στέμμα ενώπιον του Θεού και τόσο σπουδαιότερες θα είναι οι ευλογίες που θα λάβουν. Πιστεύουν πως αν μπορούν να υπομείνουν βάσανα, να κηρύξουν και να πεθάνουν για τον Χριστό, αν μπορούν να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή κι αν μπορούν να ολοκληρώσουν όλα τα καθήκοντα τα οποία τους έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τότε θα κερδίσουν τις σπουδαιότερες ευλογίες και σίγουρα θα τους παραχωρηθούν στέμματα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου). «Ένας αντίχριστος θεωρεί ότι το να ευλογηθεί είναι σπουδαιότερο από τους ίδιους τους ουρανούς, σπουδαιότερο από τη ζωή, πιο σημαντικό από την επιδίωξη της αλήθειας, την αλλαγή διάθεσης ή την προσωπική σωτηρία και πιο σημαντικό από το να κάνει καλά το καθήκον του και να είναι ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Νομίζει ότι το να είναι κανείς ένα δημιουργημένο ον που ανταποκρίνεται στα πρότυπα, το να κάνει καλά το καθήκον του και το να σωθεί είναι όλα ασήμαντα πράγματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης αναφοράς, ενώ η απόκτηση ευλογιών είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρη τη ζωή του που δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Σε ό,τι κι αν συναντήσει, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι, το συσχετίζει με το να ευλογηθεί από τον Θεό, και είναι απίστευτα επιφυλακτικός και προσεκτικός, και πάντα αφήνει μια διέξοδο για τον εαυτό του. Έτσι, όταν το καθήκον του προσαρμόζεται, αν πρόκειται για προαγωγή, ένας αντίχριστος θα νομίζει ότι έχει ελπίδα να ευλογηθεί. Αν πρόκειται για υποβιβασμό, από επικεφαλής ομάδας σε βοηθό επικεφαλής ομάδας ή από βοηθό επικεφαλής ομάδας σε ένα απλό μέλος της ομάδας, ή αν δεν έχει καθόλου καθήκοντα, αισθάνεται ότι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και πιστεύει ότι οι ελπίδες του να αποκτήσει ευλογία είναι ελάχιστες. Τι είδους οπτική είναι αυτή; Είναι μια σωστή οπτική; Σε καμία περίπτωση. Αυτή η άποψη είναι παράλογη» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο δωδέκατο). Μέσα από την έκθεση του λόγου του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ζούσα και αναζητούσα μόνο για να κερδίζω ευλογίες. Μόνο για να κερδίζω ευλογίες δαπανούσα εαυτόν για τον Θεό και δεν φειδόμουν προσπαθειών για να εκπληρώσω το καθήκον μου. Οι πεποιθήσεις μου δεν διέφεραν από ενός αντίχριστου —νόμιζα ότι είχα καλές πιθανότητες να κερδίσω ευλογίες ως επικεφαλής, ενώ εάν με επανατοποθετούσαν από ένα σημαντικό καθήκον σε κάποιο ασήμαντο έργο, οι πιθανότητές μου να κερδίσω ευλογίες θα ήταν ελάχιστες. Αναλογίστηκα ότι την εποχή που ξεκίνησα να πιστεύω στον Θεό, ζήλευα πραγματικά τους επικεφαλής, νομίζοντας ότι κάνουν όλοι σημαντικά καθήκοντα, έχουν καλό επίπεδο και αναζητούν την αλήθεια. Πίστευα ότι θα σωθούν και θα οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό και σίγουρα θα κερδίσουν μεγάλες ευλογίες στο μέλλον. Όσο για εκείνους που εκτελούσαν ασήμαντα καθήκοντα, νόμιζα ότι τους έλειπε η πραγματικότητα της αλήθειας και μόλις και μετά βίας είχαν την ευκαιρία να σωθούν και να κερδίσουν ευλογίες. Καθώς οι σκέψεις μου κυριαρχούνταν απ’ αυτήν την ιδέα, επιδίωκα συνεχώς να γίνω επικεφαλής. Ως επικεφαλής ομάδας, όταν δεν είχα αποτελέσματα στο καθήκον μου, δεν έκανα την αυτοκριτική μου, αλλά ανησυχούσα για την αποπομπή μου. Προκειμένου να διατηρήσω τη θέση μου και να φτάσω σε μια γρήγορη επιτυχία, χρησιμοποιούσα ακόμη και την εξουσία μου για να περιορίζω τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όταν η εκκλησία μού ανέθεσε να φιλοξενώ αδελφούς και αδελφές μετά την απόλυσή μου, ήμουν εντελώς αντίθετη με την απόφαση αυτή. Έγινα αρνητική και κωλυσιεργούσα στο καθήκον μου, νομίζοντας ότι οι μελλοντικές μου προοπτικές είναι ζοφερές μετά την ανάληψη ενός τέτοιου ρόλου. Κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις εξέθετε ξεκάθαρα την εμμονή μου στο να κερδίζω ευλογίες. Συνειδητοποίησα ότι πίστευα στον Θεό, έκανα θυσίες και δαπανούσα εαυτόν μόνο για να κερδίζω ευλογίες. Δεν είχα στο ελάχιστο υποταχθεί στον Θεό, ούτε έκανα το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Η σχέση μου με τον Θεό στο καθήκον μου ήταν καθαρά συναλλακτική και βάδιζα τον δρόμο ενός αντίχριστου.

