Από τον Τζόνι, Ιταλία

Άρχισα να εργάζομαι πάνω στη διάδοση του ευαγγελίου το 2015 και είχα κάποια επιτυχία υπό την καθοδήγηση του Θεού. Πότε-πότε, αυτοί στους οποίους κήρυττα είχαν ισχυρές αντιλήψεις και δεν ήθελαν να διερευνήσουν περαιτέρω το ευαγγέλιο. Έτσι, με προσευχή και στήριγμα τον Θεό, συναναστρεφόμουν υπομονετικά μαζί τους πάνω στην αλήθεια, και δέχονταν γρήγορα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Μετά από κάποια επιτυχία στο καθήκον μου, ένιωθα καλύτερος από τους άλλους αδελφούς και αδελφές, σαν να ήμουν κάποιο σπάνιο ταλέντο.

Έπειτα, με τον συνεργάτη μου τον Λίαμ αναλάβαμε έργο ποτίσματος σε μία εκκλησία. Η εκκλησία που ανέλαβα εγώ ήταν μεγάλη και είχε αρκετά μέλη, έτσι όταν ξεκίνησα, πάντα προσευχόμουν και στηριζόμουν στον Θεό και έκανα συζητήσεις μαζί με αδελφούς και αδελφές. Σύντομα, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλά. Σχεδόν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές συμμετείχαν στις συναθροίσεις σε τακτική βάση και εκτελούσαν επιμελώς τα καθήκοντά τους. Ένιωθα μια κάποια ικανοποίηση. Σκεφτόμουν πως ακόμη και σε μια τόσο μεγάλη εκκλησία και με τόσο πολλά μέλη, παρήγαγα αποτελέσματα τόσο γρήγορα, άρα φαινόταν πως είχα ένα επίπεδο. Έβλεπα και ότι ο Λίαμ δεν τα πήγαινε τόσο καλά με το έργο ποτίσματος, ότι κάποιοι ποτιστές στην εκκλησία του ήταν ακατάλληλοι και το καθήκον τους χρειαζόταν προσαρμογή, και κάποιοι χρειάζονταν συναναστροφή λόγω αρνητικής κατάστασης. Συνεπώς, τον περιφρονούσα λιγάκι και πίστευα ότι μόνο με τη βοήθειά μου μπορούσε να λύσει αυτά τα προβλήματα. Έπειτα, άρχισα να εμπλέκομαι στο έργο του, συνόψιζα τα λάθη και τα ελαττώματα όλων στις συναθροίσεις, συναναστρεφόμουν πάνω στον λόγο του Θεού για να βοηθήσω τους άλλους με τις αρνητικές τους καταστάσεις, και προσάρμοζα τα καθήκοντα των ακατάλληλων μελών. Το έργο πήρε τα πάνω του αρκετά γρήγορα. Βλέποντας πόσο γρήγορα είχα λύσει τα προβλήματά μας, ένιωθα ακόμα πιο απαραίτητος, λες και ήμουν κάποιο σπάνιο ταλέντο. Μετά απ’ αυτό, η αλαζονεία μου αυξανόταν διαρκώς. Συχνά παραπονούμουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν έκαναν τα καθήκοντά τους με την καρδιά τους και τους επέπληττα, λέγοντας: «Πολύ καθυστερεί το έργο του ποτίσματος. Κανείς πια δεν δίνει σημασία στο θέλημα του Θεού και δεν κάνει σωστά το έργο; Έχετε όλοι επιδείξει μεγάλη ανευθυνότητα και προχειρότητα. Ευτυχώς που υπήρξε κάποια πρόοδος τις τελευταίες εβδομάδες, αλλιώς, ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη γι’ αυτήν την καθυστέρηση;» Ούτε ένας δεν τόλμησε να πει λέξη. Αναρωτιόμουν μήπως αντέδρασα ανάρμοστα, μα τότε σκέφτηκα ότι δεν θα έδιναν σημασία αν δεν τους μιλούσα με αυστηρό τόνο. Επειδή συχνά περιφρονούσα πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και τους επέπληττα και τους ανάγκαζα να κάνουν ό,τι λέω όταν εντόπιζα προβλήματα και αποκλίσεις στο έργο τους, με τον καιρό, αποστασιοποιήθηκαν από μένα και συνήθως δεν μου μιλούσαν καθόλου αν δεν επρόκειτο για θέματα που αφορούσαν το έργο. Πότε-πότε μιλούσαν και γελούσαν παρέα, αλλά μόλις τους πλησίαζα, διαλύονταν σαν να με φοβούνταν. Και επειδή φοβούνταν μήπως κάνουν λάθος και τους επιπλήξω, στην αρχή με ρωτούσαν κάθε φορά που συνέβαινε κάτι, και περίμεναν την απόφασή μου. Ένιωσα λίγο άβολα όταν αντιλήφθηκα την κατάσταση. Αναρωτήθηκα μήπως ήμουν αυταρχικός και βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι έπρεπε να είμαι ακλόνητος στο έργο. Κανείς δεν θα άκουγε αν δεν τους φερόμουν λίγο σκληρά. Διαφορετικά πώς θα είχαμε επιτυχίες; Ένιωθα ότι όταν επεσήμανα τα προβλήματα ευθέως το έκανα επειδή είχα αίσθημα δικαίου. Αργότερα, η αλαζονεία μου έγινε ακόμα πιο έντονη και έπρεπε να έχω τον τελευταίο λόγο στο κάθε τι, σημαντικό ή όχι, και να παρακολουθώ την κατανομή και την οργάνωση των μελών, επειδή ένιωθα ότι κανείς στην ομάδα δεν ήταν τόσο ικανός όσο εγώ. Ακόμα και όταν συζητούσα διάφορα θέματα μαζί τους, πάντα στο τέλος κάναμε το δικό μου, οπότε αν αποφάσιζα αμέσως, νόμιζα ότι θα γλιτώναμε χρόνο. Μερικές φορές, ο επικεφαλής μου ερχόταν σε συναθροίσεις και εγώ δεν του έδινα καμία σημασία, σκεπτόμενος: «Και τι έγινε που είσαι επικεφαλής; Μπορείς να διαδώσεις το ευαγγέλιο και να καταθέσεις μαρτυρία; Μπορείς να κάνεις καλή δουλειά έστω και σε μία πτυχή αυτού του έργου; Αν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι συναναστροφή σε συναθροίσεις, χωρίς να γίνεται πρακτικό έργο, δεν πιάνεις μία μπροστά μου». Έτσι, όταν με ρωτούσε ο επικεφαλής για την πορεία του έργου μας, έμπαινα σε λεπτομέρειες μόνο αν είχα όρεξη να μιλήσω, μα όταν δεν είχα, του έλεγα μετά βίας δυο λόγια. Νόμιζα ότι δεν υπήρχε λόγος να αναφερθώ στο θέμα, γιατί στην τελική εγώ θα έκανα το έργο. Ο επικεφαλής εξέθεσε την αλαζονεία μου, λέγοντας ότι πάντα είχα τον τελευταίο λόγο στα ζητήματα και δεν συνεργαζόμουν καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όταν αντιμετωπίστηκα και κλαδεύτηκα με αυτόν τον τρόπο, παραδέχτηκα ευθέως ότι ήμουν αλαζόνας, αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία. Θεωρούσα ότι είχα καλό επίπεδο και ότι ήμουν ικανός —οπότε αφού έκανα καλά τη δουλειά μου, τι πείραζε αν ήμουν λίγο αλαζόνας; Εκτός αυτού, εγώ διηύθυνα σχεδόν όλο το έργο της εκκλησίας, οπότε τι θα έκαναν; Θα με απέλυαν; Δεν δέχθηκα ούτε στο ελάχιστο την αντιμετώπιση και το κλάδευα του επικεφαλής και συνέχισα το καθήκον μου όπως ακριβώς ήθελα, εντελώς απολυταρχικά, έως ότου με εξέθεσε ο Θεός.

