Από τον Κένεθ, Νότια Κορέα

Μια μέρα τον Μάιο του 2021, ετοιμαζόμασταν να γυρίσουμε ένα βίντεο με τον αδελφό Λούκα να τραγουδά ένα σόλο κι εγώ εργαζόμουν στον φωτισμό της σκηνής. Στην αρχή, ήμουν πολύ προσεκτικός και δεν υπήρχαν καθόλου προβλήματα με τις πρώτες λήψεις, κι έτσι σταδιακά χαλάρωσα λιγάκι. Είχαμε σχεδόν τελειώσει το γύρισμα όταν ο σκηνοθέτης είπε πως ήθελε να δοκιμάσουμε ξανά μια λήψη με μερικούς διαφορετικούς τρόπους. Εγώ δεν έδινα προσοχή, κι έτσι όταν αρχίσαμε το γύρισμα, κοίταζα ακόμα ένα άλλο μόνιτορ και δεν το παρατήρησα μέχρι που ο Λούκα βγήκε από τη φωτισμένη περιοχή. Έσπευσα να διορθώσω τον φωτισμό, όμως δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, με αποτέλεσμα το κεφάλι του Λούκα να βγει για λίγο απ’ τον φωτισμό και μετά να ξαναμπεί. Το πλάνο δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Κανονικά, όταν έχουμε ένα πρόβλημα στη σκηνή, υποτίθεται πως πρέπει να ζητάμε από τον σκηνοθέτη να κάνουμε άλλη λήψη αμέσως, μα εγώ κρατούσα απλώς τον ασύρματο και φοβόμουν να μιλήσω. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και ένιωθα πολύ διχασμένος. Σκεφτόμουν πως δεν ήταν μόνο ο σκηνοθέτης εκεί, μα και πολλοί άλλοι αδελφοί και αδελφές. Αν τους έλεγα πως έκανα ένα τόσο υποτυπώδες λάθος, τι θα σκέφτονταν όλοι τους για μένα; Δεν θα έλεγαν πως ήμουν αμελής στο καθήκον μου; Αυτό θα ήταν μεγάλη ντροπή! Όμως αν δεν έλεγα τίποτα, δεν θα έκανα το καθήκον μου. Αν το πλάνο χρησιμοποιούνταν στο μοντάζ, αυτό θα είχε άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα του βίντεο. Καθώς με βασάνιζε το αν θα έπρεπε να μιλήσω ή όχι, άκουσα τον σκηνοθέτη να λέει: «Το έχουμε αυτό. Ας προχωρήσουμε στο επόμενο». Είδα τον αδελφό που βιντεοσκοπούσε να έχει ήδη αλλάξει στάση και να περιμένει, κι έτσι άρχισα να το δικαιολογώ μέσα μου, σκεπτόμενος: «Το γύρισμα έχει ολοκληρωθεί, αν πω κάτι τώρα, όλοι θα πρέπει να αλλάξουν ξανά τον εξοπλισμό τους και θα είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Καλύτερα να μην πω τίποτα, στο κάτω-κάτω ήταν μόνο οι η πρώτη απ’ τις δύο λήψεις και ίσως να μη χρησιμοποιηθεί καν. Εξάλλου, αν οι άνθρωποι δεν κοιτάξουν προσεκτικά, λογικά δεν θα το δουν καν». Αυτό που έγινε γυρνούσε διαρκώς στο μυαλό μου, μα τελικά αποφάσισα να σωπάσω. Μετά το γύρισμα, ένιωθα να με βασανίζουν ενοχές, σκεπτόμενος: «Δεν ήμουν εν γνώσει μου δόλιος; Μπορώ να εξαπατήσω τους ανθρώπους, όμως μπορώ να εξαπατήσω τον Θεό;» Έτσι, βρήκα τον σκηνοθέτη και του είπα για το λάθος μου. Εκείνος είπε: «Έχουμε τελειώσει το γύρισμα κι όλοι τα έχουν μαζέψει. Τι νόημα έχει να μου το πεις τώρα; Γιατί δεν μου το είπες εκείνη την ώρα; Αν μου το είχες πει, δεν θα είχε πάρει τόση ώρα να το ξαναγυρνούσαμε». Βλέποντας την απογοήτευση στο πρόσωπο του σκηνοθέτη, ένιωσα ακόμα χειρότερα και ήθελα να με χαστουκίσω. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος μπροστά σε όλους; Γιατί απαιτούσε τόση προσπάθεια το να είμαι απλώς ειλικρινής; Νιώθοντας πόνο, προσήλθα στον Θεό και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, έκανα ένα λάθος καθώς εκτελούσα το καθήκον μου και δεν είχα το θάρρος να το παραδεχθώ μπροστά σε όλους, διότι φοβόμουν πως θα με επέκριναν και θα με περιφρονούσαν. Τώρα με έχουν κυριεύσει οι ενοχές. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να μάθω τον εαυτό μου».

