Αφότου άρχισα να πιστεύω, είδα πως πολλοί επικεφαλής άντεχαν πολλές ταλαιπωρίες. Συνέχιζαν να εργάζονται και να κάνουν το καθήκον τους βρέξει χιονίσει, και οι αδελφοί και οι αδελφές τούς θαύμαζαν πολύ. Τους θαύμαζα πολύ, και ήλπιζα να μπορώ κάποτε να υποφέρω και να πληρώνω κάποιο τίμημα όπως εκείνοι και να κερδίζω τον θαυμασμό των άλλων. Έτσι, είχα μεγάλο ενθουσιασμό στην επιδίωξή μου. Αργότερα, εκλέχτηκα επικεφαλής εκκλησίας. Καθημερινά, ήμουν πολυάσχολη στο καθήκον μου, και οι άλλοι με επαινούσαν που, αν και τόσο νέα, υπέμενα ταλαιπωρίες, και έλεγαν πως επιδίωκα την αλήθεια. Ενθουσιαζόμουν κάθε φορά που το άκουγα κι ένιωθα πως άξιζε τον κόπο. Αργότερα, το εύρος των ευθυνών μου μεγάλωσε και ο όγκος της δουλειάς αυξανόταν. Έβλεπα κάποιες αδελφές με τις οποίες εργαζόμουν να ταλαιπωρούνται πολύ και να πληρώνουν ένα τίμημα. Πάντα πήγαιναν για ύπνο πολύ αργά και μερικές φορές, πήγαιναν νηστικές στις συναθροίσεις, διότι δεν είχαν χρόνο να φάνε. Οι διοργανωτές τις επαινούσαν για το φορτίο που έφεραν και τις ταλαιπωρίες που υπέμεναν. Ένιωθα πως αν στους αδελφούς και τις αδελφές άρεσαν τέτοια άτομα, σίγουρα θα άρεσαν και στον Θεό, γι’ αυτό έκανα το καθήκον μου ως αργά τη νύχτα. Όμως σύντομα, ο οργανισμός μου δεν άντεχε άλλο και άρχιζα να νυστάζω λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Βλέποντας, όμως, τις άλλες αδελφές να εργάζονται ακόμα, ντρεπόμουν να πάω για ύπνο, καθώς φοβόμουν πως θα έλεγαν ότι εστίαζα στη σάρκα και δεν σήκωνα φορτίο στο καθήκον μου. Έτσι, πιεζόμουν να συνεχίσω, αλλά δεν μπορούσα να αποφύγω τη συνεχή υπνηλία και δεν έκανα πολλά. Παρόλα αυτά, και πάλι δεν πήγαινα για ύπνο. Προέτρεπα τον εαυτό μου, σκεπτόμενη πως δεν έπρεπε να εστιάζω στη σάρκα και να με περιφρονούν. Μερικές φορές, μετά από το ξενύχτι, είχα να σηκωθώ νωρίς για συνάθροιση, και πήγαινα σ’ αυτήν νυσταγμένη με το ποδήλατό μου. Ήθελα να πάρω έναν μεσημεριανό υπνάκο, αλλά φοβόμουν πως οι άλλοι θα έλεγαν ότι ήμουν καλομαθημένη. Κάθε μέρα, πιεζόμουν να μένω ξύπνια ως αργά και να αντέξω. Μια μέρα, καθώς πήγαινα με το ποδήλατο στη συνάθροιση, ήμουν τόσο νυσταγμένη, που ζαλιζόμουν στη διαδρομή και τελικά τράκαρα σ’ ένα χαντάκι, κι απ’ τον φόβο μου, ξύπνησα αμέσως. Καθώς τσουλούσα το ποδήλατό μου, αναρωτιόμουν γιατί μου συνέβη αυτό. Μέσα από ενδοσκόπηση, αντιλήφθηκα πως από τότε που εξελέγην επικεφαλής, σκεφτόμουν μόνο πώς να αποκτήσω θαυμασμό μέσα από την ταλαιπωρία, γιατί φοβόμουν μήπως έλεγαν ότι επιζητούσα την άνεση. Έτσι, δεν είχα πρόγραμμα στη ζωή μου και δεν ξεκουραζόμουν καν σωστά.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού που εξέθεταν τους Φαρισαίους και το σύγκρινα μαζί μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ξέρετε ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι Φαρισαίοι; Υπάρχουν Φαρισαίοι γύρω σας; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται “Φαρισαίοι”; Πώς περιγράφονται οι Φαρισαίοι; Είναι άνθρωποι που είναι υποκριτικοί, τελείως ψευδείς και που σε ό,τι κάνουν, προσποιούνται. Τι θέατρο παίζουν; Παριστάνουν ότι είναι καλοί, ευγενικοί και θετικοί. Έτσι είναι στην πραγματικότητα; Φυσικά και όχι. Δεδομένου ότι είναι υποκριτές, όλα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται σ’ αυτούς είναι ψευδή· όλα είναι προσχηματικά —δεν είναι αυτό το πραγματικό τους πρόσωπο. Πού είναι κρυμμένο το πραγματικό τους πρόσωπο; Είναι κρυμμένο βαθιά μέσα στην καρδιά τους, ώστε να μην το δουν ποτέ οι άλλοι. Όλα εξωτερικά είναι ένα θέατρο, είναι όλα ψευδή, αλλά μπορούν να ξεγελάσουν μόνο τους ανθρώπους· δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αν δεν κάνουν πράξη και δεν βιώνουν τα λόγια του Θεού, τότε δεν μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια, κι έτσι, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, αυτά τα λόγια δεν είναι η