Από τον Φέλιξ, Νότια Κορέα

Σε μια συνάντηση, μια επικεφαλής με ρώτησε πώς πήγαινε το πότισμα των νεοφώτιστων μιας εκκλησίας, για το οποίο ήμουν υπεύθυνος. Έμεινα άναυδος. Δεν το είχα παρακολουθήσει τελευταία και δεν ήξερα λεπτομέρειες. Πώς να απαντούσα; Αν έλεγα ότι δεν ήξερα, η επικεφαλής και οι άλλοι εργάτες θα έλεγαν σίγουρα ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, και θα ντροπιαζόμουν. Σκέφτηκα να πω όσα ήξερα από παλιότερα και μετά να έβλεπα τι θα κάνω. Απάντησα, λοιπόν: «Έχουν γίνει ρυθμίσεις για όλο αυτό το έργο και έχουμε προσθέσει κάποια μέλη ομάδας». Η επικεφαλής είπε αμέσως: «Δεν απαντάς στην ερώτηση, υπεκφεύγεις. Αυτό είναι πονηριά. Αν δεν ξέρεις, απλά πες το και παρακολούθησέ το άμεσα. Γιατί δεν είσαι ευθύς; Αυτό δεν είναι καλό. Το λάθος είναι λάθος και πρέπει να έχεις το θάρρος να το παραδεχτείς!» Ένιωθα νευρικός και ανήσυχος, το πρόσωπό μου έκαιγε. Είχε συμβεί αυτό ακριβώς που φοβόμουν. Ένιωθα ότι είχα ρεζιλευτεί, ότι όλοι με είχαν καταλάβει. Ήξερα ότι η επικεφαλής είχε δίκιο, αλλά μέσα μου δεν μπορούσα να υποταχθώ. Ένιωθα ότι δεν χρειαζόταν να πει τόσο πολλά γι’ αυτό. Δεν θα ήταν καλύτερα να το τακτοποιούσα σύντομα; Γιατί στο καλό να με κλαδέψει και να με αντιμετωπίσει μπροστά σ’ όλους; Αναστατώθηκα πολύ, έτσι προσευχήθηκα σιωπηλά: «Θεέ μου, δεν μπορώ να χωνέψω αυτό που έγινε σήμερα, δεν μπορώ να υποταχθώ σε αυτό. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με, για να γνωρίσω τον εαυτό μου και να πάρω ένα μάθημα».

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ας δούμε πρώτα τι ερώτηση έθεσε ο Ιεχωβά Θεός στον Σατανά. “Πόθεν έρχεσαι;” Δεν είναι απλή αυτή η ερώτηση; Μήπως υπάρχει κάποιο κρυφό νόημα; Όχι· είναι μια ξεκάθαρη ερώτηση. Αν ήθελα να σας ρωτήσω: “Από πού έρχεσαι;” εσείς τι θα Μου απαντούσατε; Είναι δύσκολη ερώτηση; Θα λέγατε: “Από το πέρα-δώθε και από το πάνω-κάτω”; (Όχι.) Δεν θα απαντούσατε με αυτόν τον τρόπο. Τι νιώθετε, λοιπόν, βλέποντας τον Σατανά να αποκρίνεται έτσι; (Νοιώθουμε ότι ο Σατανάς φέρεται παράλογα, αλλά είναι και δόλιος.) Μήπως μπορείτε να μαντέψετε τι νιώθω Εγώ; Κάθε φορά που βλέπω αυτά τα λόγια του Σατανά, νιώθω αηδία, επειδή ο Σατανάς μιλάει, αλλά τα λόγια του δεν έχουν ουσία. Απάντησε ο Σατανάς στην ερώτηση του Θεού; Όχι, τα λόγια που είπε ο Σατανάς δεν αποτελούσαν απάντηση, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Δεν ήταν απάντηση στην ερώτηση του Θεού. “Περιελθών την γην και εμπεριπατήσας εν αυτή πάρειμι”. Ποια είναι η