2. Τα συμφέροντα των αντίχριστων

Δ. Οι προοπτικές και το πεπρωμένο τους

4. Πώς βλέπουν οι αντίχριστοι τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών»

Σήμερα, θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή μας πάνω στο ένατο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων: «Κάνουν το καθήκον τους μόνο για να διακριθούν και να τροφοδοτήσουν τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες· ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και μάλιστα ξεπουλάνε αυτά τα συμφέροντα, ανταλλάσσοντάς τα με την προσωπική δόξα». Σ’ αυτό το σημείο, το κύριο θέμα της συναναστροφής μας είναι μια ανάλυση των συμφερόντων των αντίχριστων, και η σημερινή μας συναναστροφή θα αφορά το τέταρτο επιμέρους θέμα του τέταρτου σημείου των συμφερόντων των αντίχριστων, δηλαδή το πώς βλέπουν τον τίτλο του «παρόχου υπηρεσιών»· θα αναλύσουμε τι γνώμη έχουν γι’ αυτόν τον τίτλο οι αντίχριστοι. Εκείνοι που έχουν ακολουθήσει μέχρι τώρα τον Θεό γνωρίζουν τη λέξη «πάροχος υπηρεσιών» και οι περισσότεροι απ’ αυτούς ουσιαστικά έχουν αποδεχτεί αυτόν τον τίτλο μέσα στην καρδιά τους. Από την άποψη των υποκειμενικών τους τάσεων, δεν αντιστέκονται καθόλου σ’ αυτόν τον τίτλο. Παρ’ όλα αυτά, σε ό,τι αφορά τις λεπτομέρειες που σχετίζονται με το να πει κανείς πως ένας συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πάροχος υπηρεσιών, εκείνος εκφράζει κυρίως δισταγμό και απροθυμία, νιώθει αδικημένος, πραγματικά δεν θέλει να ονομάζεται έτσι και πραγματικά δεν θέλει να είναι πάροχος υπηρεσιών. Αν κρίνουμε από τις εκφράσεις των ανθρώπων, παρότι συμφωνούν ότι ο τίτλος «πάροχος υπηρεσιών» δεν είναι κακός ως προς τις υποκειμενικές τους τάσεις, και πάλι από αντικειμενικής πλευράς αντιμετωπίζουν τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» με ορισμένα στοιχεία διακρίσεων, εχθρότητας, ακόμα και απροθυμίας· έτσι νιώθουν γι’ αυτόν. Ό,τι γνώμη κι αν έχουν οι άνθρωποι για τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», είτε μπορούν να τον αποδεχτούν ειλικρινά και να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών είτε η γνώμη τους γι’ αυτόν τον τίτλο ενέχει πολλές από τις ανθρώπινες νοθεύσεις και επιθυμίες, σήμερα θα κάνουμε πρώτα μια συναναστροφή σχετικά με το τι ακριβώς είναι ο πάροχος υπηρεσιών, πώς ακριβώς ορίζεται και ταξινομείται στα μάτια του Θεού ο τίτλος «πάροχος υπηρεσιών», τι ουσία έχουν αυτοί οι πάροχοι υπηρεσιών για τους οποίους μιλάει ο Θεός, πώς βλέπει ο Θεός τον όρο «πάροχος υπηρεσιών», καθώς και σε τι διαφέρει αυτό από τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπουν οι άνθρωποι, έτσι ώστε όλοι σας να αποκτήσετε ακριβή κατανόηση και αντίληψη για τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» στην καρδιά σας.

α. Ο ορισμός και η προέλευση του τίτλου «πάροχος υπηρεσιών»

Η φράση «πάροχος υπηρεσιών» σημαίνει κυριολεκτικά κάποιον που εργάζεται και καταβάλλει προσπάθεια για κάποιο πράγμα. Αν υπολογίσουμε τον τίτλο με βάση τη θέση, τότε αφορά κάποιον που χρησιμοποιείται για ένα προσωρινό χρονικό διάστημα. Αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιος θεωρείται πάροχος υπηρεσιών και αρχίζει να κάνει μια δουλειά ή αναλαμβάνει κάποιο έργο σε έναν κλάδο, τότε δεν πρόκειται για μακροχρόνια καριέρα στον κλάδο αυτόν ούτε για μια δουλειά που αναλαμβάνει, αλλά αντίθετα είναι κάτι προσωρινό. Αναγκάζεται προσωρινά να καταβάλει κάποια προσπάθεια και να υπηρετήσει για λίγο καιρό σ’ αυτόν τον κλάδο ή σ’ αυτήν τη δουλειά. Δεν έχει καθόλου προοπτικές, δεν έχει μέλλον και δεν αποκομίζει κανένα υλικό όφελος. Δεν χρειάζεται να επωμιστεί καμία ευθύνη· απλώς πληρώνεται για την απλή δουλειά του. Όταν ολοκληρωθεί η εργασία που του έχει ανατεθεί, δεν τον έχουν πια ανάγκη κι απλώς παίρνει τον μισθό του και φεύγει. Με λίγα λόγια, είναι κάτι προσωρινό και καλείται να εργαστεί όποτε τον χρειάζονται. Έτσι γίνεται κυριολεκτικά κατανοητή η έννοια του παρόχου υπηρεσιών. Αν ερμηνεύσουμε τη φράση «πάροχος υπηρεσιών» με βάση τις ανθρώπινες ιδέες, τότε οι πάροχοι υπηρεσιών αποκαλούνται «συμβασιούχοι» και «προσωρινοί εργάτες», άνθρωποι που εργάζονται ή καταβάλλουν προσπάθεια προσωρινά για μια δουλειά ή για έναν κλάδο. Η μοναδική τους σύνδεση αφορά το χρονικό διάστημα στο οποίο τους χρειάζονται για μια δουλειά, ενώ μόλις τελειώσει αυτό το διάστημα, δεν έχουν πλέον καμιά αξία. Ο λόγος είναι ότι δεν τους χρειάζονται πια και δεν έχουν πλέον αξία για να χρησιμοποιηθούν· η αξία τους έχει ήδη εξαντληθεί σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία που καταλαβαίνουν και βλέπουν οι άνθρωποι όσον αφορά τη λέξη «πάροχος υπηρεσιών». Στο πλαίσιο της σημασίας που μπορεί να εκφραστεί στην ανθρώπινη γλώσσα —δηλαδή της σημασίας του τίτλου «πάροχος υπηρεσιών» όπως τον είπε ο Θεός και την οποία μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι— υπάρχει άραγε κάποιο επίπεδο σημασίας που να συμφωνεί με την αλήθεια; Υπάρχει κάποιο επίπεδο σημασίας που να συμφωνεί με την κανονική ανθρώπινη φύση και τον ορθολογισμό; Υπάρχει κάποιο επίπεδο σημασίας που θα πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι ως αληθινά δημιουργήματα; Υπάρχει κάποιο επίπεδο σημασίας που αφορά το πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτόν τον τίτλο; (Όχι.) Και πώς ξέρετε ότι δεν υπάρχει; Τα έχετε χαμένα, δεν μπορείτε να το εξηγήσετε. Ανάμεσά σας έχετε φοιτητές πανεπιστημίου, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές, καθώς και καθηγητές, αλλά κανένας από σας δεν μπορεί να το εξηγήσει αυτό ξεκάθαρα, έτσι δεν είναι; (Ναι, σωστά.) Εδώ βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στη γνώση και την αλήθεια. Μπορεί να είσαι μορφωμένος, μπορεί να ξέρεις τους μεμονωμένους όρους «πάροχος» και «υπηρεσία» και μπορεί, όταν αυτοί οι όροι ενώνονται για να σχηματίσουν μια φράση, για να περιγράψουν ένα είδος ανθρώπου και μια ομάδα ανθρώπων, να είσαι σε θέση να καταλάβεις την ουσία αυτών των ανθρώπων, τις εκδηλώσεις τους και το πού κατατάσσονται ανάμεσα στην ανθρωπότητα· όταν, όμως, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτήν τη φράση από την οπτική της αλήθειας και την οπτική του δημιουργήματος, τότε από πού ακριβώς προέρχεται η κατανόησή σου; Ποια ακριβώς είναι η ουσία αυτής της λέξης που κατάλαβες τελικά; Δεν είναι άραγε μια κατανόηση της φράσης «πάροχος υπηρεσιών» που προέρχεται από αυτήν τη διεφθαρμένη ανθρώπινη φύση, από αυτήν την κοινωνία και από τις γνώσεις της ανθρωπότητας; (Ναι, είναι.) Συμβαδίζουν, άραγε, οι γνώσεις της ανθρωπότητας με την αλήθεια ή είναι αντίθετες σ’ αυτήν; (Είναι αντίθετες στην αλήθεια.) Όταν, λοιπόν, κατανοείς και αντιλαμβάνεσαι έτσι αυτήν τη φράση, τότε εναντιώνεσαι στον Θεό ή βρίσκεσαι στην πλευρά της αρμονίας με τον Θεό; Είναι ολοφάνερο πως, όταν καταλαβαίνεις και αντιλαμβάνεσαι αυτήν τη φράση με τη γνώση σου, με τον εγκέφαλό σου, τότε, χωρίς να το θες και χωρίς να το ξέρεις, εναντιώνεσαι στον Θεό. Όταν προσπαθείς να καταλάβεις αυτήν τη φράση με βάση τις γνώσεις σου, αυτά που έχεις καταλάβει είναι αναπόφευκτο να σε κάνουν να νιώθεις αντίσταση, απέχθεια, αηδία, ακόμα και μίσος απέναντι στη φράση «πάροχος υπηρεσιών». Υπάρχει καθόλου υποταγή εδώ; Υπάρχει αληθινή αποδοχή; (Όχι.) Κάποιοι λένε: «Αποδέχομαι τις καλές λέξεις, αλλά αυτήν την κακή φράση για ποιον λόγο να την αποδεχτώ; Αρκεί και που δεν νιώθω καμία αντίσταση απέναντί της. Για παράδειγμα, αποδέχομαι τους θετικούς όρους όπως το “λαμβάνω στέφανο”, “λαμβάνω ανταμοιβές”, “λαμβάνω ευλογίες”, “εισέρχομαι στη βασιλεία”, “ανέρχομαι στον ουρανό”, “δεν πηγαίνω στην κόλαση”, “δεν τιμωρούμαι” και “είμαι πρωτότοκος γιος”. Αυτά είναι κάτι το φυσικό, είναι η συνηθισμένη αντίδραση του ανθρώπου και πρόκειται για πράγματα που οφείλουν να επιδιώκουν οι άνθρωποι. Από την άλλη, σε κανέναν δεν αρέσει να αποδέχεται τους αρνητικούς όρους, όπως “κακοί άνθρωποι”, “αντίχριστοι”, “τιμωρούμαι” και “πηγαίνω στην κόλαση”. Η φράση “πάροχος υπηρεσιών” είναι ουδέτερη, αλλά όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν μπορώ να την αποδεχτώ· μια χαρά φτάνει που δεν τη σιχαίνομαι. Είναι πολύ απλά αδύνατο να την αποδεχτώ με τη θέλησή μου, να υποταχθώ σ’ αυτήν και να την αποδεχτώ από τον Θεό». Έτσι δεν σκέφτονται οι άνθρωποι; (Ναι, έτσι.) Είναι σωστός ή λάθος αυτός ο τρόπος σκέψης; (Είναι λάθος.) Πότε κατάλαβες ότι είναι λάθος; Μόλις τώρα, σωστά; Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Μόλις τώρα κατάλαβες ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λάθος. Πριν το καταλάβεις αυτό, φαινόταν σαν να είχες ήδη αποδεχτεί επιφανειακά τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» και τον είχες ήδη αποδεχτεί υποκειμενικά· ήταν αληθινή ή ψευδής αυτή η αποδοχή; (Ήταν ψευδής.) Είναι σαφές πως δεν ήταν αληθινή ούτε ήσουν εντελώς πρόθυμος να τον αποδεχτείς. Υπήρχε ψεύδος, υποκρισία και απροθυμία, ενώ υπήρχε επίσης μια αίσθηση ότι δεν είχες άλλη επιλογή.

Εκείνα πάνω στα οποία συναναστραφήκαμε μόλις ήταν οι αληθινές αντιδράσεις και εκδηλώσεις των ανθρώπων απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» και φανερώνουν απόλυτα τη γνώμη, τις απόψεις και την κατανόηση των ανθρώπων γι’ αυτόν τον τίτλο, αποκαλύπτοντας ολοκληρωτικά ότι η στάση που έχουν οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτόν τον τίτλο είναι αυτή του δισταγμού, των διακρίσεων και της απέχθειας, αλλά και της αντίστασης μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς τους. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι αποστρέφονται να είναι πάροχοι υπηρεσιών, απεχθάνονται τη φράση «πάροχος υπηρεσιών», δεν είναι πρόθυμοι να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών και μισούν να είναι πάροχοι υπηρεσιών. Αυτήν τη στάση κι αυτήν την κατανόηση έχουν οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτόν τον τίτλο. Ας δούμε τώρα πώς ακριβώς βλέπει ο Θεός τους παρόχους υπηρεσιών, πώς προέκυψε η φράση «πάροχος υπηρεσιών», ποια είναι η ουσία αυτού του τίτλου για τον Θεό και ποια είναι η προέλευσή του. Στη γλώσσα της ανθρωπότητας, η κυριολεκτική σημασία της λέξης «πάροχος υπηρεσιών» είναι ένας προσωρινός εργάτης, κάποιος που υπηρετεί προσωρινά σε έναν κλάδο ή σε μια δουλειά και τον χρειάζονται προσωρινά. Για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, για το έργο του Θεού και για τον οίκο του Θεού, είναι απαραίτητη αυτή η ομάδα ανθρώπων που ονομάζονται «πάροχοι υπηρεσιών». Όταν ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στον οίκο του Θεού, στον χώρο του έργου του Θεού, δεν ήξεραν τίποτα για τον Θεό ούτε για την πίστη στον Θεό, πόσο μάλλον για το έργο του Θεού ή για το σχέδιο διαχείρισής Του. Τίποτα δεν καταλάβαιναν· ήταν απλώς ξένοι, άπιστοι. Όταν έρχονται στον οίκο του Θεού άνθρωποι που στα μάτια του Θεού είναι άπιστοι, τι μπορούν να κάνουν γι’ Αυτόν; Θα έλεγε κανείς ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Λόγω του ότι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι με διαφθαρμένες διαθέσεις και δεν γνωρίζουν καθόλου τον Θεό, και λόγω της φύση-ουσίας τους, δεν μπορούν παρά να κάνουν ό,τι τους δίνει εντολή ο Θεός να κάνουν. Ακολουθούν το έργο του Θεού χωρίς όρια, η γνώση τους φτάνει μέχρι εκεί που τους πηγαίνουν τα λόγια του Θεού· μόνο γνωρίζουν τα λόγια Του, χωρίς να έχουν καμία κατανόηση γι’ αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι συνεργάζονται παθητικά σε κάθε δουλειά που απαιτεί ο Θεός απ’ αυτούς. Είναι τελείως παθητικοί και καθόλου ενεργητικοί. Στην προκειμένη περίπτωση, «παθητικοί» σημαίνει ότι δεν ξέρουν τι θα κάνει ο Θεός, δεν ξέρουν τι τους ζητάει ο Θεός να κάνουν, δεν ξέρουν τη σημασία ούτε την αξία του έργου που τους ζητάει ο Θεός να κάνουν και δεν ξέρουν ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθούν. Όταν έρχονται στον οίκο του Θεού, είναι σαν μηχανές που λειτουργούν μόνο έτσι όπως τις χειρίζεται ο Θεός. Τι χρειάζεται ο Θεός απ’ αυτούς; Ξέρετε; (Οι άνθρωποι είναι αντικείμενα για να τα κρίνει ο Θεός εκφράζοντας την αλήθεια. Οι άνθρωποι είναι τα αντικείμενα των λόγων του Θεού.) Αυτό είναι το ένα σκέλος· οι άνθρωποι είναι αντικείμενα των λόγων του Θεού. Και τι άλλο; Τα χαρίσματα των ανθρώπων; (Ναι.) Ο τρόπος σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης; (Ναι.) Ο Θεός σε χρησιμοποιεί μόνο αν έχεις τον τρόπο σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Αν δεν έχεις συνείδηση και λογική, τότε δεν έχεις καν τα προσόντα για να γίνεις πάροχος υπηρεσιών. Τι άλλο υπάρχει; (Οι δεξιότητες και τα ειδικά ταλέντα των ανθρώπων.) Αυτά συμπεριλαμβάνονται στα χαρίσματα και είναι κι αυτά ένα σκέλος —οι διάφορες δεξιότητες που διαθέτουν οι άνθρωποι. Τι άλλο; (Η αποφασιστικότητα για να συνεργαστεί κανείς με τον Θεό.) Κι αυτό είναι ένα σκέλος, η φιλοδοξία να υπακούει κανείς και να υποτάσσεται, ενώ φυσικά θα μπορούσε να πει κανείς και ότι είναι η επιθυμία των ανθρώπων να αγαπούν τα θετικά πράγματα και να αγαπούν το φως. Η φιλοδοξία να υπακούει και να υποτάσσεται κανείς συνιστούν την αποφασιστικότητα να συνεργαστεί με τον Θεό· ποιος είναι, όμως, ο καταλληλότερος τρόπος για να το πούμε αυτό; (Η φιλοδοξία να υπακούει και να υποτάσσεται κανείς.) Σωστά, η λέξη «φιλοδοξία» συγκριτικά έχει πιο μεγάλο εύρος και καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα. Αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «αποφασιστικότητα», τότε το εύρος της είναι κάπως πιο περιορισμένο. Επιπλέον, η «φιλοδοξία» δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την «αποφασιστικότητα», πράγμα που σημαίνει ότι, αφού έχεις μια φιλοδοξία, σιγά σιγά αποκτάς αποφασιστικότητα σε διάφορες περιπτώσεις· η αποφασιστικότητα αφορά πιο συγκεκριμένες περιπτώσεις, ενώ η φιλοδοξία είναι κάπως ευρύτερη. Όσον αφορά τον Δημιουργό, όλα αυτά είναι τα διάφορα πράγματα που χρειάζεται ο Θεός από τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, όταν έρχεται στον οίκο του Θεού ένας ξένος που δεν ξέρει τίποτα απολύτως για τον Θεό, για τη διαχείριση του Θεού, για την ουσία του Θεού, για τις ομιλίες του Θεού και για τη διάθεση του Θεού, τότε είναι σαν μηχανή κι αυτά που μπορεί να κάνει για τον Θεό και σε συνεργασία με το έργο του Θεού δεν έχουν στην ουσία καμία σχέση με το πρότυπο που απαιτεί ο Θεός, δηλαδή την αλήθεια. Εκείνα που έχουν οι άνθρωποι αυτοί και που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Θεός είναι αυτά που μόλις αναφέρθηκαν: Πρώτον, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αντικείμενα των λόγων του Θεού· δεύτερον, τα χαρίσματα που έχουν· τρίτον, ότι έχουν τον τρόπο σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης· τέταρτον, οι διάφορες δεξιότητες που έχουν· πέμπτον —και σημαντικότερο απ’ όλα— ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη φιλοδοξία να υπακούν και να υποτάσσονται στα λόγια του Θεού. Όλα αυτά είναι καθοριστικής σημασίας. Όταν κάποιος έχει όλα αυτά τα πράγματα, τότε αρχίζει να εργάζεται υπηρετώντας το έργο του Θεού και το σχέδιο διαχείρισής Του, και να βρίσκεται επίσημα στον σωστό δρόμο, δηλαδή έχει γίνει επίσημα πάροχος υπηρεσιών στον οίκο του Θεού.

Όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα λόγια του Θεού, την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού ούτε έχουν καθόλου φόβο Θεού, τότε κανείς τους δεν θα μπορούσε να έχει άλλον ρόλο από αυτόν του παρόχου υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, είσαι πάροχος υπηρεσιών, είτε το θέλεις είτε όχι· δεν μπορείς να γλιτώσεις από αυτόν τον τίτλο. Κάποιοι λένε: «Πιστεύω μια ζωή στον Θεό. Από τη στιγμή που άρχισα να πιστεύω στον Ιησού μέχρι σήμερα, έχουν περάσει δεκαετίες. Παραμένω όντως μόνο ένας πάροχος υπηρεσιών;» Πώς σας φαίνεται αυτή η ερώτηση; Ποιον ρωτάνε γι’ αυτό; Θα πρέπει να ρωτήσουν τον εαυτό τους και να κάνουν αυτοκριτική: «Άραγε, καταλαβαίνω τώρα τις προθέσεις του Θεού; Άραγε, τώρα που κάνω το καθήκον μου, καταβάλλω απλώς προσπάθεια ή κάνω πράξη την αλήθεια; Ακολουθώ το μονοπάτι της επιδίωξης και της κατανόησης της αλήθειας; Έχω εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα; Έχω θεοφοβούμενη καρδιά; Είμαι άνθρωπος που υποτάσσεται στον Θεό;» Πρέπει να κάνουν αυτοκριτική και να σκεφτούν αυτά τα πράγματα. Αν πληρούν αυτά τα κριτήρια, αν μπορούν να παραμείνουν σταθεροί όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δοκιμασίες του Θεού κι αν μπορούν να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, τότε ασφαλώς και δεν είναι πια πάροχοι υπηρεσιών. Αν δεν πληρούν ούτε ένα από αυτά τα κριτήρια, τότε δίχως αμφιβολία παραμένουν πάροχοι υπηρεσιών, κι αυτό είναι αναπότρεπτο κι αναπόφευκτο. Κάποιοι λένε: «Πιστεύω στον Θεό πάνω από 30 χρόνια, χωρίς να μετράω καν τα χρόνια που πίστευα στον Ιησού. Από τη στιγμή που ενσαρκώθηκε, εμφανίστηκε, εργάστηκε και άρχισε να εκφράζει τις ομιλίες Του ο Θεός, είμαι ακόλουθός Του. Ήμουν από τους πρώτους που βίωσαν προσωπικά το έργο του Θεού και ήμουν από τους πρώτους που άκουσαν λόγια που είπε το στόμα Του. Από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι ακόμα πιστεύω στον Θεό και Τον ακολουθώ. Με έχουν συλλάβει και με έχουν καταδιώξει πολλές φορές κι έχω αντιμετωπίσει τόσους και τόσους κινδύνους, και ο Θεός πάντα με προστάτευε και με καθοδηγούσε· ο Θεός δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Συνεχίζω και τώρα να κάνω το καθήκον μου, οι καταστάσεις μου βελτιώνονται συνεχώς, η πίστη μου αυξάνεται συνεχώς και δεν έχω καθόλου αμφιβολίες για τον Θεό. Παραμένω ακόμα πάροχος υπηρεσιών;» Ποιον ρωτάς; Δεν ρωτάς το λάθος άτομο; Δεν θα έπρεπε να κάνεις αυτήν την ερώτηση. Αφού πιστεύεις τόσα χρόνια, δεν ξέρεις αν είσαι ή αν δεν είσαι πάροχος υπηρεσιών; Αν δεν το γνωρίζεις αυτό, τότε γιατί δεν ρωτάς τον εαυτό σου αν έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα, αν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά κι αν αποφεύγεις το κακό με τη συμπεριφορά σου; Ο Θεός εργάζεται τόσα χρόνια, έχει πει τόσα λόγια. Πόσα απ’ αυτά έχεις καταλάβει και σε πόσα έχεις εισέλθει; Πόσα έχεις κερδίσει; Πόσες φορές έχεις αποδεχτεί το κλάδεμα και πόσες δοκιμασίες και εξευγενισμούς έχεις αποδεχτεί; Όταν τα αποδέχτηκες αυτά, έμεινες σταθερός στη μαρτυρία σου; Μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό; Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες όπως αυτές που πέρασε ο Ιώβ, είσαι ικανός να αρνηθείς τον Θεό; Πόσο μεγάλη ακριβώς είναι η πίστη σου στον Θεό; Μήπως η πίστη σου είναι απλώς μια πεποίθηση ή είναι αληθινή πίστη; Διερωτήσου όλα αυτά τα πράγματα. Αν δεν ξέρεις να απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, τότε είσαι μπερδεμένος και καταλαβαίνω ότι απλώς συμπορεύεσαι με το πλήθος· δεν σου αξίζει καν να αποκαλείσαι πάροχος υπηρεσιών. Κάποιος που διατηρεί τέτοια στάση απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» και παραμένει ακόμα μπερδεμένος μέσα στην καρδιά του είναι πραγματικά αξιολύπητος. Δεν ξέρει καν τι είναι, ενώ ο Θεός είναι τελείως ξεκάθαρος και σαφής όσον αφορά το πώς μεταχειρίζεται όλους τους ανθρώπους.

Μόλις τώρα συναναστραφήκαμε πάνω στο τι ακριβώς εννοούσε αρχικά ο Θεός με τη φράση «πάροχος υπηρεσιών». Όταν οι άνθρωποι εντάσσονται στον οίκο του Θεού, στην αρχή, την περίοδο που δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια και έχουν απλώς κάποιες φιλοδοξίες ή κάποια αποφασιστικότητα να συνεργαστούν, μόνο τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών μπορούν να παίξουν. Ασφαλώς, η λέξη «υπηρεσία» δεν ακούγεται και τόσο ωραία. Για να το θέσουμε διαφορετικά, σημαίνει να υπηρετείς και να εργάζεσαι υπηρετώντας το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· σημαίνει να καταβάλλεις προσπάθεια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταλαβαίνουν καμία αλήθεια ούτε καταλαβαίνουν τις προθέσεις του Θεού, και δεν μπορούν να συμβάλουν με οποιαδήποτε προσπάθεια ούτε να συνεργαστούν με οποιονδήποτε τρόπο στο συγκεκριμένο έργο που αναλαμβάνει ο Θεός για να σώσει και να διαχειριστεί την ανθρωπότητα ούτε στα διάφορα έργα που σχετίζονται με την αλήθεια. Έχουν απλώς κάποιες δεξιότητες και χαρίσματα, και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταβάλλουν κάποια προσπάθεια, να λένε κάποια πράγματα για κάποιο έργο που αφορά γενικές υποθέσεις και να κάνουν κάποιο περιφερειακό έργο στον τομέα των υπηρεσιών. Αν τέτοια είναι η ουσία του έργου που κάνουν όσοι κάνουν το καθήκον τους, αν παίζουν απλώς έναν ρόλο στον τομέα των υπηρεσιών, τότε είναι δύσκολο να αποτινάξουν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών. Για ποιον λόγο είναι δύσκολο να τον αποτινάξουν; Μήπως έχει σχέση με το πώς ορίζει ο Θεός αυτόν τον τίτλο; Ναι, φυσικά και έχει σχέση. Οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να καταβάλουν λίγη προσπάθεια και να ενεργήσουν σύμφωνα με τις ικανότητες που διαθέτουν από τη φύση τους, με τα χαρίσματα και με το μυαλό τους, όμως το να ζουν με βάση την αλήθεια, το να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και το να ενεργούν σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού είναι πολύ κοπιαστικό· κάτι τέτοιο απαιτεί χρόνο, καθοδήγηση από τον Θεό, διαφώτιση από τον Θεό και πειθαρχία από τον Θεό, κι ακόμα περισσότερο χρειάζεται να αποδεχτεί κανείς την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού. Γι’ αυτό, ενώ εργάζονται οι άνθρωποι για να πετύχουν αυτούς τους στόχους, εκείνα που μπορούν να κάνουν και να προσφέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αυτά που αναφέρθηκαν μόλις τώρα: να γίνουν αντικείμενα των λόγων του Θεού, να έχουν κάποια χαρίσματα και να φανούν κάπως χρήσιμοι στον οίκο του Θεού, να έχουν τον τρόπο σκέψης της κανονικής ανθρώπινης φύσης και να μπορούν να καταλάβουν και να εκτελέσουν κάθε δουλειά που τους ανατίθεται, να έχουν κάποιες δεξιότητες και να μπορούν να αξιοποιήσουν τα ειδικά ταλέντα τους σε κάποια δουλειά στον οίκο του Θεού και, πάνω απ’ όλα, να έχουν τη φιλοδοξία να υπακούν και να υποτάσσονται. Όταν παρέχεις υπηρεσία στον οίκο του Θεού, όταν καταβάλλεις προσπάθεια για το έργο του Θεού, τότε, ακόμα κι ένα ίχνος φιλοδοξίας για υπακοή και υποταγή αν έχεις, δεν θα πέσεις στην αρνητικότητα και δεν θα χαλαρώσεις. Αντίθετα, θα κάνεις ό,τι μπορείς για να συγκρατήσεις τον εαυτό σου και να κάνεις λιγότερα κακά πράγματα, κάνοντας παράλληλα περισσότερα καλά. Σ’ αυτήν την κατάσταση και τη συνθήκη δεν βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι; Βέβαια, ανάμεσα σε όλους σας υπάρχει και μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων οι οποίοι έχουν ήδη ξεπεράσει αυτήν τη συνθήκη κι αυτό το πεδίο. Και τι διαθέτει πλέον αυτή η πολύ μικρή μειοψηφία; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να καταλάβουν την αλήθεια, να αποκτήσουν την αλήθεια-πραγματικότητα. Όταν τους τυχαίνει κάτι, μπορούν να προσευχηθούν και να αναζητήσουν τις προθέσεις του Θεού, όπως και μπορούν να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Η φιλοδοξία τους για υπακοή και υποταγή δεν περιορίζεται πια απλώς στον βαθμό της αποφασιστικότητας, αλλά μπορούν να κάνουν ενεργά πράξη τα λόγια του Θεού, να ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και να έχουν θεοφοβούμενη καρδιά όταν τους συμβαίνουν κάποια ζητήματα. Δεν μιλούν ούτε ενεργούν απερίσκεπτα, αλλά είναι επιφυλακτικοί και προσεκτικοί. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που το κλάδεμα που δέχονται δεν συμφωνεί με τις ιδέες τους, δεν κρίνουν τον Θεό, δεν επιχειρηματολογούν μαζί Του και δεν νιώθουν καμία αντίσταση στην καρδιά τους. Από τα βάθη της καρδιάς τους, αποδέχονται στ’ αλήθεια την ταυτότητα, τη θέση και την ουσία του Θεού. Έχουν διαφορές αυτοί οι άνθρωποι από τους παρόχους υπηρεσιών; Ποιες είναι αυτές οι διαφορές; Η πρώτη διαφορά είναι πως αυτοί καταλαβαίνουν την αλήθεια και η δεύτερη είναι πως μπορούν να κάνουν πράξη κάποιες αλήθειες. Τρίτον, έχουν κάποια γνώση σχετικά με τον Θεό και, τέταρτον, η υπακοή και η υποταγή τους δεν είναι πια μόνο φιλοδοξίες, αλλά έχουν μεταμορφωθεί σε μια υποκειμενική στάση —έχουν φτάσει στην πραγματική υποταγή. Πέμπτον —κι αυτό αποτελεί το πιο σημαντικό και το πιο πολύτιμο απ’ αυτά τα σημεία— έχουν αποκτήσει μια θεοφοβούμενη καρδιά. Μπορεί να πει κανείς ότι εκείνοι που διαθέτουν αυτά τα πράγματα έχουν ήδη αποτινάξει τον τίτλο του «παρόχου υπηρεσιών». Κι αυτό γιατί, αν κρίνουμε από τις διάφορες πτυχές της εισόδου τους, αλλά και από τη στάση που τηρούν απέναντι στην αλήθεια και από τον βαθμό στον οποίο γνωρίζουν τον Θεό, δεν πρόκειται πλέον για κάτι τόσο απλό όσο το να κάνουν μια απλή επαγγελματική δουλειά στον οίκο του Θεού και δεν είναι πια προσωρινοί εργάτες που έχουν κληθεί για να κάνουν προσωρινά λίγο έργο. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι εδώ για να πάρουν προσωρινές ανταμοιβές· δεν επιστρατεύονται για να χρησιμοποιηθούν προσωρινά και δεν παρακολουθούνται κατά την περίοδο που χρησιμοποιούνται για να διαπιστωθεί αν μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο σε μακροπρόθεσμη βάση. Κάθε άλλο, μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια και να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους. Επομένως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποτινάξει τον τίτλο και τον χαρακτηρισμό του παρόχου υπηρεσιών. Εσείς έχετε δει τέτοιους ανθρώπους; Στην εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι σαν κι αυτούς. Εσείς θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί και πόσοι είναι, αλλά Εγώ δεν μπορώ να το πω τώρα· όταν καταλάβετε την αλήθεια, θα μπορείτε να τους διακρίνετε. Εκείνο που πρέπει να ξέρετε είναι σε τι συνθήκες βρίσκεστε, ποιο μονοπάτι μπροστά σας ακολουθείτε, αλλά και ποιο μονοπάτι θα έπρεπε να ακολουθείτε· αυτά πρέπει να ξέρετε.

Λοιπόν, άραγε τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» τον επιβάλλει ο Θεός στους ανθρώπους; Χρησιμοποιεί άραγε ο Θεός αυτόν τον τίτλο για να μειώσει τους ανθρώπους, να κατηγοριοποιήσει και να βαθμολογήσει τους ανθρώπους; (Όχι.) Πώς έχει ορίσει, λοιπόν, αυτόν τον τίτλο ο Θεός; Το ότι ο Θεός δίνει στους ανθρώπους έναν τίτλο δεν σημαίνει ότι τους δίνει στην τύχη ένα παρατσούκλι και δεν τον ορίζει σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση· αυτός ο τίτλος είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός τίτλος. Το όνομα του ανθρώπου δεν είναι παρά μια επωνυμία, μια προσφώνηση, η οποία δεν έχει κάποια αληθινή σημασία. Για παράδειγμα, κάποιοι Κινέζοι γονείς ευελπιστούν η κόρη τους να γίνει έξυπνη και όμορφη, οπότε βάζουν στο όνομά της τον χαρακτήρα που σημαίνει «όμορφη», αλλά αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από μια ελπίδα και δεν έχει καμία σχέση με την ουσία της. Μπορεί να είναι πολύ χαζή και μεγαλώνοντας να μην είναι ελκυστική, άρα ποιο το νόημα να την αποκαλούν «όμορφη»; Επίσης, ορισμένα αγόρια ονομάζονται «Τσενγκλόνγκ» ή «Τσενγκού» και στα ονόματά τους υπάρχουν οι χαρακτήρες που σημαίνουν «θα γίνω σαν δράκος ή σαν τίγρης». Τους κάνει όντως φοβερούς και τρομερούς η ονομασία αυτή; Μπορεί να είναι δειλοί ή άχρηστοι. Αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από τις ελπίδες που έχουν οι γονείς για τα παιδιά τους· τους δίνουν τέτοια ονόματα κι αυτά τα ονόματα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ουσία τους. Επομένως, τα ονόματα και οι τίτλοι των ανθρώπων εμπεριέχουν τις ανθρώπινες φαντασιοκοπίες και καλές επιθυμίες, αλλά δεν είναι παρά προσφωνήσεις κι ονομασίες, και δεν δίνονται ανάλογα με την ουσία τους. Οι τίτλοι και τα ονόματα που ορίζει ο Θεός, απ’ την άλλη, δεν δίνονται σε καμία περίπτωση ανάλογα με την εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων ούτε βασίζονται βέβαια στις επιθυμίες του ίδιου του Θεού. Άραγε, θέλει ο Θεός να είναι οι άνθρωποι πάροχοι υπηρεσιών; (Όχι.) Μήπως διαβάσατε ποτέ στα λόγια του Θεού να λέει ο Θεός: «Θέλω να γίνουν όλοι οι άνθρωποι πάροχοι υπηρεσιών και δεν θέλω να σωθεί κανείς»; (Όχι.) Και τότε τι είναι αυτό που θέλει ο Θεός; Οι άνθρωποι έχουν πει παλιότερα: «Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και δεν θέλει να υποστεί κανείς απώλεια» Αυτό είναι μια επιθυμία. Ωστόσο, ο τίτλος του παρόχου υπηρεσιών δεν βγήκε από το πουθενά. Ήταν το ίδιο με όταν ο Θεός προσδιόρισε τα ονόματα «δέντρο» και «χορτάρι». Τα δέντρα είναι μεγάλα και ψηλά πράγματα, κι όταν κάποιος αναφέρει ένα δέντρο, όλοι ξέρουν ότι τα δέντρα είναι μεγάλα και ψηλά, ενώ όταν κάποιος αναφέρει το χορτάρι, όλοι ξέρουν ότι το χορτάρι είναι μικρό και κοντό, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Οπότε, τι συμβαίνει με τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών»; Αυτός ο τίτλος δημιουργήθηκε σύμφωνα με την ουσία και τις εκδηλώσεις του ανθρώπου και σύμφωνα με το στάδιο του έργου του Θεού. Αν οι άνθρωποι μπορέσουν να καταλάβουν σιγά σιγά την αλήθεια συμβαδίζοντας με το έργο του Θεού, να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να φτάσουν στην υποταγή στον Θεό και στον φόβο Θεού, τότε, εκείνη τη στιγμή, ο τίτλος αυτός αλλάζει. Άρα, ακόμα κι αν είσαι ένας από τους παρόχους υπηρεσιών, αυτό δεν σε επηρεάζει στο να κάνεις το καθήκον του δημιουργήματος και να επιδιώκεις και να κάνεις πράξη την αλήθεια, πόσο μάλλον επηρεάζει την υποταγή σου στον Θεό και τον φόβο Θεού που έχεις.

Άραγε, υπάρχουν καθόλου άνθρωποι που δεν πρόκειται να αποτινάξουν ποτέ από πάνω τους τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών; (Ναι.) Τι είδους άνθρωποι; Πρόκειται για τους ανθρώπους εκείνους που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, που μπορεί να καταλαβαίνουν την αλήθεια, αλλά δεν την κάνουν πράξη, πόσο μάλλον την αγαπούν, και που πολλές φορές νιώθουν, μάλιστα, μέσα τους απέχθεια και αποστροφή για την αλήθεια. Κι εφόσον αποστρέφονται την αλήθεια, για ποιον λόγο μένουν στον οίκο του Θεού; Θέλουν να κερδίσουν κάποιο όφελος, καταβάλλουν κάποιες προσπάθειες και εκδηλώνουν κάποιες καλές συμπεριφορές έχοντας ευσεβείς πόθους στον οίκο του Θεού. Το τίμημα που πληρώνουν, το ότι προσφέρουν και δαπανούν τον εαυτό τους, καθώς και το ότι χαραμίζουν ένα μέρος της νιότης τους και το ότι αφιερώνουν λίγο από τον χρόνο τους τα χρησιμοποιούν ως αντάλλαγμα για το όποιο πλεονέκτημα θέλουν να κερδίσουν. Αυτοί οι άνθρωποι, λόγω του μονοπατιού που ακολουθούν, δεν μπορούν να εισέλθουν στο τέλος στην αλήθεια-πραγματικότητα, δεν μπορούν να φτάσουν στην υποταγή στον Θεό, πόσο μάλλον μπορούν να αποκτήσουν φόβο Θεού· για πάντα θα ορίζονται ως πάροχοι υπηρεσιών. Ανάμεσα σ’ αυτού του είδους τους ανθρώπους μέσα στον οίκο του Θεού, είναι κάποιοι που μπορούν να παρέχουν υπηρεσία μέχρι το τέλος και κάποιοι που δεν μπορούν, ενώ μεταξύ εκείνων που μπορούν να παρέχουν υπηρεσία μέχρι τέλους κι εκείνων που δεν μπορούν, υπάρχει μια μικρή διαφορά ως προς την ανθρώπινη φύση. Εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά μπορούν να παρέχουν υπηρεσία μέχρι τέλους —εκείνοι, δηλαδή, που μπορούν να αφιερώσουν κάποια προσπάθεια στον οίκο του Θεού για το έργο του Θεού την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού— έχουν σχετικά καλή και καλοκάγαθη ανθρώπινη φύση. Δεν πράττουν το κακό, δεν προκαλούν αναστάτωση όσο παρέχουν υπηρεσία και δεν αποπέμπονται από την εκκλησία. Άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να παρέχουν υπηρεσία μέχρι το τέλος και πρόκειται για εκείνους που θα είναι πάντοτε πάροχοι υπηρεσιών. Όσο για τους άλλους, επειδή έχουν πολύ κακή ανθρώπινη φύση, επειδή έχουν κακό χαρακτήρα και έλλειψη ακεραιότητας, συχνά αναστατώνουν και διαταράσσουν το διάφορων ειδών έργο στον οίκο του Θεού την ώρα που παρέχουν υπηρεσία, ενώ προκαλούν απώλειες σε ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του οίκου του Θεού. Δεν ξέρουν πώς να μετανοήσουν όταν κλαδεύονται ή όταν απομονώνονται ξανά και ξανά, κι απλώς επιστρέφουν στις παλιές κακές τους συνήθειες· δεν καταλαβαίνουν κανένα μέρος της αλήθειας ούτε αποδέχονται την αλήθεια, αλλά ενεργούν ασύστολα, κι οι άνθρωποι σαν κι αυτούς αποκλείονται. Γιατί αποκλείονται; Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν καν να παράσχουν υπηρεσίες. Δεν μπορούν να εργαστούν καλά όταν καταβάλλουν κάποιες προσπάθειες στον οίκο του Θεού και, καθώς καταβάλλουν προσπάθειες, πράττουν επίσης το κακό, κι αναγκάζουν τον οίκο του Θεού και τους αδελφούς και τις αδελφές να πληρώσουν το τίμημα. Δεδομένων των απωλειών που προκαλούν, δεν αξίζει να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι άνθρωποι. Τους δίνονται ξανά και ξανά ευκαιρίες να στοχαστούν, αλλά στο τέλος η φύση τους μένει αμετάβλητη και δεν ακούνε τίποτα από όσα έχει να πει κάποιος. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν αξίζουν καν να παρέχουν υπηρεσίες στον οίκο του Θεού ούτε είναι ικανοί να κάνουν κάτι τέτοιο, οπότε εκκαθαρίζονται.