πραγματικότητα της αλήθειας, μα είναι λόγια δόγματος. Κάποιοι άνθρωποι επικεντρώνονται μόνο στη στείρα αναπαραγωγή λόγων δόγματος, αντιγράφουν σαν πίθηκοι όποιον εκφωνεί τα υψηλότερα κηρύγματα, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια μόνο να απαγγέλλουν όλο και περισσότερο δόγμα, και να τους θαυμάζουν και να τους τιμούν πολλοί άνθρωποι· κατόπιν αυτού, αρχίζουν να καμουφλάρονται και να δίνουν μεγάλη προσοχή σε αυτά που λένε και κάνουν, δείχνοντας ότι είναι ιδιαίτερα ευσεβείς και πνευματικοί. Χρησιμοποιούν αυτές τις λεγόμενες πνευματικές θεωρίες για να καμουφλαριστούν. Αυτό είναι το μόνο για το οποίο μιλάνε όπου κι αν πάνε, αληθοφανή πράγματα που ταιριάζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά δεν έχουν το παραμικρό ίχνος της πραγματικότητας της αλήθειας. Και κηρύττοντας αυτά τα πράγματα —πράγματα που είναι σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα γούστα των ανθρώπων— ξεγελούν πολλούς. Σε άλλους, τέτοιοι άνθρωποι φαίνονται πολύ ευσεβείς και ταπεινοί, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές· φαίνονται ανεκτικοί, διαλλακτικοί και στοργικοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσποίηση· λένε ότι αγαπούν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για θέατρο. Άλλοι νομίζουν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι άγιοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ψευδές. Πού μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που είναι πραγματικά άγιος; Η ανθρώπινη αγιοσύνη είναι όλη ψεύτικη. Όλα είναι ένα θέατρο, μια προσποίηση. Εξωτερικά, φαίνονται πιστοί στον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα απλώς δίνουν παράσταση για να τη δουν οι άλλοι. Όταν δεν κοιτάζει κανένας, δεν είναι πιστοί ούτε στο ελάχιστο και ό,τι κάνουν είναι επιπόλαιο. Επιφανειακά, δαπανούν εαυτόν για τον Θεό και έχουν εγκαταλείψει την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους. Αλλά τι κάνουν στα κρυφά; Κάνουν τη δική τους δουλειά και διευθύνουν τη δική τους επιχείρηση στην εκκλησία, επωφελούμενοι από την εκκλησία και κλέβοντας κρυφά τις προσφορές, με το πρόσχημα ότι εργάζονται για τον Θεό…. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σύγχρονοι υποκριτικοί Φαρισαίοι» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Έξι ενδείξεις ανάπτυξης στη ζωή). Αυτό που αποκάλυψαν τα λόγια του Θεού ήταν πολύ οδυνηρό και σκληρό για μένα. Συμπεριφερόμουν ακριβώς όπως οι Φαρισαίοι. Τους άρεσε να υποκρίνονται με την εξωτερική τους συμπεριφορά, να προσεύχονται εσκεμμένα στα σταυροδρόμια και να κηρύττουν τα λόγια του Θεού, ώστε οι άλλοι να νομίζουν πως ήταν πολύ ευσεβείς και αγαπούσαν τον Θεό. Όμως κατ’ ιδίαν, δεν έκαναν καθόλου πράξη τα λόγια του Θεού. Όσα έκαναν ήταν για να επιδεικνύονται και να τους θαυμάζουν. Κι εγώ το ίδιο ήμουν. Εστίαζα ιδιαιτέρως στην εξωτερικά καλή συμπεριφορά, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές να έχουν καλή γνώμη για μένα. Βλέποντας τους άλλους να υποφέρουν και να πληρώνουν ένα τίμημα στο καθήκον τους και να επαινούνται απ’ όλους, αγωνιζόμουν να τους μοιάσω. Όταν εκλέχτηκα επικεφαλής, βλέποντας τις άλλες αδελφές να εργάζονται ως αργά τη νύχτα, ανάγκαζα τον εαυτό μου να μένω ξύπνια ως αργά, για να μην υστερώ. Συνέχιζα να καταπονούμαι παρά τη νύστα μου. Δεν τολμούσα καν να πάρω έναν μεσημεριανό υπνάκο, προκειμένου να προβληθώ ως κάποια που άντεχε τις ταλαιπωρίες. Προσποιούμουν συνεχώς πως κάνω καλά πράγματα, προσπαθώντας κα κερδίσω τον θαυμασμό των αδελφών. Η ταλαιπωρία και η δαπάνη του εαυτού μου ήταν όλα ψεύτικα, μια απάτη. Έπαιρνα το μονοπάτι των Φαρισαίων. Πώς να μην αηδιάζω τον Θεό; Μετά απ’ αυτό, προσπάθησα να ρυθμίσω τις ώρες εργασίας και ανάπαυσης και πήγαινα για ύπνο κανονικά μόλις τελείωνα τη δουλειά της ημέρας. Όταν το έκανα, ένιωθα λίγο πιο χαλαρή.