Κάποια στιγμή, μια νεοσύστατη εκκλησία χρειαζόταν επιπλέον άτομα για πότισμα και, χωρίς να το συζητήσω με τον Λίαμ και τους υπόλοιπους, κανόνισα απλώς να πάει να τους βοηθήσει μια από τις αδελφές. Σκέφτηκα πως γενικά συμφωνούσαν με ό,τι πρότεινα, οπότε μπορούσα κάλλιστα να αποφασίζω μόνος μου. Αλλά εξεπλάγην όταν αργότερα έμαθα ότι επειδή η κατανόηση της εν λόγω αδελφής για την αλήθεια ήταν άκρως επιφανειακή, δεν ήταν ικανή να κάνει το έργο και δεν μπορούσε να λύσει πρακτικά προβλήματα. Αυτό αποτέλεσε σοβαρό εμπόδιο για το έργο της εκκλησίας και αργότερα χρειάστηκε να επανατοποθετηθεί σε άλλο καθήκον. Αλλά και πάλι δεν έκανα καμία αυτοκριτική. Στη συνέχεια, επειδή δεν έπαυα στιγμή να είμαι αλαζόνας και δεν αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές στο καθήκον μου ούτε καθοδηγούσα τους άλλους να ακολουθούν αρχές στο καθήκον τους, όλοι πηγαινοέρχονταν άσκοπα χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αυτό εμπόδιζε σοβαρά την πρόοδό μας στο έργο. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσα να μην έχω καμία επίγνωση των δικών μου προβλημάτων —μόνο κατηγορούσα τους άλλους που δεν επωμίζονταν τα φορτία τους. Για ένα διάστημα, είχα ένα προαίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω, σαν κάτι τρομερό να επρόκειτο να συμβεί. Δεν ήξερα τι να πω σε συναθροίσεις ή προσευχές, συχνά με έπιανε νύστα στις συναθροίσεις για το έργο και δεν είχα διορατικότητα για τίποτα. Ένιωθα μια πνευματική κόπωση. Δεν είχα ενέργεια για τίποτα και ήθελα απλώς να ξεκουραστώ. Γνώριζα ότι είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά δεν ήξερα γιατί. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να καταλάβω τον εαυτό μου.

Μερικές μέρες αργότερα, ο επικεφαλής μου ήρθε σε μια συνάθροιση και με αντιμετώπισε και εξέθεσε τη συμπεριφορά που είχα. Είπε: «Είσαι αλαζόνας. Συνεχώς επιπλήττεις τους άλλους υπεροπτικά, περιορίζοντάς τους και επιδεικνύοντας συχνά την αρχαιότητά σου. Δε ακούς κανέναν και δεν συνεργάζεσαι εύκολα. Επιπλέον, κάνεις ό,τι θέλεις εσύ, χωρίς να συζητάς με κανέναν άλλο, είσαι αυθαίρετος και αυταρχικός. Λόγω της συμπεριφοράς σου, αποφασίσαμε να σε απολύσουμε». Κάθε του λέξη ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ξανασκέφτηκα πώς φερόμουν τόσον καιρό. Έκανα πάντα το δικό μου σαν άλλος δικτάτορας. Δεν φερόμουν έτσι σαν αντίχριστος; Αυτή η σκέψη με τρόμαξε πραγματικά και σκέφτηκα: «Με εκθέτει και με αποκλείει ο Θεός; Έτσι θα τελειώσουν τα χρόνια της πίστης μου;» Για λίγες μέρες, ένιωθα σαν ζόμπι. Ήμουν γεμάτος φόβο από τη στιγμή που ξυπνούσα και δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τη μέρα. Προσευχόμουν στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, ξέρω ότι σ’ αυτό υπάρχει το καλοπροαίρετο θέλημά Σου, αλλά δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω. Θεέ μου, πόσο στενοχωριέμαι. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με για να μάθω το θέλημά Σου». Τότε διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το τι σου συμβαίνει κάθε μέρα ή για το πόση δουλειά κάνεις, πόση προσπάθεια καταβάλλεις —αυτό που εξετάζει είναι η στάση σου απέναντι σ’ όλα αυτά. Και με τι σχετίζονται η στάση με την οποία κάνεις αυτά τα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίον τα κάνεις; Σχετίζονται με το αν επιδιώκεις ή δεν επιδιώκεις την αλήθεια, καθώς και με τη ζωή-είσοδό σου. Ο Θεός εξετάζει τη ζωή-είσοδό σου, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις. Εάν βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και έχεις ζωή-είσοδο, τότε θα μπορείς να συνεργαστείς αρμονικά με τους άλλους όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου και θα είναι εύκολο να τα εκτελέσεις επαρκώς. Αν όμως, καθώς εκτελείς το καθήκον σου, τονίζεις διαρκώς ότι έχεις κεφάλαιο, ότι καταλαβαίνεις τη δουλειά σου, ότι έχεις εμπειρία, ότι λαμβάνεις υπόψη σου τις προθέσεις του Θεού και ότι επιδιώκεις την αλήθεια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, και αν τότε νομίζεις ότι όλα αυτά σου δίνουν το δικαίωμα να έχεις τον τελευταίο λόγο, και δεν συζητάς τίποτα με κανέναν άλλον, ενώ ακολουθείς πάντα δικούς σου κανόνες και το κάνεις λες και ασχολείσαι με προσωπική διαχείριση, και θέλεις πάντα να είσαι “το μόνο λουλούδι που ανθίζει”, βαδίζεις τότε στο μονοπάτι της ζωής-εισόδου; Όχι —αυτό είναι η επιδίωξη της θέσης, είναι σαν να βαδίσεις στο μονοπάτι του Παύλου, δεν είναι το μονοπάτι της ζωής-εισόδου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). «Κάποιος διέδιδε το ευαγγέλιο για αρκετά χρόνια και είχε κάποια εμπειρία σ’ αυτό. Υπέφερε πολύ ενώ διέδιδε το ευαγγέλιο, και μάλιστα φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια φυλακή. Όταν βγήκε, συνέχισε να διαδίδει το ευαγγέλιο και κέρδισε αρκετές εκατοντάδες ανθρώπους, και κάποιοι απ’ αυτούς αποδείχθηκαν σημαντικά ταλέντα· κάποιοι μάλιστα έγιναν επικεφαλής ή εργάτες. Αυτό τον έκανε να πιστεύει ότι ήταν άξιος σπουδαίων επαίνων και το είχε αυτό για κεφάλαιο για το οποίο καυχιόταν όπου πήγαινε· έκανε επίδειξη και κατέθετε μαρτυρία για τον εαυτό του: “Πήγα φυλακή για οκτώ χρόνια και