Καταλαβαίνετε τώρα σε γενικές γραμμές αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών; Άραγε, ο «πάροχος υπηρεσιών» αποτελεί έναν τίτλο που προκαλεί διακρίσεις και που ο Θεός δίνει στην ανθρωπότητα; Μήπως ο Θεός χρησιμοποιεί επίτηδες αυτόν τον τίτλο για να μειώσει τους ανθρώπους; Μήπως ο Θεός χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο για να αποκαλύψει και να δοκιμάσει τους ανθρώπους; Μήπως ο Θεός χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο για να κάνει γνωστό στους ανθρώπους τι ακριβώς είναι τα ανθρώπινα όντα; Αυτούς του σκοπούς έχει ο Θεός; Για την ακρίβεια, ο Θεός δεν έχει κανέναν από αυτούς τους σκοπούς. Ο Θεός δεν έχει σκοπό να αποκαλύψει τους ανθρώπους ούτε να τους μειώσει και να τους γελοιοποιήσει, ούτε έχει σκοπό μέσω αυτού του τίτλου του παρόχου υπηρεσιών να δοκιμάσει τους ανθρώπους. Η μοναδική έννοια που έχει ο Θεός για τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» είναι πως ορίζει και διατυπώνει αυτόν τον τίτλο ανάλογα με την επίδοση και την ουσία των ανθρώπων, ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν αυτοί κατά τη διάρκεια του έργου του Θεού, αλλά και ανάλογα με το τι μπορούν να κάνουν και με το πόσο ικανοί είναι να συνεργαστούν. Υπό αυτήν την έννοια, καταλαβαίνουμε πως κάθε άνθρωπος μέσα στον οίκο του Θεού παρέχει υπηρεσίες για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και έχει βρεθεί κάποτε σ’ αυτόν τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών. Μπορούμε να το πούμε αυτό; (Ναι.) Όντως μπορούμε και τώρα όλοι σας μπορείτε να το καταλάβετε αυτό. Ο Θεός δεν θέλει μέσω αυτού του τίτλου να αποθαρρύνει τους ανθρώπους ή να δοκιμάσει την πίστη τους, πόσο μάλλον να τους μειώσει ή να τους αναγκάσει να συμπεριφέρονται πιο καλά και να είναι πιο υπάκουοι ή να τους κάνει να καταλάβουν ποια είναι η ταυτότητα και η θέση τους· ακόμα λιγότερο θέλει ο Θεός να χρησιμοποιήσει αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών για να στερήσει από τους ανθρώπους το δικαίωμά τους να κάνουν το καθήκον του δημιουργήματος. Αυτόν τον τίτλο τον καθορίζουν αποκλειστικά και μόνο οι διάφορες διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι και οι αληθινές καταστάσεις τους ενώ ακολουθούν τον Θεό. Αυτός ο τίτλος, λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ποια θα είναι η ταυτότητα, η θέση, η τοποθέτηση και ο προορισμός των ανθρώπων μόλις ολοκληρωθεί το έργο διαχείρισης του Θεού. Αυτός ο τίτλος προέρχεται αποκλειστικά από τις ανάγκες του σχεδίου διαχείρισης και του έργου διαχείρισης του Θεού, κι αποτελεί μια αληθινή κατάσταση της διεφθαρμένης ανθρωπότητας στο έργο διαχείρισης του Θεού. Κι όσο για κείνους που παρέχουν υπηρεσίες στον οίκο του Θεού ως πάροχοι υπηρεσιών και που χρησιμοποιούνται σαν μηχανές, το αν θα διατηρηθεί αυτή η κατάσταση μέχρι το τέλος ή αν θα μπορέσουν να αλλάξουν προς το καλύτερο στο ταξίδι τους καθώς ακολουθούν τον Θεό εξαρτάται από την επιδίωξή τους. Αν κάποιος επιδιώκει την αλήθεια και μπορεί να καταφέρει να αλλάξει τη διάθεσή του, να υποταχθεί στον Θεό και να αποκτήσει φόβο Θεού, τότε θα αποτινάξει παντελώς τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών». Και σε τι μετατρέπονται οι άνθρωποι όταν έχουν αποτινάξει τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών»; Μετατρέπονται σε αληθινούς ακόλουθους του Θεού, στον λαό του Θεού και σε ανθρώπους της βασιλείας, δηλαδή γίνονται ο λαός της βασιλείας του Θεού. Αν, καθώς ακολουθείς τον Θεό, σου αρκεί μόνο να καταβάλλεις προσπάθεια, να υποφέρεις και να πληρώνεις τίμημα, και αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια ούτε την κάνεις πράξη, αν δεν αλλάζουν καθόλου οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου, αν δεν ενεργείς ποτέ σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού και τελικά δεν μπορείς να φτάσεις στην υποταγή στον Θεό και στον φόβο Θεού, τότε ο τίτλος «πάροχος υπηρεσιών», αυτό το «στεφάνι» δεν θα σου πέφτει ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό, αλλά θα χωράει τέλεια στο κεφάλι σου και δεν θα μπορέσεις ποτέ να το ξεφορτωθείς. Αν, τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, εσύ παραμένεις σ’ αυτήν την κατάσταση και δεν έχουν αλλάξει οι διαθέσεις σου, τότε ο τίτλος «λαός της βασιλείας του Θεού» δεν θα έχει καμία σχέση μ’ εσένα και θα είσαι για πάντα πάροχος υπηρεσιών. Πώς μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα λόγια; Πρέπει να καταλάβετε ότι τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, δηλαδή όταν θα έχουν σωθεί όλοι οι άνθρωποι που θέλει να σώσει ο Θεός, όταν το έργο που θέλει να κάνει ο Θεός θα έχει πετύχει το αποτέλεσμά του και θα έχουν υλοποιηθεί οι στόχοι του, τότε ο Θεός δεν θα μιλάει πια ούτε θα καθοδηγεί τους ανθρώπους, δεν θα κάνει πια καθόλου έργο για να σώσει τον άνθρωπο κι εκεί ακριβώς θα φτάσει στο τέλος του το έργο Του, όπως θα φτάσει στο τέλος του και το μονοπάτι της πίστης στον Θεό που ακολουθούν οι άνθρωποι. Στη Βίβλο υπάρχει αυτό το εδάφιο: «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκάλυψη 22:11). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μόλις πει ο Θεός ότι το έργο Του τελείωσε, αυτό θα σημαίνει ότι ο Θεός θα πάψει να εκτελεί το έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και την παίδευση και την κρίση του ανθρώπου, ο Θεός δεν θα διαφωτίζει και δεν θα καθοδηγεί πια τον άνθρωπο ούτε θα λέει πια λόγια στον άνθρωπο για να τον παροτρύνει ή να τον κλαδέψει με υπομονή και σοβαρότητα· ο Θεός δεν θα εκτελεί πια αυτό το έργο. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τότε θα αποκαλυφθούν οι εκβάσεις όλων των πραγμάτων, τότε θα καθοριστούν οι εκβάσεις των ανθρώπων, δεν θα μπορεί να τις αλλάξει κανείς και οι άνθρωποι δεν θα έχουν πια ευκαιρίες να σωθούν. Αυτό σημαίνει.

Όταν αποτινάξει κανείς τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» με την ολοκλήρωση του έργου του Θεού, όταν αποτινάξει αυτήν την προσφώνηση, αυτήν την κατάσταση, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πλέον ένας ξένος ούτε ένας άπιστος στα μάτια του Θεού, αλλά ένας άνθρωπος του οίκου του Θεού και της βασιλείας του Θεού. Και πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος «άνθρωπος του οίκου του Θεού και της βασιλείας του Θεού»; Πώς κερδίζουν αυτόν τον τίτλο οι άνθρωποι; Με το να επιδιώκεις την αλήθεια και να καταλαβαίνεις την αλήθεια, με το να υποφέρεις και να πληρώνεις το τίμημα, με το να κάνεις καλά το καθήκον σου, με το να φτάνεις σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλλαγής διάθεσης και να μπορείς να υποτάσσεσαι στον Θεό και να έχεις φόβο Θεού γίνεσαι άνθρωπος του οίκου του Θεού. Όπως κι ο Ιώβ και ο Πέτρος, δεν χρειάζεται πια να σε βλάπτει και να σε διαφθείρει ο Σατανάς, μπορείς να ζεις ελεύθερα στη βασιλεία του Θεού και στον οίκο του Θεού, δεν είναι πια ανάγκη να παλεύεις με τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και, στα μάτια του Θεού, είσαι αληθινό δημιούργημα, αληθινός άνθρωπος. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να γιορτάζεται με χαρά; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχει λάβει οριστικό τέλος η γεμάτη βάσανα και κακουχίες ζωή ενός ανθρώπου που έχει διαφθείρει ο Σατανάς και τώρα αυτός ο άνθρωπος αρχίζει να ζει μια ζωή γεμάτη χαρά, γαλήνη και ευτυχία. Μπορεί να ζει στο φως της όψης του Δημιουργού, να ζει μαζί με τον Θεό, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γιορτάζεται με χαρά. Ας περάσουμε τώρα στο άλλο είδος ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει να αποτινάξουν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών μέχρι το τέλος· άραγε, αν δεν έχουν βγάλει ακόμα αυτόν τον τίτλο, αυτό το «στεφάνι», από το κεφάλι τους όταν τελειώσει το έργο του Θεού, τι σημαίνει αυτό γι’ αυτούς; Σημαίνει ότι παραμένουν ξένοι και ότι στα μάτια του Θεού παραμένουν άπιστοι. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν αποδέχονται ούτε κάνουν καθόλου πράξη την αλήθεια, δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν τη διάθεσή τους, δεν έχουν την ικανότητα να υποταχθούν στον Θεό και δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να αποκλειστούν από τον οίκο του Θεού και δεν έχουν καμία θέση στη βασιλεία του Θεού. Αν δεν έχουν καμία θέση στη βασιλεία του Θεού, τότε πού βρίσκονται; Βρίσκονται έξω από τη βασιλεία του Θεού και είναι μια ομάδα που έχει διαχωριστεί από τον λαό του Θεού. Άνθρωποι σαν αυτούς ονομάζονται ακόμα «πάροχοι υπηρεσιών» και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν γίνει άνθρωποι του οίκου του Θεού, δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ακόλουθοι του Θεού, ο Θεός δεν τους αναγνωρίζει και δεν πρόκειται ποτέ ξανά να κερδίσουν ευλογίες ή χάρη από τον Θεό. Ασφαλώς, αυτό σημαίνει και ότι δεν έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν καλές ευλογίες μαζί με τον Θεό στη βασιλεία Του ούτε να αποκτήσουν γαλήνη και χαρά —έχουν χάσει αυτήν την ευκαιρία. Κατά την άποψή τους, λοιπόν, είναι άραγε αυτή η στιγμή κάτι που πρέπει να γιορτάζουν με χαρά ή πρόκειται για ένα λυπηρό γεγονός; Είναι ένα λυπηρό γεγονός. Και όσο για το ποια θα είναι η ανταμοιβή τους επειδή φέρουν αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών έξω από τον οίκο του Θεού και έξω από τη βασιλεία του Θεού, αυτό το ζήτημα δεν είναι της παρούσης. Όπως και να ’χει, η ανταμοιβή που δίνεται στους παρόχους υπηρεσιών και η ανταμοιβή που δίνεται στον λαό της βασιλείας του Θεού έχουν τεράστιες διαφορές· έχουν διαφορές στην τοποθέτηση, στην ανταμοιβή και σε άλλες τέτοιες πτυχές. Δεν είναι κρίμα που άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν έχουν αποκτήσει την αλήθεια και δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε αλλαγή διάθεσης την ώρα που ο Θεός εκτελεί το έργο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων; Είναι πολύ κρίμα! Αυτά είναι κάποια λόγια σχετικά με τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών».

Είναι κάποιοι άνθρωποι που λένε: «Νιώθω αντίσταση όταν αναφέρονται οι πάροχοι υπηρεσιών. Δεν θέλω να είμαι πάροχος υπηρεσιών και δεν χαίρομαι να είμαι ένας απ’ αυτούς. Το να είμαι κάποιος που ανήκει στον λαό του Θεού μπορώ να το αποδεχτώ, ακόμα κι αν είμαι ο πιο ασήμαντος απ’ όλους· μια χαρά είναι, αρκεί να μην είμαι πάροχος υπηρεσιών. Δεν έχω καμία άλλη επιδίωξη και κανένα άλλο ιδανικό σ’ αυτήν τη ζωή· ανυπομονώ απλώς να απαλλαγώ από τον τίτλο “πάροχος υπηρεσιών”. Δεν ζητάω πολλά». Τι γνώμη έχετε για τέτοιους ανθρώπους; Τέτοια στάση έχει κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια; (Όχι.) Τι στάση είναι αυτή; Δεν πρόκειται για αρνητική στάση; (Ναι.) Όσον αφορά τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών, δεν είναι ανάγκη να πασχίζεις να τον αποτινάξεις, γιατί αυτός ο τίτλος δίνεται ανάλογα με το πόση πρόοδο κάνεις στη ζωή σου και δεν μπορεί να καθοριστεί από αυτά που θέλεις εσύ. Δεν εξαρτάται από το τι θέλεις, αλλά από το μονοπάτι που ακολουθείς κι απ’ το κατά πόσο έχουν αλλάξει οι διαθέσεις σου. Αν ο μοναδικός σου στόχος είναι να επιδιώξεις να μπορέσεις να αποτινάξεις αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών, τότε θα σου πω την αλήθεια: Δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον αποτινάξεις σε όλη σου τη ζωή. Αν εστιάσεις στην επιδίωξη της αλήθειας και καταφέρεις να αλλάξεις τη διάθεσή σου, τότε θα αλλάξει σιγά σιγά αυτός ο τίτλος. Αν το εξετάσουμε με βάση αυτά τα δύο σημεία, άραγε τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» τον επιβάλλει ο Θεός στους ανθρώπους; Φυσικά και όχι! Δεν είναι ένας τίτλος που επιβάλλει ο Θεός στους ανθρώπους ούτε μια ονομασία· είναι ένας τίτλος που δίνεται ανάλογα με το πόση πρόοδο σημειώνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Το κατά πόσο είσαι πάροχος υπηρεσιών μειώνεται ανάλογα με την πρόοδο που σημειώνεις στη ζωή σου και με το πόσο αλλάζουν οι διαθέσεις σου. Όταν μια μέρα καταφέρεις να φτάσεις στην υποταγή στον Θεό και στον φόβο του Θεού, τότε, ακόμα κι αν είσαι πρόθυμος να είσαι πάροχος υπηρεσιών, δεν θα είσαι πια πάροχος υπηρεσιών, και αυτό κρίνεται από την επιδίωξή σου, από τη στάση σου απέναντι στην αλήθεια και από το μονοπάτι που ακολουθείς. Υπάρχουν κι αυτοί που λένε: «Θέλω να αποτινάξω αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και δεν θέλω να είμαι τέτοιος, αλλά δεν καταλαβαίνω την αλήθεια και δεν είμαι πρόθυμος να επιδιώξω την αλήθεια. Τι μπορώ να κάνω, λοιπόν;» Υπάρχει λύση; Ο Θεός προσδιορίζει την έκβαση κάθε είδους ανθρώπων με βάση τα λόγια Του και την αλήθεια· δεν χωράει συμβιβασμός. Αν αγαπάς την αλήθεια και μπορείς να ξεκινήσεις να βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να χαίρεσαι· αν αποστρέφεσαι την αλήθεια και επιλέγεις να μην ακολουθήσεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε αυτό είναι αιτία για θλίψη. Αυτά είναι τα δύο μοναδικά μονοπάτια· δεν υπάρχει ενδιάμεσο μονοπάτι για να επιλέξεις. Τα λόγια που λέει ο Θεός δεν θα χαθούν ποτέ. Παρ’ όλο που όλα τα πράγματα θα χαθούν, από τα λόγια του Θεού δεν πρόκειται να χαθεί ούτε ένα. Τα λόγια του Θεού αποτελούν τα κριτήρια για την κρίση και τον ορισμό κάθε πράγματος· τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και δεν μπορούν ποτέ να χαθούν. Όταν αλλάξουν και χαθούν αυτός ο κόσμος, η ανθρωπότητα και όλα τα πράγματα, δεν πρόκειται να χαθεί ούτε ένα από τα λόγια του Θεού· αντίθετα, όλα τα λόγια Του θα εκπληρωθούν. Οι εκβάσεις της ανθρωπότητας και όλων των πραγμάτων καθορίζονται και αποκαλύπτονται χάρη στα λόγια του Θεού· κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει καμία κουβέντα γι’ αυτό το ζήτημα. Όσον αφορά, λοιπόν, το γεγονός ότι ο Θεός κυριαρχεί στις εκβάσεις των ανθρώπων και τις καθορίζει, αν οι άνθρωποι ενδίδουν σε ευσεβείς πόθους, τότε είναι τελείως ανόητοι. Δεν υπάρχει δεύτερο μονοπάτι για να επιλέξουν ως προς αυτό το ζήτημα, καθώς ο Θεός δεν έχει δώσει στους ανθρώπους δεύτερο μονοπάτι. Τέτοια είναι η διάθεση του Θεού, τέτοια είναι η δικαιοσύνη του Θεού, κι οι άνθρωποι, ακόμα κι αν το θέλουν, δεν μπορούν να παρέμβουν σ’ αυτό το ζήτημα. Νομίζεις ότι έξω στον κόσμο των απίστων μπορείς να ξοδέψεις κάποια χρήματα και να χρησιμοποιήσεις τις γνωριμίες σου για να χειριστείς τα θέματα, αλλά αυτό δεν πιάνει με τον Θεό. Να θυμάσαι το εξής: Αυτό δεν θα σε βγάλει πουθενά με τον Θεό!

β. Πώς αντιλαμβάνονται οι αντίχριστοι τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών»

Το θέμα της σημερινής συναναστροφής μας είναι η ανάλυση της στάσης που τηρούν οι αντίχριστοι απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών». Άραγε, τώρα που ολοκληρώσαμε τη συναναστροφή πάνω στον ορισμό του τίτλου «πάροχος υπηρεσιών», δεν κατανοούν με θετικό τρόπο τον τίτλο αυτόν οι περισσότεροι άνθρωποι; Εσείς νιώθετε ακόμα αντίσταση ή έλλειψη προθυμίας απέναντι σ’ αυτόν τον τίτλο; (Όχι.) Ας δούμε, λοιπόν, τώρα πώς αντιλαμβάνονται οι αντίχριστοι τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και τι στάση έχουν απέναντί του. Εκείνο που εκτιμούν πάνω απ’ όλα οι αντίχριστοι είναι τα υψηλά αξιώματα, το υψηλό κύρος και η απόλυτη εξουσία. Για κάποιους τίτλους που είναι πολύ συνηθισμένοι, που είναι του απλού λαού και χαμηλού επιπέδου, για άλλους τίτλους τους οποίους οι άνθρωποι θεωρούν αρκετά ταπεινωτικούς και ειδικά για τον τίτλο του «παρόχου υπηρεσιών», οι αντίχριστοι νιώθουν κατά βάθος έντονη αντίσταση και διακρίσεις. Όσο ανεκτικός και υπομονετικός κι αν είναι ο Θεός απέναντι σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων που είναι γνωστοί ως πάροχοι υπηρεσιών και όπως κι αν εξηγεί κι αν ερμηνεύει ο Θεός τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», οι αντίχριστοι δεν παύουν να περιφρονούν αυτόν τον τίτλο βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Θεωρούν τον τίτλο αυτόν πολύ ταπεινό και πιστεύουν ότι, αν οι ίδιοι ήταν πάροχοι υπηρεσιών, δεν θα είχαν μούτρα να κυκλοφορήσουν. Νομίζουν ότι, μόλις τους δοθεί αυτός ο τίτλος, αμφισβητείται και μειώνεται η ακεραιότητα, η περηφάνια και η φήμη τους, η αξία τους πέφτει κατακόρυφα και παύει να έχει νόημα η ζωή τους. Επομένως, ό,τι κι αν συμβεί, οι αντίχριστοι δεν πρόκειται να αποδεχτούν αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών. Αν τους ζητήσεις να πάνε στον οίκο του Θεού και να παράσχουν υπηρεσία για το έργο του Θεού, θα πουν: «Ο τίτλος του παρόχου υπηρεσιών είναι πολύ υποτιμητικός και, τέλος πάντων, δεν είμαι πρόθυμος να γίνω τέτοιος. Ζητώντας μου να γίνω πάροχος υπηρεσιών, με προσβάλλεις. Δεν άρχισα να πιστεύω στον θεό για να με προσβάλλεις εσύ· ήρθα για να δεχτώ ευλογίες. Αλλιώς, για ποιον λόγο απαρνήθηκα την οικογένειά μου, παράτησα τη δουλειά μου και εγκατέλειψα τις προοπτικές μου στον κόσμο; Δεν ήρθα για να γίνω πάροχος υπηρεσιών· δεν ήρθα για να εργαστώ για σένα και να σε υπηρετήσω. Αν μου λες να γίνω πάροχος υπηρεσιών, τότε καλύτερα να μην πιστεύω καθόλου!» Αυτήν τη στάση δεν έχουν οι αντίχριστοι; Υπάρχουν, μάλιστα, και κάποιοι αντίχριστοι που λένε: «Αν μου λες να γίνω πάροχος υπηρεσιών στον οίκο του θεού, τότε ποιος ο λόγος να πιστεύω στον θεό; Τι νόημα έχει τελικά;» Έτσι, όταν αναλαμβάνουν μια δουλειά και αποδέχονται μια ανάθεση ή μια εργασία στον οίκο του Θεού, θέλουν πρώτα να υπολογίσουν τα εξής: «Μόλις αναλάβω αυτήν τη δουλειά, θα γίνω μήπως επικεφαλής εκκλησίας ή επικεφαλής ομάδας, ή θα είμαι ένα απλό τσιράκι που θα υπηρετεί τους άλλους και θα εργάζεται για αυτούς;» Προτού το διαπιστώσουν αυτό, ξεκινάνε να δουλεύουν προσωρινά. Σε αυτό το διάστημα, παρατηρούν τα λόγια και τις εκφράσεις των ανθρώπων, έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα και τ’ αυτιά τους ανοιχτά, και ζητάνε πληροφορίες από διάφορες πηγές. Θέλουν να μάθουν αν παρέχουν προσωρινά υπηρεσίες εδώ πέρα ή αν μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά σε βάθος χρόνου, αν είναι άτομα που μπορούν να καλλιεργηθούν ή άτομα που απλώς χρησιμοποιούνται προσωρινά για να καλύψουν ένα κενό. Αν χρησιμοποιούνται μόνο για να καλύψουν ένα κενό και τους ζητείται να υπηρετήσουν και να πάρουν αξία οι άλλοι, να κερδίσουν θέση και δύναμη οι άλλοι, τότε δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το κάνουν. Δεν τους νοιάζει αν τους χρειάζεται ο οίκος του Θεού για να κάνουν κάποιο καθήκον ούτε πόσο σημαντικό είναι το καθήκον που κάνουν για το έργο του οίκου του Θεού· δεν τους νοιάζουν όλα αυτά. Μόλις συνειδητοποιήσουν ότι παρέχουν υπηρεσία εδώ πέρα δίχως τη δύναμη να κάνουν κουμάντο και να παίρνουν αποφάσεις, οι πράξεις τους αρχίζουν να γίνονται επιπόλαιες, παραμελούν το καθήκον τους, ενεργούν απερίσκεπτα, ενώ γίνονται και απολυταρχικοί και, μάλιστα, μπορούν μέχρι και να γυρίσουν την πλάτη στο καθήκον τους και να φύγουν ανά πάσα στιγμή· αντιμετωπίζουν το έργο του οίκου του Θεού και το καθήκον τους λες και είναι παιχνίδια για παιδιά. Έχουν ένα σύνθημα για τη ζωή που λέει: «Δεν πρόκειται να μοχθώ από τα παρασκήνια την ώρα που οι άλλοι βρίσκονται στο προσκήνιο». Σκέφτονται: «Είμαι γεννημένος επικεφαλής. Γεννήθηκα με τη δύναμη να κάνω κουμάντο και να παίρνω αποφάσεις. Αν έχανα αυτά τα δύο πράγματα, τότε τι νόημα θα είχε πια να ζω; Τι νόημα θα είχε πια να πιστεύω στον θεό; Για ποιον λόγο πιστεύω στον θεό; Δεν παράτησα τα μικρά οφέλη για να αποκτήσω τις μεγάλες ευλογίες; Αν δεν μπορεί να εκπληρωθεί αυτή η επιθυμία, τότε χωρίς αμφιβολία θα προτιμούσα να ακολουθήσω τις τάσεις του κόσμου και να πάω στην κόλαση!» Ποια ρήση ακολουθούν οι αντίχριστοι; «Με τίποτα δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να με εκμεταλλευτεί για να φτάσει στην κορυφή· εγώ είμαι εκείνος που εκμεταλλεύεται τους άλλους. Αν οι άνθρωποι επιβραβεύονται ανάλογα με τη συνεισφορά τους, τότε εγώ θα πρέπει να είμαι πρώτος στη λίστα. Μόνο τότε θα εργαστώ με ενεργητικότητα και θα τα δώσω όλα· ειδάλλως, ξεχάστε το, δεν υπάρχει περίπτωση να με βάλετε να κάνω κάτι τέτοιο. Αν μου ζητάτε να πιέσω τον εαυτό μου, να σας δώσω συμβουλές και να εργαστώ με όλη μου την καρδιά και την ψυχή, αλλά στο τέλος, την ώρα της ανταμοιβής του καθενός ανάλογα με τη συνεισφορά του, εγώ δεν πάρω τίποτα, τότε καλύτερα να ξεχάσετε αυτό που μου ζητάτε —να εργαστώ, δηλαδή, για σας, να πιέσω τον εαυτό μου για σας και να σας υπηρετήσω!» Αυτές δεν αποτελούν τις αληθινές αποκαλύψεις και εκδηλώσεις της διάθεσης των αντίχριστων; Ναι μεν δεν προσπαθούν σκόπιμα να αποτινάξουν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών, αλλά, από την άποψη της διάθεση-ουσίας τους, τον αποτινάσσουν διαρκώς και μάχονται διαρκώς, εργάζονται σκληρά και πασχίζουν να απαλλαγούν από αυτόν τον τίτλο. Αν ένας αντίχριστος, την ώρα που αναλαμβάνει κάποιο έργο, έχει την ευκαιρία να ξεχωρίσει και να πρωταγωνιστήσει, ή αν έχει εκείνος τον τελευταίο λόγο και παίρνει αυτός τις αποφάσεις, αν γίνει επικεφαλής, αν αποκτήσει πόστο, επιρροή και κύρος και αν έχει κάποιους ανθρώπους υπό την εποπτεία του, νιώθει μεγάλη ευχαρίστηση. Αν μια μέρα κάποιος εκθέσει ένα πρόβλημά του και τον κλαδέψει, λέγοντας: «Είναι πολλά εκείνα που δεν χειρίζεσαι σύμφωνα με τις αρχές και, αντιθέτως, τα χειρίζεσαι όπως θες εσύ. Τέτοια συμπεριφορά έχει κάποιος που παρέχει αποκλειστικά υπηρεσίες· δεν κάνεις το καθήκον σου», τότε μπορεί άραγε ο αντίχριστος να το αποδεχτεί αυτό; (Όχι.) Κατ’ αρχάς, θα δηλώσει αθώος, θα αρχίσει τις εξηγήσεις και θα υπερασπιστεί τον εαυτό του· και δεύτερον, θα νιώσει αμέσως αποστροφή και αντίσταση απέναντι στα λόγια «παρέχει υπηρεσίες» και δεν θα τα αποδεχτεί με τίποτα. Θα πει: «Έχω πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα και έχω υποφέρει τόσο πολύ. Αρχίζω να εργάζομαι νωρίς και τελειώνω αργά το βράδυ, χάνω τον ύπνο μου και ξεχνάω να φάω, κι εσύ παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις να λες ότι παρέχω υπηρεσίες; Υπάρχουν στ’ αλήθεια άνθρωποι που παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες; Ενώ έχω πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα, το μόνο που κερδίζω γι’ αυτό είναι αυτός ο τίτλος, αυτός ο ορισμός, του παρόχου υπηρεσιών. Και τότε τι έχω να περιμένω; Τι νόημα έχει να πιστεύω στον θεό; Τι κίνητρο έχω; Καλύτερα να μην πιστεύω σε έναν τέτοιον θεό!» Χάνουν τον ενθουσιασμό τους. Οι αντίχριστοι, μόλις κλαδευτούν, όχι μόνο αρνούνται να το αποδεχτούν, αλλά νιώθουν και αντίσταση και αποστροφή, και μάλιστα σχηματίζουν παρανοήσεις. Στη συνέχεια, όταν εργάζονται και κάνουν το καθήκον τους, αλλάζει η στάση τους και σκέφτονται: «Τώρα, ό,τι κι αν κάνω, είμαι πάροχος υπηρεσιών· καλύτερα, λοιπόν, να κρατιέμαι όταν κάνω αυτό το έργο, να έχω ένα εναλλακτικό σχέδιο και να μην τα δίνω όλα. Αφού όλοι λένε ότι ο θεός είναι δίκαιος, εγώ πώς γίνεται να μην το βλέπω; Πώς είναι δίκαιος ο θεός; Εφόσον, ό,τι κι αν κάνω, είμαι πάροχος υπηρεσιών, τότε από εδώ και πέρα θα αρχίσω να πιστεύω με άλλον τρόπο στον θεό· θα παρέχω απλώς υπηρεσίες, και τότε θα δούμε ποιος φοβάται ποιον. Αφού δεν πρόκειται να επαινεθώ ή να εγκριθώ για οτιδήποτε κάνω, τότε ας είναι· θα αλλάξω τρόπο ζωής και τρόπο δράσης. Θα κάνω ό,τι μου ζητάς να κάνω και δεν θα μιλάω όταν έχω ιδέες· όποιος θέλει να μιλήσει ας μιλήσει. Αν με κλαδέψει κάποιος, θα δείχνω επιφανειακά να συμφωνώ μαζί του, ενώ αν κάποιος κάνει λάθος στο έργο του, δεν θα λέω τίποτα, ακόμα κι αν το προσέξω. Αν κάποιος ενεργεί χωρίς κατανόηση των αρχών, τότε, ακόμα κι αν εγώ καταλαβαίνω τις αρχές, δεν θα του τις λέω. Θα τον κοιτάω απλώς να ενεργεί σαν ανόητος, θα τον αφήνω να κάνει λάθη έτσι ώστε να κλαδευτεί σαν κι εμένα, να νιώσει πώς είναι να χαρακτηρίζεσαι ως πάροχος υπηρεσιών και να δούμε αν θα το αντέξει. Αφού μου δυσκολέψατε τη ζωή, τότε θα δυσκολέψω κι εγώ τα πράγματα για εσάς και δεν πρόκειται να σας αφήσω ούτε εσάς να περάσετε εύκολα!» Και μόνο που κλαδεύονται και πειθαρχούνται, νιώθουν τόσο έντονα συναισθήματα και αισθήματα αντίστασης· είναι αυτή μια στάση αποδοχής της αλήθειας; (Όχι.) Τι το κακό έχει να παρέχει κανείς υπηρεσίες; Είναι κακό να παρέχει κανείς υπηρεσίες για τον Θεό; Μήπως η παροχή υπηρεσιών για τον Θεό βλάπτει την αξιοπρέπειά σου; Δεν είναι ο Θεός κάποιος για τον οποίο αξίζει να παρέχεις υπηρεσίες; Και τότε εσύ τι αξίζεις να κάνει ο Θεός για σένα; Γιατί είστε τόσο ευαίσθητοι σ’ αυτά τα λόγια και αντιστέκεστε τόσο πολύ σ’ αυτά; Ο Δημιουργός ταπεινώθηκε για να γίνει άνθρωπος που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους και υπηρετεί κάθε διεφθαρμένο άνθρωπο, ανθρώπους που Του εναντιώνονται και Τον απορρίπτουν. Οι άνθρωποι, λοιπόν, για ποιον λόγο δεν μπορούν να παράσχουν λίγη υπηρεσία για χάρη του σχεδίου διαχείρισης του Θεού; Τι το κακό έχει να το κάνουν αυτό; Μήπως υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό σ’ αυτό; Μήπως υπάρχει τίποτα το ακατανόμαστο σ’ αυτό; Σε σύγκριση με την ταπεινότητα και την απόκρυψη του Θεού, οι άνθρωποι θα είναι πάντοτε ποταποί και άσχημοι. Έτσι δεν είναι;

Αυτήν τη στιγμή, οι διεφθαρμένοι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια μπορεί να νιώθουν μόνο μια στιγμιαία αναστάτωση όταν ακούνε τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», όμως αυτό μπορεί να μετατραπεί σε ένα κίνητρο που μπορεί να τους εμπνεύσει να επιδιώξουν την αλήθεια για να πετύχουν την υποταγή στον Θεό· δεν είναι τόσο ευαίσθητοι απέναντι σ’ αυτόν τον τίτλο που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους. Με τους αντίχριστους, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Εκείνοι πάντοτε ψειρίζουν τους τίτλους που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους και τους παίρνουν κατάκαρδα. Μια φράση που λέει ο Θεός δεν θέλει και πολύ για να θίξει τα συμφέροντά τους και να τους πληγώσει, ενώ, όταν αυτό που λέει ο Θεός έρχεται σε αντίθεση με την πρόθεσή τους και την επιθυμία τους να δεχτούν ευλογίες, τότε πληγώνεται η αυτοεκτίμησή τους. Τη στιγμή που πληγωθεί η αυτοεκτίμηση και η αξιοπρέπειά τους, κρίνουν, απορρίπτουν και προδίδουν τον Θεό· θέλουν να παρατήσουν τον Θεό, δεν είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να κάνουν το καθήκον τους, ενώ ταυτόχρονα καταριούνται τον Θεό ότι είναι άδικος και ότι δεν συμπάσχει με τους ανθρώπους. Κάποιοι άνθρωποι λένε, μάλιστα, πως πολύ δύσκολα ικανοποιείται ο Θεός και πως τίποτα από όσα κάνουν δεν είναι σωστό. Όλα αυτά τα λόγια, τα αισθήματα και οι διαθέσεις προέρχονται από τους αντίχριστους. Πέρα απ’ το γεγονός ότι δεν έχουν καμία στάση υποταγής στον Θεό, επιπλέον διυλίζουν τον κώνωπα σε ό,τι αφορά τα διάφορα πράγματα που λέει Εκείνος, ενώ παραμελούν και αδιαφορούν για τις διάφορες απαιτήσεις Του. Αντιστέκονται διαρκώς στον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και δεν έχουν καμία πρόθεση να τον αποδεχτούν ή να υποταχθούν, πόσο μάλλον έχουν πρόθεση να καταλάβουν την πρόθεση του Θεού. Το μόνο που κάνουν είναι να επιζητούν επίμονα να αποτινάξουν αυτόν τον χαρακτηρισμό και αυτήν την ταυτότητα, αυτήν τη θέση και το πόστο του παρόχου υπηρεσιών, ενώ δεν αναζητούν ούτε στο ελάχιστο τον τρόπο για να συνεργαστούν με τον Θεό έτσι ώστε να ικανοποιήσουν την πρόθεσή Του ούτε τον τρόπο για να φτάσουν σε αλλαγή διάθεσης, να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να υποταχθούν στον Θεό. Δεν επιδιώκουν καθόλου αυτά τα θετικά πράγματα και, ακόμα κι όταν εκτίθενται ως πάροχοι υπηρεσιών, ξεχύνεται αμέσως από μέσα τους η αγανάκτηση και η παρορμητικότητα που αισθάνονται. Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι αυτό; Κάποιοι αντίχριστοι καταριούνται στα κρυφά τον Θεό σε δημόσιους χώρους, ενώ Τον καταριούνται μεγαλόφωνα όταν δεν είναι μαζί με άλλους, λέγοντας: «Ο θεός δεν είναι δίκαιος. Καλύτερα να μην πιστεύω σ’ έναν τέτοιον θεό!» Προκαλούν τον Θεό και Του πηγαίνουν κόντρα φανερά. Η φράση «πάροχος υπηρεσιών» από μόνη της οδηγεί στην αποκάλυψη της ουσίας των αντίχριστων η οποία εναντιώνεται στον Θεό και αποστρέφεται την αλήθεια. Μπροστά στη φράση «πάροχος υπηρεσιών» αποκαλύπτονται εντελώς τα μοχθηρά πρόσωπά τους και οι ίδιοι ξεσκεπάζονται. Και τι ακριβώς ξεσκεπάζεται; Το γεγονός ότι δεν πιστεύουν στον Θεό για να αποδεχτούν τη σωτηρία Του ή για να αποδεχτούν την αλήθεια και ούτε πιστεύουν στον Θεό επειδή ο Θεός είναι η αλήθεια ή επειδή ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος των πάντων. Αντίθετα, πιστεύουν στον Θεό επειδή θέλουν κάτι από Αυτόν. Υποβάλλονται στο να προσέλθουν στον οίκο του Θεού για χάρη των φιλοδοξιών και των επιθυμιών τους. Μάταια προσπαθούν να ξεχωρίσουν από το πλήθος και να πάρουν ευλογίες με τα δικά τους μέσα, με τις προσπάθειές τους, με τη σκληρή δουλειά και τους αγώνες τους ή, ακόμα καλύτερα, να λάβουν ενδεχομένως μια ακόμα μεγαλύτερη ανταμοιβή στην επόμενη ζωή τους. Γι’ αυτό, στα δικά τους μάτια, η φράση «πάροχος υπηρεσιών» είναι πάντοτε κάτι υποτιμητικό, ένας απαξιωτικός όρος, κάτι που δεν μπορούν να αποδεχτούν ποτέ. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές πιστεύουν τα εξής: «Η παροχή υπηρεσίας στον Θεό είναι η ευλογία μας. Είναι κάτι καλό, κάτι τιμητικό». Οι αντίχριστοι, απ’ την άλλη, δεν αποδέχονται ποτέ αυτό το γεγονός και λένε: «Η παροχή υπηρεσίας για τον θεό είναι η ευλογία μας; Τι είναι αυτά που λες; Τι ανοησίες! Πού είναι η ευλογία σ’ αυτό; Πού είναι η ευχαρίστηση; Τι μπορεί να κερδίσει κανείς παρέχοντας υπηρεσίες για τον θεό; Μπορείς να βγάλεις λεφτά, να κερδίσεις χρυσάφι ή να αποκτήσεις θησαυρούς από την παροχή υπηρεσιών; Ή μήπως μπορείς να αποκτήσεις σπίτι και αυτοκίνητο; Όλοι όσοι παρέχουν υπηρεσίες θα αποκλειστούν· υπάρχει κανένας πάροχος υπηρεσιών που να είναι καλός άνθρωπος; Κανένας απ’ αυτούς που παρέχουν υπηρεσίες δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ τίποτα». Δεν αποδέχονται το γεγονός που συναναστρέφονται οι αδελφοί και οι αδελφές, ότι δηλαδή «η παροχή υπηρεσίας για τον Θεό αποτελεί ευλογία για την ανθρωπότητα» και απέναντι σ’ αυτό νιώθουν αντίσταση και απέχθεια· θα προτιμούσαν να ακούσουν οτιδήποτε άλλο.

Οι αντίχριστοι μπορούν να καταβάλουν προσπάθεια, να υπηρετήσουν και να σερβίρουν ποτά για κάθε αξιωματούχο ή για οποιονδήποτε έχει θέση και κύρος στον κόσμο, και μάλιστα θα δεχτούν να παράσχουν υπηρεσίες για αυτούς τους ανθρώπους με μεγάλη προθυμία. Μόνο όταν είναι να παράσχουν υπηρεσία για τον Θεό γίνονται απρόθυμοι, διστάζουν και είναι γεμάτοι παράπονα, αντίσταση και αισθήματα. Τι σόι πλάσματα είναι αυτοί οι άνθρωποι; Αυτές τις εκδηλώσεις θα πρέπει να έχει ένας ακόλουθος του Θεού; Αυτές είναι ξεκάθαρα εκδηλώσεις της ουσίας των αντίχριστων. Ένας αντίχριστος, αν ήταν να πάει στον κόσμο για να υπηρετήσει έναν δήμαρχο, έναν περιφερειάρχη ή οποιονδήποτε πολιτικό που έχει κύρος, θα θεωρούσε πως έκανε κάτι που θα δόξαζε τους προγόνους του και θα έκανε περήφανη την οικογένειά του. Θα έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, θα πετούσε στα σύννεφα. Αν κάποιος τον ρωτούσε τι δουλειά κάνει, θα έλεγε: «Υπηρετώ τον δήμαρχο. Είμαι συνοδός του δημάρχου, ο προσωπικός του φρουρός!» Ή θα έλεγε με μεγάλη υπερηφάνεια: «Φροντίζω για τις καθημερινές ανάγκες του προέδρου!» Θα τη θεωρούσε πολύ ωραία αυτήν τη δουλειά και θα πίστευε ότι ολόκληρη η οικογένειά του έχει μερίδιο στη δόξα της. Τη νύχτα θα ονειρευόταν και θα ξύπναγε ευτυχισμένος, ενώ όπου κι αν πήγαινε, δεν θα έκρυβε τι δουλειά έκανε. Για ποιον λόγο; Δεν θα θεωρούσε τη δουλειά του ντροπιαστική· θα θεωρούσε ότι επρόκειτο για μια έντιμη δουλειά, για μια δουλειά που τον τοποθετούσε πάνω από τους άλλους, για μια δουλειά που του έβαζε φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι. Ένας τέτοιος άνθρωπος, παρ’ όλα αυτά, μόλις αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, αν του ζητηθεί να παράσχει υπηρεσίες γι’ Αυτόν, δεν είναι πρόθυμος να το κάνει, αισθάνεται αντίσταση και μάλιστα διαμαρτύρεται για τον Θεό και Τον καταριέται, ενώ μπορεί και να προδώσει και να αρνηθεί τον Θεό. Αν συγκρίνουμε αυτά τα δύο πράγματα, μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι αντίχριστοι είναι αντίχριστοι, ότι ανήκουν στη συμμορία του Σατανά. Όπως κι αν εξυπηρετούν τον Σατανά και όσο βρόμικο, εξουθενωτικό ή ταπεινωτικό κι αν είναι αυτό το έργο, το θεωρούν τιμή. Απ’ την άλλη, όταν κάνουν πράγματα για τον Θεό στον οίκο Του, τότε όσο σημαντικά, πολύτιμα ή ευγενή κι αν είναι αυτά ή όσο κι αν εξυψώνονται κάνοντάς τα, πάντοτε τα θεωρούν ανάξια λόγου. Όσο μεγάλη ευλογία και όσο τιμητικό κι αν είναι να παρέχει κανείς υπηρεσίες για τον Θεό και για το έργο του Θεού, και όσο πολύτιμη ευκαιρία κι αν είναι για την ανθρωπότητα, αυτοί πολύ απλά δεν μπορούν να χαρούν γι’ αυτό. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μόνο ένας λόγος υπάρχει: Οι αντίχριστοι ανήκουν στη συμμορία του Σατανά· είναι σατανικοί, είναι ζωντανοί σατανάδες και είναι στη φύση τους να κοντράρουν τον Θεό. Αν τους ζητηθεί να υπηρετήσουν τον Θεό και να παράσχουν υπηρεσίες για τον Θεό, πολύ απλά δεν μπορούν να χαρούν γι’ αυτό. Όσο κι αν συναναστρέφεται με τους ανθρώπους ο οίκος του Θεού σχετικά με την αλήθεια ή όσο κι αν προσπαθεί να τους κάνει να καταλάβουν την πρόθεση που έχει ο Θεός σε ό,τι αφορά τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», οι αντίχριστοι δεν μπορούν να τον αποδεχτούν από τον Θεό ούτε μπορούν να αποδεχτούν καμία από τις αλήθειες που συνδέονται με αυτόν, πόσο μάλλον να αποδεχτούν το γεγονός ή την αλήθεια ότι το να παρέχει ένα δημιούργημα υπηρεσίες στον Δημιουργό είναι κάτι τιμητικό, πολύτιμο και σημαντικό· αυτήν τη στάση τηρούν οι αντίχριστοι απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών». Απέναντι σ’ αυτόν τον τίτλο και απέναντι στο γεγονός ότι οι άνθρωποι παρέχουν υπηρεσίες στον Θεό, το μόνο που έχουν κάνει ποτέ οι αντίχριστοι είναι να προσπαθήσουν να απαλλαγούν από τον τίτλο αυτόν και να αποφύγουν αυτό το γεγονός, αντί να αποδεχτούν το γεγονός, να αποδεχτούν αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών από τον Θεό και έπειτα να επιδιώξουν την αλήθεια, να ακούσουν τα λόγια του Θεού, να υποταχθούν στον Θεό και να αποκτήσουν φόβο Θεού. Αν κρίνουμε από τις εκδηλώσεις που παρουσιάζουν οι αντίχριστοι απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», πρέπει να πούμε ότι οι αντίχριστοι ανήκουν στο ίδιο σινάφι με τον Σατανά, ότι αποτελούν μέρος των εχθρικών δυνάμεων του Σατανά και ότι πάνε κόντρα στον Θεό, στην αλήθεια και σε όλα τα θετικά πράγματα.

Η στάση που τηρούν οι αντίχριστοι απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» είναι μια στάση μη αποδοχής, αντίστασης, απέχθειας και αποστροφής. Από όποιον κι αν προέρχεται αυτός ο τίτλος, νιώθουν συνέχεια αντίσταση απέναντί του και δεν τον αποδέχονται, καθώς θεωρούν πως το να είναι κανείς πάροχος υπηρεσιών είναι ταπεινό και πως είναι πάντα ταπεινό, για όποιον κι αν παρέχουν υπηρεσίες. Θεωρούν ότι το «πάροχος υπηρεσιών» δεν αποτελεί έναν ορισμό που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο με βάση την ουσία του ανθρώπου, αλλά μια πρόκληση και μια εκδήλωση περιφρόνησης απέναντι στην ταυτότητα και την αξία του ανθρώπου· αυτήν την άποψη έχουν κατά κύριο λόγο οι αντίχριστοι για τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών». Μέσα από τη στάση που τηρούν οι αντίχριστοι απέναντι στα λόγια του Θεού, βλέπουμε ότι δεν θεωρούν τα λόγια του Θεού ως κριτήρια ούτε ως την αλήθεια, αλλά ως πράγματα που μπορούν να εξετάσουν εξονυχιστικά και να αναλύσουν. Αυτό σημαίνει ότι δεν αποδέχονται τα λόγια του Θεού με γνώμονα την κατανόηση της αλήθειας και την αποδοχή ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, αλλά αντίθετα προσεγγίζουν τα λόγια του Θεού με γνώμονα την εξονυχιστική εξέταση, το αίσθημα της αντίστασης και την εναντίωση. Κατά τη γνώμη τους, κάθε λόγος που λέει ο Θεός και κάθε ρητό που εκστομίζει αποτελεί αντικείμενο εξονυχιστικής εξέτασης, χωρίς να αποτελεί εξαίρεση ο τίτλος του παρόχου υπηρεσιών. Αφιερώνουν προσπάθεια για να εξετάσουν εξονυχιστικά και να συλλογιστούν τη φράση «πάροχος υπηρεσιών», και στα λόγια του Θεού βλέπουν ότι ο Θεός δεν θεωρεί καλούς τους παρόχους υπηρεσιών, αλλά ταπεινούς, κατώτερους και άχρηστους ανθρώπους που δεν αγαπάει και που αποστρέφεται. Παρ’ όλο που τέτοια είναι η στάση του Θεού απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», υπάρχει ένα πλαίσιο και ένας λόγος για τον οποίο έχει μια τέτοια στάση· έχει να κάνει με την ουσία του ανθρώπου. Επίσης, είναι κι άλλο ένα γεγονός που δεν το έχουν δει: Όσο κι αν απεχθάνεται και μισεί ο Θεός τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την προσπάθεια να σώσει την ανθρωπότητα ούτε έχει διακόψει το έργο του σχεδίου διαχείρισής Του για να σώσει την ανθρωπότητα. Οι αντίχριστοι δεν το πιστεύουν αυτό το γεγονός, κι ούτε το αναγνωρίζουν ούτε το βλέπουν. Κολλάνε απλώς σε ό,τι έχει να πει ο Θεός σχετικά με τις εκβάσεις διάφορων ειδών ανθρώπων, ενώ κυρίως σε ό,τι αφορά τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών», έχουν μια ιδιαίτερα ευαίσθητη στάση. Δεν θέλουν να είναι πάροχοι υπηρεσιών και δεν θέλουν τους ορίσει ο Θεός ως παρόχους υπηρεσιών, πόσο μάλλον να παρέχουν υπηρεσίες για τον Θεό με τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών». Γι’ αυτό οι αντίχριστοι, όταν εντάσσονται στον οίκο του Θεού, κάνουν έρευνες σε διάφορους κύκλους, ρωτάνε αν οι ίδιοι είναι πάροχοι υπηρεσιών και, μέσα από τα λόγια του Θεού και από όσα λένε οι άλλοι γι’ αυτούς, θέλουν να ακούσουν ειλικρινή λόγια και να φτάσουν στην αλήθεια του ζητήματος: είναι ή δεν είναι πάροχοι υπηρεσιών; Αν είναι, τότε φεύγουν αμέσως και πάραυτα· δεν παρέχουν υπηρεσία για τον Θεό ούτε για τον οίκο του Θεού. Τόσο έντονα αντιδρούν στον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και γίνεται ολοφάνερο ότι, κατά την άποψη των αντίχριστων, η ταυτότητα, η θέση, οι προοπτικές, το πεπρωμένο και ο προορισμός είναι πράγματα που πρέπει να επιδιώκει κανείς διαρκώς και συμφέροντα που δεν εγκαταλείπει κανείς ποτέ. Κατά τη γνώμη των αντίχριστων, οι πάροχοι υπηρεσιών κατατάσσονται στη χαμηλότερη θέση ανάμεσα στην ανθρωπότητα, όπως την έχει ορίσει ο Θεός. Ό,τι κι αν πεις και όσοι άνθρωποι κι αν αποδεχτούν αυτό το γεγονός και αυτόν τον τίτλο, οι αντίχριστοι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το αποδεχτούν. Όταν κάνουν έργο, απαιτούν μόνο να παρέχουν οι άλλοι υπηρεσίες για τους ίδιους, να τους ακούνε, να τους υπακούνε και να περιστρέφονται γύρω τους, ενώ δεν απαιτούν ποτέ από τον εαυτό τους να συνεργαστεί ή να συζητήσει με τους άλλους, να ζητήσει τη γνώμη των άλλων, να συμβουλευτεί τις προθέσεις του Θεού ή να αναζητήσει τις αλήθεια-αρχές. Σκέφτονται: «Αν συνεργαζόμουν και συζητούσα με τους άλλους κι αναζητούσα τις αλήθεια-αρχές καθώς έκανα πράγματα, θα εξευτελιζόμουν και θα έχανα την αυτονομία μου· αυτό δεν θα ήταν παροχή υπηρεσιών; Δεν θα μοχθούσα από τα παρασκήνια, ενώ οι άλλοι θα βρίσκονταν στο προσκήνιο; Δεν θα φρόντιζα και θα υπηρετούσα τους άλλους;» Κάτι τέτοιο δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να το κάνουν. Απλώς απαιτούν οι άλλοι να τους φροντίζουν, να τους παραδίνονται, να τους ακούνε, να τους εκτιμούν, να τους πλέκουν το εγκώμιο, να τους βγάζουν μια καλή εικόνα στα πάντα, να τους αφήνουν μια θέση, να τους υπηρετούν και να εργάζονται γι’ αυτούς· απαιτούν, μάλιστα, ο Θεός να τους δώσει τις κατάλληλες ανταμοιβές και το κατάλληλο στεφάνι ανάλογα με αυτά που έκαναν. Ακόμα κι όταν κάποιος αναφέρει πόσο μεγάλο τίμημα έχει πληρώσει ο Θεός, πόσο έχει υποφέρει για να σωθεί η ανθρωπότητα, πόσο έχει ταπεινωθεί και πόσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα, οι αντίχριστοι, μόλις ακούσουν αυτά τα λόγια και δουν αυτά τα γεγονότα, αδιαφορούν και τα θεωρούν δεδομένα. Πώς ερμηνεύουν τα πράγματα αυτά οι αντίχριστοι; Λένε: «Ο θεός οφείλει να κάνει τα πάντα για τον άνθρωπο και οφείλει να προσφέρει τα καλύτερα στον άνθρωπο, να προσφέρει ευλογίες και χάρη, γαλήνη και χαρά στον άνθρωπο. Οφείλει να τα αφιερώσει όλα αυτά στον άνθρωπο· αποτελεί υποχρέωσή του. Κι όταν οι άνθρωποι απαρνούνται πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους και πληρώνουν τίμημα για τον θεό, όταν προσφέρουν τα πάντα για τον θεό, πρέπει να λάβουν ανταμοιβές από τον θεό και να πάρουν κάτι ακόμα καλύτερο. Δεν είναι δίκαιη αυτή η συναλλαγή; Δεν είναι ισότιμη αυτή η ανταλλαγή; Τι έχουμε να συζητήσουμε σχετικά με αυτό; Τι αξία έχει ο θεός; Πώς και δεν έχω δει την αξία του θεού; Εφόσον ο θεός προσφέρει πράγματα στον άνθρωπο, φυσικό δεν είναι να αξίζει ο άνθρωπος να τα λάβει; Οι άνθρωποι έχουν πληρώσει τίμημα!» Όλα αυτά που κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο δεν τα θεωρούν ως τη σπουδαιότερη χάρη προς τον άνθρωπο· δεν είναι ευγνώμονες και δεν σκέφτονται να τα ανταποδώσουν στον Θεό. Κάθε άλλο, θέλουν να ανταλλάξουν το τίμημα που πληρώνουν με τον όμορφο προορισμό που έχει υποσχεθεί ο Θεός στην ανθρωπότητα και, φυσικά, θεωρούν ότι είναι σωστό να επιθυμούν ευλογίες και να έχουν όλες αυτές τις προθέσεις, οπότε, όπως κι αν το δει κανείς, ο Θεός δεν θα πρέπει να κάνει τους ανθρώπους παρόχους υπηρεσιών γι’ Αυτόν. Θεωρούν ότι οι άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια και ακεραιότητα, και ότι αν οι άνθρωποι που έχουν τόσο μεγάλη αγάπη και που μπορούν να δώσουν σε φιλανθρωπίες, να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να απαρνηθούν πράγματα υποχρεώνονται να παρέχουν υπηρεσίες για τον Θεό, τότε ταπεινώνονται πολύ σοβαρά και υφίστανται πολύ άδικη μεταχείριση. Οι αντίχριστοι θεωρούν ανάξια λόγου όλα αυτά τα πράγματα που κάνει ο Θεός. Αντιθέτως, μεγαλοποιούν αφάνταστα εκείνα που κάνουν οι ίδιοι, ακόμα κι αν πρόκειται για πολύ μικρά πράγματα, κι αντιμετωπίζουν αυτά τα πράγματα ως κεφάλαιο για να λάβουν ευλογίες.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν κάνουν το καθήκον τους στην εκκλησία, δεν κάνουν ποτέ τίποτα καλά. Σε περίπτωση που οι αδελφοί και οι αδελφές δεν αποδεχτούν αυτά που κάνουν, τις δεξιότητες και τα ταλέντα που διαθέτουν ή τις ιδέες και τις προτάσεις που προσφέρουν, τότε εκείνοι δεν θα συνεχίσουν να εργάζονται και θα θελήσουν να παραιτηθούν και να φύγουν· θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τον Θεό. Αν τους ζητήσεις να συνεργαστούν με κάποιον, δεν πρόκειται να το κάνουν, ενώ αν τους ζητήσεις να βάζουν τα δυνατά τους όταν κάνουν το καθήκον τους, ούτε αυτό πρόκειται να κάνουν. Θα δίνουν απλώς εντολές από δω κι από κει, θα βάζουν τους άλλους να τους ακούνε και θα αναγκάζουν τους ανθρώπους να τους εξυπηρετούν, να γίνονται πάροχοι υπηρεσιών γι’ αυτούς και να τους υπηρετούν, αντί να κάνουν τα δικά τους καθήκοντα στον οίκο του Θεού. Κι αν δεν λάβουν τέτοια μεταχείριση ή χάσουν τη μεταχείριση κατά την οποία τους περιποιούνται οι άλλοι, εργάζονται γι’ αυτούς κι εκτελούν τις εντολές τους, τότε θέλουν να τα παρατήσουν και να αποχωρήσουν· θεωρούν πως ο Θεός δεν είναι δίκαιος, η καρδιά τους γεμίζει παράπονα και θυμό εναντίον του Θεού, γεννιέται μέσα τους μίσος για τους αδελφούς και τις αδελφές και κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Δεν μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά με κανέναν και δεν μπορούν να έχουν με κανέναν ισότιμες σχέσεις. Οι κανόνες τους όσον αφορά τις σχέσεις τους με τους άλλους είναι οι εξής: μόνο αυτοί μπορούν να βρίσκονται πάνω από τους άλλους την ώρα που μιλούν και ενεργούν, παρακολουθώντας τους άλλους να κάνουν τα πάντα για λογαριασμό τους και να εκτελούν κάθε εντολή και κάθε σύνθημα που ξεστομίζουν· κανένας δεν είναι άξιος να συνεργαστεί μαζί τους και κανένας δεν έχει τα προσόντα να έχει ισότιμες σχέσεις μαζί τους. Αν κάποιος τους μεταχειρίζεται ως φίλους ή ως συνηθισμένους αδελφούς ή αδελφές και τους μιλάει, συζητάει μαζί τους για το έργο και συναναστρέφεται μαζί τους πάνω στην κατανόηση λες και είναι ίσοι, τότε εκείνοι το εκλαμβάνουν ως μεγάλη προσβολή και τεράστια αμφισβήτηση της ακεραιότητάς τους. Κατά βάθος, μισούν τέτοιους ανθρώπους και αισθάνονται εχθρότητα απέναντί τους, ενώ θα ψάξουν να βρουν ευκαιρίες για να εκδικηθούν οποιονδήποτε τους μεταχειρίζεται ως ίσους ή δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Αυτό δεν κάνουν οι αντίχριστοι; Αυτή είναι η οπτική της ιεραρχίας που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι στις σχέσεις τους με τους άλλους. Φυσικά, αυτό αφορά την αληθινή γνώμη και στάση που διατηρούν οι αντίχριστοι απέναντι στον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών. Από τη στιγμή που δεν μπορούν καν να αποδεχτούν έναν τίτλο που δίνει ο Θεός στην ανθρωπότητα, είναι δυνατόν να αποδεχτούν την καταδίκη, την έκθεση και την αξιολόγηση των άλλων; Αυτά τα πράγματα είναι ακόμα λιγότερο ικανοί να τα αποδεχτούν. Από τη μία, νιώθουν εχθρότητα και αντίσταση απέναντι στον τίτλο και την ουσία του παρόχου υπηρεσιών, αλλά από την άλλη, προσελκύουν ακατάπαυστα περισσότερους ανθρώπους και τους παίρνουν με το μέρος τους για να παρέχουν υπηρεσίες για τους ίδιους, να τους υπηρετούν, να τους φροντίζουν και να τους υπακούν. Δεν είναι ποταπό αυτό; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μοχθηρή ουσία, κι αυτό είναι απόλυτα αληθές. Επιθυμούν να ελέγχουν τους άλλους. Οι ίδιοι είναι σαφέστατα άχρηστοι και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα· δεν είναι παρά σκουπίδια στον οίκο του Θεού, δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και δεν μπορούν να έχουν κανονικές επαφές με τους άλλους, πόσο μάλλον έχουν την παραμικρή κανονική λογική. Δεν καταλαβαίνουν καθόλου την αλήθεια, δεν είναι διαφωτισμένοι ως προς την αλήθεια, έχουν απλώς λίγες επαγγελματικές γνώσεις και κατέχουν λίγες δεξιότητες, και δεν μπορούν να κάνουν καλά κανένα καθήκον. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν συμπεριφέρονται καλά και θέλουν να αρπάξουν την εξουσία, ενώ όταν δεν μπορούν να αρπάξουν την εξουσία, νομίζουν ότι είναι τελειωμένοι, καθώς σκέφτονται: «Μάλλον παρείχα υπηρεσία τότε που έκανα αυτά τα πράγματα. Δεν είμαι πρόθυμος να παράσχω υπηρεσία. Καλύτερα να τρέξω να φύγω τώρα, προτού δαπανήσω υπερβολική προσπάθεια ή χάσω πάρα πολλά». Αυτήν την ιδέα έχουν. Πάντα είναι τόσο αποφασιστικοί και καταλήγουν σε μια τέτοια απόφαση· μπορούν ανά πάσα στιγμή να πάψουν να πιστεύουν και να φύγουν, να παρατήσουν οποιαδήποτε στιγμή το καθήκον τους, να πραγματοποιήσουν την απόδρασή τους, να γυρίσουν στην αγκαλιά του Σατανά και να γίνουν συνεργάτες του στο κακό που κάνει. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Ναι.) Σε ό,τι αφορά κάποια πτυχή του επαγγελματικού έργου, μπορεί να κατανοούν κάποια πράγματα, αλλά σε ό,τι αφορά τις αλήθεια-αρχές που πρέπει να καταλάβουν για εκείνη την πτυχή του επαγγελματικού έργου, βρίσκονται σε πλήρη άγνοια· στην περίπτωση μιας πτυχής γνώσεων ή χαρισμάτων, μπορεί να κατέχουν κάποια από αυτά, όσον αφορά, όμως, τις αλήθεια-αρχές που πρέπει να καταλάβουν για να κάνουν το καθήκον τους, πάλι βρίσκονται σε πλήρη άγνοια και η κατανόησή τους είναι στρεβλή. Δεν μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά με τους άλλους και, όταν συναναστρέφονται με τους άλλους, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα μαζί τους. Και για ποιο πράγμα είναι κατάλληλοι άνθρωποι σαν κι αυτούς; Αν έχουν στ’ αλήθεια συνείδηση και λογική, τότε θα μπορούν να φέρονται σωστά στους άλλους, ενώ όταν οι άλλοι λένε πράγματα σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια, θα μπορούν να τα αποδεχτούν, θα υποτάσσονται με προθυμία και θα μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στη σάρκα τους. Δεν θα πρέπει να θέλουν πάντοτε να ξεχωρίζουν από το πλήθος, να είναι επικεφαλής των άλλων και να τους ελέγχουν· κάθε άλλο, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη φιλοδοξία και την επιθυμία τους να ξεχωρίζουν από τους άλλους και να είναι πρόθυμοι να γίνουν οι πλέον ασήμαντοι από τους ανθρώπους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών· θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν. Οι ίδιοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, οπότε θα πρέπει να επιστρέψουν εκεί που τοποθετούνται οι συνηθισμένοι άνθρωποι, να βάλουν τα δυνατά τους για να κάνουν τα καθήκοντά τους και να είναι προσγειωμένοι. Άνθρωποι σαν κι αυτούς θα μπορέσουν να παραμείνουν σταθεροί στο τέλος. Αν δεν επιλέξουν αυτό το μονοπάτι και, αντίθετα, θεωρούν πως είναι σπουδαίοι και ευγενείς, αν δεν μπορεί κανείς να τους αγγίξει ή να τους πλησιάσει, κι αν θέλουν να γίνουν οι νταήδες του τόπου, να γίνουν τύραννοι και να ακολουθήσουν το μονοπάτι των αντίχριστων, τότε είναι στο πεπρωμένο τους να είναι κακοί άνθρωποι. Αν δεν είναι πρόθυμοι να είναι οι πλέον ασήμαντοι άνθρωποι, να είναι τελείως άγνωστοι, να βρίσκονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ή να τα δώσουν όλα, τότε είναι σίγουρα αντίχριστοι και δεν είναι δυνατό να σωθούν· κι αυτό είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος μπορέσει να κάνει αυτοκριτική, να φτάσει στην αυτογνωσία, να αποδεχτεί την κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, να τοποθετηθεί στη θέση που του αρμόζει, να είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και να πάψει πια να προσποιείται, τότε θα έχει την ευκαιρία να φτάσει στη σωτηρία. Είναι ανώφελο να θέλεις συνέχεια να είσαι αυταρχικός και παράλογος, και να παρουσιάζεσαι ως μια ισχυρή μορφή. Ο οίκος του Θεού είναι γεμάτος με τους εκλεκτούς του Θεού, κι όσο τρομερός, άγριος ή κακός κι αν είσαι, δεν έχει νόημα. Ο οίκος του Θεού δεν είναι πεδίο μάχης, οπότε αν θέλεις να πολεμήσεις, να πας να το κάνεις στο πεδίο μάχης του κόσμου. Κανένας στον οίκο του Θεού δεν θέλει να πολεμήσει μαζί σου· κανένας δεν νοιάζεται γι’ αυτό ούτε έχει τον χρόνο να το κάνει. Ο οίκος του Θεού είναι ένα μέρος που κηρύττει την αλήθεια, που βοηθά τους ανθρώπους να καταλάβουν την αλήθεια και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Αν εσύ δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια, τότε αυτό δύσκολα αντιμετωπίζεται και απλώς δείχνει ότι δεν ανήκεις εδώ. Αν θέλεις συνέχεια να πολεμάς, αν θέλεις συνέχεια να είσαι άγριος, αν θέλεις συνέχεια να είσαι αμείλικτος κι αν θέλεις συνέχεια να είσαι αυταρχικός και παράλογος, τότε η εκκλησία δεν είναι το κατάλληλο μέρος για σένα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται στον οίκο του Θεού αγαπάνε την αλήθεια· θέλουν να ακολουθήσουν τον Θεό και να κερδίσουν τη ζωή, ενώ δεν τους αρέσει να αναλώνονται σε ίντριγκες και να πολεμάνε με τους διαβόλους. Μόνο στους αντίχριστους αρέσει να πολεμάνε από δω κι από κει και να ανταγωνίζονται για την εξουσία και για το κέρδος· γι’ αυτό και οι αντίχριστοι δεν μπορούν να παραμείνουν σταθεροί στον οίκο του Θεού.

Υπάρχει κάποιο είδος ατόμου που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σε πράγματα όπως η ταυτότητα, το πόστο και η θέση, και που συγκεκριμένα νιώθει μεγάλη αντίσταση και απέχθεια απέναντι στον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» και δεν μπορεί να τον αποδεχτεί με τίποτα· τέτοιοι άνθρωποι είναι αντίχριστοι. Αυτοί, όχι μόνο αποστρέφονται την αλήθεια και δεν την επιδιώκουν, αλλά αποστρέφονται και το να τους αποκαλούν «παρόχους υπηρεσιών». Εκείνοι που αποστρέφονται τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών» θα έπρεπε ουσιαστικά να επιδιώκουν την αλήθεια· αν ήταν ικανοί να επιδιώξουν την αλήθεια, τότε άραγε δεν θα είχαν αποτινάξει τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών; Αυτό ακριβώς είναι, όμως, το πρόβλημα. Επειδή αποστρέφονται αφάνταστα την αλήθεια, δεν πρόκειται να βαδίσουν ποτέ στο μονοπάτι της επιδίωξης και της άσκησής της. Γι’ αυτό, στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, θα παίζουν για πάντα τον ρόλο των παρόχων υπηρεσιών. Ασφαλώς, για τους αντίχριστους, ακόμα και το να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πάροχοι υπηρεσιών στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού αποτελεί ευλογία· αποτελεί ευκαιρία να δουν τις πράξεις του Δημιουργού, να ακούσουν τον Δημιουργό να εκφράζει την αλήθεια και να μοιράζεται τις ενδόμυχες σκέψεις Του με την ανθρωπότητα, καθώς και να εκτιμήσουν τη σοφία και τις παντοδύναμες πράξεις του Δημιουργού. Για εκείνους, δεν είναι κακό να είναι πάροχοι υπηρεσιών για τον Δημιουργό και, είτε μπορούν να το καταλάβουν είτε δεν μπορούν, το γεγονός ότι αποτελούν παρόχους υπηρεσιών του Θεού και ότι παρέχουν υπηρεσίες στον οίκο του Θεού πρέπει να είναι κάτι που αυτοί οι αντίχριστοι και οι σύντροφοι του Σατανά θα θυμούνται για πάντα, ακόμα κι αν αργότερα τελειώσει το έργο του Θεού. Σε όλη τη διάρκεια κατά την οποία η διεφθαρμένη ανθρωπότητα πηγαίνει κόντρα στον Θεό, οι αντίχριστοι παρέχουν χωρίς να το γνωρίζουν υπηρεσίες για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, κι αυτό αποτελεί την ελάχιστη αξία της ύπαρξης κάθε αντίχριστου· αυτό είναι γεγονός. Η συνεισφορά των αντίχριστων είναι πως δίνουν στον εκλεκτό λαό του Θεού τη δυνατότητα να διακρίνει και να αναγνωρίσει τους αντίχριστους από την αρνητική πλευρά. Είτε είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός είτε όχι, κι ασχέτως του αν είναι πρόθυμοι, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι με το να είναι πάροχοι υπηρεσιών, όπως και να ’χει, το να παρέχουν υπηρεσίες για το έργο του Θεού ως πάροχοι υπηρεσιών και το να αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο είναι πράγματα που αξίζουν —αποτελούν εξύψωσή τους από τον Θεό. Κάποιοι λένε: «Ο Θεός εξυψώνει και τους αντίχριστους;» Τι το κακό έχει αυτό; Είναι δημιουργήματα· δεν μπορεί να τους εξυψώσει ο Θεός; Αυτό που λέω ισχύει. Λοιπόν, πώς νιώθουν οι αντίχριστοι όταν ακούνε αυτά τα λόγια; Δεν πρέπει να ψάχνουν να βρουν ελαττώματα, αλλά να βρουν κάποια παρηγοριά. Αν μη τι άλλο, έχουν συνεισφέρει με κάποια προσπάθεια στο μεγάλο ζήτημα που αποτελεί το σχέδιο διαχείρισης του Θεού. Άσχετα με το αν το έκαναν με τη θέλησή τους ή με το αν το έκαναν ενεργητικά ή παθητικά, όπως και να ’χει, αυτό αποτέλεσε την εξύψωσή τους από τον Θεό και πρέπει να το αποδεχτούν με χαρά και να μην αντισταθούν. Αν οι αντίχριστοι μπορέσουν να επαναστατήσουν ενάντια στους προγόνους τους, να επαναστατήσουν ενάντια στον Σατανά, να επιδιώξουν την αλήθεια και να επιδιώξουν την υποταγή στον Δημιουργό, τότε, πείτε Μου, θα χαρεί ο Θεός; (Ναι, θα χαρεί.) Αυτό αποτελεί τιμή και για τους εκλεκτούς του Θεού και θα πρέπει να είναι κι αυτοί χαρούμενοι· είναι κάτι καλό. Είτε είναι είτε δεν είναι εφικτό αυτό το γεγονός, όπως και να ’χει, αν οι αντίχριστοι μπορέσουν να αντιστρέψουν την πορεία τους και να βαδίσουν στο μονοπάτι της μετάνοιας, τότε ασφαλώς και είναι καλό αυτό. Για ποιον λόγο, λοιπόν, λέω ότι αυτό αποτελεί τιμή για τον εκλεκτό λαό του Θεού; Αν ένας αντίχριστος παρείχε υπηρεσία με τη θέλησή του, τότε δεν θα υπήρχε ένας μπελάς λιγότερος στον οίκο του Θεού; Αν είχατε ανάμεσά σας έναν λιγότερο διάβολο, έναν λιγότερο ταραξία και ταραχοποιό στοιχείο, δεν θα περνάγατε πολύ πιο ήρεμα τις μέρες σας; Από αυτήν την οπτική, αν οι αντίχριστοι ήταν στ’ αλήθεια πρόθυμοι να παράσχουν υπηρεσίες, τότε κι αυτό θα ήταν κάτι καλό που αξίζει να γιορταστεί. Πρέπει να τους ενθαρρύνετε και να τους βοηθάτε, όχι να τους απορρίπτετε εντελώς. Αν έχετε καλές προθέσεις και τους αφήσετε να μείνουν, όμως η παροχή υπηρεσίας τους δημιουργεί περισσότερους μπελάδες παρά οφέλη και οδηγεί στην καταστροφή, τότε θα πρέπει να τους χειριστείτε σύμφωνα με τις αρχές. Δεν είναι καλός αυτός ο τρόπος δράσης; (Ναι.)

Είναι κι άλλο ένα είδος ανθρώπου που αξίζει να αναφερθεί. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να υποφέρουν και να πληρώσουν ένα τίμημα την ώρα που κάνουν το καθήκον τους, και μερικές φορές μπορούν ακόμα να υπακούσουν και να υποταχθούν ή να χειριστούν τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές. Έχουν την υποκειμενική επιθυμία να βαδίσουν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, μπορούν πάντοτε να υποτάσσονται σε όλα όσα κανονίζει ο Άνωθεν ή η εκκλησία και πάντοτε μπορούν να ολοκληρώνουν εγκαίρως τις εργασίες τους. Δεν προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στον οίκο του Θεού, ενώ το έργο που επιτελούν και το καθήκον που αναλαμβάνουν αποδίδουν πολλά οφέλη και πλεονεκτήματα στους αδελφούς και τις αδελφές. Φαινομενικά, αν και δεν έχουν κάνει τίποτα κακό, αν και δεν προκαλούν διατάραξη ή αναστάτωση και δεν μοιάζουν με κακούς ανθρώπους, κάνουν κάτι το οποίο ούτε μπορούν ούτε και κάνουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι: Απολαμβάνουν να καλλιεργούν την επιρροή τους και να ιδρύουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια. Όταν τους ανατεθεί κάποια εργασία, αμέσως μόλις γίνουν οι αρμόδιοι για τη συγκεκριμένη δουλειά, μπορούν να αρχίσουν να ιδρύουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και να αρχίσουν ασυναίσθητα να καλλιεργούν την εξουσία και τις διασυνδέσεις τους στο εύρος της επιρροής τους. Μέσα σ’ αυτό το εύρος, παίρνουν τους πάντες πλήρως και ολοκληρωτικά με το μέρος τους, ενώ οι άλλοι εξυμνούν δυνατά και θαυμάζουν ιδιαίτερα όλα όσα κάνουν, όλα όσα λένε και το τίμημα που πληρώνουν εκείνοι. Θεωρούν το πεδίο της διοίκησής τους ως τη δική τους μικρή οικογένεια μέσα στην οικογένεια του Θεού. Εξωτερικά, δείχνουν να μπορούν να πληρώσουν κάποιο τίμημα, να υποφέρουν και να αναλάβουν ευθύνες· δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Παρ’ όλα αυτά, στις κρίσιμες στιγμές, είναι ικανοί να προδώσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Για να διαφυλάξουν το κύρος τους και τη θέση τους στην κορυφή, αλλά και για να διαφυλάξουν την απόλυτη τοποθέτηση, αξιοπρέπεια και εξουσία τους στην εκκλησία, δεν προσβάλλουν και δεν βλάπτουν κανέναν. Ακόμα κι αν κάποιος ζημιώσει ή προδώσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού κι ακόμα κι αν κάποιος αναστατώσει ή καταστρέψει το έργο του οίκου του Θεού, αυτοί δεν ερευνούν το ζήτημα, δεν το προσέχουν καθόλου και μπορούν να το ανεχτούν. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος εκείνος δεν απειλεί το πόστο τους και συνεχίζει να εργάζεται στην υπηρεσία τους μέσα στο εύρος της επιρροής τους, τότε όλα εντάξει —αυτό είναι το ανώτατο κριτήριό τους. Όση αναστάτωση κι αν προκαλεί εκείνος ο άνθρωπος, δεν το βλέπουν ούτε δίνουν σημασία και δεν τον κλαδεύουν, δεν τον επιπλήττουν ούτε, βέβαια, τον χειρίζονται. Άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι επικίνδυνα στοιχεία. Δύσκολα μπορεί να τους διακρίνει ο μέσος άνθρωπος και ίσως να μην μπορείς να παρατηρήσεις τίποτα το παράξενο σ’ αυτούς όταν δεν έχουν κανένα πόστο. Μόλις, όμως, αποκτήσουν κάποιο πόστο, αποκαλύπτεται εντελώς η φύση-ουσία τους. Και τι ακριβώς αποκαλύπτεται; Ότι πληρώνουν το τίμημα και κάνουν όσα κάνουν επειδή έχουν κάποιο σκοπό· δεν τα κάνουν όλα αυτά για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν κάνουν πραγματικά το καθήκον τους και δεν τα κάνουν όλα αυτά για να τα δει ο Θεός, αλλά για να τα δουν οι άνθρωποι. Θέλουν να τραβήξουν τα βλέμματα, τα μάτια και την προσοχή των υπολοίπων, κι ακόμα περισσότερο θέλουν να παραπλανήσουν την καρδιά των ανθρώπων, έτσι ώστε εκείνοι να τους έχουν σε υπόληψη, να τους θαυμάζουν και να τους εξυμνούν. Γι’ αυτό δεν τους νοιάζει πώς τους βλέπει και πώς τους αντιμετωπίζει ο Θεός· αν πει ο Θεός ότι υπάρχουν μόνο για να παρέχουν υπηρεσίες, αυτοί αδιαφορούν. Αρκεί να μπορούν οι άνθρωποι να γονατίζουν στα πόδια τους και να τους προσκυνάνε, και όλα είναι μια χαρά. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν επικίνδυνα στοιχεία και δεν είναι σε ομοφροσύνη με τον Θεό και με τον οίκο του Θεού, ενώ δεν έχουν την ίδια καρδιά με εκείνη του εκλεκτού λαού του Θεού που επιδιώκει ειλικρινά την αλήθεια. Καλλιεργούν την επιρροή για τον εαυτό τους και καλλιεργούν, επίσης, την επιρροή για τον Σατανά. Αν κρίνουμε από τις διάφορες εκδηλώσεις τους, το καθήκον που κάνουν και κάθε τους πράξη, όλα αυτά αποτελούν τρόπο για να κάνουν επίδειξη και να καλοπιάνουν τους άλλους όσο περισσότερο μπορούν.

Οι αντίχριστοι μπορούν να παράσχουν κάποια υπηρεσία στον οίκο του Θεού και στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού, ενώ σε ένα στάδιο μπορεί να αποτελέσουν, μάλιστα, και καλούς παρόχους υπηρεσιών. Ωστόσο, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν, οι στόχοι και η κατεύθυνση που επιλέγουν, αλλά και η επιθυμία τους για κάποιο πόστο και για εξουσία κι η λαχτάρα τους για δόξα και για κέρδος που έχουν μέσα τους δεν τους αφήνουν να αποτινάξουν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών, να καταλάβουν την αλήθεια, να κατανοήσουν ποια είναι η αλήθεια-πραγματικότητα και να εισέλθουν σ’ αυτήν, να κάνουν πράξη την αλήθεια, να φτάσουν στην αληθινή υποταγή και να αποκτήσουν φόβο Θεού. Άνθρωποι σαν κι αυτούς αποτελούν επικίνδυνα στοιχεία. Έχουν βαθυστόχαστες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, χρησιμοποιούν πολύ έξυπνους τρόπους αλληλεπίδρασης με τους άλλους, προσέχουν πολύ πώς μιλάνε και τις λέξεις που επιλέγουν όταν συνομιλούν με τους άλλους κι επίσης προσέχουν πολύ τις μεθόδους που χρησιμοποιούν στις επαφές τους με τους ανθρώπους. Παρ’ όλο που μπορεί επιφανειακά να μη μοιάζουν ύπουλοι και κακοί, η καρδιά τους είναι γεμάτη μοχθηρές ιδέες, σκέψεις και απόψεις, ακόμα και αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά με την αλήθεια, καθώς και έλλειψη κατανόησης του Θεού. Αν και οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι κακό υπάρχει σ’ αυτούς τους ανθρώπους ούτε να καταλάβουν ότι είναι κακοί άνθρωποι, το γεγονός ότι η ουσία τους είναι τόσο μοχθηρή, αλλά και το ότι δεν μπορούν να κάνουν ποτέ το καθήκον τους σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές ούτε να βαδίσουν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και να φτάσουν στην αληθινή υποταγή στον Θεό, στο τέλος δεν τους αφήνουν να αποτινάξουν ποτέ αυτόν τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ακόμα πιο ύπουλοι και πιο ικανοί να παραπλανήσουν τους άλλους σε σχέση με εκείνους που είναι κατάφωρα αντίχριστοι και κακοί άνθρωποι. Εξωτερικά, μοιάζουν να μην έχουν καμία γνώμη για τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και καμία στάση απέναντί του, πόσο μάλλον να νιώθουν καμία αντίσταση απέναντί του. Αν κρίνουμε, όμως, από την ουσία τους, είναι γεγονός πως, ακόμα κι αν παρέχουν υπηρεσία για τον Θεό, δεν παύουν να διακατέχονται από προθέσεις και στόχους· δεν παρέχουν υπηρεσία δίχως όρους ούτε το κάνουν για να κερδίσουν την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μοχθηροί και πανούργοι εσωτερικά, γι’ αυτό και δεν είναι εύκολο να τους διακρίνουν οι άλλοι. Μόνο στα κρίσιμα ζητήματα και στις κρίσιμες στιγμές αποκαλύπτεται η φύση-ουσία τους, οι σκέψεις τους, οι απόψεις τους και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Όσο συνεχίζεται αυτό, αν οι άνθρωποι αυτοί επιλέξουν τον συγκεκριμένο τρόπο επιδίωξης και επιλέξουν να βαδίσουν σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι, τότε μπορεί κανείς να φανταστεί ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να φτάσουν στη σωτηρία. Με εργαλείο την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ο οίκος του Θεού και την ευκαιρία που τους δίνει το έργο του Θεού, μηχανορραφούν για το δικό τους όφελος, για να ασκούν έλεγχο στους ανθρώπους και να τους βασανίζουν, αλλά και για να ικανοποιούν τις δικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες. Στο τέλος, δεν κερδίζουν την αλήθεια, αλλά αποκαλύπτονται επειδή έχουν κάνει πάσης φύσεως κακό. Όταν αποκαλύπτονται, γίνεται φανερό ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά και ότι δεν πιστεύουν στον Θεό για να επιδιώξουν την αλήθεια και να φτάσουν στη σωτηρία. Αν, από τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι ακούσουν τα λόγια του Θεού και το γεγονός ότι εκθέτει κάθε είδους ανθρώπους, χρησιμοποιούν σταθερά τις αρχές, τα μέσα και τις μεθόδους αντιμετώπισης του κόσμου για να κάνουν το καθήκον τους, τότε μόνο μία μπορεί να είναι η τελική έκβαση: Πρέπει να αναλάβουν τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών στο έργο διαχείρισης του Θεού και, στο τέλος, να αποκαλυφθούν και να αποκλειστούν· αυτό είναι γεγονός. Εσείς είχατε ποτέ εμπειρίες με τέτοιους ανθρώπους παλιότερα; Κάποιοι αντίχριστοι, όταν αποκαλυφθούν και αποβληθούν, μετατρέπονται σε διοικητές χωρίς στρατό. Έχουν κάνει πάρα πολλά και μεγάλα κακά, κι οι αδελφοί και οι αδελφές τούς απεχθάνονται και τους εγκαταλείπουν. Επίσης, υπάρχει κι άλλο ένα είδος ανθρώπων οι οποίοι, όταν η εκκλησία τούς αποκαλύπτει, τους καταδικάζει και τους απορρίπτει, έχουν πολλούς συνεργούς και βοηθούς οι οποίοι τους υπερασπίζονται, δίνουν τη μάχη για λογαριασμό τους και φωνάζουν εναντίον του Θεού. Άραγε, άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν είναι ακόμα πιο ικανοί να παραπλανήσουν τους άλλους; Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι. Σε ό,τι αφορά το πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον τίτλο του παρόχου υπηρεσιών και το ποιους υπόγειους τρόπους άσκησης, ιδέες και εκδηλώσεις παρουσιάζουν, για την ώρα θα σταματήσουμε εδώ τη συναναστροφή μας.

γ. Γιατί οι αντίχριστοι είναι απρόθυμοι να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών

Οι αντίχριστοι δεν θέλουν να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών και είναι απρόθυμοι να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών. Πιστεύουν ότι, αν γίνουν πάροχοι υπηρεσιών, θα δεχτούν τεράστια προσβολή και διακρίσεις. Και τότε τι ακριβώς θέλουν να είναι; Με ποιον στόχο ξεκινούν να πιστεύουν στον Θεό και εντάσσονται στον οίκο του Θεού; Είναι πρόθυμοι να γίνουν άνθρωποι που ανήκουν στον λαό του Θεού, να είναι ακόλουθοι του Θεού; Είναι πρόθυμοι να γίνουν άνθρωποι που οδηγούνται στην τελείωση; Τους ικανοποιεί να γίνουν όπως ο Πέτρος και ο Ιώβ κι απλώς να πουν ότι όλα είναι εντάξει; (Όχι.) Μήπως λέει κανείς ότι είναι ευχαριστημένος και ότι του αρκεί που ανήκει στον εκλεκτό λαό του Θεού στην πίστη του στον Θεό; Είναι κανένας πρόθυμος να αποτελέσει ένα παιχνίδι στα χέρια του Θεού; Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να γίνουν κάτι τέτοιο. Όταν έρχεται κανείς στον οίκο του Θεού, έρχεται ψάχνοντας να κερδίσει προνόμια, ευλογίες, ανταμοιβές και στεφάνι. Καθώς δέχεται την έκθεση και την κρίση των λόγων του Θεού, τελικά συνειδητοποιεί ότι, αν διατηρεί τέτοιες προθέσεις κατά την πίστη του στον Θεό, δεν θα μπορέσει να καταλάβει την αλήθεια και τελικά δεν θα μπορέσει να φτάσει στη σωτηρία. Γι’ αυτό, λοιπόν, πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν πρώτα την επιθυμία τους για ευλογίες και την επιθυμία τους για στεφάνι και ανταμοιβές, να εγκαταλείψουν όλα αυτά τα προνόμια και να ακούσουν πρώτα τι λέει ο Θεός, τι απαιτήσεις έχει από τον άνθρωπο και τι έχει να πει στον άνθρωπο. Πολλοί άνθρωποι που ακούνε τα λόγια του Θεού νιώθουν μέσα στην καρδιά τους μια κρυφή χαρά και λένε: «Ο Θεός εκθέτει τη διαφθορά μας, εκθέτει το άσχημο αληθινό μας πρόσωπο και εκθέτει την ουσία μας που χαρακτηρίζεται από εναντίωση στον Θεό και αποστροφή για την αλήθεια· όλα αυτά είναι γεγονότα. Εγώ, ευτυχώς, δεν βιάστηκα να απλώσω τα χέρια μου προς τον Θεό και να ζητήσω καλή τύχη, χάρη και ευλογίες· ευτυχώς, εγκατέλειψα πρώτα αυτά τα πράγματα. Αν δεν είχα εγκαταλείψει αυτά τα πράγματα, δεν θα είχα γελοιοποιηθεί; Εφόσον όλα όσα λέει ο Θεός εκθέτουν τη φύση και την ουσία του ανθρώπου, πώς θα μπορούσα να αποτινάξω αυτά τα πράγματα; Ο Θεός είπε ότι οι άνθρωποι πρέπει κατ’ αρχάς να αναλάβουν να κάνουν το καθήκον τους και να επιδείξουν συνεργασία στο έργο μέσα στο πλαίσιο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Καθ’ όλη αυτήν τη διαδικασία, αν μπορέσουν να ξεκινήσουν να βαδίζουν στο μονοπάτι της κατανόησης και της αποδοχής της αλήθειας, τότε θα έχουν ελπίδες να φτάσουν στη σωτηρία και θα μπορέσουν να αποκτήσουν στο μέλλον πολλά προνόμια». Σ’ εκείνο το σημείο, πολλοί άνθρωποι παύουν να σκέφτονται αυτά τα πράγματα. Οι υπέροχες επιθυμίες τους, η λαχτάρα και οι ελπίδες τους για το μέλλον παύουν να φαίνονται τόσο ρεαλιστικές. Θεωρούν πως, εκείνη τη στιγμή, πιο ρεαλιστικό, σημαντικό και κρίσιμο απ’ αυτές τις επιθυμίες και αυτά τα ιδανικά είναι το πώς να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους, πώς να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και πώς να καταλάβουν την αλήθεια και να παραμείνουν σταθεροί. Επομένως, σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή, οι περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν να κάνουν το καθήκον τους, να βιώσουν το έργο του Θεού, να κερδίσουν την αλήθεια, να αφιερώσουν τον χρόνο και τα νιάτα τους και να απαρνηθούν την οικογένειά τους, τη δουλειά τους και τις προοπτικές τους στην κοσμική κοινωνία για τον Θεό και για να εκτελέσουν το καθήκον τους, ενώ ορισμένοι αφήνουν μέχρι και τον γάμο τους γι’ αυτά. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις, συμπεριφορές και πράξεις των ανθρώπων αποτελούν χωρίς αμφιβολία κάποιου είδους υπάκουη και υποτακτική στάση απέναντι στα θετικά πράγματα και σε όλες τις απαιτήσεις που αναφέρει ο Θεός, ενώ αυτή ακριβώς η στάση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι για να μπορέσουν να καταλάβουν την αλήθεια, να την κάνουν πράξη, να υποταχθούν στον Θεό και να φτάσουν τελικά στη σωτηρία. Αυτές είναι οι διάφορες εκδηλώσεις και σκέψεις που έχει κάθε κανονικός άνθρωπος πριν ενταχθεί στον οίκο του Θεού για να κάνει το καθήκον του. Από τότε που πρωτοξεκίνησαν αυτοί οι άνθρωποι να πιστεύουν στον Θεό μέχρι και σήμερα, οι σκέψεις και οι απόψεις τους αλλάζουν συνέχεια, ενώ μεταμορφώνεται διαρκώς και η στάση τους απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Την ίδια ώρα που καταστρέφονται συνεχώς οι ανθρώπινες επιθυμίες και φιλοδοξίες που είχαν παλιότερα, σιγά σιγά και δυναμικά εγκαταλείπουν αυτά τα πράγματα και τα παρατάνε. Πρόκειται για τον καλό καρπό που προκύπτει τελικά από την επιθυμία των ανθρώπων να συνεργαστούν με τον Θεό και να Του υποταχθούν. Πρόκειται για μια εκδήλωση θετική και καλή, καθώς και για ένα καλό αποτέλεσμα. Ενώ οι άνθρωποι προοδεύουν διαρκώς, όσοι επιδιώκουν πραγματικά την αλήθεια έχουν εγκαταλείψει σχεδόν την επιθυμία και την πρόθεσή τους να δεχτούν ευλογίες, κι έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ουσιαστικά ιδιαίτερη ευαισθησία ούτε νοιάζονται και πολύ για τις διάφορες υποσχέσεις που έδωσε παλιότερα ο Θεός στον άνθρωπο. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι, εφόσον το μέτρο είναι η λογική ενός κανονικού ανθρώπου, αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει το καθήκον του επαρκώς και δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, τότε θα χάσει την ευκαιρία να κερδίσει όλες τις ευλογίες που υποσχέθηκε ο Θεός και δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με αυτές. Όλοι θα πρέπει να καταλάβουν αυτήν την απλούστατη λογική. Βεβαίως, σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που ήδη καταλαβαίνουν ένα τέτοιο γεγονός κι επίσης το αναγνωρίζουν και το αποδέχονται· μόνο οι αντίχριστοι δεν το αποδέχονται. Και για ποιον λόγο δεν το αποδέχονται; Επειδή είναι αντίχριστοι. Δεν αποδέχονται αυτό το γεγονός, κι έτσι τι θέλουν να κάνουν; Όταν εντάσσονται στον οίκο του Θεού, εξετάζουν εξονυχιστικά τα λόγια του Θεού και βρίσκουν μέσα τους διάφορους τίτλους και θέσεις, όπως «θεϊκή υπόσταση», «πρωτότοκοι υιοί», «υιοί του Θεού», «λαός του Θεού» και «πάροχοι υπηρεσιών», και τα μάτια τους σπινθηρίζουν. Ικανοποιούνται γρήγορα οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες τους, και σκέφτονται: «Είναι πολύ συνηθισμένο να είσαι ένας από τους υιούς του θεού· οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υιοί του θεού. Αν ανήκεις στον λαό του θεού, αυτό σημαίνει ότι είσαι ένας απλός άνθρωπος, ότι ανήκεις στη μάζα, ότι είσαι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους χωρίς εξουσία ή επιρροή. Κι όσο για πάροχο υπηρεσιών, μη διανοηθείτε καν να με κάνετε τέτοιον. Όσο ζω, δεν θα έχω την παραμικρή σχέση με το να γίνω πάροχος υπηρεσιών· κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα». Κι έτσι, εστιάζουν το βλέμμα τους στους εξής δύο τίτλους: «θεϊκή υπόσταση» και «πρωτότοκοι υιοί». Σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, θεωρούν ότι «θεϊκή υπόσταση» έχει ο ίδιος ο Θεός, ότι οι «πρωτότοκοι υιοί» είναι οι πρωτότοκοι υιοί του Θεού και ότι όσοι ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες έχουν εξουσία κι επιρροή και μπορούν να κυβερνούν ως βασιλιάδες ανάμεσα στους ανθρώπους, να ασκούν έλεγχο στους ανθρώπους, να ασκούν έλεγχο στον εκλεκτό λαό του Θεού, να έχουν πλήρη εξουσία και να είναι στο χέρι τους να παίρνουν τις αποφάσεις, να γίνονται επικεφαλής και να ενορχηστρώνουν τους ανθρώπους, καθώς και να αποφασίζουν αν οι άνθρωποι πρόκειται να ζήσουν ή να πεθάνουν· θεωρούν πολύ σπουδαίο να τα έχουν στο χέρι τους όλα αυτά. Γι’ αυτό είναι αδύνατον να τους βάλεις να παρέχουν υπηρεσίες. Αν είχαν οι ίδιοι την επιλογή, θα διάλεγαν να είναι οι πρωτότοκοι υιοί ή να έχουν θεϊκή υπόσταση· σε διαφορετική περίπτωση, θα έπαυαν να πιστεύουν στον Θεό. Όταν κάνουν το καθήκον τους ή ενεργούν ως επικεφαλής και εργάτες στον οίκο του Θεού, ο λόγος που κάνουν όσα κάνουν, πληρώνουν τίμημα, υφίστανται βάσανα και τρέχουν από δω κι από κει είναι επειδή επιδιώκουν αυτούς τους δύο στόχους. Στο διάστημα αυτό, υπολογίζουν συνέχεια πόσο μακριά έχουν φτάσει όσο τρέχουν από δω κι από κει, πόσους ανθρώπους έχουν κερδίσει διαδίδοντας το ευαγγέλιο, πόσοι άνθρωποι τους σέβονται και τους θαυμάζουν, αν οι αδελφοί και οι αδελφές που αντιμετωπίζουν προβλήματα πάνε σε άλλους ή έρχονται σ’ εκείνους όταν είναι επικεφαλής της εκκλησίας και κατά πόσο μπορούν να ελέγξουν και να κατευθύνουν τις σκέψεις και τις απόψεις των άλλων. Συνέχεια υπολογίζουν, ζυγίζουν και παρακολουθούν αυτά τα πράγματα, με σκοπό να πετύχουν αυτό που θέλουν: να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες στον οίκο του Θεού. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ενταχθούν στον οίκο του Θεού και καταλάβουν κάποιες αλήθειες, μπορούν να κάνουν κανονικά το καθήκον ενός δημιουργήματος· οι αντίχριστοι, όμως, όχι. Αυτοί πιστεύουν ότι έχουν αριστοκρατική καταγωγή, ότι ανήκουν σε μια αριστοκρατική και ξεχωριστή ομάδα και ότι πρέπει να χαρακτηρίζονται σπουδαίοι στον οίκο του Θεού· αλλιώς, δεν πρόκειται να πιστέψουν στον Θεό. Αν είναι να πιστέψουν στον Θεό, τότε πρέπει να τιμούνται ως σπουδαίοι στον οίκο Του και να είναι τα μεγάλα κεφάλια. Παράλληλα, υπολογίζουν και λογαριάζουν πόση αξία έχουν στο τεφτέρι του Θεού και κατά πόσο έχουν επαρκή προσόντα για να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες δίπλα στον Θεό. Έτσι, η πηγή, το σημείο εκκίνησης και το κίνητρο που έχουν κάποιοι αντίχριστοι που εντάσσονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους είναι να μπουν στον οίκο Του για να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες. Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόθυμοι να κάνουν το καθήκον τους μόνο και μόνο για να είναι συνηθισμένοι και τελείως ασήμαντοι ακόλουθοι, και μόλις σβήσει η φιλοδοξία και η επιθυμία τους, ξαφνικά γίνονται εχθρικοί και δεν δέχονται να κάνουν το καθήκον τους.

Σήμερα, υπάρχουν στον οίκο του Θεού κάποιοι άνθρωποι που κάνουν το καθήκον τους εδώ και αρκετά χρόνια, οι οποίοι κάνουν τα πάντα λάθος και αποκλείονται όπου κι αν κάνουν το καθήκον τους. Επειδή έχουν απαίσια ανθρώπινη φύση και έλλειψη ακεραιότητας, επειδή δεν επιδιώκουν την αλήθεια και έχουν μια διάθεση φαύλη και μοχθηρή που αποστρέφεται την αλήθεια, στο τέλος οι αδελφοί και οι αδελφές τούς απορρίπτουν. Και πώς ζουν στην προσωπική τους ζωή με το που βλέπουν ότι η επιθυμία τους για ευλογίες κοντεύει να γίνει καπνός και ότι το όνειρό τους να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες και να διακριθούν στον οίκο του Θεού δεν είναι πλέον δυνατόν να πραγματοποιηθεί; Δεν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, δεν ακούνε ύμνους, δεν πηγαίνουν σε συναθροίσεις, αγνοούν τον οίκο του Θεού όταν τους ζητάει να κάνουν ένα καθήκον, ενώ μάλιστα χρειάζεται οι αδελφοί και οι αδελφές να τους επισκέπτονται, να τους προσκαλούν στις συναθροίσεις και να τους υπενθυμίζουν πότε είναι η ώρα να πάνε. Κάποιοι συνεχίζουν απρόθυμα να συμμετέχουν σε συναθροίσεις, αλλά στη διάρκειά τους δεν λένε κουβέντα, δεν κάνουν συναναστροφή, νιώθουν απέχθεια για όσα λένε οι άλλοι και δεν θέλουν να τα ακούσουν. Όταν προσεύχονται οι αδελφοί και οι αδελφές, κλείνουν κι εκείνοι τα μάτια, αλλά δεν λένε τίποτε· δεν έχουν να πουν τίποτε στον Θεό. Και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, τι κάνουν την ώρα των συναθροίσεων, την ώρα που ακούνε κηρύγματα ή την ώρα που οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια; Κάποιοι αποκοιμούνται, άλλοι κοιτάνε τα τηλέφωνά τους και διαβάζουν ειδήσεις, κάποιοι μιλάνε με τους άλλους κι άλλοι, πάλι, παίζουν παιχνίδια στο διαδίκτυο. Καθώς πιστεύουν στον Θεό, θεωρούν ότι στον οίκο του Θεού, αν δεν μπορούν να είναι δημοφιλείς, αν δεν μπορούν να χαίρουν εκτίμησης, αν δεν μαζεύονται γύρω τους υποστηρικτές και αν δεν τους ανατίθενται σημαντικές εργασίες, τότε δεν θα μπορέσουν στο μέλλον να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες μαζί με τον Θεό, κι έτσι ο Θεός δεν υπάρχει γι’ αυτούς. Αυτοί συνδέουν το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ο Θεός με το αν μπορούν ή δεν μπορούν να λάβουν ευλογίες. Έτσι δεν συμπεριφέρονται οι αντίχριστοι; Πιστεύουν πως, αν ένας θεός δεν μπορεί να τους επιτρέψει να λάβουν ευλογίες, τότε δεν είναι θεός και δεν έχει την αλήθεια, και πως μόνο ένας θεός που μπορεί να τους αφήσει να ενεργούν ασύστολα, να καταλαμβάνουν την εξουσία στην εκκλησία και να κυβερνήσουν στο μέλλον ως βασιλιάδες είναι θεός. Αυτή είναι η λογική του Σατανά· συγχέει το σωστό με το λάθος και διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Ως πιστοί στον Θεό, ο λόγος για τον οποίο αδυνατούν να ακολουθήσουν τα ίχνη του Θεού και είναι απρόθυμοι να κάνουν το καθήκον τους είναι ότι αποστρέφονται την αλήθεια, ότι κατά βάθος σέβονται μόνο τις φιλοσοφίες του Σατανά, τις γνώσεις, τη φήμη, το κέρδος και τη θέση. Αρνούνται ότι ο Θεός είναι αλήθεια και δεν προσέχουν καθόλου το έργο του Θεού, γι’ αυτό και στις συναθροίσεις κοιτάνε το κινητό τους, παίζουν παιχνίδια, τρώνε σνακ και κουβεντιάζουν ανέμελα· κάνουν ό,τι θέλουν και παρ’ όλα αυτά νιώθουν ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Αμέσως μόλις καταρρεύσουν οι ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, παύουν να βρίσκουν νόημα στην πίστη στον Θεό, κι όταν δεν βρίσκουν νόημα στην πίστη στον Θεό, θεωρούν την εκκλησία —το μέρος στο οποίο συναθροίζονται οι αδελφοί και οι αδελφές— ως παιδική χαρά, θεωρούν τον χρόνο της συνάθροισης ως ελεύθερο χρόνο και θεωρούν καταπιεστικό, ανιαρό και βαρετό το να πηγαίνουν σε συναθροίσεις και να ακούνε κηρύγματα. Πώς βλέπουν τα κηρύγματα που ακούνε οι αδελφοί και οι αδελφές, αλλά και την αλήθεια; Τα βλέπουν ως συνθήματα, ως αβάσιμες ανοησίες, ενώ τον χρόνο που περνούν στις συναθροίσεις μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές τον θεωρούν χαμένο χρόνο. Δεν έχουν αποκαλυφθεί αυτοί οι άνθρωποι; Φέρνουν στην πίστη τους στον Θεό τις φιλοδοξίες τους, τις επιθυμίες τους και τις αυταπάτες τους, κι αυτό αποτελεί σημάδι που δείχνει ότι δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν μέχρι τέλους το μονοπάτι και ότι είναι ανάξιοι ακόμα και να παράσχουν υπηρεσίες για το έργο του Θεού και για το σχέδιο διαχείρισης του Θεού. Αντιμετωπίζουν απαξιωτικά όσους ακούνε κηρύγματα, όπως και τους αδελφούς και τις αδελφές που επιδιώκουν την αλήθεια, και μάλιστα αρνούνται το έργο του Θεού, το ότι υπάρχει ο Θεός και ότι υπάρχει το γεγονός του έργου του σχεδίου διαχείρισης του Θεού.

Όταν οι αντίχριστοι —εκείνοι οι άνθρωποι, δηλαδή, που αποστρέφονται την αλήθεια— φτάνουν στο σημείο να νομίζουν ότι δεν πρόκειται να αποκομίσουν κανένα όφελος από την πίστη στον Θεό, τότε ξεσκεπάζεται η δαιμονική τους όψη. Κάποιες αντίχριστες βάφονται στο σπίτι τους μέχρι να γίνουν σαν φαντάσματα. Φοράνε οτιδήποτε είναι μοντέρνο ή ελκυστικό στο αντίθετο φύλο, ενώ κάποιες, μάλιστα, παίζουν στα κρυφά μαγιόνγκ, τζογάρουν και καπνίζουν· τέτοιοι άνθρωποι παραείναι απαίσιοι και αηδιαστικοί. Μπαίνουν στον οίκο του Θεού με υποκρισία, και στο τέλος τι γίνεται; Δεν μπορούν να τη διατηρήσουν, μπορούν; Μόνο η αλήθεια μπορεί να αποκαλύψει τους ανθρώπους, κι αν κάποιος δεν αγαπάει την αλήθεια, αν αποστρέφεται την αλήθεια και έχει φαύλη διάθεση, τότε είναι γραφτό να αντιμετωπίζει εχθρικά την αλήθεια και να μην μπορεί να κρατηθεί. Η εκκλησία, άραγε, πρέπει και πάλι να αποκλείσει τέτοιους ανθρώπους; Χρειάζεται και πάλι ο Θεός να τους καταδικάσει; Χρειάζεται και πάλι να απορρίψει ο Θεός έναν τέτοιο άνθρωπο; Όχι, ο Θεός δεν τους δίνει την παραμικρή σημασία. Για τον Θεό, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι παρά ζωύφια, ανάξιοι ακόμα και για να γίνουν πάροχοι υπηρεσιών· πολύ απλά, δεν είναι ικανοί γι’ αυτό. Όταν έχουν μια τέτοια περιφρονητική στάση απέναντι στις συναθροίσεις, την εκκλησιαστική ζωή και το καθήκον τους, τι αποδεικνύει αυτό; Ο Θεός δεν τους προσέχει, δεν τους προστατεύει και δεν τους καθοδηγεί. Δεν εκτελεί κανένα έργο διαφώτισης, καθοδήγησης ή πειθαρχίας, κι έτσι ζουν μια τόσο ανεπιθύμητη και άσχημη ζωή. Οι ίδιοι, παρ’ όλα αυτά, σκέφτονται: «Δεν πιστεύω στον θεό· είμαι ελεύθερος. Εσείς που πιστεύετε στον θεό είστε αναγκασμένοι να υποφέρετε και να πληρώσετε τίμημα, να εγκαταλείψετε την οικογένειά σας και την καριέρα σας, ενώ εγώ δεν χρειάζεται να υποφέρω καθόλου. Μπορώ να απολαμβάνω την άνεση του σπιτιού μου, να χαίρομαι τις απολαύσεις της σάρκας και να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής». Θεωρούν ότι έχουν κερδίσει ευτυχία και ελευθερία. Τους δίνει άραγε καμία σημασία ο Θεός; (Όχι.) Γιατί όχι; Ο Θεός αυτούς τους θεωρεί ζωύφια, όχι ανθρώπους, και δεν αξίζουν την προσοχή Του. Αν δεν τους δίνει σημασία ο Θεός, άραγε και πάλι θα τους σώσει; Εφόσον ο Θεός δεν πρόκειται να τους σώσει, έχουν άραγε σχέση αυτά που κάνουν με τον Θεό; Έχουν καμία σχέση με τα διοικητικά διατάγματα του οίκου του Θεού; Όχι, δεν έχουν. Επομένως, εξωτερικά μοιάζουν να ζουν πολύ άνετα, ελεύθερα και χαλαρά, και να είναι πολύ ευτυχισμένοι κάθε μέρα. Νόμιζες πως αυτό ήταν καλό; Μια ματιά να ρίξεις σ’ αυτά που βιώνουν και στο μονοπάτι που ακολουθούν, και θα καταλάβεις ότι είναι τελειωμένοι, ότι ο Θεός δεν τους θέλει άλλο πια. Αυτά τα ζωύφια είναι στ’ αλήθεια ένα βρομερό τσούρμο! Ο Θεός δεν δίνει την παραμικρή σημασία σε τέτοιους ανθρώπους.

Εκείνοι που πασχίζουν όσο μπορούν, σε κάθε περιβάλλον και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες και να εξισωθούν με τον Θεό στον κόσμο που έρχεται αποτελούν αδιόρθωτα ξεροκέφαλα στοιχεία ανάμεσα στους αντίχριστους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ακριβώς σαν τον Παύλο· έχουν αγκάθια στη σάρκα τους, διατηρούν αμφιβολίες για τον Θεό, αντιστέκονται στον Θεό και Τον απειλούν, και δείχνουν μεγάλη απροθυμία όταν κάνουν έργο, όταν δαπανούν τον εαυτό τους, όταν υπομένουν κακουχίες και όταν πληρώνουν τίμημα. Κάνουν αυτά τα πράγματα μόνο σε αντάλλαγμα για ένα στέμμα και για να μπορέσουν, ως αντάλλαγμα, να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες στον κόσμο που έρχεται. Άραγε, όλη αυτή η διαδικασία δεν κάνει τους αντίχριστους να ακούγονται πολύ αξιολύπητοι; Για την ακρίβεια, δεν είναι αξιολύπητοι. Όχι μόνο δεν είναι αξιολύπητοι, αλλά στην πραγματικότητα είναι και κάπως για γέλια. Μετά από τόσα που έχει πει ο Θεός, αν και πάλι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, τότε ξεχάστε το· πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν μια τόσο ξεκάθαρη γλώσσα; Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ένα τόσο απλό αξίωμα; Αν δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, τότε δεν πρόκειται να καταφέρεις να αλλάξεις τη διάθεσή σου ούτε να φτάσεις στη σωτηρία· και ακόμα κι αν σου έχει δώσει ο Θεός μια υπόσχεση, δεν πρόκειται να την πετύχεις. Όλες οι υποσχέσεις που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο δίνονται υπό προϋποθέσεις· δεν υπόσχεται τίποτα στους ανθρώπους χωρίς λόγο ή χωρίς προϋποθέσεις. Ο Θεός έχει τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, κι αυτές οι απαιτήσεις δεν αλλάζουν ποτέ και πουθενά. Ο Θεός δεν πρόκειται να παραβιάσει την αλήθεια ούτε να αλλάξει τις προθέσεις Του. Αν καταλάβαινες αυτό το σημείο, θα κολλούσες και πάλι πεισματικά στις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες σου; Μόνο οι ανόητοι και οι παράλογοι άνθρωποι θα κολλούσαν πεισματικά σ’ αυτά τα πράγματα. Όσοι έχουν λίγο κανονικό ορθολογισμό και κανονική ανθρώπινη φύση θα πρέπει να εγκαταλείψουν αυτά τα πράγματα και να επιδιώξουν εκείνα τα οποία πρέπει να επιδιώξουν και να πετύχουν, και στα οποία πρέπει να εισέλθουν· θα πρέπει πρώτα να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Δεύτερον, τι άλλο πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν κανονικό ορθολογισμό; Υπάρχουν στη Βίβλο προφητείες που λένε ότι θα κυβερνάμε ως βασιλιάδες μαζί με τον Θεό για ολόκληρη την αιωνιότητα, ενώ και στο σημερινό Του έργο, ο Θεός αναφέρει επίσης τη θεϊκή υπόσταση, τους πρωτότοκους υιούς, τους υιούς του Θεού, τον λαό του Θεού και ούτω καθεξής, ταξινομώντας τους ανθρώπους σε διάφορα επίπεδα και τίτλους. Αφού ο Θεός έχει υποσχεθεί αυτά τα πράγματα στον άνθρωπο, για ποιον λόγο δεν μπορούν να τα επιδιώξουν οι άνθρωποι; Ποια πρέπει να είναι, λοιπόν, η σωστή κατανόηση και η σωστή προσέγγιση; Άραγε, αν θεωρεί κανείς το να κυβερνά ως βασιλιάς και να αποκτήσει τις υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός ως τους στόχους που πρέπει να επιδιώκει, τότε ακολουθεί το ορθό μονοπάτι; Σίγουρα όχι· δεν είναι κάτι τέτοιο θετικό, έχει αλλοιωθεί πάρα πολύ από την ανθρώπινη θέληση, και αυτό το μονοπάτι πηγαίνει κόντρα στην αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αφού έχεις δώσει αυτήν την υπόσχεση, για ποιον λόγο δεν μας επιτρέπεις να την πετύχουμε; Αφού τα έχεις πει όλα αυτά και τα έχεις δηλώσει δημοσίως σε όλη την ανθρωπότητα, γιατί δεν μας αφήνεις να τα επιδιώξουμε;» Αυτό έχει σχέση με την αλήθεια· κανένας δεν το έχει καταλάβει αυτό από την αρχή μέχρι τώρα. Με ποια πτυχή της αλήθειας συνδέεται; Πρέπει να το δεις ως εξής: Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μια υπόσχεση, κι ο άνθρωπος πληροφορήθηκε από τον Θεό την ιδέα του να κυβερνά ως βασιλιάς, καθώς και διάφορους τίτλους όπως «θεϊκή υπόσταση», «πρωτότοκοι υιοί», «υιοί του Θεού» και ούτω καθεξής. Αυτά, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά τίτλοι. Όσο για το ποιος τίτλος αφορά τον κάθε άνθρωπο, αυτό εξαρτάται από την επιδίωξη και την επίδοση του καθενός. Όποιον τίτλο κι αν σου δώσει ο Δημιουργός, αυτό είσαι. Αν δεν σου δώσει τίτλο, τότε είσαι ένα τίποτα· πρόκειται απλώς για μια υπόσχεση από τον Θεό, δεν είναι κάτι που οι άνθρωποι δικαιούνται ή που αξίζουν. Ασφαλώς, αυτή η υπόσχεση αποτελεί έναν στόχο που επιθυμούν οι άνθρωποι· αυτός ο στόχος, όμως, δεν είναι το μονοπάτι που οφείλουν να ακολουθήσουν και δεν έχει καμία σχέση με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Ποιος έχει το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις σχετικά με αυτό το ζήτημα; (Ο Θεός.) Σωστά, πρέπει να το καταλάβουν αυτό οι άνθρωποι. Αν ο Θεός πει ότι σου δίνει κάτι, τότε έχεις κάτι· αν πει ότι σου το παίρνει, τότε δεν έχεις τίποτα, είσαι ένα τίποτα. Είναι λάθος να πεις: «Θα το επιδιώξω αυτό ακόμα κι αν δεν μου το δώσει ο Θεός, ενώ αν μου το δώσει ο Θεός, τότε θα το αποδεχτώ ως κάτι αυτονόητο». Για ποιον λόγο είναι λάθος; Επειδή παραβαίνει ένα σημαντικό ταμπού. Δεν αναγνωρίζεις το γεγονός ότι ο Θεός θα είναι πάντα ο Θεός και ότι ο άνθρωπος θα είναι πάντα άνθρωπος —γι’ αυτό είναι λάθος. Κάποιοι λένε: «Υπάρχει προφητεία γι’ αυτό στη Βίβλο. Στη Βίβλο, σε πολλά σημεία γράφει ότι θα κυβερνάμε ως βασιλιάδες με τον Θεό για ολόκληρη την αιωνιότητα. Γιατί, παρ’ όλο που ο Θεός μπορεί να το λέει αυτό, εμείς δεν μπορούμε να το επιδιώξουμε;» Άραγε, αυτήν τη λογική θα πρέπει να έχει ένα δημιούργημα; Την υπόσχεση του Θεού πως οι άνθρωποι θα κυβερνήσουν ως βασιλιάδες τη βλέπεις σαν κάτι καλό και την επιδιώκεις, αλλά ο Θεός έχει μιλήσει και για τους παρόχους υπηρεσιών· επιδιώκεις να παρέχεις καλά υπηρεσίες για τον Θεό; Επιδιώκεις να είσαι πάροχος υπηρεσιών με προσόντα; Ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους και να κάνουν το καθήκον τους· εσύ απαιτείς από τον εαυτό σου να κάνεις καλά το καθήκον σου; Ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους και να ενεργούν ως δημιουργήματα· εσύ τι κάνεις; Άραγε, το να είσαι δημιούργημα με προσόντα το θεωρείς στόχο σου και πας να το επιδιώξεις; Όταν ο Θεός είπε πως οι άνθρωποι θα κυβερνήσουν ως βασιλιάδες, έδωσε μια υπόσχεση στον άνθρωπο, κι αυτή η υπόσχεση έχει μια προϋπόθεση και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: Πρέπει να είσαι καλό δημιούργημα, να κάνεις καλά το καθήκον του δημιουργήματος, να αποτινάξεις τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών, να φτάσεις στην υποταγή στον Θεό και στον φόβο του Δημιουργού. Ο Θεός έχει πει πως μόλις τα πετύχετε όλα αυτά, θα μπορέσετε να κυβερνήσετε ως βασιλιάδες μαζί με τον Θεό για πάντα· σ’ αυτό το πλαίσιο ειπώθηκαν αυτά τα λόγια. Οι άνθρωποι δεν έχουν λογική. Μόλις το ακούσουν αυτό, σκέφτονται: «Τι υπέροχο που μπορούμε να κυβερνήσουμε ως βασιλιάδες μαζί με τον Θεό! Πότε θα γίνει αυτό; Πώς θα κυβερνήσουμε ως βασιλιάδες; Πώς θα σταθούμε στο ίδιο επίπεδο με τον Θεό; Τίνος βασιλιάδες θα είμαστε; Ποιους θα κυβερνάμε; Πώς θα κυβερνάμε; Πώς θα γίνουμε βασιλιάδες;» Δεν λείπει η λογική από τους ανθρώπους; Αν και πρόκειται για μια υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, για κάτι που είπε για να το ακούσουν οι άνθρωποι έτσι ώστε να τους γνωστοποιήσει ότι υπάρχει αυτό το υπέροχο πράγμα, πρέπει να μετρήσεις καλά τον εαυτό σου —ποιος είσαι; Αν και ο Θεός έχει την ιδέα αυτήν και προτίθεται να δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει έτσι μαζί Του, εσύ έχεις τα προσόντα να πετύχεις κάτι τέτοιο; Για ποιον λόγο δεν ρωτάς τον Θεό: «Προτού πετύχουμε αυτήν την υπόσχεση, ποιες απαιτήσεις έχεις από εμάς; Υπάρχει μήπως κάτι που θέλεις να κάνουμε; Τι πρέπει να καταφέρουμε αρχικά προτού μπορέσουμε να πετύχουμε αυτήν την υπόσχεση;» Δεν τα ζητάς αυτά τα πράγματα, απλώς τα απαιτείς. Κάτι τέτοιο δεν δείχνει έλλειψη λογικής; Ο άνθρωπος δεν έχει αυτήν τη λογική. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν κάτι ωφέλιμο, απλώνουν το χέρι και πάνε να το αρπάξουν. Οι άνθρωποι είναι σαν τους ληστές· αν δεν τους δώσεις αυτά που θέλουν, νευριάζουν, φέρονται εχθρικά και αρχίζουν να ξεστομίζουν προσβολές. Έτσι δεν είναι οι άνθρωποι; Τόσο τιποτένια είναι η ανθρωπότητα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι δεν έχουν λογική είναι ότι ακόμα δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια· δεν έχει καμία σχέση με τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Όταν, όμως, δεν τους δίνουν αυτό που θέλουν, νευριάζουν, ξεστομίζουν προσβολές, μισούν και παίρνουν εκδίκηση· τι είναι αυτό; Είναι η εμφάνιση της δαιμονικής όψης του Σατανά· είναι οι σατανικές διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, την υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στην ανθρωπότητα, όσα εκδηλώνει ο κάθε άνθρωπος ενώπιον του Θεού δεν ικανοποιούν τον Θεό. Οι άνθρωποι, χωρίς να ξέρουν ποιοι είναι οι ίδιοι, απλώνουν αμέσως τα χέρια τους με επιθυμία και έχουν άμεσες απαιτήσεις· κι αν δεν μπορέσουν να πάρουν εκείνο που απαιτούν, συλλογίζονται τι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως αντάλλαγμα γι’ αυτό. Απαρνιούνται την οικογένεια και την καριέρα τους, υποφέρουν και πληρώνουν τίμημα, τρέχουν και δαπανούν τον εαυτό τους, διαδίδουν το ευαγγέλιο και κερδίζουν περισσότερους ανθρώπους, εργάζονται περισσότερο, κι όλα αυτά τα χρησιμοποιούν ως αντάλλαγμα γι’ αυτό που θέλουν. Αν δεν μπορέσουν να ανταλλάξουν τα παραπάνω με αυτό που θέλουν, τότε γίνονται έξαλλοι, η καρδιά τους γεμίζει μίσος κι αρχίζουν να αποστρέφονται οτιδήποτε έχει σχέση με την πίστη στον Θεό. Αν θεωρούν πως μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν αυτά ως αντάλλαγμα γι’ αυτό που θέλουν, τότε λαχταράνε κάθε μέρα να τελειώσει σύντομα το έργο του Θεού, να καταστρέψει γρήγορα ο Θεός τον Σατανά, να φέρει γρήγορα το τέλος της ανθρωπότητας και να ρίξει γρήγορα τις καταστροφές· διαφορετικά, έχουν την αίσθηση πως δεν μπορούν να κρατηθούν. Τι αποκαλύπτουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως ενώπιον της αλήθειας; Αποκαλύπτουν διαθέσεις όπως αποστροφή για την αλήθεια και φαυλότητα. Αν το δούμε τώρα, η αλαζονεία των ανθρώπων, η δολιότητα και η αδιαλλαξία που παρουσιάζουν πού και πού μπορούν να θεωρηθούν ήπιες και όχι πολύ σοβαρές σε σχέση με όλες τις διεφθαρμένες διαθέσεις της ανθρωπότητας. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις από τις οποίες διακατέχεται περισσότερο η ανθρωπότητα και οι οποίες είναι πιο σοβαρές και πιο βαθιές είναι οι διαθέσεις της μοχθηρίας, της αποστροφής προς την αλήθεια και της φαυλότητας· αυτά είναι τα θανατηφόρα στοιχεία που υπάρχουν στις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου. Βέβαια, στην περίπτωση των αντίχριστων, οι διαθέσεις αυτές είναι ακόμα πιο σοβαρές και, όταν τις αποκαλύπτουν, δεν τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους, δεν τις εξετάζουν, δεν νιώθουν κανένα χρέος απέναντι στον Θεό, πόσο μάλλον θεωρούν πως έχουν το παραμικρό πρόβλημα· δεν αποδέχονται την αλήθεια, δεν έχουν αυτογνωσία και ακόμα λιγότερο είναι δυνατόν να μετανοήσουν. Όποιες, λοιπόν, κι αν είναι οι περιστάσεις, το περιβάλλον ή το πλαίσιο, θεωρούν ότι ο στόχος που πρέπει να επιδιώξουν είναι να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες —η πιο μεγαλειώδης και η καλύτερη υπόσχεση που έχει δώσει ο Θεός. Όπως κι αν συναναστραφείς μαζί τους πάνω στην αλήθεια, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτήν την επιδίωξη· αντίθετα, επιμένουν να ακολουθούν το μονοπάτι τους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει περίπτωση να σωθούν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο φρικτοί! Από αυτά που αποκαλύπτουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, μπορείτε να καταλάβετε ακριβώς ποια είναι η διάθεση και το αληθινό πρόσωπο του Σατανά. Έχει γίνει συναναστροφή για τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας και, όσοι έχουν λογική, όσοι μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια και όσοι έχουν τη φιλοδοξία να υπακούσουν και να υποταχθούν καταλαβαίνουν πραγματικά ποια είναι ακριβώς η πρόθεση του Θεού. Δεν επιδιώκουν πια επίμονα τη θέση, τις προοπτικές και το πεπρωμένο, αλλά είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν αφού τους εκθέσουν αυτά τα λόγια του Θεού, πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την επιθυμία τους για ευλογίες, να επιδιώξουν την αλήθεια, να επιζητήσουν να υποταχθούν στον Θεό και να Τον ικανοποιήσουν, αλλά και να πασχίσουν να φτάσουν στη σωτηρία. Αν εξετάσουμε τώρα τις εσωτερικές επιθυμίες που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι, οι στόχοι που επιδιώκουν έχουν αλλάξει ριζικά· είναι πρόθυμοι να φτάσουν στο σημείο να εκτελούν επαρκώς το καθήκον τους, είναι πρόθυμοι να γίνουν αληθινά δημιουργήματα και είναι πρόθυμοι να φτάσουν στη σωτηρία. Δεν κάνουν το καθήκον τους για να κερδίσουν ευλογίες και δεν κάνουν μόνο τα βασικά στον οίκο του Θεού προκειμένου να κερδίσουν ευλογίες. Πέρα από τους αντίχριστους, οι οποίοι θέλουν πάντοτε να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να επιδιώξουν την αλήθεια. Μόνο οι αντίχριστοι θεωρούν την επιδίωξη των προοπτικών και των ευλογιών και το να κυβερνήσουν ως βασιλιάδες ως στόχους και ως καρπούς που θα αποκτήσουν στο τέλος με την πίστη τους στον Θεό. Ό,τι κι αν τους πεις, δεν υπάρχει περίπτωση να τα εγκαταλείψουν όλα αυτά ούτε να μεταστραφούν· άραγε, δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα; Ξέρουν πολύ καλά πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, απλώς δεν τα αποδέχονται, άρα τίποτα δεν μπορεί να τους αλλάξει· το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αποκλειστούν και να τιμωρηθούν. Αυτό είναι για τους αντίχριστους το τελικό αποτέλεσμα της πίστης στον Θεό.

Έχω συναναστραφεί πλέον ξεκάθαρα πάνω στο ότι οι άνθρωποι επιδιώκουν να κυβερνήσουν ως βασιλείς; Έχω συναναστραφεί ξεκάθαρα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; Έχετε αποκτήσει μια νέα κατανόηση; Είναι σωστό αυτό το μονοπάτι του να επιδιώκει κανείς να κυβερνά ως βασιλιάς; (Όχι.) Και τότε πώς θα πρέπει να προσεγγίζουν οι άνθρωποι το συγκεκριμένο ζήτημα; Στο ζήτημα αυτό, ποια αλήθεια θα πρέπει να καταλάβει κανείς για να γνωρίσει την ουσία του ανθρώπου; Είναι στο χέρι του Θεού να κρίνει ποια είναι πραγματικά η ουσία και η συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Πού βασίζει ο Θεός την κρίση Του για όλα αυτά; Τη βασίζει στην αλήθεια. Επομένως, η έκβαση ή ο προορισμός ενός ατόμου δεν καθορίζεται από τη δική του θέληση ούτε από τις δικές του κλίσεις ή φαντασιοκοπίες. Ο Δημιουργός, ο Θεός, έχει τον τελικό λόγο. Πώς θα πρέπει να συνεργάζονται οι άνθρωποι σε τέτοια θέματα; Οι άνθρωποι έχουν μόνο ένα μονοπάτι να επιλέξουν: Μόνο αν αναζητήσουν την αλήθεια, αν κατανοήσουν την αλήθεια, αν υπακούσουν στα λόγια του Θεού, αν επιτύχουν την υποταγή στον Θεό και αν επιτύχουν τη σωτηρία, θα έχουν τελικά καλό τέλος και καλό πεπρωμένο. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις προοπτικές και τη μοίρα των ανθρώπων αν κάνουν το αντίθετο. Και έτσι, σ’ αυτό το θέμα, μην εστιάζεις στο τι έχει υποσχεθεί ο Θεός στον άνθρωπο, στο τι λέει ο Θεός για την έκβαση της ανθρωπότητας, τι έχει ετοιμάσει ο Θεός για την ανθρωπότητα. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση μ’ εσένα, είναι υπόθεση του Θεού, δεν μπορείς να τα αρπάξεις, να τα ζητιανέψεις ή να τα παζαρέψεις. Ως δημιούργημα, τι οφείλεις να κάνεις; Οφείλεις να κάνεις το καθήκον σου, κάνοντας αυτό που πρέπει με όλη σου την καρδιά, τον νου και τη δύναμη. Τα υπόλοιπα —τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τις προοπτικές, με το πεπρωμένο και με τον μελλοντικό προορισμό της ανθρωπότητας— αυτά δεν είναι κάτι που μπορείς να αποφασίσεις εσύ, είναι στα χέρια του Θεού· όλα αυτά υπάγονται στην κυριαρχία του Δημιουργού, τα κανονίζει Εκείνος και δεν έχουν καμία σχέση με κανένα δημιούργημα. Κάποιοι λένε: «Γιατί μας τα λες αυτά απ’ τη στιγμή που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμάς;» Ναι μεν δεν έχουν καμία σχέση μ’ εσάς, αλλά έχουν σχέση με τον Θεό. Μόνο ο Θεός τα ξέρει αυτά τα πράγματα, μόνο ο Θεός μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά και μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να υποσχεθεί τέτοια πράγματα στην ανθρωπότητα. Και αφού ο Θεός τα ξέρει, δεν θα πρέπει να μιλάει γι’ αυτά; Είναι λάθος να επιδιώκεις ακόμα τις προοπτικές και το πεπρωμένο σου όταν δεν ξέρεις τι είναι αυτά τα πράγματα. Ο Θεός δεν σου ζήτησε να τα επιδιώξεις αυτά, απλώς σε πληροφόρησε· αν κάνεις το λάθος να πιστεύεις ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός σου έλεγε να τα κάνεις στόχο της επιδίωξής σου, τότε δεν έχεις καθόλου λογική και δεν διαθέτεις το μυαλό της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Είναι αρκετό να γνωρίζεις όλα αυτά που υπόσχεται ο Θεός. Πρέπει να αναγνωρίσεις ένα γεγονός: ό,τι είδους υπόσχεση κι αν είναι, είτε είναι καλή είτε συνηθισμένη, είτε είναι ευχάριστη είτε χωρίς ενδιαφέρον, τα πάντα εμπεριέχονται εντός της κυριαρχίας, των διευθετήσεων και των καθορισμών του Δημιουργού. Καθήκον και υποχρέωση ενός δημιουργήματος είναι μόνο να ασχολείται με την επιδίωξη σύμφωνα με τη σωστή κατεύθυνση και το σωστό μονοπάτι που υποδεικνύει ο Δημιουργός. Όσο για το τι κερδίζεις τελικά και το μερίδιο από τις υποσχέσεις του Θεού που λαμβάνεις, όλ’ αυτά βασίζονται στην επιδίωξή σου, στο μονοπάτι που ακολουθείς και στην κυριαρχία του Δημιουργού. Καταλαβαίνετε πλέον ξεκάθαρα αυτά τα λόγια; (Ναι.) Άραγε, θα σας βοηθήσουν αυτά τα λόγια να ικανοποιήσετε τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σας ή μήπως θα σας βοηθήσουν να ακολουθήσετε το ορθό μονοπάτι στη ζωή σας για να επιδιώξετε την αλήθεια; (Θα μας βοηθήσουν να επιδιώξουμε την αλήθεια και να ακολουθήσουμε το ορθό μονοπάτι στη ζωή.) Όσοι έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και λογική, όσοι αγαπούν τα θετικά πράγματα και την αλήθεια, όταν ακούνε αυτά τα λόγια, όχι μόνο δεν απογοητεύονται, αλλά μπορούν και να είναι ακλόνητοι στην πίστη τους για να επιδιώξουν την αλήθεια και να αποδεχτούν τη σωτηρία του Θεού· όσοι, απ’ την άλλη, δεν έχουν κανονικό ορθολογισμό, όσοι άνθρωποι δεν είναι κανονικοί και επιδιώκουν επίμονα τις ευλογίες, τα συμφέροντα της σάρκας και την ικανοποίηση των φιλοδοξιών και των επιθυμιών τους, μόλις ακούνε αυτά τα λόγια, μπορεί να χάσουν τον ενθουσιασμό τους και μπορεί να χάσουν το ενδιαφέρον τους να πιστεύουν στον Θεό. Βεβαίως, είναι και κάποιοι άνθρωποι που, όταν ακούνε αυτά τα λόγια, δεν ξέρουν πώς να πιστέψουν. Δεν είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλάβουν οι άνθρωποι την αλήθεια; Δεν μπορεί η αλήθεια να οδηγήσει καλύτερα τους ανθρώπους να ακολουθήσουν το ορθό μονοπάτι και να ικανοποιήσουν τον Θεό; (Ναι.) Μόνο η αλήθεια μπορεί να δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να φτάσουν στη σωτηρία· αν δεν καταλαβαίνεις την αλήθεια, τότε, στην πορεία προς τη σωτηρία συχνά θα παρεκκλίνεις, θα κάνεις λάθη και θα υφίστασαι απώλειες, ενώ όταν φτάσεις στο τέλος του δρόμου της πίστης σου, δεν θα έχεις καμία απολύτως αλήθεια-πραγματικότητα και θα γίνεις πέρα για πέρα πάροχος υπηρεσιών. Αν παίζεις τον ρόλο του παρόχου υπηρεσιών όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύεις στον Θεό και δεν μπορέσεις τελικά να γίνεις δημιούργημα με προσόντα, τότε αυτό είναι τραγωδία.

9 Μαΐου, 2020