κατανόησή σου από τούτα τα λόγια; Από πού ακριβώς έρχεται ο Σατανάς; Πήρατε απάντηση στην ερώτηση αυτή; (Όχι.) Τούτη είναι η “ιδιοφυΐα” των πονηρών δολοπλοκιών του Σατανά —να μην αφήνει κανέναν να ανακαλύψει τι πραγματικά λέει. Ακόμα και μετά την ακρόαση των λόγων αυτών, εσύ εξακολουθείς να μην μπορείς να διακρίνεις τι είπε, παρόλο που αυτός έχει τελειώσει την απάντησή του. Κι όμως, ο Σατανάς πιστεύει ότι έχει απαντήσει τέλεια. Τι νιώθεις, λοιπόν; Αηδία; (Ναι.) Τώρα αρχίζεις να αηδιάζεις αντιδρώντας στα λόγια αυτά. Τα λόγια του Σατανά έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: Αυτά που λέει ο Σατανάς σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι σου, μην μπορώντας να αντιληφθείς την πηγή των λόγων του. Κάποιες φορές, ο Σατανάς έχει κίνητρα και μιλάει σκόπιμα, και άλλες φορές, κατευθυνόμενος από τη φύση του, αυτά τα λόγια έρχονται αυθόρμητα κατευθείαν από το στόμα του Σατανά. Ο Σατανάς δεν σπαταλάει πολύ χρόνο ζυγίζοντας αυτά τα λόγια· αντιθέτως, τα εκφράζει χωρίς σκέψη. Όταν ο Θεός ρώτησε από πού έρχεται, ο Σατανάς απάντησε με λίγα αμφίσημα λόγια. Μην μπορώντας να μάθεις από πού ακριβώς έρχεται ο Σατανάς, νιώθεις πολύ μπερδεμένος. Υπάρχει κάποιος από εσάς που μιλάει έτσι; Τι τρόπος ομιλίας είναι αυτός; (Είναι διφορούμενος και δεν δίνει συγκεκριμένη απάντηση.) Τι είδους λέξεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, για να περιγράψουμε αυτόν τον τρόπο ομιλίας; Είναι αποπροσανατολιστικός και παραπλανητικός. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δεν επιθυμεί να πει στους άλλους τι έκανε την προηγούμενη μέρα. Εσύ τον ρωτάς: “Σε είδα χθες. Πού πήγαινες;” Δεν σου λέει ευθέως πού πήγαινε. Αντ’ αυτού, λέει: “Τι μέρα κι η χθεσινή! Ήταν τόσο κουραστική!” Απάντησε στην ερώτησή σου; Σου απάντησε, αλλά δεν έδωσε την απάντηση που ήθελες. Τούτη είναι η “ιδιοφυΐα” μέσα στην πονηριά της ομιλίας του ανθρώπου. Είναι αδύνατον να ανακαλύψεις τι εννοεί ή να αντιληφθείς την πηγή ή την πρόθεση πίσω από τα λόγια του. Δεν γνωρίζεις τι προσπαθεί να αποφύγει, επειδή μέσα στην καρδιά του έχει τη δική του ιστορία —αυτό είναι πανούργα συμπεριφορά» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Δ΄). Είδα από αυτά που αποκαλύπτουν τα λόγια του Θεού ότι όλα τα λόγια και οι πράξεις του Σατανά κρύβουν κίνητρα και τεχνάσματα. Για να καλύψει τις επαίσχυντες προθέσεις του, μιλάει πολύ περίπλοκα, ώστε οι άνθρωποι να μην τον καταλαβαίνουν. Είναι πραγματικά ύπουλος και πονηρός. Ο Σατανάς δίνει