Αργότερα, συνάντησα τα εξής λόγια του Θεού: «Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς το έργο διαχείρισης του Θεού ξεδιπλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους, προκύπτουν διάφορες εργασίες που χρειάζεται να πραγματοποιηθούν, και απαιτείται από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να τις ολοκληρώσουν. Αυτό έχει οδηγήσει στη δημιουργία υποχρεώσεων και αποστολών που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι υποχρεώσεις και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που παραχωρεί ο Θεός στους ανθρώπους. Επομένως, στον οίκο του Θεού, τα διάφορα καθήκοντα που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκπληρώσουν. Υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, αποτελεί απαίτηση της εκτέλεσης του έργου Του ή απαίτηση του έργου του οίκου Του, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου. Αυτός είναι ο ορισμός και η προέλευση του καθήκοντος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). «Αν ένα δημιούργημα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, μπορέσει να ικανοποιήσει τον Δημιουργό, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ανθρωπότητα και κάτι που πρέπει να διαδοθεί σαν μια ιστορία που αξίζει τον έπαινο όλων. Τα δημιουργήματα πρέπει να αποδέχονται χωρίς όρους οτιδήποτε τους εμπιστεύεται ο Δημιουργός· για την ανθρωπότητα, είναι ζήτημα και ευτυχίας και προνομίου, ενώ για όλους εκείνους που εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, τίποτα δεν είναι πιο όμορφο ή πιο αξιομνημόνευτο· είναι κάτι θετικό. Κι όσο για το πώς μεταχειρίζεται ο Δημιουργός όσους μπορούν να εκπληρώσουν το καθήκον ενός δημιουργήματος και τι τους υπόσχεται, αυτό είναι ζήτημα που αφορά τον Δημιουργό· δεν είναι δουλειά της δημιουργημένης ανθρωπότητας. Για να το πω με λίγο πιο απλά και ξεκάθαρα λόγια, κάτι τέτοιο εξαρτάται από τον Θεό και οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ανακατευτούν. Θα πάρεις ό,τι σου δώσει ο Θεός, κι αν δεν σου δώσει τίποτα, τότε δεν σου πέφτει λόγος. Όταν ένα δημιούργημα αποδέχεται την ανάθεση από τον Θεό και συνεργάζεται με τον Δημιουργό για να εκτελέσει το καθήκον του και να βάλει τα δυνατά του, δεν πρόκειται για συναλλαγή ούτε για εμπόριο· δεν πρέπει οι άνθρωποι να προσπαθούν να ανταλλάξουν οποιεσδήποτε στάσεις ή πράξεις και συμπεριφορές τους για να κερδίσουν υποσχέσεις ή ευλογίες απ’ τον Θεό. Όταν σας εμπιστεύεται ο Δημιουργός αυτό το έργο, είναι σωστό και πρέπον, ως δημιουργήματα, να αποδεχτείτε αυτό το καθήκον και αυτήν την ανάθεση. Υπάρχει κανένα στοιχείο συναλλαγής σ’ αυτό; (Όχι.) Ο Δημιουργός, από τη μεριά Του, είναι πρόθυμος να εμπιστευτεί στον καθένα σας τα καθήκοντα που οφείλουν να εκτελούν οι άνθρωποι· και, από την πλευρά της δημιουργημένης ανθρωπότητας, οι άνθρωποι πρέπει να αποδέχονται με χαρά αυτό το καθήκον, και να το θεωρούν ως υποχρέωση της ζωής τους, ως την αξία που πρέπει να βιώσουν σ’ αυτήν τη ζωή. Δεν υπάρχει εδώ καμία συναλλαγή, δεν είναι μια ισότιμη ανταλλαγή, πόσο μάλλον αφορά κάποια ανταμοιβή ή κάποιες άλλες δηλώσεις που φαντάζονται οι άνθρωποι. Δεν είναι σε καμία περίπτωση εμπόριο· δεν αφορά την ανταλλαγή του τιμήματος που πληρώνουν οι άνθρωποι ή της σκληρής δουλειάς που καταβάλλουν όταν εκτελούν το καθήκον τους με κάτι άλλο. Ο Θεός δεν έχει πει ποτέ αυτό το πράγμα, και οι άνθρωποι δεν πρέπει να το εκλαμβάνουν έτσι» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Μέσω