έμεινα σταθερός στη μαρτυρία μου. Έχω κερδίσει πολλούς ανθρώπους διαδίδοντας το ευαγγέλιο, και κάποιοι απ’ αυτούς τώρα είναι επικεφαλής ή εργάτες. Μου αξίζουν τα εύσημα στον οίκο του θεού, έχω συνεισφορά”. Όπου κι αν διέδιδε το ευαγγέλιο, ήταν σίγουρο ότι θα καυχιόταν στους επικεφαλής ή στους εργάτες της περιοχής. Έλεγε επίσης: “Πρέπει να ακούτε ό,τι λέω· ακόμη και οι ανώτεροι επικεφαλής σας πρέπει να μου μιλάνε ευγενικά. Όποιος δεν είναι, θα του δώσω ένα μάθημα!” Εκφοβίζει τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ένας τέτοιος άνθρωπος, αν δεν είχε διαδώσει το ευαγγέλιο και δεν είχε κερδίσει αυτούς τους ανθρώπους, θα τολμούσε να μιλάει με τόσο στόμφο; Κι όμως, θα τολμούσε. Το ότι μπορεί να μιλάει με τόσο στόμφο αποδεικνύει ότι αυτό είναι στη φύση του. Είναι η φύση-ουσία του. Γίνεται τόσο αλαζόνας που δεν έχει καθόλου λογική. Αφού διαδώσει το ευαγγέλιο και οδηγήσει κάποιους ανθρώπους στην πίστη, αυξάνεται η αλαζονική του φύση και μιλάει με περισσότερο στόμφο. Τέτοιοι άνθρωποι όπου κι αν πάνε καυχιούνται για το κεφάλαιό τους, προσπαθούν να διεκδικήσουν τα εύσημα και πιέζουν ακόμη και τους επικεφαλής των διάφορων επιπέδων· προσπαθούν να γίνουν ισάξιοί τους και μάλιστα θεωρούν ότι οι ίδιοι θα έπρεπε να είναι ανώτεροι επικεφαλής. Με βάση αυτά που εκδηλώνει η συμπεριφορά ενός τέτοιου ανθρώπου, όλοι πρέπει να καταλάβουμε ξεκάθαρα τι είδους φύση έχει και ποια θα είναι η πιθανή έκβασή του. Όταν ένας δαίμονας εισχωρεί στον οίκο του Θεού, προτού δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, κάνει λίγη δουλειά· όποιος κι αν τον κλαδεύει, δεν ακούει και επιμένει να μάχεται απέναντι στον οίκο του Θεού. Ποια είναι η φύση των ενεργειών του; Στα μάτια του Θεού, φλερτάρει με τον θάνατο και δεν θα ησυχάσει μέχρι να αυτοκτονήσει. Δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος να το θέσουμε» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον στο οποίο όλοι οι πιστοί δεσμεύονται ηθικά). Η ανάγνωση αυτών των λόγων του Θεού με έκανε να τρέμω από φόβο. Ένιωσα λες και ο Θεός με εξέθετε, πρόσωπο με πρόσωπο, αποκαλύπτοντας την κατάστασή μου και τα βαθύτερα μυστικά που δεν είχα πει ποτέ σε κανέναν. Είχα κάποια αποτελέσματα κατά τα χρόνια αυτά που διέδιδα το ευαγγέλιο, και πίστευα ότι είχα κάνει τεράστια συνεισφορά, ότι ήμουν σπάνιο ταλέντο, και συχνά κρατούσα μέσα μου λογαριασμό για όλα όσα είχα κάνει. Ένιωθα πως άξιζα κάποια εύσημα και πως ήμουν πυλώνας στην εκκλησία. Έπαιρνα αυτά τα πράγματα ως προσωπικό κεφάλαιο και περιφρονούσα αλαζονικά τους πάντες. Μου άρεσε μάλιστα να τους επιπλήττω περιφρονητικά, κάτι που περιόριζε τους αδελφούς και τις αδελφές. Έπρεπε να έχω τον τελευταίο λόγο στα πάντα και δεν συνεργαζόμουν στο καθήκον μου· αντιθέτως, ήμουν αυταρχικός, έκανα ό,τι ήθελα και καθυστερούσα και παρεμπόδιζα σημαντικά το έργο της εκκλησίας. Ακόμα και όταν ο επικεφαλής με αντιμετώπισε, εγώ δεν έδωσα καμία σημασία. Έκανα μέχρι και επίδειξη της αρχαιότητάς μου. Τον περιφρονούσα και δεν τον θεωρούσα καλύτερο από μένα. Δεν ήθελα να δεχτώ την εποπτεία ή την καθοδήγησή του. Ήθελα να αποφασίζω τα πάντα μόνος μου. Επέπληττα τους αδελφούς και τις αδελφές όταν δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου, λέγοντας πράγματα όπως: «Θα απολυθείτε και θα αποκλειστείτε αν δεν κάνετε καλά το καθήκον σας». Έτσι τους έκανα να ασχολούνται μονίμως με το έργο, να φοβούνται ότι θα αντιμετωπιστούν ή θα χάσουν το καθήκον τους αν κάνουν λάθος, και ότι θα ζουν σε εσφαλμένη κατάσταση. Ήταν άραγε αυτό εκτέλεση καθηκόντων; Μήπως ήταν διάπραξη του κακού και αντίσταση στον Θεό; Αυτή η σκέψη με τρόμαξε πραγματικά. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα τέτοιο κακό, ότι θα περιόριζα και θα πλήγωνα τόσο πολύ τους αδελφούς και τις αδελφές, ότι θα παρεμπόδιζα και θα διατάρασσα το έργο μας σε τέτοιο βαθμό. Πολεμούσα τον Θεό, αλλά νόμιζα ότι έκανα το καθήκον μου για να Τον ικανοποιήσω. Ήμουν τόσο τυφλός, αδαής και παράλογος! Είδα στα λόγια του Θεού πως μ’ αυτήν τη συμπεριφορά φλερτάρει κανείς με τον θάνατο. Στη φράση του Θεού «φλερτάρει με τον θάνατο», αισθάνθηκα πόσο έχει σιχαθεί, αηδιάσει και απαυδήσει ο Θεός με τέτοια άτομα. Ήταν σπαρακτικό, σαν ο Θεός να με είχε καταδικάσει σε θάνατο. Νόμιζα ότι μπορούσα να θυσιάσω τα πάντα για το καθήκον μου, ότι πάντα είχα επιτυχίες σε αυτό, οπότε ο Θεός σίγουρα θα με ενέκρινε και λίγη αλαζονεία δεν θα πείραζε στην τελική. Αλλά μετά κατάλαβα πως αν δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν κατάφερνα να αλλάξω διάθεση, τότε όσα και να θυσίαζα ή όσα και να πετύχαινα στο καθήκον μου, θα παρέμενα ένας απλός πάροχος υπηρεσιών. Η κρίση και η αποκάλυψη των λόγων του Θεού μού έδειξαν τη δίκαιη διάθεσή Του που δεν μπορεί να προσβληθεί. Διαπίστωσα ότι ο Θεός έχει απόλυτες αρχές στις ενέργειές Του. Αν ένας άνθρωπος καταφέρει κάποια πράγματα στον κόσμο, μπορεί να έχει κάποιο κεφάλαιο και πλεονέκτημα. Αλλά στον οίκο του Θεού, κυριαρχούν η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Με κεφάλαιο και πλεονέκτημα στην εκκλησία είναι σαν να αυτοκτονείς και προσβάλλεις έτσι τη διάθεση του Θεού.