διφορούμενες απαντήσεις στις ερωτήσεις του Θεού. Ο Θεός τον σιχαίνεται. Όσο για μένα, προφανώς δεν ήξερα πώς πήγαινε το πότισμα των νεοφώτιστων, αλλά δεν ήμουν ειλικρινής. Έδωσα μια ασαφή απάντηση για να μπερδέψω την επικεφαλής. Απάντησα στην ερώτηση χωρίς να της πω την αλήθεια. Για να προστατέψω το πρόσωπό μου και τη θέση μου, για να μην καταλάβει η επικεφαλής ότι δεν έκανα πρακτικό έργο, και να μην με περιφρονήσουν οι αδελφοί και οι αδελφές, είπα χωρίς ντροπή κάτι για να αποκρύψω τα γεγονότα, για να τους παραπλανήσω και να τους εξαπατήσω. Επιδείκνυα μια σατανική διάθεση! Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έτσι ήμουν συνήθως με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όπως μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι μου έθεταν κάποια ερωτήματα για τις ικανότητες, αλλά δεν τα κατανοούσα καλά αυτά τα πράγματα και φοβόμουν ότι αν έλεγα την αλήθεια θα με υποτιμούσαν, οπότε έλεγα κάτι τέτοιο: «Αν αυτό το πρόβλημα δεν επιλυθεί, δεν αφορά μόνο τις ικανότητές σου, σωστά; Δεν είναι επειδή κάνεις πρόχειρα το καθήκον σου; Ή μήπως δεν μαθαίνεις και δεν επικοινωνείς;» Φαινομενικά, απαντούσα στην ερώτηση, αλλά κατά βάθος ήξερα ότι μια τέτοια απάντηση δεν έλυνε το ζήτημα. Νόμιζα ότι όταν έθετα με τη σειρά μου τέτοια ερωτήματα, εκείνοι θα προσχωρούσαν σε αυτοκριτική και θα σταματούσαν να μου θέτουν ερωτήματα. Έτσι, οι ελλείψεις μου δεν θα εκτίθεντο. Πάντα ήμουν πονηρός και παραπλανητικός για να προστατεύσω τη φήμη και το κύρος μου. Προτιμούσα να πω ψέματα, παρά να ρεζιλευτώ. Αυτό αποκάλυπτε απόλυτα την πονηρή, πανούργα φύση μου που είχε κουραστεί από την αλήθεια. Νόμιζα ότι το ψέμα και η εξαπάτηση είναι εξυπνάδα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανοησία! Ακόμα κι αν εξαπατούσα και παραπλανούσα τους πάντες, και με θαύμαζαν και πίστευαν ότι μπορούσα να κάνω καλά το έργο και το καθήκον μου, ο Θεός δεν θα το ενέκρινε —θα με σιχαινόταν. Τότε, πού θα ωφελούσε η έγκριση αυτών των ανθρώπων; Εκείνη τη στιγμή, ένιωθα κενός και αξιολύπητος. Ήμουν απασχολημένος όλη μέρα, αλλά δεν έλεγα ούτε μία αλήθεια. Η πονηρή μου διάθεση δεν είχε αλλάξει, δεν είχα καμία αλήθεια-πραγματικότητα. Η τόσο σκληρή έκθεση, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση από την επικεφαλής εκείνη την ημέρα ήταν για μένα προειδοποίηση! Ήξερα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι, αλλά έπρεπε να μετανοήσω, να προσπαθήσω να γίνω ειλικρινής και να βιώσω αυτήν την πραγματικότητα.