του λόγου του Θεού, συνειδητοποίησα ότι τα καθήκοντα είναι εργασίες που αναθέτει ο Θεός στους ανθρώπους. Η εκκλησία αναθέτει στους πιστούς καθήκοντα με βάση τις τρέχουσες απαιτήσεις της, καθώς και το επίπεδο και τα ταλέντα κάθε ατόμου. Κάθε καθήκον είναι σημαντικό, εφόσον το καθένα παίζει ρόλο στη διάδοση και τη μαρτυρία για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Κανενός το καθήκον δεν είναι σημαντικότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο —κάθε καθήκον είναι απαραίτητο για το έργο της εκκλησίας. Ως εκ τούτου, θα πρέπει ν’ αποδεχτώ το καθήκον μου άνευ όρων και να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Αυτή είναι η συνείδηση κι η λογική που θα πρέπει να έχει ένα δημιουργημένο ον. Ο Θεός μού είχε προσφέρει την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, ώστε να αναζητώ την αλήθεια ενώ το εκτελώ, να βιώνω τον λόγο και το έργο του Θεού, να αναγνωρίζω και να διορθώνω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και, τελικά, να σέβομαι και να υποτάσσομαι στον Θεό χωρίς να εξαρτώμαι από τα δεσμά και τη φθορά της σατανικής μου διάθεσης. Εγώ, ωστόσο, δεν κατάλαβα το θέλημα του Θεού, κατατάσσοντας τα καθήκοντα σε καλύτερα ή χειρότερα και βλέποντας το δικό μου καθήκον ως ένα μέσο για να κερδίσω ευλογίες. Προσπάθησα να εξαπατήσω και να χρησιμοποιήσω τον Θεό, με το όνειρο να κερδίσω ευλογίες ως ανταπόδοση για την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Πόσο εγωίστρια και απεχθής ήμουν! Έβλεπα ξεκάθαρα ότι αν δεν διόρθωνα τη λανθασμένη μου προοπτική για την επιδίωξη και τη διεφθαρμένη μου διάθεση, τότε, όσο σημαντικό κι αν ήταν το καθήκον μου, ή όσο κι αν δαπανούσα εαυτόν και έκανα θυσίες, δεν θα κέρδιζα ποτέ τον έπαινο του Θεού και, τελικά, θα με εξάλειφε και θα με τιμωρούσε. Αφού τα αναγνώρισα όλα αυτά, συνειδητοποίησα σε τι επισφαλή κατάσταση βρισκόμουν κι ήμουν έτοιμη να διορθώσω τις προθέσεις μου και να κάνω καλά το καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα τα εξής χωρία του λόγου του Θεού: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι σίγουρο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Ο λόγος του Θεού με δίδαξε ότι το καθήκον που εκπληρώνεις δεν έχει καμία σχέση με το αν θα κερδίσεις ευλογίες ή θα σε βρει κακοτυχία. Το καθήκον είναι μια αποστολή από τον Θεό, είναι ευθύνη του ανθρώπου —έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωριστεί από τη γη ότι θα πρέπει κάποιος να κάνει το καθήκον του. Το κλειδί για να σωθείς είναι ν’ αναζητάς την αλήθεια, ν’ αποκτήσεις την αλήθεια και να επιτύχεις μετασχηματισμό της διάθεσης. Δεν έχει να κάνει με το τι καθήκον κάνει κάποιος. Το ότι εκπληρώνεις ένα σημαντικό καθήκον κι έχεις υψηλό κύρος δεν σημαίνει ότι κατέχεις την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν δεν αναζητάς την αλήθεια, δεν αλλάξεις τη διάθεσή σου και μάλιστα κάνεις συναλλαγές με τον Θεό για να κερδίσεις ευλογίες, Τον εξαπατάς, Τον χρησιμοποιείς και διαταράσσεις το έργο της εκκλησίας, τότε και εσύ θα εκτεθείς και θ’ αποκλεισθείς, χωρίς ποτέ να σωθείς από τον Θεό. Ακόμη κι αν έχεις επιφορτιστεί μ’ ένα φαινομενικά ασήμαντο καθήκον, εφόσον προσπαθείς όσο πιο πολύ γίνεται, αναζητάς την αλήθεια και επιτυγχάνεις μετασχηματισμό της διάθεσης, θα σωθείς. Σκέφτηκα τους διάφορους ψευδείς επικεφαλής που είχαν εκτεθεί και αποπεμφθεί —εκπλήρωναν σημαντικά καθήκοντα, παρευρίσκονταν σε