Αργότερα, αναλογιζόμουν γιατί πίστευα ότι είχα κάποιο κεφάλαιο και άρχισα να γίνομαι τόσο απρόσεκτος, αλαζονικός και αυταρχικός μετά από λίγα μόλις επιτεύγματα στο καθήκον μου. Τι είδους φύση ήταν αυτή που με έλεγχε; Διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Αν, μέσα στην καρδιά σου, κατανοείς πραγματικά την αλήθεια, τότε θα γνωρίζεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια και να υπακούς στον Θεό, και θα εισέλθεις φυσικά στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις είναι το σωστό και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, τότε το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σε εγκαταλείψει —και σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να προδώσεις τον Θεό. Χωρίς την αλήθεια, είναι εύκολο να πράξεις το κακό, και θα το κάνεις άθελά σου. Για παράδειγμα, αν έχεις αλαζονική και επηρμένη διάθεση, τότε το να σου λένε να μην εναντιώνεσαι στον Θεό δεν έχει καμία σημασία, δεν μπορείς να συγκρατηθείς, είναι πέρα από τον έλεγχό σου. Δεν θα το έκανες σκόπιμα, θα το έκανες υπό την κυριαρχία της αλαζονικής και επηρμένης φύσης σου. Η αλαζονεία και η έπαρσή σου θα σε ανάγκαζαν να κοιτάζεις τον Θεό αφ’ υψηλού και να Τον βλέπεις ως ανάξιο· θα σε έκαναν να εξυμνείς τον εαυτό σου, να επιδεικνύεσαι μονίμως· θα σε έκαναν να περιφρονείς τους άλλους, δεν θα άφηναν κανέναν στην καρδιά σου παρά μόνο τον εαυτό σου· θα σου στερούσαν τη θέση του Θεού στην καρδιά σου και τελικά θα σε έκαναν να καθίσεις στη θέση του Θεού και να απαιτείς από τους ανθρώπους να υποταχθούν σ’ εσένα, θα σε έκαναν να τιμάς τις δικές σου σκέψεις, ιδέες και αντιλήψεις ως την αλήθεια. Τόσο κακό γίνεται από τους ανθρώπους όταν αυτοί κυριαρχούνται από την αλαζονική και υπεροπτική τους φύση!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του). «Υπάρχουν πολλά είδη διεφθαρμένων διαθέσεων που εμπεριέχονται στη διάθεση του Σατανά, αλλά αυτή που είναι πιο έκδηλη και ξεχωρίζει περισσότερο είναι η αλαζονική διάθεση. Η αλαζονεία είναι η ρίζα της διεφθαρμένης διάθεσης του ανθρώπου. Όσο πιο αλαζονικοί είναι οι άνθρωποι τόσο πιο παράλογοι είναι και όσο πιο παράλογοι είναι τόσο μεγαλύτερη είναι η τάση τους να αντιστέκονται στον Θεό. Πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα; Οι άνθρωποι με αλαζονική διάθεση όχι μόνο θεωρούν όλους τους άλλους κατώτερούς τους, αλλά, το χειρότερο από όλα, είναι και απαξιωτικοί απέναντι στον Θεό και δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Αν κι άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, δεν Τον αντιμετωπίζουν καθόλου ως Θεό. Αισθάνονται διαρκώς ότι κατέχουν την αλήθεια και έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους. Αυτή είναι η ουσία και η ρίζα της αλαζονικής διάθεσης και προέρχεται από τον Σατανά. Επομένως, το πρόβλημα της αλαζονείας πρέπει να επιλυθεί. Το να αισθάνεται κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους είναι επουσιώδες θέμα. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πως η αλαζονική του διάθεση τον εμποδίζει να υποταχθεί στον Θεό, στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του· ένας τέτοιος άνθρωπος έχει συνεχώς την τάση να ανταγωνίζεται τον Θεό για την εξουσία και τον έλεγχο στους άλλους. Ο άνθρωπος αυτού του είδους δεν έχει καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά ούτε, βέβαια, αγαπά τον Θεό και υποτάσσεται σε Αυτόν. Οι άνθρωποι που είναι αλαζονικοί και επηρμένοι, ιδιαίτερα όσοι είναι τόσο αλαζονικοί που έχουν χάσει τη λογική τους, δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό κατά την πίστη τους σ’ Αυτόν, ενώ μάλιστα εκθειάζουν και καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό περισσότερο απ’ όλους και δεν έχουν καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Αν οι άνθρωποι επιθυμούν να φτάσουν στο σημείο να έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, τότε πρέπει να διορθώσουν πρώτα την αλαζονική διάθεσή τους. Όσο πιο σχολαστικά διορθώσεις την αλαζονική διάθεσή σου τόσο περισσότερο θεοφοβούμενη καρδιά θα έχεις και μόνο τότε μπορείς να υποταχθείς σ’ Αυτόν, να αποκτήσεις την αλήθεια και να Τον γνωρίσεις. Μόνον όσοι κερδίζουν την αλήθεια είναι πραγματικά άνθρωποι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Τα λόγια του Θεού με δίδαξαν ότι η ρίζα της ανυπακοής και της εναντίωσης στον Θεό είναι η αλαζονεία. Όταν κάποιος έχει αλαζονική φύση, του είναι αδύνατον να μην εναντιωθεί στον Θεό και να μην κάνει κακό. Αναλογιζόμενος όσα αποκάλυψα εκείνο το χρονικό διάστημα, όλα υπόκειντο στον έλεγχο μιας αλαζονικής φύσης. Είχαν πάρει τα μυαλά μου αέρα μετά από λίγα επιτεύγματα, πίστευα ότι είχα καλό επίπεδο, ότι