Μετά από αυτό, αναρωτήθηκα τι άλλες ανέντιμες συμπεριφορές είχα ακόμα. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω ενδοσκόπηση και να τις αλλάξω. Συνειδητοποίησα μέσα από την αυτοκριτική ότι υπήρχαν και κάποια πονηρά σημεία και στην πρόσφατη σύνοψή μου για το έργο. Σημείωνα λεπτομερώς το έργο που γινόταν πιο διεξοδικά, πιο ολοκληρωμένα. Αλλά για το έργο που γινόταν πρόχειρα και αναποτελεσματικά, έγραφα γενικολογίες ή δεν έγραφα καθόλου για το πώς εξελισσόταν. Θυμάμαι ότι υπήρχε ένα έργο που δεν είχε καλά αποτελέσματα, και όταν ήρθε η ώρα να κάνω τη σύνοψη του έργου, άρχιζα να σκέφτομαι τι θα πίστευαν όλοι για μένα αν έγραφα την αλήθεια. Θα έλεγαν ότι δεν μπορούσα να κάνω καλά ούτε αυτό το μικρό έργο, ότι ήμουν ανίκανος. Ζύγισα τα υπέρ και τα κατά, και αποφάσισα να μην γράψω για την πρόοδο αυτού του έργου, για να μην το μάθει κανείς· μπορεί να πίστευαν ότι ήμουν πολύ απασχολημένος και το είχα ξεχάσει. Συνωμοτούσα, ήμουν κάθε φορά ανειλικρινής και δόλιος. Ήμουν τόσο πανούργος! Στα χρόνια της πίστης μου, αν και είχα κάνει πολλά καθήκοντα και μπορούσα να υπομείνω κάποιες δυσκολίες και να πληρώσω κάποιο τίμημα, δεν κατέβαλλα προσπάθεια στο να κάνω πράξη την αλήθεια. Σκεφτόμουν απλώς πώς να προστατεύσω τη φήμη και τη θέση μου, έτσι εξακολουθούσα να μην μιλάω ούτε να συμπεριφέρομαι ειλικρινά. Δεν είχα το θάρρος να είμαι απλός και ανοιχτός —ήταν αξιολύπητο! Μερικές φορές αναρωτιόμουν: Ο Θεός μάς έχει πει τόσα, έχω διαβάσει τόσα από τα λόγια Του, μα βιώνω την πραγματικότητα οποιουδήποτε από αυτά; Δεν μπορούσα καν να γράψω μια ακριβή σύνοψη έργου. Τι θα κέρδιζα έτσι στο τέλος; Αισθάνθηκα λες και βρισκόμουν στο κατώφλι του κινδύνου. Αν δεν μετανοούσα και δεν επεδίωκα αλλαγή διάθεσης, ο Θεός θα με απέκλειε ανά πάσα στιγμή. Είπα μια προσευχή μέσα μου: «Θεέ μου, είμαι τόσο βαθιά διεφθαρμένος. Συνεχώς ψεύδομαι και εξαπατώ για χάρη της φήμης και της υπόληψής μου. Σε παρακαλώ, διαφώτισέ με ώστε να γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου».

Διάβασα έπειτα κι άλλα λόγια του Θεού· λένε: «Αν είστε επικεφαλής ή εργάτες, φοβάστε μήπως ο οίκος του Θεού κάνει ερωτήσεις σχετικά με το έργο σας και το επιβλέψει; Φοβάστε ότι ο οίκος του Θεού θα ανακαλύψει παραλείψεις και λάθη στο έργο σας και θα σας κλαδέψει; Φοβάστε ότι, αφού ο Άνωθεν μάθει ποιο είναι το πραγματικό σας επίπεδο και ανάστημα, θα σας δει υπό διαφορετικό πρίσμα και δεν θα σας εξετάσει για προαγωγή; Αν έχεις αυτούς τους φόβους, αυτό αποδεικνύει ότι τα κίνητρά σου δεν είναι προς όφελος του έργου της εκκλησίας, εργάζεσαι για τη φήμη και τη θέση, γεγονός που αποδεικνύει ότι έχεις τη διάθεση ενός αντίχριστου. Αν έχεις τη διάθεση ενός αντίχριστου, τότε είναι πιθανό να βαδίσεις στο μονοπάτι των αντίχριστων