συναθροίσεις και συναναστρέφονταν, δαπανούσαν εαυτούς, υπέμεναν δεινά και όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές τούς θαύμαζαν. Όμως δεν αναζητούσαν την αλήθεια, μόνο παρείχαν στους ανθρώπους δογματικές γνώσεις. Δεν έκαναν πράξη ούτε βίωναν τον λόγο του Θεού στο ελάχιστο. Δαπανούσαν εαυτούς και έκαναν θυσίες μόνο για να κερδίζουν ευλογίες και να προστατεύουν το κύρος και τη φήμη τους. Παρά το γεγονός ότι πιστεύουν στον Θεό επί χρόνια, εξακολουθούν να μη γνωρίζουν τον εαυτό τους ή να μην έχουν αλλάξει τις διαθέσεις τους, με αποτέλεσμα να βαδίζουν σε λάθος δρόμο και να αποπέμπονται. Συνειδητοποίησα ότι ήταν παράλογο και σε αντίθεση με τον λόγο του Θεού να πιστεύουμε ότι όσοι υπέμεναν βάσανα, δαπανούσαν εαυτούς, είχαν υψηλή θέση κι εκτελούσαν σημαντικά καθήκοντα θα σώζονταν και θα ανταμείβονταν μ’ έναν υπέροχο προορισμό κι ένα υπέροχο αποτέλεσμα, ενώ όσοι έκαναν μέτρια, ασήμαντα καθήκοντα είχαν ελάχιστες πιθανότητες να σωθούν ή να κερδίσουν ευλογίες. Σκέφτηκα τον Παύλο, ο οποίος είχε υψηλή θέση στην εκκλησία, ο οποίος διέδωσε το ευαγγέλιο παντού στον κόσμο, υπέμεινε μεγάλα βάσανα και κέρδισε τον θαυμασμό και τον σεβασμό των πάντων, μεταξύ άλλων και του σύγχρονου θρησκευτικού κόσμου, που τον βλέπει ως πρότυπο για να μαθαίνει κανείς. Ωστόσο, ο Παύλος δεν αναζήτησε ποτέ την αλήθεια, και πολύ περισσότερο δεν προσπάθησε να μετασχηματίσει τη διάθεσή του, και δαπανούσε εαυτόν μόνο για να κερδίσει ευλογίες κι ένα στέμμα. Βάδιζε το μονοπάτι της αντίστασης προς τον Θεό και τελικά τιμωρήθηκε από Εκείνον. Αντίθετα, το έργο του Πέτρου δεν ήταν φαινομενικά τόσο εντυπωσιακό όσο του Παύλου, όμως αναζήτησε την αλήθεια και την αγάπη του Θεού στο καθήκον του, έδωσε σημασία στο να γνωρίσει τον εαυτό του και τον Θεό στην κρίση και στην παίδευση του Θεού για κείνον. Τελικά, σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, επιτυγχάνοντας υποταγή και αγάπη προς τον Θεό μέχρι θανάτου, μέσω των οποίων οδηγήθηκε στην τελείωση από Εκείνον. Ο Θεός είναι άγιος και δίκαιος —δεν θα φέρει στη βασιλεία όσους κάνουν συναλλαγές μαζί Του, Τον εξαπατούν και Του αντιστέκονται, πόσο μάλλον δεν θα επιτρέψει να παραμείνουν οι όμοιοι του Σατανά που είναι διαποτισμένοι από διεφθαρμένες διαθέσεις. Μόνον όσοι επιδιώκουν την αλήθεια και τον μετασχηματισμό της διάθεσης και που, τελικά, κατακτούν την αλήθεια και υποτάσσονται στον Θεό κι ακολουθούν το θέλημά Του, μπορούν να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα πολύ πιο απελευθερωμένη κι ήμουν έτοιμη να υποταχθώ στον Θεό και να κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ για να φιλοξενώ αδελφούς και αδελφές. Ωστόσο, μόλις ετοιμαζόμουν ν’ αρχίσω να φιλοξενώ, έλαβα μήνυμα από την επικεφαλής μου που έλεγε ότι μου είχε ορίσει νέα καθήκοντα σε άλλη εκκλησία, να ποτίζω νεοφώτιστους. Όταν έλαβα το μήνυμα, δεν μπορούσα παρά να ευχαριστήσω τον Θεό. Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντάς Του ότι είμαι έτοιμη να ριχτώ στη δουλειά και ν’ αναζητήσω την αλήθεια, να επικεντρωθώ στο ν’ αλλάξω τη διάθεσή μου και να εκτελώ επιμελώς το καθήκον μου.

Σήμερα, έχω αναγνωρίσει κάπως την επιθυμία μου για ευλογίες και να έχω μια σχέση συναλλαγής με τον Θεό. Βλέπω πόσο εγωίστρια και απεχθής ήμουν, κι είμαι πρόθυμη να υποταχθώ και να εκπληρώσω ειλικρινά το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον. Όλα αυτά οφείλονται στη σωτηρία του Θεού, και Τον ευχαριστώ πολύ.