ήμουν ικανός και σπάνιο ταλέντο, και ότι η εκκλησία δεν μπορούσε να με αποχωριστεί. Περιφρονούσα τους άλλους αδελφούς και αδελφές, χρησιμοποιώντας συχνά τη θέση μου για να τους επιπλήττω και να τους περιορίζω, χωρίς να τους δίνω καμία σημασία. Ήμουν αυταρχικός και αυθαίρετος στο καθήκον μου, δεν συζητούσα τίποτα με κανέναν. Πίστευα ότι δεν χρειαζόμουν κανέναν και μπορούσα να αποφασίζω μονομερώς. Ήμουν απίστευτα αλαζόνας και δεν είχα θεοφοβούμενη καρδιά. Όταν με αντιμετώπισε ο επικεφαλής, παραδέχτηκα την αλαζονεία μου, αλλά δεν με ένοιαξε και πολύ. Μάλιστα, πίστευα ότι δεν υπήρχε κάτι κακό στην αλαζονεία, θεωρώντας ότι για να με λένε αλαζόνα, αυτό σήμαινε ότι είχα κάποιες ικανότητες. Αν δεν είχα κάποιο κεφάλαιο, γιατί να ήμουν αλαζόνας; Ήμουν απίστευτα παράλογος και εντελώς αναίσχυντος. Ζούσα σύμφωνα με το δηλητήριο του Σατανά: «Σ’ ολόκληρο το σύμπαν, μόνο εγώ βασιλεύω επί των πάντων» και φερόμουν ως άρχοντας της εκκλησίας, ενώ μόνο εγώ είχα τον τελευταίο λόγο για τα πάντα. Σε τι διέφερα άραγε από τη δικτατορία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι αλαζόνας και άνομος, και καταφεύγει σε πρωτοφανή μέσα βίαιης καταστολής εναντίον όσων δεν το υπακούν. Ήμουν αυταρχικός και ανένδοτος στην εκκλησία. Δεν δεχόμουν την επίβλεψη κανενός. Αυτό το είδος διάθεσης δεν ήταν ακριβώς σαν του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Μόνο τότε κατάλαβα πόσο αλαζόνας ήμουν, ότι δεν νοιαζόμουν για κανέναν, ούτε καν για τον Θεό, ότι εναντιωνόμουν ασυνείδητα στην αλήθεια, ότι ανταγωνιζόμουν τον Θεό και ότι βάδιζα σε μονοπάτι εναντίον του Θεού. Αν δεν μετανοούσα, σίγουρα στο τέλος θα με καταριόταν και θα με τιμωρούσε ο Θεός, όπως ακριβώς τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Τότε είδα πραγματικά ξεκάθαρα πόσο σοβαρές ήταν οι συνέπειες της αλαζονικής μου φύσης, ότι το πρόβλημά μου δεν ήταν τόσο απλό όσο η έκθεση λίγης διαφθοράς όπως νόμιζα προηγουμένως. Με αυτήν τη σκέψη, θυμήθηκα τότε που επέπληττα και υποτιμούσα τους άλλους και ανύψωνα τον εαυτό μου, ότι μιλούσα και παρουσιαζόμουν σαν να ήμουν απαράμιλλος στον κόσμο. Ένιωσα αηδία και απέχθεια για τον εαυτό μου. Αποφάσισα ότι έπρεπε να αρχίσω να επιδιώκω την αλήθεια σωστά, να αναζητώ αρχές σε όλα, να έχω θεοφοβούμενη καρδιά και να πάψω να ζω σύμφωνα με την αλαζονική μου φύση και να αντιστέκομαι στον Θεό.

Αργότερα, όταν αναζητούσα πώς να προσεγγίσω κατάλληλα τις επιτυχίες που μπορεί να έχω στα καθήκοντά μου, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Μπορείτε να αισθανθείτε την καθοδήγηση του Θεού και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος την ώρα που εκτελείτε το καθήκον σας; (Ναι.) Εάν μπορείτε να αισθανθείτε το έργο του Αγίου Πνεύματος, κι όμως έχετε και πάλι μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας και να νομίζετε ότι έχετε την πραγματικότητα, τότε τι συμβαίνει εδώ; (Όταν η εκτέλεση του καθήκοντός μας έχει αποφέρει κάποιους καρπούς, θεωρούμε ότι τα εύσημα ανήκουν κατά το ήμισυ στον Θεό και κατά το ήμισυ σ’ εμάς. Μεγαλοποιούμε απεριόριστα τη συνεργασία μας και θεωρούμε ότι τίποτα δεν είναι σημαντικότερο απ’ αυτήν, ότι χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η διαφώτιση του Θεού.) Γιατί λοιπόν σε διαφώτισε ο Θεός; Μπορεί να διαφωτίσει κι άλλους ανθρώπους; (Ναι.) Όταν ο Θεός διαφωτίζει κάποιον, αυτό γίνεται με τη χάρη Του. Και τι είναι αυτή η λίγη συνεργασία σου; Είναι κάτι που αξίζει τα εύσημα ή είναι το καθήκον, η ευθύνη σου; (Είναι το καθήκον και η ευθύνη μας.) Όταν αναγνωρίσεις ότι είναι καθήκον και ευθύνη σου, τότε έχεις τη σωστή νοοτροπία και δεν θα σκέφτεσαι να προσπαθήσεις να πάρεις τα εύσημα. Κάνεις λάθος αν πιστεύεις συνεχώς τα εξής: “Αυτή είναι η συνεισφορά μου. Θα ήταν δυνατή η διαφώτιση του Θεού χωρίς τη συνεργασία μου; Αυτό το έργο απαιτεί τη συνεργασία του ανθρώπου· στη συνεργασία μας οφείλεται κυρίως το επίτευγμα”. Αν δεν σε είχε διαφωτίσει το Άγιο Πνεύμα, αν κανείς δεν είχε συναναστραφεί μαζί σου σχετικά με τις αλήθεια-αρχές, τότε πώς θα μπορούσες να συνεργαστείς; Δεν θα ήξερες τι απαιτεί ο Θεός ούτε θα γνώριζες το μονοπάτι της άσκησης. Ακόμη κι αν ήθελες να υποταχθείς στον Θεό και να συνεργαστείς, δεν θα ήξερες πώς να το κάνεις. Δεν είναι άραγε απλώς κούφια λόγια αυτή η “συνεργασία” σου; Χωρίς αληθινή συνεργασία, ενεργείς μόνο σύμφωνα με τις δικές σου ιδέες, οπότε, σ’ αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσε το καθήκον που εκτελείς να πληροί τις προδιαγραφές; Σίγουρα όχι, κι αυτό υποδηλώνει το επίμαχο ζήτημα. Ποιο είναι αυτό το ζήτημα; Ό,τι καθήκον κι αν εκτελεί κάποιος, το αν θα πετύχει ή δεν θα πετύχει αποτελέσματα, αν θα εκτελέσει ή δεν