Έναν χρόνο αργότερα, ήρθα στο εξωτερικό. Είδα πως κάποιες αδελφές με τις οποίες έμενα υπέμεναν ταλαιπωρίες στα καθήκοντά τους και εργάζονταν ως αργά κάθε βράδυ. Μερικές φορές, ήθελα να πάω για ύπνο νωρίς όταν τέλειωνα τη δουλειά μου, αλλά φοβόμουν πως θα σκέφτονταν πως εστίαζα στην άνεση. Επίσης, ήμουν επικεφαλής, άρα τι θα νόμιζαν για μένα αν πήγαινα για ύπνο νωρίτερα απ’ τους άλλους; Ίσως έλεγαν πως δεν υπέμενα ταλαιπωρίες και δεν σήκωνα κάποιο βάρος για το καθήκον μου. Στη σκέψη αυτή, δεν μπορούσα παρά να προσποιούμαι ξανά και να μένω ξύπνια μαζί τους. Όμως μετά τη 1 πμ., άρχιζα να νυστάζω και να αποκοιμιέμαι. Μου έλεγαν πως έπρεπε να πηγαίνω για ύπνο νωρίτερα, όμως πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσει και έλεγα: «Είμαι καλά, αντέχω. Θα πάω σε λίγο για ύπνο». Όμως μετά από λίγο, και πάλι αποχαυνωνόμουν. Μερικές φορές, δεν άντεχα την αϋπνία, κι έτσι ακουμπούσα το κεφάλι στο γραφείο να πάρω έναν υπνάκο, όμως δεν ένιωθα καλά μ’ αυτό. Ανησυχούσα για το τι θα έλεγαν για μένα οι άλλοι, κι έτσι γύριζα γρήγορα στη δουλειά. Για να δείχνω ότι φέρω ένα βάρος, μερικές φορές έστελνα επίτηδες ένα ομαδικό μήνυμα αργά τη νύχτα, για να δουν όλοι πως έμεινα ξύπνια, πως έκανα το καθήκον μου ως αργά τη νύχτα. Ήθελα να αγοράσω συμπληρώματα διατροφής λόγω προβλημάτων υγείας, όμως ανησυχούσα για το τι θα έλεγαν οι άλλοι. Δεν θα νόμιζαν πως έδινα μεγάλη σημασία στη σάρκα; Έτσι, δεν τα αγόραζα. Μια μέρα, σε μια συνάθροιση, έμαθα πως μια αδελφή δεν ήταν σε καλή κατάσταση και χρειαζόταν συναναστροφή και υποστήριξη. Όμως επειδή ήμουν σε μια χώρα με διαφορά ώρας και ήταν ήδη μεσάνυχτα για μένα, αρχικά σκέφτηκα να τη συναναστραφώ την επομένη. Έπειτα όμως σκέφτηκα πως αν τη συναναστρεφόμουν τη νύχτα, θα έδειχνα πως έφερα ένα βάρος για την είσοδο των αδελφών στη ζωή. Έτσι, κάλεσα την αδελφή εκείνη και τη συναναστρεφόμουν μέχρι τις 2 πμ. περίπου. Εκείνη μου είπε: «Είναι αργά εκεί, πρέπει να πας για ύπνο. Κάνεις κακό στην υγεία σου όταν δουλεύεις πάντα μέχρι αργά». Χάρηκα πολύ όταν το είπε αυτό. Σωματικά ήταν δύσκολο, όμως όχι μάταιο εφόσον σκέφτηκε πως έφερα ένα βάρος και είχα αίσθημα ευθύνης. Μετά απ’ αυτό, άρχισα να έχω κάποια μικροπροβλήματα υγείας, και ο γιατρός είπε πως σχετίζονταν με χρόνια έλλειψη ύπνου. Τον αγνόησα και συνέχισα να κάνω τα ίδια. Μια ανώτερη επικεφαλής μού υπενθύμιζε πάντα πως δεν έπρεπε να μένω ξύπνια τόσο αργά, πως το έργο δεν θα παρακωλυθεί αν κοιμάμαι και ξυπνώ νωρίς. Εγώ σκεφτόμουν πως αν πήγαινα για ύπνο νωρίς, οι άλλοι θα νόμιζαν πως, ως επικεφαλής, δεν άντεχα όπως οι άλλοι την ταλαιπωρία, και δεν θα με θαύμαζαν. Δεν έπαιρνα τα λόγια της επικεφαλής στα σοβαρά. Μια αδελφή είδε πως δεν ήμουν καλά και είπε: «Πρέπει να έχεις πάρα πολλά στο μυαλό σου. Με τόσα προβλήματα να επιλύσεις και τόσο άγχος, βλάπτεις την υγεία σου. Ως επικεφαλής, έχεις πάρα πολλές έγνοιες». Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση όταν το άκουσα αυτό. Ένιωθα πως η αποδοχή των άλλων άξιζε το τίμημα που πλήρωνα και την ταλαιπωρία που υπέμενα. Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που με έκανε να καταλάβω πως βρισκόμουν στο στραβό μονοπάτι. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι αντίχριστοι ποτέ δεν ενεργούν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, ποτέ δεν κάνουν πράξη την αλήθεια —πράγμα που αποτελεί την πιο κραυγαλέα εκδήλωση ενός αντίχριστου. Πέρα από το κύρος και το γόητρο, καθώς και τις ευλογίες και τις ανταμοιβές, το μόνο πράγμα που επιδιώκουν είναι οι απολαύσεις της σάρκας και οι ανέσεις και τα στολίδια της κοινωνικής θέσης· και με αυτό το δεδομένο, είναι φυσικό να προκαλούν ενοχλήσεις. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό που επιδιώκουν, με τη συμπεριφορά τους και αυτό που εκδηλώνεται σ’ αυτούς δεν τα αγαπάει ο Θεός. Και δεν είναι σε καμία περίπτωση οι τρόποι δράσης και οι συμπεριφορές των ανθρώπων που επιδιώκουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, ορισμένοι αντίχριστοι που μοιάζουν με τον Παύλο έχουν την αποφασιστικότητα να υποφέρουν όταν εκτελούν το καθήκον τους, μπορούν να ξενυχτούν και να μένουν χωρίς φαγητό όταν κάνουν το έργο τους, μπορούν να νικούν τις σωματικές ανάγκες, μπορούν να ξεπερνούν ασθένειες και δυσφορία. Και ποιος είναι ο στόχος τους όταν τα κάνουν όλα αυτά; Είναι να δείξουν σε όλους ότι είναι ικανοί να βάλουν τον εαυτό τους στην άκρη —να δείξουν αυταπάρνηση— όταν πρόκειται για την αποστολή από τον Θεό· ότι γι’ αυτούς υπάρχει μόνο το καθήκον. Όλα αυτά τα εκδηλώνουν μπροστά σε άλλους ανθρώπους, τα επιδεικνύουν πλήρως, δεν ξεκουράζονται όταν πρέπει και, μάλιστα, παρατείνουν σκόπιμα τις ώρες εργασίας τους, ξυπνώντας νωρίς και πέφτοντας αργά για ύπνο. Τι γίνεται όμως με την αποδοτικότητα των αντίχριστων στο έργο και την αποτελεσματικότητά τους στο καθήκον, όταν μοχθούν έτσι από το πρωί μέχρι το βράδυ; Αυτά τα πράγματα είναι πέρα από το πεδίο των εκτιμήσεών τους. Η μόνη τους επιθυμία είναι να τα κάνουν όλα αυτά μπροστά στους άλλους, να τους βλέπουν οι άλλοι να υποφέρουν, καθώς και να βλέπουν πως δαπανούν για τον Θεό χωρίς να σκέφτονται τον εαυτό τους. Όσον αφορά το αν το καθήκον που εκτελούν και το έργο που κάνουν εκτελείται σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας, αυτό δεν το σκέφτονται καθόλου. Το μόνο που σκέφτονται είναι αν έχει γίνει αντιληπτή από όλους η εξωτερικά καλή συμπεριφορά τους, αν τη γνωρίζουν όλοι, αν τους έχουν εντυπωσιάσει όλους, και αν αυτή η εντύπωση θα τους φέρει θαυμασμό και επιδοκιμασία, αν αυτοί οι άνθρωποι θα τους δώσουν τα εύσημα όταν φύγουν και θα τους επαινέσουν, λέγοντας: “Πραγματικά μπορεί να αντέξει τις κακουχίες· το πνεύμα αντοχής και η εξαιρετική επιμονή του ξεπερνούν όλους εμάς. Πρόκειται για κάποιον που επιδιώκει την αλήθεια, που είναι ικανός να