Έπειτα, είδα πως ο λόγος του Θεού λέει: «Ας πούμε ότι έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι ο δρόμος του να είσαι ειλικρινής άνθρωπος, να λες την αλήθεια και να λες αυτό που έχεις μέσα στην καρδιά σου, να μοιράζεσαι με τους άλλους αυτά που έχεις μέσα σου ή να παραδέχεσαι τα λάθη σου και να λες τα γεγονότα όπως είναι, δείχνοντας στους άλλους τη διεφθαρμένη ασχήμια σου και ντροπιάζοντας το πρόσωπό σου. Ο άλλος είναι ο δρόμος του να δώσεις μαρτυρικά τη ζωή σου για τον Θεό και να εισέλθεις στη βασιλεία των ουρανών όταν πεθάνεις. Ποιον από τους δύο δρόμους επιλέγεις; Κάποιοι μπορεί να πουν: “Επιλέγω να δώσω τη ζωή μου για τον Θεό. Είμαι πρόθυμος να πεθάνω γι’ Αυτόν· αφού πεθάνω, θα ανταμειφθώ και θα εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών”. Αν κάποιος έχει αποφασιστικότητα μπορεί να καταφέρει να δώσει τη ζωή του για τον Θεό με μια απλή δυναμική προσπάθεια. Μπορεί, όμως, να καταφέρει με μια τέτοια προσπάθεια να κάνει πράξη την αλήθεια και να είναι ειλικρινής; Δεν μπορεί, ούτε καν με δύο προσπάθειες. Αν, όταν κάνεις κάτι, έχεις τη θέληση, μπορείς να το κάνεις καλά με μία μόνο προσπάθεια· αλλά το να πεις την αλήθεια χωρίς ψέματα μία και μόνο φορά δεν σε καθιστά ειλικρινή μια για πάντα. Για να είσαι ειλικρινής, πρέπει να αλλάξει η διάθεσή σου, και αυτό απαιτεί δέκα ή είκοσι χρόνια εμπειρίας. Πρέπει να αποβάλεις τη δόλια διάθεση του ψεύδους και της διπροσωπίας πριν μπορέσεις να ανταποκριθείς στα βασικά πρότυπα ενός ειλικρινούς ατόμου. Δεν είναι δύσκολο για όλους αυτό; Είναι τεράστια πρόκληση. Ο Θεός θέλει τώρα να οδηγήσει στην τελείωση και να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων, και όλοι όσοι επιδιώκουν την αλήθεια πρέπει να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό, σκοπός των οποίων είναι να διορθώσουν τις δόλιες διαθέσεις τους και να τους μετατρέψουν σε ειλικρινείς ανθρώπους, σε ανθρώπους που υποτάσσονται στον Θεό. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με μία μόνο προσπάθεια· απαιτεί αληθινή πίστη, και κάποιος πρέπει να υποστεί πολλές δοκιμασίες και πολύ εξευγενισμό προτού το επιτύχει. Αν ο Θεός σού ζητούσε τώρα να είσαι ειλικρινής και να πεις την αλήθεια, να πεις κάτι που έχει σχέση με τα γεγονότα, το μέλλον και τη μοίρα σου, που μπορεί να έχει κάποιες συνέπειες όχι ωφέλιμες για σένα, όπως να χάσεις την εκτίμηση των άλλων, και να νιώσεις ότι η φήμη σου καταστράφηκε —σε τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσες να δείξεις ειλικρίνεια και να πεις την αλήθεια; Θα μπορούσες παρ’ όλα αυτά να παραμείνεις ειλικρινής; Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα, πολύ πιο δύσκολο από το να παραδώσεις τη ζωή σου. Μπορεί να πεις: “Δεν γίνεται να με βάλεις να πω την αλήθεια. Προτιμώ να πεθάνω για τον Θεό παρά να πω την αλήθεια. Δεν θέλω με τίποτα να είμαι ειλικρινής. Προτιμώ να πεθάνω παρά να με υποτιμούν όλοι και να με θεωρούν συνηθισμένο”. Τι φαίνεται μέσα απ’ αυτό να αγαπούν περισσότερο οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι αγαπούν περισσότερο απ’ όλα τη θέση και τη φήμη τους· και αυτά τα ελέγχουν οι σατανικές τους διαθέσεις. Η ζωή είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αν αναγκάζονταν από τις περιστάσεις, τη ζωή τους θα έβρισκαν τη δύναμη να τη δώσουν, αλλά τη θέση και τη φήμη δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν εύκολα. Όσοι πιστεύουν στον Θεό δεν θεωρούν ζωτικής σημασίας το να δώσουν τη ζωή τους· ο Θεός