και να διαπράξεις όλο το κακό που προκαλούν οι αντίχριστοι. Αν, βαθιά μέσα σου, δεν φοβάσαι ότι θα επιβλέψει το έργο σου ο οίκος του Θεού, και είσαι σε θέση να δώσεις πραγματικές απαντήσεις στις ερωτήσεις και τις διερευνήσεις του Άνωθεν, χωρίς να κρύψεις τίποτα, και να πεις όσα ξέρεις, τότε είτε είναι σωστό είτε λάθος αυτό που θα πεις, ανεξάρτητα από τη διαφθορά που θα αποκαλύψεις —ακόμη κι αν αποκαλύψεις τη διαφθορά ενός αντίχριστου— σε καμία περίπτωση δεν θα οριστείς ως αντίχριστος. Το κλειδί είναι κατά πόσο είσαι σε θέση να γνωρίζεις ότι έχεις τη διάθεση ενός αντίχριστου, και κατά πόσο είσαι σε θέση ν’ αναζητήσεις την αλήθεια για να λύσεις αυτό το πρόβλημα. Αν είσαι άνθρωπος που αποδέχεται την αλήθεια, μπορεί να διορθωθεί η διάθεση αντίχριστου που έχεις. Αν γνωρίζεις πολύ καλά ότι έχεις τη διάθεση ενός αντίχριστου κι ωστόσο δεν αναζητάς την αλήθεια για να λύσεις αυτό το πρόβλημα, αν μάλιστα προσπαθείς ν’ αποκρύψεις τα προβλήματα που προκύπτουν ή να πεις ψέματα γι’ αυτά και να αποφύγεις την ευθύνη, κι αν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια όταν υποβάλλεσαι σε κλάδεμα, τότε αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα και δεν διαφέρεις σε τίποτα από έναν αντίχριστο. Εφόσον γνωρίζεις ότι έχεις τη διάθεση του αντίχριστου, γιατί δεν τολμάς να έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτό; Γιατί δεν μπορείς να το προσεγγίσεις με ειλικρίνεια και να πεις: “Αν ο Άνωθεν ρωτήσει για το έργο μου, θα πω όλα όσα ξέρω, και ακόμη και αν έρθουν στο φως τα κακά πράγματα που έχω κάνει, και μόλις το μάθει ο Άνωθεν πάψει να με χρησιμοποιεί, και χάσω τη θέση μου, θα πω ξεκάθαρα αυτά που έχω να πω”; Ο φόβος σου για την επίβλεψη και για τις ερωτήσεις σχετικά με το έργο σου από τον οίκο του Θεού αποδεικνύει ότι εκτιμάς τη θέση σου περισσότερο από την αλήθεια. Αυτή δεν είναι η διάθεση ενός αντίχριστου; Το να αγαπάς τη θέση πάνω απ’ όλα είναι η διάθεση ενός αντίχριστου. Γιατί εκτιμάς τόσο πολύ τη θέση; Ποια οφέλη μπορείς να αποκομίσεις από τη θέση; Αν η θέση σού έφερνε καταστροφή, δυσκολίες, αμηχανία και πόνο, θα την εκτιμούσες ακόμα τόσο πολύ; (Όχι.) Είναι πάρα πολλά τα οφέλη που προκύπτουν όταν έχει κανείς θέση· πράγματα όπως ο φθόνος, ο σεβασμός, η εκτίμηση και η κολακεία από τους άλλους ανθρώπους, καθώς και ο θαυμασμός και η λατρεία τους. Υπάρχει, επίσης, το αίσθημα ανωτερότητας και προνομίου που σου εξασφαλίζει η θέση σου, το οποίο σου δίνει ένα αίσθημα υπερηφάνειας και αυτοεκτίμησης. Επιπλέον, μπορείς και να απολαμβάνεις πράγματα που οι άλλοι δεν απολαμβάνουν, όπως όλα τα οφέλη της θέσης, καθώς και ειδική μεταχείριση. Αυτά είναι τα πράγματα που δεν τολμάς καν να σκεφτείς και αυτά που λαχταράς στα όνειρά σου. Τα εκτιμάς αυτά τα