Ποτέ δεν είχα θέση στην καρδιά των ανθρώπων. Όταν όντως αναζητώ ανθρώπους, κλείνουν τα μάτια τους ερμητικά και αγνοούν τις πράξεις Μου, λες και ό,τι κάνω είναι μόνο για να τους ευχαριστήσω, ως εκ τούτου νιώθουν συνεχώς αποστροφή για τις ενέργειές Μου. Είναι λες και δεν διαθέτω καθόλου αυτογνωσία, λες και πάντα επιδεικνύω τον εαυτό Μου ενώπιον του ανθρώπου, εξοργίζοντας έτσι αυτούς οι οποίοι είναι «έντιμοι και δίκαιοι». Παρ’ όλα αυτά, αντέχω ακόμα και υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες και συνεχίζω το έργο Μου. Έτσι, λέω ότι έχω δοκιμάσει τις γλυκές, ξινές, πικρές και έντονες γεύσεις της ανθρώπινης εμπειρίας, κι έρχομαι με τον άνεμο και φεύγω με τη βροχή· λέω ότι έχω βιώσει τη δίωξη της οικογένειας, έχω βιώσει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής και έχω βιώσει τον πόνο του αποχωρισμού από το σώμα. Ωστόσο, όταν ήλθα στη γη, αντί να Με καλωσορίσουν εξαιτίας των δεινών που είχα υποστεί για αυτούς, οι άνθρωποι αρνήθηκαν «ευγενικά» τις καλές Μου προθέσεις. Πώς θα μπορούσε να μην Με πονάει αυτό; Πώς θα μπορούσα να μη νιώθω προσβεβλημένος; Μήπως ενσαρκώθηκα μόνο και μόνο για να τελειώσουν όλα έτσι; Γιατί δεν Με αγαπά ο άνθρωπος; Γιατί ο άνθρωπος ξεπληρώνει την αγάπη Μου με μίσος; Μήπως θα έπρεπε να υποφέρω κατ’ αυτόν τον τρόπο; Οι άνθρωποι έχουν χύσει δάκρυα συμπόνιας εξαιτίας των δεινών Μου στη γη και οι άνθρωποι έχουν διαμαρτυρηθεί έντονα για τα άδικα πάθη Μου. Ποιος όμως έχει γνωρίσει ποτέ αληθινά την καρδιά Μου; Ποιος μπορεί ποτέ να αντιληφθεί τα συναισθήματά Μου; Ο άνθρωπος κάποτε ένιωθε βαθιά αγάπη για Μένα και κάποτε Με λαχταρούσε συχνά στα όνειρά του —πώς όμως θα μπορούσαν οι άνθρωποι στη γη να κατανοήσουν το θέλημά Μου στον ουρανό; Παρόλο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν κάποτε ότι ένιωθα λύπη, ποιος είχε δείξει ποτέ συμπόνια, ως συμπάσχων, για τα δεινά Μου; Μήπως η συνείδηση των ανθρώπων στη γη μπορεί να κινητοποιηθεί και να αλλάξει τη λυπημένη καρδιά Μου; Αδυνατούν οι άνθρωποι στη γη να Μου μιλήσουν για τα ανείπωτα δεινά μέσα στην καρδιά τους; Τα πνεύματα και το Πνεύμα αλληλοεξαρτώνται, αλλά εξαιτίας των φραγμών της σάρκας, ο εγκέφαλος των ανθρώπων έχει «χάσει τον έλεγχο». Κάποτε υπενθύμισα στους ανθρώπους να έρθουν ενώπιόν Μου, αλλά οι εκκλήσεις Μου δεν έκαναν τους ανθρώπους να εκπληρώσουν ό,τι ζήτησα. Απλώς κοίταζαν στον ουρανό, με δακρύβρεχτα μάτια, σαν να υπέμεναν ανείπωτα δεινά, σαν να υπήρχε κάποιο εμπόδιο μπροστά τους. Έτσι, σταύρωναν τα χέρια και έσκυβαν κάτω από τον ουρανό κάνοντας παράκληση προς Εμένα. Επειδή είμαι φιλεύσπλαχνος, δίνω τις ευλογίες Μου στον άνθρωπο και εν ριπή οφθαλμού, έρχεται η στιγμή της προσωπικής Μου έλευσης μεταξύ των ανθρώπων —όμως ο άνθρωπος έχει ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό τον όρκο του στον Ουρανό. Αυτή δεν είναι ακριβώς η επαναστατικότητα του ανθρώπου; Γιατί ο άνθρωπος πάσχει πάντα από «αμνησία»; Τον έχω μαχαιρώσει; Έχω πλήξει το σώμα του; Λέω στον άνθρωπο τι νιώθω μέσα στην καρδιά Μου· γιατί πάντα Με αποφεύγει; Στις αναμνήσεις των ανθρώπων, είναι λες κι έχουν χάσει κάτι και δεν μπορούν να το βρουν πουθενά, αλλά είναι επίσης λες και οι αναμνήσεις τους είναι ανακριβείς. Επομένως, οι άνθρωποι υποφέρουν πάντα από λησμοσύνη στη ζωή τους και οι ημέρες της ζωής όλων των ανθρώπων βρίσκονται σε αταξία. Ωστόσο, κανείς δεν κάνει κάτι για να το αντιμετωπίσει αυτό· οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ποδοπατούν και να δολοφονούν ο ένας τον άλλον, κάτι που έχει οδηγήσει σήμερα σε κατάσταση καταστροφικής ήττας και προκάλεσε την κατάρρευση των πάντων στο σύμπαν στα βρομόνερα και τον βούρκο, χωρίς καμία πιθανότητα σωτηρίας.

Όταν έφτασα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, αυτή ακριβώς ήταν η στιγμή που οι άνθρωποι έγιναν πιστοί σ’ Εμένα. Την ίδια στιγμή, ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας άρχισε να απλώνει τα φονικά χέρια του πάνω στους ανθρώπους. Αποδέχτηκα την «πρόσκληση» και ήλθα να «καθίσω στο φαγοπότι» ανάμεσα στους ανθρώπους, κρατώντας την «επιστολής της πρόσκλησης» που Μου δόθηκε από την ανθρωπότητα. Όταν Με είδαν, οι άνθρωποι δεν Μου έδωσαν καμία προσοχή, διότι δεν είχα στολιστεί με πλούσια ρούχα και είχα φέρει μόνο την «ταυτότητά» Μου για να καθίσω στο τραπέζι με τους ανθρώπους. Δεν είχα βάλει ακριβό μακιγιάζ στο πρόσωπό Μου, ούτε στέμμα πάνω στο κεφάλι Μου, και φορούσα μόνο ένα ζευγάρι συνηθισμένα χειροποίητα παπούτσια στα πόδια Μου. Αυτό που απογοήτευσε τους ανθρώπους περισσότερο ήταν η έλλειψη κραγιόν στο στόμα Μου. Επιπλέον, δεν εκφράστηκα με ευγενικά λόγια, και η γλώσσα Μου δεν ήταν η πένα ενός ετοιμόλογου συγγραφέα. Αντιθέτως, κάθε λόγος Μου διαπερνούσε βαθιά την καρδιά του ανθρώπου, κάτι που ενίσχυσε σε κάποιον βαθμό την «ευνοϊκή» εντύπωση των ανθρώπων για το στόμα Μου. Η προαναφερθείσα εμφάνιση αρκούσε για να Μου προσφέρουν «ειδική μεταχείριση» οι άνθρωποι, κι έτσι Με αντιμετώπισαν ως έναν απλό χωριάτη από την επαρχεία που δεν είχε μήτε γνώση για τον κόσμο μήτε σοφία. Εντούτοις, όταν όλοι πρόσφεραν «χρηματικά δώρα», οι άνθρωποι ακόμα δεν Με θεωρούσαν σεβάσμια, αλλά απλώς ήλθαν ενώπιόν Μου χωρίς κανένα σεβασμό, σέρνοντας τα πόδια τους και με ευέξαπτη διάθεση. Όταν άπλωσα το χέρι Μου, αμέσως έδειξαν έκπληξη και γονάτισαν και έβγαλαν μεγάλες κραυγές. Συνέλεξαν όλα τα «χρηματικά δώρα» Μου. Επειδή το ποσό ήταν μεγάλο, σκέφτηκαν αμέσως ότι ήμουν εκατομμυριούχος και έσκισαν τα κουρελιασμένα ρούχα από το σώμα Μου χωρίς τη συναίνεσή Μου, αντικαθιστώντας