απαιτεί να αποδεχτούν την αλήθεια, να είναι πραγματικά ειλικρινείς και να λένε ό,τι έχουν στην καρδιά τους, να εκφράζονται ανοικτά και να ξεγυμνώνονται σε όλους. Είναι εύκολο αυτό; (Όχι, δεν είναι.) Η αλήθεια είναι πως ο Θεός δεν ζητάει να παραδώσεις τη ζωή σου. Εκείνος δεν σου έδωσε τη ζωή σου; Πού θα Του χρησιμεύσει η ζωή σου του Θεού; Δεν τη θέλει. Θέλει να μιλάς με ειλικρίνεια, να λες ποιος είσαι και τι σκέφτεσαι μέσα σου. Μπορείς να τα πεις αυτά τα πράγματα; Εδώ, τα πράγματα δυσκολεύουν και μπορεί να πεις: “Αν με βάλεις να δουλέψω σκληρά, θα βρω τη δύναμη να το κάνω. Αν με βάλεις να θυσιάσω όλη μου την περιουσία, θα μπορούσα να το κάνω. Δεν θα δυσκολευόμουν να εγκαταλείψω τους γονείς και τα παιδιά μου, τον γάμο μου και την καριέρα μου. Αλλά το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι να πω αυτά που έχω στην καρδιά μου, να μιλήσω με ειλικρίνεια”. Για ποιον λόγο δεν μπορείς να το κάνεις; Γιατί μόλις το κάνεις, όποιος σε γνωρίζει ή σε έχει ακουστά θα σε δει διαφορετικά. Θα πάψουν όλοι να σε θαυμάζουν. Θα έχεις χάσει την υπόληψή σου και θα έχεις ταπεινωθεί εντελώς, και θα έχει χαθεί πια η ακεραιότητα και η αξιοπρέπειά σου. Για τους άλλους, δεν θα έχεις πια την υψηλή θέση και το κύρος που είχες μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτό και σε τέτοιες περιστάσεις, ό,τι κι αν συμβεί, δεν πρόκειται να πεις την αλήθεια. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο στους ανθρώπους, συντελείται μέσα τους μια μάχη. Όταν τελειώσει αυτή η μάχη, κάποιοι τελικά ξεπερνούν τις δυσκολίες τους κι άλλοι όχι· εκείνους συνεχίζουν να τους ελέγχουν οι διεφθαρμένες σατανικές τους διαθέσεις και η θέση τους, η φήμη τους και η δήθεν αξιοπρέπειά τους. Αυτό αποτελεί δυσκολία, σωστά; Το να μιλάς απλώς με ειλικρίνεια και να λες την αλήθεια δεν είναι και κανένα μεγάλο κατόρθωμα, όμως τόσοι γενναίοι ήρωες, τόσοι άνθρωποι που έχουν ορκιστεί να αφοσιωθούν στον Θεό, να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να ξοδέψουν τη ζωή τους γι’ Αυτόν, και τόσοι άνθρωποι που Του έχουν πει μεγαλεπήβολα πράγματα το βρίσκουν αδύνατο» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Τα λόγια του Θεού περιέγραφαν την αληθινή μου κατάσταση. Έδινα τεράστια σημασία στην υπόληψη και το κύρος μου. Δεν είπα ούτε μια λέξη παραδοχής του λάθους μου, από φόβο μήπως έδειχνα κακός ενώπιον όλων. Φοβόμουν ότι όλοι θα έλεγαν ότι δεν έκανα τη δουλειά μου εφόσον έκανα λάθος σε κάτι τόσο απλό. Πόσο ντροπιαστικό. Για να προστατέψω την εικόνα και το κύρος μου, κάλυψα το λάθος μου, θεωρώντας ότι αν δεν έλεγα τίποτα, κανείς δεν θα το μάθαινε και δεν θα με επέκριναν γι’ αυτό. Τότε η υπερηφάνεια και η εικόνα μου θα παρέμεναν ανέπαφα. Παρόλο που ένιωθα ενοχές και δεν αισθανόμουν άνετα, εξακολουθούσα να βρίσκω δικαιολογίες για να με καθησυχάσω: «Είναι μόνο μια λήψη, ίσως να μη χρησιμοποιηθεί καν». Δεν έλεγα ψέματα στον εαυτό μου μα και στους άλλους; Σε αυτήν τη σκέψη, ένιωθα μεγάλη μεταμέλεια και πολλές τύψεις που εξαπάτησα τους αδελφούς και τις αδελφές μου μόνο και μόνο για να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν παραδέχτηκα το λάθος μου επειδή ήθελα να σώσω τα προσχήματα μου και να διατηρήσω το κύρος μου. Ξέρω πως αυτό δεν συμφωνεί με το θέλημά Σου, όμως ένιωθα πως παραπλανήθηκα από τον διάβολο και δεν μπορούσα να ξεφύγω απ’ τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε να απαλλαγώ απ’ τους περιορισμούς και τα δεσμά της διεφθαρμένης μου διάθεσης».