υποφέρει και να υπομείνει ένα βαρύ φορτίο, είναι στυλοβάτης στον οίκο του Θεού”. Ακούγοντάς το αυτό, οι αντίχριστοι ικανοποιούνται. Μέσα τους σκέφτονται: “Ήμουν πολύ έξυπνος που προσποιήθηκα έτσι, ήμουν πολύ έξυπνος που το έκανα αυτό! Ήξερα ότι όλοι θα έβλεπαν μόνο τα φαινόμενα, αυτό αρέσει στους ανθρώπους. Ήξερα ότι αν ενεργούσα έτσι, θα κέρδιζα την αποδοχή των ανθρώπων, θα μου έδιναν τα εύσημα, θα με θαύμαζαν από τα βάθη της καρδιάς τους, θα με έβλεπαν με καλό μάτι και κανείς δεν θα με περιφρονούσε ποτέ ξανά. Και αν έρθει μια μέρα που ο Άνωθεν ανακαλύψει ότι δεν έχω κάνει πραγματικό έργο και με αντικαταστήσει, αναμφίβολα θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα με υπερασπιστούν, που θα κλάψουν για μένα, που θα με παροτρύνουν να παραμείνω και θα μιλήσουν για λογαριασμό μου”. Είναι κρυφά υπερήφανοι για την ψεύτικη συμπεριφορά τους —και αυτή η υπερηφάνεια δεν αποκαλύπτει, επίσης, τη φύση και την ουσία ενός αντίχριστου; Και τι ουσία είναι αυτή; (Κακία.) Ακριβώς —αυτή είναι η ουσία της κακίας» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Τα λόγια του Θεού εκθέτουν την ουσία των αντίχριστων ως τρομερά κακή. Καταφεύγουν σε κάθε τακτική για να προσποιηθούν, να δώσουν ψεύτικη εντύπωση, να επιτύχουν τον απαίσιο στόχο τους να ελέγχουν τους άλλους και να τους θαυμάζουν. Για παράδειγμα, χρονοτριβούν σκόπιμα στα καθήκοντά τους, μένουν ξύπνιοι ως αργά και σηκώνονται νωρίς, ώστε να δείχνουν αφοσιωμένοι στον Θεό. Για χρόνια, μοχθούν, δεν τρώνε, δεν κοιμούνται και παραμελούν τις ανάγκες τους στα καθήκοντά τους, ώστε οι άλλοι να τους θαυμάζουν και να τους λατρεύουν. Και τελικά, τους φέρνουν ενώπιόν τους. Ο Θεός μισεί και καταδικάζει μια τέτοια συμπεριφορά. Μπρος στα λόγια του Θεού, ένιωσα απαίσια, πολύ αμήχανα. Συμπεριφερόμουν όπως ένας αντίχριστος. Ήθελα οι άλλοι να βλέπουν πως υπέμενα ταλαιπωρίες, δεν ήμουν καλομαθημένη και είχα ένα φορτίο στη δουλειά μου, και ήθελα να με θαυμάζουν που ήμουν καλή επικεφαλής. Έτσι, την ώρα της δουλειάς, της ανάπαυσης και των γευμάτων, έπαιζα θέατρο. Δεν αναπαυόμουν όταν έπρεπε και έμενα σκόπιμα ξύπνια ως αργά για το καθήκον μου ενώ δεν χρειαζόταν. Συνέχιζα να το κάνω ακόμα κι όταν απέκτησα κάποια προβλήματα υγείας. Φοβόμουν πως οι άλλοι θα έλεγαν ότι ενδιαφερόμουν πολύ για τη σάρκα και είχαν κακή εντύπωση για μένα, έτσι δεν φρόντιζα για τις φυσιολογικές ανάγκες μου ούτε αγόραζα τα συμπληρώματα που χρειαζόμουν. Με το να το παίζω καλή, να ταλαιπωρούμαι και να πληρώνω ένα τίμημα ήθελα οι άλλοι να νομίζουν πως επιδίωκα την αλήθεια, πως ήμουν εργατική, αφοσιωμένη στο καθήκον μου και καλή επικεφαλής, κι έτσι να με σέβονται περισσότερο. Οι προσπάθειές μου ήταν γεμάτες υποκρισία και απάτη. Φαινόμουν καλή και παραπλανούσα τους άλλους με μια ψεύτικη εικόνα. Δεν ήθελα να συνεχίσω έτσι, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό, έτοιμη να μετανοήσω και ν’ αλλάξω.