πράγματα; Αν η θέση είναι ανούσια, χωρίς πραγματική σημασία και η υπεράσπισή της δεν εξυπηρετεί κανέναν πραγματικό σκοπό, δεν είναι ανόητο να την εκτιμάς; Αν καταφέρεις να εγκαταλείψεις πράγματα όπως τα συμφέροντα και τις απολαύσεις της σάρκας, τότε η φήμη, το κέρδος και η θέση δεν θα σε δεσμεύουν πλέον. Επομένως, τι πρέπει να επιλυθεί πρώτα προκειμένου να λυθούν και τα ζητήματα που σχετίζονται με την εκτίμηση και την επιδίωξη της θέσης; Πρώτον, πρέπει να διακρίνεις τη φύση του προβλήματος του να κάνεις κακό και να επιδίδεσαι σε τεχνάσματα, αποσιωπήσεις και συγκαλύψεις, καθώς και του να αρνείσαι την επίβλεψη, τις ερωτήσεις και την έρευνα από τον οίκο του Θεού, προκειμένου να απολαύσεις τα οφέλη της θέσης. Δεν είναι αυτό απροκάλυπτη αντίσταση και εναντίωση στον Θεό; Αν μπορέσεις να διακρίνεις τη φύση και τις συνέπειες του να επιθυμεί κανείς τα οφέλη της θέσης, θα λυθεί το πρόβλημα της επιδίωξης της θέσης. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις την ουσία του να επιθυμεί κανείς τα οφέλη της θέσης, αυτό το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αδυνατούσα να πάψω να ψεύδομαι και να εξαπατώ, επειδή αγαπούσα πολύ τη φήμη και τη θέση μου. Για να προστατεύσω το όνομα και τη θέση μου, και για να μη δει η επικεφαλής ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το έργο μου, προσπαθούσα να ραδιουργήσω και να παραπλανήσω την επικεφαλής με τα λόγια μου. Στη σύνοψη του έργου μου κάλυπτα τις ελλείψεις μου, γράφοντας μόνο τα καλά, όχι τα κακά, για να πιστεύουν οι άλλοι ότι ήμουν ένας επικεφαλής που έκανε πρακτικό έργο. Φοβόμουν ότι θα έβλεπαν το πραγματικό μου πρόσωπο και δεν θα με θαύμαζαν πια, και τότε δεν θα απολάμβανα το αίσθημα ανωτερότητας που μου έδινε αυτή η θέση. Όταν είδα τα λόγια του Θεού, «Το να αγαπάς τη θέση πάνω απ’ όλα είναι η διάθεση ενός αντίχριστου». Τελικά συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν αυτό το θέμα. Σκέφτηκα τους αντίχριστους που αποβάλλονται. Πάντα σκέφτονται το όνομα και το κύρος κατά το καθήκον τους, και παρασκηνιακά κάνουν κόλπα και είναι δόλιοι. Αυτό διαταράσσει σοβαρά το έργο της εκκλησίας, έτσι εκτίθενται και εκδιώκονται. Υπάρχουν επίσης ψευδείς επικεφαλής που απολαμβάνουν τα οφέλη της θέσης. Είναι πανούργοι στο καθήκον τους και, όταν δεν κάνουν πραγματικό έργο, καλύπτουν την αλήθεια, πράγμα που καθυστερεί το έργο της εκκλησίας. Θυμήθηκα μια αδελφή που ήταν υπεύθυνη για το ευαγγελικό έργο. Εκείνη την εποχή ασχολιόταν και με άλλο έργο, αλλά ήταν επιτήδεια και δόλια και στις δύο θέσεις. Στο ευαγγελικό έργο, έλεγε ότι ήταν απασχολημένη με το άλλο έργο της, και στο άλλο έργο της έλεγε ότι είχε το ευαγγελικό έργο. Στην πραγματικότητα δεν έκανε κανένα από τα δύο έργα, και τελικά αποκαλύφθηκε και