Τότε, διάβασα μερικά χωρία από τον λόγο του Θεού που μου έδειξαν κάποιες οδούς άσκησης. Ο Θεός λέει: «Μόνο οι ειλικρινείς μπορούν να έχουν μερίδιο στη βασιλεία των ουρανών. Αν δεν προσπαθήσεις να είσαι ειλικρινής, αν τα βιώματα και η άσκησή σου δεν προσανατολίζονται προς την επιδίωξη της αλήθειας, αν δεν εκθέτεις την ασχήμια σου και δεν ξεσκεπάζεις τον εαυτό σου, τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να λάβεις το έργο του Αγίου Πνεύματος και να κερδίσεις την έγκριση του Θεού. Ό,τι τι αν κάνεις ή όποιο καθήκον κι αν εκτελείς, πρέπει να έχεις ειλικρινή στάση. Χωρίς ειλικρινή στάση, δεν μπορείς να εκτελείς καλά το καθήκον σου. Αν πάντα εκτελείς το καθήκον σου επιπόλαια και δεν καταφέρεις να κάνεις κάτι καλά, τότε θα πρέπει να κάνεις αυτοκριτική, να αποκτήσεις αυτογνωσία και να ανοιχτείς για να αναλύσεις τον εαυτό σου. Στη συνέχεια, θα πρέπει να αναζητήσεις τις αλήθεια-αρχές και, αντί να είσαι επιπόλαιος, να πασχίσεις να τα καταφέρεις καλύτερα την επόμενη φορά. Αν δεν προσπαθείς να ικανοποιήσεις τον Θεό με ειλικρινή καρδιά και κοιτάς πάντα να ικανοποιήσεις τη σάρκα σου ή την υπερηφάνειά σου, τότε θα μπορέσεις να κάνεις καλή δουλειά; Θα μπορέσεις να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου; Σίγουρα όχι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής). «Εάν μετά από ένα λάθος που έχεις κάνει, μπορείς να το αντιμετωπίσεις σωστά και ν’ αφήσεις όλους τους άλλους να μιλήσουν γι’ αυτό, να τους επιτρέψεις να το σχολιάσουν αρνητικά και να το διακρίνουν, και αν μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό και να το αναλύσεις, τότε τι γνώμη θα έχουν όλοι για σένα; Θα πουν ότι είσαι ειλικρινής, επειδή η καρδιά σου είναι ανοιχτή στον Θεό. Μέσα από τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου, θα μπορέσουν να δουν την καρδιά σου. Εάν όμως προσπαθήσεις να μεταμφιεστείς και να τους εξαπατήσεις όλους, τότε θα σε περιφρονήσουν και θα πουν ότι είσαι ανόητος και ασύνετος. Εάν δεν προσπαθήσεις να προσποιηθείς ή να δικαιολογηθείς, εάν μπορέσεις να παραδεχτείς τα λάθη σου, τότε όλοι θα πουν ότι είσαι ειλικρινής και συνετός. Και τι σε κάνει συνετό; Όλοι κάνουν λάθη. Όλοι έχουν ελαττώματα και αδυναμίες. Μάλιστα, Στην πραγματικότητα, όλοι έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι πιο ευγενής, πιο τέλειος και πιο ευγενικός απ’ τους άλλους. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Όταν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου, την ουσία και το αληθινό πρόσωπο της διαφθοράς του, τότε δεν θα προσπαθείς να καλύπτεις τα λάθη σου ούτε θα κρατάς κακία στους άλλους για τα λάθη τους, αλλά θα μπορείς ν’ αντιμετωπίζεις και τα δύο ζητήματα σωστά. Μόνο τότε θα γίνεις διορατικός και δεν θα κάνεις ανοησίες, κι αυτό θα σε καταστήσει σοφό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι αρχές που θα πρέπει να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σας). Από τον λόγο του Θεού έμαθα πως όλοι κάνουν λάθη κατά το καθήκον τους. Είναι φυσιολογικό. Δεν θα πρέπει να αποκρύπτουμε αυτά τα πράγματα, πρέπει να αποκαλούμε τα πράγματα με το όνομά τους, να παίρνουμε την πρωτοβουλία να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να ανοιγόμαστε στους άλλους για τη διαφθορά και τα ελαττώματά μας. Δεν θα πρέπει να μας απασχολεί το να σώσουμε τα προσχήματα και να διατηρήσουμε το κύρος μας, αλλά αντ’ αυτού να είμαστε ειλικρινείς άνθρωποι όπως απαιτεί ο Θεός. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε μια ζωή με χαρακτήρα και αξιοπρέπεια, και να αποκτήσουμε την έγκριση και τις ευλογίες του Θεού. Όμως εγώ νοιαζόμουν υπερβολικά για το τι σκέφτονταν οι άλλοι για μένα καθώς κάνω το καθήκον μου, θέλοντας πάντα να διατηρώ το κύρος και την εικόνα μου. Εξαιτίας αυτού, ήθελα πάντα να αποκρύπτω όσα λάθη έκανα, και φοβόμουν μήπως οι άλλοι τα ανακάλυπταν. Δεν είχα το θάρρος να ομολογήσω ακόμα κι όταν ένιωθα ενοχές. Δεν σκεφτόμουν καθόλου τη ζημιά που θα έκανε αυτό στο έργο της εκκλησίας. Δεν προστάτευα το έργο της εκκλησίας καθώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου και δεν ήμουν καθόλου ειλικρινής. Πώς θα έκανα όπως πρέπει το καθήκον μου αν συνέχιζα έτσι; Κατά τη συνειδητοποίηση αυτή, ένιωσα τόσο ένοχος και ήθελα να διορθώσω την κατάσταση κατά την οποία εκτελούσα τα καθήκοντά μου.

Έκτοτε, όταν περιστασιακά έκανα λάθος κατά το γύρισμα κι ένιωθα διχασμένος για το αν έπρεπε να πω κάτι ή όχι, είχα επίγνωση του ότι προσπαθούσα και πάλι να προστατεύσω το κύρος και την εικόνα μου στα μάτια των άλλων. Προσευχόμουν στον Θεό και Του ζητούσα να με καθοδηγήσει να κάνω πράξη την αλήθεια και να είμαι ειλικρινής άνθρωπος, κι έτσι παραδεχόμουν το λάθος μου ενώπιον όλων. Όταν το έκανα αυτό, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν με κατηγορούσαν και μπορούσαν να χειριστούν το λάθος μου με κατάλληλο τρόπο. Ένιωθα πολύ πιο προσγειωμένος και ένιωθα τη γαλήνη και τη χαρά που προέρχονται από την άσκηση της αλήθειας.