θα εκτελέσει το καθήκον του σύμφωνα με τις προδιαγραφές, καθώς επίσης και αν θα κερδίσει ή δεν θα κερδίσει την έγκριση του Θεού, εξαρτάται από τις πράξεις του Θεού. Ακόμη και αν εκπληρώνεις τις ευθύνες και το καθήκον σου, εάν δεν εργαστεί ο Θεός, εάν δεν σε διαφωτίσει και δεν σε καθοδηγήσει Εκείνος, τότε δεν θα γνωρίζεις το μονοπάτι σου, την κατεύθυνσή σου ή τους στόχους σου. Τι προκύπτει, τελικά, από αυτό; Αφού κοπιάσεις όλο αυτό το διάστημα, δεν θα έχεις εκτελέσει σωστά το καθήκον σου ούτε θα έχεις κερδίσει την αλήθεια και ζωή —όλα θα είναι μάταια. Επομένως, η ικανοποιητική εκτέλεση του καθήκοντος, με τρόπο εποικοδομητικό για τους αδελφούς και τις αδελφές σου, αλλά και το αν θα κερδίσεις την έγκρισή Του, όλα αυτά εξαρτώνται από Εκείνον! Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν μόνο εκείνα τα πράγματα για τα οποία είναι ικανοί οι ίδιοι, αυτά που οφείλουν να κάνουν και αυτά περιλαμβάνουν οι έμφυτες ικανότητές τους, τίποτα περισσότερο. Τελικά, λοιπόν, το αν θα εκτελέσεις αποτελεσματικά τα καθήκοντά σου εξαρτάται από την καθοδήγηση των λόγων του Θεού και από τη διαφώτιση και τον συντονισμό του Αγίου Πνεύματος. Μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις την αλήθεια και να ολοκληρώσεις την ανάθεση από τον Θεό σύμφωνα με το μονοπάτι που σου έχει δώσει και τις αρχές που έχει θέσει Εκείνος. Αυτό είναι η χάρη και η ευλογία του Θεού, και αν οι άνθρωποι δεν αυτό το βλέπουν, είναι τυφλοί» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι όποιες επιτυχίες μου στο καθήκον μου οφείλονταν εξολοκλήρου στη χάρη του Θεού και τη διαφώτιση και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός ενσαρκώθηκε και εξέφρασε την αλήθεια για να ποτίσει και να εφοδιάσει τον άνθρωπο, συναναστράφηκε ξεκάθαρα και με σαφήνεια πάνω σε όλες τις πτυχές των αλήθεια-αρχών. Μόνο τότε κατανόησα κάποιες αλήθειες, απέκτησα κατεύθυνση στο καθήκον μου, καθώς και ένα μονοπάτι άσκησης, και αυτό δεν οφειλόταν καθόλου στο ότι είχα καλό επίπεδο ή μπορούσα να κάνω κάποιο έργο. Χωρίς την καθοδήγηση των λόγων του Θεού ή τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, άσχετα από το επίπεδό ή την ευγλωττία μου, δεν θα κατάφερνα ποτέ τίποτα. Και το λίγο έργο που είχα κάνει ήταν απλώς το καθήκον που έκανα ως δημιούργημα. Ήταν δική μου ευθύνη. Όποιο και αν είναι το καθήκον, είναι αυτό που οφείλει να κάνει ένα δημιούργημα. Ό,τι επιτυγχάνουμε είναι απλώς αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, δεν θα πρέπει να θεωρείται προσωπική μας συνεισφορά ή κεφάλαιο. Ωστόσο, δεν γνώριζα από τι ήμουν φτιαγμένος. Νόμιζα ότι μερικές επιτυχίες σήμαιναν ότι είχα καλό επίπεδο και ότι έκανα καλή δουλειά, και τις θεώρησα ως κάτι που μπορούσε να μου δώσει κάποιο πλεονέκτημα. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου, ενώ προσπαθούσα να κλέψω τη δόξα του Θεού. Πόσο αλαζόνας και παράλογος ήμουν! Στην πραγματικότητα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, όχι μόνο δεν πέτυχα τίποτα όταν εργαζόμουν λόγω της αλαζονείας μου, αλλά καθυστερούσα συχνά και το έργο μας. Όπως τότε που έβαλα απερίσκεπτα το λάθος άτομο σε θέση ποτίσματος, και έτσι πολλοί νεοφώτιστοι δεν ήταν σε θέση να λάβουν εγκαίρως το πότισμα και τη θρέψη που χρειάζονταν, διαταράσσοντας σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Παράλληλα, δεν εισερχόμουν στις αλήθεια-αρχές ούτε καθοδηγούσα τους άλλους να τηρούν τις αρχές στο καθήκον τους. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε αποτελέσματα στο έργο μας και καθυστερούσε η πρόοδός μας. Αλλά ποτέ δεν τα είχα αναλογιστεί όλα αυτά. Αντιθέτως, μου είπα μπράβο και έγινα ακόμα πιο αλαζόνας, νιώθοντας πως ήμουν αναντικατάστατος για το έργο της εκκλησίας. Αλλά αν ο Θεός διαφώτιζε εμένα, ασφαλώς θα διαφώτιζε και άλλους, άρα το έργο της εκκλησίας δεν θα συνεχιζόταν κανονικά αφού απολυόμουν; Νόμιζα ότι ήμουν αναντικατάστατος για την εκκλησία, επειδή ήμουν τόσο αλαζόνας και αδαής. Σκέφτηκα τον Παύλο την Εποχή της Χάριτος. Νόμιζε ότι είχε ορισμένο κεφάλαιο αφού ολοκλήρωσε κάποιο έργο, οπότε δεν έδινε σημασία σε κανέναν. Είπε ευθέως ότι δεν υστερούσε σε τίποτα σε σχέση με τους σπουδαιότερους μαθητές, και συχνά μείωνε τον Πέτρο. Στο τέλος, προσπάθησε με το έργο του να ζητήσει ανταμοιβή, ένα στέμμα από τον Θεό. Ήταν τόσο αλαζόνας που έχασε την αίσθηση της λογικής. Δεν ήμουν ακριβώς σαν τον Παύλο; Βάδιζα στο ίδιο μονοπάτι μ’ εκείνον. Χωρίς την κρίση και την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, θα εξακολουθούσα να αγνοώ τα προβλήματά μου και θα νόμιζα ότι ήμουν σπουδαίος. Όταν τα αντιλήφθηκα όλα αυτά, με σιχάθηκα. Ήθελα να εξομολογηθώ και να μετανοήσω στον Θεό.