αποκλείστηκε. Πήρα τα μαθήματα από τις αποτυχίες των άλλων ως προειδοποίηση. Το ότι έπαιζα παιχνίδια και ήμουν δόλιος για το όνομα και τη θέση μου ήταν απλώς εξαπάτηση του εαυτού μου και των άλλων, ήταν ανοησία. Ο Θεός βλέπει τα πάντα και αρέσκεται στους ειλικρινείς ανθρώπους. Μόνο οι ειλικρινείς έχουν σταθερό πάτημα στον οίκο του Θεού, και οι πονηροί αργά ή γρήγορα θα εκτεθούν και θα αποκλειστούν. Στην πίστη μου δεν επεδίωκα να είμαι ειλικρινής, μα έπαιζα θέατρο, άφηνα ψεύτικη εντύπωση, και παρόλο που ξεγελούσα κάποιους ανθρώπους, δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’ την εξέταση του Θεού. Στο τέλος ο Θεός θα με εξέθετε και θα με απέκλειε. Τότε, συνειδητοποίησα τη σημασία του να είσαι ειλικρινής, και ήξερα ότι η ειλικρίνεια όπως την απαιτεί ο Θεός και η αποδοχή της εξέτασής Του στα πάντα είναι ο μόνος τρόπος να κερδίσει κανείς την έγκρισή Του. Όπως λέει ο λόγος του Θεού: «Αν κάποιος λέει πάντα αυτό που έχει πραγματικά στην καρδιά του, αν λέει την αλήθεια, αν μιλάει ευθέως, αν είναι ειλικρινής και καθόλου επιπόλαιος την ώρα που κάνει τα καθήκοντά του, και αν μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια που κατανοεί, τότε έχει ελπίδα να κερδίσει την αλήθεια. Αν κάποιος καλύπτει διαρκώς τον εαυτό του και αποκρύπτει ό,τι έχει στην καρδιά του, έτσι ώστε να μην τον διακρίνει κανείς καθαρά, αν δίνει ψεύτικες εντυπώσεις για να εξαπατήσει τους άλλους, τότε βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, έχει μεγάλο πρόβλημα και θα δυσκολευτεί πολύ να κερδίσει την αλήθεια. Βλέπεις τις προοπτικές ενός ανθρώπου από την καθημερινότητά του, τα λόγια και τις πράξεις του. Αν προσποιείται και παριστάνει διαρκώς κάτι άλλο από αυτό που είναι, τότε δεν αποδέχεται την αλήθεια, και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί και θα αποκλειστεί. […] Δεν είναι ανόητοι εκείνοι που δεν ανοίγουν ποτέ την καρδιά τους, που προσπαθούν διαρκώς να κρύψουν και να συγκαλύψουν πράγματα, που προσποιούνται ότι είναι αξιοσέβαστοι, που θέλουν την εκτίμηση των άλλων, και που επιζητούν τον θαυμασμό; Αυτοί είναι οι πιο ανόητοι! Αυτό συμβαίνει επειδή η αλήθεια για τους ανθρώπους αργά ή γρήγορα θα φανερωθεί. Σε τι μονοπάτι βαδίζουν όταν έχουν τέτοια συμπεριφορά; Στο μονοπάτι των Φαρισαίων. Κινδυνεύουν ή όχι οι υποκριτές; Εφόσον ο Θεός αποστρέφεται αυτούς τους ανθρώπους περισσότερο, θεωρείς ότι κινδυνεύουν ή όχι; Όλοι όσοι είναι Φαρισαίοι βαδίζουν στον δρόμο προς την καταστροφή!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Το να κρύβεσαι και να προσποιείσαι συνέχεια είναι το λάθος μονοπάτι, και αν δεν γυρίσεις πίσω, τελικά θα καταστραφείς. Προσευχήθηκα στον Θεό και πήρα την απόφαση έτοιμος να αρχίσω να επιδιώκω αλλαγή διάθεσης και να γίνω ειλικρινής.