Μια μέρα, δουλεύαμε πάνω σ’ ένα άλλο σόλο βίντεο. Πριν αρχίσουμε το γύρισμα, ο σκηνοθέτης ρώτησε αν τα φώτα ήταν έτοιμα. Νόμιζα πως τα είχα ήδη ελέγξει, κι έτσι είπα με αυτοπεποίθηση: «Όλα εντάξει, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε!» Όμως μετά από μια λήψη, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είχα ξεχάσει να ανάψω κάποια φώτα. Πανικοβλήθηκα. Ήθελα να πω κάτι μα δίστασα, σκεπτόμενος: «Είχα διαβεβαιώσει τους πάντες με σιγουριά πως όλα ήταν έτοιμα πριν το γύρισμα, έτσι, αν παραδεχθώ πως έκανα λάθος τώρα, τι θα σκεφτούν για μένα; Δεν θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ εμένα; Το να ξεχάσω να ανάψω τα φώτα ήταν ένας λάθος αρχάριου. Πώς θα τους αντίκριζα ξανά αν το παραδεχόμουν; Δεν θα με θεωρούσαν οι αδελφοί και οι αδελφές άχρηστο, αφού τα έκανα θάλασσα σε μια τόσο απλή εργασία;» Αντικρουόμενα συναισθήματα πάλευαν μέσα μου και ένιωθα σαν να περπατούσα πάνω σε καρφιά. Ήθελα να παραδεχτώ το λάθος μου, αλλά είχαμε ήδη γυρίσει αρκετά πλάνα. Αν έλεγα πως υπήρχε θέμα με τον φωτισμό τώρα, δεν θα με έκριναν όλοι που περίμενα μέχρι τώρα για να πω κάτι και δεν το είπα αμέσως; Βασάνισα το μυαλό μου και τελικά βρήκα μια λύση: Μπορούσα να περιμένω μέχρι να τελειώσουμε το γύρισμα και μετά να πάνω να μιλήσω μόνος μου με τον αδελφό που επεξεργαζόταν τα βίντεο και να του ζητήσω να προσαρμόσει τον φωτισμό. Με αυτόν τον τρόπο, δεν θα χρειαζόταν να παραδεχτώ το λάθος μου μπροστά σε όλους. Αυτή η λύση δεν θα επηρέαζε την ποιότητα του βίντεο και θα μου επέτρεπε την ίδια στιγμή να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου. Έτσι, μόλις τελειώσαμε το γύρισμα, πήγα στον αδελφό που έκανε το μοντάζ και υποβάθμισα το θέμα, λέγοντας: «Στην πρώτη λήψη, είχα ένα πρόβλημα με τον φωτισμό, μα το σύγκρινα προσεκτικά με τις άλλες λήψεις και η διαφορά δεν είναι τόσο προφανής. Υπάρχει μόνο μια μικρή διαφορά στη φωτεινότητα. Θα ήταν θαυμάσιο αν μπορούσες να βοηθήσεις να το προσαρμόσουμε». Πίστεψε στα λόγια μου και είπε πως θα με βοηθούσε να το προσαρμόσουμε. Ένιωσα ενοχές αμέσως μόλις ξεστόμισα αυτά τα λόγια, επειδή το αν θα ήταν αναμμένα τα φώτα στην πραγματικότητα έκανε τεράστια διαφορά, μα εγώ είπα πως η διαφορά ήταν ελάχιστη. Δεν έλεγα κατάματα ψέματα στον αδελφό μου; Τελικά, του πήρε περισσότερο από τρεις ώρες να διορθώσει τον φωτισμό στη λήψη. Νωρίς το επόμενο πρωί, ο σκηνοθέτης μού έστειλε μήνυμα, ρωτώντας: «Δεν παρατήρησες ότι υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με τον φωτισμό χθες;» Δεν περίμενα να το ανακαλύψει τόσο γρήγορα ο σκηνοθέτης και για μια στιγμή δεν ήξερα τι να πω, έτσι βρήκα μερικές δικαιολογίες για να δώσω εξηγήσεις. Εκείνος είπε: «Αυτό έχει ξανασυμβεί, ανακάλυψες ένα λάθος τη στιγμή που έγινε, μα δεν είπες τίποτα. Αυτό καθυστερεί το έργο μας. Πρέπει στ’ αλήθεια να αναλογιστείς όσα έκανες». Ένιωσα πολλές ενοχές μόλις το είπε αυτό. Το μισούσα που ελεγχόμουν και δεσμευόμουν από τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και είχα αποτύχει ξανά να κάνω πράξη την αλήθεια. Γονάτισα και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δίνω υπερβολική σημασία στην υπόληψη και το κύρος μου. Αυτή τη φορά, όχι μόνο δεν μίλησα για το λάθος μου, αλλά έκανα ό,τι μπορούσα για να το καλύψω. Είμαι πολύ ύπουλος! Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και σώσε με».