τα με νέα ρούχα —αυτό, ωστόσο, δεν Με έκανε ευτυχισμένο. Επειδή δεν ήμουν συνηθισμένος σε μια τέτοια άνετη ζωή και σιχαινόμουν αυτήν την «πρώτης τάξεως» μεταχείριση, επειδή γεννήθηκα από τον ιερό οίκο και, μπορεί να ειπωθεί, επειδή γεννήθηκα στην «φτώχεια», δεν ήμουν συνηθισμένος σε μια ζωή πολυτέλειας με ανθρώπους να εξυπηρετούν την κάθε Μου ανάγκη. Εύχομαι μόνο οι άνθρωποι να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα συναισθήματα στην καρδιά Μου, να είναι σε θέση να υπομείνουν λίγα δεινά για να δεχτούν τις δυσάρεστες αλήθειες από το στόμα Μου. Επειδή δεν μπόρεσα ποτέ να μιλήσω θεωρητικά ούτε μπόρεσα να χρησιμοποιήσω τους μυστικούς τρόπους της ανθρωπότητας για τη συμπεριφορά στην κοινωνία ώστε να αλληλεπιδράσω με τους ανθρώπους, και επειδή αδυνατώ να προσαρμόσω τα λόγια Μου σύμφωνα με την έκφραση ή την ψυχολογία των ανθρώπων, οι άνθρωποι Με απεχθάνονταν ανέκαθεν, πίστευαν ότι είμαι ανάξια αλληλεπίδρασης και έχουν πει ότι εκφράζομαι με δριμύ τρόπο και συνεχώς πληγώνω τους ανθρώπους. Ωστόσο, δεν έχω άλλη επιλογή: κάποτε «μελέτησα» την ψυχολογία του ανθρώπου, κάποτε «μιμήθηκα» τη φιλοσοφία του ανθρώπου για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις και κάποτε πήγα στο «γλωσσικό σχολείο» για να μάθω τη γλώσσα του ανθρώπου, έτσι ώστε να μάθω τα γλωσσικά μέσα των ανθρώπων και να μιλήσω όπως ταιριάζει στο ύφος τους —αλλά μολονότι έκανα μεγάλες προσπάθειες και επισκέφτηκα πολλούς «ειδικούς», το αποτέλεσμα ήταν μηδέν. Ποτέ δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης φύσης μέσα Μου. Όλα αυτά τα χρόνια, οι προσπάθειές Μου ποτέ δεν έφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα και δεν είχα ποτέ την παραμικρή ικανότητα στη γλώσσα του ανθρώπου. Έτσι, η φράση του ανθρώπου ότι η «σκληρή δουλειά αποδίδει» έχει «εξοστρακιστεί» από Μένα, και ως εκ τούτου, αυτή η φράση παύει να υπάρχει στη γη. Χωρίς να το συνειδητοποιούν οι άνθρωποι, αυτή η ρήση έχει διαψευστεί από τον επουράνιο Θεό, επιβεβαιώνοντας επαρκώς ότι τέτοιες φράσεις είναι αβάσιμες. Συνεπώς, ζητώ συγγνώμη από τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα —αυτό παθαίνω που είμαι τόσο «ανόητος». Δεν είμαι σε θέση να μάθω τη γλώσσα του ανθρώπου, να αριστεύσω στη φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, να συναναστραφώ με τους ανθρώπους. Συμβουλεύω μόνο τους ανθρώπους να είναι ανεκτικοί, να καταπνίγουν τον θυμό μέσα στην καρδιά τους, να μην βλάπτουν τον εαυτό τους εξαιτίας Μου. Ποιος μας έκανε να αλληλεπιδράσουμε; Ποιος μας έκανε να συναντηθούμε αυτή τη στιγμή; Ποιος μας έκανε να μοιραζόμαστε τα ίδια ιδανικά;