Στη συνέχεια, έκανα περισυλλογή —Γιατί εστίαζα τόσο στο να δείχνω ότι υπέμενα ταλαιπωρίες; Μέσα απ’ την περισυλλογή μου, κατάλαβα πως είχα λανθασμένη θεώρηση. Πάντα θεωρούσα πως με το να ταλαιπωρούμαι, να πληρώνω τίμημα και να δείχνω πως κάνω το σωστό, έκανα πράξη την αλήθεια και πως ο Θεός το ενέκρινε. Όμως μέσα απ’ την ανάλυση των λόγων του Θεού, είδα πως η θεώρησή μου δεν είναι σωστή. Τα λόγια του Θεού λένε: «Τι αντιπροσωπεύουν οι επιφανειακές καλές πράξεις των ανθρώπων; Αντιπροσωπεύουν τη σάρκα και, ακόμη και οι καλύτερες εξωτερικές πράξεις, δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωή· μπορούν να δείξουν μόνο τη δική σου ατομική διάθεση. Οι εξωτερικές πράξεις της ανθρωπότητας δεν μπορούν να εκπληρώσουν την επιθυμία του Θεού. […] Αν οι πράξεις σου υπάρχουν πάντοτε μόνο στην εμφάνιση, τότε αυτό σημαίνει ότι είσαι άκρως ματαιόδοξος. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που εκτελούν μόνο επιφανειακές καλές πράξεις, και στερούνται της πραγματικότητας; Τέτοιοι άνθρωποι είναι απλώς υποκριτές Φαρισαίοι και θρησκόληπτα πρόσωπα! Αν εσείς δεν απαλλαχθείτε από τις εξωτερικές πράξεις σας και δεν είστε σε θέση να αλλάξετε, τότε τα στοιχεία της υποκρισίας μέσα σας θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Όσο πιο πολλά τα στοιχεία της υποκρισίας σας, τόσο περισσότερη αντίσταση υπάρχει προς τον Θεό. Στο τέλος, τέτοιου είδους άνθρωποι σίγουρα θα εξαλειφθούν!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Στην πίστη του, πρέπει κανείς να επικεντρώνεται στην πραγματικότητα — το να επιδίδεται σε θρησκευτικά τελετουργικά δεν είναι πίστη). «Σήμερα, υπάρχουν κάποιοι που, όταν εκτελούν το καθήκον τους, εργάζονται από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο ή ξενυχτούν και τη βγάζουν χωρίς φαγητό. Είναι σε θέση να υποτάξουν τη σάρκα, να αγνοήσουν τις σωματικές ταλαιπωρίες —ακόμη και να εργάζονται όταν είναι άρρωστοι. Όμως, μολονότι έχουν αυτά τα πλεονεκτήματα κι είναι καλοί, σωστοί άνθρωποι, εξακολουθούν να υπάρχουν πράγματα στην καρδιά τους που δεν μπορούν να αφήσουν στην άκρη: η κοινωνική θέση, το κύρος και η ματαιοδοξία. Κι αν δεν τα παραμερίσουν ποτέ αυτά, είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Τίποτε δεν είναι δυσκολότερο από το να επιτύχεις αλλαγές στη διάθεση όταν πιστεύεις στον Θεό. Οι άνθρωποι μπορεί να μείνουν άγαμοι όλη τους τη ζωή, να μην φάνε ποτέ πλούσιο φαγητό ούτε να φορέσουν ωραία ρούχα, μπορεί ακόμη και να πουν: “Δεν έχει σημασία αν υποφέρω όλη μου τη ζωή ή αν νιώθω μοναξιά όλη μου τη ζωή, θα το ανεχθώ —για τον Θεό, αυτά τα πράγματα δεν σημαίνουν τίποτα”. Είναι εύκολο να ξεπεράσουν και να τα καταφέρουν με τον πόνο και τις κακουχίες της σάρκας. Τι δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουν; Τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις δεν διορθώνονται απλώς ξεπερνώντας τες. Προκειμένου να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους, να ικανοποιήσουν το θέλημα του Θεού και να εισέλθουν στη βασιλεία, οι άνθρωποι μπορούν να υποφέρουν τον πόνο της σάρκας —όμως το να είναι σε θέση να