Τότε, διάβασα το εξής χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Η ανθρώπινη φύση των αντίχριστων είναι ανέντιμη, κάτι που σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου ειλικρινείς. Ό,τι λένε κι ό,τι κάνουν είναι νοθευμένο και περιέχει τις δικές τους προθέσεις και στόχους και κρύβει όλα τα ανείπωτα και ανομολόγητα τεχνάσματά τους και τις σκευωρίες τους. Έτσι, τα λόγια και οι πράξεις των αντίχριστων είναι πάρα πολύ μολυσμένα και γεμάτα ψέματα. Όσο κι αν μιλούν, είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς ποια από τα λόγια τους είναι αληθή, ποια είναι ψευδή, ποια είναι σωστά και ποια λάθος. Γι’ αυτό φταίει το ότι είναι ανέντιμοι και ότι το μυαλό τους είναι εξαιρετικά περίπλοκο, γεμάτο ύπουλες μεθοδεύσεις, και βρίθει τεχνασμάτων. Τίποτα απ’ όσα λένε δεν είναι ξεκάθαρο. Δεν λένε ότι ένα κι ένα κάνει δύο, ούτε ότι το ναι είναι ναι και το όχι, όχι. Αντίθετα, σε όλα τα ζητήματα υπεκφεύγουν και σκέφτονται τα πράγματα αρκετές φορές στο μυαλό τους, εξετάζοντας τις συνέπειες, σταθμίζοντας τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από κάθε οπτική γωνία. Στη συνέχεια, αλλάζουν αυτά που θέλουν να πουν χρησιμοποιώντας τη γλώσσα, έτσι ώστε όλα όσα λένε να ακούγονται αρκετά δυσνόητα. Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τι λένε και εύκολα ξεγελιούνται και εξαπατώνται, ενώ όποιος μιλάει και επικοινωνεί με τους ανθρώπους του είδους αυτού βρίσκει την εμπειρία κουραστική και επίπονη. Ποτέ δεν λένε ότι ένα κι ένα κάνει δύο, ποτέ δεν λένε αυτό που σκέφτονται, ποτέ δεν περιγράφουν τα πράγματα όπως είναι. Όλα όσα λένε είναι ακατάληπτα, ενώ οι στόχοι και οι προθέσεις των πράξεών τους είναι εξαιρετικά περίπλοκα. Εάν βγει προς τα έξω η αλήθεια —αν οι άλλοι τούς καταλάβουν και τους τσακώσουν— επινοούν γρήγορα ένα άλλο ψέμα για να τη γλιτώσουν. Αυτού του είδους τα άτομα λένε συχνά ψέματα και, αφού τα πουν, πρέπει μετά να πουν κι άλλα ψέματα για να συνεχίσουν την κοροϊδία. Εξαπατούν τους άλλους για να κρύψουν τις προθέσεις τους και επινοούν κάθε είδους προφάσεις και δικαιολογίες για να στηρίξουν τα ψέματά τους, οπότε είναι πολύ δύσκολο για τους άλλους να ξεχωρίσουν τι είναι αλήθεια και τι όχι· οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε λένε αλήθεια, πόσο μάλλον πότε λένε ψέματα. Όταν λένε ψέματα, δεν κοκκινίζουν ούτε πτοούνται· είναι σαν να λένε την αλήθεια. Δεν σημαίνει αυτό ότι ψεύδονται συστηματικά; Για παράδειγμα, μερικές φορές οι αντίχριστοι φαίνονται επιφανειακά καλοί με τους άλλους, να νοιάζονται γι’ αυτούς και να μιλάνε με τρόπο εύσπλαχνο και συγκινητικό. Ωστόσο, ακόμη και όταν μιλούν έτσι, κανείς δεν μπορεί να πει αν είναι ειλικρινείς, και χρειάζεται πάντα να περιμένει μέχρι να συμβούν κάποια πράγματα λίγες μέρες αργότερα για να αποκαλυφθεί εάν ήταν ειλικρινείς. Οι αντίχριστοι μιλούν πάντα με συγκεκριμένες προθέσεις και στόχους, και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνήθειο το να λένε ψέματα και δεν σκέφτονται καθόλου τις συνέπειες κανενός από τα ψέματά τους. Εφόσον το ψέμα τους τους ωφελεί και μπορεί να ξεγελάσει τους άλλους, εφόσον έτσι πετυχαίνουν τους στόχους τους, δεν τους νοιάζει ποιες είναι οι συνέπειες. Μόλις εκτεθούν, θα συνεχίσουν να κρύβονται, να λένε ψέματα, να ξεγελούν. Η αρχή και η μέθοδος σύμφωνα με τις οποίες οι άνθρωποι αυτοί συμπεριφέρονται με τον κόσμο είναι το να ξεγελούν τους ανθρώπους με ψέματα. Είναι διπρόσωποι και μιλούν όπως αρέσει στο ακροατήριό