Λέγεται ότι ο Θεός έχει αρχίσει τώρα να παιδεύει τον άνθρωπο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση για το αν η αρχική πρόθεση αυτού του παιδέματος έχει πλήξει τον άνθρωπο. Ο Θεός λέει: «Ο άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει ποτέ τίποτα στο παίδεμά Μου, διότι δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πιάνει τον ζυγό γύρω από το λαιμό του και με τα δύο χέρια, να καρφώνει τα μάτια του πάνω Μου, σαν να παρακολουθεί έναν εχθρό —και μόνο τότε βλέπω πόσο αποστεωμένος είναι. Εξαιτίας αυτού λέω ότι κανένας δεν έχει σταθεί ποτέ ακλόνητος εν μέσω δοκιμασιών». Ο Θεός λέει στον άνθρωπο τα γεγονότα του παιδέματος που δεν τον έχουν πλήξει ακόμη, και το κάνει με μεγάλη λεπτομέρεια, χωρίς να παραλείπει τίποτα. Λες και οι άνθρωποι έχουν εισέλθει σε παίδεμα και πραγματικά δεν μπορούν να παραμείνουν ακλόνητοι. Ο Θεός παρέχει μια ζωντανή, γλαφυρή απεικόνιση των άσχημων χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Γι’ αυτό οι άνθρωποι νιώθουν πίεση: Εφόσον ο Θεός λέει ότι δεν στάθηκαν ποτέ ακλόνητοι εν μέσω δοκιμασιών, πώς θα μπορούσα εγώ να είμαι αυτός που θα σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ, που θα γίνει αποδεκτός παρά τις συμβάσεις; Τότε, αρχίζουν να σκέφτονται. Στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς όπως λέει ο Θεός: «Τους έχω φέρει στο τέλος του δρόμου;» Πράγματι, ο Θεός έχει φέρει όλους τους ανθρώπους στο τέλος του δρόμου και έτσι, στη συνείδησή τους, οι άνθρωποι ανέκαθεν πίστευαν ότι ο Θεός είναι σκληρός και απάνθρωπος. Ο Θεός αλίευσε όλους τους ανθρώπους από τη θάλασσα των επίγειων δεινών, μετά τα οποία, «για να αποφύγω τυχόν ατυχήματα, σκότωσα όλα τα “ψάρια” που είχαν πιαστεί και, κατόπιν, τα ψάρια έγιναν υπάκουα και δεν είχαν το παραμικρό παράπονο». Δεν είναι γεγονός αυτό; Ο Θεός έχει τραβήξει όλους τους ανθρώπους από την πικρή θάλασσα του θανάτου και τους έχει ρίξει σε μια άλλη άβυσσο του θανάτου, τους έχει βάλει όλους κάτω από το «τσεκούρι του δήμιου», τους έχει ωθήσει στο τέλος του δρόμου —γιατί δεν κάνει το ίδιο και στους άλλους υιούς και ανθρώπους του Θεού; Ποια είναι η πρόθεσή Του όταν διεξαγάγει αυτό το έργο στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Γιατί είναι τόσο «κακόβουλο» το χέρι του Θεού; Δεν είναι απορίας άξιο ότι «Όταν χρειάζομαι τον άνθρωπο, πάντα κρύβεται. Λες και δεν έχει δει εκπληκτικές σκηνές ποτέ, λες και γεννήθηκε στην ύπαιθρο και δεν γνωρίζει τίποτα για τα θέματα της πόλης». Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι αναρωτιούνται μέσα τους: «Πού αποσκοπεί το σχέδιο του Θεού; Δεν μας σκοτώνει έτσι; Και ποιο είναι το νόημα; Γιατί τα στάδια του έργου Του έρχονται κατά ριπάς, και γιατί δεν είναι ούτε τόσο δα επιεικής προς εμάς;» Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν τολμούν να το πούνε αυτό, και επειδή τα λόγια του Θεού τους αναγκάζουν να απορρίψουν τέτοιες σκέψεις, στερώντας τους την ευκαιρία να σκεφτούν περαιτέρω, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να αφήσουν κατά μέρος οποιεσδήποτε παρόμοιες σκέψεις. Απλώς ο Θεός αποκαλύπτει όλες τις αντιλήψεις του ανθρώπου και έτσι οι άνθρωποι καταπιέζουν τις αντιλήψεις τους και δεν τους επιτρέπουν να εκδηλωθούν. Ειπώθηκε προηγουμένως ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι απόγονοι του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Στην πραγματικότητα, είναι πιο σαφές να ειπωθεί ότι είναι η προσωποποίηση του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Όταν ο Θεός τους ωθεί στο τέλος του δρόμου και τους σφαγιάζει, τότε —αναμφίβολα— το πνεύμα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα δεν έχει περαιτέρω δυνατότητα να εργαστεί μέσα τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν οι άνθρωποι περπατούν προς το τέλος του δρόμου, την ίδια στιγμή ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας καταλήγει νεκρός. Μπορεί να ειπωθεί ότι χρησιμοποιεί τον θάνατο για να ξεπληρώσει τη «μεγάλη καλοσύνη» του Θεού —που είναι ο σκοπός του έργου του Θεού στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο. Αν και στον ορισμό της «σάρκας» λέγεται ότι η σάρκα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εάν οι άνθρωποι προσφέρουν πραγματικά τον εαυτό τους και δεν καθοδηγούνται από τον Σατανά, τότε κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει —και εκείνη τη στιγμή, η σάρκα θα εκπληρώσει τον άλλο της ρόλο και θα αρχίσει να λαμβάνει επίσημα την κατεύθυνση του Πνεύματος του Θεού. Πρόκειται για μια απαραίτητη διαδικασία, πρέπει να γίνει σταδιακά. Διαφορετικά, ο Θεός δεν θα είχε κανένα μέσο για να εργαστεί στην επίμονη σάρκα. Αυτή είναι η σοφία του Θεού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι οι άνθρωποι έχουν εισέλθει ασυναίσθητα στις σημερινές συνθήκες. Και δεν είναι άραγε ο Θεός αυτός που οδήγησε τον άνθρωπο στο «τέλος του δρόμου»; Θα μπορούσε να είναι ένας νέος δρόμος που άνοιξε ο άνθρωπος; Εξετάζοντας τις εμπειρίες σας, φαίνεται ότι μέσα σας ο Θεός χρησιμοποιεί μεθόδους απίστευτης σκληρότητας, από τις οποίες φαίνεται η δικαιοσύνη του Θεού. Πώς θα μπορούσατε να μην Τον δοξολογείτε; Αυτό που κάνει ο Θεός μέσα σας επιτρέπει στους ανθρώπους να βλέπουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Δεν αξίζει αυτό τον θαυμασμό σας για τον Θεό; Σήμερα, στο σταυροδρόμι όπου η παλιά εποχή εξακολουθεί να υπάρχει και η νέα εποχή δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί, πώς θα γίνετε μάρτυρες του Θεού; Δεν αξίζει να εξετάσετε ενδελεχώς ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Μήπως εξακολουθείτε να εξετάζετε άλλα, άσχετα ζητήματα; Γιατί λέει ο Θεός «Παρόλο που οι άνθρωποι κάποτε φώναζαν “Ζήτω η κατανόηση”, κανείς δεν έχει ξοδέψει πολύ χρόνο αναλύοντας τη λέξη “κατανόηση”, κάτι που καταδεικνύει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καμία επιθυμία να Με αγαπήσουν»; Εάν ο Θεός δεν είπε αυτά τα πράγματα, θα μπορούσατε να μην προσπαθείτε να κατανοήσετε την καρδιά του Θεού οικειοθελώς;

Παρόλο που, πρόσφατα, κάποιοι άνθρωποι ίσως έχουν κατορθώσει να γνωρίσουν ελάχιστα τους στόχους και το νόημα της ενσάρκωσης του Θεού, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αν ο Θεός δεν μιλούσε απλά στον άνθρωπο, κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει τους στόχους και το νόημα της ενσάρκωσης του Θεού. Αυτό είναι απόλυτο. Ακόμα δεν το έχεις καταλάβει; Όλα όσα κάνει ο Θεός μέσα στους ανθρώπους είναι μέρος του σχεδίου διαχείρισής Του —όμως δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν επακριβώς