Τότε διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ξέρει κανείς πόσα χρόνια εργάζεται ο Θεός ανάμεσα στην ανθρωπότητα και σε όλη τη δημιουργία; Κανείς δεν γνωρίζει συγκεκριμένα εδώ και πόσα χρόνια εργάζεται ο Θεός και διαχειρίζεται όλη την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να δώσει ένα συγκεκριμένο νούμερο, κι ο Θεός δεν αναφέρει αυτά τα ζητήματα στην ανθρωπότητα. Ωστόσο, αν έκανε κάτι τέτοιο ο Σατανάς, θα το ανέφερε; Ασφαλώς. Θέλει να επιδεικνύεται για να παραπλανήσει περισσότερους ανθρώπους και να μάθουν περισσότεροι άνθρωποι τη συμβολή του. Γιατί ο Θεός δεν αναφέρει αυτά τα ζητήματα; Υπάρχει μια ταπεινή και κρυφή πτυχή στην ουσία του Θεού. Ποιο είναι το αντίθετο του να είναι κανείς ταπεινός και κρυφός; Να είναι αλαζόνας και να επιδεικνύεται. […] Καθοδηγώντας την ανθρωπότητα, ο Θεός επιτελεί τόσο σπουδαίο έργο και προΐσταται ολόκληρου του σύμπαντος. Έχει τεράστια εξουσία και δύναμη, όμως ποτέ δεν είπε: “Η δύναμή Μου είναι εξαιρετική”. Παραμένει κρυμμένος ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, προΐσταται των πάντων, θρέφει και εφοδιάζει την ανθρωπότητα, επιτρέποντας σε όλη την ανθρωπότητα να συνεχίζει να υπάρχει από γενιά σε γενιά. Πάρτε, για παράδειγμα, τον αέρα και τον ήλιο ή όλα τα υλικά πράγματα που είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ύπαρξη στη γη —όλα ρέουν χωρίς διακοπή. Το ότι ο Θεός εφοδιάζει τον άνθρωπο ισχύει πέρα από κάθε αμφιβολία. Αν ο Σατανάς έκανε κάτι καλό, θα το κρατούσε κρυφό και θα παρέμενε αφανής ήρωας; Ποτέ. Είναι όπως κάποιοι αντίχριστοι στην εκκλησία, που στο παρελθόν ανέλαβαν επικίνδυνο έργο, απαρνήθηκαν πράγματα και υπέμειναν βάσανα, ενώ μπορεί να πήγαν ακόμη και στη φυλακή· υπάρχουν επίσης κάποιοι που κάποτε συνέβαλαν σε μια πτυχή του έργου του οίκου του Θεού. Δεν ξεχνούν ποτέ αυτά τα πράγματα, νομίζουν ότι αξίζουν ισόβια εύσημα γι’ αυτά, νομίζουν ότι αυτά είναι το κεφάλαιο της ζωής τους, πράγμα που δείχνει πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι είναι πραγματικά μικροί και ο Σατανάς είναι ξεδιάντροπος» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο)]. «Ο Θεός αγαπά την ανθρωπότητα, ενδιαφέρεται και ανησυχεί για αυτήν, καθώς επίσης τη φροντίζει, συνεχώς και αδιαλείπτως. Ποτέ δεν νοιώθει μέσα Του ότι πρόκειται για επιπρόσθετη δουλειά ή για κάτι που αξίζει εύσημα. Ούτε και αισθάνεται ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας, ο εφοδιασμός και η παροχή των πάντων αποτελεί τεράστια συμβολή στο ανθρώπινο γένος. Απλώς φροντίζει το ανθρώπινο γένος ήσυχα και σιωπηλά, με τον δικό Του τρόπο και μέσα από τη δική Του ουσία και από όσα έχει και είναι. Ανεξάρτητα από το πόση φροντίδα και βοήθεια λαμβάνει η ανθρωπότητα από Αυτόν, ο Θεός δεν σκέφτεται ποτέ ούτε και προσπαθεί να πάρει τα εύσημα. Τούτο καθορίζεται από την ουσία του Θεού, και αποτελεί ακριβώς μια πραγματική έκφραση της διάθεσης του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού και είδα πόσο καλοπροαίρετη είναι η διάθεσή και η ουσία Του! Ο Θεός είναι ο Δημιουργός που κυβερνά και συντηρεί τα πάντα. Ενσαρκώθηκε ξανά για να εκφράσει αλήθειες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για εμάς. Ωστόσο, ποτέ δεν το θεώρησε αυτό τεράστια συνεισφορά στην ανθρωπότητα. Ποτέ δεν περηφανεύτηκε ούτε καυχήθηκε για τίποτα. Απλώς κάνει ήσυχα όλο Του το έργο. Η ουσία της ζωής του Θεού είναι τόσο καλοπροαίρετη και χωρίς κανενός είδους αλαζονεία ή επίδειξη. Αξίζει την αγάπη και τον αιώνιο έπαινό μας. Είμαι ένας ασήμαντος άνθρωπος, ένα μηδενικό, αλλά και πάλι ήμουν τόσο αλαζόνας, ήθελα πάντα να έχω τον τελευταίο λόγο στα πράγματα. Με μεθούσε και η παραμικρή επιτυχία, σαν να ήταν κάποιου είδους αριστούργημα, κάποια σπουδαία συμβολή. Τους περιφρονούσα όλους και έκανα πάντα το δικό μου. Ήμουν τόσο παράλογος και ρηχός. Ο Θεός είναι τόσο ταπεινός και κρυφός, με τόσο καλοπροαίρετη ουσία, πράγμα που με κάνει να νιώθω ακόμα πιο έντονα πόσο σιχαμερή και αηδιαστική ήταν η αλαζονική μου διάθεση και με κάνει να λαχταρώ πραγματικά να μάθω την αλήθεια για να την ξεφορτωθώ σύντομα, να βιώσω μια ανθρώπινη ομοιότητα.