τους, εκτελούν δε όποιο ρόλο απαιτεί η κατάσταση. Μιλούν με ήρεμο και γλοιώδη τρόπο, το στόμα τους είναι γεμάτο ψέματα και είναι αναξιόπιστοι. Παραπλανούν ή προκαλούν αναστάτωση σε όποιον είναι σ’ επαφή μαζί τους έστω και για λίγο, και δεν μπορεί αυτός να λάβει παροχή, βοήθεια ή διαπαιδαγώγηση. Ανεξάρτητα από το αν τα λόγια που ξεστομίζουν οι άνθρωποι αυτοί είναι άσχημα ή ωραία, λογικά ή παράλογα, αν συμφωνούν ή αντίκεινται στην ανθρώπινη φύση, αν είναι χοντροκομμένα ή εξευγενισμένα, στην ουσία όλα είναι ψευτιές, νοθευμένα λόγια και ψέματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και την ουσία της διάθεσής τους (Μέρος πρώτο)]. Ο λόγος του Θεού εκθέτει την ύπουλη και πανούργα φύση των αντίχριστων. Είναι ανέντιμοι στα λόγια και στις πράξεις τους. Δεν θα ακούσεις ούτε μια αλήθεια απ’ αυτούς. Για να αποφύγουν την έκθεση, συνεχίζουν να ψεύδονται αδιάντροπα και να αποκρύπτουν τα απεχθή τους κίνητρα. Οι αντίχριστοι είναι απίστευτα κακοί. Ένιωσα πως τα λόγια του Θεού απευθύνονταν σ’ εμένα. Προκάλεσα ένα λάθος επειδή ήμουν απρόσεκτος με τον έλεγχο κατά το γύρισμα και δεν το παραδέχτηκα από φόβο μήπως οι αδελφοί και οι αδελφές μου με περιφρονούσαν. Βασάνιζα το μυαλό μου για να βρω έναν τρόπο να το καλύψω. Μίλησα κατ’ ιδίαν με τον αδελφό που κάνει το μοντάζ για να τον αναγκάσω να διορθώσει το πρόβλημα και δημιούργησα μια ψευδαίσθηση, λέγοντάς του σκόπιμα ψέματα πως το πρόβλημα δεν ήταν προφανές, ώστε να νομίζει πως δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ήμουν πάρα πολύ ύπουλος. Η διάθεσή μου δεν ήταν το ίδιο κακή με αυτή ενός αντίχριστου; Στον Θεό αρέσουν οι ειλικρινείς άνθρωποι, όμως εγώ είμαι πολύ ύπουλος. Πώς γίνεται ο Θεός να μην αισθάνεται απέχθεια και αηδία προς αυτό; Θυμήθηκα τον Κύριο Ιησού να λέει: «Ας ήναι ο λόγος σας Ναι ναι, Ου, ού· το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού» (Κατά Ματθαίον 5:37). «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Κατά Ιωάννην 8:44). Ο Θεός λέει πως τα ψέματα προέρχονται απ’ τον πονηρό, απ’ τον διάβολο, και πως όσοι λένε πάντα ψέματα είναι διάβολοι. Με τα συνεχή ψέματά μου που πολλαπλασιάζονταν στην προσπάθειά μου να καλύψω τα προηγούμενα, δεν ήμουν ακριβώς όπως ο Σατανάς; Ό,τι έλεγα είχε ένα δαιμονικό στοιχείο, ήταν απατηλό και διατάρασσε το έργο της εκκλησίας. Το λάθος που έκανα στο γύρισμα θα μπορούσε να είχε επιλυθεί με μια ειλικρινή παραδοχή και να είχαν αποφευχθεί περιττά προβλήματα. Όμως, για να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου, αφού το σκέφτηκα ξανά και ξανά στο μυαλό μου, δεν κατάφερα να πω ούτε μια αλήθεια. Είπα επανειλημμένα ψέματα για να το καλύψω, εξαπατώντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου και κατέληξα να αναγκάσω τον αδελφό στο μοντάζ να ξοδέψει πάνω από τρεις ώρες για να διορθώσει τα λάθη μου. Δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο των άλλων ούτε τις συνέπειες που θα προκαλούσαν αυτά τα προβληματικά πλάνα αν χρησιμοποιούνταν στο τελικό βίντεο. Αυτό ήταν πολύ εγωιστικό και ποταπό εκ μέρους μου. Είδα πως είχα δώσει τα ηνία στη διεφθαρμένη διάθεσή μου και πως όλα όσα έκανα έβλαπταν εμένα και τους άλλους. Οι άνθρωποι τα σιχαίνονταν και αηδίαζαν τον Θεό. Ήμουν γεμάτος τύψεις και αυτομεμψία. Προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντάς Του πως ήθελα να πάψει να με ενδιαφέρει το να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου, και να είμαι απλός, ανοιχτός και ειλικρινής.