Η διάθεσή Μου διατρέχει όλον τον λόγο Μου, όμως οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να τη συλλάβουν στον λόγο Μου. Απλώς διυλίζουν τον κώνωπα για ό,τι λέω —σε τι χρησιμεύει αυτό; Μπορούν οι αντιλήψεις τους για Μένα να τους οδηγήσουν στην τελείωση; Θα μπορούσαν τα πράγματα στη γη να επιτύχουν το θέλημά Μου; Συνέχισα να προσπαθώ να διδάξω στους ανθρώπους πώς να εκφράζουν τον λόγο Μου, αλλά ήταν σαν να είχε δεθεί η γλώσσα του ανθρώπου, και ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να εκφράζει τον λόγο Μου όπως θα ήθελα. Τον δίδαξα στόμα με στόμα, όμως δεν κατάφερε ποτέ να μάθει. Μόνο κατόπιν τούτου έκανα μια νέα ανακάλυψη: Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι στη γη να εκφράζουν τον λόγο του ουρανού; Δεν παραβιάζει αυτό τους νόμους της φύσης; Αλλά λόγω του ζήλου και της φιλομάθειας των ανθρώπων για Μένα, ξεκίνησα ένα άλλο μέρος του έργου πάνω στον άνθρωπο. Ποτέ δεν ντρόπιασα τον άνθρωπο λόγω των ελλείψεών του, αλλά αντ’ αυτού, φροντίζω για τον άνθρωπο σύμφωνα με ό,τι του λείπει. Μόνο εξαιτίας αυτού οι άνθρωποι έχουν μια κάπως ευνοϊκή εντύπωση για Μένα και εκμεταλλεύομαι αυτή την ευκαιρία για να συγκεντρώσω και πάλι ανθρώπους, οι οποίοι θα απολαύσουν ένα άλλο μέρος του πλούτου Μου. Τώρα, οι άνθρωποι διακατέχονται για άλλη μια φορά από ευτυχία, επευφημίες και γέλιο, πλέοντας στα πολύχρωμα σύννεφα στον ουρανό. Ανοίγω την καρδιά του ανθρώπου και ο άνθρωπος αποκτά αμέσως νέα ζωτικότητα και δεν θέλει να κρυφτεί πια από Μένα, διότι έχει δοκιμάσει τη γλυκιά γεύση του μελιού και έτσι, βγάζει έξω όλα τα σκουπίδια του για ανταλλαγή —λες και έχω γίνει σημείο περισυλλογής σκουπιδιών ή σταθμός διαχείρισης αποβλήτων. Συνεπώς, αφού είδαν τις «διαφημίσεις» που έχουν αναρτηθεί, οι άνθρωποι έρχονται ενώπιόν Μου και συμμετέχουν με ανυπομονησία, διότι φαίνεται να πιστεύουν ότι μπορούν να αποκτήσουν μερικά «αναμνηστικά», συνεπώς όλοι τους Μου στέλνουν «γράμματα» προκειμένου να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις που Εγώ έχω οργανώσει. Αυτήν τη στιγμή, δεν φοβούνται τις απώλειες, επειδή το «κεφάλαιο» που εμπεριέχεται σ’ αυτές τις δραστηριότητες δεν είναι μεγάλο, και έτσι τολμούν να ρισκάρουν να συμμετάσχουν. Εάν δεν κέρδιζαν αναμνηστικά από τη συμμετοχή τους, οι άνθρωποι θα έφευγαν από τον στίβο και θα ζητούσαν τα χρήματά τους πίσω και θα υπολόγιζαν και τον «τόκο» που τους χρωστάω. Εξαιτίας της αύξησης του σημερινού βιοτικού επιπέδου, της επίτευξης ενός «μέτριου επιπέδου ευημερίας» και «εκσυγχρονισμού», εξαιτίας της προσωπικής επαφής με τα «ανώτερα στελέχη» που «πηγαίνουν στην ύπαιθρο» για να οργανώσουν το έργο, η πίστη των ανθρώπων έχει πολλαπλασιαστεί αμέσως πολλάκις —και επειδή η «φυσική κατάστασή» τους βελτιώνεται, Με κοιτάζουν με θαυμασμό και είναι πρόθυμοι να έρθουν σε επαφή μαζί Μου για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη Μου.

11 Απριλίου 1992