το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το ελάττωμα του ανθρώπου, αλλά ο Θεός δεν απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι σε θέση να κάνουν οτιδήποτε, απλώς τους ζητάει να ακούσουν τις «επιπλήξεις του γιατρού». Αυτή είναι η απαίτηση του Θεού. Ζητά από όλους τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αληθινή ανθρώπινη ζωή, διότι «στην καρδιά τους, η φράση “ανθρώπινη ζωή” δεν υπάρχει, δεν την έχουν σε υπόληψη, και απλώς βαριούνται τα λόγια Μου, λες και έχω καταντήσει μια φλύαρη γριούλα». Στα μάτια των ανθρώπων, τα λόγια του Θεού είναι σαν ένα καθημερινό σκεύος, δεν τα θεωρούν καθόλου σημαντικά. Έτσι, οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τα λόγια του Θεού πράξη —έχουν καταντήσει ελεεινοί, τιποτένιοι που γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά δεν την κάνουν πράξη. Επομένως, αυτό και μόνο το σφάλμα του ανθρώπου αρκεί για να προκαλέσει αηδία στον Θεό για μια χρονική περίοδο και, έτσι, λέει πολλάκις ότι οι άνθρωποι δεν δίνουν προσοχή στα λόγια Του. Ωστόσο, στις αντιλήψεις τους, οι άνθρωποι σκέφτονται τα εξής: «Κάθε μέρα, μελετάμε και αναλύουμε τα λόγια του Θεού, πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι δεν τους δίνουμε προσοχή; Δεν μας αδικεί αυτό;» Ωστόσο, επίτρεψέ Μου να σου το αναλύσω λιγάκι —οι άνθρωποι θα κοκκινίσουν. Όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, κουνάνε το κεφάλι τους, κάνουν τεμενάδες, σαν ένα σκυλάκι που φέρεται δουλικά μόλις ακούει τον κύριό του. Συνεπώς, εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι αισθάνονται ανάξιοι, δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό τους, λες και θέλουν να μετανοήσουν και να ξεκινήσουν εκ νέου —αλλά μόλις περάσει αυτή η φάση, η ατολμία τους εξαφανίζεται αμέσως, αντικαθίσταται από αγριότητα, παραμερίζουν τα λόγια του Θεού και πάντα πιστεύουν ότι οι δικές τους υποθέσεις έχουν προτεραιότητα, ότι τα θέματα του Θεού έρχονται τελευταία, και εξαιτίας αυτών των πράξεών τους, δεν είναι ποτέ σε θέση να κάνουν τα λόγια του Θεού πράξη. Όταν επέλθουν τα γεγονότα, τεντώνουν τους αγκώνες τους προς τα έξω^[α] —έτσι προδίδουν τον δικό τους λαό— δεν είναι απορίας άξιο που ο Θεός λέει: «“Τρέχουν προς την άλλη κατεύθυνση”, ενώ στηρίζονται σ’ Εμένα για τροφή». Αυτό αρκεί για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει το παραμικρό ψέμα στα λόγια του Θεού, είναι απολύτως αληθή και δεν περιέχουν την παραμικρή υπερβολή, αλλά φαίνεται ότι έχουν υποτιμηθεί κάπως, διότι το ανάστημα του ανθρώπου είναι πολύ μικρό, δεν είναι σε θέση να τα αντέξει. Τα λόγια του Θεού έδωσαν ήδη μια ξεκάθαρη απεικόνιση των ανθρώπινων θεμάτων, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά· τα έχουν σκιαγραφήσει με απόλυτη σαφήνεια, απεικονίζοντας με γλαφυρή ομοιότητα το ίδιο το αυθεντικό πρόσωπο του Σατανά. Απλώς, στο παρόν στάδιο, οι άνθρωποι δεν έχουν δει τα πάντα ξεκάθαρα και γι’ αυτό λέγεται ότι δεν έχουν καταφέρει να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Εξαιτίας αυτού, λέω ότι αυτό το μάθημα πρέπει να συνεχιστεί· δεν μπορεί να σταματήσει. Η στιγμή που άνθρωποι θα καταφέρουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, θα είναι και η στιγμή που θα αποκτήσει δόξα ο Θεός. Αυτό είναι εύκολο να το κατανοήσει κανείς —δεν χρειάζεται να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Υπάρχει, ωστόσο, ένα πράγμα που θα σας υπενθυμίσω, αν και πρώτα πρέπει να διαβάσετε τα εξής λόγια του Θεού: «Στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι δεν Με λατρεύουν, δεν έχω θέση στην καρδιά τους. Θα μπορούσαν να δείξουν αληθινή αγάπη για Μένα στις ημέρες του πόνου που πρόκειται να έρθουν;» Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Ο Θεός λέει ότι το παίδεμα δεν έχει ακόμη πλήξει τον άνθρωπο, κάτι που αποδεικνύει ότι υπάρχει όντως ένα κρυφό νόημα στη φράση «να γνωρίσουν τον εαυτό τους» —το είχες αντιληφθεί; Πώς μπορούν οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον εαυτό τους χωρίς να υποβληθούν σε δεινά και ραφινάρισμα; Δεν είναι αυτά λόγια του αέρα; Εμπιστεύεσαι πραγματικά όλα όσα λέει ο Θεός; Είσαι σε θέση να διακρίνεις τα λόγια του Θεού; Γιατί ο Θεός επαναλαμβάνει πράγματα όπως «Όταν βλέπω τις πράξεις του ανθρώπου, η μόνη Μου επιλογή είναι να φύγω», και λέει επίσης «μόνο όταν τα βουνά γκρεμίζονται και η γη σκίζεται στα δύο, οι άνθρωποι σκέφτονται τα λόγια Μου, μόνο τότε ξυπνούν από τα όνειρά τους, αλλά έχει ήδη έρθει η ώρα, τους έχει σαρώσει η μεγάλη πλημμύρα, τα πτώματά τους επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού»; Γιατί λέει ο Θεός «οι άνθρωποι σκέφτονται» και όχι «οι άνθρωποι υπακούν τα λόγια Μου»; Είναι αλήθεια ότι τα βουνά γκρεμίζονται και η γη σκίζεται στα δύο; Οι άνθρωποι δεν δίνουν προσοχή σ’ αυτά τα λόγια, τα αφήνουν να περάσουν απαρατήρητα και έτσι υπόκεινται σε μεγάλα «δεινά» σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι πάρα πολύ επιπόλαιοι. Λόγω αυτού του ελαττώματος του ανθρώπου, λέει ο Θεός: «Εγώ, αυτό το “έκτρωμα” χωρίς δακρυϊκούς πόρους, έχω κλάψει πολύ για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν το γνωρίζει καθόλου αυτό». Επειδή οι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία στα λόγια του Θεού, ο Θεός χρησιμοποιεί αυτό το μέσο για να τους υπενθυμίσει και να λάβει τη «βοήθειά» τους.

Προς το παρόν, δεν θα προφητεύσω τις παγκόσμιες εξελίξεις, αλλά θα προβλέψω κάτι για τη μοίρα του ανθρώπου. Δεν έχω ζητήσει να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του; Πως μπορεί να ερμηνευτεί αυτό; Πώς πρέπει να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του; Όταν ο Θεός «βασανίζει» τους ανθρώπους τόσο πολύ, ώστε να αιωρούνται μεταξύ ζωής και θανάτου, αρχίζουν να κατανοούν λίγο από το νόημα της ανθρώπινης ζωής και κουράζονται με την ανθρώπινη ζωή, γιατί πιστεύουν ότι όλη η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα όνειρο. Πιστεύουν ότι η ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη αγωνία, ότι θα πεθάνουν χωρίς να έχουν επιτύχει τίποτα, ότι η ζωή τους είναι άσκοπη και άνευ αξίας. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο, ένα όνειρο στο οποίο η θλίψη και η ευτυχία έρχονται και παρέρχονται. Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για τον Θεό, αλλά επειδή ζουν στον ανθρώπινο κόσμο, η καθημερινότητά τους παραμένει κενή και άνευ αξίας, δείχνοντας σε όλους τους ανθρώπους ότι η απόλαυση του Θεού είναι απλώς μια εφήμερη παρηγοριά —αλλά αν, όταν δεν απολαμβάνουν τον Θεό, εξακολουθούν να ζουν στη σάρκα ακόμα και αν πιστεύουν στον Θεό, ποιο είναι το νόημα; Στη σάρκα, τα πάντα είναι κενά για τον άνθρωπο. Έχει βιώσει τα σκαμπανεβάσματα της ανθρώπινης ζωής, με την έλευση των γηρατειών που τα μαλλιά του ανθρώπου ασπρίζουν, το πρόσωπό του γεμίζει με ρυτίδες, τα χέρια του καλύπτονται με κάλους. Παρόλο που έχει πληρώσει ένα μεγάλο τίμημα, δεν έχει κερδίσει σχεδόν τίποτα. Έτσι, τα λόγια Μου πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα: Τα πάντα είναι κενά για όσους ζουν στη σάρκα. Αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας και δεν χρειάζεται να το εξετάσεις λεπτομερώς. Αυτό είναι το αυθεντικό πρόσωπο της ανθρώπινης ζωής για το οποίο ο Θεός μίλησε επανειλημμένα. Ο Θεός δεν αποφεύγει αυτά τα λόγια ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του ανθρώπου, αλλά απλώς ενεργεί σύμφωνα με το αρχικό Του σχέδιο. Ίσως κάποια λόγια να παρέχουν υποστήριξη και κατανόηση στους ανθρώπους, και ίσως άλλα να κάνουν ακριβώς το αντίθετο, κάνοντας σκόπιμα τους ανθρώπους να ζουν σε μια ατμόσφαιρα θανάτου —και ακριβώς γι’ αυτό υποφέρουν. Έτσι, ίσως ο Θεός θέτει τη «στρατηγική της άδειας πόλης»^[β] για να αποπροσανατολίσει σκόπιμα στους ανθρώπους, αλλά δεν μπορούν να το διακρίνουν αυτό καθόλου, παραμένουν στο σκοτάδι. Και όμως, όλα είναι στο χέρι του Θεού, και παρόλο που το γνωρίζουν οι άνθρωποι, πώς θα μπορούσαν να προφυλαχθούν; Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την απειλή του παιδέματος —τι θα μπορούσαν να κάνουν; Μπορούν μόνο να υποταχθούν στα σχέδια του Θεού —και δεν συμβαίνει άραγε αυτό επειδή ο Θεός τούς έχει αρπάξει και δεν τους αφήνει να φύγουν; Μόνο υπό τις απειλές του Θεού είναι όλοι οι άνθρωποι σε θέση να ακολουθήσουν την πορεία της φύσης —αυτό δεν συμβαίνει; Αν δεν υπήρχαν τα σχέδια του Θεού, πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι να παραδεχτούν την ήττα οικειοθελώς; Δεν θα ήταν αυτό, άραγε, αστείο; Παρόλο που η ανθρώπινη ζωή είναι κενή, ποιος είναι πρόθυμος, όταν η ζωή του είναι άνετη, να αφήσει σιωπηλά πίσω του τον ανθρώπινο κόσμο και να προσπαθήσει να ικανοποιήσει τον Θεό; Οι άνθρωποι πεθαίνουν εν μέσω απόγνωσης —ποιος έχει πεθάνει ποτέ εν μέσω αφθονίας, όταν έχει ό,τι θελήσει; Μόνο ένα «αστέρι» που κατήλθε από τον ουρανό θα αποτελούσε εξαίρεση. Σε σύγκριση με τη ζωή που απολάμβανε στον τρίτο ουρανό, η ζωή στη γη θα ήταν σαν να ζει στον Άδη —μόνο υπό τέτοιες συνθήκες μπορεί να ήταν πρόθυμο να πεθάνει. Ωστόσο, ποιος είναι σήμερα αστέρι στον ουρανό; Κι Εγώ είμαι «ασαφής» επ’ αυτού. Ας ψάξουμε τριγύρω να δούμε αν μπορούμε να βρούμε κάποιον. Αν βρεθεί, ζητώ από τους ανθρώπους να Με βοηθήσουν να ρωτήσω αν είναι πρόθυμος να ενεργήσει σύμφωνα με τα παραπάνω λόγια Μου. Ωστόσο, προειδοποιώ τον καθέναν από σας: Κανείς σας δεν πρέπει να παίξει τον «ήρωα» και να προθυμοποιηθεί να πεθάνει, καταλάβατε;

Υποσημειώσεις:

α. «Τεντώνω τους αγκώνες μου προς τα έξω» είναι μια κινεζική παροιμία, η οποία σημαίνει ότι ένα άτομο βοηθά τους άλλους σε βάρος κοντινών του ανθρώπων, για παράδειγμα γονείς, παιδιά, συγγενείς ή αδέλφια.

β. Η «στρατηγική της άδειας πόλης» είναι το 32^ο από τα τριάντα έξι Στρατηγήματα της αρχαίας Κίνας. Η στρατηγική αυτή περιλαμβάνει την παρουσίαση ενός απατηλά τολμηρού μετώπου με σκοπό την απόκρυψη της έλλειψης ετοιμότητας προς εξαπάτηση του εχθρού.