Είδα πως ο λόγος του Θεού λέει: «Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις οποιοδήποτε πρόβλημα προκύπτει, ανεξάρτητα από το τι είναι, και ποτέ να μη μεταμφιέζεσαι ή να φοράς προσωπείο. Για τα ελαττώματά σου, τις ελλείψεις σου, τις ατέλειές σου, τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου —να είσαι εντελώς ανοιχτός για όλα αυτά και να συναναστρέφεσαι σχετικά με όλα αυτά. Μην τα κρατάς μέσα σου. Το να μάθεις πώς να ανοίγεσαι είναι το πρώτο βήμα προς τη ζωή-είσοδο και είναι το πρώτο εμπόδιο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Μόλις το ξεπεράσεις, είναι εύκολη η είσοδος στην αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό το βήμα; Σημαίνει ότι ανοίγεις την καρδιά σου και δείχνεις όλα όσα έχεις, καλά ή κακά, θετικά ή αρνητικά· ότι εκθέτεις τον εαυτό σου για να τον δουν οι άλλοι και ο Θεός· ότι δεν κρύβεις τίποτα από τον Θεό, δεν αποκρύπτεις τίποτα, δεν συγκαλύπτεις τίποτα, δεν ενεργείς με δόλο και απάτη, και ότι είσαι εξίσου ανοιχτός και ειλικρινής με τους άλλους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, ζεις στο φως και όχι μόνο θα σε εξετάζει σχολαστικά ο Θεός, αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι σε θέση να δουν ότι ενεργείς βάσει αρχών και με έναν βαθμό διαφάνειας. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς καμία μέθοδο για να προστατεύσεις τη φήμη, την εικόνα και το κύρος σου ούτε χρειάζεται να καλύπτεις ή να υποκρύπτεις τα λάθη σου. Δεν χρειάζεται να εμπλακείς σε αυτές τις άχρηστες προσπάθειες. Εάν μπορείς να μην ασχολείσαι με αυτά, θα είσαι πολύ χαλαρός, θα ζεις χωρίς περιορισμούς ή πόνο, θα ζεις ολοκληρωτικά στο φως» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Στα λόγια του Θεού, βρήκα τα μονοπάτια άσκησης της αλήθειας: Πρέπει να μάθω να μιλώ ανοιχτά, να ανοίγω την καρδιά μου στον Θεό και να μην είμαι ανειλικρινής, ύπουλος ή δόλιος για να προστατέψω την εικόνα μου. Πρέπει να είμαι ανοιχτός με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για τη διαφθορά μου, τα ελαττώματα και τα λάθη μου, καθώς και τα απώτερα κίνητρά μου. Αυτό είναι το πιο βασικό βήμα για να εισέλθουμε στην αλήθεια. Μόνο αν επιτύχουμε αυτό απαλλασσόμαστε σταδιακά απ’ τα δεσμά και τον έλεγχο της διεφθαρμένης μας διάθεσης και βιώνουμε την αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα. Δεν μπορώ να συνεχίσω να ενεργώ προσπαθώντας να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου. Πρέπει να αποδεχτώ τη σχολαστική εξέταση του Θεού και την εποπτεία των αδελφών μου. Κι έτσι, ομολόγησα σε όλους τα λάθη μου και τη διαφθορά που είχε αποκαλυφθεί στην πορεία. Έκανα και κάποια πράγματα για να με τιμωρήσω, ώστε να βεβαιωθώ πως δεν θα το ξεχάσω Αυτή η εμπειρία με έκανε να συνειδητοποιήσω την ύπουλη διάθεσή μου και ορκίστηκα να αλλάξω.

Μια μέρα κατά το γύρισμα, γύρισα κάποια στιγμή το βλέμμα μου για να δω μια λεπτομέρεια σε μια άλλη οθόνη κάμερας, και ο τραγουδιστής βγήκε απ’ τη φωτισμένη περιοχή. Ώσπου να το αντιληφθώ, είχε ήδη τραγουδήσει αρκετούς στίχους. Είχαμε πάνω από δέκα δευτερόλεπτα μη χρησιμοποιήσιμου υλικού εξαιτίας του προβλήματος με τον φωτισμό. Σκέφτηκα: «Πώς έκανα πάλι το ίδιο λάθος; Τα είχα θαλασσώσει πολλές φορές τελευταία. Τι θα σκέφτονταν οι άλλοι αν το παραδεχόμουν; Δεν θα έλεγαν πως δεν έπαιρνα το καθήκον μου στα σοβαρά;» Κι ενώ σκεφτόμουν το αν θα πω κάτι, κατάλαβα ξαφνικά πως προσπαθούσα ξανά να σώσω τα προσχήματα και να διατηρήσω το κύρος μου. Θυμήθηκα τη ζημιά που είχα προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας στο παρελθόν επειδή ήθελα να προστατεύσω τον εαυτό μου και δεν έλεγα αλήθεια. Σκέφτηκα επίσης πόσο αισχρές ήταν οι προσπάθειές μου να κρύψω τα λάθη μου και όλον τον πόνο και τη θλίψη που ένιωθα επειδή είχα πει ψέματα. Συνειδητοποίησα πως δεν έπρεπε να εξαπατώ και να ξεγελώ τους άλλους, πως έπρεπε να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να κάνω πράξη την αλήθεια. Έτσι, έπαψα να αμφιταλαντεύομαι και είπε στον σκηνοθέτη τι είχε συμβεί.

Μετά απ’ αυτό, άρχισα συνειδητά να κάνω πράξη το να είμαι ειλικρινής άνθρωπος καθώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου, παραδεχόμενος χωρίς δισταγμό τα λάθη μου και χωρίς να μου γίνονται εμμονή το κύρος και η υπόληψή μου. Ήμουν σε θέση να προστατεύω συνειδητά το έργο της εκκλησίας. Παρόλο που μερικές φορές έπρεπε να αντιμετωπίσω την επίπληξη και την προτροπή από τους αδελφούς και τις αδελφές μου μετά την παραδοχή των λαθών μου, καθώς και την ταπείνωση που συνόδευε τα παραπάνω, η άσκηση της αλήθειας απέτρεπε τα λάθη μου από το να βλάψουν το έργο της εκκλησίας. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι ιδιαίτερα προσγειωμένος και γαλήνιος. Πραγματικά βίωσα πόσο οδυνηρό είναι να λέω ψέματα και να εξαπατώ για να προστατεύσω το κύρος και τη φήμη μου. Μόνο με την άσκηση της αλήθειας και την ειλικρίνεια μπορεί να έχει κανείς χαρακτήρα και αξιοπρέπεια και να ζει ανοιχτά στο φως. Δόξα τω Θεώ!