Σκέφτηκα τι λέει ο λόγος του Θεού: «Ό,τι κάνεις —κάθε ενέργεια, κάθε πρόθεση και κάθε αντίδραση— πρέπει να παρουσιάζεται ενώπιον του Θεού. Ακόμη και η καθημερινή σου πνευματική ζωή —οι προσευχές σου, η εγγύτητά σου με τον Θεό, ο τρόπος που τρως και πίνεις τα λόγια του Θεού, η συναναστροφή σου με τους αδελφούς και τις αδελφές σου και η ζωή σου στην εκκλησία— και η υπηρεσία σου κατά τη συνεργασία μπορούν να παρουσιαστούν ενώπιον του Θεού για να υποβληθούν στην εξονυχιστική εξέτασή Του. Αυτή είναι η άσκηση θα σε βοηθήσει να αναπτυχθείς στη ζωή. Η διαδικασία της αποδοχής της εξονυχιστικής εξέτασης του Θεού είναι η διαδικασία του εξαγνισμού. Όσο περισσότερο μπορείς να αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέταση του Θεού, τόσο περισσότερο εξαγνίζεσαι και τόσο περισσότερο συμβαδίζεις με τις προθέσεις του Θεού, έτσι ώστε να μην ελκύεσαι από την ακολασία και η καρδιά σου να ζει στην παρουσία Του. Όσο περισσότερο αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέτασή Του, τόσο πιο πολύ ντροπιάζεται ο Σατανάς και τόσο περισσότερο μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα. Έτσι, η αποδοχή της εξονυχιστικής εξέτασης του Θεού είναι ένα μονοπάτι άσκησης που θα πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός οδηγεί στην τελείωση όσους συμβαδίζουν με τις προθέσεις Του). Αναλογιζόμενος τα λόγια του Θεού απέκτησα ένα μονοπάτι άσκησης: την αποδοχή της σχολαστικής εξέτασης του Θεού. Εφόσον αποδεχόμαστε τη σχολαστική εξέταση του Θεού, τα ύπουλα και δόλια κίνητρα και οι ιδέες μας μπορούν εύκολα να διορθωθούν, και μόνο έτσι μπορούν οι καρδιές μας να γίνουν όλο και πιο αγνές και ειλικρινείς, και μόνο έτσι θα μπορέσουμε εύκολα να κάνουμε πράξη την αλήθεια και να εκτελέσουμε καλά τα καθήκοντά μας. Αφότου κατανόησα το θέλημα του Θεού, ασκήθηκα στο να Του ανοίγω την καρδιά μου, να μην προσποιούμαι ούτε να κρύβομαι και να δέχομαι τη σχολαστική εξέτασή Του στα πάντα. Μετά από αυτό, όταν έγραφα μια σύνοψη του έργου πρόσεχα να είμαι ειλικρινής, να δέχομαι τη σχολαστική εξέταση του Θεού και να περιγράφω με ακρίβεια το έργο που δεν είχα κάνει καλά. Όταν η επικεφαλής ρωτούσε για το έργο μου, ασκούμουν συνειδητά στο να λέω την αλήθεια. Όταν οι άλλοι μου έκαναν ερωτήσεις, ήμουν ειλικρινής για όσα δεν γνώριζα. Αν γνώριζα, έλεγα ότι γνωρίζω, κι αν όχι, τότε έλεγα πως δεν γνωρίζω. Αφού το έκανα αυτό πράξη, ένιωθα πολύ πιο ήρεμος. Βίωσα ότι η συνειδητή αποδοχή της σχολαστικής εξέτασης του Θεού είναι μονοπάτι εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητα και εξάλειψης της διαφθοράς. Χωρίς το κλάδεμα ή την αντιμετώπιση, δεν θα είχα εξετάσει σοβαρά τη δική μου διεφθαρμένη διάθεση και δεν θα είχα επιδιώξει την αλήθεια για να εισέλθω στην πραγματικότητα. Και όσα χρόνια κι αν είχα πίστη, όσα καθήκοντα κι αν έκανα, όσο κι αν υπέφερα, η διεφθαρμένη μου διάθεση δεν θα άλλαζε ποτέ. Δεν θα είχα καταφέρει να σωθώ, ακόμη και αν διατηρούσα την πίστη μου μέχρι τέλους, και θα ήμουν προορισμένος να αποκλειστώ από τον Θεό.

Εκείνο το κλάδεμα και η αντιμετώπιση μου έδειξαν τη σημασία της ειλικρίνειας, και απέκτησα κάποια κατανόηση της ύπουλης και πονηρής σατανικής μου διάθεσης. Αυτή ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού.