Σχετικά λόγια του Θεού:

Από την ύπαρξη κιόλας της διαχείρισης του Θεού, Εκείνος ήταν πάντα πλήρως αφιερωμένος στην επιτέλεση του έργου Του. Παρά το γεγονός ότι καλύπτει το πρόσωπό Του από αυτούς, βρισκόταν πάντα στο πλευρό του ανθρώπου, εργαζόμενος πάνω του, εκφράζοντας τη διάθεσή Του, καθοδηγώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα με την ουσία Του, και επιτελώντας το έργο Του πάνω σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά μέσω της δύναμής Του, της σοφίας και της εξουσίας Του, ξεκινώντας, έτσι, την Εποχή του Νόμου, την Εποχή της Χάριτος και, τώρα, την Εποχή της Βασιλείας. Αν και ο Θεός κρύβει το πρόσωπό Του από τον άνθρωπο, η διάθεσή Του, η ύπαρξη και τα υπάρχοντά Του, και το θέλημά Του προς την ανθρωπότητα, αποκαλύπτονται ανεπιφύλακτα στον άνθρωπο, προκειμένου να δει και να βιώσει. Με άλλα λόγια, αν και τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να δουν ούτε να αγγίξουν τον Θεό, η διάθεση και η ουσία του Θεού, με τις οποίες έχει έρθει σε επαφή το ανθρώπινο γένος, αποτελούν απολύτως εκφράσεις του ίδιου του Θεού. Έτσι δεν είναι; Ανεξάρτητα από το με ποια μέθοδο ή από ποια γωνία επιτελεί ο Θεός το έργο Του, αντιμετωπίζει πάντα τους ανθρώπους με την πραγματική Του ταυτότητα, πράττοντας ό,τι πρέπει να πράξει και λέγοντας ό,τι πρέπει να πει. Από όποια θέση και αν μιλά ο Θεός —θα μπορούσε να στέκεται στον τρίτο ουρανό ή να είναι ενσαρκωμένος ή ακόμα και ως συνηθισμένος άνθρωπος— πάντα μιλά στον άνθρωπο με όλη Του την καρδιά και όλο το μυαλό Του, χωρίς καμία εξαπάτηση ή απόκρυψη. Όταν επιτελεί το έργο Του, ο Θεός εκφράζει τον λόγο και τη διάθεσή Του, και εκφράζει αυτό που έχει και είναι, χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη. Καθοδηγεί την ανθρωπότητα με τη ζωή Του, το Είναι Του και τα υπάρχοντά Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Η διάθεση του Θεού είναι ανοιχτή σε όλους και δεν είναι κρυμμένη, επειδή ο Θεός ποτέ δεν απέφυγε εσκεμμένα κανέναν άνθρωπο, ούτε και επιδίωξε ποτέ συνειδητά να κρύψει τον εαυτό Του, ώστε οι άνθρωποι να μην είναι ικανοί να Τον γνωρίσουν ή να Τον καταλάβουν. Η διάθεση του Θεού ήταν ανέκαθεν ανοιχτή και πάντα αντιμετώπιζε κάθε πρόσωπο με ειλικρίνεια. Κατά τη διάρκεια της διαχείρισης του Θεού, ο Θεός επιτελεί το έργο Του ενώπιον όλων· και το έργο Του επιτελείται πάνω σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Καθώς επιτελεί το έργο αυτό, αποκαλύπτει συνεχώς τη διάθεσή Του, χρησιμοποιώντας συνεχώς την ουσία Του και αυτό που έχει και είναι, προκειμένου να καθοδηγεί και να συνδράμει κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Σε κάθε εποχή και στάδιο, ανεξάρτητα από το αν οι συνθήκες είναι καλές ή κακές, η διάθεση του Θεού είναι πάντοτε ανοιχτή σε κάθε άτομο, και τα υπάρχοντα και το Είναι Του είναι πάντοτε ανοιχτά σε κάθε άτομο, με τον ίδιο τρόπο που η ζωή Του συνεχώς και αδιαλείπτως συνδράμει και υποστηρίζει το ανθρώπινο γένος.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Τα τρία στάδια του έργου βρίσκονται στην καρδιά ολόκληρης της διαχείρισης του Θεού, και σε αυτά εκφράζεται η διάθεση του Θεού και αυτό που είναι Εκείνος. Όσοι δεν γνωρίζουν τα τρία στάδια του έργου του Θεού, είναι ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν πώς εκφράζει ο Θεός τη διάθεσή Του, ούτε γνωρίζουν τη σοφία του έργου Του και παραμένουν αδαείς των πολλών τρόπων με τους οποίους σώζει την ανθρωπότητα, και του θελήματός Του για το σύνολο της ανθρωπότητας. Τα τρία στάδια του έργου αποτελούν την πλήρη έκφραση του έργου της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Όσοι δεν γνωρίζουν τα τρία στάδια του έργου, θα αγνοούν τις διάφορες μεθόδους και αρχές του έργου του Αγίου Πνεύματος· όσοι επιμένουν άκαμπτα στο δόγμα που παραμένει από άλλο στάδιο του έργου, είναι άνθρωποι που περιορίζουν τον Θεό στο δόγμα και των οποίων η πίστη στον Θεό είναι ασαφής και αβέβαιη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα λάβουν ποτέ τη σωτηρία του Θεού. Μόνο τα τρία στάδια του έργου του Θεού μπορούν να εκφράσουν πλήρως το σύνολο της διάθεσης του Θεού και να εκφράσουν απόλυτα την πρόθεσή Του να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, καθώς και όλη τη διαδικασία της σωτηρίας της. Τούτο αποτελεί απόδειξη ότι έχει συντρίψει τον Σατανά και έχει κερδίσει την ανθρωπότητα, είναι απόδειξη της νίκης του Θεού και είναι η έκφραση ολόκληρης της διάθεσής Του. Όσοι κατανοούν μονάχα ένα από τα τρία στάδια του έργου του Θεού, γνωρίζουν μόνο μέρος της διάθεσής Του. Στο μυαλό του ανθρώπου είναι εύκολο το μεμονωμένο αυτό στάδιο του έργου να καταστεί δόγμα, και γίνεται πιθανό ο άνθρωπος να θεσπίσει κανόνες σχετικά με τον Θεό, ενώ χρησιμοποιεί τούτο το μεμονωμένο κομμάτι της διάθεσης του Θεού ως αναπαράσταση ολόκληρης της διάθεσής Του. Επιπλέον, αναμειγνύεται και μεγάλο μέρος της φαντασίας του ανθρώπου, έτσι ώστε αυτός φυλακίζει άκαμπτα τη διάθεση, το Είναι και τη σοφία του Θεού, καθώς και τις αρχές του έργου Του, μέσα σε περιορισμένες παραμέτρους, πιστεύοντας ότι, αφού ο Θεός υπήρξε έτσι μια φορά, τότε θα παραμείνει για πάντα ίδιος και δεν θα αλλάξει ποτέ. Μόνο όσοι γνωρίζουν και εκτιμούν τα τρία στάδια του έργου μπορούν να γνωρίζουν πλήρως και με ακρίβεια τον Θεό. Τουλάχιστον, δεν θα ορίζουν τον Θεό ως τον Θεό των Ισραηλιτών ή των Εβραίων και δεν θα τον βλέπουν ως έναν Θεό ο οποίος θα παραμένει για πάντα καρφωμένος πάνω στον σταυρό προς χάριν του ανθρώπου. Εάν γνωρίζεις τον Θεό από ένα και μόνο στάδιο του έργου Του, τότε η γνώση σου είναι ελάχιστη. Η γνώση σου είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί πολλοί από τη θρησκευτική παλαιά φρουρά κάρφωσαν τον Θεό ζωντανό πάνω στον σταυρό; Μήπως επειδή ο άνθρωπος περιορίζει τον Θεό μέσα σε ορισμένες παραμέτρους;

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η γνώση των τριών σταδίων του έργου του Θεού είναι το μονοπάτι για να γνωρίσεις τον Θεό

Τα τρία στάδια του έργου αποτελούν καταγραφή ολόκληρου του έργου του Θεού, μια καταγραφή της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό, και δεν είναι φανταστικά. Εάν πραγματικά θέλετε να αναζητήσετε τη γνώση για ολόκληρη τη διάθεση του Θεού, τότε πρέπει να γνωρίζετε τα τρία στάδια του έργου που επιτελεί Εκείνος και, κυρίως, δεν πρέπει να παραλείψετε κανένα στάδιο. Τούτο είναι το ελάχιστο που πρέπει να επιτευχθεί από εκείνους που προσπαθούν να γνωρίσουν τον Θεό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει από μόνος του μια πραγματική γνώση του Θεού. Δεν είναι κάτι που ο άνθρωπος μπορεί να φανταστεί από μόνος του, ούτε αποτελεί συνέπεια της ιδιαίτερης εύνοιας του Αγίου Πνεύματος προς κάποιον. Αντίθετα, είναι μια γνώση που έρχεται αφού ο άνθρωπος έχει βιώσει το έργο του Θεού, και είναι μια γνώση του Θεού που έρχεται μόνο μετά τη βίωση των γεγονότων του έργου του Θεού. Μια τέτοια γνώση δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί από ιδιοτροπία, ούτε είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί. Είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την προσωπική εμπειρία. Η σωτηρία του ανθρώπου από τον Θεό βρίσκεται στον πυρήνα των τριών αυτών σταδίων του έργου· μέσα, όμως, στο έργο της σωτηρίας περιλαμβάνονται διάφορες μέθοδοι εργασίας και τρόποι, με τους οποίους εκφράζεται η διάθεση του Θεού. Τούτο είναι που βρίσκει εξαιρετικά δύσκολο ο άνθρωπος να αναγνωρίσει και να κατανοήσει. Ο διαχωρισμός των εποχών, αλλαγές στο έργο του Θεού, αλλαγές στην τοποθεσία του έργου, στον αποδέκτη του έργου, και ούτω καθεξής —όλα τα παραπάνω περιλαμβάνονται στα τρία στάδια του έργου. Ειδικότερα, η διαφορά στον τρόπο εργασίας του Αγίου Πνεύματος, καθώς και μεταβολές στη διάθεση, την εικόνα, το όνομα, την ταυτότητα του Θεού, ή άλλες αλλαγές —όλα αποτελούν μέρος των τριών σταδίων του έργου. Κάθε στάδιο του έργου μπορεί να αντιπροσωπεύει μονάχα ένα μέρος του και περιορίζεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πεδίο. Δεν περιλαμβάνει τον διαχωρισμό των εποχών ή αλλαγές στο έργο του Θεού και, πολύ λιγότερο, τις άλλες πτυχές. Είναι ξεκάθαρα προφανές. Τα τρία στάδια του έργου αποτελούν το σύνολο του έργου του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει το έργο και τη διάθεση του Θεού στο έργο της σωτηρίας· χωρίς αυτό το γεγονός, η γνώση σου για τον Θεό δεν είναι παρά κούφιες λέξεις, τίποτα περισσότερο από παροπλισμένες από καθέδρας ομιλίες.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η γνώση των τριών σταδίων του έργου του Θεού είναι το μονοπάτι για να γνωρίσεις τον Θεό

Στη συγκεκριμένη καταγραφή της ιστορίας του Νώε, βλέπετε εσείς κάποιο μέρος της διάθεσης του Θεού; Η υπομονή του Θεού απέναντι στη διαφθορά, τη ρυπαρότητα και τη βία του ανθρώπου, έχει όρια. Φτάνοντας στο όριο αυτό, ο Θεός δεν θα είναι πλέον υπομονετικός και, αντιθέτως, θα ξεκινήσει τη νέα διαχείριση και το νέο Του σχέδιο, θα αρχίσει να πράττει αυτό που πρέπει να πράξει, θα αποκαλύψει τις πράξεις Του και την άλλη πλευρά της διάθεσής Του. Με την ενέργεια Του αυτή, δεν θέλει να αποδείξει ότι δεν πρέπει ποτέ να υβρίζεται από τον άνθρωπο ή ότι είναι γεμάτος εξουσία και οργή, ούτε θέλει να δείξει ότι μπορεί να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Είναι ότι η διάθεσή Του και η αγία ουσία Του δεν μπορούν πλέον να επιτρέψουν, ούτε να υπομείνουν το συγκεκριμένο είδος ανθρωπότητας να ζει ενώπιόν Του, υπό το κράτος Του. Δηλαδή, όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι εναντίον Του, όταν δεν υπάρχει ούτε ένας σε ολόκληρη τη γη που να μπορεί Εκείνος να σώσει, δεν θα έχει πλέον υπομονή για μια τέτοια ανθρωπότητα και, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, θα φέρει εις πέρας το σχέδιό Του —να καταστρέψει αυτό το είδος ανθρωπότητας. Μια τέτοια πράξη από τον Θεό, καθορίζεται από τη διάθεσή Του. Τούτη αποτελεί απαραίτητη συνέπεια, μια συνέπεια που πρέπει να φέρει κάθε δημιουργημένο ον υπό το κράτος του Θεού. Αυτό δεν δείχνει ότι, στην παρούσα εποχή, ο Θεός ανυπομονεί να ολοκληρώσει το σχέδιό Του και να σώσει τους ανθρώπους που θέλει να σώσει; Υπό αυτές τις συνθήκες, τι ενδιαφέρει περισσότερο τον Θεό; Όχι το πώς Τον αντιμετωπίζουν ή Του ανθίστανται αυτοί που δεν Τον ακολουθούν καθόλου ή αυτοί που Του εναντιώνονται ούτως ή άλλως, ή το ότι η ανθρωπότητα Τον συκοφαντεί. Εκείνος ενδιαφέρεται μόνο για το κατά πόσο αυτοί που Τον ακολουθούν, τα αντικείμενα της σωτηρίας Του στο σχέδιο διαχείρισής Του, έχουν καταστεί ολοκληρωμένοι από τον ίδιον, αν έχουν επιτύχει την ικανοποίησή Του. Όσο για τους ανθρώπους πλην εκείνων που Τον ακολουθούν, απλώς περιστασιακά δίνει μια μικρή τιμωρία για να εκφράσει την οργή Του. Για παράδειγμα: παλιρροϊκά κύματα, σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείου, και ούτω καθεξής. Ταυτοχρόνως, προστατεύει, επίσης, και φροντίζει σθεναρά όσους Τον ακολουθούν και πρόκειται να σωθούν από Αυτόν. Η διάθεση του Θεού είναι η ακόλουθη: Από τη μία πλευρά, μπορεί να δώσει στους ανθρώπους που προτίθεται να καταστήσει ολοκληρωμένους, ακραία υπομονή και ανεκτικότητα, περιμένοντάς τους για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα· από την άλλη, ο Θεός μισεί και αποστρέφεται με σθένος τους ανθρώπους τύπου Σατανά, που δεν Τον ακολουθούν και Του εναντιώνονται. Αν και δεν ενδιαφέρεται για το αν αυτοί οι τύπου Σατανά άνθρωποι Τον ακολουθούν ή Τον λατρεύουν, Εκείνος εξακολουθεί να τους απεχθάνεται, κάνοντας, παράλληλα, υπομονή για αυτούς στην καρδιά Του και, καθώς καθορίζει το τέλος αυτών των ανθρώπων τύπου Σατανά, αναμένει επίσης την έλευση της ώρας των βημάτων σχετικά με το σχέδιο διαχείρισής Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Αρχικά, ο Θεός δημιούργησε μια ανθρωπότητα που στα μάτια Του ήταν πολύ καλή και βρισκόταν κοντά Του, αλλά καταστράφηκε από κατακλυσμό αφού επαναστάτησε εναντίον Του. Πόνεσε τον Θεό το γεγονός ότι μια τέτοια ανθρωπότητα απλώς εξαφανίστηκε έτσι, σε μια στιγμή; Φυσικά και Τον πόνεσε! Πώς εξέφρασε, λοιπόν, τον πόνο αυτόν; Πώς καταγράφηκε στη Βίβλο; Καταγράφηκε ως εξής: «Και στήνω την διαθήκην μου προς εσάς· και δεν θέλει πλέον εξολοθρευθή πάσα σαρξ από των υδάτων του κατακλυσμού· ουδέ θέλει πλέον είσθαι κατακλυσμός διά να φθείρη την γην». Αυτή η απλή πρόταση αποκαλύπτει τις σκέψεις του Θεού. Η καταστροφή του κόσμου Τον πόνεσε πάρα πολύ. Με ανθρώπινα λόγια, λυπήθηκε πολύ. Μπορούμε να φανταστούμε: Πώς έμοιαζε η, κάποτε γεμάτη ζωή, γη μετά την καταστροφή της από τον κατακλυσμό; Πώς έμοιαζε η, κάποτε γεμάτη ανθρώπινα όντα, γη τώρα; Καμία ανθρώπινη κατοικία, κανένα ζωντανό πλάσμα, νερό παντού και απόλυτο χάος στην επιφάνεια του νερού. Αυτή η σκηνή ήταν η αρχική πρόθεση του Θεού όταν δημιούργησε τον κόσμο; Εννοείται πως όχι! Η αρχική πρόθεση του Θεού ήταν να βλέπει ζωή σε όλη τη γη, να βλέπει τα ανθρώπινα όντα, που Εκείνος δημιούργησε, να Τον λατρεύουν, και όχι να είναι ο Νώε ο μόνος που Τον λατρεύει ή ο μοναδικός που μπόρεσε να απαντήσει στο κάλεσμά Του να ολοκληρώσει αυτό που του είχε ανατεθεί. Μετά τον χαμό της ανθρωπότητας, ο Θεός δεν είδε την αρχική Του πρόθεση, αλλά το εντελώς αντίθετο. Πώς θα μπορούσε να μην πονά η καρδιά Του; Όταν, λοιπόν, αποκάλυπτε τη διάθεσή Του και εξέφραζε τα συναισθήματά Του, ο Θεός έλαβε μια απόφαση. Ποια ήταν αυτή; Να φτιάξει ένα τόξο στο σύννεφο (σημείωση: το ουράνιο τόξο που βλέπουμε) ως διαθήκη με τον άνθρωπο, μια υπόσχεση ότι ο Θεός δεν θα κατέστρεφε ξανά με κατακλυσμό την ανθρωπότητα. Ταυτόχρονα, ήταν επίσης ένας τρόπος να ειπωθεί στους ανθρώπους ότι ο Θεός είχε κάποτε καταστρέψει τον κόσμο με κατακλυσμό, ένας τρόπος να επιτραπεί στο ανθρώπινο γένος να θυμάται για πάντα γιατί ο Θεός έπραξε κάτι τέτοιο.

[…]

Ποιο μέρος της διάθεσης του Θεού πρέπει να κατανοήσουμε από εδώ; Ο Θεός απεχθανόταν τον άνθρωπο επειδή ο άνθρωπος ήταν εχθρικός απέναντί Του, αλλά μέσα στην καρδιά Του, η φροντίδα, η ανησυχία και το έλεός Του για την ανθρωπότητα παρέμειναν αμετάβλητα. Ακόμη και όταν κατέστρεψε την ανθρωπότητα, η καρδιά Του παρέμεινε απαράλλακτη. Όταν η ανθρωπότητα γέμισε διαφθορά και ανυπακοή προς τον Θεό μέχρι ενός σημείου, ο Θεός υποχρεώθηκε, λόγω της διάθεσης και της ουσίας Του και σύμφωνα με τις αρχές Του, να καταστρέψει τη συγκεκριμένη ανθρωπότητα. Λόγω, όμως της ουσίας Του, ο Θεός σπλαχνιζόταν ακόμα την ανθρωπότητα και, μάλιστα, ήθελε να χρησιμοποιήσει και διάφορους τρόπους για να τη λυτρώσει, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Αντ’ αυτού, ο άνθρωπος εναντιώθηκε στον Θεό, συνέχισε να μην Τον υπακούει, αρνούμενος να δεχθεί τη σωτηρία του Θεού, αρνήθηκε, δηλαδή, να δεχθεί τις καλές Του προθέσεις. Ανεξάρτητα από το ότι ο Θεός τον κάλεσε, του υπενθύμισε, τον συνέδραμε, τον βοήθησε ή τον ανέχθηκε, ο άνθρωπος ούτε το κατάλαβε, ούτε το εκτίμησε, ούτε καν έδωσε σημασία. Μέσα στην οδύνη Του, ο Θεός δε λησμόνησε να δώσει στον άνθρωπο τη μέγιστη ανεκτικότητά Του, περιμένοντας τον άνθρωπο να ανακάμψει. Έχοντας φτάσει στα όριά Του, έπραξε αυτό που έπρεπε, χωρίς κανένα δισταγμό. Με άλλα λόγια, υπήρξε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδος και διαδικασία από τη στιγμή που ο Θεός σχεδίασε να καταστρέψει το ανθρώπινο γένος, ως την επίσημη έναρξη του έργου Του για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Η εν λόγω διαδικασία υπήρχε με τον σκοπό να ενεργοποιήσει τον άνθρωπο ώστε να ανακάμψει, και ήταν η τελευταία ευκαιρία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Τι έκανε, λοιπόν, ο Θεός κατά την περίοδο προτού καταστρέψει την ανθρωπότητα; Ο Θεός εργάστηκε ακατάπαυστα, υπενθυμίζοντας και προτρέποντας. Ανεξάρτητα από το πόση οδύνη και θλίψη ένοιωθε η καρδιά του Θεού, Εκείνος συνέχισε να ασκεί τη φροντίδα, την ανησυχία Του και το άφθονο έλεός Του για την ανθρωπότητα. Τι καταλαβαίνουμε από αυτό; Αναμφισβήτητα, κατανοούμε ότι η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα είναι πραγματική και όχι μόνο λόγια. Είναι πραγματική, απτή και υπολογίσιμη, όχι ψεύτικη, κίβδηλη, απατηλή ή επιτηδευμένη. Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ποτέ τεχνάσματα ούτε δημιουργεί ψεύτικες εικόνες για να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι είναι άξιος της αγάπης τους. Ποτέ δεν χρησιμοποιεί ψευδείς μαρτυρίες, προκειμένου να αφήσει τους ανθρώπους να δουν την ομορφιά Του ή για να καυχηθεί για την ομορφιά και την αγιοσύνη Του. Τούτες οι πτυχές της διάθεσης του Θεού δεν είναι, άραγε, αντάξιες της αγάπης του ανθρώπου; Δεν αξίζουν να λατρεύονται; Δεν αξίζουν την αγάπη; Σε τούτο το σημείο, θέλω να σας ρωτήσω: Αφού ακούσατε τα λόγια αυτά, πιστεύετε ότι το μεγαλείο του Θεού είναι απλώς λέξεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί; Ή μήπως η ομορφιά του Θεού είναι απλώς κενά λόγια; Όχι! Σίγουρα όχι! Η υπεροχή, το μεγαλείο, η αγιοσύνη, η ανεκτικότητα, η αγάπη του Θεού και ούτω καθεξής —κάθε λεπτομέρεια καθεμίας από τις διάφορες πτυχές της διάθεσης και της ουσίας του Θεού βρίσκει πρακτική έκφραση κάθε φορά που Εκείνος επιτελεί το έργο Του, όπως και ενσωματώνεται στο θέλημά Του απέναντι στον άνθρωπο και εκπληρώνεται και αντανακλάται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το εάν το έχεις αισθανθεί προηγουμένως, ο Θεός φροντίζει τον κάθε άνθρωπο με κάθε δυνατό τρόπο, χρησιμοποιώντας την ειλικρινή καρδιά, τη σοφία Του και διάφορες μεθόδους, προκειμένου να ζεστάνει την καρδιά του κάθε ανθρώπου και να αφυπνίσει το πνεύμα του. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄

Η χρήση της φωτιάς από τον Θεό για να καταστρέψει την πόλη των Σοδόμων, είναι η πιο γρήγορη μέθοδος για να εκμηδενίσει ολοκληρωτικά μια ανθρωπότητα ή κάποιο πράγμα. Η καύση του λαού των Σοδόμων κατέστρεψε περισσότερα από τα φυσικά τους σώματα· κατέστρεψε την ολότητα του πνεύματος, της ψυχής και του σώματός τους, εξασφαλίζοντας ότι οι άνθρωποι μέσα σε αυτή την πόλη θα έπαυαν να υπάρχουν τόσο στον υλικό κόσμο όσο και στον κόσμο, που είναι αόρατος στον άνθρωπο. Τούτος είναι ένας τρόπος, μέσα από τον οποίο ο Θεός αποκαλύπτει και εκφράζει την οργή Του. Αυτός ο τρόπος αποκάλυψης και έκφρασης είναι μια πτυχή της ουσίας της οργής του Θεού, ακριβώς όπως είναι, φυσικά, και μια αποκάλυψη της ουσίας της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Όταν ο Θεός στέλνει την οργή Του, παύει να αποκαλύπτει οποιοδήποτε έλεος ή στοργικότητα, ούτε επιδεικνύει περισσότερη από την ανεκτικότητα ή την υπομονή Του· δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο, πράγμα ή λόγος που να Τον πείσουν να συνεχίσει να είναι υπομονετικός, να δώσει και πάλι το έλεός Του, να παραχωρήσει για άλλη μια φορά την ανεκτικότητά Του. Στη θέση των πραγμάτων αυτών, και χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή, ο Θεός θα στείλει την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του, θα πράξει αυτό που επιθυμεί, και θα πράξει τα πράγματα αυτά με γρήγορο και καθαρό τρόπο και σύμφωνα με τις δικές Του επιθυμίες. Τούτος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός στέλνει την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του, τις οποίες ο άνθρωπος δεν πρέπει να υβρίζει, και είναι επίσης έκφραση μιας πτυχής της δίκαιης διάθεσής Του. Όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν τον Θεό να δείχνει ανησυχία και αγάπη προς τον άνθρωπο, είναι ανίκανοι να ανιχνεύσουν την οργή Του, να διακρίνουν τη μεγαλοπρέπειά Του ή να συναισθανθούν την έλλειψη ανεκτικότητάς Του προς την ύβρι. Τα στοιχεία αυτά οδηγούσαν πάντοτε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού είναι αποκλειστικά έλεος, ανεκτικότητα και αγάπη. Ωστόσο, όταν κάποιος παρακολουθεί τον Θεό να καταστρέφει μια πόλη ή να απεχθάνεται μια ανθρωπότητα, η οργή Του στην καταστροφή του ανθρώπου και η μεγαλοπρέπειά Του επιτρέπουν στους ανθρώπους να διακρίνουν την άλλη πλευρά της δίκαιης διάθεσής Του. Τούτη είναι η έλλειψη ανεκτικότητας του Θεού προς την ύβρι. Η διάθεση του Θεού που δεν ανέχεται την ύβρι, ξεπερνά τη φαντασία κάθε δημιουργημένου όντος και, μεταξύ των μη-δημιουργημένων όντων, κανένα δεν είναι ικανό να παρέμβει σε αυτήν ή να την επηρεάσει· ακόμα δε περισσότερο, είναι αδύνατον να την υποδυθεί ή να τη μιμηθεί κάποιος. Έτσι, η ανθρωπότητα πρέπει να γνωρίσει περισσότερο αυτήν ακριβώς την πτυχή της διάθεσης του Θεού. Μόνο ο ίδιος ο Θεός έχει τη συγκεκριμένη διάθεση, και μόνο ο ίδιος ο Θεός κατέχει τέτοιου είδους διάθεση. Ο Θεός κατέχει τη συγκεκριμένη δίκαιη διάθεση, διότι απεχθάνεται την κακία, το σκοτάδι, την επαναστατικότητα και τις μοχθηρές πράξεις του Σατανά —που διαφθείρει και καταβροχθίζει την ανθρωπότητα— διότι απεχθάνεται όλες τις αμαρτωλές πράξεις που Του εναντιώνονται, και διότι η ουσία Του είναι αγία και αμόλυντη. Εξαιτίας τούτου, δεν πρόκειται να ανεχθεί από κανένα από τα δημιουργημένα ή μη-δημιουργημένα όντα να Του εναντιωθούν ανοιχτά ή να Τον αμφισβητήσουν. Ακόμη και ένα άτομο, στο οποίο έχει δείξει κάποτε έλεος ή το έχει επιλέξει, αρκεί μονάχα να προκαλέσει τη διάθεσή Του και να παραβιάσει την αρχή Του για υπομονή και ανεκτικότητα, και Εκείνος θα απελευθερώσει και θα αποκαλύψει τη δίκαιη διάθεσή Του —μια διάθεση που δεν ανέχεται καμία απολύτως ύβρι— χωρίς το ελάχιστο έλεος ή δισταγμό.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β'» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»

Υπάρχουν αρχές στις πράξεις του Θεού, και προτού Αυτός πάρει μια απόφαση, θα αναλώσει πολύ χρόνο σε παρατήρηση και σκέψη. Πριν έρθει η κατάλληλη ώρα, σίγουρα δεν θα πάρει καμία απόφαση ούτε θα βιαστεί να βγάλει οποιαδήποτε συμπεράσματα. Οι συνομιλίες μεταξύ του Αβραάμ και του Θεού μάς δείχνουν ότι η απόφαση του Θεού να καταστρέψει τα Σόδομα δεν περιείχε το παραμικρό σφάλμα, διότι ο Θεός γνώριζε ήδη ότι στην πόλη δεν υπήρχαν σαράντα δίκαιοι, ούτε τριάντα δίκαιοι ούτε είκοσι. Δεν υπήρχαν ούτε καν δέκα. Ο μόνος δίκαιος άνθρωπος στην πόλη ήταν ο Λωτ. Ο Θεός παρατηρούσε όλα όσα συνέβαιναν στα Σόδομα και τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, και ήταν τόσο γνώριμα στον Θεό που τα ήξερε από την καλή και απ’ την ανάποδη. Έτσι, η απόφασή Του δεν θα μπορούσε να είναι εσφαλμένη. Αντιθέτως, σε σύγκριση με την παντοδυναμία του Θεού, ο άνθρωπος είναι τόσο απαθής, τόσο ανόητος και αδαής, τόσο κοντόφθαλμος. Αυτό βλέπουμε στις συνομιλίες μεταξύ του Αβραάμ και του Θεού. Ο Θεός έχει φανερώσει τη διάθεσή Του από την αρχή έως σήμερα. Εδώ, επίσης, θα πρέπει να δούμε και τη διάθεση του Θεού. Οι αριθμοί είναι απλοί και δεν καταδεικνύουν τίποτα, αλλά εδώ υπάρχει μια πολύ σημαντική έκφραση της διάθεσης του Θεού. Ο Θεός δεν θα κατέστρεφε την πόλη χάριν πενήντα δίκαιων ανθρώπων. Αυτό οφείλεται στο έλεος του Θεού; Οφείλεται στην αγάπη και την ανεκτικότητά Του; Έχετε δει αυτή την πλευρά της διάθεσης του Θεού; Ακόμα κι αν υπήρχαν μόνο δέκα δίκαιοι άνθρωποι, ο Θεός δεν θα είχε καταστρέψει την πόλη χάριν αυτών των δέκα δίκαιων ανθρώπων. Είναι αυτή ή όχι η ανοχή και η αγάπη του Θεού; Εξαιτίας του ελέους, της ανεκτικότητας και του ενδιαφέροντος του Θεού έναντι αυτών των δίκαιων ανθρώπων, δεν θα είχε καταστρέψει την πόλη. Αυτή είναι η ανεκτικότητα του Θεού. Και στο τέλος, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Όταν ο Αβραάμ είπε: «Εάν ευρεθώσιν εκεί δέκα;» ο Θεός είπε: «Δεν θέλω απολέσει αυτήν χάριν των δέκα». Κατόπιν αυτών, ο Αβραάμ δεν είπε τίποτε άλλο —γιατί μέσα στα Σόδομα δεν υπήρχαν οι δέκα δίκαιοι που ανέφερε και δεν είχε τίποτα άλλο να πει, και τότε κατάλαβε γιατί ο Θεός είχε αποφασίσει να καταστρέψει τα Σόδομα. Σ’ αυτή την περίπτωση, ποια διάθεση του Θεού βλέπετε; Τι απόφαση πήρε ο Θεός; Τουτέστιν, αν σ’ αυτή την πόλη δεν υπήρχαν δέκα δίκαιοι, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την ύπαρξή της και θα την κατέστρεφε αναπόφευκτα. Δεν είναι αυτή η οργή του Θεού; Αντιπροσωπεύει αυτή η οργή τη διάθεση του Θεού; Είναι αυτή η διάθεση η αποκάλυψη της άγιας υπόστασης του Θεού; Είναι η αποκάλυψη της δίκαιης υπόστασης του Θεού, την οποία ο άνθρωπος δεν πρέπει να υβρίζει; Αφού επιβεβαίωσε ότι δεν υπήρχαν δέκα δίκαιοι στα Σόδομα, ο Θεός ήταν βέβαιο ότι θα κατέστρεφε την πόλη και θα τιμωρούσε δριμύτατα τους ανθρώπους μέσα σε αυτήν την πόλη, επειδή αντιτάχθηκαν στον Θεό και επειδή ήταν τόσο ακάθαρτοι και διεφθαρμένοι.

[…] Το έλεος και η ανεκτικότητα του Θεού όντως υπάρχουν, αλλά η αγιοσύνη και η δικαιοσύνη του Θεού, όταν εξαπολύει την οργή Του, δείχνουν επίσης στον άνθρωπο την πλευρά του Θεού που δεν ανέχεται καμία ύβρη. Όταν ο άνθρωπος είναι πλήρως ικανός να υπακούει τις εντολές του Θεού και ενεργεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, ο Θεός δείχνει μεγάλο έλεος προς τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος έχει γεμίσει με διαφθορά, μίσος και έχθρα γι’ Αυτόν, ο Θεός είναι βαθιά θυμωμένος. Και σε τι βαθμό είναι βαθιά θυμωμένος; Η οργή Του θα συνεχίσει έως ότου ο Θεός δεν βλέπει πλέον την αντίσταση και τα σατανικά έργα του ανθρώπου, έως ότου δεν είναι πια μπροστά στα μάτια Του. Τότε μόνο θα εξαφανιστεί η οργή του Θεού. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το άτομο, αν η καρδιά του έχει απομακρυνθεί από τον Θεό και έχει στραφεί μακριά από τον Θεό, ανεπιστρεπτί, τότε ανεξάρτητα από το πώς, κατά πώς φαίνεται ή όσον αφορά τις υποκειμενικές του επιθυμίες, επιθυμεί να λατρεύει και να ακολουθεί και να υπακούει τον Θεό στο σώμα του ή στη σκέψη του, μόλις η καρδιά του στραφεί μακριά από τον Θεό, η οργή του Θεού θα εξαπολυθεί ακατάπαυστα. Θα είναι τέτοια, ώστε όταν ο Θεός εξαπολύει την οργή Του σε μεγάλη έκταση, έχοντας δώσει στον άνθρωπο άφθονες ευκαιρίες, μόλις εξαπολυθεί, δεν θα υπάρξει τρόπος να την πάρει πίσω, και δεν θα είναι ποτέ πάλι ελεήμων και ανεκτικός με αυτόν τον άνθρωπο. Αυτή είναι η μία πλευρά της διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται καμία ύβρη. Εδώ, οι άνθρωποι θεωρούν φυσιολογικό ότι ο Θεός θα κατέστρεφε μια πόλη, διότι, στα μάτια του Θεού, μια πόλη βουτηγμένη στην αμαρτία δεν θα μπορούσε να υπάρχει και να συνεχίζει να υπάρχει, και ήταν λογικό να καταστραφεί από τον Θεό. Ωστόσο, σε όσα συνέβησαν πριν και μετά την καταστροφή των Σοδόμων, βλέπουμε ολόκληρη τη διάθεση του Θεού. Είναι ανεκτικός και ελεήμων έναντι όσων είναι ευγενικοί και όμορφοι και καλοί. Έναντι όσων είναι κακοί, και αμαρτωλοί και σατανικοί, είναι βαθύτατα οργισμένος, έτσι ώστε η οργή Του είναι ακατάπαυστη. Αυτές είναι οι δύο κυριότερες και πιο εμφανείς πτυχές της διάθεσης του Θεού και, επιπλέον, αυτές έχουν αποκαλυφθεί από τον Θεό από την αρχή έως το τέλος: άφθονο έλεος και βαθιά οργή.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Ο Ιεχωβά, αφότου δημιούργησε τον άνθρωπο, μήτε τον δίδαξε μήτε τον καθοδήγησε από την εποχή του Αδάμ έως την εποχή του Νώε. Αντίθετα, μόνο μετά την καταστροφή του κόσμου από τον κατακλυσμό, ξεκίνησε Εκείνος να καθοδηγεί επίσημα τους Ισραηλίτες, οι οποίοι ήταν οι απόγονοι του Νώε και, επίσης, του Αδάμ. Το έργο και οι ομιλίες Του στο Ισραήλ παρείχαν καθοδήγηση σε όλον τον λαό του Ισραήλ καθώς οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν τη ζωή τους σε όλη τη γη του Ισραήλ, δείχνοντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, στην ανθρωπότητα ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν μόνο σε θέση να δώσει πνοή στον άνθρωπο, ώστε να έχει ζωή από Εκείνον και να σηκωθεί από το χώμα ως ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον, αλλά μπορούσε επίσης να κατακάψει την ανθρωπότητα και να καταραστεί την ανθρωπότητα, και με τη ράβδο Του να κυβερνήσει την ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν, επίσης, ότι ο Ιεχωβά μπορούσε να καθοδηγήσει τη ζωή του ανθρώπου στη γη και να μιλά και να εργάζεται μεταξύ των ανθρώπων σύμφωνα με τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Το έργο που έκανε αποσκοπούσε μόνο στο να μάθουν τα πλάσματά Του ότι ο άνθρωπος προήλθε από χώμα που Εκείνος πήρε στα χέρια Του και, επιπλέον, ότι ο άνθρωπος είχε δημιουργηθεί από Εκείνον. Εκτός αυτού, επιτέλεσε αρχικά το έργο Του στο Ισραήλ ώστε άλλοι λαοί και άλλα έθνη (που, ουσιαστικά, δεν ήταν ξεχωριστά από το Ισραήλ, αλλά, αντ’ αυτού, είχαν διαχωριστεί από τους Ισραηλίτες, ωστόσο παρέμεναν απόγονοι του Αδάμ και της Εύας) να λάβουν το ευαγγέλιο του Ιεχωβά από το Ισραήλ, ώστε όλα τα δημιουργημένα όντα στο σύμπαν να μπορέσουν να σέβονται τον Ιεχωβά και να Τον θεωρούν μέγα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο την Εποχή του Νόμου

Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου, ο Ιεχωβά θέσπισε πολλές εντολές προκειμένου να τις παραδώσει ο Μωυσής στους Ισραηλίτες που τον ακολούθησαν έξω από την Αίγυπτο. Οι εντολές αυτές δόθηκαν από τον Ιεχωβά στους Ισραηλίτες και δεν είχαν καμία σχέση με τους Αιγυπτίους· είχαν σκοπό να συγκρατήσουν τους Ισραηλίτες, κι Εκείνος χρησιμοποίησε τις εντολές για να θέσει απαιτήσεις από αυτούς. Αν τηρούσαν το Σάββατο, αν σέβονταν τους γονείς τους, αν προσκυνούσαν είδωλα και ούτω καθεξής —αυτές ήταν οι αρχές βάσει των οποίων κρινόταν αν ήταν αμαρτωλοί ή δίκαιοι. Μεταξύ αυτών, υπήρχαν κάποιοι που επλήγησαν από τη φωτιά του Ιεχωβά, κάποιοι που λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου και κάποιοι που έλαβαν την ευλογία του Ιεχωβά, και αυτό καθοριζόταν με βάση το αν υπάκουαν σε αυτές τις εντολές ή όχι. Όσοι δεν τηρούσαν το Σάββατο, λιθοβολούνταν μέχρι θανάτου. Όσοι ιερείς δεν τηρούσαν το Σάββατο, πλήττονταν από τη φωτιά του Ιεχωβά. Όσοι δεν έδειχναν σεβασμό στους γονείς τους, λιθοβολούνταν κι εκείνοι μέχρι θανάτου. Όλα αυτά τα επιδοκίμαζε ο Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θέσπισε τις εντολές και τους νόμους Του ώστε, καθώς καθοδηγούσε τους ανθρώπους στη ζωή τους, εκείνοι θα άκουγαν τον λόγο Του, θα υπάκουαν σε αυτόν και δεν θα επαναστατούσαν εναντίον Του. Χρησιμοποίησε τους νόμους αυτούς για να διατηρήσει υπό έλεγχο τη νεογέννητη ανθρώπινη φυλή, ώστε να θέσει πιο γερά θεμέλια για το μελλοντικό Του έργο. Κι έτσι, βάσει του έργου που έκανε ο Ιεχωβά, η πρώτη εποχή ονομάστηκε η Εποχή του Νόμου. Παρόλο που ο Ιεχωβά εξέφρασε πολλές ομιλίες και επιτέλεσε μεγάλο έργο, καθοδήγησε τους ανθρώπους μόνο με θετικό τρόπο, διδάσκοντας στους αδαείς αυτούς ανθρώπους πώς να είναι άνθρωποι, πώς να ζουν, πώς να κατανοούν την οδό του Ιεχωβά. Ως επί το πλείστον, το έργο που επιτέλεσε είχε στόχο να τηρήσουν οι άνθρωποι την οδό Του και να ακολουθήσουν τους νόμους Του. Το έργο επιτελέστηκε σε ανθρώπους που ήταν ελαφρώς διεφθαρμένοι· δεν επεκτάθηκε τόσο ώστε να μεταμορφώσει τη διάθεσή τους ή την πρόοδό τους στη ζωή. Τον ενδιέφερε μόνο να χρησιμοποιεί νόμους για να συγκρατεί και να ελέγχει τους ανθρώπους. Για τους Ισραηλίτες της εποχής εκείνης, ο Ιεχωβά ήταν απλώς ένας Θεός στον ναό, ένας Θεός στους ουρανούς. Ήταν μία στήλη νεφέλης, μία στήλη φωτιάς. Το μόνο που ζητούσε από εκείνους ο Ιεχωβά ήταν να υπακούν σε αυτά που είναι σήμερα γνωστά ως οι νόμοι και οι εντολές Του —θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς και κανόνες— διότι όσα έκανε ο Ιεχωβά δεν είχαν σκοπό να τους μεταμορφώσουν, αλλά να τους δώσουν περισσότερα από τα πράγματα που οφείλει να έχει ο άνθρωπος και να τους διδάξει από το ίδιο Του το στόμα, γιατί, μετά τη δημιουργία του, ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα από όσα όφειλε να κατέχει. Κι έτσι, ο Ιεχωβά έδωσε στους ανθρώπους όσα όφειλαν να κατέχουν για τη ζωή τους στη γη, κάνοντας τους ανθρώπους που είχε καθοδηγήσει να ξεπεράσουν τους προγόνους τους, τον Αδάμ και την Εύα, γιατί αυτά που τους έδωσε ο Ιεχωβά ξεπερνούσαν αυτά που είχε δώσει στον Αδάμ και την Εύα στην αρχή. Όπως και να ’χει, το έργο που έκανε ο Ιεχωβά στο Ισραήλ ήταν μόνο να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα και να κάνει την ανθρωπότητα να αναγνωρίσει τον Δημιουργό της. Δεν κατέκτησε τους ανθρώπους αυτούς, ούτε τους μεταμόρφωσε· απλώς τους καθοδήγησε. Αυτό είναι το σύνολο του έργου του Ιεχωβά κατά την Εποχή του Νόμου. Είναι το υπόβαθρο, η πραγματική ιστορία, η ουσία του έργου Του σε όλη τη γη του Ισραήλ, καθώς και η αρχή του έργου Του που αριθμεί έξι χιλιάδες έτη —να κρατήσει την ανθρωπότητα υπό τον έλεγχο του Ιεχωβά. Απ’ αυτό δημιουργήθηκε περισσότερο έργο στο σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί έξι χιλιάδες έτη.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο την Εποχή του Νόμου

Το έργο που έκανε ο Ιησούς ανταποκρινόταν στις ανάγκες του ανθρώπου την εποχή εκείνη. Το έργο Του ήταν να λυτρώσει τους ανθρώπους, να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, οπότε η διάθεσή Του ήταν εξολοκλήρου μια διάθεση ταπεινοφροσύνης, υπομονής, αγάπης, ευσέβειας, μακροθυμίας, ελέους και στοργικότητας. Έφερε στην ανθρωπότητα άφθονη χάρι και ευλογίες, και όλα όσα θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να απολαύσουν, τους τα έδωσε προς τέρψη τους: ειρήνη και ευτυχία, την ανεκτικότητα και την αγάπη Του, το έλεος και τη στοργικότητά Του. Την εποχή εκείνη, η αφθονία των πραγμάτων προς τέρψη με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι οι άνθρωποι —η αίσθηση γαλήνης και ασφάλειας μέσα στην καρδιά τους, το αίσθημα του καθησυχασμού μέσα στο πνεύμα τους και το ότι στηρίζονταν στον Σωτήρα Ιησού— οφειλόταν στην εποχή στην οποία ζούσαν. Την Εποχή της Χάριτος, ο άνθρωπος είχε ήδη διαφθαρεί από τον Σατανά, οπότε για να καρποφορήσει η επίτευξη του έργου της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας απαιτούσε άφθονη χάρι, άπειρη μακροθυμία και υπομονή και, ακόμη περισσότερο, μια προσφορά ικανή να εξιλεώσει τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Όσα είδαν οι άνθρωποι την Εποχή της Χάριτος ήταν απλώς η προσφορά Μου για την εξιλέωση των αμαρτιών της ανθρωπότητας: ο Ιησούς. Το μόνο που γνώριζαν ήταν ότι ο Θεός μπορούσε να είναι ελεήμων και μακρόθυμος, και το μόνο που έβλεπαν ήταν το έλεος και η στοργικότητα του Ιησού. Αυτό οφειλόταν εξολοκλήρου στο ότι γεννήθηκαν την Εποχή της Χάριτος. Επομένως, πριν μπορέσουν να λυτρωθούν, έπρεπε να απολαύσουν τα πολλά είδη χάριτος που τους παρείχε ο Ιησούς προκειμένου να ωφεληθούν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους απολαμβάνοντας τη χάρι, κι επίσης θα είχαν την ευκαιρία να λυτρωθούν απολαμβάνοντας τη μακροθυμία και την υπομονή του Ιησού. Μόνο μέσω της μακροθυμίας και της υπομονής του Ιησού κέρδισαν το δικαίωμα να λάβουν συγχώρεση και να απολαύσουν την άφθονη χάρι που τους παρείχε ο Ιησούς. Όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε: Δεν ήλθα για να λυτρώσω τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς, για να δώσω τη δυνατότητα στους αμαρτωλούς να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Αν, όταν ενσαρκώθηκε, ο Ιησούς είχε φέρει τη διάθεση της κρίσης, της κατάρας και της έλλειψης ανεκτικότητας προς τις προσβολές του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να λυτρωθεί και θα παρέμενε για πάντα αμαρτωλός. Αν συνέβαινε αυτό, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών θα είχε σταματήσει την Εποχή του Νόμου, και η Εποχή του Νόμου θα παρατεινόταν για έξι χιλιάδες χρόνια. Οι αμαρτίες του ανθρώπου θα γίνονταν όλο και περισσότερες και πιο σοβαρές, και η δημιουργία της ανθρωπότητας θα είχε γίνει μάταια. Οι άνθρωποι θα ήταν μόνο σε θέση να υπηρετούν τον Ιεχωβά σύμφωνα με τον νόμο, αλλά οι αμαρτίες τους θα ξεπερνούσαν τις αμαρτίες των πρώτων δημιουργημένων ανθρώπων. Όσο περισσότερο αγαπούσε ο Ιησούς τους ανθρώπους, συγχωρώντας τις αμαρτίες τους και παρέχοντάς τους αρκετό έλεος και στοργικότητα, τόσο περισσότερο δικαιούνταν οι άνθρωποι να σωθούν από τον Ιησού, να ονομαστούν απολωλότα πρόβατα τα οποία ο Ιησούς έφερε πίσω με μεγάλο τίμημα. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να ανακατευτεί στο έργο αυτό, διότι ο Ιησούς συμπεριφερόταν στους ακόλουθούς Του όπως μια τρυφερή μητέρα συμπεριφέρεται στο βρέφος στην αγκαλιά της. Δεν θύμωνε μαζί τους ούτε τους περιφρονούσε, αλλά ήταν γεμάτος παρηγοριά. Ποτέ δεν εξοργιζόταν ανάμεσά τους, αλλά ανεχόταν τις αμαρτίες τους και παράβλεπε την ανοησία και την άγνοιά τους, σε σημείο που είπε: «Συγχωρήστε τους άλλους εβδομήντα φορές το επτά». Συνεπώς, η καρδιά Του μεταμόρφωνε τις καρδιές των άλλων, και μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι λάμβαναν συγχώρεση για τις αμαρτίες τους μέσω της μακροθυμίας Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο της Εποχής της Λύτρωσης

Ο σκοπός του Ιησού ήταν να μπορέσει ο άνθρωπος να συνεχίσει να επιβιώνει, να παραμείνει ζωντανός και να μπορέσει να ζήσει καλύτερα. Έσωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία ώστε να σταματήσει την κάθοδό του στην ακολασία και να μη ζει πλέον στον Άδη και την κόλαση, και σώζοντας τον άνθρωπο από τον Άδη και την κόλαση, ο Ιησούς τού έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσει να ζει. Τώρα έχουν καταφτάσει οι έσχατες ημέρες. Ο Θεός θα εξοντώσει τον άνθρωπο και θα καταστρέψει ολοσχερώς την ανθρώπινη φυλή, δηλαδή θα μεταμορφώσει την παρακοή της ανθρωπότητας. Για τον λόγο αυτό, θα ήταν αδύνατο ο Θεός —με τη συμπονετική και στοργική διάθεση του παρελθόντος— να τερματίσει την εποχή ή να υλοποιήσει το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί έξι χιλιάδες έτη. Κάθε εποχή παρουσιάζει μια ειδική αντιπροσώπευση της διάθεσης του Θεού και κάθε εποχή περιέχει το έργο που θα πρέπει να επιτελέσει ο Θεός. Συνεπώς, το έργο που επιτελεί ο ίδιος ο Θεός σε κάθε εποχή περιέχει την έκφραση της αληθινής Του διάθεσης, και τόσο το όνομά Του όσο και το έργο που επιτελεί αλλάζουν μαζί με την εποχή —είναι όλα νέα. Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου, το έργο της καθοδήγησης της ανθρωπότητας επιτελείτο υπό το όνομα του Ιεχωβά, και το πρώτο στάδιο του έργου ξεκίνησε επί γης. Σε αυτό το στάδιο, το έργο συνίστατο στην οικοδόμηση του ναού και του βωμού, και στο να χρησιμοποιήσει τον νόμο για να καθοδηγήσει τον λαό του Ισραήλ και να εργαστεί μεταξύ του. Καθοδηγώντας τον λαό του Ισραήλ, εγκαινίασε τη βάση για το έργο Του επί γης. Από τη βάση αυτή, επέκτεινε το έργο Του πέρα από το Ισραήλ, δηλαδή, ξεκινώντας από το Ισραήλ, επέκτεινε το έργο Του έξωθεν, κι έτσι οι μετέπειτα γενιές κατάφεραν σταδιακά να γνωρίσουν ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός και ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και τα πάντα, καθώς και ότι ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που δημιούργησε όλα τα πλάσματα. Διέδωσε το έργο Του μέσω του λαού του Ισραήλ έξωθεν και πέρα από αυτόν. Η γη του Ισραήλ ήταν ο πρώτος άγιος τόπος του έργου του Ιεχωβά επί γης και η γη του Ισραήλ ήταν ο τόπος όπου πήγε για πρώτη φορά ο Θεός να εργαστεί επί γης. Αυτό ήταν το έργο της Εποχής του Νόμου. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Ιησούς ήταν ο Θεός που έσωσε τον άνθρωπο. Αυτό που Εκείνος είχε και ήταν, ήταν χάρη, αγάπη, ευσπλαχνία, μακροθυμία, υπομονή, ταπεινοφροσύνη, φροντίδα και ανοχή, κι έτσι μεγάλο μέρος του έργου που επιτέλεσε ήταν προς χάριν της λύτρωσης του ανθρώπου. Η διάθεσή Του ήταν μια διάθεση ευσπλαχνίας και αγάπης, και επειδή ήταν συμπονετικός και στοργικός, έπρεπε να καρφωθεί στον σταυρό για τον άνθρωπο προκειμένου να δείξει ότι ο Θεός αγαπούσε τον άνθρωπο όπως τον εαυτό Του, σε τέτοιο βαθμό που προσφέρθηκε ο ίδιος στην ολότητά Του. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, το όνομα του Θεού ήταν Ιησούς, δηλαδή ο Θεός ήταν ο Θεός που έσωσε τον άνθρωπο και ήταν ένας συμπονετικός και στοργικός Θεός. Ο Θεός ήταν μαζί με τον άνθρωπο. Η αγάπη Του, η ευσπλαχνία Του και η σωτηρία Του συνόδευαν κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Μόνο με την αποδοχή του ονόματος του Ιησού και της παρουσίας Του ήταν ο άνθρωπος σε θέση να κερδίσει γαλήνη και χαρά, να λάβει την ευλογία Του, τις τεράστιες και πολυάριθμες χάρες Του και τη σωτηρία Του. Μέσω της σταύρωσης του Ιησού, όλοι όσοι τον ακολουθούσαν έλαβαν σωτηρία και συγχώρεση αμαρτιών. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, το όνομα του Θεού ήταν Ιησούς. Με άλλα λόγια, το έργο της Εποχής της Χάριτος επιτελείτο κυρίως υπό το όνομα του Ιησού. Κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, ο Θεός αποκαλείτο Ιησούς. Ανέλαβε ένα στάδιο νέου έργου πέραν της Παλαιάς Διαθήκης, και το έργο Του έληξε με τη σταύρωση. Αυτό ήταν ολόκληρο το έργο Του. Επομένως, κατά τη διάρκεια της Εποχής του Νόμου, το όνομα του Θεού ήταν Ιεχωβά, και την Εποχή της Χάριτος το όνομα του Ιησού εκπροσωπούσε τον Θεό. Κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, το όνομά Του είναι Παντοδύναμος Θεός —ο Παντοδύναμος, ο οποίος χρησιμοποιεί τη δύναμή Του για να καθοδηγήσει τον άνθρωπο, να κατακτήσει τον άνθρωπο και να κερδίσει τον άνθρωπο και, εν τέλει, να φέρει την εποχή στο τέλος της. Σε κάθε εποχή, σε κάθε στάδιο του έργου Του, η διάθεση του Θεού είναι εμφανής.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Στο τελικό έργο Του που αφορά την ολοκλήρωση της εποχής, η διάθεση του Θεού χαρακτηρίζεται από παίδευση και κρίση, κατά την οποία αποκαλύπτει όλα όσα είναι άδικα προκειμένου να κρίνει δημοσίως όλους τους λαούς και να οδηγήσει στην τελείωση όσους Τον αγαπούν με ειλικρινή καρδιά. Μόνο μια τέτοια διάθεση μπορεί να φέρει την εποχή στο τέλος της. Οι έσχατες ημέρες έχουν ήδη καταφτάσει. Τα πάντα στην κτίση θα διαχωριστούν σύμφωνα με το είδος τους και θα χωριστούν σε διαφορετικές κατηγορίες με βάση τη φύση τους. Αυτή είναι η στιγμή που ο Θεός αποκαλύπτει την έκβαση και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Εάν οι άνθρωποι δεν υποβληθούν σε παίδευση και κρίση, τότε δεν θα υπάρχει τρόπος να εκτεθεί η ανυπακοή και η αδικία τους. Μόνο μέσω παίδευσης και κρίσης μπορεί να αποκαλυφθεί η έκβαση όλης της κτίσης. Ο άνθρωπος δείχνει το αληθινό του πρόσωπο μόνο όταν παιδεύεται και κρίνεται. Το κακό θα ταξινομηθεί με το κακό, το καλό με το καλό και όλοι οι άνθρωποι θα διαχωριστούν σύμφωνα με το είδος τους. Μέσω της παίδευσης και της κρίσης θα αποκαλυφθεί η έκβαση όλης της κτίσης, έτσι ώστε να τιμωρηθούν οι κακοί και να ανταμειφθούν οι καλοί, και όλοι οι άνθρωποι να υπαχθούν στο κράτος του Θεού. Όλο αυτό το έργο πρέπει να επιτευχθεί μέσω της δίκαιης παίδευσης και κρίσης. Επειδή η διαφθορά του ανθρώπου έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της και η ανυπακοή του γίνεται όλο και πιο έντονη, μόνο η δίκαιη διάθεση του Θεού —μια διάθεση η οποία συνίσταται κυρίως από παίδευση και κρίση και αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών— μπορεί να μεταμορφώσει και να ολοκληρώσει πλήρως τον άνθρωπο. Μόνο αυτή η διάθεση μπορεί να εκθέσει το κακό και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να τιμωρήσει αυστηρά όλους τους άδικους. Επομένως, μια τέτοια διάθεση έχει εποχική σημασία, και η αποκάλυψη και η έκθεση της διάθεσής Του εκδηλώνονται χάριν του έργου κάθε νέας εποχής. Δεν ισχύει ότι ο Θεός αποκαλύπτει τη διάθεσή Του αυθαίρετα και άνευ σημασίας. Αν υποτεθεί ότι, αποκαλύπτοντας την έκβαση του ανθρώπου κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, ο Θεός παραχωρούσε και πάλι στον άνθρωπο απεριόριστη ευσπλαχνία και αγάπη και συνέχιζε να είναι στοργικός απέναντί του, χωρίς να υποβάλλει τον άνθρωπο σε δίκαιη κρίση, αλλά, αντιθέτως, δείχνοντάς του ανοχή, υπομονή και συγχώρεση, και δίνοντάς του άφεση αμαρτιών όσο σοβαρές κι αν ήταν οι αμαρτίες του, χωρίς ίχνος δίκαιης κρίσης, τότε πότε θα ολοκληρωνόταν όλη η διαχείριση του Θεού; Πότε θα μπορούσε μια τέτοια διάθεση να οδηγήσει τους ανθρώπους στον κατάλληλο προορισμό της ανθρωπότητας; Πάρε για παράδειγμα έναν δικαστή που είναι μονίμως στοργικός, έναν δικαστή με καλοσυνάτο πρόσωπο και τρυφερή καρδιά. Αγαπά τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τα εγκλήματα που μπορεί να έχουν διαπράξει και είναι στοργικός και επιεικής μαζί τους, όποιοι κι αν είναι. Σε αυτήν την περίπτωση, πότε θα μπορέσει να καταλήξει σε μια δίκαιη ετυμηγορία; Κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, μόνο η δίκαιη κρίση μπορεί να διαχωρίσει τους ανθρώπους σύμφωνα με το είδος τους και να φέρει τον άνθρωπο σε μια νέα σφαίρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ολόκληρη η εποχή φτάνει στο τέλος της μέσω της δίκαιης διάθεσης της κρίσης και της παίδευσης του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το όραμα του έργου του Θεού (3)

Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο. Εάν γνωρίζεις μόνο ότι έχεις χαμηλό κύρος και ότι είσαι διεφθαρμένος και ανυπάκουος, αλλά δεν γνωρίζεις ότι ο Θεός επιθυμεί να διασαφηνίσει τη σωτηρία Του μέσω της κρίσης και της παίδευσης που επιτελεί μέσα σου σήμερα, τότε δεν έχεις κανέναν τρόπο να αποκτήσεις εμπειρία, πόσο μάλλον δε, είσαι ικανός να συνεχίσεις προς τα εμπρός. Ο Θεός δεν έχει έλθει για να σκοτώσει ή να καταστρέψει, αλλά για να κρίνει, να καταραστεί, να παιδέψει και να σώσει. Έως ότου φτάσει στο τέλος του το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί 6.000 έτη —προτού Εκείνος αποκαλύψει την έκβαση κάθε κατηγορίας ανθρώπου— το έργο του Θεού επί γης θα γίνεται για χάρη της σωτηρίας· ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να ολοκληρωθούν —διεξοδικά— όσοι Τον αγαπούν και να υποταχθούν στο κράτος Του. Όπως κι αν σώζει ο Θεός τους ανθρώπους, όλα γίνονται κάνοντάς τους να απελευθερωθούν από την παλιά σατανική τους φύση· δηλαδή, τους σώζει κάνοντάς τους να αναζητήσουν τη ζωή. Αν δεν το κάνουν, τότε δεν θα έχουν τρόπο να δεχτούν τη σωτηρία του Θεού. Η σωτηρία είναι το έργο του ίδιου του Θεού και η αναζήτηση της ζωής είναι κάτι που πρέπει να αναλάβει ο άνθρωπος προκειμένου να αποδεχτεί τη σωτηρία. Στα μάτια του ανθρώπου, η σωτηρία είναι η αγάπη του Θεού, και η αγάπη του Θεού δεν μπορεί να είναι παίδευση, κρίση και κατάρες· η σωτηρία πρέπει να περιέχει αγάπη, συμπόνια και, επιπλέον, λόγια παρηγοριάς και απεριόριστες ευλογίες που παραχωρεί ο Θεός. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν ο Θεός σώζει τον άνθρωπο, το κάνει συγκινώντας τον με τις ευλογίες και τη χάρη Του, έτσι ώστε να μπορέσει να δώσει την καρδιά του στον Θεό. Τουτέστιν, το γεγονός ότι συγκινεί τον άνθρωπο αποτελεί τη σωτηρία του από Εκείνον. Αυτού του είδους η σωτηρία επιτελείται μέσω του κλεισίματος μιας συμφωνίας. Μόνο όταν ο Θεός τούς προσφέρει τα εκατονταπλάσια, θα υποταχθούν οι άνθρωποι ενώπιον του ονόματος του Θεού και θα προσπαθούν να τα πηγαίνουν καλά για χάρη Του και να Του φέρνουν δόξα. Αυτή δεν είναι η πρόθεση του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο Θεός έχει έλθει να εργαστεί στη γη για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα· δεν υπάρχει αναλήθεια σε αυτό. Αν υπήρχε, τότε σίγουρα δεν θα είχε έλθει να επιτελέσει το έργο Του αυτοπροσώπως. Στο παρελθόν, τα μέσα της σωτηρίας Του περιλάμβαναν την επίδειξη υπέρτατης αγάπης και συμπόνιας, σε βαθμό που Εκείνος έδωσε όλο Του το Είναι στον Σατανά σε αντάλλαγμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το παρόν δεν μοιάζει καθόλου με το παρελθόν: Η σωτηρία που σας παραχωρείται σήμερα λαμβάνει χώρα κατά τις έσχατες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του καθενός ανά είδος· τα μέσα της σωτηρίας σας δεν είναι η αγάπη ή η συμπόνια, αλλά η παίδευση και η κρίση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να σωθεί πιο επισταμένως. Έτσι, όλα όσα λαμβάνετε είναι παίδευση, κρίση και ανηλεή πάταξη, αλλά να γνωρίζετε το εξής: Σε αυτήν την άσπλαχνη πάταξη δεν υπάρχει η παραμικρή τιμωρία. Όσο σκληρά κι αν είναι τα λόγια Μου, αυτά που σας πλήττουν δεν είναι παρά μερικά λόγια που ίσως σας φαίνονται εντελώς άσπλαχνα και, όσο οργισμένος κι αν είμαι, αυτά που πέφτουν πάνω σας σαν βροχή είναι και πάλι λόγια διδασκαλίας, και δεν θέλω να σας βλάψω ούτε να σας θανατώσω. Δεν αποτελούν όλα αυτά γεγονός; Να ξέρετε ότι, τη σήμερον ημέρα, είτε πρόκειται για δίκαιη κρίση είτε για άσπλαχνο εξευγενισμό και παίδεμα, όλα γίνονται για χάρη της σωτηρίας. Σήμερα, είτε ταξινομηθεί ο καθένας ανά είδος είτε αποκαλυφθούν οι κατηγορίες του ανθρώπου, ο σκοπός όλων των λόγων και όλου του έργου του Θεού είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν αληθινά τον Θεό. Η δίκαιη κρίση γίνεται για τον εξαγνισμό του ανθρώπου και ο άσπλαχνος εξευγενισμός γίνεται για την κάθαρσή του· τα σκληρά λόγια ή η σκληρή συμμόρφωση γίνονται αμφότερα με σκοπό τον εξαγνισμό και για χάρη της σωτηρίας.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο

Τώρα είναι η στιγμή που καθορίζω το τέλος του κάθε ανθρώπου, όχι το στάδιο στο οποίο ξεκίνησα να κατεργάζομαι τον άνθρωπο. Καταγράφω στο αρχείο Μου, ένα-ένα, τα λόγια και τις πράξεις κάθε ανθρώπου, όπως επίσης και την πορεία του καθώς Με ακολουθεί, τα έμφυτα χαρακτηριστικά του και τις τελικές του επιδόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, κανένα είδος ανθρώπου δεν θα ξεφύγει από το χέρι Μου και όλοι θα είναι με το δικό τους είδος, όπως θα καθορίζω Εγώ. Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν. Αυτό είναι σίγουρο. Για τον λόγο αυτό, όλοι όσοι τιμωρούνται, τιμωρούνται έτσι για τη δικαιοσύνη του Θεού και ως αντίποινα για τις πολυάριθμες κακές πράξεις τους. […]

Το έλεός Mου εκτείνεται σε εκείνους που Mε αγαπούν και απαρνιούνται τον εαυτό τους. Και η τιμωρία που επέρχεται στους τιποτένιους είναι ακριβώς απόδειξη της δίκαιης διάθεσής Mου και, ακόμη περισσότερο, μαρτυρία της οργής Mου. Όταν έρθουν οι καταστροφές, οι λιμοί και οι λοιμοί θα πέσουν επάνω σε όσους Μου αντιστέκονται και θα θρηνούν. Όλοι όσοι έχουν διαπράξει κάθε μορφή πονηρίας, αλλά M’ έχουν ακολουθήσει για πολλά χρόνια, δεν θα αποφύγουν να πληρώσουν για τις αμαρτίες τους. Και εκείνοι, αντιμετωπίζοντας μια καταστροφή που όμοιά της σπάνια έχει συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, θα ζουν σε ένα συνεχές καθεστώς πανικού και φόβου. Και όσοι από τους ακόλουθούς Μου έχουν δείξει πίστη μόνο σ’ Εμένα θα χαίρονται και θα επικροτούν τη δύναμή Μου. Θα βιώσουν απερίγραπτη ικανοποίηση και θα ζουν σε μια αγαλλίαση που όμοιά της δεν έδωσα ποτέ ξανά στην ανθρωπότητα. Διότι εκτιμώ τις καλές πράξεις των ανθρώπων και απεχθάνομαι τις σατανικές. Από τότε που ξεκίνησα να ηγούμαι της ανθρωπότητας, επιθυμούσα διακαώς να κερδίσω μια ομάδα ανθρώπων με τις ίδιες απόψεις μ’ Εμένα. Δεν ξέχασα ποτέ όσους δεν έχουν τις ίδιες απόψεις μ’ Εμένα. Τους φύλαξα με αποστροφή στην καρδιά Μου, αναμένοντας μόνο την ευκαιρία να αποδώσω αντίποινα, γεγονός το οποίο θα χαρώ πολύ να δω. Η ημέρα Μου επιτέλους ήρθε σήμερα και δε χρειάζεται πλέον να περιμένω!

Το τελικό Μου έργο δεν είναι μόνο για χάρη της τιμωρίας του ανθρώπου αλλά και για να καθορίσω τον προορισμό του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, είναι για να λάβω γενική αναγνώριση για όλα όσα έκανα. Θέλω κάθε άνθρωπος να δει ότι όλα όσα έχω πράξει είναι σωστά και όλα όσα έχω πράξει είναι έκφραση της διάθεσής Mου. Δεν είναι το έργο του ανθρώπου, πόσο μάλλον η φύση του, που έφτιαξε την ανθρωπότητα. Αντίθετα, είμαι Εγώ που τρέφω κάθε πλάσμα που βρίσκεται στη δημιουργία. Χωρίς την ύπαρξή Μου, η ανθρωπότητα θα χανόταν και θα περνούσε μέσα από τη μάστιγα της συμφοράς. Κανένας άνθρωπος δεν θα δει ξανά τον όμορφο ήλιο και το φεγγάρι ή τον πράσινο κόσμο. Η ανθρωπότητα θα βιώνει μόνο την παγερή νύχτα και την αδυσώπητη κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Εγώ είμαι η μοναδική σωτηρία της ανθρωπότητας. Εγώ είμαι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας και, ακόμη περισσότερο, είμαι Εκείνος στον οποίο στηρίζεται όλη η ανθρωπότητα. Χωρίς Εμένα, η ανθρωπότητα θα ακινητοποιηθεί εντελώς. Χωρίς Εμένα, η ανθρωπότητα θα υποφέρει από καταστροφές και θα καταπατηθεί από κάθε είδους φαντάσματα, παρόλο που κανένας δεν Μου δίνει προσοχή. Έχω επιτελέσει έργο που δεν μπορεί να γίνει από κανέναν άλλον. Η μόνη Μου ελπίδα είναι ότι ο άνθρωπος θα Με ξεπληρώσει με ορισμένες καλές πράξεις. Παρόλο που εκείνοι που μπορούν να Με ξεπληρώσουν είναι πολύ λίγοι, θα φέρω εις πέρας το έργο Μου στον ανθρώπινο κόσμο και θα ξεκινήσω το επόμενο βήμα παράθεσης του έργου Μου, διότι όλο το πυρετώδες έργο Μου στον κόσμο των ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια, έχει αποφέρει καρπούς κι είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν ενδιαφέρομαι για τον αριθμό των ανθρώπων, αλλά για τις καλές πράξεις τους. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να προετοιμάσετε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σας. Τότε θα είμαι ευχαριστημένος. Διαφορετικά, κανένας σας δε θα διαφύγει της καταστροφής που σας χτυπά την πόρτα. Η καταστροφή έχει τις απαρχές της σ’ Εμένα και φυσικά ενορχηστρώνεται από Εμένα. Αν δεν μπορείτε να είστε τόσο καλοί μπροστά στα μάτια Μου, τότε δεν θα μπορέσετε να διαφύγετε της καταστροφής.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου