Στην προηγούμενή μας συνάθροιση συναναστραφήκαμε κατά κύριο λόγο και σε μεγάλο βαθμό πάνω στο ρητό της παραδοσιακής κουλτούρας «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις». Τα ρητά και οι θεωρίες της παραδοσιακής κουλτούρας με τα οποία κατηχεί τους ανθρώπους ο Σατανάς, καθώς και τα βαρύγδουπα λόγια που τους αναγκάζει να τηρούν, δεν είναι σωστά. Αντίθετα, παραπλανούν τους ανθρώπους, τους αποπροσανατολίζουν και περιορίζουν τη σκέψη τους. Απώτερος στόχος του Σατανά όταν εκπαιδεύει, κατηχεί κι επηρεάζει τις μάζες μ’ αυτές τις λανθασμένες ιδέες και απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας είναι να καθησυχάσει τους ανθρώπους προκειμένου να υποταχθούν στην κυριαρχία της άρχουσας τάξης, και μάλιστα να την υπηρετούν με αφοσίωση, πατριωτισμό και αγάπη για το κόμμα, και να είναι αποφασισμένοι να προστατεύσουν την πατρίδα τους και να διαφυλάξουν το κράτος. Αυτό αποδεικνύει επαρκώς ότι η εθνική κυβέρνηση προβάλλει μια εκπαίδευση που βασίζεται στην παραδοσιακή κουλτούρα προκειμένου να διευκολύνει τους κυβερνώντες να ελέγχουν την ανθρωπότητα και τις διάφορες εθνότητες, καθώς και να εδραιώσει το καθεστώς τους, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας αρμονικής και σταθερής κοινωνίας, πάντα βέβαια υπό τον δικό τους έλεγχο. Με όποιον τρόπο κι αν διαδίδει, προωθεί και προβάλλει η άρχουσα τάξη την παραδοσιακή κουλτούρα στα πλαίσια της εκπαίδευσης, σε γενικές γραμμές, αυτά τα ρητά περί ηθικής διαγωγής παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους και τους εμποδίζουν σημαντικά να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα, το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος και τα θετικά πράγματα από τα αρνητικά. Θα έλεγε κανείς ότι μέσα απ’ αυτά τα ρητά, το μαύρο φαίνεται άσπρο, η αλήθεια συγχέεται με το ψέμα και ο κόσμος παραπλανάται· και το αποτέλεσμα; Οι απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας παραπλανούν τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό που δεν γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, ποια πράγματα είναι θετικά και ποια αρνητικά, τι προέρχεται από τον Θεό και τι από τον Σατανά. Το γεγονός ότι η παραδοσιακή κουλτούρα ορίζει όλα τα είδη των πραγμάτων και κατηγοριοποιεί όλα τα είδη των ανθρώπων ως καλά ή κακά και αγαθά ή μοχθηρά αναστατώνει, παραπλανά και αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει τις σκέψεις τους μέσα στα όρια των διαφόρων ρητών περί ηθικής διαγωγής που πρεσβεύει η παραδοσιακή κουλτούρα. Ως αποτέλεσμα, επειδή δεν μπορούν να απαλλαγούν απ’ τα ρητά αυτά, πολλοί άνθρωποι ορκίζονται πρόθυμα πίστη στους διαβόλους βασιλιάδες, τους δείχνουν τυφλή αφοσίωση και τιμούν τον όρκο τους μέχρι να πεθάνουν. Παρόλο που αυτή η κατάσταση συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν έρθει στα συγκαλά τους. Και παρόλο που πολλοί πιστοί στον Θεό μπορούν σήμερα να αναγνωρίσουν την αλήθεια, φαίνονται να συναντούν πολλά εμπόδια όταν είναι να την αποδεχθούν και να την κάνουν πράξη. Θα έλεγε κανείς πως αυτά τα εμπόδια προέρχονται κατά κύριο λόγο από τις ιδέες και τις απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας, οι οποίες έχουν καιρό τώρα ριζώσει στις καρδιές τους. Το πρώτο πράγμα που έμαθαν οι άνθρωποι ήταν αυτές οι ιδέες, οι οποίες εξακολουθούν να κυριαρχούν μέσα τους. Έχουν ήδη κατακλύσει τις σκέψεις τους, γεγονός που τους δημιουργεί πάρα πολλά εμπόδια και τους κάνει να προβάλλουν πολύ μεγάλη αντίσταση όταν πάνε να αποδεχθούν την αλήθεια και να υποταχθούν στο έργο του Θεού. Αυτή είναι μια πτυχή. Μια άλλη πτυχή είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν οι άνθρωποι, οι οποίες προκαλούνται εν μέρει εξαιτίας της παραπλάνησης και της διαφθοράς τους από την παραδοσιακή κουλτούρα. Η παραδοσιακή κουλτούρα έχει επιδράσει και παρέμβει σημαντικά στις απόψεις των ανθρώπων σχετικά με το πώς κρίνουν το καλό και το κακό ή την αλήθεια και το ψέμα. Οι άνθρωποι έχουν έτσι αναπτύξει πολλές παράλογες αντιλήψεις, ιδέες και απόψεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κατανοήσουν με θετικό τρόπο τα πράγματα που είναι θετικά, ωραία και καλά, ούτε τους νόμους όλων των πραγμάτων που δημιουργήθηκαν από τον Θεό, ούτε και το γεγονός ότι ο Θεός κυβερνά όλα τα πράγματα. Αντ’ αυτού, έχουν κατακλυστεί από διάφορες αντιλήψεις και κάθε λογής ασαφείς και μη ρεαλιστικές ιδέες. Ιδού, λοιπόν, οι συνέπειες των διαφόρων ιδεών που ενσταλάζει ο Σατανάς στους ανθρώπους. Αν το δούμε από μια άλλη οπτική, όλα τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι ψευδή ρητά που διαφθείρουν τη σκέψη των ανθρώπων, αναστατώνουν τον νου τους και βλάπτουν την κανονική πορεία της σκέψης τους. Επηρεάζουν, έτσι, σημαντικά το κατά πόσο οι άνθρωποι αυτοί αποδέχονται τα θετικά πράγματα και την αλήθεια, καθώς και το κατά πόσο αντιλαμβάνονται και κατανοούν καθαρά τους νόμους και τους κανόνες όλων των πραγμάτων που δημιούργησε ο Θεός.

Αφενός, τα διάφορα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή αναστατώνουν τον ορθό τρόπο σκέψης του ανθρώπου βάσει του οποίου ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος, ενώ παράλληλα διαταράσσουν την ελεύθερη βούλησή του. Επιπλέον, εφόσον οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί τα ρητά αυτά, έχουν γίνει υποκριτές και απατεώνες. Είναι άριστοι στην προσποίηση. Φτάνουν μάλιστα σε σημείο να αποκαλούν το ελάφι άλογο και το μαύρο άσπρο, ενώ τα αρνητικά, άσχημα και κακά πράγματα τα αντιμετωπίζουν ως θετικά, ωραία και καλά, και το αντίστροφο. Έχουν ήδη φτάσει σε σημείο να λατρεύουν το κακό. Σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία, όποια περίοδο ή δυναστεία κι αν εξετάσουμε, τα πράγματα που υποστηρίζουν και σέβονται οι άνθρωποι είναι κατά κύριο λόγο τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή. Καθώς επηρεάζονται σε βάθος από αυτά τα ρητά, καθώς, δηλαδή, κατηχούνται σταδιακά όλο και πιο βαθιά και ουσιαστικά από τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή, οι άνθρωποι, χωρίς καν να το καταλάβουν, τα υιοθετούν ως εγγυήσεις και νόμους της ύπαρξής τους. Τα αποδέχονται απόλυτα χωρίς καμία διάκριση και τα αντιμετωπίζουν ως θετικά πράγματα και ως την ιδεολογία και τα κριτήρια που κατευθύνουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουν τους άλλους, να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν. Τα αντιμετωπίζουν ως υπέρτατους νόμους που θα τους βοηθήσουν να βρουν τον δρόμο τους στην κοινωνία, να αποκτήσουν φήμη και κύρος και να κερδίσουν την εκτίμηση και τον σεβασμό των άλλων. Αν πάρουμε για παράδειγμα μια τυχαία ομάδα μέσα σε οποιαδήποτε κοινωνία ή έθνος και σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, αυτοί που χαίρουν της μεγαλύτερης εκτίμησης και σεβασμού και ανακηρύσσονται ως οι καλύτεροι της ανθρώπινης φυλής δεν είναι παρά μόνο τα γνωστά στους ανθρώπους ως «πρότυπα ηθικής». Ό,τι είδους ζωή κι αν ζουν αυτοί οι άνθρωποι παρασκηνιακά, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις και τα κίνητρα των πράξεών τους, όπως κι αν είναι η ανθρώπινη φύση-ουσία τους, όπως κι αν φέρονται ή αντιμετωπίζουν τους άλλους, κι όποια κι αν είναι η ουσία τους κάτω από τον μανδύα της ωραίας και καλής ηθικής διαγωγής που φοράνε, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα απ’ αυτά ούτε προσπαθεί να τα διερευνήσει περαιτέρω. Εφόσον είναι αφοσιωμένοι πατριώτες και παραμένουν πιστοί στους κυβερνώντες, ο λαός τούς έχει ως είδωλα, τους υμνολογεί, και μάλιστα τους μιμείται ως ήρωες. Αυτό συμβαίνει γιατί όλοι κρίνουν κάποιον ως αγαθό ή μοχθηρό και ως καλό ή κακό και υπολογίζουν τη φήμη του βάσει της εξωτερικής ηθικής διαγωγής του. Παρόλο που η Βίβλος καταγράφει με σαφήνεια τις ιστορίες πολλών αρχαίων αγίων και σοφών, όπως του Νώε, του Αβραάμ, του Μωυσή, του Ιώβ και του Πέτρου, καθώς και τις ιστορίες πολλών προφητών και ούτω καθεξής, και παρόλο που πολλοί τις γνωρίζουν αυτές τις ιστορίες, σε καμία χώρα, σε κανένα έθνος και σε καμία ομάδα δεν προάγονται ευρέως η ανθρώπινη φύση και ο ηθικός χαρακτήρας αυτών των αρχαίων αγίων και σοφών, ούτε βέβαια και τα παραδείγματα λατρείας τους προς τον Θεό ή η θεοφοβούμενη καρδιά που αποκάλυψαν. Δεν προάγονται ούτε στα πλαίσια της κοινωνίας, ούτε του έθνος, ούτε του λαού. Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα, ούτε ένα έθνος, ούτε μία ομάδα που να το κάνει αυτό. Ακόμα και χώρες όπου ο χριστιανισμός είναι η επίσημη θρησκεία του κράτους ή χώρες με κατεξοχήν θρησκευόμενο πληθυσμό εξακολουθούν να μην επισημαίνουν και να μη σέβονται τον ανθρώπινο χαρακτήρα αυτών των αρχαίων αγίων και σοφών, ούτε τις ιστορίες τους περί φόβο Θεού και υποταγής σ’ Αυτόν, όπως καταγράφονται στη Βίβλο. Τι μας δείχνει αυτό; Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα έχει ξεπέσει σε τέτοιο βαθμό που αποστρέφεται πλέον την αλήθεια, αποστρέφεται τα θετικά πράγματα και λατρεύει το κακό. Αν ο Θεός δεν μιλούσε προσωπικά στους ανθρώπους και δεν εργαζόταν ανάμεσά τους, αν δεν τους έλεγε τι είναι θετικό και τι αρνητικό, τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι ωραίο και καλό και τι άσχημο, και ούτω καθεξής, τότε η ανθρωπότητα δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να διακρίνει το καλό από το κακό ούτε και τα θετικά πράγματα από τα αρνητικά. Παρόλο που από τις απαρχές της ανθρώπινης φυλής μέχρι και σήμερα, και καθ’ όλη μάλιστα την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, αυτές οι πράξεις και οι ιστορικές καταγραφές των εμφανίσεων και του έργου του Θεού έχουν περάσει από γενιά σε γενιά σε ορισμένες χώρες και εθνότητες της Ευρώπης και της Αμερικής, οι άνθρωποι παραμένουν ανίκανοι να διακρίνουν τα θετικά πράγματα από τα αρνητικά ή τα ωραία και καλά πράγματα από τα άσχημα και τα κακά. Όχι μόνο αδυνατούν να τα διακρίνουν, αλλά αποδέχονται μάλιστα με θέρμη και προθυμία κάθε λογής ισχυρισμούς που εκφράζει ο Σατανάς, όπως για παράδειγμα τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή, καθώς και τους λανθασμένους ορισμούς και έννοιες που χρησιμοποιεί για διάφορους ανθρώπους, ζητήματα και πράγματα. Τι δείχνει αυτό; Μήπως δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν ενστικτωδώς να αποδεχθούν από μόνοι τους τα θετικά πράγματα, ούτε και να διακρίνουν τα θετικά απ’ τα αρνητικά, το καλό απ’ το κακό, το σωστό απ’ το λάθος και την αλήθεια απ’ το ψέμα; (Αυτό δείχνει.) Μεταξύ των ανθρώπων βλέπουμε να επικρατούν ταυτόχρονα δύο είδη πραγμάτων, εκ των οποίων το ένα προέρχεται από τον Σατανά και το άλλο από τον Θεό. Στο τέλος, όμως, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία και σ’ ολόκληρη την ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας, είναι αδύνατον όλοι οι άνθρωποι να τιμούν τα λόγια που λέει ο Θεός και όλα τα θετικά πράγματα που τους διδάσκει και τους διευκρινίζει. Τα πράγματα αυτά δεν μπορούν να επικρατήσουν καν ως το κυρίαρχο ρεύμα ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε και να τους καθοδηγήσουν ώστε να σκέφτονται σωστά και να ζουν κανονικά ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός. Οι άνθρωποι χωρίς να το αντιλαμβάνονται ζουν υπό την καθοδήγηση των διαφόρων παρατηρήσεων, ιδεών και αντιλήψεων του Σατανά, καθώς και υπό την καθοδήγηση αυτών των εσφαλμένων απόψεων. Στην κατάσταση αυτή, δεν ζουν παθητικά, αλλά ενεργά. Οι άνθρωποι εξακολουθούν εν αγνοία τους να ζουν καθοδηγούμενοι από τις διάφορες ιδέες και απόψεις που τους ενσταλάζει ο Σατανάς, κι αυτό συμβαίνει παρά τα όσα έχει κάνει ο Θεός, παρά τα όσα έχει πετύχει κατά τη δημιουργία και τη διακυβέρνηση όλων των πραγμάτων και παρά τα πολλά λόγια που άφησε πίσω του το έργο Του σε ορισμένες χώρες ή τους ορισμούς διαφόρων ανθρώπων, ζητημάτων και πραγμάτων που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά μέχρι σήμερα. Οι διάφορες ιδέες και απόψεις που ενσταλάζει και υποστηρίζει ο Σατανάς κυριαρχούν σε ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία, ακόμη μάλιστα και σε χώρες όπου ο χριστιανισμός είναι ευρέως διαδεδομένος. Από την άλλη, όσες θετικές δηλώσεις, ιδέες και απόψεις κι αν αφήσει ο Θεός στους ανθρώπους ενώ επιτελεί το έργο Του, καθώς και όσους θετικούς ορισμούς ανθρώπων, ζητημάτων και πραγμάτων κι αν τους δώσει, όλα αυτά διατηρούνται μόνο σε ορισμένες γωνιές του κόσμου ή, ακόμα χειρότερα, τα τηρεί ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων σε μειονοτικές εθνότητες και κυρίως στα λόγια. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα αποδεχτούν έμπρακτα ως θετικά πράγματα που θα τους καθοδηγήσουν και θα τους οδηγήσουν στη ζωή. Αν κρίνουμε τώρα από τη σύγκριση αυτών των δύο ειδών πραγμάτων και από τη διαφορετική στάση που έχει η ανθρωπότητα απέναντι στα αρνητικά πράγματα που προέρχονται από τον Σατανά και στα διάφορα θετικά πράγματα που προέρχονται από τον Θεό, ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή βρίσκεται στα χέρια του πονηρού. Αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός και σημαίνει κυρίως ότι οι σκέψεις των ανθρώπων, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα ελέγχονται, επηρεάζονται, χειραγωγούνται και μάλιστα περιορίζονται από τις διάφορες ιδέες και απόψεις του Σατανά. Καθ’ όλη την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης, ανεξάρτητα από το στάδιο ή την περίοδο για την οποία μιλάμε —είτε, δηλαδή, πρόκειται για μια σχετικά οπισθοδρομική εποχή είτε για την οικονομικά ανεπτυγμένη εποχή του σήμερα— και ανεξάρτητα από την περιοχή, την εθνικότητα ή την ομάδα ανθρώπων στην οποία αναφερόμαστε, οι τρόποι ύπαρξης της ανθρωπότητας, τα θεμέλια της ύπαρξης και οι απόψεις της για το πώς αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα δεν βασίζονται στα λόγια του Θεού, αλλά στις διάφορες ιδέες που ενσταλάζει στους ανθρώπους ο Σατανάς. Είναι πολύ στενάχωρο αυτό. Ο Θεός έρχεται να επιτελέσει το έργο Του και να σώσει την ανθρωπότητα σε μια κατάσταση κατά την οποία ο Σατανάς έχει διαφθείρει τόσο βαθιά τους ανθρώπους και οι ιδέες του περιορίζουν πλήρως τις σκέψεις και τις απόψεις τους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν όλα τα είδη ανθρώπων, ζητημάτων και πραγμάτων και τον τρόπο με τον οποίο ζουν και αντιμετωπίζουν τον κόσμο. Μπορεί, λοιπόν, να φανταστεί κανείς πόσο σκληρό και δύσκολο είναι το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Τι είδους πλαίσιο είναι αυτό; Ο Θεός έρχεται να επιτελέσει το έργο Του μέσα σ’ ένα πλαίσιο κατά το οποίο σατανικές φιλοσοφίες και σατανικά δηλητήρια έχουν προ πολλού διαποτίσει και περιορίσει πλήρως την καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Δεν έρχεται να το κάνει μέσα σε ένα πλαίσιο κατά το οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν καμία απολύτως ιδεολογία ή άποψη για τους άλλους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα. Αντίθετα, έχουν συγκεκριμένο τρόπο να τα βλέπουν όλα αυτά· βλέπουν, σκέφτονται και ζουν με έναν τρόπο τον οποίο έχει παραπλανήσει και αποπροσανατολίσει σε μεγάλο βαθμό ο Σατανάς. Ο Θεός, δηλαδή, έρχεται να επιτελέσει έργο και να σώσει την ανθρωπότητα μέσα σε ένα πλαίσιο στο οποίο οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί απόλυτα τις ιδέες και τις απόψεις του Σατανά, με αποτέλεσμα να έχουν κατακλυστεί, διαποτιστεί και δεσμευτεί από σατανικές ιδέες, και να έχουν γίνει έρμαια αυτών. Αυτό είναι το είδος των ανθρώπων που σώζει ο Θεός, γεγονός που δείχνει πόσο δύσκολο είναι το έργο Του. Αυτό που θέλει ο Θεός είναι οι άνθρωποι που έχουν διαποτιστεί και περιοριστεί από σατανικές ιδέες να καταφέρουν να αναγνωρίσουν εκ νέου και να διακρίνουν τα θετικά πράγματα από τα αρνητικά, την ομορφιά από την ασχήμια, το σωστό από το λάθος και την αλήθεια από τη μοχθηρή πλάνη. Θέλει να φτάσουν τελικά στο σημείο να μπορούν να απεχθάνονται και να απορρίπτουν από τα βάθη της καρδιάς τους όλες τις διάφορες ιδέες και πλάνες που τους έχει ενσταλάξει ο Σατανάς, και έτσι να αποδεχθούν όλες τις σωστές απόψεις και τους σωστούς τρόπους ζωής που προέρχονται από τον Θεό. Αυτό συγκεκριμένα είναι άλλωστε το νόημα της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό.

Όποια περίοδο κι αν διανύει η ανθρωπότητα, σε όποιο στάδιο εξέλιξης κι αν έχει φθάσει η κοινωνία, και όποια κι αν είναι η μέθοδος διακυβέρνησης που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες —είτε μιλάμε για φεουδαρχική δικτατορία είτε για ένα δημοκρατικό κοινωνικό σύστημα— δεν αλλάζει με τίποτα το γεγονός ότι οι διάφορες ιδεολογικές θεωρίες και τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή που υποστηρίζει ο Σατανάς είναι ευρέως διαδεδομένα στην ανθρώπινη κοινωνία. Από τη φεουδαρχική κοινωνία μέχρι και τη σύγχρονη, αν και το πεδίο εφαρμογής, οι κατευθυντήριες αρχές και ο τρόπος διακυβέρνησης των κυβερνώντων αλλάζουν διαρκώς, όπως αλλάζει και ο αριθμός των διαφόρων εθνοτήτων, φυλών, καθώς και των ποικίλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, το δηλητήριο των διαφόρων ρητών της παραδοσιακής κουλτούρας που ενσταλάζει ο Σατανάς στους ανθρώπους εξακολουθεί να είναι διάχυτο και να εξαπλώνεται, να ριζώνει βαθιά στις σκέψεις τους και στα βάθη της ψυχής τους, να εξουσιάζει τον τρόπο ύπαρξής τους και να επηρεάζει τις σκέψεις και τις απόψεις τους για τους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα. Εξυπακούεται βέβαια πως το δηλητήριο αυτό επηρεάζει επίσης αρνητικά και τη στάση των ανθρώπων απέναντι στον Θεό, καθώς διαβρώνει σημαντικά την προθυμία και τη λαχτάρα τους να αποδεχτούν την αλήθεια και τη σωτηρία του Δημιουργού. Από αυτό προκύπτει πως σε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, τα αντιπροσωπευτικά ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή που απορρέουν από την παραδοσιακή κουλτούρα έλεγχαν ανέκαθεν τη σκέψη των ανθρώπων, ενώ η κυρίαρχη θέση και ο ρόλος τους στην ανθρωπότητα δεν άλλαξαν ποτέ, σε καμία χρονική περίοδο και σε κανένα κοινωνικό πλαίσιο. Σε όποια περίοδο κι αν κυβερνά κανείς, είτε είναι φιλόπονος είτε οπισθοδρομικός και είτε η μέθοδος διακυβέρνησής του είναι δημοκρατική είτε δικτατορική, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αναχαιτίσει ή να εξαλείψει την παραπλάνηση και τον έλεγχο που ασκούν στους ανθρώπους οι ιδέες και οι απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Όποια ιστορική περίοδο ή εθνότητα κι αν εξετάσουμε και όσο κι αν έχει προοδεύσει ή αλλάξει η ανθρώπινη πίστη ή ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης σε ό,τι αφορά τη ζωή και τις κοινωνικές τάσεις, η επιρροή που ασκούν τα ρητά της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή στη σκέψη των ανθρώπων δεν έχει αλλάξει ποτέ ούτε και έχουν πάψει αυτά να επηρεάζουν δραστικά τους ανθρώπους. Αν το δούμε απ’ αυτήν τη σκοπιά, τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή έχουν περιορίσει σε τεράστιο βαθμό τη σκέψη των ανθρώπων κι έχουν σοβαρό αντίκτυπο όχι μόνο στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και στη στάση τους απέναντι στην αλήθεια. Παράλληλα, έχουν επηρεάσει και βλάψει σοβαρά τη σχέση των δημιουργημένων ανθρώπινων όντων με τον Δημιουργό. Εννοείται δε, πως μπορεί να πει κανείς ότι ο Σατανάς χρησιμοποιεί τις ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας για να δελεάσει, να παραπλανήσει, να παραλύσει και να περιορίσει την ανθρώπινη φυλή που δημιούργησε ο Θεός, και με αυτές τις μεθόδους να αποσπάσει τους ανθρώπους από Εκείνον. Όσο περισσότερο διαδίδονται στην ανθρωπότητα οι ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή και όσο βαθύτερα ριζώνουν στις καρδιές των ανθρώπων, τόσο περισσότερο θα απέχουν αυτοί από τον Θεό, ενώ η ελπίδα τους για σωτηρία θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Για σκεφτείτε λιγάκι. Πριν να δελεάσει το φίδι τον Αδάμ και την Εύα ώστε να φάνε τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, πίστευαν ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν ο Κύριος και ο Πατέρας τους. Μα όταν το φίδι δελέασε την Εύα με τα εξής λόγια: «είπεν ο θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» (Γέν. 3:1) και «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει αλλ’ εξεύρει ο θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι σαν τον θεό, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν» (Γέν. 3:4-5), υπέκυψαν και οι δυο τους στον δελεασμό και η σχέση τους με τον Θεό άλλαξε στη στιγμή. Πώς άλλαξε δηλαδή; Δεν εμφανίζονταν πλέον γυμνοί μπροστά στον Θεό και έψαχναν μάλιστα αντικείμενα για να καλυφθούν και να κρυφτούν, ενώ απέφευγαν το φως της παρουσίας του Θεού. Όταν Εκείνος τούς αναζητούσε, Του κρύβονταν και δεν Του μιλούσαν πια πρόσωπο με πρόσωπο όπως έκαναν προηγουμένως. Η σχέση του Αδάμ και της Εύας με τον Θεό δεν άλλαξε επειδή έφαγαν τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Άλλαξε επειδή τα λόγια που είπε το φίδι —δηλαδή ο Σατανάς— τους εμφύσησαν έναν λανθασμένο τρόπο σκέψης· τους δελέασαν και τους αποπροσανατόλισαν ώστε να αμφισβητούν τον Θεό, να απομακρύνονται απ’ Αυτόν και να Του κρύβονται. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μη θέλουν πια να αντικρίζουν κατάματα το φως της παρουσίας του Θεού ούτε να προσέρχονται ενώπιόν Του χωρίς καμία κάλυψη. Έτσι, λοιπόν, άρχισαν να αποξενώνονται από τον Θεό. Πώς προέκυψε αυτή η αποξένωση; Δεν οφείλεται σε αλλαγές στο περιβάλλον ή στην πάροδο του χρόνου, αλλά στο ότι άλλαξαν οι καρδιές των ανθρώπων. Πώς άλλαξαν οι καρδιές τους; Δεν έγινε με δική τους πρωτοβουλία. Έχει αντίθετα να κάνει με τα λόγια που ξεστόμισε το φίδι, τα οποία έσπειραν τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό, τους αποξένωσαν από Αυτόν και τους έκαναν να αποφεύγουν το φως της παρουσίας Του και τη φροντίδα Του, καθώς και να αμφισβητούν τα λόγια Του. Τι συνέπειες είχε αυτή η αλλαγή; Οι άνθρωποι δεν ήταν πια όπως παλιά, οι καρδιές και οι σκέψεις τους δεν ήταν πλέον τόσο αγνές, ούτε έβλεπαν πλέον τον Θεό ως Θεό ή ως τον πιο κοντινό σ’ αυτούς. Αντίθετα, Τον αμφισβητούσαν και Τον φοβούνταν, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από Αυτόν και να αναπτύξουν μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ήθελαν να κρυφτούν από Εκείνον και να μείνουν μακριά Του. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η πτώση της ανθρωπότητας. Η πτώση της ανθρωπότητας ξεκίνησε από τα λόγια που ξεστόμισε ο Σατανάς· λόγια δηλητηριώδη, δελεαστικά και αποπροσανατολιστικά. Οι σκέψεις που ενστάλαξαν τα λόγια αυτά στους ανθρώπους τούς έκαναν να αμφισβητούν τον Θεό, να Τον παρεξηγούν και να είναι καχύποπτοι απέναντί Του, με αποτέλεσμα να αποξενωθούν από Αυτόν. Έτσι, όχι μόνο δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να Τον αντικρίσουν, αλλά ήθελαν μάλιστα να κρυφτούν απ’ Αυτόν, και δεν πίστευαν καν τα λόγια Του. Τι είπε ο Θεός σχετικά με αυτό; Είπε το εξής: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γέν. 2:16-17). Αντίθετα, ο Σατανάς είπε ότι δεν ήταν σίγουρο πως θα πέθαιναν όσοι θα έτρωγαν καρπούς από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Εξαιτίας των αποπροσανατολιστικών λόγων του Σατανά, οι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν και να αρνούνται τα λόγια του Θεού. Με άλλα λόγια, άρχισαν να αναπτύσσουν ορισμένες απόψεις για τον Θεό μέσα τους και δεν ήταν πλέον τόσο αγνοί όσο πριν. Εξαιτίας, λοιπόν, των απόψεων και των αμφιβολιών που ανέπτυξαν, δεν πίστευαν πλέον στα λόγια του Θεού ούτε κι ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ότι υπάρχει μια αναπόδραστη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού. Έπαψαν μάλιστα να πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ικανός να προστατεύει και να φροντίζει τους ανθρώπους. Από τη στιγμή που έπαψαν να πιστεύουν σ’ αυτά τα πράγματα, δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να δεχτούν τη φροντίδα και την προστασία του Θεού ούτε φυσικά και κανένα από τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα Του. Η πτώση της ανθρωπότητας ξεκίνησε από τα δελεαστικά λόγια του Σατανά· από μια ιδέα και μια άποψη που ενστάλαξε ο Σατανάς στους ανθρώπους. Και φυσικά ξεκίνησε όταν ο Σατανάς δελέασε, αποπροσανατόλισε και παραπλάνησε τους ανθρώπους. Αυτή η ιδέα και η άποψη που ενστάλαξε ο Σατανάς στους ανθρώπους τούς έκανε να πάψουν να πιστεύουν στον Θεό και στα λόγια Του και να αρχίσουν να Τον αμφισβητούν, να Τον παρεξηγούν, να είναι καχύποπτοι απέναντί Του, να κρύβονται και να απομακρύνονται από Αυτόν, να αρνούνται τα λόγια Του, να αρνούνται την ίδια Του την ταυτότητα και μάλιστα το γεγονός ότι οι άνθρωποι προέρχονται από Εκείνον. Με αυτόν τον τρόπο ο Σατανάς, βήμα-βήμα, δελεάζει τους ανθρώπους και τους διαφθείρει, ενώ παράλληλα διαταράσσει και βλάπτει τη σχέση τους με τον Θεό, και τους εμποδίζει να προσέλθουν ενώπιον του Θεού και να δεχτούν οποιαδήποτε λόγια βγαίνουν από το στόμα Του. Ο Σατανάς διαταράσσει διαρκώς την προθυμία που έχουν οι άνθρωποι να αναζητήσουν την αλήθεια και να δεχτούν τα λόγια του Θεού. Ανίσχυροι να αντισταθούν στις διάφορες παρατηρήσεις του Σατανά, οι άνθρωποι χωρίς καν να το καταλάβουν διαβρώνονται και διαποτίζονται από αυτές, και τελικά εκφυλίζονται σε τέτοιο βαθμό που γίνονται εχθροί και ανταγωνιστές του Θεού. Αυτή είναι ουσιαστικά η επίδραση και η ζημιά που προκαλούν στην ανθρωπότητα τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή. Εννοείται πως καθώς συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, τα αναλύουμε από τη ρίζα τους, ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν σε βάθος τον τρόπο με τον οποίο διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα, καθώς και ποιες μεθόδους χρησιμοποιεί. Η κύρια τακτική που ακολουθεί ο Σατανάς για να διαφθείρει τους ανθρώπους είναι να στοχεύει στις σκέψεις και τις απόψεις τους, να καταστρέφει τη σχέση τους με τον Θεό και, βήμα-βήμα, να τους αποσπά σταδιακά από Εκείνον. Όταν οι άνθρωποι άκουσαν για πρώτη φορά τα λόγια του Θεού, πίστευαν ότι ήταν σωστά και ήθελαν να ενεργούν και να ασκούνται σύμφωνα με αυτά. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση, ο Σατανάς προσπάθησε με κάθε λογής ιδέες και λόγια να διαβρώσει και να διαλύσει σιγά-σιγά τη λιγοστή πίστη, αποφασιστικότητα και φιλοδοξία που είχαν οι άνθρωποι, καθώς και τα λιγοστά ελαφρώς θετικά πράγματα και τις θετικές επιθυμίες που διατηρούσαν, και να τα αντικαταστήσει με τα δικά του ρητά και τους δικούς του ορισμούς, τις δικές του απόψεις και τις δικές του αντιλήψεις για τα διάφορα πράγματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να ελέγχονται εν αγνοία τους από τις ιδέες του Σατανά και να γίνονται αιχμάλωτοι και σκλάβοι του. Έτσι δεν έχουν τα πράγματα; (Ναι.) Καθ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, όσο πιο βαθιά και πιο απτά αποδέχονται οι άνθρωποι τις ιδέες του Σατανά, τόσο πιο απόμακρη γίνεται η σχέση τους με τον Θεό. Έτσι, παρεκκλίνουν όλο και περισσότεροι από το μήνυμα ότι «οι άνθρωποι είναι δημιουργημένα όντα και ο Θεός είναι ο Δημιουργός», το οποίο δεν το πιστεύουν ούτε το αναγνωρίζουν πια τόσοι άνθρωποι. Αντιθέτως, το θεωρούν μύθο και θρύλο, ανύπαρκτο γεγονός και μοχθηρή πλάνη, ενώ ορισμένοι άνθρωποι της σημερινής κοινωνίας το καταδικάζουν μάλιστα ως αιρετικό. Πρέπει να πούμε, λοιπόν, ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της ευρείας διάδοσης των μοχθηρών πλανών του Σατανά στην ανθρωπότητα. Και πρέπει, επίσης, να πούμε ότι καθ’ όλη την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης, ο Σατανάς, βήμα-βήμα, σέρνει την ανθρωπότητα στην άβυσσο της αμαρτίας και του θανάτου, απομακρύνοντάς την από το φως της παρουσίας του Θεού, από τη φροντίδα και την προστασία Του και από τη σωτηρία Του, και όλα αυτά με το πρόσχημα ότι κάνει θετικά πράγματα όπως το να διδάσκει τους ανθρώπους, να ρυθμίζει τα λόγια και τις πράξεις τους και ούτω καθεξής. Η Παλαιά Διαθήκη της Βίβλου καταγράφει μαρτυρίες για αγγελιοφόρους του Θεού που ήρθαν για να μιλήσουν στους ανθρώπους και να ζήσουν ανάμεσά τους. Κάτι τέτοιο όμως έχει πάψει να συμβαίνει τα τελευταία 2.000 χρόνια και ο λόγος είναι πως, σε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, ούτε ένας άνθρωπος δεν είναι σαν τους αρχαίους αγίους και σοφούς που καταγράφονται στη Βίβλο —όπως ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιώβ ή ο Πέτρος— ενώ ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή έχει διαποτιστεί από τις ιδέες και τις παρατηρήσεις του Σατανά και δεσμεύεται από αυτές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Η παραπάνω συναναστροφή αποτελεί μια πτυχή της ουσίας των ρητών της παραδοσιακής κουλτούρας περί ηθικής διαγωγής, καθώς και σημάδι, απόδειξη και σύμβολο της διαφθοράς της ανθρωπότητας από τον Σατανά. Κρίνοντας από την ουσία αυτών των ζητημάτων, όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως —είτε είναι μικρά παιδιά είτε ηλικιωμένοι και άσχετα με την κοινωνική τάξη στην οποία ζουν ή το κοινωνικό υπόβαθρο από το οποίο προέρχονται— περιορίζονται από τις διάφορες παρατηρήσεις του Σατανά, χωρίς καν να διακρίνουν τον βαθμό στον οποίο γίνεται αυτό, ενώ ο τρόπος ζωής τους έχει διαποτιστεί εξ ολοκλήρου από σατανικές ιδέες. Τι αποτελεί, φυσικά, αδιαμφισβήτητο γεγονός; Το ότι ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους. Δεν διαφθείρει τα διάφορα όργανά τους, αλλά τις σκέψεις τους. Και διαφθείροντας τις σκέψεις των ανθρώπων, στρέφει ολόκληρη την ανθρωπότητα εναντίον του Θεού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι που δημιούργησε ο Θεός να μην μπορούν να Τον λατρεύουν πια, αλλά αντίθετα να χρησιμοποιούν κάθε λογής ιδέες και απόψεις του Σατανά για να επαναστατήσουν εναντίον Του και να Του αντισταθούν, να Τον προδώσουν και να Τον απορρίψουν. Αυτή είναι η φιλοδοξία και το πονηρό σχέδιο του Σατανά, και φυσικά το αληθινό του πρόσωπο. Έτσι, λοιπόν, διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα. Ωστόσο, δεν έχει καμία σημασία εδώ και πόσες χιλιάδες χρόνια διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα· δεν έχει καμία σημασία πόσα γεγονότα καταδεικνύουν τη διαφθορά της ανθρωπότητας από τον Σατανά ούτε έχει σημασία πόσο στρεβλές και παράλογες είναι οι διάφορες ιδέες και απόψεις με τις οποίες διαφθείρει την ανθρωπότητα και σε ποιον βαθμό περιορίζονται οι ανθρώπινες σκέψεις από αυτές. Με λίγα λόγια, ανεξάρτητα από όλα αυτά, όταν ο Θεός έρχεται να εργαστεί για να σώσει τους ανθρώπους και όταν εκφράζει την αλήθεια, ακόμη κι αν οι άνθρωποι ζουν μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, Εκείνος εξακολουθεί να είναι σε θέση να τους ανακτήσει από τη δύναμη του Σατανά και να τους κατακτήσει, και μπορεί φυσικά να τους κάνει να κατανοήσουν την αλήθεια μέσω της παίδευσης και της κρίσης Του, να γνωρίσουν την ουσία και την αλήθεια της διαφθοράς τους, να αποτινάξουν τις σατανικές τους διαθέσεις, να υποταχθούν σε Αυτόν, να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό. Αυτό είναι, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί αναπόφευκτα, αλλά και μια τάση κατά την οποία θα υλοποιηθεί σίγουρα το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισης του Θεού κι Εκείνος θα εμφανιστεί σε όλες τις χώρες και όλους τους λαούς με δοξολογίες. Όπως ακριβώς αναφέρεται στα λόγια του Θεού: «Ο Θεός εννοεί ό,τι λέει, ό,τι λέει Εκείνος θα γίνει και ό,τι λέει θα κρατήσει για πάντα». Αυτή η πρόταση είναι αλήθεια. Το πιστεύετε; (Ναι.) Είναι ένα γεγονός που θα πραγματοποιηθεί πάση θυσία, επειδή κατά το τελευταίο στάδιο του έργου Του, ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους την αλήθεια και ζωή. Σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο από τριάντα χρόνια, έχει προσέλθει ενώπιόν Του ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, τους οποίους έχει κατακτήσει και οι οποίοι Τον ακολουθούν τώρα με ακλόνητη αποφασιστικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται να δεχθούν οποιοδήποτε όφελος τους προσφέρει ο Σατανάς, ενώ είναι πρόθυμοι να δεχτούν την παίδευση και την κρίση του Θεού, καθώς και τη σωτηρία Του. Είναι όλοι πρόθυμοι να ξαναπάρουν τη θέση τους ως δημιουργημένα όντα και να αποδεχτούν την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Δεν αποδεικνύει αυτό πως το έργο του Θεού αποδίδει καρπούς; (Ναι.) Μιλάμε για ένα τεκμηριωμένο γεγονός, για ένα γεγονός που έχει ήδη συντελεστεί, και φυσικά είναι κάτι που συμβαίνει τώρα και που έχει ήδη συμβεί. Με όποιον τρόπο κι αν διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα και όποιες μεθόδους κι αν χρησιμοποιεί, ο Θεός θα έχει πάντα κάποιον τρόπο να ανακτήσει τους ανθρώπους από τη δύναμη του Σατανά, να τους σώσει, να τους επαναφέρει ενώπιόν Του και να αποκαταστήσει τη σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και του Δημιουργού. Αυτή είναι η παντοδυναμία και η εξουσία του Θεού, και είτε το πιστεύεις είτε όχι, αργά ή γρήγορα θα έρθει αυτή η μέρα.

Στην προηγούμενη συνάθροιση συναναστραφήκαμε πάνω στο εξής ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις». Αφιερώσαμε αρκετό χρόνο για να αναλύσουμε και να εκθέσουμε τις απαιτήσεις, τις εκφράσεις, τις ιδέες και τις απόψεις που περιέχει, ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν σε κάποιο βαθμό την ουσία του ρητού αυτού. Όσον αφορά τα θέματα που σχετίζονται με αυτήν την πτυχή, συναναστραφήκαμε φυσικά και πάνω στην ακριβή πρόθεση του Θεού, στη στάση Του, στις αλήθειες που περιλαμβάνει και στο πώς θα πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι τον θάνατο. Αφού, λοιπόν, κατανοήσει κανείς την αλήθεια και την πρόθεση του Θεού, κάθε φορά που θα συναντά στο εξής αντίστοιχα ζητήματα, θα πρέπει να τα εξετάζει σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να τα χειρίζεται σύμφωνα με την αλήθεια, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του. Επιπλέον, το ρητό περί ηθικής διαγωγής που αναφέραμε την προηγούμενη φορά —«Οι μεταξοσκώληκες της άνοιξης υφαίνουν μέχρι να πεθάνουν και τα κεριά καίνε μέχρι να στεγνώσουν τα δάκρυά τους»— είναι πολύ επιφανειακό, και οι σκέψεις που γίνονται γύρω απ’ αυτό είναι πολύ χυδαίες, οπότε δεν αξίζει να το αναλύσουμε περαιτέρω. Αξίζει όμως να αναλύσουμε το επόμενο ρητό περί ηθικής διαγωγής πάνω στο οποίο θα συναναστραφούμε: «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Τα πράγματα που αξίζει να αναλύσουμε είναι αυτά που καταλαμβάνουν μια ορισμένη θέση στις σκέψεις και τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Είναι αυτά που, σε μια ορισμένη χρονική στιγμή, θα επηρεάσουν τη σκέψη των ανθρώπων, τον τρόπο ύπαρξής τους, το μονοπάτι τους και φυσικά τις επιλογές τους. Αυτή είναι η συνέπεια της εκμετάλλευσης της παραδοσιακής κουλτούρας από τον Σατανά με σκοπό να διαφθείρει την ανθρωπότητα. Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων. Αναφέρεται, δηλαδή, σε ένα ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό ζήτημα. Σε κρίσιμες καμπές για τη μοίρα της χώρας τους, οι άνθρωποι θα βασιστούν σε αυτό το ρητό για να κάνουν επιλογές, το οποίο μάλιστα θα δεσμεύει και θα περιορίζει τη σκέψη και την κανονική πορεία της σκέψης τους. Αξίζει επομένως να αναλύουμε τέτοιες ιδέες και απόψεις. Συγκριτικά με τα ρητά που αναφέραμε προηγουμένως —«Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις» και ούτω καθεξής— το πρότυπο για την ηθική διαγωγή «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» καταλαμβάνει μια υψηλότερη θέση στον κόσμο του Σατανά. Τα ρητά περί ηθικής διαγωγής που αναλύσαμε προηγουμένως αναφέρονται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος ανθρώπου ή σε κάποιο συγκεκριμένο είδος ασήμαντου ζητήματος στη ζωή. Όλα αυτά όμως είναι περιορισμένα, σε αντίθεση με αυτό το ρητό που καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα. Δεν αφορά πράγματα που εμπίπτουν στο φάσμα του «κατώτερου εαυτού», αλλά μάλλον θίγει μια σειρά από ζητήματα και πράγματα που έχουν να κάνουν με τον «ανώτερο εαυτό». Καταλαμβάνει επομένως μια κομβική θέση στην καρδιά των ανθρώπων και πρέπει να το αναλύσουμε για να δούμε αν θα πρέπει όντως να καταλαμβάνει τη θέση αυτή και να εξακριβώσουμε με ποιον τρόπο θα πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι αυτό το ρητό περί ηθικής διαγωγής ώστε να συνάδει με την αλήθεια.

Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» υπονοεί ότι ο καθένας πρέπει να είναι υπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του, κι έτσι αναγκάζει τους ανθρώπους να λογαριάζουν την ευθύνη που έχουν απέναντι σ’ αυτήν. Αν εκπληρώσεις την ευθύνη που έχεις απέναντι στη μοίρα της χώρας σου, η κυβέρνηση θα σε επιβραβεύσει με μεγάλες τιμές και θα θεωρείσαι άνθρωπος ευγενούς ήθους. Αν όμως δεν ενδιαφέρεσαι για τη μοίρα της χώρας σου και μένεις άπραγος όσο αυτή βρίσκεται σε κίνδυνο, είτε επειδή δεν δίνεις τη δέουσα σημασία είτε επειδή το παίρνεις στην πλάκα, τότε θεωρείται πως αποτυγχάνεις πλήρως να εκπληρώσεις την ευθύνη σου. Αν η χώρα σου σε χρειάζεται, αλλά δεν εκπληρώνεις τα καθήκοντα και τις ευθύνες σου, τότε δεν κάνεις για τίποτα, είσαι στ’ αλήθεια τιποτένιος. Τέτοιους ανθρώπους η κοινωνία τους κάνει πέρα και τους χλευάζει, και οι συμπολίτες τους τους περιφρονούν και τους υποτιμούν. Σε κάθε κυρίαρχο κράτος, δεν υπάρχει πολίτης που να μην εγκρίνει το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να το αποδεχτούν και μάλιστα το σέβονται και το θεωρούν ευγενή ιδέα. Όποιος είναι σε θέση να ανησυχεί και να προβληματίζεται για τη μοίρα της πατρίδας του και έχει βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντί της είναι ιδιαίτερα δίκαιος άνθρωπος. Όποιος ανησυχεί και προβληματίζεται για την οικογένειά του είναι λιγότερο δίκαιος. Αντίθετα, όσοι νοιάζονται για τη μοίρα της χώρας τους έχουν πνεύμα ανώτερης δικαιοσύνης, και αυτούς πρέπει να επαινούν περισσότερο από τον καθένα οι κυβερνώντες και ο λαός. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν χωρίς καμία αμφιβολία ότι αυτές οι ιδέες έχουν θετική σημασία για τους ίδιους και συμβάλλουν στη θετική καθοδήγηση της ανθρωπότητας, και φυσικά τις αναγνωρίζουν ως θετικά πράγματα. Έτσι δεν σκέφτεστε κι εσείς; (Ναι.) Είναι φυσιολογικό να σκέφτεστε έτσι. Δείχνει πως η σκέψη σας δεν διαφέρει από τους κανονικούς ανθρώπους, πως είστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, λοιπόν, είναι σε θέση να δεχτεί τις ευρέως διαδεδομένες ιδέες, καθώς και τις κάθε λογής θετικές, προνοητικές, προοδευτικές και ευγενείς, όπως αποκαλούνται, ιδέες και παρατηρήσεις που προέρχονται από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έτσι είναι οι κανονικοί άνθρωποι. Είναι απαραίτητα θετικές οι ιδέες που αποδέχονται και σέβονται οι άνθρωποι αυτοί; (Όχι.) Αν το δούμε από θεωρητική σκοπιά, όχι, δεν είναι θετικές, διότι δεν συμφωνούν με την αλήθεια ούτε προέρχονται από τον Θεό. Δεν τις διδάσκει ούτε τις λέει ο Θεός στους ανθρώπους. Τι ακριβώς ισχύει, λοιπόν, στην πραγματικότητα; Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε; Τώρα κιόλας θα σας το εξηγήσω με λεπτομέρειες, και μόλις τελειώσω την ομιλία Μου, θα ξέρετε γιατί δεν είναι θετικό το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Πριν σας αποκαλύψω την απάντηση, για σκεφτείτε λιγάκι το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Είναι όντως κάτι θετικό; Είναι κακό να πρέπει αναγκαστικά να αγαπά κανείς τη χώρα του; Κάποιοι λένε: «Η επιβίωση, η ευτυχία και το μέλλον μας εξαρτώνται από τη μοίρα της πατρίδας μας. Δεν λέει ο Θεός στους ανθρώπους να είναι φιλότιμοι απέναντι στους γονείς τους, να ανατρέφουν καλά τα παιδιά τους και να εκπληρώνουν τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις; Τι το κακό έχει να εκπληρώνουμε μερικές ευθύνες στη χώρα μας; Δεν είναι κάτι θετικό; Ναι μεν δεν ανέρχεται στο επίπεδο της αλήθειας, αλλά πρέπει να είναι σωστή σαν ιδέα. Έτσι δεν είναι;» Δεν είναι βάσιμοι αυτοί οι λόγοι στα μάτια των ανθρώπων; Χρησιμοποιούν αυτούς τους ισχυρισμούς, αυτούς τους λόγους και αυτές τις δικαιολογίες θα έλεγε κανείς, για να υποστηρίξουν την ορθότητα του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι σωστό αυτό το ρητό ή όχι; Αν είναι σωστό, τι το σωστό έχει; Αν δεν είναι σωστό, τι το κακό έχει; Αν καταφέρετε να απαντήσετε ξεκάθαρα σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα, τότε θα κατανοήσετε πραγματικά αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Κάποιοι άλλοι λένε: «Δεν είναι αλήθεια το ρητό “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του”. Τις χώρες τις κυβερνούν οι κυβερνώντες και τις εξουσιάζουν τα πολιτικά συστήματα. Δεν έχουμε καμία ευθύνη όσον αφορά τα πολιτικά θέματα, κι αυτό γιατί ο Θεός δεν εμπλέκεται στην ανθρώπινη πολιτική· επομένως, ούτε κι εμείς εμπλεκόμαστε σ’ αυτήν. Το ρητό αυτό άρα δεν μας αφορά καθόλου· δεν έχουμε καμία σχέση με ό,τι αφορά την πολιτική. Όποιος εμπλέκεται στην πολιτική και του αρέσει η ενασχόληση με τα πολιτικά ζητήματα είναι υπεύθυνος και για τη μοίρα της χώρας. Δεν το δεχόμαστε αυτό το ρητό. Όπως το βλέπουμε εμείς, δεν είναι κάτι θετικό». Είναι σωστός ή λάθος ο τρόπος με τον οποίο το εξηγούν; (Λάθος.) Γιατί είναι λάθος; Θεωρητικά ξέρετε πως αυτή η εξήγηση δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν εξετάζει τη ρίζα του προβλήματος ούτε επαρκεί για να εξηγήσει την ουσία του. Ναι μεν το εξηγεί σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά δεν ξεκαθαρίζει την ουσία του θέματος. Δεν έχει σημασία τι είδους εξήγηση είναι· εφόσον δεν θίγει τη συγκεκριμένη ουσία του θέματος, δεν είναι πραγματική εξήγηση, δεν είναι ακριβής απάντηση και δεν είναι η αλήθεια. Τι το κακό έχει, λοιπόν, το ρητό περί ηθικής διαγωγής «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Με ποια αλήθεια σχετίζεται αυτό το ζήτημα; Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ξεκάθαρα αυτήν την πτυχή της αλήθειας μέσα σε μια-δυο προτάσεις. Για να καταλάβετε την αλήθεια που εμπεριέχεται σ’ αυτό το θέμα, θα χρειαστεί να το εξηγήσουμε με λεπτομέρειες. Ας συναναστραφούμε, λοιπόν, σχετικά μ’ αυτό με απλά λόγια.

Πώς θα πρέπει να βλέπει και να διακρίνει κανείς το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Είναι κάτι θετικό; Για να το εξηγήσουμε, ας δούμε πρώτα τι είναι μια χώρα. Ποια έννοια έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι όταν ακούνε τον όρο «χώρα»; Μήπως σκέφτονται ότι μια χώρα είναι πολύ μεγάλη; Αν το δούμε από θεωρητική σκοπιά, μια χώρα είναι η έκταση της επικράτειας που περιλαμβάνει όλα τα σπίτια που βρίσκονται υπό τη διακυβέρνηση του ίδιου κυβερνώντα και διέπονται από το ίδιο κοινωνικό σύστημα. Με άλλα λόγια, μια χώρα είναι στην ουσία ένα πλήθος σπιτιών. Έτσι δεν ορίζει η κοινωνία τον όρο «χώρα»; (Ναι.) Ο ορισμός της χώρας είναι ο εξής: Για να υπάρξει ένα μεγάλο σπίτι πρέπει να υπάρχουν μικρά σπίτια· ένα μεγάλο σπίτι είναι μια χώρα. Είναι λέτε αποδεκτός αυτός ο ορισμός; Ταυτίζεται με αυτό που πιστεύετε μέσα σας; Ποιανού τα γούστα και τα συμφέροντα εξυπηρετεί περισσότερο; (Των κυβερνώντων.) Σωστά, πρωτίστως των κυβερνώντων. Κι αυτό γιατί όταν όλα τα νοικοκυριά βρίσκονται υπό το δικό τους κράτος, εκείνοι έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Οι κυβερνώντας, λοιπόν, θεωρούν έγκυρο τον ορισμό αυτόν και ταυτίζονται μαζί του. Όπως κι αν ορίζουν τη χώρα οι κυβερνώντες, κάθε απλός άνθρωπος πιστεύει πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη χώρα και σε κάθε πολίτη που ζει σ’ αυτήν. Ο ορισμός που δίνουν σε μια χώρα οι απλοί άνθρωποι, δηλαδή ο κάθε μεμονωμένος άνθρωπος που ζει σ’ αυτήν, διαφέρει τελείως από τον ορισμό που υιοθετούν οι κυβερνώντες και η άρχουσα τάξη. Η άρχουσα τάξη ορίζει τη χώρα με βάση την κυριαρχία της και τα κεκτημένα συμφέροντά της. Στέκεται σ’ ένα βάθρο και ορίζει την έννοια της χώρας από την υψηλή πλεονεκτική της θέση και την ευρεία οπτική της που είναι γεμάτη φιλοδοξίες και προσωπικές επιθυμίες. Παραδείγματος χάρη, οι κυβερνώντες θεωρούν πως η χώρα είναι το σπίτι τους, η γη τους. Πιστεύουν ότι είναι στη διάθεσή τους για να την απολαμβάνουν οι ίδιοι, και ότι κάθε σπιθαμή της, κάθε πόρος και μάλιστα κάθε άνθρωπος που ζει σ’ αυτήν τούς ανήκει και βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Θεωρούν μάλιστα πως δικαίως είναι σε θέση να τα απολαμβάνουν όλα αυτά και να τυραννάνε τους άλλους όπως τους καπνίσει. Οι απλοί άνθρωποι, από την άλλη, δεν έχουν τέτοιες επιθυμίες ούτε τέτοιες καταστάσεις, αλλά ούτε φυσικά και μια τόσο ευρεία οπτική για τον ορισμό του τι είναι μια χώρα. Αυτό είναι σίγουρο. Πώς ορίζει, λοιπόν, μια χώρα ο απλός λαός, ο κάθε ανεξάρτητος άνθρωπος; Αν μιλάμε για πολύ μορφωμένους ανθρώπους που μπορούν να διαβάσουν χάρτες, τα μόνα πράγματα που γνωρίζουν είναι το μέγεθος της επικράτειας της χώρας τους, τις χώρες με τις οποίες συνορεύει, καθώς και πόσα ποτάμια και λίμνες έχει, πόσα βουνά και δάση, πόση γη, πόσο πληθυσμό και άλλα παρόμοια. Η έννοια που έχουν για τη χώρα βασίζεται καθαρά και μόνο στον χάρτη και είναι κυριολεκτική· είναι μια καθαρά θεωρητική γραπτή έννοια και δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη χώρα που υπάρχει στην πραγματικότητα. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται την έννοια της χώρας κάποιος που είναι αρκετά μορφωμένος και έχει μια άλφα κοινωνική θέση. Τι γίνεται τότε με τους απλούς ανθρώπους που βρίσκονται στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας; Πώς ορίζουν μια χώρα; Απ’ ότι βλέπω, ο ορισμός τους για μια χώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από το μικρό κομμάτι γης που ανήκει στην οικογένειά τους, τη μεγάλη ιτιά στο ανατολικό άκρο του χωριού ή το βουνό στο δυτικό άκρο, τον δρόμο στην είσοδο του χωριού και τα αυτοκίνητα που διέρχονται συχνά απ’ αυτόν, ή ίσως και κάποια σχετικά συνταρακτικά συμβάντα ή κάποια ασήμαντα κουτσομπολιά. Αυτήν περίπου την έννοια έχουν στο μυαλό τους οι απλοί άνθρωποι για μια χώρα. Αν και αυτός ο ορισμός είναι πολύ περιορισμένος και το εύρος του είναι πολύ στενό, οι απλοί άνθρωποι που ζουν σ’ ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο τον θεωρούν πολύ ρεαλιστικό και πρακτικό. Αυτό ακριβώς πιστεύουν πως είναι μια χώρα και τίποτα περισσότερο. Ό,τι κι αν συμβαίνει στον έξω κόσμο, ό,τι κι αν συμβαίνει στη χώρα, το θεωρούν σχετικά αδιάφορη είδηση την οποία μπορεί να επιλέξουν να ακούσουν, μπορεί και όχι. Τι τους ενδιαφέρει τότε άμεσα; Αν τα σιτηρά που φύτεψαν φέτος θα δώσουν πλούσια σοδειά που θα φτάσει για να ταΐσουν την οικογένειά τους, τι να φυτέψουν την επόμενη χρονιά, αν η γη τους θα πλημμυρίσει, αν θα εισβάλουν βάρβαροι για να την καταλάβουν και άλλα τέτοια θέματα και πράγματα που σχετίζονται στενά με τη ζωή τους. Τους ενδιαφέρουν μέχρι και πράγματα όπως ένα κτίριο που υπάρχει στο χωριό, ένα ρυάκι, ένα μονοπάτι και άλλα τέτοια. Τα μόνα που τους ενδιαφέρουν, που συζητάνε και που τους κάνουν μεγάλη εντύπωση είναι οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα πράγματα γύρω τους που έχουν στενή σχέση με τη ζωή τους. Δεν αντιλαμβάνονται καθόλου πόσο μεγάλο είναι το εύρος μιας χώρας ούτε αν μια χώρα ευημερεί ή παρακμάζει. Όσο πιο νεωτεριστικά είναι τα πράγματα και όσο πιο σημαντικές οι υποθέσεις της χώρας, τόσο περισσότερο απέχουν απ’ όλα αυτά. Η έννοια μια χώρας γι’ αυτούς είναι μόνο οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα πράγματα που μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό τους και με τα οποία έρχονται σε επαφή κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ακόμη και αν λάβουν πληροφορίες σχετικά με τη μοίρα της χώρας τους, απέχουν πολύ απ’ αυτές. Αυτό σημαίνει ότι το θέμα της μοίρα της χώρας τους δεν έχει καμία θέση στην καρδιά τους ούτε επηρεάζει τη ζωή τους, επομένως δεν τους αφορά καθόλου αν η χώρα θα ευημερήσει ή θα παρακμάσει. Ποια θεωρούν πως είναι η μοίρα της χώρας τους; Το αν ο Ουρανός έχει ευλογήσει τη σοδειά που φύτεψαν φέτος, αν η συγκομιδή είναι πλούσια, πώς θα τα βγάλει πέρα η οικογένειά τους και άλλα μικροπράγματα της καθημερινότητας. Απ’ την άλλη, δεν τους αφορούν καθόλου οι εθνικές υποθέσεις. Ο νους των απλών ανθρώπων αδυνατεί να συλλάβει πράγματα όπως τα θέματα εθνικής σημασίας, την πολιτική, την οικονομία, την εκπαίδευση, την επιστήμη και την τεχνολογία, το αν η επικράτεια της χώρας έχει επεκταθεί ή συρρικνωθεί, τα μέρη που έχουν επισκεφθεί οι κυβερνώντες και τα πράγματα που έχουν ενδεχομένως συμβεί εντός της άρχουσας τάξης. Και να μπορούσαν να τα συλλάβουν, τι σκοπό θα εξυπηρετούσε αυτό; Έστω ότι μετά το βραδινό μιλούσαν για όσα συμβαίνουν στην άρχουσα τάξη· τι θα μπορούσαν να κάνουν γι’ αυτό; Με το που θα άφηναν κάτω το πιάτο και το πιρούνι τους, θα έπρεπε και πάλι να πάνε να δουλέψουν στα χωράφια για να βγάλουν το ψωμί τους. Τίποτα δεν φαίνεται τόσο αληθινό όσο τα σιτηρά που φύτεψαν στα χωράφια τους και τα οποία μπορούν να δώσουν μια καλή σοδειά. Ο καθένας νοιάζεται γι’ αυτό που έχει μέσα στην καρδιά του. Οι ορίζοντές του εκτείνονται μόνο τόσο ώστε να χωρέσουν τα πράγματα που έχει στην καρδιά του. Οι ορίζοντες των συνηθισμένων ανθρώπων εκτείνονται μόνο μέχρι τα μέρη που βλέπουν γύρω τους και στα οποία μπορούν να πάνε. Η μοίρα της χώρας τους και τα θέματα εθνικής σημασίας απέχουν πολύ απ’ αυτούς και είναι τελείως απρόσιτα. Επομένως, όταν διακυβεύεται η μοίρα της χώρας ή εισβάλλει σ’ αυτήν ένας ισχυρός εχθρός, σκέφτονται αμέσως: «Θα κατασχέσουν τη σοδειά μου οι εισβολείς; Φέτος, υπολογίζουμε στην πώληση των σιτηρών για να πληρώσουμε τις σπουδές των παιδιών μας!» Για τους απλούς ανθρώπους, αυτά τα πράγματα έχουν την πιο πρακτική σημασία, αυτά μπορούν να κατανοήσουν και να αντέξουν ψυχικά και πνευματικά. Το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι δυσβάσταχτο για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Δεν ξέρουν πώς να το εφαρμόσουν ούτε θέλουν να σηκώσουν ένα τόσο βαρύ φορτίο και μια τόσο βαριά ευθύνη. Κάπως έτσι είναι η αντίληψη των απλών ανθρώπων για μια χώρα. Άρα λοιπόν, το φάσμα της ζωής τους και τα πράγματα στα οποία εστιάζουν οι σκέψεις και το πνεύμα τους περιορίζονται στο χώμα και το νερό της γενέτειράς τους· σε αυτά δηλαδή που τους παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα και τους δίνουν όλα όσα χρειάζονται για να αναπτυχθούν, καθώς και στον αέρα και το περιβάλλον της γενέτειράς τους. Τι άλλο μπορεί να υπάρχει πέρα απ’ αυτά; Ακόμη και αν κάποιοι άνθρωποι έχουν φύγει από το οικείο περιβάλλον της γενέτειράς τους, από το μέρος στο οποίο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όταν η χώρα κινδυνεύει και τους χρειάζεται να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους απέναντι στο έθνος, κανείς τους δεν σκέφτεται να προστατεύσει ολόκληρη τη χώρα. Τι σκέφτονται αντ’ αυτού; Το μόνο που σκέφτονται είναι να εκπληρώσουν τις ευθύνες που έχουν για την προστασία της γενέτειράς τους και να διαφυλάξουν αυτό το κομμάτι γης που φυλάνε στην καρδιά τους. Για τον σκοπό αυτό, θυσιάζουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή. Όπου κι αν πάνε οι άνθρωποι, η λέξη «χώρα» είναι γι’ αυτούς απλώς μια λέξη που αντικαθιστά μια άλλη έννοια, ένας δείκτης, ένα σύμβολο. Αυτό που πραγματικά καταλαμβάνει σημαντικό χώρο στις καρδιές τους δεν είναι η επικράτεια της χώρας, πόσο μάλλον η ηγεμονία των κυβερνώντων. Αντίθετα, είναι το βουνό, το κομμάτι γης, το ποτάμι και το πηγάδι που τους παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα, που τους δίνουν ζωή και τους βοηθούν να παραμείνουν ζωντανοί· αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η έννοια της χώρας στο μυαλό των ανθρώπων. Μια έννοια τόσο αληθινή, τόσο συγκεκριμένη και φυσικά τόσο ακριβής.

Γιατί στην παραδοσιακή κουλτούρα, και κυρίως αν σκεφτούμε την ηθική διαγωγή, υποστηρίζεται πάντα η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»; Αυτό αφορά τόσο την ηγεμονία του κυβερνώντος, όσο και τις προθέσεις και τους στόχους των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη ιδέα. Ποιος θα προστάτευε τη χώρα αν ο ορισμός που της έδινε ο κάθε άνθρωπος στο μυαλό του ήταν τόσο ασήμαντος, τόσο συγκεκριμένος και τόσο αληθινός; Ποιος θα υποστήριζε την ηγεμονία του κυβερνώντος; Βλέπετε πως προκύπτουν κάποια προβλήματα; Όντως προκύπτουν προβλήματα. Αν όλοι είχαν την παραπάνω αντίληψη για τη χώρα, ο κυβερνών θα ήταν ένα απλό ανδρείκελο, έτσι δεν είναι; Αν η χώρα στην οποία κυβερνά κάποιος αντιμετώπιζε την εισβολή ενός ισχυρού εχθρού και η άμυνά της βασιζόταν μόνο στον ίδιο τον κυβερνώντα ή στην κυβερνητική κλίκα, δεν θα ήταν φανερό ότι ζορίζονται να τα βγάλουν πέρα, ότι είναι ανήμποροι, απομονωμένοι και αδύναμοι; Οι στοχαστές έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει για να λύσουν αυτά τα προβλήματα. Πίστευαν ότι για να εξασφαλιστεί η προστασία της χώρας και η παραμονή του κυβερνώντα στην εξουσία, ήταν αδύνατον να στηριχθούν σε έναν μόνο μικρό αριθμό ανθρώπων που ίσως συνεισέφεραν με κάποιον τρόπο. Ήταν, αντίθετα, αναγκαίο να υποκινήσουν ολόκληρο τον πληθυσμό να υπηρετεί τον κυβερνώντα της χώρας. Έστω πως οι στοχαστές έλεγαν ευθέως στους ανθρώπους να υπηρετήσουν τον κυβερνώντα και να προστατεύσουν τη χώρα· θα ήταν λέτε πρόθυμοι να το κάνουν; (Όχι.) Προφανώς και δεν θα ήταν πρόθυμοι, επειδή ο στόχος που θα κρυβόταν πίσω από ένα τέτοιο αίτημα θα ήταν πολύ κραυγαλέος, οπότε δεν θα συμφωνούσαν να το κάνουν. Οι στοχαστές εκείνοι γνώριζαν ότι πρέπει να κατηχήσουν τους ανθρώπους με μια ευχάριστη, ευγενή και φαινομενικά μεγαλόπνοη έκφραση. Έπρεπε να τους πουν ότι η ηθική διαγωγή κάποιου που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο είναι ευγενής. Έτσι, οι άνθρωποι θα αποδέχονταν πρόθυμα αυτήν την ιδέα· μέχρι και θυσίες και συνεισφορές θα έκαναν για χάρη της. Δεν θα είχαν έτσι πετύχει τον στόχο τους οι στοχαστές; Tο ρητό και η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» διατυπώθηκε, λοιπόν, μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο και ως απάντηση στις ανάγκες των κυβερνώντων. Η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που όποια ιδέα κι αν προκύψει, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα τη θεωρούν μοντέρνα και πρωτοποριακή και θα την αποδέχονται ως τέτοια. Το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» δεν ωφελεί τον κυβερνώντα; Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν θυσίες και θα συνεισφέρουν στο καθεστώς του κυβερνώντος. Δεν θα υπάρχουν τότε περισσότερες ελπίδες να διαρκέσει η ηγεμονία του για καιρό; Και σε γενικές γραμμές, δεν θα είναι και πιο σταθερή η ηγεμονία αυτή; (Ναι.) Επομένως, όταν αμφισβητεί ή απειλεί κανείς να καταστρέψει την ηγεμονία του κυβερνώντος, ή όταν εισβάλλει στη χώρα ένας ισχυρός εχθρός, όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» θα βγουν μπροστά με θάρρος και τόλμη για να συνεισφέρουν ή να θυσιάσουν τη ζωή τους για να προστατεύσουν τη χώρα τους. Και ποιος ωφελείται τελικά από αυτό; (Ο κυβερνών.) Αυτός που ωφελείται τελικά είναι ο κυβερνών. Τι θα απογίνουν όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και την πολύτιμη ζωή τους γι’ αυτήν; Γίνονται εφαλτήρια και αναλώσιμα πιόνια για τον κυβερνώντα· θύματα αυτής της ιδέας. Οι απλοί άνθρωποι που ζουν στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας δεν έχουν μια συγκεκριμένη, ξεκάθαρη αντίληψη ούτε έναν ξεκάθαρο ορισμό για το τι είναι μια χώρα. Δεν γνωρίζουν τι είναι ούτε πόσο μεγάλη είναι μια χώρα. Ακόμα λιγότερα γνωρίζουν για τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη μοίρα της. Επειδή δεν έχουν σαφή ορισμό ούτε σαφή έννοια για το τι είναι μια χώρα, η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» για να τους παραπλανήσει και να τους εμφυσήσει αυτήν την ιδέα, έτσι ώστε να ορθώσουν όλοι το ανάστημά τους, να υπερασπιστούν τη χώρα και να ρισκάρουν τη ζωή τους για την άρχουσα τάξη. Αν γίνουν αυτά, η άρχουσα τάξη θα έχει πετύχει τον στόχο της. Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα για τους απλούς ανθρώπους; Στο τέλος, όποιος κι αν κυβερνά τη χώρα και είτε οι εισβολείς είναι καλύτεροι είτε χειρότεροι από τους τωρινούς κυβερνώντες, το πενιχρό κομμάτι γης που ανήκει στην οικογένειά τους δεν θα πάψει να χρειάζεται καλλιέργεια κάθε χρόνο· το δέντρο στο ανατολικό άκρο του χωριού τους δεν θα αλλάξει ούτε και το βουνό στο δυτικό άκρο ή το πηγάδι στο κέντρο του χωριού. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Όσο για το τι συμβαίνει έξω από το χωριό, πόσοι κυβερνώντες έρχονται και παρέρχονται ή πώς κυβερνούν τη χώρα, όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία γι’ αυτούς. Έτσι ζουν οι απλοί άνθρωποι. Έχουν μια τόσο αληθινή και απλή ζωή, ενώ η αντίληψή τους για τη χώρα είναι το ίδιο συγκεκριμένη με την αντίληψη που έχουν για την οικογένεια. Η μόνη διαφορά είναι πως το εύρος της χώρας είναι μεγαλύτερο από αυτό της οικογένειας. Όταν όμως η χώρα δέχεται εισβολή από έναν ισχυρό εχθρό με αποτέλεσμα να διακυβεύονται η ύπαρξη και η επιβίωσή της και να διαταράσσεται και να αποσταθεροποιείται η ηγεμονία του κυβερνώντος, όσοι αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» κυριεύονται από αυτή. Το μόνο που θέλουν να κάνουν τότε είναι να αλλάξουν τα πράγματα που επηρεάζουν τη μοίρα της χώρας και παρεμβαίνουν στην ηγεμονία του κυβερνώντος, χρησιμοποιώντας όλες τους τις δυνάμεις. Και τι συμβαίνει στο τέλος; Τι αλλάζουν στην πραγματικότητα; Ακόμα κι αν καταφέρουν να κρατήσουν τον κυβερνώντα στην εξουσία, τι σημαίνει αυτό; Ότι έπραξαν κάτι δίκαιο; Ότι η θυσία τους ήταν θετική; Αξίζει να τη θυμάται κανείς; Σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο, κάποιοι άνθρωποι έδιναν μεγάλη σημασία στην ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» και υποστήριζαν σθεναρά και το πνεύμα της ιδέας αυτής για να υπερασπιστούν τη χώρα και να εξασφαλίσουν ότι οι κυβερνώντες θα παρέμεναν στην εξουσία. Η ηγεμονία όμως των κυβερνώντων αυτών ήταν οπισθοδρομική, αιμοβόρα και δεν είχε κανένα νόημα ή αξία για την ανθρωπότητα. Αν το δούμε από αυτήν τη σκοπιά, η λεγόμενη ευθύνη που εκπλήρωσαν οι άνθρωποι εκείνοι ήταν θετική ή αρνητική; (Αρνητική.) Θα έλεγε κανείς ότι ήταν αρνητική, ότι δεν αξίζει να τη θυμάται κανείς, ότι οι άνθρωποι τη σιχαίνονταν. Αντιθέτως, η ζωή των απλών ανθρώπων είναι σχετικά σταθερή, επειδή δεν ταυτίζονται σε βάθος με την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», την οποία υποστηρίζουν αυτοί οι ραδιούργοι στοχαστές· στην πραγματικότητα, δεν την αποδέχονται ούτε την κάνουν πράξη. Αν και τα επιτεύγματα της ζωής τους δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο αυτών που δίνουν τη ζωή τους για τη μοίρα της χώρας τους, έχουν καταφέρει κάτι ουσιαστικό. Τι το ουσιαστικό έχουν καταφέρει; Δεν παρεμβαίνουν επιτηδευμένα στη μοίρα μιας χώρας ούτε στη διαδικασία καθορισμού των κυβερνώντων της. Αντίθετα, το μόνο που ζητούν είναι να ζήσουν μια καλή ζωή, να δουλεύουν τη γη, να υπερασπίζονται τη γενέτειρά τους, να έχουν φαγητό όλον τον χρόνο, να μην τους λείπει τίποτα, να ζήσουν μια άνετη, γαλήνια και υγιή ζωή, να μην προκαλούν κανένα πρόβλημα στη χώρα τους, να μην της ζητούν τρόφιμα ή χρήματα και να πληρώνουν τους φόρους που πρέπει να πληρώσουν. Έτσι εκπληρώνουν την ευθύνη που πρέπει να εκπληρώνει κάθε πολίτης. Αν τώρα μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου όπως ένας απλός άνθρωπος, εντελώς απαλλαγμένος από τις παρεμβάσεις των ιδεών των στοχαστών, με προσγειωμένο τρόπο και σύμφωνα με τη θέση σου, καθώς και να είσαι αυτάρκης, αυτό αρκεί και θα έχεις εκπληρώσει την ευθύνη σου. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα και η μεγαλύτερη ευθύνη που θα πρέπει να εκπληρώνει ένας άνθρωπος που ζει σε αυτήν τη γη. Τα θέματα που θα πρέπει να λύσει ο ίδιος είναι να φροντίζει για τη δική του επιβίωση και τις δικές του βασικές ανάγκες. Όσον αφορά τώρα τα σημαντικά θέματα που έχουν να κάνουν με τη μοίρα της χώρας και την ηγεμονία των κυβερνώντων, οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν ή να κάνουν το παραμικρό γι’ αυτά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τα αφήσουν όλα αυτά στη μοίρα και να αφήσουν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Ό,τι θελήσει ο Ουρανός, έτσι θα γίνει. Οι απλοί άνθρωποι γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα, και εξάλλου ο Ουρανός δεν έχει εμπιστευτεί στους ανθρώπους αυτού του είδους την ευθύνη απέναντι στη χώρα τους. Στην καρδιά των απλών ανθρώπων θα βρεις μόνο το δικό τους σπίτι. Αρκεί, λοιπόν, να το διατηρούν για να έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή, έτσι και το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι μια ιδέα και μια άποψη που διατύπωσαν κάποιοι στοχαστές προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή των κυβερνώντων στην εξουσία. Την υποστηρίζουν φυσικά και προκειμένου οι κυβερνώντες να έχουν τη στήριξη περισσότερων ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ζουν οι άνθρωποι, εάν δεν έχουν καθόλου φιλοδοξίες ή επιθυμίες και δεν θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική ή να έχουν την παραμικρή σχέση με την άρχουσα τάξη, ο ορισμός τους για μια χώρα από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης περιορίζεται στα μέρη που βλέπουν εντός του οπτικού τους πεδίου, στη γη που μπορούν να μετρήσουν με τα πόδια τους ή σε μια σφαίρα μέσα στην οποία μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι, ελεύθεροι και σύμφωνα με τους νόμους. Όποιος αντιλαμβάνεται μια χώρα με τον τρόπο που μόλις περιέγραψα, θεωρεί βασική του ανάγκη η γη στην οποία ζει και η σφαίρα της ζωής του να μπορούν να του προσφέρουν σταθερότητα, ευτυχία και ελευθερία. Οι άνθρωποι πασχίζουν να υπερασπιστούν αυτήν τη βασική ανάγκη που αποτελεί επίσης κατεύθυνση και στόχο τους. Αν κάποιος απειλήσει, αναστατώσει ή παραβιάσει αυτήν τη βασική ανάγκη, θα ορθώσουν σίγουρα το ανάστημά τους και θα την υπερασπιστούν χωρίς σκέψη. Δικαιολογημένα θα την υπερασπιστούν και η αντίδρασή τους πηγάζει από τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης, καθώς και την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση. Δεν χρειάζεται να τους πει κάποιος: «Όταν εισβάλει στη γενέτειρα και το περιβάλλον σου ένας ξένος εχθρός, πρέπει να ορθώσεις το ανάστημά σου και να τα υπερασπιστείς· πρέπει να ορθώσεις το ανάστημά σου και να πολεμήσεις τους εισβολείς». Θα σηκωθούν και θα το κάνουν αυτόματα, κι εδώ ακριβώς βλέπουμε το ανθρώπινο ένστικτο και την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση. Έτσι, αν μιλάμε για έναν κανονικό άνθρωπο, είναι περιττό να χρησιμοποιήσεις ιδέες του τύπου «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» για να τον ενθαρρύνεις να προστατεύσει την πατρίδα και το περιβάλλον του. Αν τώρα κάποιος θέλει πράγματι να εμφυσήσει στους ανθρώπους τέτοιες ιδέες, τότε ο στόχος του δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται. Δεν το κάνει για να υπερασπιστούν οι άνθρωποι το περιβάλλον τους, να εξασφαλίσουν τις βασικές τους βιοτικές ανάγκες ή να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Έχει διαφορετικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να παραμείνουν οι κυβερνώντες στην εξουσία. Οι άνθρωποι είναι βάσει ενστίκτου ικανοί να προστατεύσουν το περιβάλλον τους κάνοντας κάθε απαραίτητη θυσία. Μπορούν να προστατεύσουν συνειδητά τον τόπο και το περιβάλλον διαβίωσής τους ώστε να εξασφαλίσουν τη βασική τους ανάγκη για επιβίωση. Δεν χρειάζεται, επομένως, να χρησιμοποιεί κανείς πομπώδεις εκφράσεις για να τους πει τι να κάνουν, πώς να ορθώσουν το ανάστημά τους και πώς να προστατεύσουν τα σπίτια τους. Αυτό το ένστικτο, αυτήν τη στοιχειώδη συνείδηση, την κατέχουν ακόμη και τα ζώα. Αναμφίβολα, λοιπόν, την κατέχουν και οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι πλάσματα ανώτερα από κάθε ζώο. Ακόμα και τα ζώα, αν εισβάλλει κάποιος ξένος εχθρός, θα προστατεύσουν το περιβάλλον και τον βιότοπό τους, το σπίτι τους και την κοινότητά τους. Αν, λοιπόν, τα ζώα έχουν αυτού του είδους τη συνείδηση, τότε σίγουρα την έχουν και οι άνθρωποι! Επομένως, η ιδέα που πρότειναν εκείνοι οι στοχαστές, ότι δηλαδή «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», είναι περιττή για κάθε ένα από τα μέλη της ανθρώπινης φυλής. Και βασικά είναι επίσης περιττή και σε ό,τι αφορά τον ορισμό μιας χώρας που έχουν οι άνθρωποι στα βάθη της καρδιάς τους. Γιατί παρ’ όλα αυτά την πρότειναν εκείνοι οι στοχαστές; Ήθελαν να πετύχουν έναν άλλο στόχο. Στην πραγματικότητα, ο στόχος τους δεν ήταν να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν καλύτερα στο τωρινό τους περιβάλλον, ούτε να έχουν ένα πιο σταθερό, πιο ευχάριστο και πιο ευτυχισμένο περιβάλλον διαβίωσης. Δεν ξεκίνησαν να κατηχούν τους ανθρώπους και να τους παρακινούν να υιοθετήσουν την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» έχοντας στο μυαλό τους την προστασία των ανθρώπων ή την υπεράσπιση του περιβάλλοντος διαβίωσής τους. Το έκαναν λαμβάνοντας υπόψη τη σκοπιά και την οπτική των κυβερνώντων. Αν δεν υιοθετήσεις μια τέτοια ιδέα, τότε το νοητικό σου επίπεδο θεωρείται κατώτερο. Όλος ο κόσμος θα σε κοροϊδεύει και κάθε εθνότητα θα σε περιφρονεί. Αν δεν υιοθετήσεις μια τέτοια ιδέα, αν δεν σε διακρίνει αυτή η ανώτερη δικαιοσύνη και δεν έχεις αυτήν τη νοοτροπία, τότε θα σε θεωρούν άνθρωπο χαμηλού ήθους, εγωιστή και ποταπό απόβρασμα της κοινωνίας. Αυτά τα αποβράσματα, όπως τα αποκαλούν, είναι άνθρωποι τους οποίους σιχαίνεται η κοινωνία, μεροληπτεί σε βάρος τους και τους περιφρονεί.

Σε αυτόν τον κόσμο και στη σημερινή κοινωνία, αν κάποιος γεννηθεί σε μια φτωχή ή υπανάπτυκτη χώρα ή κατάγεται από ένα υποδεέστερο έθνος, όπου κι αν πάει, με το που αναφέρει την εθνικότητά του, θα καθοριστεί αυτόματα η θέση του και οι άλλοι θα τον θεωρούν κατώτερό τους, θα τον περιφρονούν και θα μεροληπτούν σε βάρος του. Αν έχεις την εθνικότητα μιας ισχυρής χώρας, σε οποιαδήποτε εθνότητα κι αν βρεθείς, θα έχεις πολύ υψηλή θέση και οι άλλοι θα σε θεωρούν ανώτερό τους. Αυτό αποδεικνύει πως η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» έχει σημαντική θέση στις καρδιές των ανθρώπων. Η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για τη χώρα είναι πολύ περιορισμένη και συγκεκριμένη. Ωστόσο, επειδή ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν την οποιαδήποτε εθνότητα και τον οποιονδήποτε προέρχεται από διαφορετική χώρα, και επίσης η μέθοδος και τα κριτήρια με τα οποία καθορίζουν τη θέση κάποιου σχετίζονται άμεσα με τη μοίρα της χώρας του, όλοι επηρεάζονται μέσα τους από την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» —άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Πώς μπορούν, λοιπόν, να απαλλαγούν από την επιρροή αυτής της ιδέας; Ας δούμε πρώτα πώς τους επηρεάζει η ιδέα αυτή. Ξέρουμε πως ο ορισμός των ανθρώπων για μια χώρα δεν εκτείνεται πέρα από το συγκεκριμένο περιβάλλον στο οποίο ζουν και πως το μόνο που θέλουν οι άνθρωποι είναι να διατηρήσουν το βασικό τους δικαίωμα στη ζωή και να καλύψουν τις ανάγκες τους για επιβίωση, ώστε να μπορέσουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Παρ’ όλα αυτά, στις μέρες μας ολόκληρος ο ανθρώπινος πληθυσμός μετακινείται διαρκώς, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αποδέχονται ασυναίσθητα την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Με άλλα λόγια, από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, οι άνθρωποι αρνούνται να αποδεχτούν κούφιους και βαρύγδουπους ορισμούς για μια χώρα του τύπου: «σπουδαίο έθνος», «ακμάζουσα δυναστεία», «υπερδύναμη», «τεχνολογική δύναμη», «στρατιωτική δύναμη» και ούτω καθεξής. Αυτές οι έννοιες δεν υπάρχουν στην κανονική ανθρώπινη φύση και κανείς δεν θέλει να ασχολείται με αυτά τα πράγματα στην καθημερινότητά του. Ταυτόχρονα, όμως, όταν έρχονται σ’ επαφή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ελπίζουν παρ’ όλα αυτά να έχουν την εθνικότητα μιας ισχυρής χώρας. Ιδιαίτερα όταν τυχαίνει να ταξιδέψεις στο εξωτερικό και βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων, νιώθεις έντονα ότι τα ζωτικά σου συμφέροντα σχετίζονται με τη μοίρα της χώρας σου. Αν προέρχεσαι από μια ισχυρή και πλούσια χώρα με υψηλή θέση μεταξύ των άλλων χωρών του κόσμου, τότε και η δική σου θέση ανάμεσα στους ανθρώπους θα είναι εξίσου υψηλή και όλοι θα σε εκτιμούν ιδιαίτερα. Εάν όμως προέρχεσαι από μια φτωχή χώρα, ένα μικρό έθνος ή κάποια άγνωστη εθνότητα, τότε η θέση σου θα είναι εξίσου χαμηλή με την εθνικότητά σου και την εθνική σου ταυτότητα. Αν ζεις σε μια πολύ μικρή σφαίρα και περιορίζεσαι σ’ αυτήν, ό,τι άνθρωπος κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου ή η φυλή στην οποία ανήκεις, δεν θα έχει καμία επιρροή πάνω σου η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όταν όμως έρχονται σε επαφή άνθρωποι από διαφορετικές χώρες του κόσμου, όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς αποδέχονται την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Δεν το αποδέχονται παθητικά, αλλά αντίθετα ο καθένας τους προσωπικά είναι πρόθυμος να αντιληφθεί σε βάθος ότι το ρητό «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι σωστό. Αυτό συμβαίνει επειδή η μοίρα της χώρας σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θέση, τη φήμη και την αξία που έχεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Τη στιγμή εκείνη, παύεις να πιστεύεις πως η έννοια και ο ορισμός της χώρας σου είναι ο μικρός τόπος στον οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες και τίποτα παραπάνω. Ελπίζεις αντίθετα ότι η χώρα σου θα επεκταθεί και θα αποκτήσει περισσότερη ισχύ. Ωστόσο, όταν επιστρέφεις πίσω σ’ αυτήν, γίνεται ξανά το ίδιο συγκεκριμένη όπως ήταν πάντα στο μυαλό σου. Αυτός ο συγκεκριμένος τόπος δεν είναι ένα άμορφο έθνος. Είναι το μονοπάτι, το ρυάκι και το πηγάδι που βλέπεις στη γενέτειρά σου και τα χωράφια που καλλιεργείς στο σπίτι σου. Για σένα, λοιπόν, επιστροφή στη χώρα σου σημαίνει συγκεκριμένα επιστροφή στη γενέτειρά σου, επιστροφή στο σπίτι σου. Και όταν επιστρέφεις σπίτι σου, καμία σημασία δεν έχει αν υπάρχει ή όχι η χώρα, ποιος την κυβερνάει, πόσο μεγάλη είναι η επικράτειά της, ποια είναι η οικονομική κατάσταση που επικρατεί και αν είναι φτωχή ή πλούσια. Τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία για σένα. Εφόσον το σπίτι σου είναι ακόμα εκεί, όταν θα φορτώσεις στην πλάτη τον σάκο σου και θα θελήσεις να γυρίσεις πίσω, θα έχεις μια κατεύθυνση και έναν στόχο. Όσο έχεις ακόμα ένα μέρος να κρεμάσεις το καπέλο σου, όσο το μέρος όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες παραμένει στην ίδια θέση, θα έχεις την αίσθηση του ανήκειν και έναν προορισμό. Ακόμα και αν αυτή η χώρα δεν υπάρχει πια ή έχει αλλάξει κυβερνώντα, όσο το σπίτι σου είναι ακόμα εκεί, έχεις σε κάθε περίπτωση ένα μέρος να επιστρέψεις. Σύμφωνα με αυτό, η αντίληψη που έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι για μια χώρα είναι πολύ αντιφατική και ασαφής, αλλά η αντίληψη που έχουν για το σπίτι είναι πολύ συγκεκριμένη. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι τόσο σίγουρος για το αν η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» είναι σωστή ή όχι. Επειδή όμως η ιδέα αυτή επηρεάζει σε έναν βαθμό την εκάστοτε κοινωνική θέση των ανθρώπων, αναπτύσσουν ασυναίσθητα μια ισχυρή αίσθηση της χώρας, της εθνικότητας και της φυλής. Όταν κατοικούν στη μικρή σφαίρα της γενέτειράς τους και περιορίζονται σ’ αυτήν, φαίνεται να έχουν έναν βαθμό ανοσίας ή να προβάλλουν μια κάποια αντίσταση στην ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Κάθε φορά όμως που φεύγουν από τη γενέτειρα, την πατρίδα και τα πλαίσια της ηγεμονίας της χώρας τους, χωρίς καν να το καταλάβουν, αναγνωρίζουν και αποδέχονται σε έναν βαθμό την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όταν για παράδειγμα πας στο εξωτερικό και κάποιος σε ρωτά από ποια χώρα είσαι, σκέφτεσαι το εξής: «Αν πω ότι είμαι από τη Σιγκαπούρη, θα με εκτιμήσουν. Αν όμως πω ότι είμαι από την Κίνα, θα με περιφρονήσουν». Και έτσι δεν τολμάς να τους πεις την αλήθεια. Να όμως που μια μέρα φανερώνεται η εθνικότητά σου. Ο κόσμος μαθαίνει ότι είσαι από την Κίνα κι αρχίζουν τότε να σε βλέπουν με άλλο μάτι. Μεροληπτούν σε βάρος σου, σε περιφρονούν, μέχρι που σε θεωρούν και πολίτη δεύτερης κατηγορίας. Τότε σκέφτεσαι ασυναίσθητα: «Το ρητό “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του” είναι απόλυτα σωστό! Κάποτε πίστευα ότι δεν ήμουν υπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας μου. Να όμως που απ’ ό,τι φαίνεται η μοίρα της χώρας μάς επηρεάζει όλους. Όταν ευημερεί η χώρα, ευημερούμε όλοι· όταν όμως παρακμάζει, όλοι υποφέρουμε εξαιτίας αυτού. Δεν προερχόμαστε από μια φτωχή χώρα; Από μια δικτατορική χώρα; Δεν έχουν κακή φήμη οι κυβερνώντες μας; Γι’ αυτό με περιφρονεί ο κόσμος. Για δείτε πόσο πλούσιοι και ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που ζουν στις δυτικές χώρες. Έχουν το ελεύθερο να πηγαίνουν όπου θέλουν και να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Εμείς πάλι που ζούμε υπό το κομμουνιστικό καθεστώς διωκόμαστε για την πίστη μας στον Θεό. Πρέπει να το βάλουμε στα πόδια προς κάθε κατεύθυνση και δεν μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι μας. Τι υπέροχο που θα ’τανε να είχαμε γεννηθεί σε μια δυτική χώρα!» Τη στιγμή εκείνη νιώθεις ότι η εθνικότητα είναι άκρως σημαντική. Αρχίζεις να πιστεύεις πως η μοίρα της χώρας σου είναι σημαντική για σένα. Σε κάθε περίπτωση, όταν ζει κανείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον και πλαίσιο, χωρίς να το καταλάβει επηρεάζεται και παρασύρεται από την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»· άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Τη στιγμή εκείνη, θα αλλάξουν, σε διαφορετικό βαθμό η καθεμία, οι συμπεριφορές και οι απόψεις των ανθρώπων, καθώς και οι οπτικές και οι θέσεις τους για τους άλλους ανθρώπους, τα ζητήματα και τα πράγματα. Όπως είναι φυσικό, αυτό θα επιφέρει συνέπειες και αποτελέσματα διαφορετικής κλίμακας για τον καθένα. Στη σκέψη των ανθρώπων υπάρχουν, επομένως, ορισμένες συγκεκριμένες ενδείξεις σχετικά με την επίδραση του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Παρόλο που η αντίληψη των ανθρώπων για μια χώρα δεν είναι τόσο σαφής όταν την εξετάζουμε από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης, η εθνικότητα που έχει κανείς επειδή ανήκει σε μια χώρα εξακολουθεί, μέσα σε ορισμένα κοινωνικά πλαίσια, να τον επηρεάζει. Εάν οι άνθρωποι δεν κατανοήσουν την αλήθεια και δεν αντιληφθούν ξεκάθαρα τα θέματα αυτά, δεν θα μπορέσουν να απαλλαγούν από τα δεσμά και τις διαβρωτικές επιδράσεις αυτής της ιδέας. Αυτό θα επηρεάσει τόσο την ψυχική τους διάθεση όσο και τη στάση που υιοθετούν όταν αντιμετωπίζουν διάφορα πράγματα. Είτε την εξετάζουμε από τη σκοπιά της ανθρώπινης φύσης είτε σε σχέση με τις αλλαγές και την πρόοδο που παρατηρούνται στη σκέψη των ανθρώπων όταν αλλάζει το περιβάλλον γύρω τους, η ιδέα που προβάλλει ο Σατανάς ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» επηρεάζει σ’ έναν βαθμό τους ανθρώπους και επιδρά διαβρωτικά στην ανθρώπινη σκέψη. Επειδή οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς να εξηγήσουν σωστά ορισμένα ζητήματα όπως η μοίρα μιας χώρας, και επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια που εμπεριέχεται σ’ αυτό το θέμα, όταν βρεθούν σε διαφορετικά περιβάλλοντα, συχνά η ιδέα αυτή τούς παρασύρει, τους διαφθείρει και επηρεάζει την ψυχική τους διάθεση. Είναι σαφές πως δεν αξίζει τον κόπο.

Όσον αφορά το ζήτημα της μοίρας μιας χώρας, δεν πρέπει οι άνθρωποι να κατανοήσουν πώς το βλέπει ο Θεός; Δεν πρέπει να κατανοήσουν πώς να το βλέπουν σωστά και οι ίδιοι; (Ναι.) Πρέπει να κατανοήσουν ποια ακριβώς στάση οφείλουν να υιοθετήσουν για το συγκεκριμένο θέμα, ώστε να απαλλαγούν από τις διαβρωτικές επιδράσεις και την επιρροή που έχει πάνω τους η ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Πρώτα απ’ όλα, ας δούμε αν οποιοσδήποτε άνθρωπος, οποιαδήποτε δύναμη ή εθνότητα μπορεί όντως να επηρεάσει τη μοίρα μιας χώρας. Ποιος καθορίζει τη μοίρα μιας χώρας; (Την καθορίζει ο Θεός.) Σωστά! Πρέπει όλοι να καταλάβετε πως αυτή είναι η ρίζα του θέματος. Η μοίρα μιας χώρας συνδέεται στενά με την κυριαρχία του Θεού και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιονδήποτε άλλον. Καμία δύναμη, καμία ιδέα και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας χώρας. Με τι σχετίζεται η μοίρα μιας χώρας; Με την ευημερία και την παρακμή της χώρας αυτής. Τα πράγματα που επηρεάζουν τη μοίρα μιας χώρας είναι τα εξής: αν είναι ανεπτυγμένη ή υπανάπτυκτη η χώρα αυτή, ποια είναι η γεωγραφική της θέση, ποια είναι η έκταση της επικράτειάς της, ποιο είναι το μέγεθός της και ποιοι οι πόροι της —πόσοι πόροι υπάρχουν στο έδαφος, στο υπέδαφος και στον αέρα— ποιος την κυβερνά, τι σόι άνθρωποι απαρτίζουν την άρχουσα ιεραρχία, ποιες είναι οι κατευθυντήριες πολιτικές αρχές και τι μέθοδο διακυβέρνησης ακολουθεί ο κυβερνώντας, αν αναγνωρίζει τον Θεό, αν υποτάσσεται σε Αυτόν, τι στάση διατηρεί απέναντι στον Θεό και ούτω καθεξής. Αυτά τα πράγματα δεν τα καθορίζει ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον οποιαδήποτε δύναμη. Τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη, πόσο μάλλον ο Σατανάς. Ποιος έχει, λοιπόν, τον τελευταίο λόγο; Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός και μόνο ο Θεός. Ούτε οι άνθρωποι ούτε ο Σατανάς τα κατανοούν αυτά τα πράγματα. Ο Σατανάς όμως είναι και απείθαρχος. Θέλει διαρκώς να ελέγχει τους ανθρώπους και να κυριαρχεί πάνω τους, και γι’ αυτό χρησιμοποιεί όλη την ώρα εμπρηστικές και παραπλανητικές ιδέες και απόψεις για να προωθήσει πράγματα όπως η ηθική διαγωγή και τα κοινωνικά ήθη. Σκοπός του είναι να αποδεχτούν οι άνθρωποι αυτές τις ιδέες και να τους εκμεταλλευτεί, ώστε να υπηρετούν τους κυβερνώντες και να εξασφαλιστεί έτσι η παραμονή τους στην εξουσία. Είναι όμως γεγονός πως ό,τι κι αν κάνει ο Σατανάς, η μοίρα μιας χώρας δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτόν ούτε και με το πόσο δυναμικά, ριζικά και ευρέως διαδίδονται οι ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας. Οι συνθήκες διαβίωσης και η μορφή ύπαρξης οποιασδήποτε χώρας σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο —το αν, δηλαδή, η χώρα αυτή είναι πλούσια ή φτωχή, υπανάπτυκτη ή ανεπτυγμένη, ή η κατάταξή της ανάμεσα στις διάφορες χώρες του κόσμου— δεν έχει την παραμικρή σχέση με το πόσο ισχυρή είναι η διακυβέρνηση των κυβερνώντων, ούτε με την ουσία των ιδεών αυτών των στοχαστών, ούτε και με το σθένος με το οποίο τις διαδίδουν. Τα μόνα πράγματα με τα οποία σχετίζεται η μοίρα μιας χώρας είναι η κυριαρχία του Θεού και η περίοδος κατά την οποία διαχειρίζεται Εκείνος ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σε όποια περίοδο κι αν πρέπει να εργαστεί ο Θεός, να κυβερνήσει και να ενορχηστρώσει πράγματα ή να οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία προς κάποια κατεύθυνση και να σχηματίσει κάποια μορφή κοινωνίας, την περίοδο εκείνη θα εμφανιστούν κάποιοι ξεχωριστοί πρωτεργάτες και θα συμβούν σπουδαία και ιδιαίτερα πράγματα. Παραδείγματος χάρη, πράγματα όπως ο πόλεμος, η προσάρτηση εδαφών μιας χώρας από κάποια άλλη, η εμφάνιση ειδικών, αναδυόμενων τεχνολογιών ή ακόμη και η μετακίνηση όλων των ωκεανών και των ηπειρωτικών τεκτονικών πλακών της γης, υπόκεινται στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Είναι επίσης πιθανό να εμφανιστεί ένας κοινός άνθρωπος που θα οδηγήσει ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή να κάνει ένα τεράστιο βήμα εμπρός. Είναι εξίσου πιθανό να συμβεί ένα πολύ κοινό, ασήμαντο γεγονός που θα προκαλέσει τη μαζική μετανάστευση της ανθρωπότητας. Μπορεί κιόλας το ασήμαντο αυτό γεγονός να προκαλέσει τεράστια μεταμόρφωση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ή διαφορετικού βαθμού αλλαγές στην οικονομία, τα στρατιωτικά θέματα, τις επιχειρήσεις, την ιατρική περίθαλψη και άλλους παρόμοιους τομείς. Οι αλλαγές αυτές επηρεάζουν τόσο τη μοίρα κάθε χώρας επάνω στη γη, όσο και την ευημερία και την παρακμή της. Γι’ αυτόν τον λόγο, η μοίρα και η άνοδος ή η παρακμή μιας χώρας, είτε μιλάμε για μια ισχυρή είτε για μια αδύναμη χώρα, σχετίζονται όλα με τη διαχείριση του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα και με την κυριαρχία Του. Γιατί, λοιπόν, θέλει να πράξει έτσι ο Θεός; Πίσω απ’ όλα τα πράγματα βρίσκονται οι προθέσεις Του. Με λίγα λόγια, η επιβίωση, η άνοδος και η παρακμή μιας χώρας ή ενός έθνους δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε φυλή, δύναμη, άρχουσα τάξη, μέθοδο διακυβέρνησης ή μεμονωμένο πρόσωπο. Τα μόνα πράγματα με τα οποία σχετίζονται είναι η κυριαρχία του Δημιουργού και η περίοδος κατά την οποία διαχειρίζεται Εκείνος την ανθρωπότητα. Σχετίζονται επίσης και με το επόμενο βήμα που θα κάνει ο Δημιουργός καθώς διαχειρίζεται και οδηγεί τους ανθρώπους. Επομένως, ό,τι κάνει ο Θεός επηρεάζει τη μοίρα κάθε χώρας, έθνους, φυλής, ομάδας και μεμονωμένου ατόμου. Εξετάζοντάς το από αυτήν τη σκοπιά, θα έλεγε κανείς ότι οι μοίρες οποιουδήποτε μεμονωμένου ατόμου, φυλής, έθνους και χώρας είναι στην πραγματικότητα αλληλένδετες και στενά συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Υπάρχει μια άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Ωστόσο, η σχέση αυτή δεν προκύπτει από την ιδέα και την άποψη ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Είναι αντίθετα αποτέλεσμα της κυριαρχίας του Δημιουργού. Επειδή ακριβώς οι μοίρες αυτών των πραγμάτων βρίσκονται υπό την κυριαρχία του μοναδικού αληθινού Θεού, του Δημιουργού, υπάρχει μια άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Αυτή είναι η ρίζα και η ουσία της μοίρας μιας χώρας.

Αν κρίνουμε, λοιπόν, βάσει του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, τι άποψη θα πρέπει να έχει κανείς για τη μοίρα της χώρας του; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να εξετάσει κατά πόσο η χώρα προστατεύει και ικανοποιεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Εάν οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν καλά κι έχουν κάποιες ελευθερίες και το δικαίωμα να μιλούν ελεύθερα· εάν όλες οι πολιτικές που εξαγγέλλει η κυβέρνηση του κράτους είναι άκρως ορθολογικές και θεωρούνται δίκαιες και λογικές· εάν διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των συνηθισμένων ανθρώπων και κανείς δεν στερείται του δικαιώματός του στη ζωή, τότε φυσικά και θα στηρίζονται οι πολίτες στη χώρα αυτή, θα χαίρονται που ζουν εκεί και θα την αγαπούν από τα βάθη της καρδιάς τους. Θα είναι όλοι υπεύθυνοι για τη μοίρα αυτής της χώρας και πραγματικά πρόθυμοι να εκπληρώσουν την ευθύνη τους απέναντί της, καθώς θα θέλουν να διασφαλίσουν την αιώνια ύπαρξή της. Κι αυτό γιατί μια τέτοια χώρα είναι ωφέλιμη για τη ζωή τους και για όλα όσα τούς αφορούν. Εάν όμως η χώρα αυτή δεν μπορεί να προστατεύσει τη ζωή των συνηθισμένων ανθρώπων ούτε τους δίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα που τους αναλογούν· εάν οι άνθρωποι δεν έχουν καν ελευθερία λόγου και όσοι λένε τη γνώμη τους περιορίζονται και καταστέλλονται και απαγορεύεται ακόμη και να μιλήσουν ή να συζητήσουν ελεύθερα· αν η χώρα αυτή δεν δίνει δεκάρα όταν οι άνθρωποι εκφοβίζονται, ταπεινώνονται και διώκονται, και δεν τους δίνει καμία απολύτως ελευθερία ούτε τους εξασφαλίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα ή το δικαίωμά τους στη ζωή· και αν όσοι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν καταπιέζονται και διώκονται σε βαθμό που δεν μπορούν καν να γυρίσουν στο σπίτι τους και οι πιστοί θανατώνονται ατιμωρητί, τότε αυτή η χώρα είναι χώρα των διαβόλων, του Σατανά. Δεν είναι πραγματική χώρα. Πρέπει και σ’ αυτήν την περίπτωση να είναι όλοι υπεύθυνοι για τη μοίρα της; Κάποιος που ήδη αποστρέφεται και μισεί αυτήν τη χώρα με όλη του την καρδιά, ακόμη και αν αναγνωρίσει θεωρητικά ότι είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν, δεν θα είναι πρόθυμος να εκπληρώσει μια τέτοια ευθύνη. Αν εισβάλει σ’ αυτήν ένας ισχυρός εχθρός, μη σας πω πως οι περισσότεροι θα ελπίζουν να καταρρεύσει γρήγορα η χώρα ώστε να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή. Τι προκύπτει λοιπόν; Το κατά πόσο ο κάθε πολίτης είναι υπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η εκάστοτε κυβέρνηση τον λαό. H καρδιά του ζητήματος είναι το κατά πόσο η κυβέρνηση αυτή έχει τη στήριξη του λαού. Αυτή είναι η κύρια πτυχή που καθορίζει την απάντηση. Η άλλη πτυχή, κατά βάση, είναι ότι πίσω από το κάθε πράγμα που συμβαίνει σε μια χώρα, κρύβονται πολλοί λόγοι και παράγοντες που οδηγούν σ’ αυτό. Δεν είναι κάτι που μπορεί να το επηρεάσει ένας συνηθισμένος ή ασήμαντος άνθρωπος. Όσον αφορά, άρα, τη μοίρα μιας χώρας, κανένα μεμονωμένο άτομο και καμία εθνότητα δεν μπορεί να έχει τον τελευταίο λόγο ή τη δύναμη να παρέμβει. Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; (Ναι.) Έστω για παράδειγμα πως η άρχουσα τάξη της χώρας σου θέλει να επεκτείνει την επικράτειά της και να καταλάβει καίριας σημασίας γη, υποδομές και πόρους που ανήκουν σε μια γειτονική χώρα. Αποφασίζει, λοιπόν, να το κάνει και αρχίζει να προετοιμάζει στρατιωτικές δυνάμεις, να μαζεύει χρήματα, να αποθηκεύει κάθε λογής προμήθειες και να συζητά πότε θα ξεκινήσει το εγχείρημα της επέκτασής της. Έχει ο απλός λαός το δικαίωμα να τα γνωρίζει όλα αυτά; Δεν έχεις καν αυτό το δικαίωμα. Το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυξήθηκε η κρατική φορολογία, αυξήθηκαν οι εισφορές και τα τέλη που σου επέβαλαν με διάφορες προφάσεις και αυξήθηκε και το εθνικό χρέος. Η μόνη υποχρέωση που έχεις εσύ είναι να πληρώνεις φόρους. Έχεις καμιά σχέση με το τι θα συμβεί στη χώρα και με το τι θα κάνουν οι κυβερνώντες; Μέχρι και τη στιγμή που η χώρα θα αποφασίσει να ξεκινήσει τον πόλεμο, μόνο η άρχουσα τάξη γνωρίζει σε ποια χώρα και σε ποια εδάφη θα εισβάλει και πώς θα γίνει η εισβολή. Ούτε καν οι ίδιοι οι στρατιώτες δεν γνωρίζουν πού θα σταλούν να πολεμήσουν. Δεν έχουν καν το δικαίωμα να γνωρίζουν. Πρέπει να πολεμήσουν όπου τους στείλει ο κυβερνών. Δεν έχουν ιδέα γιατί πολεμούν, για πόσο καιρό θα το κάνουν, αν μπορούν να νικήσουν ή όχι και πότε μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους· δεν ξέρουν τίποτα απολύτως. Εδώ μπορεί να στείλουν στη μάχη τα παιδιά κάποιων και οι γονείς αυτοί να μην το μάθουν καν. Ακόμα χειρότερα, μπορεί τα παιδιά τους να σκοτωθούν και να μην τους ενημερώσουν καν. Ανακαλύπτουν ότι τα παιδιά τους είναι νεκρά μόνο μόλις τους φέρουν τις στάχτες τους. Πες Μου λοιπόν, εσύ, ως συνηθισμένος άνθρωπος, έχεις καμία σχέση με τη μοίρα της χώρας σου, τα πράγματα που θα κάνει και τις αποφάσεις που θα πάρει; Θα κάτσει η χώρα να μιλήσει για αυτά σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο σαν εσένα; Έχεις το δικαίωμα να συμμετέχεις στη λήψη αποφάσεων; Εδώ δεν έχεις το δικαίωμα να γνωρίζεις, θα έχεις το δικαίωμα να συμμετέχεις στη λήψη αποφάσεων; Ό,τι κι αν είναι για σένα η χώρα σου, έχεις καμία σχέση με τον τρόπο ανάπτυξής της, την κατεύθυνση προς την οποία κινείται και τον τρόπο διακυβέρνησής της; Καμία απολύτως σχέση δεν έχεις μ’ αυτά τα πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή εσύ είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, και όλα αυτά αφορούν μόνο τους κυβερνώντες και κανέναν άλλο. Τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι κυβερνώντες, η άρχουσα τάξη και όσοι έχουν συμφέροντα να εξυπηρετήσουν· σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο σαν εσένα δεν πέφτει κανένας λόγος. Θα πρέπει άρα να έχεις λίγη αυτογνωσία. Μην κάνεις παράλογα πράγματα· δεν υπάρχει λόγος να θυσιάσεις τη ζωή σου ή να τη βάλεις σε κίνδυνο για έναν κυβερνώντα. Ας υποθέσουμε ότι οι κυβερνώντες της χώρας είναι δικτάτορες και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια διαβόλων που δεν φροντίζουν να κάνουν τα καθήκοντα που τους αναλογούν, που όλη μέρα πίνουν και κάνουν κραιπάλες, ζουν μια σπάταλη ζωή και δεν κάνουν τίποτα απολύτως για τον λαό. Η χώρα βυθίζεται στα χρέη και στο χάος. Οι κυβερνώντες όμως είναι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, με αποτέλεσμα να εισβάλει στη χώρα ένας ξένος εχθρός. Μόνο τότε θυμούνται τον απλό λαό, τον καλούν και λένε: «“Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του”. Αν χαθεί η χώρα, σας περιμένει όλους μια δύσκολη ζωή. Η χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς έχουν εισέλθει εισβολείς στα σύνορά μας. Σπεύστε στο πεδίο της μάχης για την προστατεύσετε. Έφτασε η ώρα που η χώρα σάς χρειάζεται!» Εσύ κάθεσαι και το σκέφτεσαι προσεκτικά και καταλήγεις στο εξής: «Σωστά, “Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του”. Πρώτη φορά με χρειάζεται η χώρα. Αφού έχω, λοιπόν, αυτήν την ευθύνη, πρέπει να δώσω τη ζωή μου για να την προστατεύσω. Δεν πρέπει να αλλάξει χέρια η χώρα μας· χωρίς αυτόν τον κυβερνώντα στην εξουσία, είμαστε τελειωμένοι!» Δεν είναι ανόητο να σκέφτεσαι έτσι; Οι κυβερνώντες αυτών των δικτατοριών αρνούνται τον Θεό και Του εναντιώνονται· όλη μέρα τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν, συμπεριφέρονται απερίσκεπτα, καταδυναστεύουν τον απλό λαό χωρίς να δίνουν δεκάρα γι’ αυτόν, βλάπτουν και κακοποιούν τις μάζες. Αν εσύ σπεύδεις να τους προστατεύσεις με γενναιότητα και τόλμη, αν στο πεδίο της μάχης γίνεσαι βορά στα κανόνια για χάρη τους και χαραμίζεις τη ζωή σου γι’ αυτούς, τότε είσαι σίγουρα ανόητος και δείχνεις τυφλή υποταγή! Γιατί λέω ότι είσαι σίγουρα ανόητος; Για ποιον ακριβώς πολεμούν οι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης; Για ποιον χαραμίζουν τις ζωές τους; Για ποιον γίνονται βορά στα κανόνια; Τι γίνεται τώρα, αν από όλους τους ανθρώπους, εσύ, ένας αδύναμος και ανυπεράσπιστος κοινός πολίτης, ριχτείς στη μάχη; Ενεργείς εντελώς παράτολμα και χαραμίζεις τη ζωή σου. Αν ξεσπάσει πόλεμος, θα πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό και να Του ζητήσεις να σε προστατέψει ώστε να διαφύγεις σε ένα ασφαλές μέρος. Δεν θα πρέπει να θυσιαστείς άσκοπα και να προβάλεις αντίσταση. Τι ορίζεται ως άσκοπη θυσία; Το να είσαι παράτολμος. Είναι φυσικό να υπάρχουν σε μια χώρα άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να τηρήσουν το φρόνημα του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», να προστατεύσουν τους κυβερνώντες και να ρισκάρουν μέχρι και τη ζωή τους γι’ αυτούς. Η μοίρα της χώρας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τα συμφέροντα και την επιβίωση αυτών των ανθρώπων. Ας φροντίσουν, λοιπόν, εκείνοι τις υποθέσεις της χώρας. Εσύ είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, δεν έχεις τη δύναμη να προστατεύσεις τη χώρα· δεν σε αφορούν καθόλου αυτά τα θέματα. Πώς ακριβώς πρέπει να είναι μια χώρα για να αξίζει να την υπερασπιστεί κανείς; Εάν μια χώρα έχει φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύστημα και ο κυβερνών κάνει όντως πράγματα για τον λαό και μπορεί να του εγγυηθεί μια φυσιολογική ζωή, τότε μια τέτοια χώρα αξίζει να την υπερασπιστεί και να την προστατέψει κανείς. Οι απλοί άνθρωποι νιώθουν πως προστατεύοντας τη χώρα αυτή προστατεύουν το σπίτι τους, κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη ευθύνη για εκείνους. Είναι άρα πρόθυμοι να εργαστούν για τη χώρα και να εκπληρώσουν την ευθύνη τους. Αν όμως αυτήν τη χώρα την κυβερνούν διάβολοι ή ο Σατανάς, και αν οι κυβερνώντες είναι τόσο μοχθηροί και τόσο ανίκανοι που η ηγεμονία των δαιμονικών βασιλιάδων εξασθενεί και έρχεται η ώρα να παραιτηθούν, ο Θεός θα φροντίσει να εισβάλει στα εδάφη της μια άλλη ισχυρή χώρα. Αυτό είναι ένα σημάδι που στέλνει ο Ουρανός στους ανθρώπους για να τους πει ότι είναι καιρός να παραιτηθούν οι κυβερνώντες αυτού του καθεστώτος και ότι δεν αξίζουν να έχουν τέτοια εξουσία, να κυριαρχούν σ’ αυτήν τη γη ή να αναγκάζουν τον λαό να τους φροντίζει, επειδή δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως για την ευημερία των πολιτών. Η ηγεμονία τους δεν έχει ωφελήσει καθόλου τον απλό λαό ούτε του έχει φέρει την παραμικρή ευτυχία. Το μόνο που έκαναν αυτοί οι κυβερνώντες ήταν να ταλαιπωρούν τον απλό λαό, να τον βλάπτουν, να τον βασανίζουν και να τον κακοποιούν, οπότε οφείλουν να παραιτηθούν και να εγκαταλείψουν τη θέση τους. Αν αυτό το καθεστώς αντικατασταθεί από ένα δημοκρατικό σύστημα στο οποίο την εξουσία θα έχουν ενάρετοι άνθρωποι, τότε θα εκπληρωθούν οι ελπίδες και οι προσδοκίες του λαού. Κάτι τέτοιο θα είναι επίσης σύμφωνο με το θέλημα του Ουρανού. Όσοι συμμορφώνονται με το θέλημα του Ουρανού θα ευημερήσουν, ενώ όσοι προβάλλουν αντίσταση θα χαθούν. Αν ένας συνηθισμένος πολίτης σαν κι εσένα παρασύρεται διαρκώς από την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του»· αν μονίμως θεοποιείς και ακολουθείς την άρχουσα τάξη, τότε είναι σίγουρο ότι θα πεθάνεις πριν την ώρα σου και είναι πιθανό να γίνεις θυσία και κτέρισμα για αυτήν. Αν επιδιώκεις την αλήθεια, αν δεν παραπλανάσαι από τον Σατανά και μπορείς να ξεφύγεις από την επιρροή του και να προστατεύσεις τη ζωή σου, τότε έχεις την ελπίδα να δεις να αναδύεται μια θετική χώρα, να δεις σοφούς αφέντες και κυβερνώντες στην εξουσία, να δεις να εγκαθιδρύεται ένα καλό κοινωνικό σύστημα. Θα έχεις, επίσης, την τύχη να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή. Αυτό δεν θα επέλεγε ένας έξυπνος άνθρωπος; Μη νομίζεις ότι όποιος εισβάλλει είναι εχθρός ή διάβολος· δεν είναι σωστό αυτό. Είναι μεγάλο λάθος να θεωρείς πάντα ότι οι κυβερνώντες είναι υπέρτατοι και ανώτεροι από όλους τους άλλους και να τους θεωρείς αιώνιους αφέντες της χώρας παρά τα όσα κακά κάνουν, την αντίσταση που προβάλλουν στον Θεό και τη βάναυση κακοποίηση των πιστών. Για σκέψου το λιγάκι. Μόλις εξαλείφθηκαν οι φεουδαρχικές δυναστείες του παρελθόντος και οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν μέσα σε σχετικά δημοκρατικά κοινωνικά συστήματα, απέκτησαν περισσότερες ελευθερίες κι ένιωθαν πιο ευτυχισμένοι. Όσον αφορά τα υλικά αγαθά, η ζωή τους βελτιώθηκε σε σχέση με πριν, ενώ διεύρυναν και την ικανότητα αντίληψής τους, τις γνώσεις και τις απόψεις τους για διάφορα πράγματα. Θα μπορούσε η ανθρωπότητα να έχει πετύχει την ανάπτυξη που έχει σήμερα αν όλοι οι άνθρωποι ήταν οπισθοδρομικοί στον τρόπο σκέψης τους και πίστευαν συνεχώς ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», αν ήθελαν μονίμως να αναβιώνουν τις παλιές παραδόσεις, να επαναφέρουν την ηγεμονία των αυτοκρατόρων και να επιστρέψουν σε ένα φεουδαρχικό σύστημα; Θα ήταν το περιβάλλον τους όπως είναι τώρα; Σε καμία περίπτωση. Επομένως, όταν η χώρα έχει προβλήματα και οι νόμοι της προστάζουν ότι πρέπει να εκπληρώσεις τις πολιτικές σου υποχρεώσεις και τη στρατιωτική σου θητεία, τότε θα πρέπει να κάνεις αυτό που ορίζει ο νόμος. Αν κατά τη στρατιωτική σου θητεία χρειαστεί να πολεμήσεις, θα πρέπει και σ’ αυτήν την περίπτωση να εκπληρώσεις την ευθύνη σου, γιατί αυτό ορίζει ο νόμος. Δεν μπορείς να παραβείς τον νόμο· μόνο να τον τηρείς μπορείς. Εάν τώρα δεν το απαιτεί ο νόμος, έχεις το ελεύθερο να επιλέξεις. Εάν η χώρα στην οποία ζεις αναγνωρίζει τον Θεό, Τον ακολουθεί, Τον λατρεύει και έχει τις ευλογίες Του, τότε οφείλεις να την υπερασπιστείς. Εάν όμως η χώρα στην οποία ζεις αντιστέκεται στον Θεό και Τον διώκει, αν συλλαμβάνει και καταπιέζει τους χριστιανούς, τότε μιλάμε για μια σατανική χώρα που κυβερνάται από διαβόλους. Εφόσον μονίμως αντιστέκεται στον Θεό με μανία, έχει ήδη προσβάλει τη διάθεσή Του κι έχει λάβει την κατάρα Του. Η περίοδος κατά την οποία η χώρα αυτή αντιμετωπίζει την εισβολή ενός ξένου εχθρού και ταλανίζεται από προβλήματα εντός και εκτός των συνόρων της χαρακτηρίζεται από ένα γενικευμένο αίσθημα αγανάκτησης, δυσαρέσκειας και πικρίας, τόσο από την πλευρά του Θεού όσο και των ανθρώπων. Εκείνη ακριβώς την περίοδο δεν θέλει ο Θεός να δημιουργήσει ένα περιβάλλον για να καταστρέψει τη χώρα αυτή; Τη στιγμή εκείνη ο Θεός αρχίζει να ενεργεί. Έχει ακούσει τις προσευχές των ανθρώπων και έχει έρθει η ώρα να αποκαταστήσει τις αδικίες που έγιναν σε βάρος του εκλεκτού λαού Του. Αυτό είναι κάτι καλό· είναι μια καλή είδηση. Τη στιγμή που ο Θεός πρόκειται να αφανίσει τους διαβόλους και τον Σατανά, ο εκλεκτός λαός Του θα δείξει περίσσιο ενθουσιασμό και θα σπεύσει να διαδώσει τα νέα. Τη στιγμή εκείνη, δεν πρέπει να ρισκάρεις τη ζωή σου για χάρη της άρχουσας τάξης. Πρέπει να αξιοποιήσεις τη σοφία που διαθέτεις για να απαλλαγείς από τους περιορισμούς που σου επιβάλλει και να το βάλεις γρήγορα στα πόδια για να γλιτώσεις και να σωθείς επειγόντως. Κάποιοι λένε: «Αν το σκάσω, δεν θα είμαι λιποτάκτης; Δεν είναι εγωιστικό αυτό;» Μπορείς και να μη λιποτακτήσεις. Να κάτσεις να προστατεύσεις το σπίτι σου και να περιμένεις πότε θα το βομβαρδίσουν και θα το καταλάβουν οι εισβολείς· θα δεις ποια θα είναι τότε η έκβαση. Είναι γεγονός πως όταν συμβαίνει οποιοδήποτε σπουδαίο γεγονός εθνικής σημασίας, οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν παθητικά, να παρακολουθούν και να δέχονται τα αναπόφευκτα αποτελέσματα που θα έχει αυτό. Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; (Ναι.) Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, το να το βάλεις στα πόδια είναι το πιο σοφό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Δικιά σου είναι η ευθύνη να προστατεύσεις τη ζωή σου και να κρατήσεις ασφαλή την οικογένειά σου. Αν όλοι έπρεπε αναγκαστικά να είναι υπεύθυνοι για τη μοίρα της χώρας τους, με αποτέλεσμα να μη μείνει κανείς ζωντανός, και το μόνο που απέμενε από τη χώρα ήταν μια έκταση γης, θα εξακολουθούσε να υπάρχει η ουσία της χώρας αυτής; Η «χώρα» τότε δεν θα ήταν μια κούφια λέξη και τίποτα παραπάνω; Στα μάτια ενός δικτάτορα, η ανθρώπινη ζωή είναι το λιγότερο πολύτιμο πράγμα σε σχέση με τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του, τις επιθετικές του πράξεις και τις όποιες αποφάσεις και ενέργειές του. Στα μάτια όμως του Θεού, η ανθρώπινη ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όσοι είναι πρόθυμοι να γίνουν βορά στα κανόνια των δικτατόρων και να στηρίξουν το φρόνημα του ρητού «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» ας συνεισφέρουν κι ας θυσιαστούν για τους κυβερνώντες. Όσοι όμως ακολουθούν τον Θεό δεν έχουν την παραμικρή υποχρέωση να θυσιαστούν για μια χώρα που ανήκει στον Σατανά. Με άλλα λόγια, ας θυσιαστούν για την κυριαρχία και για τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του Σατανά οι φιλότιμοι απόγονοί του και οι ακόλουθοί του. Καλά να πάθουν που θα γίνουν βορά στα κανόνια. Κανείς δεν τους ανάγκασε να έχουν τόσο μεγάλες φιλοδοξίες και επιθυμίες. Απλώς τους αρέσει να ακολουθούν τους κυβερνώντες και είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν πιστοί στους διαβόλους, ακόμη κι αν αυτό τούς οδηγήσει στον θάνατο. Στο τέλος, γίνονται θυσία και κτερίσματα για τον Σατανά, κι αυτό τούς αξίζει να πάθουν.

Όταν μια χώρα εισβάλλει σε μια άλλη ή όταν μια άνιση συναλλαγή μεταξύ δύο χωρών καταλήγει σε πόλεμο, τα τελικά θύματα είναι ο απλός λαός, όλοι όσοι ζουν στη συγκεκριμένη γη. Κάποιοι πόλεμοι θα μπορούσαν ξεκάθαρα να αποφευχθούν αν έστω μία από τις αντίπαλες πλευρές ήταν σε θέση να συμβιβαστεί, να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και την εξουσία της και να νοιαστεί για την επιβίωση του απλού λαού. Στην πραγματικότητα, πολλοί πόλεμοι προκαλούνται επειδή ορισμένοι κυβερνώντες είναι προσκολλημένοι στην ηγεμονία τους, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν ή να χάσουν την εξουσία που έχουν στα χέρια τους, και αντίθετα εμμένουν πεισματικά στις πεποιθήσεις τους και προσκολλώνται στην εξουσία και τα συμφέροντά τους. Άπαξ και ξεσπάσει πόλεμος, θύματα είναι ο απλός λαός, οι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια του πολέμου, διασκορπίζονται προς κάθε κατεύθυνση και είναι οι λιγότερο ικανοί να προβάλλουν αντίσταση. Σκέφτονται όμως οι κυβερνώντες τον απλό λαό; Για σκεφτείτε να έλεγε ένας κυβερνών: «Αν εμμείνω στις δικές μου πεποιθήσεις και θεωρίες, μπορεί στο τέλος να ξεκινήσω πόλεμο και τότε θύματα θα είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Ακόμη και αν κερδίσω, η γη θα καταστραφεί απ’ τα όπλα και τα πυρομαχικά και το ίδιο ισχύει και για τα σπίτια των ανθρώπων· όσοι κατοικούν σ’ αυτήν τη γη δεν θα μπορέσουν να ζήσουν ξανά ευτυχισμένοι. Προκειμένου να προστατεύσω τον απλό λαό, θα παραιτηθώ, θα αφήσω κάτω τα όπλα, θα παραδοθώ και θα συμβιβαστώ». Κι αφού τα έλεγε αυτά, να μη γινόταν πόλεμος. Υπάρχει τέτοιος κυβερνών; (Όχι.) Στην πραγματικότητα, ο απλός λαός δεν θέλει να πολεμήσει ούτε να μπλεχθεί σε εχθροπραξίες ή διαμάχες μεταξύ πολιτικών δυνάμεων. Ο εκάστοτε κυβερνών τούς στέλνει παθητικά στο πεδίο της μάχης και την γκιλοτίνα. Όλοι όσοι στέλνονται στο πεδίο της μάχης, είτε πεθάνουν είτε επιβιώσουν, αυτό που εξυπηρετούν τελικά είναι η παραμονή του κυβερνώντα στην εξουσία. Άρα, ο κυβερνών δεν είναι τελικά αυτός που ωφελείται; (Ναι.) Τι κερδίζουν από τον πόλεμο οι απλοί άνθρωποι; Το μόνο που κάνει ο πόλεμος γι’ αυτούς είναι να τους ρημάξει και να καταστρέψει τα σπίτια τους και το περιβάλλον από το οποίο εξαρτώνται. Κάποιοι χάνουν τις οικογένειές τους και ακόμη περισσότεροι εκτοπίζονται και καταλήγουν άστεγοι, χωρίς καμία προοπτική να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Και όμως, ο κυβερνών διατείνεται ότι ο πόλεμος έγινε με σκοπό την προστασία των σπιτιών τους και την επιβίωσή τους. Έχει βάση αυτός ο ισχυρισμός; Δεν είναι μια μπαρούφα και μισή; Στο τέλος, αυτοί που φορτώνονται όλες τις κακές συνέπειες είναι οι απλοί άνθρωποι, ο λαός, ενώ αυτός που ωφελείται περισσότερο απ’ όλους είναι ο κυβερνών. Εκείνος μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά τον λαό και τη γη, να διατηρεί την εξουσία στα χέρια του, να παραμένει στη θέση του κυβερνώντος και να δίνει εντολές. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι, αντίθετα, δεινοπαθούν, δεν έχουν κανένα μέλλον και καμία ελπίδα. Ορισμένοι βρίσκουν απόλυτα σωστή την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όπως το βλέπετε τώρα, τη θεωρείτε σωστή; (Όχι, δεν είναι σωστή.) Δεν υπάρχει ίχνος ορθότητας σ’ αυτό το ρητό. Είτε το εξετάζουμε με βάση τα κίνητρα που έχει ο Σατανάς όταν κατηχεί τους ανθρώπους μ’ αυτήν την ιδέα, είτε με βάση τα σχέδια, τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες των κυβερνώντων σε διάφορα στάδια της ιστορίας της ανθρώπινης εξέλιξης, είτε με βάση οποιοδήποτε γεγονός αφορά τη μοίρα μιας χώρας, το αν θα συμβούν τέτοια γεγονότα δεν μπορεί να το ελέγξει κανένας συνηθισμένος άνθρωπος, κανένα μεμονωμένο άτομο και καμία εθνότητα. Στο τέλος, θύματα είναι οι ανυποψίαστες μάζες και ο απλός λαός, ενώ αυτοί που ωφελούνται περισσότερο απ’ όλους είναι η άρχουσα τάξη και οι κυβερνώντες της χώρας που βρίσκονται στην κορυφή. Σε περίπτωση που η χώρα έχει προβλήματα, στέλνουν τον απλό λαό στην πρώτη γραμμή του μετώπου ως βορά στα κανόνια. Και προβλήματα να μην έχει η χώρα, ο απλός λαός είναι και πάλι το χέρι που τους ταΐζει. Εκμεταλλεύονται τον απλό λαό, τον απομυζούν και ζουν από αυτόν. Υποχρεώνουν τους ανθρώπους να τους παρέχουν τα απαραίτητα, και τελικά τους κατηχούν με την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του» και τους αναγκάζουν να την αποδεχτούν. Όποιος δεν την αποδέχεται, χαρακτηρίζεται ως αντιπατριωτικός. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν οι κυβερνώντες είναι το εξής: «Σκοπός της διακυβέρνησής μου είναι να ζήσετε μια ευτυχισμένη ζωή. Χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούσατε να επιβιώσετε, γι’ αυτό πρέπει να κάνετε ό,τι σας λέω, να είστε υπάκουοι πολίτες και πάντα έτοιμοι να αφοσιωθείτε στη μοίρα της χώρας σας και να θυσιαστείτε γι’ αυτήν». Ποιος είναι η χώρα; Ποιος είναι συνώνυμος της χώρας; Ο κυβερνών. Κατηχώντας τους ανθρώπους με την ιδέα ότι «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», οι κυβερνώντες αναγκάζουν αφενός τους ανθρώπους να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους χωρίς να έχουν καμία επιλογή, κανέναν δισταγμό και καμία αντίρρηση. Αφετέρου, λένε στους ανθρώπους ότι η μοίρα της χώρας και το αν οι κυβερνώντες της θα παραμείνουν στην εξουσία ή όχι έχουν μεγάλη σημασία για τον πληθυσμό, γι’ αυτό κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν να υπερασπιστούν τόσο τη χώρα όσο και τους κυβερνώντες της, προκειμένου να διασφαλίσουν την κανονική τους ύπαρξη. Έτσι είναι όντως τα πράγματα; (Όχι.) Είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει. Οι κυβερνώντες που δεν μπορούν να υποταχθούν στον Θεό, να ακολουθήσουν το θέλημά Του ή να εργαστούν για το καλό του απλού λαού δεν θα κερδίσουν τη στήριξη του λαού και δεν θα είναι καλοί κυβερνώντες. Οι κυβερνώντες που δεν εργάζονται για το καλό του απλού λαού, αλλά αντίθετα επιδιώκουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα, καταδυναστεύουν τους ανθρώπους χωρίς να δίνουν δεκάρα γι’ αυτούς και απομυζούν τον ιδρώτα και το αίμα τους, όπως κάνουν τα παράσιτα, είναι σατανάδες και διάβολοι και, όσο ισχυροί κι αν είναι, δεν αξίζουν τη στήριξη του λαού. Αν η χώρα δεν είχε τέτοιους κυβερνώντες, θα υπήρχε; Θα υπήρχαν οι ζωές των ανθρώπων; Θα υπήρχαν και τότε, και οι άνθρωποι θα μπορούσαν μάλιστα να έχουν καλύτερη ζωή. Αν κάποιος βλέπει ξεκάθαρα την ουσία του ερωτήματος για το ποιες υποχρεώσεις και ευθύνες πρέπει να έχει απέναντι στη χώρα του, τότε σε όποια χώρα κι αν ζει, πρέπει να έχει σωστές απόψεις για τα σημαντικά ζητήματα της χώρας αυτής, καθώς και για τα πολιτικά ζητήματα και τα θέματα που αφορούν τη μοίρα της. Μόλις διαμορφώσεις τις σωστές απόψεις, θα είσαι σε θέση να κάνεις τις σωστές επιλογές σε θέματα που αφορούν τη μοίρα της χώρας. Όσον αφορά, λοιπόν, το θέμα της μοίρας μιας χώρας, κατανοείτε βασικά την αλήθεια που θα πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι; (Ναι.)

Έχω συναναστραφεί αρκετά σχετικά με το ρητό περί ηθικής διαγωγής «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του». Όσον αφορά, άρα, την έννοια της χώρας, τον τρόπο με τον οποίο ο όρος αυτός επηρεάζει τους ανθρώπους μιας κοινωνίας, τις ευθύνες που πρέπει να έχει κανείς απέναντι στη χώρα και το έθνος του σε ό,τι αφορά τη μοίρα της χώρας αυτής, τις επιλογές που θα πρέπει να κάνει και τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο στο συγκεκριμένο θέμα, είναι ξεκάθαρη η συναναστροφή Μου; (Ναι.) Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, ολοκληρώνεται η συναναστροφή μας για σήμερα.

11 Ιουνίου 2022