υποφέρουν και να καταβάλουν ένα τίμημα συνεπάγεται ότι έχει υπάρξει αλλαγή στις διαθέσεις τους; Όχι. Όταν μετράτε εάν έχει υπάρξει αλλαγή στη διάθεση κάποιου, μην εξετάζετε πόσα βάσανα υπομένει και πόσο καλά συμπεριφέρεται εξωτερικά· αντιθέτως, πρέπει να εξετάζετε ποιο είναι το σημείο εκκίνησης, τα κίνητρα και οι προθέσεις που διέπουν τις ενέργειές του, ποιες είναι οι αρχές που διέπουν τη συμπεριφορά του και ποια είναι η στάση του έναντι της αλήθειας. Μόνο η μέτρηση σύμφωνα με αυτές τις πτυχές είναι σωστή» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η καλή συμπεριφορά δεν σημαίνει ότι η διάθεση κάποιου έχει αλλάξει). Τα λόγια του Θεού είναι απολύτως σαφή. Όσο καλά κι αν φαίνεται να συμπεριφέρεται κάποιος, δεν σημαίνει πως κάνει πράξη την αλήθεια, πως έχει αλλαγή διάθεσης και έχει κερδίσει την αποδοχή του Θεού. Την Εποχή της Χάριτος, ο Παύλος μπορούσε να υπομένει ταλαιπωρίες. Φυλακίστηκε και δεν πρόδωσε τον Κύριο κατά τη διάδοση του ευαγγελίου. Η συμπεριφορά του φαινόταν αξιέπαινη. Όμως όλη η ταλαιπωρία του, το τίμημα που πλήρωσε, ήταν μια συναλλαγή με τον Θεό. Ήθελε να ανταλλάξει την ταλαιπωρία του με ένα στέμμα και την ευλογία της βασιλείας του Θεού. Οι καλές του πράξεις δεν σήμαιναν πως είχε επιτύχει αλλαγή διάθεσης, αλλά αντιθέτως, έγινε υπέρμετρα αλαζονικός, πάντα επιδεικνυόταν και έδινε μαρτυρία του εαυτού του. Μαρτυρούσε μάλιστα πως ήταν ο ζων Χριστός, κι ο Θεός τελικά τον καταδίκασε και τον τιμώρησε. Όσον αφορά εμένα, ήθελα μόνο να δείχνω ότι συμπεριφέρομαι καλά, ώστε οι άλλοι να με θαυμάζουν, όμως δεν έκανα πράξη τα λόγια του Θεού ούτε διόρθωνα τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου. Ως αποτέλεσμα, έγινα πιο υποκριτική και δεν άλλαξα καθόλου τη διάθεση της ζωής μου. Αν συνέχιζα σ’ αυτήν την επιδίωξη, σίγουρα δεν θα αποκτούσα την αλήθεια. Τελικά, θα εξαλειφόμουν όπως ο Παύλος! Καθώς το σκεφτόμουν, ήθελα να αλλάξω τις λανθασμένες επιδιώξεις και θεωρήσεις μου αμέσως.

Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο. «Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο αυτό το σώμα, και εντός συγκεκριμένων ορίων, παραμένει υγιές και λειτουργικό· αν ξεπεραστούν, όμως, αυτά τα όρια ή παραβιαστούν ορισμένοι νόμοι, τότε θα συμβούν πράγματα —οι άνθρωποι θα αρρωστήσουν. Μην παραβιάζεις τους νόμους που έχει θέσει ο Θεός για τον άνθρωπο. Αν το κάνεις, αυτό σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τον Θεό και ότι είσαι ανόητος και αδαής. Αν παραβιάζεις αυτούς τους νόμους —αν βγαίνεις “εκτός δρόμου”— ο Θεός δεν θα σε προστατεύσει, ο Θεός δεν θα αναλάβει καμία ευθύνη για σένα· ο Θεός σιχαίνεται μια τέτοια συμπεριφορά. […] Όταν εκτελείς το καθήκον σου, είναι καλύτερο να ακολουθείς τους κανονικούς νόμους. Όταν έχεις πολύ φόρτο στο καθήκον σου, η σάρκα σου θα πρέπει να υπομένει λίγο πόνο, θα πρέπει να παραμερίζεις τις σωματικές σου ανάγκες, αλλά αυτό δεν πρέπει να συνεχίζεται για πολύ καιρό· αν συνεχιστεί, θα εξαντληθείς και η εκτέλεση του καθήκοντός σου θα γίνει αναποτελεσματική. Σε τέτοιες στιγμές, πρέπει να ξεκουράζεσαι αμέσως. Ποιος είναι ο στόχος της ξεκούρασης; Να φροντίζεις το σώμα σου, ώστε να εκτελείς καλύτερα το καθήκον σου. Αν όμως δεν είσαι σωματικά κουρασμένος, μα ψάχνεις πάντα για μια ευκαιρία να ξεκουραστείς, ανεξάρτητα από το αν είσαι πιεσμένος στο καθήκον σου ή όχι, δεν έχεις καμία αφοσίωση. Εκτός από το να είσαι αφοσιωμένος και να εκτελείς σωστά το καθήκον που σου έχει εμπιστευτεί ο Θεός, πρέπει επίσης να μην εξαντλείς το σώμα σου. Πρέπει να αντιληφθείς αυτήν την αρχή. Όταν δεν είσαι πολύ απασχολημένος με το καθήκον σου, να κάνεις προγραμματισμένες ανάπαυλες. Όταν σηκώνεσαι το πρωί, κάνε πνευματική άσκηση, προσευχήσου, διάβασε τα λόγια του Θεού και συναναστρέψου μαζί με τους υπόλοιπους σχετικά με την αλήθεια των λόγων του Θεού ή μάθε ύμνους, ως συνήθως· όταν έχει πολλή δουλειά, επικεντρώσου στην εκτέλεση του καθήκοντός σου, ασκήσου και βίωσε τα λόγια του Θεού, και ενσωμάτωσέ τα στην πραγματική σου ζωή· αυτό θα σε διευκολύνει να εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας. Μόνο έτσι θα βιώσεις πραγματικά το έργο του Θεού. Αυτές είναι οι προσαρμογές που θα πρέπει να κάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν τα διάβασα, με φώτισαν πλήρως. Ο Θεός θέλει να ζούμε με τους κανόνες που έχει προκαθορίσει, να εργαζόμαστε και να αναπαυόμαστε σωστά και να κάνουμε το καθήκον μας βάσει αυτών. Όταν το έργο μας απαιτεί κάποια ταλαιπωρία, πρέπει να απαρνούμαστε τη σάρκα, να βάζουμε τα δυνατά μας για να το κάνουμε. Όταν δεν χρειάζεται να μένουμε ξύπνιοι ως αργά, πρέπει να δουλεύουμε και να κοιμόμαστε σωστά και να διατηρούμε μια κανονική κατάσταση. Έτσι, θα είμαστε αποτελεσματικοί στο καθήκον μας. Θυμήθηκα το εξής απ’ τη Βίβλο: «Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου. Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή» (Κατά Ματθαίον 22:37-38). Ο Θεός ελπίζει πως θα σκεφτόμαστε το θέλημά Του στο καθήκον μας, θα φέρουμε ένα φορτίο και θα κάνουμε το καθήκον μας ολόψυχα. Μόνο αυτό έχει την αποδοχή του Θεού. Αναλογιζόμενη τα μονοπάτια που μας έχει δώσει ο Θεός, είδα πόσο ανόητη ήμουν. Τα λόγια του Θεού είναι πολύ σαφή, όμως ποτέ δεν τα έκανα πράξη. Ενεργούσα βάσει των αντιλήψεων και των φαντασιοκοπιών μου και υπέφερα πολλά χωρίς λόγο. Τότε κατάλαβα πως δεν έπρεπε να εστιάζω στην καλή συμπεριφορά, αλλά στο να αποδέχομαι τον έλεγχο του Θεού, να κάνω τα πάντα ενώπιον του Θεού χωρίς να σκέφτομαι τι σκέφτονται οι άλλοι. Έπρεπε να βάζω τα δυνατά μου στο καθήκον μου —αυτό έπρεπε να κάνω.

Έπειτα, στις συναθροίσεις, ανέλυα πώς πήρα τον στραβό δρόμο, και τα προβλήματα στη σκέψη μου, ώστε οι άλλοι να αποκτήσουν διάκριση. Συνήθως, εστίαζα στο να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού και δεν προσποιούμουν πια. Με τον καιρό, έπαψα ν’ ανησυχώ για το πώς με έβλεπαν οι άλλοι και δεν σκεφτόμουν να παίξω θέατρο. Ένιωθα μεγάλη ανακούφιση. Μέσα από την εμπειρία μου, έμαθα πως μόνο τα λόγια του Θεού είναι η κατεύθυνση και η αρχή στη ζωή, και είναι μεγάλη ανακούφιση όταν ενεργούμε βάσει αυτών. Δεν χρειάζεται πάντα να προσποιούμαστε, να ζούμε με τέτοιο κουραστικό και οδυνηρό τρόπο. Δόξα τω Θεώ!