Αργότερα, σε κάποια συνάθροιση, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού. Ο Θεός λέει: «Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε την πρόθεση του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο). Διαβάζοντάς το, με συγκίνησε πραγματικά ο λόγος του Θεού και κατανόησα λίγο καλύτερα το θέλημά Του. Έκανα το καθήκον μου στηριζόμενος σε μια διεφθαρμένη διάθεση, διαταράσσοντας το έργο, κι έτσι απολύθηκα από την εκκλησία βάσει των αρχών. Νόμιζα ότι ο Θεός με εξέθετε και με απέκλειε, και έτσι κατάλαβα ότι με καταδίκαζε και ότι δεν μπορούσα να σωθώ. Τελικά αντιλήφθηκα πως η απόλυση δεν σήμαινε ότι εκτέθηκα ούτε ότι αποκλείστηκα. Αυτή η απόλυση περιόρισε εγκαίρως τα κακά βήματα που έκανα. Με έκανε να αποκτήσω επίγνωση της διεφθαρμένης μου διάθεσης και μου έδειξε ότι είχα πάρει λάθος μονοπάτι. Ήταν η σωτηρία του Θεού και η πιο γνήσια αγάπη Του για μένα.

Έπειτα, εξέθεσα και ανέλυσα λεπτομερώς τον εαυτό μου σε μια συνάθροιση σχετικά με την αλαζονεία μου στο καθήκον μου παλαιότερα, τη ζημιά που προκάλεσα στους αδελφούς και τις αδελφές μου, καθώς και τις σκέψεις που έκανα μετά την απόλυσή μου. Αρχικά περίμενα ότι οι άλλοι θα αηδίαζαν μ’ εμένα όταν έβλεπαν πόσο σκληρόκαρδος ήμουν και δεν θα ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί μου, αλλά, παραδόξως, δεν με επέπληξαν. Τότε ένιωσα ότι τους έχω ακόμα μεγαλύτερο χρέος. Είχα πληγώσει όλους τους άλλους με την αλαζονική μου διάθεση, ήμουν τόσο σκληρόκαρδος. Αργότερα, όταν ανέλαβα ξανά ένα καθήκον με αδελφούς και αδελφές, ήμουν πολύ πιο χαμηλών τόνων. Έπαψα να περιφρονώ τους αδελφούς και τις αδελφές ή να τους υποτιμώ για τα ελαττώματά τους, και ήμουν σε θέση να τους φέρομαι καλύτερα. Προσπαθούσα, επίσης, συνειδητά να ακούω τις διάφορες προτάσεις των άλλων πάνω σε διάφορα θέματα, και έπαψα να μου έχω τόση εμπιστοσύνη και να ενεργώ αυθαίρετα. Κατάφερα σύντομα να αλλάξω αρκετά την κατάστασή μου προς το καλύτερο και ορίστηκα ξανά επόπτης. Βαθιά μέσα μου, γνώριζα ότι μ’ αυτό, ο Θεός με εξύψωνε και μου έδειχνε τη χάρη Του. Αναλογίστηκα πώς παλαιότερα είχα υπάρξει αλαζόνας στο καθήκον μου, και πώς είχα διαταράξει και παρεμποδίσει το έργο της εκκλησίας και τη ζωή-είσοδο των αδελφών, μα και πώς η εκκλησία μού έδωσε άλλη μια ευκαιρία να κάνω ένα τόσο σημαντικό καθήκον. Βίωσα πραγματικά το έλεος και την επιείκεια του Θεού. Έπειτα, στο καθήκον μου, έπαψα να στηρίζομαι τόσο στην αλαζονική μου διάθεση να ενεργώ αυθαίρετα, αλλά είχα πλέον μια κάπως θεοφοβούμενη καρδιά και προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό στα καθήκοντά μου. Όταν συναντούσα ένα πρόβλημα που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω, το συζητούσα με τους άλλους για να αναζητήσουμε μαζί τις αλήθεια-αρχές. Αφού το έκανα αυτό για λίγο, διαπίστωσα ότι η απόδοση όλης της ομάδας μας είχε βελτιωθεί αρκετά. Όταν έκανα τα πάντα μόνος μου και δεν συνεργαζόμουν ούτε συζητούσα πράγματα με τους άλλους, ήταν πραγματικά εξαντλητικό για μένα. Δεν λάμβανα υπόψη μου ούτε σκεφτόμουν πλήρως πολλά πράγματα, άρα δεν είχαμε καλά αποτελέσματα. Αλλά τώρα που συζητώ τα θέματα που προκύπτουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και αντισταθμίζουμε ο ένας τις ελλείψεις του άλλου με τα προτερήματα του καθενός, επιλύουμε πολύ πιο εύκολα τα προβλήματα. Όσο συνεργαζόμουν με τους άλλους, διαπίστωσα ότι πράγματι έχουν και αυτοί κάποια προτερήματα. Μερικοί προσέχουν να αναζητούν την αλήθεια στα καθήκοντά τους και ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές. Άλλοι μπορεί να μην έχουν πολύ επίπεδο, αλλά είναι επιμελείς και στηρίζουν το έργο της εκκλησίας. Αυτά είναι προτερήματα που δεν έχω εγώ. Προηγουμένως, πίστευα πάντα ότι ήμουν ανώτερος και ισχυρότερος από τους άλλους, συχνά ανύψωνα τον εαυτό μου και τους επέπληττα, κάνοντας τους πάντες να αισθάνονται περιορισμένοι και αποξενωμένοι από μένα, πράγμα που με έκανε να πονώ. Τώρα ξέρω ότι είμαι απλώς ένα δημιούργημα, ένας διεφθαρμένος άνθρωπος, και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει να ξεχωρίζω από όλους τους άλλους. Αλληλεπιδρώ κανονικά και συνεργάζομαι αρμονικά με τους αδελφούς και τις αδελφές. Μπορώ να μάθω από τα προτερήματα των αδελφών μου για να αντισταθμίσω τα ελαττώματά μου. Αυτός ο τρόπος ζωής είναι πολύ πιο ελεύθερος και εύκολος.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, ο επικεφαλής μας κανόνισε μια συνάθροιση σύνοψης όπου όλοι θα μπορούσαν να συναναστραφούν πάνω στα διδάγματα και τα βιώματα της χρονιάς. Άκουγα σιωπηλά, αναλογιζόμενος όλα όσα είχα αποκομίσει μέσα στη χρονιά. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός με είχε σώσει ορίζοντας την αντικατάστασή μου. Αν δεν γινόταν αυτό, ακόμα δεν θα έβλεπα πόσο σοβαρή ήταν η αλαζονική μου φύση, ότι ήμουν αυτάρεσκος και αυθαίρετος επειδή είχα κάποια χαρίσματα, και δεν θα είχα ακόμα αντιληφθεί ότι αντιστεκόμουν στον Θεό. Η πειθαρχεία του Θεού και η αποκάλυψη των λόγων του Θεού μού έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω την αλαζονική μου φύση. Αυτό μού δίδαξε επίσης λίγο τη δίκαιη διάθεση του Θεού και με βοήθησε ν’ αποκτήσω μια κάπως θεοφοβούμενη καρδιά. Είμαι τόσο ευγνώμων για τη σωτηρία του Θεού!